Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Για τον Βαγγέλη

Δημήτρης Αργυρός


Το παλικάρι της γαλακτοκομικής όπως φαίνεται τράβηξε τα πάνδεινα, από τα κρυφοφασιστάκια, λόγω «μειωμένου ανδρισμού» και ανίκανο να βρει το ψυχικό σθένος να αντισταθεί, εξαφανίστηκε. Μερίδιο ευθύνης ίσως και να χει και η οικογένεια, τόσο για τους «κακούς» βαθμούς, όσο και για την αντιμετώπιση των όποιων ευαισθησιών του

Δεν με αφορά αν είναι άντρας, πόσο άντρας είναι, δεν με αφορά, δεν μας αφορά οι σεξουαλικές του προτιμήσεις. Τι σημαίνει τελικά να είσαι άντρας, γυναίκα, «αδελφή»; Με ενδιαφέρει, με αφορά, μας αφορά, ο κρυφοφασισμός που έχει γίνει κυρίαρχο μοτίβο, τόσο στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και στις μικροκοινότητες. Για να ενταχθείς πρέπει, είναι σχεδόν υποχρεωτικό, να ομαλοποιηθείς, να κανονικοποιηθείς. Θέλει μεγάλο ψυχικό σθένος για να εναντιωθείς, για να τα βάλεις με όλους, για να τα βάλεις με την οικογένεια σου, και αν είσαι 20 χρονών, η «επανάσταση» σου μπορεί να πάρει και αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα, δυστυχώς.

Ρε συ θα μου πείτε δεν ένιωσες ποτέ ρατσισμό- έμμεσο, άμεσο, ή ελεήμων- ως ΑμεΑ; Μικρός, στο σχολείο, να σας πω την αλήθεια, δεν το ένιωσα ή δεν το θυμάμαι, μπορεί να τοχω απωθήσει. Όπως δεν θυμάμαι να ένιωσα πως με λυπούνται, ίσως και αυτό να τοχω απωθήσει. Γενικά παραείμαι εγωίσταρος, για να επιτρέπω την λύπη και σίγουρα εξοργίζομαι με το ρατσισμό και τον φασισμό. Ενώ έχω αγαπήσει πλέον την διαφορετικότητα μου και την υπερασπίζομαι, όσο τίποτα. Μάλιστα την έχω αγαπήσει τόσο πολύ, που με μεγάλο σκεπτικισμό, θα αποδεχόμουν την δυνατότητα- αν αυτή υπήρχε- να γινόμουν «καλά». Θα το έπραττα με ευχαρίστηση, μόνο για πλακωνόμουν στο ξύλο με τα ΜΑΤ και τους φασίστες, χα, χα

Πριν από 18 χρονάκια έπιανα δουλειά και το σωματείο εργαζομένων αντέδρασε με την λογική πως ως ανάπηρος δεν θα είμαι παραγωγικός, ποτέ δεν κατανόησα αυτή την αγάπη των σωματείων για την παραγωγικότητα, μακάρι να ήταν και αληθινή. Την τρίτη μέρα στην εργασία μου η πρώτη μου σύγκρουση, ήταν με τους συνάδελφους και με κάποιους συντρόφους συνδικαλιστές. Ήταν βέβαια για μένα μεγάλη απογοήτευση που το υποκείμενο της ανατρεπτικής αλλαγής της κοινωνίας- όπως το πίστευα τότε- συμπεριφερόταν τόσο ρατσιστικά, αλλά ταυτόχρονα ήταν και μια ξεκάθαρη αναγνώριση- με εγελιανούς όρους- της διαφορετικότητας μου.

Σίγουρα άλλο ΑμεΑ, κουτσός και ανάπηρος και άλλο μειωμένος «ανδρισμός», πόσο μάλλον «αδελφή», ειδικά σε κοινωνίες και κοινότητες ανδρών, που θεωρούν πως ταχουν «μεγάλα και βαριά». Άνανδρων επί της ουσίας, καθώς δεν δείχνει και πολύ ανδρισμό, να τα βάζουν πολλοί με έναν, για να διασκεδάσουν, φασισμό και «πουστιά» δείχνει στην χειρότερη μορφή τους. Ας με συγχωρέσουν οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες για την λέξη «πουστιά», δεν αφορά αυτούς, αλλά τους μάτσο «άνδρες».

Σπάει αυτός ο έρπων κοινωνικός φασισμός; Ναι σπάει στο πεδίο του κοινωνικού και πολιτικού αγώνα, για την κοινωνική και πολιτική χειραφέτηση των καταπιεσμένων, της ολότητας των καταπιεσμένων. Πρόσφατα είδα την ταινία “pride”: Στην Αγγλία της Θάτσερ, την εποχή της πρώτης νεοφιλελεύθερης επίθεσης, την περίοδο της ηρωικής απεργίας των ανθρακωρύχων. Μια μικρή ομάδα γκέι και λεσβιών ακτιβιστών, με τίτλο: «Λεσβίες και γκέι υποστηρίζουν τους ανθρακωρύχους», επιλέγει να δείξει την αλληλεγγύη της στους απεργούς, μαζεύοντας χρήματα για να τους στηρίξει, απέναντι στο κοινό αντίπαλο της συντηρητική Θάτσερ και την κρατική καταστολή.

Η αλληλέγγυα συνάντηση μεταξύ των γκέι/ λεσβιών και των ανθρακωρύχων δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου εύκολη. Από την πλευρά των γκέι/ λεσβιών γιατί είχαν γίνει θύματα επιθέσεων από τους «άνδρες» ανθρακωρύχους. Λέει κάποιος γκέι στα πρώτα λεπτά της ταινίας: «είμαι από το Ντάρχαμ..αυτοί οι μπάσταρδοι(ανθρακωρύχοι) με έσπαγαν κάθε πρωί και κάθε βραδύ στο ξύλο». Ενώ την ιδία στιγμή η οργανωμένη διαφορετικότητα των γκέι και λεσβιών κλεισμένη στα δικά της- σχεδόν μικροαστικά πλαίσια- δεν ένιωθε ως δικό της, τον αγώνα των ανθρακωρύχων. Από την άλλη πλευρά οι ανθρακωρύχοι- βουτηγμένοι μέσα στα πατριαρχικά πρότυπα- κυριαρχούμενοι από τα φαλλοκρατικά στερεότυπα, ούτε που θέλουν να ακούσουν, πως υπάρχουν λεσβίες και γκέι που στηρίζουν τον αγώνα τους.

Με τα χίλια ζόρια η ομάδα: «Λεσβίες και γκέι υποστηρίζουν τους ανθρακωρύχους», πιάνει μια επαφή με τους απεργούς της κοιλάδας Ντάλευς στην νότια Ουαλία. Η επαφή καθόλου εύκολη, μα το κοινό αγωνιστικό πεδίο, το γεγονός της μεγάλης οικονομικής βοήθειας που πρόσφεραν οι αλληλέγγυοι στους απεργούς, τους έφεραν πολύ κοντά. Φυσικά τα στερεότυπα νικάνε πρόσκαιρα και διαχωρίζουν την αγωνιζόμενη κοινότητα απεργών και γκέι/ λεσβιών ακτιβιστών, με τις διαπροσωπικές τους σχέσεις να επηρεάζονται αρνητικά και θετικά. Κυρίως όμως, η αγωνιστική κοινότητα γίνεται η κύρια αιτία, ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας, ο Τζο, να βρει το ψυχικό του σθένος να υπερασπιστεί την διαφορετικότητα του, απέναντι στην οικογένεια του.

Η αγωνιστική κοινότητα άλλαξε σε ένα βαθμό και τους ανθρακωρύχους. Τον Ιούνη του 1985 οι ανθρακωρύχοι της Ουαλίας ηγήθηκαν της gay pride του Λονδίνου, δείχνοντας την αλληλεγγύη τους , στους γκέι και τις λεσβίες, που τους στήριξαν στην μεγαλειώδη απεργία τους. Επίσης ένα χρόνο μετά την απεργία, μπήκε στο καταστατικό του εργατικού κόμματος, ένα κομμάτι που κατοχύρωνε τα δικαιώματα των γκέι και των λεσβιών. Όποτε στο παρελθόν είχε τεθεί, το μπλόκαρε η εθνική ένωση ανθρακωρύχων. Ύστερα από την απεργία και με την στήριξη που πρόσφεραν οι γκέι και οι λεσβίες, οι ανθρακωρύχοι συμφωνήσαν για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.

Αν ο Βαγγέλης είναι καλά- που εύχομαι να είναι καλά- και απλώς να εξαφανίστηκε για να βρει το ψυχικό σθένος να αντιμετωπίσει τα ερωτήματα, με την πρώτη ευκαιρία ας δει την ταινία. Σίγουρα δεν θα του προσφέρει λύση, μα θα του προσφέρει ένα οδηγό να σκέπτεται, να αναστοχάζεται και να απαντάει στα ερωτήματα. Μιλάω εκ πείρας….

Sufir3d

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου