Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Θρησκευτικά διάβασες;

Πιτσιρίκος



Στην Ελλάδα, την μοναδική χώρα της Ευρώπη που δεν έχει γίνει ακόμα διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, προέκυψε θέμα με το αν θα γίνει ευκολότερη η χορήγηση απαλλαγής των μαθητών από τα Θρησκευτικά.

Όλα ξεκίνησαν με μια δήλωση της αναπληρώτριας υπουργού Σίας Αναγνωστοπούλου για αλλαγή του τρόπου χορήγησης απαλλαγής.

Μετά τις αντιδράσεις του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Ιερώνυμου, ο υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης, το πήρε πίσω και δήλωσε ότι δεν θα γίνει ευκολότερη η χορήγηση απαλλαγής από τα Θρησκευτικά.

Σε αυτό το σημείο, έρχομαι εγώ να εκφράσω μια απορία:

Θα αφήνατε ποτέ το παιδί σας μόνο του στο ίδιο δωμάτιο με τον Ιερώνυμο, τον Φίλη ή την Αναγνωστοπούλου;

Όχι, ε;

Οπότε, πώς εμπιστεύεστε την παιδεία του παιδιού σας σε τέτοιους τύπους;

Είναι ελεύθερο το παιδί σας να αποφασίσει για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις ή όχι;

Καλά, όχι, γιατί πριν καν προλάβει να μιλήσει, μάλλον το έχετε χώσει στην κολυμπήθρα και το έχετε βαφτίσει, ενώ αυτό έκλαιγε και όλοι οι υπόλοιποι γελούσατε, γιατί είστε και σαδιστές.

Τόσοι προοδευτικοί, τόσοι φιλελεύθεροι, τόσοι αναρχικοί σε αυτή την χώρα, και περιμένουν από τον Ιερώνυμο και τον Φίλη να αποφασίσουν αν τα παιδιά τους θα κάνουν Θρησκευτικά.

Στην Ελλάδα, υπάρχουν σύλλογοι γονέων. Επίσης, υπάρχουν μαθητικά συμβούλια.

Γονείς και μαθητές να αποφασίσουν τι θα γίνει με το θέμα της απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών.

Καθημερινά, ακούω πολλούς ανθρώπους να λένε πως θέλουν λιγότερο κράτος, ενώ οι αναρχικοί δεν θέλουν καθόλου κράτος.

Έλεος πια με όλους αυτούς που συνέχεια λένε πως θέλουν λιγότερο κράτος αλλά φέρνουν οι ίδιοι το κράτος μέσα στα πόδια τους και μέσα στα μυαλά τους και στα μυαλά των παιδιών τους.

Η πίστη του καθενός είναι προσωπική του υπόθεση, και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του την στερήσει.

Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να επιβάλει σε κάποιον αν και σε ποιον θα πιστεύει.

Πολύ δύσκολες σκέψεις στην Ελλάδα του 2015.

(Με την ευκαιρία, όντως ο Μαρξ έγραψε πως η θρησκεία είναι το όπιο του λαού αλλά δεν σταμάτησε εκεί, όπως κάνουν όλοι όσοι αναφέρουν αυτή την φράση. Ο Μαρξ συνεχίζει πως δεν μπορείς να καταργήσεις την θρησκεία με νόμο. Οι άνθρωποι αποφάσισαν για την ύπαρξη του Θεού -γιατί είχαν αυτή την ανάγκη-, οπότε μόνο οι άνθρωποι μπορούν να καταργήσουν τον Θεό. Απλά, στην αταξική κοινωνία -όταν υπάρξει- οι άνθρωποι ίσως να μην έχουν πια ανάγκη τον Θεό. Αυτό έγραψε ο Μαρξ. Οπότε, ας μην τον παρουσιάζουν διάφοροι τύποι σαν δογματικό. Μόνο δογματικός δεν ήταν ο Μαρξ. Σε αντίθεση με πολλούς από αυτούς που τον μνημονεύουν.)

pitsirikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Δεν υπάρχει κάποιος στην Αριστερά που να νιώθει την ανάγκη να δώσει μια εξήγηση;

Πιτσιρίκος



Μετά το Μνημόνιο Τσίπρα, την μετατροπή της Πρώτης Φορά Αριστερά σε σκυλάκι των ολιγαρχών και την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα σε τζουτζέ της Γιάννας Αγγελοπούλου, κάποιοι αριστεροί μάλλον οφείλουν να δώσουν μερικές εξηγήσεις.

Παιδιά, αυτό είναι το νέο που φέρνει η Αριστερά και θα διώξει το παλιό;

Γιατί αυτό μοιάζει πιο παλιό και από το παλιό.

Δεν καταλαβαίνω πώς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επέτρεψαν στον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του να εξαπατήσουν τόσους ανθρώπους.

Το ότι μπορεί να εξαπατήθηκαν και κάποιοι από αυτούς δεν το αποκλείω, αλλά οφείλουν να βγουν και να το πουν ξεκάθαρα.

Για την ώρα, δεν το έχουν κάνει.

Δηλαδή, ο Αλέξη Τσίπρας είχε μετατραπεί σε φερέφωνο της κυβέρνησης των ΗΠΑ και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης νόμιζε πως θα κάνει συμφωνίες για αγωγούς με τους Ρώσους;

Καθυστερημένος είναι ο Λαφαζάνης; Χαμπάρι δεν είχε πάρει;

Γιατί αν δεν είχε πάρει χαμπάρι, είναι επικίνδυνος.

Εκτός αν το ήξερε πολύ καλά αλλά το σχέδιο ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση και «μετά βλέπουμε».

Τώρα που «είδανε», δεν θα μιλήσουν;

Για υποτιθέμενο αριστερό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ τα έχει δώσει όλα στον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του.

Αυτοί αποφασίζουν, αυτοί πράττουν. Οι υπόλοιποι διακοσμητικοί.

Καθόλου αριστερό δεν είναι αυτό.

Επίσης, ανοησίες σαν αυτή του Τσακαλώτου «είμαι από τους πιο αριστερούς υπουργούς αλλά μπορώ να κάνω και πράγματα που δεν είναι ιδιαίτερα αριστερά» υποτιμούν βαθύτατα την νοημοσύνη των πολιτών· ειδικά, όταν προέρχονται από τον υπουργό Οικονομικών που υπέγραψε το Μνημόνιο.

Όποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ -νυν και πρώην- έχουν αξιοπρέπεια, πρέπει να βγουν και να μιλήσουν καθαρά.

Διαφορετικά, η μπάλα θα τους πάρει όλους.

Για την ακρίβεια, δεν θα τους πάρει η μπάλα· θα τους πάρει ο διάολος.

pitsirikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ξάδερφος και η… μάζα

Πολιτική



Παρά τη βουβαμάρα των εκλογών, ο κόσμος που μας ψήφισε δεν αισθάνεται ηττημένος. Αλλιώς δεν θα μας ψήφιζε. Και έτσι, τρόπον τινά, νομιμοποιεί το μνημόνιο πολιτικά, το καθαίρει από το στοιχείο της ήττας, της ανακολουθίας. Όσοι θέλουν να συνεχίσουν να αισθάνονται έτσι, είναι πια πρόβλημά τους. Σε τελευταία ανάλυση, είναι ο κόσμος, η μάζα, που ορίζει πολιτικά τα πράγματα. Τι είναι ηθικό και τι όχι, τι επιτρεπτό και τι ανεπίτρεπτο. Ο κόσμος που δεν πρέπει να απογοητεύσουμε είναι αυτός ο κόσμος, ο πολύς. Όχι οι «ηττημένοι».

Πρόκειται για λόγια (μέσω facebook) του Γιώργου Τσίπρα, ξάδερφου του πρωθυπουργού.

Η δήλωση εξόργισε πολλούς, ανάμεσά τους και αρκετούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που είδαν την επομένη των εκλογών, η ψήφος τους να μπαίνει κυνικά στο σακούλι της «νομιμοποίησης του μνημονίου».

Η ξιπασιά ανθρώπων που πλέον δεν νιώθουν κανένα ηθικό εμπόδιο και μετράνε τα πάντα με κριτήριο τη δική τους αγκίστρωση στην εξουσία είναι σίγουρα προκλητική.

Πολλές φορές μάλιστα οι νεόκοποι ξεπερνούν σε θράσος τους πιο «έμπειρους». Για παράδειγμα, η Θεοδώρα Τζάκρη που έχει ψηφίσει και τα τρία μνημόνια, είναι πολύ αμφίβολο αν θα έκανε ποτέ μια τέτοια δήλωση.

Εδώ όμως συναντιέται η άτσαλη προσπάθεια του «νεόκοπου» να αναδειχτεί στο νέο του περιβάλλον, μαζί με το γεγονός ότι χρειάζονται αρκετές εξετάσεις για να πείσει ότι έχει προσαρμοστεί σε αυτό.

Και, βέβαια, υπήρχε πάντα ένα περιβάλλον «κολλητών», έμπιστων και συγγενών της εκάστοτε εξουσίας που είχαν αυτό το ρόλο.

Το ΠΑΣΟΚ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Κουτσόγιωργας, ο Κατσιφάρας («αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας») και άλλοι αποτέλεσαν ένα περιβάλλον πάντα πρόθυμο να επιτίθεται κυνικά σε όποιον «ηττημένο» απειλούσε τον γενναιόδωρο αρχηγό και το κόμμα.

Έτσι, η «μάζα», δηλαδή το 35%, οι (320.000 λιγότεροι από τον Ιανουάριο) ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ή o 1 στους 5 του εκλογικού σώματος αν υπολογίσουμε και την αποχή (αυτή δεν είναι «μάζα»;) ξέπλυναν το μνημόνιο και μαζί τους νέους υποστηρικτές του…

Μπορεί κανείς να έχει διαβάσει μπόλικο μαρξισμό, αλλά καμιά φορά αρκεί μια θέση σε ένα νέο περιβάλλον για να τον υπεραπλουστεύσει, να αφαιρέσει κάθε ιδεολογικό και αξιακό στοιχείο και να τον μεταφράσει στο αξίωμα «η μάζα (δηλαδή στην περίπτωσή μας, οι ψήφοι) δικαιολογεί τα πάντα» με τρόπο που μάλλον θυμίζει άλλες ιδεολογίες…

Ο Βουλγαράκης έλεγε πως ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό. Σωστό με την ίδια λογική, αφού η «μάζα» ψηφίζει τους βουλευτές που ψηφίζουν τους νόμους. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες για «ηττημένους»…

Έτσι, το «σχέδιο Τσίπρα» που θα καταργούσε τα μνημόνια και θα έφερνε τη δημοκρατία στον τόπο, μπορεί να μην δικαιώθηκε, αλλά το (αποκαθαρμένο) μνημόνιο, η κυβέρνηση, τα υπουργεία Τσίπρα μπορούν για κάποιους να είναι μια διέξοδος.

Ο μεταμορφισμός, η προσαρμογή, ο κατήφορος, φαινόμενα των ημερών. Για όσους δεν είδαν τον κυβερνητισμό σαν κίνδυνο αλλά σαν ευκαιρία.

Υ.Γ.: Η τέτοια κατάληξη δεν είναι επιτυχία για τους χώρους που ανέδειξαν τέτοιες περιπτώσεις. Αντίθετα, είναι αφορμή για σκέψη και απολογισμούς. Ούτε «πάντα έτσι ήταν», ούτε «ξεχώρισε η ήρα από το στάρι»…

Δρόμος

Διαβάστε Περισσότερα »

Αριστερή ανθρωπολογία (26/9/2015)

Αηδόνης



  • Τρέμει η διαπλοκή μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης. Ο κ. Παπαγγελόπουλος θα είναι αδυσώπητος μαζί της…
  • Το νέο Yπουργικό Συμβούλιο είναι ενδεικτικό για το πώς εννοούμε το «νέο». Καμιά 20αριά υπουργοί και αναπληρωτές πρέπει να έχουν περάσει από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.
  • Πάει και το «ευέλικτο σχήμα» των 10 υπουργείων που θα ήταν φοβερή τομή στη διοίκηση και τη γραφειοκρατία… 14 υπουργεία και 46 μέλη έχει το νέο Υπουργικό Συμβούλιο.
  • Πάντως, ενώ συζητάμε για τους υπουργούς και θέμα των ημερών έγινε ο Δ. Καμμένος, ο Ολλανδός Μάρτιν Φερβέι αναλαμβάνει καθήκοντα πρωθυπουργού της Task Force…
  • Τι τα θέλω κι εγώ και γράφω; Έλεγα τον Ιούλιο: «Οι φίλοι που στηρίζουν την κυβέρνηση αλλά δεν θέλουν τον Πανούση, ας το ξανασκεφτούν. Μην το πουν ούτε του Παππά πως έχουμε Πανούση υπουργό Προ.Πο. Τα μνημόνια για να εφαρμοστούν χρειάζονται καταστολή και σε τέτοιες θέσεις τουλάχιστον Δένδια. Εντάξει, καλού-κακού, ας το πουν του Παππά». Μάλλον με διαβάζουν εκεί στο Μαξίμου και είπαν να βάλουν στρατιωτικό στο Προ.Πο αντί για καθηγητή…
  • Γραμματέας στο υπουργείο Παιδείας η κ. Ξουλίδου των ΑΝΕΛ. Καλά ρε παιδιά, αυτή δεν είναι που είχε δηλώσει ότι είχε δει όραμα με τον άγιο Εφραίμ να της λέει τι να ψηφίσει στη Βουλή; Δεύτερη φορά Αριστερά, εκπληρώνονται τα οράματα για μια νέα κοινωνία…
  • Και μια και λέμε για γραμματείς υπουργείων, ο εξάδελφος του πρωθυπουργού το είπε καθαρά: Ο λαός νομιμοποίησε το μνημόνιο. Από μικρό (στα κόλπα) μαθαίνεις την αλήθεια. Για όσους είχαν αμφιβολίες για το λόγο που έγιναν οι εκλογές. Είπε και κάτι άλλο, ότι η «μάζα» κρίνει τι είναι ηθικό και τι όχι! Ενίοτε και η μάσα, θα συμπλήρωνα. Και μη με πείτε λαϊκιστή, η «μάζα» έτσι μιλάει…
  • Έχω διαβάσει αρκετές μετεκλογικές αναλύσεις από το χώρο της Αριστεράς. Βρίσκει κανείς ενδιαφέροντα πράγματα αλλά νομίζω ότι κυριαρχούν τα «εργαλεία» που χρησιμοποιήθηκαν και προεκλογικά. Βεβαιότητες, αυτοματισμοί της σκέψης, αναπαραγωγή του σχήματος περί πρωτοπορίας, υποτίμηση του λαϊκού παράγοντα. Νομίζω ότι χρειάζεται πιο ουσιαστικό σκύψιμο στην πραγματικότητα.
  • Θυμάμαι από το 2011 μια ιδέα να προβάλλεται πολύ από κάποιους στην Αριστερά: Η ιδέα ήταν να συναντηθούν ο Παναγιώτης (Λαφαζάνης) ο Αλέκος (Αλαβάνος) και η μισή ΑΝΤΑΡΣΥΑ με βασικό πολιτικό στίγμα το «έξω από το ευρώ». Τι εκδηλώσεις γίνανε, τι «μυστικοί δείπνοι», μέχρι και ειδικές ομάδες πίεσης εντός οργανώσεων στήθηκαν για την προώθηση αυτής της ιδέας. Τελικά αυτή δοκιμάστηκε. Μάλλον με τους καλύτερους όρους που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Με τον υπόλοιπο ΣΥΡΙΖΑ να έχει ψηφίσει ένα μνημόνιο και την τακτική της ηγεσίας του («όχι στη λιτότητα, μέσα στο ευρώ») να έχει αποτύχει και με μια πολυμελή ομάδα βουλευτών με όλα τα δικαιώματα του τρίτου κόμματος της Βουλής (προβολή από ΜΜΕ κ.λπ.). Αποδείχτηκε ότι τα πράγματα ήταν πιο σύνθετα και η διέξοδος που θα έδινε μια συνάντηση τάσεων της «υπαρκτής Αριστεράς» με μια αντι-ευρώ πλατφόρμα δεν είχε μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα, ήταν μάλλον ένα σχέδιο επί χάρτου. Καλό είναι, πάντως, να δοκιμάζονται τα διάφορα σχέδια, δεν είναι καθόλου κακό. Αρκεί να βγαίνουν και τα αναγκαία συμπεράσματα.
Δρόμος

Διαβάστε Περισσότερα »

Απόπειρα νομιμοποίησης του 3ου Μνημονίου στη μετα-δημοκρατία

Του Γιώργου Παπαϊωάννου

Φωτο: plasticobilism.blogspot.gr

Οι πανηγυρισμοί του συστήματος και η απόσταση κοινωνίας-Βουλής

Από πολλές πλευρές, ήδη από το βράδυ των εκλογών, τίθεται η ερώτηση αν οι εκλογές νομιμοποίησαν το τρίτο μνημόνιο. Η απάντηση είναι εύκολη για όσους θέλουν να αποτινάξουν από πάνω τους τις ευθύνες της ψήφισης και εφαρμογής του. Όσοι εμφανίζονταν ως «αντιμνημονιακοί» μέχρι πρόσφατα και είδαν τελευταία «το φως το αληθινόν», είναι λογικό να ψάχνουν για σχήματα που θα δικαιολογούν τη στάση τους. Δεν είναι, όμως, αυτό που μας απασχολεί.

Ας δούμε, λοιπόν, τα εκλογικά αποτελέσματα. Πράγματι, η πλειοψηφία όσων ψήφισαν, ενίσχυσαν κόμματα που αποδέχονται και έχουν στηρίξει στη Βουλή τα μνημόνια. Θα πρέπει, όμως, να γίνουν ορισμένες παρατηρήσεις:

  1. Το ποσοστό της αποχής σχετικοποιεί τα συμπεράσματα και τις αναλύσεις. Σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα δεν προσήλθε στις κάλπες, με την αποχή να σημειώνει ιστορικό ρεκόρ. Ισχύει ότι σε όλες τις εκλογές υπάρχει ένα ποσοστό αποχής αλλά η σύγκριση με προηγούμενες αναμετρήσεις, καθώς και με το δημοψήφισμα, καθιστούν σαφές ότι ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που δεν πήγε στις κάλπες δυσφορεί με τις ασκούμενες πολιτικές και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.
  2. Ακόμα και η εκτίμηση ότι όσοι ψήφισαν μνημονιακά κόμματα αποδέχονται την εφαρμογή των μνημονίων είναι έωλη. Εδικά, όσον αφορά τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαφές ότι μεγάλο τμήμα τους δεν ψήφισε εγκρίνοντας το 3o Mνημόνιο. Ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ είτε με «βαριά καρδιά», είτε δίνοντας μια «δεύτερη ευκαιρία», πειθόμενοι στον έναν ή τον άλλο βαθμό ότι ίσως έτσι γίνει μια προσπάθεια ελάφρυνσης των μέτρων, είτε σε μεγάλο ποσοστό κάνοντας μια επιλογή «μικρότερου κακού» γιατί δεν ήθελαν καθόλου να δουν νικητή τον Μεϊμαράκη. Όσοι πιστεύουν ότι αυτό το 35% θα επικροτήσει ή δεν θα αντισταθεί στην εφαρμογή του μνημονίου είναι γελασμένοι.
  3. Το δημοψήφισμα είναι πολύ πρόσφατο. Και για να ξεφύγουμε λίγο από τα ποσοστά και τα νούμερα, κατέγραψε διεργασίες πιο βαθιές και «μόνιμες». Εκατομμύρια πολίτες έκαναν μια καθαρή και «φωναχτή» επιλογή, σε αντίθεση με τις πρόσφατες εκλογές στις οποίες προσήλθαν μάλλον μουδιασμένοι και με χαμηλές προσδοκίες. Όποιος νομίζει ότι όσα έδειξαν οι πρόσφατες κάλπες ακυρώνουν τις προηγούμενες, μάλλον ηθελημένα αγνοεί ότι δεν ξεγράφουν τόσο εύκολα όσα συμβαίνουν στο κοινωνικό σώμα.
  4. Οι πολίτες ψήφισαν πριν φανούν τα αποτελέσματα του 3ου Μνημονίου στην κοινωνία και την οικονομία. Έτσι εξηγείται και η σπουδή του Αλ. Τσίπρα για γρήγορες εκλογές πριν την εφαρμογή των μέτρων. Τώρα, μια σειρά νόμοι παίρνουν σειρά για ψήφιση, ενώ τα «μπιλιέτα» της εφορίας, οι περικοπές και οι ιδιωτικοποιήσεις έρχονται. Και τότε θα έχουμε μια εικόνα πιο πραγματική από τα νούμερα των εκλογών, για το αν η κοινωνία αποδέχεται ή όχι το 3ο Μνημόνιο.

Δύο ακόμα παρατηρήσεις που έχουν και αυτές τη σημασία τους:

Η πρώτη είναι ότι η αντίθεση ανάμεσα στο λαό και το πολιτικό σύστημα, ανάμεσα στη Βουλή και τον κόσμο, συνεχίζει να υπάρχει και εντείνεται. Πρόσφατα, το 62% του λαού είπε «όχι» στο μνημόνιο αλλά 222 από τους 300 βουλευτές το υπερψήφισαν. Αυτή η ψαλίδα δεν έκλεισε. Τώρα, οι βουλευτές που είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν την εφαρμογή των μνημονίων φαίνεται να ξεπερνούν τους 260.

Είναι πολύ αισιόδοξοι όσοι ευελπιστούν ότι αυτή τη φορά η κοινωνία θα ευθυγραμμιστεί μαζί τους. Η μετα-δημοκρατία και οι κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού αλλοιώνουν τις διαθέσεις και τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού, αλλά εκείνος δεν θα σταματήσει να αναζητά τρόπους να εκφραστεί και, αργά ή γρήγορα, θα τους ανακαλύψει και πάλι.

Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι το σχήμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» έχει πράγματι σοβαρά προβλήματα και έχει σε μεγάλο βαθμό φθαρεί. Όχι, όμως, με την έννοια ότι δεν υφίσταται αυτός ο διαχωρισμός ή ότι η κοινωνία πλέον αποδέχεται τα μνημόνια. Είναι άλλο εκείνο που στην πραγματικότητα συμβαίνει:

Οι σκέτα αντιμνημονιακές διακηρύξεις δεν πείθουν σήμερα. Οι πολίτες δεν πείθονται ότι αρκούν η πρόθεση και τα συνθήματα για να «σκίσει» κανείς τα μνημόνια.

Ακούν με μεγάλη δυσπιστία και απωθούνται έντονα από διακηρύξεις που δεν πείθουν ότι στηρίζονται σε ένα πειστικό σχέδιο για μια διαφορετική πορεία της χώρας. Έχει μεσολαβήσει η 7μηνη δοκιμασία αντίστοιχων διακηρύξεων και δεν πείθει η επανάληψή τους. Δεν έπαψε, όμως, η επιθυμία της πλειοψηφίας του κόσμου να ζει σε μια ανεξάρτητη και δημοκρατική χώρα, με ελευθερία και χωρίς την ασφυξία που επιβάλλουν οι τρόικες και τα κουαρτέτα. Η ζωή θα δείξει…

Δρόμος

Διαβάστε Περισσότερα »

Αξιολύπητοι παλιάτσοι

Νίκος Μπογιόπουλος
 


Να πανηγυρίζουν μετά τις εκλογές οι πολιτικοί εκπρόσωποι της καθεστωτικής μνημονιάδας, λογικό και αναμενόμενο.

Να συνωθούνται δίπλα στους «Νταισελμπλουμ», σε ρόλο κλακαδόρου, οι εγχώριοι δευτεροκλασάτοι ομοϊδεάτες τους, προβλέψιμο και κοινότοπο.

Να θριαμβολογούν οι μεταπολιτευτικοί φορείς της βαρβαρότητας, που με τη μορφή του «μονόδρομου» σαρώνει τα τελευταία 25 χρόνια έννοιες όπως δημοκρατία, ελευθερία, ανεξαρτησία, διεθνές δίκαιο, δικαιώματα, προφανές και πρόδηλο.

Καμία έκπληξη. Τίποτα το πρωτότυπο. Ουδέν το απροσδόκητο.

Δεν μιλάμε για αυτούς.

Μιλάμε για τους «ανανήψαντες».

Και δεν εννοούμε, φυσικά, εκείνους που για λόγους πολιτικούς και ιδεολογικούς, διαφώνησαν ακόμα και με τον εαυτό τους. Που μετέβαλαν άποψη. Που αντιλήφθηκαν αλλιώς τα πράγματα και με τους οποίους θα μπορούσες ενδεχομένως να συζητήσεις, να αντιπαρατεθείς, να συγκρουστείς πολιτικά και έντιμα.

Μιλάμε για τους άλλους.

Για εκείνον τον - εξίσου προβλέψιμο - συρφετό των «μεταλλαγμένων» που ποτέ δεν θα αξιωθούν να τους θεωρήσουμε ταξικούς ή πολιτικούς μας αντίπαλους, αφού πολύ απλά είναι αξιολύπητα τσιράκια.

Μιλάμε για τους επαναλαμβανόμενα ανά τους αιώνες και τις εποχές καταδικασμένους να εκπροσωπούν το είδος που σέρνεται κατά τα κελεύσματα των συγκυριών.

Για εκείνους - λίγοι είμαστε και καλά γνωριζόμαστε - που με αφορμή την μετατροπή της αυταπάτης σε ξεγυρισμένη πολιτική απάτη σπεύδουν να προσκυνήσουν τα μεταλλαγμένα «αφεντικά» τους, διαλαλώντας τον «γενιτσαρισμό» τους.

Που πρώτοι απ' όλους, «αναγεννημένοι» και «καθαροί» από τα «μικρόβια» του «αριστερού» αντιμνημονιακού τους αμαρτήματος, σέρνουν τώρα το χορό της θατσερικής «ΤΙΝΑ», τουτέστιν «δεν υπάρχει εναλλακτική»…

Που με τον πιο ενθουσιώδη τρόπο περιφέρουν τις «δηλώσεις μετανοίας» τους σε κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες.

Που όσο μεγαλύτερος επιλέγουν να είναι και να φαίνεται ο προσωπικός τους εξευτελισμός, τόσο περισσότερο απαραίτητοι θεωρούν ότι γίνονται στους «νικητές».

Που με ασίγαστο πάθος διαφημίζουν την «αναμόρφωσή τους» ώστε να κολλήσουν τα αναγκαία ένσημα για την εύνοια των ανωτέρων τους.

Που παρά την ικανότητά τους να αλλάζουν κασέτα λέγοντας όμως πάντα το ίδιο ψέμα, εντούτοις τρέμουν μη και δεν «ξεχωρίσουν» μεταξύ όσων διαγκωνίζονται ποιός θα περιγράψει «πειστικότερα» σαν «ρεαλισμό» την συνέχιση της φτώχειας, της φοροληστείας, της λιτότητας, των μνημονίων και όλων αυτών που «θα καταργούσαν», με έναν και μοναδικό στόχο:

Να κλέψουν μια ματιά, να αποσπάσουν έστω κι ένα δευτερόλεπτο από την προσοχή των «δυνατών», βάζοντας σαν ενέχυρο για το παντεσπάνι τους την «μεταμέλειά τους» και την ικανότητά τους να «γλείφουν» και να έρπουν.
***
Το απόσπασμα που ακολουθεί, σε αυτούς (και σε αυτές) είναι αφιερωμένο.

Αυτό το είδος των αξιολύπητων περιγράφει, που το μόνο «ακριβό» που έχουν επάνω τους είναι η φτήνια τους.

Που μόλις ο καιρός αλλάζει, την ώρα που ο λαός προδίδεται, εκείνοι σηκώνουν την πρώτη σημαία ευκαιρίας που θα βρουν μπροστά τους και τρέχουν σαν τα ποντίκια στο απέναντι στρατόπεδο έχοντας για διαβατήριο την οβιδιακή μεταμόρφωση της – ίδιας πάντα - ρηχότητα τους..

Το ποίημα γράφτηκε πέντε χρόνια μετά την κατάπνιξη της Παρισινής Κομμούνας, στις 30 του Νοέμβρη 1876, από τον κομμουνάρο Ζιλ Βαλέ .

Τον φλογερό επαναστάτη, τον συγγραφέα και δημοσιογράφο, που συμμετείχε στην εξέγερση της Κομμούνας ως μέλος της Επιτροπής Παιδείας κι εξέδιδε την εφημερίδα «Ο Δρόμος».

Οι στίχοι του Βαλέ είναι μια ακτινογραφία των ασπάλαγκων υποτακτικών του καιρού του. Και όλων των καιρών.

«Ξεπουλημένα γουρούνια!

