Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Το νόημα της ζωής -όπως μου το φανέρωσε ένας νεκρός.

Γελωτοποιός



«Γεννιόμαστε όλοι τρελοί. Μερικοί παραμένουν.»
Περιμένοντας τον Γκοντό, Σ. Μπέκετ

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Κανείς δεν έλεγε στον Αδάμ τι στ’ αλήθεια είχε συμβεί στον παππού του.

«Κάτι χρέη», του λέγανε, «κάτι στεναχώριες…»
«Ανέβηκε σε μια καρυδιά να τινάξει τα καρύδια και πέφτοντας χτύπησε το κεφάλι του και κόντεψε να τα τινάξει», έλεγε ο πατέρας του, αλλά το ύφος του έδειχνε ότι έλεγε ψέματα.

Ήταν σαν τότε που του είχε πει ότι αν δεν έπλενε καλά τον αφαλό του θα σάπιζε η κοιλιά του και θα έπρεπε να του ράψουν κομμάτια γάτας στο δέρμα του!

Ο Αδάμ, παρότι παιδί –ή μπορεί ακριβώς εξαιτίας αυτού, μπορούσε να καταλάβει πότε του έλεγαν ψέματα. Ήξερε σίγουρα πως ο παππούς «έπαθε τη ζημιά» όταν ήταν μεγάλος. Εγκατέλειψε τη δουλειά του και τα εγκόσμια κι αφιερώθηκε στην τέχνη του καπνίσματος.

~~

Με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις μετουσίωνε σε καπνό –μέσα σ” ελάχιστα λεπτά- τα Άσσος άφιλτρα, αυτά που λένε και στούκας. Τέλειωνε το τσιγάρο, άναβε αμέσως καινούριο και το κάπνιζε μέχρι να καούν τα δάκτυλα του.

Μετά κι άλλο κι άλλο, μια επαναλαμβανόμενη κίνηση στο χρόνο και στο χώρο, δίχως δυνατότητα λύτρωσης.

Ανάμεσα σε κάθε τζούρα, κρυμμένος στην αχλή της εθελούσιας καταδίκης του, μουρμούριζε ακατάληπτα λόγια, μονολογούσε, ψιθύριζε ανόσια ξόρκια.

Καθόταν στην αγαπημένη του θέση –στην άκρη του δωματίου, μακριά από το τζάκι- κι άφηνε το βλέμμα του να κείτεται παράλυτο στο πάτωμα, ενώ κάπνιζε και μονολογούσε.

~~

Από πολύ μικρός ο Αδάμ διαισθάνθηκε ότι τα λόγια του παππού έκρυβαν κάποιο βαθύτερο, σιβυλλικό νόημα. Οι υπόλοιποι συγγενείς πίστευαν ότι οι λέξεις ξεπηδούσαν από το στόμα του σαν βατράχια, χωρίς πρόθεση, και τον ρωτούσαν γελώντας: «Ποιος σε πείραξε πάλι, ρε Σπύρο;»

Ο παππούς δεν απαντούσε –ούτε καν τους κοιτούσε- κι όταν γίνονταν πολύ πιεστικοί πήγαινε στο διπλανό –κρύο- δωμάτιο για να μείνει μόνος.

~~

Κάποια νύχτα, όταν είχαν πάψει οι παρεμβολές των λογικών, ο Αδάμ σύρθηκε αθόρυβα στον νεφελώδη κόσμο του παππού του κι άκουσε:

Εισπνοή καπνού. Ξεφύσημα.
«Τα πάντα ματαιότητα και θλίψη πνεύματος.»
Εισπνοή καπνού. Ξεφύσημα.
«Πάντες οι ποταμοί υπάγουσιν εις τη θάλασσα και η θάλασσα ποτέ δε γεμίζει.»
Εισπνοή καπνού. Ξεφύσημα.
«Ό,τι έγινε, τούτο πάλι θέλει γίνει και ουδέν καινόν υπό του ήλιου.»
Σβήσιμο στο τασάκι. Τα δάκτυλα ψαρεύουν ένα ακόμα από την «κασετίνα».
Σπίρτο.
Εισπνοή καπνού. Ξεφύσημα.
«Εν πολλή σοφία είναι πολύ λύπη και όποιος προσθέτει γνώση προσθέτει πόνο.»
Εισπνοή καπνού. Ξεφύσημα.
«Ευφραίνου, νεανίσκε, εν την νεότητα σου. Διότι η νεότης και η παιδική ηλικία είναι ματαιότης.»

~~

Και συνέχιζε έτσι, μονολογώντας και καπνίζοντας ατελεύτητα, χωρίς να ενδιαφέρεται για την παρουσία του Αδάμ, μήτε για κανέναν άλλο, ίσως ούτε για τον εαυτό του.

Έμοιαζε να έχει μετατραπεί σε αυτόματο, σε έναν ασυνείδητο μηχανισμό εκμηδένισης τσιγάρων, ξεκομμένος απ’ ό,τι οι άλλοι θεωρούσαν σημαντικό, ταυτόχρονα υπερρεαλιστής και θιασώτης του παράλογου –μα ίσως πιο λογικός απ’ όλους, παγιδευμένος σε μια σπειροειδή πλανητική τροχιά –στη μια εστία της έλλειψης ο καπνός, στην άλλη ο Εκκλησιαστής– καταδικασμένος σε μια σισύφεια προσπάθεια.

Πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα.

~~

Αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του, ο Αδάμ τον συνάντησε σ” ένα όνειρο.

Ονειρεύτηκε ότι είχε χαθεί σε ένα κτίριο με άπειρες διαδοχικές αίθουσες, με ανάποδες σκάλες που οδηγούσαν μέσα στους τοίχους, με παράθυρα που έβλεπαν τ” ανεστραμμένα είδωλα τους, και μ” αιωρούμενες αψίδες, όπως εκείνες που απεικονίζει στις λαβυρινθώδεις κατασκευές του ο Πιρανέζι.

Περπατούσε χωρίς να ξέρει που βρίσκεται ή που πηγαίνει –ήξερε μόνο ότι ήθελε να βγει το συντομότερο από ‘κει μέσα. Ώσπου είδε να τον πλησιάζει από την αντίθετη πλευρά ο παππούς του, με χαμηλωμένο το κεφάλι.

Ο Αδάμ φώναξε, αλλά εκείνος δεν αντέδρασε.

«Παππού», ξαναφώναξε και τον είδε να σηκώνει το κεφάλι.
«Ποιος είναι;» αποκρίθηκε ο παππούς.
«Είμαι ο εγγονός σου, ο Αδάμ, ο γιος της Γλαύκης», είπε και θέλησε να τον πλησιάσει.

Όμως σταμάτησε λίγο πριν την πόρτα γιατί ήξερε (πώς το ήξερε; είχε ξαναβρεθεί εκεί;) ότι αν την περνούσε θα μπορούσε να βρεθεί σε εντελώς διαφορετικό μέρος.

Ο παππούς στεκόταν δύο βήματα μπροστά του και προσπαθούσε να τον αναγνωρίσει.

«Ο Αδάμ», μονολόγησε.

Έπειτα άξαφνα φωτίστηκε, πέρασε την πόρτα (εκείνος μπορούσε να το κάνει, μάλλον επειδή ήταν νεκρός) και τον αγκάλιασε.

~~

Έκλαιγαν για πολύ ώρα, όμως δεν μπορούμε να πούμε με ακρίβεια την ώρα στα όνειρα.

Έπειτα ο παππούς ξεκίνησε να ψάχνει νευρικά τις τσέπες του.

«Παππού», είπε ο Αδάμ, «για πες μου. Εσύ που έζησες και τώρα πια έχεις πεθάνει, πες μου, πρέπει να ξέρεις, ποιο είναι το νόημα της ζωής;»

«Το νόημα;»
Ο παππούς τον κοίταξε απορημένος.
«Δεν υπάρχει κάποιο νόημα. Απλώς ζούμε. Απλώς ζούμε.»

Και λίγο πριν ξυπνήσει ρώτησε τον εγγονό του:
«Μήπως σου βρίσκεται κάνα τσιγάρο;»

Μετά από αυτό το όνειρο, όποτε ο Αδάμ βρισκόταν στο χωριό, στη Θάλαττα, πήγαινε στο μνήμα του παππού του, άναβε ένα τσιγάρο, τράβαγε μια τζούρα και μετά το άφηνε να καίγεται ανάποδα χωμένο στον τάφο.

 Γελωτοποιός

Διαβάστε Περισσότερα »

Τι μπορείτε να διαβάσετε στο Δρόμο της Αριστεράς που κυκλοφορεί

Μεταξύ πολλών άλλων  διαβάστε στον Δρόμο:



Κεντρικό θέμα:

Εγκαινιάζεται το πρώτο κράτος-Νταχάου στην Ε.Ε.
Με φόντο τις καθημερινές τραγωδίες προχωρούν οι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί που μετατρέπουν χώρες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης

EDITORIAL
Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο

Η Ελλάδα πύλη και φράχτης ανθρώπινων ψυχών
Του Σπύρου Παναγιώτου

Το προσφυγικό και οι γεωπολιτικές διαστάσεις του
Του Ρούντι Ρινάλντι

H E.E. και το προσφυγικό στην εποχή της απορρύθμισης
Του Σωτήρη Ρούσσου

Στο Θέμα της Εβδομάδας:
Κόκκινα δάνεια: Η τερατόικα εκβιάζει, η κυβέρνηση κάνει ότι αντιστέκεται
Οι δανειστές απαιτούν την άμεση εκποίηση της λαϊκής περιουσίας
Του Παύλου Δερμενάκη

Πορτογαλία: Τελευταίος σταθμός του «εξπρές της απολυταρχίας»
Το. προληπτικό πραξικόπημα, η γενικευμένη κλιμάκωση της επίθεσης των ελίτ και η ανάγκη για μια αντίπαλη στρατηγική
Του Ανδρέα Καρίτζη

Κυβερνητικός νομοθετικός πανικός
Βροχή νομοσχεδίων, διασυρμός του Kοινοβουλίου, καμιά ευελιξία από του δανειστές- Οδικός χάρτης περαιτέρω ιδιωτικοποίησης των τραπεζών
Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Σκέψεις περί Ευρώπης, Αριστεράς και μερικά άλλα.
Με αφορμή την επίσκεψη Ολάντ
Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Διαβάστε ακόμα:
Το τέλος της Δημοκρατίας(;)
Η απόλυτη υποταγή της πολιτικής στα δυνατά οικονομικά κέντρα την αυτονομεί από την κοινωνία και δημιουργεί μία πολιτική τάξη που δεν έχει επαφή με τους πολίτες
Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη

Διαλύουμε τους ολιγάρχες. ξεκινώντας από το Gamato!
Η δημιουργική στατιστική και η κοινή λογική
Του Βαγγέλη Σπαθά

Αγρότες έτοιμοι για «απόβαση»
Ανεπιθύμητοι όσοι ψηφίσουν τα μέτρα του μνημονίου

Ευρώπη της νομιμοφάνειας
Αναγνωρίζονται αλλά δεν. αγγίζονται οι σκανδαλώδεις συμπράξεις μεταξύ πολυεθνικών εταιριών και κρατών της Ε.Ε.

Έμποροι της ανακύκλωσης με τις ευλογίες της κυβέρνησης
Κωλυσιεργίες και εμπόδια στην εφαρμογή του εθνικού σχεδίου διαχείρισης απορριμμάτων
Του Ζαχαρία Ρουστάνη

Ανοχύρωτη ενημέρωση
Κουρελόχαρτο και ο κώδικας δεοντολογίας των δημοσιογράφων;

Πού βρίσκεται και πώς λύνεται το πρόβλημα των Σκουριών;
Μετά τις Πράξεις Βεβαίωσης Παράβασης για την Ελληνικός Χρυσός
Του Ν. Μοσχούδη

Στη σελίδα Παρεκκλίσεις, διαβάστε:
Και τώρα τι;
Του Γιάννη Ραχιώτη

Στη στήλη Εν Τέλει:
Το αντιπατριωτικό σύμπλεγμα
Του Βασίλη Ξυδιά

Στη στήλη Οικονομικά Ερανίσματα:
H «σωτηρία» των τραπεζών βλάπτει σοβαρά την οικονομία
Του Γιώργου Τοζίδη

Διαβάστε ακόμα:
Εθνικές σχολικές γιορτές: μαθητική ανία ή διατήρηση ιστορικής μνήμης;
Της Ξακουστής Αντωνάκου

Λεηλασία του Υμηττού στο όνομα της προστασίας του
Συλλογικοί φορείς σε εγρήγορση ενόψει της απόφασης του ΣτΕ

Στα διεθνή, μεταξύ άλλων, διαβάστε:
Η Ευρώπη παίρνει όλο και πιο φαιά απόχρωση
Πραξικοπήματα, ακροδεξιές κυβερνήσεις, κι ακόμη είμαστε στην αρχή

Σε κρίσιμη καμπή η Αργεντινή μετά τις εκλογές
Η λαϊκή δυσαρέσκεια αναστατώνει τους πολιτικούς συσχετισμούς
Του Ερρίκου Φινάλη

Με όλα τα όπλα ο Ερντογάν στις αυριανές κάλπες
Φουλ επίθεση του καθεστώτος για να αποτρέψει ένα νέο «ατύχημα»

Στις σελίδες του Πολιτισμού, διαβάστε:
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Γιάννης Φάγκρας
Ο έρωτας του νόστου στον Αρκτικό Κύκλο
Της Ιφιγένειας Καλαντζή

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Έλενα Μαμασούκα
Με τον αυτοσχεδιασμό επιστρέφεις στις ξεχασμένες θεατρικές αρχές
Της Εύας Γεμενετζή

Και η σελίδα Alloglotta

Στο Περίπτερο Ιδεών: Ο Στέλιος Ελληνιάδης γράφει: Δύο χρήσιμα μαθήματα: Μικρασιατική Εκστρατεία και Εμφύλιος Πόλεμος

Και όπως κάθε βδομάδα, διαβάστε τις αποκαλυπτικές σελίδες της εργασίας, τον Ηρόστρατο, δείτε τα σκίτσα των Πέτρου Ζερβού, Γιάννη Αντωνόπουλου, Παναγιώτη Μητσομπόνου και το ξεχωριστό κάθε φορά social design του Δημήτρη Θ. Αρβανίτη.

Εφημερίδα Δρόμος
Αναζητήστε την κάθε Σάββατο στα περίπτερα



Διαβάστε Περισσότερα »

Τα παιδιά της γωνίας

Του Simple Man



Να χαίρεσαι που δεν σε λογαριάζουν γιατί αν κατάφερες αυτό, τότε έχεις κερδίσει τον μισό πόλεμο ενάντια στα ξένα και εντόπια καθίκια. Αν κατάφερες να κρατήσεις τις υπομονές σου μετατρέποντας τες σε λογική, τότε να είσαι σίγουρος ότι αρχίζεις από μονάδα να γίνεσαι ο επικίνδυνος άνθρωπος της γωνίας. Αυτός που και σε ειρηνικές αλλά και εμπόλεμες καταστάσεις έδινε την μια τον ιδρώτα του και την άλλη το αίμα του, κι όταν ολοκλήρωνε αυτό που το κοινωνικό και ανθρωπιστικό καθήκον τού όριζε, αποτραβιόταν και πάλι στη γνωστή γωνία.

Αυτή η γωνία που σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο από κάτοψη, που σε κάνει παρατηρητικό όχι εξαιτίας του φόβου μη σε βρουν αλλά λόγω της επιλογής σου να μένεις αόρατος γιατί σε στενεύουν οι τεράστιοι ρυπαροί πολυσύχναστοι χώροι. Γιατί το ξέρεις πολύ καλά ότι το να πάρεις θέση σε ένα παιχνίδι που παίζεται από αόρατους είναι σαν να χτυπάς με το σπαθί μόνο αέρα, αλλά και ότι να συνδιαλέγεσαι με πιόνια που νομίζουν ότι ορίζουν καταστάσεις προσβάλει την νοημοσύνη σου μετατρέποντάς σε σε συνένοχο των εγκλημάτων. Από την γωνία βγήκαν όλοι αυτοί που θαυμάζεις και αν δεν κατέληξαν νεκροί από δική τους επιλογή και όχι από υπεροχή του αντιπάλου, τότε σε μια γωνία πέθαναν χορτάτοι από συνείδηση.

Η γωνία είναι το καλύτερο σημείο του πλανήτη αν θέλεις να έχεις ολοκληρωμένη όραση αλλά και τα νώτα σου φυλαγμένα. Να φοβάσαι αυτούς που βγαίνουν σε ευθεία παράταξη σε ανοιχτούς δρόμους με τάχα ανυπεράσπιστα τα στήθια τους. Να φοβάσαι και όλους αυτούς που σε σπρώχνουν να βγεις στο φως διεκδικώντας τα καταπατημένα δικαιώματά σου. Για ασπίδα σε έχουν. Σε βγάζουν από την ασφαλή σου γωνία και γίνεσαι τρωτός αφού μεταβάλλεσαι σε όχλο.

Από την στιγμή που σε γνωρίζουν είναι πολύ εύκολο για αυτούς να σε κάνουν αναλώσιμο. Κανείς από τους εξουσιαστές ποτέ δεν φοβήθηκε αυτό που βλέπει. Φοβόταν την σκιά και την σιωπή. Φοβόταν αυτό που δε μπορεί να το εντάξει σε κοινωνικό φαινόμενο, φοβόταν πάντα το άτομο και όχι τις ομάδες. Ο τακτικός πόλεμος είναι για μεγάλα υποταγμένα στην εξουσία στρατεύματα και όχι για μικρούς και ασήμαντους εχθρούς, όπως είναι όλοι οι άνθρωποι που μπορούν να χωρέσουν την ελευθερία τους σε μισό τετραγωνικό.

Αναρωτιόμαστε τι κάνει αυτός ο λαός και όλοι οι υπόλοιποι λαοί που είναι ήδη στα κρεματόρια χωρίς καν να πάρουν το τρένο. Γιατί ανέχονται αδιαμαρτύρητα αυτόν τον αιμοσταγή ειρηνικό πόλεμο; Είναι όλοι τους βολεμένοι, μισθωμένα δημοσιοϋπαλληλάκια, καβαντζωμένοι από λαμογιές, ωχαδερφιστές, δειλοί, απάτριδες; Η πλειοψηφία είναι, αλλά όχι το σύνολο. Διότι βλέπουμε όλους αυτούς να βγαίνουν στο φως, να μιλάνε, να γλεντάνε, να κάνουν επαναστάσεις δια προφορικού και γραπτού λόγου, αλλά δεν βλέπουμε εκείνους που είναι στην γωνία.

Ουδείς γνωρίζει τον αριθμό τους αλλά σίγουρα είναι τόσοι όσοι ήταν πάντα: Ελάχιστοι. Και όπως απέδειξε και η επίσημη ιστορία -η γραμμένη από τους νικητές-, ήταν αυτοί που άλλαζαν την έκβαση των καταστάσεων όταν ερχόταν η ώρα να βγουν από την γωνία τους γνωρίζοντας καλά τον εχθρό μετά από τόσα χρόνια ήσυχης παρατήρησής του. Έδιναν τη μάχη όχι σε κοινωνικό επίπεδο, όπως η αντιπολιτευτική εξουσία θέλει να την κάνεις, αλλά σε προσωπικό. Ο πόλεμος για το Δίκαιο είναι προσωπική και όχι κοινωνική υπόθεση.

Όσο τραβούν το σχοινί χωρίς καμία αντίσταση κατακτητές και ευρωλάγνοι, τόσο ο πόλεμος γίνεται προσωπικός, δηλαδή ανελέητος. Πάντα ο πόλεμος για τους ανθρώπους της γωνίας ήταν προσωπικός. Από την εποχή της ειρήνης, μέχρι την εποχή του πολέμου, μέχρι την εποχή των εξοριών, μέχρι την εποχή της δημοκρατίας, μέχρι την εποχή του τραβεστί σοσιαλισμού, μέχρι και σήμερα στην παγκοσμιοποιημένη εποχή. Η γωνία ήταν πάντα γωνία. Με το ένα πόδι ψηλά ως τιμωρία στην αρχή, μέτα αγκαλιά με την μοναξιά ως επιλογή ζωής και τέλος ως τελευταία έξοδος για την αθανασία "όταν η ιστορία τους καλούσε".

Ο εχθρός πράττει ό,τι θέλει όχι γιατί έχει την δύναμη να το κάνει, αλλά γιατί ακόμα οι σιωπηλοί, αόρατοι, μικροί, μοναχικοί, ξέρουν ότι ο εχθρός δεν έχει δείξει όλα του τα όπλα. Έχει κι άλλο η ιστορία που ξεκινήσαμε να ζούμε. Ακόμα δεν έχουμε πάρει καν την γεύση από το όπλο του εχθρού. Οι τσέπες πονάνε τώρα, ο πόνος δεν έφθασε ακόμη στην ψυχή και στο κορμί. Όταν θα ολοκληρώσει τον εκφοβισμό του, όταν ήσυχος θα απλώσει μπροστά όλα του τα όπλα και θα σου τα δείχνει, τότε οι γωνίες θα δείξουν τι έκρυβαν για χρόνια μέσα τους. Σε ένα μη καθορισμένο αλλά μοιραίο ραντεβού θα ανταμωθούν και πάλι οι σιωπηλοί της ζωής βγαίνοντας από τις γωνίες τους. Αυτές οι τούβλινες μήτρες ταΐζουν τα παιδιά τους με Μνήμη και τα γεννούν με έναν πόνο γνωρίζοντας τι σημαίνει η ευχή: Καλή Λευτεριά.

Γράφτηκε Μάρτιο του 2013

Σ-Τ

Διαβάστε Περισσότερα »

Ένας αστεροειδής στη γειτονιά μας

Επιστήμη

   Η ζωγραφική αναπαράσταση αστεροειδούς δείχνει ένα «νεκρό αστέρι» καθώς μπαίνει σε τροχιά σε πλανήτη-νάνο, σε ζωγραφική αναπαράσταση |     Mark A. Garlick/Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics via AP
Ένας μεγάλος αστεροειδής θα επισκεφθεί τη... γειτονιά μας απόψε, τις 7 το βράδυ.

Σύμφωνα με τους αστρονόμους, ο αστεροειδής με το χαριτωμένο όνομα 2015 ΤΒ145 έχει διάμετρο περίπου 400 μέτρων και θα περάσει σχετικά κοντά από τον πλανήτη μας, δηλαδή σε απόσταση 480.000 χιλιομέτρων -λίγο μεγαλύτερη από την απόσταση Γης και Σελήνης- και με ταχύτητα 35 χλμ. ανά δευτερόλεπτο.

Ελάχιστα είναι τα πράγματα που γνωρίζουν οι αστονόμοι γνωρίζουν τον «2015 ΤΒ145», τον οποίο ανακάλυψαν στις 10 Οκτωβρίου από τηλεσκόπιο στη Χαβάη.

Το πλησίασμά του στον πλανήτη μας, από το οποίο δεν διατρέχουμε κίνδυνο φυσικά, θα τους δώσει την ευκαιρία να τον μελετήσουν καλύτερα.

Όσο οι επιστήμονες συνειδητοποιούν ότι γύρω από τη Γη περνούν συνεχώς μικροί και μεγαλύτεροι αστεροειδείς, τόσο πιο ανήσυχοι γίνονται.

Αυτό είχε ως συνέπεια οι διαστημικές υπηρεσίες να ξεκινούν προγράμματα για το πώς θα πρέπει να αντιδράσουν στο μέλλον, αν οι υπολογισμοί δείξουν ότι κάποιο ουράνιο σώμα κατευθύνεται απειλητικά προς τη Γη.

Άλλωστε, η σύγκρουση ενός αστεροειδούς, διαμέτρου 10 χλμ. με τη Γη από 65 εκατ. χρόνια, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το Μεξικό, εκτιμάται ότι εξαφάνισε τους δεινόσαυρους και άνοιξε τον δρόμο για τα θηλαστικά - και τον άνθρωπο.

Ο αστρονόμος Ντέτλεφ Κόσνι του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) δήλωσε ότι αν ο «2015 ΤΒ145» έπεφτε στη Γη, θα προξενούσε μεγάλες ζημιές, γι' αυτό χρειάζεται συνεχής εγρήγορση.

Φυσικά o ESA διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση ο αστεροειδής να χτυπήσει τον πλανήτη μας ή ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί τα επόμενα 100 χρόνια.

Καλού-κακού όμως, τον πρόσθεσαν στον κατάλογο κινδύνου του ESA, ο οποίος περιέχει 524 τέτοια διαστημικά αντικείμενα.

ΕΦ-ΣΥΝ

Διαβάστε Περισσότερα »

Ave Europa, οι νεκροί σε χαιρετούν (Βίντεο)

Κατερίνα Γκαράνη



Το βάρος της σωτηρίας των προσφύγων στο Αιγαίο έχει πέσει αποκλειστικά στους ώμους των κατοίκων των νησιών και των εθελοντών από χώρες της Ευρώπης. Πλέον και τα διεθνή ΜΜΕ δεν μπορούν να σιωπήσουν φέρνοντας στην επιφάνεια την αηδιαστική στάση της Frontex αλλά και της Ε.Ε που έχει αφήσει στο έλεος πρόσφυγες και απλούς ανθρώπους να διαχειριστούν την μεγαλύτερη ανθρώπινη τραγωδία που ζει η Ευρώπη από τον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Η ζωή και ο ύπνος των απλών ανθρώπων δεν θα έχουν ποτέ πια ησυχία μετά το καθημερινό θέαμα νεκρών παιδιών που στοιχίζονται στις παραλίες των νησιών καλυμμένα με κουβέρτες για την καταμέτρησή τους.

Ακόμα και η αμερικανική εφημερίδα New York Times -μετά τους πνιγμούς στις ακτές της Λέσβου 32 ανθρώπων που στην πλειοψηφία τους ήταν μωρά και παιδιά έως 6 ετών -αποφάσισε να αφιερώσει ένα άρθρο για τους εθελοντές που καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να διασώσουν πρόσφυγες και μετανάστες που καταφτάνουν κατά εκατοντάδες καθημερινά στο νησί.

«Καθώς περισσότερα παιδιά πνίγονται, εθελοντές στο ελληνικό νησί λένε ότι οι διασώσεις είναι στα χέρια τους», αναφέρει ο τίτλος του άρθρου, που παραθέτει σπαρακτικές μαρτυρίες εθελοντών από την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη, ανθρωπιστικών οργανώσεων που επιχειρούν στο νησί, όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και ντόπιων χωριανών και ψαράδων στην περιοχή Μολύβου Λέσβου, όπου εκτυλίσσονται τραγικές στιγμές.

Η Frontex δυσκολεύει το έργο διάσωσης


Γιατροί και εθελοντές από όλη την Ευρώπη καταγγέλλουν την έλλειψη επίσημης βοήθειας και υποστήριξης, κατηγορούν τις δυνάμεις της Frontex για παρακώλυση του έργου διασώσεων αντί υποστήριξης και εκφράζουν οργή για την έλλειψη οιασδήποτε υλικής και ανθρωπιστικής υποστήριξης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ελληνική κυβέρνηση και τους μεγάλους οργανισμούς, όπως η ύπατη αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.

Ο Ισπανός εθελοντής Όσκαρ Καμπς που είδε δεκάδες να πνίγονται μπροστά στα μάτια του:"Ντρέπομαι για την Ευρώπη".

«Είδαμε 300 ανθρώπους να ουρλιάζουν μέσα στη θάλασσα, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια, ο ένας κολλημένος πάνω στον άλλο για να μην πνιγούν» λέει ο Όσκαρ Καμπς, Ισπανός ναυαγοσώστης. Ο ίδιος εμφανίζεται ιδιαίτερα επικριτικός κατά του νορβηγικού πληρώματος της Frontex. «Το μόνο που έκαναν ήταν να ρίξουν σχοινιά στη θάλασσα λες και γύριζαν ταινία» λέει, ενώ δηλώνει εντυπωσιασμένος από τις προσπάθειες των Ελλήνων και Τούρκων ψαράδων που «σώζουν πολλούς ανθρώπους». «Ντρέπομαι για την Ευρώπη. Εμείς έχουμε γκρεμιστεί σωματικά και ψυχολογικά» πρόσθεσε ο Ισπανός ναυαγοσώστης.

«Υπάρχουν ολόκληρες σειρές μισοπεθαμένων παιδιών, που τα κρεμάμε ανάποδα για να τους βγάλουμε το νερό από τα μικροσκοπικά πνευμόνια τους» γράφει στην σελίδα της στο Facebook η Τρέις Μάιερς, εθελόντρια από την Βρετανία. «Έχουμε ασθενοφόρα, θρηνούμε, είμαστε τρομοκρατημένοι. Η όλη κατάσταση είναι βδέλυγμα για την ανθρωπότητα» συνεχίζει.

Το μακροσκελές άρθρο των New York Times παραθέτει, επίσης, βίντεο από δραματικές διασώσεις και προσπάθειες ανάνηψης προσφυγόπουλων στις ακτές της Λέσβου, τραβηγμένο από εθελοντές. Αίσθηση προκαλεί, επίσης, το γεγονός ότι στο κείμενο αναφέρεται πως ένα ρουμανικό ελικόπτερο της Frontex δημιούργησε πρόβλημα σε διασώσεις, γιατί πετούσε πολύ χαμηλά, προκαλώντας κύματα κατά τη διάρκεια διάσωσης από Ισπανούς ναυαγοσώστες – εθελοντές, που επιχειρούν στο νησί επί ώρες.

Επίσης, το κείμενο καταγγέλλει νορβηγικό πλήρωμα της Frontex ότι δεν βοήθησε στη διάσωση μετά το μεγάλο ναυάγιο της Τρίτης, αλλά στον ιστότοπό της η Frontex αναφέρει ότι ήταν δικές της δυνάμεις που έσωσαν περισσότερους από 240 ανθρώπους. Οι εθελοντές και ανθρωπιστικές οργανώσεις που ήταν μάρτυρες, αντιθέτως, είπαν ότι οι διασώσεις έγιναν από το Λιμενικό, ψαράδες και τους Ισπανούς κατά κύριο λόγο.

Η κατάσταση στο Αιγαίο όσο πάει χειροτερεύει με τους ανέμους εντάσεων 8 και 9 μποφόρ να πνέουν και βάρκες από την Τουρκία συνεχίζουν ακατάπαυστα να κουβαλάνε 300 με 350 επιβαίνοντες. Ακόμα τα πτώματα από το τελευταίο ναυάγιο στην Μυτιλήνη δεν έχουν ξεβραστεί αλλά και αυτό το τραγικό καθήκον περισυλλογής τους θα πέσει στους ώμους των κατοίκων, των ανθρώπων του ελληνικού λιμενικού και των εθελοντών.



Σ-Τ

Διαβάστε Περισσότερα »

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί



«Η νέα κυβέρνηση του Τσίπρα δίνει την εντύπωση ότι μετά την ελλιπή διάθεση για συνεργασία που επέδειξε στο παρελθόν, τώρα βρίσκεται στον δρόμο για την αξιόπιστη εφαρμογή (της συμφωνίας)», είπε ο επικεφαλής του Euro Working Group, Τόμας Βίζερ, μιλώντας προχτές στην εφημερίδα Sudwest Presse.  «…Όμως ο Τσίπρας II μοιάζει πολύ καλύτερος από τον Τσίπρα I, φαίνεται να έχει πραγματική επιθυμία», καταλήγει ο Τ. Βίζερ εννοώντας προφανώς την επιθυμία του Έλληνα πρωθυπουργού να «τρέξει» το 3ο Μνημόνιο.

Και είναι αυταπόδεικτη η «επιθυμία» του Τσίπρα ΙΙ. Τα πολυνομοσχέδια των προαπαιτούμενων πέφτουν σαν βροχή, με διαδικασίες που δίδαξαν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Διαδικασίες που πιστοποιούν με τον πιο εύγλωττο τρόπο τη μετατροπή της Βουλής σε διεκπεραιωτή των παραγγελμάτων που δίνουν οι δανειστές.

Είναι ενδεικτικό του πόσο οι «εταίροι» υπολογίζουν την ελληνική κυβέρνηση το γεγονός ότι ο επικεφαλής ενός κυριολεκτικά ανυπόστατου «θεσμού», ο οποίος κάνει την προπαρασκευαστική δουλειά τού (επίσης ανυπόστατου) Eurogroup, μιλά με τέτοιο και τόσο θράσος.

Και αυτόματα προκύπτει η ερώτηση: Υπάρχει ελληνική κυβέρνηση; Υπάρχει Υπουργικό Συμβούλιο που κυβερνά ή έστω επιχειρεί να κυβερνήσει; Και -δυστυχώς- η αυτόματη απάντηση είναι κατηγορηματικά αρνητική.

Όταν οι πάντες με τις πράξεις και τις αποφάσεις τους αποδέχονται ευθαρσώς ότι δεν έχουν περιθώρια για την παραμικρή εθνική πολιτική, όταν όλες οι κυβερνητικές αποφάσεις και μεθοδεύσεις αποδεικνύουν ότι παράλληλο πρόγραμμα δεν υπάρχει, παρά μόνο επικοινωνιακή διαχείριση της γενικευμένης υποταγής, μόνο για αυτόνομη κυβέρνηση δεν μπορεί να μιλήσει κανείς.

Το ειδικό καθεστώς που στήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια περνά σε μια νέα, ανώτερη ποιοτικά φάση. Πάνω από το ελληνικό κράτος που μετατρέπεται σταδιακά και μεθοδικά σε «κράτος», στήνεται μια υπερ-δομή, ένας υπερ-μηχανισμός που διαφεντεύει, αποφασίζει, ζυγιάζει και ουσιαστικά κυβερνά τον τόπο.

Η κυβέρνηση μετατρέπεται σε «κυβέρνηση» και η καθημερινή πολιτική και πρακτική της, σε όλα τα επίπεδα, δείχνει ότι η υπερ-δομή ούτε καν τα προσχήματα δεν επιτρέπει να τηρούνται. Αποκάλυπτα (με την αποδοχή πάντα της κυβέρνησης) υποβιβάζει τη σχέση κυβέρνησης δανειστών σε σχέση ευθείας υπαλληλίας και τον Τσίπρα II σε απλό εκτελεστή και διαμεσολαβητή ανάμεσα στους πραγματικούς κυβερνήτες και το λαό.

Το καθεστώς που ξεκίνησε με το 1ο Μνημόνιο παγιώνεται πλέον διαμορφώνοντας νέα δεδομένα. Δεδομένα που δεν επιτρέπουν παρερμηνείες και θολούρα για το ποιος πραγματικά κυβερνά αυτόν τον τόπο.

Δρόμος

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Σαρτρ και 31 παραλλαγές για ένα ποτήρι

Γελωτοποιός



Τετράδια Συνεργείου

“I will show you fear in a handful of dust.» T.S. Eliot

Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ είχε την τύχη να μείνει ορφανός από πατέρα όταν ήταν ενός έτους.

Μη γουρλώνετε τα μάτια. Ο ίδιος το γράφει έτσι, στο αυγοβιογραφικό του βιβλίο, «Οι λέξεις».

Χωρίς ανταγωνιστή πλέον, ο μικρός Ζαν-Πωλ, είχε τη μητέρα του τελείως δική του, δίχως το φόβο του ευνουχισμού.

Και συνεχίζει: «Οι ψυχαναλυτές-φίλοι μου με βεβαιώνουν ότι χάρη στο θάνατο του πατέρα μου δεν απέκτησα Υπέρ-Εγώ.»


Ο Σαρτρ ήξερε να χειρίζεται τις λέξεις, να παίζει με τις έννοιες, να ποδοπατάει τα ταμπού, να προκαλεί, να ξεσηκώνει, να επινοεί. Σε αυτό τον βοήθησε και ο γερμανικής καταγωγής παππούς του, ο Σβάιτσερ.

Ήταν 9 χρονών ο Ζαν-Πωλ όταν ανακάλυψε τις λέξεις. Ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα, αντιγράφοντας ουσιαστικά τις ιστορίες που διάβαζε σε βιβλία.

Ο παππούς Σβάιτσερ, στερεοτυπικά μεθοδικός, όπως κάθε Γερμανός, και αρχετυπικά επιδραστικός, όπως κάθε παππούς, αποφάσισε να βοηθήσει τον εγγονό του να ξεπεράσει το στάδιο της αντιγραφής και της κοινοτοπίας, λίγο νωρίτερα απ’ ό,τι συνήθιζεται.


Τον πήγε στο πάρκο και τον έβαλε να καθίσει κάτω από ένα δέντρο.

«Γράψε μου πενήντα λέξεις γι’ αυτό το δέντρο», του είπε.
Ο μικρός το έκανε.
Την επομένη ξαναπήγαν στο ίδιο δέντρο.
«Γράψε μου άλλες πενήντα λέξεις γι’ αυτό το δέντρο», του είπε.
Ο μικρός το έκανε.


Κάθε μέρα, για έναν μήνα, ο παππούς με τον εγγονό κάθονταν κάτω από το δέντρο. Αναγκαστικά ο Ζαν-Πωλ, αφού έκανε κάθε εξωτερική περιγραφή του δέντρου που μπορούσε να φανταστεί, ξεκίνησε να γράφει για εκείνο «διαφορετικά».

Για τον Σαρτρ αυτό ήταν μια αποκάλυψη, φωτίστηκε κάτω από το δέντρο όπως άλλοτε κι αλλού ο Βούδας. Κατάλαβε ότι η τέχνη, η συγγραφή συγκεκριμένα, δεν είναι απλή απεικόνιση της πραγματικότητας, αλλά επινόηση μιας άλλης πραγματικότητας.


Προχθές ανέφερα αυτή την ιστορία στους συνεργούς του Συνεργείου. Καθώς μιλούσαμε για την ιδέα, τη «μέθοδο Σβάιτσερ», θυμήθηκα κάτι που είχα γράψει, παραφράζοντας ένα στίχο του Ταγκόρ:

Ανάμεσα στις όχθες της ιδέας και του κειμένου, απλώνεται αχανής ο ωκεανός της πράξης.

Η πράξη: Να το κάνεις, να γράψεις, να πλεύσεις, όχι μόνο να υποθέτεις τι θα βρεις στην άλλη πλευρά.

Χιλιάδες και εκατομμύρια άνθρωποι, αν όχι όλοι, έχουν μια «καλή ιδέα» για ένα κείμενο (άρθρο, μπλογοτέχνημα, διήγημα, σενάριο, θεατρικό, μυθιστόρημα, φιλοσοφική πραγματεία).

Αυτό που κάνει έναν συγγραφέα… συγγραφέα, είναι ότι αρχίζει να γράφει.

Το τι θα βρεις στην άλλη όχθη δεν το ξέρεις ούτε ξέρεις αν θα καταλήξεις σε έρημη γη ή σε εξωτικό νησί. Αν όμως δεν ξεκινήσεις, με όποιο όχημα διαθέτεις, θα μείνεις αιώνιος ναυαγός στην όχθη των ιδεών.


Θα το παραδεχτώ, ότι ενώ έχω πλεύσει πολλές φορές σε διάφορες θάλασσες –και άλλες τόσες ναυάγησα, δεν είχα επιχειρήσει ποτέ να πλεύσω στη «θάλασσα του Σβάιτσερ».

Προχθές, αργά την νύχτα, νωρίς το πρωί, κοίταξα το ποτήρι μου και είπα: «Ας το κάνω».

Και ξεκίνησα να γράφω:

  1. Ένα ποτήρι, μισογεμάτο ή μισοάδειο, με κόκκινο κρασί. Χαμηλό, όλντ-φάσιον, με ρίγες, σαν ζέβρα.
  2. Το στρογγυλό γίνεται έλλειψη όταν το κοιτάς από το πλάι.
  3. Στέκεται ανυπεράσπιστο εκεί, μην μπορώντας να αντισταθεί στη θέληση μου. Ίσως και να με δοξάζει κάθε φορά που πίνω ή μπορεί σαν ένας σκύλος που περιμένει το αφεντικό του, έτσι να με περιμένει. «Έλα, μικρό, έλα!»
  4. Γυάλινο το ποτήρι, γυάλινο, το είπα; Φτιαγμένο από άμμο. Κάπως έτσι νομίζω ότι φτιάχνουν το γυαλί. Θερμαίνουν την άμμο και της δίνουν ό,τι σχήμα θέλουν, φυσώντας με τα ρουθούνια τους—Αυτό είναι λάθος, με το στόμα φυσάνε.
  5. Το ποτήρι είναι ανοικτό από πάνω και κλειστό από την κάτω μεριά. Είναι κλειστό απ’ όλες τις πλευρές, εκτός από την πάνω. Πάνω όπως το βλέπω εγώ, σύμφωνα με τη βαρύτητα. Το ποτήρι μέσα στο χώρο.
  6. Το ποτήρι μέσα στο χρόνο. Ήταν άμμος, σε μια ακρογιαλιά. Απολάμβανε τον ήλιο και τις φθινοπωρινές βροχές. Αυτό το ποτήρι, που είναι εδώ δίπλα μου, μισογεμάτο ή μισοάδειο, μπορεί κάποτε να είχε γίνει κάστρο. Το ποτήρι-κάστρο. Ένα παιδί να είχε φτιάξει ένα κάστρο με το ποτήρι μου, μια άκρη του κάστρου τουλάχιστον. Μετά, μια μέρα, ή μπορεί να ήταν και την ώρα του λυκόφωτος, ήρθε ένα από εκείνα τα βαριά οχήματα και μάζεψε άμμο. Την πήγε στο εργοστάσιο.Μαζί με την άμμο κουβαλούσε και το παιδικό κάστρο, ίσως να κουβαλούσε και το παιδί.
  7. Το ποτήρι δεν είναι πλέον μισοάδειο ή μισογεμάτο. Κοντεύει να αδειάσει τελείως. Αυτό που δίνει νόημα στο ποτήρι είναι το περιεχόμενο του.
  8. Προσθέτω περιεχόμενο στο ποτήρι. Το περιεχόμενο παίρνει τη μορφή του δοχείου, όπως οι σκέψεις παίρνουν τη μορφή του κεφαλιού μου. Έρχονται απ’ έξω, αυτό εννοώ, τόσες ιδέες-πληροφορίες-γνώσεις-ερεθίσματα, αλλά πάντα παίρνουν το σχήμα του δοχείου. Το ποτήρι είμαστε εμείς, μισοάδειο ή μισογεμάτο.
  9. Το ποτήρι μπορεί να σπάσει. Αν σπάσει θα στεναχωρηθώ για το χρόνο. Όχι για το χρόνο που δαπάνησαν για να το φτιάξουν, αλλά για το χρόνο που θα δαπανήσω για να μαζέψω τα κομμάτια του.
  10. Το κρασί αντανακλάει το φως. Το ποτήρι αντανακλάει το φως. Μοιάζει λίγο με τη θάλασσα, με τον οίνοπα πόντο, τον κύκλοπα πόντο. Ίσως το ποτήρι να έχει κρατήσει μια ανάμνηση από τη θάλασσα, από τότε που ήταν άμμος. Αν βάλεις ένα ποτήρι στο αυτί σου θα ακούσεις τη θάλασσα;
  11. Πως γίνεται το αδιαφανές διάφανο; Η άμμος είναι… Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως τα ποτήρια να μη φτιάχνονται από άμμο. Δεν ξέρω πως μου ήρθε αυτή η ιδέα. Ίσως είχα δει κάποιο ντοκιμαντέρ. Θυμάμαι και τα «ρόδα της ερήμου». Όταν ο κεραυνός χτυπάει την έρημο δημιουργούνται υαλώδεις σχηματισμοί, ρόδινα φράκταλς από ηλεκτρική ενέργεια και άμμο.
  12. Φαντάσου να χτυπούσε ο κεραυνός και να δημιουργούσε ποτήρια. Να πήγαιναν οι Βεδουίνοι στην έρημο, να τα μάζευαν και μετά να τα πουλούσαν στο ΙΚΕΑ. «Αληθινά ποτήρια Σαχάρας». Οι Βεδουίνοι όμως δεν ζουν στη Σαχάρα.
  13. Δεν έχει συνείδηση το ποτήρι, είναι πειθήνιος δούλος μου. Απλά υπάρχει, στέκεται εκεί κοιτώντας ‘με, κοιτώντας με τις αντανακλάσεις του φωτός, με το ένα του μάτι, ως Κύκλωπας.
  14. Εκεί μπροστά από το ποτήρι, το τασάκι. Αλλά δεν μπορώ να γράψω για το τασάκι, δεν είναι η σειρά του τώρα. Ίσως μετά γράψω γι’ αυτό και για ό,τι άλλο υπάρχει πάνω στο τραπέζι: Τα φιλτράκια, το μολύβι, τον κόκκινο αναπτήρα, το φαναράκι του ΙΚΕΑ, το σετ με εργαλεία για να κάνεις σαπουνόφουσκες, το… Ένα ποτήρι εύθραυστο σαν σαπουνόφουσκα. Θα ήταν άχρηστο… Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύθραυστο από τις σαπουνόφουσκες. Γι’ αυτό τις λατρεύουν τα παιδιά.
  15. Το ποτήρι περιμένει να συνεχίσω να γράφω γι’ αυτό. Έχει αρχίσει να μην είναι ένα απλό αντικείμενο, ένα πειθήνιο αντικείμενο. Περιμένει να γράψω γι’ αυτό, με εξαναγκάζει, με βιάζει. Καταδικάζω τη βία, ακόμα κι αν προέρχεται από ένα ποτήρι.
  16. Το σηκώνω για να πιω λίγο από τον οίνοπα πόντο. Όταν το αφήνω διαμαρτύρεται. Κάνει έναν δυνατό ήχο καθώς ακουμπάει στο τραπέζι. Θέλει να το κρατάω συνέχεια. Ακόμα και άδειο. Θέλει να το κρατάω. Τα ποτήρια έχουν ανάγκη την επαφή, την ανθρώπινη επαφή. Κι εμείς έχουμε ανάγκη την ανθρώπινη επαφή, έχουμε ανάγκη και από ποτήρια.
  17. Πως θα ήταν ένας κόσμος χωρίς ποτήρια; Έστω ότι ο δικτατορίσκος Κλουβόμυαλος απαγορεύει τα ποτήρια. Πως θα πίναμε νερό; Από τη βρύση; Και κρασί; Απ’ τα μπουκάλια. Θα μας έφερνε πιο κοντά κάτι τέτοιο, αφού θα μοιραζόμασταν το ίδιο μπουκάλι, αλλά θα μοιραζόμασταν και τις ασθένειες.
  18. Φοβία, μικροβιοφοβία, ποτηροφοβία. Κι όμως, υπάρχει! Θυμάμαι ένα φίλο, πριν 20 χρόνια, που μου έλεγε ότι η αδελφή του δεν μπορούσε να πιει από γυάλινα ποτήρια. Φοβόταν ότι το ποτήρι θα σπάσει και ότι θα καταπιεί γυαλιά. Ακόμα κι όταν έβγαινε έξω, στις καφετέριες, στα μπαρ, ζητούσε το ποτό της σε πλαστικό ποτήρι. «Μάλλον θα φύγει βιαστικά», θα σκεφτόταν ο μπάρμαν.
  19. Πόσες ακόμα παραλλαγές για το ποτήρι πρέπει να γράψω; Αν συνέχιζα όλη μου τη ζωή να γράφω για αυτό το όλντ-φάσιον ποτήρι, μήπως θα έφτανα να περιγράψω όλον τον κόσμο; “I will show you fear in a handful of dust”. Θα σου δείξω τον κόσμο σε μια χούφτα άμμου, σε ένα ποτήρι.
  20. Συνεχίζω. Το ποτήρι είναι πια ο δυνάστης μου. Φοβάμαι να το αγγίξω, φοβάμαι να απλώσω το χέρι μου να το πιάσω. Κι αν σπάσει και με τρυπήσει;
  21. Όχι, τίποτα δεν έγινε. Δεν έσπασε. Ήταν ομοιογενές, ολόκληρο, άθραυστο, όπως συνηθίζουν τα ποτήρια. Όπως συνηθίζουν να είναι τα ποτήρια πριν να πέσουν και να σπάσουν. Γιατί αυτή είναι η μοίρα κάθε ποτηριού: Κάποια στιγμή θα σπάσει. Χους εις χουν, άμμος εις άμμο.
  22. Πόσες ακόμα παραλλαγές για το ποτήρι; Δεν θέλω καν να μετρήσω πόσες έχω γράψει. Κι αν είναι πολύ λίγες; Κι αν χρειάζεται να γράψω άλλες τόσες; Τρόμος! Horror vacui, horror vero… Vero, νομίζω ότι σημαίνει αληθινό, στα ιταλικά; Αληθινός τρόμος. Αλλά και το ποτήρι δεν λέγεται vero; Verre, είναι στα γαλλικά το γυαλί και το ποτήρι; Το ποτήρι είναι κάτι αληθινό.
  23. Μπορώ να συνεχίσω αέναα να γράφω για το ποτήρι, για αυτό το συγκεκριμένο ποτήρι, που δεν μάζεψαν οι Βεδουίνοι από την έρημο Σαχάρα. Από πού ήρθε αυτό το ποτήρι; ΕΓΩ: Από πού ήρθες ποτήρι; ΠΟΤΗΡΙ: Ήρθα από παντού. ΕΓΩ: Και που πας; ΠΟΤΗΡΙ: Πουθενά.
  24. Ποτήρι και φιλοσοφία: Ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο μέσα από ένα ποτήρι. Το Ιερό δισκοπότηρο. Holy Graal. Το ποτήρι γίνεται μύθος, γίνεται ιερό σύμβολο, γίνεται λογοτεχνικό σύμβολο. Τούτο έστι το αίμα μου. Τούτο εστί το ποτήρι μου.
  25. Το ποτήρι. Μπορώ να συνεχίσω να γράφω αέναα γι’ αυτό; Όχι απόψε. Κάποια στιγμή θα πρέπει να πάω να κοιμηθώ. Αλλά θα μπορούσα αύριο να σηκωθώ και να συνεχίσω να γράφω γι’ αυτό. Το ποτήρι θα με περίμενε, είμαι βέβαιος. Θα μπορούσα να γράφω όλη μου τη ζωή γι’ αυτό το ποτήρι. Και μετά να φύγω εγώ και να μείνει το ποτήρι, να μείνουν όσα έγραψα γι’ αυτό. Το ποτήρι να περιμένει στο τραπέζι, να περιμένει κάποιον να γράψει γι’ αυτό. Όσα έγραψα για το ποτήρι θα περιμένουν κάποιον να τα διαβάσει. Γυάλινη ματαιοδοξία, τόσο εύθραυστη.
  26. Φιλοσοφία και ποτήρι: Υπάρχει το ποτήρι, υπάρχει και η εικόνα μου γι’ αυτό. Υπάρχει το ποτήρι; Ή μήπως μόνο η εικόνα του; Και αλήθεια, πως ξέρεις, αγαπητέ αναγνώστη, ότι αναφέρομαι σε ένα αληθινό ποτήρι, ένα vero verre;
  27. Θα κλείσω τα μάτια. Να δω αν θα εξαφανιστεί το ποτήρι… Άπλωσα το χέρι στα τυφλά και το έπιασα. Δεν εξαφανίστηκε. Βεβαίως όχι. Οι εκ γενετής τυφλοί δεν έχουν δει ποτέ πως είναι ένα ποτήρι, αλλά τα ποτήρια υπάρχουν και για εκείνους… Αναρωτιέμαι: Μπορούν να καταλάβουν τι είναι το γυαλί, πέρα από λείο και κρύο; Οι τυφλοί καταλαβαίνουν τι σημαίνει «διάφανο»;
  28. Θα γράψω για σένα μια τελευταία φορά, ποτήρι. Πρέπει να πάω να κοιμηθώ. Ακούγεται εκείνο το πουλί που τραγουδάει μόνο τις πρώτες πρωινές ώρες. Και τα αυτοκίνητα που διασχίζουν το διάφανο κόσμο μας. Λένε οι οδηγοί: «Γρήγορα, να γυρίσω σπίτι, να δω αν το ποτήρι είναι ακόμα στη θέση του».
  29. Σβήνω ένα ακόμα τσιγάρο δίπλα στο ποτήρι. Αν έσβηνα τα τσιγάρα μέσα σε αυτό δεν θα ήταν ποτήρι, θα ήταν σταχτοδοχείο. Και θα έπινα κρασί μέσα από το τασάκι.
  30. Αρκεί. Θα μετρήσω αύριο πόσες παραλλαγές έγραψα. Αν υπάρχει αύριο, αν υπάρχει ποτήρι. Άλλωστε, αν δεν υπάρχει αύριο, δεν θα υπάρχει και ποτήρι.
  31. Το πουλί συνεχίζει το τραγούδι. Το ποτήρι συνεχίζει να είναι εκεί. Άδειο πια. Χωρίς νόημα… Το χειρότερο που μπορεί να πάθει ένα ποτήρι δεν είναι να σπάσει. Είναι να μην γράφει κανείς γι’ αυτό.

—{}—

Την επομένη, το πρωί, διαβάζω τι έγραψα. Το ποτήρι είναι ακόμα πάνω στο τραπέζι. Αλλά μοιάζει τόσο θλιβερό πλέον, τόσο κοινότοπο, τόσο… ποτήρι.

Αυτή είναι η υπέρβαση της τέχνης: Ένα συνηθισμένο αντικείμενο, μια συνηθισμένη πράξη, ένας συνηθισμένος άνθρωπος, μπορούν να γίνουν το έναυσμα για την επινόηση ενός ασυνήθιστου κόσμου.

Όπως συμβαίνει στο θέατρο, δεν είναι τα ακριβά κουστούμια και τα εντυπωσιακά σκηνικά που σε εξαπατούν.

Αρκεί ένας άδειος χώρος, αρκεί ένας ηθοποιός, αρκεί μια λέξη, αρκεί μια κίνηση του χεριού, αρκεί ένα ποτήρι.

Όλα, όμως, αρχίζουν με την πράξη.

Οι ιδέες, αν δεν πραγματωθούν, είναι σαν τα αγέννητα παιδιά: Βασανιστικές και ανύπαρκτες.


Διαβάστε και τα «σβάιτσερ» δυο συνεργών

Μικρή Πραγματεία περί Επανάστασης. H Eπανάσταση σε 32 Aπλά Bήματα & Τα χέρια κι οι λέξεις

Γελωτοποιός

Διαβάστε Περισσότερα »

Τείχος στο Αιγαίο χτίζει η κυβέρνηση

Πιτσιρίκος



Δεν έχει τέλος η φρίκη με τους πνιγμένους πρόσφυγες στο Αιγαίο, οπότε η κυβέρνηση -σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση- σχεδιάζει να χτίσει ένα τείχος μέσα στην θάλασσα, ώστε οι πρόσφυγες να πνίγονται από την τουρκική πλευρά.

Το τείχος του Αιγαίου θα είναι συνέχεια του τείχους του Έβρου και υπάρχει η σκέψη να επεκταθεί ως την Κύπρο, ώστε να υλοποιηθεί το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού χώρου και να γίνει πραγματικότητα το σύνθημα «Ελλάδα-Κύπρος-Παλαιστίνη, Σύρος πρόσφυγας δεν θα μείνει».

Μέχρι να χτιστεί το τείχος του Αιγαίου, θα τοποθετηθούν δίχτυα για να μαζεύουν τους πρόσφυγες, και να τους πουλάνε στην ψαραγορά.

Παράλληλα, η κυβέρνηση σκοπεύει να αμολήσει στο Αιγαίο λευκούς καρχαρίες και φάλαινες δολοφόνους, ώστε να αποτρέψει τους πρόσφυγες από το να προσπαθούν να φτάσουν στα ελληνικά νησιά.

Οι καρχαρίες και οι φάλαινες θα τρώνε τους πνιγμένους μετανάστες, ώστε να μην βγαίνουν τα πτώματα στις ελληνικές ακτές και τρομάζουν οι τουρίστες που κάνουν ανέμελοι τις διακοπές τους.

Βέβαια, οι καρχαρίες και οι φάλαινες μπορεί να τρώνε και κάνα τουρίστα αλλά δεν πειράζει, αφού φέτος είχαμε 24 εκατομμύρια τουρίστες -που ο καθένας άφησε μέσο όρο σχεδόν 500 ευρώ στη χώρα μας γιατί είναι μπατίρηδες-, οπότε θα έρθουν άλλοι.

Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες ψάχνουν για φρέσκο ψάρι για να δώσουν στα παιδιά τους και να είναι υγιή, αλλά δεν τους περνάει καν από το μυαλό πως μπορεί τα ψάρια που τρώνε τα παιδιά τους να έχουν φάει τα παιδάκια των προσφύγων για τα οποία πολύ στενοχωρήθηκαν όταν έμαθαν πως πνίγηκαν.

(Εγώ, πάντως, όσο διαρκεί αυτή η φρίκη, ψάρια δεν τρώω.)

pitsirikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Αφήστε ρε τους Ανθρώπους!

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη



Στις τόσο περισπούδαστες και σπουδαιοφανείς αναλύσεις μου, έχω παραλείψει να σας συστήσω την προγιαγιά μου, το Ζαμπιώ. Βλέπεις, οι γυναίκες στην Κρήτη διατηρούσαν ακόμη τότε, σε όποια ηλικία κι αν έφταναν, μια κοριτσίστικη «ουδετερότητα». Παρέμεναν για πάντα «το μικιό», το Ζαμπιώ.

Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Όταν, λοιπόν, το Ζαμπιώ είδε για πρώτη φορά, στη ζωή της, τηλεόραση εξοργίστηκε όσο δεν πάει. «Γιάντα μωρέ το βάλανε το κακομίτσικο το κοπέλι εκειά μέσα; Απού να τσι πάρει...» άστραφτε και βρόνταγε, πεισματικά απτόητη στις τόσες και τόσες τεχνολογικές εξηγήσεις μας.

Στην ίδια πάνω-κάτω περίοδο, αρχές της δεκαετίας του ’70, οι κινηματογράφοι, καθ’ άπασαν την επικράτεια, πρόβαλλαν ταινίες γουέστερν, σπαγγέτι ή ορίτζιναλ, με την κλασσική «δραματουργία» των καλών καουμπόηδων και των κακών ινδιάνων. Και εδώ, οι θεατές, ως άλλοι μετέχοντες της «μυστικής παιδείας» της γιαγιάς Ζαμπίας, κάθε φορά που οι καουμπόηδες εφορμούσαν κατά των ινδιάνων, ωρύονταν έξαλλοι, απευθυνόμενοι μάλλον...προς το κινηματογραφικό πανί: «Αφήστε ρε τους ανθρώπους! Αφήστε τους ρε!». Και είμαι βέβαιος ότι αυτό δεν συνέβαινε μόνο στις «προηγμένες» αθηναϊκές αίθουσες, αλλά σε κάθε κινηματογραφική γωνιά της χώρας.

Η απόλυτη ψυχική ταύτιση με τον «αδικημένο», είναι νομίζω έκδηλη και στις δυο περιπτώσεις. Και μοιάζει λες και δεν υπάρχει καμιά απόσταση ανάμεσα στην «εικόνα» και στον θεατή. Η επίγνωση της «εικόνας» προφανώς υπάρχει, γιατί κανείς δεν σηκώνεται να σκίσει το πανί ή να σπάσει την τηλεόραση. Αλλά εντούτοις και δεν υπάρχει. Η εικόνα δεν κατορθώνει να σπάσει τον ψυχικό δεσμό ανάμεσα στον θεατή και στο εικονιζόμενο πρόσωπο. Και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι αν η σκηνή διαδραματιζόταν σε πραγματικό χρόνο και χώρο, λίγα χιλιόμετρα παρακάτω, σύσσωμη η αίθουσα θα έσπευδε σε βοήθεια των δύστυχων ινδιάνων.

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Επειδή η επίγνωση της εικόνας, προφανώς, υπάρχει, η προσταγή «αφήστε ρε τους ανθρώπους» κατατίθεται, όχι μόνο ως διαμαρτυρία, αλλά και ως αίτημα κοινής στάσης με τους υπόλοιπους θεατές. Κάτω από την οργισμένη αποδοκιμασία, έρπει διακριτικά, ανάμεσα στα καθίσματα, το αμετάκλητο αίτημα της κοινότητας των ανθρώπων και ζητά να επιβεβαιώσει την αλήθεια τους: πάρε θέση κι εσύ, τώρα! Πες το κι εσύ! Και έρχεται η πιστοποίηση του συνόλου των υπολοίπων, που συστήνουν, εκεί, μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα, κοινωνία. Κοινωνία κοινών προτεραιοτήτων, κοινής ιεράρχησης των αναγκών. Δηλαδή, τι θα βάλουμε πρώτο, την πάρτη μας; Εδώ σκοτώνουν τους ανθρώπους! Ε λοιπόν, ναι ρε, αφήστε τους ανθρώπους!

Τι άλλαξε λοιπόν από τότε μέχρι σήμερα; Τι άλλαξε και η εικόνα των πνιγμένων παιδιών στο Αιγαίο, είναι, για τους πολλούς, μόνο μια απόμακρη εικόνα; Πώς μεγάλωσε έτσι η ψυχική μας απόσταση από την εικόνα και, σχεδόν, κανείς δεν είναι έτοιμος να ορμήσει στο «κινηματογραφικό πανί»; Εκατοντάδες φωτογραφίες, γροθιά στο στομάχι, που λένε και τα στερεότυπα, ...αλλά το στομάχι «φέτες» από τους κοιλιακούς. Δεκάδες τραγικά βίντεο και οι κραυγές των ελάχιστων υποψιασμένων, «αφήστε ρε τους ανθρώπους», δεν συναντούν ούτε καν τον αντίλαλο τους. Τσιμουδιά το κοινόν. Στα κοινωνικά δίκτυα το θέμα είναι πρωτίστως δεοντολογικό: αν επιτρέπεται να εκτίθενται τόσο σκληρές φωτογραφίες ή όχι. Σαν να στέλνεις ερωτική επιστολή και ο Άλλος εντοπίζει τα ορθογραφικά σου λάθη. Αναλύσεις, επικρίσεις, μπινελίκια προς κάθε κατεύθυνση, αυτομαστιγώματα για την αδιαφορία μας, γλυκερές ανταποκρίσεις μαρτύρων για ηρωϊκούς ψαράδες και αλληλέγγυους εθελοντές.

Και όσο η ποσότητα και το χάι ντεφινίσιον της εικόνας αυξάνεται, τόσο η ψυχική απόσταση με τον θεατή μεγαλώνει. Όσο η εικόνα γίνεται πιο ευκρινής, τόσο θαμπώνει η ψυχή. Τριακόσιοι τόσοι πνιγμένοι άνθρωποι, μέσα σ’ ένα χρόνο, εδώ δίπλα μας, στα νησιά, και η κοινή φωνή, πνίγεται κι αυτή κάτω από αδιάφορους καναπέδες. Η κοινή κραυγή διαμαρτυρίες, «αφήστε ρε τους ανθρώπους» ακούγεται και τώρα και αναζητεί την επιβεβαίωση της, έρποντας ανάμεσα σε μοκέτες και χαλιά με μεγάλος πέλος, σκουντουφλά, σαν τυφλή, πάνω σε ιταλικά έπιπλα και γλιστρά στα καλογιαλισμένα δρύϊνα πατώματα. Η ανταπόκριση, η αγωνία να συναντήσεις τον Άλλο της κοινότητας, αλλά και η ματαίωση, η διάψευση, είναι ανάλογη όπως αν στην περίπτωση του κινηματογράφου και των ινδιάνων, διαμαρτυρόταν ένας και ακουγόταν άλλη μια ξεχασμένη φωνή κάπου από το βάθος της σκοτεινής αίθουσας. Μοναξιά και απογοήτευση. Μέσα και έξω απ’ την αίθουσα της προβολής, μέσα κι έξω απ΄ τα λαπ τοπ και τα αι παντ, η ζωή συνεχίζεται. Μα πώς γίνεται γαμώτο μου να συνεχίζεται;

Αν εξαιρέσουμε δυο μεγάλες κατηγορίες Ελλήνων, εκείνους που νομίζουν ότι ο Φράχτης είναι κάποιο σήριαλ και προβληματίζονται πως γίνεται να το έχασαν ή τι ώρα και σε ποιο κανάλι παίζεται κι εκείνους που στην πρόταση «ναυάγια με δεκάδες νεκρούς πρόσφυγες μέσα σε λίγες ώρες» έχουν καμιά δεκαριά άγνωστες λέξεις, οι υπόλοιποι που μένουν είναι κατά βάσιν τακτοποιημένοι Συριζαίοι που «δεν είναι ώρα τώρα να στριμώχνουμε την κυβέρνηση, που δίνει τη μάχη της, και με τέτοια θέματα».

Εντάξει υπάρχουν και οι άλλοι που βρίσκονται «αλληλέγγυοι» ...στην πρώτη γραμμή των σόσιαλ μίντια, της αφεντιάς μου μη εξαιρουμένης, έξαλλοι με την κατάφωρη απανθρωπιά και την υποκρισία της πολιτισμένης Ευρώπης κι ύστερα...«άστα ρε συ...πως θα πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ...να γαμηθούνε οι μαλάκες πάλι αυξάνουν τα τέλη κυκλοφορίας...ο μικρός δεν ανοίγει βιβλίο, αλλά μήπως ενδιαφέρεσαι κι εσύ;» Η ζωή συνεχίζεται.

Εντάξει, εντάξει, υπάρχουν και οι πραγματικοί αλληλέγγυοι, οι άνθρωποι, χωρίς εισαγωγικά. Φωνάζουν απελπισμένοι από το βάθος της σκοτεινής αίθουσας. Ακούς; Ακούμε; Ακούω;

Πάνε χρόνια που ο κόσμος μας έγινε τεράστιος κι εμείς για να τα βγάλουμε πέρα υποχρεωθήκαμε να σμικρυνθούμε πολύ. Η ψυχή μας ελαχιστοποιήθηκε, μίκρυνε, σκάρτεψε και σκάτεψε σε αντιστρόφως ανάλογη πορεία με τη διάνοια μας που υπερδιογκώθηκε. Είναι σαν να μας έβγαλαν από την πρίζα και περιμένουν μοχθηρά στη γωνία πότε θα ξεφορτήσει και η μπαταρία μας. Το διαδίκτυο μας έκανε «χρήστες», δηλαδή ανθρώπους δίχως σχέσεις. Σερφάρω και είμαι ανώνυμος, δεν με ξέρει κανείς. «Υπάρχω», κυκλοφορώ, κάπου εκεί στον κυβερνοχώρο και κανείς δεν μπορεί να με δει. Ο χρόνος δεν έχει πια τόση σημασία, μπορώ –όπως και στα μέιλ- να ανταποκρίνομαι αργότερα, στον δικό μου χρόνο. Όλα μπορούν να περιμένουν, εκτός από τους λογαριασμούς και τις τράπεζες. Κατά βάσιν όλα είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου. Ο Άλλος δεν είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, είναι μια εικόνα που μπορώ να την φτιάχνω με βάση τις δικές μου προσδοκίες αλλά και τις δικές του παπαριές ή ανάποδα.Κανείς δεν έχει πρόσωπο με πέτσα και κόκαλα. Κανείς δεν έχει «πέτσα». Τα κορμιά, όπως και στις ταινίες, μπορούν να αντέξουν τα πάντα χωρίς να πάθουν γρατζουνιά. Κι ύστερα, στην τελική, όλα στο διαδίκτυο είναι ένα παιχνίδι, όπως και στην τηλεόραση, όλα είναι μια ταινία, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Όπως τα φίλμ με τους καουμπόηδες και τους ινδιάνους. Άλλωστε, εμείς είμαστε, τώρα, με τους καουμπόηδες.

«Γιάντα μωρέ αφήνουνε και πνίγουνται τα κοπέλια, απού να τσι πάρει και να τσι σηκώσει;»

Αυτή είναι η νέα τεχνολογία γιαγιά Ζαμπιώ, μη δίνεις σημασία. Βλέπε και μη μιλάς, κανείς δεν υποφέρει, όλα είναι στα ψεύτικα, στις φωτογραφίες, στις εικόνες. Πως να στο εξηγήσω αλλιώς, γαμώτο; Τι δεν καταλαβαίνεις;

Υ.Γ. Την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές, οι ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ότι χιλιάδες Έλληνες ξεκίνησαν μαραθώνια πορεία ως τον Φράχτη του Έβρου με σκοπό να τον γκρεμίσουν, φωνάζοντας το σύνθημα «αφήστε ρε τους ανθρώπους», ελέγχονται ως ανακριβείς....

ΤΡΡ

Διαβάστε Περισσότερα »

Το κράτος Ελλάδα δολοφονεί

Ξενοφώντας Ερμείδης



Απογοητευτικός ο κ. Τσίπρας - Η χώρα ακυβέρνητη για Έλληνες και πρόσφυγες.


Απολύτως καμία απάντηση για το τεράστιο θέμα των στρατοπέδων συγκέντρωσης που συμφώνησε με τους εταίρους δεν έδωσε ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής. Έκανε απλά ακόμα μία ανούσια αριστερίστικη πολιτική ομιλία συνδέοντας ασύνδετα ιστορικά γεγονότα της Ευρώπης την ώρα που οι πρόσφυγες πνίγονται στα ελληνικά εθνικά ύδατα και οι Έλληνες αγωνιούν αν αύριο θα έχουν σπίτι.

Έλληνας και πολιτικός δεν γίνεται


Με μεγάλο στόμφο μίλησε για την ανθρωπιά των Ελλήνων, που ευτυχώς δεν έχουν καμία σχέση με την απανθρωπιά που διέπει την ελληνική κυβέρνηση. "Η Ελλάδα διδάσκει ανθρωπιά, διδάσκει στους Ευρωπαίους εταίρους ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο της Ευρώπης. Είναι το πρόσωπο που δείχνει η Μυτιλήνη! Και όχι το πρόσωπο εκείνο στα σύνορα της Ουγγαρίας, όπου κάποιοι βάζουν τρικλοποδιές σε πρόσφυγες που κουβαλάνε μωρά παιδιά, προκειμένου να τους φωτογραφίσουνε!" τόνισε ο κ. Τσίπρας ξεχνώντας το πρόσωπο που δείχνει η δική του κυβέρνηση είναι οι τρικλοποδιές που βάζουν τα εκτελεστικά του όργανα με κατασχετήρια, εξώσεις και φορολογικές απειλές εναντίον Ελλήνων πολιτών χωρίς όμως φωτογραφίες ντοκουμέντα διότι αυτό δεν θα συγκινούσε το ευρωπαϊκό πολιτισμένο κοινό.

Ο κ. Τσίπρας μπορεί να κομπάζει ότι και αυτός είναι ένας από τους Έλληνες που σώζουν και φέρονται σε πρόσφυγες αλληλέγγυα αλλά ο ίδιος και ο υπουργός Εξωτερικών κ. Κοτζιάς έκαναν το τεράστιο ατόπημα να μπερδέψουν τις εξώσεις των Ελλήνων που έρχονται ταχύτατα με το επίδομα ενοικίου για 20,000 πρόσφυγες σε ελληνικά σπίτια. Εντέχνως προσπαθούν να δημιουργήσουν ρήγμα ανάμεσα σε Έλληνες και πρόσφυγες που είναι αναγκασμένοι να παραμείνουν στην Ελλάδα. Με μαεστρία έβαλαν τον Έλληνα να θεωρήσει ως υπαίτιο για την μελλοντική του κατάσταση από τις πολιτικές αποφάσεις τον πρόσφυγα που θα επιδοτείται, την στιγμή μάλιστα που η ψηφισμένη ακροδεξιά στην χώρα αυξάνει τους οπαδούς της.

Ο κ. Τσίπρας λατρεύει το αίμα


"Τα κύματα του Αιγαίου δεν ξεβράζουν μόνο νεκρά παιδιά, ξεβράζουν στις ακτές μας τον ίδιο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό" συμπλήρωσε ο κ. Τσίπρας εμμένοντας ότι η Ε.Ε είναι αυτό που έχει στο μυαλό του και όχι αυτό που έχει αποδείξει επανειλημμένως σε χρονικές στιγμές ότι πραγματικά είναι. Ο πρωθυπουργός ήταν αρκετά μεγάλος για να τις θυμάται. Δεν μπορεί να μην θυμάται τι ακριβώς έκανε η Ε.Ε στην γείτονα πρώην Γιουγκοσλαβία διότι ήταν αρκετά μεγάλος για να έχει δημόσια άποψη καλεσμένος της κας Παναγιωταρέα ως αλεξιπτωτιστής καταληψίας το 1991. Δεν μπορεί να μην θυμάται το 1999 με τη δεύτερη εισβολή στην Γιουγκοσλαβία, το 2001 σειρά είχε το Αφγανιστάν, το 2003 το Ιράκ, το 2012 η Λιβύη, το 2013 η Ουκρανία και το 2014 η Συρία.

Αντιθέτως ο κ. Τσίπρας θυμήθηκε ότι "ο ευρωπαϊκός πολιτισμός ξεκίνησε όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου που χώριζε τον ίδιο λαό". Δηλαδή για τον κ. Τσίπρα η Δυτική Γερμανία ήταν το ορθό και η Ανατολική το απεχθές χωρίς να λαμβάνει υπόψιν τι έγινε ακριβώς μετά την πτώση του Τείχους όπου οι δυτικογερμανοί εταίροι του κ. Τσίπρα πέταξαν έξω από τα σπίτια τους ανατολικογερμανούς αρπάζοντας με "ειρηνικό τρόπο" το κομμάτι γης που άνηκε κατά τον κ. Τσίπρα σε καταπιεσμένους πολίτες του ανατολικού μπλοκ. Μόνο που όλες οι πολεμικές εκστρατείες εναντίον τρίτων χωρών η Ε.Ε τις έκανε ακριβώς μετά την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός που θαυμάζει ο κ. Τσίπρας είναι ένας πραγματικά αιματοβαμμένος πολιτισμός. Εκτός κι αν εννοεί ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι ένας λαός άρα τα τείχη μεταξύ μας είναι περιττά που σημαίνει ότι οι Ούγγροι οι οποίοι κλωτσάνε πρόσφυγες είναι ίδιοι με τους Έλληνες που πηδάνε στο παγωμένο Αιγαίο με 5 μποφόρ να σώσουν μωρά προσφύγων.

Πρωθυπουργός άλλης χώρας 


Πέρα όμως από τον φιλοπολεμικό πολιτισμό που θαυμάζει, ο κ. Τσίπρας δεν είπε στον ελληνικό λαό τελικά τι θα γίνει με την απαίτηση των εταίρων του για την δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και πώς θα διαχειριστεί το θέμα των κλεισμένων συνόρων της συμάχου ναζιστικής Ουγγαρίας, της ναζιστικής Πολωνίας και πρόσφατα της Αυστρίας. Ούτε καν πώς θα διαχειριστεί τον φράκτη του Εβρου που αντί να τον ρίξει αυτή την στιγμή σώζοντας εκατοντάδες ανθρώπους από πνιγμό στο Αιγαίο, τον συντηρεί και δέχεται να τον προστατεύει η Frontex. Από τη μια λυπάται για την Ε.Ε από την άλλη δέχεται η Ε.Ε να κάνει κουμάντο στα ελληνικά σύνορα που την κυριαρχία εθιμοτυπικά έχει η φιλεύσπλαχνη ελληνική κυβέρνηση.

Ο πρωθυπουργός υπογράμμισε ότι η χωρητικότητα των κέντρων υποδοχής πρέπει να αυξηθεί για να βγει ο χειμώνας, ενώ τόνισε ότι το αίτημα για δημιουργία υπερστρατοπέδου τέθηκε από την άλλη πλευρά, όχι επίσημα, αλλά ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Στόχος όσων τον ζήτησαν ήταν η μετεγκατάσταση των προσφύγων, ωστόσο το υπερστρατόπεδο δεν θα ήταν λύση για κανέναν, παρά θα γκετοποιούσε το πρόβλημα, είπε ο κ. Τσίπρας. Ο χειμώνας θα βγει με πολλούς ακόμη πνιγμένους στο Αιγαίο και την Άνοιξη σύμφωνα με τον εταίρο του κ. Τσίπρα, Ντόλαλντ Τουσκ, σχεδόν ένα εκατομμύριο πρόσφυγες θα εισχωρήσουν στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας, η οποία θα είναι αναγκασμένη βάση των Συνθηκών της Ε.Ε να φροντίζει για την ασφάλεια, την σίτιση, την ιατροφαρμακευτική κάλυψη και την διαμονή τους. Την στιγμή μάλιστα που οι Έλληνες θα είναι σε λίγο καλύτερη μοίρα από τους πρόσφυγες λόγω των προαπαιτούμενων και των μνημονιακών νόμων που ακόμα δεν έχουν ιδέα τι θα είναι.

"Αισθάνθηκα πολύ δυσάρεστα όταν κάποιοι ηγέτες χωρών -δεν έχει νόημα να αναφερθώ σε ποιους- στη Σύνοδο της περασμένης Κυριακής, με τον ίδιο τρόπο που προεκλογικά κάποιοι από την Αντιπολίτευση στηλίτευαν την ελληνική Κυβέρνηση, που μίλαγε για το ανθρωπιστικό καθήκον της διάσωσης ζωών, μας κατηγορούσαν ότι δεν μπορούμε να φυλάξουμε, λέει, τα σύνορά μας. Και όταν ετέθη το ερώτημα, με βάση το διεθνές δίκαιο, όταν άνθρωποι κινδυνεύουν εντός των χωρικών υδάτων, ποιο είναι το πρώτιστο καθήκον -η απώθησή ή η διάσωσή τους;- δεν είχαν να απαντήσουν", είπε ο πρωθυπουργός μιλώντας περί διεθνούς δικαίου. Αισθάνθηκε δυσάρεστα ο κ. Τσίπρας αλλά για άλλη μια φορά δεν τα βρόντηξε στην Σύνοδο αντιθέτως έμπλεξε και πάλι τους πρόσφυγες με το χρέος που επέβαλλαν στην Ελλάδα οι δανειστές. Είναι η ίδια τακτική που χρησιμοποίησε ο Σύριζα πριν γίνει κυβέρνηση με τις γερμανικές αποζημιώσεις και επανορθώσεις. Προσπαθεί από νεκρούς και κατατρεγμένους να βγάλει τα χρέη των τραπεζών.

Το κράτος Ελλάδα είναι συνένοχο


Η ελληνική κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το ανθρωπιστικό πρόβλημα που η ίδια θα δημιουργήσει με τα νομοσχέδια που περνά σωρηδόν εναντίον του ελληνικού λαού. Την ίδια στιγμή έχει αφήσει τους Έλληνες εντελώς μόνους τους με εθελοντική προσφορά να φροντίζουν για τους χιλιάδες πρόσφυγες που φτάνουν στην χώρα. Χωρίς καμία υπερβολή αυτή την στιγμή η Ε.Ε σκοτώνει ανθρώπους και η Ελλάδα είναι στην Ε.Ε που σημαίνει ότι και η ίδια σκοτώνει ανθρώπους εφόσον τηρεί όσα λένε οι γραπτοί νόμοι που όταν ψηφίστηκαν κάλυπταν τα σύνορα και την ζωή αποκλειστικά των κεντροδυτικών χωρών της Ε.Ε. Η Ελλάδα μέλος-κράτος της Ε.Ε σκοτώνει και οι Έλληνες αποδεικνύουν με τις πράξεις τους ότι δεν έχουν καμία σχέση με το έκτρωμα αυτό.

Όμως, τραγικότατη όλου του λόγου του κ. πρωθυπουργού η αποφώνησή του με την οποία έβαλε ταφόπλακα στον μελλοντικό επαναπατρισμό των Συρίων που πλήττονται από τα αποτελέσματα της εμπλοκής και της Ε.Ε στα εθνικά θέματα τρίτων χωρών. "Είναι καθήκον ανθρωπιστικό, καθήκον αλληλεγγύης απέναντι σε ανθρώπους που εγκατέλειψαν τη χώρα τους για να χτίσουν από το μηδέν τις ζωές που καταστράφηκαν από τον πόλεμο και την ερήμωση", είπε ο κ. Τσίπρας και αυτό είναι ένα μήνυμα που έρχεται κατευθείαν από τις Βρυξέλλες και είναι το μόνο αληθές από τον λόγο του κ. Τσίπρα. Συρία για τους Σύριους δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά. Αλλά και για τους Έλληνες το ίδιο ισχύει.

Σ-Τ

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Η Αμερική στέλνει στρατό ξηράς στην Συρία

Διεθνή



Οι Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ θα συνδράμουν τον αντικυβερνητικό στρατό της Συρίας.

Χερσαίες δυνάμεις στέλνουν οι ΗΠΑ στην Συρία στον πλευρό των αντικυβερνητικών. Ο κοινός στόχος σύμφωνα με πηγές του Κογκρέσου δεν είναι ο εθνικός στρατός της Συρίας αλλά οι τζιχαντιστές.

Το πρακτορείο Reuteurs που έβγαλε την είδηση αναφέρει ότι ένας μικρός αριθμός στρατιωτών των ειδικών δυνάμεων θα σταλούν στη Συρία προκειμένου να συνεργαστούν με τις αντικαθεστωτικές δυνάμεις στον αγώνα τους ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Σύμφωνα με μία πηγή, που μίλησε ανώνυμα στο Reuters, ο αριθμός των Αμερικανών στρατιωτών που θα αποσταλούν στη Συρία θα είναι πολύ μικρός (30-40 άτομα), ενώ ο ρόλος που αναμένεται να διαδραματίσουν θα είναι καθαρά συμβουλευτικός.

Από τη μεριά του, το αμερικανικό δίκτυο NBC, επικαλούμενο έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο των ΗΠΑ, αναφέρει ότι οι Αμερικανοί κομάντο θα συνεργαστούν με ομάδες στη βόρεια Συρία που έχουν «αποδείξει την αξία τους» στις μάχες κατά του Ισλαμικού Κράτους. Οι συνεργάτες τους ενδέχεται να περιλαμβάνουν Κούρδους αντάρτες αλλά και αντικαθεστωτικούς διαφόρων εθνικοτήτων, οι οποίοι ανήκουν στις λεγόμενες «Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις», συμπληρώνει η πηγή του δικτύου.

Σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της Βουλής των Αντιπροσώπων Μακ Θόρνμπερι, η επικείμενη ανακοίνωση του Λευκού Οίκου καθιστά σαφές ότι η αμερικανική κυβέρνηση αισθάνεται την πίεση της «αποτυχημένης πολιτικής» της ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος.

«Φοβάμαι πως η διοίκηση προσπαθεί να εφαρμόσει περιορισμένα μέτρα, τα οποία όμως αποφάσισε πολύ αργά με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κάνουν τη διαφορά», δήλωσε ο κ. Θόρνμπερι στο NBC News. Μάλιστα, όπως επισήμανε, η συγκεκριμένη απόφαση δεν αποτελεί «μία στρατηγική με συγκεκριμένους στόχους» αλλά μία απόπειρα να «αποτραπεί η καταστροφή μέχρι να λήξει η θητεία της κυβέρνησης».

Σ-Τ

Διαβάστε Περισσότερα »

Η αγιοποίηση του Καραμανλή... Από τον Τσίπρα (Βίντεο)

Κοινωνία



Ένα παλαιότερο κείμενο του Γιώργου Δελαστίκ για την “βαρύτατη προσβολή” του Τσίπρα προς την Αριστερά να “αγιοποιήσει” τον Καρμανλή.

“Πασίγνωστο είναι φυσικά ότι οι πλέον ακατάλληλοι άνθρωποι για να κάνουν την αποτίμηση του έργου μιας πολιτικής προσωπικότητας του παρελθόντος είναι οι εν ενεργεία πολιτικοί. Ο λόγος είναι ότι το κριτήριο που καθορίζει την τοποθέτησή τους δεν είναι η ιστορική, πολιτική ή ιδεολογική αλήθεια, αλλά η ιδιοτελής επιδίωξη αυθαίρετης ιδιοποίησης πτυχών της δράσης του εκλιπόντος με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των σημερινών πολιτικών τους συμφερόντων! Αλλο πράγμα η προσπάθεια έξαρσης θετικών στοιχείων της δράσης ενός πολιτικού ηγέτη του παρελθόντος και εντελώς άλλο πράγμα η πολιτική σκύλευση των πεπραγμένων του.



Μόνο υπό το πρίσμα αυτής της ανάλυσης μπορούν να εξηγηθούν τα όσα αυθαίρετα, ανυπόστατα και φαιδρά ξεστόμισαν οι πολιτικοί ηγέτες κατά την προχθεσινή εκδήλωση για τα 15 χρόνια από τον θάνατό του. Εν πρώτοις έχει απόλυτο δίκιο ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς που κατακεραύνωσε τις καιροσκοπικές «πειρατικές» απόπειρες του Αλέξη Τσίπρα, του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη να οικειοποιηθούν ό,τι βόλευε τον καθένα από την πολιτική κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπογραμμίζοντας ότι ο Καραμανλής υπήρξε ηγέτης της συντηρητικής παράταξης, της Δεξιάς και μόνο της Δεξιάς. Τώρα το κατά πόσο μπορεί να καυχιέται ο Σαμαράς ότι ακολουθεί την πορεία του Καραμανλή, όταν ο πατριάρχης της Δεξιάς έβγαλε έστω και τυπικά την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974 εξαιτίας του «προδοτικού» ρόλου των ΗΠΑ και της Ατλαντικής Συμμαχίας στην οργάνωση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο ενώ ο σημερινός πρωθυπουργός εκτελεί πειθήνια και άνευ ουδεμιάς αντιρρήσεως τις εντολές των Γερμανών και της τρόικας, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και αφορά πρωτίστως τους δεξιούς ψηφοφόρους.

Πολύ πιο κραυγαλέες πάντως ήταν οι διαστρεβλώσεις των ηγετών των άλλων κομμάτων. Ο Ευ. Βενιζέλος, επειδή το ΠΑΣΟΚ συνεργάζεται σήμερα με τη ΝΔ και συναρτά την προσωπική πολιτική του επιβίωση από τη συνεργασία με τη Δεξιά έστω και από τραγικά υποδεέστερη θέση, είπε μεταξύ άλλων: «Ο πολιτικός αντίπαλος δεν είναι εσωτερικός εχθρός, κοινωνικά μισητός, ηθικά απαξιωμένος, εθνικά απόβλητος… Στην υπέρβαση αυτή συνέβαλε καθοριστικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής». Αλήθεια; Με ποιο τρόπο ακριβώς; Αγνοεί μήπως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ότι στη διάρκεια της πρώτης καραμανλικής οκταετίας (1955-1963) οικοδομήθηκε το ειδεχθές κράτος της Δεξιάς, ότι αλώνιζε το δεξιό παρακράτος που δολοφόνησε τον βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη; Αγνοεί ότι οι κομμουνιστές αποκαλούνταν «μιάσματα» και καταδιώκονταν ανηλεώς από την αστυνομία και όλον τον κρατικό μηχανισμό;

Αγνοεί ότι λειτουργούσαν μέχρι την άνοδο του Γεωργίου Παπανδρέου στην εξουσία τα στρατόπεδα όπου εξορίζονταν οι κομμουνιστές και άλλοι αριστεροί; Αγνοεί την εκλογική νοθεία του 1961; Αγνοεί ότι σχεδόν σύσσωμη η ανώτατη ηγεσία του στρατεύματος με την εμπλοκή κάποιων δεξιών πολιτικών ανδρών συνωμοτούσε κατά κόρον για την επιβολή δικτατορικού καθεστώτος κατά τη διάρκεια της πρώτης καραμανλικής οκταετίας; Και καλά να υποκρίνεται ότι αγνοεί αυτά τα πράγματα ο Ευ. Βενιζέλος. Δεδομένων όμως όλων αυτών, από πού βγάζει το συμπέρασμα ο Αλέξης Τσίπρας, ο ηγέτης της Αριστεράς, ότι ο Κ. Καραμανλής «κατάφερε να υπερβεί τα ασφυκτικά όρια που είχαν επιβάλει τόσο στη χώρα όσο και στην παράταξή του ο εμφύλιος και οι ξένοι προστάτες»; Το τέχνασμα του διαχωρισμού της πρώτης από τη δεύτερη καραμανλική περίοδο διακυβέρνησης με παντελή έλλειψη αναφοράς στα αποτρόπαια πεπραγμένα της πρώτης ώστε να «αγιοποιηθεί» ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπηρετεί βεβαίως την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να γίνει πρωθυπουργός αποσπώντας ίσως και κάποιες ψήφους της καραμανλικής Δεξιάς.

Συνιστά όμως βαρύτατη προσβολή προς την Αριστερά και τα δεινά που υπέστησαν χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές της κατά την πρώτη καραμανλική οκταετία, τις εξορίες, τα βασανιστήρια, τις διώξεις. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην έχει καμιά ηθική αναστολή να τα διαγράψει όλα αυτά προκειμένου να καθίσει στον πρωθυπουργικό θώκο και να γευθεί τη νομή των καρπών της εξουσίας. Η Αριστερά όμως έχει συλλογική μνήμη και δεν διαγράφει απολύτως τίποτα από όλα αυτά. Δεν ξεχνά επίσης ότι επί επτά ολόκληρα χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας ο Καραμανλής δεν κάλεσε ούτε μία φορά τον ελληνικό λαό να την ανατρέψει. Δεν έκανε ποτέ ούτε μία δήλωση συμπαράστασης προς τους εξεγερμένους φοιτητές του Πολυτεχνείου. Ούτε καν μια υποκριτική δήλωση θλίψης για τους νεκρούς νέους της εξέγερσης, όσο διαρκούσε η εξουσία της χούντας”.

I-W

Διαβάστε Περισσότερα »

Κώστα, προχώρα, σε θέλει όλη η χώρα

by To Skouliki Tom



Σοκ έχει προκαλέσει στην ελληνική κοινή γνώμη η αποκάλυψη ότι ο Κων/νος Καραμανλής πριν γίνει Εθνάρχης των Ελλήνων φιλοδοξούσε να γίνει Φύρερ στη θέση του Φύρερ.

Συγκεκριμένα, απόρρητο έγγραφο της CIA με ημερομηνία 16 Σεπτεμβρίου 1962 παρουσιάζει τους δύο πρώην πρωθυπουργούς Κων/νο Καραμανλή και Κων/νο Τσαλδάρη ως πράκτορες των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων και συνεργάτες του Μαξ Μέρτεν, σφαγέα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης.

(Περισσότερα σχετικά με την υπόθεση Μέρτεν μπορείτε να διαβάσετε στο Wikipedia.)

Όπως φαίνεται, το όνομα του Εθνάρχη από τα LIDL εμφανίζεται σε λίστα πρακτόρων των ναζί κατά την περίοδο της Κατοχής αλλά η τότε ελληνική κυβέρνηση έγλειψε κατουρημένες ισραηλινές ποδιές, ώστε ο πίνακας να μην εμφανιστεί στη δίκη ενός άλλου μπουμπουκιού των ναζί, του Άντολφ Άιχμαν, υπεύθυνου για την εξολόθρευση εκατομμυρίων Εβραίων.

Η ύπαρξη αυτού του εγγράφου αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα αν σκεφτεί κανείς ότι ο Κων/νος Καραμανλής υπήρξε και πράκτορας της CIA με την ίδια φυσικότητα που ο Γεώργιος Παπανδρέου υπήρξε πράκτορας των Άγγλων. Πω πω κάτι πατριώτες!

Κι έτσι ο Κων/νος Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός, μετά Τριανταφυλλίδης, μετά ξανά πρωθυπουργός και τελικά πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πάλι καλά που δεν κατέληξε Πλανητάρχης.

Μπορεί ο Κων/νος Καραμανλής να απέκτησε στα τελειώματά του το προσωνύμιο “Ο Εθνάρχης” αλλά σε όλους εμάς που έχουμε διαβάσει 2 γραμμάρια Ιστορίας θα μείνει γνωστός με ένα και μόνο προσωνύμιο: Ο Σκατόψυχος.

Η πρώτη πρωθυπουργική θητεία του Σκατόψυχου, η περίφημη “οκταετία του Καραμανλή” (1955-1963) περιλαμβάνει μια λίστα σκανδάλων που δεν έχουν τελειωμό, όπως οι παγωμένες πιστώσεις, η Επιτηρούμενη Ζώνη, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, η παροχή αμνηστίας στους ναζί εγκληματίες για να πάρουμε δάνειο από τη Δ. Γερμανία, οι πριγκηπικοί γάμοι, οι εκλογές βίας και νοθείας με το περίφημο σχέδιο “Περικλής”, η δολοφονία Λαμπράκη και άλλα πολλά που ξεπεράστηκαν σε αριθμό μόνο από την πενταετία (2004-2009) του ανιψιού του Κωστάκη “χοτ ντογκ” Καραμανλή.

Τα λεφτά που φαγώθηκαν από τη Δεξιά εκείνα τα χρόνια δεν πρόκειται να φαγωθούν ποτέ ξανά από κανέναν.

Πάντως, η σχέση του Κων/νου Καραμανλή με το ναζιστικό καθεστώς και η μετέπειτα πορεία του δε θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν, αφού είναι γνωστό και στον τελευταίο ανιστόρητο αυτού του τσίρκου που λέγεται Ελλάδα ότι ολόκληρο το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος στελεχώθηκε από τους συνεργάτες των Γερμανών. Δοσίλογοι, μαυραγορίτες, αντικομμουνιστές, ταγματασφαλίτες, χίτες παρέλαβαν τα κλειδιά της χώρας από τα χέρια των Γερμανών και έχτισαν περιουσίες με τη μορφή ελβετικών καταθέσεων.

Μην κοιτάτε τον Κων/νο Μητσοτάκη που έφτασε στο σημείο να τρώει επί Κατοχής 3 φασολάδες από 3 διαφορετικά συσσίτια τη μέρα, τη στιγμή που άλλοι ψοφολογούσαν από την πείνα. Αυτός ήταν αντιστασιακός.

Δεν είναι καταπληκτικό που οι τωρινοί υποψήφιοι για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας επικαλούνται τις ιδρυτικές αξίες της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης του Σκατόψυχου για να αγγίξουν τις ευαίσθητες χορδές του μέσου νεοδημοκράτη;

Μα φυσικά και είναι. Ο δοσιλογισμός και ο ναζισμός έχουν πάψει να είναι ταμπού στην Ελλάδα καιρό τώρα. Οι ΕΑΜοβούλγαροι φταίνε για όλα που δεν άφησαν την πατρίδα να γίνει υπερδύναμη, ώστε να φάνε οι εθνικόφρονες ακόμα περισσότερα από όσα έφαγαν και συνεχίζουν να τρώνε.

Πώς σκατά αλλιώς η Χρυσή Αυγή θα ήταν σταθερά τρίτη δύναμη τα τελευταία χρόνια;

(Ανήθικο δίδαγμα: Το έγγραφο της CIA δεν αποτελεί απόδειξη από μόνο του. Αποτελεί τη μαρτυρία ενός διπλωματικού υπαλλήλου της Ελλάδας στο Ισραήλ, του Ιωάννη Μοσχόπουλου, ότι στη δικογραφία της δίκης του Άιχμαν εμφανίστηκε ο περιβόητος πίνακας με το όνομα του Καραμανλή. Από την άλλη, δε μπορεί και να αγνοηθεί. Καλό θα ήταν ο πίνακας, αν υπάρχει, να ζητηθεί και να βγει στη δημοσιότητα. Τί λέω τώρα ε;)

Η καραμανλική σελίδα μας είναι facebook.com/TheThreeMooges/

Διαβάστε Περισσότερα »

Υποψήφιος χορηγός

Φίλε πιτσιρίκο



Πάω στην αρμόδια Εφορία, να ζητήσω πίσω κείνο το πεντακοσάρικο που πρέπει να μου γυρίσει πίσω το γαμωκράτος από τον Ιούνιο που υπέβαλα τη δήλωση ίσαμε σήμερα. Κανονικά δε θα έπρεπε να μου το κρατήσει καν, αλλά ας μη γινόμαστε πλεονέκτες. Πεντακόσια κάτι για την ακρίβεια, αλλά το κάτι λέω να το πάρω καπνό του εμπορίου, γιατί με αυτό το πράγμα του λαθρεμπορίου που προσπαθώ να καπνίσω, εκτός του ότι έχω καταντήσει φυματικός απ’ το βήχα, νιώθω σα να εισπνέω κοπριά με κάθε τζούρα, το κέρατό μου μέσα.

Από το Γενάρη ήμουν έτοιμος να την υποβάλλω τη γαμωδήλωση, αλλά βλέπεις η κυρα Σαββαΐδου, είχε άλλες προτεραιότητες τότε·˙ έπρεπε να σβήσει απ’ το χάρτη ή στη χειρότερη να σπρώξει πιο πίσω, με την ελπίδα της λήθης ή της παραγραφής, το φόρο τηλεοπτικών διαφημίσεων των τσοντοκάναλων. Πού χρόνος ν’ ασχοληθεί με τις δηλώσεις της πλέμπας.

Μεσολάβησε βλέπεις και το διάστημα που ο κόσμος «χαίρονταν και χαμογελούσε πατέρα» -σου θυμίζει κάτι αυτό;-λόγω εκλογής της ΠΦΑ, ήταν κι οι περισσότεροι να πληρώνουν, οπότε το πίσω πίσω βόλευε όλη την κοινωνία.

Άσε που οι κουραδομηχανές που μετακόμισαν από τα γραφεία της Κουμουνδούρου στα κρατικά γραφεία κι ο πιο μαλάκας ήξερε, πως μέχρι να πάρουν πρέφα πώς λειτουργεί το δοβλέτι, θέλαν καμιά διετία στα γεμάτα.

Ούτε στο χειρότερο εφιάλτη τους δεν δούλεψαν αυτοί οι ακάματοι αρχιδολαξευτές.

Τώρα λέει, σηκώσαν τα μανίκια. Να κάνουν τι; Αδιευκρίνιστο παραμένει.

Ότι τα σηκώσαν, τα σηκώσαν όμως. Όλα κι όλα.

Έχουν δρόμο βέβαια μπροστά τους. Πρέπει να δουν τον κόσμο πέρα απ’ τα κομματικά γραφεία. Μην κοιτάς πριν, που σκοντάφταν στους άστεγους της πλατείας Κουμουνδούρου και νομίζαν πως είναι κέρινα αγάλματα. Τότε που βλέπαν καπότες με ραβδώσεις στο περίπτερο και νόμιζαν ότι ήταν ελαστικού τύπου πηνία.

Τότε που όλη μέρα με το κινητό στα facebook και στα twitter, προσπαθούσαν να κατεβάσουν κάποιο τσιτάτο από τη μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της αριστεράς που τους έμοιαζε επίκαιρο, να το γράψουν σε καμια φυλλάδα ή σε κανένα σάιτ, απ’ αυτά που δεν τα διαβάζει κανένας, τότε πού καιρός για μικροαστικές ενασχολήσεις.

Άντε τώρα να σηκώσουν στις γερμένες από τους αγώνες πλάτες τους το προτεκτοράτο, που έριξαν στα μνημόνια και την πρέζα οι προσκυνημένοι.

Βέβαια, ο νόμος όριζε, ότι θα έπρεπε το αργότερο μέχρι τέλος Φλεβάρη να είναι σε πλήρη λειτουργία το taxis για την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων των αυτόχθονων ιθαγενών.

Αλλά βλέπεις, η εφαρμογή του νόμου, εξ από ανέκαθεν (μη μου το διορθώσεις) στην Ψωροκώσταινα επαφιόταν στη διακριτική ευχέρεια του γκοβέρνου, δικαιουμένου και υποχρεωμένου εις την δια παντός μέσου αντίστασιν, κατά οιουδήποτε επιχειρούντος τη διασάλευσιν των συμφερόντων της ολιγαρχίας και των υμετέρων νενέκων, όπως πάνω κάτω εννοούσαν το 114 άρθρο του Συντάγματος οι εκάστοτε κυβερνώντες.

Έτσι, όσο η First Time Left ζούσε με το φόβο της αριστερής παρένθεσης, που μόνο ο ηγετικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Σαμαράς, η γυναίκα του κι ο Μουρούτης φοβόταν ότι υπάρχει σα σενάριο (φαντάσου να λέγαν στο φοβικό θρησκόληπτο ακροδεξιό να ξανααναλάβει – με το διαβατήριο του παππού Καραμανλή – στο όνομα «Τριανταφυλλίδης» θα έφευγε μέρα μεσημέρι) κι ο Alexis προσκυνούσε τ’ @ρχίδι@ και του τελευταίου ευρωπαίου ταριχευμένου μανδαρίνου, προκειμένου ν’ αποδείξει ότι είναι το ίδιο υποτακτικός με όλους τους προηγούμενους – εντάξει μωρέ, είπε και πέντε μ@λακίες, για να περάσει η ώρα, μην το δέσεις και κόμπο μαντάμ Μέρκελ – η κυρα Σαββαΐδου γ@μούσε κι έδερνε και, φυσικά, λογαριασμό δεν έδινε.

Ο καθ’ ύλην αρμόδιος Μάρδας, παλιά πoυτάνα στο σημιτικό κουρμπέτι, διαβεβαίωνε σε όλους τους τόνους ότι η Κάθριν είναι καλό παιδί˙ τι διάολο, της ίδιας κοπροφαμίλιας ήταν.

Εξάλλου, είχε και παιδί να βολέψει ο δόλιος. Πριν έρθει η Αριστερά στα πράγματα, έστειλε καλού κακού τα μπικικίνια στα εξωτερικά -αν ποτέ τελειώσει την ανωτάτη βοϊδοσχολή το παιδί, να κάνει και κανένα μαστεράκι σε κάποιο ξένο γιουνιβέρσιτι- ε, τώρα που η Αριστερά αποφάσισε να στηριχτεί στο περιβάλλον του Σημίτη, ευκαιρία ήταν να τη χώσει σε καμιά δουλίτσα στο Δημόσιο.

Δεν ήταν καιρός για έχθρες. Θα μου πεις, ήταν ποτέ καιρός για έχθρες για τέτοιου είδους σιχάματα; Δατς α κουέστσιον, που λένε και στο χωριό μου, όταν δεν ξέρουν αν θα τους βγει η αγορά στην πρέφα.

Όλο αυτό το διάστημα, τα νεόκοπα κυβερνητικά στελέχη, που δεν πρόκαναν να γυρνάν από τσοντοκάναλο σε τσοντοκάναλο, καμαρώνοντας σα γύφτικα σκεπάρνια απ’ την υπερβολική προβολή που δεν είχαν ματαζήσει στη μίζερη ζωή τους, ό,τι και να τους ρωτούσαν, δίναν την ίδια, πανομοιότυπη απάντηση˙ υπαγορευμένη από τη μονταζιέρα των υπογείων Μαξίμου, των Παππά & Υιού Γκαίμπελς, κατάλληλη δια πάσαν νόσον και πάσαν μ@λακίαν: «πήραμε την κυβέρνηση, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αποκτήσαμε και την εξουσία».

Σαν έφτασε η ώρα όμως και τα δίποδα της αποικίας έχρισαν αρχιτσέλιγκα τον Alexis -όχι μόνο ελλείψει αντιπάλου, αλλά κι επειδή ενδόμυχα τέτοια αβαθή, ημιμαθή, γλοιώδη κνώδαλα ταιριάζουν γάντι με την αρρωστημένη του ψυχοσύνθεση-, τότε η Second Time Left έκρινε πως ήρθε η ώρα νa αποκτήσει, εκτός από τη διακυβέρνηση, και την εξουσία.

Το οποίο, σε απλά ελληνικά σημαίνει, ότι θα πάρει τον πούλο όποιος δεν είναι δικός μας, γιατί έχουμε κι εμείς άχρηστους σφουγγοκωλάριους να βολέψουμε στο άσυλο που κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται Ελληνικό Κράτος.

Κι έτσι, θυμήθηκαν τις αμαρτίες της κυρα Κατίνας, για την οποία τάχα θα σκούξουν λίγο οι ξένοι νταβατζήδες – πόσοι άλλοι μπορούν να μεταφράσουν με τέτοια ακρίβεια τις εντολές τους; – που φυσικά έχουν ήδη λησμονήσει οι ντόπιοι νταβατζήδες, οι οποίοι επιδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το γνωστό τους χαμαιλεοντισμό, επαναπαύονται αναμασώντας και παραφράζοντας τσιτάτα της λαϊκής σοφίας, τύπου «η ΔΦΑ να ‘ναι καλά κι από Κάθριν, χίλιες».

Κάτι τάχα πήγαν να πουν οι αχρειότεροι όλων ποταμίσιοι, σε μια προσπάθεια ευθυγράμμισης με τους αλλογενείς νταβατζήδες, διαφοροποίησης από τους λοιπούς μνημονιακούς λεχρίτες και, υποτιθέμενης συμπαράστασης στο γνωστό γκιρίζι Χάρη, που παρίστανε παλιότερα την Κάθριν στη θέση της Κάθριν και τώρα παριστάνει τον ανθύπατο του εκπροσώπου του Μπόμπολα στο μπoυρδέλο, βγάζοντας σέλφις με τον επαγγελματία αγωνιστή Λυκούδη, αλλά ποιος τους γ@μάει αυτούς, ο Alexis την κάνει καλύτερα τη δουλειά.

Ως Έλλην πολίτης, άντλησα το δίδαγμα ότι, αφού δε μας έχωσαν και κανένα πρόστιμο επειδή η κυρα Σαββαΐδου δεν πρόκανε να θέσει σε λειτουργία έγκαιρα το taxis, πάλι καλά να λες.

Πέρασα μια βόλτα τον Ιούλιο απ’ τη ΔΟΥ, μπας και τους κάνει κέφι να μου τα επιστρέψουν˙ έπεσα σε τοίχο.

«Και πού θες να ξέρουμε εμείς κύριε, αν δικαιούστε επιστροφή;» ήταν η απάντηση του αρμόδιου εφόρου, ο οποίος μπερδεύοντας ενικούς και πληθυντικούς, πoύτσες και βούρτσες, ήθελε απλά να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα από μένα, δείχνοντάς μου πως γι’ αυτόν δε σήμαινε απολύτως τίποτα το γαμώχαρτο που εκτύπωσα από το taxis.

«Εσείς μπορεί να υποβάλατε δήλωση, αλλά η Υπηρεσία, δεν έχει λάβει γνώση ακόμη. Στα συστήματά μας δεν φαίνεται τίποτα», μου δήλωσε ορθά κοφτά.

Στην αφελή ερώτησή μου, πώς είναι δυνατό να βεβαιώνει το Υπουργείο ότι έχω υποβάλλει δήλωση κι ότι δικαιούμαι επιστροφής και η αρμόδια ΔΟΥ να μην έχει ιδέα γι’ αυτό, ο σοφός έφορος μου εξήγησε ότι άλλα συστήματα έχει το Υπουργείο κι άλλα η ΔΟΥ.

Ποιος ξέρει, μπορεί τα μεν να είναι made in China, τα δε made in Taiwan. Μαλωμένοι μεταξύ τους οι Κινέζοι, ε, δε μιλιόμαστε κι εμείς εδώ μεταξύ μας, μην προκαλέσουμε και κανένα διπλωματικό επεισόδιο και γίνουμε αιτία για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

«Δεν είναι δυνατόν κύριε μια ολόκληρη Υπηρεσία να ασχολείται μόνο με το δικό σας ζήτημα» ήταν τα τελευταία του λόγια.

Κι αφού ο καψερός δεν είμαι κανένας μεγαλοκαρχαρίας, για να ασχοληθούν μαζί μου Ράμπο και λεφούσια της Εφορίας, πήρα των ομματιών μου κι έφυγα, βάζοντας την ουρά στα σκέλια, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι για ένα γαμωπεντακοσάρικο, δεν αξίζει τον κόπο να μανουριάσω.

Πέρασα και τον Αύγουστο μια βόλτα, αλλά μόνο εγώ και τα ντουβάρια της ΔΟΥ είχαν μείνει στην Αθήνα.

Οι λειτουργοί της, δρέποντας τους καρπούς των αγωνιστικών τους κινητοποιήσεων, κατόρθωσαν όχι απλά να εξαιρεθούν από τις περικοπές του ενιαίου για όλους τους άλλους πληβείους του Δημοσίου μισθολογίου, αλλά να επιβάλλουν και τον Τρύφωνα ως Υπουργό, οπότε πήγαν στις παραλίες, ανανεώνοντας το ραντεβού τους για περαιτέρω διεκδικήσεις εις βάρος όλων των υπολοίπων, όταν θα πιάσουν τα κρύα.

Φοβούμενος μην ξεκινήσουν οι εφοριακοί τις γεμάτες πάθος, αγωνιστικό παλμό, συγκρούσεις, ζήλο κι αυταπάρνηση κινητοποιήσεις τους, του τύπου της λευκής απεργίας, αφήνοντας στην άκρη τους γνωστούς φρενήρεις ρυθμούς εργασίας που τους διακρίνουν και διακόπτοντας ξαφνικά την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του φορολογούμενου, πριν μου γυρίσουν πίσω το πεντακοσάριο, σπεύδω ταχύτατα πιτσιρίκο μου.

Κι αν συμβεί αυτό, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, που με απάλλαξες από το άγχος ποια τρύπα να πρωτοβουλώσω μ’ αυτό το πεντακοσάρικο – αν κι εφόσον ποτέ το πάρω – να είσαι σίγουρος ότι θα είμαι ο πρώτος χορηγός σου, για τη μετανάστευσή σου στα Κανάρια Νησιά.

Κι αν δε φτάνει ούτε για στραγάλια, σου έχω πρόχειρο ισοδύναμο τα Κουφονήσια.

Είμαι γεμάτος χαρτομάνι, έχω μαζί μου κάθε είδους δικαιολογητικό μπορεί να μου ζητήσει κι ο πιο ευφάνταστος γραφειοκράτης και ξεκινάω σε κατάσταση καταστολής.

Δυο μέρες χωρίς καφέ, αποχή από «πιτσιρίκο» και συναφή blog, απόλυτη απουσία ενημέρωσης, μόνο κανέναν μπάφο δεν κάπνισα, για να είμαι σε κατάσταση nirvana, αλλά αυτό δεν το ‘κανα στα νιάτα μου, τώρα είναι κάπως αργά να ξεκινήσω.

Αν κι έχω ένα κακό προαίσθημα ότι θα πιάσω τον παπά απ’ τa αρχίδι@ πάλι, ξεκινάω, με την πεποίθηση ότι υπάρχει ελπίδα. Μέρος της αξίας των ναύλων σου είναι στα χέρια μου.

Σε φιλώ Σ.Α.Μ.

(Αγαπητέ φίλε, σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Τα γράφετε πολύ απολαυστικά. Σκεφτείτε πως, αν ήσασταν Γερμανός ή Σουηδός, δεν θα ζούσατε όμορφες ιστορίες με την Εφορία, όπως αυτή που περιγράφετε. Όταν θα πάω στα Κανάρια Νησιά, θα πρέπει να βρω τρόπο να σας φέρω κι εσάς εκεί. Και τον Ηλία, και τον Άρη, και τον Βασίλη, και τον Jo Di, και όλους. Θα παίζουμε μπάλα στην παραλία. Τρελαίνομαι για μπάλα στην παραλία. Και έχει τεράστιες παραλίες στα Κανάρια Νησιά· και καλοκαίρι όλο τον χρόνο. Αν έχει τίποτα Ιταλούς, θα κάνουμε και πρωτάθλημα. Οι Ιταλοί κλωτσάνε πολύ αλλά οι Έλληνες δεν μασάμε, όπως φάνηκε και στον πόλεμο του ’40. Θα τους ξεράνουμε γιατί εμείς το έχουμε με την ξυποληταρία. Να είστε καλά.)

pitsirikos

Διαβάστε Περισσότερα »