Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Λέμε ΟΧΙ στον ακρωτηριασμο της ζωης! Ψηφιζομε ΟΧΙ στις 5 του Ιουλη!!!

Του Κωστη Μουδατσου


Οι οικονομικες και οικολογικες καταστροφες, οι δογματικες πολιτικες και οι ακραιοι θρησκευτικοι φονταμενταλισμοι καταστρεφουν τους λαους!Η μονη ελπιδα ειναι δημιουργικοι ανθρωποι που αγαπουν την ελευθερια και δινουν νοημα στη ζωη!

  • Η λαικη οργη μεγαλωνει εξαιτιας της αυξανομενης και διογκουμενης ανεργιας.
  • Η λαικη οργη μεγαλωνει εξαιτιας των μειωμενων και παγωμενων μισθων και συνταξεων.
  • Η λαικη οργη μεγαλωνει εξαιτιας των τεραστιων κεφαλαιων που διατιθενται στις τραπεζες.
  • Η λαικη οργη μεγαλωνει εξαιτιας των περικοπων στην υγεια, στην παιδεια , στις κοινωνικες ασφαλισεις...

Σαν καλλιτεχνης νοιωθω τις κραυγες :

  • τις κραυγες της θλιψης
  • τις κραυγες της απόγνωσης και του τρομου
  • τις κραυγες του θυμου και της οργης
  • τις κραυγες της αρνησης στον ακρωτηριασμο των ονειρων για ζωη τοσο για εμας οσο και για τα παιδια μας!

Αφου εδωσαν τεραστια ποσα χρηματων στις ξενες και ντοποιες τραπεζες, τωρα θα ξαναδωσουν τεραστια ποσα, οι συνταξιουχοι και οι μισθωτοι με τους μικρομεσαιους, για να καλυψουν τα τεραστια ελλειματα και να πληρωνονται τα χρεη!

Τα χρηματιστηρια δημιουργησαν τις φουσκες των μελλοντικων κρισεων!

Οι κρατικοι προυπολογισμοι με τις μαυρες τρυπες και τα ελλειματα απειλουν τα λαικα εισοδηματα. Η ανεργια αυξανεται, οι χρεωκοπιες πληθαινουν και τη μια κριση ακολουθει μια αλλη πιο καταστροφικη.

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ!

Το χρεος ειναι θηλια στο λαιμο μας!

Γιατι χρεωθηκαμε; γιατι καταχρεωθηκαμε;

Που πηγαν τα χρηματα απο τα τεραστια ποσα που πληρωναν οι εργαζομενοι με τους φορους και τις εισφορες; Που πηγαν οι χρηματοδοτησεις;

Πως βρεθηκαμε χρεωμενοι μεχρι το λαιμο;

Δυο φορες πληρωνομε τον ιδιο λογαριασμο! Τη μια για να σωθουν οι τραπεζες την αλλη για να καλυφθουν οι μαυρες τρυπες του προυπολογισμου που δημιουργησε η προηγουμενη πληρωμη! Τα μνημονια μας διελυσαν σαν κοινωνια και οικονομια! Οι κυβερνησεις, μας καταληστευσαν, καταδικαζοντας τη χωρα στη παρακμη, στην ανασφαλεια, στην πολιτικη ομηρεια στα διεθνη οικονομικα σκιαχτρα!

Η ιδεολογικη τρομοκρατια των διαπλεκομενων μμε εχει γινει ανυποφορη με τα μεγαλειωδη ψεματα και την παραπληροφορηση! Οι κοινογνωμολογοι καταστρεφουν την κοινη γνωμη! Ζουμε ενα κοινωνικο και οικονομικο πολεμο εναντια στο κοσμο των μικρομεσαιων, στο κοσμο της εργασιας, εναντια στους συνταξιουχους και τους εχοντας αναγκη.

Ο φοβος απο τα διεθνη σκιαχτρα, τους διεθνεις οικους αξιολογησης, τις τραπεζες ,την φοβισμενη και ατολμη κομισιον που κρυβεται στα δυσκολα θετουν νεα ερωτηματα.

  • Ποιες δυναμεις θα εκφρασουν τις αναγκες για προστασια του κοσμου της εργασιας;
  • Ποιες δυναμεις θα εκφρασουν τις αναγκες για προστασια της Φυσης;
  • Ποιες δυναμεις θα εκφρασουν τις αναγκες για προστασια της ειρηνης και του πολιτισμου;
  • Ποιες δυναμεις θα ενσαρκωσουν την ελπιδα για παραγωγικη ανασυγκροτηση της χωρας μαζι με τις αλλες ευρωπαικες δυναμεις, με την Ευρωπη, και για την Ευρωπη!

Οι προοδευτικες και πατριωτικες δυναμεις πρεπει να επιστρεψουν με συγχρονη μορφη σαν κινητηριες δυναμεις νεων ιδεων που θα φερουν νεους θεσμους με μεγαλες αλλαγες σε εθνικο, ευρωπαικο και παγκοσμιο επιπεδο! Ποιοι θα επιβαλλουν τις αναγκαιες μεταρυθμισεις στην οικονομιας μας που δεν περνουσαν τοσα χρονια γιατι αντιδρουσαν οι "εθνικοι εργολαβοι" και η κυριαρχη ταξη;Ποιος θα βαλει χερι στη διαπλοκη και τη διαφθορα;

Ειμαστε σε μια μεταβατικη εποχη που το παλιο ψυχομαχει χωρις να εχει πεθανει ακομη ενω το καινουργιο παλευει να γεννηθει!

Νοιωθοντας την κραυγη της αρνησης στον ακρωτηριασμο της ζωης λεμε ΟΧΙ ..

Οι πλουσιοι διαπλεκομενοι απολαμβανουν ασυλειας και προστασιας ξεφωνιζοντας οτι ...τα υποζυγια αντεχουν ακομη! φορτωστε τα! τα δικα μας ειναι δικα μας και τα δικα τους κι αυτα δικα μας ειναι!

  • Λεμε ΟΧΙ γιατι ενω δεν μπορουμε να σηκωσομε στους ωμους μας την αιγα μας φορτωνουν το βοδι!
  • Λεμε ΟΧΙ γιατι η νεκρη εργασια τρωει την ζωντανη!
  • Λεμε ΟΧΙ στην ιδιωτικοποιηση του κερδους και απο την αλλη στην κοινωνικοποιηση των χρεων!

Ας μιμηθουμε τις γυναικες της Καρχηδονας που εκοψαν τα μαλλια τους για να φτιαξουν πολεμικες μηχανες και να σωσουν την πατριδα τους!

Ψηφιζομε ΟΧΙ γιατι θελομε την ανεξαρτησια μας και δεν θελομε να υποδουλωνομε τους εαυτους μας με υποθηκες και μνημονια!

Ψηφιζομε ΟΧΙ για να ξαναχτισομε το ναο της Ελευθεριας τοσο για εμας οσο και για τα παιδια μας!

Διαβάστε Περισσότερα »

Γλείψε, μασκαρά!

Του Δημήτρη Δανίκα


Για το ευρώ. Για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Για τις Βρυξέλλες. Για το Βερολίνο. Πάρτε τα όλα. Και τον Παρθενώνα. Ολα τα δίνω. Αρκεί το ευρώ να μη χάσω!

Να το δεις στη μικροκλίμακα της καθημερινότητάς σου. Στην προσωπική σου σχέση. Τόσο απλά. Εσύ θέλεις. Το κορίτσι ψιλοθέλει. Εσύ γουστάρεις. Εκείνη σφυρίζει αδιάφορη. Εσύ άνεργος. Εκείνη φραγκάτη. Εσύ από κάτω. Εκείνη από πάνω. Εσύ ικέτης. Εκείνη δεν ξέρει. Εσύ τα δίνεις όλα. Μα όλα. Εκείνη, πέρα βρέχει!

Αποτέλεσμα; Στο τέλος θα σέρνεσαι στα πατώματα! Πώς το λένε αυτό; Συσχετισμός δυνάμεων. Οπως περίπου ο νόμος της βαρύτητας. Οσο πιο ψηλά το «αντικείμενο» τόσο μεγαλύτερη δύναμη αποκτά καθώς πέφτει με φόρα να σε λιώσει κανονικά!

Ρίξε τώρα μια ματιά στη μεγάλη κλίμακα. Τη θηριώδη. Την απροσμέτρητη. Την εικόνα των γιγάντων. Ετσι ακριβώς συμβαίνει με εμάς τους Ελληνες και τους Ευρωπαίους πιστωτές μας.

Οσο πιο υποχωρητικός τόσο εκείνοι απαιτούν κι άλλα μέτρα. Οσο πιο ενδοτικός τόσο εκείνοι περισσότερο απαιτητικοί. Οσο εσύ πιο χαμηλά τόσο εκείνοι πιο ψηλά. Οσο πιο ικέτης τόσο περισσότερο γονατιστός στα τέσσερα να σφαδάζεις!

Γιατί αυτό; Μα επειδή φρόντισες επιμελώς και συστηματικά να ξεχαρβαλώσεις τον παραγωγικό σου ιστό. Μα επειδή ξεθεμελίωσες την οικονομία σου. Μα επειδή η εθνική σου παρθενία μετατράπηκε σε ευρωπαϊκή παρθενορραφή. Μα επειδή εσύ κι αυτοί δύο κόσμοι διαφορετικοί!

Το ερώτημα τραγικό. Πώς γίνεται ο αραμπάς να ανταγωνιστεί τη Μερσεντές; Ποτέ των ποτών!

Αφού λοιπόν από την πίσω πόρτα μπήκες χαριστικά στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Αφού επί σειρά ετών μαϊμούδιζες ότι περίπου είσαι ισότιμος και ισοδύναμος με τη γερμανική οικονομία. Και αφού κάθε κυβερνητικό προσωπικό φρόντισε να μετατρέψει τον τόπο σε στάχτες και αποκαΐδια, τώρα πλήρωνε, γονάτισε, παρακάλεσε, χάιδεψε. Γλείψε, μασκαρά!

Και όσοι ισχυρίζονται ότι για όλα φταίει ο Τσίπρας είναι τουλάχιστον ανόητοι. Για να μην πω αδιάβαστοι και μικροσυμφεροντολόγοι. Ποιος φλόμωσε το Δημόσιο; Οι πράσινοι και οι γαλάζιοι. Ποιοι πριμοδότησαν τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό; Οι πράσινοι και οι γαλάζιοι!

Ποιοι σε οργασμική συνουσία με τους μεσάζοντες και τα λαμόγια; Οι πράσινοι και οι γαλάζιοι.

Ποιοι ευνόησαν τη φοροκλοπή; Οι πράσινοι και οι γαλάζιοι. Ποιοι ξάφρισαν τα ασφαλιστικά ταμεία; Οι πράσινοι και οι γαλάζιοι. Και ποιοι εφάρμοσαν αυτό το τριτοκοσμικό παραγωγικό μοντέλο; Οι πράσινοι και οι γαλάζιοι!

Και τώρα; Η κοινωνία τρομοκρατημένη. Να φύγουμε από το ευρώ; Θεούλη μου, όχι, δεν το αντέχω. Δεν το μπορώ! Καταστρόφα. Να μείνουμε στο ευρώ. Πάση θυσία. Να τα δώσουμε όλα!

Ποια όλα; Να κουρέψουμε τις συντάξεις. Να ψαλιδίσουμε τους μισθούς. Να ξεπουλήσουμε τη δημόσια περιουσία. Να περπατάμε στα τέσσερα. Να σερνόμαστε σαν τους γυμνοσάλιαγκες!

Να κατεβάσουμε τα σώβρακα. Να, χερ Σόιμπλε. Τα κατέβασα όλα. Ελα να με «πάρεις» από πίσω. Να σου δώσω και τη γυναίκα μου. Να σου δώσω τα χέρια και τα πόδια μου. Αν επιμένεις, σου δίνω και την κόρη μου. Αντε και τον γιο μου!

Για το ευρώ. Για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Για τις Βρυξέλλες. Για το Βερολίνο. Πάρτε τα όλα. Και τον Παρθενώνα. Και τα μουσεία. Και τα αγάλματα. Και τα οικόπεδα. Και τις παραλίες. Και τα βουνά. Ολα τα δίνω. Αρκεί το ευρώ να μη χάσω!

Γονατισμένος! Διασυρμένος! Κατεστραμμένος! Εξαθλιωμένος! Διακορευμένος! Τελειωμένος!

Τι είσαι μωρέ; Το πτυελοδοχείο του Σόιμπλε. Τι άλλο είσαι μωρέ; Ο καμπινές της Κριστίν Λαγκάρντ! Τι άλλο; Ο καρπαζοεισπράκτορας των Σλοβάκων! Τι άλλο; Ο Φιλιππινέζος του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ!

Και τι άλλο; Ο αρχιμαλάκας των Βρυξελλών. Αλλά πού ’σαι, να ξέρεις, αρχιμαλάκας με ευρώ!

protothema.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Ένα μεγάλο Όχι. Του Μίκη Θεοδωράκη

e-dromos


Βαρυσήμαντη η τοποθέτηση του Μίκη Θεοδωράκη που εκτιμά ότι η χώρα βρίσκεται «στα πρόθυρα μιας εθνικής δοκιμασίας, ένα μόνο βήμα πριν από μια καταστροφή ιστορικών διαστάσεων» και κάνει λόγο για πλήρη αποτυχία του συνόλου του πολιτικού κόσμου. Ο Μίκης Θεοδωράκης καλεί σε υπερψήφιση του Όχι που, όπως λέει, θα είναι «Όχι σε όλες τις επαχθείς και δυσβάσταχτες συμφωνίες με τους θεσμούς» και δεν πρέπει να φαλκιδευτεί εμφανιζόμενο ως ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ή ως συναίνεση στην κυβερνητική πρόταση «των 8 δισεκατομμυρίων».

Διαβάστε ολόκληρη την ανακοίνωση:


Εδώ και πολλά χρόνια, περισσότερο όμως την τελευταία πενταετία, ζούμε την πλήρη αποτυχία του συνόλου του πολιτικού μας κόσμου, που έχει οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα μιας εθνικής δοκιμασίας, ένα μόνο βήμα πριν από μια καταστροφή ιστορικών διαστάσεων.

Ζήσαμε πρόσφατα την προσπάθεια κάποιων ξένων δυνάμεων (ανεξάρτητα από τις όποιες δικές μας ευθύνες) να σχεδιάσουν μεθοδικά την καταστροφή της πατρίδας μας από κάθε άποψη, εθνική, ιστορική, πολιτιστική, κοινωνική και τη μετατροπή του λαού μας σε λαό ραγιάδων, που θα επαιτεί για ένα κομμάτι ψωμί.

Τους είδαμε να προσπαθούν να ελέγξουν πλήρως το σύστημα εξουσίας της χώρας και να το καταστήσουν όργανο για την εφαρμογή του σχεδίου τους σε όλους τους τομείς της εθνικής μας ζωής δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο όπλο της οικονομίας για να διαλύσουν την ελληνική κοινωνία σε όλους τους τομείς: της εργασίας, της μόρφωσης, της ανάπτυξης, του εμπορίου, της παραγωγής, του Πολιτισμού.

Τους είδαμε να προσπαθούν να ελέγξουν απόλυτα τους κρίσιμους τομείς των διεθνών σχέσεων και της εθνικής μας άμυνας.

Τους είδαμε με τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις να αποκλείουν κάθε σχέση μας με άλλη χώρα εκτός από τους ίδιους, για να έχουν αυτοί την αποκλειστικότητα στον πλήρη έλεγχο της χώρας μας και παράλληλα να διεκδικούν τον δημόσιο πλούτο μας, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τις μεγάλες οδικές αρτηρίες, την ηλιακή ενέργεια, το νερό, τα δημόσια ακίνητα, τα ιστορικά μας μνημεία, καθώς και τον έλεγχο της Παιδείας και του Πολιτισμού.

Και είδαμε τις τότε κυβερνήσεις μας να υπογράφουν συμφωνίες και κείμενα που, όπως χαρακτηριστικά υποστήριξε και ο καθηγητής Γ. Κασιμάτης, δεν ήταν δυνατόν να υπογραφούν «ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο».

Μπροστά σ” αυτή τη λαίλαπα που μας αιφνιδίασε όλους, ο λαός μας βρέθηκε γυμνός. Το μόνο του όπλο ήταν η ενότητα. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε.

Παράλληλα είδαμε τον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση. Προσωπικά είχα προειδοποιήσει ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς, και μάλιστα με το ηρωικό παρελθόν της ελληνικής Αριστεράς, θα σημάνει συναγερμό στους νικητές του Εμφυλίου πολέμου που θα θελήσουν να εξοντώσουν τόσο την κυβέρνηση όσο και τον λαό που την ψήφισε. Ότι έτσι θα στεγνώσουν τη χώρα απ” το χρήμα και παράλληλα θα κάνουν τα πάντα για να μας τιμωρήσουν. Ότι η προσπάθεια ενός αριστερού κόμματος να γίνει κυβέρνηση χωρίς να έχει εξασφαλίσει ερείσματα και χωρίς να έχει σχέδιο άμεσης εφαρμογής για την επόμενη μέρα είναι τυχοδιωκτική και θα την πληρώσουμε ακριβά. Και είχα θέσει δύο προϋποθέσεις: Τον σχηματισμό ενός άνω του 50% Παλλαϊκού Μετώπου και την προετοιμασία συμμαχιών στηριγμένων επάνω σε κοινοπραξίες με ισχυρές διεθνείς δυνάμεις για την από κοινού εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου, γιατί διαφορετικά θα πηγαίναμε ξυπόλητοι στ” αγκάθια. Και να που οι εξελίξεις δυστυχώς με δικαίωσαν.

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σ” ένα δημοψήφισμα. Μετά από πέντε ολόκληρους μήνες «διαπραγματεύσεων» με τους «θεσμούς» – τρόικα που έγιναν μέσα στο πλαίσιο του Μνημονίου, το οποίο δεν τόλμησε ο ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει με τον «πρώτο νόμο που θα έφερνε στη Βουλή», όπως είχε δηλώσει προεκλογικά ο σημερινός πρωθυπουργός, και που τελικά μας πέταξαν στα βράχια, μας ρωτούν αν συμφωνούμε με την τελευταία πρόταση των «θεσμών» που ζητούν περισσότερα μέτρα, μισού μόλις δισεκατομμυρίου επί πλέον των μέτρων ύψους 8 δισεκατομμυρίων που αποδέχθηκε η ελληνική κυβέρνηση, και μάλιστα με υπογραφή του ίδιου του πρωθυπουργού.

Φυσικά δεν είναι δυνατόν να ψηφίσουμε υπέρ της συμφωνίας με τους δανειστές. Όμως το Όχι των ψηφοφόρων που θα επιλέξουν το ψηφοδέλτιο αυτό θα είναι Όχι σε όλες τις επαχθείς και δυσβάσταχτες συμφωνίες με τους «θεσμούς». Όχι σε όλες τις συμφωνίες που φορτώνουν τον λαό με ακόμα περισσότερα βάρη οδηγώντας τον σε πλήρη εξαθλίωση και εξόντωση και στερώντας του την εθνική ακεραιότητα, ανεξαρτησία και κυριαρχία. Και δεν πρέπει κανείς να διανοηθεί να φαλκιδεύσει την απάντηση αυτή εμφανίζοντάς την ως ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και ακόμα περισσότερο ως συναίνεση στη δική της πρόταση των 8 δισεκατομμυρίων που στο κάτω – κάτω εμπεριέχεται στην πρόταση των δανειστών.

Το πιο σπουδαίο όμως είναι τι θα γίνει την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος. Μετά την πλήρη, όπως ανέφερα και προηγουμένως, αποτυχία του συνόλου του πολιτικού μας κόσμου, που έχει οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα μιας εθνικής δοκιμασίας, μακάρι να υπήρχε τρόπος να σχηματιστεί μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» για να βγάλει τη χώρα από το σημερινό αδιέξοδο στο οποίο την έχουν οδηγήσει ηγέτες κατώτεροι των συνθηκών και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν ο λαός και η χώρα κατά τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα κατά την εποχή των Μνημονίων.

Εφ” όσον όμως αυτό δεν είναι εφικτό, και πάλι το μόνο όπλο που μένει στον ελληνικό λαό είναι η ενότητα. Μόνο ενωμένοι σαν μια γροθιά μπορούμε να αγωνιστούμε να αντιμετωπίσουμε το καρκίνωμα που μας απειλεί ακόμα και με θάνατο. Ο ελληνικός λαός πρέπει να επιδείξει ψυχραιμία, ωριμότητα και υπευθυνότητα και να αναδειχθεί με κάθε νόμιμο τρόπο σε κυρίαρχο υπερασπιστή των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του.

Αθήνα, 29.6.2015 Μίκης Θεοδωράκης

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΟΧΙ

Της Παναγιώτας Μπλέτα


Είναι πλέον απόλυτα κατανοητό σε όλους, ότι διανύουμε ιστορικές εποχές, καθώς ελάχιστες φορές στην ιστορία του αυτός ο λαός, έχει κληθεί να αποφασίσει μόνος του για τη μοίρα του.

Η ιστορικότητα της επιλογής του ΟΧΙ, είναι εκείνη που αποδίδει ιστορικότητα αντίστοιχα και στο ΝΑΙ, καθώς η ευθύνη του Έλληνα απέναντι στις συνθήκες που βιώνει καθίσταται ιστορική.

Όταν ο φασισμός ασκείται έμμεσα από Δημοκρατικά πολιτεύματα, που επιστρατεύονται προκειμένου να καθοδηγήσουν πάλι το λαό στην ποδηγέτηση του από το κεφάλαιο είναι χειρότερος και από αυτόν των απολυταρχικών καθεστώτων , γιατί το δηλητήριο στο δίνει με το κουταλάκι του φαρμάκου το «μητρικό» χέρι , αυτό που εμπιστεύεσαι και όχι ο εχθρός.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου είναι διαβρωμένη η σκάλα επικοινωνίας του λαού με το πολίτευμα του και κινδυνεύει να πέσει στον αγώνα του για να το φτάσει, καταργείται η σκάλα. Τα χέρια του λαού αποκτούν διαστάσεις χεριών γίγαντα, το κατεβάζει από εκεί ψηλά που το έχει τοποθετήσει και επαναπροσδιορίζει την αξία του.

Σε μια αντίστοιχη στιγμή σήμερα, ο ελληνικός λαός καλείται να πράξει ανάλογα, αποκαθιστώντας τη σχέση του με την Δημοκρατία. Απλά η Ελληνική κυβέρνηση κατάργησε τη σάπια σκάλα και έθεσε καινούργια αγωνιστικά δεδομένα ιστορικής ευθύνης για ιθύνοντες και μη.

Επί σειρές ετών, ο ελληνικός λαός βρισκόταν βυθισμένος στην γλυκιά νάρκη του καταναλωτισμού και έτσι άφηνε τα περιθώρια να εκπορνεύουν την Δημοκρατία του οι έμποροι του συγκεκριμένου ναρκωτικού. Έτσι και στήθηκε η μεγαλύτερη βιομηχανία θανάτου όχι μόνο για τον ελληνικό λαό, αλλά και για όλους τους λαούς που ήταν επιρρεπείς στην συγκεκριμένη εξάρτηση, ξεπουλώντας τις περιουσίες τους για μια δόση «καταναλωτικής ηρωίνης», μέχρι που κάποια στιγμή ξύπνησε από τον λήθαργο και αναζητούσε ευθύνες, χωρίς να αναλογίζεται ότι η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει στον ίδιο.

Αυτή η ιστορική ευθύνη βαρύνει σήμερα τον ίδιο, προκειμένου να υπερασπιστεί την Δημοκρατία του, προκείμενου να υπερασπιστεί την Ιστορία του, κλείνοντας τα αυτιά στις σειρήνες που τον καλούν να αγωνιά για το αν θα μπορεί να βγάλει χρήματα από το ATM για να αγοράσει τα εισαγόμενα προιόντα.

Και αν έχουν φθάσει σήμερα αρκετά εισαγόμενα προιόντα να καλύπτουν πάγιες πρώτες ανάγκες, είναι γιατί άφησε την οικονομία του στα χέρια κλεφτών που σακάτεψαν την εγχώρια παραγωγή και επιχειρηματικότητα, με απώτερο στόχο να ανοίξουν την πόρτα στο πολυεθνικό κεφάλαιο που σάρωσε τα πάντα.

Έτσι, οι εισαγωγές καταστάθηκαν περισσότερες από τις εξαγωγές και δημιουργήθηκε το έλλειμμα που είναι υπεύθυνο για την κρίση στην ελληνική οικονομία, γιατί το κέρδος δεν έμπαινε στις ελληνικές τσέπες και κατά συνέπεια δεν επαναεπενδυόταν στην ελληνική αγορά.

Ποτέ όμως δεν είναι αργά για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας , για το restart, ακόμη και από μηδενική βάση και αυτό γιατί διαθέτει όλα τα απαραίτητα παραγωγικά και εμπορικά μέσα για να δηλώσει αυτάρκεια, ακόμη και στα χειρότερα σενάρια υιοθέτησης εθνικού νομίσματος. Αρκεί να υπάρχει η βούληση, για την αποκατάσταση των συνθηκών δημοκρατίας, που θα διέπουν τις όποιες αγορές κινείται.

Γιατί η Δημοκρατία δεν πατάει σε νομίσματα, αλλά σε ιδεολογίες διευθέτησης της ίσης μεταχείρισης.

Το συνδημοκρατικό λοιπόν θα είναι, ο λαός να λειτουργήσει με ψυχραιμία, να σταθμίσει τα επιχειρήματα για να αποδώσει και τις αντίστοιχες ευθύνες και να ψηφίσει ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ», που του παρέχει η «μητέρα» Ευρώπη…

Έτσι θα δώσει μια ευκαιρία και στην Ευρώπη να τα ξαναβρεί με την Δημοκρατία, την οποία έχει καθυβρίσει και προσβάλλει βάναυσα , προκειμένου να αλλάξει ο κόσμος προς το καλύτερο και όχι προς το χειρότερο.

Σε όποια περίπτωση, εμείς το ραντεβού μας με την ιστορία δεν θα το χάσουμε, ακόμη και αν χρειαστεί να ξαναγυρίσουμε στο εθνικό μας νόμισμα, με αντίκρισμα τον εθνικό μας πλούτο, που πολλοί επιβουλεύονται…

Σχετικά δε με τους εκβιασμούς που ασκούνται τύπου capital control (έλεγχος τραπεζικών αναλήψεων) , προκειμένου να χτιστεί μια πλειοψηφία του ΝΑΙ, δεν είναι παρά μια κλασική τραπεζική διαδικασία που προβλέπεται πάντα σε περιπτώσεις κρίσεων ή bank run (υπεραναλήψεις χρημάτων ,τόσες πολλές και μεγάλες που δεν μπορεί το σύστημα να τις σηκώσει). Εδώ έχουμε την περίπτωση του bank run ,που ο κόσμος πανικοβλημένος σηκώνει τεράστιες ποσότητες χρημάτων , με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν οι τράπεζες να στερέψουν από χρήμα και να μην μπορούν να εξυπηρετήσουν. Τότε το σύστημα κατεβάζει ασφάλειες για να αυτοπροστατευθεί και δεν έχει να κάνει ούτε με αλλαγή νομίσματος ,ούτε και με έξοδο από την ευρωζωνη.

Το "ΟΧΙ" όμως παραμένει το χρέος απέναντι στην ιστορία μας...

Kαι το "ΝΑΙ" το χρέος απέναντι στους δανειστές/κατακτητές μας...

Για αυτόν το λόγο πρεπει η ψήφος να είναι καθολική και αποφασιστική χωρίς τα διλλήματα του «ψευδοευρώ».

Πρέπει να στέλνει μηνύματα αγωνιστικής ελευθερίας και Δημοκρατίας που είναι σε άσκηση, ενάντια στο φασισμό του «ο λαός δεν μπορεί να αποφασίσει για τον εαυτό του, παρά μόνο μέσα από τους εκλεγμένους του».

Πρέπει να ξεπερνά το φόβο για το άγνωστο που αποδομούσε ανέκαθεν την άσκηση της άμεσης Δημοκρατίας. Ο φόβος για το άγνωστο αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα μόνο όσων υποτάσσουν και όσων υποτάσσονται.

Οι υπόλοιποι μπορούν να δημιουργούν ελεύθερα σε κάθε περιβάλλον, ακόμη και από τις στάχτες τους

Διαβάστε Περισσότερα »

Όλα τώρα αρχίζουν

by To Skouliki Tom


Από το πρώτο δευτερόλεπτο που ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε με διάγγελμα τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, κάναμε γνωστή στη σελίδα μας τη στάση που θα κρατήσουμε σαν μπλογκ: ΟΧΙ.

Εννοείται ότι δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω τους λόγους αυτής της στάσης.

Δε γίνεται να εξηγούμε συνεχώς τα αυτονόητα.

Όποιος μετά από 5 χρόνια βιβλικών καταστροφών δε ξέρει ήδη τί θα ψηφίσει, προφανώς ζούσε σε άλλο γαλαξία.

Όποιος δε βλέπει ποιοι υπεραμύνονται του ΝΑΙ, είναι τυφλός ή ακόμα χειρότερα, εθελοτυφλεί.

Όποιος δεν καταλαβαίνει ποιους συμφέρει το ΝΑΙ και ποιους το ΟΧΙ, είναι καθυστερημένος και καλά θα κάνει την Κυριακή να πάει για μπάνιο.

Όποιος θέλει και ελπίζει να αλλάξει κάτι, το οτιδήποτε, στην Ελλάδα και την Ευρώπη, έχει ήδη πάρει την απόφασή του.

Σε αυτό το σημείο θέλω να πω κάτι στους ψηφοφόρους του ΚΚΕ που παρακολουθούν το μπλογκ – και είναι αρκετοί. Καταρχάς, ποτέ μου δεν έχω ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Ψηφίζω σταθερά ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ξέρω ότι το ΚΚΕ είναι επιφυλακτικό – έως αρνητικό – απέναντι σε αυτό το δημοψήφισμα. Δικαίως, κατά τη γνώμη μου.

Φυσικά και δεν έχουμε πάθει αμνησία. Δε ταξιδέψαμε ξαφνικά στο χρόνο. Δε διακτινιστήκαμε από τις 25 Ιανουαρίου στις 27 Ιουνίου. Η μνημονιακή ελληνική πρόταση των 8 δις υπήρξε. Δε μπορούμε να παριστάνουμε ότι δεν έγινε ποτέ. Και η Κυβέρνηση ήταν έτοιμη να την υπογράψει. Ήταν έτοιμη να υπογράψει κάτι για το οποίο δεν είχε λάβει εντολή από κανέναν Έλληνα πολίτη, δεξιό ή αριστερό.

Μήπως οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ κράτησαν υπερβολικά πολύ κι ο Αλέξης Τσίπρας άργησε να προχωρήσει σε δημοψήφισμα δίνοντας την ευκαιρία στους δανειστές να πάρουν ακόμα περισσότερο το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις; Πιθανότατα ναι.

Μήπως υπάρχει ο κίνδυνος ένα ενδεχόμενο ΟΧΙ να οδηγήσει απλώς στην υπογραφή ενός πιο light μνημονίου από αυτό που προτείνουν οι δανειστές; Ναι, υπάρχει.

Σε αυτά συμφωνώ με το ΚΚΕ. Αλλά θα σας πω και κάτι άλλο. Ποτέ οι συνθήκες δε θα είναι οι κατάλληλες για όλους, ποτέ η ώρα δε θα είναι η σωστή και ποτέ το ερώτημα δε θα τεθεί όπως ακριβώς το θέλουμε.

Τώρα είναι η ευκαιρία μας να τοποθετηθούμε και να πάρουμε απευθείας μέρος στις διαπραγματεύσεις. Για το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας και χιλιάδων Ευρωπαίων που περιμένουν από εμάς να κάνουμε τη σωστή επιλογή.

Τί θα φέρει ένα ΟΧΙ; Κανείς δε ξέρει. Όλοι όμως ξέρουν τί θα φέρει ένα ΝΑΙ. Γιατί δε θα είναι ΝΑΙ. Θα είναι ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ. Θα είναι το λουκέτο που θα βάλουμε με τα ίδια μας τα χέρια στην αλυσίδα που είναι περασμένη στο λαιμό μας.

Έχουμε 6 μέρες μπροστά μας να κάνουμε σαφές στην Κυβέρνηση τί σημαίνει και τί θέλουμε να φέρει το ΟΧΙ. Οι τρόποι υπάρχουν.

Mείνετε μακριά από τις εφημερίδες, τα κανάλια και τα σάιτ των ολιγαρχών. Μείνετε μακριά και από την προπαγάνδα της Κυβέρνησης. Το μόνο που θα καταφέρετε θα είναι να διχαστείτε. Έχουμε τους δικούς μας χώρους. Κι αυτοί είναι οι δρόμοι και το διαδίκτυο. Μας ανήκουν.

Ξεχάστε το όριο των 60 ευρώ ανά ημέρα. Έχουμε μάθει να ζούμε και με πολύ λιγότερα. Το μετρό θα είναι δωρεάν για 6 μέρες. Εκμεταλλευτείτε το. Κάντε βόλτες, πηγαίντε για μπάνιο, συζητήστε, πιείτε, διασκεδάστε. Ζυμωθείτε.

Τίποτα δεν τελείωσε. Όλα τώρα αρχίζουν.

(Ανήθικο δίδαγμα: Να πω και κάτι στους συριζοταλιμπάν. Ηρεμήστε. Δε γίνεται καμιά επανάσταση. Δε θα πέσει ο καπιταλισμός με ένα δημοψήφισμα. Μπορεί να μη γίνει και απολύτως τίποτα. Το σύμπαν παραμένει παντελώς αδιάφορο για την κυβερνησούλα σας. Για να μην απογοητευτείτε πάλι και κλαίγεστε το λέω, όπως στις αρχές της περασμένης εβδομάδας.)

(Ανήθικο δίδαγμα no. 2: Μας γράφουν μερικοί ότι δε βρίσκουν την πρόταση των Θεσμών για να τη διαβάσουν. Ιδού: thepressproject.gr/article/78680/Auti-einai-i-protasi-ton-thesmon)

Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges

Διαβάστε Περισσότερα »

Δεν φοβάμαι την πείνα, φοβάμαι το φόβο σας

Χρύσα Δουζένη


Ακούω τι θα γίνει αν έρθει η ρήξη και δεν έχουμε να φάμε, να πάρουμε φάρμακα, να βάλουμε βενζίνη.

Ξέρετε, υπάρχουμε κι εμείς που όλα τα παραπάνω -άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο- τα έχουμε βιώσει.

Τι κάναμε;

Δεχτήκαμε και προσφέραμε αλληλεγγύη.

Έβαλα δυο ντομάτες εγώ και λίγο ψωμί μια φίλη και φάγαμε παρέα με γέλια και καλαμπούρι.

Πήγα μέσα στη νύχτα σε φίλη να πάρω ντεπόν για το άρρωστο παιδί μου.

Έδωσα φουστάνι καλό στη φίλη που δεν είχε να φορέσει στο γάμο του συγγενή της.

Κάνουμε γιορτές-γενέθλια και τα ταψιά όλων των φίλων γεμίζουν το τραπέζι της γιορτής.

Τα ρούχα των παιδιών μας περνάνε από τα μεγαλύτερα στα μικρότερα.

Κράτησα το παιδί φίλης για να δουλέψει και αυτή με τον τρόπο της μου το ανταπέδωσε.

Συλλογικά και αλληλέγγυα τραβάμε το γολγοθά τόσα χρόνια και έτσι όπως μάθαμε θα το κάνουμε για όσο χρειαστεί.

Δεν φοβάμαι την πείνα, φοβάμαι το φόβο σας.

Χρύσα Δουζένη facebook

Διαβάστε Περισσότερα »

Η αξιοπρέπεια της ουράς

Του Βασίλη Ξυδιά


Το αξιοπρεπές άτομο δεν μπορεί να σταθεί στην ουρά. Όπως δεν μπορεί γενικώς να συγχρωτίζεται με τον πολύ κόσμο, και μάλιστα για ταπεινά πράγματα. Λοιδορεί λοιπόν η ριζοσπαστική-επαναστατική διανόηση τον λαουτζίκο που έτρεξε στις ουρές των τραπεζών, των σούπερ-μάρκετ και των βενζινάδικων. Λες και οι πολιτικές μάχες δίνονται απ’ όσους είναι απαλλαγμένοι από τις γήινες ανάγκες, κι απ’ όσους δεν χρειάζεται να φροντίζουν για την καθημερινότητα, τη δική τους ή των δικών τους. Ο ρομαντικός επαναστατισμός σαν μονοφυσιτική αίρεση.

Κι όμως εγώ είδα χθες στις ουρές των τραπεζών ανθρώπους ψύχραιμους και ευγενείς, που δεν βρίζονταν ούτε έσπρωχναν ό ένας τον άλλον για να προλάβουν μην αδειάσει το ΑΤΜ· ούτε διαπληκτίζονταν για το ποιος φταίει που φτάσαμε σ’ αυτή την κατάσταση. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους που μιλούσαν μεταξύ τους «όμορφα και απλά», περιμένοντας υπομονετικά στην ουρά, είδα τη ζύμη ενός λαού που μπορεί όντως να πει ΟΧΙ. Ανθρώπους που μπορούν να δώσουν τη μάχη της αξιοπρέπειας και της ανεξαρτησίας έχοντας επίγνωση ότι ο αγώνας που ανοίγεται μπροστά τους είναι μαραθώνιος, κι όχι απλό κατοστάρι.

Αναρωτιέμαι αν η ριζοσπαστική-επαναστατική διανόηση έχει αυτή την επίγνωση και την ανάλογη αντοχή. Αν ξέρει τι την περιμένει σαν καθημερινότητα από δω και πέρα· αν έχει συναίσθηση των ασκών που άνοιξε η προκήρυξη του δημοψηφίσματος. (Ας το πούμε έτσι, εν παρενθέσει: Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα – είτε το ΟΧΙ, είτε το ΝΑΙ – η ζωή στην Ελλάδα δεν θα είναι πλέον όπως ήταν μέχρι χθες. Η μεγάλη πλειονότητα του λαού θα βιώσει – όλοι μας θα βιώσουμε – μια άνευ προηγουμένου φτωχοποίηση. Σε περίπτωση συμφωνίας το αποτέλεσμα θα είναι προφανώς βαριά λιτότητα, ενώ αν επικρατήσει ένα ισχυρό ΟΧΙ με συνέπεια την οριστική ρήξη με τους δανειστές, τότε και πάλι θα περάσουμε από πολύ δύσκολα, «αχαρτογράφητα», όπως όλοι λένε, νερά.)

Εν όψει αυτών των καταστάσεων φοβάμαι πως η βδομάδα αυτή με τις κλειστές τράπεζες, και το 60άρι όριο στις αναλήψεις, δεν είναι παρά ένα πρώτο φροντιστήριο, μια απλή προπόνηση για ό,τι μέλει να ακολουθήσει. Κι όσο κι αν τώρα μάς κάνει κόπο να κάτσουμε κι εμείς στη σειρά – κατά το γνωστό τραγουδάκι του Γ. Οικονομίδη – αυτή μπορεί να αποδειχθεί ένας από τους κυτταρικούς θεσμούς του μεταευδαιμονιακού Ελληνισμού. Ναι, εκεί, στις ουρές, μεριμνώντας για την ταπεινή υλική πραγματικότητα, είναι ίσως που θα ζυμωθεί η νέα συλλογική συνείδηση των Ελλήνων· πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στους υποτιθέμενους χώρους του πνεύματος (γκαλερί, θέατρα κτό) ή του αγώνα (διαδηλώσεις, συνελεύσεις κλπ).

Κι ας καταλήξω με μια αιρετική σκέψη: Μήπως, αντί να τρέχουμε στα δήθεν αυθόρμητα πολιτικά καλέσματα στο Σύνταγμα, θα ήταν πολύ πιο σκόπιμο να δοκιμάσουμε τον ριζοσπαστισμό μας στις ουρές, μετατρέποντάς τες – και για χάρη δική μας και των συμπατριωτών μας – σε εργαστήριο συναρμογής της επιβίωσης με την κοινωνικότητα, σε εργαστήριο μιας νέας αξιοπρέπειας;

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Δισ. επί Δις

Στάθης


«Μήπως το ευρώ πέθανε το Σάββατο το απόγευμα;» αναρωτιέται ο Βρετανός δημοσιογράφος Πολ Μέισον. Δεν νομίζω, όχι ακόμα, αλλά ο υπερσυντέλικος του πράγματος έχει συμβεί. Και κατά τούτο η Ελλάδα υφίσταται (από τώρα) τα τετελεσμένα του αύριο. Για τρίτη φορά μέσα σε έναν αιώνα, 1914-2014 (συν 1), η Γερμανία πάει να θανατώσει την Ευρώπη. Αλλά σ’ αυτό θα επανέλθουμε, ας δούμε πρώτα  τα πράγματα και τα γεγονότα.

Λίγο πριν να καταρρεύσουν  (εν τέλει) οι διαπραγματεύσεις, η πλευρά των δανειστών-δυναστών θέτει υπ’ όψιν της ελληνικής πλευράς μια τελική πρόταση (τελεσιγραφική, τύπου take or leave it) ακόμα χειρότερη απ’ όσα χείριστα είχε δεχθεί ως εκείνη τη στιγμή η ελληνική πλευρά κι ακόμα χειρότερη απ’ όσα χείριστα είχε προτείνει ως εκείνη τη στιγμή η πλευρά των εταίρων.

Ηταν πλέον φανερό ότι το παιγνίδι δεν αφορούσε πια το ποσοστό 13% ή 23% για τα ξενοδοχεία, αλλά «ότι επρόκειτο για παιχνίδι κυριαρχίας».

Το the game is over είχε φορέσει πλέον το πρόσωπό του. Και μίλησε με τη φωνή του Eurogroup. Το οποίον χωρίς να έχει θεσμική αρμοδιότητα αποφάνθηκε (μάλιστα όχι ομόφωνα, διότι ο Ελληνας υπουργός δεν παρίστατο) ότι η ΕΚΤ θα καταδίκαζε (όπως απεδείχθη) τις ελληνικές τράπεζες στο κλείσιμο. Το οποίο βεβαίως θα χρεωνόταν η ελληνική κυβέρνηση.

[Εδώ εγείρεται μέγα ερώτημα: αν έδιωξαν τον κ. Βαρουφάκη, εκείνος γιατί έφυγε; Αν το Eurogroup συνεκλήθη εκ νέου -και δεν εκλήθη- εκείνος γιατί δεν προσήλθε αυτοβούλως;] Οπως και να ’χει, το Eurogroup χωρίς να ’χει τη θεσμική αρμοδιότητα, όπως επίσης κι όχι ομόφωνα, λόγω απουσίας Βαρουφάκη, κάλεσε την ΕΚΤ να σταματήσει την αναπλήρωση των χρηματικών εκροών απ’ τις ελληνικές τράπεζες. Οπερ και εγένετο, με αποτέλεσμα τον «πανικό» μπροστά στα ΑΤΜ, μικρόν στην αρχή, αλλά με την ευγενική φροντίδα των διαπλεκόμενων ΜΜΜ, μεγάλον στη συνέχεια.

Από τη στιγμή εκείνη και μετά το θέμα έλαβε παγκόσμια διάσταση. Που αποτυπώθηκε στις αγορές από την πρώτη στιγμή (αναμένεται η συνέχεια), αλλά και στον παγκόσμιο Τύπο. Η συνισταμένη των αντιδράσεων θα μπορούσε να συνοψισθεί στην (προγενέστερη αυτών των εξελίξεων) δήλωση του Αυστριακού Καγκελάριου Βέρνερ Φάιμαν ότι «η έξοδος είναι καταστροφή για τους Ελληνες που δεν φταίνε σε τίποτα», με την Telegraph να προσθέτει ότι «η ταπείνωση της Ελλάδας πρέπει να μας ανησυχεί όλους.

Η δημοκρατία δεν ισχύει πλέον όταν ο έλεγχος του νομίσματος και της οικονομικής πολιτικής παραδίδεται σε υπερεθνικό σώμα». Ταυτοχρόνως ο κ. Κρούγκμαν μιλά για «τερατώδη αφροσύνη των πιστωτών», ενώ ο ΟΟΣΑ προειδοποιεί ότι «οι παγκόσμιες αγορές δεν είναι έτοιμες για Grexit». Οι εξελίξεις θα είναι πυκνές και σύνθετες και οι παρ’ ημίν έμποροι του φόβου θα κάνουν ό,τι μπορούν για να ξαναγίνει στην Ελλάδα κυβέρνηση Μέρκελ με υπουργό τον κ. Σαμαρά ή τον κ. Σ. Θεοδωράκη. Ή με άλλο πρόσωπο εθνικής αποδοχής (στο Βερολίνο)!

Τα τεχνάσματα, σαν την πρόταση-μη πρόταση Γιούνκερ (τον ξεσκέπασε ο Πίτερ Σπίγκελ των Financial Times), η κακοπιστία και τα συναφή είναι τα λιανοντούφεκα αυτής της «Εταιρείας Εκτέλεσης Συμβολαίων Θανάτου». Το βαρύ πυροβολικό τους είναι η ίδια η πολιτική τους. Η πολιτική της Γερμανίας, η οποία μπορεί (ηλιθιωδώς) να εξουθενώσει την Ελλάδα, αλλά θα βάλει σε κίνδυνο άλλες χώρες, όπως η Ιταλία (καθώς οι αγορές δείχνουν έτοιμες να την κατασπαράξουν κι αυτήν). Η Γερμανία φέρεται με την ίδια απληστία (αυτή είναι η φύση του καπιταλισμού) αλλά και την ίδια βλακεία (αυτή είναι το «στίγμα του Κάιν» στην ιστορία της): να θέλει τα πάντα, όταν τα έχει εξασφαλίσει σχεδόν όλα.

Το 1914, όταν πυροβολήθηκε ο Αρχιδούκας της Αυστρίας στο Σεράγεβο, ουδείς πίστευε ότι σε οχτώ βδομάδες ο κόσμος θα έμπαινε στο σφαγείο. Βδομάδα με τη βδομάδα οι διπλωματικές προσπάθειες και οι διαπραγματεύσεις δεν έδειχναν (επειδή δεν το αντιλαμβάνονταν) ότι πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους.

Ακόμα κι αν η «υπόθεση της Ελλάδας» δεν λειτουργήσει καταλυτικά για ένα γενικότερο (επικίνδυνο) ξεχαρβάλωμα, θα λειτουργήσει μια επόμενη «υπόθεση». Συνεπώς εγείρεται το ερώτημα: αν η Γερμανία είναι τυφλή, οι σύμμαχοί της, ή οι υποταγμένοι σε συμμαχία, εταίροι της, δεν βλέπουν τον κίνδυνο;

Δεν βλέπουν ότι πάνω στο ελληνικό επίδικο παίζεται και το δικό τους τομάρι; Πάλι τα ίδια; πάλι «άσε το σπίτι του γείτονα να καεί, δεν είναι το δικό μου»; Τώρα αρπάζουν τους Ελληνες, χωρίς να βρίσκεται κανείς να τους υπερασπισθεί. Αύριο τους Ισπανούς, ή τους Ιταλούς (τους Πορτογάλους κλάψ’ τους), ή οποιονδήποτε άλλον χωρίς ουδείς άλλος να τον υπερασπίζεται. Ωραία! Ο τελευταίος ας κλείσει την πόρτα του φούρνου.

Ακούγεται αλλά δεν πολυγράφεται ότι οι Γερμανοί βιομήχανοι διαμαρτύρονται στη Μέρκελ (ότι το παρακάνει και θα τους τινάξει στον αέρα την ευρωζώνη). Ο Guardian σημειώνει δηλητηριωδώς ότι «ο Τσίπρας δεν έκανε την κωλοτούμπα που ανέμενε το Βερολίνο». Ναι, αλλά έτσι οι βδομάδες απ’ τον πυροβολισμό στο Σεράγεβο τρέχουν προς τις ομοβροντίες στο μέτωπο.

Δεν γνωρίζω τι αποτέλεσμα θα έχει το δημοψήφισμα (αν δεν ανακρούσει πρύμναν η Ενωση και φθάσουμε σε αυτό), όμως είτε γίνει, είτε δεν γίνει, είτε πρυτανεύσει το «ναι», είτε πρυτανεύσει το «όχι», η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι (ήδη) πλέον η ίδια. Το αυτονόητο της ευρωζώνης έχει κλονισθεί, η Ενωση έχει τρωθεί. Στα μάτια όλων. Οχι μόνον των αριστερών και των άλλων «συνήθων υπόπτων», αλλά και στα μάτια των δεξιών. Ποιος σοβαρός άνθρωπος είδε την ΕΚΤ να μας κόβει τη χρηματοδότηση, τον κ. Γιούνκερ να μας εξαπατά, την κυρία Μέρκελ να μας υπαγορεύει τι να ψηφίσουμε και δεν ένιωσε θυμό;

Θα μου πείτε ότι υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν τα ατμ και όχι την ΕΚΤ, που βλέπουν με τα μάτια των ΜΜΕ κι όχι με τα δικά τους - ε, και; πάντα υπήρχαν, πάντα θα υπάρχουν και δεν γίνεται αλλιώς. Εμείς τι κάνουμε; δεξιοί και αριστεροί; Για τα παιδάκια που λιμοκτονούν, φέρ’ ειπείν, στην Πάτρα (ή στη διπλανή πόρτα) θα εξακολουθήσουμε να λέμε (για να δικαιολογήσουμε τις επιλογές ή τους φόβους μας) ότι για την πείνα τους φταίει η μάνα τους και ο πατέρας τους; κι όχι οι δικοί μας διεφθαρμενοδιαπλεκόμενοι αρχιραγιάδες μαζί με τους επικυριάρχους τους;

Αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, Σαμαροβενιζελοποταμίσιοι, έχουν σηκώσει κεφάλι και κρώζουν πάλι τα ίδια, θέλουν να μας ξανασώσουν απ’ τη διαφθορά μας, την τεμπελιά μας και τον λαϊκισμό μας. Βαράνε τις κατσαρόλες έξω απ’ τα ΑΤΜ. Εχουμε περάσει και δυσκολότερα κι αν είναι για καλό θα περάσουμε ακόμα πιο δύσκολα - αλλά άκρη θα βρούμε. Γερμανοραγιάδες τέλος...

ΥΓ.: Στην ευφυή τακτική του άκυρου (που ακυρώνει μάλλον το ίδιο) καταφεύγοντας το ΚΚΕ, δικαιολογεί τη στάση του με μιαν ατάκα που θα τη ζήλευε γελοιογράφος: «Τι λαιμητόμος, τι καρμανιόλα;». Υπάρχει και μια τρίτη λύση, σύντροφοι: η γκιλοτίνα.

ΥΓ.2: Παραλειπόμενο απ’ την τελευταία συνεδρίαση της Βουλής (όπου ο κ. Σ. Θεοδωράκης απέδειξε ότι πάει για παραλειπόμενο και ο ίδιος). Κατηγόρησε με χρυσαυγίτικο και γκεσταπίτικο ήθος βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν έχουν δουλέψει ποτέ και ζουν από κομματικούς μισθούς. Μάλιστα, μέσα στον πάταγο που προκάλεσε, άναβε και κόρωνε μιλώντας με στρίγγλες και κοκοράκια - πλην όμως κότα, «παρέλειψε» να εκφωνήσει αυτό που στη (διανεμημένη) γραπτή ομιλία του έλεγε και για τον κ. Τσίπρα: ούτε ένα ένσημο κι αυτός!

Δεν θα τον αφήσει η μικρότητά του να μακροημερεύσει τον κ. Θεοδωράκη. Εχω δουλέψει με κομματικό μισθό κι ήταν τιμή μου, χιλιάδες σύντροφοι έχουν κάνει «κόκκινα μεροκάματα» για χιλιάδες άλλους συνανθρώπους μας και είναι υπερήφανοι για αυτό. Χιλιάδες σύντροφοι παράτησαν δουλειές και καριέρες για να συνεισφέρουν στον αγώνα - δεν λέω για εκείνους που έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για τα ιδανικά τους. Αλλά απ’ όλα αυτά κι άλλα πολύ περισσότερα τι να καταλάβουν οι γκεσταπίτες;

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Με ποιό ΟΧΙ είμαι

e-dromos

Σκίτσο: Μαρία Μπελαδάκη

Είμαι με το Όχι που θυμάμαι από μικρός. Όταν ήμουν 8 χρονών και η κυρία Μαρία η Δασκάλα μας είχε βάλει σε σειρά και μας έβριζε γιατί δεν έλεγε κανείς ποιος έσπασε το τζάμι της τάξης. Βγήκα μπροστά και ας μην το είχα κάνει εγώ, φοβόμουν και έτρεμα, μα της έδωσα το χέρι μου και εκείνη άρχισε να χτυπά με την βέργα. Την κοίταζα στα μάτια και χαμογέλαγα ενώ τα πόδια μου έτρεμαν. Εγώ συνέχιζα να της δίνω το χέρι μέχρι εκείνη να σταματήσει. Ήταν μια ηρωική πράξη από έναν φοβισμένο άνθρωπο που του είχαν χτυπήσει την αξιοπρέπειά του.

Είμαι με το Όχι της Πλατείας που δεν έκανε πίσω. Που έπαιζε λύρα και έκανε τα δακρυγόνα να θυμίζουν κολόνια 4711. Τους ματατζήδες να μοιάζουν με πλειμομπίλ και τον Γιωργάκη με αχυράνθρωπο. Και εκεί φοβήθηκα. Βρέθηκα απέναντι σε έναν ματατζή με απόκοσμο βλέμμα. Δεν έτρεξα… Τον κοίταξα, με κοίταξε, με χτύπησε με τη μισή του δύναμη ξέπνοα, ξώφαλτσα και έφυγε τρέχοντας.

Το δικό μου Όχι είναι πραγματικό Όχι. Και ας φοβάμαι. Το Όχι μου είναι Όχι. Δεν είναι Όχι αλλά ίσως, Όχι αλλά ναι, Όχι αλλά μπορεί. Είναι Όχι και απέναντι σε σένα που μάλλον μου το πετάς για να συνεχίσεις να διαπραγματεύεσαι με αυτούς που μου έχουν μαυρίσει τη ζωή. Είναι Όχι και σε σένα που τόσους μήνες με έχεις γραμμένο, δε μου μιλάς, δε με ρωτάς, δε με καλείς…

Και τώρα στα δύσκολα έρχεσαι και μου τρίβεσαι και ζητάς πλάτη.

Το δικό μου Όχι μοιάζει με το Όχι πολλών διπλανών μου, που μπορεί να μην αντέξουν και να ψηφίσουν Ναι γιατί δε θα αντέξουν την φασαρία, τον τρόμο και την ανοργανωσία τη δική σου. Και να σου πω κάτι ρε φίλε; Δεν χρειαζόταν καν δημοψήφισμα. Ας τους έλεγες εσύ το γκέιμ όβερ. Και να τους έλεγες πως πρέπει να φύγεις, να πας στη χώρα σου πίσω, και να αρχίσεις να δουλεύεις. Ενα Όχι ήταν αρκετό. Ας τους έλεγες ένα Όχι στα Ελληνικά και ας τους να αναρωτιούνται. Ο λαός και η πατρίδα ρε συ θα το καταλάβαινε.

Ενα απλό Όχι έφτανε.

Αν θες να ξέρεις το δικό μου Όχι είναι και απέναντι στις 47 σελίδες σου. Στις 42 σελίδες, στις 17, στις 32 κλπ. Για αυτό στο λέω για να το ξέρεις από τώρα. Το Όχι το δικό μου είναι απέναντι και σε σένα και στις τακτικές σου και στις αστοχίες σου και στους εξυπνατζήδες που βγαίνουν στα κανάλια και το παίζουν άνετοι. Το Όχι μου είναι απέναντι και στην ανειλικρίνιά σου και στον πολιτικαντισμό σου. Είναι Όχι στα επικοινωνιακά κόλπα, στις προσωπικές φιλοδοξίες, στα καθαρούτσικα συνθήματα και στην τζάμπα μαγκιά.

Πολύ γρήγορα πας να τους μοιάσεις και αυτό δεν περνά απαρατήρητο.

Θα σου εκμυστηρευτώ κάτι. Θα γούσταρα μετά το Όχι που θα έλεγες στην βαρωνεία να ερχόσουν μέσα και να έλεγες την αλήθεια. Πως είμαστε μία χώρα χρεοκοπημένη. Να έκανες και την αυτοκριτική σου. Να αποφάσιζες δεκαετή έλεγχο στην Ζίμενς, Σε Ιντρακόμ και σε καμιά δεκαριά πολιτικούς και κανάλια. Να έλεγες πως μία χώρα που δεν παράγει δεν μπορεί να καταναλώνει. Και να ξεκινάγαμε από την αρχή. Και θα δεχόμουν με ευχαρίστηση να κοπούν οι συντάξεις όσων παίρνουν πάνω από 2.000 ευρώ.

Αλλά τα λεφτά φίλε δεν θα πηγαίναν στον Μινώταυρο αλλά σε επενδύσεις και στην παραγωγή.

Το δικό μου Όχι είναι απέναντι στον Νεοέλληνα και στην λαμογιά. Στους συνδικάλες, στους επιτρόπους, στους κομματικούς αφέντες, στους κρατικοδίαιτους. Θέλω να καταλάβεις λοιπόν ότι με τον λαό δε θα τη βγάλεις καθαρή. Ας είναι το δημοψήφισμα μια αρχή για να στήσουμε διαφορετικά τη ζωή μας. Αρκούν λίγα λόγια αλλά χρειάζεται πολύ δουλειά.

Πρώτο. Το καρβέλι στα 4. Που σημαίνει μοίρασμα, αλληλεγγύη, διαχείριση καλή. Να μη πεινάσει κανένας. Δεύτερο. Κολοκοτρονέικο. Που σημαίνει ούτε ρούπι πίσω, δεν υποχωρώ με την καμία, ενώνομαι και αντέχω. Και εδώ να ξέρεις πως δεν χωράνε διαχωρισμοί, αριστεροί, δεξιοί και άλλα κόλπα. Ενότητα του λαού και των ζωντανών δυνάμεων της πατρίδας. Και μάζεψε τους δικούς σου που μόλις ακούν πατρίδα βγάζουν σπυράκια. Και δώστους να διαβάσουν κείμενα του Βελουχιώτη, του Τσε και των Ζαπατίστας.

Αν είναι λοιπόν να δώσω ένα Όχι θα το δώσω με τους δικούς μου όρους. Και δεν είναι λευκή επιταγή… Στην πραγματικότητα είναι Ναι για μία άλλη Ελλάδα. Και θα αλλάξω την Ελλάδα για να αλλάξει και η Ευρώπη και όχι η μπαρούφα που μου έλεγες ότι έχει αλλάξει η Ευρώπη για αυτό μπορεί να αλλάξει και η Ελλάδα.

Η Κυρία Μαρία μετά το ξύλο που μου έδωσε με κοίταζε περίεργα. Στο τέλος μου χαμογέλασε κιόλας!

Μας έστειλαν και αναδημοσιεύουμε από τη σελίδα του free press «Η Πατησίων ζει»

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Τα ΟΧΙ τα λένε οι Λαοί – Η Ελλάδα μπορεί αλλιώς

e-dromos


Το δημοψήφισμα και η στάση της κυβέρνησης

Η ακραία αδιαλλαξία των δανειστών ανάγκασε την ελληνική κυβέρνηση να αποχωρήσει από τη διαπραγμάτευση και να προκηρύξει δημοψήφισμα.

Σε ό,τι αφορά τους δανειστές ήταν εξαρχής σαφές ότι το θέμα γι’ αυτούς δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό (άσχετο αν δεν ήθελαν να το δουν όσοι όριζαν τη διαπραγματευτική τακτική, ενώ το κατανοούσε κάθε απλός άνθρωπος).

Στόχος των δανειστών δεν είναι να εξασφαλιστούν οι όροι αποπληρωμής του δανείου, αλλά:

  1. Να επιβληθούν με τον πιο απόλυτο τρόπο τα βίαια νεοφιλελεύθερα μέτρα προσαρμογής της χώρας στο νέο σχέδιο της Ε.Ε., όπου η Ελλάδα προορίζεται να αποτελέσει μέρος μιας υποβαθμισμένης ευρωπαϊκής περιφέρειας.
  2. Να ταπεινωθεί η κυβέρνηση διεθνώς και στο εσωτερικό, και είτε να ανατραπεί είτε να υποχρεωθεί σε μια βίαια μετάλλαξη, διαπλεκόμενη με συστημικές δυνάμεις (Ποτάμι κ.ά.).

Ο Αλ. Τσίπρας, έστω και στο παρά πέντε, θέλησε να αποφύγει τον εγκλωβισμό, αφού αντιλήφθηκε ότι η προσχώρηση στη συμφωνία που τού επέβαλαν τον ακύρωνε τελείως. Έτσι είδε το δημοψήφισμα σαν μια κίνηση τακτικού απεγκλωβισμού, χωρίς όμως πρόθεση αλλαγής στρατηγικής, και χωρίς να εντάσσει την κίνηση αυτή σε κάποιο ευρύτερο σχέδιο.

Επομένως, η αντίδραση της κυβέρνησης στον εκβιασμό των δανειστών και η προκήρυξη του δημοψηφίσματος δεν εμφανίζεται ως πραγματική αλλαγή στρατηγικής. Αν και «ακραία» σαν κίνηση, γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι για την ίδια την κυβέρνηση αποτελεί διαπραγματευτικό ελιγμό στο πλαίσιο της αναζήτησης «αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας».

Χαρακτηριστικές είναι οι αλλεπάλληλες δηλώσεις κυβερνητικών και κομματικών στελεχών, οι οποίες υπονομεύουν την ήδη δύσκολη μάχη για το ΟΧΙ που πρέπει να δοθεί αυτήν την εβδομάδα μέσα σε 5 μόλις μέρες. Από αυτή την αδιέξοδη λογική απορρέει και ο κίνδυνος ακύρωσης ή/και αλλαγής χαρακτήρα του δημοψηφίσματος (ακόμα και αλλαγής τού ΟΧΙ σε ΝΑΙ) αν η κυβέρνηση κάνει δεκτή κάποια «ευνοϊκότερη» πρόταση των δανειστών την τελευταία στιγμή.

Η απόφαση για δημοψήφισμα μάς εισάγει σε νέα φάση

Η στάση των δανειστών σκληραίνει και αυτό θα συνεχιστεί, καθώς δυσχεραίνεται η συνεννόηση με την ελληνική κυβέρνηση και ενισχύονται τα σενάρια ανατροπής της. Ό,τι και να γίνει, η σημερινή κυβέρνηση θεωρείται «ξένο σώμα» για την ευρωκρατία. Αυτό ισχύει ακόμη και στην απευκταία για το λαό μας περίπτωση επίτευξης «έντιμου συμβιβασμού την τελευταία στιγμή», που θα σημάνει την επιβολή ακόμη πιο τεραστίων διαστάσεων λιτότητας.

Από την πλευρά του ελληνικού λαού είναι δυνατόν να υπάρξει αφύπνιση του αντιμνημονιακού ριζοσπαστισμού. Ταυτόχρονα οι φοβικές τάσεις σε μερίδα του λαού επιτείνονται λόγω της προπαγάνδας τρόμου, του κλεισίματος τραπεζών κ.λπ. (δεν υπήρχε καμιά προετοιμασία του λαϊκού παράγοντα γι’ αυτά, κι ακόμη είμαστε μόνο στην αρχή) αλλά και της επιεικώς αμφίσημης στάσης που εκπέμπουν ηγετικά στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση, και με οποιοδήποτε αποτέλεσμα, θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να περιμένουμε ραγδαίες πολιτικές, οικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις. Κεντρικό στοιχείο σε αυτή τη φάση είναι το βάθεμα της οργανικής κρίσης, οι πολιτικές εξελίξεις σε περιβάλλον γενικευμένης σύγχυσης και παντελούς έλλειψης προετοιμασίας του λαϊκού παράγοντα, η περαιτέρω αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος που επιχειρεί να εφαρμόσει μνημονιακές πολιτικές.

Η ανεξάρτητη δυναμική του δημοψηφίσματος

Στο πλαίσιο αυτό το δημοψήφισμα μπορεί να αποκτήσει ανεξάρτητη δυναμική, πέρα από τις προθέσεις όσων το βλέπουν απλώς ως μέρος της διαπραγμάτευσης. Σε κάθε περίπτωση στόχος θα ήταν ένα μεγάλο λαϊκό ΟΧΙ, τέτοιο που δεν θα είναι εύκολα «διαχειρίσιμο» από όσους επιθυμούν ή αποδέχονται («αναγκαστικά» έστω) τη συνέχιση του καθεστώτος αποικίας χρέους.

Ένα μαζικό λαϊκό ΟΧΙ είναι αυτό που μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα και να ακυρώσει αντιλαϊκούς σχεδιασμούς αποτελεί την καλύτερη απάντηση στις ραδιουργίες της τρόικας αλλά και των εγχώριων «προθύμων» κάθε είδους. Ένα τέτοιο ΟΧΙ μπορεί να δυσκολέψει τη «διαχείρισή του» από όσους επιθυμούν πάση θυσία συμφωνία. Δηλαδή να αποτελέσει μια παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα που να μην μπορεί εύκολα να μεταφραστεί σε «μνημόνιο light» ή σε μια συμφωνία όπως αυτή των 47 σελίδων.

  • ΟΧΙ τελεσίγραφα, ΟΧΙ μνημόνια, ΟΧΙ αποικία χρέους. // Αξιοπρέπεια, δημοκρατία, λαϊκή-εθνική κυριαρχία
  • Ενίσχυση της εθνικής και λαϊκής ενότητας για τη νίκη του ΟΧΙ, αλλά και την αποτροπή ενός ενδεχόμενου διχαστικού κλίματος μέσα στο λαό.
  • Σχέδιο διεξόδου – «Η Ελλάδα μπορεί αλλιώς»: μορατόριουμ πληρωμών, αναδιάρθρωση-περικοπή χρέους, πολιτειακή μεταπολίτευση, παραγωγική ανασυγκρότηση, κοινωνική-πολιτιστική αναγέννηση.

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Καραγκιόζης και το capital control

Γελωτοποιός


Τάδε έφη Καραγκιόζης

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Καθόμουν, που λέτε, έξω απ’ την παράγκα και κοιτούσα τ’ άστρα, μπας και με πάρει ο ύπνος να ξεχάσω την πείνα μου. Και πάνω που μ’ έπαιρνε πέφτει πάνω μου και με πατάει ο Χατζηαβάτης.

“Τι κάνεις, βρε αθεόφοβε; Κοιμάσαι;”

“Τι να κάνω, ρε Χατζατζάρη; Να παίζω μπιρίμπα;”

“Μα καλά, δεν άκουσες τι λέει η τηλεόραση;”

“Χατζατζάρη την τηλεόραση την έκανα ενυδρείο. Δεν μπορούσα να βλέπω, με πείραζε στο στομάχι.”

“Βρε ανεπρόκοπε, βρε χαραμοφάη, σήκω πάνω γρήγορα. Δεν έμαθες τι έγινε;”

“Σεισμός;”

“Χειρότερα.”

“Πόλεμος;”

“Χειρότερα.”

“Ήρθε ο Αντίχριστος;”

“Χειρότερα σου λέω.”

“Ε, τι έγινε ρε Χατζατζάρη, και μ’ έσκασες.”

“Κλείνουν οι τράπεζες.”

“Γιατί; Διακοπές θα πάνε;”

“Όχι, βρε αχαΐρευτε. Capital control.”

Εγώ εγγλέζικα καλά δεν ξέρω. Μόνο το ντογκ, το κατ και το ασανσέρ ξέρω.

“Τι ‘ν’ αυτό το κάτι το χοντρό, ρε Χατζατζάρη;”

“Θα σου πω γρήγορα γιατί βιάζομαι.”

“Πες γρήγορα γιατί βαριέμαι.”

“Αποφάσισε ο δήμαρχος να κάνει δημοψήφισμα.”

“Τι να ψοφήσουμε;”

“Ναι ή όχι στα νέα μέτρα του Σουλτάνου.”

“Κι άλλα μέτρα θέλει ο Σουλτάνος; Μας έχουν πάρει τα μέτρα μια και δυο, κι άλλα θέλει;”

“Δεν είναι αυτό το θέμα.”

“Πώς δεν είναι, ρε Χατζατζάρη; Μ’ ένα βρακί τρύπιο έχω μείνει. Τώρα θέλουν να μου πάρουν και την παράγκα. Πώς δεν είναι;”

“Θα μ’ ακούσεις ή θα λες βλακείες;”

“Εσύ το στομάχι μου που γουργουρίζει τ’ ακούς; Δεν τ’ ακούς, αυτό είναι το θέμα. Αν δεν γουργουρίσει και το δικό σου…”

“Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κλείνουν οι τράπεζες.”

“Να κλείσουν και να γκρεμίσουν μπορούν;”

“Και δεν θα μπορούμε να πάρουμε λεφτά. Γι’ αυτό τρέχουν όλοι, να προλάβουν να πάρουν τις λίρες τους.”

“Ε, καλά, κι εμένα τι με σηκώνεις; Σάμπως έχω;”

Κι έπεσα χάμω να μετρήσω τ’ αστέρια.

“Πάλι ξαπλώνεις, ρε αθεόφοβε;”

“Φύγε, Χατζατζάρη, γιατί αν σηκωθώ θα σ’ αρχίσω στις καρπαζιές, κι όταν νυστάζω και πεινάω βαράω πιο πολύ.”

“Α, να χαθείς. Εγώ φταίω που σε ειδοποίησα.”

Έφυγε ο Χατζατζάρης κι εγώ κοιτούσα τον Ερμή που ‘ταν ανάδρομος.

~~{}~~

Πάνω που ‘κλειναν τα μάτια μου μπαίνει μια μύτη στη μέση και μου κρύβει το φεγγάρι. Ήταν εκείνος ο κομψευόμενος ο Μορφονιός, που ξημεροβραδιάζεται στα καφέ σαντάν.

“Κάνε άκρη!” του φωνάζω. “Μου χαλάς τον ύπνο.”

“Ουίτ, μαμά μου. Ζωντανός είσαι; Νόμιζα ότι ήσουν πεθαμένος.”

“Και συγκινήθηκες. Πού πας, ρε μυτόγκα;”

“Πάω στην τράπεζα, να σηκώσω λίρες, χοντροκέφαλε.”

“Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Και πού τις βρήκες τις λίρες εσύ, ρε Μορφονιέ; Γιατί δεν θυμάμαι να ‘χεις πιάσει στα χέρια σου τίποτα άλλο απ’ το φλυτζάνι του καφέ.”

“Είναι της μαμάς μου, ασχημάνθρωπε. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι κι όμοιοι.”

“Ε, κάτσε να δώσεις κι ένα μήνυμα στη μαμά σου, ομορφάνθρωπε.”

Σηκώνομαι πάνω και τον αρχίζω στις καρπαζιές.

“Τι βαράς, ρε φτωχέ;” σκούζει ο Μορφονιός.

“Τι να άλλο να κάνω; Λίρες δεν έχω, φαΐ δεν έχω, κάπου πρέπει να ξεδώσω. Άρπα μια φτωχική”.

“Ουίτ, μαμά μου, η μυτούλα μου…”

Κι έφυγε κι εκείνος.

~~{}~~

Κατάλαβα ότι δεν θα μ’ άφηναν να κοιμηθώ. Πήγα να φέρω το βραδινό μου, να δειπνήσω έξω. Λιόσποροι αλατισμένοι, ό,τι είχε μείνει, όλο τσόφλια, να τα γλείφεις να ξεγελιέσαι.

Και να, μετά από λίγο, που βλέπω τον μπάρμπα μου τον Γιώργη, να ‘χει τα τσαρούχια στο χέρι και να τρέχει.

“Τι τρέχεις, ρε μπάρμπα;” του λέω και τον κόβω. “Αρρώστησε καμιά γίδα;”

“Συ ‘σαι μισοριξιά; Καν’ άκρη μη σε σβουρίσω.”

“Πού πας έτσι φουριόζος, μπάρμπα;”

“Να πάρω τις λίρες μου, μη μ’ τις φαν’ οι άπλυτοι.”

“Έλα, ρε μπάρμπα, έχεις λίρες; Την αδελφή σου τη μακαρίτισσα τη θυμάσαι; Καλή γυναίκα, ένα παιδί είχε όλο κι όλο, την αφεντομουτσουνάρα μου. Φέρε μου κι εμένα καμιά λίρα, να χαρείς τα πεθαμένα σου. Φέρε μου να ταΐσω τα Κολλητήρια που έχουν αρχίσει να τρώνε τους σοβάδες απ’ την παράγκα.”

Στάθηκε ο μπάρμπας και με κοίταξε άγρια.

“Κομούνι είσαι, ρε θρασίμι;”

“Φτωχός είμαι, μπάρμπα.”

“Κι εγώ τι φταίω, να σου δώκω τις λίρες μου;”

“Έλα ντε… Εγώ τι φταίω;”

“Φταις, για δε δουλεύεις. Αν δούλευες δε θα μας κάμαν το capital control.”

“Βλέπω μπάρμπα, το δουλεύεις το εγγλέζικο.”

“Παραμέρνα τώρα, τι θ’ αδειάσουν τα συρτάρια και θα μου τ’ς φάνε τις λιρίτσες μου.”

Έφυγε με τη φουστανέλα στο λαιμό. Είχα αρχίσει να κάνω χάζι. Έκατσα να περιμένω τον επόμενο.

~~{}~~

Νάτος κι ο Νιόνιος, ο Ζακυνθινός.

Από μεγάλο τζάκι ο Ζακυνθινός, μεγάλο σαν το καπέλο του, μεγάλο σαν τις τσέπες του. Πολιτευόμενος της κακιάς ώρας, και α και ου και μίζες από παντού. Έτρωγε με πέντε μασέλες τόσα χρόνια κι έγλυφε τ’ απαυτά του Σουλτάνου.

“Τι έγινε, ρε Νιόνιο; Άφησες το Τζάντε κι ήρθες να σηκώσεις τις λίρες σου; Εγώ νόμιζα ότι τις είχες όλες στις τράπεζες της Βενετίας.”

“Α, Καραγκιόζο, ψυχή της ψυχής μου, Καραγκιόζο, καρδούλα μου, τι πάθαμε;”

“Άσε τα καλοπιάσματα, Νιόνιο, και δεν έχουμε εκλογές. Τι έγινε, τι πάθαμε;”

“Καταστροφή, Καραγκιόζο, θα μας καταστρέψουν αυτοί.”

“Εγώ έχω καταστραφεί προ πολλού και απ’ ανέκαθεν, Νιόνιο. Εσένα τι σου κάνανε;”

“Θέλουν να μας βγάλουν απ’ την Αυτοκρατορία.”

“Την Οθωμανική;”

“Και τι θ’ απογίνουμε, Καραγκιόζο, πώς θα επιβιώσουμε χωρίς την Υψηλή Πύλη;”

“Πώς θα πάρεις τις μίζες σου, θες να πεις. Εγώ ένα φουρνάκι Siemens έχω, κι αυτό το ‘κανε φωλιά η γάτα.”

“Α, Καραγκιόζο, τραγοπόδαρε, είσαι αφελής. Χωρίς την Υψηλή Πύλη θα πεινάσουμε.”

“Νιόνιο, τόσα που ‘χεις κλέψει εσύ να πεινάσεις δεν πρόκειται.”

“Τα παιδιά σου, τα παιδιά σου θα πεινάσουν.”

“Πεινάνε ήδη, φρόντισε ο Σουλτάνος γι’ αυτό, μην ανησυχείς. Τώρα έχουν αρχίσει να συνηθίζουν.”

“Τέτοια λες για τον Σουλτάνο, γι’ αυτό δεν έχεις προκοπή. Φτωχός γεννήθηκες, φτωχός και θα πεθάνεις.”

Έφτιαξε το καπέλο του και μ’ άφησε με την ευχή του.

~~{}~~

Να μετά που πλησιάζει σιγά ο Σταύρακας, ο ψευτόμαγκας.

“Καραγκιοζούα, κάν’ άκρη, γιατί περνάει το λιοντάρι της Νεμέας.”

“Τι έγινε, ρε Σταύρακα; Κάναν κάτι το χοντρό και στα κωλόμπαρα;”

“Άσε τις περιστροφές, Καραγκιοζάκο. Εγώ είμαι της αντρικής σχολής.”

“Ναι, σε ξέρω τι σωματέμπορας που ‘σαι.”

“Με αποκάλεσες νταβατζή ή μου φάνηκε;”

“Πάντως φούρναρης δεν είσαι.”

“Αμάν, τι προσβολασιόν ήταν αυτή! Εγώ, ρε χαμηλέ, βοηθάω τα κορίτσια να ‘χουν δουλειά.”

“Και τους ρίχνεις και καμιά μπάτσα.”

“Οι άντρες έτσι φέρονται και ξηγιούνται. Κάνε τόπο τώρα, να πάω στην τράπεζα, μη σε λιώσω σαν κουνούπι.”

“Τα ‘κονόμησες κι εσύ, Σταύρακα, ε;”

“Με τον ιδρώτα του προσώπου μου, φτωχέ.”

Ε, δεν άντεξα. Του ‘ριξα μια κατακέφαλη.

“Τόλμησες ν’ ακουμπήσεις τον λέοντα;”

“Τόλμησα.”

“Να φύγω, να φύγω γιατί θα κάνω φονικό και θα σε κλαίνε τα παιδιά σου.”

Έφυγε με την ουρά στα σκέλια ο λέοντας. Κι έμεινα και σκεφτόμουν: “Όλοι έχουν λίρες, μόνο εγώ είμαι μπατίρης;”

~~{}~~

Τότε βλέπω να ‘ρχεται απ’ την άλλη ο Μέγας Αλέξανδρος, καβάλα στ’ άλογο του.

“Πού πας, ρε Αλέξη;”

“Πάω να σκοτώσω το θεριό.”

“Πώς θα το σκοτώσεις μόνος, ρε Αλέξη; Το θεριό έχει χίλια κεφάλια και κάθε κεφάλι θέλει νεκρούς χιλιάδες.”

“Θα ‘ρθει μαζί μου ο λαός.”

“Ο λαός, Αλέξη, πήγε απ’ την άλλη, να σώσει τις λίρες του και τον πισινό του.”

“Θα τα καταφέρουμε. Κυριαρχία κι αξιοπρέπεια.”

“Ε, καλά, τράβα. Κι η Παναγιά μαζί σου.”

“Δεν πιστεύω σε θεούς”, λέει ο Μέγας Αλέξανδρος.

“Ε, τότε τράβα, και το Μέγα Χάος μαζί σου.”

Έφυγε τριποδίζοντας. Αλλά έτσι όπως πήγαινε μου φάνηκε για μια στιγμή πως αυτό που καβαλίκευε δεν ήταν άλογο, αλλά το θεριό, και χαμπάρι εκείνος δεν είχε πάρει.

~~{}~~

Κουράστηκα να τρώω λιόσπορους, ήπια κι ένα κουβά νερό, ήρθε και νταλάκιασα. Έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα.

Κι είδα στον ύπνο μου ότι μου ορμούσε το θεριό. Είχε κεφάλια πολλά και μιλούσε όλες τις γλώσσες. Και πάνω στο κεφάλι του είχε το σημάδι του Σατανά χαραγμένο €. Κι ήθελε να με κατασπαράξει.

Κι εγώ ξεκίνησα να γελάω στα μούτρα του.

“Ξέρεις πόσοι προσπάθησαν να με φάνε, θεριό; Αλλά δεν τρώγομαι, αχώνευτος είμαι.”

Κι εκεί, μέσα στον ύπνο μου, άρχισαν να παίζουν τα νταούλια.

“Αβάντι, μανέστρο, έναν καλαματιανό, να χορέψουμε στα ερείπια της αυτοκρατορίας. Γεια σου, ξυπόλητη οικογένεια.”

Γελωτοποιός

Διαβάστε Περισσότερα »

Ξηλωμένο πουλόβερ η Ευρώπη πλέον…

Αντριάνα Βασίλα


Κατέρρευσε μέσα σε μια στιγμή όλη η στρατηγική της τρομοκρατίας που είχαν σπείρει οι δανειστές στον «κοσμάκη»…

Τώρα λένε ότι αν δεν πληρώσουμε την Τρίτη ώρα 6 της Ουάσιγκτον… θα μας κόψουν τον κ@λο… Αδέλφια μην σκοτώνεστε, το ΔΝΤ σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές θα πληρωθεί κανονικά !!!

Oι κλειστές τράπεζες και τα capital controls θα ισχύσουν για μικρό χρονικό διάστημα, για 6 περίπου ημέρες και ο περιορισμός κεφαλαίων στις αναλήψεις, θα είναι αρχικά λιγότερα από 100€ ανά άτομο και ανά τράπεζα, ενώ σταδιακά θα αυξηθεί. Το e-banking θα λειτουργεί κανονικά.

Όλα αυτά βέβαια γίνονται γιατί κάποιοι φρόντισαν να πανικοβάλλουν τους Έλληνες με τον γνωστό και επιτυχημένο, αρκετές φορές, τρόπο…

Ποτέ δεν εξήγησαν ότι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πλέον ένα μόρφωμα, το οποίο έχει ως μοναδικό του σκοπό το κέρδος εις βάρος των λαών.

Η Ευρώπη που οραματίζονται προοδευτικοί άνθρωποι ουδεμία σχέση έχει με την αλλαγή των κατεστημένων και του ολοκληρωτικού νεοφιλελευθερισμού.

Αλλά, δυστυχώς, βγαίνουν κάποιοι συντηρητικοί και δήθεν σοβαροί που θέλουν λέει την ασφάλεια τους μέσα σε αυτό το ευρωπαϊκό οικοδόμημα διότι βλάστισαν οικονομικά από αυτό και τώρα φοβούνται να χάσουν την βολή τους και τα κοινωνικά τους προνόμια!!!

Και οι προοδευτικοί κατέληξαν να λέγονται μηδενιστές ή ακόμα και εκδικητές. Όμως, η ιστορία γράφεται με τα ΟΧΙ… κατά της υποδούλωσης.

Διότι από αυτή τη λέξη γεννιέται η ελπίδα…

Το Ποντίκι

Διαβάστε Περισσότερα »

Δημοψήφισμα: Επτά κρίσιμες μέρες

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου


Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σε κάθε περίπτωση η πολύ σκληρή μάχη των επόμενων επτά ημερών μπορεί να κερδηθεί.

1. Το πρωί του Σαββάτου ο ελληνικός λαός ξύπνησε σε έναν άλλο πολιτικό πλανήτη. Το «όχι» του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του στο ιταμό τελεσίγραφο των δανειστών έβγαλε- επιτέλους- τη χώρα από την κινούμενη άμμο όπου την είχε βυθίσει ο κάκιστος συμβιβασμός της 20ής Φεβρουαρίου. Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σενάρια οικονομικής πολιορκίας, κοινωνικής πόλωσης και πολιτικής ανωμαλίας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Περνάμε απολύτως κρίσιμες ώρες, που απαιτούν απ’ όλους μας ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, καθολική στράτευση και κυρίως αποφασιστικότητα.

2. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου- όχι βέβαια στρατιωτικού, αλλά οικονομικού, πολιτικού και ψυχολογικού. Αυτόν τον πόλεμο δεν τον ξεκίνησαν ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του- ίσα ίσα, έκαναν το παν για να τον αποφύγουν, παραχωρώντας πολύτιμο πολιτικό έδαφος, χρήμα και χρόνο στον αντίπαλο. Τον πόλεμο τον ξεκίνησαν, από την επομένη κιόλας της 25ης Ιανουαρίου, οι ξένοι επικυρίαρχοι, με μια προσπάθεια μεταμοντέρνου πραξικοπήματος, που ενδέχεται να καταγραφεί από την Ιστορία ως πολιτικό πείραμα πρώτης γραμμής, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά ανάλογης σημασίας με εκείνο του Πινοτσέτ, εναντίον της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή. Από τα χαράματα του Σαββάτου, η ελληνική κυβέρνηση πήρε τα όπλα της και μπήκε κι αυτή σ’ έναν πόλεμο που δεν επέλεξε, αποφεύγοντας την ύστατη στιγμή την ταπεινωτική παράδοση. Όμως δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο η κυβέρνηση ή τα κόμματα που τη στηρίζουν. Τον πόλεμο μπορεί να τον δώσει πραγματικά και να τον κερδίσει μόνο ο οργανωμένος λαός. Η εβδομάδα προς το δημοψήφισμα είναι η πρώτη, καθοριστικής σημασίας για το μέλλον, μάχη αυτού του πολέμου. Εδώ θα κριθούν όλοι.

3. Το ψυχόδραμα της «διαπραγμάτευσης», που κράτησε πέντε μήνες, ήταν εν πολλοίς η σύγκρουση δύο αυταπατών. Η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης είχε την αυταπάτη ότι οι δανειστές θα υποχωρήσουν, έστω και την ύστατη στιγμή, προσφέροντας μια κακή μεν, πλην πολιτικά διαχειρίσιμη συμφωνία, αφενός μεν γιατί θα φοβούνταν το οικονομικό κόστος της ρήξης, αφετέρου δε λόγω των εσωτερικών τους αντιθέσεων ή και των αντιθέσεών τους με τις ΗΠΑ. Η πλευρά των δανειστών, συνηθισμένη από την εύκολη παράδοση των Παπανδρέου, Σαμαρά και Βενιζέλου, πίστευε ότι και ο Αλέξης Τσίπρας είναι κουτάβι που γαυγίζει, αλλά δεν δαγκώνει. Ότι στο τέλος, με το πιστόλι του bankrun στον κρόταφο, θα παραδινόταν άνευ όρων και θα υπέγραφε μια συμφωνία που θα διέλυε την κυβέρνηση και το κόμμα του, για να δρομολογήσει τη μετατροπή ενός ακρωτηριασμένου ΣΥΡΙΖΑ σε νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, όμηρο των νέων κυβερνητικών του εταίρων, όπως το ΠΟΤΑΜΙ. Κι οι δύο πλευρές συμπεριφέρθηκαν σαν τους επιβάτες της κλινάμαξας, που δεν ξυπνούν παρά την ώρα της σύγκρουσης. Και η σύγκρουση ήρθε.

4. Μέχρι την τελευταία στιγμή, η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης έκανε το παν για να αποφύγει τη σύγκρουση. Η πρόταση των 47 σελίδων που κατέθεσε αποτελούσε Μνημόνιο με υφεσιακά μέτρα οκτώ δις ευρώ. Κρατούσε ωστόσο δύο στοιχεία που την έκαναν- ίσως- οριακά διαχειρίσιμη: κάποια στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη στον επιμερισμό των βαρών («να πληρώσουν οι πλούσιοι, και όχι τα συνήθη υποζύγια») και κάποια δέσμευση ουσιαστικής ελάφρυνσης για το χρέος. Το ισχυρότατατο μέτωπο ΔΝΤ- Σόιμπλε αφαίρεσε και τα δύο αυτά στοιχεία, καθιστώντας σαφέστατο ότι το πρόβλημά τους δεν ήταν οικονομικής, τεχνοκρατικής φύσης, αλλά ξεκάθαρα πολιτικό: να ταπεινωθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά ο Τσίπρας, η κυβέρνησή του και κυρίως ο ελληνικός λαός, αυτό το απείθαρχο στρατιωτάκι που δεν λέει να κάτσει στη σειρά του και βάζει τρελές ιδέες ανυπακοής και ανταρσίας στους υπόλοιπους υποτελείς. Με άλλα λόγια, εκβίασαν τον Αλέξη Τσίπρα να περάσει τον Ρουβίκωνα όχι μόνο χωρίς τα όπλα του, αλλά και χωρίς τα ρούχα του. Προς τιμήν του, δεν το έκανε.

5. ΑΝ γίνει το δημοψήφισμα και ΑΝ κερδηθεί- δύο πολύ μεγάλα ΑΝ- θα αποτελέσει δρόμο χωρίς γυρισμό, για την κυβέρνηση, το λαό και τη χώρα. Ήδη, με την προσωρινή έστω ρήξη με τους δανειστές, κάηκε και η απαράδεκτη πρόταση των 47 σελίδων και η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου. Η κυβέρνηση δεν δεσμεύεται από τίποτα, όπως δεν δεσμεύονται από τίποτα οι αντίπαλοι. Ο κόσμος που θα ψηφίσει ΟΧΙ στη συμφωνία των δανειστών θα ξέρει πάρα πολύ καλά, ανεξάρτητα από το περιορισμένο ερώτημα του δημοψηφίσματος, ότι το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ βρίσκεται ούτως η άλλως μπροστά μας και- είτε το βλέπει ως επιβεβλημένη, λυτρωτική έξοδο από το θάλαμα βασανιστηρίων του κ. Σόιμπλε, είτε ως το μη χείρον έναντι της αιώνιας λιτότητας- θα είναι έτοιμος να το αποδεχθεί αν καταστεί εκ των πραγμάτων αναγκαία. Το κυριότερο, τα καταιγιστικά γεγονότα της εβδομάδας που έρχεται, η πόλωση και οι συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα, θα παρασύρουν και τα δύο στρατόπεδα σε μια δίνη ριζοσπαστικοποίησης. Την 6η Ιουλίου θα βρεθούμε, ούτως ή άλλως, σε μια άλλη Ελλάδα, με μια άλλη Αριστερά και έναν άλλο λαό- για το καλύτερο ή το χειρότερο.

6. Ακριβώς γιαυτό το λόγο, οι δανειστές και τα ελληνικά κέντρα πραγματικής εξουσίας θα κάνουν το παν για να μη γίνει το δημοψήφισμα (κι αν δεν τα καταφέρουν, για να το κερδίσουν, επιστρατεύοντας κάθε νόμιμο και βρώμικο μέσο). Η απόφαση του Eurogroup για τερματισμό του προγράμματος και ο αναμενόμενος τερματισμός του ELA στις τράπεζες, σημαίνουν απλούστατα επιτάχυνση του bankrun, ώστε οι πολίτες να πάνε στις κάλπες με κλειστές τράπεζες και επιβολή capital controls (Το τελευταίο δεν είναι τόσο τραγικό: λίγοι θα υποφέρουν αν μπορούν να σηκώσουν από την τράπεζα «μόνο» 500 ευρώ τη μέρα, άλλωστε η Κύπρος δεν έζησε και την Αποκάλυψη με capital controls επί δύο χρόνια). Ο ιταμός αποκλεισμός Βαρουφάκη από τη συνεδρίαση του Eurogroup από τους Ντάισελμπλουμ- Σόιμπλε (τον οποίο αποδέχτηκαν, ρουφώντας τη μύτη τους, τα ανθρωπάκια που τους πλαισιώνουν) ήθελε να στείλει το μήνυμα ότι η Ελλάδα ήδη βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός ευρώ, για να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τους «αγανακτισμένους πολίτες». Οι Γάλλοι έχουν δικαίωμα να λένε ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα κι οι Βρετανοί έχουν δικαίωμα να κάνουν δημοψήφισμα με το ερώτημα της απόσυρσης από την ΕΕ, χωρίς κανείς να τολμά να αμφισβητήσει τη δημοκρατία και την κυριαρχία τους. Αλλά ένα ελληνικό δημοψήφισμα για μια εξοντωτική οικονομική συμφωνία είναι αιτία πολέμου.

Στην προσπάθεια ματαίωσης του δημοψηφίσματος και δημιουργίας κλίματος πολιτικής ανωμαλίας, Σαμαράς και Βενιζέλος προσπάθησαν να εμπλέξουν και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο κ. Παυλόπουλος, ένας συντηρητικός πολιτικός, ο οποίος ωστόσο απέφυγε, παρά τις τρομερές πιέσεις, να βάψει τα χέρια του με αίμα το Δεκέμβρη του 2008, δεν διανοείται να περάσει στην πολιτική Ιστορία του τόπου σαν καινούργιος Γλύξμπουργκ των καινούργιων Ιουλιανών.

7. Σε κάθε περίπτωση, η πολύ σκληρή μάχη των επόμενων επτά ημερών μπορεί να κερδηθεί. Η άθλια στάση των δανειστών και του ντόπιου υπηρετικού προσωπικού τους έχει συσσωρεύσει τεράστια οργή και ριζοσπαστικοποίηση σε ένα μεγάλο μέρος τόσο των εργατικών, όσο και των μεσαίων στρωμάτων που ασφυκτιούν. Το στρατόπεδο του ΟΧΙ διαθέτει τρία πολύ ισχυρά, στο συνδυασμό τους, χαρτιά- την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων απέναντι σε διεθνείς τοκογλύφους και Έλληνες ολιγάρχες, της δημοκρατίας απέναντι στους νεοπραξικοπηματίες και της εθνικής κυριαρχίας απέναντι σε όσους καθηλώνουν την Ελλάδα σε ρόλο αποικίας χρέους. Η ρήξη με το ιερατείο των Βρυξελλών θα προκαλέσει αναταραχή στις αγορές και σοβαρά πολιτικά προβλήματα των κυβερνώντων, ιδίως στις χώρες της περιφέρειας. Σε λίγο θα δουν ότι το ΟΧΙ δεν είναι το «Κούγκι» κάποιων απελπισμένων. Είναι, μπορεί να γίνει, όπλο σε ένα ασύμμετρο πόλεμο, από τον οποίο έχουν κι αυτοί πολλά να χάσουν.

8. Αυτό προϋποθέτει, πρώτον, αποφασιστικότητα και γερά νεύρα- κάτι που δεν έδειξαν οι δηλώσεις Βαρουφάκη από τις Βρυξέλλες, όπου εμφάνισε το δημοψήφισμα κάτι σαν απλό διαπραγματευτικό ατού, που μπορεί να αποσυρθεί ανά πάσα στιγμή, αν μας φέρουν κάτι σαν το κείμενο των 47 σελίδων.

Δεύτερον, αποφασιστικές κινήσεις της κυβέρνησης για τον έλεγχο από την πλευρά της της Τράπεζας της Ελλάδας και των συστημικών τραπεζών, ώστε να διαχειρισθεί, εν ανάγκη με έκτακτα μέτρα, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία βρισκόμαστε.

Τρίτον, την άμεση κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, με επιτροπές του «όχι» σε όλη την Ελλάδα, στηριγμένες στο σύνολο των μαχόμενων, λαϊκών δυνάμεων, με συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, εκστρατεία γειτονιά τη γειτονιά, δρόμο το δρόμο, σπίτι το σπίτι.

Τέταρτον, τις γενικές γραμμές του πολιτικού και κοινωνικού σχεδίου για την Ελλάδα της 6ης Ιουλίου: ο ελληνικός λαός είναι σε θέση να κατανοήσει την ανάγκη να αναλάβει ρίσκα, να σηκώσει άγκυρα για «αχαρτογράφητα νερά», όπως μας λένε, όταν η μόνη εναλλακτική λύση που του προσφέρουν είναι να μείνει εσαεί καθηλωμένος στα βρώμικα νερά, σ’ αυτό το λιμάνι της αγωνίας, όπου τον βομβαρδίζουν καθημερινά χωρίς να έχει έξοδο κινδύνου.

Για να το κάνει, όμως, θα πρέπει τα ρίσκα που θα πάρει να είναι ανάλογα με τα οφέλη που θα προσδοκά, έτσι ώστε ο φόβος του άγνωστου να υπερκεραστεί από τη θετική ελπίδα μιας Ελλάδας της δικαιοσύνης και της κυριαρχίας, όπου ο ίδιος ο λαός της θα είναι καπετάνιος στο καράβι της ζωής του.

Kommon.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Tο ΟΧΙ της Αξιοπρέπειας, της Δημοκρατίας, της ΖΩΗΣ - Σήμερα 7.30 μ.μ. στο Σύνταγμα

Εκδηλώσεις


"Να τους σταματήσουμε με το ΟΧΙ της Αξιοπρέπειας - της Δημοκρατίας - της Ζωής" είναι το σύνθημα της μεγάλης συγκέντρωσης-συναυλίας που καλείται στο Σύνταγμα, σήμερα στις 7.30 μ.μ.

"Εκπρόσωποι των δανειστών με τη βοήθεια των πρόθυμων εντός της χώρας επενδύουν στο φόβο και την καταστροφή. Αξιωματούχοι της Ε.Ε προχωράνε σε δηλώσεις κάνοντας τον μπαμπούλα στον ελληνικό λαό. Οι ντόπιοι υπηρέτες τους - το παλιό πολιτικό κατεστημένο και τα ΜΜΕ - αναλαμβάνουν τον βρώμικο ρόλο για να προκαλέσουν πανικό. Στόχος τους είναι η αποσταθεροποίηση και να μην εκφράσει ο ελληνικός λαός σε καθεστώς ηρεμίας το ισχυρό του ΟΧΙ στα μνημόνια και τη λιτότητα.

Παρά αυτή την πρωτοφανή και βρώμικη επιχείρηση τρομοκρατίας ο ελληνικός λαός επιδεικνύει ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Τους γυρνάει την πλάτη. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει δανειστές και ντόπιοι συνεργάτες είναι ότι ο ελληνικός λαός μετά από πέντε χρόνια μνημόνιο έχει κλείσει μια και καλή τους λογαριασμούς του με το φόβο.

Σε μια εβδομάδα, την Κυριακή 5 Ιουλίου, ο ελληνικός λαός αποφασισμένα και περήφανα θα δηλώσει το ΟΧΙ της Αξιοπρέπειας.



Γιατί:

Ναι στην πρόταση των δανειστών σημαίνει λιτότητα και ύφεση, η χώρα και η κοινωνία με τη θηλιά του χρέους στο λαιμό.

Ναι στην πρόταση των δανειστών σημαίνει μεγαλύτερη ανεργία, περισσότερη φτώχεια.

Ναι στην πρόταση των δανειστών σημαίνει την καταστροφή της μικρομεσαίας επιχείρησης, την εξαφάνιση της αγροτιάς, τη διάλυση του τουρισμού, τον εξευτελισμό των συνταξιούχων.

Ναι στην πρόταση των δανειστών σημαίνει ταπείνωση και υποταγή.

Ήρθε η ώρα λοιπόν να πούμε το μεγάλο ΟΧΙ. Γιατί αυτό το «Όχι» θα σημάνει ότι η Ελλάδα είναι μια κυρίαρχη χώρα, ο λαός της μπορεί να αποφασίζει για το μέλλον του, να αμφισβητήσει τη λιτότητα και να επιλέξει ένα διαφορετικό δρόμο.

Με το περήφανο «Όχι» ο ελληνικός λαός θα ισχυροποιήσει τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη. Με το περήφανο «Όχι» ο ελληνικός λαός θα δώσει φωνή σε όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Τις επόμενες μέρες όλοι και όλες μαζί είμαστε παντού στην κοινωνία ενωμένοι με νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα. Ο ένας δίπλα στον άλλο και όλοι μαζί σε όποιον έχει ανάγκη. Με πείσμα και ψηλά το κεφάλι δίνουμε αυτή τη μάχη έχοντας στο μυαλό μας τους ανθρώπους που έχασαν τις δουλειές τους, είδαν τα μαγαζιά τους να κλείνουν, τα παιδιά τους να μεταναστεύουν, το γείτονα να αυτοκτονεί.

Θα ακούσουμε πολλά, ψέματα και λάσπη. Είναι ο πανικός τους που ένας λαός ορθώνει το ανάστημά του και λέει "Φτάνει πια. Τώρα μιλάμε εμείς".

Συγκροτούμε ανοιχτές - μαζικές λαϊκές επιτροπές για να δυναμώσουμε κι άλλο το "Όχι". Να φτάσει το μήνυμα της Αξιοπρέπειας και της Περηφάνιας παντού, σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σπίτι. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια καλούμαστε ν' αποδείξουμε ότι νοιαζόμαστε για τον τόπο μας, για τα παιδιά μας και το μέλλον τους. Γιατί η πατρίδα είμαστε όλοι και όλες εμείς που ζούμε εδώ, που δουλεύουμε εδώ, που αγωνιζόμαστε εδώ και δεν έχουμε κρυφούς λογαριασμούς και συμφέροντα αλλού.

Η Δημοκρατία στην Ελλάδα και την Ευρώπη είναι αδιαπραγμάτευτη.

Η Δημοκρατία στην Ελλάδα και την Ευρώπη είναι ισχυρή.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια σήμερα στο Σύνταγμα να μετατρέψουμε τη συγκέντρωση σε μια μεγάλη γιορτή της Περηφάνειας, της Αξιοπρέπειας της Αντίστασης.

Γιατί για τον ελληνικό λαό η Δημοκρατία είναι γιορτή και αυτό δεν αλλάζει όσο κι αν προσπαθούν με τους άθλιους - απαράδεκτους εκβιασμούς τους.

Μέχρι στιγμής τη συμμετοχή τους και την στήριξή τους έχουν δηλώσει οι καλλιτέχνες:

Θέμης Ανδρεάδης
Φωτεινή Βελεσιώτου
Καλλιόπη Βέττα
Θάνος Μικρούτσικος
Νατάσα Μωϋσόγλου
Αλεχάντρο Ντίαζ
"Παράξενες Μέρες"
Απόστολος Ρίζος

Οι συμμετοχές θα ανανεώνονται.

Ενεργοί Πολίτες

Διαβάστε Περισσότερα »

Δήλωση του Μανώλη Γλέζου: «Είναι μια κρίσιμη αλλά και μεγάλη ώρα»

Πολιτική


Η επίμονη προσπάθεια των δανειστών να στραγγαλίσουν τον ελληνικό λαό απέτυχε.

Η διενέργεια δημοψηφίσματος εξασφαλίζει στους ίδιους τους Έλληνες πολίτες τη δυνατότητα να αποφασίζουν οι ίδιοι για την τύχη τους και να απαντήσουν σε όσους επιβουλεύονται το μέλλον τους.

Είναι μια κρίσιμη αλλά και μεγάλη ώρα.

Το δημοψήφισμα, ως κατεξοχήν δημοκρατικός θεσμός, όχι μόνο δεν διχάζει, αλλά δίνει τον πρώτο λόγο στο λαό και στη λαϊκή κυριαρχία, αφήνοντας στην άκρη όσους θέλουν να αποφασίζουν οι ίδιοι και όχι ο λαός.

Είμαστε βέβαιοι ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα δώσει στην κυβέρνηση την ευκαιρία να εφαρμόσει το πρόγραμμά της και να οδηγήσει επιτέλους τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.

Ενεργοί Πολίτες

Διαβάστε Περισσότερα »

Η πρόταση της Κομισιόν βάζει τέλος στα επιχειρήματα των οπαδών του Ναι

Πολιτική


Το κείμενο που έδωσε στη δημοσιότητα η Κομισιόν βάζει τέλος στην παραφιλολογία, όπως βάζει τέλος και στα επιχειρήματα των οπαδών του «ναι σε όλα» οι οποίοι ισχυρίζονταν μέχρι τώρα ότι δεν υπάρχει κείμενο θεσμών, αναφέρουν κυβερνητικές πηγές.

Όπως τονίζουν, και στα δύο κείμενα, το σημερινό και αυτό της 25ης Ιουνίου, που εδόθη ως τελεσίγραφο, οι θεσμοί ζητούν, μεταξύ άλλων:
  • Να επιβληθεί 23% ΦΠΑ στην εστίαση
  • Να καταργηθεί η έκπτωση ΦΠΑ στα νησιά
  • Να επιβληθεί προκαταβολή φόρου 100% στις εταιρίες και τους ελεύθερους επαγγελματίες
  • Να καταργηθούν οι εκπτώσεις φόρου για τους αγρότες (πετρέλαιο, φόρος εισοδήματος)
  • Να περικοπούν κατά €900 εκατ. (0,5% του ΑΕΠ) οι δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια (επιδόματα κλπ)
  • Να περιοριστούν άμεσα οι πρόωρες συντάξεις
  • Να καταργηθεί σταδιακά το ΕΚΑΣ
  • Να εφαρμοστεί πλήρως ο μνημονιακός νόμος 3863/2010 για το ασφαλιστικό
  • Να εφαρμοστεί η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και η χρηματοδότηση των επικουρικών ταμείων να γίνεται μόνο από ίδιους πόρους
  • Να καταργηθούν όλες οι εισφορές υπέρ τρίτων που χρηματοδοτούν τα ασφαλιστικά ταμεία, που συνεπάγεται μείωση των εσόδων τους κατά πάνω από €700 εκατ.
  • Να αυξηθούν οι κρατήσεις για υγειονομική περίθαλψη στις συντάξεις από το 4% στο 6%
  • Να παγώσουν οι συντάξεις ως το 2021
  • Να νομοθετηθούν οι ομαδικές απολύσεις και να μην υπάρξει η επαναθέσπιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αν δεν το επιτρέψουν οι θεσμοί
  • Να μειωθεί το ακατάσχετο των €1500 στις καταθέσεις
  • Να αυξηθεί το επιτόκιο που ισχύει για τη ρύθμιση οφειλών
  • Να μειωθούν οι μισθοί στο δημόσιο
  • Να εφαρμοστούν πλήρως οι εργαλειοθήκες του ΟΟΣΑ (γάλα, ψωμί, αρτοποιεία, Κυριακές κλπ).
  • Να υπάρξουν συντριπτικά πλήγματα στο ελληνικό φάρμακο.
  • Να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ
  • Να πωληθούν οι μετοχές του ΟΤΕ που κατέχει το Δημόσιο
  • Να μην επιβληθεί η έκτακτη εισφορά 12 % στα κέρδη άνω των 500.000 για τη χρήση του 2014.
  • Να μην επανέρθουν οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές στα επίπεδα του 2014
Όλα τα παραπάνω αποτελούν μια δέσμη προτάσεων φιλοσοφίας Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου οι οποίες παραδόθηκαν ως τελεσίγραφο στην Ελλάδα όπως προκύπτει κα από την σχετική απόφαση του Eurogroup, αναφέρουν από το Μαξίμου και προσθέτουν: Η μόνο διαφορά αφορά τον ΦΠΑ στα ξενοδοχεία που, στο σημερινό κείμενο που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της Κομισιόν, ο συντελεστής αυξάνεται στο 13% από 23% που ζητούσαν την 25η Ιουνίου

ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »