Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Δεν χρεοκοπεί η Αργεντινή, εμείς χρεοκοπούμε!

Του Δημήτρη Κωνσταντινίδη


Έχουν βγει κάποιοι και αναπαράγουν κάποιες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα για την Αργεντινή. Δεν είναι ο ρόλος μου, ούτε έχω διάθεση να υπερασπιστώ τον Αλέξη Τσίπρα, άλλωστε δεν νομίζω ότι το χρειάζεται.

Θα υπερασπιστώ όμως την Αργεντινή που διάφορα παπαγαλάκια μιλούν για χρεοκοπία της.

Η κυβέρνηση της Αργεντινής επέλεξε την επιλεκτική χρεοκοπία (δηλαδή, επέλεξε να μην πληρώσει μόνο το συγκεκριμένο κερδοσκοπικό fund) μετά από μια απόφαση δικαστηρίου των ΗΠΑ και την αποτυχία των συνομιλιών μεταξύ της κυβέρνησης και των εν λόγω κερδοσκόπων.

Οι πανηγυρισμοί κάποιων εδώ, δεν φανερώνουν τίποτε άλλο παρά την ανικανότητα και την αμάθεια που τους διέπει.

Για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους.

Η Αργεντινή έχει μόνο 7% ανεργία, χρωστάει μόνο το 58 % του ΑΕΠ της κι έχει αυτήν την στιγμή 13% ανάπτυξη.

Οι φωστήρες που φωνασκούν για να μην γίνουμε Αργεντινή, έχουν καταφέρει 25% και βάλε ανεργία, χρέος 180% περίπου του ΑΕΠ και ανάπτυξη κάτι σαν τις θερμοκρασίες της Σιβηρίας τον χειμώνα.

Επιπλέον, η κυβέρνηση της Αργεντινής για να τα καταφέρει όλα αυτά είπε πολλά ΟΧΙ στους κερδοσκόπους ενώ οι δικοί μας εδώ λένε μόνο ναι.

Στο περίφημο PSI, που τόσο επαίρονται κάποιοι εδώ, δεν συμμετείχαν κάποια ξένα κερδοσκοπικά funds (μόνο ένα με 4,5 δισ. ομόλογα), αντίθετα κουρέψαμε τους συνταξιούχους και τα ασφαλιστικά μας ταμεία.

Αν λοιπόν είχα να διαλέξω μεταξύ της οικονομίας της Ελλάδας και της Αργεντινής, ασφαλώς και θα διάλεγα τη δεύτερη.

Και θα τη διάλεγα για ακόμα ένα λόγο, γιατί έχει μια κυβέρνηση που δεν φοβάται τη σύγκρουση και λέει όχι στα κερδοσκοπικά funds, αυτά που οι δικοί μας τα προσκυνάνε εις βάρος του λαού και της χώρας.

Από tribune 

Διαβάστε Περισσότερα »

BAMBAKA 31 7 14Τοποθέτηση της Τζένης Βαμβακά Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ για το σ/ν ...






Διαβάστε Περισσότερα »

ΒΓΗΚΕ ΜΙΑ ΒΡΩΜΑ....

Του Χρήστου Σιούλα


Έγινε καταγγελία
στο αγαπημένο μας "φβ"
βγήκε μια βρώμα!!

Και ρωτάει τους φίλους μας

κάνοντας γκάλοπ…..
Τεστάρει δηλαδή τις αντοχές τους.

Διαφημίζουμε λέει
τους Παλαιστίνιους Ή……
δυσφημίζουμε τους Εβραίους;;

Τι θα μπορούσαμε να απαντήσουμε
τώρα εμείς
σε ένα τέτοιο αγωνιώδες Ερώτημα.

Τα λόμπι
μάλλον
θα μείνουν αναπάντητα

Στην βρώμα αυτή
μονάχα η Ιστορία
μπορεί να απαντήσει!!



Και (ΕΔΩ) το σοκαριστικό βίντεο.....

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΚΑΙ ΣΠΑΤΑΛΟΙ

Του Κοσμά Ηλιάδη
  

Οι έλληνες είναι τεμπέληδες,
Σπάταλοι, άχρηστοι, χαραμοφάηδες,
Έτσι μας είπαν.

Δεν ξέρω για τους άλλους
Αλλά εγώ τους δίνω δίκιο,
Αναντίρρητα, χωρίς περιστροφές,
Απλά, πέρα για πέρα.

Έχουν δίκιο για το πρώτο
Στα οχτακόσια εβδομήντα μου
Φτιάχνω αυτό το σκαρίφημα
Αυτό και αν είναι τεμπελιά.

Γράφοντας αυτά τα άνοστα
Ξοδεύω χαρτί και καλαμάρι
Ομολογώ την αμαρτία μου
Είμαι σπάταλος.

Αφού είμαι τεμπέλης
Και σπάταλος μαζί,
Σ’ αυτό τον κόσμο
Τον αγγελικά πλασμένο,
Είμαι παραπανίσιος.
Τι να κάνουμε;
Είμαι άχρηστος.

Είμαι τεμπέλης
Είμαι σπάταλος
Είμαι άχρηστος.
Τι σημαίνει η καμπάνα
Του ορθού λόγου;
Είμαι χαραμοφάης.

Κατά μία άδικη
Συνεκδοχή,
Κατά μία απρέπεια
Που παραβλέπει
Ο Θεός,
Παρ’ όλα αυτά
Πιστεύω ότι
Έχω άποψη.

Έχω και
Απορίες
Καταραμένες.

Αυτοί οι μαρμαροκλέφτες,
Οι αδίστακτοι τοκογλύφοι,
Που πλουτίζουν απ’ τη φτώχια μου,
Τώρα ανακάλυψαν την Ελλάδα;
Τώρα γνώρισαν τους έλληνες;


Κοσμάς Ηλιάδης

Διαβάστε Περισσότερα »

Μακριά δεν πας μόνος σου…

Του Γιώργου Παπαϊωάννου

Ένας χρόνος από το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ


Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ διεξάχθηκε πέρυσι τον Ιούλιο με κύριο στόχο την ίδρυση ενός ενιαίου κόμματος. Είχε ήδη μεσολαβήσει περίπου ένας χρόνος από τις διπλές κάλπες του 2012. Το κόμμα της Αριστεράς είχε δει τις δυνάμεις του να πολλαπλασιάζονται εκλογικά και επί τάπητος είχε τεθεί ένα ζήτημα: Θα χτιστεί ένα κόμμα που να μπορέσει να ανταποκριθεί στα νέα καθήκοντα; Αυτά που προέκυπταν όχι μόνο από το 27% αλλά κυρίως από τις προσδοκίες μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού να παίξει αυτό το κόμμα σημαντικό ρόλο για μια συνολική αλλαγή πορείας της χώρας.

Τότε, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας στο ιδρυτικό Συνέδριο, δήλωνε: «Για εμάς το κόμμα δεν είναι αυτοσκοπός. Το κόμμα δεν είναι οι γραφειοκρατίες δομές. Το κόμμα δεν είναι το εφαλτήριο κοινωνικής ανόδου των «επιτηδείων». Το κόμμα δεν είναι σημαία ευκαιρίας για προσωπικές στρατηγικές ή για στρατηγικές μικρο-ομάδων. Το κόμμα είναι το «σπίτι» του κάθε εργαζόμενου, του κάθε άνεργου, του κάθε φτωχού ανθρώπου».

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, κατά πόσο έχουν προσεγγιστεί αυτές οι προσδοκίες για το κόμμα της Αριστεράς και τι βήματα έγιναν; Η συζήτηση αυτή δεν μπορεί να θεωρείται ταμπού, ειδικά σήμερα που οι εξελίξεις στα κόμματα δεν αφορούν μόνο τα μέλη τους αλλά γίνονται αντικείμενο της κοινωνίας.

Στον συνεδριακό διάλογο είχε γίνει λόγος για το «δυσαρεστημένο μέλος», το μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι ικανοποιημένο από τη συμμετοχή του στο φορέα. Ένα χρόνο μετά, τι έχει συμβεί; Πολύ περισσότερος κόσμος, μέλη και υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ ανησυχούν έντονα για την πορεία του κόμματος. Ένας χρόνος δεν είναι μεγάλο διάστημα και κανείς δεν θα περίμενε να ξεπεραστούν με μιας όλες οι αδυναμίες.

Όμως, χιλιάδες κόσμος που εντάχθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ δεν αξιοποιήθηκε, δεν του δόθηκε χώρος να προσφέρει, πολλές φορές ένιωσε ότι δεν μπαίνει σε ένα φιλόξενο χώρο και συχνά αντιμετώπισε την καχυποψία μηχανισμών και στελεχών που έχουν μια μάλλον ιδιοκτησιακή αντίληψη για την Αριστερά. Φαινόμενα παραγοντισμού και προσωπικών στρατηγικών και επιδιώξεων μάλλον εντάθηκαν και ειδικά με αφορμή τις αυτοδιοικητικές εκλογές, ολόκληρες οργανώσεις μπήκαν σε εσωστρέφεια και περιπέτειες.

Την ίδια στιγμή, ενώ το Συνέδριο, υποτίθεται, ότι θα οδηγούσε σε ένα πιο ενιαίο κόμμα, ξεπερνώντας τον «ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών», οι ιδιαίτεροι μηχανισμοί δεν παραμερίστηκαν, οι τάσεις δεν λειτούργησαν σαν τάσεις «ιδεών και απόψεων» και οι κρίσεις στην κορυφή γύρω από τη νομή της όποιας κομματικής εξουσίας δεν αποσοβήθηκαν.

Πέρα από ιδιαίτερα επεισόδια και γεγονότα, μάλλον μεγαλύτερη σημασία έχει μια γενικότερη αντίληψη. Αυτή που υποτιμά τη σημασία της ίδιας της ύπαρξης και λειτουργίας του κόμματος. Είτε γιατί όλα θα τα λύσει μια μελλοντική κυβέρνηση που παίρνοντας ορισμένα φιλολαϊκά μέτρα θα συγκεντρώσει τη λαϊκή υποστήριξη, είτε γιατί, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη ότι οι «πολλοί» μπορούν να παίξουν ενεργό ρόλο. Πίσω από όλα αυτά, στην ουσία, οι αντιλήψεις μιας παλιάς, «καθοδηγητικής» Αριστεράς που, άσχετα με το αν ξεκινάει από τις πιο συντηρητικές ή τις πιο ριζοσπαστικές θέσεις, αντιμετωπίζει τους πολίτες σαν ψηφοφόρους και οπαδούς.

Τι έχει παραχθεί αυτό τον ένα χρόνο σχετικά με αυτό που θα λέγαμε «θεωρία για το κόμμα»; Ελάχιστα πράγματα και ειδικά σε αυτό το θέμα, η διαπίστωση αυτή δεν περιέχει καμιά απολυτότητα ή αυστηρότητα. Στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, πρόσφατα στην Ισπανία, οπουδήποτε δοκιμάστηκε κάτι νέο να οικοδομηθεί, γίνεται κάποια συζήτηση, ανιχνεύονται νέες μορφές, δοκιμάζονται μεταβατικά σχήματα.

Ποια θα είναι η Αριστερά του 21ου αιώνα; Πώς συνδέεται με την κοινωνία και τα κινήματα; Κατά πόσο μπορεί να σταθεί σαν ένα κόμμα-κίνημα ή σαν σύγχρονο συνεκτικό κόμμα, απαλλαγμένο από συνήθειες του παρελθόντος; Ποια η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ, συγκεκριμένα, με το ριζοσπαστισμό και το ιστορικό κίνημα που αναπτύχθηκαν στην ελληνική κοινωνία; Ποια η σημασία της δημοκρατίας σήμερα και πώς αυτή θα βαθαίνει αντί να πνίγεται από μηχανισμούς και ισχυρές ομάδες;

Χωρίς καμιά υπερβολή, για αυτά τα ερωτήματα ελάχιστη συζήτηση έχει γίνει, σίγουρα πολύ λιγότερη από όση έγινε για θέσεις και οφίτσια, υποψηφιότητες και λίστες, εσωτερικούς συσχετισμούς. Για να μην αναφερθούμε στην έλλειψη οποιασδήποτε δοκιμασίας νέων σχημάτων και παραδειγμάτων που να τροποποιούν την κατάσταση. Το παράδειγμα της Νεολαίας, με την αναπαραγωγή όλου του τελετουργικού και της δομής που ήδη ξέραμε, ίσως είναι χαρακτηριστικό.

Σωστά ο Στάθης Κουβελάκης επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του για την ανάγκη μιας «ανανέωσης της ίδιας της μορφής συγκρότησης και άσκησης της πολιτικής, που αφορά πρώτα και κύρια όσους έχουν ως λόγο ύπαρξης την εκπροσώπηση της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας (…) που προϋποθέτει ρήξεις με τη γραφειοκρατική, αντιδημοκρατική και εν πολλοίς διαχειριστική λογική που διέπει σε σημαντικό βαθμό τους σημερινούς σχηματισμούς της Αριστεράς και που τείνει να τους καταστήσει περισσότερο μέρος του προβλήματος παρά της λύσης του».

Τι θα σήμαινε μια τέτοια ανανέωση; Το ερώτημα δεν έχει εύκολη απάντηση. Σε κάθε περίπτωση, το στοίχημα για έναν μαζικό, πολιτικοποιημένο και εξωστρεφή ΣΥΡΙΖΑ παραμένει, έστω και με… ψηλότερη απόδοση. Ο κόσμος απεχθάνεται την κομματοκρατία και τα κλειστά κλαμπ. Η αντίληψη που συχνά εκπέμπεται, ενός κομματικού μηχανισμού που ζώντας στο δικό του κόσμο σκέφτεται ότι τώρα «ήρθε η ώρα μας» ή περιμένει «να έρθει στα πράγματα», δεν μπορεί να οδηγήσει πολύ μακριά. Γιατί, ως γνωστόν, αν θες να πας μακριά, δεν μπορείς να πας μόνος σου…

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Παραχάραξη μιας βαθιάς ανάγκης

Του Ρούντι Ρινάλντι


Τα συστημικά κόμματα, με τυπικό τρόπο, στις ανακοινώσεις τους για τα 40 χρόνια από τη Μεταπολίτευση, αποτίναξαν κάθε ενοχή τους, δηλώνοντας πάνω-κάτω τα ακόλουθα: Τιμούμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και όσους αγωνίστηκαν για αυτήν. Ξέρουμε ότι περάσαμε δύσκολα τα τελευταία 5 χρόνια, αλλά τώρα όλα θα πάνε καλά, φτάνει πια με το λαϊκισμό και τη δημαγωγία…

Σε άλλα αφιερώματα, αναλύσεις και άρθρα, βρίσκει κανείς πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία και παρατηρήσεις, αλλά λείπουν εμφανώς δύο στοιχεία: Πρώτα απ’ όλα, ο λαϊκός παράγοντας και ο ρόλος του μέσα στα 40 αυτά χρόνια (οι όποιες αναφορές σχετίζονται κυρίως με τις επιτυχημένες διαδικασίες αποχαύνωσης και απονεύρωσής του). Δεύτερον, η ανάγκη μιας νέας μεταπολίτευσης, μιας βαθιάς πολιτειακής αλλαγής που έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη, αλλά όλοι σφυρίζουν αδιάφορα, προσβλέποντας ίσως σε κάποια μικροβελτίωση της σημερινής κατάστασης.

40 χρόνια…


Σαράντα χρόνια δεν είναι καθόλου λίγα κι αν δει κανείς τι έγινε στον κόσμο, θα εντυπωσιαστεί από τις αλλαγές και τις ανατροπές, σε όλους τους τομείς. Για να εξετάσει κανείς τι έγινε αυτή την περίοδο στη χώρα, δεν αρκεί φυσικά ένα άρθρο. Είναι υπόθεση ιστορίας και μάλιστα ιστορίας σε εξέλιξη. Ωστόσο, κάποιες σκέψεις μπορούν να ειπωθούν.

Η Μεταπολίτευση του 1974, η πτώση δηλαδή ενός καθεστώτος και η εγκαθίδρυση ενός άλλου, έγινε σε συνθήκες γενικευμένης χρεοκοπίας και κατάρρευσης της αμερικανόπνευστης δικτατορίας, έντασης μιας κρίσης στην περιοχή (Μέση Ανατολή, Κύπρος, Τουρκία) και απαρχής μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, υπό την αρχική μορφή των πετρελαϊκών σοκ.

Στη βάση αυτών των εξελίξεων αναπτύχθηκε ένα μεγάλο κύμα λαϊκού ριζοσπαστισμού που έθετε τεράστια προβλήματα και έπρεπε με κάποιον τρόπο να συγκρατηθεί.

Αποτέλεσμα αυτών των τάσεων ήταν ο συμβιβασμός των δυνάμεων του συστήματος σε μια λύση που δεν θα ήταν απλώς η «αποκατάσταση της δημοκρατίας» στην προ του 1967 κατάσταση, αλλά ένα νέο πολιτειακό καθεστώς που θα έπαιρνε υπ’ όψιν του και την ανάγκη ενσωμάτωσης ή συντριβής της λαϊκής ορμής. Τόσο η εξέγερση του Πολυτεχνείου, όσο και η απίστευτη κατάσταση ξεχαρβαλώματος του κράτους, κατά την επιστράτευση του 1974, δεν επέτρεπαν ολιγωρίες.

Υπό αυτό το πρίσμα, η μεταπολίτευση του Ιουλίου του 1974 ήταν μια επιτυχημένη κίνηση διάσωσης, κατευνασμού, αντιμετώπισης χειρότερων καταστάσεων. Όλες οι μαρτυρίες των σημαντικών παραγόντων της εποχής οδηγούν στο συμπέρασμα ότι καθόλου δεδομένος δεν ήταν αυτός ο κατευνασμός.

Από την άλλη, ήταν και μια επιτυχία του λαϊκού κινήματος που κατακτούσε μια σειρά από ελευθερίες και δικαιώματα που το μετεμφυλιακό κράτος και η χούντα είχαν στερήσει. Ανοίγονταν, δηλαδή, μια νέα φάση και μια νέα ισορροπία δυνάμεων, εσωτερικά και στην περιοχή.

Τρεις φάσεις


Υπάρχει ένα σχήμα σε τρεις φάσεις που θα μπορούσε να περιγράψει την επιτυχία του ελληνικού αστισμού στα 40, παρά κάτι, χρόνια μέχρι το 2008. Ο Κ. Καραμανλής έθεσε τις βάσεις της «ευρωπαϊκής πορείας της χώρας», έδιωξε το παλάτι, έβαλε φυλακή τους χουντικούς και φυσικά ξεκίνησε τις πολιτικές λιτότητας που δεν έχουν σταματημό από τότε – με ένα μικρό διάλειμμα στην πρώτη ΠΑΣΟΚική περίοδο. Ο Α. Παπανδρέου εγκαινιάζει μια περίοδο που «φέρνει στην εξουσία» την άλλη μισή Ελλάδα που μέχρι τότε αποκλείονταν, ολοκληρώνοντας μια ατελή διαδικασία εκδημοκρατισμού και τερματισμού ενός μονοκομματικού κράτους της Δεξιάς. Τέλος, η Σημιτική περίοδος, μπορεί να θεωρηθεί η ολοκλήρωση της διαδικασίας, αφού η Ελλάδα μπαίνει στο ευρώ, επεκτείνεται στο Βαλκανικό «Ελντοράντο», αναλαμβάνει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το έθνος, υπό την αστική ηγεμονία, ολοκληρώνεται…

Λέει αλήθεια ή ψέματα το σχήμα αυτό; Λέει αλήθεια στο βαθμό που περιγράφει το ατέλειωτο πάρτι που έστησαν οι τοπικές ελίτ όλες αυτές τις δεκαετίες. Εκμεταλλεύτηκαν την κρίση του 1973-75, αξιοποίησαν πλεονεκτήματα από την κατάσταση στην περιοχή και ειδικά την καταστροφή του Λιβάνου, άρχισαν πολύ νωρίς την καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων και την περιστολή των λαϊκών ελευθεριών.

Ο καραμανλικός αυταρχικός κυματοθραύστης αγώνων και κινητοποιήσεων βρέθηκε σε πλήρη εξέλιξη. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 μπήκαν οι βάσεις ενός δικομματικού συστήματος που έμελλε να εγκλωβίζει πάνω από το 80% του εκλογικού σώματος για πολλές τετραετίες. Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, στήθηκε μια τεράστια μηχανή ενσωμάτωσης και εξαγοράς συνδικαλιστών, συνεταιρισμών, λαϊκών ενώσεων κ.λπ., ενώ νέα τζάκια με αρπακτικό τρόπο αναρριχήθηκαν και διεκδίκησαν γερό μερίδιο.

Και μετά την «παρένθεση» του 1989-’90 και τη μητσοτακική τριετία, ήρθε πάλι ο ΠΑΣΟΚισμός, πρώτα με την μορφή ενός αδύναμου Ανδρέα και μετά με τον Σημίτη, για να ισοπεδώσει ό,τι είχε απομείνει: Ο ωφελιμισμός και ο άκρατος ατομικισμός στο τιμόνι, σε ένα μετανεωτερικό πλαίσιο ξαναγραψίματος της Νεοελληνικής Ιστορίας. Ο περίφημος «εκσυγχρονισμός» της ελληνικής κοινωνίας ολοκληρώνεται μέσα στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων…

Γεγονότα που ξεχνιούνται


Πολλοί εμφανίζουν μια ψευδή εικόνα όταν «ξεχνούν» ορισμένα σημαντικά στοιχεία: Η τιθάσευση του ριζοσπαστισμού δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Για να αντιμετωπιστεί έπρεπε να συναφθούν νέα «κοινωνικά συμβόλαια» με περισσότερους εταίρους από άλλες φορές, να συναινέσουν σε αυτά ευρύτερες δυνάμεις, να μην ξεπερνιούνται ορισμένα όρια και βεβαίως η καταστολή να συμπληρώνει το έργο.

Ειδικά, τα χρόνια 1974-’76 ήταν περίοδος μεγάλων αγώνων και ριζοσπαστισμού και τεράστιων αποπειρών καταστολής τους. Στη νεολαία, τα εργοστάσια, τον αγροτικό χώρο, η περίοδος αυτή σήμαινε κινητοποιήσεις, οργάνωση, αγώνες. Μόνο ο συνδυασμένος ρόλος του νέου κοινωνικού-πολιτικού συμβιβασμού που υπηρετήθηκε από όλες τις πολιτικές δυνάμεις έδωσε καρπούς στην τιθάσευση του κύματος αυτού.

Δύο χαρακτηριστικές στιγμές: Ο Καραμανλής ακύρωσε νόμο που είχε ψηφιστεί μετά τις πρώτες φοιτητικές καταλήψεις (1979) και αυτή ήταν μια πρώτη, τέτοιου είδους, νίκη του λαϊκού κινήματος. Δεύτερον, το 1980, το χτύπημα της πορείας του Πολυτεχνείου με δύο νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες απαντήθηκε συνδυασμένα από όλο το πολιτικό φάσμα με την καταδίκη των «εξτρεμιστών»…

Η αστική αφήγηση συνεχίζει, ξεχνώντας και άλλα γεγονότα… Την κρίση του 1985 και τα ροζ ψηφοδέλτια για την εκλογή Σαρτζετάκη. Την κρίση του 1989, όταν όλα τα εκδοτικά συγκροτήματα έβαλλαν κατά του Α. Παπανδρέου, κρίση που ολοκληρώνεται με την συγκυβέρνηση Δεξιάς- Αριστεράς, μέσα στο νέο διεθνές πλαίσιο (απόγειο της περεστρόικα, κατάρρευση των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού) που διασώζει τον λαβωμένο ΠΑΣΟΚισμό.

Αλλά και πάλι ξεχνιούνται πολλά και ειδικά όλα τα γεγονότα και οι κρίσεις έως και πράξεις μειοδοσίας σε λεγόμενα ή υπαρκτά εθνικά ζητήματα: Κρίση στο Αιγαίο με την Τουρκία (1976), ανακήρυξη τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους, επιστράτευση και κίνδυνος πολέμου με την Τουρκία (1987), διάλυση Γιουγκοσλαβίας και Μακεδονικό, κρίση στα Ίμια, βομβαρδισμός της Σερβίας και ρόλος της Ελλάδας, συμμετοχή σε πολέμους (Αφγανιστάν, Κόσσοβο) κ.λπ.

Κοντά σε αυτά, ένα μόνιμο αγκάθι που λέγεται νεολαία, αφού διαδοχικές γενιές νέων ανθρώπων είδαν να ρημάζεται το μέλλον τους. Καταλήψεις σχολείων σε όλη τη χώρα, απανωτά κινήματα και ξεσπάσματα των νέων. Από το φοιτητικό κίνημα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης -το πιο οργανωμένο και πολιτικοποιημένο τμήμα του λαϊκού κινήματος- έως τις εξεγέρσεις ενάντια στην καταστολή με αποκορύφωμα τις δολοφονίες των Καλτεζά (1985) και Γρηγορόπουλου (2008).

Τέλος, δεν μπορεί να προσπεραστεί το φαινόμενο της μετατροπής της χώρας σε πλατφόρμα «υποδοχής» μεγάλων κυμάτων μετανάστευσης, είτε σαν αναγκαστικό πέρασμα, είτε σαν ανθρώπινη αποθήκη. Φαινόμενο που, με τόσο απότομο τρόπο, δεν παρουσιάστηκε σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα και οδήγησε στην πολύπλευρη εκμετάλλευση αυτού του δυναμικού σε μια πρώτη φάση (ολυμπιακά έργα, ύπαιθρος κ.λπ.) για να πυροδοτήσει άλλου είδους φαινόμενα και καταστάσεις στη συνέχεια.

Και η Αριστερά;


Ποιος ο ρόλος της Αριστεράς στις δεκαετίες αυτές της Μεταπολίτευσης; Επέδρασε για μια διαφορετική πορεία ή, αντίθετα, είδε την πορεία που περιγράφεται με θετικό, κυρίως, πρόσημο, συμμετέχοντας στα συμβόλαια που συνάφθηκαν σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο;

Βοήθησε να στηθούν υγειονομικές ζώνες απέναντι σε μεγάλους αγώνες την πρώτη περίοδο, πίεσε για υπεύθυνη συμπεριφορά, συμμορφώθηκε σε όλες τις απαγορεύσεις, έκανε τη «δεύτερη φωνή» σε όλες τις καντάδες περί «αριστεροχουντισμού». Θεώρησε την «αλλαγή» του ΠΑΣΟΚ σαν θαύμα και τη στήριξε όσο μπορούσε, ενιαία μέχρι το 1985 και κατά περίπτωση μετά. Μέχρι που μέρος της παραδόθηκε στη σημιτική εκσυγχρονιστική λαίλαπα. Αφού, στο μεταξύ, είχε «αμαρτήσει» με τις συγκυβερνήσεις του 1989-’90, δίχρονο κατά το οποίο η ελληνική Αριστερά βρέθηκε στην πρωτοπορία των αντίστοιχων εγχειρημάτων «μετάβασης στην νέα εποχή».

Κάτι άρχισε να κινείται μόνο μετά το 2000, όταν η «κυβερνώσα Αριστερά» στην Ευρώπη είχε… σπάσει τα μούτρα της (μέχρι και τον βομβαρδισμό της Σερβίας είχε ψηφίσει) και παρουσιάστηκαν νέα κινήματα όπως αυτό της αντιπαγκοσμιοποίησης. Εκεί, αρχίζει να υπάρχει μαζί με μια Αριστερά της κοινωνίας και μια μερική διαφοροποίηση της επίσημης Αριστεράς. Το τμήμα εκείνο που ήταν πιο κοντά στους πραγματικούς αγώνες ανταμείφτηκε απλόχερα από την κοινωνία, ενώ το άλλο που ήταν εχθρικό και, στην πραγματικότητα, συστημικό και συντηρητικό (παρά τα παχιά ταξικά λόγια), περιθωριοποιήθηκε.

Όλα τα παραπάνω, πάντως, δεν συνθέτουν μια εικόνα επιτυχίας της μεταπολίτευσης. Η μόνη επιτυχία της είναι ότι περιόρισε ορίζοντες, κατέστειλε τον ριζοσπαστισμό και εμπέδωσε την αστική και ιμπεριαλιστική κυριαρχία στη χώρα, εξάπλωσε έναν ωφελιμισμό, δημιούργησε τον εκσυγχρονισμένο μεταπρατισμό. Έως εκεί όμως. Δεν αντιμετώπισε κανένα ουσιαστικό πρόβλημα της χώρας, της κοινωνίας, του λαού.

Η τετράχρονη αποκάλυψη…


Όσα ζούμε στη νέα καθεστωτική φάση, αυτήν της τρόικας και των μνημονίων, αποτελούν μια αποκάλυψη των όσων σερβίρονται σήμερα σαν επιτυχίες της Μεταπολίτευσης. Δεν ζούμε την απλή συνέχεια της μεταπολίτευσης, αλλά ένα ειδικό καθεστώς επιτροπείας . Είναι εντελώς παράξενο που αυτό δεν το βλέπουν αρθρογράφοι, κόμματα και πολιτικοί αναλυτές. Μία απλή λεπτομέρεια; Πώς καταπίνουμε τέτοιες λεπτομέρειες…

Με τη σειρά της, όμως, αυτή η «λεπτομέρεια» δείχνει τη χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης στο σύνολό της: Τι ήταν, τελικά, αυτό που χτίζονταν; Πού στηριζόταν το πάρτι της άρχουσας τάξης και άλλων στρωμάτων που κονομούσαν ασύστολα μέσα στο καθεστώς της μίζας, της ρεμούλας, της υποδούλωσης του κρατικού και κομματικού μηχανισμού σε κλίκες ρουσφετολόγων και πλιατσικολόγων, που νομοθετούν, αρπάζουν, κλέβουν και τιμωρία δεν έχουν;

Τα δισεκατομμύρια καταθέσεων σε ξένες τράπεζες, οι λίστες Λαγκάρντ και άλλες που δεν έχουν ανοιχτεί, τα σκάνδαλα της Siemens, τα υποβρύχια που γέρνουν, δεν σβήνουν με μια φυλάκιση του Τσοχατζόπουλου… Η κοινωνική σύνθεση του Κορυδαλλού, δεν έχει αλλάξει, παρ’ όλο που κάποιοι πολιτικοί και επιχειρηματίες τον επισκέπτονται πού και πού…

Ήταν τέτοιο το ξεχαρβάλωμα που η τρόικα απαιτεί επιτόπια παρουσία και έλεγχο όλων των συναλλαγών, με αντίτιμο για τις υπηρεσίες να υποθηκεύσει την χώρα, να πάρει ρεγάλο ό,τι νομίζει. Χώρα-αποικία χρέους, χώρα περιορισμένης ευθύνης και κυριαρχίας, χώρα-μπανανία που κυβερνάται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και μνημόνια που, πριν ψηφιστούν, κανείς δεν τα διάβασε ή ούτε καν μεταφράστηκαν στην ελληνική γλώσσα…

Τόση επιτυχή κατάληξη είχε η μεταπολίτευση. Πάλι, όμως, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων: Μια τεράστια αναδιανομή προς όφελος των πλουσίων και των χρηματιστηριακών ομίλων και σε βάρος των εργαζομένων και των μεσοστρωμάτων που διαλύονται βάναυσα. Ο πρωθυπουργός είναι αισιόδοξος, γιατί σε κάθε Έλληνα αντιστοιχούν δύο τουρίστες! Πού μπορεί να καταντήσει κάποιος που υπηρετεί την εξουθένωση και διάλυση της χώρας…

…και ο ριζοσπαστισμός


Αυτό είναι το αποτέλεσμα της χρεοκοπίας της Μεταπολίτευσης: Η διάλυση και το βούλιαγμα της χώρας. Και ποιος αντέδρασε σε αυτή την τεράστια οπισθοδρόμηση; Η πολιτική ηγεσία; Η διανόηση; Όχι. Ο «απλός κοσμάκης», ο «λαουτζίκος» που τόσο περιφρονούν όσοι μπούκωσαν από τα καλά της μεταπολίτευσης. Όλοι εκείνοι που δεν μπορούν το «λαϊκισμό», τις αντιδράσεις του όχλου, τις μούντζες που έπεφταν βροχή προς το σύμβολο της διαφθοράς του πολιτικού κόσμου.

Για τέσσερα χρόνια, αναπτύχθηκε ένας ριζοσπαστισμός που απαίτησε σε όλες τις πλατείες της χώρας μια νέα μεταπολίτευση, μια μεταπολίτευση του λαού: Τιμωρία όσων έφεραν τον τόπο σε αυτό το σημείο, τέλος μνημονίων και τρόικας, πραγματική δημοκρατία και όχι κομματοκρατία, παραγωγική ανασυγκρότηση, εθνική ανεξαρτησία, νέες αρετές και αξίες.

Ποια απάντηση πήρε; Καταστολή (ακόμα οι καθαρίστριες τρώνε ξύλο κάθε τόσο, έτσι συμβολικά, για να μην ξεχνιόμαστε), δολοφονίες (τι άλλο είναι η περίπτωση της τετραπληγικής που χρωστούσε στην ΔΕΗ;), μαύρο στην ΕΡΤ, λόγια παρηγοριάς για καλυτέρευση της ζωής όλων. Όλων; Ε, μη λέμε και υπερβολές, δεν μπορούν να γίνουν θαύματα για 1.600.000 ανέργους! Κάποια προσδοκία θα πουλήσουμε, κάποια φιέστα θα ετοιμάσουμε μετά τα ξεπουλήματα και βλέπουμε…

Ο «λαουτζίκος», όμως, γκρέμισε δύο κυβερνήσεις, διέλυσε τον δικομματισμό, εκτίναξε μια δύναμη της Αριστεράς σε πρώτο κόμμα και διατύπωσε το αίτημα μιας νέας μεταπολίτευσης, χωρίς να έχει τα αποθέματα και την προετοιμασία να τη φέρει στο φως. Αναδιπλώνεται αλλά δεν εξαφανίζεται. Τμήματά του στρέφονται και σε επικίνδυνους δρόμους, όπως αυτός του χρυσαυγιτισμού ή της υποδούλωσης σε ολιγάρχες που τάζουν κάποιο μεροκάματο.

Με τον χαοτικό τρόπο που εκδηλώνεται, με τους απολογισμούς που με το δικό του τρόπο κάνει, ο Κανένας, με τα χιλιάδες πρόσωπα και σε σύγχυση μεταξύ εύκολης τιμωρίας και ουσιαστικών λύσεων, θα ξανακάνει την εμφάνισή του. Μια νέα λαϊκή μεταπολίτευση θα είναι ο μικρότερος στόχος που θα έχουν οι εξεγέρσεις που έρχονται, που προετοιμάζονται με περίεργο τρόπο, υπόγεια ή φανερά, κάτω από την μύτη μας ή δίπλα μας. Για τις δυνάμεις που συνειδητά θα εργαστούν για τη μεταπολίτευση του λαού δύο μόνο στόχοι: Πολιτικός αγώνας-φρόνημα του λαού! Όλα τα άλλα έπονται…

Και η Αριστερά; Οι ευθύνες που αναλαμβάνει μέσα στο μνημονιακό σκηνικό είναι τεράστιες: Ή θα ηγηθεί σε μια απελευθερωτική διαδικασία, στηριγμένη στο λαό και όχι σε δυνάμεις του χτες ή θα γίνει μέρος του προβλήματος, εισπράττοντας το χλευασμό των λαϊκών στρωμάτων. Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει.

Υ.Γ.: Ο ΣΥΡΙΖΑ στα συνεδριακά κείμενά του κάνει λόγο για μια νέα λαϊκή μεταπολίτευση. Θέση που μπορεί να γίνει προωθητική αν η πολιτική συμπεριφορά ξεφύγει από την ατζέντα που θέτει το μνημονιακό κράτος και οι επικοινωνιακές παραφυάδες του.

Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
http://rinaldirudi.blogspot.gr/

1974: Ορκωμοσία Καραμανλή υπό το άγρυπνο βλέμμα του στρατηγού Γκιζίκη
1974: Ορκωμοσία Καραμανλή υπό το άγρυπνο βλέμμα του στρατηγού Γκιζίκη

6-7_KOYMHS
1980: Η καταστολή της πορείας για το Πολυτεχνείο οδηγεί στη δολοφονία Κουμή, Κανελλοπούλου

6-7_SHMITHS
2001: Είσοδος στην Ευρωζώνη…. Η περίοδος Σημίτη στο αποκορύφωμά της

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΤΑΝ ΟΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΙ ΒΑΦΤΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΛΟΙ…ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΙΟΥΛΙΟΣ 2014

Της Παναγιώτας Μπλέτα


Η έννοια του κακού έχει αποκτήσει μια ιδιαίτερη βαρύτητα στην τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση, καθώς δεν βασίζεται στην αντικειμενική προσέγγιση της βίαιης και κακοποιού συμπεριφοράς, αλλά στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια κατά κρατών, που αποτελούν το «σύγχρονο άξονα του κακού». Η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού βαφτίζεται «τρομοκρατία», το επίσημο κακό δηλαδή, προκειμένου να νομιμοποιηθούν οι μαζικές σφαγές και βίαιες μορφές μετακίνησης και εκδίωξης πληθυσμών.

Ιστορικά τέτοια φαινόμενα καταγράφονται σαν «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», όπως το Ολοκαύτωμα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το οποίο και χρησιμοποιείται ως ιστορικό ορόσημο, ενώ άλλα περνάνε στα ψιλά γράμματα όπως η σφαγή στην Γιουγκοσλαβία , η γενοκτονία των Παλαιστινίων κλπ. Αξιοσημείωτο είναι δε, πως ιστορικά εναλλάσσονται οι λαοί στη θέση του δήμιου και του θύματος.


Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί το Ισραήλ. Εκατομμύρια αθώοι είχαν σκοτωθεί, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από την ναζιστική Γερμανία. Πλήθος πόλεις και χωριά είχαν καταστραφεί, ιδεώδη ριζωμένα στη κληρονομιά του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και τις ηθικές αρχές της δικαιοσύνης, της ισότητας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είχαν ποδοπατηθεί. Οι περισσότεροι όμως Ευρωπαίοι, μετά τον πόλεμο δεν ήθελαν να ακούσουν, δεν ήθελαν να μιλήσουν, δεν ήθελαν να σκεφτούν ότι με κάποιον τρόπο και οι ίδιοι ήταν εμπλεκόμενοι, ίσως και συνυπεύθυνοι σε ότι είχε συμβεί.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με την Παλαιστίνη και πάλι η Ευρώπη δεν θέλει να ακούσει, να συζητήσει, να σκεφθεί την μαζική δολοφονία χιλιάδων Παλαιστινίων στην ίδια τους την πατρίδα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι στα πρόσφατα γεγονότα δολοφονίας των τεσσάρων μικρών παιδιών σε παραλία της Γάζας, απαγορεύθηκαν μέχρι και οι διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων στην Γαλλία.


Και ενώ οι αεροπορικές επιδρομές του Ισραηλινού στρατού στη Γάζα συνεχίζονται με αμείωτη ένταση τις τελευταίες 8 ημέρες και ο αριθμός των άμαχων νεκρών αυξάνεται δραματικά, διότι δεν μπαίνουν στην διαδικασία επιλεκτικής στοχοποίησης και έτσι προκύπτουν οι εκατόμβες των αθώων θυμάτων, ο Ισραηλινός στρατός ετοιμάζει άλλη χερσαία εισβολή, με στόχο να ολοκληρώσει με τον πιο αιματηρό τρόπο τη γενοκτονία, που συντελείται για τον Παλαιστινιακό λαό.

Εκατοντάδες νεκροί και χιλιάδες τραυματίες, ανάμεσα τους δεκάδες γυναίκες και παιδιά, στην Γάζα έρχονται να καταδείξουν με τον πιο ωμό τρόπο την πραγματικότητα, ενώ έχουν καταστραφεί, μεταξύ άλλων, σχολεία, νοσοκομεία και τζαμιά. Οι ιατροφαρμακευτικές προμήθειες εξαντλούνται και οι συνθήκες νοσηλείας είναι ιδιαίτερα δύσκολες, λόγω των συνεχών διακοπών της ηλεκτροδότησης.

Και σε αυτή την «ανάκουρδη» ισορροπία της φύσης , όπου το άλλοτε χαρακτηρισμένο «θύμα» της παγκόσμιας κοινότητας γίνεται «θύτης», ξεχνώντας την ιστορία του, ο ΟΗΕ παίζει το ρόλο του πόντιου Πιλάτου, οι ΗΠΑ έχουν παραχωρήσει στο Ισραήλ μια ιδιότυπη διεθνή ασυλία και τα διεθνή αλλά και τα ελληνικά ΜΜΕ παρουσιάζουν τους Παλαιστίνιους ως τρομοκράτες, εξισώνοντας θύματα και θύτες με τον πιο αποτροπιαστικό τρόπο, την ίδια στιγμή που το Ισραήλ παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο…


Δυστυχώς η διεθνής αλλά και η Ευρωπαική κοινότητα κωφεύει στα εγκλήματα, που έχει διαπράξει το Ισραήλ τα τελευταία 32 χρόνια κατά των Παλαιστινίων, ξεκινώντας από τις σφαγές του Αριέλ Σαρών στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα, στους βομβαρδισμούς και την Πολιορκία της Βυρηττού και την εξορία 10000 Παλαιστινίων στη Ραμάλα, τις κατεδαφίσεις σπιτιών και σχολείων μαζί με τους ενοίκους, επειδή δήθεν κατοικούσαν τρομοκράτες, τους μαζικούς βομβαρδισμούς με βόμβες διασποράς και τόσα άλλα που καταδικάζει και η υγιής ανθρωπιστική Ισραηλινή κοινότητα, που επιθυμεί να διευθετηθούν με ειρήνη τα θέματα που αφορούν την αρμονική συμβίωση των δύο λαών.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, «ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΑΠΟΔΙΔΕΙ Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ Η ΒΙΑ», Ο ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΔΥΝΑΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ Σ’ΑΥΤΟΝ, ΔΕΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΕΤΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που έχει παρελθόν, τώρα αν θα έχει και μέλλον είναι κάτι που εξαρτάται από την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών…

Διαβάστε Περισσότερα »

Το Σύνταγμα ήταν γεμάτο: Μια μεγάλη γιορτή αλληλεγγύης στις αγωνιζόμενες καθαρίστριες με τη Χαρούλα Αλεξίου (βίντεο-φωτορεπορτάζ

Κοινωνία

Η «Αλληλεγγύη για όλους» και ο ραδιοφωνικός σταθμός Κόκκινο 105,5 διοργάνωσαν με μεγάλη επιτυχία χθες, Δευτέρα 28/7, το βράδυ, συναυλία αλληλεγγύης για τον αγώνα των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών με την Χάρις Αλεξίου να δίνει το ρυθμό.

To left.gr και ο Αγγελος Καλοδούκας ήταν βεβαίως εκεί. Δείτε αυτό το 2,5λεπτο βίντεο - δεν χρειάζεται καμιά λεζάντα, η εικόνα μιλάει μόνη της:


Η περιγραφή όσων έγιναν χθες, από το Κόκκινο 105,5:


Η αθρόα προσέλευση του κόσμου ανάγκασε την αστυνομία να κλείσει τους γύρω δρόμους της πλατείας.

Ήταν όλοι εκεί.

Τα κορίτσια που εδώ και δέκα μήνες δίνουν το σύνθημα νίκης, που με την πίστη τους και το πείσμα τους βρίσκονται στον δρόμο, αγωνιζόμενες για τα δίκια τους, γιόρταζαν χθες το βράδυ στο Σύνταγμα.

Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική και αν το συνδυάσεις και με την μαγική παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου, τότε σίγουρα θα ήθελες να το ζήσεις από κοντά.

Η αισιοδοξία των ανθρώπων, που παρευρέθηκαν στην συναυλία, αναδυόταν στον αέρα, αισιοδοξία που προέρχεται από την πίστη ότι όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε αυτά που μας καταπιέζουν.

Φωτογραφίες από τον Αγγελο Καλοδούκα - περισσότερες ακόμα εδώ:

Πλήθος κόσμου χθες στο Σϋνταγμα - και η μαρτυρική Γάζα στις καρδιές των ανθρώπων


Συνθήματα και παλμός



Και επί σκηνής




Με τη Χαρούλα Αλεξίου










Η συνέχεια της φωτο-ιστορίας εδώ


Φωτογραφίες από τους: ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ / ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ / ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥ

H "τεράστια" Χαρούλα έδινε τον ρυθμό

Ο κόσμος ήταν πολύς...

Πάρα πολύς...

Ε, ναι το φχαριστηθήκαμε...!

#FreePalestine

 
Με αγωνιστική διάθεση τα κορίτσια, δεν χαλαρώνουν ούτε την μέρα γιορτής...

 
Και το "κοκκινάκι", έδωσε το παρόν!

 
 
 

Ήταν μια γιορτή αλληλεγγύης και όλοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Venceremos!

Από το Left

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Σοκαριστικό βίντεο: Ισραηλινοί πανηγυρίζουν τραγουδώντας "δεν έχει σχολείο αύριο στη Γάζα γιατί όλα τα παιδιά είναι νεκρά"

Διεθνή


Φρίκη χωρίς τέλος. Ακροδεξιοί Ισραηλινοί πανηγυρίζουν για τα παιδιά που σκοτώνονται στους βομβαρδισμούς

Ακροδεξιοί Ισραηλινοί πανηγυρίζουν στους δρόμους, ταραγουδώντας αρρωστημένα συνθήματα για τα παιδιά που σκοτώνονται στους βομβαρδισμούς.

Σε βίντεο που κάνει τον γύρο του διαδικτύου κρατώντας σημαίες, τραγουδούν "Δεν έχει σχολείο αύριο, γιατί δεν υπάρχουν άλλα παιδιά στην Γάζα!". Μεταξύ άλλων, τραγουδούν "Μισώ όλους τους άραβες" και η "Γάζα είναι ένα νεκροταφείο".

Στο βίντεο εμφανίζονται και κάποια άτομα που τους λένε να σταματήσουν να πανηγυρίζουν αλλά εκείνοι δεν τους ακούνε παρά συνεχίζουν το αποτρόπαιο τραγούδι τους.

Η συγκέντρωση των ακροδεξιών πραγματοποιήθηκε στην απέναντι πλευρά πλατείας του Τελ Αβίβ, όπου διεξαγόταν μεγάλη αντιπολεμική διαδήλωση.


Από το Left

Διαβάστε Περισσότερα »

Πολυεθνικές: Η μεγάλη πληγή της παγκόσμιας οικονομικής και κοινωνικής ισορροπίας

Της Παναγιώτας Μπλέτα

Το καπιταλιστικό σύστημα σε μια στρατηγική αποδόμησης της Δημοκρατίας ανά τον κόσμο, όχι μόνο επικουρεί, αλλά και επωάζει το σύστημα, μέσα στο οποίο  η  οικονομία θα λειτουργεί παντελώς ελεύθερη, χωρίς έλεγχο και αξιολόγηση των αποδόσεων της στον ανθρώπινο παράγοντα.

Στόχος  του κεφαλαίου είναι να κυριαρχήσει η οικονομία, και να καθυποτάξει τη δημοκρατία, θέτοντάς την στην υπηρεσία που χαράσσει η   δυναμική των συμφερόντων, που συγκροτούν το σάπιο οικονομικό οικοδόμημα, που έχει χτίσει με κόπο το κεφάλαιο στις πλάτες και στον μόχθο των λαών. Έτσι τα κράτη αποδυναμώνονται και παύουν να ελέγχουν την μη υγιή οικονομική δραστηριότητα του κεφαλαίου και των πολυεθνικών.


Με τέτοια λογική δημιουργήθηκε και η ΤΤΙΡ, η ποία συνίσταται στην πλήρη απορύθμιση/ απελευθέρωση των αγορών, με στόχο να επιβάλλει στα κράτη να υποτάξουν την οικονομία τους όχι στον υγιή ανταγωνισμό, αλλά όπως αυτός ερμηνεύεται από τις πολυεθνικές.

Οι  διαπραγματεύσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή (5ος γύρος της Ουάσινγκτον) στο πλαίσιο της «Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Εταιρικής Σχέσης (TTIP)», μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης, για τη δημιουργία ελεύθερης ζώνης εμπορίου και χρηματιστικών συναλλαγών,  έχουν ακριβώς αυτό το αντικείμενο.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Οικονομικών και Κοινωνικής Πολιτικής του Πάντειου Πανεπιστημίου Αθηνών Σάββα Ρομπόλη, το προτεινόμενο σύμφωνο είναι η μεγαλύτερη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που επιτεύχθηκε ποτέ στον κόσμο.

"Καλύπτει το 12% του πληθυσμού (821 εκατ.), το 50,0% της παραγωγής, το 30,0% εμπορίου, και το 20,0% των ξένων επενδύσεων, παγκοσμίως. Επιπλέον, 75.000 πολυεθνικές (24.000 ΕΕ και 50.800 ΗΠΑ) θα δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο του συμφώνου."

Ουσιαστικά, η καινοτομία που εγκαινιάζει η ΤΤΙΡ είναι ότι θα επιτρέπεται στις πολυεθνικές να οδηγήσουν μια χώρα σε εξωθεσμική διαιτησία, αν κρίνουν οτι οι δημόσιες πολιτικές χώρας μέλους περιορίζουν την εμπορική τους εξάπλωση και τα προσδοκώμενα κέρδη.

Τίθεται το ερώτημα πώς μπορεί ευρωπαίος πολίτης να φανταστεί ότι οι πολυεθνικές θα μπορούν να σύρουν σε εξωθεσμικά δικαστήρια δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Το επίδικο η καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη, όταν κρίνουν ότι οι παρεμβάσεις των κυβερνήσεων σε κλάδους δημόσιου  συμφέροντος  (π.χ.  υγεία, ενέργεια, παιδεία, νερό, μεταφορές, περιβάλλον κ.λπ.) θίγουν τον ανταγωνισμό. Έχει εκτιμηθεί ότι, για αντίστοιχες συμφωνίες π.χ. ΗΠΑ- Λ. Αμερική, για κάθε υπόθεση το κράτος-παραβάτης ξοδεύει, κατά μέσο όρο, 8 εκατ. δολάρια τα οποία βαρύνουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Οι υποθέσεις αυτές μάλιστα από το 2000 έχουν δεκαπλασιαστεί.

Το πιο ανησυχητικό όμως από όλα, όπως τεκμαίρεται μέσα από την μελέτη του καθηγητή, είναι ότι δημόσιες πολιτικές, όπως η μεταναστευτική πολιτική, η διαχείριση της διατροφικής αλυσίδας, η προστασία των προσωπικών δεδομένων, τα επίπεδα των μισθών και των κοινωνικών παροχών, οι όροι υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων, η δημόσια υγεία, η προστασία του περιβάλλοντος κ.λπ., θα ορίζονται πλέον μέσω της ΤΤΙΡ. Οι πολίτες δηλαδή και δη τα κράτη, θα γίνουν συνέταιροι στα δημόσια αγαθά τους με το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Αυτά συμβαίνουν, όταν η πολιτική δεν θέτει  τους κανόνες και τα όρια του οικονομικού παιχνιδιού και των χρηματαγορών, όταν η οικονομία  προπορεύεται της πολιτικής, προκειμένου να επιβάλει τους κανόνες της, σε ένα συναλλακτικό παιχνίδι άνισων όρων για τον πολίτη.

ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ, ΟΤΑΝ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΕΣΠΙΖΕΙ ΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ  Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ…

Από το new-deal

Διαβάστε Περισσότερα »

ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΑΣ

Του Κοσμά Ηλιάδη

 

ΙΟΥΛΙΑΝΑ


Βαρυφορτωμένος μνήμες μήνας. Ο χρόνος φυσικά δεν φταίει, το βάρος της δημιουργικής ή όχι χρήσης του, εναπόκειται στους ανθρώπους.

1920 Απόπειρα δολοφονίας στο Παρίσι του Ελευθερίου Βενιζέλου. Δολοφονία ΄Ιωνος Δραγούμη.

1965 Βασιλικά πραξικοπήματα, κυβερνήσεις Αθανασιάδη –Νόβα, Ηλία Τσιριμώκου, Στέφανου Στεφανόπουλου.

1974 Χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο, Εισβολή της Τουρκία στο Βόρειο τμήμα της. Πτώση της Χούντας, μεταπολίτευση.

Παλιά ιστορία τα βασιλικά πραξικοπήματα, οι αποστασίες, που ανέκοψαν την πορεία της χώρας προς τον εκδημοκρατισμό, τον εκσυγχρονισμό, την ομαλότητα. Ανάμεσα στους αποστάτες, πρωταγωνιστής ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ… Την ΕΡΕ κληρονόμησε η Χούντα, την χούντα αντικατέστησε η νέα ΕΡΕ, η Νέα Δημοκρατία. Η Απριλιανή χούντα ανέκοψε την δημοκρατική πορεία της χώρας. Ο γέρος της Δημοκρατίας (Γεώργιος Παπανδρέου) ετοιμαζόταν αναλάβει τα ηνία διακυβέρνησης της χώρας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, είχε αυτοεξορισθεί στο Παρίσι από το Νοέμβριο του 1963. Κάποιοι διατείνονται πως για τη φυγή του, χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης.

Μεταπολίτευση. Τα σταγονίδια της χούντας, παρέμειναν στις θέσεις τους. Αποχουντοποίηση δε έγινε, τα εγκλήματα της εφτάχρονης δικτατορίας βαπτίσθηκαν στιγμιαία. Κάτι σαν στιγμιαίος φραπές, με 21 παγάκια. Τη μετάβαση στη Δημοκρατία διεκπεραίωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ανακληθείς από το Παρίσι. Στην πορεία καθώς ξεθώριαζε η δόξα του Εθνάρχη και η Νέα Δημοκρατία έχανε έδαφος, μεταπήδησε από την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, στην προεδρία της Δημοκρατίας. Νωρίτερα ο «εχθρός» του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, διέλυσε το Κόμμα φιλελευθέρων και προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία.

Λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δέχεται καίριο πλήγμα και πέφτει. Ο Αποστάτης δέχεται αποστασία. Πρωταγωνιστής ο Αντώνης Σαμαράς. Επανέρχεται στη διακυβέρνηση της χώρας το ΠΑΣΟΚ.

ΣΤΕΓΑΝΑ ΚΑΙ ΔΙΑΡΡΟΕΣ


Το συμπαγές κόμμα της Ν.Δ. ανανεώνεται, αποκαθαίρεται κατά καιρούς, με αποστασίες, διαγραφές, ανεξαρτητοποιήσεις, επανεισδοχές στελεχών της. Ο Αντώνης Σαμαράς ιδρύει την Πολιτική Άνοιξη. Ο Κωστής Στεφανόπουλος ιδρύει την Δημοκρατική Ανανέωση. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ιδρύει το Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών. Η Ντόρα Μπακογιάννη ιδρύει τη Δημοκρατική συμμαχία. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος επιστρέφει στη Νέα Δημοκρατία, ακολουθεί ο Αντώνης Σαμαράς. Εσχάτως επιστρέφει και η Ντόρα Μπακογιάννη.

ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ


Έχει συνιστώσες η Νέα Δημοκρατία; Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, βεβαίως έχει. Είναι μάλιστα περισσότερες, από όσοι είναι οι αναχωρούντες από αυτήν και τελικά επιστρέφοντες. Δεξιό κόμμα η Νέα Δημοκρατία, ενταγμένη στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα της Ε.Ε. Στην Ελλάδα, μοστράρει ως κεντροδεξιό κόμμα, που δεν είναι, ενώ έχει στις τάξεις της αρκετά ακροδεξιά στοιχεία (Βορίδης, Γεωργιάδης κλπ). Μια συνιστώσα της είναι η ομάδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεύτερη είναι η ομάδα του Αντώνη Σαμαρά, τρίτη είναι η ομάδα του Δημήτρη Αβραμόπουλου, τέταρτη είναι η ομάδα της Ντόρας Μπακογιάννη, Πέμπτη είναι η ομάδα της ακροδεξιάς. Πιθανολογώ, πως υπάρχουν και άλλες συνιστώσες, τις οποίες δεν γνωρίζω.

ΘΕΣΜΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ


Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, απολογούμενος δεν ξέρω σε ποιον, μήπως στον λαό; Δήλωσε πως γνωρίζει τη φθορά της Δημοκρατίας. Πως κάποια νομοσχέδια τα υπέγραψε σεβόμενος τους θεσμούς. Εννοώντας πως σε αντίθετη περίπτωση, θα είχαμε εκτροπή. Από τη στιγμή που προβλέπεται από το Σύνταγμα, δεν υφίσταται θέμα εκτροπής. Πάντα θα υπάρχει κάποιος επικυρίαρχος, είτε αυτός λέγεται τρόικα ή Δ.Ν.Τ ή όπως αλλιώς ονομάζεται. Στον οποίο ή στους οποίους οφείλεις να πεις το μεγάλο όχι της ζωής σου. Φαντάσου να μην έπαιρνε μέρος στην επανάσταση ο Κολοκοτρώνης, γιατί θα χαλούσε το στάτους της Τουρκίας. Η δημοκρατία όταν νοσεί, χρειάζεται συνδρομή. Οι ιεροφάντες της, ισχυρίζονται πως έχουμε Δημοκρατία, η οποία λειτουργεί. Ή είναι αγράμματοι ή κάνουν τους αγράμματους, γιατί έτσι τους συμφέρει.

Ας αρχίσουμε από τη γραμματική. Δημοκρατία σημαίνει πως κυβερνάει ο Δήμος – ο λαός. Η εκκλησία του Δήμου. Η παρούσα Δημοκρατία, είναι κίβδηλη καρικατούρα της Δημοκρατίας. Πρώτον διότι κυβερνάει η μειοψηφία, της μειοψηφίας, ω μειοψηφία. Από την άλλη μεριά, η Δημοκρατία, δηλαδή ο λαός αποφάσισε – επέβαλλε τα μνημόνια, ή ο κάποτε αντιμνημονιακός Αντώνης Σαμαράς, που μεταλλάχθηκε σε λάτρη του μνημονίου, επίκειται δε καθώς πληροφορούμαι νέα του μετάλλαξη, αυτή του πάλαι ποτέ αντιμνημονιακού. Ο λαός επέβαλλε τις 4.000 αυτοκτονίες, τα 2.500.000 των ανέργων, τη γενιά των τετρακοσίων ευρώ, τη γενιά των υποαπασχολούμενων; Ο λαός ανάγκασε τα 686.000 ελληνόπουλα, να μην έχουν κολατσιό στο σχολείο τους; Τη μετανάστευση των νέων, που μας γυρίζει πίσω, στις δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα;

Ασφαλώς και δεν θα συνιστούσε εκτροπή η άρνηση υπογραφής των μνημονιακών νομοσχεδίων της τρόικας. Αντίθετα, θα δινόταν η ευκαιρία στη Δημοκρατία να λειτουργήσει, ο λαός θα αποφάσιζε με νωπή ετυμηγορία, προς τα πού θέλει να πάμε. Δεν το έπραξες κύριε Πρόεδρε, τώρα που απολογείσαι η ζημιά έγινε. Τη ζημιά την κάνατε όλοι μαζί, όπως όλοι μαζί τα φάγαμε. Δεν σκέφτηκες κάτι, όταν καγκελόφραχτος παρακολουθούσες τις παρελάσεις, όταν εκκλησιαζόσουν σχεδόν μόνος; Μην τον παρακαλάτε να μείνει. Θα μείνει, θα μείνει, το θέατρο του παράλογου θα παιχτεί μέχρι το τέλος.

ΑΠΟΡΙΕΣ


Έχω κάποιες δημοκρατικές απορίες, όπως: α) Πόσο κόστισε η αποπερατωθείσα βίλα του προέδρου της Δημοκρατίας; Έχει κάποια σχέση ο Πρόεδρος, με το δράμα του λαού; β) Η σύζυγος του τέως πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, σπούδαζε νηπιαγωγός. Έγινε γιατρός, υπηρετεί σε κάποιο νοσοκομείο, με εφημερίες κλπ; Η κ. Βούλτεψη είπε πως ο Σύρριζα έχασε 150.000 ψήφους στις ευρωεκλογές και ο Τσίπρας δεν έβαλε μυαλό. Αυτή η μονόπλευρη εκτίμηση, μήπως θυμίζει φασιστική νοοτροπία, έστω και αμυδρά; Γιατί δεν αναφέρει τις απώλειες της δικής της παράταξης, ώστε να υπάρξει μια σύγκριση και λογική εξαγωγή συμπερασμάτων; Εκτός και αν είναι άνευ νοήματος, οπότε ανοηταίνει.

Δεν είμαι αναλυτής, πολιτικός, δημοσιογράφος κλπ. Αν απορείτε γιατί τα γράφω αυτά, θα ισχυριστώ πως δεν γνωρίζω. Ρωτήστε τους σοφούς. Υπάρχουν αρκετοί στα κανάλια και στα άλλα μέσα ενημέρωσης. Αυτοί ξέρουν, αυτοί διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.

Διαβάστε Περισσότερα »

«ΙΣΣΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ»

Κίνημα πολιτών ενάντια στο ξεπουλημα του lσσου, ενάντια στης γης τη λεηλασία.


Ο Ίσσος μαζί με την λιμνοθάλασσα Κορισσίων, η Μπούκα της Λευκίμμης, ο Ερημίτης και το Ψυχιατρείο της Κέρκυρας δεν αποτελούν για εμάς ξεχωριστά κομμάτια αγώνα αλλά ένα ενιαίο μέτωπο αντίστασης στην λεηλασία και την καταστροφή αυτού του τόπου.

Όπως και ο Ερημίτης, ο Ίσσος αποτελεί ένα σπάνιο οικοσύστημα με απαράμιλλη ομορφιά που απηχεί σε επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο. Ο σεβασμός στη μοναδικότητά του οφείλει να είναι ο κεντρικός άξονας για κάθε είδους ήπιας διαχείρισης και ανάδειξής του, ώστε να μπορεί καθένας ελεύθερα να το απολαύσει. Αν επιτρέψουμε να εισχωρήσουν τα μεγάλα συμφέροντα των επενδυτών, πολύ γρήγορα το σύστημα αυτό θα χάσει την ισορροπία του, θα καταστραφεί. Το μοναδικό αυτό στολίδι του νησιού μας υπάρχει ελπίδα να σωθεί μόνο αν εμείς, ο λαός της Κέρκυρας, δραστηριοποιηθούμε.

Είναι υποχρέωσή μας να αντιδράσουμε δυναμικά και συντονισμένα τώρα, ώστε να μην έρθει εκείνη η στιγμή που δεν θα μπορούμε καν να επισκεφτούμε την περιοχή. Πριν εμφανιστούν τα συρματοπλέγματα!

Το κάλεσμα είναι ανοιχτό προς όλους εκείνους που δεν συμβιβάζονται στην ιδέα του λιγότερο κακού και δεν επιθυμούν η Κέρκυρα να γίνει κρανίου τόπος, παραδομένη σε επιχειρηματικά συμφέροντα τύπου "all inclusive" με απασχολούμενους δούλους, αλλά ένας τόπος αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας και συμμετοχής.

Είμαστε υπόλογοι όλοι μας στις επόμενες γενιές που θα έρθουν ώστε να τους παραδώσουμε μια Κέρκυρα που θα μπορούν να ζήσουν και δεν θα αντικρίζουν σε κάθε τους βήμα το συρματόπλεγμα και την τσιμεντοποίηση. Αυτού του είδους την υποτιθέμενη ανάπτυξη την είδαμε τα τελευταία χρόνια και την κατάληξή της την βιώνουμε με τον χειρότερο τρόπο.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, σας καλούμε κάθε Σάββατο να συμμετάσχετε ενεργά στην κατασκήνωση ώστε να μοιραστούμε βιώματα, ν’ αγωνιστούμε και ν’ αντισταθούμε εντός ενός πλαισίου αυτό-οργάνωσης, απαλλαγμένου από αρχηγούς κι εκπροσώπους.

Άτομα, παρέες, συλλογικότητες, και γενικά όλοι όσοι σέβονται τη Γη και την Ελευθερία είναι ευπρόσδεκτοι στην κίνηση «ΙΣΣΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ» με προσωπική παρουσία στην κατασκήνωση, συμμετοχή στις Συνελεύσεις μας αλλά και με την πραγματοποίηση δράσεων που θα έχει αποφασίσει η Συνέλευση ή και πρωτοβουλιακά.

Στοχεύουμε στη δημιουργία στιγμών ανταλλαγής εμπειριών και σύνδεσης ανάμεσα στους διάφορους αγώνες – γιατί η μάχη ενάντια στο ξεπούλημα του Ίσσου δεν αποτελεί μεμονωμένο ζήτημα, αλλά είναι κάτι που μας αφορά όλους κι όλες μας.

Συντονιζόμαστε με κάθε πρωτοβουλία διάσωσης της δημόσιας περιουσίας σ’ όλη την Κέρκυρα αλλά και σ’ όλη τη χώρα, από τη Θράκη έως την Κρήτη κι από την Κέρκυρα έως το Καστελόριζο.

ΙΣΣΟΣ : ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ !

Διαβάστε Περισσότερα »