Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Εγώ, ο Αλέξης Τσίπρας

Στάθης


Το όχι είμαι εγώ!

Το όχι δεν το χαρίζω σε κανέναν. Μόνο στον κ. Σόϊμπλε.

Το όχι είμαι εγώ, διότι μόνον εγώ μπόρεσα να το κάνω ναι.

Η αντίσταση στο προηγούμενο μνημόνιο είμαι εγώ.

Το νέο μνημόνιο είμαι εγώ.

Ο αντιμνημονιακός Σαμαράς είμαι εγώ.

Ο μνημονιακός Σαμαράς είμαι εγώ.

Ο καλύτερος διαχειριστής του χειρότερου μνημονίου είμαι εγώ.

Εγώ είμαι οι γκαουλάϊτερ στα υπουργεία.

Εγώ είμαι η σύνταξη των 300 Ευρώ.

Εγώ είμαι ο μισθός των 400 Ευρώ.

Εγώ είμαι οι τριάντα χιλιάδες νέοι άνεργοι μετά τα κάπιταλ κοντρόλς.

Διότι εγώ ήμουν οι διαπραγματεύσεις,

Εγώ είμαι η αντίσταση στους εκβιασμούς που επέτρεψα να μου ασκηθούν.

Εγώ είμαι η υποταγή σ΄ αυτούς τους εκβιασμούς.

Εγώ παραδέχθηκα την ήττα, διότι δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Και μόνον εγώ , θα μπορούσα να κάνω αυτήν την ήττα , σημαία της νίκης που διεκδικώ.

Εγώ παραδέχθηκα , όπως ο Παπανδρέου, όπως ο Σαμαράς,

το αξίωμα του Έλληνα Πρωθυπουργού μπορεί να καθαιρεθεί σε επίπεδοτοποτηρητή του Βερολίνου, σε επίπεδο ανδρείκελου των δανειστών.

Εγώ είμαι η κάθε λέξη του Συντάγματος που υπέταξα στο μνημόνιο.

Εγώ έγινα η Αριστερά που γονάτισε.

Εγώ νομιμοποίησα το διεφθαρμένο παλιό πολιτικό σύστημα που υπερψήφισε μαζί μου τα μνημόνια. Εγώ το ξανάφερα στη ζωή.

Όμως εγώ ο ίδιος δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη σε αυτούς που μου έδωσαν ψήφοεμπιστοσύνης και τώρα τους πάω σε αιφνιδιαστικές εκλογές.

Διότι εγώ είμαι πιο έξυπνος από εκείνους στους οποίους έδινα τον λόγο μου ότι δεν θα αιφνιδιάσω.

Οι εκλογές είμαι εγώ.

Διότι, όπως σας είπα σε συνέντευξή μου, είχα πάρει την απόφαση να πάω σε εκλογές ήδη από τις 12 Ιουλίου. Κι έτσι οι αποστάτες από την υπερψήφιση του μνημονίου, δεν μπόρεσαν να με ρίξουν.

Έριξα την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς από μόνος μου.

Διότι θέλω την ανανέωση της εμπιστοσύνης σας για να υπερασπισθώ τη δημόσια περιουσία, πουλώντας τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, την ενέργεια, τα ορυκτά κι όλους μας τους πόρους. Όμως σε ευρώ κι όχι σε δραχμές. Ευρώ που θα ανακεφαλαιώσουν τις τράπεζες για να σας πάρουν αύριο τα σπίτια

Διότι εγώ είμαι ο καλύτερος διαχειριστής όσων έλεγα ότι δεν θα κάνω

Εγώ εξαπάτησα τους γεωργούς.

Εγώ είμαι οι φωτοτυπίες των βιβλίων με τις οποίες θα ανοίξουν φέτος τα σχολεία.

Εγώ είμαι οι γιατροί που νοσηλεύονται από υπερκόπωση στα ίδια τους τα νοσοκομεία.

Εγώ είμαι το αποτέλεσμα των εκλογών, διότι τα γκάλοπ ποτέ δεν πέφτουν έξω. Εγώ είμαι το αποτέλεσμα των εκλογών, διότι η διαπλοκή με την οποία δεν συγκρούσθηκα λέει αποστάτες όσους συντρόφους δεν μπόρεσε να μεταμορφώσει.

Εγώ είμαι η σκιά του εαυτού μου.

Και καλύτερος από μένα είμαι μόνον εγώ.

Εγώ είμαι ο πρώτος Έλληνας Πρωθυπουργός από τη μεταπολίτευση που μίλησα ελαφρά τη καρδία για «εμφύλιο» πόλεμο. Για κίνδυνο εμφυλίου στη χώρα, αν δεν έκανα ό,τι μου έλεγε ο Σόιμπλε.

Εγώ ξεσκέπασα το σχέδιο του Σόιμπλε για επιστροφή στη δραχμή κι από τότε κάνω ό,τι μπορώ για να μας ληστεύουν σε Ευρώ.

Μόνον εγώ μπορώ να διαπραγματευθώ στο μέλλον το χρέος., Όπως διαπραγματεύθηκα το μνημόνιο.

Ή εγώ ή το χάος.

Μπορεί το μνημόνιο να οδηγεί στο χάος και μάλιστα στο εγγύς μέλλον, αλλά με πέντε δέκα ισοδύναμα μέτρα που δεν μπορούμε να πάρουμε, θα αντέξουμε αυτό το χάος ως το απώτερο μέλλον, το 2072 και βλέπουμε…

Ως τότε θα είμαστε ασφαλείς μέσα στη λιτότητα και χωρίς Σύνταγμα - θα έχουμε μνημόνιο.

Ούτε προεκλογικό πρόγραμμα χρειάζομαι – έχω το μνημόνιο.

Σ’ αυτές τις εκλογές λοιπόν, κυρίες και κύριοι, σύντροφοι και συντρόφισσες δεν υπάρχουν διλήμματα. Εγώ είμαι η απάντηση στο δίλημμα που σας θέτω.

Εγώ, ο αντιμνημονιακός μνημονιακός.

Εγώ, ο αριστερός που ασκεί δεξιά πολιτική καλύτερα απ’ τους δεξιούς.

Εγώ, ο πρόμαχος των φτωχών που το δικό μου μνημόνιο κάνει φτωχότερους.

Εγώ που χωρίς εμένα δεν θα έχω πια να κάνω τίποτα…

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Η μέθοδος του ασβού

Του Μάνου Αυγερίδη

Έργο του Φίλιπ Μεντόζα, από την εικονογράφηση του μυθιστορήματος του Κένεθ Γκράχαμ «Ο άνεμος στις ιτιές»

Πριν από δεκαέξι και κάτι χρόνια, το μακρινό 1999, μια γενιά μαθητών έδινε τις πρώτες εισαγωγικές εξετάσεις με το «καινούργιο σύστημα»: χωρίς δέσμες δηλαδή, αλλά με κατευθύνσεις και με περισσότερα μαθήματα απ’ ό,τι στο παρελθόν. Ήταν η εποχή που η κοινωνία ζούσε στην παραζάλη του χρηματιστηρίου, της ΟΝΕ και της αναπτυξιακής φούσκας που επρόκειτο να σκάσει σύντομα, αρχής γενομένης με το χρηματιστηριακό κραχ του Σεπτεμβρίου· σκάνδαλο το οποίο αποτέλεσε την αρχή του τέλους παρά την τεχνητή διατήρησή της τα επόμενα χρόνια με ολυμπιακές ντόπες, ευνοϊκό διεθνές περιβάλλον και στατιστικά μαγειρέματα. Τότε, ωστόσο, το όνειρο πολλών μαθητών (ή, ακριβέστερα, πολλών γονιών) ήταν να περάσουν σε ένα τμήμα οικονομικών επιστημών και να ξεκινήσουν μια λαμπρή καριέρα στα χρηματοοικονομικά ή τη διοίκηση επιχειρήσεων. Για να συμβεί αυτό, έπρεπε να γράψουν καλά στο ειδικό μάθημα «Αρχές Οικονομικής Θεωρίας» που θα τους έδινε τη δυνατότητα να επιλέξουν τις περιζήτητες σχολές του «5ου επιστημονικού πεδίου».

Ήμουν κι εγώ ένας απ’ αυτούς. Παρά την απροθυμία μου να σπουδάσω οικονομικά, τα είχα ως εναλλακτική επιλογή και προετοιμαζόμουν κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα με τον κ. Μανώλη. Ο κ. Μανώλης ήταν οικονομολόγος (ή κάτι τέτοιο), καλός δάσκαλος και μια καλτ φιγούρα της περιοχής: κοντός, καραφλός, με μυτερή μύτη και μεγάλα έξυπνα μάτια που έμοιαζαν ακόμα μεγαλύτερα μέσα απ’ τα χοντρά γυαλιά του. Φορούσε καφέ σακάκι, κυκλοφορούσε με ένα παλιό Audi, διάβαζε μόνο Έθνος και έπαιζε φανατικά «Στοίχημα». Ο κ. Μανώλης, αν υπάρχει ακόμα η παραμικρή αμφιβολία, ήταν ΠΑΣΟΚ.

Η σχέση που αναπτύξαμε ξεπερνούσε το πλαίσιο ενός ιδιαίτερου μαθήματος. Εκτός απ’ το γεγονός ότι με βοήθησε πολύ να σκεφτώ τι θέλω, πώς να διαχειριστώ τη δύσκολη περίοδο των εξετάσεων, πώς να συμπληρώσω το μηχανογραφικό και τι να αποφύγω, συζητούσαμε για την πολιτική, τα κόμματα, την κοινωνία. Μπορεί σε πολλά να διαφωνούσα μαζί του (περισσότερο ενστικτωδώς), ωστόσο τον άκουγα με προσοχή και τον εκτιμούσα. Εκείνη την περίοδο, μάλιστα, δεν ήταν ΠΑΣΟΚ. Ανήκε σ’ αυτούς που είχαν απογοητευθεί από την μετάλλαξη του «κινήματος» και τη διαφθορά των στελεχών του σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο· είχε έτσι αποχωρήσει και κινούνταν στο χώρο του ΔΗΚΚΙ.

Ο κ. Μανώλης μιλούσε για την παρακμή της εξουσίας, τη διαπλοκή πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων, τις σχέσεις απόλυτης πελατειακής εξάρτησης με τους ψηφοφόρους· και εξιστορούσε με κάθε λεπτομέρεια τις μηχανορραφίες του τάδε και τις εξαρτήσεις του δείνα, γνωστού ή άγνωστου σε μένα, στελέχους. Ελπίδα δεν υπήρχε, τουλάχιστον όσο δεν υπήρχε μια γενιά με διαφορετική αντίληψη που θα άλλαζε ένα δομικά άρρωστο πολιτικό σύστημα. Κι αυτό γιατί στην πολιτική, όπως έλεγε, κυριαρχούσε η «μέθοδος του ασβού». Ο ασβός όταν νιώσει ότι απειλείται ή θέλει να επικρατήσει σ’ έναν συγκεκριμένο χώρο εκκρίνει από τα γεννητικά του όργανα μια αφόρητη οσμή, την οποία τα άλλα ζώα δεν μπορούν με τίποτα να αντέξουν. Και στην εξουσία, έλεγε ο κ. Μανώλης, αν δεν είσαι ασβός ή δεν αντέχεις την μπόχα τους, δεν επιβιώνεις.

Σκέφτομαι αυτήν την ιστορία καιρό, παρακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται ο «όλος» ΣΥΡΙΖΑ, νυν και πρώην, τα ζητήματα που έχουν ανακύψει από τη συμφωνία· τις επιλογές, την αλαζονεία και τον κιτρινισμό, τους όρους συγκρότησης των νέων συσχετισμών εντός και εκτός κόμματος. Και κυρίως αναρρωτιέμαι αν έχουμε τους τρόπους να αντισταθούμε σ’ αυτές τις πρακτικές που δεν έχουν αλλάξει και τόσο, όπως φαίνεται, απ’ το προϊστορικό 1999, όντας συγχρόνως αποτελεσματικοί στην παρέμβασή μας — ο πρώτος πληθυντικός, μες στη ρευστότητα των ημερών, ας εκληφθεί κατά το δοκούν. Δεν αρκεί, πάντως, να μην γίνουμε οι φορείς του τοξικού αερίου· δεν αρκεί ούτε το μανταλάκι στη μύτη που μάλλον ανοχή προσφέρει και τίποτ’ άλλο. Θα έλεγα πως δεν αρκεί ούτε η ιδιώτευση, αλλά τότε θα έπρεπε να ολοκληρώσω με μια πρόταση ή παρότρυνση που δεν μου αναλογεί και που πρέπει να συγκροτηθεί συλλογικά, αφού πρώτα έχουμε συμφωνήσει στα παραπάνω.

ΥΓ. Με τον κ. Μανώλη κρατήσαμε επαφή και μετά την έναρξη των σπουδών μου. Στις επόμενες δημοτικές εκλογές μου ανακοίνωσε ότι μετά από μια «πολύ τιμητική πρόταση» που δέχθηκε θα ήταν υποψήφιος με την παράταξη του επί δωδεκαετία τότε δημάρχου, προσκείμενου στο ΠΑΣΟΚ. Πήρα τις κάρτες που μου έδωσε και τις άφησα σ’ ένα συρτάρι. Ντράπηκα να του πω ότι δεν θα τις μοιράσω κι ότι δεν μπορώ καν να τον ψηφίσω.

Ενθεματα

Διαβάστε Περισσότερα »

Πατριώτης ή διεθνιστής;

Γιώργος Νικολαΐδης


Κακά τα ψέματα: σε ένα μικρό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή εντός του πολιτικοποιημένου κόσμου της αριστεράς, αναπόφευκτα τα σημερινά διλήμματα της ελληνικής κοινωνίας (π.χ. έξοδος ή όχι από την Ευρωζώνη και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα) μοιάζουν να περιπλέκονται με προηγούμενες αντιθέσεις αναφορικά με την «πατριωτική» ή «διεθνιστική» κατεύθυνση της αριστεράς στη χώρα μας και διεθνώς. Έχει όμως νόημα σήμερα να σκέφτεται κανείς τα τρέχοντα διλήμματα με αυτούς τους όρους;

Από την έναρξη της παγκόσμιας κρίσης και μετά (ίσως και λίγα χρόνια πριν) οι προσεκτικότεροι παρατήρησαν πως το διεθνές περιβάλλον έχει αλλάξει ραγδαία διαφοροποιώντας πολύ τα δεδομένα σε σχέση με τη δεκαετία του 1990 ή το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας μετά το 2000. Θα αναφέρουμε σταχυολογώντας: Οι αντιθέσεις ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις οξύνονται πρωτόγνωρα. Οι ανερχόμενες οικονομίες (οι BRICS), παρά τις εσωτερικές τους αντιθέσεις, διεκδικούν ρόλο στη διεθνή πολιτική αμφισβητώντας και τη μονοκρατορία των ΗΠΑ. Πολύ δε περισσότερο σοβεί η αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ, η οποία εκφράστηκε άμεσα σε διάφορα πεδία όπως π.χ. στην περίπτωση της Ουκρανίας (όπου η ωμή παρέμβαση των Αμερικανών φαίνεται να έσπρωξε την αντιπαράθεση με τη Ρωσία ανατρέποντας τις μεσοβέζικες συνδιαλλακτικές λύσεις που προετοίμαζαν οι Γερμανοί). Η δε Βρετανία μοιάζει να απομακρύνεται ως προς τις πολιτικές και οικονομικές της βλέψεις από το πεδίο της ΕΕ. Οι εθνικισμοί που αντιμετωπίζονταν παλαιότερα ως παρωχημένα κατάλοιπα μιας άλλης εποχής κατακλύζουν την Ευρώπη (και όχι μόνο). Και πάει λέγοντας.

Όσοι ζήσαμε τα χρόνια της κατάρρευσης του ανατολικού μπλοκ και τη δεκαετία που ακολούθησε («το τέλος των ιδεολογιών», η μονοκρατορία των ΗΠΑ, οι φανφαρονικές υποσχέσεις τερματισμού των διεθνών ανταγωνισμών κ.ο.κ.) αντιλαμβανόμαστε ότι το πράγμα έχει αλλάξει πολύ. Ο κόσμος μας έχει αλλάξει, αρχίζει να γίνεται επικίνδυνος, και ο κίνδυνος αρχίζει να ζώνει και τον πυρήνα της γεωγραφικής Ευρώπης. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός ή ειδικός στις διεθνείς σχέσεις (και σίγουρα σε αυτό το κείμενο δεν επιχειρείται μια ενδελεχής ανάλυση). Όμως μερικά πράγματα είναι αντιληπτά από τον καθένα.

Είναι π.χ. αντιληπτό πως σε αυτό το σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, από την ανάδυσή του και μετά, δύσκολα μπορεί να βρει κανείς μια μακρά περίοδο ειρήνευσης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Όπως έλεγαν και οι κλασικοί του μαρξισμού η ανισόμετρη ανάπτυξη οδηγεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις σε εκρηκτικά σημεία. Ιδιαίτερα δε όταν η όξυνσή τους συνδυάζεται (όπως συνήθως) με τις σε τακτά χρονικά διαστήματα εμφανιζόμενες περιόδους οικονομικής ύφεσης και κρίσης η μόνη διέξοδος που ο καπιταλισμός εφήρμοσε για να τις ξεπερνά υπήρξε ιστορικά ο πόλεμος: η μαζική καταστροφή κεφαλαίων και ανθρώπινης εργασίας ήταν το μόνο το οποίο τελικά διασφάλιζε την επανέναρξη της κερδοφορίας και την εγκαθίδρυση μιας εύθραυστης ειρήνης που έμελλε να ανατραπεί στην επόμενη οικονομική κρίση. Και οι περίοδοι αυτές της ειρήνης στον πυρήνα των αναπτυγμένων κρατών δεν διαρκούσαν παρά λίγες δεκαετίες: από τους αποικιακούς και γεωγραφικούς πολέμους του 19ου αιώνα ως τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και από αυτόν ως το Β΄ Παγκόσμιο δεν μεσολάβησαν παρά δυο-τρεις το πολύ δεκαετίες.

Η μόνη περίοδος που η σταθερότητα κράτησε περισσότερο ήταν τα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Φυσικά έπαιξε ρόλο σε αυτό και η ανακάλυψη της πυρηνικής τεχνολογίας που καθιστά πλέον τον πόλεμο και αυτοκαταστροφική λύση εκτός από ετεροκαταστροφική. Σίγουρα όμως στην ειρήνη των χρόνων από το 1945 ως το 1989 έπαιξε ρόλο και η συγκρότηση του ανατολικού μπλοκ: ακόμα κι αν κάποιος όπως ο γράφων δεν υπήρξε ποτέ υποστηρικτής και θιασώτης του συστήματος αυτού δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει πως η δημιουργία ενός αντιπάλου «δέους» συγκροτούσε τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης στις αναμεταξύ τους αντιθέσεις απέναντι στον κοινό εχθρό. Η δε επίλυση των όποιων διαφορών με ένοπλα μέσα μετατέθηκε στον Τρίτο Κόσμο, στις χώρες όπου οι μεγάλες δυνάμεις, της Σοβιετίας συμπεριλαμβανόμενης, ενέπλεκαν τη δική τους λυσσαλέα διαπάλη για διεύρυνση των σφαιρών επιρροής τους με τις όποιες ντόπιες αντιθέσεις και έριδες. Αλλά στο «κέντρο» ειρήνη.

Από το 1990 και μετά λοιπόν, αντίθετα με τις διαβεβαιώσεις των ιεροκηρύκων του καπιταλισμού, ο κόσμος έγινε πιο ασταθής, πιο αβέβαιος καθώς τα σημεία ισορροπίας αλλά και το αντίπαλο «δέος» χάθηκαν. Και μετά τη βραχεία περίοδο αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας των νικητών του Ψυχρού Πολέμου, των ΗΠΑ, ο κόσμος αίφνης άρχισε και πάλι να σπαράζεται από ανταγωνισμούς, που τουλάχιστον στην περιφέρεια παίρνουν και τη μορφή των πολεμικών συρράξεων. Φυσικά η απειλή του πυρηνικού ολέθρου εξακολουθεί να θέτει νοητικούς φραγμούς στο πού μπορεί να φτάσουν οι αντιθέσεις ανάμεσα στους ισχυρούς του κόσμου. Αλλά η ανθρώπινη επινοητικότητα ξεπερνά κάθε φραγμό.

Ήδη μια δεκαετία μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ένα νέο «μοντέλο» λανσαρίστηκε στην αγορά: η διάλυση χωρών. Δηλαδή, μια σειρά από χώρες που πριν ήταν συγκροτημένα κράτη μέσα από την άμεση ή έμμεση πολεμική επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων αποδιαρθρώνονταν, διαλύονταν, δίνοντας τη θέση τους σε άμορφες κοινωνικοπολιτικά γεωγραφικές περιοχές σποραδικού ελέγχου εδώ κι εκεί από ένοπλες δυνάμεις διαφόρων μορφών.

Κόσοβο, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία, Υεμένη: αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα κρατών που υπήρξαν κάποτε σχετικώς πρόσφατα αλλά σήμερα βρίσκονται σε μια κατάσταση που το να τα αποκαλεί κανείς κράτη μοιάζει πολύ αμφισβητήσιμο. Και εύλογα μάλλον η πλειονότητα των τέως κρατών αυτών είχαν υπάρξει προηγουμένως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πεδία έντονου ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων για την προσάρτησή τους στις σφαίρες επιρροής τους. Και πολλά από τα τέως κράτη αυτά βρίσκονται στη γειτονιά μας. Κι όσο περνάνε τα χρόνια, πολύ δε περισσότερο από το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και μετά, οι πολεμικές επεμβάσεις που έχουν αποτέλεσμα τη ρευστοποίηση κρατών μάλλον πληθαίνουν και οξύνονται.

Δεν είναι καθόλου σίγουρο λοιπόν ότι η τυπική ειρήνη στο κέντρο του αναπτυγμένου καπιταλισμού θα παραμείνει δεδομένη. Τουλάχιστον όχι για όλα τα κράτη. Και από ό,τι φαίνεται τα πιο αδύναμα, όσα «παίζονται» για το στρατόπεδο στο οποίο ανήκουν, μοιάζουν τα πλέον ευάλωτα σε τούτη τη δαιμονική στρατηγική καταστροφής κεφαλαίου και εργασίας με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για τις κοινωνίες των ισχυρών.

Πόσο μάλλον που στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα οι αντιθέσεις ανάμεσα στους ισχυρούς του κόσμου αναμένεται να οξυνθούν περαιτέρω ζητώντας περισσότερο «αίμα»: οι ΗΠΑ πιέζουν ασφυκτικά την ΕΕ για ακόμα μεγαλύτερες παραχωρήσεις μέσω της Διατλαντικής Συμφωνίας, η Ευρωζώνη γίνεται πρακτικά η σφαίρα επιρροής του γερμανικού κεφαλαίου, ο σινορωσικός άξονας συγκροτείται σε αντιπαράθεση με τους δυο προηγούμενους πόλους και ο δημόσιος λόγος αρχίζει και πάλι να κυριαρχείται από ξενοφοβικά, εθνικιστικά και ρατσιστικά στοιχεία που πατάνε στην εξαθλίωση την οποία επιφυλάσσει στους λαούς ο αδιάκοπος και ανελέητος οικονομικός ανταγωνισμός την περίοδο της διεθνοποίησης.

Με αυτή την έννοια γίνεται περισσότερο από ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δεκαετίες ορατός ο κίνδυνος κάθε χώρα να καταστεί πεδίο επίλυσης των αντιθέσεων των κυρίαρχων δυνάμεων του πλανήτη. Ωστόσο αυτές είναι αντιθέσεις που δεν αφορούν καθόλου την πλατιά εργαζόμενη πλειοψηφία. Αυτοί οι πόλεμοι προφανώς δεν είναι δικοί μας. Κατά κάποιον τρόπο λοιπόν η αποδέσμευση από όλους αυτούς τους μηχανισμούς ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και επιβολής γίνεται ταυτόχρονα πατριωτικό και διεθνιστικό καθήκον, αν θέλουμε και η κοινωνία μας να προστατευτεί από ενδεχόμενα δεινά και να μείνει μακριά από συγκρούσεις που δεν την αφορούν.

Είναι μάλιστα ενδεχόμενο για μια κοινωνία οι πραγματικά διαθέσιμες επιλογές σε αυτή την ασταθή περίοδο να παρουσιαστούν υπό τη μορφή διλημμάτων όπως π.χ. περιορισμός των γενικώς διαθέσιμων πόρων, σχετικά πιο φτωχικός βίος αλλά κράτημα αποστάσεων από τις σφαίρες επιρροής των μεγάλων και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, από τη μια, ή πρόσκαιρη σχετική οικονομική τόνωση αλλά έκθεση σε κινδύνους μετατροπής σε θέατρο επιχειρήσεων, από την άλλη. Σε κάθε περίπτωση και από όποιο πρίσμα και να το εξετάσει κανείς, «πατριωτικό» ή «διεθνιστικό», η επιλογή για το λαό και την κοινωνία δεν μπορεί παρά να είναι η πρώτη. Και ειλικρινά δύσκολα θα την χαρακτήριζε κανείς μονοδιάστατα «πατριωτική» ή «διεθνιστική». Και δεν φαίνεται σήμερα καθόλου απίθανο ή μακρινό το να πρέπει να επιλέξουμε ως κοινωνία ανάμεσα στα δυο ενδεχόμενα ενός παρόμοιου διλήμματος. Κάτι τέτοιο μοιάζει πολύ πιθανότερο από τα κραυγαλέα απίθανα διλήμματα του τύπου «Ευρώπη ή δραχμή», «παραμονή στο κλαμπ των ισχυρών (που έλεγε και ο Σημίτης) ή καταστροφή» που προσπαθούν να μας πουλήσουν οι ηγεσίες των μνημονιακών κομμάτων, του κόμματος του Τσίπρα εσχάτως συμπεριλαμβανομένου.

Γι’ αυτούς τους λόγους η απομάκρυνση της Ελλάδας από κάθε μηχανισμό ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και επιβολής, από κάθε σφαίρα επιρροής όπως η ζώνη του ευρώ, είναι (εκτός των άλλων) επιβεβλημένη για την προστασία των λαϊκών στρωμάτων από την έκθεση που φέρνει στον σύγχρονο κόσμο η πρόσδεση στο άρμα της μιας ή της άλλης υπερδύναμης. Γιατί ως γνωστόν, όταν χορεύουν οι ελέφαντες, τα μυρμήγκια ποδοπατούνται. Και αυτά θα πρέπει όλοι να τα αναλογιστούμε αφού ξανασκεφτούμε τις προηγούμενες γενικές μας ιδεολογικοπολιτικές αναφορές με τρόπο ώστε να τις καταστήσουμε δημιουργικό εργαλείο ερμηνείας και παρέμβασης στη σύγχρονη μοναδική ιστορικά πραγματικότητα και όχι αγκύλωση, μονομανία, εμμονή που μας εμποδίζουν να δούμε εκείνο που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας.

TVXS

Διαβάστε Περισσότερα »

Καταγγελία: Χιλιάδες ζώα σαπίζουν αβοήθητα στα κυνοκομεία της χώρας

Κοινωνία


Επιστολή στους αρμόδιους φορείς απέστειλαν οι Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία (54 Σωματεία) και η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή 130 Ζωοφιλικών Σωματείων, καταγγέλλοντας την κατάσταση που επικρατεί στα δημοτικά κυνοκομεία της χώρας. Όπως αναφέρουν στην επιστολή τους «χιλιάδες ζώα σαπίζουν αβοήθητα,παράνομα έγκλειστα για χρόνια μέχρι να πεθάνουν».

Ολόκληρη η επιστολή:

Επιστολή προς Υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας, κ. Π. Σκουρλέτη, Εισαγγελέα Αρείου Πάγου κα Ευτέρπη Κουτζαμάνη, Αναπληρωτή Υπουργό,κ. Ε. Αποστόλου, Υφυπουργό,κ. Γ. Σγουρίδη, Πρόεδρο της ΚΕΔΕ,κ. Πατούλη, Διευθυντή Γενικής Κτηνιατρικής Διεύθυνσης, κ. Αλεξανδρόπουλο, Διευθυντή Κ.Α.Φ.Ε, κ. Ντουντουνάκη και τον Andrea Gavinelli, Head of Animal Welfare Unit of European Commission, απέστειλε η Π.Φ.Π.Ο. με αφορμή ένα διαρκές και χωρίς τιμωρία έγκλημα εις βάρος των ζώων.

Αξιότιμη κα Εισαγγελέα Αξιότιμοι κ. Υπουργοί

Ένα διαρκές και χωρίς τιμωρία έγκλημα εις βάρος των αδέσποτων ζώων λαμβάνει χώρα σε όλη την Ελλάδα χωρίς κανείς να αντιδρά.

Πρόκειται για τα δημοτικά κυνοκομεία, όπου χιλιάδες ζώα σαπίζουν αβοήθητα,παράνομα έγκλειστα για χρόνια μέχρι να πεθάνουν – ο νόμος προβλέπει προσωρινή παραμονή, στείρωση και επανένταξη ή υιοθεσία και όχι δια βίου εγκλεισμό, όπως κάνουν πολλοί Δήμοι-, χωρίς περίθαλψη, μέσα σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης και με Δημάρχους παντελώς αδιάφορους για την αθλιότητα την οποία εν γνώσει τους τις περισσότερες φορές συντηρούν ενώ παραβιάζουν και καταστρατηγούν συνεχώς τη νομοθεσία.

Εικόνες ντροπής σε όλη την χώρα, εικόνες μας τριτοκοσμικής χώρας , εικόνες αθλιότητας αλλά και θλίψης για όσα διαδραματίζονται στο σύνολο σχεδόν των δημοτικών κυνοκομείων, με ελαχιστότατες εξαιρέσεις.

Το έγκλημα διαχρονικό. Η αδιαφορία και η αναλγησία διαχρονικές.

Με την πρόσφατη κυβερνητική αλλαγή ελπίσαμε σε κάτι καλύτερο αλλά η κατάσταση εξακολουθεί η ίδια και βαλτώνει όλο και περισσότερο λόγω και της οικονομικής κρίσης.

Σαν πολίτες αυτής της χώρας κατανοούμε απολύτως τις πρωτόγνωρες δυσκολίες αυτής της κυβέρνησης αλλά ο τόπος και η κοινωνία έχουν ανάγκη πια μιας άλλης γραφής στα θέματα των ζώων από την Κυβέρνηση.

Ζητάμε λοιπόν να δοθεί άμεσα εντολή στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου σας αλλά και να ζητηθεί η συνδρομή των εισαγγελικών αρχών ώστε να κλείσουν αυτά τα Νταχάου ζώων ή να μετατραπούν σε απλά δημοτικά κτηνιατρεία.

Τα ζώα, όσα δύνανται, να επανενταχθούν, άλλα να υιοθετηθούν, να εμβολιαστούν, να αποπαρασιτωθούν, να στειρωθούν.

Να κλείσουν, τώρα, τα κελιά της δυστυχίας τους, να ενημερωθούν οι πολίτες , οτι εφοσον δεν σταματούν να τα εγκαταλείπουν οτι θα πρέπει να μάθουν να ζουν αρμονικά μαζί τους.

Δεν γίνεται οι Δήμαρχοι για να μην χάσουν τους ψήφους τους να συντελούν και να υποθάλπουν αυτό το έγκλημα του εγκλεισμού χιλιάδων ζώων ,ενώ οι εμπλεκόμενες αρχές να παραμένουν απαθείς.

Να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη όσοι ευθύνονται για τις πράξεις και τις παραλείψεις τους όποιο αξίωμα και αν κατέχουν.

Δεν γίνεται στην Ελλάδα τη Ευρώπης να διαπράττεται αυτό το διαρκές έγκλημα κατά των ζώων και ΟΛΟΙ οι αρμόδιοι να αδιαφορούν.

Ζητάμε μέσα στους επόμενους δυο μήνες να έχουν κλείσει όλα.

Τα δημοτικά κυνοκομεία δεν μπορούν να συντηρηθούν ακόμη και αν υπήρχε η βούληση των Δημάρχων, που δεν υπάρχει.

Άμεσα πρέπει να μετατραπούν σε δημοτικά κτηνιατρεία, όπου τα ζώα με την δωρεάν συμβολή των εθελοντών κτηνιάτρων που προβλέπει η νομοθεσία μας να στειρωθούν και να επανενταχθούν.

Είμαστε σίγουροι , οτι θα λάβετε υπόψη σας τα όσα αναφέρουμε και θα προβείτε άμεσα σε εντολές για την ανακούφιση και απελευθέρωση των ζώων, των οποίων η ζωή στα δημοτικά κάτεργα είναι τραγική.

Στην διάθεσή σας να παρέχουμε κάθε δυνατή πληροφορία και γνώση.

Εν αναμονή απαντήσεως σας.

Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία (54 Σωματεία) και
Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή 130 Ζωοφιλικών Σωματείων

Tvxs

Διαβάστε Περισσότερα »

Κακά... μαντάτα για Αϊνστάιν και χάκερ

Επιστήμη


Το μελλοντικό Νόμπελ Φυσικής ίσως δοθεί στους πρωτεργάτες ενός πρωτοποριακού τεστ, το οποίο επιβεβαίωσε, με μεγαλύτερη σιγουριά από κάθε άλλη φορά, ότι η κβαντική διεμπλοκή (ή κβαντικός εναγκαλισμός), δηλαδή η αυτόματη «επικοινωνία» και αλληλεπίδραση δύο αντικειμένων εξ αποστάσεως, συνιστά αναπόσπαστο συστατικό του κβαντικού κόσμου.

Η είδηση αποτελεί άσχημο νέο για τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο οποίος σιχαινόταν αυτό το μυστηριώδες φαινόμενο επειδή δεν μπορούσε να εξηγηθεί με βάση τις δικές του θεωρίες για το σύμπαν. Εξίσου, όμως, κακό νέο αποτελεί και για τους χάκερ καθώς η μελλοντική κβαντική κρυπτογράφηση θα είναι απείρως δυσκολότερη να «σπάσει» (και θα απαιτεί διδακτορικό στην κβαντομηχανική...).

Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Ρόναλντ Χάνσον του ολλανδικού πανεπιστημίου Ντελφτ, έκαναν σχετική προδημοσίευση στον επιστημονικό διαδικτυακό τόπο arXiv, σύμφωνα με το «Nature», ενώ εκκρεμεί η επίσημη δημοσίευση σε επιστημονικό περιοδικό με κριτές.

Για «ιστορική στιγμή» έκανε λόγο ο κβαντικός φυσικός Νικολά Γκεζέν του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Για «πραγματικά μεγαλοφυές και όμορφο πείραμα» μίλησε ο κορυφαίος κβαντικός φυσικός Άντον Τσάιλινγκερ του Πανεπιστημίου της Βιένης.

Ο κβαντικός φυσικός Μάθιου Λάιφερ του καναδικού ινστιτούτου «Περίμετρος» του Οντάριο δήλωσε ότι δεν θα εκπλησσόταν αν τα επόμενα χρόνια κάποιος από τους ερευνητές, μαζί με άλλους παλαιότερους συναδέλφους του, έπαιρνε το Νόμπελ Φυσικής. Είχαν προηγηθεί άλλα σχετικά πειράματα, αλλά το νέο πείραμα στην Ολλανδία κλείνει τα «παραθυράκια» αμφιβολίας που εκείνα είχαν αφήσει.

Στην κβαντομηχανική, τα αντικείμενα μπορούν να βρίσκονται ταυτόχρονα σε πολλές διαφορετικές καταστάσεις (π.χ. ένα σωματίδιο σε δύο σημεία). Μόνο όταν γίνεται η κατάλληλη μέτρηση από τον επιστήμονα, το αντικείμενο «κατασταλάζει» σε μία δεδομένη κατάσταση.

Επιπλέον όμως -και αυτό είναι ακόμη πιο παράδοξο- οι ιδιότητες δύο μακρινών αντικειμένων, τα οποία απέχουν χιλιόμετρα μεταξύ τους, «διεμπλέκονται» ή «εναγκαλίζονται», με αποτέλεσμα όταν μετριέται κάποια ιδιότητα του ενός αντικειμένου, τότε η αντίστοιχη ιδιότητα του άλλου παίρνει την ίδια τιμή, δηλαδή μεταπίπτει ακριβώς στην ίδια κατάσταση με το πρώτο, παρά την απόσταση μεταξύ τους.

Αυτή η συμπεριφορά (λες και υπάρχει ένα «φάντασμα» στην ύλη) εκνεύριζε τον Αϊνστάιν, καθώς φαίνεται να παραβιάζει τον -υποτίθεται απαραβίαστο- συμπαντικό κανόνα ότι τίποτε δεν μπορεί να ταξιδέψει ταχύτερα από το φως. Στη δεκαετία του '60, πρώτος ο Ιρλανδός φυσικός Τζον Μπελ πρότεινε ένα πείραμα για να επιβεβαιωθεί η κβαντική διεμπλοκή και να διαψευσθεί ο Αϊνστάιν οριστικά.

Το πρώτο σχετικό τεστ έγινε το 1981 από τον Αλέν Ασπέκτ (πιθανότατο υποψήφιο για μελλοντικό Νόμπελ) στο Ινστιτούτο Οπτικής στο Παλεζό της Γαλλίας. Αρκετά ακόμη πειράματα έλαβαν χώρα στα επόμενα χρόνια, αλλά κάθε φορά έμενε κάποια αμφιβολία. Όμως το νέο τεστ -που αφορούσε την κβαντική διεμπλοκή ζευγαριών ηλεκτρονίων και φωτονίων- φαίνεται πως κλείνει πλέον για τα καλά κάθε προηγούμενο κενό.

«Το πείραμα στο Ντελφτ αποτελεί την οριστική απόδειξη ότι η κβαντική κρυπτογραφία μπορεί να είναι απεριόριστα ασφαλής», δήλωσε ο Τσάιλινγκερ. Όμως, στην πράξη, η εφαρμογή αναμένεται να είναι αρκετά δύσκολη.

Α. Π. Ε.

Διαβάστε Περισσότερα »

Στα ίδια

Ηλίας


Λίγο περίεργα τα συναισθήματα τώρα που μέσα από το αεροσκάφος της Aegean σου γράφω αυτό το e-mail. Σχεδόν ένα μήνα ξόδεψα στην Ελλάδα, ουσιαστικά το τρίτο καλοκαίρι διακοπών στην πατρίδα αφότου έφυγα ως οικονομικός μετανάστης στην Εσπερία.

Την στιγμή αυτή νιώθω περίεργα λυπημένος. Ωραία η θάλασσα. Ακόμα ωραιότερος ο ουρανός. Και φυσικά, γυρίζω «σπίτι» ξεκούραστος, μαυρισμένος και γεμάτος με βιταμίνη D.

Υπάρχει όμως εντός μου κάτι μισό. Ή έλλειψη ενός σημείου αναφοράς. Ή αίσθηση πως δεν ανήκεις πουθενά. Παντού μισός. Παντού ξένος. Ή καλύτερα σχεδόν μισός, σχεδόν ξένος, αφού, περνώντας ο καιρός, προσαρμόζεσαι όλο και περισσότερο στο καινούργιο περιβάλλον.

Περίεργα λυπημένος όπως σου έλεγα γιατί αφενός μεν στεναχωριέμαι που γυρίζω πίσω, αφετέρου με όσα είδα και με όσους μίλησα αισθάνομαι περισσότερο σίγουρος από ποτέ ότι έπραξα το σωστό 2 χρόνια πριν.

Εκτός από αυτά, φέτος ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι ίσως το επόμενο καλοκαίρι να έχει διακοπές σε έναν άλλο τόπο, διαφορετικό από την «γνωστή» πια Ελλάδα.

Άλλωστε η πατρίδα έχει πια περιοριστεί σε δυο-τρία μέρη που θέλω ξανά και ξανά να βρεθώ και σε μερικούς –λίγους πια– φίλους που έχει ακόμα νόημα να τους συναντώ.

Ακόμα δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς με ενοχλεί όταν βρίσκομαι τα καλοκαίρια στην Ελλάδα. Μερικές φορές νομίζω ότι πρόκειται για μια χώρα déjà vu, όπου ζούμε διαρκώς το παρελθόν στο μέλλον μας. Η χώρα της μαρμότας.

Άλλες πάλι φορές νιώθω ότι υπάρχουν πολλοί συμπολίτες που συνεχίζουν σαν να μην τρέχει τίποτα, ανεπηρέαστοι από μνημόνια, οικονομική ύφεση και ανεργία.

Σίγουρος πια για το ότι δεν θα είχα την παραμικρή πιθανότητα επιβίωσης στο περιβάλλον της μνημονιακής Ελλάδας που περισσότερο από ποτέ είναι η Ελλάδα της ρεμούλας, της διαπλοκής και των «δικών μας» παιδιών, μάλλον βγάζω κάποιας μορφής πίκρας και οργής, αφού εγώ δεν τα κατάφερα να μείνω.

Ποιος ξέρει; Τα συμπεράσματα προφανώς θα βγουν σε μια άλλη συνεδρία.

Όπως σου έχω ξαναγράψει, και στην Ελλάδα να ήμουν, δεν θα κατέβαινα να ψηφίσω στις εκλογές που έρχονται.

Το ίδιο διαπίστωσα ότι θα πράξουν και οι καλύτεροι από τους φίλους μου.

Και δεν χρειάζεται να πω πιο κόμμα θα χάσει περισσότερο από την μεγάλη –αναμενόμενη και απόλυτα δικαιολογημένη– αποχή.

Πολλοί φίλοι στο blog –και εσύ αν δεν κάνω λάθος– θεωρούν πολύ πιθανή την συγκυβέρνηση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Να πω ότι θα ήταν εξαιρετικό -για την αποδυνάμωση του συστήματος- σενάριο, να προσθέσω όμως ότι δεν είναι ιδιαίτερα πιθανό.

Θα μπορούσε να συμβεί μονάχα αν η Αριστερή Πλατφόρμα και λοιποί διαφωνούντες πρώην βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσιζαν να αποσύρουν την στήριξη τους στο Τσίπρα και στην κυβέρνηση του ΠΡΙΝ από την ψήφιση του μνημονίου.

Τότε και μόνο τότε η Μέρκελ θα πίεζε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ να συμπράξουν σε έναν μεγάλο συνασπισμό.

Τώρα όμως που ψηφίστηκε το τρίτο –το «αριστερό»- μνημόνιο, η καγκελάριος δήλωσε ότι οι εκλογές αποτελούν «λύση του προβλήματος».

Η καγκελάριος έχει μάλλον δίκιο γιατί γνωρίζει πως το πρώτο κόμμα θα πάρει το bonus των +50 βουλευτών και την ίδια στιγμή «πρόθυμοι» -ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Λεβέντες και άλλοι- υπάρχουν πολλοί για να συνεργαστούν με τον πρώτο.

Θα μου πείτε βέβαια πως ο Τσίπρας έχει δεσμευτεί ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι.

Επιπλέον οι ΑΝΕΛ με τους οποίους επιθυμεί να ξανασυνεργαστεί θα βρίσκονται εκτός της επόμενης Βουλής.

Με βάση λοιπόν την λογική, τρεις είναι οι πιθανές ερμηνείες των δηλώσεων Τσίπρα.

Είτε λέει ψέματα -πολύ πιθανό, είτε πιστεύει πως θα σχηματίσει ξανά κυβέρνηση με τον Καμένο -εξαιρετικά απίθανο-, είτε εκτιμά ότι δεν θα είναι πρώτο κόμμα στις επικείμενες εκλογές.

Το τελευταίο θεωρώ ότι είναι και αυτό που θα συμβεί.

Ο Αλέξης λοιπόν προετοιμάζεται για τον ρόλο της σοβαρής, υπεύθυνης και φιλο-ευρωπαϊκής αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα εφάρμοζε ένα «αναγκαίο» μεν μνημόνιο αλλά με «φιλο-λαϊκό πρόσημο».

Θα περιμένει λοιπόν σε αυτό τον ρόλο για λίγους μήνες επιδιώκοντας ξανά την ρεβάνς εντός του 2016 ή του 2017.

Κινούνται λοιπόν στην λογική του «προοδευτικού-συντηρητικού» δίπολου κι από ό,τι φαίνεται θα το πετύχουν έστω και προσωρινά.

Παράλληλα, η ΛΑΕ θα σκάψει τον λάκκο που θα πέσει μέσα επιμένοντας στην «αντι-μνημονιακή» λογική του προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ-2014 και της Θεσσαλονίκης, που η ίδια η ζωή και η λεγόμενη «διαπραγμάτευση» κονιορτοποίησε και απαξίωσε πολιτικά.

Ελπίζω στον λάκκο αυτό να μην παρασυρθεί και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Δυστυχώς, το ΟΧΙ δεν θα βρει πολιτική έκφραση και οι εκλογές αυτές θα είναι εκλογές λαϊκής αποστράτευσης και όχι συστράτευσης.

Οι ευθύνες των διαφωνούντων του ΣΥΡΙΖΑ -από Λαφαζάνη μέχρι Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκη- που δεν τόλμησαν να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια του Τσίπρα, όταν μπορούσαν να το κάνουν, είναι τεράστιες και θα φανούν καθαρά το αμέσως επόμενο διάστημα.

Φιλιά πολλά από την «πάντα βρέχει» Εσπερία,

(Φίλε Ηλία, σε νιώθω για όσα γράφεις για τη σημερινή σχέση σου με την Ελλάδα. Στην Ελλάδα θα έρχεσαι διακοπές. Είναι αρρώστια η Ελλάδα. Δεν γλιτώνεις από αυτήν. Ηλία, χτες το βράδυ, μια φίλη μου είπε μια υπέροχη ιδέα, η οποία αφορά τους γιατρούς και μπορεί να σε ενδιαφέρει. Αφορά τους γιατρούς και τους γιατρούς που έφυγαν έξω. Και είναι ένας τρόπος να επιστρέψουν και να εργαστούν στη χώρα τους. Θα την γράψω αυτή την ιδέα, αφού τη συζητήσω μαζί της και το σκεφτώ κι εγώ.
Ηλία, δεν έχει σημασία πια τι λέει ο Τσίπρας ότι θα κάνει μετά τις εκλογές. Δεν τον πιστεύει κανείς πια. Δεν διαφωνώ με αυτά που γράφεις αλλά έχω εμπιστοσύνη στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Έδειξε μοναδική συνέπεια και -για την ώρα- δείχνει πως εννοεί αυτά που λέει. Το λάθος της -και το λάθος αρκετών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ- ήταν ότι εμπιστεύτηκαν τυφλά τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν έπρεπε. Ηλία, καλό χειμώνα. Να είσαι καλά.)

Πιτσιρίκος

Διαβάστε Περισσότερα »

“Εγώ, εγώ και εγώ κι εγώ επίσης”…

Νίκος Μπογιόπουλος


Υπάρχουν στιγμές που παρακολουθώντας την πολιτική επικαιρότητα μένεις άφωνος. Τέτοια στιγμή είναι όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με συμπεριφορές θηριώδους επίθεσης εναντίον της νοημοσύνης σου.

Τέτοια ήταν η επίθεση, στο πλαίσιο ενός ρεσιτάλ εγωπάθειας, που εξαπέλυσε εναντίον του ελληνικού λαού ο κύριος εγώ Τσίπρας στην πρώτη του προεκλογική τηλεοπτική συνέντευξη (στον «Άλφα» και την κυρία Παπαϊωάννου).

Η συνέντευξη του κυρίου εγώ Τσίπρα αποτελεί χαρακτηριστικό προανάκρουσμα του μεγέθους της δημαγωγίας και του πολιτικού ψεύδους με το οποίο θα πορευτεί ο κύριος εγώ πρωθυπουργός μέχρι τις κάλπες.

Οι δηλώσεις του, οι τοποθετήσεις του, το ύφος του, οι δοκησισοφίες του θα πρέπει να διδάσκονται σε όλα τα κολέγια του μικρομακιαβελισμού.

Θα έπρεπε να περιέχονται στην διδακτέα ύλη όλων των φαρισαϊκών κατηχητικών για το πώς το μαύρο βαφτίζεται άσπρο.

Οι σχολές που φιλοδοξούν να προικίσουν την πολιτική ζωή με ανδρείκελα που δεν θα κοκκινίζουν όταν ευλογούν το κρέας για ψάρι θα μπορούσαν να ζητήσουν από τον κύριο εγώ Τσίπρα την άδεια να εντάξουν την συνέντευξή του στο πρόγραμμά τους – και μάλιστα σε επίπεδο διδακτορικού – σε συνδυασμό, φυσικά, με τα όσα έλεγε πριν γίνει πρωθυπουργός.

Ας πάρουμε μια γεύση από τα «επιχειρήματα» με τα οποία ζητάει την ψήφο του λαού ο κύριος εγώ Τσίπρας:

Δήλωση 1η: «Μνημόνιο από Μνημόνιο έχει διαφορά».

Αλήθεια, με ποιο μέτρο θα έπρεπε να μετρήσουμε την απόσταση που χωρίζει αυτή τη δήλωση του στυλ «εδώ τα καλά Μνημόνια» από εκείνες τις παλιότερες περί «κατάργησης σε ένα νόμο με ένα άρθρο» των Μνημονίων; Θα ήταν κακή ιδέα να χρησιμοποιούσαμε σαν μονάδα μέτρησης την τσίπα;

Δήλωση 2η: «Επειδή κάθε δανειακή σύμβαση με τους εταίρους περιλαμβάνει τον όρο Μνημόνιο δεν σημαίνει ότι όλα τα Μνημόνια είναι ίδια».

Παρεμφερής με την προηγούμενη αυτή η τοποθέτηση, μόνο κάπως πιο τεχνοκρατική. Βλέπετε το πρόβλημα με το Μνημόνιο Τσίπρα δεν βρίσκεται στην ουσία του, αλλά στο γεγονός ότι οι εταίροι δεν του έκαναν τη χάρη να του δώσουν κάποιο από τα παρατσούκλια που διακινούσε ο κύριος εγώ Τσίπρας προμνημονιακά: «Έντιμος συμβιβασμός», «επώδυνη συμφωνία» κλπ.

Δήλωση 3η:  «Αν συγκρίνουμε το πρώτο μνημόνιο, το δεύτερο μνημόνιο, την πρόταση Γιούνκερ με αυτό που έχουμε τελικά, θα δούμε ότι οι αριθμοί και μόνο δείχνουν τη διαφορά».

Στις εκλογές του Γενάρη η προεκλογική αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ που δέσποζε ανά την Ελλάδα ήταν εκείνη με το σύνθημα «Ποτέ ξανά Μνημόνια». Η νέα του αφίσα πια θα είναι; «Εδώ το τρίτο, το καλύτερο»;

Δήλωση 4η: «Νοιώθω δικαιωμένος και περήφανος για την επιλογή μου διότι συνιστά στάση ευθύνης».

Αντί άλλου σχολίου, εδώ θα υπενθυμίσουμε όσα έλεγε ο κύριος εγώ Τσίπρας όταν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (29/11/2014) περιέγραψε την «άτακτη υποχώρηση», την «αυτογελοιοποίηση» και την «παράδοση» των Σαμαρά - Βενιζέλου. Η αυτογελοιοποίηση των Σαμαρά –Βενιζέλου, έλεγε ο κύριος εγώ Τσίπρας «αμέσως μετά (σσ: τα Μνημόνια) βαφτίζεται στάση ευθύνης. Θυσία για να σωθεί η χώρα. Με τον ίδιο πάντα δραματικό και εντυπωσιακό τρόπο. Αποδεχόμενοι κι άλλα σκληρά μέτρα σε μια κοινωνία γονατισμένη, σε μια χώρα και οικονομία λεηλατημένη, σε ένα λαό εξευτελισμένο από τη συνεχή κοροϊδία, από το ψέμα, τις πλαστές υποσχέσεις που κάθε λίγο του προσφέρουν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και τώρα θέλουν άλλη μια φορά να παριστάνουν τους διασώστες». Αξεπέραστη δεν είναι η περιγραφή που κάνει ο κ.Τσίπρας για τον κύριο εγώ Τσίπρα;

Δήλωση 5η: «Έκανα ένα συμβιβασμό, αλλά ο Τσίπρας δεν συμβιβάστηκε, δεν παραδόθηκε».

Θαυμάσια τοποθέτηση. Προτείνουμε στον μη συμβιβασμένο και μη παραδομένο κύριο εγώ Τσίπρα, στην επόμενη συνέντευξη, να προσθέσει και τα εξής: 

  1. «Είπα ένα ψέμα, αλλά δεν είμαι ψεύτης»,
  2. «Έφερα Μνημόνιο, αλλά δεν είμαι μνημονιακός»,
  3. «Έκανα τα ανάποδα απ’ όσα υποσχέθηκα, αλλά δεν είμαι κωλοτούμπας»… 

Δήλωση 6η: «Δεν υπερασπίζομαι το Μνημόνιο, αλλά θα το εφαρμόσω (…). Θα το εφαρμόσουμε ψάχνοντας τον τρόπο του απεγκλωβισμού από τα Μνημόνια (…). Το Μνημόνιο είναι η λάθος συνταγή, αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς».
Σχόλιο πρώτο: Καμία αμφιβολία δεν έχουμε ότι θα το εφαρμόσει. Πιστά και απαρέγκλιτα.

Σχόλιο δεύτερο: Τα εξοργιστικά παραμύθια ότι ψηφίζουμε Μνημόνια για να… «απεγκλωβιστούμε» από αυτά, είναι παλιά. Είναι γνωστά από τότε που ο «απεγκλωβισμός» λεγόταν… «απαγκίστρωση». Βέβαια, την αστειότητα ότι ψηφίζουν και εφαρμόζουν Μνημόνια για να μας… «απαγκιστρώσουν» από αυτά, τότε, δεν τα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΑΡ τα έλεγε…

Σχόλιο τρίτο: Ότι το Μνημόνιο είναι η «λάθος συνταγή» το ξέρουμε. Το έλεγε και ο Σαμαράς και μάλιστα το έλεγε στις 12 Φεβρουαρίου 2012, όταν δηλαδή ψήφιζε το δεύτερο Μνημόνιο. Αυτά έλεγε και ο κ.Σαμαράς: «Δεν αλλάξαμε στάσηή άποψη για το μνημόνιο, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι αποτελεί λανθασμένη συνταγή(…)», δήλωνε ο Σαμαράς στη Βουλή την ίδια νύχτα που υπερψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο. Ό,τι δήλωνε και έλεγε ο Σαμαράς, σήμερα το επαναλαμβάνει και ο κύριος εγώ Τσίπρας. Λογικό. Πώς να ανανεώσεις την γκαρνταρόμπα των «επιχειρημάτων» όταν επιχειρείς να ντύσεις το ίδιο άθλιο και γυμνό κουφάρι;

Δήλωση 7η: «Ο Βαρουφάκης έχει πει τόσα πολλά και έχει κάνει τόσες μεταστροφές, που (…)».

Δεν θα κάνουμε κανένα σχόλιο για τον τρόπο με τον οποίο ο κύριος εγώ Τσίπρας μιλά, πλέον, για τους μέχρι χτες στενούς συνεργάτες του. Θυμίζουμε, μόνο, πως όταν ο Βαρουφάκης εκθείαζε ως καλό το 70% του Μνημονίου ο κύριος εγώ Τσίπρας δεν είχε διατυπώσει κάποια ένσταση για τα λεγόμενά του. Παραδεχόμαστε, πάντως, ότι για κάποιον σαν τον κύριο εγώ Τσίπρα, που έφερε το δικό του και κατά 100% «καλό Μνημόνιο», το να μη μιλάει για το «70% καλό Μνημόνιο» του Βαρουφάκη, ήταν φρόνιμο…

Δήλωση 8η: «Η εναλλακτική αυτής της συμφωνίας (σσ: του Μνημονίου) είναι η οικονομική καταστροφή».

Μνημόνιο ή καταστροφή, λοιπόν… Και τι «δικαίωση» για τον Βενιζέλο, τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, τον Πάγκαλο, τον Στουρνάρα, τον Χαρδούβελη, ε;…

Δήλωση 9η: «Ο ελληνικός λαός ήθελε συμφωνία, αλλά δεν ήθελε επιτροπεία, δεν ήθελε εξευτελισμό, δεν ήθελε υποταγή (…)».

Και όλα αυτά, ισχυρίστηκε ο κύριος εγώ Τσίπρας, τα… εξασφάλισε. Αλλά στη συμφωνία που έκανε ο κύριος εγώ Τσίπρας, σε κάθε σελίδα της, πολλές φορές δυο και τρεις φορές στην ίδια σελίδα, επαναλαμβάνονται μονότονα τα εξής:

«Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να δεσμευτεί επίσημα ότι θα ενισχύσει τις προτάσεις της σε ένα σύνολο τομέων που έχουν προσδιοριστεί από τους Θεσμούς (…)»,

  • «το ταμείο (σσ: το λεγόμενο υπερΤΑΥΠΕΔ του ξεπουλήματος) θα διοικείται από τις ελληνικές αρχές υπό την εποπτεία των αρμόδιων ευρωπαϊκών Θεσμών»,
  • «η κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους Θεσμούς για όλα τα σχέδια νόμου»,
  • «η κυβέρνηση πρέπει σε συμφωνία με τους Θεσμούς» κλπ, κλπ. Αλήθεια, αυτός ο εξευτελισμός, αυτή η επιτροπεία, αυτή η υποταγή, στην νέα γλώσσα, στη μνημονιακή γλώσσα του κυρίου εγώ Τσίπρα, πώς λέγονται;

Αλήθεια, αυτός ο εξευτελισμός, αυτή η επιτροπεία, αυτή η υποταγή, στη νέα γλώσσα, στη μνημονιακή γλώσσα του κυρίου εγώ Τσίπρα, πώς λέγονται;

Δήλωση 10η: «Το «Όχι» σε μια κακή συμφωνία το έκανα «Ναι» σε μια συμφωνία που έχει προβλήματα αλλά δίνει προοπτική (…). Το δημοψήφισμα ήταν μια μεγάλη ιστορική στιγμή ανάτασης του ελληνικού λαού. (…). Πολλές φορές τα «όχι» στην ιστορία έχουν οδηγήσει σε εξελίξεις υπαναχώρησης, αλλά μένουνε στην ιστορία. Το ΟΧΙ του ’40 ακολούθησε μια 4χρονη Κατοχή, αλλά έμεινε στην ιστορία αυτό το Όχι. Έτσι κι αυτό το «όχι» θα μείνει στην ιστορία (…)».

Εδώ πια η ιστορική ακροβασία συναγωνίζεται την πολιτική τυμβωρυχία. Εδώ πια ο «αριστερός» πολιτικός αμοραλισμός ενώνεται σε σάρκα μία με την επιθετική πολιτική ξιπασιά. Την πολιτική ξιπασιά που προσπαθεί να σερφάρει πάνω στα κλέη των άλλων, να κουρσέψει δάφνες από αγώνες άλλων, να κρυφτεί πίσω από διδάγματα που αυτή η ξιπασιά και τα έχει ξεπουλήσει και προσπαθεί να τα κοντύνει στα μέτρα της.
  • Αλήθεια, τι μας υπόσχεται ο κύριος εγώ Τσίπρας μετά το «όχι» του λαού που αυτός το έκανε «ναι»: Μας υπόσχεται 4χρονη κατοχή;…
  • Πώς μπορεί να μιλά για το Όχι του ’40, το οποίο το ακολούθησε μια 4χρονη εποποιία Αντίστασης, εκείνος που πήρε το «όχι» του δημοψηφίσματος για να το κάνει «ναι», ένα «ναι» επαίσχυντης συνθηκολόγησης σε  ένα Μνημόνιο που οι συνέπειές του ξεπερνούν τις τρεις δεκαετίες;
  • Αλήθεια, φανταζόμαστε τι ιστορικός βιασμός θα ήταν, εκείνοι που μετά Όχι του λαού το ’40 είπαν «περάστε» στις Μέρκελ της εποχής, να κρύβονται πίσω από το Όχι που είχαν προδώσει και να παριστάνουν τους συνεχιστές του Όχι που όμως εκείνοι το είχαν κάνει «μάλιστα», «γιαβόλ» και «γιές»!
Τι ιστορικοί παραλληλισμοί! Τι πολιτικάντικο τσαλαβούτημα στην Ιστορία! Τι φτηνή δημαγωγία!

Με μια κουβέντα: Τι πολιτικό θράσος! Αντάξιο και καταδεικτικό, προφανώς, κάποιου που πήρε το 62% του «Όχι» του λαού για να το κάνει μέσα σε 48 ώρες 100% «Ναι». Για να το κάνει 100% Μνημόνιο. Για να το κάνει 100% αναξιοπιστία. Και για να ξεδιπλώνει πάνω σε αυτό το «Όχι» (τι «αριστερό» θράσος!) το 100% της πολιτικής του εξαπάτησης.

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Tα ά-λογα και τα παράλογα

Στάθης
 

Όταν αρχίζουν τα ψέματα και οι παραλογισμοί, η παρακμή έχει πλέον επέλθει και οι συνέπειές της είναι πια θέμα χρόνου να φανούν - βυθίζοντας τα πράγματα στην εντροπία τους, καθότι αυτό είναι η παρακμή.

Εις ό,τι αφορά την Αριστερά, θα είναι άχαρο (για όλους μας) το καθήκον της κριτικής μεταξύ πρώην συντρόφων, πλην όμως αναπόδραστο και αναγκαίο, «φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια».

Και ο κ. Παππάς, φερ’ ειπείν, δεν λέει την αλήθεια όταν ισχυρίζεται ότι «η κυβέρνηση έπεσε εκ των έσω», εκτός και αν εννοεί ότι όντως «εκ των έσω» η κυβέρνηση άνοιξε την κερκόπορτα στο μνημόνιο και «μπήκαν στην πόλη» οι γκαουλάιτερ, στρογγυλοκάθισαν στα υπουργεία, και κρέμασε τον εαυτόν της η τρόικα δαμόκλεια σπάθη πάνω απ’ το κεφάλι του κ. Τσίπρα στου Μαξίμου. Αριστερός πρωθυπουργός με κεχαγιά στο κεφάλι του εις ουδέν διαφέρει από δεξιόν πρωθυπουργό με κεχαγιά στο κεφάλι του.

Συνεπώς αυταπατάται ο κ. Τσίπρας, αν δεν εξαπατά κι εμάς, όταν λέει ότι «είναι σαφές (!) ότι θα εφαρμόσουμε μια συμφωνία για να την αλλάξουμε»!!! Πώς θα την αλλάξουμε; Με τους γκαουλάιτερ στα υπουργεία; Για κουτόφραγκους περνάμε τους γκαουλάιτερ ή προσπαθούμε να ταΐσουμε κουτόχορτο τους Έλληνες;

Επ’ αυτού όχι μόνον ο κ. Τσίπρας αλλά και άλλα στελέχη απ’ το «περιβάλλον του» σημειώνουν ότι θα υπάρξει ένα «παράλληλο προς το μνημόνιο πακέτο φιλολαϊκών μέτρων». Σε ένα παράλληλο σύμπαν, πιθανόν! Στο δικό μας, αδύνατον. Με ποιους πόρους; Με τα 600.000 ευρώ που έδωσε η κυβέρνηση στο Μέγαρο Ψυχαρομουσικής, μία ημέρα πριν να απέλθει απ’ το Μαξίμου; Με τους πενήντα διορισμούς λαθρεπιβατών της εξουσίας που έκανε η κυρία Χριστοδουλοπούλου, χωρίς ταυτοχρόνως να εξασφαλίσει ούτε πενήντα ευρώ για τους πρόσφυγες απ’ τα πενήντα εκατομμύρια ευρώ που έχουν εγκριθεί για αυτούς από την Ένωση; (Πράγματι, την κυρία Χριστοδουλοπούλου θα τη «γράψει η Ιστορία», καθώς η ίδια παινεύθηκε για τον εαυτό της. Δεν ξέρω όμως με πόση αηδία και περιφρόνηση.) Πρόκειται για μια επελαύνουσα παρακμή που έχει αιφνιδιάσει την κοινωνία, αλλά και τους περισσότερους αριστερούς. Δεν είναι δυνατόν το ύστατο και έσχατο επιχείρημα ενός (αριστερού) πρωθυπουργού να είναι: «Ωραία! Τότε βρέστε έναν καλύτερο από εμένα να τα κάνει!».

Πρώτον, πάντα υπάρχουν καλύτεροι. Δεύτερον, για να κάνουν τι; Το χειρότερο; Τρίτον, αυτό το «επιχείρημα» που παραπέμπει στο «ή εγώ ή το χάος» (κι ακόμα χειρότερα στο «μετά από μένα το χάος») ταιριάζει σε σχολιαρόπαιδα. Σε αμαθείς που δεν γνωρίζουν ότι τα πολιτικά νεκροταφεία είναι γεμάτα από «αναντικατάστατους».

Όμως ο κ. Τσίπρας καταφεύγει πλέον και σε αυταπόδεικτα ψέματα. Ισχυρίσθηκε στη συνέντευξή του ότι είχε αποφασίσει εκλογές από τις 13 Ιουλίου. Και τότε γιατί διαβεβαίωνε τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς (όπως οι ίδιοι μαρτυρούν) ότι αφού όλοι μαζί ψηφίσουν το μνημόνιο δεν θα τους αιφνιδιάσει μετά με εκλογές;

Και αφού όλοι μαζί συνεργάσθηκαν και ψήφισαν αυτό το έκτρωμα, γιατί τώρα ο κ. Τσίπρας λέει ότι δεν μπορεί να συνεργασθεί μαζί τους μετά τις εκλογές που εν τέλει προκήρυξε; Κι αν δεν συνεργασθεί μαζί τους, τι θα γίνει; Πάλι εκλογές; Αν πιστέψω τον κ. Φλαμπουράρη, «δεν θα πάμε ξανά σε εκλογές» - συμβόλαιο ο λόγος του βεβαίως, αλλά τότε θα πρέπει να επιτευχθεί αυτοδυναμία. Δυστυχώς, όμως, εκτός από τον ΔΟΛ, ουδείς άλλος δείχνει να πιστεύει κάτι τέτοιο.

Βεβαίως ο ΔΟΛ έχει τους δικούς του λόγους για να ακολουθεί αυτήν την πολιτική (της ενσωμάτωσης ή του στυψίματος της Αριστεράς), αλλά είναι δυνατόν το ύστατο και έσχατο χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ για να πετύχει αυτοδυναμία να είναι ο ίδιος ο Αλέξης; Είναι δυνατόν να είναι προσωποπαγές ένα κόμμα της Αριστεράς; Είναι δυνατόν να αγγίζει την καταραμένη περιοχή της προσωπολατρίας ο κ. Βούτσης , φερ’ ειπείν, κλίνοντας το όνομα του κ. Τσίπρα σ’ όλες τις πτώσεις; Είναι πολιτική, είναι στρατηγική για τη χώρα η δημοφιλία του αρχηγού; Η όποια δημοφιλία, του όποιου αρχηγού. Όχι αριστερά δεν είναι αυτά τα πράγματα, αλλά «άστοχα και κινδυνώδη».

Αλλά και όσοι βασίζονται σ’ αυτήν τη δημοφιλία, αυτήν τη δημοφιλία πού τη βασίζουν; Είναι εβδομάδες τώρα που ο κ. Τσίπρας έχει μεταβληθεί σε κήρυκα της ήττας του (μας).

Βγαίνει στα κανάλια και οικτίρει τον εαυτόν του για τις πιέσεις που δέχθηκε, περιαυτολογεί για την αντοχή του σε αυτές τις πιέσεις και τέλος ομολογεί την υποταγή του σε δαύτες, σαν αυτό να μη σημαίνει το έτι περαιτέρω τσάκισμα της ζωής εκατομμυρίων Ελλήνων! Απορίας άξια πράγματα. Ο κ. Τσίπρας να έχει γίνει σημαιοφόρος μιας ήττας της Αριστεράς και να επαίρεται κι από πάνω για αυτό, λέγοντας «βρέστε μου έναν καλύτερο». Α-λογα πράγματα και παράλογα. Καμία σχέση με τον Τσίπρα που ξέραμε. Δεν γνωρίζω αν τέτοιου επιπέδου επιχειρήματα υπαγορεύονται στον κ. Τσίπρα απ’ τον κ. Παππά ή κάποιον άλλο, όμως δεν έχει σημασία. Το «περιβάλλον» του κ. πρωθυπουργού έχει ούτως ή άλλως στενέψει (γύρω του και τον σφίγγει). Όμως οι ηγέτες της Αριστεράς δεν έχουν «περιβάλλοντα», έχουν κομματικά όργανα: πολιτικές γραμματείες και κεντρικές επιτροπές και οργανώσεις βάσεις. Οι ηγέτες της Αριστεράς είναι “primi inter pares” , δεν ξεγελούν το κόμμα τους, δεν το διχάζουν, δεν το διαλύουν.

Και πάνω απ’ όλα οι ηγέτες της Αριστεράς σέβονται και αγαπούν την πατρίδα τους. Δεν είναι δυνατόν ο κ. Τσίπρας να λέει urbi et orbi ότι «ελπίζει πως κάποια μέρα η Ελλάδα δεν θα υπολείπεται της Ευρώπης σε κουλτούρα και νοοτροπία». Μπορεί η Ελλάδα να υπολείπεται όντως της Ευρώπης σε θέματα διοίκησης, παραγωγικότητας ακόμα και ευνομίας, αλλά ούτε ακαλλιέργητοι είναι οι Έλληνες, ούτε η νοοτροπία τους πρέπει να απαρνηθεί την ιδιοπροσωπία τους - αυτά είναι πράγματα κομπλεξικά και ανάξια. Ατιμάζουν την ιδιομορφία, την ιδιοσυστασία και τον τρόπο ενός λαού που αναγεννήθηκε μέσα απ’ τα αίματα, που κάλυψε την απόσταση που τον χώριζε απ’ την Ευρώπη με άλματα, μνήματα, έπη και καταστροφές.

Δεν είναι του πεταματού από καλλιέργεια οι Έλληνες, στην καρδιά της Οικουμένης κι όχι μόνον της Ευρώπης βρίσκεται η ψυχή τους. Ρώτα έναν τσοπάνη απ’ τα Άγραφα, έναν μετανάστη από την Ήπειρο κι έναν ψαρά απ’ τη Μάνη να σου πουν για καλλιέργεια και νοοτροπία, κύριε πρωθυπουργέ…

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο πρωθυπουργός από τη Μαντζουρία

Άρης Χατζηστεφάνου


«Οβιδιακή μεταμόρφωση Τσίπρα». «Μεταστροφή του πρωθυπουργού». «Τσίπρας εναντίον Τσίπρα». Μερικοί μόνο από τους τίτλους ιδιαίτερα ενδιαφερουσών αναλύσεων για την πολιτική πορεία του τέως πρωθυπουργού.

Σε πολύ πιο ανάλαφρο μοτίβο, δεκάδες ανέκδοτα που κυκλοφορούν τελευταία υποστηρίζουν ότι στη θέση του τέως πρωθυπουργού βρισκόταν τους τελευταίους μήνες ένας σωσίας του, που κατάφερε να ξεγελάσει ακόμη και την… Περιστέρα.

Το σχόλιο όμως που προσέλκυσε περισσότερο το ενδιαφέρον μας προέρχεται από ένα εξαιρετικό (ως συνήθως) κείμενο του γνωστού μπλόγκερ Πιτσιρίκου: «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας» έλεγε «ωχριά μπροστά σε αυτό που συνέβη στις Βρυξέλλες (στις διαπραγματεύσεις του Ιουλίου)».

Ποιος ήταν λοιπόν αυτός ο άνθρωπος της Μαντζουρίας που επανέρχεται στον πολιτικό μας λόγο σε τακτά χρονικά διαστήματα;

Το σενάριο του έργου είναι λίγο πολύ γνωστό: Ο γιος μιας ισχυρής οικογένειας πολιτικών στις ΗΠΑ πέφτει θύμα πλύσης εγκεφάλου από μια κομμουνιστική συνωμοσία, που στόχο έχει να καταλάβει τον Λευκό Οίκο.

Ως εδώ η ιστορία είναι ελαφρώς αντίστροφη από τη δική μας, όπου ένας κομμουνιστής (sic) πολιτικός περνά στο αντίπαλο στρατόπεδο. Το πρωτότυπο έργο, όμως, έχει και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία.

Το βιβλίο, «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας», γράφεται στα ταραγμένα χρόνια της δεκαετίας του ’50. Η Αμερική θυμάται ακόμη τις επιπτώσεις του πολέμου της Κορέας αλλά και την αποπομπή του επικεφαλής των αμερικανικών στρατευμάτων Ντάγκλας Μακάρθουρ, ο οποίος αμφισβήτησε εντολές του Τρούμαν – για αρκετούς ιστορικούς, ό,τι πλησιέστερο έχουν γνωρίσει οι ΗΠΑ σε στρατιωτικό πραξικόπημα.

Το κυρίαρχο στοιχείο, όμως, που συνδέεται και με τον πόλεμο της Κορέας είναι η αντικομμουνιστική υστερία, την οποία εκφράζει ο Τζόζεφ Μακάρθι.

Ο γερουσιαστής και το επιτελείο του αναζητούν κομμουνιστές πράκτορες ακόμη και στα ανώτερα κλιμάκια της αμερικανικής κυβέρνησης και αναλαμβάνουν να τους απομακρύνουν με τεχνικές που φλερτάρουν -εάν δεν ξεπερνούν- τα όρια της σχιζοφρένειας.

Θύμα και η ίδια της αντι-κομμουνιστικής προπαγάνδας, η αμερικανική κοινωνία αδυνατεί να κατανοήσει γιατί ορισμένοι άνθρωποι ασπάζονται τις ιδέες του Μαρξ και του Λένιν.

Οι θεωρίες συνωμοσίας λοιπόν, περί σοβιετικών πρακτόρων που πραγματοποιούν πλύση εγκεφάλου στα ανυποψίαστα θύματά τους, εισέρχονται μεταξύ σοβαρού και αστείου στις καθημερινές συζητήσεις.

Ο συγγραφέας του βιβλίου, Ρίτσαρντ Κόντον, αντλεί στοιχεία από την αντικομμουνιστική υστερία (αν και αργότερα θα κατηγορηθεί ότι έκλεψε ολόκληρες παραγράφους από το έργο «Εγώ, ο Κλαύδιος», του Ρόμπερτ Γκρέιβς). Συγκεκριμένα, στο βιβλίο τού Κόντον η περσόνα του γερουσιαστή Τζόνι Ισλιν, του κακού πατριού του ήρωα, έχει στηθεί πάνω στο προφίλ του γερουσιαστή Μακάρθι.

Εκτοτε, αρκετοί κριτικοί λογοτεχνίας αναρωτιούνται εάν το έργο τού Κόντον αναπαράγει ή απλώς σατιρίζει το «κυνήγι μαγισσών» και την «κόκκινη απειλή», που είχε μετατραπεί σε επίσημη πολιτική του αμερικανικού κράτους.

Το βέβαιο είναι ότι «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας» επανέρχεται συχνά στις ΗΠΑ για να εκφράσει νέες εποχές και νέους φόβους.

Στη δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά, το 2004, ο πόλεμο της Κορέας έχει αντικατασταθεί από τον πόλεμο του Περσικού Κόλπου, ενώ τα νήματα δεν κινεί πλέον η ανύπαρκτη Σοβιετική Ενωση, αλλά μια πολυεθνική εταιρεία.

Το βασικό μοτίβο, όμως, του ανθρώπου που απειλεί να καταλάβει την αμερικανική κυβέρνηση, εξυπηρετώντας (ακόμη και εν αγνοία του) εντολές σκοτεινών κέντρων, είναι πάντα το ίδιο.

Στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2008 αρκετοί αντίπαλοι του Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα τον αποκαλούσαν «ο άνθρωπος της Μαντζουρίας» για να τον ταυτίσουν άλλοτε με αραβικά συμφέροντα (αφού ζητούσε απομάκρυνση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη Μέση Ανατολή) και άλλοτε με τον κομμουνισμό (όταν πρότεινε δωρεάν, καθολική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη).

Οταν βέβαια ο Ομπάμα άρχισε να κλιμακώνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό και υποτάχθηκε ολοκληρωτικά στις εντολές του χρηματοπιστωτικών ελίτ και των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών, τον όρο «Μαντζουριανός πρόεδρος» άρχισαν να χρησιμοποιούν οι πρώην υποστηρικτές του, οι οποίοι δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν τη «μεταμόρφωσή» του.

Τι θα γινόταν όμως αν έστω και για μια στιγμή πιστεύαμε ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στους Μαντζουριανούς υποψηφίους αλλά στους Μαντζουριανούς ψηφοφόρους;

Σε όλους αυτούς δηλαδή που είχαν «προγραμματιστεί» για να βλέπουν στους προέδρους και τους πρωθυπουργούς τους άλλα πράγματα από αυτά που τους προσέφεραν οι αισθήσεις και η λογική τους.

Οι πολιτικοί που εγκαταλείπουν εν μιά νυκτί το σύνολο των θέσεών τους δεν πέφτουν θύματα ξένων κέντρων εξουσίας, ούτε τους γίνεται πλύση εγκεφάλου σε κάποιο μυστικό εργαστήριο.

Είναι έτοιμοι από καιρό να προδώσουν τους ψηφοφόρους τους είτε γιατί πάντα αυτός ήταν ο στόχος τους (ο Ομπάμα δεν έκρυψε ποτέ τις σχέσεις του με τα μεγαθήρια της Wall Street που τον χρηματοδότησαν) είτε γιατί ο μικροαστικός ρεφορμισμός τους δεν τους επιτρέπει να προχωρήσουν στη ρήξη την οποία υπόσχονταν.

Ισως πάλι θα πρέπει να αφήσουμε για λίγο το βιβλίο «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας» και να ξαναδιαβάσουμε το «Εγώ, ο Κλαύδιος».

Μια ενδιαφέρουσα περιγραφή της αυτοκρατορικής έπαρσης ενός ηγέτη, ο οποίος εγκαταλείπει το πνεύμα της ρωμαϊκής δημοκρατία (republic) για να υπηρετήσει το ρωμαϊκό Imperium – για πολλούς, έναν από τους προκατόχους της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Info:

☛Δείτε

The Manchurian Candidate (1962)

Η κινηματογραφική μεταφορά με τον Φρανκ Σινάτρα – πολύ πιο στιβαρή και κοντά στο πνεύμα του βιβλίου σε σχέση με την παραγωγή του 2004.

☛ Διαβάστε

«Εγώ, ο Κλαύδιος» (εκδόσεις Κέδρος)

Ο Ρόμπερτ Γκρέιβς ξαναπλάθει σαν μυθιστόρημα τη χαμένη αυτοβιογραφία του αυτοκράτορα Κλαύδιου θέτοντας το ερώτημα αν ο ήρωάς του είναι σατανικός ή ένας «άκακος ηλίθιος».

Infowar

Διαβάστε Περισσότερα »

Μετρήσεις του CERN δείχνουν να κλονίζουν την ερμηνεία της φυσικής για τον κόσμο

Επιστήμη


Το Καθιερωμένο Πρότυπο, δηλαδή την καλύτερα εδραιωμένη ως σήμερα φυσική θεωρία για τα «συστατικά» του κόσμου και τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις, φαίνεται να αψηφά μία κατηγορία υποατομικών σωματιδίων που μελετώνται πειραματικά στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) στο CERN.

Με βάση την επεξεργασία μετρήσεων από τον επιταχυντή, μία ομάδα επιστημόνων ανακάλυψε  ισχυρές ενδείξεις ότι τα συγκεκριμένα σωματίδια, που ονομάζονται λεπτόνια, παραβιάζουν το Καθιερωμένο Πρότυπο. Ένα αποτέλεσμα που, αν επαληθευτεί, θα ανοίξει τον δρόμο για να προταθούν νέες φυσικά μοντέλα που θα το εξηγούν, είτε προσαρμόζοντας το Καθιερωμένο Πρότυπο είτε διατυπώνοντας εντελώς καινούριες θεωρίες.

Το Καθιερωμένο Πρότυπο είναι η πιο επιτυχημένη ερμηνεία της φυσικής για ό,τι μας περιβάλλει, καθώς περιλαμβάνει τα στοιχειώδη σωματίδια που γνωρίζουμε έως σήμερα πως συγκροτούν την ύλη και την ακτινοβολία, όπως και τις τρεις από τις τέσσερις δυνάμεις. Ωστόσο, παρά τα πειράματα που μέχρι σήμερα έχουν επιβεβαιώσει την ισχύ του, είναι δεδομένο πως κάθε άλλο αποτελεί την τελεσίδικη εικόνα της επιστήμης για τη φύση.

Κι αυτό όχι μόνο γιατί δεν περιγράφει τη βαρύτητα, αλλά και επειδή δεν δίνει απαντήσεις σε σημαντικά κοσμικά και κοσμολογικά μυστήρια, όπως για παράδειγμα την ασυμμετρία της ύλης με την αντιύλη στα πρώτα στάδια «γέννησης» του σύμπαντος, χάρις στην οποία δημιουργήθηκε ο κόσμος όπως τον παρατηρούμε σήμερα. Έτσι, πειράματα όπως οι συγκρούσεις στους επιταχυντές έχουν στόχο να φέρουν στο φως νέα φαινόμενα, τα οποία πηγαίνουν πέρα από το Καθιερωμένο Πρότυπο.

Ένα τέτοιο φαινόμενο υποστηρίζουν πως εντόπισαν επιστήμονες στον LHC, ανάμεσά τους και φυσικοί από το αμερικανικό πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, αναλύοντας δεδομένα από τον ανιχνευτή LHCb του επιταχυντή, τα οποία προέκυψαν τις χρονιές 2011-2012, δηλαδή κατά την πρώτη φάση λειτουργίας του πειραματικής διάταξης. Τα δεδομένα αφορούν τη διάσπαση των Β μεσονίων, από την οποία παράγονται μεταξύ άλλων δύο είδη λεπτονίων: Ταυ λεπτόνια και μιόνια.

Σε αντίθεση με το τρίτο είδος λεπτονίων, τα ηλεκτρόνια, τα δύο αυτά σωμάτια είναι εξαιρετικά ασταθή, με συνέπεια να διασπώνται σε διασπώνται σε ελάχιστο χρόνο. Μάλιστα, σύμφωνα με το Καθιερωμένο Πρότυπο, αν γίνει η σχετική διόρθωση για τη διαφορά μάζας τους, τότε οι διασπάσεις τους γίνονται με τον ίδιο ρυθμό.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, στα πλαίσια του Καθιερωμένου Προτύπου, τα λεπτόνια συμπεριφέρονται με ίδιο τρόπο σε όλες τις θεμελιώδεις δυνάμεις. Ωστόσο, σύμφωνα με την ανάλυση των επιστημόνων, η οποία θα δημοσιευτεί στο περιοδικό Physical Review Letters, οι ρυθμοί διάσπασης των δύο συγκεκριμένων ειδών παρουσιάζουν μία αισθητή, αν και μικρή, διαφορά.

Αν οι υπολογισμοί τους ισχύουν, το συμπέρασμα τότε είναι ότι πιθανώς στη διαδικασία εμπλέκονται άγνωστες έως σήμερα δυνάμεις ή σωμάτια. Με δεδομένο πως η ίδια «μεταχείριση» των λεπτονίων είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό του Καθιερωμένου Προτύπου, «τότε θα μπορούμε να πούμε πως βρήκαμε αποδείξεις για ένα φαινόμενο πέρα από τη συγκεκριμένη θεωρία», όπως αναφέρει ο Χασάν Τζαβάχερι, καθηγητής φυσικής στο πανεπιστήμιο του Μέριλαντ.

Το αποτέλεσμα από τον ανιχνευτή LHCb συμφωνεί με τους υπολογισμούς της διάσπασης των λεπτονίων που είχαν γίνει παλιότερα με βάση δεδομένα από το πείραμα BaBar στο Κέντρο του Γραμμικού Επιταχυντή του Στάνφορντ. Παρόλο που αυτό ενισχύει την αξιοπιστία της ανακάλυψης στο CERN, οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως θα πρέπει να γίνουν και άλλες παρόμοιες μελέτες, ώστε να επαληθευτεί πως όντως ανακάλυψαν μία παραβίαση του Καθιερωμένου Προτύπου.

Επίσης, και οι ίδιοι θα συνεχίσουν την επεξεργασία δεδομένων που θα προκύψουν από τον LHC, κατά τη διάρκεια της δεύτερης φάσης λειτουργίας του επιταχυντή.

Ναυτεμπορική

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Και εγένετο…Λαϊκή Ενότητα! *

*Του Κωνσταντίνου Νάκκα


  • «Ήταν η ίδρυση του κόμματος της Λαϊκής Ενότητας από τον Λαφαζάνη μια κίνηση που υπογαρεύτηκε από τις ανάγκες των καιρών ή μια κίνηση σχεδιασμένη από καιρό;»
  •  «Τελικά, τι ήταν αυτό που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ Κυβέρνηση;»
  • «Να με συγχωρείτε κύριοι και κυρίες της Λαϊκής Ενότητας αλλά η στάση σας ούτε αριστερή είναι, ούτε ιδεολογικές αφετηρίες έχει, ούτε από πατριωτισμό διέπεται.»
  • «Δεν θα πρέπει να υποτιμάμε τη δύναμη του «πραγματικού», όπως αυτό το «πραγματικό» έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.»
  • «Η νέα πραγματικότητα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ με Πρόεδρο τον Τσίπρα καλείται να μετασχηματίσει, απαιτεί ρεαλιστικά μέσα για να αντιμετωπιστεί και ανθρώπους αποδεδειγμένα ικανούς (όχι απλά γνωστούς) και πρόθυμους να σηκώσουν το βάρος των αλλαγών που απαιτούνται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ανθρώπους που δεν φυγομαχούν υπό το βάρος της ευθύνης, ανθρώπους που αντιλαμβάνονται και αποδεικνύουν με τις αποφάσεις τους ότι πάνω από το όποιο πρόσκαιρο κομματικό και ιδεολογικό συμφέρον υπάρχει το Εθνικό Συμφέρον και ο Ελληνικός Λαός.»


Και είπεν ο «who knows»∙ γενηθήτω Λαϊκή Ενότητα∙ και εγένετο Αποστασία (Γένεσις 1,3)

Εν τέλει, μετά από χρόνια αντιπολίτευσης εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ανέβηκε στον θρόνο που ο ίδιος δημιούργησε για τον εαυτό του και εξ αυτού του λόγου δικαιωματικά του ανήκει. Στο όνομα της σωτηρίας της Χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ (άκουσον άκουσον), που όπως διατείνεται πρόδοσε την αριστερά και δικαίωσε τη δεξιά, ίδρυσε εν μια νυκτί νέο κόμμα, δίνοντας νομική υπόσταση σε αυτό που τόσα χρόνια λειτουργούσε μέσα στο κόμμα του Συνασπισμού, του μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και σήμερα ΣΥΡΙΖΑ.

Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει άλλωστε όταν, ερχόμενος αντιμέτωπος με την αριστερή του συνείδηση, κλήθηκε να υποστηρίξει μια νέα δανειακή σύμβαση (με διαφορετικούς συμβαλλόμενους και όρους από τις προηγούμενες) συνοδευόμενη από ένα νέο μνημόνιο κατανόησης; Έπραξε αυτό που θα έπραττε κάθε γνήσιος και όχι γιαλατζι αριστερός, ακολούθησε τη συνείδησή του πρωτάσσοντας πάνω από όλους και όλα το συμφέρον τού Ελληνικού Λαού και όχι την ιδεολογία των βιβλίων τού παρελθόντος και τις όποιες αρχηγικές του φιλοδοξίες (άλλωστε και μέχρι τότε αρχηγός ήταν του κόμματός του εντός του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ). Διαφοροποιήθηκε ανοιχτά με την στρατηγική του πρωθυπουργού, παραιτήθηκε από την υπουργική του θέση, υπέβαλε σε δημοσία κρίση την πολιτική του παρουσιάζοντας στο Ζάππειο τις άμεσες ενέργειες υλοποίησής της, παραιτήθηκε αυτός και οι συν αυτώ σύντροφοί του από την βουλευτική τους έδρα σεβόμενοι το καταστατικό δεοντολογίας που προεκλογικά είχαν όλοι υπογράψει και ίδρυσαν έναν νέο πολιτικό φορέα ζητώντας την στήριξη της κοινωνίας ώστε δια της εκλογής τους στην Βουλή να υλοποιήσουν από θέση ευθύνης την «καθαρή» πολιτική τους.

Τι άλλο θα μπορούσε, δηλαδή, να κάνει ένας έντιμος πολιτικός της αρστεράς με μακρά πορεία στα αριστερά κόμματα, στην πολιτική και στους κοινωνικούς αγώνες;

Πώς; Τι είπατε; Δεν λειτούργησε έτσι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης; Αυτός έριξε τον Τσίπρα; Δεν είχε έτοιμη άμεσα υλοποιήσιμη πρόταση πέρα από το βιβλίο του Λαπαβίτσα; Δεν παραιτήθηκε από την έδρα του όπως είχε κάνει ο Σαμαράς όταν «έριξε» τον Μητσοτάκη;

«Ουάου!!!!», όπως θα έλεγε και ο Γιάνης με το ένα «ν» και το τεράστιο εγώ που θα το ζήλευε ακόμη και ο Μπένι.

Δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν παραιτήθηκε από την έδρα του. Ακόμη και ο τεράστιος Αντώνης Σαμαράς είχε το πολιτικό ήθος (για το 1993 μιλάμε) να παραιτηθεί από βουλευτής πρiν «ρίξει» την Κυβέρνηση Μητσοτάκη δια του αντ’ αυτού Συμπιλίδη. Μου προκαλεί έκπληξη πώς αυτός ο πολιτικός άνδρας, ο Λαφαζάνης, παράδειγμα ιδεολογικής, πολιτικής και ηθικής συνέπειας έκανε κάτι τέτοιο. Θα είχε μάλλον τον λόγο του…

Και αυτός δεν είναι άλλος από το να «ρίξει» εκ των έσω την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, στην οποία ο ίδιος και κορυφαία [sic] στελέχη του κομμάτος του μετείχαν, τοποθετούμενοι σε κορυφαίες θέσεις ευθύνης από τον άνθρωπο που σήμερα αποκαλούν προδότη.

Ήταν η ίδρυση του κόμματος της Λαϊκής Ενότητας από τον Λαφαζάνη μια κίνηση που υπογαρεύτηκε από τις ανάγκες των καιρών ή μια κίνηση σχεδιασμένη από καιρό;

Η απάντηση σήμερα φαντάζει εύκολη, αρκεί να εξετάσουμε τη στάση που κράτησαν τα μέλη της Πλατφόρμας στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια.

Στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν να μην καταργηθούν οι συνιστώσες ώστε να μετατραπεί το κόμμα σε ένα σύγχρονο ενιαίο ευρωπαϊκό κόμμα (για να μην χάσουν τις θέσεις τους λένε οι κακοπροαίρετοι, για να μην αφομοιωθούν ως ίσοι μεταξύ ίσων λένε κάποιοι άλλοι) αλλά δεν αποχώρησαν από τον πολιτικό φορέα που δεν τους εξέφραζε.

Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης το καταψήφισαν ως «λίγο» αλλά δεν αποχώρησαν από το κόμμα το οποίο το υιοθέτησε.

Τη συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ την επέκριναν σφόδρα κατηγορόντας τον Πάνο Καμμένο ως ακροδεξιό αλλά και πάλι ούτε από την Κυβέρνηση, ούτε από το κόμμα αποχώρησαν.


Στην Κυβέρνηση που δημιουργήθηκε συμμετείχαν από θέσεις Υπουργών και Υφυπουργών, παρά τις αντιρρήσεις τους για την στρατηγική της διαπραγμάτευσης που ακολουθήθηκε, χωρίς και πάλι να παραιτηθούν από τις υπουργικές τους θέσεις.

Από τις υπουργικές τους θέσεις εργάστηκαν, όπως υποστηρίζουν, υπέρ των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και στη βάση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, με το οποίο διαφωνούσαν (ψήφιζαν παρών στις κομματικές επιτροπές) αλλά δεν έχουν να επιδείξουν συγκεκριμένο έργο, θετικές για το δημόσιο συμφέρον αποφάσεις, συμφωνίες με διεθνείς «παίχτες» που θα αποτελούσαν τον «άλλο δρόμο» που επαγγέλλονται για την έξοδο από την κρίση.

Τελικά τι ήταν αυτό που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ Κυβέρνηση;

Κέρδιζαν χρόνο, εκμεταλευόμενοι την όλο και αυξανόμενη εμπιστοσύνη του ελληνικού Λαού στον Τσίπρα, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει Κυβέρνηση και να υλοποιήσουν από θέση ευθύνης τις πολιτικές τους και τους στόχους τους.

Τι ήταν αυτό που έκαναν, ειδικά το εξάμηνο της διακυβέρνησης της Χώρας από την πρώτη αριστερή Κυβέρνηση;

Κέρδιζαν χρόνο μέσα από την απραξία τους –ούτε αποφάσεις λάμβαναν, ούτε σχέδιο άμεσα υλοποιήσιμο είχαν συντάξει– για να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να υλοποιήσουν το σχέδιο τους για πλήρη πολιτική αυτονόμηση. Με την τακτική τους αυτή σαμπόταραν εν τοις πράγμασι κάθε προσπάθεια του Τσίπρα να κυβερνήσει, να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία και να οργανώσει την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας.

Εκμεταλεύτηκαν τις δημοκρατικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ και το ενωτικό πνεύμα του Πρόεδρου για να διατηρηθούν «μέσα στα πράγματα» ώστε να «χτυπήσουν» εκ των έσω την κατάλληλη στιγμή.

Η ευκαιρία τους δόθηκε. Και για να είμαστε ακριβείς, την ευκαρία την δημιούργησαν. Προέταξαν το ιδιωτελές τους συμφέρον για επιβίωση στη πολιτκή σκηνή ένατι του εθνικού συμφέροντος της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας από την άμεση και άτακτη χρεοκοπία. Δεν εντιμετώπισαν την συμφωνία για τη νέα δανειακή σύμβαση ως αποτέλεσμα ωμού εκβιασμού από τους δανειστές και απαρραίτητη προϋπόθεση για την σταθεροποίηση της οικονομίας και την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας αλλά ως απειλή για την πολιτκή τους επιβίωση καθώς η υλοποίηση της συμφωνίας με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας θα τους εξαφάνιζε από τον πολιτικό χάρτη. Επέλεξαν να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους στον Τσίπρα, γράφοντας στα παλιότερα των υποδυμάτων τους τα ποσοστά των εκλογών του Γενάρη και του δημοψηφίσματος του Ιουνίου, αντί να τον στηρίξουν στην πιο δύσκολη περίοδο για την ελληνική κοινωνία. Και αυτό γιατί; Διότι ο Τσίπρας, σε μια πραγματικότητα που είχε διαμορφωθεί επί 5 χρόνια από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και υπό κατάσταση εκτάκτου ανάγκης λόγω capital controls, δεν έθεσε τη δεδομένη χρονική στιγμή το θεωρητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ άνω της επιβίωσης του Ελληνικού Λαού.

Να με συγχωρείτε κύριοι και κυρίες της Λαϊκής Ενότητας αλλά η στάση σας ούτε αριστερή είναι, ούτε ιδεολογικές αφετηρίες έχει, ούτε από πατριωτισμό διέπεται.

Την κομματική σας, και όχι την πολιτική (πολιτικό λόγο πάντα είχατε), επιβίωση επιδιώκετε εκμεταλευόμμενοι την αγωνία του Ελληνικού Λαού για ένα καλύτερο Αύριο χωρίς να λαμβάνετε καθόλου υπόψη σας την δύναμη της πραγματικότητας που έχουν δημιουργήσει στη Χώρα μας οι προηγούμενες δανειακές συμβάσεις.

Ακούω μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ηγετικά του στελέχη, να μιλάνε για εμφύλιο στην αριστερά, για ανύποτη στεναχωρία για τις εσωκομματικές εξελίξεις, λες και αυτό είναι το κυρίαρχο θέμα που αποσχολεί τον ελληνικό λαό, λες και ενδιαφέρει τους συμπολίτες μας, που περιμένουν από εμάς αποφασιστικότητα, ελπίδα και όραμα για το Αύριο που έρχεται αγριεμένο κατά πάνω μας, ο συναισθηματικός μας κόσμος.

«Σιγά μην κάτσω να σκάσω, σιγά μην κάτσω να κλάψω» έχω να πω επειδή το κόμμα μας καθάρισε από αυτούς που τόσα χρόνια το υπονόμευαν. Αλήθεια, ποιος πραγματικά πιστεύει ότι όλοι αυτοί είχαν θέση στον ΣΥΡΙΖΑ του 36% του Ελληνικού Λαού;

Το ότι, βέβαια, ένα μικρό ποσοστό του 3% (και όχι του 36%) του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αποφάσισε να «ρίξει» την Κυβέρνηση είναι θέμα που απασχολεί τον Ελληνικό Λαό αλλά όχι χάριν της ενότητας της Αριστεράς αλλά λόγω της αναβολής της προσπάθειας που η Κυβέρνηση έχει ξεκινήσει για την ανάκτηση της Εθνικής μας Κυριαρχίας

«Μα η ρητορική που αναπτύσσει ο νέος πολιτικός φορέας έχει στοιχεία από την επιχειρηματολογία που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναπτύξει από το 2010» θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος αναγνώστης.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να υποστηρίζουν τον σωστό Στόχο λάθος άνθρωποι υιοθετώντας τα λάθος μέσα. Η επίκληση στον σωστό Στόχο δεν προσδίδει αξιοπιστία στα άτομα που τον επικαλούνται και πολύ περισσότερο δεν εξασφαλίζουν την καταλληλότητα και πολύ περισσότερο την αποτελεσματικότητα των μέσων που προτείνουν για την επίτευξή του.

Δεν θα πρέπει να υποτιμάμε τη δύναμη του «πραγματικού», όπως αυτό το «πραγματικό» έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.

Η νέα πραγματικότητα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ με Πρόεδρο τον Τσίπρα καλείται να μετασχηματίσει, απαιτεί ρεαλιστικά μέσα για να αντιμετωπιστεί και ανθρώπους αποδεδειγμένα ικανούς (όχι απλά γνωστούς) και πρόθυμους να σηκώσουν το βάρος των αλλαγών που απαιτούνται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ανθρώπους που δεν φυγομαχούν υπό το βάρος της ευθύνης, ανθρώπους που αντιλαμβάνονται και αποδεικνύουν με τις αποφάσεις τους ότι πάνω από το όποιο πρόσκαιρο κομματικό και ιδεολογικό συμφέρον υπάρχει το Εθνικό Συμφέρον και ο Ελληνικός Λαός.

Αντί επιλόγου

«Λαϊκή Ενότητα» το όνομα το νέου κόμματας. Προκλητικό.

«Ενότητα» ως συνθετικό ονόματος κόμματος που δημιουργήθηκε προκειμένου να διασπάσει ένα άλλο κόμμα, το οποίο είχε κάνει πράξη την ενότητα με τον μετασχηματισμό του από άθροισμα συνιστωσών σε ολότητα, στερώντας του την διακυβέρνηση της Χώρας παρά την υποστήριξη που έλαβε στις εκλογές του Γενάρη και στο δημοψήφισμα του Ιουλίου.

«Λαϊκή» μάλιστα «Ενότητα». Ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από την ηγεσία του ώστε να αυτοστεγαστούν εκ του ασφαλούς τα προϋπάρχοντα μέλη του χωρίς καμία σύνδεση με την κοινωνία, εκτός φυσικά από τα παλαιοκομματικά της στελέχη στις κατά τόπους οργανώσεις μελών ανά την επικράτεια που δεν απηχούν στο ελάχιστο τις τοπικές κοινωνίες ούτε απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη τους.

Και αυτό το λογότυπο με το αστεράκι και την ουρά του… Τα λαμπάκια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου λείπουν μόνο για ολοκληρωθεί η εικόνα που σηματοδοτεί το χρονικό όριο επιβίωσης του νέου πολιτικού εγχειρήματος.

Διαβάστε Περισσότερα »

Εκλογές και Μνημόνιο: Aπό την ελπίδα στον φόβο και την απόγνωση

James Petras


Οι Ελληνικές Εκλογές και το Σχέδιο Διάσωσης της ΕΕ: Από την Ελπίδα στον Φόβο και την Απελπισία. Ο Εθνικός Πλούτος της Ελλάδας Προς Πώληση

Εισαγωγή


Οκτώ μήνες θα έχουν περάσει από την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ της 25ης Ιανουαρίου μέχρι τις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρίου. Κατά την περίοδο αυτή οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν την παράσταση της «αντιπολίτευσης στη λιτότητα» και στη συνέχεια γονάτισαν υποταγμένοι στην «Τρόικα».

Η αντίθεση μεταξύ του Ιανουαρίου και του σήμερα είναι δραματική: ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, προκάλεσε χαρά και μεγάλη ελπίδα στους Έλληνες ψηφοφόρους με τις υποσχέσεις του να τερματίσει την υποταγή της Ελλάδας στους Ευρωπαίους ολιγάρχες (την «Τρόικα»), αλλά τώρα συγκαλεί πρόωρες εκλογές εκμεταλλευόμενος το κλίμα φόβου και δυστυχίας ανάμεσα στους πολίτες.

Οι Έλληνες αντιμετωπίζουν ένα μέλλον ακόμα μεγαλύτερης εξαθλίωσης και απόγνωσης με μια ολόκληρη γενιά δεμένη και παραδομένη, από τους εκλεγμένους ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, σε σαράντα χρόνια σκλαβιάς, χρέους και αποικιακής υποδούλωσης.

Τον Ιανουάριο, ο ΣΥΡΙΖΑ σάρωσε στην πορεία του για την διακυβέρνηση, με την υπόσχεσή του για «αλλαγή», χωρίς λεπτομέρειες. Η «Αλλαγή» κατέληξε να είναι ένα κενό σύνθημα. Πράγματι κάποιες αλλαγές έλαβαν χώρα: Αλλαγές προς το χειρότερο!

Απ’ όταν εκλέχθηκε, ο Τσίπρας άδειασε το Ελληνικό Δημόσιο Ταμείο για να πληρώσει τους τραπεζίτες της ΕΕ, απογύμνωσε τα συνταξιοδοτικά ταμεία και τα ταμεία των δήμων ώστε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις απέναντι στο ΔΝΤ και, ακόμα χειρότερα, επέτρεψε την φυγή άνω των 40 δις ευρώ που μεταφέρθηκαν από τις Ελληνικές τράπεζες σε λογαριασμούς του εξωτερικού – ουσιαστικά απο-κεφαλαιοποιώντας το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η γλωσσική διαστροφή της «αλλαγής» δεν ήταν η χειρότερη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στην διαφθορά και την ανυποληψία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Η δουλική του λεηλασία της οικονομίας συγκλόνισε και σύγχυσε την εξαθλιωμένη πλειοψηφία των Ελλήνων. Οι ψηφοφόροι περίμεναν από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ριζοσπάστες ”φρασεοπώλες” του να κάνουν το αντίθετο – να σώσουν την εθνική οικονομία και να ηγηθούν της χώρας!

Για ένα διάστημα η υποτακτικότητα και η προδοσία του Τσίπρα μεταμφιέζονταν με τους θεατρινίστικες πόζες του «σκληρού διαπραγματευτή» απέναντι στους Γερμανούς τραπεζίτες. Το αέναο αγορίστικο μειδίαμα, παγωμένο στο πρόσωπό του, σαν να θέλει να καθησυχάσει τους οπαδούς του: ‘’Μπορείτε να με εμπιστευθείτε. Θα φροντίσω ώστε η κυρία Μέρκελ και η παρέα της να μην σας χώσουν ακόμα ένα αγκαθωτό αγγούρι στον κώλο! “

Ο Τσίπρας προσποιήθηκε την αντίσταση απέναντι στους τραπεζίτες, θέτοντας ένα υφολογικό πρότυπο και για άλλους αξιωματούχους του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι επίσης ”διαμαρτύρονταν και παραδόθηκαν”. Και αυτοί επίσης κατέληξαν να πιστεύουν ότι ”οι προσπάθειες τους” (και όχι τα αποτελέσματά τους) άξιζαν δημόσια έγκριση!

Μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου, ο Τσίπρας υπέμεινε αυστηρές διαλέξεις από τους άρχοντες του στην ΕΕ, επιστρέφοντας στην Ελλάδα με το ανόητο χαμόγελο του και άδειες τσέπες.

Ο Τσίπρας έκανε ό, τι ήταν δυνατόν για να αποσπάσει την προσοχή, να διασκεδάσει, να κομπάσει και να εξαπατήσει τους σαστισμένους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Τσίπρας κατέφυγε σε ριζοσπαστική ρητορική, κενές χειρονομίες και λεκτική περιφρόνηση.
Το συναισθηματικό ξέσπασμα του ήταν μόνο «κουφές πορδές» (όπως αναφέρεται στη δημοτική Ελληνική) στην ποιητική γλώσσα μιας διορατικής, αγανακτισμένης γιαγιάς της οποίας η σύνταξη είχε κοπεί κατά 40%!

Ο ΣΥΡΙΖΑ λύγισε και έσπασε μπροστά στην προβλέψιμη αδιαλλαξία των Γερμανών αρχόντων του και των 28, υποτελών κρατών τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε τίποτα και ακόμη χειρότερα. Όσα περισσότερα είπαν, τόσα λιγότερα κατόρθωσαν …

Ο Τσίπρας διέλυσε το Ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και στη συνέχεια κήρυξε την ήττα, αλλά όχι πριν καταφέρει μια ακόμα πιο μεγάλη εκλογική απάτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ένα δημοφιλές «δημοψήφισμα» επί των επιταγών της ΕΕ και το 61% των Ελλήνων ψηφοφόρων είπε «όχι» στις απαιτήσεις της ΕΕ. Αλλά ο Τσίπρας είπε αμέσως ναι!

Ο Τσίπρας αποδέχθηκε το απόλυτο ξεπούλημα – ‘ιδιωτικοποίηση’- όλων των στρατηγικών, προσοδοφόρων, μεγάλων και μικρών δημόσιων επιχειρήσεων, περιουσιακών στοιχείων και πηγών του Ελληνικού εθνικού πλούτου.

Δεν υπήρχαν λαϊκές εξεγέρσεις στο δρόμο για την συνθηκολόγηση του Τσίπρα: μόνο λίγες ασήμαντες αψιμαχίες στη Βουλή των Ελλήνων, όταν η «Αριστερή Πλατφόρμα» ψήφισε όχι, έδειξε τα οπίσθια στον, στον πλέον πρώην αρχηγό της, αυτομόλησε και διαμόρφωσε νέο κόμμα -την Λαϊκή Ενότητα. Με καμία μαζική οργάνωση και χωρίς να υποστηρίξει μαζική δράση, η «Αριστερά Πλατφόρμα» μόλις σηκώθηκε στα πίσω πόδια της. . . για να γκαρίξει ένα μανιφέστο καλώντας σε «λαϊκή ενότητα» … μέσα στα φέρετρα του Κοινοβουλευτικού βόθρου των απατεώνων και των αχρείων. Εν τω μεταξύ, η πλατεία Συντάγματος ήταν γεμάτη περιστέρια και άστεγους αλήτες ... Είναι και αυτή ακόμη μία κούφια πορδή;

Αυτοί οι αντάρτες της πολυθρόνας, οι οποίοι κάθισαν στο υπουργικό συμβούλιο ακολουθώντας δουλικά τον Τσίπρα για επτά μήνες, συμμετέχοντας σε στείρες εσωκομματικές αντιπαραθέσεις και δίνοντας συνεντεύξεις σε όλο και πιο αραιές παρέες αριστερών ακαδημαϊκών τουριστών, παράλληλα αγνοώντας τις οδομαχίες της νεολαίας, θα αντιμετωπίσουν μια νέα εκλογική μάχη σε ένα μήνα. Έχουν το ανυπέρβλητο έργο του να πείσουν ένα φοβισμένο και μπερδεμένο εκλογικό σώμα πως πρέπει να ενωθούν, να οργανωθούν και να απορρίψουν τον Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ και την επ’ άπειρον οπισθοδρόμηση.

Ο Τσίπρας, από την πλευρά του, θα λάβει «τα κεφάλαια διάσωσης» της ΕΕ, θα πληρώσει τις τράπεζες και θα χρηματοδοτήσει τη δική του εκστρατεία. Θα πάρει δωρεάν δημοσιότητα από τον εγχώριο και ξένο τύπο (η εφημερίδα Financial Times επαινεί το ”θάρρος του και την σύνεσή του”) και θα προσλάβει έναν στρατό εργαζομένων στην προεκλογική του εκστρατεία με κονδύλια ”διάσωσης” για να εξαλειφθεί η «Αριστερή Πλατφόρμα». Θα κερδίσει έτσι υποστήριξη από την Ελληνική ολιγαρχία και έχοντας υιοθετήσει την πλατφόρμα της δεξιάς αντιπολίτευσης, έχει λίγα να φοβηθεί εκλογικά από τους παλιούς βαρετούς κλέφτες του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα δώρα, τους θεατρινισμούς και τη δημαγωγία του στην κάλπη.

Απογοήτευση και άμεση δράση- απεργίες, πορείες και φλεγόμενα οδοφράγματα- θα ακολουθήσουν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, όταν ο Τσίπρας θα έχει πετσοκόψει περαιτέρω τις συντάξεις και τεμαχίσει τα εργασιακά δικαιώματα, όταν οι ιδιωτικοποιήσεις οδηγήσουν στις μαζικές απολύσεις σε αποβάθρες, αεροδρόμια, εταιρείες παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και διυλιστήρια πετρελαίου. Η πρόσκληση Τσίπρα για γρήγορες εκλογές σχεδιάστηκε για να εξασφαλίσει ψήφους από το σοκαρισμένο εκλογικό σώμα προτού γίνει πλήρως αισθητός ο πόνος του απόλυτου ξεπουλήματός του…

Με τον καιρό, θα υπάρξουν θυελλώδεις διαμαρτυρίες, αλλά η ΕΕ θα έχει λεηλατήσει τον σημερινό και μελλοντικό πλούτο της Ελλάδας. Η εκλογική στήριξη στον Τσίπρα θα λιγοστεύσει και τα δακρυγόνα για άλλη μια φορά θα αρωματίσουν τους δρόμους της Αθήνας. Στη συνέχεια, οι παλιές πολιτικές πόρνες και κλεπτοκράτες της Δεξιάς θα ανασυρθούν στην κεντρική σκηνή για μια ακόμη φορά. Και ποιος ξέρει, ο Τσίπρας μπορεί να σχηματίσει ακόμη και ένα νέο «χωρίς αποκλεισμούς» καθεστώς συνασπισμού με τις τσούλες της Δεξιάς.

Οι τραπεζίτες, ολιγάρχες και κλέφτες δεν είναι εκλεκτικοί με τους ερωτικούς τους συντρόφους, ακόμη και οι ξεπεσμένοι προδότες με αγορίστικο μειδίαμα αξίζουν ”ένα στα γρήγορα”, αν αυτό τους φέρει πίσω στην εξουσία…

Συμπέρασμα


Ο οικονομικός τύπος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παρασκεύασαν μια εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ως ”άκρας αριστεράς” ή ”ριζοσπαστικής αριστεράς”. Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό, τι είναι δυνατόν για να καταστρέψει τις ελπίδες της πλειοψηφίας των φτωχοποιημένων Ελλήνων, απελπισμένων για μια αντιστροφή των σοκαριστικών πολιτικών λιτότητας που επιβάλλει η ΕΕ.
Από την πρώτη κιόλας μέρα στην κυβέρνηση, οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ αγκάλιασαν την ολιγαρχική δομή της ΕΕ, διατηρώντας το νόμισμα του ευρώ και αναγνωρίζοντας το παράνομο χρέος.

Εγκλωβισμένος εξ’ αρχής, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε απλά έναν μεγάλο σαματά, χτυπώντας τα κάγγελα και παρακαλώντας για περισσότερο χρόνο.

Τα εκπαιδευμένα μάτια των δυναστών της ΕΕ αναγνώρισαν τους ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ ως αιχμάλωτους, επιδιδόμενους σε ασήμαντες πολιτικές εκσπερματώσεις και «εξοργισμένες διαμαρτυρίες». Δεν έκαναν καμία παραχώρηση: Πράγματι οι τραπεζίτες αποφάσισαν να τιμωρήσουν τους Έλληνες εκλογείς που ψήφισαν τους κλόουν …

Οι Γερμανοί αμέσως μέτρησαν τον Τσίπρα ως ένα μαλθακό αριστερό – οργανικά ανίκανο να βγει από το κλουβί της ΕΕ, να παραιτηθεί από το ευρώ και το χρέος. Με την μακρά ιστορική εμπειρία τους, οι Ευρω-ιμπεριαλιστές ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν «σοσιαλιστικά» και «εθνικιστικά» υποκείμενα, που διαπραγματεύονται με λυγισμένα τα γόνατα: “Όσο περισσότερο τους κλωτσάς, τόσο λιγότερα ζητάνε”.

Ο Τσίπρας παρακάλεσε για χρήματα για να πληρώσει τις Ευρωπαϊκές και Αμερικανικές τράπεζες! Εκείνος συμφώνησε να πουλήσει εικoσιεννέα Ελληνικά αεροδρόμια σε Γερμανούς καπιταλιστές, προκειμένου να πληρώσει τους Γερμανούς τραπεζίτες.

Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας έχουν φτωχοποιήσει εκατομμύρια Ελλήνων και ξεπούλησαν το σύνολο των επικερδών Ελληνικών επιχειρήσεων, έτσι ώστε οι Γερμανοί, Γάλλοι και Άγγλοι κάτοχοι Ελληνικών ομολόγων να μην χάσουν ούτε μία πληρωμή τόκων!

Μήπως ο Τσίπρας απλά παρίστανε τον Πρωθυπουργό ενώ υπηρετούσε ως νταβαντζής για ομαδικούς βιασμούς;

Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι Έλληνες θα τον εκλέξουν εκ νέου! Τα θύματα έχουν τρελαθεί! … Το λίκνο της δημοκρατίας έχει μετατραπεί σε μια αναστατωμένη φωλιά από οχιές!

Νόστιμον Ημαρ

Διαβάστε Περισσότερα »

Το «ξήλωμα του πουλόβερ» στον ΣΥΡΙΖΑ

Συντάκτες: Δημήτρης Κουκλουμπέρης, Φιλήμων Καραμήτσος, Μάριος Διονέλλης
 
Η «Εφ.Συν.», με τη βοήθεια των ανταποκριτών της επιχειρεί μια ακτινογραφία των στελεχών που αποχωρούν σε ολόκληρη την Ελλάδα

Εικόνα αιμορραγίας δίνει τις τελευταίες εβδομάδες ο ΣΥΡΙΖΑ με μαζικές ή μεμονωμένες αποχωρήσεις στελεχών και μελών του από όλη την Ελλάδα.

Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι αποχωρούντες εκφράζουν την αντίθεσή τους με τη μνημονιακή στροφή που έκανε η ηγεσία του κόμματος και τη μετατροπή του «όχι» στο δημοψήφισμα σε «ναι» μέσω της υπογραφής μιας επώδυνης συμφωνίας.

Από τους κομματικούς παράγοντες που υποβάλλουν τις παραιτήσεις τους, ένα μεγάλο μέρος ανήκε εσωκομματικά στην Αριστερή Πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, τον οποίο ανακοινώνουν ότι θα ακολουθήσουν στον νεοσύστατο πολιτικό φορέα που ίδρυσε, τη Λαϊκή Ενότητα.

Ωστόσο, πολλές είναι οι περιπτώσεις ανά την Ελλάδα όπου μέλη νομαρχιακών οργανώσεων γνωστοποιούν την απόφασή τους να αποχωρήσουν μεν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χωρίς να «μεταγραφούν» σε κάποιο άλλο κόμμα, παραμένοντας… απογοητευμένοι ανένταχτοι αριστεροί.

Δεν λείπουν φυσικά οι δηλώσεις στήριξης στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό από στελέχη και οργανώσεις της περιφέρειας, που διαβεβαιώνουν για τη συνέχιση της προσπάθειας που ξεκίνησε τον περασμένο Ιανουάριο.

Η «Εφ.Συν.», με τη βοήθεια των ανταποκριτών της σε όλη τη χώρα, επιχειρεί στο σημερινό της φύλλο να κάνει μια αναλυτική καταγραφή της κατάστασης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας μια πιστή αποτύπωση αναφορικά με το κύμα φυγής που επικρατεί στο στελεχικό δυναμικό τού μέχρι χθες κυβερνώντος κόμματος.

Βόρεια Ελλάδα


Τον τόνο του «ξηλώματος του πουλόβερ» στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ στη Βόρεια Ελλάδα δίνει η Νομαρχιακή Επιτροπή Α' Θεσσαλονίκης, μετά την παραίτησή που υπέβαλαν 24 μέλη από τα 45 του οργάνου, εκ των οποίων οι 15 προσχώρησαν στη Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Πρόκειται για τους Θ. Αζούδη, Ν. Αναστασιάδη, Μ. Αθανασιάδου, Γ. Βοσκόπουλο, Μ. Γκίκα, Π. Μαλαχτάρη, Μ. Μοναστηρίδη, Β. Μορέλλα, Σ. Ρασπάκου, Χ. Σουλτανίδου, Π. Στακτόπουλο, Κ. Σταματογιάννη, Αν. Ταρπάγκο, Δ. Χατζηαριστερά, Ν. Ψωμά.

Από την άλλη πλευρά, εννέα μέλη του ίδιου οργάνου, που κινούνται στο κλίμα της ομάδας των «53+», παραιτήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να εντάσσονται στη Λαϊκή Ενότητα.

Μεταξύ των αποχωρούντων είναι ο Ν. Σαμανίδης, ο οποίος είναι δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης και τέως γραμματέας της Νομαρχιακής και οι Αλ. Κρασοπούλου, Β. Στόλης, Σ. Θεοδουλίδου, Δ. Φτεργιώτης, Γ. Γρηγοριάδης και Δ. Τσιγγάνης. Την παραίτηση τους από τη Νομαρχιακή υπέβαλαν η Ταρσίτσα Καλλιμπάκα και ο Λ. Αρβανίτης, ενώ από την Κεντρική Επιτροπή παραιτήθηκε ο Χρ. Λάσκος.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στα ψηφοδέλτια της Α' Θεσσαλονίκης στις εκλογές θα ενταχθούν ο τέως αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Δημήτρης Μάρδας και ο Γιάννης Μυλόπουλος, που όμως αυτήν τη στιγμή τελεί πρόεδρος της ΕΡΤ 3.

Διαφορετικά και σαφώς ευνοϊκότερα είναι τα δεδομένα στη δεύτερη μεγαλύτερη οργάνωση του νομού, αυτή της Β' Θεσσαλονίκης, που εξέδωσε ανακοίνωση στήριξης, προβλέποντας ότι οι εκλογές θα οδηγήσουν σε μια ισχυρή αυτοδύναμη κυβέρνηση της Αριστεράς.

Οι διαρροές στην εν λόγω οργάνωση είναι μάλλον περιορισμένες, καθώς σε σύνολο 25 μελών αποχώρησαν οι εννέα, τέσσερις εκ των οποίων ήταν βουλευτές (Λίτσα Αμμανατίδου) ή υποψήφιοι (Θεόδωρος Ζδούκος, Σοφία Βασιλειάδου, Δημήτρης Καμπούρης).

Διαλυτική κατάσταση επικρατεί, τέλος, στη γειτονική Πιερία όπου το ρεύμα εξόδου ήταν ιδιαίτερα μεγάλο, με τις αποχωρήσεις να αγγίζουν τις 50.

Ηπειρος


Σε αντίθεση με άλλες περιοχές της Ελλάδας, στη ευρύτερη Περιφέρεια Ηπείρου, αν και έχουν ανοίξει εσωκομματικές πληγές, εν τούτοις οι τόνοι στον δημόσιο χώρο διατηρούνται σε χαμηλά επίπεδα.

Ισως να παίζει ρόλο το γεγονός ότι η Αριστερή Πλατφόρμα δεν είχε ισχυρές δυνάμεις στην περιοχή και γι’ αυτό -προς το παρόν- δεν έχουν υπάρξει επίσημες ανακοινώσεις προσχώρησης στη Λαϊκή Ενότητα.

Τα ηνία των παραιτήσεων κρατά η Πρέβεζα, στην Αρτα αποχώρησε η επικεφαλής της δημοτικής παράταξης, Λίτσα Κιτσαντά, ενώ στα Γιάννενα, μια από τις παραιτήσεις είχε «οικολογικό χρώμα» λόγω συμμετοχής του Γιάννη Παπαδημητρίου στο Τμήμα Οικολογίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Πιο αναλυτικά, την αποχώρησή τους από τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στον Νομό Ιωαννίνων και τη διαθεσιμότητά τους για την οργάνωση των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων απέναντι στις ταξικές πολιτικές των Μνημονίων και τη δικαίωση του «όχι» στο δημοψήφισμα εξέφρασαν 19 άτομα (Β. Γαλάνης, Γ. Γιαννώρος, Ν. Γκαϊντές, Π. Γοδέβενος, Κ. Δημητρίου, Α. Ζαρίμπας, Λ. Ζαχαράκης, Β. Κίτσιος Α. Μαντζούτσου, Α. Μπέγκα, Α. Μπιδέρης, Χ. Μπουκουβάλας, Κ. Νικολακόπουλος, Θ. Οικονομίδης, Σ. Πανταζής, Γ. Παπαδημητρίου, Μ. Τουφίδης, Γ. Φλώρος και Β. Φλώρου).

Στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς αναφέρουν ότι θα παραμείνουν οι 16 παραιτηθέντες από τη Ν.Ε. στην Πρέβεζα (Ηλ. Χάιδας, Σπ. Παγκράτης, Μ. Νόβας, Μπ. Δράκος, Β. Τσακανιά, Μ. Ζουροφίδου, Π. Κανελλοπούλου, Ξ. Κατσή, Π. Λελοβίτης, Κ. Μιχελάκου, Θ. Θωμάς, Ε. Κατσαβάρου, Μ. Μπάλκος, Λ. Μπέλλης, Μπ. Πάνης, Κ. Τσιόκος).

Την οριστική δικαίωση του «όχι» θα διεκδικήσουν οι Σπ. Μήτσελος, Λ. Παπαζώη και Χ. Τσάμης από τις οργανώσεις της Θεσπρωτίας, ενώ στην Αρτα οι Β. Αμπελογιάννη, Δ. Γρέβιας, Μπ. Πεσλής, Στ. Πιστιώλης, Σ. Τριάντος, Ελ. Τσίκου και Β. Χαλάστρας επισημαίνουν ότι «εμείς δεν αλλάξαμε πλευρά, ό,τι λέγαμε παλιά εξακολουθεί να ισχύει και συνεχίζουμε τον αγώνα».

Σχεδόν «αναίμακτη» η κατάσταση για τον ΣΥΡΙΖΑ στην Αιτωλοακαρνανία, αφού μόνο οι Γ. Παληγεώργος, Θ. Ράπτης και Γ. Πολύζος ανακοίνωσαν το διαζύγιο με το πρώην κόμμα τους.

Κεντρική Ελλάδα


Το πιο έντονο πρόβλημα στην Κεντρική Ελλάδα για τον ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζεται στον Νομό Τρικάλων. Εκεί τουλάχιστον 60 στελέχη και μέλη του ανακοίνωσαν ότι εγκαταλείπουν το κόμμα τους και ήδη ορισμένοι εξέφρασαν την πρόθεση να συνεχίσουν τον αγώνα τους από τις γραμμές της Λαϊκής Ενότητας.

Ανάμεσα σε όσους «κούνησαν μαντίλι» είναι οι Χ. Αυγερός, Δ. Καπέλας, Χ. Λαζαρίκος, Σ. Κατσιώπης, Κ. Μουλά, Γ. Μπέης, Θ. Νικόπουλος, Δ. Παπαθανασίου και Κ. Σιώμος.

Απώλεια δυνάμεων καταγράφεται και στον Νομό Μαγνησίας όπου ένας εκ των πέντε βουλευτών, ο Κ. Δελημήτρος, εντάχθηκε στο κόμμα του Π. Λαφαζάνη. Πλήγμα καταγράφεται και σε δημοτικό επίπεδο, αφού εκτός ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ότι επιλέγει να βρεθεί ο επικεφαλής της παράταξης στον Δήμο Βόλου, Μαργαρίτης Πατσιαντάς.

Ιδια στάση τήρησαν και οι Γ. Βαλαμουτόπουλος, Γ. Κάιρας, Θ. Κλημόπουλος, Κ. Κουκοβίνος, Γ. Μπάλλας, Μ. Νεοφωτίστου, Ε. Χατζηστεφανή-Φιλιππίδη. Στον αντίποδα, τη συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο του νομού διεκδικεί ο συνταγματολόγος και πρώην νομάρχης Απόστολος Παπατόλιας.

Στον Αλμυρό, 13 μέλη της οργάνωσης πάνε σπίτι τους και 10 στη Λαϊκή Ενότητα.

Περιορισμένες δείχνουν οι αποχωρήσεις στη Λάρισα, καθώς η εικόνα που υπάρχει είναι ότι μόλις 3-4 μέλη διαφώνησαν με τις κυβερνητικές επιλογές.

Στην Εύβοια, εκτός ΣΥΡΙΖΑ αλλά «παρών» στις εξελίξεις δήλωσε ότι θα είναι ο παραιτηθείς γραμματέας, Θ. Ρουμελιωτάκης.

Πελοπόννησος


Καζάνι που βράζει είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στις περισσότερες οργανώσεις της Πελοποννήσου. Στην Αχαΐα, τα συντροφικά μαχαιρώματα δίνουν και παίρνουν, ενώ σε έκτακτη σύσκεψη της Νομαρχιακής Επιτροπής και με ψήφους 14 υπέρ και 11 κατά, αποφασίστηκε η υπεράσπιση του «όχι» όπως αυτό διατυπώθηκε στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, αλλά και η ανυπακοή σε νέα Μνημόνια και στις επιθυμίες των δανειστών.

Ανάμεσα στα μέλη της Νομαρχιακής που υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους είναι οι Κ. Γαβριηλίδης, Στ. Γούτσος, Ν. Λέφα, Δ. Λυμπίκ, Τ. Γεωργιτσόπουλος, Σ. Μπαλάρη, Γ. Μπαλάρης, Γ. Τριανταφυλλόπουλος και Π. Τσεκούρας.

Στον Νομό Ηλείας, στελέχη που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να διαφοροποιούνται σε σχέση με τη στάση της κυβέρνησης.

Για εγκατάλειψη της βασικής δέσμευσης περί κατάργησης των Μνημονίων κατηγορούν τον Αλέξη Τσίπρα τα παραιτηθέντα μέλη της Νομαρχιακής στη Μεσσηνία και συγκεκριμένα οι Γ. Κοντογιαννοπούλου, Κ. Λουκάκος, Β. Λυμπέρης, Β. Μάινας, Κ. Μπούρας, Φ. Ξεπαπαδάκος, Ε. Παναγάκη, Ν. Περδίου, Δ. Σύψας, Κ. Σκαλτσά και Β. Τσουλάκος.

Συνολικά αποχώρησαν 14 από τα 27 μέλη του οργάνου, ενώ αποδεκατισμένη είναι και η οργάνωση της Αρκαδίας με 11 μέλη να αποχωρούν.

Συντριπτικές είναι οι απώλειες για τον ΣΥΡΙΖΑ και στην Κορινθία, καθώς μεταξύ όσων εγκαταλείπουν το κόμμα είναι και ο συντονιστής της οργάνωσης Θ. Βασιλακόπουλος, τον οποίο ακολουθούν οι Π. Ανδρικόπουλος, Μ. Δημητριάδη, Σ. Δημόπουλος, Μ. Κυριάκος, Α. Μπαρτζής, Γ. Παύλου, Μ. Ρίσκα, Η. Σακούλας, Κ. Σουκούλης, Ν. Τέκνου, Η. Τσάνης και Π. Ψηλογιαννόπουλος.

Βόρειο Αιγαίο- Δωδεκάνησα


Στη Χίο, πέντε από τα δεκατρία μέλη της οργάνωσης έκαναν γνωστή την παραίτησή τους από τη Νομαρχιακή Επιτροπή, υποστηρίζοντας ότι «δεν εξουσιοδοτηθήκαμε να νομιμοποιήσουμε Μνημόνια».

Πρόκειται για τους Αλ. Γαϊτάνο, Ειρ. Κουτσουλιά, Μ. Κριμιζή, Δ. Λαβατσή και Τ. Τύμπα.

Σύμφωνα με δηλώσεις της συντονίστριας της Νομαρχιακής Επιτροπής, Β. Μιχαλοπούλου, σε τοπικά μέσα ενημέρωσης, τις θέσεις των παραιτηθέντων θα καταλάβουν εκ των αναπληρωματικών μελών η Ευ. Αμέντα και οι Λ. Καρακούρος και Ν. Τσούρος, ενώ την οργάνωση πλαισιώνουν οι Φρ. Σέργης, Γ. Παυλιδάκης, Στ. Καραβασίλης, Μ. Στάθης, Δ. Αθανασόπουλος και οι Μ. Σαραντινίδου και Ευ. Μανιτσούδη.

Στις αποχωρήσεις προστίθενται και ο «βετεράνος» του ΣΥΡΙΖΑ, Μ. Σφυράκης, ο οποίος έχει διατελέσει συντονιστής στον ΣΥΡΙΖΑ Χίου.

Σε ό,τι αφορά τη Λέσβο, όπου ο βουλευτής Γ. Ζερδελής συντάσσεται με τη Λαϊκή Ενότητα, σε επίπεδο τοπικών στελεχών την οριστική αποχώρησή τους ανακοίνωσαν ο Ν. Χρυσάφης, η Α. Γουδέλη και οι Φ. Παπανδρέου, Γ. Αντωνιάδης και Α. Τσάτσου. Παραιτήθηκαν από τη Ν.Ε. αλλά μένουν στο κόμμα οι Δ. Μάντζαρης, Π. Λαμπρόπουλος και Μ. Περδικούρη.

Πλήγμα σημειώνεται και στα Βόρεια Δωδεκάνησα όπου τα μισά μέλη του οργάνου αποφάσισαν να διαβούν την πόρτα της εξόδου και να συμμαχήσουν με το μέτωπο του «όχι» πανελλαδικά, φωτογραφίζοντας τη σύμπλευσή τους με το κόμμα του Π. Λαφαζάνη.

Το κοινό κείμενο υπογράφουν οι Γ. Κουλάκης, Δ. Πικιώνης, Μ. Αγαπητός, Μ. Κατσίβελη, Δ. Βαγγέλης, Δ. Βλάχος και Σπ. Μαυρωνάς.

Κρήτη


Διχαστικό είναι το κλίμα για τον ΣΥΡΙΖΑ στο Ηράκλειο μετά τη μνημονιακή στροφή που καταλογίζουν στον Αλέξη Τσίπρα πολλά από τα πρώην, πλέον, στελέχη του κόμματος στον νομό.

Από τις πρώτες πανελλαδικά αποχωρήσεις ήταν αυτές των πέντε μελών της Ν.Ε. (Εύα Ανδρονίκη, Πόπη Βαρδάκη, Δημήτρης Γουρνιανάκης, Κλειώ Δερμιτζάκη και Μιχαέλα Ρεμεδιάκη), ενώ ακολούθησε σωρεία αποχωρήσεων από τις ομάδες μελών στα τέσσερα δημοτικά διαμερίσματα της πόλης και ιδιαίτερα στο κέντρο και στον Μασταμπά.

Με τη Λαϊκή Ενότητα συντάσσονται εκτός από τον βουλευτή Μιχάλη Κριτσωτάκη και οι υποψήφιοι των προηγούμενων εκλογών Μαρία Διακάκη και Μιχάλης Ασκορδαλάκης, ενώ νέο κύμα φυγής από τη Ν.Ε. αναμένεται μέσα στο Σαββατοκύριακο.

Πλήγμα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι και η αναμενόμενη αποχώρηση του επικεφαλής της δημοτικής παράταξής του στο Ηράκλειο, Ηλία Λυγερού, αλλά και των δημοτικών συμβούλων της παράταξης Αρίστου Αθανασάκη και Μαρίας Καλουδιώτη. Συνολικά οι παραιτηθέντες στο Ηράκλειο είναι 15.

Στα Χανιά, την αποχώρησή τους από τη Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ήδη ανακοινώσει επτά από τα 33 μέλη του οργάνου καθώς και πολλά μέλη από τις τοπικές οργανώσεις μελών του κόμματος.

Συγκεκριμένα από τη Νομαρχιακή Επιτροπή αποχώρησαν με αιχμηρές δηλώσεις η Αθηνά Γιανουλάκη, η Λουκία Καλλιγιάννη, ο Μιλτιάδης Κλωνιζάκης, η Μαρία Κουλουμπράκη, ο Μανούσος Νικηφοράκης, ο Νίκος Τζάρας και ο Νίκος Τζινευράκης.

Σε ό,τι αφορά τη Λαϊκή Ενότητα πολλά μέλη της Νομαρχιακής φαίνεται να βαδίζουν προς τα εκεί, όπως φαίνεται από το κείμενο της παραίτησής τους, όπου αναφέρουν πως συνεχίζουν τον αγώνα «για τη συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου των συνεπών δυνάμεως της ριζοσπαστικής Αριστεράς, της οικολογίας και των κινημάτων».

Στη λίστα της Λαϊκής Ενότητας στα Χανιά θα είναι, σύμφωνα με πληροφορίες, και ο παραιτηθείς γ.γ. Κοινωνικών Ασφαλίσεων Γιώργος Ρωμανιάς, ο οποίος κατάγεται από τον νομό.

Ειδικά για τα Χανιά η πίκρα των τοπικών στελεχών είναι μεγαλύτερη από το γεγονός ότι ο νομός συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ποσοστό πανελλαδικά στο «όχι» επί του δημοψηφίσματος (πάνω από 74%), εν τούτοις και οι τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (Σταθάκης, Πολάκης, Βαγιωνάκη) ψήφισαν υπέρ του τρίτου Μνημονίου.

Αποδεκατισμένος εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ στο Λασίθι καθώς τόσο ο εκλεγμένος βουλευτής Κωστής Δερμιτζάκης, που ψήφισε «παρών» στο Μνημόνιο, ανακοίνωσε την προσχώρησή του στη Λαϊκή Ενότητα όσο και ιστορικά στελέχη του κόμματος στον νομό, όπως ο Θεοδόσης Γαρεφαλάκης και ο Μίμης Δερμιτζάκης (υποψήφιοι και οι δύο στις τελευταίες εκλογές), έφυγαν με σκληρές κουβέντες για τις επιλογές της ηγεσίας.

Την αποχώρησή του ανακοίνωσε και ο συντονιστής της Ομάδας Μελών Σητείας, Πέτρος Δημητροπουλάκης, αλλά και ο ίδιος ο συντονιστής της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Γιαννίδης, επιβεβαιώνοντας πως ειδικά για το Λασίθι και για περιοχές όπως η Σητεία και η Ιεράπετρα, που έζησαν στο πετσί τους τις επιπτώσεις των προηγούμενων Μνημονίων, το τρίτο Μνημόνιο και μάλιστα με τη σφραγίδα της Αριστεράς πέφτει πολύ βαρύ.

Στο Ρέθυμνο, ήδη από τις αρχές Αυγούστου έχουν παραιτηθεί επτά μέλη της Νομαρχιακής Επιτροπής κάνοντας λόγο για ιστορικές ευθύνες της κυβέρνησης Τσίπρα. Συγκεκριμένα παραιτήθηκαν η υποψήφια βουλευτής Ισμήνη Αναγνωστάκη, η Κατερίνα Βουζουνεράκη, ο Βαγγέλης Θεοδωρουλάκης, ο Αντρέας Κούνουπας, η Μαρία Κουρούση, η Αγγελική Ντουσάκη και ο Σπύρος Παπαρίδης.

ΕΦ-ΣΥΝ

Διαβάστε Περισσότερα »