Δεν ανήκουν σε αυτόν το στάβλο, όλοι εκείνοι που για κάποια χρήματα ή λίγη δόξα, για ένα πορτοφόλι, μια σάρπα, μια κορδέλα, μετατρέπουν τις πεποιθήσεις τους σε άχυρα κάτω από τα πόδια των μεγάλων;/

Εκείνοι, ακόμη πιο αξιολύπητοι, που για να απολαμβάνουν τη χαρά να μη δουλεύουν καθόλου ή να λάμπουν λίγο, μετατρέπονται σε αυλικούς, βαλέδες και παράσιτα στις αντικάμαρες των υπουργών ή τις τραπεζαρίες των πλούσιων;/

Εκείνος ο δημοσιογράφος που πουλάει την πένα του σε όποιον πληρώνει πιότερο, κείνος ο χρονογράφος που γλείφει τις μπότες και διηγείται πώς τις γυαλίζουν, ο προαγωγός γυναικών, ο πολυπράγμων, ξερόλας γραφιάς, όλοι αυτοί ξεπουλημένα γουρούνια;/

Ξεπουλημένο γουρούνι

εκείνος ο γελωτοποιός που διατηρεί το κύρος του και κερδίζει το ψωμί του κάνοντας τον παλιάτσο μπροστά στο πλήθος, ξεπουλημένο γουρούνι, εκείνος ο κλαψιάρης ποιητής που ζητιανεύει τι θα φάει - όχι τι θα πιει - στις επιτροπές και τα υπουργεία!/

Ξεπουλημένα γουρούνια,

εκείνα τα ανθρωπάκια που κάποτε το έπαιζαν ενθουσιώδεις ή σκληροί και άκαμπτοι, που επιδείκνυαν την ανεξαρτησία και την εκκεντρικότητά τους, και ένα ωραίο πρωινό αδειασμένοι, τόσο φτωχό στομάχι είχαν, σβησμένοι, αποκαμωμένοι, τελειωμένοι, κρέμασαν σφιχτά ένα κόκκινο μεταξωτό φουλάρι στο λαιμό, έβαλαν στη μουσούδα τους ένα τετράγωνο καπελίνο, όπως τα αδέλφια τους τα γουρούνια των πανηγυριών, και που στριφογυρίζοντας και γρυλίζοντας, κατέληξαν με τη μουσούδα και τα πόδια τους στο ζωοτροφείο της μετριότητας./

Ξεπουλημένο γουρούνι

οποιοσδήποτε ζει από τις κολακείες στην εξουσία ή τη συγκατάβαση στην αντιπολίτευση, κάνει τα θελήματα της μιας ή της άλλης και ζητάει σαν αντάλλαγμα για τα θελήματά του μια μικρή υποψηφιότητα σε κάποια περιοχή, που θα μπορούσε να αγοράσει αν ήταν πλούσιος./

Ονομάζονται προστατευόμενοι κάποιου υπουργού, εθελοντές μιας σπουδαίας υπόθεσης! Εθελοντές όχι! Ξεπουλημένα γουρούνια! Δε διατρέχουν άλλο ρίσκο παρά να λιπανθούν από τη βροχή των φτυσιμάτων ή την ανουσιότητα του λιβανίσματος!».


e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Κεντροαριστερά και το διαρκές πραξικόπημα του Α. Τσίπρα.

Του Ρούντι Ρινάλντι



Το σχέδιο προσωρινά υλοποιήθηκε αλλά η πραγματικότητα άλλα προοιωνίζεται

Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι το βράδυ της 12ης προς 13ης Ιουλίου στις Βρυξέλλες έγινε πραξικόπημα σε βάρος της Ελλάδας και του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος εξαναγκάστηκε σε μια ταπεινωτική συμφωνία.

Επίσης, υπάρχει μια κατηγορία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε από αριστερό, ριζοσπαστικό, αντιμνημονιακό κόμμα σε μνημονιακό, το βράδυ της 13ης Αυγούστου, όταν η πλειοψηφία των βουλευτών του -πλην 40- ψήφισε το 3ο Μνημόνιο.

Παρ’ όλο που αυτές οι εντυπώσεις-εκτιμήσεις περιέχουν πολλά στοιχεία πραγματικότητας, δεν εξηγούν όσα βιώνουμε.

Θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σε δύο άλλες διεργασίες, που η ανάλυσή τους μπορεί να φωτίσει αρκετά όσα έγιναν και όσα πρόκειται να γίνουν.

Η κεντροαριστεροποίηση και η αποριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ


Η ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Γενάρη του 2015, μπορεί να θεωρηθεί ορόσημο στην πορεία της κεντροαριστεροποίησης. Η συνάντηση με την κρατική Διοίκηση, καθώς και η ανάληψη της ευθύνης για τις σχέσεις με την τρόικα και την πορεία της χώρας σε ένα ταραγμένο περιβάλλον, εμπέδωσε τάσεις κεντροαριστεροποίησης, προσδίδοντάς τους ποιοτικό χαρακτήρα επικαθορισμού πάνω σε άλλες πλευρές του εγχειρήματος. Δηλαδή, η προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ και η επιχείρηση ποδηγέτησης του ριζοσπαστισμού σε ανώδυνα συστημικά και κοινοβουλευτικά κανάλια, ολοκληρώνεται με την ανάληψη της διακυβέρνησης.

Η οποία διακυβέρνηση χαιρετίστηκε από όλες τις πτέρυγες και ομαδοποιήσεις του κόμματος «ως ιστορική νίκη» και βεβαίως σχεδόν όλες «κάτι» πήραν στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε τότε. Αν θυμάται κανείς καλά, το κύριο μοτίβο της πορείας προς τη διακυβέρνηση ήταν το «πάμε για έντιμο συμβιβασμό», «η διαπραγμάτευση θα έχει αίσιο τέλος» και κάποια παροχολογία μέσω του προγράμματος Θεσσαλονίκης. Αναλύοντας την πολιτική γραμμή που ενωμένη και συμπαγής ακολούθησε η ηγεσία από τότε, θα διακρίνουμε έντονα τα στοιχεία μιας κεντροαριστερής διαχείρισης-πρότασης. Αν επίσης, παρατηρήσει κάποιος την σύνθεση της πρώτης κυβέρνησης, δεν θα δει μόνο τις «φυλές» του κόμματος, αλλά και την προσέλκυση τεχνοκρατών, πρώην πασόκων, ακόμη και αμφιλεγόμενων προσώπων που συνέρρευσαν στο Μαξίμου. Αυτό που συγκαλύφθηκε κατά συνέπεια, ήταν πως στο δίχρονο 2012-2014 στήθηκαν πολλές γέφυρες με το εσωτερικό και το διεθνές κατεστημένο.

Παρ’ όλα αυτά, το παράδειγμα ΣΥΡΙΖΑ συνάντησε απίστευτη εχθρότητα από την ευρωκρατία και η παγίδευση που στήθηκε από αυτήν αποσκοπούσε στην πλήρη και παραδειγματική υποταγή του εγχειρήματος αλλά και του Α. Τσίπρα προσωπικά. Άλλωστε, η κεντροαριστεροποίηση δεν είναι μια διαδικασία χωρίς αντιφάσεις, ούτε βέβαια σημαίνει έλλειψη συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων με άλλους πόλους, είτε διεθνείς είτε εσωτερικούς.

Η πραγματική, όμως φύση, η διαμορφωμένη φύση του ΣΥΡΙΖΑ μετά από την ανάληψη της διακυβέρνησης και μετά το πέρας της «διαπραγμάτευσης» προδίδει ένα κεντροαριστερό μόρφωμα με έντονα αρχηγικά χαρακτηριστικά, συστημικό και φυσικά μετά τις αποφάσεις του καλοκαιριού, εντός μνημονιακών προδιαγραφών. Ο προσδιορισμός κεντροαριστερό μόρφωμα με έντονα αρχηγικά χαρακτηριστικά δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαφεύγει από την ανάλυση και απλά να γίνεται λόγος μόνο για την καταγγελία των μνημονιακών του χαρακτηριστικών.

Ορισμένοι δεν κατανοούν τη χρήση του όρου «Κεντροαριστερά» ούτε αντιλαμβάνονται ότι ο κύριος άξονας της πολιτικής σκηνής στη χώρα είναι κεντροαριστερός, αφού η σταθερότητα και οι βασικές συστημικές επιλογές μπορούν να περάσουν πιο εύκολα και πιο ανώδυνα μέσα από αντίστοιχες φόρμουλες και προτάσεις, παρά μέσα από σκληρές νεοφιλελεύθερες ακροδεξιές πολιτικές. Και όντως, με τον ΣΥΡΙΖΑ πέρασαν χωρίς πολλές αντιδράσεις (μέχρι τώρα) νόμοι και μνημόνια που είναι ζήτημα αν θα είχαν την ίδια τύχη αν το επιχειρούσαν η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι κ.λπ.

Πολιτικά, ορισμένα ισχυρά σημεία της κεντροαριστεροποίησης είναι οι θέσεις για «το κοινό ευρωπαϊκό όραμα», η ιδέα του «συμβιβασμού» (προωθητικού, έντιμου, αμοιβαία επωφελούς κ.λπ.), η ιδέα και η διαδικασία της «διαπραγμάτευσης» με δόσεις ρεαλισμού, προσαρμογής, υποχωρήσεων, υπερηφάνειας, και αρκετή δόση αυτοαναφορικότητας περί «ιστορικών νικών, ιστορικών στιγμών, ιστορικών αποφάσεων» κ.λπ.

Κάθε πορεία κεντροαριστεροποίησης σημαδεύεται από έναν αχταρμά «αριστεροδέξιων» λόγων, πράξεων, ταχτικών, προσεγγίσεων, χειρισμών, που αντί να επιλύουν το πρόβλημα συμβάλλουν στην γενικευμένη σύγχυση και στην αποδόμηση κριτηρίων, στην φθορά ειδικά των αριστερών κριτηρίων, με αποτέλεσμα την «κατάποση» καμήλων (δεξιότατων επιλογών, μέχρι και μνημονίων) ολόκληρων, ενώ γίνεται λόγος περί βελονών (αριστερά επιχρίσματα και κινήσεις για να κρατιέται μια σχέση με ορισμένα ακροατήρια). Έτσι, και η κεντροαριστεροποίηση δεν οδηγεί σε καμία εναλλακτική προοπτική.

Οι κλασικές αναλύσεις για την Κεντροαριστερά αναφέρουν ότι αυτή χαρακτηρίζεται από την άρνηση υπέρβασης του καπιταλιστικού συστήματος, ότι υποστηρίζει τις σταδιακές μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση ενός λαϊκού, ανθρώπινου καπιταλισμού ή μιας κοινωνικής οικονομίας της αγοράς, προσανατολισμένης να συμβιβάσει τις ανάγκες της με αυτές του κοινωνικού ζητήματος. Οι κυριότερες κεντροαριστερές δυνάμεις είναι η σοσιαλδημοκρατία, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, ορισμένες τάσεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού και του δημοκρατικού χριστιανισμού. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, ορισμένα κομμουνιστικά κόμματα μεταλλάχθηκαν σε κεντροαριστερά, υποστηρίζοντας την ελεύθερη αγορά και την σοσιαλδημοκρατική παράδοση, όπως συνέβη στο Κ.Κ. Ιταλίας που αρχικά μετεξελίχθηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς για να καταλήξει με άλλες δυνάμεις στην δημιουργία του Δημοκρατικού Κόμματος το 2007.

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ τρεις ήταν οι κύριες μορφές της συντελούμενης κεντροαριστεροποίησης:

  • α) Η υποστολή του ριζοσπαστικού αντισυστημικού του λόγου και η αντικατάστασή του από έναν καθαρόαιμο καθεστωτικό λόγο. Για τους πλέον παρατηρητικούς η διαδικασία αυτή άρχισε από το 2012 (μετά τις εκλογές) και εξελίχθηκε στο δίχρονο προσαρμογής 2012-2014. Η συνέχεια του κράτους, η συνέχεια των νόμων, ο σεβασμός των ευρωπαϊκών συνθηκών, ο σεβασμός των υποχρεώσεων προς όλους τους συμμαχικούς οργανισμούς που συμμετέχει η Ελλάδα, η διαβεβαίωση εκπλήρωσης των υποχρεώσεων στους δανειστές εις το διηνεκές, δεν αποτελούν απλή αλλαγή ορολογίας. Αποτελούν εκφράσεις εμπέδωσης του καθεστωτικού λόγου, άρα και μιας πολιτικής συμπεριφοράς αντίστοιχης.
  • β) Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε μια έντονη πολιτική μετατόπιση και αποδοχή αυτής της πραγματικότητας από φορείς που συνέχουν τον οργανισμό. Ηγεσία, φράξιες, ομαδοποιήσεις και μέρος της βάσης μετατοπίστηκαν και αποδέχτηκαν χωρίς αντιδράσεις την μετάλλαξη.
  • γ) Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαναγκάζεται σε μετατοπίσεις γύρω από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αναζητώντας λύσεις στις ισορροπίες και συνεργασίες με δυνάμεις και παράγοντες του παλαιού πολιτικού μνημονιακού συστήματος, αδιαφορώντας για τις απαιτήσεις βαθιών πολιτικών τομών. Οι επαφές με Ποτάμι, Γ.Α. Παπανδρέου, Φ. Κουβέλη, η συνεργασία με την καραμανλική πτέρυγα και η εκλογή Παυλόπουλου ως Πρόεδρου της Δημοκρατίας οδηγούν, τελικά, στην υπερψήφιση του 3ου Μνημονίου με όλους τους τέως μνημονιακούς…

Επομένως, η κεντροαριστεροποίηση και αποριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν, πλέον ,κεντρικά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά.

Ευρωπαϊκή ιδέα, «αύριο», «νέο», «καταπολέμηση του παλιού», ανάπτυξη, μικρότερο κακό, κοινωνική ευαισθησία, λείανση του μνημονίου, «έξοδος από το μνημόνιο», πρόοδος εναντίον συντήρησης, διαπραγμάτευση, συμβιβασμός αποτελούν πλέον στοιχεία του πολιτικού λόγου, που λειτούργησε και έδωσε αποτελέσματα και στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση. Ο κεντροαριστερός άξονας είναι και φαίνεται ισχυρότερος από τον κεντροδεξιό, σε ένα τοπίο ρημαγμένο, κουρασμένο και μια κοινωνία ζαλισμένη, αηδιασμένη, αποπροσανατολισμένη.

Το διαρκές πραξικόπημα του Αλέξη Τσίπρα


Ο Α. Τσίπρας θα αισθάνεται αυτές τις μέρες ως ενορχηστρωτής και διευθυντής της ορχήστρας. Δεν έχει σοβαρούς αντιπάλους ούτε εκτός ούτε στο εσωτερικό του κόμματός του. Στον πυκνό χρόνο που διανύουμε, έμαθε πολλά απέκτησε συναίσθηση ορισμένων ικανοτήτων του.

Τι πέτυχε; Έγινε πρωθυπουργός, κατάργησε το κόμμα του, κέρδισε τρεις αναμετρήσεις με διαφορά, ένιωσε τον στραγγαλισμό από την ευρωκρατία, ωστόσο συνεννοήθηκε μαζί της, ψήφισε το 3ο Μνημόνιο και ξανακέρδισε τις εκλογές, έδιωξε την εσωκομματική του αντιπολίτευση. Είναι κυρίαρχος στην πολιτική ζωή της χώρας. Είναι λίγα όλα αυτά; Όχι βέβαια. Όσο είναι σωστό ότι οι μεγάλες δοκιμασίες τώρα αρχίζουν, αισθάνεται πως, όσο κρατά σε απόσταση τον λαϊκό παράγοντα ποδηγετημένο και σε αποπροσανατολισμό, δεν απειλείται σοβαρά από κάποιο πολιτικό αντίπαλο. Τούτες τις μέρες δεν σκέφτεται την καταστροφή και την φθίνουσα πορεία της χώρας. Δεν τον πονοκεφαλιάζει κάτι τέτοιο. Είναι ο κυρίαρχος και αυτό τον ζαλίζει, μέχρι να έρθουν τα μεγάλα τραντάγματα να του θυμίσουν το πραγματικό μέγεθος των προβλημάτων. Κι αυτά έρχονται.

Το διαρκές πραξικόπημα, λοιπόν, του Αλέξη Τσίπρα δεν προέκυψε στην τύχη. Το σκεπτικό αλλά και το σχέδιό του μεταφράζονται ως εξής: έτσι κι αλλιώς θα υπογράψουμε συμφωνία, κάνω δημοψήφισμα, ανατρέπω το «όχι» την επόμενη μέρα, δέχομαι τη συμφωνία αφού παρουσιαστώ σαν βασανιζόμενος για 17 ώρες, ψηφίζω τα προαπαιτούμενα, δεν συγκαλώ κανένα κομματικό όργανο (Γραμματεία, Κεντρική Επιτροπή), αναγγέλλω ένα συνέδριο για Σεπτέμβρη που δεν θα γίνει, κλείνω τη Βουλή, ενώ συζητώ με τους δανειστές το 3ο Μνημόνιο. Μόλις είναι έτοιμο ανοίγω κατακαλόκαιρο την Βουλή, ψηφίζω το μνημόνιο μαζί με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, διαπιστώνω μετά ότι δεν έχω δεδηλωμένη, τους αποκοιμίζω ότι θα πάω για ψήφο εμπιστοσύνης ή για Θερινά Τμήματα της Βουλής, αιφνιδιάζω τους πάντες με παραίτηση της κυβέρνησης (με το επιχείρημα ότι με ρίχνουν οι δικοί μου βουλευτές) και πάω γρήγορα σε εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη τις οποίες και κερδίζω με διαφορά. Τα έκανε και του βγήκαν σχεδόν όλα. Γιατί; Γιατί αφέθηκε στην ουσία και από τη Δεξιά και από την Αριστερά, ενώ ο λαϊκός παράγοντας τελούσε σε βαθύ αποπροσανατολισμό και απογοήτευση.

Τα πραξικοπήματα συχνά πετυχαίνουν για πολλούς και διάφορους λόγους. Δεν κρατούν, όμως, για πολύ. Η βαθύτερη ανάλυση αναδεικνύει όλα τα στοιχεία της ρευστότητας και της μη σταθεροποίησης-νομιμοποίησης των μνημονιακών πραξικοπημάτων και των γεωπολιτικών τρανταγμάτων. Αλήθεια, πόσο κοντά και πόσο μακριά βρισκόμαστε από μια εθνική και κοινωνική καταστροφή;

Τώρα πλέον ανοίγει ένας νέος κύκλος. «Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα» όπως θα έλεγαν κι ο Καρτερός, ο Τσέκερης, ο Ανανδρανιστάκης και τα άλλα «μπράβο πρόεδρε» παιδιά…

Δρόμος

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο φοβισμένος άνθρωπος

Στάθης



Το πρόβλημα δεν είναι τα αγγλικά του κ. Τσίπρα, αντιθέτως η πρόοδός του στην εκμάθηση αυτής της γλώσσας τα τελευταία χρόνια είναι αξιοθαύμαστη εν σχέσει με το εγγύς παρελθόν, όταν την κατείχε πολύ λιγότερο.

Ούτε είναι μεγάλο πρόβλημα τα όσα είπε ο Ελληνας Πρωθυπουργός - τι άλλα και πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να έχει πει σε έναν χώρο που πρυτανεύουν ή οι κοινοτοπίες ή, αντιθέτως, η ευρηματικότητα και το χιούμορ (διότι οι κρίσιμες αποφάσεις αλλού προετοιμάζονται, αλλού και λαμβάνονται).

Τα σκηνικά αυτά είναι απλώς ένα σόου για επικοινωνιακή κατανάλωση απ’ τις μάζες, παραστάσεις άλλοτε με σοβαρά, άλλοτε με ευτράπελα και πάντα με συμβολισμούς, για να έχει και η προπαγάνδα (απ’ το βάθος) να λέει. Και να διαμορφώνει την κοινή γνώμη.

Το ουσιώδες, κατά τη γνώμη μου, πρόβλημα του κ. Τσίπρα και της εμφάνισής του στο εν λόγω σόου είναι ότι πλέον υπερεκτιμά τον εαυτόν του. Νομίζει ότι μπορεί να τα κάνει όλα. Κι αυτό τον οδηγεί σε μια «άγνοια κινδύνου» που μπορεί να ’χει κωμικά αποτελέσματα (όπως με τον κ. Κλίντον) ή τραγικά αποτελέσματα (όπως με την προσυπογραφή του Μνημονίου).

Η αλήθεια είναι ότι ως τώρα ο κ. Τσίπρας έχει πηδήξει πέντε-έξι φορές απ’ την Ακρόπολη, έχει σταθεί όλες όρθιος και μια-δυο φορές έχει βρει κι από ένα γεμάτο πορτοφόλι. Ο Αλέξης έχει πλέον σημειώσει αρκετές επιτυχίες (κατά τον σχεδιασμό του) και φαίνεται να έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου.

Μετέστρεψε το κόμμα του από αντιμνημονιακό σε μνημονιακό, το διέσπασε, απαλλάχθηκε από ιδεολογίες και κοσμοθεωρίες περί σοσιαλισμού, υπέγραψε την διά των Μνημονίων μεταμόρφωση της χώρας σε προτεκτοράτο, διέστρεψε το «όχι» σε «ναι», νομιμοποποίησε τη δεξιά κι ακροδεξιά πολιτική, υιοθέτησε την απολιτική ρητορική του «νέου» κατά του «παλιού» και (με όλα αυτά) κέρδισε τις εκλογές! Πρόκειται περί εποποιίας.

Πώς όμως τα κατάφερε όλα αυτά ο κ. Τσίπρας; Φοβίζοντας τον λαό, λέγοντας ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Ενδυόμενος ταυτοχρόνως και το πιο πτωχοπροδρομικό μελό, ενός Κούρκουλου εν είδει Διγενή Ακρίτα που πάλεψε στα μαρμαρένια αλώνια, ώσπου το τερέν έγινε κινούμενη άμμος και μας κατάπιε. Εμάς και τις ελπίδες μας. «Δεν γινόταν αλλιώς» - ο λαός δεν είναι χαζός, είδε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (προσωποποιημένος στον κ. Τσίπρα) παραιτήθηκε, παραιτήθηκε κι αυτός. Ο κ. Τσίπρας με το «δεν γίνεται αλλιώς» του είχε ενσταλάξει το δέος, τον φόβο.

Κι έτσι στη χώρα μας η «πολιτική του σοκ και του δέους» ολοκληρώθηκε. Το σοκ που προκάλεσε η Δεξιά με την επιβολή των Μνημονίων έδωσε τη θέση του στον φόβο που προκάλεσε η Αριστερά με την αδυναμία της να τα ανατρέψει.

Κατά συνέπεια, ο κ. Τσίπρας διατρέχει  τώρα την Εσπερία ως ο ηγέτης ενός φοβισμένου λαού. Μιας Αριστεράς που γονάτισε κι ενός λαού που φοβήθηκε (όταν την είδε να γονατίζει). Είναι λοιπόν φυσιολογικό παρεπόμενο να δίνει τώρα ο κ. Τσίπρας στη Νέα Υόρκη την εικόνα ενός «Ηγεμόνος εκ Δυτικής Λιβύης» όχι τόσον εις όσα αφορούν τα αγγλικά του (που ήταν «ελληνικά», ήγουν κινέζικα για όλους τους άλλους), όσον για τη γκροτέσκ αυταρέσκεια εκείνων που υπερτιμούν τον εαυτόν τους. Διότι όλη η ελληνική αντιπροσωπεία στη Μέκκα των Μεγάλων Μαχαιριών θύμιζε έναν τρεμάμενο (πλην όμως υπερφίαλο) συρφετό παρακοιμώμενων που προσπαθούν να αδράξουν τα «τρία λεπτά με τον Ομπάμα», να καταλάβουν τι τους λένε τα Λόμπυ και να μην κάνουν άλλες γκάφες - μια εικόνα του «νέου» απολιθωμένου στο «παλιό», με την κυρία Αγγελοπούλου να κανοναρχεί τα κομιλφώ της φάρσας. Από δω ο Μονοκράτωρ και Σεβαστοκράτωρ των αιχμαλωτισμένων, ό,τι προαιρείσθε, κύριε Πρόεδρε!

Και την ίδια στιγμή ο σκιώδης (για την ώρα) Υπερπρωθυπουργός κ. Μάαρτεν Φερβέι εκινείτο στην Αθήνα από Υπουργείου εις Υπουργείον κι έψαχνε και ρωτούσε κι έβλεπε. Και υπολόγιζε, κατέγραφε και όριζε. Και τούτο να κάνετε και κείνο να μην αφήνετε. Και γέλαγε και χρούμαζε και απειλούσε κι έδερνε. Ο κύριος και κύριος Μάαρτεν Φερβέι ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών, ενώ την ίδια και πάλι ώρα ο Πλανητάρχης στην Ουάσινγκτον επεφύλασσε μιαν ακόμα ταπείνωση στον φτωχό μας Καισαρίωνα: πήγαινε να κάτσεις στο ίδιο τραπέζι με τους Σκοπιανούς (τους Μακεδόνες με το όνομα) και κοίτα να τα βρεις μαζί τους. Με σκυμμένο κεφάλι και στάχτη στα μαλλιά, ενδεδυμένος φθηνά ρούχα ηθοποιού απήλθε ο θλιβερός Δημήτριος, σαν κατάλαβε ότι η παράσταση έλαβε τέλος. «Στην άλλη παράσταση θα τα πάω πολύ καλύτερα» έλεγε και ξανάλεγε. Ελεγε...

ΥΓ.: Και για όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν: ως FYROM παρίσταται κανονικά στον ΟΗΕ η γείτων κι όχι ως Μακεδονία (όπως αυτήν τη φορά κανόνισαν οι ΗΠΑ να γίνει). Αυτό όφειλε να είναι προετοιμασμένη να προασπισθεί η χώρα μας, όχι να βρεθεί προ τετελεσμένου και να «αποχωρήσει υπερήφανη» για την κορυφή της κανέλας...

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο σκληρός Οκτώβρης του 2015

Γιάννης Κιμπουρόπουλος



Τα 127 μνημονιακά μέτρα της πρώτης αξιολόγησης κόβουν τον μετεκλογικό αέρα αυτοπεποίθησης της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Αν και με ισχνότερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, σε σχέση με τον Ιανουάριο, η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχειρεί την «επανεκκίνηση» με έναν αέρα αυτοπεποίθησης. Λογικό από μιαν άποψη. Στη νέα Βουλή της τεράστιας μνημονιακής πλειοψηφίας δεν πρόκειται να συναντήσει ουσιαστικές αντιστάσεις. Τα κόμματα της μνημονιακής αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα η Ν.Δ., διανύουν φάση εσωστρέφειας υπό το βάρος της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και δυσκολεύονται να βρουν ρόλο πέρα από αυτόν της ουσιαστικής συμπολίτευσης, στην υλοποίηση του μνημονίου.

Ωστόσο, αυτός ο αέρας αυτοπεποίθησης μπορεί σύντομα να κοπεί. Από τη μια πλευρά οι δανειστές δεν αφήνουν περίοδο μετεκλογικής χάριτος, αφού το χρονοδιάγραμμα του Μνημονίου είναι αδιαπραγμάτευτο. Και από την άλλη, οι πολίτες είναι δύσκολο να γοητευτούν από τις λεπτές αποχρώσεις του απροσδιόριστου «παράλληλου προγράμματος», την ώρα που τους έρχεται -εξατομικευμένος πια- ο λογαριασμός των μνημονιακών δεσμεύσεων.

Μαραθώνιος δύο μηνών

Την ερχόμενη εβδομάδα τα υπουργικά γραφεία θα πρέπει να πάρουν φωτιά, γιατί την αμέσως επόμενη (5-11/10) θα συμβαίνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα μεταξύ Αθήνας και Βρυξελλών: στις 5 Οκτωβρίου ξεκινά η συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης κι εκεί πρέπει να διατυπωθούν κάποιες ιδέες «παράλληλου προγράμματος» και «ισοδυνάμων» μέτρων, που να έχουν την έγκριση ή ανοχή των δανειστών. Την ίδια μέρα πρέπει να κατατεθεί το προσχέδιο Προϋπολογισμού 2016 με τις βασικές παραδοχές για περικοπές δαπανών και αυξήσεις φορολογικών εσόδων που θα υπηρετούν τις δεσμεύσεις του Mνημονίου. Ταυτόχρονα, πρέπει παρουσιαστεί και ο συμπληρωματικός Προϋπολογισμός του 2015 και να απαντά με ποιον μαγικό τρόπο θα καλύπτεται η υστέρηση εσόδων 4,1 δισ. που καταγράφτηκε στα στοιχεία οκταμήνου, παρά τη συγκράτηση 4,7 δισ. στις δαπάνες, δηλαδή τη μεθοδευμένη εσωτερική «στάση πληρωμών».

Την ίδια μέρα, στις Βρυξέλλες, θα πραγματοποιηθεί η συνεδρίαση του Eurogroup, το οποίο θα ελέγξει την πρόοδο στην υλοποίηση των προαπαιτουμένων, θα καθορίσει το χρονοδιάγραμμα της πρώτης αξιολόγησης και θα «συσκευάσει» σε δύο «πακέτα» την επόμενη λίστα προαπαιτούμενων που αντιστοιχούν σε δυο υποδόσεις από τη συνολική δόση δανεισμού 3 δισ. Δέκα μέρες αργότερα (15/10), πρέπει να κατατεθεί στη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο 2016-2019, με μέτρα που θα αποδώσουν πρόσθετο δημοσιονομικό όφελος 7 δισ. ευρώ. Όλα αυτά, κυριολεκτικά μια «μαύρη βίβλος» προαπαιτούμενων (βλέπε σχετικό ένθετο), πρέπει να καταρτισθούν, να συμφωνηθούν με την «τερατόικα» και να νομοθετηθούν σε δύο, το πολύ τρεις μήνες.

Παρ’ ότι ο πρωθυπουργός ζήτησε στο Υπουργικό Συμβούλιο «ταχεία ολοκλήρωση της αξιολόγησης», αφού από αυτήν εξαρτάται η υπεσχημένη αναδιάρθρωση του χρέους, η συμμετοχή του ΔΝΤ στο δανεισμό, αλλά και η κατανομή των δόσεων από το υπόλοιπο του νέου δανείου (περίπου 60 δισ.) μέχρι το 2018, η Κομισιόν συμπεριφέρεται σαν να μη βιάζεται. Ενώ προεκλογικά διεμήνυε ότι η πρώτη αξιολόγηση του 3ου Μνημονίου θα άρχιζε τις πρώτες εβδομάδες του Αυγούστου, εκπρόσωπός της δήλωσε χθες ότι τα τεχνικά κλιμάκια θα έρθουν στην Αθήνα, κάποια στιγμή, «μέσα στο φθινόπωρο».

Με τη σφραγίδα των δανειστών

Από μιαν άποψη μια διολίσθηση του προγράμματος είναι αναπόφευκτη. Όχι τόσο γιατί το πρωτόκολλο συγκρότησης και ψήφου εμπιστοσύνης της νέας κυβέρνησης θέλει τον χρόνο του, όσο κυρίως γιατί ορισμένες από τις «μεταρρυθμίσεις» του 3ου Μνημονίου είναι πολύ βαριές για να «ξεπεταχτούν». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, υπό την άμεση επιτήρηση του ESM. Η αποτίμηση των κεφαλαιακών αναγκών των τραπεζών πρέπει να γίνει μέχρι το τέλος Οκτωβρίου και οι δανειστές πιέζουν να ανεβάσουν τον λογαριασμό της έως και τα 20 δισ. ευρώ. Ωστόσο, οι πραγματικές κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών δεν μπορούν να υπολογιστούν πριν ολοκληρωθεί το ξεκαθάρισμα των κόκκινων δανείων μέχρι τον Ιούνιο του 2016.

Η Black Rock (η παλιά μας γνώριμη) έλαβε ήδη εντολή από την ΤτΕ (του επίσης γνώριμου Γ. Στουρνάρα) να κάνει την ακτινογραφία των μη εξυπηρετούμενων δανείων μέχρι τα τέλη Οκτώβρη, όμως το τι θα αφήσει η διαδικασία τακτοποίησης των μη εξυπηρετούμενων δανείων στα ταμεία των τραπεζών θα είναι γνωστό πολλούς μήνες μετά. Αυτό σημαίνει ότι, για πολλοστή φορά, ο «βολονταρισμός» των δανειστών θα βάλει τη σφραγίδα του και στον τρόπο και στους ρυθμούς υλοποίησης και του 3ου Μνημονίου. Έτσι, παρά τις διακηρύξεις των δανειστών ότι επιθυμούν η κυβέρνηση να έχει την «πλήρη ιδιοκτησία» του προγράμματος, φαίνεται ότι κι αυτή τη φορά δεν θα είναι κάτι παραπάνω από «ενοικιαστής» του.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Κατά τα λοιπά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, λίγο πριν ξεκινήσει η εξευτελιστική τελετουργία των αξιολογήσεων και το βασανιστήριο των δόσεων, έχει ήδη ξεχάσει τις δηλώσεις τύπου «δεν πιστεύουμε στο μνημόνιο, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς», και περνά σε φάση εξωραϊσμού και υπεράσπισής του. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην άλλαξε τίποτα από τον Μάιο του 2010…

Ο εξωραϊσμός του Μνημονίου και η «μαύρη λίστα» των μέτρων


Η ανακοίνωση που εξέδωσε, την περασμένη Πέμπτη, το υπουργείο Οικονομικών, σε απάντηση δημοσιευμάτων για επερχόμενους νέους φόρους, είναι δείγμα αυτού που ονομάσαμε επιχείρηση εξωραϊσμού και υπεράσπισης του μνημονίου. Όμως, πέρα από τον εξωραϊσμό των μέτρων, έχει και μια ενδιαφέρουσα κατακλείδα: «Όσοι διαφωνούν, ας καταλάβουν επιτέλους την ετυμηγορία των πολιτών στις 20/9/15 και ας προσαρμόσουν, επιτέλους, την πολιτική τους στα νέα δεδομένα». Η αποστροφή αυτή ερμηνεύει ευθέως το εκλογικό αποτέλεσμα ως ψήφο έγκρισης του Μνημονίου. Αλλά, ταυτόχρονα, αποτελεί ομολογία ότι το κυβερνητικό πρόγραμμα δεν είναι άλλο από το Μνημόνιο.

Επειδή το Μνημόνιο ψηφίστηκε, κατά τα ειωθότα, χωρίς να έχει διαβαστεί από τους βουλευτές, και πολύ περισσότερο από τους πολίτες, είναι χρήσιμο να υπενθυμίζουμε τις πιο βαριές προβλέψεις του. Από το σύνολο των 223 δράσεων μέχρι το 2018, οι 127 είναι τα προαπαιτούμενα της πρώτης αξιολόγησης και πρέπει να έχουν υλοποιηθεί μέχρι το τέλος του έτους. Είναι μια «μαύρη λίστα» παρεμβάσεων νεοφιλελεύθερης κοπής που η ανάγνωσή της κάνει τις κυβερνητικές διακηρύξεις «κανένας νέος φόρος, καμιά περικοπή συντάξεων» να ακούγονται φαιδρές.

Ιδού οι πιο βαριές, προβλέψεις της μέχρι το τέλος του χρόνου:

Σεπτέμβριος:

  • Έναρξη δεσμεύσεων και κατασχέσεων λογαριασμών σε οφειλέτες Δημοσίου
  • Άρση πλαφόν στις κατασχέσεις μισθών και συντάξεων
  • Ξήλωμα ρύθμισης 100 δόσεων.
  • Σταδιακή κατάργηση της έκπτωσης 30% του ΦΠΑ στα νησιά.
  • Υπαγωγή επικουρικών ταμείων στην ΕΤΕΑ, αποκλειστική χρηματοδότηση από τις εισφορές τους. 
  • Σχέδιο τεχνικής βοήθειας από τη νέα επιτροπεία, την Structural Reform Support Service, υπό τον Ολλανδό Μάρτιν Φερβέι.
  • Προετοιμασία ιδιωτικοποίησης ΔΕΗ με πρώτο στόχο τη μείωση κατά 25% των μεριδίων της στην αγορά.

Οκτώβριος:

  • Αλλαγές στη φορολογία εισοδήματος, με κατάργηση φοροαπαλλαγών και νέους ενιαίους συντελεστές.
  • Πρώτο στάδιο κατάργησης της ειδικής φορολόγησης στο ντίζελ των αγροτών.
  • Δρομολόγηση αύξησης της φορολογίας στους αγρότες, με συντελεστή 20% από το 2016 και 26% από το 2017.
  • Αποστολή εκκαθαριστικών και πρώτη δόση ΕΝΦΙΑ 2015. Τελευταία δόση καταβολής τον Φεβρουάριο του 2016.
  • Αυξήσεις συντελεστών στα εισοδήματα από ενοίκια.
  • Μείωση στο μισό της επιδότησης θέρμανσης από τον Προϋπολογισμό.
  • Μονιμοποίηση εισφοράς αλληλεγγύης από το 2016.
  • Επανεξέταση καθεστώτος πλειστηριασμών ακινήτων και προστασίας πρώτης κατοικίας.
  • Νέες αντικειμενικές αξίες με στόχο έσοδα τουλάχιστον 2,6 δισ. το 2016.
  • Αυστηρότερος ορισμός του επαγγέλματος αγρότης.
  • Πλήρης «ανεξαρτητοποίηση» Γ.Γ. Δημοσίων Εσόδων.
  • «Μεταρρύθμιση» συνταξιοδοτικού με στόχο εξοικονόμηση δαπάνης 1,8 δισ. από το 2016, πλήρης εφαρμογή της ασφαλιστικής νομοθεσίας του 2010 και της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, ανάκληση «μονομερών» ασφαλιστικών νομοθετημάτων της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
  • Έκθεση για «κόκκινα δάνεια».
  • «Ανεξαρτησία» διακυβέρνησης τραπεζών (το Δημόσιο εκτός Διοικήσεων).
  • Επανεξέταση νομοθεσίας για την αγορά εργασίας: ομαδικές απολύσεις, συνδικάτα, συλλογικές συμβάσεις «βάσει βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών».
  • «Απελευθερώσεις» αγορών και επαγγελμάτων βάσει των «εργαλειοθηκών Ι & ΙΙ του ΟΟΣΑ.
  • Ιδιωτικοποίηση ΑΔΜΙΕ ή εναλλακτικό «ισοδύναμο».
  • Δρομολόγηση πώλησης ΟΛΠ, διάρθρωση νέου Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων,
  • Μεταρρύθμιση ενιαίου μισθολογίου δημοσίων υπαλλήλων, καθορισμός πλαφόν σε δαπάνες και απασχόληση στο Δημόσιο.

Δεκέμβριος:

  • Θέσπιση νέου συστήματος μόνιμης κινητικότητας σε ολόκληρο το Δημόσιο.
  • Μείωση αμυντικών δαπανών 2015 κατά 100 εκατ.
  • «Μεταρρύθμιση» συστήματος κοινωνικής πρόνοιας για εξοικονόμηση 0,25% του ΑΕΠ φέτος 50% το 2016 (περικοπές 1,4 δισ.
  • Ενοποίηση όλων των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης με την υποδομή και οργάνωση του ΙΚΑ.
  • Ολοκλήρωση ανακεφαλαιοποίησης τραπεζών.
  • Δρομολόγηση πώλησης ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΕΣΣΤΥ (ROSCO).

Δρόμος

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Ο Τσίπρας αλλάζει τον πλανήτη και κάποιοι άλλοι τη μια στιγμή κοιτάνε το σχοινί και την άλλη το μπαλκόνι.

Του Γιάννη Λαζάρου



Πραγματικά ζούμε τις τεράστιες αλλαγές που υφίσταται ο πλανήτης από την επικράτηση μιας παράλογης λογικής (τρέλας) που με την βοήθεια των ΜΜΕ και μέσων κοινωνικής δικτύωσης έγινε καθεστώς. Είναι γεγονός πως η σοβαροφάνεια αντικατέστησε την σοβαρότητα και σίγουρα η ελευθεριότητα την Ελευθερία.

Τρανή απόδειξη το ταξίδι αναψυχής του Τσίπρα στις ΗΠΑ και η προβολή από τα μέσα της συνάντησης και "συζήτησης" με τον Κλίντον - Αγγελοπούλου. Φυσικά αντίλογος από πουθενά αλλά υπερπροβολή από όλους.

Το μεγάλο κατόρθωμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως μετέτρεψε Ευρώπη και Αμερική σε μια μεγάλη ΚΟΒΑ του ΣΥΡΙΖΑ όπου με χορτασμένο στομάχι οι βολεμένοι σύντροφοι έκαναν αναλύσεις επί αναλύσεων και χορτασμένοι από αερολογία πήγαιναν να παραδοθούν στις αγκάλες του Μορφέα. Έκαναν και επαναστατικές πράξεις όπως στο πρώτο Φεστιβάλ του Ρήγα στη Ν. Σμύρνη να καλέσουν έναν σύλλογο gay.

Το τι επιφύλασσε το μέλλον ούτε οι ίδιοι δεν το γνώριζαν αλλά και δεν τους απασχολούσε κιόλας διότι, όπως και σήμερα έτσι και τότε, βασίλευε ανάμεσα στις σοβαροφανείς αναλύσεις το "'ό,τι φάμε ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας".

Πραγματικά δεν αντέχουν σε κριτική οι προεκλογικές παράτες που αμόλησε ο Τσίπρας παρουσία του Κλίντον και το CNN μετέδιδε απ' ευθείας. "Δώσαμε μεγάλη μάχη και πήραμε μια δύσκολη απόφαση να παραμείνουμε στην ευρωζώνη. Θα εκπληρώσουμε τις υποσχέσεις μας, αλλά είναι αναγκαίο και για την άλλη πλευρά να εκπληρώσει τις υποσχέσεις της για να ελαφρύνει το δημόσιο χρέος",είπε.

Κάθε λογικός (όσοι απέμειναν) άνθρωπος γνωρίζει τους λόγους για τους οποίους ο Τσίπρας και το κόμμα του έφτασε εκεί που έφτασε και το αν διαπραγματεύτηκε, όπως επίσης το ότι η αποστολή του είναι να τηρήσει τις εντολές (υποχρεώσεις) απέναντι στις κατοχικές δυνάμεις.

Συνέχισε με στόμφο ο αερολόγος: "Η κρίσιμη καμπή, προώθηση της ανάπτυξης στην Ελλάδα και την Ν.Α Ευρώπη". Μα η ανάπτυξη έστω και στρεβλή εδώ ήταν από βιομηχανία μέχρι και βιοτεχνία. Από την πρωτογενή παραγωγή μέχρι την μεταποίηση. Τι κόλπο είναι αυτό το τα διαλύω όλα και μετά ζητάω νέα ανάπτυξη;!

Η συνέχεια ακόμη πιο κωμική και πιο πολύ μπαλκονάτη : «Η συμφωνία που υπογράψαμε ήταν δύσκολη απόφαση και ο ελληνικός λαός αναγνώρισε τη μάχη που δώσαμε για να μείνουμε στην ΕΕ. Χρειάζεται να αγωνιστούμε για να αλλάξουμε την κατεύθυνση της Ευρώπη γιατί η πολιτική της λιτότητας ήταν καταστροφική». Την συμφωνία την λένε μνημόνιο και την αναγνώρισαν οι βολεμένοι του λαού μαζί σας που δημοκρατικά δεν είναι η πλειοψηφία. Τι αγώνα θα κάνεις για την καταστροφική λιτότητα όταν την ίδια στιγμή που μετατρέπεις το μπαλκόνι σε στούντιο του CNN τα φορολογικά νέα μέτρα που ανακοινώνουν τα όργανα των εκτελεστών στην Ελλάδα, είναι λεπίδια;

Ακριβώς την στιγμή που κοροϊδεύουν τον λαό με τις συντάξεις και το ασφαλιστικό μιλώντας για ανύπαρκτα ισοδύναμα ο μπαλκονάτος αγκαλιά με τον Κλίντον λέει άνευ αιδούς :«Τώρα πρέπει να φέρουμε στο τραπέζι το πρόγραμμα της ανάπτυξης. Για πρώτη φορά, η Ελλάδα έχει την ικανότητα να καλύψει τις ανάγκες της χωρίς υφεσιακά μέτρα, ώστε να υπάρξουν επενδύσεις στην Ελλάδα».

Αν και σε αυτή την πρόταση δεν μπορεί κάποιος να διακρίνει την σοβαροφάνεια από την σοβαρότητα, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Εντάξει η Γιάννα μπορεί να το κάνει αλλά εσύ από το Πέραμα έχεις το ίδιο συμφέρον με αυτούς που η ερμηνεία της "λογικής" αυτής τους κάνει ακόμη πιο πλούσιους με όχημα τον κάθε Τσίπρα;

Ο πλανήτης, δια στόματος Τσίπρα, έμαθε πως το μεγαλύτερο δώρο της Ελλάδας στην ανθρωπότητα είναι η δημοκρατία. Η δημοκρατία που εφαρμόζει ο Τσίπρας είναι δημοκρατία;

Παράστασης το ανάγνωσμα συνέχεια :«Είναι επίσης ανάγκη, πρόσθεσε, να υπάρχει πολιτική σταθερότητα και να γίνουν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις για να έρθουν επενδύσεις. Ξέρω ότι θα έχουμε υποστήριξη παγκόσμια, με συμμαχίες όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και αλλού, όπως την Αμερική, όπου θα θέλουν να βοηθήσουν την εθνική μας προσπάθεια».

Ήταν φυσικό να τονίσει και τα θέλω των αφεντικών για πολιτική σταθερότητα, αλλά για ποιες επενδύσεις μιλάει άραγε; Για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας; Γιατί λογικός άνθρωπος να επενδύσει λεφτά για παραγωγή στην Ελλάδα δεν υπάρχει στον πλανήτη. Ούτε για ξέπλυμα δεν το κάνει. Όσο για τις μεταρρυθμίσεις αυτές είναι σίγουρες με τον φόβο και τις απειλές όλο και κάτι θα καταφέρει, αν θεωρείται μεταρρύθμιση το πλαστικό χρήμα.

Η παράσταση πραγματικά ήταν για γέλια όχι μόνο από μπαλκονάτα του Τσίπρα αλλά και από τους παλαμακιστές παρευρισκόμενους. Ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, ο οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς και η Λούκα Κατσέλη, o διεθνής επενδυτής Τζωρτζ Σόρος αλλά και η Γιάννα Αγγελοπούλου ήταν εκεί και με την προτροπή του floor manager παλαμάκιζαν. Όπως στον τροχό της τύχης.

Θαμπωμένο ένα κομμάτι του παγκόσμιου λόμπι ένιωσε την ανάγκη να είναι κοντά στον ήρωα των αλλαγών της κοινωνίας. Ένα ήρωα που "κυβερνάει" μια χώρα της οποίας τα παιδιά αρχίζουν και κρυώνουν στα σχολεία και οι αυτοκτονίες καλά κρατούν.

Έτσι ερχόμαστε στα ίδια, απλά η σοβαροφανής συζήτηση δεν γίνεται στον Λέντζο αλλά στα λαμπερά στούντιο του CNN και το περιεχόμενο δεν είναι αν ο Τσε είχε ελιά στο δεξί αρχίδι, αλλά η ανάπτυξη στην Ελλάδα και πολιτική σταθερότητα. Υπάρχει μια μικρή διαφορά που την καλύπτουν τα φώτα της γκλαμουριάς. Από τον Λέντζο αυτοί πήγαιναν για ύπνο ενώ άλλοι για μεροκάματο. Σήμερα μόλις σβήνουν τα φώτα, αυτοί πάνε για σαμπάνια και μετά για ύπνο ενώ κάποιοι άλλοι τη μια στιγμή κοιτάνε το σχοινί και την άλλη το μπαλκόνι.

Σ.Τ

Διαβάστε Περισσότερα »

Για το αύριο

Του Simple Man



Ζούμε το χειρότερο, αυτό μην το ξεχνάς. Κάθε μέρα που περνά γινόμαστε μάρτυρες αφόρητης κατάθλιψης, κάθε μέρα αποχαιρετάμε κι έναν Έλληνα που δεν αντέχει να ζήσει το παρακάτω, κάθε λεπτό αγωνιούμε για τους οικείους μας αν θα είναι υγιείς, κάθε στιγμή παρακολουθούμε τις ειδήσεις σαν να διαβάζουμε μια λίστα που θα έχει το δικό μας όνομα ως μελλοντικού καταδικασμένου, κάθε μέρα ζούμε το αφόρητο. Όλα μας φαίνονται ένας ανήφορος που δεν σταματά πουθενά. Κι όμως, επιβιώνουμε μέσα σε αυτό που μέχρι πριν δύο χρόνια το απευχόμασταν.

Ο καθένας από μονάχος του βλέπει τον τοίχο να ορθώνεται μπροστά του και είναι εκατομμύρια οι στιγμές που δεν έχεις τα κουράγια πλέον να σκαρφαλώσεις ούτε ένα χιλιοστό πάνω από το έδαφος. Είναι στιγμές που θέλεις το έδαφος να καταρρεύσει , να τελειώνει αυτή η ιστορία, αυτός ο εφιάλτης που σε έβαλαν να διανύσεις.

Σε γεμίζουν με ελπίδες όντα που διαχειρίζονται την ζωή σου αλλά και τον δρόμο που θα πάρει ο εφιάλτης σου και είναι τόσο μεγάλη η καταπόνησή σου που θέλεις να πιστέψεις ότι κάποιος από αυτούς θα σε βγάλει από το τέλμα. Είναι φυσικό να θέλεις να πιστέψεις κάπου γιατί το ξέρουμε όλοι μας πια ότι οι ανθρώπινες αντοχές είναι τεράστιες και εσύ δεν θέλεις να δεις που φθάνουν οι δικές σου. Δεν θέλεις να δεις τι μπορεί να αντέξουν ακόμα τα μάτια σου και η καρδιά σου.

Ζήσε λοιπόν και την διορισμένη ελπίδα. Είναι και αυτό κομμάτι του παζλ. Είναι και αυτό ένα μέρος του σήριαλ που πρέπει να δούμε, θέλουμε δεν θέλουμε. Αλλά να μην ξεχνάς ότι ζεις το χειρότερο. Και το ζεις μόνο εσύ και κανένας σωτήρας σου. Κάθε μέρα που ξυπνάς να γνωρίζεις ότι ο ανήφορος είναι δικός σου και μόνο δικός σου. Η πολιτική ποτέ δεν είχε ανήφορο. Μόνο ευθείες και όταν ξεπηδούσε κάποια λακκούβα αμέσως έφτιαχνε παράδρομους για να συνεχίσει την πορεία της. Έτσι κάνει και τώρα που εσύ είσαι η λακκούβα της. Δεν θα σκοντάψει πάνω σου, θα σε προσπεράσει αδιαφορώντας αν εσύ έζησες το χειρότερο.

Αύριο λοιπόν, που θα ξυπνήσεις και πάλι μέσα στο χειρότερο να μην ξεχάσεις αυτά που έζησες μέχρι σήμερα. Να μην ξεχάσεις τους Έλληνες που δεν άντεξαν να δουν το παρακάτω, τους μελλοθάνατους που τους κόβουν μέρες από τις ήδη κομμένες μέρες τους, τους ασθενείς που μετράνε τα φάρμακα αγωνιώντας τι θα γίνει όταν τελειώσει και αυτή η καρτέλα, τα παιδιά που τα συμβουλεύουμε να μην κάνουν μεγάλα όνειρα γιατί εμείς σταθήκαμε πολύ μικροί για τα δικά μας, να μην ξεχάσεις τον εαυτό σου όταν γονάτισες από απελπισία, να μην ξεχάσεις τα ουρλιαχτά απόγνωσης συμπατριωτών σου, να μην ξεχάσεις ότι η εκ γενετής περηφάνια σου έγινε με μιας προσβολή, να μην ξεχάσεις ότι έζησες το αδιανόητο.

Να μην ξεχάσεις ότι επέζησες μέσα σε ένα βομβαρδισμένο τοπίο χωρίς όπλα, χωρίς συμμάχους, χωρίς υποστήριξη. Να μην ξεχάσεις ότι σε ξέχασαν όλοι. Και στο χειρότερο που θα ζήσεις το νου σου μη και ξεχάσεις ότι είσαι Έλληνας.

γράφτηκε Ιούνιο του 2012

Σ.Τ

Διαβάστε Περισσότερα »

Με κλήρωση θα εκλεγεί ο νέος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας

Πιτσιρίκος



Βροχή πέφτουν οι υποψηφιότητες για την θέση του Προέδρου στην Νέα Δημοκρατία, ενώ αναμένεται να αυξηθούν και άλλο μέχρι την Παρασκευή, οπότε και λήγει η προθεσμία για την υποβολή υποψηφιοτήτων.

Σημαντικό ρόλο για το μεγάλο αριθμό των υποψηφιοτήτων έπαιξε το γεγονός πως οι τελευταίοι δυο πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας ήταν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, οπότε όλοι οι νεοδημοκράτες σκέφτηκαν «αφού έγινε πρόεδρος ο φασίστας ο Σαμαράς και ο μπουρτζόβλαχος ο Μεϊμαράκης, γιατί να μην γίνω κι εγώ;».

Επειδή οι υποψηφιότητες είναι πολλές, υπάρχει η σκέψη ο επόμενος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας να εκλεγεί με κλήρωση.

Είναι τόσα πολλά τα άξια στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που δεν ξέρεις ποιον να πρωτοψηφίσεις.

Αν ψηφίσεις τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θα αδικήσεις τον Άδωνι Γεωργιάδη.

Ήδη, πολλά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας έχουν δηλώσει πως θα δεν θα ψηφίσουν κανέναν γιατί δεν μπορούν να επιλέξουν κάποιο από όλα αυτά τα τεφαρίκια.

Μπροστά στον κίνδυνο να αδικηθεί κάποιος υποψήφιος και την επόμενη μέρα να μην μιλιούνται μεταξύ τους, τα όργανα της Νέας Δημοκρατίας θα καταφύγουν στην κλήρωση, όπως γινόταν και στην αρχαία Αθήνα.

Παράλληλα, ο ΑΝΤ1 έκανε πρόταση στην Νέα Δημοκρατία η εκλογή του νέου προέδρου να γίνει την άνοιξη, ώστε να κάνει ένα τηλεοπτικό σόου, όπου όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι θα ζουν μαζί σε ένα σπίτι και θα διαγωνίζονται στο χορό, το τραγούδι και το πλέξιμο.

(Το μπλογκ στηρίζει τον Άδωνι Γεωργιάδη για Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας. Αφενός είναι ο μόνος υποψήφιος που έχω γνωρίσει και αφετέρου του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη πως θα βάλει λουκέτο στην Νέα Δημοκρατία.)

pitsirikos.net

Διαβάστε Περισσότερα »

“Ο κόσμος μας είναι γεμάτος υπέροχους ανθρώπους, που θα τον αλλάξουν”

Αλλιεύσαμε το κείμενο από τον λογαριασμό του Γιάννη Ανδρουλιδάκη στο facebook



Χθες το βράδυ γυρίσαμε σπίτι από το Σαββατιάτικο ποτό κάπου κοντά στη 1 π.μ. Εξω έριχνε καρέκλες, τραπέζια και τραπεζαρίες -από τη βροχή δεν έβλεπες μπροστά σου. Κάτω από τη μικροσκοπική τέντα του υπαίθριου μανάβικου συνωστίζονταν μια 50αριά πρόσφυγες, ανάμεσά τους πολλές μανάδες με μωρά στην αγκαλιά τους.

Η εξώπορτα στο σπίτι άνοιξε, το νεύμα έγινε και οι πρόσφυγες μπήκαν μέσα. 50 άνθρωποι στα σκαλιά, από την εξώπορτα μέχρι τον ημιόροφο. Εξω από την πόρτα μας μια οικογένεια με μωρά: η μικρή είχε 37,4. Δώσαμε παιδικό ντεπόν και μπανάνες, η Δήμητρα έφτιαξε τοστάκια και η Πέγκυ από δίπλα έπλυνε σταφύλια, βγάλαμε κουβέρτες και μαξιλάρια.

Ξαπλώσαμε, αλλά δεν μας ερχόταν ύπνος. Ωσπου γύρω στις 2:30 διακρίναμε το καρούμπαλο ενός περιπολικού να φωτίζει στο δρόμο και βγήκαμε να δούμε τι συμβαίνει. Ενας χίπστερ, όχι πάνω από 30 χρονών, από τον 4ο είχε καλέσει την αστυνομία για να τους διώξει.

Ακούσαμε έκπληκτοι τους αστυνομικούς να του ζητούν να δείξει κατανόηση και να τους αφήσει να ξημερώσουν στην είσοδο λέγοντάς του “Είναι μητέρες με παιδιά, δεν πρόκειται να σας κλέψουν. Σας ζητάμε να αποσύρετε την καταγγελία και αν φοβάστε να κλειδώσετε δύο φορές”. Επέμενε: δεν ήταν δικό του πρόβλημα λέει. Κατεβήκαμε κάτω, κάναμε καβγά. Εφυγε όταν έφυγαν και οι πρόσφυγες. Εμειναν μόνο δύο ή τρεις οικογένειες μπροστά στην πόρτα μας.



Η νύχτα είχε συνέχεια: στην πλατεία έφθασε ένα λεωφορείο της ΕΘΕΛ για να πάρει πρόσφυγες και να τους πάει κάπου κλειστά, χωρίς άδεια από τη διοίκηση. Το οδηγούσε ο Αποστόλης: «Ο προϊστάμενος είναι φασίστας, δε μου έδωσε άδεια να κινήσω το λεωφορείο. Το πήρα μόνος μου και ήρθα. Εδωσε εντολή σύλληψης. Θα πάω τους πρόσφυγες να κοιμηθούν και μετά ας με συλλάβουν». Νέες διαπραγματεύσεις. Ενας – δυο μπάτσοι επιμένουν ότι υπάρχει εντολή σύλληψης και πρέπει να τον πάρουν, οι υπόλοιποι προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Οι πρόσφυγες που διώχθηκαν από την είσοδο στρώνουν τα σλίπι-μπαγκ τους στη βροχή ή καταφεύγουν σε καρέκλες στις καφετέρειες.

Από τηλέφωνα εμφανίζεται στην πλατεία ο υπουργός Μεταφορών. Δεν υπάρχει κάτι κακό να πω: μας ρωτάει τι προτείνουμε, παίρνει τηλέφωνα και ανοίγει το σταθμό της Βικτώριας για να μπουν οι πρόσφυγες. Κάθεται εκεί μέχρι να μπουν οι πρόσφυγες μέσα. Παίρνουμε τον Αποστόλη και φεύγουμε, ο ράμπο που ήθελε να τον συλλάβει φεύγει τσατισμένος σπινιάροντας, ένας μπατσακος μας πλησιάζει απολογητικά: ”Εμείς δεν είμαστε ΜΑΤ. Θελουμε να βοηθήσουμε, το καλό είναι ότι οι εντολές είναι να το δούμε ανθρωπιστικά και αναγκάζονται να προσαρμοστούν και οι άλλοι”.

Καθόμαστε σπίτι με τον Αποστόλη τον οδηγό και καφέ, μέχρι τις 6. Μας λέει πώς πιάσανε πόστα οι Αυτόνομοι Εθνικιστές στο σωματείο και στην ΕΘΕΛ και πώς τους αντιμετωπίζουν. Τι γίνεται με τους κεφαλοκυνηγούς που βγαίνουν σεργιάνι για πρόστιμα και εισιτήρια. Οτι το αμαξοστάσιό του είναι στο Ελληνικό και πάει για ιδωτικοποίηση. Φεύγει κι αποκοιμιόμαστε.

Οταν ξυπνήσαμε ήταν σχεδόν μεσημέρι. Ανοίξαμε την πόρτα. Οι πρόσφυγες που κοιμήθηκαν έξω είχαν φύγει. Πριν φύγουν τακτοποίησαν τα πάντα: ποτήρια, μαξιλάρια, κουβέρτες, ό,τι τους είχαμε δώσει ήταν έξω από την πόρτα μας διπλωμένο.

Οταν θα τελειώσει αυτή η μεγάλη ιστορία με τους πρόσφυγες στη Βικτώρια, θέλω να γράψω κάτι για όλους.

  • Να γράψω για τον ΑμΕΑ από το Γαλάτσι που ήρθε με τον γιο του και τους φίλους του να μοιράσει πίτσες και τον τραμπούκισαν τα καθάρματα του Κακλαμάνη από την ”επιτροπή” του Αγιου Παντελεήμονα.
  • Να γράψω για τη κοπέλα εκείνη, που ήταν δεν ήταν 1.60 ύψος και όρμηξε στον αρχιταμπούκο που θα ταν τριπλάσιός της σε όγκο φωνάζοντας ”Φύγε παλιάνθρωπε, φύγε από την Ελλάδα, άσε μας να τους δώσουμε φαΐ”.
  • Να γράψω για τον φούρνο από πίσω που έρχεται μέρα παρά μέρα και αφήνει δεκάδες μπαγκέτες ψωμί.
  • Για τη συνέλευση της Βικτώριας που οργανώνει τα συσσίτια και φέρνει τους γιατρούς.
  • Για τους γιατρούς που με έψαξαν επειδή κάτι έγραφα εδώ και με ρώταγαν πότε μπορούν να έρθουν. 
  • Για τον κόσμο που φέρνει ό,τι νομίζει και ό,τι μπορεί.
  • Για τη Ρούσα, τον Στέλιο και τον Πάνο που φέρνουν τα παιχνίδια τους.
  • Για τη γυναίκα που με αναγνώρισε και μου ζήτησε να πω στο ραδιόφωνο να φέρει ο δήμος χημικές τουαλέτες.
  • Για τη Δήμητρα που έφτιαχνε τα τοστ και φώναζε “άσε ρε τους ανθρώπους να μείνουν, ντροπή σου” στον ρουφιάνο που φώναξε την αστυνομία.
  • Για την Πέγκυ που άνοιξε την πόρτα της για να έχουν πρόσβαση στην τουαλέτα οι πρόσφυγες.
  • Για την Εφη, που πήγε στον ακροδεξιό μανάβη της Βικτώριας και του είπε ότι θέλει μόνο καλά φρούτα και σε χαμηλότερη τιμή γιατί είναι για τους πρόσφυγες.
  • Για τον Αποστόλη που πήρε με το ζόρι το λεωφορείο από το αμαξοστάσιο και ήρθε να μαζέψει τους πρόσφυγες που κάθονταν στη βροχή «κι ας τον συλλάβουν».

Αλλά πιο πολύ, θέλω να γράψω για τη γυναίκα από το Αφγανιστάν, με το παιδί που ανέβαζε πυρετό στη βροχή και το χάιδευε έξω από την πόρτα μου, που όταν ξύπνησε το πρωί θεώρησε απαραίτητο να τακτοποιήσει τις κουβέρτες και τα μαξιλάρια και να μας τα αφήσει πίσω να τα πάρουμε.

Αναρωτιέμαι πόσο κρετίνος πρέπει να είναι ο χίπστερ του 4ου για να νομίζει ότι η κοινωνία κινδυνεύει από αυτή τη γυναίκα και όχι από αυτόν τον ίδιο.

Αλλά δεν αναρωτιέμαι και πολύ. Γιατί όλες αυτές οι μέρες επιβεβαίωσαν ότι ο κόσμος μας είναι γεμάτος υπέροχους ανθρώπους, που στο τέλος θα τον αλλάξουν.

Ι.W

Διαβάστε Περισσότερα »

Η κλιματική αλλαγή και η αλλαγή πολιτικού παραδείγματος

Γιώργος Μπάλιας*

Εγκαταλείπουμε το μοντέλο τής από τα πάνω (top-down) προσέγγισης του προβλήματος και περνάμε σε εκείνο της από τα κάτω (bottom-up) αντιμετώπισής του

Οι τρεις μεγάλες παγκόσμιες προκλήσεις σήμερα είναι η οικονομική κρίση και οι πολιτικές λιτότητας, το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα και η κλιματική αλλαγή. Ενώ οι δύο πρώτες απασχολούν καθημερινά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η τρίτη παραμένει ώς ένα μεγάλο βαθμό στη σκιά. Η προσεχής διάσκεψη του ΟΗΕ στο Παρίσι τον Δεκέμβριο του 2015 για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής ίσως να αποτελέσει την ευκαιρία για να λάβει το σημαντικό αυτό ζήτημα τη θέση που του αρμόζει στη δημόσια συζήτηση.

Για πρώτη φορά υπάρχει σχετική αισιοδοξία για τα αποτελέσματα της διάσκεψης, δεδομένου ότι οι στόχοι της έχουν συμφωνηθεί ήδη σε μεγάλο βαθμό (υπό τη μορφή γενικών κατευθύνσεων) στη διάσκεψη που προηγήθηκε στη Λίμα το 2014. Υπάρχει σύγκλιση αναφορικά με τις δεσμεύσεις για τη μείωση των εκπεμπόμενων ρύπων και τα μέτρα προσαρμογής, όπως επίσης και για τη χρηματοδότηση των σχετικών δράσεων.

Στόχος της Ε.Ε. (που αντιπροσωπεύει το 9% των παγκόσμιων εκπομπών) είναι η μείωση των εκπομπών έως το 2030 κατά τουλάχιστον 40% σε σχέση με το 1990, ενώ σε σχετικές ανακοινώσεις προέβησαν τόσο οι ΗΠΑ (που αντιπροσωπεύει το 11% των παγκόσμιων εκπομπών) όσο και η Κίνα (που αντιπροσωπεύει το 25% των παγκόσμιων εκπομπών). Ειδικότερα, οι ΗΠΑ έθεσαν στόχο τη μείωση των εκπομπών έως το 2025 κατά 28% σε σχέση με το 2005. Πολύ σύντομα κάτι αντίστοιχο θα γίνει και στην Κίνα.

Η διάσκεψη του Παρισιού προβλέπεται να καταλήξει στην ψήφιση ενός Πρωτοκόλλου, δηλαδή ενός νομικά δεσμευτικού κειμένου στο οποίο θα αποτυπώνονται οι παραπάνω στόχοι των κρατών («συμβολές των κρατών» σύμφωνα με την επικρατήσασα ορολογία), με απώτερη επιδίωξη τη μείωση, έως το 2050, των παγκόσμιων εκπομπών κατά τουλάχιστον 60% σε σχέση με το 2010.

Ηδη τα κράτη της G20, που αντιπροσωπεύουν το 75% των παγκόσμιων εκπομπών, έχουν δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσουν το Πρωτόκολλο από το 2020. Με άλλες λέξεις, το Πρωτόκολλο του Παρισιού –και αυτό είναι ο βασικός νεωτερισμός του- θα αποτυπώνει την προσπάθεια συντονισμού των εθνικών πολιτικών σε αντίθεση με το ισχύον σήμερα Πρωτόκολλο του Κιότο, το οποίο αποτυπώνει μια κεντρική δέσμευση που απευθύνεται στα κράτη και τα καθοδηγεί.

Αυτή η νέα κλιματική διακυβέρνηση, που επικεντρώνεται στις εθνικές πολιτικές και δράσεις, απαιτεί και την ανάλογη χρηματοδότησή τους. Είναι γνωστό ότι οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής αποκτούν κρίσιμο χαρακτήρα για τις φτωχές χώρες. Η μέχρι τώρα, όμως, χρηματοδότηση των σχετικών δράσεων ήταν αναποτελεσματική, αφού δεν συνέβαλε στην κατάλληλη αντιμετώπιση των ιδιαιτεροτήτων των φτωχών πληθυσμών του πλανήτη σε σχέση με τις ανάγκες υλοποίησης δράσεων μετριασμού των επιπτώσεων και κυρίως προσαρμογής τους στη διαμορφούμενη νέα κατάσταση.

Για τον λόγο αυτόν η χρηματοδότηση πρέπει στο εξής να στηρίζεται σε κριτήρια επιλογής και αξιολόγησης των δράσεων που θα συναρτώνται με την ικανοποίηση των βασικών αναγκών των φτωχών πληθυσμών και τη μείωση της φτώχειας.

Γνωρίζουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που τίθενται τέτοιοι ή ανάλογοι στόχοι. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι αυτοί δεν έχουν πραγματοποιηθεί σε ικανοποιητικό βαθμό. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει η διάσκεψη του ερχόμενου Δεκεμβρίου να αποτελέσει την αφετηρία για έναν δημόσιο διάλογο σχετικά με τις αναπαραστάσεις και τους τρόπους με τους οποίους μέχρι τώρα διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο αντιμετώπισης του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής τόσο οι επιστήμονες όσο και οι πολιτικοί.

Ο ανωτέρω διάλογος θα πρέπει να επικεντρώνεται στο κατά πόσον το κυρίαρχο μοντέλο της γραμμικής σχέσης μεταξύ επιστήμης και πολιτικής, σύμφωνα με το οποίο επιστήμη και πολιτική είναι απολύτως διακριτές περιοχές όπου η αντικειμενική επιστήμη παρέχει τις διαπιστώσεις της στην πολιτική, έχει δείξει τα όριά του.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι σ’ αυτό το μοντέλο στηρίζονται όλες οι έως τώρα εκθέσεις του διακυβερνητικού πάνελ για την κλιματική αλλαγή –IPCC. Πράγματι, το IPCC δεν περιορίζεται μόνο στην καταγραφή γεγονότων αλλά συμμετέχει στην ανασύνθεση του πεδίου των ερευνών, δημιουργεί το απαραίτητο consensus και ευνοεί ορισμένες επιστημονικές απόψεις.

Η πανθομολογούμενη αποτυχία των σχετικών πολιτικών έως σήμερα οφείλεται στην κυριαρχία του παραπάνω μοντέλου, στο οποίο οι πολιτικές διαφωνίες παίρνουν τη μορφή επιστημονικών αντιπαραθέσεων. Ετσι, οι πολιτικές επιλογές αντικαθίστανται από τεχνολογικού χαρακτήρα επιλογές με αποτέλεσμα, αντί να προβάλλονται προτάσεις για αλλαγή του σύγχρονου μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης, να προτείνονται ως λύσεις διάφορες τεχνολογίες όπως η γεωμηχανική ή οι τεχνικές δέσμευσης και αποθήκευσης του διοξειδίου του άνθρακα που ενέχουν μεγάλους κινδύνους για το περιβάλλον.

Ετσι, λοιπόν, αντί να αναζητούμε το consensus μόνο στην επιστήμη και την ηγεμονία της πρέπει να ενθαρρύνουμε τον ανοιχτό δημοκρατικό διάλογο σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο που θα καλύπτει όλες τις όψεις της κλιματικής αλλαγής (κοινωνικές, πολιτικές, περιβαλλοντικές κ.λπ.). Αυτό σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε το μοντέλο τής από τα πάνω (top-down) προσέγγισης του προβλήματος και περνάμε σε εκείνο της από τα κάτω (bottom-up) αντιμετώπισής του.

Οπως επισήμανε ο Ούλριχ Μπεκ στο τελευταίο του κείμενο, μόνο εάν εντάξουμε στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων όλους όσοι υφίστανται τις επιπτώσεις από την κλιματική αλλαγή θα είναι δυνατή η αποτελεσματική αντιμετώπισή της. Και τούτο διότι, σύμφωνα με τον συγγραφέα, η κλιματική αλλαγή οδηγεί στην αλλαγή του ισχύοντος πολιτικού παραδείγματος, καθόσον τα ηθικά και υπαρξιακά ζητήματα που θέτει οδηγούν σε νέες νόρμες, κανόνες, αγορές, τεχνολογίες καθώς και σε νέα κατανόηση του κράτους και των διεθνών συνεργασιών. Εντέλει, σε μια νέα κατανόηση της δημοκρατίας.

*Επίκουρος καθηγητής στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο

Ε-Σ

Διαβάστε Περισσότερα »

Κλαζομένιοι στον καθρέφτη τους

Στάθης



Στον χθεσινό Τύπο διάβασα 23 φορές τη λέξη «αφήγημα». Πάει το «διακύβευμα», έχασε τα σκήπτρα.

Καλημέρα σας! στη Φωλιά των Λύκων μιλάνε τη γλώσσα της Φάρμας των Ζώων. Οταν θα αρχίσει και η κοινωνία να μιλάει αυτή τη γλώσσα , «η δουλειά θα έχει γίνει» και στο «τέλος της ημέρας» η ομογενοποιημένη σκέψη θα έχει επικρατήσει. Τώρα που η Αριστερά του Ολαντρέου κέρδισε το «νέο» αυτομολώντας στο «παλιό» της Δεξιάς, η παράθεση ορισμένων λέξεων της οργουελιανής γλώσσας που χρησιμοποιεί η προπαγάνδα θα είναι, υποθέτω, μια παρηγοριά για τις έννοιες που ανασκολοπίζονται από δαύτες.

Ισοδύναμο: Το πιο εύκολο, απ’ όταν έγινε φανερό ότι το ισοδύναμο του κ. Σαμαρά είναι ο κ. Τσίπρας.

Σύνορα: Αυτά που διαπιστώνουν ο κ. Τσίπρας, η κυρία Μέρκελ, ο κ. Ομπάμα και ο κ. Ερντογάν ότι φυλάσσονται δύσκολα.

Εθνικιστής: Aυτός που δεν είναι πατριώτης.

Χρυσαγίτης: Ο εθνικιστής που νομίζει ότι είναι πατριώτης και ότι τον Ιησού Χριστό τον σταύρωσαν οι Εβραίοι.

Ρατσιστής: Αυτός που νομίζει ότι όλοι οι άλλοι είναι αδερφές εκτός απ’ τη μαμά του.

Τεμπέλης: Ο Ελληνας που βαριέται να οδηγεί Φολκς Βάγκεν και δεν περνάει ΚΤΕΟ.

Διεφθαρμένος: Το ίδιο.

Καρότο: Οταν σε βαράνε με μαστίγιο.

Σβέρκος: Ψωνίσαμε...

Διεθνιστής: Αυτός που συμπάσχει με τους κολασμένους.

Συνταξιούχος: Φίλος του κ. Φλαμπουράρη.

Μνημόνιο: Οποιος το εφαρμόσει καλύτερα.

Μικρομεσαία επιχείρηση: εκείνη που δουλεύει για ένα κράτος που δουλεύει για τα λαμόια.

Μαζί τα φάγαμε: Οχι, ώσπου να μας τα φάνε όλα οι τράπεζες και η εφορία.

Εφορία: Η θεά Κάλι με τα είκοσι χέρια και τα διακόσια δάχτυλα. Χοντρά δάχτυλα.

Πλούσιος: Οποιος βγάζει πάνω από 20.000 ευρώ τον χρόνο.

Αποστάτης: Οποιος μένει πιστός στις αρχές του.

Μνημόνιο (2): Αν το εφαρμόσετε θα καταστραφείτε, αν δεν το εφαρμόσετε θα καταστραφείτε.

Χρέος: Οταν η Αθήνα θα καίγεται, όταν το Βερολίνο θα καίγεται, όταν η Μόσχα θα καίγεται, όταν η Ουάσινγκτον θα καίγεται, το χρέος θα ζεσταίνει τα χέρια του.

Μνημόνιο 3: Το τέταρτο μνημόνιο.

Αντισημίτης: Οταν κάνεις κριτική στο Ισραήλ για τον φόνο και σε βγάζει αντισημίτη η Μοσάντ για να την ακυρώσει.

Ψεκασμένος: Η αθλιότης εκείνου που τον αποκαλεί έτσι.

Λαϊκιστής: Ο λαός. Ποτέ οι δημαγωγοί.

Βροχή: Επενδύσεων.

Βρεγμένοι: Εσείς.

Προκρούστης: Δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ.

Silver Alert: Για τις λέξεις καπιταλισμός, εργατική τάξη, ιμπεριαλισμός, αντιιμπεριαλισμός, μαμά πεινάω, πατρίδα, διεθνισμός, πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, Αλέξης Τσίπρας, αλήθεια, σοσιαλισμός, ελευθερία, δικαιοσύνη, ανθρωπιά, πονάω, αυτοκτονία, μανούλα μου, Σύνταγμα, φιλότιμο, ωράριο, ψυχαγωγία, εφάπαξ, επικουρική, αξιοπρεπής περίθαλψη, δάσκαλοι παντού, φυσικός δικαστής, γεμιστά με κιμά και θεία Φωτούλα, διότι, 40 χρόνια τώρα η θεία μου τα λέει και η ανεπρόκοπη αφεντιά μου από γαλλικά μόνον je suis aujourdhui malade, madame ήξερε να λέει στο μάθημα...

ΥΓ.: Εξηγώντας ο κ. Τάσος Κωστόπουλος της «Εφημερίδας των Συντακτών» τις αιτίες για την αποτυχία της ΛΑ.Ε. στις πρόσφατες εκλογές, ανάμεσα σε άλλα γράφει:

«Το χαρακτηριστικότερο μήνυμα το εξέπεμψε η εμβληματική σύσταση του ψηφοδελτίου Επικρατείας: στη δεύτερη θέση, μετά τον παλαίμαχο (και αμφιταλαντευόμενο) Μανώλη Γλέζο, τοποθετήθηκε όχι κάποιο ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς ή του κοινωνικού κινήματος, αλλά ένας γελοιογράφος του συγκροτήματος Χατζηνικολάου, των “Επικαίρων” και του “Εφοπλιστή” (Στάθης Σταυρόπουλος), η επιλογή του οποίου γεννά μάλλον δυσάρεστους συνειρμούς για τη σχέση του εγχειρήματος με τις κοινωνικές αντιστάσεις. Οσοι προσερχόμαστε από την “Ελευθεροτυπία” δεν ξεχνάμε πως ο επιφανής γελοιογράφος έδωσε το 2011 πεισματικές μάχες για να αποτραπεί κάθε απεργιακός αγώνας ενάντια στη μονομερή στάση πληρωμών που είχε κηρύξει η εργοδοσία και πως, όταν ξεκίνησε τελικά η πολύμηνη απεργία μας, απηύθυνε με το ύστατο δημοσίευμά του δημόσιες ευχαριστίες στα αφεντικά, προτού καταφύγει στη φιλόξενη στέγη ενός εργοδότη. Αλλά και μεταξύ όσων αγνοούν αυτή την εύγλωττη μικροϊστορία, υπάρχουν χιλιάδες πρώην φοιτητές που θυμούνται πως, όταν στις 8 Μαρτίου του 2007 τους τσάκιζαν στο Σύνταγμα τα ΜΑΤ του Καραμανλή, ο εκλεκτός της ΛΑ.Ε. αναπαρήγε στο σκίτσο του αυτούσια την τότε κυβερνητική προπαγάνδα για τους “τζάμπα μάγκες κουκουλοφόρους” που “μόλυναν” τα εθνικά ιερά και όσια του Αγνώστου Στρατιώτη.

Μικρολεπτομέρειες; Ενδεχομένως. Οπως όμως διδάσκει η πρόσφατη εμπειρία (και τραγωδία) του ΣΥΡΙΖΑ, ο δρόμος για μια μεγάλη συνθηκολόγηση περνά συνήθως από την ανοχή σε πολλές μικρές, “πραγματιστικές” διευθετήσεις...».

Είναι πολλά χρόνια που ο κ. Τάσος Κωστόπουλος (εκ των «Ιών» της «Ελευθεροτυπίας» και τώρα συντάκτης της «Εφημερίδας των Συντακτών») έχει αναλάβει τον ρόλο του προσωπικού μου συκοφάντη. Δεν γνωρίζω τι ευχαρίστηση του προκαλεί κάτι τέτοιο, αλλά κατά καιρούς ο ίδιος και οι όμοιοί του με έχουν κατηγορήσει για: αντισημίτη, φαιοκόκκινο, εθνικιστή, σταλινικό, νεοκομμουνιστή, παλαιοκομουνιστή, καθαρευουσιάνο, σεξιστή, λαϊκιστή, γλωσσολόγο των ταξιτζήδων, εργοδοτικό, πάρτυ άνιμαλ και δεν συμμαζεύεται. Αν ήταν έτσι, θα έπρεπε να έχω «εξαφανισθεί» απ’ την πιάτσα ή η σχέση μου με τους αναγνώστες θα ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν που και εκείνοι και εγώ νιώθουμε ότι έχουμε. Με τους παλαιότερους 35 χρόνια τώρα, με τους νεότερους υπό την καθημερινή κρίση τους. Δεν ζήτησα ποτέ το δίκιο μου από τους συκοφάντες, διότι ουδείς ποτέ βρίσκει το δίκιο του από δαύτους. Ομως είναι ένα πράγμα με το οποίο απορώ: η σιωπή πολλών συναδέλφων.

Οταν, για παράδειγμα, είχα γράψει για τα «ντόμπερμαν της ενημέρωσης», διεκτραγωδώντας τον τρόπο που στις ειδήσεις του Mega κατασπάραζαν τους «αντιφρονούντες», η διοίκηση του καναλιού είχε υποχρεώσει τότε τους εργαζόμενους στο κανάλι να υπογράψουν ένα ψήφισμα εναντίον μου (μέσες-άκρες με τις ίδιες κατηγορίες του λαϊκιστή κ.τ.λ.). Σιωπή από πολλούς συναδέλφους, πλην Λακεδαιμονίων, όπως ο κ. Νίκος Ξυδάκης, που είχε αντιδράσει έντονα σε άλλη περίπτωση (όταν η κατηγορία ήταν: «εθνικιστής»), ή ο μακαρίτης Σεραφείμ Φυντανίδης (όταν η κατηγορία -από πλευράς ισραηλινής πρεσβείας- ήταν «αντισημίτης») ή ο κ. Γιώργος Παπανδρέου (ως Υπουργός Εξωτερικών τότε) για το ίδιο. Τώρα ο προσωπικός μου συκοφάντης με κατηγορεί (και) για «εργοδοτικό», ενώ δεκάδες συνάδελφοι στην «Εφημερίδα των Συντακτών» γνωρίζουν την αλήθεια. Αναρωτιέμαι γιατί αφήνουν τη συκοφαντία να ανθεί ανάμεσά τους, προς τι η σιωπή τους; Δεν είναι ότι χρειάζομαι την υπεράσπισή τους -35 χρόνια δημόσιου και ιδιωτικού βίου είναι στη διάθεση όλων- αλλού είναι το πρόβλημα: στο ότι δεν υπερασπίζονται οι ίδιοι τον εαυτόν τους από τη διαβολή που τους υπόσχεται ότι θα τους φάει τελευταίους. Αυτοί που ανέχονται τα σαπρόφυτα να βυσσοδομούν μπορεί να τη γλιτώσουν στο τέλος οι ίδιοι, αλλά θα έχουν αφήσει «πολλούς Εβραίους δίπλα τους να καούν», κοιτάζοντας απ’ την άλλη μεριά.

Με πολλούς, πάρα πολλούς, συναδέλφους της «Ελευθεροτυπίας» υπήρξαμε, παρά τις όποιες διαφωνίες μας, φίλοι και σύντροφοι, ξέρω ότι με τον εμπαθή αυτόν άνθρωπο δεν έχετε σχέση ούτε ήθους, ούτε ψυχής, σας χαιρετώ λοιπόν και όπως πάντα εύχομαι καλή επιτυχία στην προσπάθειά σας...

(Και, εννοείται, διάλογο με τον συκοφάντη και την παρέα του δεν θα ανοίξω...)

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

“Μπορώ να κάνω πράγματα που δεν είναι ιδιαίτερα αριστερά”

Νίκος Μπογιόπουλος



Παρατήρηση 1η: Ένας διαδικτυακός φίλος, ο Jo Di Graphics, έκανε την εξής επισήμανση: Ο Τσίπρας μετά την πρώτη ορκωμοσία του ως πρωθυπουργός πήγε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής – και μετά έφερε Μνημόνιο. Τώρα, μετά την δεύτερη ορκωμοσία του ως πρωθυπουργός, πήγε στο ίδρυμα του Κλίντον στις ΗΠΑ – «φαντάζεστε τι έρχεται;», αναρωτιόταν… Τον βρίσκετε υπερβολικό;

Παρατήρηση 2η: Ο Σαμαράς όταν έκανε την κωλοτούμπα από τον «αντιμνημονιακό» στον μνημονιακό Σαμαρά, είχε δηλώσει εκείνο το ηρωικό «ουδείς αναμάρτητος». Από το στόμα του Τσίπρα τέτοια κουβέντα δεν έχει ακουστεί. Λένε ωστόσο ορισμένοι (κακόπιστοι, φυσικά) ότι το κενό αυτό το κάλυψε χτες η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου, η μεγάλη χορηγός του ιδρύματος Κλίντον, η οποία ενώπιον του Κλίντον και του εκλεκτού ακροατηρίου του ιδρύματος επιδαψίλευσε δάφνες στον Έλληνα πρωθυπουργό, που ξεπέρασε το αμαρτωλό αντιμνημονιακό παρελθόν του. «Στην ελληνική πολιτική δεν είναι σύνηθες να παραδέχεται κανείς το λάθος του», ήταν τα λόγια της κυρίας Αγγελοπούλου.

Οι ίδιοι κακεντρεχείς προσθέτουν ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι – ακόμα και δια αντιπροσώπου – για να δηλώσει κανείς την μετάνοιά του. Όπως στο σχολείο, για παράδειγμα, όταν ο σκανδαλιάρης μαθητής καλείται να προσέλθει για εξηγήσεις με τον κηδεμόνα του.

Η στήλη, πάντως (το ξεκαθαρίζουμε), δεν πιστεύει ότι η κυρία Αγγελοπούλου λειτούργησε, εν προκειμένω, ως «κηδεμόνας του μικρού Αλέξη». Και πολύ περισσότερο ως εγγυήτρια της μνημονιακής του μετάνοιας. Αυτό δεν θα μπορούσε επουδενί να συμβεί. Δεν το επιτρέπει, άλλωστε, το γεγονός ότι ο κ.Τσίπρας είναι «αριστερός»…

Παρατήρηση 3η: Στις 21/2/2015, την επομένη του περίφημου εκείνου Eurogroup της «δημιουργικής ασάφειας», η εφημερίδα «Αυγή» έλεγε – για λογαριασμό της κυβέρνησης - αυτά:


Στις 6/6/2015 η εφημερίδα «Αυγή» έλεγε – για λογαριασμό της κυβέρνησης – αυτά:


Στις 27/6/2015 η εφημερίδα Αυγή «έλεγε» – για λογαριασμό της κυβέρνησης – αυτά:


Τώρα, το Σάββατο που μας πέρασε, στις 26/9/2015, η εφημερίδα Αυγή έλεγε – για λογαριασμό της κυβέρνησης – αυτά:


Εσείς τι πιστεύετε ότι θα συμβεί αυτή τη φορά;

Παρατήρηση 4η:  Σε προχτεσινή του συνέντευξη στους «Financial Times», ο υπουργός Οικονομικών κ.Τσακαλώτος, προχώρησε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση. Είπε: «Μπορώ να κάνω πράγματα που δεν είναι ιδιαίτερα αριστερά».

Κάποιοι θα πουν ότι μετά την υπογραφή και την ψήφιση του «αριστερού» Μνημονίου αυτή η εξομολόγηση ήταν περιττή. Συμφωνούμε.

Ωστόσο διατηρεί μια σχετική αξία στο πλαίσιο ενός πολύ πρόχειρου κουΐζ. Ιδού: Τι πιστεύετε; Η δήλωση του κυρίου Τσακαλώτου δικαιώνει, ναι ή όχι, τον μακαρίτη μεγαλομεγιστάνα Ανιέλι που, όπως έγραφαν τα «Νέα» σε μακρινότερες εποχές (23/7/1996), είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «το προσόν της Αριστεράς (σσ: της «Αριστεράς» των Τσακαλώτων) είναι ότι πολύ συχνά κάνει αυτό που δεν είχε πετύχει πριν απ’ αυτήν η Δεξιά»…

Παρατήρηση 5η: Δεν ξέρουμε αν - όπως λέει ο αγαπημένος φίλος Σπύρος Μπρίκος στο εξαιρετικό βιβλίο του «Ιατρικό Παράδοξο» (εκδόσεις Μανδραγόρας) – όλα αυτά κριθούν «στο μεγάλο δικαστήριο της συνείδησης, κάποια μέρα, όταν όλοι οι μάρτυρες θα έχουν σωπάσει (…)».

Ξέρουμε ότι όλα αυτά θα έπρεπε να κρίνονται σε πραγματικό χρόνο στο μεγάλο δικαστήριο της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που δεν θα ανέχεται την υποκρισία, την δημαγωγία και τον αμοραλισμό. Ειδικά, μάλιστα, τον αμοραλισμό που φτάνει να πανηγυρίζει διότι οι φορείς του πρώτευσαν στην πολιτική εξαπάτηση.

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »