Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Η γηραιά κυρία

Του Θανάση Καρτερού
 

Ανέβηκαν στα κεραμίδια για το DNA της δημοκρατικής παράταξης. Τσακώνονται ποιος είναι η δημοκρατική παράταξη. Πήραν το όπλο τους επώνυμοι ένθεν κακείθεν, από τους έγκριτους του Συγκροτήματος μέχρι τον Φαήλο Σαμαρά Κρανιδιώτη. Ε, τότε, αγαπητές κυρίες και αγαπητοί κύριοι, ανοίξτε τα συρτάρια και ξεσκονίστε τα εκλογικά σας βιβλιάρια. Ή, επί το σύγχρονο, ανοίξτε τον υπολογιστή σας και δείτε σε ποιο εκλογικό τμήμα ψηφίζετε. Οι εκλογές είναι πολύ πιο κοντά από ό,τι φαντάζεστε.

Γιατί; Μα γιατί πάντα αυτού του είδους ο καυγάς ήταν για το εκλογικό πάπλωμα. Οι από 'δώ ήθελαν να κουκουλώσουν εύπιστες αριστερές ψυχές. Οι από 'κεί ήθελαν να κουκουλώσουν κεντρώες ψυχές, που δονούνταν για τη δημοκρατία, το Γέρο της και τους απογόνους του, αλλά έτρεμαν και για τη δραχμή και το ευρώ τους. Τραβούσαν λοιπόν το πάπλωμα ο καθένας από τη μεριά του. Εμείς είμαστε οι γνήσιοι. Όχι εμείς. Είμαστε το φως. Τι λες ρε σκότος. Και δώστου κλότσο να γυρίσει. Μέχρι τις κάλπες.

Δούλεψε το σύστημα, αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά να τσακώνονται σήμερα με όρους του εξήντα, του ογδόντα και του ενενήντα; Να μην καταλαβαίνει η κούτρα τους ότι τελείωσαν τα κατά Φαήλο σάμαλι, κωκ, και πατατάκια που μοίραζαν στους πεινώντες το δημοκρατικό κάτι τις; Και η κοινωνία, η σημερινή, όχι του περασμένου αιώνα, ξέφυγε πια οριστικά από τις συμπληγάδες των δημοκρατικών τους παρατάξεων; Με απώλειες σοβαρές, αλλά ξέφυγε; Και τώρα βλέπει και ξέρει τι και ποιους έχει απέναντί της;

Ας είμαστε δίκαιοι πάντως. Και οι δ'υο είχαν τη δημοκρατική τους παράταξη. Μία, δύο, μία συν μία, μία με δυο πρόσωπα, ή με δύο ουρές, δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι τη χάρηκαν, την εκμεταλλεύτηκαν, τη γλέντησαν, καβάλησαν μ' αυτή αξιώματα και εξουσίες. Και μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Να φλερτάρουν όμως τώρα, ενόψει εκλογών, την εν πολλαίς αμαρτίαις γηραιά κυρία, να τσακώνονται για την ιδιοκτησία της παράταξης τώρα που έγιναν συμπαράταξη, δεν είναι μόνο ένδειξη αθεράπευτου κυνισμού. Είναι και απόδειξη ότι η πολιτική της φτώχειας πάει πακέτο με πολιτικούς της μιζέριας.

Τι να πεις. Θυμίζουν φεουδάρχες που ξέπεσαν αλλά τσακώνονται για τους τίτλους της ευγενείας τους. Ή επί το πολιτικότερο: μωραίνει ΣΥΡΙΖΑ...

Από την ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΥΡΙΖέικη ανθρωπολογία (φύλλο 230)

Αριστερά του Δρόμου


  • Είδα μια ανακοίνωση εκπροσώπου του ΠΑΜΕ ότι οι εργάτες της ΒΙΟΜΕ είναι, λέει, καπιταλιστές επειδή ανέλαβαν τη διαχείριση του εργοστασίου. Στο επόμενο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ αναμένεται και καταγγελία του… τυχοδιώκτη Μαρίνου Αντύπα που ήθελε να μετατρέψει τους εργάτες γης της Θεσσαλίας σε τσιφλικάδες…
  • Να αποφασίσουμε τι σόι σύνθημα είναι το «Tσακίστε τους φασίστες». Γενικού διαχωρισμού με τον πασιφισμό; Σύνθημα άμεσης δράσης και άρα να αναμένουμε ανάλογες πρωτοβουλίες; Προϊόν μιας επιτυχημένης εμπειρίας για το πώς σταμάτησε η ανάπτυξη του φασισμού στη χώρα; Και έπειτα να ερμηνεύσουμε ή να καταγγείλουμε και το -όντως άστοχο ως σύνθημα- «Mορφώστε τους ναζί». Αυτά με αφορμή την αντιπαράθεση που έγινε στην πρόσφατη συναυλία για τον Παύλο Φύσσα και όσα γράφτηκαν στη συνέχεια.
  • Γιάννης Μηλιός στα Νέα: «Όλοι όσοι μιλούν σήμερα για “γερμανική Ευρώπη”, ηθελημένα ή αθέλητα προσφέρουν συγχωροχάρτι στην εγχώρια οικονομική ολιγαρχία που έφερε την κοινωνική πλειοψηφία μέχρι εδώ. Η σύγκρουση είναι πρώτα απ’ όλα στο εσωτερικό κάθε χώρας και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι το συντομότερο».
  • Τι ακριβώς θέλει να πει αυτή η άποψη; Ότι δεν υπάρχει γερμανική επικυριαρχία στη σημερινή Ευρώπη; Ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις εκμετάλλευσης περιορίζονται μόνο στο εσωτερικό κάθε χώρας και δεν αντανακλούνται στις διεθνείς σχέσεις οι οποίες είναι ισότιμες ή καθορίζονται αντικειμενικά; Ότι η σημερινή Ε.Ε. είναι αποτέλεσμα μιας αντικειμενικής διαδικασίας διεθνοποίησης; Κι έπειτα, από πού προκύπτει η «συνεπαγωγή» ότι επειδή η Ευρώπη είναι γερμανική αθωώνεται η εγχώρια ολιγαρχία;
  • Το πρόβλημα με αυτές τις απόψεις είναι ότι ενώ εμφανίζονται ως πολύ σκληρά «ταξικές» και συγκρουσιακές, θα μπορούσαν, αθέλητα όπως λέει και ο σύντροφος, να αξιοποιηθούν για ένα συμβιβασμό με τους ισχυρούς διεθνείς κύκλους. Κάτι τέτοιο μάλλον έχουν στο νου τους και Τα Νέα που έσπευσαν να βάλουν ακριβώς αυτό το απόσπασμα του άρθρου στο πρωτοσέλιδό τους.
  • Είχα σχολιάσει προηγούμενο άρθρο του Ε. Τσακαλώτου, όπου παρουσίαζε την άποψή του για τις ρίζες του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί, ο μαρξισμός, αναφέρονταν ως ρίζα που σχετίζεται με την έμφαση στο θέμα της παραγωγής, ενώ η σοσιαλδημοκρατική παράδοση συνδέονταν με την αναδιανομή του πλούτου. Τώρα, σε άρθρο του Χ. Λάσκου, η φορολογία, και η αναδιανομή μέσω αυτής, εμφανίζονται σαν η πεμπτουσία του μαρξισμού. Επιστρατεύονται, μάλιστα, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, το Πρόγραμμα της Ερφούρτης και άλλα. Μπερδέψαμε τις… ρίζες μας.
  • Επί της ουσίας, τώρα. Η άποψη που διατυπώνεται λέει ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα επιχειρήσει μια μεγάλη αναδιανομή πλούτου μέσω της φορολόγησης και αυτό θα οδηγήσει στη συσπείρωση των πιο φτωχών και λαϊκών στρωμάτων γύρω από την κυβέρνησή «τους». Η άποψη αυτή εμπεριέχει πλήθος αφαιρέσεων και απλουστεύσεων. Τα βασικά της προβλήματα είναι δύο. Πρώτον ότι, επί της ουσίας, δεν βλέπει τον ίδιο το λαό ως υποκείμενο της αλλαγής αλλά ως καταναλωτή κυβερνητικών προγραμμάτων. Δεύτερον, ότι αντιμετωπίζει την κατάσταση στη χώρα σαν να βρίσκεται σε μια φάση φυσιολογικής καπιταλιστικής ανάπτυξης και όχι σε κατάσταση μνημονιακών ερειπίων.
  • Μια ακόμα σχετική παρατήρηση. Αν υπάρχει ένα πράγμα σίγουρο για το μαρξισμό είναι ότι από την εποχή της εμφάνισής του ως θεωρία των Μαρξ-Ένγκελς, έχει πέσει θύμα πλήθους διαστρεβλώσεων, υπεραπλουστεύσεων, εκλεκτικιστικών αναγνώσεων. Τόσο που ο ίδιος ο Μαρξ είχε έγκαιρα σπεύσει να διευκρινίσει ότι… δεν είναι μαρξιστής. Ο μαρξισμός, λοιπόν, ως θεωρία που δίνει βάρος στις παραγωγικές δυνάμεις, ο μαρξισμός ως στρατηγική αναδιανομής του πλούτου κ.λπ. κ.λπ. Αν είναι να κάνουμε απλουστεύσεις, θα διάλεγα αυτή που έλεγε ότι αν θέλουμε να συμπυκνώσουμε το μαρξισμό σε μια μόνο φράση, αυτή θα ήταν: «Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι!». Καλύτερο και πιο κοντά στην «ψυχή» του μαρξισμού…
Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι Κινέζοι και οι σαλτιμπάγκοι!

Του Στέλιου Ελληνιάδη 


Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα στον αναπτυγμένο κόσμο, ίσως και στον αναπτυσσόμενο, που δεν έχει έδρα κινεζικών σπουδών στο πανεπιστήμιο! Θα μου πεις εδώ έκανε πάνω από 150 χρόνια για να βάλει ρώσικα και άλλα τόσα για να βάλει τούρκικα, για τα κινέζικα θα βιαστεί;

Θυμάμαι όλους αυτούς τους διπλωμάτες που γνώρισα στις πρεσβείες και τα προξενεία μας στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη που δεν ήξεραν γρι τούρκικα, το ίδιο και στη Μόσχα, το Νοβοροσίσκ, το Κίεβο, τη Μαριούπολη και την Οδησσό, και, εννοείται, στη Γεωργία και την Αρμενία όπου χωρίς τα ρώσικα είσαι κωφάλαλος και εν μέρει τυφλός!

Είναι δυνατόν με ένα briefing μερικών λεπτών από ένα διερμηνέα να αντιληφθείς τι συμβαίνει σε μία ξένη χώρα, όπου είσαι προσωρινός επισκέπτης; Χωρίς να μπορείς ο ίδιος να διαβάσεις εφημερίδες, να δεις τα πρωινάδικα και τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση, να ακούσεις ραδιόφωνο, να παρακολουθήσεις μια συνομιλία, να πας σε ένα βιβλιοπωλείο, σε μια διάλεξη ή στην προβολή μια σημαντικής ταινίας; Ακόμα και να συζητάς με κατοίκους αυτής της χώρας, αξιωματούχους και μη, προκειμένου να σχηματίζεις πιο εμπεριστατωμένες από πρώτο χέρι αντιλήψεις για τα όσα συμβαίνουν, τα οποία εν συνεχεία θα μεταβιβάζεις στην προϊσταμένη αρχή που διαμορφώνει την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησής σου;

Ήταν απύθμενη η καθυστέρηση του ελληνικού κράτους σε νευραλγικούς τομείς. Και έγινε ακόμα χειρότερη με όλους τους ανεκδιήγητους, αγράμματους και σαλτιμπάγκους, που την κυβερνούν σήμερα. Η Κίνα εξελίσσεται σε υπερδύναμη και στην Ελλάδα οι πολιτικοί, οι διανοούμενοι, οι δημοσιογράφοι, οι εκπαιδευτικοί κ.λπ. ζουν τουλάχιστον μισό αιώνα πίσω. Οι λίγες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Λάου-λάου,

Γκαούρ

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Κίρο Γκλιγκόροφ είχε συμφωνήσει στο όνομα Σλαβομακεδονία!

Διεθνή

Σύνθετη ονομασία τύπου «Σλαβική Μακεδονία» ή «Σλαβομακεδονία» φέρεται να προωθούσε ο πρώτος πρόεδρος των Σκοπίων Κίρο Γκλιγκόροφ, το 1991 μετά την ανεξαρτητοποίηση της χώρας από την ενιαία Γιουγκοσλαβία, προκειμένου να επιλυθεί η διαφορά με την Αθήνα.

Με άρθρο του στο τελευταίο τεύχος πολιτικού περιοδικό Focus των Σκοπίων, ο πρώην πρόεδρος της εκεί βουλής, Στόγιαν Άντοφ, αποκαλύπτει τις κινήσεις Γκλιγκόροφ, που τελικά δεν προχώρησε αφού δεν διέθετε την αναγκαία πλειοψηφία βουλευτών.

«Ο Γκλιγκόροφ ζήτησε τη γνώμη μου και μου ζήτησε να συγκαλέσω εκτάκτως τη βουλή ώστε να προχωρήσουν οι απαραίτητες αλλαγές στο Σύνταγμα και να μετονομαστεί η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» σε «Δημοκρατία της Σλαβικής Μακεδονία».

Βέβαια του εξήγησα πως δεν θα μπορούσε να προχωρήσει μια τέτοια λύση, αφού δεν διέθετε την αναγκαία πλειοψηφία στη βουλή» υποστηρίζει ο Άντοφ, που διετέλεσε πρόεδρος της βουλής των Σκοπίων τα πρώτα ταραγμένα χρόνια της ελληνοσκοπιανής διαφοράς.

Θυμίζουμε στους αναγνώστες μας, πως τα παραπάνω επιβεβαιώνουν και επιβεβαιώνονται πλήρως απο όσα είχαμε παρουσιάσει και τον Ιανουάριο του 2013, απο το βιβλίο του ακαδημαϊκού της Κροατίας Πρέντραγκ Μάτεβιτς με τίτλο «Od patot niz Makedonija»:

Ο Κίρο Γκλιγκόροφ, πρώην πρόεδρος των Σκοπίων, είχε αποδεχθεί την ονομασία "Словенска Македонија",(Σλοβένσκα Μακεντόνια) δηλ. Σλαβική Μακεδονία, αν συμφωνούσαν οι Αλβανοί και οι Τούρκοι στη χώρα.

Σαφώς πιο πραγματιστής ο Κίρο Γκλιγκόροφ δεν είχε καμία διάθεση να γίνει "γραφικός" διεκδικώντας την ελληνική ιστορία, αλλά και τη ..Γέννηση του Ιησού Χριστού, ή τον ...Ντράγκαν που ανακάλυψε την Αμερική!

Ο Γκλιγκόροφ και τα λάθη της δεκαετίας του '90 στο Σκοπιανό


Της Αριστοτελίας Πελώνη

Παλαίμαχος κομμουνιστής με σημαντικές θέσεις στη Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία υπό τη σκέπη του στρατάρχη Τίτο, ο Κίρο Γκλιγκόροφ εκλήθη στα Σκόπια για να ηγηθεί των εξελίξεων το 1991. Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του πρώτου προέδρου της ΠΓΔΜ, το χρονικό της υπόθεσης της ονομασίας των Σκοπίων και των σχέσεών τους με την Ελλάδα αποτυπώνει την ιστορία του αυτοεγκλωβισμού δύο χωρών σε θέσεις καταδικασμένες στην αποτυχία

Οταν ο Τσόρτσιλ είπε ότι τα Βαλκάνια παράγουν περισσότερη ιστορία απ' όση μπορούν να καταναλώσουν, δεν είχε υπόψη του το Σκοπιανό. Ούτε τον Κίρο Γκλιγκόροφ. Ο πρώην πρόεδρος της γειτονικής χώρας, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 95 ετών πριν από λίγες μέρες, θα μπορούσε να είναι το σύμβολο των χαμένων ευκαιριών της δεκαετίας του '90 στο Σκοπιανό.

Ο πρώτος πρόεδρος της ΠΓΔΜ (εξελέγη από τη Βουλή το 1991 και με εθνικές εκλογές το 1994 κι έμεινε πρόεδρος μέχρι το 1999) συνέδεσε το όνομά του με τις σημαντικότερες στιγμές της νεοϊδρυθείσας χώρας του. Αλλά και με τα σημαντικότερα ναυάγια της δεκαετίας του '90 στη διελκυστίνδα με την Ελλάδα για το ζήτημα της ονομασίας. Η γενικότερη εντύπωση ανθρώπων που ενεπλάκησαν στις εξελίξεις που δρομολόγησε η διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι ότι επρόκειτο για «ευφυή πολιτικό, ο οποίος κλήθηκε να χειριστεί δύσκολες καταστάσεις, ενώ στην πορεία τον βοήθησαν οι εξελίξεις». Μιλούν ακόμη για άνθρωπο που ήξερε καλά την τέχνη των διπλωματικών ελιγμών, ώστε να επιρρίπτει τις ευθύνες για τα κατά καιρούς ναυάγια στην ελληνική πλευρά. «Ηταν πατριώτης και ηγέτης», ήταν η λακωνική δήλωση της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον.

Ο γηραιότερος μέχρι πρότινος πολιτικός στην ΠΓΔΜ έμεινε στην ελληνική συνείδηση ως «μετριοπαθής» στο ζήτημα της ονομασίας. Πάντως, οι γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα στο Σκοπιανό συμφωνούν πως πόρρω απείχε από κάτι τέτοιο ο Γκλιγκόροφ. Απλώς, έλεγαν, «είχε την ευφυΐα και την ευστροφία να ελίσσεται διπλωματικά, ώστε να φαίνεται ως μετριοπαθής και συναινετικός». Γιατί, όπως απεδείχθη απ' όσα ακολούθησαν μετά την αποχώρησή του από την πολιτική, η ΠΓΔΜ δεν είχε διάθεση συμβιβασμού.

Η διάλυση του 1991


Ολα άρχισαν τον Ιούνιο του 1991, όταν πρώτα η Κροατία και η Σλοβενία κήρυξαν με ενθάρρυνση της Γερμανίας την απόσχισή τους από τη Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία. Την επομένη ακριβώς η «μακεδονική» Βουλή συζήτησε το ζήτημα της απόσχισης και της «Μακεδονίας». Οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές έλαβαν χώρα στις 11 και 25 Νοεμβρίου 1990 και η πρώτη επίσημη σύγκληση της νέας Βουλής τον Ιανουάριο του 1991. Λίγες μέρες αργότερα ο παλαίμαχος κομμουνιστής Γκλιγκόροφ ανέλαβε την προεδρία του νέου κράτους και η ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» κατοχυρώθηκε με την ψήφιση του Συντάγματος. Το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, με τη συμμετοχή και του τότε υπουργού Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, αποδέχθηκε στις 16 Δεκεμβρίου του 1991 τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και αναγνώρισε την κρατική οντότητα της Κροατίας, της Σλοβενίας και των Σκοπίων.

Παρά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής ότι δεν θα αναγνώριζε κράτος που οικειοποιείται το όνομα «Μακεδονία», η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξέπεμπε αντιφατικά μηνύματα, ενώ δεν φαινόταν να έχει ξεκάθαρη στρατηγική για τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονταν στα Βαλκάνια. Πολύ γρήγορα η κυβέρνηση μπήκε στη μέγγενη των διεθνών πιέσεων, καθώς ολοένα και περισσότερες χώρες, βλέποντας την πολιτική ρευστότητα στη βαλκανική και φοβούμενα διολίσθηση των Σκοπίων στην αναρχία, απειλούσαν με αναγνωρίσεις της ΠΓΔΜ. Το πρώτο πακέτο επίλυσης ήρθε από την Ευρώπη, το λεγόμενο «πακέτο Πινέιρο», το οποίο πρότεινε σύνθετη ονομασία (Νέα Μακεδονία), κάτι που όμως ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με τα συμφωνηθέντα από τους πολιτικούς αρχηγούς στην Ελλάδα. Ο Γκλιγκόροφ άφηνε να εννοηθεί ότι θα το αποδεχόταν, αλλά χωρίς να δεσμευθεί. Τελικά το απέρριψε η Ελλάδα, η οποία χρεώθηκε και το ναυάγιο. Οι τριβές ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών στην Ελλάδα έγιναν πιο έντονες και οδήγησαν λίγες μέρες μετά στην απομάκρυνση Σαμαρά από το ΥΠΕΞ, ύστερα από νέο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, στο οποίο επιβεβαιώθηκε η πρόθεση της Ελλάδας να μην αναγνωρίσει τα Σκόπια με ονομασία που να περιέχει τον όρο Μακεδονία.

Οι συσκέψεις των αρχηγών


Ηταν οι μέρες που η ελληνική θέση, όπως είχε διαμορφωθεί σε διαδοχικές συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών ήταν «ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγα», η οποία, λένε σήμερα διπλωμάτες, εγκλώβισε τελικά την Αθήνα σε μια υπόθεση που, τουλάχιστον για τον διεθνή παράγοντα, ήταν χαμένη εξαρχής. Ταυτόχρονα, η πίεση για την κυβέρνηση Μητσοτάκη στο εσωτερικό ήταν μεγάλη. Το θέμα είχε μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη, που κατέληξε σε πανεθνική υστερία και στα μεγάλα συλλαλητήρια της εποχής. Αλλά εξαρχής στο εσωτερικό της κυβέρνησης υπήρχε διγλωσσία: από τη μια στελέχη που υποστήριζαν ότι το ζήτημα της ονομασίας δεν ήταν σημαντικό και στον αντίποδα στελέχη που το αντιμετώπιζαν ως ιδιαίτερα σοβαρή εθνική υπόθεση. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκαν βουλευτές της ΝΔ από τη Βόρεια Ελλάδα, οι οποίοι εξακολουθούσαν να επηρεάζουν τις εξελίξεις. Οσο για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, κανένας δεν ξέχασε τη δήλωσή του τον Φεβρουάριο του 1993 ότι η ονομασία των Σκοπίων «δεν έχει και μεγάλη σημασία, γιατί κανένας δεν θα το θυμάται σε δέκα χρόνια».

Οταν η ελληνική πλευρά το 1993 πρότεινε την ονομασία «Νόβα Μακεντόνια», οι βουλευτές Βόρειας Ελλάδας επαναστάτησαν και διεμήνυσαν πως αν προχωρούσε η πρόταση, θα απέσυραν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οπως θυμάται ο Ευάγγελος Κωφός, μέλος της τότε ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας, «ο Γκλιγκόροφ κάποια στιγμή κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει παραχωρήσεις και αυτό φαίνεται σε όσους μετείχαν στις διαπραγματεύσεις. Οταν η ΠΓΔΜ μπήκε στον ΟΗΕ με την προσωρινή της ονομασία, άρχισαν οι διαπραγματεύσεις με τους Βανς και Οουεν και ένα απίστευτο πηγαινέλα. Μέσα σε 2-3 μήνες πήγαμε τρεις φορές στη Ν. Υόρκη. Είχαμε καταλήξει σε ένα κείμενο. Τότε οι αντιπροσωπείες δεν συναντιούνταν, απλώς έδιναν τις θέσεις τους στους μεσολαβητές κι εκείνοι προχωρούσαν μόνο αν έβλεπαν ότι η άλλη πλευρά δεν έβαζε βέτο». Κάπως έτσι, συντάχθηκε ένα ολοκληρωμένο κείμενο, στο οποίο απέμενε μόνο η ονομασία.
«Οι διαμεσολαβητές πρότειναν την ονομασία "Νιου Μασεντόνια". Εμείς προτείναμε το σλαβικό "Νόβα Μακεντόνια" και το πήγαμε στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ και στους μεσολαβητές που το αποδέχθηκαν. Ο Γκλιγκόροφ αποδεχόταν καταρχάς την πρόταση, με την τροποποίηση που είχαμε κάνει στα σλαβικά», λέει ο Ε. Κωφός. Ομως, η ιστορία δεν είχε αίσιο τέλος. «Την ώρα που εμείς ήμασταν ευτυχείς, χτυπάει το τηλέφωνο και ήταν ο Μητσοτάκης. "Μάζεψέ τα και γύρνα πίσω", μου λέει. Είκοσι βουλευτές της ΝΔ είχαν απειλήσει με άρση της εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και, ένας από τους λόγους, εκτός από την πρόθεση πώλησης 10% του ΟΤΕ, ήταν ότι δεν ήθελαν σύνθετη ονομασία».

Η στροφή Μητσοτάκη


Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εντέλει έκανε στροφή και απέρριψε την πρόταση Βανς και Οουεν τον Μάιο του 1993. Δυο μέρες αργότερα την απέρριψε και η κυβέρνηση των Σκοπίων. Τότε υπήρξαν και παρασκηνιακές διαβουλεύσεις με τους Σκοπιανούς, προκειμένου να μοιραστούν οι δύο πλευρές το κόστος της απόρριψης. Ανάλογο μήνυμα είχε λάβει ο Μητσοτάκης και από τον συνεργάτη του απόστρατο στρατηγό Νίκο Γρυλλάκη, ο οποίος πραγματοποιούσε μυστικές επαφές με τη σκοπιανή ηγεσία. Σάλο είχε προκαλέσει, άλλωστε, το 1993 η αποκάλυψη για προσπάθεια δωροδοκίας της σκοπιανής ηγεσίας με ένα εκατομμύριο δολάρια. Το 2010 σε συνέντευξή του ο Κίρο Γκλιγκόροφ επιβεβαίωνε τις φήμες και δήλωνε ότι ο Γρυλλάκης βρισκόταν στα Σκόπια και συνέλεγε πληροφορίες κι ότι είχε προσπαθήσει να τον δωροδοκήσει αρχικά με ένα χρυσό Ρόλεξ, κατόπιν με έναν αμφορέα και τέλος με μια βαλίτσα με ένα εκατομμύριο δολάρια σε μετρητά.

Με εξαίρεση τον τότε υπουργό (1993) Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος θεωρούσε πιθανή την εμπλοκή του κλιμακίου Γρυλλάκη σε απόπειρα εξαγοράς, πολιτικοί μαι μίντια έδειξαν «διακριτικότητα» στις ενέργειες. Αργότερα ο Νίκος Γρυλλάκης παραδέχθηκε τις μυστικές συνεννοήσεις με τους Σκοπιανούς, ενώ ισχυρίστηκε ότι οι ΗΠΑ και ο Εβερτ έριξαν τον Μητσοτάκη.

Λίγες μέρες μετά την απόρριψη της πρότασης Βανς και Οουεν πραγματοποιήθηκε στην Αχρίδα συνάντηση του Γκλιγκόροφ με τον Μιλόσεβιτς. Ο δεύτερος τον πίεσε να αποδεχθεί την ονομασία «Σλαβομακεδονία», ή τουλάχιστον «Σλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ο Γκλιγκόροφ του απάντησε ότι δεν θα μπορούσε να το περάσει από τη Βουλή, γιατί είχε ισχνή πλειοψηφία. Ο Μιλόσεβιτς πρότεινε να γίνει τριμερής συνάντηση με τη συμμετοχή του Κ. Μητσοτάκη, αλλά ο έλληνας Πρωθυπουργός δεν ανταποκρίθηκε, φοβούμενος την αντίδραση της ομάδας Σαμαρά. Προτίμησε να ακολουθήσει την οδό διαπραγματεύσεων υπό τον ΟΗΕ. «Σύντομα δεν θα έχει πλέον και τόση σημασία το τι θα λέει η Ελλάδα για το θέμα της αναγνώρισης», είχε πει ο Γκλιγκόροφ και απεδείχθη προφητικός...

Η Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995...


Επί των ημερών του Γκλιγκόροφ υπεγράφη η Ενδιάμεση Συμφωνία με την Ελλάδα, τον Σεπτέμβριο του 1995. Η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου ήρε το εμπορικό εμπάργκο που είχε επιβάλει στα Σκόπια επιθυμώντας να τα πιέσει οικονομικά, ενώ η ΠΓΔΜ αποδέχθηκε να αντικαταστήσει στη σημαία τον ήλιο της Βεργίνας και να αλλάξει το Σύνταγμά της, αφαιρώντας από τις διατάξεις του όλες τιςαλυτρωτικές αναφορές που η ελληνική πλευρά χαρακτήριζε «επιθετικές βλέψεις» (όπως την αναφορά που έκανε λόγο για «δικαιώματα των μελών του μακεδονικού λαού σε γειτονικές χώρες»).

Με την Ενδιάμεση Συμφωνία παρέμεινε σε εκκρεμότητα μόνο το ζήτημα της ονομασίας, για το οποίο συμφωνήθηκε να ανοίξει κύκλος διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Οπως λένε έμπειροι διπλωμάτες, «ίσως να είναι η μόνη συμφωνία που έχει υπογράψει η Ελλάδα, όπου δεν αναφέρεται καν το όνομά της. Οι μόνες αναφορές είναι σε "πρώτο και δεύτερο μέρος"». Η Ενδιάμεση Συμφωνία ηρέμησε τότε τα πνεύματα, αλλά μόνο για λίγο. Η ΠΓΔΜ επιδόθηκε σε αγώνα δρόμου καλλιέργειας διμερών σχέσεων με πολλές χώρες, από τις οποίες απέσπασε και αναγνωρίσεις με τη συνταγματική ονομασία της.

Η καταδίκη στη Χάγη


Η Συμφωνία επανήλθε θλιβερά στο προσκήνιο με την καταδικαστική για την Ελλάδα ετυμηγορία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, σύμφωνα με την οποία με το βέτο στο Βουκουρέστι η Ελλάδα παραβίασε την Ενδιάμεση Συμφωνία. Ολα αυτά, ενώ είναι πρώτη η ΠΓΔΜ που έχει καταστρατηγήσει συστηματικά τη Συμφωνία τα τελευταία χρόνια. Για πολλούς ήταν εξαρχής μια χαμένη υπόθεση για την Ελλάδα, γι' αυτό και είναι γενικευμένη η πεποίθηση στη Βασιλίσσης Σοφίας ότι η αρνητική για την Ελλάδα ετυμηγορία ήταν αναμενόμενη και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με την καταγγελία της Ενδιάμεσης Συμφωνίας πριν από το Βουκουρέστι. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν φωνές που ζητούν την καταγγελία της Συμφωνίας (θα είναι σε ισχύ για έναν χρόνο μετά την καταγγελία της). Και ψέγουν το ΥΠΕΞ ότι περισσότερο από έναν μήνα μετά την απόφαση της Χάγης δεν έχει προχωρήσει σε τερματισμό της ισχύος της Συμφωνίας, ώστε να μπει στην τελική ευθεία διαπραγματεύσεων για την ονομασία χωρίς βαρίδια.

Η μεταστροφή για τον Μέγα Αλέξανδρο


Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Γκλιγκόροφ είχε υιοθετήσει πιο συμβιβαστική ρητορική. Σε συνέντευξή του τον Ιούλιο του 2010 είχε πει ότι οι Σκοπιανοί είναι «Σλάβοι» και όχι «Μακεδόνες».

Όπως είχε σημειώσει χαρακτηριστικά:


«Σοβαροί ιστορικοί γελούν με αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μου τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν ιστορικοί στη χώρα μου που υποστηρίζουν πως εμείς βρισκόμαστε στα χώματα αυτά 2.000 χρόνια πριν από τον Μέγα Αλέξανδρο. Για γέλια δηλαδή... Ελεγα σε έναν φίλο μου ιστορικό ότι έτσι όπως πάμε, θα βγούμε απευθείας απόγονοι του Αδάμ και της Εύας και θα αποδειχθεί ότι και ο Παράδεισος είναι "μακεδονικός" και ιδιοκτησία μας.»

Πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών σε συνεργασία, πριν οι αντίθετες απόψεις τους για το Σκοπιανό οδηγήσουν στην απομάκρυνση του Αντώνη Σαμαρά τον Απρίλιο του 1992. Το υπουργείο Εξωτερικών ανέλαβε ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

Ο Κίρο Γκλιγκόροφ ετοιμάζεται να ψηφίσει με φόντο τον παραλλαγμένο ήλιο. Δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν ότι η αρχική οικειοποίηση του ήλιου της Βεργίνας δεν ήταν παρά ακόμη ένας ελιγμός, προκειμένου να τον εγκατέλειπε στο μέλλον με αντάλλαγμα την αναγνώριση της χώρας του από την Ελλάδα

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τους διαμεσολαβητές για το όνομα: του ΟΗΕ αμερικανό πρώην ΥΠΕΞ Σάιρους Βανς (στο κέντρο) και της ΕΕ βρετανό λόρδο Ντέιβιντ Όουεν. Το 1993, η συμβιβαστική πρότασή τους απερρίφθη, καθώς βουλευτές της ΝΔ απειλούσαν ότι θα άρουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση

Στις 3 Οκτωβρίου του 1995 ο Κίρο Γκλιγκόροφ έπεσε θύμα επίθεσης με παγιδευμένο αυτοκίνητο. Επιβίωσε, αλλά τυφλώθηκε μόνιμα από το δεξί του μάτι. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του άδειασε τον εθνικιστή Νίκολα Γκρούεφσκι λέγοντας ότι οι Σκοπιανοί δεν είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πολυγραφότατος, έγραψε τα «Απομνημονεύματά» του, που κυκλοφόρησαν και στα ελληνικά. Σε αυτά διηγείται και πώς στα πρώτα βήματα της χώρας, ο Τζορτζ Σόρος είχε δώσει πίστωση 20 εκατομμυρίων δολαρίων στην ΠΓΔΜ που πνιγόταν από το χρέος


Από τον Λόγιο Ερμή

Διαβάστε Περισσότερα »

Το ευρωπαϊκό μωσαϊκό

Του Γιώργος Παπαϊωάννου


Ποιοι είναι οι όροι μιας εναλλακτικής προοπτικής


Πώς διαμορφώνεται το «τοπίο» στη σημερινή Ευρώπη; Το ερώτημα έχει μεγάλη σημασία για πολλούς λόγους και μας αφορά ιδιαίτερα ως χώρα, κοινωνία, κίνημα αλλά και ως «δυνατότητα» για μια άλλη πορεία.

Μια προσπάθεια ανοικοδόμησης της χώρας από τα μνημονιακά-τροϊκανά ερείπια, αναγκαστικά θα αναμετρηθεί με την ευρωκρατία, τις «αγορές», τη νέα αρχιτεκτονική της Ε.Ε., τους νεοφιλελεύθερους θεσμούς της και τη γερμανική-μερκελική Ευρώπη. Μια κυβέρνηση γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ έχει να ξεπεράσει τον κάβο μιας «διαπραγμάτευσης» που δεν θα είναι κάτι εύκολο και η έκβασή της θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης δεν μπορεί να προαναγγελθεί. Eδώ δεν χωρά ούτε καταστροφολογία ούτε όμως και η αντίληψη ενός εύκολου περίπατου.

Ο ευρωπαϊσμός σε αμφισβήτηση


Στη γενική οπτική μας δεν πρέπει να αφεθούμε στην ειδυλλιακή αντίληψη που καλλιεργούσε ο ευρωπαϊσμός ώς σήμερα. Ότι, δηλαδή, η πορεία προς μια σύγκλιση, παρά τις αντιφάσεις και τις δυσκολίες της, είναι η μεγάλη λεωφόρος για να διανυθεί από τους Ευρωπαίους πολίτες. Ο ευρωπαϊσμός, ως γενική ιδέα, έχει χάσει την αίγλη που είχε και τίθεται σε ανοικτή αμφισβήτηση. Η αιτία βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης: Δεν υπάρχει ένα ενιαίο σχέδιο, καθώς η ετερογένεια των σκοπών, οι διαφορετικές πολιτικές που ακολουθεί κάθε κέντρο, οδηγεί όχι σε σύγκλιση αλλά σε μεγαλύτερη απόκλιση και θέτει σε κρίση όλους τους μηχανισμούς και θεσμούς που είχαν μέχρι πρόσφατα, από κοινού, υιοθετηθεί.

Η αμφισβήτηση της Ευρώπης, που οικοδομείται υπό την ηγεμονία της Γερμανίας και του νεοφιλελευθερισμού είναι ποικίλης πολιτικής μορφής. Έντονη, χωρίς όμως τη δυνατότητα να χαράξει έναν άλλο προσανατολισμό της Ευρώπης, περιοριζόμενη έτσι σε μια εθνική αναδίπλωση. Η αμφισβήτηση αυτή είναι όμως παρούσα, δίνει τον τόνο, προκαλεί εκνευρισμό και φόβο στους ευρωκράτες και τους αποδυναμώνει σημαντικά.

Έτσι, η Ευρώπη κλυδωνίζεται από πολλές αντιθέσεις και τάσεις που δεν είναι εύκολο να χαλιναγωγηθούν, ούτε δημιουργούν εύκολο έδαφος για μια διαφορετική πορεία. Κυρίως οδηγούν στη διαπίστωση ότι θα δοθούν λύσεις μέσω αναγκαστικών συμβιβασμών με δύο ισχυρές ενεργές τάσεις εντός των κυρίαρχων κύκλων της Ευρώπης:

  • Με την τάση προς τον ευρωατλαντισμό που ακυρώνει κάθε δυνατότητα για μια πορεία αυτόνομη από τις πολιτικές και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ, αφού οι όροι υπαγορεύονται από τις τελευταίες και η Ευρώπη σύρεται πίσω από τους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Χαρακτηριστική περίπτωση ο ακολουθητισμός της Ευρώπης στον πόλεμο της Ουκρανίας. Η ατζέντα της Ουάσιγκτον επιβάλλεται και ο λογαριασμός πληρώνεται κυρίως από τους Ευρωπαίους.
  • Με τη γερμανική κηδεμονία σε όλα τα επίπεδα. Η Γερμανία είναι ο «άρχοντας της Ευρώπης» και μόνο υπό τη σκέπη της εμφανίζεται να είναι εφικτό οποιοδήποτε σενάριο. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εξαγγελθείσα πολιτική του Ολάντ που αποδέχεται, πλέον, ένα ρόλο της Γαλλίας υποτελή προς τη Γερμανία. Μπορεί κανείς, λοιπόν, να κάνει το παραμικρό, αμφισβητώντας τις πολιτικές που υποβάλλει το Βερολίνο ή σε σύγκρουση μαζί του;

Πολιτική κρίση


Αυτές οι δύο τάσεις, μαζί με την αμφισβήτηση που καταγράφηκε στις Ευρωεκλογές, οδηγούν σε έντονη κρίση και επανασχεδιασμό όλων των όρων της υπαρκτής Ευρώπης. Όχι σε προοδευτική κατεύθυνση, αλλά το αντίθετο. Ακόμα, αυτοί οι όροι δεν επηρεάζουν απλά την οικονομική σφαίρα αλλά φέρνουν στο επίκεντρο μεγάλα γεγονότα που η φύση τους δεν είναι απλά οικονομική.

  • Φέρνουν πρώτα τη μετακύλιση της γενικής κρίσης στο γεωπολιτικό επίπεδο. Δυναμώνει η τάση για τον πόλεμο και ενισχύεται ο ευρωατλαντισμός, ως κέντρο που αμύνεται απέναντι στην βαρβαρότητα και την εξάπλωση του φονταμενταλισμού, αλλά κυρίως, και στο βάθος, απέναντι στις «αναδυόμενες» δυνάμεις (Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.).
  • Δεύτερον, οδηγούν σε μεγάλη πολιτική κρίση εντός της Ευρώπης και ιδιαίτερα των μεγάλων κέντρων της. Ο μεγάλος ασθενής, η Γαλλία, κλυδωνίστηκε, αντικαταστάθηκε ολόκληρη κυβέρνηση, ενώ ο Ολάντ κήρυξε επίσημα την υποτέλεια στη Γερμανία. Η πολιτική κρίση δοκιμάζει τη συνοχή του οικοδομήματος και ωθεί στη διάσπαση σε στρατόπεδα και σε έντονες διεργασίες ανάμεσα στους ισχυρούς. Επισήμως ομολογείται ότι μιλάμε για την Ευρώπη δύο ή πολλών ταχυτήτων και αυτό είναι ένα ισχυρό δεδομένο που υπαγορεύεται από το μερκελισμό.

Η Γερμανία έστειλε ηχηρό μήνυμα στην Κύπρο για το τι είδους συμπεριφορά περιμένει τις χώρες του Νότου και ιδιαίτερα τις αποικίες χρέους, ενώ αυτή τη βδομάδα είχαμε τις συναντήσεις της Μέρκελ με τον Γάλλο και στη συνέχεια τον Έλληνα πρωθυπουργό, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Παρ” όλες τις μεγαλοστομίες των ελληνικών κυβερνήσεων, η χώρα δεν είναι ένας ισότιμος εταίρος μιας συμμαχίας που θέλει την πρόοδο όλων των μελών της, αλλά μια αποικία χρέους στην οποία εφαρμόζονται σύγχρονες νεοαποικιακές πολιτικές διάλυσής της. Αυτό είναι το πείραμα που τόσα χρόνια ζούμε.

Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις αφορούν άμεσα την Ελλάδα, αφού βρίσκεται σε μια περιοχή συνάντησης τόξων και σύνθετων στρατηγικών επιδιώξεων (βαλκανικός, μεσανατολικός, ευρασιατικός χώρος). Αυτή και μόνο η διάσταση σημαίνει ότι στο τραπέζι της όποιας διαπραγμάτευσης δεν θα κάτσουν αθώοι και καλοσυνάτοι Ευρωπαίοι ηγέτες, αλλά κυνικοί ισχυροί που υποβάλλουν όρους στους αδύναμους σε ένα πεδίο που δεν αφορά μόνο οικονομικά μεγέθη αλλά και «οικόπεδα» και σφαίρες επιρροής.

Άρα, απέχει πολύ από την πραγματικότητα, η προοπτική μιας λογικής συνεννόησης για μια άλλη πορεία της Ευρώπης. Κυρίως δεν συμπίπτουν οι στοχεύσεις των χωρών του Νότου με αυτές των ευρωκρατών.

Με ποιους όρους;


Η δημιουργία μιας ευρωπαϊκής εναλλακτικής πρότασης -απαραίτητης για μια διαφορετική πορεία- οφείλει να δημιουργήσει τους δικούς της όρους. Μπορεί να στηριχθεί στην πολιτική κατ’ αρχάς, δηλαδή να θέσει ξεκάθαρους πολιτικούς στόχους (δημοκρατική επανάσταση, τέλος της γερμανικής Ευρώπης, σθεναρή αντίσταση στον ευρωατλαντισμό), στην καλλιέργεια συμμαχιών ειδικά στον Ευρωπαϊκό Νότο, στη δημιουργία πολιτικών γεγονότων και ρήξεων σε επίπεδο κρατών με προοδευτικό πρόσημο και όχι στην κατεύθυνση μιας λαϊκίστικης νεοδεξιάς αμφισβήτησης.

Αυτά σημαίνουν ότι δεν μπορούμε να μείνουμε στο έδαφος ενός μπαγιάτικου ευρωπαϊσμού, σαν να ζούσαμε στα χρόνια της δεκαετίας του ’80, του Μιτεράν ή του Γκονζάλες. Άρα, και μια πιθανή διαπραγμάτευση χρειάζεται πολιτικά εργαλεία και την ισχύ της πολιτικής για να μπορέσει να φέρει αποτελέσματα. Στην περίπτωσή μας πρόκειται για μια μεγάλη πολιτική αλλαγή, που ακριβώς θα αξιοποιούσε την ασυμμετρία πολιτικής και οικονομικής δύναμης για να ανοίξει δρόμους σε μια μετάβαση. Αυτό αναγκαστικά οδηγεί σε μια πολιτική ρήξεων με την υπάρχουσα αρχιτεκτονική της Ευρώπης. Πρόκειται για μια σκληρή μάχη που χρειάζεται προετοιμασία σε όλα τα επίπεδα. Η καλλιέργεια μιας εικόνας εύκολης και λογικής διαπραγμάτευσης ή συμφωνίας σε ένα υποτιθέμενο ευνοϊκό περιβάλλον, δεν ωφελεί κανέναν και ιδιαίτερα την υπόθεση της Ελλάδας.

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Κ. Πουλάκης: Στοχοποιεί τους δημάρχους της Αριστεράς ο Μητσοτάκης

Πολιτική


Για στοχοποίηση των δημάρχων της Αριστεράς κάνει λόγο το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Πουλάκης σχολιάζοντας την "δήθεν" προκαταρκτική εξέταση σε βάρος πέντε δημάρχων για το θέμα του επανελέγχου των συμβάσεων.

Συγκεκριμένα η προκαταρκτική εξέταση που παρήγγειλε η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ευτ. Κουτζαμάνη, εις βάρος πέντε Δημάρχων (Χαλανδρίου, Ζωγράφου, Νίκαιας- Αγ. Ιωάννη Ρέντη, Λάρισας και Πάτρας) "καθώς και όλους τους αιρετούς που υπερασπίζονται τις εργασιακές σχέσεις, την αποτελεσματική λειτουργία και το δημόσιο χαρακτήρα των δημοτικών υπηρεσιών, η εισαγγελική έρευνα και η Δικαιοσύνη δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση φόβητρο"αναφέρει ο Κ. Πουλάκης, προσθέτοντας ότι "αντίθετα, μέσω της δικαστικής οδού – στην οποία επέλεξε να παραπέμψει ως οιονεί "εκβιασμό" ο κ. Μητσοτάκης ένα εξόχως πολιτικό θέμα – θα φανεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι όσοι αρνούνται την εφαρμογή του νόμου των απολύσεων (4250/2014) όχι μόνο δεν παρανομούν, όχι μόνο δεν παραβαίνουν τα καθήκοντά τους, αλλά αντίθετα υπερασπίζονται τη νομιμότητα, τυπική και ουσιαστική, εκπληρώνοντας στο ακέραιο την αποστολή που τους ανατέθηκε από τους πολίτες που πρόσφατα τους εξέλεξαν και τον ίδιο το νόμο".

Παράλληλα τονίζει ότι "καθήκον των δημοτικών αρχών, όπως ρητά προβλέπεται στο νόμο, είναι η προάσπιση των τοπικών συμφερόντων και η μέριμνα για την αποτελεσματική λειτουργία του Δήμου, να υπερασπίζονται τη συνταγματικά κατοχυρωμένη διοικητική αυτοτέλεια των Δήμων τους και όχι να μετατρέπονται σε υποτελείς στις εντολές του – καθ' ύλην αναρμόδιου – Υπουργού, σε συνενόχους στην κατάρρευση των δημοτικών δομών και την υποβάθμιση των παρεχόμενων προς τους πολίτες υπηρεσιών".

Το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγει πως «παρά το γεγονός ότι ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να στοχοποιήσει απολύτως επιλεκτικά τους Δημάρχους της Αριστεράς, αφήνοντας στο "απυρόβλητο" τους εκλεκτούς της ΝΔ για την ΚΕΔΕ, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του αντιλαμβάνονται την εισαγγελική έρευνα ως απειλή, είναι γνωστό ότι οι αιρετοί της Αριστεράς δεν απορρίπτουν – αλλά αντίθετα επιδιώκουν – τον έλεγχο και κάθε θεσμοθετημένη διαδικασία, δικαστική ή διοικητική, που συμβάλει ουσιαστικά στη διαφάνεια. Άλλωστε, "καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται"».

Από την ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω

Του Παναγιώτη Πάντου* 


Κάπου στο εξωτικό Χαλάνδρι υπάρχει εδώ και δεκαετίες ένας καταυλισμός Τσιγγάνων. Δεν χρειάζεται κανείς να ζει στην περιοχή για να γνωρίζει αν έχει αποτελέσει σημείο κοινωνικών εντάσεων και αντιπαραθέσεων. Μπορεί να το φανταστεί χωρίς να έχει κανένα στοιχείο.

Εξίσου στα τυφλά θα μπορούσαν οι πάντες να εκτιμήσουν ότι οι κάτοικοί του έχουν αποτελέσει πολλαπλό στόχο ρατσιστικών επιθέσεων, όχι από οπλισμένους χρυσαυγίτες, αλλά από το ίδιο το κράτος του οποίου αποτελούν πολίτες. Κι όμως, αυτό χρειάζεται πάντα απόδειξη, συνοδεύεται από ένα «ναι μεν αλλά» κι από ένα «δεν ήξερα, δεν άκουσα», δείχνοντας πόσο λίγα πράγματα έχει πετύχει η κοινωνία μας στον τομέα της καταπολέμησης προκαταλήψεων και διακρίσεων.

Τις τελευταίες μέρες εκτυλίσσεται ένα ακόμη επεισόδιο. Η κυβέρνηση, διά του κρατικού περιφερειάρχη (αλήθεια, γιατί έχουμε τέτοιον, αφού πλέον υπάρχουν αιρετοί περιφερειάρχες;), επανέρχεται όχι για να συμβάλει στην εξομάλυνση ενός δύσκολου ζητήματος και για να στηρίξει τη νέα δημοτική αρχή ώστε να κάνει κάτι καλύτερο εκεί που η προηγούμενη (η δική της, βρε...) απέτυχε, αλλά για να προωθήσει την ακροδεξιά ατζέντα της.

Είναι προφανές ότι η επιλογή του χρόνου και του τόπου δεν είναι τυχαία: τα σαΐνια της Ν.Δ. σκέφτηκαν: «Ας δημιουργήσουμε με το καλημέρα πρόβλημα σε έναν αριστερό δήμαρχο, που μάλιστα αντιτίθεται στις μαζικές απολύσεις των εργαζομένων του δήμου του». Πολιτικάντηδες, άλλωστε, υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα.

Είναι βέβαια πολλά σκαλιά χαμηλότερα στην κλίμακα της ανθρώπινης κατάστασης αυτός που για να κάνει πολιτικό παιχνίδι στοχοποιεί έναν ήδη περιθωριοποιημένο πληθυσμό, αυτός που πιστεύει σε Έλληνες πολίτες πολλών κατηγοριών και -ακόμη χειρότερα- αυτός που θα ήθελε να εξαφανίσει ένα μέρος του πληθυσμού της χώρας από προσώπου γης. Γιατί, φυσικά, οι προτάσεις να μεταφερθούν οι τσιγγάνοι του Χαλανδρίου σε νέο καταυλισμό, χωρίς καν στοιχειώδεις συνθήκες και κυρίως σε ερημική τοποθεσία, χιλιόμετρα μακριά από τον κοντινότερο οικισμό, δεν παραπέμπουν παρά σε νέα Μακρονήσια.

Ακόμη κι έτσι, όμως, τέτοιοι τύποι θα υπάρχουν πάντα και ευτυχώς απέναντί τους θα βρίσκονται οι δημοκρατικοί πολίτες του Χαλανδρίου και δημοτικές αρχές σαν αυτή του Σ. Ρούσσου για να υπερασπιστούν τη συλλογική μας τιμή. Αυτό όμως που δεν είναι καθόλου απαραίτητο να υπάρχει είναι πολιτικά στελέχη που κάνουν τους Κινέζους. Γιατί, όταν οι κυβερνητικές υπηρεσίες προωθούν τον ρατσισμό, οι πολιτικοί δεν δικαιούνται να κρύβονται. Ιδίως όσοι θέλουν να έχουν αναφορά στον φιλελευθερισμό, όσοι μιλάνε για μεσαίους χώρους ή βγάζουν πύρινους λόγους ενάντια στον λαϊκισμό.

Στην περίπτωση του Χαλανδρίου δεν αναμετριούνται οι Μπαλτάκοι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αναμετριέται η μετριοπαθής, δημοκρατική Δεξιά με τον εαυτό της. Δηλώνει αν έχει λόγο ύπαρξης ως διακριτό ρεύμα ή αν απλώς αποτελεί τον φερετζέ του σαμαρικού σκληρού ροκ. Από τον Σταύρο Θεοδωράκη ή τον Προκόπη Παυλόπουλο μέχρι τον λαλίστατο για ζητήματα Αυτοδιοίκησης Κυριάκο Μητσοτάκη, η σιωπή είναι συνενοχή.

* Ο Παναγιώτης Πάντος είναι πολιτικός επιστήμονας, μέλος του Δ.Σ. τoυ Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, www.mehrineoteras.wordpress.com.

Από την ΑΥΓΗ 
 
Διαβάστε Περισσότερα »

Μαγικός φακός κάνει τα αντικείμενα αόρατα

Αποκρύπτει αντικείμενα από το μάτι του παρατηρητή, αφήνοντας μάλιστα το φόντο ανεπηρέαστο.

Του Βαγγέλη Πρατικάκη

H εικόνα του χεριού εξαφανίζεται, στο φόντο όμως οι γραμμές του πλέγματος μένουν ανεπηρέαστες.

Νέα Υόρκη


Ακόμα κι αν δεν βρεθεί άλλη πρακτική εφαρμογή, αυτή η εφεύρεση σίγουρα θα ενδιαφέρει τους ταχυδακτυλουργούς: μια διάταξη φακών που αποκρύπτει αντικείμενα από το μάτι του παρατηρητή, αφήνοντας μάλιστα το φόντο ανεπηρέαστο.

Νέος «μανδύας»


Τα τελευταία χρόνια έχουν παρουσιαστεί διαφόρων ειδών «αόρατοι μανδύες», πειραματικές διατάξεις που αποκρύπτουν αντικείμενα από το οπτικό πεδίο των θεατών (ο όρος είναι εμπνευσμένος από την κάπα που κάνει αόρατο τον Χάρι Πότερ). Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι «μανδύες» αυτοί αποτελούνται από υλικά υψηλής τεχνολογίας, γνωστά ως «μεταϋλικά», σχεδιασμένα να εκτρέπουν την πορεία που ακολουθεί το φως, τουλάχιστον σε συγκεκριμένα μήκη κύματος.

Τώρα, ερευνητές του Πανεπιστημίου του Ρότσεστερ στη Νέα Υόρκη προτείνουν μια απλούστερη διάταξη, η οποία βασίζεται σε απλά και φθηνά υλικά και επιπλέον λειτουργεί σε όλα τα μήκη κύματος του ορατού φωτός: δύο ζευγάρια φακών τοποθετημένων σε συγκεκριμένες αποστάσεις μεταξύ τους.

Η πειραματική διάταξη αποτελείται από δύο ζεύγη φακών. Οι ακτίνες λέιζερ δείχνουν την πορεία του φωτός (J. Adam Fenster / University of Rochester)

«Από ό,τι γνωρίζουμε, είναι η πρώτη συσκευή απόκρυψης που προσφέρει συνεχή κάλυψη σε τρεις διαστάσεις και από πολλές διευθύνσεις» καμαρώνει ο μεταπτυχιακός φοιτητής Τζόζεφ Τσούι, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Στις δοκιμές που πραγματοποίησαν, οι ερευνητές απέκρυψαν μεταξύ άλλων ένα χέρι, ένα πρόσωπο και έναν χάρακα, αφήνοντας παράλληλα ανεπηρέαστο το φόντο, δηλαδή τα αντικείμενα που βρίσκονται πίσω από το κρυμμένο αντικείμενο.

Δείτε και το σχετικό βίντεο. Photo credit: (J. Adam Fenster / University of Rochester)

Αυτό συμβαίνει επειδή η περιοχή που παραμένει αόρατη έχει σχήμα ντόνατ και δεν παραμορφώνει τα είδωλα των αντικειμένων που βρίσκονται έξω από αυτή τη νοητή κουλούρα.

Απόκρυψη


Η νέα μέθοδος απόκρυψης «φαντάζομαι πως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να αποκρύψει ένα τροχόσπιτο που βρίσκεται πίσω από ένα αυτοκίνητο έτσι ώστε ο οδηγός να μπορεί να βλέπει [από τον καθρέπτη] τι βρίσκεται πίσω από το τροχόσπιτο» εκτιμά ο Τσούι. «Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στο χειρουργείο, στο στρατό, στη διακόσμηση ή στην τέχνη» προσθέτει.

Η μαθηματική περιγραφή της νέας διάταξης απόκρυψης παρουσιάζεται σε μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Optics Express» και είναι διαθέσιμη στην υπηρεσία προδημοσίευσης arXiv. Και, για όσους θέλουν να δοκιμάσουν την ιδέα στο σπίτι, οι ερευνητές δίνουν τις οδηγίες:

(Joseph S. Choi et al. / University of Rochester)

  • Χρειαζόμαστε ένα ζευγάρι φακών με εστιακή απόσταση f1 και ακόμα ένα ζευγάρι με διαφορετική εστιακή απόσταση f2
  • Οι δύο πρώτοι φακοί χωρίζονται από απόσταση ίση με το άθροισμα των εστιακών αποστάσεών τους (f1+f2).
  • Με τον ίδιο τρόπο υπολογίζεται η απόσταση μεταξύ των δύο επόμενων φακών
  • Η απόσταση ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο ζευγάρι φακών (t2) ισούται με 2 f2 (f1+ f2) / (f1— f2)

Από το ΒΗΜΑ

Διαβάστε Περισσότερα »

Είμαστε μια (κανονικότατη) Δημοκρατία…

Του Νίκου Μπογιόπουλου


Σε συνέντευξη της στον «Real FM» η κυβερνητική εκπρόσωπος κυρία Βούλτεψη δήλωσε χτες ότι στην Ελλάδα επικρατεί κανονική Δημοκρατία και όχι σοβιετική, όπως τόνισε…

Συμφωνούμε απόλυτα με τη κυρία Βούλτεψη. Ορισμένες – πρόχειρες – αποδείξεις για την ορθότητα της διαπίστωσης της κυρίας Βούλτεψη είναι και οι εξής:

Πρώτο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατόν να ψηφιστεί ένα Μνημόνιο με μόλις 151 ψήφους στη Βουλή. Το Μάη του 2010 η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή προς κύρωση το Μνηµόνιο. Ουδείς αμφισβήτησε ποτέ ότι το Μνηµόνιο συνιστά συν τοις άλλοις µια σύµβαση διεθνούς χαρακτήρα της Ελλάδας µε διεθνείς οργανισµούς. Αλλά γι’ αυτού του τύπου τις συµβάσεις το Σύνταγµα περιλαµβάνει ειδική διάταξη όσον αφορά την κύρωσή τους. Το άρθρο 28 του Συντάγµατος προβλέπει αυξηµένη πλειοψηφία 180 ψήφων για την κύρωσή τους από τη Βουλή. Η κανονική Δημοκρατία, όμως, τσαλαπάτησε ακόµα και το Σύνταγµά της. Ετσι δια χειλέων του (και συνταγµατολόγου) Ε. Βενιζέλου, κατοπινού διαδόχου του Γ.Παπακωνσταντίνου στη θέση του υπουργού Οικονοµικών και σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σαμαρά, ακούσαμε ότι αρκούσε η εφαρμογή της «τυπικής» (!) διάστασης της δηµοκρατίας» και ότι για την κύρωση του Μνηµονίου αρκούσαν οι 151 ψήφοι.

Θα μπορούσε, άραγε, να συμβεί κάτι τέτοιο αν η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν ήταν κανονική;….

Δεύτερο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατόν, σε εντελώς άσχετο νοµοσχέδιο του Υπουργείου Εσωτερικών, να έχει κατατεθεί από τον Μάρτη του 2010 µια πολύ «περίεργη» τροπολογία. Με τη συγκεκριµένη τροπολογία και «κατά παρέκκλιση κάθε γενικής ή ειδικής διάταξης», όπως σαφώς τονίζεται, ο εκάστοτε πρωθυπουργός παρέχει στον... εαυτό του το δικαίωµα να αναθέτει µελέτες και έργα, να συγκροτεί επιτροπές και οµάδες εργασίας, να καθορίζει τις αµοιβές των µελών τους και κυρίως: µε την τροπολογία παραχωρείται στον πρωθυπουργό το αποκλειστικό δικαίωµα να αποφασίζει την παράδοση σε αυτές τις επιτροπές κάθε πληροφορίας και κάθε εγγράφου του κράτους, ακόµα κι αν –όπως αναφέρεται στην τροπολογία– αυτό το στοιχείο «χαρακτηρίζεται κρατικό απόρρητο ή εµπιστευτικό»...

Θα γίνονταν  τέτοια πράγματα σε μια Δημοκρατία που δεν είναι κανονική;…

Τρίτο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατόν με άλλη πραξικοπηματική τροπολογία να «νοµιµοποιείται» ο εκάστοτε υπουργός επί της Οικονοµίας να προχωρά σε όποια συµφωνία θέλει µε το ∆ΝΤ, την ΕΚΤ και τα ξένα κράτη της ΕΕ, για την οποία συµφωνία το κοινοβούλιο απλώς και µόνο θα... «ενηµερώνεται» (!), αφού αφαιρέθηκε από τη Βουλή ακόµα και η στοιχειώδης αστικοδηµοκρατική αρµοδιότητα να την επικυρώνει ή να την απορρίπτει! Η τροπολογία αναφέρει: «Τα µνηµόνια, οι συµφωνίες και οι συµβάσεις εισάγονται στη Βουλή για συζήτηση και ενηµέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους». Στις κανονικές Δημοκρατίες, απ΄ότι φαίνεται, η κύρωση µιας συνθήκης και µιας συµφωνίας µε ξένα κέντρα ανήκει στη δικαιοδοσία της «ενός ανδρός Αρχής» (!), της Αυτού Εξοχότητος του εκάστοτε υπουργού της εκάστοτε κυβερνήσεως των «Λουδοβίκων» και των «σωτήρων».

Έτσι, μάλλον, θα λειτουργούν οι κανονικές Δημοκρατίες…

Τέταρτο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα πώς θα ήταν δυνατόν να κατατεθεί τον Ιούνη του 2010 στη Βουλή η δανειακή σύµβαση µε την τρόικα για το θεαθήναι και μόνο; Αυτή η κατάπτυστη συµφωνία µε την οποία η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή που πρόκειται να αποκτήσει όσον αφορά τα περιουσιακά της στοιχεία, δεν κυρώθηκε ποτέ! Ναι! Κατέθεσαν στο κοινοβούλιο μια δανειακή σύμβαση που έθετε την Ελλάδα υπό το αγγλικό δίκαιο, αλλά µόνο... προς «ενηµέρωση». Όχι µόνο απαγορεύτηκε, τότε, στη Βουλή ακόμα και η διαδικασία της τυπικής επικύρωσής της, αλλά απαγορεύτηκε µέχρι και η συζήτηση για τη σύµβαση!

Έτσι θα λειτουργούν, πιθανώς, οι κανονικές Δημοκρατίες. Οι συμβάσεις που υπαγορεύουν ότι «ούτε η Ελλάδα ούτε τα περιουσιακά της στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας…» (!),  στις κανονικές Δημοκρατίες δεν ψηφίζονται και δεν συζητούνται καν. Απλώς εφαρμόζονται…
***

Όπως γίνεται αντιληπτό και σε σχέση με τα προηγούμενα, μπροστά δηλαδή στην τόση… κανονικότητα της Δημοκρατίας για την οποία επαίρεται η κυρία Βούλτεψη, θέματα όπως

  • οι 462 (!) εφαρμοστικοί νόμοι των Μνημονίων που ψηφίζονται στο άψε σβήσε σε θερινά τμήματα και με (ν)τροπολογίες της νύχτας,
  • τα 22.000 (!) άρθρα των νόμων των Μνημονίων που ψηφίζονται από υπουργούς χωρίς να τα έχουν διαβάσει,  
  • οι 25 Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που επιβλήθηκαν εν είδει «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»  για να πίνεται «νόμιμα» το αίμα του λαού,
  • οι δικαστικές αποφάσεις που καταργούν το χαράτσι αλλά δεν εφαρμόζονται και ανατρέπονται,
  • οι δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν τις καθαρίστριες αλλά δεν εφαρμόζονται,
  • οι δικαστικές αποφάσεις που απαιτούν από τη «Χόχτιφ» την καταβολή του ΦΠΑ που έχει υπεξαιρέσει ύψους 600 εκατομμυρίων αλλά δεν εφαρμόζονται,
  • οι Μπαλτάκοι που είναι γραμματείς των υπουργικών συμβουλίων και εν τούτοις σαλιαρίζουν με τους ναζιστές,

και μερικά (χιλιάδες) ακόμα παρόμοια… μικροζητήματα, θα πρέπει να θεωρούνται πταίσματα.  Ξέρετε, σε μια κανονική (αστική) Δημοκρατία, που προφανώς και δεν είναι σοβιετική, τέτοια πράγματα συνηθίζονται.

Από το e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Al Jazeera: Η Ελλάδα είναι το προπύργιο του ρατσισμού στη Ευρώπη, με την ανοχή της κυβέρνησης

Κοινωνία


Ως προπύργιο του ρατσισμού στην Ευρώπη, με την ανοχή της κυβέρνησης Σαμαρά, χαρακτηρίζει την Ελλάδα άρθρο στην ιστοσελίδα του Al Jazeera, γραμμένο από την καθηγητή πανεπιστημίου στη Νέα Υόρκη, Ζαν Φιλίπ Ντεντιέ.

Το άρθρο ξεκινάει περιγράφοντας δύο περιστατικά ρατσιστικής βίας που σημειώθηκαν τον Αύγουστο σε Αθήνα και Πειραιά. Το πρώτο στις 2 Αυγούστου, όταν ομάδα αγνώστων επιτέθηκε σε Πακιστανό μετανάστη στην Αθήνα. Το δεύτερο περιστατικό σημειώθηκε πέντε ημέρες αργότερα στον Πειραιά όταν άγνωστοι μαχαίρωσαν 12 φορές Ιρανό.

«Το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η Αθήνα τώρα έχει γίνει κέντρο μιας διαδικασίας απο-εκπολιτισμού» αναφέρει χαρακτηριστικά ο καθηγητής πανεπιστημίου.

Όπως αναφέρεται στο άρθρο η Ελλάδα δεν είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που έχει έρθει αντιμέτωπη με την ενίσχυση της ακροδεξιάς. Σημειώνει, ωστόσο, πως η βαθιά ύφεση, η φτώχεια, η ανεργία και οι πολιτικές λιτότητας έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα προηγμένο εργαστήριο θεσμοθετημένου ρατσισμού στην Ευρώπη.

Το άρθρο επικαλείται έκθεση της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Human Rights First στην οποία αναφέρεται πως οι φυλετικές διακρίσεις στην Ελλάδα έχουν την ανοχή της Βουλής και της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, τονίζοντας ότι μετά από τόσους μήνες μόλις τον Σεπτέμβριο ψηφίστηκε αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.

Η όποια μείωση στα κρούσματα ρατσιστικής βίας αποδίδεται στις διώξεις κατά στελεχών της Χρυσής Αυγής και στη φυλάκισή τους. Όπως σημειώνεται, όμως, αυτό δίνει μια παραπλανητική εικόνα για την χώρα, καθώς στις πρόσφατες ευρωεκλογές η Χρυσή Αυγή κέρδισε το 9,4% των ψηφοφόρων. Σύμφωνα, ωστόσο με στοιχεία που επικαλείται ο καθηγητής οι ακροδεξιές ιδεολογίες έχουν διεισδύσει στους κρατικούς θεσμούς.

Στο άρθρο υπογραμμίζεται ότι η αστυνομία φαίνεται να είναι στην πρώτη γραμμή υποστήριξης του ρατσισμού στην Ελλάδα ενώ γίνεται αναφορά σε μαρτυρίες προσφύγων, οι οποίοι κατηγορούν αστυνομικούς για ρατσιστικές συμπεριφορές. Επίσης, ευθύνες επιρρίπτονται και στο δικαστικό σύστημα, το οποίο, βάσει του άρθρου, έχει αποτύχει να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό και την ξενοφοβία.

Από την ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Εποχή πολέμων;

Του Ρούντι Ρινάλντι


Η παρακμή της Δύσης, οι σύγχρονες σταυροφορίες και η θέση της Ελλάδας


Το ερώτημα έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Η εποχή που ζούμε θα είναι μια εποχή πολέμων, δηλαδή κυριαρχίας της πολιτικής της εξάλειψης των αντιπάλων διά της αιματοχυσίας; Διότι, το γνωστό «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» διακρίνει σαφώς την εποχή της «ειρήνης» από την εποχή του «πολέμου».

Συνηθίσαμε στην ιδέα ότι ο πόλεμος είναι εξαίρεση, ενώ ο «ειρηνικός» οικονομικός ανταγωνισμός ο κανόνας. Πόλεμος και ειρήνη, πράγματι, διαπλέκονται αλλά καλό είναι οι «ηρωικές» στερεοτυπικές διατυπώσεις («ταξικός πόλεμος», «κοινωνικός πόλεμος» κ.λπ.) να μη συσκοτίζουν τη διαφορά ανάμεσα στις δύο καταστάσεις. Ο πόλεμος ως ειδική κατάσταση (για άλλους «τέχνη», «επιστήμη» ή «πατήρ πάντων») είναι η συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα που αποσκοπεί στην συντριβή ή την εξουδετέρωση της αντίπαλης δύναμης.

Ο φιλόσοφος Κ. Πρέβε, έθεσε με σαφήνεια το ερώτημα: «Το να φτάνουμε στη ρίζα των ζητημάτων, το να είμαστε δηλαδή ριζοσπάστες, σημαίνει να μπορούμε να ερμηνεύσουμε το ουσιώδες της ιστορικής εποχής που ζούμε». Ποιο είναι, λοιπόν, το ειδικό, κεντρικό χαρακτηριστικό της εποχής μας; Ο Πρέβε απαντά: Ο σύγχρονος κόσμος συνίσταται σε μια εποχή πολέμων για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Δεν πρόκειται για μια απλή περιγραφή δίπλα σε άλλες που θα μπορούσαν να γίνουν, αλλά για σαφή ορισμό της ιστορικής εποχής που είναι σε εξέλιξη.

Δεν είναι λίγοι όσοι μιλούν για τους πολέμους στην εποχή της Νέας Τάξης και εξετάζουν τα ειδικά τους χαρακτηριστικά, υποστηρίζοντας ότι έχει ήδη αρχίσει ο Δ’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, σύμφωνα με αυτή την ανάγνωση, λίγο μετά τη λήξη του Τρίτου και επονομαζόμενου ψυχρού πόλεμου, σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας μεγάλης σύγκρουσης που θα χρωματίσει την παγκόσμια πραγματικότητα αποφασιστικά. Για να μιλήσουμε με πιο προσγειωμένους όρους, ας θεωρήσουμε τον πόλεμο ως μια από τις μεγάλες ροπές του 21ου αιώνα. Με πιο «ξύλινη» γλώσσα, η «τάση προς τον πόλεμο» μεγαλώνει εκθετικά.

Διεξάγονται, τώρα, δύο ταυτόχρονα διεθνοποιημένοι πόλεμοι. Ο πόλεμος της Ουκρανίας και αυτός ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος στις περιοχές του Ιράκ και της Συρίας. Η εμπλοκή δυνάμεων στους πολέμους αυτούς μεγαλύτερη και ευρύτερη, το θέατρο των επιχειρήσεων αφορά μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα -μεγαλύτερης σημασίας από τη Σερβία του Μιλόσεβιτς- και μια εκτεταμένη περιοχή στη Μέση Ανατολή. Ο πόλεμος της Γάζας μόλις έχει κοπάσει προς το παρόν, στις περιοχές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν συνεχίζεται, ενώ γίνεται φανερό πως οι διευθετήσεις που έφεραν οι χθεσινοί πόλεμοι (Ιράκ, Αφγανιστάν) έχουν προ πολλού αμφισβητηθεί.

Ιστορική παρακμή της Δύσης, στρατηγική του χάους


Η ροπή προς τον πόλεμο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο ως κλασική μέθοδος ξεπεράσματος της οικονομικής κρίσης, μέσω της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων για να ξαναρχίσει ο κύκλος της κερδοφορίας. Σωστό και ιστορικά επαληθεύσιμο, αλλά ταυτόχρονα πολύ γενικό, τόσο που δεν συλλαμβάνει το ιδιαίτερο της ιστορικής φάσης, των ειδικών τρόπων διεξαγωγής των πολέμων, της στρατηγικής κάθε εμπλεκόμενης δύναμης, των συνεπειών στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων.

Ζούμε σήμερα την πολύμορφη ιστορικής σημασίας παρακμή της Δύσης και την υποχώρηση των ΗΠΑ, ηγέτιδας δύναμης του δυτικού κόσμου. Η σχετική παρακμή της Δύσης σχετίζεται με την πορεία της «παγκοσμιοποίησης» και κυρίως με μια συνέπειά της, την ανάδυση άλλων κέντρων (π.χ. Κίνα, Ρωσία, Ινδία).

Η περαιτέρω ισχυροποίηση ή συνεργασία των κέντρων αυτών μπορεί να αποτελέσει τεράστιο πονοκέφαλο για το δυτικό κόσμο και τη δύουσα κυριαρχία των ΗΠΑ. Η εξαπόλυση χαοτικών καταστάσεων, μέσω πολέμων, είναι ο κύριος τρόπος αντιμετώπισης της απειλής που συνιστά η ανάδυση των νέων κέντρων. Οι σταυροφορίες, που η Ουάσιγκτον εξαγγέλλει, οδηγούν σε πολυδιάσπαση μετώπων και επιβράδυνση ή ακύρωση κινήσεων προσέγγισης (π.χ. το πλησίασμα Ρωσίας, Γερμανίας). Οι χαοτικές καταστάσεις λειτουργούν και «προβοκατόρικα», στοχεύοντας στη δημιουργία τετελεσμένων προς όφελος, κυρίως, των ΗΠΑ.

Με μια έννοια, ο σύγχρονος κόσμος ήταν κυρίως «δυτικοκεντρικός» και αυτό αρχίζει για πρώτη φορά να θεωρείται περιοριστικό. Η παγκοσμιοποίηση ρηγμάτωσε την ηγεμονία του «δυτικοκεντρισμού» που εμφανίστηκε στα μάτια ζωτικών αστικών δυνάμεων της Περιφέρειας, ως αναχρονισμός, έτσι που επιζητούν κι αυτές μια «νέα τάξη πραγμάτων». Η δική τους υπό διαμόρφωση στρατηγική δεν εδράζεται στην κατάργηση κάθε έννοιας Διεθνούς Δικαίου ή εθνικής κυριαρχίας αλλά μάλλον προσβλέπει σε έναν πολυπολικό κόσμο, όπου οι ίδιες θα είχαν δραστήριο ρόλο.

Οι δύο, σε εξέλιξη, διεθνοποιημένοι πόλεμοι που αναφέρθηκαν, πρέπει να ειδωθούν ως άμυνα, θωράκιση και πρωτοβουλία της Δύσης για την ανακοπή αυτών των τάσεων. Ο δρόμος του πολέμου καθίσταται ο «καθαρός» τρόπος επίλυσης γεωπολιτικών ανταγωνισμών που ακόμα δεν έχουν πλήρως διαφανεί.

Το ιδεολογικό προκάλυμμα των νέων σταυροφοριών δεν θα είναι ίδιο όπως στις περιπτώσεις των πολέμων της Γιουγκοσλαβίας ή του Ιράκ. Ούτε θα είναι απλά η «σύγκρουση των πολιτισμών» αλά Χάντιγκτον. Θα ζήσουμε, ήδη ζούμε, ένα υβρίδιο πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας (γενικά), της βαρβαρότητας (ιδιαίτερα της τζιχαντιστικής), του Πούτιν που θέλει να αναβιώσει την «αυτοκρατορία του κακού» (χριστιανός και όχι τζιχαντιστής βέβαια αυτός, αλλά πάντως σκοτεινός…). Ενώ βεβαίως, θα αποθεωθούν τα «ιδεώδη» και ο «πολιτισμός» της Δύσης ως πανανθρώπινες αξίες που όλοι θα πρέπει να υπερασπιστούν απέναντι στην «απειλή του χάους».

Οργανωτής των νέων σταυροφοριών οι ΗΠΑ και ομπρέλα ολόκληρη η Ευρώπη, αλλά και χώρες όπως η Αυστραλία ή η Ιαπωνία που εξοπλίζεται ταχύτατα και δείχνει τα δόντια της προς τη Ρωσία και την Κίνα. Μέσα στην Ευρώπη, χώρες όπως οι Βαλτικές, η Πολωνία, η Ουκρανία (η όποια Ουκρανία μέσα από ή μετά τον πόλεμο) θα είναι οι κράχτες της αντιρωσικής πλευράς.

Στον αραβικό κόσμο, η κατάσταση θα είναι πιο σύνθετη καθώς ο ενισχυμένος (αλλά διασπασμένος) σουνιτισμός στοχοποιείται σήμερα αλλά δεν θα εγκαταλειφθεί η προσπάθεια στραγγαλισμού του σιίτικου στοιχείου (Ιράν, Χεζμπολάχ κ.λπ.). Το χάος όμως στην περιοχή μπορεί να βοηθά για γενικότερες διευθετήσεις σε όλα τα θέατρα της άμυνας που προβάλλει η Δύση.

Ένα αφελές ερώτημα


Έχει σχέση το αντικειμενικό γεγονός των δύο σε εξέλιξη πολέμων με την κατάσταση στη χώρα μας και τον αγώνα για μια διαφορετική διέξοδο; Γιατί καμιά φορά η πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα διεξάγεται σαν να βρισκόμαστε κάπου μακριά και όχι ακριβώς ανάμεσα στις ζώνες των δύο πολέμων. Σαν να είμαστε μια χώρα σαν τη Νέα Ζηλανδία ή την Ελβετία, κάπως μακριά και χωρίς υποχρεώσεις απέναντι σε συνασπισμούς, όπως η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, δηλαδή δύο βασικές ενώσεις της υπαρκτής Δύσης. Σαν να μην αντιλαμβανόμαστε ότι η σύγχρονη ροπή στον πόλεμο οδηγεί στην καταναγκαστική επιλογή αναβίωσης του «ευρωατλαντισμού» που ακυρώνει την όποια αυτονομία της Ευρώπης από τις ΗΠΑ. Αφήνοντας, βέβαια, τον ηγεμόνα (Γερμανία) να κάνει παιχνίδι χωρίς όμως να εγκαταλείπει την αγκαλιά των αμερικανικών προτεραιοτήτων. Έτσι, ακόμα και ο βαθμός αυτονομίας της Γερμανίας καθορίζεται από τις τάσεις αυτές.

Οι πόλεμοι με το γεωπολιτικό χαρακτήρα που περιγράφτηκε, εμπλέκουν όλες τις δυνάμεις στην τροχιά της αντιπαράθεσης. Η κυβέρνηση, βέβαια, διά της κυρίας… Βούλτεψη, εξηγεί την υποτελή της στάση με την περίφημη φράση «η τήρηση των συμμαχικών δεσμεύσεων είναι υπεράνω των συμφερόντων των ροδακινοπαραγωγών», χωρίς να αναρωτιέται καθόλου τι θα ζητηθεί στην πορεία από τους «συμμάχους» και τι προετοιμάζουν για μια αποικία χρέους στον Ευρωπαϊκό Νότο. Φυσικά οι πολιτικές ελίτ δεν διατυπώνουν καμιά σκέψη για το τι θα γίνει αν η κλιμάκωση της γεωπολιτικής κρίσης απαιτήσει άνοιγμα μετώπων και στα Βαλκάνια.

Ήδη, έχουμε «υποδεχτεί» τα χημικά της Συρίας στις θάλασσές μας, έχουμε πληρώσει το εμπάργκο προς τη Ρωσία, δίνουμε ό,τι ζητούν οι Αμερικανοί στη Σούδα και την Καλαμάτα, συρόμαστε σε διάλογο για την αποδοχή μιας νέας εκδοχής Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, ενώ είμαστε θεατές των όσων διαδραματίζονται στα Βαλκάνια.

Ακόμα χειρότερα, σφυρίζουμε αδιάφορα, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουμε πως η Τουρκία, χώρα του G20 με βλέψεις για ευρύτερο ρόλο στην περιοχή, προετοιμάζεται για το ενδεχόμενο να αποδεχθεί κουρδικό κράτος, ζητώντας «οικόπεδα» προς Δυσμάς (Κύπρος, Αιγαίο, Βαλκάνια). Ενώ αφήνει να διαρρεύσει ότι διαθέτει πυρηνικό πρόγραμμα μεγάλων βλέψεων. Ερντογάν και Νταβούτογλου θέτουν σε εφαρμογή από καλύτερες θέσεις, και με ανανεωμένη τη λαϊκή εντολή, την πολιτική του νέο-οθωμανισμού.

Άφωνοι, συρόμενοι από ΗΠΑ και Γερμανία, απόντες σαν χώρα στα γεωπολιτικά τεκταινόμενα. Εθελόδουλοι, σε πλήρη ευθυγράμμιση με τους δυνάστες και εμπρηστές. Αλλά και με ένα λαό απροετοίμαστο απέναντι σε όσα εξελίσσονται σήμερα και προδιαγράφονται για αύριο.

Τα γεωπολιτικά κύματα, λοιπόν, εμπλέκουν και απειλούν με ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους τη δοκιμαζόμενη από τα μνημόνια και την τρόικα χώρα μας. Τα σενάρια διάλυσης, διαμελισμού και οικοπεδοποίησης δεν είναι φανταστικά μέσα από τις νέες παγκόσμιες μοιρασιές που αργά ή γρήγορα θα προκύψουν. Η παραμονή στο έδαφος του οικονομισμού, παραβλέποντας αυτά τα γεωπολιτικά κρίσιμα ζητήματα, λειτουργεί αφοπλιστικά. Το ζητούμενο παραμένει μια εθνική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική διέξοδος σε πολύ δύσκολες και όχι ευνοϊκές γεωπολιτικές συνθήκες. Για να γίνει πραγματικότητα χρειάζεται ένα μεγάλο λαϊκό ρεύμα, ένα πολιτικό κίνημα που θα βάθαινε την πολιτικοποίησή του, δοκιμάζοντας να ανακαλύψει και να στερεώσει τους όρους μιας τέτοιας Διεξόδου.

 Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ (http://rinaldirudi.blogspot.gr)

Διαβάστε Περισσότερα »

Είτε το θέλουν οι Δυτικοί είτε όχι, ο κόσμος αλλάζει!

Του Στέλιου Ελληνιάδη


Την ώρα που οι Βρετανοί ασχολούνταν με το δημοψήφισμα στη Σκωτία, οι Ισπανοί με το δημοψήφισμα στην Καταλωνία, οι Γάλλοι με τις αποκαλύψεις της συντρόφου του Ολάντ, οι Πολωνοί με τις εξελίξεις στην Ουκρανία και το διορισμό του πρωθυπουργού τους στη θέση του προέδρου του Συμβουλίου της Ευρώπης και οι Έλληνες με τις κόρες της Αμφίπολης και το κόψιμο του Τσίπρα από τη ΝΕΡΙΤ, ένας παράλληλος κόσμος κάνει μεγάλα βήματα στην οικοδόμησή του. Ένας παράλληλος κόσμος που η εξέλιξή του θα καθορίζει όλο και πιο πολύ την πορεία της ανθρωπότητας. Πρόσφατο, αλλά όχι μοναδικό συμβάν παγκόσμιας εμβέλειας, η συνάντηση του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίν και του Ινδού πρωθυπουργού Ναρέντρα Μόντι, στο Δελχί, και η διαμορφούμενη νέα ποιότητα στις σχέσεις των δύο γιγάντων. Μία συνάντηση που σκόπιμα πέρασε χαμηλότονα στις σελίδες των δυτικών ΜΜΕ, κι ας αφορά άμεσα τις κοινωνίες δύο δισεκατομμυρίων τριακοσίων χιλιάδων ψυχών (2,3 δισ.!) και έμμεσα τους πάντες επί γης.

Κίνα – Ινδία


Οι προβλέψεις δυτικών αναλυτών και οι ελπίδες των δυτικών μητροπόλεων ότι ο νεοεκλεγείς με εθνικιστική ρητορεία πρωθυπουργός της Ινδίας θα ήταν πιο επιθετικός έναντι των Κινέζων, δεν φαίνεται να επαληθεύονται. Μάλλον το αντίθετο προκύπτει εάν κρίνει κανείς από το κλίμα της συνάντησης, από το μέγεθος των συμφωνιών που υπογράφτηκαν και από τις δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν για την επίλυση χρόνιων εκκρεμοτήτων, όπως οι συνοριακές διαφορές, μεταξύ των δύο χωρών.

«Είμαι ευχαριστημένος με τις συμφωνίες για τα δύο κινεζικά βιομηχανικά πάρκα στην Ινδία και τη δέσμευση για την πραγματοποίηση κινεζικών επενδύσεων ύψους 20 δισ. δολαρίων τα επόμενα πέντε χρόνια. Επίσης, συμφωνήσαμε σε συγκεκριμένα βήματα για να ενισχύσουμε τη συνεργασία στην αναβάθμιση του σιδηροδρομικού τομέα της Ινδίας. Θα ξεκινήσουμε τη διαδικασία δρομολόγησης της συνεργασίας στην πυρηνική ενέργεια η οποία θα υποστηρίξει την ευρύτερη συνεργασία μας στην ενεργειακή ασφάλεια», δήλωσε ο Ναρέντρα Μόντι. Παραπέρα, συζήτησαν για θέματα που αφορούν την ανάπτυξη σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, ζητήματα που αφορούν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή τους και την προοπτική δημιουργίας ενός «οικονομικού διαδρόμου» που θα συνδέει την Κίνα, την Ινδία, το Μπάνγκλαντες και τη Μιανμάρ. Συμφώνησαν δε να ανοίξει οδικά άλλος ένας συνοριακός σταθμός μεταξύ των δύο χωρών. «Αρχίζουμε μία νέα περίοδο στις σχέσεις μας».

Ήδη το εμπόριο μεταξύ των δύο χωρών έχει φτάσει τα 66 δισ. δολάρια ετησίως, με τη μερίδα του λέοντος στις κινέζικες εξαγωγές, μια ανισορροπία που ο Κινέζος πρόεδρος υποσχέθηκε να αλλάξει επιτρέποντας την εισαγωγή στην Κίνα περισσότερων ινδικών προϊόντων, εξέλιξη που θα ενισχύσει τόσο τον τομέα της βιομηχανίας και των υπηρεσιών όσο και τον αγροτικό τομέα στην Ινδία.

Η προσέγγιση αυτή αλλάζει ακόμα περισσότερο τα δεδομένα στις παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες. Ενισχύει όχι μόνο τις διμερείς σχέσεις των γιγάντων, αλλά και το εγχείρημα των BRICS, δηλαδή των χωρών (Βραζιλία, Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Νότια Αφρική) που δημιουργούν από κοινού ένα ξεχωριστό οικονομικό και πολιτικό πόλο από τον μέχρι σήμερα κυρίαρχο δυτικό. Με δεδομένη δε την περαιτέρω σύσφιγξη των ρωσοκινεζικών σχέσεων που φαίνεται να επιταχύνεται καθώς ξεδιπλώνεται η αυξανόμενη επιθετικότητα των ΗΠΑ, όπως εκφράστηκε στη Λιβύη, τη Συρία και, καθοριστικά, στην Ουκρανία, όλα δείχνουν ότι καινούργια κέντρα αποφάσεων σχηματίζονται ανεξάρτητα από τα μητροπολιτικά κέντρα της Δύσης. Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς να υποτιμήσει τα γεγονότα, μία νέα απτή πραγματικότητα διαμορφώνεται συν τω χρόνω.

Κίνα – Ρωσία


«Η εδραίωση στενότερων δεσμών με την Κίνα –τον έμπιστό μας φίλο- αποτελεί την άνευ όρων προτεραιότητα της Ρωσίας στην εξωτερική πολιτική… Καθιερώσαμε μια υποδειγματική συνεργασία που πρέπει να γίνει μοντέλο για τις μεγάλες δυνάμεις.» (Βλαντιμίρ Πούτιν, Κινέζικη Κεντρική Τηλεόραση CCTV)

Από τη δεκαετία του 1960, οι Κινέζοι με τους Σοβιετικούς είχαν διαχωρίσει τις επιλογές και τα συμφέροντά τους. Κι έτσι, η μετασοβιετική εποχή βρήκε την Κίνα και τη Ρωσία διαποτισμένες τουλάχιστον από επιφύλαξη και καχυποψία. Έκτοτε, άρχισαν να γίνονται διεργασίες άρσης των εμποδίων και ανεύρεσης πεδίων συνεργασίας, αλλά σε ρυθμό ρελαντί, γιατί πλέον συναλλάσσονταν ως ανταγωνιστικά καπιταλιστικά κράτη που διεκδικούν αγορές και επιζητούν κέρδη. Η υπεροπλία της Ρωσίας και ο εκρηκτικός ρυθμός ανάπτυξης της Κίνας χρειάζονταν ένα εξωτερικό παράγοντα για να τα κάνει συμβατά. Κι αυτός ο εξωτερικός παράγοντας είναι οι ΗΠΑ, οι οποίες με την αυξανόμενη επιθετικότητά τους άμβλυναν τις ρωσοκινέζικες διαφορές και έσπρωξαν εσπευσμένα τις δυο μεγάλες χώρες σε μια στρατηγική συνεργασία.

Η καταστροφή της Λιβύης και η εκδίωξη 14 χιλιάδων Κινέζων τεχνικών, που φιλοξενήθηκαν προσωρινά στην Κρήτη, αλλά και η παρ’ ολίγον στρατιωτική επέμβαση στη Συρία (που ακόμα παίζεται) η οποία απείλησε τη σύμμαχο της Ρωσίας, δεν είναι παρά μόνο δύο από τις πιο κραυγαλέες πτυχές αυτής της επιθετικότητας. Η δημιουργία της AFRICOM και οι στρατιωτικές επεμβάσεις των Γάλλων στην Αφρική, όπου υπάρχει σημαντική επενδυτική δραστηριότητα της Κίνας, η ενίσχυση του αμερικανικού στόλου στον Ειρηνικό σε απόσταση αναπνοής από την Κίνα, η ενθάρρυνση της Ιαπωνίας και των χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας να περιορίσουν τις συναλλαγές τους με την Κίνα, η επέκταση του ΝΑΤΟ και οι πυραυλικές εγκαταστάσεις στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, η ενεργή ανάμιξη στις ρωσογεωργιανές υποθέσεις και, τώρα, η προκλητική συμβολή των Αμερικάνων στο πραξικόπημα που ανέτρεψε τον εκλεγμένο πρόεδρο της Ουκρανίας, είναι μερικές μόνο από τις εχθρικές δράσεις των ΗΠΑ εναντίον της Κίνας και της Ρωσίας, οι οποίες, κατά κανόνα, μέχρι στιγμής, ακολουθούν μια πολύ υποχωρητική γραμμή σε στρατιωτικό επίπεδο, θέλοντας να κερδίσουν χρόνο, εκτιμώντας προφανώς ότι δεν τις συμφέρει να παρασυρθούν σε μια γενικευμένη πολεμική αναμέτρηση. Δεν μένουν, όμως, ανενεργές, αναζητώντας συνεχώς αντίμετρα και εναλλακτικούς δρόμους που πλήττουν τον αντίπαλο στο πολιτικό και οικονομικό του υπογάστριο, εκεί που είναι συγκεντρωμένες όλες οι αδυναμίες του. Η δημιουργία του BRICS είναι ίσως η σημαντικότερη επιλογή τους, με τακτικά οφέλη και στρατηγικούς στόχους.

Πολύ πρόσφατα, υπογράφτηκαν δύο πολύ μεγάλες συμφωνίες μεταξύ Κίνας και Ρωσίας. Η μία αφορά την πώληση αερίου στην Κίνα αξίας 400 δισ. δολαρίων σε βάθος 30 χρόνων, αποφέροντας στη Ρωσία 13 δισ. δολάρια ετησίως. Η δεύτερη, που υπεγράφη από δύο μεγάλες τράπεζες, τη ρωσική VTB και την κινεζική Bank of China, προβλέπει την πραγματοποίηση συναλλαγών με ρούβλια και ρενμίνμπι αντί για δολάρια. «Η Κίνα κατέστη σταθερά ο βασικός εμπορικός παρτενέρ μας», δήλωσε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, αναφερόμενος στην επέκταση των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ των δύο χωρών που υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσουν τα 100 δισ. δολάρια το 2015 και θα φτάσουν τα 200 δισ. το 2020.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι το κινέζικο νόμισμα έγινε σε λίγα χρόνια το πέμπτο σε παγκόσμια χρήση και υπολογίζεται ότι μέσα σε μία πενταετία θα είναι το τρίτο μετά το δολάριο και το ευρώ. Στο επίπεδο της Νοτιοανατολικής Ασίας, ήδη πραγματοποιούνται συναλλαγές σε ρενμίνμπι που η ισοτιμία τους σε δολάρια, το 2013, ανήλθε στα 759 δισ.

Και οι δύο αυτές συμφωνίες, μαζί με άλλες 40 για την κατασκευή από κοινού μεγάλων αεροσκαφών και ελικοπτέρων, για έργα υποδομής, αγροτικά προϊόντα, ορυκτά, τουρισμό, επιστημονική συνεργασία κ.ά., αλλάζουν όχι μόνον τον οικονομικό, αλλά και τον γεωπολιτικό άξονα και πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι επιλέχθηκαν και προωθήθηκαν ταχύτερα σαν άμυνα στην επιθετικότητα των ΗΠΑ. «Εάν κλειδώσεις την μπροστινή πόρτα, σιγουρέψου ότι είναι κλειδωμένη και η πίσω πόρτα. Στην προκειμένη περίπτωση, η Δύση παρέλειψε να κλειδώσει την πίσω πόρτα», δήλωσε ο David Kuo, διευθύνων σύμβουλος της Motley Fool Singapore.

30_ΣΙ _ΤΣΙΝΠΙΝ-p193119capv4r1pvtkmvit3org 
ΣΙ ΤΖΙΝΠΙΝ

BRICS


Τέτοιου τύπου διμερείς συμφωνίες, όπως και η ρωσοκινεζική συμφωνία για την ίδρυση οργανισμού αξιολόγησης στον οποίο θα δίνονται στοιχεία από τα δύο κράτη και όχι στις δυτικές εταιρίες αξιολόγησης Fitch, Moody’s και Standard and Poor, πρέπει να ειδωθούν σε συνδυασμό με τις συλλογικές συμφωνίες στο πλαίσιο του BRICS. Και ειδικά σε σχέση με τις φετινές αποφάσεις, στη Φορταλέζα της Βραζιλίας, για τη δημιουργία τράπεζας εναλλακτικής στην Παγκόσμια Τράπεζα με κεφάλαια και των πέντε μελών. Η Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα, όπως ονομάστηκε, θα έχει έδρα στη Σαγκάη, πρόεδρο Ινδό και πέντε ισότιμες ψήφους, σε αντίθεση με την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, που οι Αμερικάνοι έχουν το πάνω χέρι.

Σήμερα, οι BRICS (Βραζιλία, Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Νότια Αφρική) έχουν το 42,6% του παγκόσμιου πληθυσμού, το 29,6% του εδάφους, το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και την τελευταία δεκαετία έχουν εισφέρει το 50% της παγκόσμιας ανάπτυξης. Η δημιουργία αυτής της τράπεζας «αντανακλά μια θεμελιώδη αλλαγή στην παγκόσμια οικονομική και πολιτική ισχύ. Οι χώρες του BRICS, σήμερα, είναι πλουσιότερες από όσο ήταν οι αναπτυγμένες χώρες όταν ιδρύθηκαν η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ. Είμαστε σε ένα διαφορετικό κόσμο, αλλά οι παλιοί θεσμοί έχουν μείνει πίσω… Δημιουργείται μια νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική», δήλωσε στο Democracy Now!, ο νομπελίστας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Columbia Joseph Stiglitz, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Πώς αλλάζει ο κόσμος


Δεν είναι μόνο η οικονομική ανάπτυξη που απειλεί την μέχρι πρότινος παντοδυναμία των ΗΠΑ. Είναι το διαφορετικό «στυλ» με το οποίο οι νέες δυνάμεις, και λίαν συντόμως υπερδυνάμεις, αναπτύσσονται, συνεργάζονται και επεκτείνονται. Είναι η πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία, ίσως και στην παλιότερη, που αυτό επιτυγχάνεται δια των διαπραγματεύσεων σε βάση ισοτιμίας και όχι στη βάση κυρίαρχου-κυριαρχούμενου. Ακόμα και η μεταπολεμική Ευρώπη αναπτύχθηκε υπό καθεστώς εξάρτησης και κηδεμονίας. Η Ιαπωνία έχει ακόμα το Σύνταγμα που της επέβαλαν οι Αμερικάνοι με τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και, στο έδαφός της, στην Οκινάουα, σταθμεύουν αμερικάνικα στρατεύματα. Το ίδιο και στην Ευρώπη, τα οποία μάλιστα ενισχύονται αντί να αποδυναμώνονται.

Αυτή η «αντίληψη» είναι αδιανόητη για τους Δυτικούς και δη τους Αμερικάνους. Είναι εντελώς έξω από τη «λογική» πάνω στην οποία έχουν οικοδομήσει την ισχύ και την ύπαρξή τους. Εξ ου και οι χίλιες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό, εξ ου και οι πόλεμοι, επεμβάσεις και πραξικοπήματα που «τρέχουν» στην Αφρική, την Ασία, τη Λατινική Αμερική, ακόμα και στην ίδια την Ευρώπη (βλέπε Γιουγκοσλαβία και Ουκρανία).

Έτσι, αφενός το «νέο» μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που βασίζεται πολύ στον κεντρικό σχεδιασμό και τον προστατευτισμό εσωτερικά και στις άνευ πολιτικών δεσμεύσεων διακρατικές συμφωνίες εξωτερικά, γίνεται, εκ του αποτελέσματος, όλο και πιο ελκυστικό σε όλο και περισσότερες χώρες ανά τον κόσμο, που έχουν στην κυριολεξία φτύσει αίμα με το καθεστώς και τους όρους της αμερικανοκρατίας από τη δεκαετία του 1940 μέχρι σήμερα. Αυτοί οι δύο λόγοι έχουν αναστατώσει τη Δύση, που δεν δείχνει να έχει καμία ευελιξία. Κι όταν εκδηλώνεται κάποια τέτοια τάση στο εσωτερικό της Δύσης, οι ΗΠΑ, ως υπερκηδεμόνας, επεμβαίνουν και τη σταματούν, όπως έκαναν χρησιμοποιώντας την Ουκρανία για να καταστρέψουν τις σχέσεις συνεργασίας της Ρωσίας με την Ευρώπη που έδειχναν να μπαίνουν σε καλό δρόμο. Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν, άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε όχι, στη Νοτιοανατολική Ασία όπου υποθάλπουν όλες τις κληρονομημένες διαφορές, ιδίως εδαφικές, ανάμεσα στις χώρες της περιοχής, προκειμένου να εμποδίσουν την ανάπτυξη των σχέσεων των χωρών με την Κίνα και μεταξύ τους. Το γεγονός ότι δεν κατάφεραν να εμποδίσουν την εξελισσόμενη σύσφιγξη των σχέσεων της ηπειρωτικής Κίνας με την νησιωτική Κίνα, αλλιώς Ταϊβάν, δείχνει και τα όρια αυτής της προσπάθειας.

«Από το 1900 στο 1980, το 70-80% της παγκόσμιας παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών συγκεντρωνόταν στην Ευρώπη και την Αμερική, που κυριαρχούσαν αδιαφιλονίκητα στον υπόλοιπο κόσμο. Το 2010, το Ευρωαμερικάνικο μερίδιο είχε μειωθεί στο 50% περίπου, ή κοντά στο ίδιο επίπεδο που είχαν το 1860. Κατά πάσα πιθανότητα, θα συνεχίσει να πέφτει και μπορεί να φτάσει χαμηλά στο 20-30%, κάποια στιγμή μέσα στον 21ο αιώνα. Αυτό ήταν το επίπεδο που βρίσκονταν στο γύρισμα του 19ου αιώνα και θα είναι συνεπές με το μερίδιο των Ευρωαμερικάνων στον παγκόσμιο πληθυσμό.» (Τομά Πικετί, Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα)

Οι Αμερικάνοι είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο προς το παρόν, να χωνέψουν ότι οι παγκόσμιοι συσχετισμοί αλλάζουν εις βάρος τους. Και αντιδρούν σκληρά καταστρέφοντας όποιον αδύνατο θεωρήσουν εμπόδιο στο δρόμο τους ή προσφέρεται για εργαλείο τους στην ανάσχεση της ενδυνάμωσης των αναδυόμενων χωρών.

Μπορεί οι Κινέζοι να προσπαθούν να καθησυχάσουν τους Αμερικάνους, αλλά αυτό όσο περνάει ο καιρός και το χάσμα ανάμεσά τους μεγαλώνει, θα είναι όλο και πιο δύσκολο. «Η αναπτυξιακή τράπεζα του BRICS με κανένα τρόπο δεν σχεδιάστηκε για να υπονομεύσει την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο· αντιθέτως αποσκοπεί στο να λειτουργεί συμπληρωματικά και να καλύπτει γωνιές του κόσμου που εκλιπαρούν για βοήθεια, αλλά οι δύο οργανισμοί αδυνατούν να ανταποκριθούν εξ αιτίας έλλειψης είτε κονδυλίων είτε βούλησης», διαβάζει κανείς στο σχετικό editorial του κινεζικού πρακτορείου ειδήσεων Xinhua, αλλά ποιος στην Ουάσινγκτον ή το Λονδίνο το εκλαμβάνει αυτό τόσο ανάλαφρα;

«Δεν αρέσει στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι από το φετινό Σεπτέμβρη, οι ΗΠΑ θα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο, σύμφωνα με το νέο τρόπο που υπολογίζουμε την ισοτιμία των αγορών, το πώς συγκρίνουμε τις χώρες. Νομίζω ότι είναι δύσκολο για τις ΗΠΑ να δεχτούν την έννοια ότι δεν είναι πλέον –ούτε θα είναι στο μέλλον- η μεγαλύτερη χώρα. Δεν είναι πια η μεγαλύτερη χώρα στο εμπόριο, στα διαθέσιμα και σε άλλους τομείς, αλλά η δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο (μετά την Κίνα)» (J. Stiglitz).

Πού πάει, λοιπόν, ο κόσμος;


Τηρουμένων των αναλογιών, η συμπεριφορά των Αμερικάνων, ώρες-ώρες θυμίζει την εποχή της Αθήνας που ευδοκιμούσαν οι πολιτειακοί θεσμοί, η στρατιωτική υπεροχή, ο υλικός πλούτος, το εμπόριο, τα γράμματα και οι τέχνες, τα οποία, όμως, δεν απέτρεψαν, την αλαζονική επιθετική πολιτική των Αθηναίων η οποία οδήγησε στην τρομακτική καταστροφή στη Σικελία και, τελικά, στην εξουθενωτική ήττα στον τριακονταετή Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Τάφος της Αμφίβολης

Σάτιρα


Πριν από εικοσιτρείς αιώνες περίπου, υπήρχε μια χώρα όπου γινόντουσαν φοβερές μάχες, από αυτές που λέμε «επικές». Η μάχη της Αμφίβολης ήταν μια από αυτές που μείναν στην ιστορία για τη σφοδρότητά τους, αλλά και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι η στρατηλάτις -μια εφιαλτική βασίλισσα- που κυριαρχούσε στο πεδίο της μάχης λεγόταν Αμφίβολη. Αξίζει να σημειώσουμε ότι μερικοί ερευνητές προτείνουν και το «Αμφίθολη», μια και το παλίμψηστο του Ήμπαν Ταλ είναι μουτζουρωμένο στο σημείο του πέμπτου ψηφίου.

Ζωσμένη με σπαθιά και φαρέτρες με δηλητηριώδη βέλη η εφιαλτική βασίλισσα όρθωνε το ανάστημά της καβάλα σε μια περήφανη φοράδα με γαλάζια χαίτη και τόξευε με αμφιβολίες τους εχθρούς της, που τύχαινε να είναι ταυτοχρόνως ο λαός που υποτίθεται πως υπερασπιζόταν. Η δυναμική φοράδα ονομαζόταν Νουδουροχάλα κι έφτυνε κατάμουτρα τον πληθυσμό που λαχάνιαζε στο πεδίο της μάχης, ασθμαίνουσα κι αυτή επίσης γιατί τά ’χε φάει τα ψωμιά της κι όπου νά ’ναι θ’ ανηφόριζε προς τον παράδεισο των αλόγων. Τα άλογα προαισθάνονται το θάνατό τους, βλέπεις, κι όσο αυτός πλησίαζε τη γριά φοράδα αυτή αγρίευε, επειδή ένιωθε μίσος εναντίον όσων θα επιζούσαν και με ροχάλες, που στάζαν δηλητήριο, προσπαθούσε να πάρει όσο μπορούσε περισσότερους μαζί της.

Πάνω που η μάχη της Αμφίβολης φαινόταν να γέρνει προς το μέρος της εφιαλτικής βασίλισσας, έσκασε μύτη η Βεβαιότητα, μια απλοϊκή χωριάτα που έσκαγε από υγεία. Η Βεβαιότητα με το στρατό της, κάτι πετεινά του Ουρανού που είχαν για όπλα τα χρωματιστά τους λοφία, το μελωδικό τους κελάηδισμα και το απαλό φτερούγισμά τους, διώξαν μακριά τις αμφιβολίες από τα μυαλά του κοσμάκη μαζί με όλο το δηλητήριο του φόβου που τα στοίχειωνε μέχρι τότε. Ο λαός απαρνήθηκε με αηδία τη μακρόχρονη κυριαρχία της Αμφίβολης (ή και Αμφίθολης, μη ξεχνιόμαστε) και της φοράδας της, που πέσαν απότομα σε μαρασμό και τίναξαν τα πέταλα.

Η Βεβαιότητα ανέβηκε στο θρόνο και κυβέρνησε για πολλά πολλά χρόνια τη χώρα με χρώματα, μουσικές και χορούς. Την Αμφίβολη τη θάψαν σ’ έναν ευρύχωρο τάφο που μετά τον σκέπασαν με μπόλικο χώμα, ώστε, αν τύχαινε ν’ αναστηθεί κάποτε, να δυσκολευτεί να ξαναβγεί στην επιφάνεια. Η φοράδα μάλλον θα εξαερώθηκε, απογειωνόμενη προς την αφάνεια του Χάους…

Ήμπαν Ταλ

(μετάφραση: Ροδέα Μαρίνου)

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Ελλάδα: “Η χώρα με τον δεύτερο αυξανόμενο πληθυσμό πολυεκατομμυριούχων στην Ευρώπη”!

Του Νίκου Μπογιόπουλου


Στοιχείο πρώτο: Σύμφωνα με τα στοιχεία-σοκ που ανακοίνωσε το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής οι Έλληνες που ζουν σε συνθήκες ένδειας, φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού ανέρχονται στα 6,3 εκατομμύρια!

Στοιχείο δεύτερο: Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ μόνο μέσα σε ένα χρόνο, από το 2012 στο 2013, τα νοικοκυριά που είχαν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν θέρμανση για τα σπίτια τους μειώθηκαν κατά 31,3%...

Στοιχείο τρίτο: Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ το ποσοστό ανεργίας των νέων ανήλθε μεσοσταθμικά το 2013 στο 58,3%...

Τα προηγούμενα δεδομένα αξίζει να συγκριθούν με ένα ακόμα στοιχείο. Προέρχεται από την έρευνα της εταιρείας «Wealth-Χ» με έδρα τη Σιγκαπούρη και της ελβετικής τράπεζας UBS. Η έρευνα αφορά στην καταγραφή των υπερδισεκατομμυριούχων ανά τον κόσμο. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Στοιχείο τέταρτο: Στην Ελλάδα το 2014 είχαμε 11 τον αριθμό Έλληνες κροίσους από 9 που είχαν καταγραφεί το 2013, οι οποίοι αύξησαν την περιουσία τους από τα 16 δισ. δολάρια στα 18 δισ. δολάρια (14,2 δισ. ευρώ). Σύμφωνα με την ίδια έρευνα επιβεβαιώνεται η τάση που είχε καταγραφεί από πέρσι στην αντίστοιχη έκθεση της «Wealth-Χ» στην οποία τονιζόταν ότι όσον αφορά τα άτομα με περιουσία μεγαλύτερη των 30 εκατ. δολαρίων η Ελλάδα έχει αναδειχτεί «η χώρα με τον δεύτερο αυξανόμενο πληθυσμό πολυεκατομμυριούχων στην Ευρώπη» (A. Γιαννίκος)

Από τα παραπάνω προκύπτουν τα εξής:

Συμπέρασμα πρώτο: Η Ελλάδα έχει μετατραπεί παγκοσμίως σε ένα ανελέητο πειραματικό εργαστήριο του πιο αδυσώπητου καπιταλισμού. Στο όνομα της κρίσης και της τάχα μου «αντιμετώπισής της» ο μοναδικός νόμος που βασιλεύει είναι ο κεφαλαιοκρατικός νόμος της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου στα χέρια των πολυεθνικών και των μονοπωλίων. Παίρνουν από τους πολλούς τα πάντα και τα δίνουν όλα στους λίγους!

Στην Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων ανθρώπων, τα 6,3 εκατομμύρια έχουν περιπέσει στην ένδεια, αλλά την ίδια ώρα τα θησαυροφυλάκια της ολιγαρχίας μεγεθύνονται κατά ρυθμό ευθέως ανάλογο των κοινωνικών ερειπίων. Στην Ελλάδα των 6,3 εκατομμυρίων φτωχών, μόλις 11 άνθρωποι, ποσοστό 0,00011% του πληθυσμού, κατέχει πλούτο που αντιστοιχεί σχεδόν στο 10% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας! Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε «υπόδειγμα» χώρας που  οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.

Συμπέρασμα δεύτερο: Αυτοί που κυβέρνησαν, που επί δεκαετίες διαχειρίστηκαν τα κοινά για λογαριασμό βιομηχάνων, τραπεζιτών, εργολάβων, «νταβατζήδων», τοκογλύφων και κερδοσκόπων, είναι εκείνοι που χρεοκόπησαν, που ξεφτίλισαν και κατάντησαν τον ελληνικό λαό εδώ που τον κατάντησαν. Αλλά είναι οι ίδιοι που παριστάνουν τους «σωτήρες». Και ενώ καμώνονται τους «σωτήρες» το αποτέλεσμα της «σωτηρίας» είναι η αποθέωση των αβυσσαλέων κοινωνικών ανισοτήτων ανάμεσα στην συντριπτική πλειοψηφία του λαού και σε μια απειροελάχιστη «κάστα» εκπροσώπων της χρηματιστικής ολιγαρχίας.

Συνεπώς: Αν οι «σωτήρες» μας αν γνώριζαν τι σημαίνει πολιτική τσίπα και πολιτικό φιλότιμο (στα οποία συχνά αναφέρονται), θα είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε δυο επιλογές:

α) Ή θα έβαζαν μια πέτρα στο λαιμό τους και θα εκλιπαρούσαν γονατιστοί να ανοίξει η γη και η θάλασσα για να τους καταπιεί ή β) θα εμφανίζονταν ενώπιον των εκατομμυρίων μισθοσυντήρητων, χαμηλοσυνταξιούχων, ανέργων, πτωχευμένων, και θα τους έλεγαν ένα και μόνο πράγμα: 

«Ελληνίδες και Έλληνες, σας ζητάμε συγνώμη, αλλά ξέρουμε ότι με το κακό που σας προκαλέσαμε είναι αδύνατο να μας συγχωρήσετε. Γι' αυτό ως ελάχιστη ένδειξη ντροπής και ανάληψης των ευθυνών μας, σας δηλώνουμε ότι εξαφανιζόμαστε από προσώπου Γης και ότι το μόνο πια που σας ζητάμε είναι, αν μπορείτε, να μας ξεχάσετε».

Αυτό θα έκαναν!

Φυσικά, δεν μας διαφεύγει ότι μια τέτοια προσέγγιση ακούγεται πολύ… «λαϊκιστική» στα ευερέθιστα αυτάκια των δυναστών του λαού. Όπως, επίσης, δεν μας διαφεύγει το κυριότερο: Ότι η πολιτική, ως έκφραση συμφερόντων, ταξικών συμφερόντων, δεν διεξάγεται ούτε με όρους τσίπας, ούτε με όρους φιλότιμου, ειδικά μάλιστα όταν μιλάμε για εκείνη την πολιτική που υπηρετεί τους λίγους, βασανίζοντας τους πολλούς.

Αντίθετα, στον πραγματικό κόσμο, εδώ που η «αυτοκριτική» είναι το συγχωροχάρτι για τις νέες αγιοαμαρτίες, έχουμε την πολιτική κάστα των δήθεν «σωτήρων», όλους αυτούς που οι Ηρόστρατοι και οι Γουλιμήδες δεν πιάνουν μπροστά τους χαρτωσιά, οι οποίοι διαθέτουν από πάνω και το απερίγραπτο θράσος να ποζάρουν σαν «σοφοί», σαν «Μεσσίες»!

Θα ’λεγε κανείς ότι είναι πραγματικά απίθανο να παριστάνουν τους «σωτήρες» οι Ηρόστρατοι. Το πιο απίθανο, όμως, είναι ότι ο ελληνικός λαός τους ανέχεται – ακόμα – να δίνουν τέτοιου είδους παραστάσεις και να βαφτίζουν «μονόδρομο» την παραμονή του κόσμου της εργασίας σε ένα πολιτικό και οικονομικό καθεστώς που τον εξανδραποδίζει…

Από το e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »