by To Skouliki Tom
Τρεις μέρες μετά τη νύχτα της 13ης Νοεμβρίου και στον απόηχο των βομβιστικών επιθέσεων στο Παρίσι, έχουν γραφτεί και ειπωθεί σχεδόν τα πάντα.
Από ψύχραιμες αναλύσεις μέχρι ακραίες μπαρούφες – κυρίως το δεύτερο.
Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί οι Έλληνες έριξαν τόσο κλάμα στα social media για τα θύματα στο Παρίσι τη στιγμή που στις ελληνικές ακτές ξεβράζονται καθημερινά πτώματα ανηλίκων ή 200 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους από παρόμοιες επιθέσεις τζιχαντιστών στη Βηρυττό.
Μα, είναι απλό. Ο Έλληνας νιώθει – ή πιο σωστά θέλει να νιώθει – Ευρωπαίος, ότι ανήκει στη Δύση, αν και πολίτης θεοκρατίας ανατολικού τύπου.
Χωρίς να έχει περάσει ποτέ Διαφωτισμό, η σκέψη πως το δήθεν προπύργιο του ευρωπαϊκού διαφωτισμού είναι το ίδιο ανοχύρωτο με μια πολή της βάρβαρης Ανατολής τον τρομάζει. Ξαφνικά είμαστε όλοι Παριζιάνοι.
Το χτύπημα στη μακρινή Βηρυττό δεν του λέει τίποτα αλλά ένα χτύπημα στο εξίσου μακρινό Παρίσι τον κάνει να πιστεύει ότι απειλείται, ότι ο επόμενος στόχος μπορεί να είναι αυτός – άσχετα αν οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι μηδαμινές.
Δεν έχει πάει στη Βηρυττό, δεν ξέρει τίποτα για αυτήν, δε ξέρει ούτε πού βρίσκεται στο χάρτη. Η Βηρυττός δεν έχει καν Πύργο του Άιφελ να στήσουμε κι έναν δεύτερο προς τιμήν του στα Φιλιατρά.
Tην ίδια μέρα με τις επιθέσεις στο Παρίσι είχαμε 200 αθώους νεκρούς στο Λίβανο, 500 αθώους νεκρούς στην Παλαιστίνη, 200 αθώους νεκρούς την Υεμένη, το περασμένο έτος 400.000 αθώους νεκρούς στη Συρία, πριν από 5 χρόνια 1,5 εκατομμύρια νεκρούς στο Ιράκ κτλ. αλλά ο κόσμος απλά το αποδέχεται και σιωπεί. Το θεωρεί σχεδόν φυσιολογικό.
Η αξία της ανθρώπινης ζωής μπαίνει στη ζυγαριά. Η ζωή ενός Γάλλου αξίζει περισσότερο από τη ζωή ενός Λιβανέζου.
Το ίδιο βράδυ των επιθέσεων δεκάδες μνημεία σε όλο τον κόσμο στολίστηκαν με τα χρώματα της Γαλλίας, ως ένδειξη συμπαράστασης στο γαλλικό λαό. Και ο λιβανέζικος λαός, κύριε;
Σε χρόνο ρεκόρ ήρθε και η πρωτοβουλία του facebook να ντύσει τα προφίλ όσων το επιθυμούσαν με τη σημαία της Γαλλίας και να προσφέρει safety check – το είχε ξανακάνει με το σεισμό στο Νεπάλ -, μην τυχόν και ανησυχήσουν φίλοι και συγγενείς για 150 νεκρούς σε μια πόλη 13,2 εκατομμυρίων ανθρώπων, λες και επρόκειτο για κάποια μαζική καταστροφή.
Φτηνή συγκίνηση, μαζικοποίηση του θρήνου και τίποτα περισσότερο.
Οι επιθέσεις των τζιχαντιστών στο Παρίσι ανέδειξαν 6 σχετικά hashtags στο Top 10 των trends του ελληνικού twitter, τη στιγμή που το γαλλικό twitter συνέχιζε κανονικά τη ζωή του.
Πριν καλά-καλά κρυώσει το αίμα των νεκρών του Παρισιού, στα ελληνικά social media και ΜΜΕ βρήκαν εύκολο πάτημα ρατσιστικές απόψεις περί απαγόρευσης εισόδου των προσφύγων στην Ελλάδα και μαζικής εξόντωσης των μουσουλμάνων που απειλούν την παγκόσμια ειρήνη – ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Γης είναι περίπου 1,6 δισεκατομμύρια, ενώ οι εξτρεμιστές μονάχα το 0,003% αυτών.
Το γεγονός ότι οι δράστες ήταν Γάλλοι πολίτες και ότι το ISIS έχει ξεπαστρέψει πάνω από μισό εκατομμύριο “άπιστων” μουσουλμάνων ούτε που τους ενδιαφέρει.
Άτομα που φοβούνται να πάνε μέχρι τα Εξάρχεια και σήκωναν πανικόβλητα τα λεφτά τους το καλοκαίρι από τα ΑΤΜ καλούν σε σταυροφορίες και ονειρεύονται Mirage να σκεπάζουν τον ουρανό της Συρίας. Η πλήρης αποσύνθεση της σκέψης.
Σήμερα βλέπουμε 32 προσωπικότητες – my ass – να καλούν την πορεία του Πολυτεχνείου να καταλήξει στη πρεσβεία της Γαλλίας, λες και κάθε χρόνο πάμε στην πρεσβεία των ΗΠΑ για συμπαράσταση προς τους Αμερικάνους.
Εικόνες ενός ξεχαρβαλωμένου λαού, βαθιά ανενημέρωτου, σε κατάσταση μόνιμου σοκ, που φαίνεται να πιστεύει ότι ζει σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, που δε ξέρει τί του γίνεται και άγεται και φέρεται από ιδεοληψίες και μεσαιωνικές προκαταλήψεις.
Ενός λαού που δεν καταλαβαίνει ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει να κοπιάσουν για να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο σε αυτή τη ζωή, τόσο θα κυριαρχούν θρησκείες που υπόσχονται ζωή χαρισάμενη στο Βασίλειο των Ουρανών ή 72 Παρθένες να διακορεύουν στον Παράδεισο.
Σε κάθε περίπτωση, η κατάσταση κρίνεται άκρως ανησυχητική και οι ηγεσίες των κρατών της Δύσης επικίνδυνα ανέτοιμες και απρόθυμες να την αντιμετωπίσουν, αφού επιμένουν να επαναλαμβάνουν υποκριτικές πρακτικές – κήρυξη του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, στρατός στην πόλη, κλειστά σύνορα, βομβαρδισμοί στο γάμο του Καραγκιόζη – που έχουν αποδειχτεί εσκεμμένα αναποτελεσματικές.
Ούτε αυτοί ξέρουν τί τους γίνεται. Παλιοί “μαχητές της ελευθερίας” γίνονται τώρα θανάσιμοι εχθροί αλλά είναι πλέον πανίσχυροι, εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι με τα λεφτά και τα όπλα της Δύσης και των συμμάχων της.
Το Τέρας που δημιούργησαν – και εξακολουθούν να ταΐζουν όσο εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους – έχει πλέον υπό τον έλεγχό του 10 εκατομμύρια κατοίκους και εισπράττει 5 εκατομμύρια δολάρια ημερησίως μόνο από τις πετρελαιοπηγές που ελέγχει.
Και δε θα χορτάσει, όπως ελπίζουν. Είναι πεινασμένο, βρυχάται και τώρα δαγκώνει τους ευεργέτες του.
Αυτά που ζούμε είναι μονάχα η αρχή ενός μέλλοντος που προδιαγράφεται μαύρο κι άραχνο.
Οι μέρες της ανεμελιάς μας – όπως την ξέραμε – είναι πλέον μετρημένες.
(Ανήθικο δίδαγμα: #PrayforPeace.)
Η σελίδα μας είναι facebook.com/TheThreeMooges
 |
| To σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παπαβασιλείου. |
Τρεις μέρες μετά τη νύχτα της 13ης Νοεμβρίου και στον απόηχο των βομβιστικών επιθέσεων στο Παρίσι, έχουν γραφτεί και ειπωθεί σχεδόν τα πάντα.
Από ψύχραιμες αναλύσεις μέχρι ακραίες μπαρούφες – κυρίως το δεύτερο.
Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί οι Έλληνες έριξαν τόσο κλάμα στα social media για τα θύματα στο Παρίσι τη στιγμή που στις ελληνικές ακτές ξεβράζονται καθημερινά πτώματα ανηλίκων ή 200 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους από παρόμοιες επιθέσεις τζιχαντιστών στη Βηρυττό.
Μα, είναι απλό. Ο Έλληνας νιώθει – ή πιο σωστά θέλει να νιώθει – Ευρωπαίος, ότι ανήκει στη Δύση, αν και πολίτης θεοκρατίας ανατολικού τύπου.
Χωρίς να έχει περάσει ποτέ Διαφωτισμό, η σκέψη πως το δήθεν προπύργιο του ευρωπαϊκού διαφωτισμού είναι το ίδιο ανοχύρωτο με μια πολή της βάρβαρης Ανατολής τον τρομάζει. Ξαφνικά είμαστε όλοι Παριζιάνοι.
Το χτύπημα στη μακρινή Βηρυττό δεν του λέει τίποτα αλλά ένα χτύπημα στο εξίσου μακρινό Παρίσι τον κάνει να πιστεύει ότι απειλείται, ότι ο επόμενος στόχος μπορεί να είναι αυτός – άσχετα αν οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι μηδαμινές.
Δεν έχει πάει στη Βηρυττό, δεν ξέρει τίποτα για αυτήν, δε ξέρει ούτε πού βρίσκεται στο χάρτη. Η Βηρυττός δεν έχει καν Πύργο του Άιφελ να στήσουμε κι έναν δεύτερο προς τιμήν του στα Φιλιατρά.
Tην ίδια μέρα με τις επιθέσεις στο Παρίσι είχαμε 200 αθώους νεκρούς στο Λίβανο, 500 αθώους νεκρούς στην Παλαιστίνη, 200 αθώους νεκρούς την Υεμένη, το περασμένο έτος 400.000 αθώους νεκρούς στη Συρία, πριν από 5 χρόνια 1,5 εκατομμύρια νεκρούς στο Ιράκ κτλ. αλλά ο κόσμος απλά το αποδέχεται και σιωπεί. Το θεωρεί σχεδόν φυσιολογικό.
Η αξία της ανθρώπινης ζωής μπαίνει στη ζυγαριά. Η ζωή ενός Γάλλου αξίζει περισσότερο από τη ζωή ενός Λιβανέζου.
Το ίδιο βράδυ των επιθέσεων δεκάδες μνημεία σε όλο τον κόσμο στολίστηκαν με τα χρώματα της Γαλλίας, ως ένδειξη συμπαράστασης στο γαλλικό λαό. Και ο λιβανέζικος λαός, κύριε;
Σε χρόνο ρεκόρ ήρθε και η πρωτοβουλία του facebook να ντύσει τα προφίλ όσων το επιθυμούσαν με τη σημαία της Γαλλίας και να προσφέρει safety check – το είχε ξανακάνει με το σεισμό στο Νεπάλ -, μην τυχόν και ανησυχήσουν φίλοι και συγγενείς για 150 νεκρούς σε μια πόλη 13,2 εκατομμυρίων ανθρώπων, λες και επρόκειτο για κάποια μαζική καταστροφή.
Φτηνή συγκίνηση, μαζικοποίηση του θρήνου και τίποτα περισσότερο.
Οι επιθέσεις των τζιχαντιστών στο Παρίσι ανέδειξαν 6 σχετικά hashtags στο Top 10 των trends του ελληνικού twitter, τη στιγμή που το γαλλικό twitter συνέχιζε κανονικά τη ζωή του.
Πριν καλά-καλά κρυώσει το αίμα των νεκρών του Παρισιού, στα ελληνικά social media και ΜΜΕ βρήκαν εύκολο πάτημα ρατσιστικές απόψεις περί απαγόρευσης εισόδου των προσφύγων στην Ελλάδα και μαζικής εξόντωσης των μουσουλμάνων που απειλούν την παγκόσμια ειρήνη – ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Γης είναι περίπου 1,6 δισεκατομμύρια, ενώ οι εξτρεμιστές μονάχα το 0,003% αυτών.
Το γεγονός ότι οι δράστες ήταν Γάλλοι πολίτες και ότι το ISIS έχει ξεπαστρέψει πάνω από μισό εκατομμύριο “άπιστων” μουσουλμάνων ούτε που τους ενδιαφέρει.
Άτομα που φοβούνται να πάνε μέχρι τα Εξάρχεια και σήκωναν πανικόβλητα τα λεφτά τους το καλοκαίρι από τα ΑΤΜ καλούν σε σταυροφορίες και ονειρεύονται Mirage να σκεπάζουν τον ουρανό της Συρίας. Η πλήρης αποσύνθεση της σκέψης.
Σήμερα βλέπουμε 32 προσωπικότητες – my ass – να καλούν την πορεία του Πολυτεχνείου να καταλήξει στη πρεσβεία της Γαλλίας, λες και κάθε χρόνο πάμε στην πρεσβεία των ΗΠΑ για συμπαράσταση προς τους Αμερικάνους.
Εικόνες ενός ξεχαρβαλωμένου λαού, βαθιά ανενημέρωτου, σε κατάσταση μόνιμου σοκ, που φαίνεται να πιστεύει ότι ζει σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, που δε ξέρει τί του γίνεται και άγεται και φέρεται από ιδεοληψίες και μεσαιωνικές προκαταλήψεις.
Ενός λαού που δεν καταλαβαίνει ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει να κοπιάσουν για να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο σε αυτή τη ζωή, τόσο θα κυριαρχούν θρησκείες που υπόσχονται ζωή χαρισάμενη στο Βασίλειο των Ουρανών ή 72 Παρθένες να διακορεύουν στον Παράδεισο.
Σε κάθε περίπτωση, η κατάσταση κρίνεται άκρως ανησυχητική και οι ηγεσίες των κρατών της Δύσης επικίνδυνα ανέτοιμες και απρόθυμες να την αντιμετωπίσουν, αφού επιμένουν να επαναλαμβάνουν υποκριτικές πρακτικές – κήρυξη του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, στρατός στην πόλη, κλειστά σύνορα, βομβαρδισμοί στο γάμο του Καραγκιόζη – που έχουν αποδειχτεί εσκεμμένα αναποτελεσματικές.
Ούτε αυτοί ξέρουν τί τους γίνεται. Παλιοί “μαχητές της ελευθερίας” γίνονται τώρα θανάσιμοι εχθροί αλλά είναι πλέον πανίσχυροι, εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι με τα λεφτά και τα όπλα της Δύσης και των συμμάχων της.
Το Τέρας που δημιούργησαν – και εξακολουθούν να ταΐζουν όσο εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους – έχει πλέον υπό τον έλεγχό του 10 εκατομμύρια κατοίκους και εισπράττει 5 εκατομμύρια δολάρια ημερησίως μόνο από τις πετρελαιοπηγές που ελέγχει.
Και δε θα χορτάσει, όπως ελπίζουν. Είναι πεινασμένο, βρυχάται και τώρα δαγκώνει τους ευεργέτες του.
Αυτά που ζούμε είναι μονάχα η αρχή ενός μέλλοντος που προδιαγράφεται μαύρο κι άραχνο.
Οι μέρες της ανεμελιάς μας – όπως την ξέραμε – είναι πλέον μετρημένες.
(Ανήθικο δίδαγμα: #PrayforPeace.)
Η σελίδα μας είναι facebook.com/TheThreeMooges
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου