Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Εχθρός Απηνής

Του Όττο


Δεν ξέρω τι άλλο θέλει απ’ τη ζωή μου τούτος ο μπάσταρδος. Τον φροντίζω, τον προστατεύω, τον διακονώ. Δεν του ‘χω στερήσει ποτέ το παραμικρό. Ελευθερία, πάνω απ’ όλα ελευθερία. Πάντοτε με διάλογο, σχολή του Μοντεσόρι. Όπως κάθε καλομαθημένο κωλόπαιδο, έτσι κι αυτός. Πιάνει την ελευθερία και μου τήνε τρίβει κατάμουτρα. Μασάει το διάλογο και φτύνει στρεψοδικία. Εγώ φταίω πάντοτε για όλα. Αναμικιόρα φύση, της αγνωμοσύνης έπεται αναισχυντία. Ύστερα μου αλλάζει το τροπάρι και μου πουλάει αγάπες. Παίρνει κείνο το ύφος, Θεέ μου σχώρνα με, το γλυκερό, σαν νταβατζής· είναι φορές που μου γυρνάει τ’ άντερα ο παλιόπουστας.

Όλα τα κάνει για το καλό μου, ήθελε βρε κουτό να με δοκιμάσει. Φούμαρα! Οργίζομαι, θωρακίζομαι, αποτραβιέμαι. Ύστερα πλακώνει ο λογισμός, που λέει κι ο Γέροντας πως είναι του Διαβόλου. Ψιθυρίζει λόγια φρούδα κι ελπίδες πλάνες, όχι απαραίτητα με τούτη τη σειρά. Όλες του οι σιχαμένες δικαιολογίες, τ’ ανόητα ευφυολογήματα, κάθε του ταπεινωτικό νεύμα και βλέμμα καταφρόνιας, ξάφνου αρχίζουν ν’ αποκτάνε άλλο νόημα, να μπαίνουνε σε τάξη, στη δικιά του τάξη. Αρχίζει και μου λείπει, πρέζα στη φλέβα κι όλα τούτα τα καψούρικα που λεν υπό παρόμοιες περιστάσεις. Πόσο είμαι επιρρεπής στα τετριμμένα, ξέρει πως έχει δίκιο κάθε φορά που μου το κοπανάει.

Κάποτε καυχήθηκε, πως μπορεί να προσβάλει κάποιον εκατό φορές μέσα σε δέκα λεπτά, ενώ ο άλλος χαμογελάει, βέβαιος πως τον λούζει στους επαίνους. Ναι το καθίκι. Είχε τα μούτρα μπροστά μου να το πει. Είδα στα μάτια των άλλων τη χλεύη, πως τάχα τους το παίζει κάποιος, ο λιμοκοντόρος. Μονάχα να με ρώταγαν, ε ρε γλέντια έτσι κι άνοιγα το στόμα. Μόνο εγώ γνωρίζω τι σάπιο τομάρι είναι ο λεγάμενος, από μέσα κι απ’ έξω. Ύστερα σκέφτηκα πως μάλλον ήξεραν, αλλιώς δεν θα τον κάνανε παρέα. Ίσως η χλεύη ν’ απευθυνότανε σε μένα, που ‘χω δεχτεί προσβολές μυριάδες μυριάδων και κάθε φορά στεκόμουν να χαμογελάω σαν το ψημένο κεφάλι.

Δεν πα’ να ‘χω χίλια δίκια; Πάλι εγώ καταλήγω να του ζητάω συγνώμη και να τον παρακαλάω να τα βρούμε. Ξέρω πως εντέλει θα ενδώσει και θ’ αρχίσει για λίγο τις μαργιολιές. Ποιος θα τόνε ταΐζει, έχουνε κι άλλοι θαρρείς την έγνοια του, εποχές που ‘ναι; Εγώ ήμουνα πάντοτε δουλευτής. Έτσι μ’ έμαθε ο πατέρας μου, είχαμε αρχές στην οικογένεια. Σπούδαζα, έχτιζα καριέρα, μάζευα μπεζαχτά, ήμουνα τύπος κι υπογραμμός. Αυτός από πιτσιρικάς γουστάριζε να μπλέκει. Γύρευε να το παίζει ξύπνιος, χωνότανε σε όλα. Άντε να τρέχω να τον ξεμπλέκω, να διαβαίνω τις πιο επίφοβες ατραπούς, με το σκατό στην κάλτσα και την ψυχή στην κωλότσεπη, να τον προσέχω μη μου πάθει τίποτα. Έχει άντερα και μιλάει κιόλας το ρεμάλι.

Πάντοτε είχα κάτι στην άκρη για να γλεντάει τις έξεις του, ας ήμουν στριμωγμένος, ας δούλευα και διπλοβάρδια. Πού να μ’ αφήσει ν’ αγιάσω. Όσες δουλειές έκανα, καμιά δεν ήτανε του γούστου του, στράβωνε τη μούρη όλο ξινίλα. Πάντοτε σ’ επιφυλακή να μου κάνει χαλάστρα. Την τελευταία φορά, μόνο που δεν πλάκωσε στο ξύλο το αφεντικό, γιατί λέει δε μου μίλησε όμορφα. Με πέταξαν έξω με τις κλωτσιές εξαιτίας του, μες στη μαύρη κρίση.

Ό,τι πετύχαμε μαζί, ήτανε δικιές του επιτυχίες. Οι αποτυχίες ολάκερες δικές μου. Καμμία απόδειξη δεν ήτανε ποτέ αρκετή, να τον πείσει για την αξία μου. Ξέρεις τι θα πει, σε κάθε σου δοκιμασία, σ’ εξετάσεις, σε συνεντεύξεις για δουλειά, να ‘χεις έναν καριόλη να σου λέει ότι είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις σου, ότι δεν είσαι επαρκώς προετοιμασμένος, πως καλύτερα να μην πας…

Μετά να μην μπορείς να τον κατηγορήσεις, γιατί το κάνει λέει για χάρη σου, για να μη σου κοστίσει η απόρριψη, που έτσι κι αλλιώς, βρε κουτό, είναι η πιθανότερη έκβαση. Μόλις τα πράγματα στραβώσουν, χάρη στις εξαιρετικές του επιδόσεις στο ψωλαρμένισμα, το γυρνάει στην κλάψα. Ο κόσμος είναι σμιλεμένος στα σκατά, το Μέγα Χάος τον έχει βάλει στο μάτι και τον εχθρεύεται, το Σύμπαν τον ειρωνεύεται και το Civas συνωμοτεί. Πάλι εγώ πρέπει να πάρω τα πάνω μου, να στύψω το ξερό μου να κατεβάσει κάποια λύση, να μαζέψω τα συντρίμμια μας –ΜΑΣ, μονάχα τότε υπάρχει Μας, γκέγκε;- ν’ αρχίσει φτου κι απ’ την αρχή ο ταπεινός μέρμηγκας, να χτίζει όσα εξανέμισε ο μπονβιβέρ μυρμηγκοφάγος.

Ήθελα να τον σκότωνα. Θα το ‘χε κάνει πρώτος αν μπορούσε. Το προσπάθησα. Δοκίμασα κάθε τρόπο. Τον απαγχόνισα. Του παλούκωσα την καρδιά. Του τίναξα τα μυαλά στον αέρα. Τον έσπρωξα από χαράδρες και γκρεμούς ιλιγγιώδεις. Τον πέταξα απ’ το πλοίο της γραμμής, μ’ εννιά μποφόρ καιρό, καταμεσής στο πέλαγο. Του κάκου. Έπεφτε αιμόφυρτος, φούνταρε στις υδάτινες αβύσσους, διαμελιζότανε στα Τάρταρα, μόνο και μόνο για να με κάνει να ελπίσω πρόσκαιρα, για μια στιγμή να γελαστώ, πως τάχα γλίτωσα από δαύτον. Θα ‘βρισκα κάποιον άλλο στη θέση του, όλα θ’ αλλάζανε, θα ‘ρχονταν άλλοι καιροί.

Μετά από λίγες μέρες ηρεμίας κι ανακούφισης, ξάφνου πεταγόταν κακοήθης κι ολοζώντανος να μου κόψει τη χολή, με κείνο το διεστραμμένο του γέλιο ν’ αντηχεί απευθείας μες στο κρανίο μου. Απελπισία. Το ξέρω πως είμαι ένας αποτυχημένος, μου το ‘χει εξηγήσει του λόγου του, καταλεπτώς κι επανειλημμένως. Όμως αν θες να περνιέσαι για έντιμος, τούτη τη φορά έχω δικαιολογία, δεν μπορείς να πεις. Πολλοί είν’ αυτοί που μπορούν να σκοτωθούν, από αγάπη ή από μίσος, ξέρεις όμως εσύ κανέναν ικανό να σκοτώσει τον εαυτό του; Να φονεύσει το Εγώ του, που με τόσες θυσίες και κόπους το ανάθρεψε, το άνδρωσε και το κουβάλησε, κόντρα σε κάθε αλήθεια, κάθε ήθος, κάθε έννοια απώτερου σκοπού; Μπορείς να εξολοθρέψεις κάτι που το ‘χεις ποτίσει με την ίδια σου την ψυχή, που σβήνει τη δίψα του στον υπόγειο ποταμό της ύπαρξής σου κι ύστερα πλένει τα ποδάρια του και κατουρά εκεί που ήπιε;

Γνώρισα ανθρώπους που μισήσανε τους ανθρώπους. Γνώρισα ανθρώπους που μίσησαν τον εαυτό τους. Άκουσα και γι’ άλλους, που οι άνθρωποι τους μίσησαν φρικτά κι έφεραν στο μέτωπο ανεξίτηλο σημάδι. Μα νόμιζα πως ήμουν εγώ απ’ όλους δυστυχέστερος, ο πιο κατάφωρα αδικημένος. Οίκτιρα το κεσμέτι μου κι όλο το σιμσιλέ μου, που μου ‘λαχε να με μισεί βαθιά το ίδιο μου το είναι, ο εαυτός μου πιότερο απ’ όλους. Σαν τόλμησα να πω τον πόνο μου στους άλλους, στην αρχή νόμισα πως με χλεύαζαν πάλι. Όμως εκείνοι γέλαγαν πικρά, δίχως χαρά, μόνο μ’ επίγνωση. Δεν βρέθηκε κανείς, που να μην είχε το Εγώ του εχθρό απηνή, δεσμοφύλακα κι Ιαβέρη του.

Κατάρα! Πάλι δεν τα κατάφερα, να ‘μαι σε κάτι ξεχωριστός.

Great Chaos

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ζωγράφος που σκότωσε τον Χίτλερ

Γελωτοποιός


«Δεν ήμουν ακόμα 11 χρονών, που για πρώτη φορά επαναστάτησα. Δεν ήθελα να γίνω ένας υπάλληλος. Άκουγα ένα σωρό κολακευτικά λόγια γι” αυτό το επάγγελμα. Σαν παράδειγμα μου έφερναν την καριέρα του πατέρα μου.

Όμως, όλες αυτές οι προσπάθειες είχαν αντίθετο αποτέλεσμα. Ξαφνικά, μια μέρα, μου παρουσιάστηκε η κλίση μου. Θα γινόμουν ζωγράφος, καλλιτέχνης. Στο σχέδιο το ταλέντο μου ήταν αναμφισβήτητο.»

Ο Αγώνας μου, Αδόλφος Χίτλερ

Οκτώβριος 1907. Εισαγωγικές εξετάσεις στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης: «Οι εξής υποψήφιοι δεν έγιναν δεκτοί: […] Αδόλφος Χίτλερ, όχι ικανοποιητική επίδοση στο σχέδιο.»

Οκτώβριος 1908. Εισαγωγικές εξετάσεις στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης: «Οι εξής υποψήφιοι δεν έγιναν δεκτοί: […] Αδόλφος Χίτλερ, τα σχέδια του κρίνονται ανεπαρκή.»

~~{}~~

Αυτά είναι τα παράδοξα της Ιστορίας. Την ευθύνη για τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο την έχουν οι καθηγητές της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Βιέννης;

Αν τον είχαν δεχτεί στη σχολή, τότε ο Χίτλερ θα γινόταν ζωγράφος. Κακός ζωγράφος πιθανότατα, αφού είχε λεχθεί ότι «ζωγράφιζε σαν γεροντοκόρη. Οι άνθρωποι του δεν είχαν ψυχή, έμοιαζαν με κτίρια».

~~

Το είχε πάρει απόφαση από 11 χρονών: Θα γινόταν ζωγράφος.

Ο πατέρας του προσπάθησε με κάθε τρόπο να τον μεταπείσει. Όμως ο Αδόλφος, όπως λέει ένας δάσκαλος του «ήταν ανίκανος να μπει κάτω από οποιαδήποτε μορφή πειθαρχίας».

Έδωσε εξετάσεις δυο φορές κι απορρίφθηκε. Απογοητευμένος εγκατέλειψε το πατρικό του και ζούσε σαν αλήτης στη Βιέννη. Ζωγράφιζε καρτ-ποστάλ, πλανόδιος καλλιτέχνης, και κοιμόταν κάτω από τις γέφυρες.

Εκεί ήταν που φούντωσε μέσα του ο αντισημιτισμός, αφού εκείνος ζούσε στην ένδεια κι έβλεπε κάποιους Εβραίους να είναι πλούσιοι. Έπρεπε να κατηγορήσει κάποιον για την αποτυχία του.

~~

Ο ψυχολόγος και ιδρυτής της σχολής Profiler του FBI, Τζον Ντάγκλας, στο βιβλίο του «Στο μυαλό των σίριαλ κίλερ» γράφει ότι οι περισσότεροι κατ” εξακολούθηση δολοφόνοι πιστεύουν ότι ο κόσμος τους έχει αδικήσει και συνήθως κάνουν ταπεινά επαγγέλματα, κατώτερα των δυνατοτήτων τους.

Ο Χίτλερ έψαχνε έναν τρόπο να αναδειχτεί, έναν τρόπο για να εκδικηθεί.

Το 1914, μόλις ξέσπασε ο Μεγάλος Πόλεμος (ο πρώτος), έσπευσε να καταταγεί εθελοντικά. Βγήκε απ” τον πόλεμο με το μετάλλιο του Σιδερένιου Σταυρού.

Αυτή ήταν η αρχή του κακού. Δεν τον ενδιέφερε πλέον η ζωγραφική, μόνο η κυριαρχία, η χειριστικότητα και ο έλεγχος, τα τρία βασικά κίνητρα των σίριαλ κίλερ και των βιαστών.

~~{}~~

Το ερώτημα είναι φιλοσοφικό, όπως κάθε ερώτημα που αξίζει να ψάξεις: Αν ο Χίτλερ είχε γίνει ζωγράφος κι όχι Φύρερ, θα είχε γίνει ο Β” Παγκόσμιος Πόλεμος;

Οι κοινωνικές συνθήκες ορίζουν τα άτομα ή τα άτομα τις κοινωνικές συνθήκες;

~~

Ο αντισημιτισμός ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά της πολιτικής ζωής της Βιέννης, στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα. Και όχι μόνο της Βιέννης.

Το 1894 ο λοχαγός Ντρέιφους κατηγορείται για κατασκοπία και, παρά την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων, καταδικάζεται. Το όνομα του θα χρησιμοποιηθεί στη Γαλλία ως παράδειγμα της εβραϊκής προδοσίας.

Ο σκηνοθέτης Μπουνιουέλ βρέθηκε στο Παρίσι στις αρχές του 20ου αιώνα και, όπως γράφει στην αυτοβιογραφία του, έμεινε έκπληκτος από τον διάχυτο αντισημιτισμό.

~~

Οι Γερμανοί ένιωθαν ταπεινωμένοι μετά την ήττα στον Πρώτο Πόλεμο, πλήρωναν πολεμικές αποζημιώσεις κι είχαν χάσει εδάφη.

Η οικονομική κρίση του ’29 (ας μην ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός τρέφεται απ” τις κρίσεις) ενδυνάμωσε το αίσθημα αδικίας. Εκατομμύρια άνεργοι Γερμανοί συνωστίζονταν στις μπυραρίες και καταριούνταν τους Ευρωπαίους.

Οι Μπολσεβίκοι είχαν πάρει την εξουσία στη Ρωσία και οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί φοβόντουσαν πιο πολύ τον Κομμουνισμό απ” τον Εθνικοσοσιαλισμό.

Οι συνθήκες ήταν έτοιμες και περίμεναν για τον Φύρερ.

~~{}~~

Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Χίτλερ ήταν μια μαριονέτα, ένας τιποτένιος που τον κινούσαν τα νήματα της Ιστορίας. Θα διαφωνήσω συμφωνώντας.

Ο Χίτλερ είχε δύο χαρίσματα:

Πρώτον: Διαπροσωπική νοημοσύνη.

Ήξερε τι ήθελαν οι Γερμανοί και τους το έδωσε. Τους είπε ότι είναι Άρειοι, ο Περιούσιος Λαός. Τους είπε ότι είναι αδικημένοι. Τους είπε ότι όλος ο κόσμος τους μισεί, ακριβώς επειδή ήταν τόσο ξεχωριστοί.

Τους έδωσε κι έναν εσωτερικό εχθρό: Τους Εβραίους.

Δεύτερο: Ήταν αδίσταχτος.

Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν τα τρία χαρακτηριστικά των σίριαλ κίλερ: Κυριαρχία, χειριστικότητα και έλεγχος.

~~

Ίσως να έμενε ένα μηδενικό, αν δεν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες για ν” αναδειχτεί.

Τα άτομα επηρεάζουν τις συνθήκες μέσα απ” τις οποίες διαμορφώνονται.

~~{}~~

Κάνοντας έναν παράδοξο (σχεδόν μυθιστορηματικό) συλλογισμό, ίσως να ήταν ευτύχημα που βρέθηκε ο Χίτλερ εκείνη τη στιγμή, να τον κάνουν Φύρερ.

Γιατί αν (αυτό το περίφημο ΑΝ) στη θέση του βρισκόταν κάποιος πιο ικανός, κάποιος λιγότερο παρορμητικός, τότε μπορεί να μην επιχειρούσε την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν.

Το 1941 όλη η Ευρώπη ήταν φασιστοκρατούμενη. Υπήρχε ο Μουσολίνι και ο «ουδέτερος» Φράνκο. Η Αγγλία πολεμούσε μόνη και παρέπαιε. Οι ΗΠΑ δεν είχαν μπει στο πόλεμο.

(Η εισβολή στη Σοβιετική Ένωση ξεκίνησε στις 22 Ιουνίου 1941. Οι ΗΠΑ μπήκαν στον πόλεμο μετά την καταστροφή του Περλ Χάρμπορ, στις 7 Δεκεμβρίου 1941.)

~~

Είναι τρομαχτική η υπόθεση ενός Φύρερ λιγότερο παρανοϊκού, κάποιου που θα έκανε ανακωχή το 1941.

Οι επιστήμονες του Τρίτου Ράιχ εργάζονταν πάνω στους πυραύλους V-2 και στην ατομική βόμβα. Τα στρατόπεδα εξοντώσεως θα συνεχίζαν να αποδεκατίζουν τους Εβραίους, τους τσιγγάνους, τους ομοφυλόφιλους, τους αντιστασιακούς.

Και μόλις ο Φύρερ θα κατείχε ατομικά όπλα ή θα μπορούσε να εισβάλλει στην Βρετανία, τότε θα μιλούσαμε για το Τέλος του Πολιτισμού, έτσι όπως τον γνωρίζουμε.

Αντί για τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι οι βόμβες θα έπεφταν στην Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο. Οι ΗΠΑ και η Αγγλία θα συνθηκολογούσαν, άνευ όρων, όπως έκανε η Ιαπωνία.

Κι ο Φύρερ, στο ψηλό κάστρο, θα ζωγράφιζε πίνακες για την Τελική Λύση.

~~~~~{}~~~~~

Κωμική έξοδος. Η συζήτηση δυο φίλων:

– Ο Χίτλερ, τελικά, ήταν καλός άνθρωπος.

– Γιατί;

– Γιατί ήταν ο άνθρωπος που σκότωσε τον Χίτλερ.

– Εντάξει, αλλά ήταν κακός. Γιατί ήταν ο άνθρωπος που σκότωσε τον άνθρωπο που σκότωσε τον Χίτλερ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Διαβάστε τα:

«Χίτλερ: Οι φάκελοι Mondadori», εκδόσεις Φυτράκη

«Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο», Φίλιπ Ντικ, εκδόσεις Τόπος

«Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής», Φίλιπ Ροθ, εκδόσεις Πόλις

«Στο μυαλό των σίριαλ κίλερ», Τζον Ντάγκλας, εκδόσεις Μελάνι

Γελωτοποιός

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριάκος, Ντόρα, Λοβέρδος: Προσοχή, θέλουν να μας κυβερνήσουν!

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη 


Σαν να μη μας έφταναν οι νυν αρχηγοί των μνημονιακών κομμάτων, έχουμε και τους επίδοξους αρχηγούς, οι οποίοι είναι -ω του θαύματος!- χειρότεροι από τους σημερινούς. Ναι, καταλαβαίνω, το να είναι κάποιος χειρότερος από τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο συνιστά παραβίαση των νόμων της φύσεως. Τι να κάνουμε όμως, έχουν κι οι νόμοι της φύσεως τα παραθυράκια τους. Ιδού λοιπόν οι επίδοξοι διάδοχοι...

Κυριάκος Μητσοτάκης: Εξέχον μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη και ταυτοχρόνως ζωντανή απόδειξη ότι η εξέλιξη των ειδών δεν ισχύει κι ας λέει ό,τι θέλει ο Κάρολος Δαρβίνος. Αυτοπλασσάρεται ως ο ιδανικός διάδοχος του Σαμαρά στην ηγεσία της Ν.Δ., με το επιχείρημα ότι υπήρξε ο πιο αδίστακτος μνημονιακός υπουργός, σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του που υπέγραφαν κοιτάζοντας αλλού. «Εγώ την τρόικα ζητούσα να τη δω από μόνος μου» δήλωσε ο κ. Μητσοτάκης, αποκαλύπτοντας ότι έχει ξεμείνει από παρέες Ελλήνων και αναζητά συντροφιά από το εξωτερικό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται ως ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της νεοφιλελεύθερης πτέρυγας, δεν διστάζει ωστόσο να υποδυθεί τον ακροδεξιό για να χαϊδέψει τα αυτιά των ψηφοφόρων της Ν.Δ. Προσφάτως υπερασπίστηκε σθεναρά το δικαίωμα των βουλευτών να εκστομίζουν τη λέξη «λαθρομετανάστης» και γενικώς φωνάζει διαρκώς και αδιαλείπτως, βάζοντας σε δοκιμασία την εικόνα που με τόσο κόπο έχει φιλοτεχνήσει. Σαν να πουλάει ο Αλέξης Κωστάλας ψάρια στη λαϊκή της Καλλιδρομίου.

Ντόρα Μπακογιάννη: Στην Αγγλία είχαμε τους αδελφούς Milliband, τον Εντ και τον Ντέιβιντ, που διεκδικούσαν την αρχηγία του Εργατικού Κόμματος, στην Ελλάδα έχουμε τους αδελφούς Millionband, που διεκδικούν την ηγεσία της Ν.Δ. Εκτός από τον Κυριάκο, την ηγεσία διεκδικεί και η Ντόρα και καλά κάνει: Ο ελληνικός λαός την αγαπάει και της το έδειξε δίνοντας 2,9% στο κόμμα της, τη Δημοκρατική Συμμαχία. Προς τα εκεί άλλωστε, προς το 2,9%, οδεύει και Ν.Δ., οπότε η Ντόρα διαθέτει την απαραίτητη τεχνογνωσία για τη διαχείριση τέτοιων μεγεθών. Θα γίνει μάχη μέχρις εσχάτων, με τελικό νικητή την κ. Μπακογιάννη, που διαθέτει καλύτερο βιογραφικό. Σύμφωνα με το ημερολόγιο της γραμματέως του, η Ντόρα επικοινώνησε με τον Χριστοφοράκο της Siemens 102 φορές, ενώ ο Κυριάκος μόλις 90 και αυτές οι 12 μονάδες είναι πολύ δύσκολο να καλυφθούν στο διάστημα που απομένει.

Ανδρέας Λοβέρδος: Στα χρόνια του Μνημονίου διέλυσε την αγορά εργασίας, την κοινωνική ασφάλιση, την υγεία, την πρόνοια, πρόγκηξε τους γέρους επειδή «δεν πεθαίνουν κιόλας», έστειλε, μαζί με τον Χρυσοχοΐδη, στη φυλακή τις οροθετικές γυναίκες. Με τέτοιο βιογραφικό είναι ο φυσικός διάδοχος του Βενιζέλου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσε, επίσης, να είναι και ο φυσικός διάδοχος του Τόνι Σοπράνο στην εταιρεία ανακύκλωσης σκουπιδιών στο New Jersey. Ό,τι κι αν συμβεί στο μέλλον, ο Ανδρέας Λοβέρδος θα μείνει στην Ιστορία ως ο ιδρυτής της "ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ." -ΡΙΚΣΣΥ, μην κάνεις κακά στο χαλί!- του κόμματος με το πιο γελοίο όνομα.

ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Σοβιετολογικά

Του Θανάση Καρτερού 


Παλιά υπήρχε επιστήμη ολόκληρη. Σοβιετολογία το όνομά της. Έβγαζε κόσμος και κοσμάκης, από τους πολιτικούς προγόνους του Σαμαρά και του Μιχαλολιάκου -τότε ήταν ενωμένη η μεγάλη εθνική παράταξη- και τους δημοσιογραφικούς προγόνους των Megaλων αναλύσεων, το ψωμί του. Ου μην και το παντεσπάνι του και κάτι παραπάνω. Ενώ με τα σχετικά πονήματα μορφώνονταν και επιμορφώνονταν οι άνδρες των σωμάτων ασφαλείας και των ενόπλων δυνάμεων για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου.

Τι έκανε ο στρατός των σοβιετολόγων; Διάβαζε το κότσι από το αρνί του Μπρέζνιεφ. Τους καπνούς από το τσιγάρο του Ζαχαριάδη. Κρυφοκοίταζε πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα και ανάμεσα στις γραμμές των κομμουνιστικών ντοκουμέντων. Για να βγάλει καίρια συμπεράσματα. Ποιος είναι σε δυσμένεια από τους ερυθρούς. Ποιος είναι σε ευμένεια. Ποιος είναι ανερχόμενος. Ποιος κατερχόμενος. Ποιος υπό επιτροπεία. Ποιος επίτροπός του υπό επιτροπεία. Ποιος στην άνοδο. Ποιος στην κάθοδο. Και λοιπά.

Αργότερα, δυστυχώς, με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αυτή η επιστήμη, με στοιχεία τέχνης, γνώρισε απότομη παρακμή. Τα κακάρωσε κανονικά. Μπορεί μια καπιταλιστική Ρωσία, όσο Πούτιν κι αν διαθέτει, να θρέψει τόσο κόσμο παρατηρητών, αναλυτών, αρθρογράφων και πολιτικών; Να όμως που τα τελευταία χρόνια η πολιτιστική αναγέννηση των Μνημονίων, η εθνική αφύπνιση της Δεξιάς, των παραφυάδων και των παραποτάμων της, και η έξαρση του συριζαϊκού κινδύνου επανέφεραν στη ζωή τον προσοδοφόρο νεκρό.

Οι καινούργιοι φέρνουν λίγο προς Φρανκεστάιν θα πεις, χωρίς να διαθέτουν την άφθαστη τέχνη των παλιών. Αλλά η δουλειά γίνεται. Έτσι παρακολουθούμε αναγνώσματα και σίριαλ για τα μυστικά του Τσίπρα, τις συνωμοσίες του Λαφαζάνη, τα κορδελάκια του Παππά, τον μέγα κίνδυνο του Grexit, το σκοτεινό παρασκήνιο των συνιστωσών -γενική κι αυτή!- και τα συμβαίνοντα πίσω από το παραπέτασμα του ΣΥΡΙΖΑ εν γένει. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι ότι τα σκατά είναι το έσχατο όπλο κάθε εξουσίας που αμφισβητείται.

Μ' αυτό το όπλο βάλλουν κατά του Βαρουφάκη. Τελευταία μπαταριά; Η ομάδα διαπραγμάτευσης, με επικεφαλής τον ίδιο, ερμηνεύεται σύμφωνα με τις καλύτερες σοβιετολογικές παραδόσεις: Υπό επιτροπεία ο Βαρουφάκης. Υποβαθμίστηκε ο Βαρουφάκης. Ο Τσίπρας έφαγε τον Βαρουφάκη. Το όλον μυρίζει βέβαια άσχημα. Αλλά, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα. Όποιος θέλει να φάει το παραμύθι, καλή του όρεξη...

ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Καλωσήρθατε στη Βαλτιμόρη

by To Skouliki Tom
 

Συνεχίζονται και σήμερα τα επεισόδια στη Βαλτιμόρη των Ηνωμένων Πολιτειών, τα οποία είναι τέτοιας έντασης που κάνουν τις ταραχές του περασμένου φθινοπώρου στο Φέργκιουσον να μοιάζουν με συγκέντρωση διαμαρτυρίας των Ατενίστας.

Τα επεισόδια ξέσπασαν τη Δευτέρα μετά την κηδεία του Αφροαμερικανού Φρέντι Γκρέι, ο οποίος πέθανε μετά τον βαρύ τραυματισμό του στη σπονδυλική στήλη κατά τη σύλληψή του την περασμένη εβδομάδα.

Τα διεθνή ΜΜΕ αναφέρουν ότι το κλίμα στη Βαλτιμόρη είναι πολεμικό κι αυτό είναι πολύ σωστό, αφού ο θάνατος του Φρέντι Γκρέι εκτόξευσε τον αριθμό των νεκρών από αστυνομικούς στους 578 μέσα σε μόλις 9 μήνες, δηλαδή πολύ παραπάνω από τις απώλειες που είχε η Αμερική σε στρατιώτες κατά τον πρώτο χρόνο της εισβολής της στο Ιράκ το 2003.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο κυβερνήτης του Μέριλαντ κήρυξε την πολιτεία σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αν και το σωστότερο θα ήταν να κηρυχτεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ολόκληρος ο πλανήτης, αφού είναι προφανές ότι το ανθρώπινο είδος έχει αποτύχει και πρέπει να επιστρέψει επειγόντως στις σπηλιές.

Μάλιστα, από χθες έχει επιβληθεί στη Βαλτιμόρη απαγόρευση νυχτερινής κυκλοφορίας, ενώ αναμένονται δηλώσεις από τον Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα που θα πει ότι η Αμερική είναι ασθενής και πρέπει να μπει στο γύψο για μια 7ετία.

Η είδηση έχει συγκλονίσει τους θαυμαστές των ΗΠΑ ανά τον πλανήτη, που ανακαλύπτουν με δέος ότι η Αμερική έχει την καλύτερη αστική δημοκρατία μόνο στα χαρτιά, αφού στην πραγματικότητα είναι τα ίδια σκατά με τις χώρες που βομβαρδίζει και ο Μπάρακ Ομπάμα είναι ένας λευκός που έχει εγκλωβιστεί σε σώμα μαύρου.

Επί του θέματος τοποθετήθηκε και η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, η οποία δήλωσε ευτυχής που η Ευρώπη πνίγει τους μετανάστες πριν προλάβουν να πατήσουν το πόδι τους στην ήπειρο, ενώ οι ΗΠΑ έχουν τους Αφρικανούς να σουλατσάρουν ελεύθεροι στους δρόμους και να καταλύουν τη Δημοκρατία για ψύλλου πήδημα.

Εν τω μεταξύ, το Μέτωπο της Κοινής Λογικής της Ελλάδας συγκινήθηκε βαθύτατα από το βίντεο που δείχνει μια μάνα να χτυπάει το γιο της που ήθελε να πάρει μέρος στα επεισόδια, και πολύ καλά έκανε, αφού o κόσμος δεν αλλάζει από το χώμα ή τη φυλακή.

Το σωστό είναι να καθόμαστε στα αυγά μας και να αφήνουμε τους γραβατωμένους που ξέρουν γράμματα να διαχειρίζονται τον κόσμο, ενώ τα μπατσόσκυλά τους εξοντώνουν όσους στέκονται εμπόδιο στα σχέδιά τους.

Τρίζουν τα κόκαλα του Μαντέλα.

(Aνήθικο δίδαγμα: Για να μην ξαναγράφω τα ίδια, διαβάστε το κείμενό μου για το Φέργκιουσον: “Μάρτυς μου το Φέργκιουσον“. Τραγική φιγούρα μέσα σε όλα ο Μπάρακ Ομπάμα που αποδείχτηκε πολύ, μα πάρα πολύ λίγος. Κρίμα.)

TheThreeMooges
 
Διαβάστε Περισσότερα »

Η μάχη θα είναι μακρά

Του Απόστολου Αποστολόπουλου


Οι αποπροσανατολιστικές αντιλήψεις και τα πραγματικά επίδικα

Να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Παράδειγμα: Η Ε.Ε. δεν είναι ένας ειδυλλιακός τόπος αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης. Ούτε Κόλαση είναι, ή η προσωποποίηση του κακού. Είναι απλούστατα ένας χώρος μάχης αντικρουόμενων συμφερόντων, εθνικών, κρατικών συμφερόντων. Φυσικά κυριαρχείται από καπιταλιστές. Αλλά όσοι δεν έχουν πάρει είδηση ότι ο καπιταλισμός είναι το μοναδικό σύστημα στην υφήλιο, καιρός να το καταλάβουν. Η ανατροπή του συστήματος είναι άλλο ζήτημα. Ως τότε ο συμβιβασμός είναι το ζητούμενο για κάθε διαφορά. Ο συμβιβασμός, ανεξαρτήτως καθεστώτος, είναι αποτέλεσμα του συσχετισμού ισχύος.

Ο Καραμανλής έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ κυρίως για λόγους Ασφάλειας έναντι της Τουρκίας, με την ελπίδα ότι αφού μας έριξε στη θάλασσα θα κολυμπούσαμε. Αντί γι’ αυτό η κυρίαρχη ελίτ προσκολλήθηκε σταδιακά, με τον κυνισμό που διακρίνει τους διεφθαρμένους, στους νέους Ευρωπαίους αφέντες δίπλα στους παραδοσιακούς, τους Αμερικανούς.

Επί Σημίτη, μαζί με την παλιά ελίτ, αναδείχθηκαν και όσοι «μεσαίοι/ανώτεροι» πλούτισαν με το χρηματιστήριο και τον καπιταλισμό/καζίνο. Η Ε.Ε. ήταν γι’ αυτούς η αγελάδα με το πολύ γάλα σε φτηνή τιμή, την απόλυτη δηλαδή υπακοή στις εντολές των Βρυξελλών/Γερμανίας. Σήμερα οι περισσότεροι κολυμπάνε στο «Ποτάμι». Το καινούργιο που έφεραν ήταν η αντίληψη ότι πρέπει να κοπεί ο ομφάλιος λώρος, ο ψυχικός, ιστορικός και ιδεολογικός δεσμός με το παρελθόν μας. Ως εκείνη τη στιγμή ο (Αμερικανός) επικυρίαρχος ήταν αντιληπτός είτε ως φίλος και προστάτης είτε ως ο (ιμπεριαλιστής) αντίπαλος, αλλά πάντως ήταν ξένος. Επί Σημίτη άνθισε η (νέα) αντίληψη ότι η «ελληνικότητα» πρέπει να διαχυθεί στην «ευρωπαϊκότητα».

Η σχολή Κύρκου επικράτησε στο ΚΚΕεσωτ. και η Ανανεωτική Αριστερά προσχώρησε ολόψυχα στην «ευρωπαϊκότητα» που μετατράπηκε σε ευρωλαγνεία, ακραία εξέλιξη του ευρωκομμουνισμού, εφευρίσκοντας τη (φαντασιακή) «Ευρώπη των λαών». Στην ουσία ήταν, μαζί με τον Εκσυγχρονισμό, δυο αποφύσεις της ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας της Παγκοσμιοποίησης περί πτώσης των συνόρων, υποταγής, κατάργησης των πατρίδων. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (η υποτίθεται ακραία) συνέπλευσε και αυτή επικαλούμενη το διεθνισμό. Πουθενά αλλού, εκτός Ελλάδας, οι λαοί και ειδικά η εργατική τάξη, δεν έχει απαρνηθεί την πατρίδα της.

Η σύγκλιση Εκσυγχρονισμού, Ευρωκομμουνισμού και «Διεθνισμού»κατασκεύασε ένα κέλυφος στρεβλών αντιλήψεων για την Ε.Ε. με βαρύ κόστος όταν έφθασε η ώρα της κρίσης: Τα Μνημόνια αντιμετωπίστηκαν ως στενά οικονομικό ζήτημα και όχι ως θέμα εθνικής ανεξαρτησίας.

Μόνο η εμβάθυνση/παράταση της κρίσης, όταν διαψεύστηκε η αυταπάτη ότι τα οικονομικά μπορεί να διευθετηθούν (με την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ/ΓΑΠ), ο κόσμος άρχισε να υποψιάζεται ότι το οικονομικό πρόβλημα είναι το μικρό τρένο που κρύβει ένα μεγαλύτερο. Η οικονομίστικη/τεχνοκρατική θεώρηση καλλιεργεί την αίσθηση κατωτερότητας έναντι των «ανώτερων ξένων που μπορούν να μας σώσουν». Οι διάφοροι Ράιχενμπαχ έγιναν αποδεκτοί από κάποιους «νοικοκυραίους», όπως είχαν αποδεχθεί και τη Χούντα με το επιχείρημα «να μπει Τάξη». Οι σωτήρες αποδείχθηκαν ληστές και δυνάστες και οι μεσαίοι καταστράφηκαν.

Αλλά μόνο όταν φάνηκε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν αποφασισμένη να αντισταθεί ο κόσμος μετατοπίστηκε μαζικά -όταν είδε δηλαδή ότι μπορούμε να παλέψουμε με το θηρίο.Η διάθεση του κόσμου εκτοξεύθηκε, αλλά, όπως και με το ξέσπασμα στις Πλατείες, η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ σέρνει τα πόδια του. Απροετοίμαστη,η κυβέρνηση εγκλωβίστηκε στην «τεχνική» και νομική πλευρά της διαπραγμάτευσης και μόνο εσχάτως «ανακάλυψε» ότι το καλύτερο χαρτί ήταν η πολιτική πλευρά, η εθνική ανεξαρτησία.Και ότι το GRexit απειλεί την Αθήνα όσο και το Βερολίνο. Στη μάχη των σαλονιών ήταν φυσικό να βρεθεί σε μειονεκτική θέση,όταν ο κόσμος έχει μείνει εκτός παιγνίου(η συγκεκριμένη σχέση ΣΥΡΙΖΑ/κόσμου απαιτεί ειδική συζήτηση).

Στο εσωτερικό η αντιπαράθεση, αυτή τη στιγμή, δεν χωρίζει, όπως επιμένουν μερικοί, αστούς και προλετάριους. Αν στόχος (και αντικείμενο της διαπραγμάτευσης) είναι η εθνική ανεξαρτησία, η απαίτηση να διεκδικούμε και να ασκούμε τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους εταίρους, τότε αντίπαλος είναι όποιος αντιστρατεύεται στη θεωρία και στην πράξη αυτή την πολιτική, της εθνικής ενότητας.

Η Ανανεωτική Αριστερά (και οι «διεθνιστές») έχουν προσφέρει τις χειρότερες υπηρεσίες ακριβώς επειδή συμπορεύθηκαν ιδεολογικά με τον Εκσυγχρονισμό και συνεχίζουν.Αντιπροσωπεύουν απειροελάχιστη μειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ και ποτέ δεν ξεπέρασαν το 3-4% στην κοινωνία. Στο ανώτερο επίπεδο, ωστόσο, πλειοψηφούν αλλά δεν έχουν την ηγεμονία παρά τις ισχυρές θέσεις τους στον τομέα ενημέρωσης/προπαγάνδας. Επιδιώκουν, ωστόσο, ως «Ηρακλείς του Βασιλέως», να κυριαρχήσουν, να επιτηρούν, να ελέγχουν και να καθοδηγούν, παρά να υπηρετούν.

Η κυβέρνηση, παρά τα όσα λέγονται, δεν έχει περιθώριο να παραδώσει τα όπλα, να κάνει τη διαβόητη «κωλοτούμπα» – και δεν θα την κάνει. Το κεντρικό διακύβευμα δεν είναι τα όποια δισ. ευρώ, αλλά η ηγεμονία του Βερολίνου στην Ε.Ε.που εκφράζεται και βασίζεται στη λιτότητα/έλεγχο όλων των άλλων Εταίρων. Ηγεμονία που συναρτάται με τη σχέση Βερολίνου/Μόσχας και με το τρίγωνο Ουάσιγκτον/Μόσχα/Βερολίνο. Η Ελλάδα είναι σπίθα που θα μπορούσε (ακούσια) να βάλει στον κάμπο φωτιά, ανεξέλεγκτη.

Αυτή η διαπραγμάτευση όποτε και αν λήξει, τον Ιούνιο ή αργότερα, είναι μόνο η πρώτη πράξη. Νέοι παίκτες πιθανόν να αλλάξουν τους συσχετισμούς και ίσως τους περιπλέξουν. Η μάχη θα είναι μακρά.

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

«Το παν είναι η κίνηση και όχι ο στόχος»

Πολιτική


Υπέρ ποιων λειτουργεί, τελικά, η διαρκής παράταση των διαπραγματεύσεων

Είναι γνωστή η ρήση του ξεχασμένου Μπερνστάιν, «Το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός τίποτα», που όριζε στους κόλπους του τότε εργατικού κινήματος μια πολιτική χωρίς στρατηγικές δεσμεύσεις. Παραφράζοντάς την, μπορούμε να διαβάσουμε τη διαρκή παράταση προθεσμιών σε ένα έργο «διαπραγμάτευσης» ως σύγχρονη εφαρμογή μιας παμπάλαιας ιδέας…

Από τη «δίμηνη παράταση του προγράμματος» περάσαμε στη «συμφωνία γέφυρα» που ισχύει μέχρι το τέλος του Απριλίου. Τώρα πιθανά να περάσουμε σε μια «ενδιάμεση συμφωνία» μέχρι τα τέλη Ιουνίου, οπότε και θα έχουμε τη «μεγάλη διαπραγμάτευση», και βλέπουμε…

Είναι προφανές πως στην πρόσφατη συνάντηση Μέρκελ-Τσίπρα, οι δύο πλευρές, παρά την αντίθεσή τους, έχουν ένα κοινό δεδομένο. Ότι είναι κρίσιμη και απαραίτητη η χρηματοδότηση γιατί φτάνουμε στο όριο εξάντλησης των αποθεματικών. Άρα η ελληνική πλευρά επείγεται για συμφωνία, ενώ η Μέρκελ δεν επιθυμεί ένα Grexit και δήλωσε ότι πρέπει να γίνει ό,τι είναι αναγκαίο για να μην ξεμείνει η Ελλάδα από ρευστότητα.

Επαναβεβαίωσαν έτσι, κατά κάποιο τρόπο, όσα είχαν συμφωνηθεί πριν από ένα περίπου μήνα κατά τη συνάντησή τους στο Βερολίνο. Μεσολάβησε, όμως, χρόνος που δεν «κερδήθηκε», αλλά αντίθετα οδήγησε σε μεγάλη απίσχναση της ελληνικής πλευράς και άρα σε εξασθένιση των διαπραγματευτικών δυνατοτήτων και προχωρημένο σιγά-σιγά ξεθώριασμα των «κόκκινων γραμμών».

Το διάστημα μιας «ενδιάμεσης συμφωνίας», μέχρι τα τέλη Ιούνη, δεν είναι μεγάλο. Αλλά και σ’ αυτό, η «διαπραγμάτευση» θα συνεχίζεται ώστε να σαρωθούν όλα τα κατάλοιπα μιας αντιμνημονιακής βούλησης και στάσης σε μια μεγάλη συμφωνία-πακέτο που φαίνεται ότι θα ακολουθήσει. Αλλά και να πιεστεί η ελληνική πλευρά σε γενναίες παραχωρήσεις ακόμα και στο πολιτικό επίπεδο, με πολιτικές εξελίξεις και πιθανές αλλαγές στη σύνθεση της κυβέρνησης.

Με δυο λόγια, οι «δανειστές» δεν παραιτούνται από τη στρατηγική τους επιδίωξη, την ίδια στιγμή που έχουν απομακρύνει σε μεγάλο βαθμό την αντίπαλη πλευρά από τους διακηρυγμένους στόχους της, προς μια διαχείριση του υπάρχοντος, υπό διαρκή πίεση, με σκοπό την πλήρη ευθυγράμμιση. Η κατάσταση δεν μπορεί να αναστραφεί, αν η ελληνική πλευρά δεν λάβει τα μέτρα της και δεν προετοιμαστεί για μια άλλη πορεία. Προς το παρόν, όλα δείχνουν ότι μια πιθανή «ενδιάμεση συμφωνία», όπως και η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, θα υποδηλώνει πως δεν υιοθετείται μια γραμμή εναλλακτικής πορείας διεξόδου, αλλά ο εγκλωβισμός στο μνημονιακό δανειακό πεδίο.

Με τον τρόπο αυτό, «είμαστε σε κίνηση» κατά Μπερνστάιν, αλλά απομακρυνόμαστε από τον στρατηγικό στόχο, ενώ μια διαφορετική πορεία μετατρέπεται σε φαντασίωση στο βαθμό που, σε διάφορους τομείς και με μια σειρά πρακτικές, αναπαράγεται η υπάρχουσα κατάσταση. Η Αριστερά «κυβερνά» μεν, αλλά ολοένα πιο συστημικά, πιο αφοπλισμένη απέναντι στους αντιπάλους, και απλώς είναι ευχαριστημένη γιατί βρίσκεται «σε κίνηση». Αν, όμως, το ζήτημα εξακολουθεί να είναι η έξοδος από τον φαύλο κύκλο της μνημονιακής-δανειακής επιτήρησης, θα χρειάζονταν σαφή βήματα προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Αν υπάρχει η βούληση, τότε μπορεί να βρεθεί και ο δρόμος. Αν κυριαρχούν οι αυταπάτες ή λείπει η βούληση και το κουράγιο, τότε τα πράγματα είναι από αδιέξοδα έως πάρα πολύ δύσκολα.

Ώρες-ώρες, όμως, η συμπεριφορά ορισμένων κυβερνητικών παραγόντων δείχνει έλλειψη συναίσθησης για το συνολικό ζήτημα. Σαν να νομίζουν ότι ο χρόνος ξανοίγεται στους σχεδιασμούς τους και ότι το δικό τους αντικείμενο είναι το κέντρο του κόσμου. Η προσωπική στόχευση αναγορεύεται συχνά σε κεντρικό πεδίο και η έλλειψη συντονισμού πρυτανεύει, θυμίζοντας πολλές φορές Βαβέλ. Και όλα αυτά, ενώ η χώρα και η κοινωνία βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση και ο κόσμος των μεγα-τοκογλύφων είναι έτοιμος να κατασπαράξει ό,τι μπορεί, κυνικά και χωρίς αναστολές.

Γεωπολιτικοί πειραματισμοί…


Ταυτόχρονα, η χώρα βρίσκεται σε σημείο που συγκεντρώνει και γεωπολιτικές διαστάσεις και επομένως, αργά ή γρήγορα, οι πιέσεις και η αντιμετώπισή τους θα έμπαιναν στο κέντρο επιλογών και μεθοδεύσεων. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς διπλωμάτης για να καταλάβει ότι οι σχέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γερμανία ή Δύση και Ρωσία, ο ανταγωνισμός στο ενεργειακό πεδίο, οι σχέσεις με την Τουρκία, αλλά και η μεσανατολική κρίση και οι πόλεμοι, θα καθορίσουν σημαντικά τις επιλογές και στη χώρα μας.

Όταν, λοιπόν, βαραίνουν όλα αυτά, μια ενεργητική πολυδιάστατη πολιτική πρέπει να βασίζεται σε στρατηγικές επιδιώξεις, προσεκτικά βήματα, τακτικές και δοκιμασίες και όχι πρόχειρες κινήσεις αντιπερισπασμού. Ώστε να αποφεύγονται παγίδες και τρικλοποδιές και κυρίως, οι κεντρικές στοχεύσεις να υπηρετούνται με συνεκτικό τρόπο, αντί να υπονομεύονται.

Για παράδειγμα, ένα άνοιγμα προς τη Ρωσία δεν μπορεί να γίνεται με πρόχειρο τρόπο ή να μοιάζει ότι υπονομεύεται από κινήσεις μελών της ίδιας της κυβέρνησης προς την αμερικανική πλευρά για το ίδιο πεδίο, το ενεργειακό. Δεν αντιμετωπίζεται έτσι η ρώσικη καχυποψία για την ελληνική πολιτική, και μάλλον μπαίνουν εμπόδια στα ανοίγματα της Αθήνας προς τη Μόσχα που μονίμως βρίσκονται στο στόχαστρο της αμερικάνικης πλευράς.

Η σκλήρυνση της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα δεν οφείλεται φυσικά στην υπόθεση Σάββα Ξηρού και το σχετικό νομοσχέδιο. Η πραγματική αιτία είναι το διαφαινόμενο άνοιγμα προς τη Ρωσία σε εποχές που σκληραίνει η αντιπαράθεσή της με τη Δύση. Έτσι, ο «φίλος Ομπάμα» δείχνει να ρίχνει το βάρος προς μια εύρυθμη πορεία της Ε.Ε., χωρίς μεγάλους κλυδωνισμούς στον κρίκο Ελλάδα, με αδιατάρακτο τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό και μάλιστα επικεντρωμένο σε αντιρωσική κατεύθυνση.

Όταν ενδιαφέρεται κανείς για μια σύμπραξη που αφορά την κατασκευή ενός αγωγού, δεν πανηγυρίζει πριν ακόμα πέσουν υπογραφές για προκαταρκτικές συμφωνίες προθέσεων και διερευνήσεων όρων, ότι θα προκαταβληθούν τα κέρδη μερικών χρόνων πριν καν γίνει το έργο! Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι μια τέτοια στάση δεν είναι σοβαρή.

Συμπερασματικά, το παν δεν είναι η «κίνηση», χωρίς πυξίδα και μάλιστα με απόκλιση από το στόχο μιας άλλης Ελλάδας, απαλλαγμένης από την επιβολή του δανειακού καθεστώτος. Αυτό προϋποθέτει επιλογές και ρήξεις, προετοιμασία και φρόνημα, όχι γενική παράταση της «κίνησης» μέχρι εξαντλήσεως και τελικά άλωσης από τις κατεστημένες δυνάμεις.

Είναι δυνατές τέτοιες επιλογές χωρίς την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα; Αλλά αυτός μπαίνει σε κίνηση όταν υπάρχουν στόχοι, ιδέες, οράματα. Η Αριστερά δεν υπάρχει απλώς για να κυβερνά. Μια τέτοια παραδοχή, η πραγμάτωση, δηλαδή, μέσα από τον κυβερνητισμό, θα ήταν μια ιδιόμορφη εκδοχή του «τέλους της Ιστορίας».

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Νίκος Μπογιόπουλος


«Εμείςπαραβήκαμε τους νόμους σας,για να δείξουμε στο λαό σε τι αποβλέπουν όλοι σας οι θεσμοί: στο να εγκαθιδρύσουν, στη χώρα αυτή, μία ολιγαρχία, όμοια της οποίας σε κτηνωδία, δεν υπάρχει πουθενά στη Γη!

Αν πιστεύετεότι με το να μας κρεμάσετε θα εξουδετερώσετε το κίνημα των εργαζομένων, το κίνημα από το οποίο εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα που σέρνονται στη φτώχεια και στη μιζέρια, περιμένουν τη λύτρωσή τους -αν αυτή είναι η γνώμη σας- τότε κρεμάστε μας!

Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα, εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας παντού, θα ξεπεταχτούν οι φλόγες. Η φωτιά είναι υπόγεια και δε θα μπορέσετε να τη σβήσετε...».

Αυτά ήταν τα λόγια με τα οποία ο Αύγουστος Σπάις, ένας από τους ηγέτες της εξέγερσης του Μάη, απευθύνθηκε στους δικαστές του την ώρα που εκείνοι τον έστελναν μαζί με τους συντρόφους του στην αγχόνη.

Αυτά στο Σικάγο του 1886.


  • Σήμερα, στην Ελλάδα του 2015, παραμονή Πρωτομαγιάς, συνεχίζουν να συμβαίνουν τα εξής:
  • Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής οι Έλληνες που ζουν σε συνθήκες ένδειας, φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού ανέρχονται στα 6 εκατομμύρια.
  • Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ τα νοικοκυριά που έχουν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν θέρμανση για τα σπίτια τους μειώθηκαν κατά 31,3%.
  • Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ το ποσοστό ανεργίας των νέων έχει ανέλθει στο 60%.
  • Σύμφωνα με την έρευνα της εταιρείας «Wealth-Χ» και της ελβετικής τράπεζας UBS στην Ελλάδα το 2014 είχαμε 11 κροίσους από 9 το 2013, οι οποίοι αύξησαν την περιουσία τους από τα 16 δισ. δολάρια στα 18 δισ. δολάρια (14,2 δισ. ευρώ). Σύμφωνα με την ίδια έρευνα επιβεβαιώνεται η τάση μετατροπής της Ελλάδας στη χώρα «με τον δεύτερο αυξανόμενο πληθυσμό πολυεκατομμυριούχων στην Ευρώπη».

Και μετά τις εκλογές, λοιπόν, σε μια χώρα που 6 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στην ανέχεια, υπάρχουν και 559 «πατριωτάκια» μας που μέσα στα χρόνια της κρίσης είδαν τα πλούτη τους να εκτινάσσονται στα 76 δισ. δολάρια («Βήμα», 24/8/2014) και να ανέρχονται στο 45% του ΑΕΠ της χώρας.

Υπάρχει και εκείνο το 10% του πλουσιότερου πληθυσμού της χώρας που μέσα στα χρόνια της κρίσης, την περίοδο που στην Ελλάδα έφτασαν να υποσιτίζονται 686.000 παιδιά (έκθεση Unicef), αυτή η μειοψηφία είδε τα πλούτη της να εκτινάσσονται φτάνοντας σήμερα στο σημείο να κατέχει το 56,1% του εγχώριου πλούτου από το 48,6% που συγκέντρωνε το 2007 (έκθεση της ελβετικής τράπεζας «Credit Suisse»).

Αλλά απέναντι σε αυτή την οικτρή μειοψηφία των κερδισμένων δεν πάρθηκε ποτέ μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου – ούτε πριν ούτε τώρα – που να τους καλεί να καταβάλλουν το δικό τους μερίδιο στην κρίση, όπως το έχουν κάνει οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι που απώλεσαν μέσα σε μια 5ετία το 50% του εισοδήματός τους.


Επειδή, λοιπόν, αύριο ξημερώνει Πρωτομαγιά, επειδή η Πρωτομαγιά εκτός όλων των άλλων είναι και εκείνος ο άσβεστος φάρος που φωτίζει τη δυνατότητα «η Γη να γίνει κόκκινη από ζωή κι όχι από θάνατο», όπως έλεγε ο ποιητής, και επειδή όσα ζούμε στην Ελλάδα – και στον κόσμο – κάθε άλλο παρά άσχετα είναι με το ανεκπλήρωτο των αιτημάτων και οραμάτων που συμβολίζει η Πρωτομαγιά, θα προσπαθήσουμε να είμαστε απολύτως σαφείς για το βασικό συμπέρασμα που - κατά τη γνώμη μας - προκύπτει απ΄ όλα όσα ζούμε.

Και το συμπέρασμα είναι:

Στην Ελλάδα – και στον κόσμο – μία χούφτα εκμεταλλευτών κατέχουν την οικονομική εξουσία. Η οικονομική τους εξουσία βασίζεται στο γεγονός ότι ως ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής κλέβουν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, σφετερίζονται τους καρπούς που γεννούν το μυαλό και τα χέρια εκατομμυρίων ανθρώπων.

Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτή είναι η αιτία που γεννά τις κρίσεις, τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες: Ότι το προϊόν της παραγωγής, αντί να επιστρέφει στην κοινωνία των εργαζόμενων ανθρώπων που το δημιουργούν, το ιδιοποιούνται, το παρακρατούν για λογαριασμό τους μια «κάστα» κηφήνων – εκμεταλλευτών, επιβάλλοντας ταυτόχρονα τις πολιτικές που – με ή χωρίς μνημόνια και δανειακές συμβάσεις – φτωχοποιούν τα λαϊκά στρώματα.

Συνεπώς, κι αφού αυτό είναι το πρόβλημα, κι αφού αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο, από τη μια μεριά, και στην εργασία, από την άλλη, είναι ανειρήνευτη και αγεφύρωτη, τότε η λύση – η μοναδική λύση – δεν μπορεί να είναι παρά τούτη: Από αυτή τη δράκα της οικτρής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών πρέπει να της αφαιρεθεί η οικονομική εξουσία, που της επιτρέπει αφενός να καταχράται τον πλούτο που παράγει μια ολόκληρη κοινωνία, αφετέρου να ρίχνει στα Τάρταρα εκείνους που τον δημιουργούν.

Αλλά: Η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη, η πρώτη και βασική προϋπόθεση για να αφαιρεθεί η οικονομική εξουσία από την πλουτοκρατία είναι να της αφαιρεθεί η πολιτική εξουσία, που την ασκεί μέσω των μονοκομματικών, δικομματικών, τρικομματικών και κάθε λογής αριθμού και απόχρωσης εκπροσώπων της ώστε να θωρακίζει και να αναπαράγει θεσμικά, νομοθετικά, κατασταλτικά, ιδεολογικά το καθεστώς της οικονομικής της εξουσίας.

Εν ολίγοις:

  • Είναι η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου που επιτρέπει στους λίγους να διαθέτουν πολλαπλάσιο πλούτο σε σχέση με ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας φορτώνοντας στο λαό τα χρέη των «άδειων» ταμείων.
  • Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ρημάζουν στη λιτότητα τον εργάτη για να επιδοτούνται βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολάβοι.
  • Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν το κράτος ως κράτος των μονοπωλίων και ως συλλογικό τους «κομματάρχη» που υπαγορεύει δεινά, επιβάλλει χαράτσια, στερεί δικαιώματα, τρομοκρατεί, απειλεί και βγάζει κέρδη από την ίδια τη δυστυχία της φτωχολογιάς.


Αυτή η εξουσία, η εξουσία των μονοπωλίων, πρέπει να ανατραπεί. Και να αντικατασταθεί από μια άλλη, από μια εξουσία του λαού, με μια κυβέρνηση βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα του λαού, η οποία σε κάθε βήμα της και ανά πάσα στιγμή θα τελεί υπό διαρκή εργατικό και λαϊκό έλεγχο.

Αυτή η «άλλη» εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού – δεν μπορεί να μεταχειρίζεται τους κυβερνητικούς θώκους για να συνδιαλέγεται μέσα στο αστικό πλαίσιο με τους σφαγιαστές του λαού, για να κάνει «κοινωνικούς διαλόγους» μαζί τους, για να παζαρεύει με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό τους κανόνες των «έντιμων συμβιβασμών» - με ποιους; - με τους σφαγιαστές του λαού.

Αυτή η «άλλη» εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού – δεν μπορεί να δημιουργεί αυταπάτες ότι θα «εξημερώσει» και θα κάνει τους σφαγιαστές …συνεννοήσιμους ή να πουλά σαν «σωτηρία» του λαού την πολιτική μεθαδόνη ότι οι σφαγιαστές θα επιδείξουν διάθεση… αναστολής και χρονικής μετάθεσης του (δεδομένου, όμως) σφαγιασμού του λαού.

Αυτή η «άλλη» εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού – δεν προστρέχει στη «γενναιοδωρία» των τοκογλύφων για να αποκομίσει κάποια «αναστολή πληρωμής», αλλά προχωρά σε μονομερή διαγραφή του χρέους διακηρύσσοντας προς κάθε κεφαλαιοκράτη, ιμπεριαλιστή πιστωτή, νέτα – σκέτα, ότι το χρέος αυτό δεν αφορά τον λαό, δεν είναι του λαού, ότι το χρέος για το οποίο μιλούν και το οποίο ο λαός, ως μη όφειλε, το έχει πληρώσει επανειλημμένως, είναι χρέος της πλουτοκρατίας και ότι η λαϊκή εξουσία αρνείται να αναγνωρίσει το χρέος της πλουτοκρατίας ως χρέος του λαού.

Αυτή η «άλλη» εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού – δεν συνεχίζει να κρατά την Ελλάδα δεσμευμένη, αλυσοδεμένη μέσα στο σφαγείο, αλλά την αποδεσμεύει από τους δυνάστες του λαού, πετά έξω την ΕΕ, πετά έξω το ΔΝΤ, πετά έξω τους ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες που μόνη τους «πατρίδα» είναι το κέρδος.

Αυτή η «άλλη» εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού – γεννιέται και στηρίζεται από την ταξική ενότητα και την ενιαία πάλη των λαϊκών στρωμάτων έχοντας ως Λυδία λίθο της αποστολής της και του καθημερινού βηματισμού της το πέρασμα όλου του παραγόμενου πλούτου στα χέρια του λαού.

Αλλά: Το πέρασμα του παραγόμενου πλούτου στα χέρια του λαού δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, τελικά, με τίποτα λιγότερο από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Και αυτό δεν μπορεί να υλοποιηθεί παρά μόνο από μια εξουσία που – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού – προκύπτει και προχωρά μέσα από την ταξική υπερίσχυση της εργατιάς και των συμμάχων της στη σύγκρουσή τους με τα μονοπώλια.

Πώς; Μέσα από την οργανωμένη, σχεδιασμένη, αταλάντευτα προσανατολισμένη και αποφασιστική εκείνη πολιτική πάλη που για να είναι νικηφόρα και όχι «άλμα στο κενό», όχι μια ηττημένη ουτοπία, όχι μια προδοσία της ελπίδας που θα σημαίνει επιστροφή πιο βαθιά στη βαρβαρότητα, δεν μπορεί -

χωρίς να βαφτίζει τα ψίχουλα σαν «παροχή», χωρίς να βαφτίσει σαν «καλυτέρευση» το «και μη χειρότερα», και ενώ δεν θα σταματά ούτε για μια στιγμή να δίνει τη μάχη για την πιο μικρή ανακούφιση και την πιο μεγάλη βελτίωση της ζωής του λαού στις παρούσες συνθήκες -

παρά να έχει για προμετωπίδα της:

Την έξωση από το προσκήνιο της Ιστορίας όλων των πολιτικών εκπροσώπων και όλης της τάξης του φιλοτομαρισμού. Που σημαίνει: Κατάργηση της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας και πέρασμα από την ιδιοποίηση των κερδών και τη συνακόλουθη «κοινωνικοποίηση» των ζημιών, στην κοινωνικοποίηση των προϊόντων του ανθρώπινου μόχθου. Η παραίτηση από αυτή την προοπτική τότε – συνειδητά ή ασυνείδητα – συμβάλλει ώστε από την εξέγερση του Σικάγου, από τον Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη και τον «Επιτάφιο» του Ρίτσου, από τον τοίχο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του ’44, να έχουν απομείνει μόνο οι αγχόνες των εκμεταλλευτών.

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

1η ΜΑΪΟΥ 2015

Στάθης


Οταν ήμουν μικρός τη δεκαετία του 1960, η εποχή που μια χρονολογία όπως το 2015 σηματοδοτούσε, μού φαινόταν μια εποχή ενός μακρινού μέλλοντος, όπου ο κόσμος θα είχε φθάσει στ’ άστρα. Στα εικονογραφημένα περιοδικά επιστημονικής φαντασίας που διαβάζαμε τότε, «Διαπλανητικά», «Παράξενα» και άλλα, το έτος 1991, φέρ’ ειπείν, ήταν ένα μακρινό έτος μέσα στην αχλή ενός μέλλοντος με τηλεκίνηση, τέταρτη διάσταση, παράδοξα όντα και ατελείωτες ανακαλύψεις, ήτοι δυνατότητες, προοπτικές. Ακόμα και ο Αρθουρ Κλαρκ την «πάτησε» (και θα εξηγήσω τι εννοώ) τοποθετώντας την περίφημη «Οδύσσεια του Διαστήματος» στο εγγύς 2001.

Ομως, υπήρξε μια μεταβλητή καθυστέρησης ανάμεσα σε αυτά που η «θαυμαστή, γενναία» δεκαετία του 1960 προσδοκούσε για τον «θαυμαστό κι ανθρώπινο» κόσμο του μέλλοντος, και σε όσα ο «θαυμαστός νέος μας κόσμος» κατόρθωσε, έχοντας ήδη φθάσει στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα.

Η εποχή της παιδικής μου ηλικίας φανταζόταν τον 21ον αιώνα ως μια λαμπρή εποχή που θα κυριαρχούσαν οι επιστήμες, που δεν θα χρειαζόταν το χρήμα και οι άνθρωποι θα απολάμβαναν μιας φιλοσοφημένης πολιτικής. Και αυτή η ιστορική αισιοδοξία ήταν δικαιολογημένη. Οι μνήμες απ’ τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ακόμα πρόσφατες και όλη η κληρονομιά για έναν πιο δίκαιο κόσμο (που άρχισε να σχηματίζεται ήδη κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου) ανθούσε, ποτισμένη άλλωστε από το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για να νικηθεί ο θάνατος που έφερνε στην πλάση ο φασισμός.

Παρά τον Ψυχρό Πόλεμο, παρά την αποκάλυψη της σκοτεινής σταλινικής πλευράς του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα θριάμβευαν, η Αριστερά στην Ευρώπη στερέωνε το ειδικό βάρος της εργατικής τάξης στις κοινωνίες, η ΕΣΣΔ έβγαινε στο Διάστημα, οι Αμερικανοί έφθαναν στο Φεγγάρι, το σινεμά έδινε όνειρα και φτερά στις μάζες - η παιδική μου ηλικία είχε πολλούς λόγους να είναι αισιόδοξη, το ίδιο και η επιστημονική φαντασία της εποχής. Ο έρωτας θριάμβευε στο διαστρικό σμίξιμο της Αλάνκας και του Παράξενου Αδάμ, η επικοινωνία των όντων απ’ τους άλλους πλανήτες ήταν σοφή και ειρηνική, ο Σούπερμαν κατόρθωνε πάντα το σωστό, στο Star Trek ο πόλεμος ήταν απαγορευμένος και, αν σε άλλα έργα ή φιλμς εμφανιζόταν κάποιος πόλεμος, αυτός ήταν μόνον μια περιπέτεια, μια αφορμή για να νικήσει το καλό - ένας πόλεμος όπως εκείνοι που έπαιζαν τα πιτσιρίκια με τα στρατιωτάκια τους.

Δίπλα όμως σε αυτήν τη «φωτεινή» επιστημονική φαντασία αναπτυσσόταν και μια άλλη, πιο σκοτεινή, πιο ανοιχτή στους φόβους της εποχής - ο «άλλος» (λόγου χάριν ο Σοβιετικός) έβρισκε την προσωποποίησή του στο μοχθηρό ον απ’ τους άλλους κόσμους που ερχόταν εδώ στη Γη και καταλάμβανε παιδάκια, μετατρέποντάς τα σε όργανα του απόλυτου τρόμου.

Μια απαισιόδοξη εκδοχή του μέλλοντος (που έτσι κι αλλιώς τέτοια είναι, όταν το παρόν προβάλλει στο μέλλον τους τρόπους του, χωρίς να μπορεί να προμαντεύσει τους τρόπους του μέλλοντος) - μια απαισιόδοξη λοιπόν εκδοχή της επιστημονικής φαντασίας άρχισε να παρακολουθεί την παλινόρθωση του συντηρητισμού (το Μπλέιντ Ράνερ αναφερόταν σε έναν κόσμο των Εταιρειών) και την αποενοχοποίηση του φασισμού, τόσο μάλιστα περισσότερο, όσο η Αριστερά ξέκοβε απ’ την εργατική τάξη και βυθιζόταν σε μια αυτοαναφορική αλαζονεία, αφήνοντας την πλέμπα έρμαιο στους δημαγωγούς.

Κι έτσι η παιδική μου ηλικία προδόθηκε. Είδα τη ροκ να απορροφάται, την ΕΣΣΔ να καταρρέει, την Κίνα να γαμάει την εργασία, τις αστικές δημοκρατίες να ξεφτιλίζονται, την κληρονομία των ηρώων για έναν πιο δίκαιο κόσμο να μένει στα αζήτητα ή να καταφεύγει στα βιβλιοπωλεία σαν σε αγκαλιά ή σαν σε τάφο. Ο Σούπερμαν κρύφτηκε σ’ ένα χωριό κάπου στην Αϊόβα, ο Μπάτμαν πνίγηκε μέσα στην αμφιθυμία του και η Ρόζα Λούξεμπουργκ γράφει γράμματα στον Λένιν, «εγώ καλά σου τα ’λεγα».

Τώρα πια είμαι μεσήλικας και η εποχή μου έχει γυρίσει πίσω στην εποχή των κανονιοφόρων. Στην Μπελ(!) Επόκ! Οι αστοί βουτάνε από το στόμα του εργάτη το ψωμί και του καταδικάζουν το παιδί στη σκλαβιά. Ολα όσα με αίμα η εργατική τάξη κατέκτησε, με αίμα πάλι της τα παίρνουν πίσω τα αφεντικά του χρήματος και τα σκυλιά του πολέμου.

Κουμάντο στον κόσμο κάνουν κάτι φρικτά ανθρωπάκια που η τέχνη του μεσοπολέμου μπόρεσε καλύτερα από όποιον άλλο να ιστορήσει: ανθρωπάκια φτιαγμένα από δόντια για να τρώνε, τυφλά στα μάτια σαν τυφλοπόντικες και σαρδόνια χαμόγελα σαν να τους έχει ο θάνατος ζωγραφίσει στο πρόσωπο τον τέτανό του. Τίποτε περισσότερο παρά τάφοι λαμπροί απ’ έξω και σκουληκιασμένοι από μέσα, καθώς έλεγε ο Χριστός, που ούτε καν σε εκείνου την ευρυχωρία της αγάπης φαίνεται να χωρούν τέτοια βδελύγματα.

Αυτά τα βδελύγματα λούζουν στο αίμα τον πλανήτη με πολέμους και εισβολές, τον εκμεταλλεύονται χωρίς μέτρο και φειδώ, δολοφονούν τη ζωή δισεκατομμυρίων ψυχών που πρέπει να ζουν με ένα δολάριο τη βδομάδα και νομοθετούν. Το δίκιο του τόκου και της βόμβας.

Ουτιδανοί είναι. Ανθρωπάκια με δόντια για να τρώνε, βασιλιάδες κρατών, βασιλιάδες πολυεθνικών, βασιλιάδες ΜΜΕ, βασιλιάδες Τραπεζών, το 0,01% του πληθυσμού της Γης. Συνιστούν την πιο φρικαλέα επιστημονική φαντασία, εκείνη που δεν την είχαμε πιτσιρικάδες σε υπόληψη, διότι περιέγραφε το μέλλον σαν παρελθόν, σαν μεσαίωνα με ηλεκτρονικά σπαθιά, παράλογον σαν τους θεούς του Λόβκραφτ, σαν μια καταστροφή, σαν όπως «μετά την καταστροφή». Αλλά, αν είναι έτσι, τι κάνουμε; Αγωνιζόμαστε να μην είναι έτσι. Και ο αγώνας αυτός θα συνεχίζεται, ώσπου να σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου απ’ τον άνθρωπο, ώσπου η ζωή να γίνει σαν Κυριακή, όπως ο κομμουνισμός που θα είναι, καθώς έλεγε ο Γκράμσι, μια διαρκής γιορτή.

Στην επιστημονική φαντασία της παιδικής μου ηλικίας, οι όροι και οι προϋποθέσεις για να είναι η εποχή μας τέτοια γιορτή ήταν βέβαιο ότι θα υπάρχουν. Και σε αυτό δεν έπεσε έξω. Οι όροι υπάρχουν. Με την τεχνολογία του καιρού μας και με πολύ λιγότερη εργασία, αν δούλευαν όλοι, σε κανέναν δεν θα έλειπε τίποτα. Κι όχι μόνον, αλλά ο καθένας θα μπορούσε να αξιοποιεί τα ταλέντα του και να απολαμβάνει τα χόμπυ του. Κι όμως, ενώ υπάρχουν οι όροι (της) δεν υπάρχει η εποχή. Είναι παράλογο. Και είναι τόσο παράλογο, που είναι να απορεί κανείς.

Αλήθεια, πώς γίνεται κάτι τόσο παράλογο, ανήθικο και άσχημο να ανακυκλώνεται και να κυριαρχεί πάνω στο λογικό, το ηθικό και το ωραίο; Για έναν και μόνο λόγο: διότι ο ισχυρότερος μπορεί να επιβάλλεται στον ασθενέστερο. Οπως στη ζούγκλα. Κι όλος ο πολιτισμός είναι η προσπάθεια να ισορροπηθεί αυτή η σχέση - μια προσπάθεια «συφοριασμένη όπως των Τρώων», διότι εκφυλίζεται στην αναπαραγωγή της ίδιας αντίθεσης. Ωσπου να σπάσει αυτή η αντίθεση, οι μεταρρυθμίσεις θα γεννούν νέα καθεστώτα και οι επαναστάσεις νέους βοναπαρτισμούς ή σταλινισμούς.

Τι μας μένει λοιπόν; Οι βελτιώσεις και ο χρόνος. Οι νόμοι βελτίωσαν τις κοινωνίες, οι θρησκείες βελτίωσαν τους νόμους, οι επαναστάσεις βελτίωσαν τις θρησκείες. Κι ο χρόνος. Οσο πιο πίσω πάει κανείς στους κύκλους του, τόσον πιο αργά εξελίσσονται οι αλλαγές· κι όσον πιο κοντά στο παρόν έρχεται, τόσον πιο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα.

Και υπ’ αυτήν την έννοια, το δικό μας παρόν ως ακυρωμένο μέλλον της μεταπολεμικής εποχής ίσως να μη χρειασθεί να περιμένει με τη σειρά του τόσο πολύ για το δικό του μέλλον. Πώς θα είναι αυτό το μέλλον; θα είναι μια «Σιδερένια Φτέρνα ενός Νέου Τεχνολογικού “Μεσαίωνα”» ή θα είναι μια «γιορτή της ελευθερίας των ανθρώπων»;

Πιστεύω, δηλαδή νομίζω, ότι η συσσωρευμένη μνήμη της ανθρωπότητας θα οδηγήσει την ταξική πάλη να επιτύχει τη διαρκή γιορτή της ελευθερίας.

Κι αν πέφτω έξω, συμπαθάτε με...

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Έμποροι των συνόρων – Η Ε.Ε. ως μηχανισμός αποβολής ανθρώπων

Γιάννης Κιμπουρόπουλος


Το μεταναστευτικό μέσα από το βιβλίο του Απ. Φωτιάδη Έμποροι των συνόρων: Η νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική επιτήρησης

Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ξέρουν τη Λαμπεντούζα. Κάποιοι θυμούνται το Φαρμακονήσι, αρκετοί έχουν ακουστά τη Frontex. Αλλά, ελάχιστοι γνωρίζουν τι κρύβεται πίσω από μυστηριώδη αρχικά και ονόματα όπως: Eurosur, Eurojust, AENAAS, EUBAM Libya, Mare Nostrum, ERSG, AMIF, Triton, Poseidon ή Perseus. Ποιος μπορεί να φανταστεί, για παράδειγμα, ότι αυτό το τελευταίο, που δανείζεται το όνομά του από τον μυθικό γιο του Δία και της Δανάης, δεν είναι παρά τα αρχικά του ευρωπαϊκού προγράμματος «Protection Seas and Borders through the Intelligent Use of Surveillance» (Προστασία Θαλασσών και Συνόρων μέσω της Έξυπνης Χρήσης Συστημάτων Επιτήρησης); Το Perseus, όπως και τα προαναφερθέντα μυστηριώδη ονόματα, αποτελούν μηχανισμούς μέσω των οποίων η Ε.Ε. υπηρετεί τα τελευταία χρόνια τη μεταναστευτική της πολιτική και τις τερατώδεις μεταλλάξεις της.

Την αποκρυπτογράφηση αυτών των μηχανισμών και του ρόλου τους ανέλαβε ο δημοσιογράφος Αποστόλης Φωτιάδης, στο βιβλίο Έμποροι των συνόρων: Η νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική επιτήρησης. Κυκλοφόρησε λίγες εβδομάδες πριν η νέα τραγωδία στη Λαμπεντούζα αφυπνίσει την ανθρωπιστική φλυαρία της ευρωπαϊκής ηγεσίας και προκαλέσει την τελευταία έκτακτη Σύνοδο Κορυφής. Και αποτελεί ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο για να διαβάσουμε σωστά τις αποφάσεις της, χωρίς να παγιδευτούμε στις κορώνες για «ανθρωπιστική στροφή» στη μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε. Γιατί στην πραγματικότητα η απόφαση της τελευταίας Συνόδου επιστεγάζει τη διεργασία που ερευνά και τεκμηριώνει ο Α. Φωτιάδης: τη στρατιωτικοποίηση της μεταναστευτικής ατζέντας της Ε.Ε., των ελεγκτικών μηχανισμών και της επιτήρησης των συνόρων της.

Το βιβλίο είναι προϊόν μακρόχρονης έρευνας που αφηγείται πώς, από ποιους και για λογαριασμό ποιων συντελείται η μετακύλιση της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής, από το 2002 και εντεύθεν, από το πεδίο των δικαιωμάτων σε αυτό της ασφάλειας και της μετατροπής της Ευρώπης σε φρούριο.

Η αντιδραστική στροφή συντελέστηκε με όρους μιας παράδοξης ακροβασίας. Ενώ το brand «Ε.Ε.» διατηρεί τη φήμη ενός φιλικού για πρόσφυγες και μετανάστες χώρου, με διαδικασίες ασύλου και ένταξης υψηλών προδιαγραφών, ταυτόχρονα εξαφανίζει συστηματικά τις νόμιμες οδούς πρόσβασης. Έτσι, στην απορία των ανυποψίαστων Ευρωπαίων, γιατί οι μετανάστες ρισκάρουν τόσα στη Μεσόγειο για να φτάσουν στον «παράδεισο», η απάντηση του Απ. Φωτιάδη είναι εφιαλτικά απλή: «Επειδή η Ευρώπη δεν έχει αφήσει σχεδόν κανένα απλό, νόμιμο τρόπο διαθέσιμο σε πρόσφυγες και μετανάστες ώστε να φτάσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος και να διεκδικήσουν δικαιώματα που μπορεί να δικαιούνται ή όχι».

Η μετεξέλιξη της πολιτικής της Ε.Ε. σε «μηχανισμό αποβολής ανθρώπων» δεν προκύπτει από κάποια απρόσμενη ιδεολογική μετατόπιση της ηγεσίας της σε ξενοφοβικές θέσεις. Όπως τεκμηριώνει ο συγγραφέας στο πιο αποκαλυπτικό μέρος της έρευνάς του, είναι προϊόν συστηματικού συντονισμού οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων και πολιτικής εξουσίας γύρω από τον στόχο της στρατιωτικοποίησης στην επιτήρηση των ευρωπαϊκών συνόρων και της διαμόρφωσης μιας νέας «αγοράς ασφάλειας», με τζίρο πολλών δισεκατομμυρίων.

Στις σελίδες του βιβλίου παρελαύνει η αφρόκρεμα της βιομηχανίας εξοπλισμών και συστημάτων ασφαλείας, η οποία είναι προνομιακός συνομιλητής της Κομισιόν και των μηχανισμών που αυτή έχει συγκροτήσει, κατά κανόνα σε συνθήκες αδιαφάνειας. Εταιρείες όπως οι EADS, Cassidia, Boeing, Saab, BAE, Thales και αρκετές ισραηλινές φιλοξενούνται -και μάλιστα με χρήματα της Ε.Ε.- σε μόνιμα fora προώθησης των πανάκριβων προϊόντων τους, με τη Frontex σε ρόλο πλασιέ.

Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο του συστηματικού lobbying είναι τα διαβόητα drones, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα οποία προβάλλονται ως απόλυτο «όπλο» επιτήρησης των ευρωπαϊκών συνόρων. Επί της ουσίας, καταδεικνύει η έρευνα του Α. Φωτιάδη, το νέο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα που αναπτύσσεται στην Ε.Ε., σε βαθύτατη διαπλοκή με τους κορυφαίους της ευρωπαϊκής εκτελεστικής εξουσίας, είναι ο κρυφός υποβολέας της μεταναστευτικής πολιτικής της.

Ωστόσο, η μετεξέλιξη αυτής της πολιτικής σε κατ’ εξοχήν αντιμεταναστευτική είναι πιο σύνθετη από μια απλή αντανάκλαση των συμφερόντων των «εμπόρων των συνόρων». Όπως τεκμηριώνει ο συγγραφέας, παραθέτοντας πλήθος στοιχείων για τις θεσμικές ακροβασίες της Κομισιόν μεταξύ Οδηγιών, Κανονισμών και υποχρεώσεων διαφάνειας που κραυγαλέα παραβιάζονται, το μεταναστευτικό και η επιτήρηση των ευρωπαϊκών συνόρων είναι ένα ακόμη πεδίο στο οποίο συντελείται η «ανώμαλη διαδικασία μεταφοράς εξουσίας από τα έθνη κράτη προς ένα υπερεθνικό μόρφωμα», υπεράνω ελέγχου και λογοδοσίας. Κατά το συμπέρασμα του συγγραφέα, «η κρίση δημοκρατίας και κράτους δικαίου που συγκλονίζει την Ευρώπη βρίσκει τα πρώτα εύκολα θύματά της στους απόκληρους του κόσμου που αναζητούν στερεοτυπικά την Ευρώπη της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων».

Πέραν της ουσίας, η δουλειά του Απ. Φωτιάδη αποτελεί υπόδειγμα ερευνητικής δημοσιογραφίας. Της οποίας η τρομακτική έλλειψη εξηγεί την άλλη μεγάλη κρίση: την κρίση ενημέρωσης και τον «πνιγμό» της κοινής γνώμης στη θάλασσα της ξενοφοβίας και των ρατσιστικών στερεοτύπων.

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΥΡΙΖέικη Ανθρωπολογία (25/4/2015)

Αηδόνης


  • «Για να περπατήσει ο Λάζαρος, δεν αρκεί να βγάλεις την ταφόπλακα» (Βρήκα τη φράση σε άρθρο για τις αλλαγές που προωθούνται στην Παιδεία, αλλά την αντιγράφω. Νομίζω ότι έχει γενικότερη σημασία)
  • Έκλεισαν προχθές 5 χρόνια από τις 23 Απριλίου του 2010, όταν ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ανήγγειλε… πανηγυρικά από το Καστελόριζο την καταστροφή και πλήρη υποδούλωση της χώρας. Της «επετείου» είχε προηγηθεί η συνάντηση σε πολύ καλό κλίμα με τον σημερινό πρωθυπουργό. Κάποιο πρόβλημα υπάρχει στην ερμηνεία αυτής της βασανισμένης «λαϊκής εντολής».
  • Μια… ωραία εκδήλωση διοργανώνεται τη Δευτέρα σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Ιδού το θέμα της: «Η διαμόρφωση του πλαισίου συνεργασίας ανάμεσα σε κόμματα που συγκυβερνούν. Η εμπειρία της Γερμανίας και της Ελλάδας. Οι προκλήσεις για το μέλλον». Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν το γερμανικό ίδρυμα FES (Friedrich Ebert Stiftung) και το ελληνικό Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, του οποίου πρόεδρος είναι η Άννα Διαμαντοπούλου, που θα συντονίσει και την εκδήλωση. Ομιλητές ο αντιπρόεδρος του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Axel Schaefer και οι Ν. Φίλης (ΣΥΡΙΖΑ), Α. Παπαμιμίκος (Ν.Δ.), Σπ. Λυκούδης (Ποτάμι), Γ. Μανιάτης (ΠΑΣΟΚ)…
  • Όλοι γύρω από ένα τραπέζι, λοιπόν, για να συζητήσουν τις εμπειρίες ευρύτερων συνεργασιών και συγκυβερνήσεων. Κυρίως σε κεντροαριστερή κατεύθυνση, αλλά και με το «οικουμενικό» άρωμα που δίνει η συμμετοχή της Ν.Δ. Να υποθέσουμε ότι η εκδήλωση γίνεται για καθαρά ακαδημαϊκούς λόγους και καμιά σχέση δεν έχει με δρομολογούμενες εξελίξεις.
  • Η απουσία των ΑΝ.ΕΛ. από την εκδήλωση, μάλλον τυχαία κι αυτή, άσχετη με τις φωνές για αλλαγή κυβερνητικής σύνθεσης που ακούγονται από διάφορα κέντρα (και από τον σοσιαλδημοκράτη Σουλτς). Εννοείται, βέβαια, ότι το πρόβλημα με την εκδήλωση δεν είναι στις απουσίες, αλλά στις παρουσίες… Πολύ θα ήθελα να πάω και να ακούσω την τοποθέτηση του εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μου πέφτει λίγο βαρύ το όλο «πακέτο»…
  • Απορία: Οι σύντροφοι που έλεγαν ότι οι δημοσκοπήσεις αποδεικνύουν ότι είναι λάθος κάθε κριτική για την κυβερνητική πολιτική, πώς κρίνουν τα τελευταία στοιχεία; Αν δεν κάνω λάθος, οι μετρήσεις σημειώνουν, μετά τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, πτώση της εμπιστοσύνης που έδειχνε αρχικά ο κόσμος και της ικανοποίησης που υπήρχε για τη διαπραγματευτική τακτική. Σε τελευταία έρευνα πανεπιστημίου, έχει μειωθεί σε 45% το 72% που έκρινε σωστή τη στρατηγική της κυβέρνησης. Ας ερμηνεύουμε όλα τα στοιχεία, όχι μόνο όσα ταιριάζουν με την άποψή μας.
  • Δεν χρειάζονται όμως οι δημοσκοπήσεις, νομίζω. Βλέπει κανείς καθημερινά ότι ο αρχικός ενθουσιασμός υποχωρεί και δίνει τη θέση του στον σκεπτικισμό για το πού πάνε τα πράγματα. Ακούμε συχνά ότι με τη Συμφωνία «κερδίσαμε χρόνο». Στην πραγματικότητα, θα χρειαζόταν να κερδηθεί χρόνος για να αυξηθούν η εμπιστοσύνη και η ενεργοποίηση του κόσμου, όχι για να μειώνονται. Αυτό είναι κατασπατάληση του χρόνου.
  • Θυμάμαι πόσο κουραστική, αλλά και υποκριτική, ήταν η επιμονή της ΔΗΜ.ΑΡ. τους πρώτους μήνες της συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ ότι κόκκινη γραμμή είναι «οι μισθοί και οι συντάξεις». Τελικά, βέβαια, την έφαγε η μαρμάγκα και αυτή την κόκκινη γραμμή. Σήμερα, ακούμε περίπου το ίδιο. Άλλη θα έπρεπε να είναι η κόκκινη γραμμή κι έχει να κάνει με το σύγχρονο δανειακό καθεστώς.
  • Διάβασα ότι κυβερνητικές πηγές έλεγαν ότι αφού διανύσαμε τόση απόσταση και αποδεχτήκαμε το 70% του μνημονίου, τώρα πρέπει να συναντηθούμε κάπου στη μέση με τους δανειστές… Δηλαδή κάπου στο 85%. Μου θύμισε έναν παλιό συνάδελφο από το Περιστέρι. Είχε γνωρίσει μια κοπέλα από τη Γλυφάδα και της είπε να δώσουν ραντεβού στις Τρεις Γέφυρες στον Κηφισό για να μοιράσουν την απόσταση. Έντιμος συμβιβασμός. Ή αλλιώς «Συμφωνία-Γέφυρα»…

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Ζητάμε Πολλά?

 Alexandros Raskolnick


"Στην υπόθεση της Alapis ζωγραφίζεται ένα διαχρονικό, δικομματικό σκάνδαλο. Μία επιχείρηση με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κέρδη, που στηρίχτηκε στη λογική αεροπλανάκι, που εφήρμοσε ο κ. Λαυρεντιάδης, παίρνοντας δάνεια από την Proton Bank, την οποία ήλεγχε, και δίνοντάς τα σε θυγατρικές του επιχειρήσεις που στην ουσία ενθυλάκωσε αυτά τα χρήματα μεταφέροντας όλο το κόστος στους έλληνες φορολογούμενους, κόστος πάνω από 700 εκ. ευρώ. Αυτή η επιχείρηση σήμερα έχει σε διαθεσιμότητα τους εργαζόμενους και πάνω από 1500 εργαζόμενοι σήμερα απειλούνται να βρεθούν στους πέντε δρόμους."

Αυτά δήλωνε επί λέξει, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον Ιανουάριο του 2012, ο σημερινός πρωθυπουργός.

Από τότε μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.

Ο "κύριος" Λαυρεντιάδης, κάποια στιγμή, παραδόξως για τα πολιτικά και τα δικονομικά μας ήθη, βρέθηκε στη φυλακή. Μέσα στον Κορυδαλλό κλονίστηκε η υγεία του και με λίγα από τα κλεμμένα της Alapis, πλήρωσε τους καλύτερους δικηγόρους για να αναλάβουν την υπεράσπισή του. Προσέλαβε και τον καλύτερο γελωτοποιό που διαθέτει η Τηλεδημοκρατία μας για να τον υπερασπιστεί κι αυτός από το τηλεοπτικό γυαλί και για να μας εμφυσήσει με τη μαστοριά του στο μικρόφωνο, λίγες ρανίδες από την αίσθηση του πόνου που συγκλόνιζε τον ταπεινωμένο και καταφρονεμένο, πλην μετανοημένο μεγιστάνα. Έβαλε ένα χέρι βοηθείας και το παπαδαριό -κι όλοι τέλος πάντων βοηθήσανε όπως μπορούσανε∙ κι εν τέλει επέτυχε, σε ένα κλίμα συγκινητικής ομοψυχίας φυλακισμένων και ανθρωποφυλάκων, να αποφυλακιστεί καταχειροκροτούμενος ο καημένος αυτός "κύριος", το περασμένο καλοκαίρι.

Από τότε, κατά τα δημοσιεύματα της εποχής, ζει σε κατ’ οίκον περιορισμό στη βίλα του στη Βάρη, που κι αυτή θα την απέκτησε κατά πάσα πιθανότητα με μερικά από τα κλεμμένα από το "αεροπλανάκι", για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Πρωθυπουργού.

Βέβαια! Από τότε μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και τι να λέμε τώρα για τα περασμένα και τα ξεχασμένα και γιατί να σκοτιζόμαστε, θα πει κανείς.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, θα πείτε, δεν είναι τρομοκράτης ο "κύριος" Λαυρεντιάδης, γιατί αν δολοφόνησε και κανέναν-δυο από τους υπαλλήλους του που πετάχτηκαν στο δρόμο, δεν το έκανε εκουσίως, έτσι δεν είναι?

Όχι, προς Θεού, ο "κύριος" Λαυρεντιάδης, δεν είναι κανένας τρομοκράτης όπως είναι, ας πούμε, εκείνος ο μισότυφλος, ο απεχθής εγκληματίας, ο Ξηρός!

Στην περίπτωση του απατεώνα, ο ανθρωπισμός μας βρίσκει γόνιμο έδαφος για να φυτρώσει∙ και πολύ καλά έπραξε η κοινωνία μας που δεν τον άφησε να πεθάνει μέσα στη φυλακή, γιατί όταν κι αν κάποτε κινηθούν τα σκουριασμένα γρανάζια της δικαιοσύνης, ενδεχομένως να έχει να πει πολλά για πολλούς τραπεζίτες ή άλλους, αλήστου μνήμης πολιτικούς ταγούς.

Στο ίδιο αυλάκι, όμως, εκτός από το νερό, έχουν κυλήσει και τα δάκρυα και το αίμα και η ανείπωτη απόγνωση των 1500 εργαζόμενων της Alapis που μένοντας απλήρωτοι στο δρόμο, είδαν τα όνειρα τους να γίνονται στάχτη.

Η χελώνα η δικαιοσύνη πάει κούτσα-κούτσα τον δρόμο της και όταν με το καλό η υπόθεση αυτή φτάσει στο ακροατήριο, ο δυστυχής "κύριος" Λαυρεντιάδης, μπορεί –προς απογοήτευση ορισμένων- να ζει ακόμα και η υπόθεση αυτή να μην καταλήξει στο αρχείο.

Πολλά όμως είπαμε γι΄αυτό που ήταν μόνο ο πρόλογος, γιατί τα κείμενα αυτά πρέπει να είναι σύντομα, ποιος κάθεται τώρα να διαβάζει μακρινάρια, κι εδώ έχομε μακρηγορήσει οικτρά!

Στο βούλευμα που αλιεύσαμε στο ιστολόγιο των 1500 απολυμένων της Alapis διαβάζουμε ότι κάτω από τη μύτη του κεντρικού τραπεζίτη της εποχής, "ο Όμιλος των εταιριών Alapis, έως και το 2009 άντλησε σημαντικότατου ύψους κεφάλαια από αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου και από τραπεζικό δανεισμό, τα οποία διοχετεύτηκαν σε εξαγορά μεγάλου αριθμού εταιριών (άνω των 15) και σε ίδρυση νέων θυγατρικών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό".

Από την προηγούμενη κυβέρνηση δεν είχαμε καμιάν απαίτηση να σκαλίσει το θέμα ούτε να βάλει αυτές τις παραγωγικές μονάδες να παράξουν γενόσημα φάρμακα για το εθνικό μας σύστημα υγείας ή λιπάσματα για τις ανάγκες της πρωτογενούς μας παραγωγής.

Από την προηγούμενη κυβέρνηση δεν είχαμε καμιάν τέτοια απαίτηση, γιατί μια χαρά βολευόντουσαν οι ολετήρες και οι παρατρεχάμενοί τους με την εισαγωγή τέτοιων προϊόντων από τη Γερμανία ή τρέχα γύρευε από που αλλού, για να θησαυρίζουν οι πολιτικοί τους φίλοι και τα υπόλοιπα χρυσοκάνθαρα ζωύφια του εσμού που πορεύεται από τον κρατικό παρασιτισμό.

Κάποιες κακές γλώσσες έχουν μιλήσει και για αδικαιολόγητο πλουτισμό πολιτικών "ταγών".

Άλλοι έχουν κάνει λόγο και για μεθοδεύσεις των "θεσμών" στην πολιτική της προμήθειας φαρμάκων, εις βάρος του δημοσίου μας συμφέροντος.

Εμείς δεν πρόκειται να ενστερνιστούμε τέτοια δημοσιεύματα, προτού τεκμηριωθούν, χωρίς να παύομε να ελπίζομε ότι σύντομα θα τεκμηριωθούν.

Εμείς αυτό που λέμε, αυτό που απαιτούμε, για να το πούμε σωστότερα, είναι να σταματήσουνε οι υπουργοί της κυβέρνησης τα σούρτα-φέρτα στα πλατό της Τηλεδημοκρατίας, χάνοντας κι άλλο χρόνο, αλλά να πάνε πάραυτα να εντοπίσουν αυτές τις 15 εταιρείες που σύμφωνα με το βούλευμα ανήκουν στο χαρτοφυλάκιο της πτωχής Alapis.

Εμείς, αυτό που απαιτούμε, είναι να μπουν μπροστά οι μηχανές και να αρχίσουν να παράγονται στην Ελλάδα οι παστίλιες για τον πόνο του άλλου. Εν προκειμένου τον πόνο του διπλανού μας που είναι άνεργος κι ανασφάλιστος και όταν αρρωσταίνει δεν μπορεί να αγοράζει τα, αμφίβολης πολλές φορές ποιότητας, εισαγόμενα γενόσημα φάρμακά του.

Εμείς, αυτό που απαιτούμε, είναι να δούμε σύντομα την ελληνική ασπιρίνη, στα ράφια των φαρμακείων μας.

Εμείς, αυτό που απαιτούμε, δεν είναι να φαγώνονται οι υπεράριθμοι φαρμακοποιοί μεταξύ τους για ένα μαγαζάκι κάτω από τον ελληνικό ήλιο ούτε να γίνονται κακοπληρωμένοι υπάλληλοι των μεγαλομπακάληδων, αλλά να επανδρώνουν σύντομα τα κέντρα έρευνας και ανάπτυξης της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας.

Εμείς, αυτό που απαιτούμε, είναι να δούμε κάποτε τα ελληνικά πρωτότυπα αντικαρκινικά φάρμακα, να κερδίζουν τη θέση τους στην παγκόσμια αγορά φαρμάκου.

Ζητάμε πολλά?

Σε συνέντευξη του, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μίλησε για τη μετάβαση σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο.

Ε, ακριβώς αυτό ζητάμε!

Στην ίδια συνέντευξη, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μίλησε για τη "μάχη εναλλακτικών υποδειγμάτων", όμως καμία μάχη δεν μπορεί να κερδηθεί πριν ξεκινήσει… Ας ξεκινήσει, λοιπόν!

Κι αυτό το ζητάμε!

Γρηγορείτε κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης. Γρηγορείτε, ξεκινώντας τουλάχιστον από μια απογραφή των παραγωγικών εγκαταστάσεων που σκουριάζουν απαξιωμένες, για να πωλούνται εν κρυπτώ και μπιρ παρά, από τους θρασείς τραπεζίτες για παλιοσίδερα…

Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν δεν το έχετε καταλάβει, όλη αυτή η περιουσία ανήκει στον ελληνικό λαό που την έχει πληρώσει σε τιμές πολλαπλάσιες της αξίας της. Την έχομε πληρώσει με πόνο, με δάκρυα και με αίμα, εδώ και μια πενταετία, αυτήν την περιουσία…

Γρηγορείτε!

OKTANA by Raskolnick

Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Του Ισίδωρου Νερούτσου


Κοίτα Γιάνη. Αν πρόκειται να υπογράψεις συμφωνία παρόμοια με τους Σαμαροβενιζέλους, καλύτερα να πας σπίτι σου.

Δεν δόθηκε λευκή επιταγή από το λαό. Δεν ξέρω τι λένε οι νονοί μας ακροδεξιοί της Ε.Ε. και τα ντόπια τσιράκια τους, αλλά κακώς δόθηκαν και χρήματα στο ΔΝΤ, που στερήθηκαν από μισθούς των γιατρών και λοιπών εργαζομένων.

Αλήθεια ποιόν ρωτήσατε;

Είναι σαφέστατο ακόμα και στον εντελώς άσχετο με τα οικονομικά, πολίτη, ότι η

ΜΟΝΗ

συμφωνία που επιτρέπεται να γίνει, από την κυβέρνηση αυτή, που γι’αυτό την ψηφίσαμε και την στηρίζουμε, είναι η αναδιάρθρωση του χρέους, σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης του Βερολίνου το 1953, για την Γερμανία. Αν δεν συμφωνήσουν, δεν πρέπει να πάρουν και ευρώ τσακιστό.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ


Βαρουφάκης: Η συμφωνία θα κλείσει, δεν υπάρχει άλλη επιλογή



Πεπεισμένος ότι η συμφωνία με τους πιστωτές θα κλείσει εμφανίστηκε ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης μετά τη συνεδρίαση του Eurogroup, παρά το επιθετικό κλίμα που συνάντησε από τους ευρωπαίους ομολόγους του.

«Η συμφωνία με τους πιστωτές θα είναι δύσκολη αλλά θα υπάρξει, και μάλιστα γρήγορα, καθώς δεν υπάρχει άλλη επιλογή», δήλωσε, σπεύδοντας όμως να τονίσει: «Εμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε συμβιβασμούς, αλλά θέλουμε μια συμφωνία συνεκτική. Μια συμφωνία που θα μπορώ να τη φέρω στην Βουλή και να την υπερασπιστώ λέγοντας ότι αυτό είναι το νέο αναπτυξιακό μοντέλο της Ελλάδας». «Υπάρχουν ξεκάθαρες ενδείξεις για πρόοδο στις διαπραγματεύσεις τις τελευταίες εβδομάδες», πρόσθεσε ο υπουργός Οικονομικών υποδεικνύοντας ως ένα από τα βασικά σημεία σύγκλισης με τους πιστωτές τις ιδιωτικοποιήσεις.

«Είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις που θα επιταχύνουν τη διαδικασία», είπε ακόμη ο Γιάνης Βαρουφάκης, προσθέτοντας ότι οι εξελίξεις θα ήταν πιο γρήγορες εάν οι εταίροι συμφωνούσαν σε μερικές εκταμιεύσεις ή μια μικρότερη λίστα μεταρρυθμίσεων. «Η Ελλάδα θέλει μια συμφωνία στους στόχους για πρωτογενή πλεονάσματα που δεν θα υπονομεύει την ανάπτυξη... Δεν θέλουμε να υπογράψουμε δεσμεύσεις για πρωτογενή πλεονάσματα που είναι απίθανο να επιτευχθούν», είπε ο υπουργός Οικονομικών, επισημαίνοντας ότι «ο νόμος για τις κατασχέσεις που απαιτούν οι πιστωτές είναι επίσης αντιπαραγωγικός».

Απαντώντας σε ερωτηση για την τεταμένη συνεδρίαση του Eurogroup ο Γιανης Βαρουφάκης είπε ότι «όσο πλησιάζουμε στο τέλος της διαπραγμάτευσης είναι λογικό να υπάρχουν εντάσεις» ταυτόχρονα όμως δεν έκρυψε την ενόχλησή του για την έλλειψη προτάσεων που συχνά χαρακτηρίζει τις τοποθετήσεις πολλών ομολόγων του.

Ανέφερε επίσης ότι πολύ συχνά οι εταίροι της Ελλάδας στην ευρωζώνη δίνουν την εντύπωση ότι με πρόσχημα τις διαβουλεύσεις στο τεχνικό επίπεδο δεν θέλουν να ενημερώνονται για τις ελληνικές προτάσεις. «Την ώρα που εσύ δεν μπορείς να καταθέσεις επίσημα τις προτάσεις σου, που τις έχεις, γιατί δεν σε αφήνουν να τις καταθέσεις και οι υπουργοί δεν τις δέχονται τις προτάσεις σου, αυτό δεν είναι διαδικασία που οδηγεί σε λύση. Δεν είναι λελογισμένη διαπραγματευτική διαδικασία» είπε, σημειώνοντας πως «από τις 20 Φεβρουαρίου ήμουν πεπεισμένος ότι θα υπάρχουν τακτικές υπονόμευσης μέχρι και την τελευταία στιγμή».

Ως προς το θέμα μιας ενδεχόμενης συνάντησής του με τους εμπειρογνώμονες εκπροσώπους των θεσμών ο υπουργός Οικονομίας δήλωσε πως δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να τους υποδεχτεί ακόμη και στο γραφείο του στην Αθήνα αν θεωρούσε πως έτσι θα υπήρχε λύση των προβλημάτων. Πλην όμως συνέχισε τα πραγματικά προβλήματα είναι ουσίας και όχι διαδικασίας.

TVXS

Διαβάστε Περισσότερα »

Διακινητές ονείρων…

Γράφει η Άβα Μπουλούμπαση*


Με τις επαναλαμβανόμενες και βασανιστικές συνεδριάσεις, έκτακτες ή μη... -του Γιούρογκρουπ και των τεχνικών (ή όπως αλλιώς τους ονομάζουμε)- συμβούλων, με την κινδυνολογία, αλλά και τις αντικειμενικά δύσκολες για τη χώρα μας στιγμές, με τους εκπροσώπους του σάπιου πολιτικού συστήματος και τους σκελετούς που ξαναβγαίνουν ανερυθρίαστα από τα ντουλάπια, η προεκλογική ατμόσφαιρα ελπίδας και προσδοκιών τείνει να αποδομηθεί και να παγώσει.

Η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας βρίσκεται μπροστά σε ένα καθοριστικό σταυροδρόμι. 

Πρέπει να παραμείνει πιστή στις προεκλογικές της δεσμεύσεις, που βάσει αυτών αναδείχτηκε, και συνάμα πρέπει να διαχειριστεί μια ιδιαίτερα πολύπλοκη και πρωτόγνωρη κατάσταση, οικονομική αλλά βασικά πολιτική.

Η επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα προκαλεί τριγμούς και θέτει σε δοκιμασία τα ομορφότερα όνειρα. Όμως η διαχείριση της αποδεικνύει τελικά και το πόσο πιστεύει κανείς στα όνειρα και πόσο και αν, έχει τη διάθεση να παλέψει για να τα κάνει πράξη.

«Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο», φώναζε η γαλλική νεολαία τον Μάη του ’68. Σήμερα σύσσωμος ο παλιός πολιτικός κόσμος απαιτεί την επιστροφή στην _μνημονιακή_ πραγματικότητα, σαν τη μόνη «εφικτή λύση». Και ασκείται μια τεράστια πίεση, εσωτερική και εξωτερική, στη νέα κυβέρνηση, για να επιδείξει «ωριμότητα» και «ρεαλισμό». Η λέξη «συμβιβασμός» κλίνεται σε όλες τις κλίσεις, το βασανιστήριο των δόσεων χρησιμοποιείται για το στρογγύλεμα, ακόμη και για την προσπάθεια ενσωμάτωσης....

Αν όμως νίκη είναι το να βγαίνεις από μια δύσκολη κατάσταση, αν πόλεμος (χωρίς εισαγωγικά) είναι αυτό που έχουμε μπροστά μας, και κάθε άλλο παρά «αμοιβαία επωφελής λύση» από μια -υποτιθέμενη- Ευρώπη του «Διαφωτισμού» και του «ορθού λόγου», τότε... Στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει, όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει.... (Και δεν χρησιμοποιώ τυχαία τους συγκρουσιακούς όρους).

Μαζί με τους απόφοιτους του Λύκειου, δίνουμε κι εμείς εξετάσεις: όλοι-ες εμείς,  η κυβέρνηση, το κόμμα και οι υποστηρικτές του. Όχι στον Σόιμπλε, τη Μέρκελ ή το ΔΝΤ: Δίνουμε εξετάσεις στο λαό μας, και στους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου.

Να πάψουν πια οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες για φίλους και εχθρούς!

Να  παλέψουμε για το «δικαίωμα στο όνειρο», γιατί είναι ηθικά νόμιμο, δίκαιο και εφικτό, γιατί το αξίζουμε σαν λαός και σαν χώρα!

Με μια προϋπόθεση να κερδίσουμε και να διαφυλάξουμε την ενότητα κυβέρνησης  και κοινωνίας, να αφουγκραστούμε και να τιμήσουμε τον λαϊκό καημό, να σεβαστούμε τα προτάγματα των -πραγματικών- κινημάτων, να πάρουμε ξεκάθαρη θέση υπέρ του δοκιμαζόμενου λαού μας.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα απέναντι στους «εταίρους» = δανειστές....

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ !

* Η Άβα Μπουλούμπαση είναι Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Ώρα του Πρωθυπουργού

by To Skouliki Tom
 

Ξενυχτισμένο είναι το πανελλήνιο, αφού χθες το βράδυ ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ήταν καλεσμένος στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, ενώ ο Γιάννης Πρετεντέρης πάλευε να ξεπεράσει το ψυχολογικό όριο του 1% τηλεθέασης.

Σε γενικές γραμμές, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αρκετά καλός και σίγουρα καλύτερος από τον Αντώνη Σαμαρά της προηγούμενης εβδομάδας αλλά αυτό δεν είναι κριτήριο, αφού μπροστά στον Αντώνη Σαμαρά φαίνεται διανοούμενος ακόμα και ένας σκαντζόχοιρος.

Μιλώντας για τις διαπραγματεύσεις, ο Νίκος Χατζηνικολάου ρωτούσε επίμονα να μάθει αν ο Γιάνης Βαρουφάκης ζήτησε την άδεια του Πρωθυπουργού για να μην πάει στο δείπνο με τους Ευρωπαίους συναδέλφους του στη Λετονία, λες και ο Υπουργός Οικονομικών είναι κανάς ξεπουλημένος δημοσιογράφος που δεν πάει ούτε για κατούρημα χωρίς να ρωτήσει τα αφεντικά του.

Ο Αλέξης Τσίπρας αποκάλυψε ότι ο Ντράγκι και ο Ντάισλεμπλουμ τον είχαν διαβεβαιώσει προφορικά ότι η Ελλάδα θα πάρει χρήματα μόλις υπάρξει συμφωνία αλλά μετά τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου πήραμε τα τρία μας κι είναι να απορεί κανείς που αυτοί οι Ευρωπαίοι δεν είναι οι αγνοί άγγελοι που όλοι νομίζαμε.

Το πνευματικό παιδί του Αβέρωφ και ο Αλέξης Τσίπρας μίλησαν αρκετή ώρα για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της Ελλάδας, αφού δεν βρέθηκε ένας χριστιανός στο στούντιο να τους θυμίσει ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει από το 2010.

Ο φτασμένος δημοσιογράφος ρώτησε τον Πρωθυπουργό και για τον Σάββα Ξηρό που αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας μετά τον Γιάνη Βαρουφάκη αλλά ο Αλέξης Τσίπρας τού θύμισε τον Μητσοτάκη που είχε συγχωρήσει τους πραξικοπηματίες της Χούντας, οπότε ο Νίκος Χατζηνικολάου το βούλωσε και πήγε σε διαφημίσεις, αφού ο καλύτερος τρόπος για να μη φανείς γελοίος είναι να κάνεις τον μαλάκα.

Ο Πρωθυπουργός δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος, χωρίς ωστόσο να ξεκαθαρίσει το ακριβές ερώτημα που θα τεθεί στην κρίση των Ελλήνων οι οποίοι παίζουν στα δάχτυλα όλα τα κρίσιμα εθνικά θέματα, οπότε είναι λογικό να τους ρωτάμε τώρα ποια νομισματική πολιτική πρέπει να ακολουθήσει η χώρα.

Ο Αλέξης Τσίπρας ομολόγησε ότι εμπιστεύεται την κρίση του ελληνικού λαού που ψήφιζε επί 40 χρόνια τους ίδιους απατεώνες, οπότε ο Νίκος Χατζηνικολάου πέρασε στις ερωτήσεις του κοινού, ώστε ο Πρωθυπουργός να πάρει μια γερή δόση ελληνικού λαού και να μάθει να μη λέει μαλακίες.

Εν τω μεταξύ, μετά από 2,5 ώρες εκπομπή στο κανάλι του Βαρδινογιάννη κι ούτε κουβέντα από τον Πρωθυπουργό της χώρας για τους καναλάρχες που δεν πληρώνουν φόρους, οπότε καταλαβαίνουμε ότι η μεγάλη πληγή της Ελλάδας εξακολουθούν να είναι οι ταβερνιάρηδες των νησιών που δεν κόβουν απόδειξη για την τυροκαυτερή.

Ο Νίκος Χατζηνικολάου είπε ότι οι υποψήφιοι για το κοινό της χθεσινής εκπομπής ήταν περισσότεροι από κάθε άλλη φορά αλλά κρίνοντας από όσους πήραν το λόγο, καταλαβαίνουμε ότι η ομάδα του Ενικού διάλεξε τους πιο καθυστερημένους.

Αρχικά πήρε το μικρόφωνο η γυναίκα του Σώρρα, που φορούσε ένα μενταγιόν της Ομάδας Έψιλον, η οποία ρώτησε τον Πρωθυπουργό σχετικά με τον λογαριασμό καταπιστευμάτων στην Αμερική όπου είναι κρατημένα πολλά τρις στο όνομα της Ελλάδας αλλά ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ότι δε ξέρει τίποτα για το θέμα γιατί είναι πράκτορας των Εβραίων και μας ταΐζει κουτόχορτο.

Ακολούθησαν αρκετοί ομιλητές, ανάμεσά τους 3 ψεκασμένοι, 2 βριλ και 1 ενδογήινος, ενώ κατά τις 2 παρά τη νύχτα ήρθε η ώρα του κλασικού σκατόφλωρου νεοφιλελέ που ρώτησε για την ανομία του ασύλου, οπότε ο Αλέξης Τσίπρας ψέλλισε μέσα από τα δόντια του “το μουνί που σε πέταγε, παλιομαλάκα” αλλά ευτυχώς δεν ακούστηκε στο μικρόφωνο.

Στο κλείσιμο της συνέντευξης, ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι θα ήταν καλή ιδέα να οριστεί η Ώρα του Πρωθυπουργού στα κανάλια των ολιγαρχών που υποτίθεται ότι θα διέλυε, αν και ακόμα καλύτερη ιδέα θα ήταν να οριστεί η Ώρα του Μαλάκα, όπου οι πολίτες θα απαντούν στις ερωτήσεις των πολιτικών, μπας και καταλάβουμε ποτέ ότι προκοπή από αυτούς δεν πρόκειται να δούμε.

(Ανήθικο δίδαγμα: Ο Αλέξης Τσίπρας μου φάνησε αρκετά ειλικρινής. Βέβαια, να τη χέσω τη μετεκλογική ειλικρίνεια. Μπορεί η λαϊκή εντολή που πήρε να μην ήταν η ρήξη αλλά σίγουρα πήρε εντολή να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ανεξαρτήτως της πορείας των διαπραγματεύσεων. Δικά του λόγια είναι αυτά. Όσα είπε για τον ΕΝΦΙΑ, το αφορολόγητο και τον κατώτατο μισθό είναι κωλοτούμπες μεγατόνων. Θα το καταλάβει λίαν συντόμως από τις δημοσκοπήσεις. Κυριακή κοντή γιορτή.)

(Ανήθικο δίδαγμα no. 2: Ευτυχώς που μάθαμε από τον Πρωθυπουργό της χώρας ότι οι πρόσφυγες που έρχονται από τη Συρία κουβαλάνε tablet και iphone γιατί πέτυχα τις προάλλες στην Ομόνοια ένα Σύρο που μου ζητούσε βοήθεια για να περάσει μια πίστα στο Candy Crash Saga και τον πέρασα για τρελό. Τώρα ξέρω.)

(Ανήθικο δίδαγμα no. 3: Δύο τελευταίες παρατηρήσεις και κλείνω: πρώτον, ο Αλέξης πήρε κιλάκια και δεύτερον, τα ταχύρρυθμα μαθήματα αγγλικών έχουν αποδώσει.)

 TheThree Mooges
 
Διαβάστε Περισσότερα »