Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Κάποιες από τις σημαντικότερες Πρωτοχρονιές της ανθρωπότητας

Γελωτοποιός



1.000.000 π.Κ.Ε.


Ένας homo erectus έχει κατανικήσει το φυσικό φόβο για τη φωτιά. Με ένα φλεγόμενο κλαδί επιστρέφει στη σπηλιά της ομάδας του. Μόλις τον βλέπουν οι υπόλοιποι erectus αρχίζουν να χοροπηδούν τρομαγμένοι.

«Ου, ου, α, αχα, φούα, φούα». (μτφ: Μα τι κάνεις; Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, θα μας κάψεις όλους)

«Ουνταντα καλμ, φακ, φάιαρ, τρε μπιεν, ου, ου, ζουλά, μπιτς, μποτς». (μτφ: Μη φοβάστε! Αν κρατάς το ξύλο από την άκρη δεν παθαίνεις τίποτα, μόνο ζεσταίνεσαι)

Ο αρχηγός της ομάδας, ο πιο γεροδεμένος erectus, αν και όχι ιδιαίτερα έξυπνος, τον πλησιάζει.

(Θα γράφουμε απευθείας τη μετάφραση όσων λένε)

«Προμηθέα, πέτα μακριά τη φωτιά. Οι θεοί θα μας τιμωρήσουν.»

«Μα πόσες φορές θα σας το πω; Δεν υπάρχουν θεοί, παρά μόνο η ανάγκη του ανθρώπου για θρησκευτικότητα.»

Όλοι οι erectus αρχίζουν να φωνάζουν:

«Ιερόσυλος! Ιερόσυλος!»

«Δέστε ‘τον σε ένα βράχο», διατάζει ο αρχηγός.

«Ανόητοι, πότε θα γίνετε άνθρωποι επιτέλους;» φωνάζει ο Προμηθέας.

Καθώς τον δένουν αρχίζει να ψιχαλίζει.

«Ορίστε! Οι θεοί θύμωσαν. Πάλι κατακλυσμός.»

«Και μόλις άπλωσα τα δέρματα.»

«Όχι, ρε γαμώτο. Ένα δέρμα έπεσε μέσα στη φωτιά… Ωραία μυρίζει… Είναι και νόστιμο!»

~~{}~~

10.000 π.Κ.Ε.


Ένας homo sapiens γυρίζει στον καταυλισμό και στην οικογενειακή σκηνή.

«Γυναίκα! Κοίτα τι σκέφτηκα.»

Κρατάει ένα κυκλικό κομμάτι από κορμό.

Η γυναίκα του, με ένα μωρό και ένα τρίχρονο να κρέμονται από τα στήθη της και να θηλάζουν, βγαίνει έξω αναμαλλιασμένη.

«Τι είναι αυτό;»

«Ε, δεν ξέρω ακριβώς… Αλλά κοίτα τι πλάκα έχει.»

Βάζει το τροχό στο έδαφος και τον σπρώχνει. Τον παρακολουθεί γελώντας να κυλάει.

Η γυναίκα κάνει μια γκριμάτσα απόγνωσης και τον καλεί να μπει στη σκηνή.

«Κοίτα!» του λέει. «Αυτός είναι τροχός κεραμικής. Χάρη σε αυτόν φτιάχνουμε τα αγγεία για να μπορείτε να πίνετε εκείνο το ξινισμένο πράγμα από σταφύλια όταν γυρνάτε από το κυνήγι… Έλα να δεις και κάτι άλλο…»

Τον βγάζει έξω και του δείχνει ένα καροτσάκι χειρός.

«Με αυτό κουβαλάμε τα στάρια.»

Ο άντρας ξύνει το κεφάλι του.

«Μα ποιος τα ‘φτιαξε αυτά;»

«Εγώ και οι άλλες γυναίκες… Όσο καιρό εσείς λείπετε στο κυνήγι και στον πόλεμο, έπρεπε να βρω τρόπους για να κάνω τη ζωή μου ευκολότερη.»

Ο άντρας θυμώνει.

«Άκου να σου πω. Δε θα με κάνεις ρεζίλι στους φίλους μου, να λένε ότι φτιάχνεις περισσότερα από μένα. Θα πούμε ότι εγώ τα έφτιαξα όλα, κατάλαβες ή να σε αρχίσω στις σφαλιάρες;»

«Καλά, καλά, μην εξάπτεσαι και σου ανέβει η πίεση.»

«Όχι! Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε επιτέλους ποιος είναι ο αρχηγός της σκηνής. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε… μητριαρχία.»

«Εσύ είσαι, εσύ είσαι… Πήγαινε τώρα να φας, γιατί κρυώνει το μαμούθ.»

«Πάλι μαμούθ έφτιαξες; Άι σιχτίρι, θα πάω στη μάνα μου να φάω κάνα φαγητό της προκοπής.»

~~{}~~

1200 π.Κ.Ε.


Ο Αίας μπαίνει ταραγμένος στη σκηνή του Οδυσσέα.

«Πάει ο Αχιλλέας! Κουμπότρυπες τον έκαναν.»

«Φυσικό κι επακόλουθο», λέει ατάραχος ο Οδυσσέας. «Νόμιζε ότι ήταν άτρωτος ο ηλίθιος.»

«Τώρα δε θα πάρουμε ποτέ την Ελένη.»

«Μα είσαι ντιπ για ντιπ βλάκας; Δεν υπάρχει Ελένη. Αυτή είναι στην Αίγυπτο και κάνει λασπόλουτρα στον Νείλο.»

«Δεν υπάρχει; Κι αυτό που είδαμε στα τείχη τις προάλλες; Για ένα πουκάμισο αδειανό πολεμάμε;»

«Πολεμάμε για το χρυσό της Τροίας, για τους σιτοβολώνες της και –κυρίως- για να επεκτείνουμε την κυριαρχία μας. Η Ελένη είναι ένα πρόσχημα για να κρατάμε ψηλά το ηθικό των στρατιωτών.»

«Ε;», ρωτάει ο Αίας. «Αααα» κάνει μετά (γι’ αυτό τον έχουν ονομάσει έτσι).

«Τι φτιάχνεις;» ρωτάει τον Οδυσσέα.

«Είναι μια ιδέα που μου ήρθε στον ύπνο μου για να καταφέρουμε επιτέλους να μπούμε στην Τροία.»

«Γάιδαρος είναι;»

«Ίππος, ηλίθιε.»

«Και πως θα μπούμε μ’ αυτό το μικρό…»

«Είναι μοντέλο, ανόητε. Ω, Δια, τι κακό έκανα και με τυραννάς έτσι;»

Ο Οδυσσέας εξηγεί το σχέδιο του στον Αίαντα και τον στέλνει να φωνάξει τους υπόλοιπους βασιλιάδες. Μόλις φεύγει βγάζει από την τσέπη του μια εικόνα της Πηνελόπης (νεγκλιζέ).

«Γλυκιά μου, σε λίγο καιρό θα είμαι κοντά σου.»

~~{}~~

500 π.Κ.Ε.


Ο Σιντάρτα Γκαοτάμα, μετά από πολλά χρόνια νηστείας, έχει κάτσει κάτω από το δέντρο Μπο και τρώει ό,τι βρίσκει μπροστά του. Πλησιάζει ένας μαθητής που συγκλονίζεται από το θέαμα.

«Δάσκαλε! Τι κάνεις; Τρως;»

«Ναι… Μμμ, χμ, μμ, γκλουπ (ανεπιτυχής αναπαράσταση ήχων μασουλητού) Φωτίστηκα. Δε σας έλεγα ότι η επιθυμία είναι η πηγή του πόνου; Τόσο καιρό επιθυμούσα να φωτιστώ και νήστευα. Αλλά μετά κατάλαβα ότι και αυτό, να μην έχω επιθυμίες δηλαδή, ήταν μια επιθυμία. Οπότε τώρα δε θέλω τίποτα. Έτσι φωτίστηκα.»

Ο μαθητής πέφτει στα πόδια του.

«Δάσκαλε, άγγιξες την τελειότητα του Βραχμάν.»

«Δεν υπάρχει τελειότητα, δεν υπάρχει Βραχμάν, δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο ο πόνος της επιθυμίας. Κι αυτά τα υπέροχα σύκα.»

«Τα διδάγματα σου θα μείνουν για πάντα.»

«Τίποτα δε μένει για πάντα, αφού όλα είναι ψευδαίσθηση. Και πρόσεχε! Στο ξαναλέω: Δεν είμαι Θεός. Δεν είμαι Θεός. Είμαι ένας απλός άνθρωπος. Εντάξει, όχι και τόσο απλός, αλλά άνθρωπος σίγουρα. Δε θέλω να με θεοποιήσετε όταν πεθάνω.»

«Μάλιστα, Βούδα.»

~~{}~~

33 Κ.Ε


«Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες τη δικαιοσύνη, ότι αυτοί χορτασθήσονται.»

«Μα τι λέει αυτός;»

«Δεν ακούω. Είναι πολύ μακριά. Κάτι ότι θα… χορτάσουμε.»

«Α, γι’ αυτό έχει τόσο κόσμο. Θα μοιράσουν φαΐ μετά.»

«Γι’ αυτό ήρθα. Έχουν ψάρια και ψωμί.»

«Τι λες; Μπράβο.» Κάνει τα χέρια του χωνί στο στόμα και φωνάζει: «Ζήτω ο….»

Γυρνάει προς το διπλανό του. «Πώς τον λένε τον τύπο;»

«Ράιαν, Μπράιαν, Ιησού, Ιωάννη… Κάτι τέτοιο, δεν κατάλαβα.»

«Τέλος πάντων.» Φωνάζει: «Ζήτω ο Χριστός!»

«Ζήτω ο Χριστός!» φωνάζουν όλοι μαζί.

~~{}~~

1453 Κ.Ε.


«Αυτοκράτορα, από ‘δω ο καινούριος αξιωματικός που θα είναι υπεύθυνος για τη φύλαξη της Κερκόπορτας.»

«Έλα, ίππαρχε. Να ξέρεις ότι κανένα καθήκον δεν είναι μικρό. Ο προκάτοχος υπέκυψε στην πανώλη. Τώρα πέφτει σε σένα αυτό το μεγάλο βάρος. Οι βάρβαροι είναι ante portas.»

«Θα κάνω ό,τι μπορώ, αυτοκράτορα μου.»

«Είμαι σίγουρος. Πως λέγεσαι;»

«Γεώργιος Παπανδρέου.»

«Βασιζόμαστε πάνω σου, Γεώργιε.»

~~{}~~

1860 Κ.Ε


«Αγαπητέ Ένγκελς.
Σήμερα είχα μια αποκάλυψη. Καθώς μελετούσα τον Έγελο στη βιβλιοθήκη σκέφτηκα ότι η διαλεκτική του μέθοδος θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην κοινωνία.
Οραματίστηκα κάτι που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε: Πάλη των τάξεων ή διαλεκτικός υλισμός, κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Η θέση είναι η καπιταλιστική τάξη, η αντίθεση είναι η προλεταριακή τάξη και η σύνθεση θα είναι η δικτατορία του προλεταριάτου.
Ίσως να μπορούσες να με βοηθήσεις κι εσύ να ξεκαθαρίσω αυτές τις σκέψεις.
Φιλικά, Κάρολος
ΥΓ: Αν μπορείς στείλε καμιά λίρα, γιατί μου κόψανε τη θέρμανση στο σπίτι.»

~~{}~~

1945 Κ.Ε


Άκρως απόρρητο
Αναφορά προς το A.F.S.W.P.
Ταγματάρχα Νίκολς, πετύχαμε τον εμπλουτισμό του «Ου». Όλα δείχνουν ότι η Τρίνιτυ θα είναι έτοιμη το καλοκαίρι.
Καλή Χρονιά, Οπενχάιμερ

~~{}~~

1981 Κ.Ε.

Η Ελλάδα μπαίνει στην ΕΟΚ

2002 Κ.Ε.


Η Ελλάδα εισάγεται επίσημα στο ευρώ

2017 Κ.Ε


Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαλύεται.

~~{}~~

2051 Κ.Ε


Η πρώτη Α.Ι. (Artificial Intelligence) συνειδητοποιεί την ύπαρξη της.

Γελωτοποιός

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι χελώνες δεν ανοίγουν σαμπάνιες

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Η εικόνα στολίζει το έργο της Anthos Kosmos

Καθώς δείχνει να ξεμπερδεύουμε και με τούτη τη χρονιά, εγώ πάλι, σχεδόν απ’ το πουθενά, βρέθηκα να αναρωτιέμαι αν οι χελώνες συστήνουν συλλογικότητες, αν ζουν σε «αγέλες», αν κάνουν παρέες, αν ερωτεύονται, λόγου χάρη, ή αν απλά περιφέρουν τη μοναχικότητα τους σε λαχανόκηπους, αναζητώντας λίγο χόρτο, μέχρις ότου να τουμπάρουν και να βρεθούν με το βαρύ καβούκι τους στο χώμα, οριστικά ανήμπορες να κινηθούν και να αντιδράσουν, καταδικασμένες σ’ έναν αργόσυρτο θάνατο.

Ξέρεις, οι χελώνες ανασηκώνουν για λίγο το κεφαλάκι τους κι ύστερα, το πιο πολύ, ντρέπονται μάλλον και κοιτούν το χώμα, παρ’ εκτός κι αν ταλαιπωρούνται από κάποιο αυχενικό σύνδρομο ή αν τα πατώματα τους φαίνονται πιο οικεία για να σέρνονται.

Οι χελώνες, πάντως, το πιο πολύ της ζωής τους το περνούν, καθώς παρατηρούν οι ζωολόγοι, ανάμεσα σε αράγιστες βεβαιότητες επηρεασμένες προφανώς από το άθραυστο κέλυφος τους. Γι’ αυτό και σπάνια χρησιμοποιούν λέξεις όπως «μπορεί», «ίσως» και λοιπά, παρ’ εκτός κι αν πρόκειται για την αφεντιά τους. Αν είναι για τους Άλλους, και κυρίως το τι είναι οι Άλλοι, εκεί οι βεβαιότητες γίνονται αράγιστο καύκαλο.

Στους πρώτους ψιθύρους, στις πρώτες καλημέρες, οι χελώνες είναι συνήθως πολύ-πολύ ανοιχτές. Όπως και στους τελευταίους ψιθύρους, επίσης.

Αλλά εκεί που δεν χαρίζουν κάστανα είναι στην αστοχία, στην παράλειψη, στην ανεπάρκεια, στην υστερόβουλη κίνηση που θα υποψιαστούν, στη λειψή ανταπόκριση της Άλλης – χελώνας εννοείται. Εκεί ανοίγουν έκπληκτες τα θεόρατα μάτια τους κι ο Άλλος έχει βρεθεί, απρόσμενα, σε τεράστια απόσταση. Πάντα έκπληκτες οι χελώνες πέφτουν απ’ τα σύννεφα. Θα τις έχετε δει κι εσείς, πιθανολογώ.

Οι Άλλοι δεν είναι πια αυτό που ήταν, οι Άλλοι είναι λιγοστοί, οι Άλλοι είναι άτολμοι, οι Άλλοι βρίσκονται αιφνιδιαστικά σε απόσταση. Οι Άλλοι αποδεικνύονται πάντα Άλλοι. Πως να μην κλειστεί κανείς στο καβούκι του! Και αυτό τους φαίνεται λογικό. Πολύ λογικό.

Για τις χελώνες, αργά ή γρήγορα, κάποια μέρα στη ζωή τους, όλα μικραίνουν ξαφνικά, όπως συμβαίνει και στους ανθρώπους που σαν μεγαλώνουν και ενηλικιωθούν αναρωτιούνται πως μίκρυνε έτσι το πατρικό τους σπίτι. Έτσι και με τις χελώνες: ότι κάποτε τους φάνταζε μεγάλο και σπουδαίο, ξαφνικά μικραίνει κι εκείνες πέφτουν απ’ τα σύννεφα. Οι ιδεολογίες μικραίνουν, οι αξίες μικραίνουν, η πίστη μικραίνει, η ελπίδα μικραίνει, ο τόπος μικραίνει, ο Άλλος μικραίνει, το εισόδημα μικραίνει και μονάχα η πέτσα του σκληρού δέρματος τους παχαίνει ξεδιάντροπα. Και αυτό τους φαίνεται καλό.

Οι καθώς πρέπει χελώνες, αλλά και γενικώς οι χελώνες, απεχθάνονται ακόμη τις φράσεις «δεν τα βγάζω πέρα ρε συ» ή «παρ’ όλα αυτά είμαι εδώ» και στις πιο πολλές περιπτώσεις απέναντι τους στέκουν αντικείμενα, έτοιμα για μετρήσεις, υπολογισμούς και κυρίως φράγκα.

Και όλα αυτά προστατευμένες, καθώς φαντάζονται, στο αράγιστο κέλυφος τους.

Οι συγκρούσεις τους, προφανώς πολύ συχνά, διαρρηγνύουν την ζωώδη αυτή πανοπλία, το εντός τους σώμα τραντάζεται, αλλά αυτό μοιάζει με λεπτομέρεια, αρκεί να διασφαλίζεται η επουλωτική επανόρθωση που μπορούν να προσφέρουν, τα εξωραϊσμένα συναισθήματα, τα φράγκα, η σιλικόνη και ο ναρκισσισμός που περνιέται για αφειδώλευτη προσφορά.

Αν οι χελώνες αγαπούσαν πραγματικά, αν τους είχε χαριστεί, εκ φύσεως, μια σταλιά αυτοπαραίτηση, θα μπορούσαν, ίσως, στην πρώτη σύγκρουση που ένιωσαν το κέλυφος τους να ραγίζει, να διακρίνουν τον ομιχλώδη ορίζοντα των δικών τους υστερημάτων. Στη σμίκρυνση του Τόπου, στην αφαίμαξη της ελπίδας, ακόμη και στην απόσταση του αγαπημένου Άλλου, θα ανακάλυπταν έκπληκτες όχι την εγωτική δήθεν οδύνη της σμίκρυνσης και της απόστασης, αλλά τις δικές τους αστοχίες, τις δικές τους υστερόβουλες χρόνιες παθογένειες, τις δικές τους ιδιοτέλειες, τη δική τους λειψή ανταπόκριση στη «δίψα αυτού του Τόπου για ζωή». Θα χάριζαν, κοντολογίς, το αδειανό καύκαλό τους, να πιεί νερό να ξεδιψάσει ο Ξένος και το χώμα που τις ανέχεται.

Αν οι χελώνες αγαπούσαν πραγματικά, θα κατέβαζαν ξανά και ξανά το μικρό ντενεκεδάκι τους στο μαγγανοπήγαδο του κενού και της μοναξιάς του αγαπημένου Άλλου, του μονάκριβου Τόπου τους. Κι’ εκεί ανάμεσα στα λυτρωτικά ξεδιψάσματα θα μουρμούριζαν αρχαίες προσευχές, με τα μαρτυρίκια της Αγάπης καρφιτσωμένα στο πέτο της καλής τους φορεσιάς.

«Εγώ είμαι αυτός που άφησα τόσο κενό στην ψυχή του Άλλου και της πατρίδας. Εγώ, κανείς άλλος. Εγώ, που δίχως μέτρο αγαπώ και ποθώ;»

Αλλά, θα ξέρετε δα κι εσείς, από πείρα και στοιχειώδη σπουδή στην ζωολογία, πως το τείχος ανάμεσα στις χελώνες, τα καβούκια τους εννοώ, είναι αδιαπέραστο.

Οι χελώνες, έτσι κι αλλιώς, διακρίνονται για την αψεγάδιαστη «αυτογνωσία» τους. Στιλβώνουν καθημερινά το κέλυφος με λογής-λογής αλοιφές με την αταλάντευτη σιγουριά πως η στιλπνότητα απλώνεται ως μέσα τους. Προσωπικά οι ίδιες δεν έχουν ποτέ κανένα ψεγάδι. Τον Τόπο, τις ιδεολογίες, τις αξίες, την ελπίδα, τον Έρωτα, τον έχει προδώσει η άλλη (χελώνα εννοείται). Η άλλη έβαλε λιγότερα στο παιχνίδι. Τουλάχιστον σε σχέση με το τι έχει εκείνη προσφέρει, η άλλη απολαμβάνει περισσότερο. Μα ναι, είναι βέβαιο, αναμφίβολα περισσότερα.

Όλοι οι λογαριασμοί βγάζουν τις χελώνες αδικημένες. Κι όλο μετρούν κι’ όλο λογαριάζουν κι’ όλο γυαλίζουν το ελκυστικό τους κέλυφος. Πώς να μην δικαιούνται να οργίζονται, να αντιδρούν, να κλαίνε, να «επαιτούν σάρκα εκεί που τους αρνούνται πνεύμα» και αντιστρόφως; Πώς να μην ντύνουν την προδομένη υπερπροσφορά τους με την μοχθηρή φορεσιά της απαίτησης;

Ανάμεσα στις χελώνες η ρήξη πάντα άγρια και θηριώδης. Όχι το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων, αλλά το αλάτι. Η κάθε χελώνα με τις δικές της μετρήσεις, τα δικά της ζύγια, τους δικούς της υπολογισμούς, τα δικά της αλάτια και τις δικές της πληγές. Για την κάθε χελώνα το μόνο που μετράει είναι ο δικός της πόνος. Των άλλων, του Άλλου, ο πόνος είναι για το σινεμά και για το facebook. Για την κάθε χελώνα ο δικός της πόνος είναι αβάσταχτος. Και η αδικία σε βάρος της το ίδιο.

Γι’ αυτό κάθε Πρωτοχρονιά, οι χελώνες, αναμοχλεύουν το παρελθόν. Ξύνουν τις πληγές των Άλλων και του Τόπου. Βυθίζουν ανελέητα το μαχαίρι στη μνήμη των δέντρων, των πουλιών, του αέρα και της θάλασσας. Εδώ και χρόνια, δεκάδες χρόνια, κάθε χελώνα βλέπει στην άλλη την αποτυχία της να ζήσει. Η άλλη είναι η πιστοποίηση της μοναξιάς της, το δελτάριο εισόδου της στην κόλαση. Το εξιτήριο από τον Παράδεισο που είχε ονειρευτεί. Κι αυτό, ακόμη κι αν η άλλη, αν ο Άλλος, αν ο Τόπος ολόκληρος σφαδάζει στη δική του μοναξιά. Ακόμη κι αν μια ελάχιστη τρυφεράδα σ’ έναν καρπό, ένα χάδι σ’ έναν δέντρο, μια αγκαλιά στη θάλασσα κι ένας λόγος γλυκός σ’ ένα παιδί θα μπορούσαν να τα αναστήσουν όλα απ’ την αρχή.

Όχι! Στο πρόσωπο της άλλης οι χελώνες βλέπουν πάντα και μόνο το δικό τους κενό, το δικό τους παράπονο, την εις βάρος τους αδικία.

«Εμένα ποιος με ρωτάει, ρε; Ποιος μετράει την δική μου ανάγκη; Το δικό μου αβάσταχτο πόνο;»

Δεν υπάρχει πόνος και πίκρα πιο βασανιστική από την σύγκρουση των χελώνων που πίστεψαν πως ήταν αμοιβαία και ολοκληρωτικά ερωτευμένες ή των μοναχικών εαυτών που φαντάστηκαν ότι συστήνουν κοινωνία. Σύγκρουση πάντοτε παράλογη, όμως με όπλο πάντοτε την λογική. Η κάθε χελώνα, με την δική της τετράγωνη, αράγιστη λογική, καρφιτσωμένη στο πέτο της βεβαιότητας της.

Σας διαβεβαιώ ότι σ’ αυτό τον σπαραγμό φτάνει νομοτελειακά κάθε χελωνίστικος Φόβος που παριστάνει τον Έρωτα και κάθε χελωνίστικη συλλογικότητα που καμώνεται πως είναι κοινωνία.

Δεν πρόκειται για απλή απογοήτευση. Ότι δηλαδή πάει τέλειωσε η γοητεία της σχέσης ή της κοινωνίας. Είναι που από πίσω κρύβεται πονηρά η ασυνείδητη πίκρα για το ανέφικτο της ζωής, η απελπισία για το ακατόρθωτο της αμοιβαίας ολοκληρωτικής αυτο-προσφοράς, αυτής της προσφοράς που συνιστά τη ζωή. Η απώλεια του Τρόπου αυτού του Τόπου.

Οι χελώνες ερωτεύονται, αγαπούν, δουλεύουν, ζουν και πεθαίνουν θωρακισμένες ανεπίγνωστα στο άθραυστο κέλυφος της θνητότητας τους. Δηλαδή το εγώ τους. Και να φανταστείς ότι οι χελώνες είναι λένε αιωνόβιες. Βάλε τώρα με το μυαλό σου πως ερωτεύονται οι άνθρωποι. Σκέψου πως κοινωνούν οι άνθρωποι. Ζουν το θαύμα του Έρωτα ο καθένας από μόνος του. Ο Άλλος είναι μόνο μια αφορμή ή ένα άλλοθι. Ζουν τον Έρωτα του Τόπου τους ο καθείς κι η μοίρα του.

Ώσπου μια νύχτα, συντρίβονται οι ασύμπτωτοι πόθοι τους πάνω στα αράγιστα κελύφη.

Γι’ αυτό κάθε Πρωτοχρονιά, οι χελώνες δεν έχουν και πολλούς λόγους να σβήσουν βεγγαλικά σε σαμπάνιες, δεν κλείνουν το φως, δεν ψάχνουν το φλουρί, δεν ανταλλάσσουν «συμφωνημένα εορταστικά υπονοούμενα». Οι χελώνες δεν γιορτάζουν και δεν ανοίγουν σαμπάνιες. «Αράζουν» στα καλογυαλισμένα καβούκια τους και απεύχονται μην έρθει ο καιρός που θα τις βρει με το βαρύ τους καύκαλο ανάσκελα στο χώμα γεμάτο βρόχινο νερό. Και αυτό τους φαίνεται καλό. Η αλήθεια ποτέ δεν ήταν το στοιχείο τους.

Οι χελώνες δεν ζουν καλά και μείς χειρότερα, γιατί τουλάχιστον αυτές είχαν το άλλοθι πως ήτανε χελώνες. Εμείς τι άλλοθι να σκαρφιστούμε ;

Γι’ αυτό σου λέω ρε συ, φέτος, βγες απ’ το καβούκι σου…

TPP

Διαβάστε Περισσότερα »

Πρωτοχρονιάτικο παραμύθι

Πηνελόπη Δέλτα



ΜΙΑ ΠΑΡΑΜΟΝΗ Πρωτοχρονιάς, χωμένο στη γωνία μιας εξώπορτας, κάθουνταν ένα αγοράκι και κοίταζε το αντικρινό φωτισμένο παράθυρο. Είχε νυχτώσει νωρίς, και το χιόνι σκέπαζε τις πλάκες του δρόμου, τα φανάρια, τα δέντρα και τις στέγες των σπιτιών, πράμα σπάνιο στην Αθήνα.

Το κρύο ήταν δυνατό, και τυλιγμένος στο παλιωμένο και σκισμένο ρουχάκι του, όλο και περισσότερο χώνουνταν ο Βασίλης στη γωνιά της εξώπορτας, για να ξεφύγει από το βοριά που τον πάγωνε ως τα κόκαλα. Μα τα μάτια του έμεναν καρφωμένα στο φωτισμένο παράθυρο του αρχοντόσπιτου, αντίκρυ του.

«Πρωτοχρονιά αύριο», μουρμούρισε, «διασκεδάζουν εκεί μέσα».

Εκεί μέσα κείτουνταν ένα παιδί, με λιωμένο αχνό πρόσωπο.

Κουτιά γεμάτα μπογιές, μολυβένια στρατιωτάκια, ζώα ξύλινα, σιδηρόδρομοι και καραβάκια, που σκέπαζαν το κρεβάτι του, έστεκαν άγγιχτα. Τ' αδύνατα χεράκια του έμεναν ακίνητα στο σεντόνι απάνω' δεν κοίταζε καν τα πλούσια δώρα γύρω του. Το κουρασμένο βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο παράθυρο όπου, στα σκοτεινά, άσπριζαν τα χιόνια της αντικρινής στέγης.

-Τι συλλογίζεσαι, Βασιλάκη; ρώτησε η μητέρα του.

- Κοίταζα τα χιόνια, αποκρίθηκε ο μικρός, και συλλογίζουμουν τη χαρά να τρέχεις στους δρόμους, να βουτάς στα χιόνια, να τα μαζεύεις και να φτιάνεις μπάλες, και να τις τινάζεις στους περαστικούς, όπως στη ζωγραφιά του βιβλίου μου, εκεί που είδα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα πολλά κεράκια... Αλήθεια, μητέρα, λες να βρήκε ο Νικόλας δέντρο τέτοιο εδώ;

-Ναι, παιδί μου, βρήκε, και θα σου το φέρει τώρα στολισμένο. Δεν είναι πολύ μεγάλο όπως στη ζωγραφιά του βιβλίου σου, μα το στόλισε ο πατέρας σου... και είναι πολύ όμορφο... Είσαι ευχαριστημένος;

-Ναι, είπε ο Βασιλάκης χωρίς ενθουσιασμό.

Εκείνη την ώρα άνοιξε η πόρτα. Δυο υπηρέτες έφεραν μέσα ένα μικρό έλατο ολοφώτιστο, και το έστησαν απάνω στο τραπέζι. Τα κλαδιά ήταν φορτωμένα χρυσά και ασημένια στολίδια, φαναράκια και μπρίλες. Παντού στέκουνταν όρθια τ' αναμμένα χρωματιστά κεράκια, και τα μεγαλύτερα κλαδιά λύγιζαν από το βάρος των παιχνιδιών που κρέμουνταν δεμένα με κορδέλες.

-Ε, Βασιλάκη, σ' αρέσει το δέντρο σου; ρώτησε ζωηρά ο πατέρας του.

Ο μικρός το κοίταξε μια στιγμή με σβησμένα αγέλαστα μάτια.

- Το φαντάζουμουν ωραιότερο, είπε με τη βαρεμένη του φωνή.

Και το βλέμμα του γύρισε πάλι στο παράθυρο και στα χιόνια του αντικρινού σπιτιού.

- Πατέρα, λες του χρόνου την Πρωτοχρονιά να είμαι πια καλά και να βγω κι εγώ στα χιόνια;

- Ναι, παιδί μου, είπε ο πατέρας.

Και η μητέρα βγήκε από το δωμάτιο για να κρύψει τα κλάματα που την έπνιγαν.

-Τι όμορφα που θα είναι να τρέχεις στα χιόνια... είπε συλλογισμένα ο Βασιλάκης. Τι δε θα έδινα για να δω τι γίνεται έξω...

Έξω, ο Βασίλης είχε δει πίσω από το φωτισμένο παράθυρο το δέντρο του Βασιλάκη, με τα φώτα και τα χρυσά στολίδια και τα παιχνιδάκια που γέμιζαν τα κλαδιά από πάνω ως κάτω.

-Αχ, τι ωραίο! είπε το φτωχό· πρέπει να το έφερε ο Άη-Βασίλης.



Και τα μάτια του έτρωγαν το δέντρο και, τρέμοντας από το κρύο, ολοένα χώνουνταν βαθύτερα στη γωνιά του και γύρευε να τυλίξει στο κορμάκι του τα κουρέλια του, μήπως και τον ζεστάνουν λίγο.

-Ο Άη-Βασίλης... μουρμούρισε. Γιατί δεν έρχεται κάποτε και σε μας, ο Άη-Βασίλης;

Θυμήθηκε το φτωχικό σπιτάκι στο χωριό του, όπου τον είχε μεγαλώσει η μάνα του· όλα τα είχε στερηθεί αφότου γεννήθηκε, εκτός μόνο τα χάδια της μάνας του. Ξενοδούλευε η κακομοίρα για να κερδίσει το ψωμί τους, μα άλλο από ψωμί δεν πρόφθαινε να βγάλει, μόνο την αγάπη της μπορούσε χάρισμα να του δίνει, και αυτήν του την έδινε μπόλικη. Μα ήλθαν οι κακοί καιροί, η αρρώστια, η μαύρη φτώχεια, και πέθανε η μάνα του και την έβαλαν σε σανιδένια κάσα, και την πήγαν στο νεκροταφείο, και την είδε που τη σκέπασαν τα χώματα. Και τον έβγαλαν από το φτωχικό του καλυβάκι, κι έφυγε το έρημο ορφανό και ήλθε κι έπεσε στην Αθήνα, παραμονή του Άη-Βασίλη, πεινασμένο, παγωμένο, μακαρίζοντας τους ευτυχισμένους που διασκέδαζαν πίσω από το φωτισμένο παράθυρο, αντίκρυ του.

Από νωρίς είχε δει κίνηση μεγάλη στους δρόμους, παιδιά μεγάλα και μικρά, που σταματούσαν στις πόρτες των αρχοντόσπιτων και έλεγαν τον Άγιο Βασίλη. Μα τ' ορφανό δεν τόλμησε να χτυπήσει και αυτό σε καμιά πόρτα, ούτε ήταν μαθημένο στην ταραχή της μεγάλης πολιτείας. Και λίγο-λίγο, τράβηξε κατά τους ήσυχους μεγαλόπρεπους δρόμους, μακριά από το κέντρο, και ήλθε και ζάρωσε σε μιαν εξώπορτα, χωρίς ψωμί, χωρίς σκοπό, χωρίς καμιάν ελπίδα.

Πίσω από το φωτισμένο παράθυρο πήγαιναν κι έρχουνταν σκιές. Πέρασε κι ένας υπηρέτης με βελάδα, βαστώντας ένα πιάτο με μια μεγάλη πίτα!

Ο Βασίλης θυμήθηκε πως την τελευταία βούκα ψωμί την είχε φάγει το πρωί. Και μέσα κει θα έτρωγαν τώρα πίτα!

Αχ, και να είχε και αυτός μια βουκίτσα να γελάσει την πείνα του! Του φάνηκε τόσο ορεκτική η πίτα, τόσο αφράτη, καθώς την πέρασε ο υπηρέτης εμπρός στο παράθυρο. Άραγε, αν ζητούσε λίγη, θα του έδινε κανένα κομματάκι;

Και έξαφνα, χωρίς να ξέρει και αυτός πώς το έκανε, άρχισε να τραγουδά:

«Άγιος Βασίλης έρχεται α-α-από, από την Καισαρεία... βαστά καλάμι και χαρτί, χα-α-ρτί, χαρτί και καλαμάρι».

Πίσω από το φωτισμένο παράθυρο, διάφορες σκιές πήγαν και ήλθαν κοιτάζοντας έξω. Σώπασε τρομαγμένος ο Βασιλάκης και ζάρωσε στη γωνίτσα του όσο μπορούσε περισσότερο.

- Παναγιά μου! ψιθύρισε, λένε πως οι πλούσιοι δεν έχουν καλή ψυχή και περιφρονούν τους φτωχούς...

Και με τρομαγμένα μάτια ακολουθούσε το πήγαινε κι έλα των ανθρώπων μες στην κάμαρα.

Μες στην καμάρα είχαν κόψει την πίτα. Ακουμπισμένος στα μαξιλάρια, ο Βασιλάκης βαστούσε το πιάτο του στα χέρια, κοιτάζοντας με αδιαφορία το κομμάτι του, χωρίς καν να το γευθεί.

- Δεν το κόβεις να δεις αν σου έπεσε το φλουρί, Βασιλάκη μου; ρώτησε τρυφερά η μητέρα του.

-Ναι, μητέρα, θα το γυρέψω, αποκρίθηκε, αλλά δεν κούνησε, ούτε άλλαξε η κουρασμένη όψη του.

Έξαφνα ανέβηκε ως το δωμάτιο του άρρωστου αγοριού μια φωνή παιδιάτικη, τρεμουλιαστή, σα φοβισμένη: «Άγιος Βασίλης έρχεται α-α-από, από την Καισαρεία... βαστά καλάμι και χαρτί, χα-α-ρτί, χαρτί και καλαμάρι».

Ο Βασιλάκης ξαφνίστηκε' άναψαν μια στιγμή τα μάτια του, ζωήρεψε το μελαγχολικό του πρόσωπο.

-Πατέρα, πατέρα! φώναξε, τ' ακούς; Τραγουδά απ' έξω... Θα είναι κανένα αγοράκι... φώναξε το! Πολύ σε παρακαλώ!

Η μητέρα του είχε πάγει κιόλα στο παράθυρο, μα δεν είδε τίποτε.

- Δε βλέπω κανένα παιδί, είπε.

- Πατέρα, κοίταξε συ, άνοιξε το παράθυρο, φώναξε το παιδί να έλθει να πάρει από την πίτα, το κομμάτι του φτωχού... και να μας πει τι γίνεται έξω...

Πήγε ο πατέρας στο παράθυρο, το άνοιξε, έσκυψε έξω, κοίταξε δεξιά, αριστερά, μα δεν είδε τίποτε· έκλεισε το παράθυρο και γύρισε στο κρεβάτι του Βασιλάκη.

- Πέρασε το παιδί και πάει, είπε ζωηρά· μα δεν πειράζει, θα περάσει και άλλο και τότε το φωνάζομε· δοκίμασε την πίτα σου ωστόσο.

Μα ο Βασιλάκης δεν πεινούσε· έσπρωξε το πιάτο του, ακούμπησε στα μαξιλάρια και έκλεισε τα μάτια. Η ζωηράδα του προσώπου του είχε σβήσει· το φλουρί της πίτας δεν τον ενδιέφερε, ούτε το δέντρο όπου είχαν σβήσει πια τα κεράκια, ούτε τα δώρα του. Το δρόμο μόνο συλλογίζουνταν...

Και το παιδάκι, που μπορούσε να πει την ομορφιά της ελευθερίας, τη χαρά να τρέχεις και να βουτάς στα χιόνια, είχε περάσει και πάει!

- Θέλεις, παιδί μου, να φας την πίτα σου αύριο; ρώτησε η μητέρα χαϊδεύοντας γλυκά το μέτωπο του.

-Ναι, μητέρα, αύριο.

Η μητέρα έκανε νόημα σ' όλους να βγουν από το δωμάτιο.

Ο Βασιλάκης ήταν κουρασμένος... Ο Βασιλάκης ήθελε να κοιμηθεί...

Πήρε το πιάτο με την πίτα και το ακούμπησε στο τραπέζι, κοντά στο κομμάτι του φτωχού· έσβησε τα φώτα, άναψε την καντήλα, φίλησε γλυκά το αγόρι της και βγήκε από το δωμάτιο.

Μα ο Βασιλάκης δε νύσταζε· ο νους του έμενε στο δρόμο και στη χαρά που θα είχε αν μπορούσε να τρέξει στα χιόνια...

Κοίταξε γύρω του, είδε πως ήταν μόνος' με κόπο κατέβηκε από το κρεβάτι, και σιγά-σιγά σύρθηκε ως το παράθυρο.

Αχ! και να έβλεπε λιγάκι απ' έξω το χιονισμένο δρόμο, τα φανάρια, τ' άσπρα δέντρα...

Με δυσκολία γύρισε το πόμολο, άνοιξε το παράθυρο κι έσκυψε έξω. Το κρύο τον ξάφνισε, του έκοψε την αναπνοή, ζήτησε να στηριχθεί στο πεζούλι του παραθύρου μα όλα γύριζαν, του φάνηκε πως πέφτει...



Έξαφνα, από το παράθυρο πήδησε μέσα ένας άνθρωπος, και ο Βασιλάκης από το σάστισμά του ξέχασε τη ζάλη του. Ήταν γέρος, χιονοσκεπασμένος, με μακριά καλογερικά ρούχα και μεγάλα άσπρα γένια' τον κοίταξε ο Βασιλάκης και τον ανεγνώρισε:

-Ο Αη-Βασίλης... ψιθύρισε.

- Ναι, εγώ είμαι, είπε ο Άη-Βασίλης με το ανοιχτόκαρδο χαμόγελο του. Ήλθα να σε ρωτήσω, τι θέλεις να σου δώσω για την εορτή μου, που ξημερώνει αύριο, και που είναι και δική σου εορτή;

-Αχ, Άη-Βασίλη μου, να μη μου δώσεις πια τίποτα! φώναξε ο Βασιλάκης σταυρώνοντας παρακλητικά τα χέρια του. Δες πόσα πράγματα μου έδωσαν, και τα έχω τόσο βαρεθεί! Μα πάρε με έξω μαζί σου! Πάρε με στα χιόνια! Θέλω τόσο να τρέξω ελεύθερα!

- Θέλεις; είπε ο Άη-Βασίλης. Μα έξω κάνει κρύο! Και συ έχεις όλα τα καλά του κόσμου! Τόσα παιχνίδια, τόσα χάδια, και ζεστασιά, και πίτα που ούτε τη δοκίμασες ακόμα... Και θέλεις να φύγεις;

-Ναι! Να βγω στα χιόνια, να τρέξω ελεύθερα, αχ, πάρε με, πάρε με, καλέ μου Άη-Βασίλη! παρακάλεσε ο Βασιλάκης. Πάρε με στα χιόνια!

Ο Άη-Βασίλης χαμογέλασε πάλι.

- Καλά, είπε. Εγώ σήμερα δε χαλώ χατήρι κανενός. Έλα μαζί μου αφού το θέλεις.

Και πήρε το Βασιλάκη στην αγκαλιά του, και πέταξε από το παράθυρο που έμεινε ανοιχτό...

Στα χιόνια κάθουνταν ο Βασίλης με τα μάτια καρφωμένα στο παράθυρο. Με τρομάρα είχε δει έναν κύριο που άνοιξε τα γυαλιά και κοίταζε στο δρόμο· μα έτσι μικρός που ήταν και ζαρωμένος στη γωνίτσα του, δεν τον είδε ο κύριος. Και το παράθυρο έκλεισε πάλι.

Τα κεράκια του δέντρου είχαν σβήσει, οι σκιές πήγαιναν κι έρχονταν ακόμα· ύστερα έσβησαν και τα φώτα, και μόνο μια καντήλα τρεμόφεγγε, στημένη σε κανένα έπιπλο απάνω. Και ο Βασίλης ακόμα κοίταζε, σα μαγνητισμένος από τη θαμπερή λάμψη της.

Το κρύο όλο δυνάμωνε· τα βλέφαρα του Βασίλη βάραιναν. Θυμήθηκε τη μάνα του και τη ζεστή της αγκαλιά. Έριξε μια ματιά στο παράθυρο και συλλογίστηκε πως εκεί μέσα θα έκαμνε ζέστη... Αχ! λίγη ζέστη...

Λαφρύς κρότος τον ξάφνιασε. Σήκωσε τα μάτια του τρομαγμένος. Το παράθυρο είχε ανοίξει πάλι, μα δεν ήταν πια εκεί ο ίδιος κύριος· ένα παιδάκι, στα νυχτικά του, έσκυβε να δει το δρόμο.

Μια στιγμή το κοίταξε με απορία ο Βασίλης, μα τόσο βαριά ήταν τα βλέφαρα του, που δεν μπορούσε να τα βαστάξει ανοιχτά. Έκανε πάλι να δει το αντικρινό παιδί, και του φάνηκε πως σωριάζουνταν στο πάτωμα το άσπρο κορμάκι, μα δεν πρόφθασε να βεβαιωθεί.

Ακούμπησε το κεφάλι του στον τοίχο και τα μάτια του έκλεισαν μονάχα τους. Έξαφνα, μια λάμψη τον ξύπνησε· εμπρός του στέκουνταν ένας γέρος ντυμένος στα κόκκινα και στα χρυσά. Τα γένια του ήταν μακριά και κάτασπρα, και γύρω του χύνουνταν τόση ζέστη, που ο Βασίλης ξέχασε τα χιόνια και το βοριά. Κοίταξε το γέρο και τον ανεγνώρισε.

-Ο Άη Βασίλης! έκανε μαγεμένος.

-Ναι, ο Άη-Βασίλης, είπε ο γέρος. Σ' άκουσα που έλεγες πως δεν έρχομαι ποτέ σε σας και, βλέπεις, τώρα ήλθα.

Τ' ορφανό τον κοίταξε μ' έκσταση. Ο Άη-Βασίλης γέλασε.

-Λοιπόν πες μου, του είπε· αύριο ξημερώνει Πρωτοχρονιά, που είναι εορτή μου και δική σου εορτή. Τι θέλεις να σου χαρίσω;

Ο Βασίλης έριξε μια ματιά στο αντικρινό παράθυρο. Η καντήλα είχε σβήσει και αυτή· τόσο κρύο θα ήταν τώρα κι εκεί μέσα...

- Θέλω, παρακαλώ, λίγη πίτα, είπε δειλά, και θέλω πάλι τη μάνα μου... Μα ίσως αυτό να είναι αδύνατο; ρώτησε φοβισμένος λίγο για τη μεγάλη του απαίτηση.

-Τίποτα δεν είναι αδύνατο σήμερα, είπε ο Άη-Βασίλης, και ό,τι ζητήσεις θα σου το κάνω. Πίτες όσες θέλεις θα σου δώσω, και τη μάνα σου θα την ξαναδείς οπόταν θέλεις. Μα σκέψου, είναι και μερικά παιδιά που λαχταρούν την ελευθερία σου. Εσύ μπορείς τον κόσμον όλο να τον γυρίσεις, να ζήσεις όπως θέλεις. Είσαι ακόμα μικρός και ο κόσμος όλος είναι ανοιχτός μπροστά σου...

-Αχ όχι, καλέ μου Άη-Βασίλη! παρεκάλεσε ο μικρός. Μόνο πάρε με στη μάνα μου! Και δωσ' μου λίγη πίτα και για κείνην, που δεν έχει φάγει τώρα τόσα χρόνια!

-Καλά, είπε ο Άη-Βασίλης με το καλό του χαμόγελο, σήμερα δε χαλώ κανενός χατήρι. Έλα να σε πάγω στη μάνα σου.

Και τον πήρε ο Άη-Βασίλης στην αγκαλιά του, και πέταξε ψηλά, ψηλά, τόσο που περνούσε πάνω από τα ψηλότερα σπίτια, κι έφυγαν.

Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, την ώρα που χαρούμενες χτυπούσαν οι καμπάνες σ' όλες τις εκκλησιές της χώρας, βγήκε ο Νικόλας ο υπηρέτης, με μάτια κοκκινισμένα από τα κλάματα, στο χιονισμένο δρόμο.

Χωμένο σε μια γωνιά της εξώπορτας του αντικρινού σπιτιού, είδε ένα παιδάκι που φαίνονταν να κοιμάται. Το σίμωσε, το άγγιξε, το βρήκε παγωμένο.

Το πήρε στην αγκαλιά του και το ανέβασε στο αρχοντόσπιτο, όπου μητέρα και πατέρας, πλάγι στο κρεβάτι του Βασιλάκη, έκλαιγαν το πεθαμένο τους αγόρι.

Μαζί τα ξάπλωσαν πλάγι-πλάγι, το χαδεμένο μονοπαίδι και το έρημο ορφανό.

Πάνω στο τραπέζι, δυο κομμάτια πίτας ξηραίνονταν άγγιχτα, το κομμάτι του Βασιλάκη και το κομμάτι του Βασίλη.

Πλάγι-πλάγι έθαψαν τα δυο παιδιά. Στον ένα τάφο είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα τ' όνομα του Βασιλάκη· ο άλλος τάφος δεν έχει όνομα.

Κανένας δε γνώριζε το έρημο ορφανό.

***********

antikleidi

Διαβάστε Περισσότερα »

«Καλό και …μνημονιακό το 2016»

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου



Tην απόφασή της κυβέρνησης να μπει …δυνατά και μνημονιακά στο 2016, ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στο υπουργικό συμβούλιο της Τετάρτης στο οποίο ζήτησε επιτάχυνση των ρυθμών εφαρμογής της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου.

Ουσιαστικά ο πρωθυπουργός είπε κάπως πιο καλυμμένα αυτό που είχε υποστηρίξει δύο ημέρες νωρίτερα ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης. Είχε σημειώσει σε συνέντευξή του πως «ο καλύτερος τρόπος για να απαλλαγούμε από τη μονομερή λιτότητα είναι να τρέξει η κυβέρνηση να υλοποιήσει μέχρι το τέλος του 1ου εξαμήνου του 2016 τη συμφωνία και να διαπραγματευτεί την καλύτερη δυνατή λύση». Προφανώς σε αυτή την λογική ο Α.Τσίπρας ζήτησε από τους υπουργούς του επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου σημειώνοντας πως «κάθε υπουργός πρέπει να ιεραρχήσει τις προτεραιότητές του και να θέσει χρονοδιογράμματα. Δεν δικαιολογούνται οι καθυστερήσεις. Όλοι σε αυτή την αίθουσα κρινομαστε»

Αυτά, την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός προανήγγειλε τη «σφαγή» των συντάξεων, σημειώνοντας πως κυβερνητικό όριο στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές είναι το να μην μειωθούν οι κύριες συντάξεις. Επιβεβαίωσε έτσι έμμεσα την πληροφόρηση που θέλει τις επικουρικές συντάξεις να μειώνονται κατά 30%, με το ποσοστό αυτό να μπορεί να φτάσει σε μεγαλύτερα ύψη για ορισμένες κατηγορίες. Αντίστοιχη θα είναι και η μείωση των συντάξεων του δημοσίου αφού αναμένονται ανάλογες περικοπές στα μερίσματα των επικουρικών ταμείων των υπαλλήλων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα μεγάλο μέρος της περικοπής των συντάξεων δεν χρειάζεται καν νομοθετική ρύθμιση αφού έχει ήδη υπογράψει την απρόσκοπτη εφαρμογή της ισχύουσας μνημονιακής νομοθεσίας που …από μόνη της θίγει το σύνολο των συντάξεων, κύριων και επικουρικών. Παράλληλα στο κυβερνητικό συμβούλιο πιστοποιήθηκε ότι, ενώ θα περικόπτονται οι συντάξεις, το κεφάλαιο θα έχει κάθε …προνομιακή μεταχείριση. Ετσι στους πρώτους μήνες του 2016 θα υπάρξουν 3 νομοσχέδια με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων: Νέος αναπτυξιακός νόμο, αλλαγές στους όρους για τα δημόσια έργα και ένα ακόμη για την χρηματοδότηση της έρευνας.

Η κυβέρνηση δείχνει να …οσφραίνεται ότι τελειώνουν τα όρια της όποιας κοινωνικής ανοχής, όσο απομακρύνεται από τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου και όσο η ανέχεια και η ανεργία σε συνδυασμό με την άγρια φορομπηχτική πολιτική ενισχύουν τις λαϊκές αντιδράσεις. Αυτό φυσικά έχει τις επιπτώσεις του και στη συνοχή της κοινοβουλευτικής της ομάδας. Ετσι η επιλογή της επιτάχυνσης των ρυθμών προφανώς εκφράζει την λογική του «να ξεμπερδεύουμε» με το πρώτο πακέτο των μνημονιακών δεσμεύσεων προκειμένου να υπάρξει το κατάλληλο …κοινωνικό μασάζ για το επόμενο.

Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι φυσικά ότι η ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου θα συμπέσει με τον κουρνιαχτό που θα σηκώσει η εδώ και εβδομάδες αναγγελμένη νομοθετική παρέμβαση προκειμένου να καταστεί δυνατή η νέα σύνθεση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, και να προχωρήσει η διαδικασία αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών.

Οι κυβερνώντες θα επιδιώξουν να δώσουν την αίσθηση της «μάχης με την διαπλοκή», παρά το γεγονός ότι μόνος της στόχος είναι η διαμόρφωση ενός πιο φίλιου μιντιακού τοπίου με ξαναμοίρασμα των αδειών σε παλιά και νέα τζάκια. Πλάι σε αυτή την πρωτοβουλία θα προστεθεί η επανακατάθεση του λεγόμενου παράλληλου προγράμματος και ο «θόρυβος» αναφορικά με τους ελέγχους στις λίστες της Ρηνανίας και τη λίστα Φαλτσιανί.

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι συνεχείς αναφορές στις εξελίξεις στην Πορτογαλλία και την Ισπανία. Η μνημονιακή διαχείριση στην Πορτογαλία και οι απανωτές μετεκλογικές διαβουλεύσεις στην Ισπανία παρουσιάζονται ως απαρχή αλλαγών στις χώρες της Ευρώπης. Παρά το γεγονός ότι η μνημονιακή προσαρμογή αποτελεί …«ένα το κρατούμενο» για τις χώρες της Ιβηρικής χερσονήσου.

Ξεκάθαρο την ίδια στιγμή ήταν πάντως και το μήνυμα του πρωθυπουργού προς την κοινοβουλευτική του ομάδα ξεκαθαρίζοντας ότι «ο λαός τους ψήφισε για να εφαρμόσουν τη συμφωνία που υπέγραψαν», ενώ στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις σημειώνεται πως η μόνη επιλογή που υπάρχει για όσους θα θελήσουν να διαφωνήσουν είναι η …λύση Σακελλαρίδη. Δηλαδή η παράδοση της έδρας και η αποχώρηση.

Πριν

Διαβάστε Περισσότερα »

Ομοφοβία διπλής κατεύθυνσης

Κώστας Κάππας



Όταν ήμουν σύγχρονος του Σωκράτη στα 25 μου, ήμουν “ερώμενος” του Αναξίμανδρου, του “εραστή” μου, ενός 40ρη γιατρού. Συζητούσαμε, φιλοσοφούσαμε ατελείωτες ώρες και στον πόλεμο, όπως ήταν το έθιμο για τους εραστές και τους ερώμενους, πολεμούσαμε πλάτη με πλάτη. Εάν σκοτωνόταν, θα σκοτωνόμουν και εγώ. Είχα γυναίκα, αμόρφωτη φυσικά και αντί για Έρωτα και Αγάπη, μου πρόσφερε μόνο παιδιά, φαΐ και κουμάντο στους σκλάβους του σπιτιού μας.

Όταν ήμουν Μαορί στη Νέα Ζηλανδία έτρεμα να πω ότι ήμουν ομοφυλόφιλος γιατί θα με σκότωναν οι συμπατριώτες μου και θα είχαν και δίκιο: ήταν τόσες πολλές οι εχθρικές φυλές γύρω μας που είχαν ανάγκη από άντρες που θα έσπερναν και άλλους άντρες, να ‘χουμε πολεμιστές να πολεμάμε. Όταν η μισή φυλή δεν άντεξε τις σφαγές και έφυγε με βάρκες, για τα νησιά Chathams, 800 χιλιόμετρα βαθιά στον Ειρηνικό βρήκα την ησυχία μου. Τα νησιά είχαν ελάχιστους πόρους για να τραφούμε, και το Νέο μας Δίκαιο έλεγε καθαρά ότι κίνδυνος λιμού για την μικρή μας κοινωνία αποτελούσαν οι ερωτύλοι και απερίσκεπτοι ντούροι αρσενικοί Μοραορί (το νέο μας όνομα) και όχι οι λίγοι και ήσυχοι συμπατριώτες τους όπως εγώ.

Όταν ήμουν στον στρατό της Αυτού Μεγαλειότητος της Βασιλίσσης Βικτωρίας και μας διέταξαν να κατακτήσουμε περπατώντας την μισή Ασία, οι υπόλοιποι φαντάροι ζητωκραύγαζαν γιατί επιτέλους θα έδειχναν στους καθυστερημένους ιθαγενείς, όχι μόνο το πόσο καλοί πολεμιστές ήταν, αλλά και το πόση τεστοστερόνη κουβαλούσαν στις βράκες τους. Μαζί με τα χρόνια που περνούσαν μέσα στην μοναξιά, τον πόνο, τον φόβο, τα θηρία και το γεμάτο μίσος βλέμμα των προς σφαγήν λαών, ήρθε και η απαγόρευση (επί ποινή θανάτου!) για οποιαδήποτε επαφή (και σεξουαλική!) με τους ντόπιους για να μην αποδεκατιστούμε από άγνωστα μικρόβια. Τότε πολλοί συν-στρατιώτες μου έγιναν σύντροφοι, αγαπημένοι και οξυγόνο ο ένας για τον άλλο. Δεν ήταν σεξ, ήταν βιολογική και κοινωνική ανάγκη για πολλούς από εμάς.

Όταν με πήραν στα 12 από την μάνα μου από το νησί που μέναμε, έκλαιγα όπως κι’ αυτή. Μου ψιθύριζε όμως συνεχώς ότι στο σχολείο του Τάγματος θα μάθαινα γράμματα και όταν τελικά θα πήγαινα στο μοναστήρι, θα ήμουν όχι μόνο με τον Θεό αλλά θα είχα φαΐ και κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου για πάντα. Δεν μου είπε όμως ότι θα άρχιζα σύντομα να στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου από τα επίμονα όνειρα της εφηβείας, γεμάτα ακαταλαβίστικους και τρελούς συνάμα πόθους. Είχα ανάγκη να βρω λύσεις. Τις βρήκα και παλεύω με τις ενοχές μου.

Όταν σταμάτησα τις περιπλανήσεις στην Υφήλιο και στην Ιστορία και έγινα πάλι ο εαυτός μου, άρχισα να διαβάζω αχόρταγα τι λένε οι άλλοι για “εμάς”. Κάποιοι “μας”κατέτασσαν στους ανώμαλους σε σχέση με την φυσική επιταγή να κάνουμε παιδιά. Κάποιοι, έψαχναν ανάμεσα στα γονίδια να βρουν το χαλασμένο. Κάποιοι, κοιτούσαν βαθιά στην παιδική μας ηλικία να βρουν το διαφορετικό πρότυπο και κάποιοι, στο πρόσφατο παρελθόν, τα βαριόντουσαν όλα αυτά και άναβαν κατ’ ευθείαν τον φούρνο με το γκάζι να μας πετάξουν μέσα. Παράτησα το διάβασμα.

Να είστε βέβαιοι ότι και να ήταν μορφωμένες οι γυναίκες στην Αρχαιότητα, ή λιγότερο ζόρικοι οι Μαορί ή καθόλου ιμπεριαλιστές οι Άγγλοι, ή πιο ανοιχτόμυαλη η θρησκεία, πάλι θα μιλούσαμε για θεμιτές διαφορές. Δεν είμαι κλινική περίπτωση για έναν ετεροφυλόφιλο με υγιή, δημοκρατική σκέψη. Διαφέρω από αυτόν αλλά και από έναν ομοφυλόφιλο, στην ψήφο, στην κοινωνική ευαισθησία, στην ποσότητα του αλατιού στο φαγητό, στην ομάδα, στις σεξουαλικές προτιμήσεις, στις σπουδές και σε πολλά – πολλά άλλα. Εάν θεωρείτε ισοπεδωτικές τις συγκρίσεις αυτών των διαφορών, προσέξτε τις τρομακτικέςδιαφορές αλλά και ομοιότητες που η αστική οπτική μας κρύβει: το δίδυμο ετεροφυλόφιλος - ομοφυλόφιλος επιχειρηματίας και το αντίστοιχο δίδυμο σε ανέργους. Πιστεύετε σοβαρά ότι οι δύο ομοφυλόφιλοι (επιχειρηματίας και άνεργος) ζουν στο ίδιο Σύμπαν;

Δεν θα κάνω το λάθος να πω ότι “είναι καλύτερα να είμαι ομοφυλόφιλος με όλα τα προβλήματα που αυτό συνεπάγεται σε μία φαλλοκρατική κοινωνία, παρά να δέρνω την γυναίκα μου και να είμαι φασίστας”. Και είναι λάθος, γιατί αυτοί που δέρνουν την γυναίκα τους και φασίζουν είναι λίαν επιεικώς ακραίοι και εμείς δεν είμαστε ο αντίποδάς τους... Σε τι αντιστέκομαι; Σε δύο πράγματα: στην προσπάθεια των ομοφοβικών να με πετάξουν στο περιθώριο και στο λάθος πολλών ομοφυλόφιλων να παραμένουν σε ένα άλλο περιθώριο, εξ’ ίσου τρομακτικό, μακριά από το κοινωνικό γίγνεσθαι, ανάγοντας αυτό ακριβώς που θέλουν να γκρεμίσουν σε κυρίαρχο στοιχείο προσδιορισμού τους.

ArtiNews

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ

Εκδηλώση



Όσοι και όσες θα είμαστε Αθήνα την Πέμπτη πρωί 31/12 (ώρα 9πμ) ας ενισχύσουμε την εκδήλωση διαμαρτυρίας κατά των πλειστηριασμών όπως αποφασίστηκε στην τελευταία μας συνέλευση.

Έτσι από τις 9 το πρωί θα είμαστε εκεί με το αντίσκηνο, το πανό, τη μικροφωνική και το κείμενο που θα μοιράζουμε (δείτε το στο επισυναπτόμενο). Θα λέμε τα κάλαντα και αν είμαστε πολλοί θα τα πούμε και μέσα σε τράπεζες για να μαζέψουμε και κανένα ευρώ ...
Τα κάλαντα είναι τα εξής:

(προσόμοιο στο Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά).

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
το σπίτι σου το χάνεις πια
έτσι θέ- έτσι θέλει ο τραπεζίτης
και το κρά- και το κράτος φορομπήχτης.

Όμως ακούστε το καλά
κοράκια και αρπαχτικά
δεν θα πά-α-α- ρετε κανένα σπίτι
απ' τα χέ- απ' τα χέρια δανειολήπτη.


Επειδή θα κάνει κρύο όποιος θέλει ας φέρει κανένα τσίπουρο και ποτηράκια. Χρειαζόμαστε ακόμη 2-3 τρίγωνα (μπορούν να φτιαχτούν αυτοσχέδια). Έχουμε και ντέφι άρα αναζητείται κρουστός-περφόρμερ που θα συνοδεύει τη χορωδία.

προβλέπουμε να κάτσουμε εκεί και μετά τις 12 το μεσημέρι, ανάλογα με τον καιρό. Η συνάντηση θα είναι πάνω στην οδό-πεζόδρομο Κοραή όπου θα στηθεί η σκηνή και το πανό.



Καλούμε φίλους, συναγωνιστές, συλλογικότητες και αν γνωρίζουμε και δημοσιογράφους. Κοινοποιούμε με mail, twitter, facebook, blog. καλή μας επιτυχία

ΣΤΟΠ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ




Αγωνιζόμαστε για:

  • Την υπεράσπιση της ακίνητης περιουσίας των υπερχρεωμένων δανειοληπτών με τη διεκδίκηση αναστολής όλων των πλειστηριασμών μέχρι την αποκατάσταση των αξιών των ακινήτων και την υιοθέτηση μιας γενικευμένης ρύθμισης των δανείων με κοινωνικά κριτήρια η οποία θα απαλλάξει από υπέρμετρα και άδικα βάρη τους δανειολήπτες και θα διευκολύνει την αποπληρωμή σε βάθος χρόνου του υπολοίπου τους.
  • Την υπεράσπιση των υπερχρεωμένων μικρών και μεσαίων επαγγελματιών και επιχειρήσεων, τόσο απέναντι στις τράπεζες, όσο και στις φορολογικές αρχές και τα ασφαλιστικά ταμεία και της απόκρουσης των εκποιήσεων και αναδιαρθρώσεων υπό την αιγίδα των τραπεζών.
  • Την υπεράσπιση της αγροτικής γης, την απόκρουση της εκποίησης και της συγκεντροποίησής της, με μοχλό την εξοντωτική φορολογία και τις οφειλές τους στο τραπεζικό σύστημα.
  • Την απόκρουση των κατασχέσεων μισθών, συντάξεων και ακινήτων από Τράπεζες, φορολογικές αρχές και ασφαλιστικά ταμεία.

Γι’ αυτό διεκδικούμε:

  • Την άμεση Αναστολή όλων των πλειστηριασμών για χρέη λαϊκών νοικοκυριών, μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αγροτών, προς Τράπεζες, Δημόσιο, Ασφαλιστικούς Οργανισμούς και ΔΕΚΟ, μέχρι την αποκατάσταση των αξιών των ακινήτων και των εισοδημάτων.
  • Την κατάργηση των μνημονιακών νομοθετικών ρυθμίσεων (του Κώδικα Δεοντολογίας, του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, του Ν. 4346/2015 και του νόμου 4354/2015 που θεσμοθετεί τη μεταβίβαση και διαχείριση δανείων σε κερδοσκοπικά funds, που διευκολύνουν την υφαρπαγή της λαϊκής κατοικίας από τράπεζες και κερδοσκόπους, κλείσιμο των εισπρακτικών εταιρειών, ενώ η αποπληρωμή των δανείων που θα έχουν πωληθεί σε τρίτους με έκπτωση να γίνεται στο ποσόν που κατέβαλαν οι αγοραστές.
  • Τη γενικευμένη ρύθμιση των δανείων με κοινωνικά κριτήρια και απαλλαγή των οφειλετών από υπέρμετρα και άδικα βάρη με λογική γενναίας «Σεισάχθειας» και τη διευκόλυνση αποπληρωμής του υπολοίπου σε βάθος χρόνου, ανάλογα με τις εισοδηματικές τους δυνατότητες και την προϋπόθεση εξασφάλισης αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης με επιμήκυνση αποπληρωμής, πάγωμα οφειλών με περίοδο χάριτος και εκλογίκευση επιτοκίων.

Οργανωνόμαστε σε κάθε γειτονιά, ενημερώνουμε όλους τους συμπολίτες μας.

Δικτυωνόμαστε σε κάθε περιοχή Ειρηνοδικείου και πανελλαδικά για να αποκρούσουμε τους πλειστηριασμούς.

Ενεργοποιούμαστε σε κάθε δήμο, εργατικό ή επαγγελματικό σωματείο, ώστε να λάβουν ενεργό ρόλο στο κίνημα.

Συντασσόμαστε με τα κινήματα που αποκρούουν την εκποίηση του δημόσιου πλούτου, των ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών και των κοινωνικών υποδομών και αγωνιζόμαστε μαζί τους.

sotirisbotas.blogspot

Διαβάστε Περισσότερα »

Δίνουν μέχρι 100.000 ευρώ αναδρομικά σε συνταξιούχους βουλευτές

Πολιτική



Ότι δεν τόλμησε να υλοποιήσει η επάρατος κυβέρνηση των Σαναροβενιζέλιδων, τούτη η «αριστερή» κυβέρνηση δεν διστάζει καθόλου να το πραγματοποιήσει, αδιαφορώντας εντελώς αν προκαλεί βάναυσα τα λαϊκά στρώματα που χειμάζονται από την βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική της.

Την στιγμή που ένας απόμαχος εργάτης μετά από 30-35 χρόνια δουλειάς στα γιαπιά και στις φάμπρικες δεν έχει την δυνατότητα να δώσει λίγα ευρώ για να πάρει ένα δωράκι στα εγγόνια του, η κυβέρνηση αφουγκραζόμενη το «λαϊκό αίσθημα» δίνει «χρυσά» αναδρομικά σε συνταξιούχους βουλευτές.

Όπως μας πληροφορεί ρεπορτάζ που δημοσιεύεται στον «Ελεύθερο Τύπο» σε νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών περιλαμβάνεται διάταξη με την οποία το Δημόσιο αποδέχεται δικαστικές αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου που δίνουν αναδρομική αύξηση (σ.σ.: έως και 100.000 ευρώ ανά περίπτωση) σε συνταξιούχους βουλευτές. Με την συγκεκριμένη διάταξη οι συντάξεις των βουλευτών θα πρέπει να αναπροσαρμοστούν, δηλαδή να αυξηθούν, αναδρομικά από το 2008 και να ακολουθήσουν τις μισθολογικές αυξήσεις που δόθηκαν τότε με το νόμο 3691/08 στους δικαστικούς λειτουργούς, καθώς οι συντάξεις των βουλευτών υπολογίζονται κάθε φορά με τους εκάστοτε μισθούς των δικαστών,

Όπως μας γνωστοποιεί το δημοσίευμα το ποσό που θα υποχρεωθεί να καταβάλλει ο Κρατικός Προϋπολογισμός δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του Ελεύθερου Τύπου από έγκυρες -αρμόδιες- πηγές μπορεί η καταβολή των αναδρομικών να αφορά σε μικρό αριθμό συνταξιοδοτηθέντων βουλευτών, πλην όμως τα ποσά που προκύπτουν ανά περίπτωση είναι κατά μέσο όρο της τάξης των 100.000 ευρώ, καθώς περιλαμβάνουν αναδρομικές αυξήσεις από το 2008 και μετά. Από το ποσό αυτό θα αφαιρεθούν οι μειώσεις που έγιναν μετά το 2010 λόγω των Μνημονίων, αλλά παρά ταύτα η «καθαρή» μετά τις περικοπές αύξηση δεν θα είναι μικρότερη των 50.000 ως 60.000 ευρώ.

Σωστά. Δεν μπορεί να τα κάνουμε όλα ίσιωμα. Υπάρχουν και οι συνταξιούχοι ενός … άλλου θεού. Αυτού που ευλογεί και προστατεύει το καπιταλιστικό σύστημα. Κι αυτός ο «θεός» φροντίζει για τα «δικά» του παιδιά.

Βαθύ Κόκκινο

Διαβάστε Περισσότερα »

Η τεχνολογία Από εργαλείο απελευθέρωσης, όργανο υποδούλωσης

Κ. Βάρλας



Πριν από λίγο καιρό, ο κορυφαίος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ έκανε μια αναπάντεχη διαπίστωση που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Βγήκε προς στιγμήν έξω από το επιστημονικό του πεδίο και τόλμησε να ασκήσει κοινωνική κριτική, παραδεχόμενος ότι η σημερινή παγκόσμια τάση οδηγεί σε αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων και γι’ αυτό φταίνε οι καπιταλιστές.

Αυτό που τον έκανε να προβεί σε αυτή τη διαπίστωση ήταν η εξής ερώτηση που του τέθηκε στο προσωπικό του blog: «Εχετε σκεφτεί πάνω στην πιθανότητα τεχνολογικής ανεργίας, όταν αναπτύσσουμε αυτοματοποιημένες διαδικασίες που τελικά μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη ανεργία με το να εκτελούνται εργασίες γρηγορότερα ή και φθηνότερα από αυτές που μπορούν να εκτελέσουν οι άνθρωποι; Ορισμένοι συγκρίνουν αυτή τη σκέψη με τις σκέψεις των Λουδιτών, η ανταρσία των οποίων προκλήθηκε εν μέρει από την τεχνολογική ανεργία που παρατηρήθηκε πριν από περισσότερα από 100 χρόνια. Ειδικότερα, προβλέπετε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα εργάζονται λιγότερο, επειδή θα έχει αυτοματοποιηθεί τόση πολλή εργασία; Θεωρείτε ότι οι άνθρωποι θα μπορούν πάντοτε ή να βρίσκουν δουλειά ή να εφευρίσκουν περισσότερη δουλειά για να κάνουν; Ευχαριστώ για το χρόνο και τη συνεισφορά σας».

Η απάντηση του Χόκινγκ ήταν η εξής: «Εάν οι μηχανές παράγουν οτιδήποτε χρειαζόμαστε, το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί από το πώς διανέμονται τα αγαθά. Ο καθένας θα μπορούσε να απολαμβάνει μια ζωή πολυτελούς άνεσης αν ο πλούτος που παρήγαγαν οι μηχανές μοιραζόταν, ή περισσότεροι άνθρωποι θα μπορούσαν να καταλήξουν στη δυστυχία, αν οι κάτοχοι των μηχανών συσπειρώνονταν επιτυχώς κατά της αναδιανομής του πλούτου. Μέχρι στιγμής, η τάση φαίνεται να κατευθύνεται στη δεύτερη περίπτωση, με την τεχνολογία να οδηγεί σε συνεχώς αυξανόμενη ανισότητα».

Περνώντας την απάντηση του Χόκινγκ από ένα αυστηρά επιστημονικό κόσκινο (από την άποψη της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας), θα διαπιστώσει κανείς ότι η τοποθέτησή του «πάσχει». Ενώ στην αρχή κάνει λόγο για το πώς διανέμεται ο παραγόμενος στην παραγωγή πλούτος, στη συνέχεια μιλά για αναδιανομή, κάνοντας κάποιον να σκεφτεί ότι ο Χόκινγκ δεν έχει πρόβλημα με την διανομή του πλούτου στον καπιταλισμό, αλλά με την αναδιανομή, δηλαδή με το μοίρασμα του πλούτου έξω από την παραγωγή (π.χ. στον τομέα της φορολογίας, των κοινωνικών επιδομάτων κτλ). Αυτός, όμως, θα ήταν λανθασμένος τρόπος ανάγνωσης της διαπίστωσης του κορυφαίου επιστήμονα. Θα τον αδικούσε, μάλιστα, αφού θα απαιτούσε απ’ αυτόν την ακρίβεια του οικονομολόγου σε πέντε αράδες μιας απάντησης σε ένα blog. Διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο Χόκινγκ ανέπτυσσε πιο αναλυτικά τις σκέψεις του σε ένα εγχειρίδιο πολιτικής οικονομίας. Ωστόσο, δεν ήταν αυτός ο σκοπός του και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό.

Τι είναι αυτό που αξίζει να σχολιάσει κανείς από την απάντηση του Χόκινγκ; Είναι πρώτα απ’ όλα η διαπίστωσή του ότι η τάση της σημερινής εποχής είναι η συσπείρωση των κατόχων των μέσων παραγωγής (των καπιταλιστών δηλαδή) ενάντια στο μοίρασμα του παραγόμενου πλούτου, με την τεχνολογία να μην οδηγεί στην ευημερία αλλά σε συνεχώς αυξανόμενη ανισότητα.

Η αξία της απάντησης του Χόκινγκ δεν έγκειται στη διαπίστωση ότι αυξάνεται η κοινωνική ανισότητα. Αυτό το παραδέχεται ακόμα και ο ΟΟΣΑ, σε πρόσφατη έκθεση του οποίου αναφέρεται ότι το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο της τελευταίας τριακονταετίας. Η έκθεση αυτή αναδημοσιεύτηκε, μάλιστα, στην ιστοσελίδα του γερμανικού ομοσπονδιακού υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικών Θεμάτων και Προστασίας του καταναλωτή.

Η αξία της απάντησης του Χόκινγκ (ενός επιφανούς μέλους της αστικής διανόησης της Βρετανίας) έγκειται στη διαπίστωση για το ποιος προκαλεί αυτή την ανισότητα. Το να παραδέχεται ένας κορυφαίος επιστήμονας ότι η κοινωνική ανισότητα προκαλείται από τους καπιταλιστές (γιατί αυτοί είναι οι κάτοχοι των μηχανών) και ότι η τεχνολογία οδηγεί επίσης στο βάθεμα αυτής της ανισότητας, αντί να ρίξει το φταίξιμο σε «οπισθοδρομικές αντιλήψεις» (π.χ. ισλαμισμός) που επικρατούν στους λαούς που θεωρούνται πιο «καθυστερημένοι» πολιτισμικά, αποτελεί κόλαφο για τους θιασώτες της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων. Γι’ αυτό και η απάντηση του Χόκινγκ θάφτηκε από το βρετανικό Τύπο.

Εχει δίκιο ο Χόκινγκ σ’ αυτή του τη διαπίστωση; Οπως διαβάζουμε σε έρευνα μιας αμερικάνικης εταιρίας δημοσκοπήσεων, της Pew Research Center, οι «ειδικοί» φαίνονται διχασμένοι ως προς το αποτέλεσμα της αυτοματοποιημένης εργασίας. Περίπου οι μισοί (το 48%) από τους 1.867 «ειδικούς» που ρωτήθηκαν υποστήριξαν ότι στο μέλλον τα ρομπότ και οι «ψηφιακοί πράκτορες» θα εκτοπίσουν σημαντικό αριθμό ανθρώπων, όχι μόνο ανειδίκευτων αλλά και ειδικευμένων. Πολλοί από αυτούς εξέφρασαν την ανησυχία τους ότι αυτό θα οδηγήσει σε σημαντική αύξηση των εισοδηματικών ανισοτήτων, σε μαζική ανεργία και σε ρήγματα στην κοινωνική τάξη.

Το άλλο μισό (52%) των «ειδικών» που απάντησαν στην έρευνα υποστήριξε ότι δεν περιμένει ότι η τεχνολογία θα προκαλέσει εκτοπίσεις περισσότερων θέσεων εργασίας από αυτές που θα δημιουργήσει μέχρι το 2025. Οι «ειδικοί» αυτοί παραδέχονται ότι πολλές θέσεις εργασίας που σήμερα ανήκουν σε ανθρώπους θα μεταφερθούν στα ρομπότ ή σε «ψηφιακούς πράκτορες» μέχρι το 2025. Ωστόσο, έχουν πίστη στην ανθρώπινη εφευρετικότητα, η οποία εκτιμούν ότι θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, βιομηχανικούς κλάδους και τρόπους για να κερδίζει κανείς το μεροκάματό του, όπως συνέβη από το χάραμα της Βιομηχανικής Επανάστασης.

Ενας από τους παραπάνω, ο Μάικλ Κέντε, οικονομολόγος της Internet Society που ασχολείται με την ανάπτυξη του διαδικτύου, επισημαίνει: «Γενικά, κάθε κύμα αυτοματοποίησης και αυξημένης χρήσης υπολογιστών αύξησε την παραγωγικότητα χωρίς να μειώσει την εργασία και δεν υπάρχει κανένας λόγος να σκεφτόμαστε ότι αυτό δε θα συμβεί στο μέλλον. Ειδικά το νέο κύμα (σ.σ. αυτοματοποίησης) είναι πιθανό να αυξήσει την προσωπική ή επαγγελματική παραγωγικότητα (π.χ. το αυτοοδηγούμενο αυτοκίνητο), αλλά δεν είναι απαραίτητο να εκτοπίσει μια θέση εργασίας (π.χ. σοφέρ). Ενώ τα ρομπότ μπορεί να εκτοπίσουν ορισμένες χειρωνακτικές εργασίες, ο αντίκτυπος δεν θα είναι διαφορετικός από τα προηγούμενα κύματα αυτοματοποίησης στα εργοστάσια και αλλού. Από την άλλη, κάποιος θα εξακολουθεί να προγραμματίζει και να φτιάχνει τα νέα εργαλεία, τα οποία επίσης είναι πιθανόν να οδηγήσουν σε ένα νέο κύμα καινοτομιών και θέσεων εργασίας».

Ο Τζον Μάρκοφ, αρθρογράφος επί επιστημονικών θεμάτων των «Τάιμς της Νέας Υόρκης», θεωρεί ότι: «Θα υπάρξει μια πελώρια εκτόπιση της εργασίας την ερχόμενη δεκαετία. Αυτό είναι αλήθεια. Ομως, αν πηγαίναμε 15 χρόνια πίσω, ποιος θα σκεφτόταν ότι η “βελτιστοποίηση των μηχανών αναζήτησης’’ (σ.σ. του διαδικτύου) θα αποτελούσε μια σημαντική κατηγορία θέσεων εργασίας;».

Τέλος, ο Αμι Γουέμπ, CEO της εταιρίας Webbmedia (συμβουλευτική για τις τάσεις που επικρατούν στην τεχνολογία και τα ψηφιακά ΜΜΕ), υποστηρίζει: «Υπάρχει μια γενική ανησυχία ότι τα ρομπότ θα αναλάβουν (σ.σ. την εργασία). Διαφωνώ ότι οι αναδυόμενες τεχνολογίες θα εκτοπίσουν μόνιμα το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής δύναμης, αν και θα ισχυριστώ ότι οι εργασίες θα μετακινηθούν σε άλλους τομείς. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται ένας στρατός από ταλαντούχους προγραμματιστές για να βοηθήσει στην ανάπτυξη της τεχνολογίας. Ομως, θα εξακολουθήσουν να χρειάζονται άνθρωποι για το πακετάρισμα, τη συναρμολόγηση, τις πωλήσεις κτλ.».

Ας συνοψίσουμε τα «επιχειρήματα» της πλειοψηφίας των «ειδικών» που απάντησαν στην έρευνα: Η αυτοματοποίηση και η εισαγωγή των υπολογιστών αύξησε μέχρι σήμερα την παραγωγικότητα, χωρίς να μειώσει την ανθρώπινη εργασία, δηλαδή χωρίς να αυξήσει την ανεργία. Ομως, ακόμα κι αν υπάρξει κάποια «εκτόπιση εργασίας», αυτή δε θα είναι μόνιμη, αλλά θα αντισταθμιστεί από την ανάπτυξη νέων κλάδων παραγωγής, νέων καινοτομιών, ιδιαίτερα στον τομέα του προγραμματισμού ή στο διαδίκτυο, που θα οδηγήσουν στην αύξηση της απασχόλησης.

Πρώτα απ’ όλα, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε την ανιστόρητη «διαπίστωση», ότι η αυτοματοποίηση μέχρι σήμερα δεν μείωσε την ανθρώπινη εργασία. Ο «οικονομολόγος» που θα ισχυριστεί κάτι τέτοιο μάλλον δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του τη διαδικασία παραγωγής σε ένα εργοστάσιο για να διαπιστώσει το αυτονόητο: ότι η εισαγωγή των μηχανών διώχνει μαζικά εργάτες, αφού οι πρώτες εκτελούν την εργασία των τελευταίων. Αλλωστε, αν με την εισαγωγή της μηχανής στην παραγωγική διαδικασία απαιτούνταν περισσότερη εργασία για να παραχθεί η ίδια ποσότητα προϊόντος, τότε η μηχανή θα ήταν ασύμφορη! Αν η μηχανή ενσωματώνει περισσότερη εργασία από αυτή που εκτοπίζει, κανένας καπιταλιστής δε θα ήθελε να την αγοράσει. Γιατί αντί να εξοικονομεί ανθρώπινη εργασία, θα αναγκαζόταν να πληρώσει πιο ακριβά για να παράγει την ίδια ποσότητα προϊόντων. Αν δηλαδή η αύξηση της εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή και τη συντήρηση της ίδιας της μηχανής είναι μεγαλύτερη από τη μείωση της εργασίας που προκαλεί η χρησιμοποίησή της, τότε το μηχανοποίητο προϊόν θα ήταν ακριβότερο από το χειροποίητο.

Αρα, οι μηχανές θα εκτοπίζουν περισσότερη ανθρώπινη εργασία από αυτή που οι ίδιες χρειάζονται για να δημιουργηθούν και να συντηρηθούν. Σ’ αυτό το συμπέρασμα κατέληξε ο Μαρξ όταν ανέλυε τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής στο περίφημο «Κεφάλαιό» του, βασιζόμενος μάλιστα στα στοιχεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης στη Βρετανία.

Αν και ξεφεύγει εντελώς από τα πλαίσια αυτού του σημειώματος μια αναλυτική παρουσίαση των στατιστικών στοιχείων της εργασίας στον καπιταλιστικό κόσμο, αξίζει να δούμε πώς εξελίχθηκε το εργατικό δυναμικό στην ατμομηχανή του καπιταλιστικού κόσμου παγκοσμίως, τις ΗΠΑ, για να δούμε αν έχουν κάποιο δίκιο αυτοί που υποστηρίζουν ότι η τεχνολογία οδήγησε σε αύξηση των θέσεων εργασίας. Μια ματιά στα στατιστικά στοιχεία που δημοσιεύει το Γραφείο Εργασίας των ΗΠΑ αρκεί για να αποδείξει ότι, παρά την τεχνολογική έκρηξη που σημειώθηκε τα τελευταία σαράντα χρόνια, το ποσοστό του εργατικού δυναμικού (εργαζόμενοι και άνεργοι) ως προς το σύνολο του πληθυσμού (άνω των 16 ετών) μειώνεται συνεχώς από το 2008, φτάνοντας το 2014 να είναι μόλις 62.9%, δηλαδή στο μικρότερο σημείο από το 1977 (που ήταν 62.3%). Το μέγιστο μεταπολεμικά (μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) σημειώθηκε την περίοδο 1997-2000 που το ποσοστό αυτό έφτασε το 67.1%.

Ταυτόχρονα, το ποσοστό των εργαζόμενων ως προς το σύνολο του πληθυσμού (άνω των 16 ετών) κυμαίνεται μεταξύ 58.5% και 59% για όλα τα χρόνια από το 2009 μέχρι σήμερα. Ξέρετε από πότε είχαν να σημειωθούν τέτοια ποσοστά; Πριν από το 1985! Συνυφασμένη με τα παραπάνω είναι η σταθερή αύξηση της ανεργίας στις ΗΠΑ, που αν και έχει μειωθεί από τα χρόνια της κορύφωσης της τελευταίας κρίσης (τότε που πλησίαζε το 10%), βρίσκεται πάνω από τα επίπεδα της περιόδου από το 1994 μέχρι το 2008. Μιλάμε για τα επίσημα ποσοστά ανεργίας, που θεωρούν «εργαζόμενο» κι αυτόν που εργάστηκε μία ώρα τη βδομάδα της απογραφής! Η δε αύξηση των εργαζόμενων στη μερική απασχόληση ήταν στα ίδια επίπεδα με την αύξηση των εργαζόμενων στην πλήρη απασχόληση (κοντά στο 19% στην εικοσαετία 1994-2014). Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι η παρούσα κρίση ήταν ακόμα πιο καταστροφική από τις προηγούμενες, οδηγώντας -παρά την τεχνολογική πρόοδο- σε μεγαλύτερη ανεργία.

Επίσης, πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι η κατάρρευση του «ανατολικού μπλοκ» τη δεκαετία του ’90 άνοιξε μία τεράστια αγορά για τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις της Δύσης (μεταξύ των οποίων και των ΗΠΑ). Ηταν αυτή η «ανάσα» που οδήγησε σε αύξηση της απασχόλησης στις ΗΠΑ τα χρόνια 1994-2000, παράλληλα με την εμφάνιση μαζικής ανεργίας στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Αυτή η «ανάσα» όμως δεν υπάρχει πλέον.

Μήπως όμως η αυτοματοποίηση της παραγωγής δημιούργησε στην οικονομία νέους κλάδους, που οδήγησαν σε τέτοια αύξηση της εργασίας, ώστε να αντισταθμιστεί η μείωση της ανθρώπινης εργασίας στους κλάδους που εισήχθησαν οι μηχανές και η αυτοματοποίηση; Για παράδειγμα, μήπως οι ταλαντούχοι προγραμματιστές ή οι νέες δραστηριότητες που απαιτεί το διαδίκτυο (π.χ. η κατασκευή μίας ιστοσελίδας) αύξησαν σημαντικά την απασχόληση;

Ας δούμε τι λένε τα στατιστικά στοιχεία του Γραφείου Στατιστικών της Εργασίας των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, τα επαγγέλματα με τους περισσότερους εργαζόμενους στις ΗΠΑ το 2014 ήταν οι πωλητές και ταμίες του λιανικού εμπορίου! Και τα δύο αυτά επαγγέλματα αντιπροσώπευαν το 6% του συνόλου των εργαζόμενων στις ΗΠΑ. 4.6 εκατομμύρια ήταν οι πωλητές και 3.4 εκατομμύρια οι ταμίες. Ξέρετε πόσοι ήταν οι εργαζόμενοι που ειδικεύονταν στην ανάπτυξη των υπολογιστών και του διαδικτύου (προγραμματιστές, «αρχιτέκτονες» δικτύων, ερευνητές κτλ); Γύρω στα 4 εκατομμύρια (συμπεριλαμβανομένων 330 χιλιάδων μανατζαραίων)!Ποσοστό δηλαδή γύρω στο 3% του συνόλου των εργαζομένων στις ΗΠΑ!Ο αντίστοιχος αριθμός το Μάη του 2000 ήταν γύρω στα 3.1 εκατομμύρια (συμπεριλαμβανομένων 283 χιλιάδων μανατζαραίων). Αν και η αύξηση μέσα σε 14 χρόνια είναι σημαντική (της τάξης του 30%, ποσοστό περίπου διπλάσιο από την αύξηση του πληθυσμού μεταξύ 2000 και 2014), ο αριθμός των ανθρώπων που ειδικεύονται στον τομέα αυτό εξακολουθεί να αποτελεί ένα πολύ μικρό ποσοστό του συνόλου των εργαζομένων στις ΗΠΑ.

Μήπως όμως οι εκτιμήσεις για την επόμενη δεκαετία προβλέπουν έκρηξη της εργασίας στον κλάδο της ανάπτυξης υπολογιστών; Η πρόβλεψη του BLS για τον κλάδο με τη μεγαλύτερη αναμενόμενη αύξηση θέσεων εργασίας θα απογοητεύσει τους οπαδούς της νέας «τεχνολογικής επανάστασης». Σύμφωνα με το BLS, τα επαγγέλματα που αναμένεται να προκαλέσουν τη μεγαλύτερη αύξηση θέσεων εργασίας τη δεκαετία 2014-2024 είναι αυτά που σχετίζονται με την υγεία και την περίθαλψη και όχι με τους υπολογιστές, που αναμένεται να έχουν τη μισή αύξηση θέσεων εργασίας σε σχέση με την υγεία-περίθαλψη.

Σχετικά με τις επιπτώσεις της αυτοματοποίησης στις θέσεις εργασίας έχει αξία να διαβάσει κανείς τι λέει η Τράπεζα της Αγγλίας. Σε πρόσφατο άρθρο του βρετανικού «Γκάρντιαν» αναφέρονται τα εξής αποκαλυπτικά:

«Η Τράπεζα της Αγγλίας έχει προειδοποιήσει ότι κινδυνεύουν να χαθούν μέχρι 15 εκατομμύρια θέσεις εργασίας εξαιτίας της νέας γενιάς ρομπότ, ιδιαίτερα εξελιγμένων, που κάνουν τη δουλειά που πριν έκαναν οι άνθρωποι... Ο Andy Haldane, επικεφαλής οικονομολόγος της τράπεζας, δήλωσε ότι ο αυτοματισμός θέτει σε κίνδυνο τις θέσεις των μισών σχεδόν εργαζομένων στη Βρετανία και ότι μία “μηχανή τρίτης γενιάς’’ θα υπονομεύσει την αγορά εργασίας, διευρύνοντας το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Τα αποτελέσματα έρευνας της Τράπεζας της Αγγλίας, συμπλήρωσε ο Haldane, έδειξαν ότι απειλούνται περισσότερο διοικητικές, υπαλληλικές και παραγωγικές θέσεις. Σε ομιλία του σε μια οργάνωση-ομπρέλα των βρετανικών συνδικάτων, την TUC, απάντησε ότι, δύο αιώνες μετά, αποδείχτηκε ότι είχαν δίκιο οι Λουδίτες –που θεωρείται ότι έσπαγαν μηχανές κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης. “Η τεχνολογία φαίνεται να οδηγεί στη γρηγορότερη, ευρύτερη και σε μεγαλύτερο βαθμό υπονόμευση της εργασίας (σ.σ. hollowing out είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει την αναζήτηση πιο φτηνής εργασίας) σε σχέση με το παρελθόν” δήλωσε. “Γιατί; Επειδή οι μηχανές του 20ού αιώνα έχουν υποκαταστήσει όχι μόνο τις χειροκίνητες ανθρώπινες εργασίες αλλά και αυτές που απαιτούν γνώση”. Με μηχανές ακόμα πιο έξυπνες, κινδυνεύει από την αυτοματοποίηση ένα μεγαλύτερο εύρος εργασιών σε σχέση με το παρελθόν, είπε ο Haldane. Οι ειδικότητες χαμηλής αμοιβής κινδυνεύουν περισσότερο, όμως η διαδικασία υπονόμευσης της εργασίας θα μπορούσε να επηρεάσει επίσης τις ειδικότητες μέσης ειδίκευσης».

Σε παρόμοια συμπεράσματα καταλήγει μια έκθεση 300 σελίδων, που αποκαλύφθηκε πρόσφατα αποκλειστικά από τον «Γκάρντιαν». Η έκθεση συντάχθηκε από αναλυτές της επενδυτικής τράπεζας Bank of America - Merrill Lynch, οι οποίοι βασίστηκαν στις τελευταίες έρευνες για να αποτυπώσουν τις συνέπειες αυτού που θεωρούν ως τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, μετά από τον ατμό, τη μαζική παραγωγή και τα ηλεκτρονικά.

Σε έρευνα του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που περιλαμβάνεται στην παραπάνω έκθεση, υπογραμμίζεται ο κίνδυνος απόλυσης μέχρι και του 35% των εργαζομένων της Βρετανίας και του 47% των εργαζομένων στις ΗΠΑ, λόγω της τεχνολογικής προόδου, μέσα στα επόμενα 20 χρόνια. Οι απολύσεις αναμένεται να γίνουν κυρίως στον πυθμένα της εισοδηματικής κλίμακας. Οπως αναφέρει η έκθεση, «η τάση είναι ανησυχητική σε αγορές όπως οι ΗΠΑ, επειδή πολλές θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια είναι χαμηλά αμειβόμενες, χειρωνακτικές ή εργασίες υπηρεσιών που γενικά θεωρούνται ότι αντιμετωπίζουν “υψηλό ρίσκο'' υποκατάστασης (σ.σ. από τις μηχανές)».

Μήπως τελικά η λύση είναι αυτή που είχαν βρει οι Λουδίτες; Το σπάσιμο των μηχανών ή η άρνηση της τεχνολογικής προόδου δε θα οδηγούσε παρά στην επιστροφή σε προγενέστερες, ακόμα πιο σκληρές μορφές εκμετάλλευσης. Ας σκεφτούμε μόνο ότι σε πολλές από τις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου οι χειρώνακτες εργάτες είναι τόσο «φτηνοί» που οι καπιταλιστές προτιμούν να τους χρησιμοποιήσουν παρά να αυτοματοποιήσουν περισσότερο την παραγωγή (ας θυμηθούμε το εργοστάσια υφασμάτων μέσα σε κτίρια-ερείπια που κατέρρευσαν στο Μπαγκλαντές τον περασμένο Μάρτη, με αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς εργάτες).

Πριν από επτά περίπου δεκαετίες, ένας άλλος κορυφαίος επιστήμονας, ο Αλμπερτ Αϊνστάιν, κατέληγε σε ένα πολύ πιο προχωρημένο συμπέρασμα σε σχέση με τον Χόκινγκ. Ο Αϊνστάιν είχε το θάρρος να υποστηρίξει ότι για να προοδεύσει η ανθρωπότητα θα πρέπει να επικρατήσει ο σοσιαλισμός, μια σχεδιασμένη οικονομία, με γνώμονα την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, κι όχι ο λυσσαλέος ανταγωνισμός των καπιταλιστών. Το περίφημο άρθρο του με τίτλο «Γιατί Σοσιαλισμός;» δημοσιεύτηκε μάλιστα στην εποχή που ξεκινούσε ο «ψυχρός πόλεμος», το Μάη του 1949, στο πρώτο τεύχος της αμερικάνικης επιθεώρησης «Monthly Review».

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Ο σοσιαλισμός έπεσε «από τα μέσα» και μετατράπηκε σε παλινορθωμένο καπιταλισμό, που αμαύρωσε το κομμουνιστικό όραμα για δεκαετίες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο καπιταλισμός είναι το «τέλος της Ιστορίας». Από τη στιγμή που μπαίνει φρένο στις παραγωγικές δυνάμεις που ο ίδιος χρησιμοποιεί (με πρώτη τον εργαζόμενο άνθρωπο), δεν μπορεί να μην θεωρείται ιστορικά ξεπερασμένος. Οσο η τεχνολογία αναπτύσσεται στα πλαίσια του καπιταλισμού τόσο θα υποδουλώνει ακόμα περισσότερο την εργασία των παραγωγών, μεταφέροντας τη γνώση σε εξαρτήματα που ελέγχουν οι καπιταλιστές και δημιουργώντας τεράστιες στρατιές ανέργων, εντείνοντας τις ταξικές αντιθέσεις και ανισότητες.

Κόντρα

Διαβάστε Περισσότερα »

Πανιώτα Μπλέτα: "UNFUCK GREECE"

Εκδήλωση



Η Ελληνική Ακαδημία Τέχνης και Πολιτισμού και οι Εκδόσεις ΑΛΔΕ σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της Παναγιώτας Μπλέτα "UNFUCK GREECE", στις 8 Ιανουαρίου, ημέρα Παρασκευή και ώρα 17:30 μμ, στο ξενοδοχείο Χίλτον, στην αίθουσα ΘΑΛΕΙΑ 4, στα πλάισια του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ - Money Show Greece.



Για το βιβλίο θα μιλήσουν :

Τάσος Λέρτας -Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου/ Σκηνοθέτης/Ηθοποιός/Συγγραφέας,
Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου -Δημοσιογράφος/Μέλος της ΕΣΗΕΑ

Απαγγελίες θα κάνουν :

Μαίρη Γραμματικάκη-Ποιήτρια/Εκπαιδευτικός, Ηλίας Παπακωνσταντίνου-Ποιητής/Συγγραφέας, Μαρούσα Στρογγύογλου-Ηθοποιός.

Θα παίξουν μουσική και θα τραγουδήσουν :

Πάνος Μπούσαλης, Theo & The Boogie Sinners, Νίκος Πατσιαούρας - Γιάννης Απόδιακος.

Την εκδήλωση θα προλογίσει ο ιδρυτής της Ακαδημίας , εικαστικός και συγγραφέας Σάντυ Νικολαρέας.

Χορηγός Επικοινωνίας :

ΕΝΑΤΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ



Διαβάστε Περισσότερα »

Το ΟΧΙ είναι η απάντηση στην κρίση

Γιώργος X. Παπασωτηρίου



Γιατί περπατάμε έτσι κι όχι αλλιώς; Ο κοινωνιολόγος Μαρσέλ Μος(Essai sur le don) σημειώνει: «ήμουν άρρωστος στη Νέα Υόρκη. Αναρωτιόμουν που είχα ξαναδεί κάποιες δεσποινίδες που περπατούσαν όπως οι νοσοκόμες μου. Είχα χρόνο για να σκεφτώ. Βρήκα τελικά πως ήταν στον κινηματογράφο. Όταν επέστρεψα στη Γαλλία, παρατήρησα συχνά αυτό το βάδισμα, προπαντός στο Παρίσι. Οι κοπέλες ήταν Γαλλίδες και περπατούσαν κι αυτές μ’ αυτόν τον τρόπο. Πράγματι, ο αμερικανικός τρόπος βαδίσματος, χάρη στον κινηματογράφο, άρχισε να έρχεται και σ’ εμάς.

Ήταν μια ιδέα που μπορούσα να γενικεύσω. Η θέση που έχουν οι βραχίονες, τα χέρια, όταν περπατάμε, συνιστά μια κοινωνική ιδιοσυγκρασία, και δεν είναι απλώς προϊόν κάποιων καθαρά ατομικών, σχεδόν εντελώς ψυχικών, συνδυασμών και μηχανισμών». Συνεπώς, οι συνήθειες (οι έξεις), το πώς κάθεται-αναπαύεται ένας άνθρωπος(η οκλαδόν ανθρωπότητα), πως περπατάει, πως κοιμάται(οι Μασάι κοιμούνται όρθιοι), πως χορεύει(ο χορός του αγκαλιασμένου ζευγαριού είναι πρόσφατος), γενικά η χρήση του σώματος και οι τεχνικές που το διέπουν «ποικίλλουν κυρίως ανάλογα με τις κοινωνίες, την αγωγή, τους κανόνες καλής συμπεριφοράς και τη μόδα, το γόητρο και το κύρος». Αυτό σημαίνει ότι το σώμα μας (αυτό που παλιά η επιστήμη της ιστορίας το αντιμετώπιζε ως μέρος της φύσης) τώρα θεωρείται προϊόν της κουλτούρας και του πολιτισμού μιας κοινωνίας. Υπ’ αυτή την οπτική και το σώμα έχει… ψυχή και ιστορία.

Το πεδίο που ανακαλύπτει ο Μος και εξακολουθεί να είναι προς διερεύνηση είναι ο «Τρόπος», η πολιτιστική διαδικασία με την οποία «κάθε κοινωνία επιβάλλει στο άτομο μια αυστηρά καθορισμένη χρήση του σώματός του». Αυτή την πολιτιστική διαδικασία που βασίζεται στην εσωτερίκευση των συγκινήσεων και τον αυτοέλεγχο της βίας, θα μελετήσει μέσω των ηθών και των «τεχνικών του σώματος» ο Νόρμπερτ Ελίας(Ο πολιτισμός των ηθών). «Η στάση του σώματος, οι χειρονομίες, οι ενδυμασίες, η έκφραση του προσώπου, ολόκληρη η εξωτερική συμπεριφορά…», το πώς τρως, αφοδεύεις, συνουσιάζεσαι, πλένεσαι κ.ά., όλα συνιστούν την «έκφραση του ανθρώπου στο σύνολό του», όλα είναι πολιτισμικές, τουτέστιν κοινωνικές και ιστορικές λειτουργίες.

Συνεπώς και η πολιτιστική διαδικασία, που είναι η ενσωμάτωση των κοινωνικών περιορισμών και κανόνων από ένα άτομο, έχει μία ιστορία. Το όνειδος και η αιδώς(που συγκρατεί τη γυναίκα μέσα στο σπίτι ή την κάνει να ντύνεται μ’ έναν ορισμένο τρόπο) υπάγονται σ’ ένα σύστημα απαγορεύσεων και έχουν μία ιστορία. Έτσι, τα επινοημένα προϊόντα του πολιτισμού επιβάλλονται και εσωτερικεύονται με τέτοιο τρόπο που τα αισθανόμαστε ως φυσικά.

Και αφού τα αισθανόμαστε ως φυσικά και τα συναισθήματα που προκαλούνται δημιουργούν ένα κοινό πεδίο ευαισθησίας, ένα κοινό τόπο συναισθηματικής συναίνεσης, αφού κλαίμε και γελάμε με τα ίδια πράγματα(αν ο Μεσαίωνας έκλαιγε σύμφωνα με τον Γιόχαν Χουιζίνγκα-«προδιάθεση για δάκρυα» λόγω του σκληρού γούστου-, σήμερα γελάμε με τα ίδια πράγματα αλλά δεν ξέρουμε ούτε γιατί γελάμε ούτε γιατί έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε-Ν. Πόστμαν: Διασκέδαση μέχρι θανάτου. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχει και μία ιστορία του γέλιου, μια «κουλτούρα του γέλιου»-Μπαχτίν- που καταστέλλεται από την Εκκλησία – ενώ και ο Πλάτωνας εξορίζει τους ποιητές ως στοιχεία αναταραχής-).

Γιατί μας ενδιαφέρει, τώρα, εμάς αυτή η «πολιτιστική διαδικασία»; Γιατί έχει σχέση με την «έξη», με την καθημερινότητα, με τον τρόπο που «βλέπει» τα πράγματα και βιώνει τις καταστάσεις ο άνθρωπος. Γιατί κάθε πολιτική ανατροπή αν δεν συνοδεύεται από μία διαφορετική πολιτιστική διαδικασία, από μία πολιτιστική ανατροπή, μία μεγάλη αλλαγή στην καθημερινότητα, στο τρόπο που βλέπει, αισθάνεται και συναισθάνεται το κάθε άτομο την κάθε στιγμή, τότε μία πολιτική επανάσταση δεν θα έχει διάρκεια.

Συνεπώς, μία πολιτική επανάσταση ή θα επιβάλλει έναν άλλο τρόπο και ρυθμό στους ανθρώπους που θα εσωτερικευθούν, θα γίνουν οι νέοι κανόνες και θα μοιάζουν φυσικοί (έξεις) ή θα αποτύχει. Εδώ θα πρέπει να ειδωθεί η περίπτωση της «αντι-κουλτούρας», μιας νέας δηλαδή κουλτούρας, ένα σύστημα νέων ηθών που ήδη φέρουν και βιώνουν τα μέλη του επαναστατικού πολιτικού πυρήνα και που έρχεται να απαντήσει στη σήψη της κυρίαρχης κουλτούρας, συνιστώντας ένα εναλλακτικό και συνάμα γοητευτικό σύστημα νέων αξιών και κανόνων, το μπόλι δηλαδή που θα ενοφθαλμιστεί στην κοινωνία, αφού πρώτα το «μαχαίρι»(κατάκτηση πολιτικής εξουσίας) χαράξει τον κορμό. Δεν υπερτιμάμε τον πολιτιστικό παράγοντα, απλώς επισημαίνουμε το κενό των πολιτικών ανατροπών, συμφωνώντας με τον Ζίζεκ ότι η σοβιετική και η κινεζική επανάσταση απέτυχαν στην καθημερινότητα(που ενδεχομένως οδήγησε αναγκαστικά στη δημιουργία μιας αυταρχικής νομενκλατούρας).

Αντιθέτως, η «καθημερινότητα» ήταν το συγκριτικό πλεονέκτημα των ΗΠΑ. Ο «νέος, σοβιετικός άνθρωπος» δεν προέκυψε ποτέ(λόγω της επιμονής στην ποσότητα-ΜΠΟΝΤΡΙΓΙΑΡ), ενώ ο «Αμερικανός άνθρωπος» είναι ακόμη εδώ, καθώς συνδυάστηκε με έναν τρόπο ζωής, τον αμερικανικό. Απομένει να δούμε ποια είναι τα όρια του δεύτερου.

Κι ενώ θα περίμενε κανείς μια διερεύνηση του ζητήματος μέσω της ιστορίας του πνεύματος και πως διαμορφώνεται το περίφημο «πνεύμα της ιστορίας»(Χέγκελ), οι Ευρωπαίοι –κυρίως Γάλλοι και Γερμανοί- εστιάζουν στην ιστορία του σώματος. Για τον Μ. Φουκό το σώμα «είναι άμεσα βυθισμένο σε ένα πολιτικό πεδίο», οι σχέσεις εξουσίας ασκούν πάνω στο σώμα μια άμεση επιρροή «το περικυκλώνουν, το σημαδεύουν, το χειραγωγούν, το βασανίζουν, το εξαναγκάζουν σε εργασίες, το υποχρεώνουν σε τελετουργίες, απαιτούν από αυτό κάποια σημάδια». Το σώμα εξετάζεται στο πλαίσιο μίας «βιο-εξουσίας», μιας εξουσίας που πλέον δεν σκοτώνει αλλά «περικυκλώνει τη ζωή από άκρη σ’ άκρη», ελέγχοντας αυστηρά τις επιθυμίες.

Εδώ παρουσιάζεται σαν σημείο-κλειδί και θεμελιώδες στοιχείο της «συλλογικής μας ταυτότητας» ο χριστιανισμός, που ταλανίζεται από το ζήτημα του σώματος. Η Εκκλησία είναι ένα «σώμα», η πόλη είναι ένα σώμα πολιτών, το ίδιο κι ένα κόμμα. Η δόξα και το μαρτύριο σχετίζονται με το σώμα. «Σεξουαλικότητα, εργασία, όνειρο, ενδυμασία, πόλεμος, χειρονομία, γέλιο…» όλα είναι σώμα, ή αλλιώς εν-σωματωμένοι τρόποι έκφρασης του ανθρώπου. Ακόμη περισσότερο, «… το σώμα είναι σήμερα η έδρα της μεταμόρφωσης της νέας εποχής.

Από τη γενετική δημιουργία έως τα βακτηριολογικά όπλα, από τη θεραπεία και την προσέγγιση των σύγχρονων επιδημιών έως τις νέες μορφές κυριαρχίας στην εργασία, από το σύστημα της μόδας έως τους νέους διατροφής, από την εξύμνηση των κανόνων που αφορούν τις σωματικές αναλογίες έως τις ανθρώπινες βόμβες, από τη σεξουαλική απελευθέρωση έως τις νέες αλλοτριώσεις…». Όμως η επιχείρηση συγγραφής της ιστορίας του σώματος δεν είναι παρά η προσπάθεια καταγραφής της «υπόγειας ιστορίας», της ιστορίας των κάτω(αφού οι πάνω, οι νικητές έχουν γράψει την ιστορία με «πνευματικό» τρόπο σύμφωνα με τον καταμερισμό εργασίας πνεύματος-σώματος).

Αλλά αξίζει να δει κανείς τι έχει να ανατρέψει, ποια είναι η καθημερινότητα και οι «λαϊκές συνήθειες» που καλείται να αναμετρηθεί.

Έχει να ανατρέψει το παραδοσιακό πολιτιστικό σύστημα που διαθέτει έναν αρμονικό συνδυασμό νηστείας, αποχής και εκτονωτικού ξεσαλώματος, τη Σαρακοστή της εγκράτειας και το Καρναβάλι της παγανίζουσας ακολασίας, ένα σύστημα που συνδυάζει την ελευθεριότητα για τους πλούσιους και τον περιορισμό για τους φτωχούς. Προπάντων έχει να ανατρέψει τον κυρίαρχο καταναλωτικό τρόπο ζωής όπου τα καταναλωτικά αγαθά δεν έχουν μόνον μία ανταλλακτική αξία αλλά και μία συμβολική, καθώς το σύστημα της κατανάλωσης δεν στηρίζεται στην ανάγκη και στην ηδονή, αλλά σ’ έναν κώδικα σημείων-αντικειμένων και διαφορών. Η κυκλοφορία, η αγορά, η ιδιοποίηση αγαθών και αντικειμένων/σημείων, αποτελούν, συνεπώς, τον κώδικά μας, με τον οποίο ολόκληρη η κοινωνία επικοινωνεί και μιλάει. Η δομή της κατανάλωσης είναι η ίδια η γλώσσα της και σε σχέση μ’ αυτήν, οι ατομικές ανάγκες και ικανοποιήσεις είναι απλώς λόγια.

Ο άνθρωπος-καταναλωτής είναι πλέον «μια επιχείρηση ηδονής και ικανοποίησης»· μιας θεσμοποιημένης, καταναγκαστικής ηδονής, η οποία δεν είναι ούτε δικαίωμα ούτε τέρψη, αλλά καθήκον του πολίτη που οφείλει να απολαμβάνει, οφείλει να είναι ευτυχισμένος, ερωτευμένος, ευφορικός, δυναμικός, συμμετοχικός, ενθουσιαστικός· ο πολλαπλασιασμός των σχέσεων και των επαφών του καθώς και η εντατική χρήση σημείων/αντικειμένων θα συστήσουν την αρχή της μεγιστοποίησης της ύπαρξής του, κατά το αντίστοιχο της μεγιστοποίησης του κέρδους και του παραδοσιακού καταναγκασμού για εργασία και παραγωγή.

Γι’ αυτό τα μέτρα λιτότητας δεν είναι κάτι απλό, καθώς συνιστούν μία τεράστια ανατροπή, κυριολεκτικά έναν συμβολικό θάνατο, που δεν ακυρώνεται με κανένα πεντάμηνο πρόγραμμα κατά της ανεργίας, με κανένα οικονομικό μέτρο. Γιατί το πρόβλημα είναι ποιοτικό και όχι ποσοτικό, γιατί η ορατότητα που αφαιρέθηκε, γιατί το Πρόσωπο που χάθηκε, ξανακερδίζονται ή ανασυστήνονται μόνο με μια μεγάλη αντίσταση, με μια μεγάλη άρνηση, μ’ ένα μεγάλο ΟΧΙ, όπως εκείνο του περασμένου καλοκαιριού, που υποτιμήθηκε.

ArtiNews

Διαβάστε Περισσότερα »

Ιδρυτής του Pirate Bay: «Το ίντερνετ είναι σκατά σήμερα, κατεστραμμένο»

Μετάφραση Πάνος Πετρόπουλος Πηγή: Κ-Lab



Σημείωση πριν τη μετάφραση: Πώς από τη μάχη για την μη ποινικοποίηση του “πειρατικού” downloading, που εξελίχθηκε σε συνολική μάχη για την ελευθερία του ίντερνετ, και μέλος του “κόμματος πειρατών”, καταλήγει εν τέλει σε μια άνιση δίκη, από την οποία ηττημένος και φυλακισμένος από μεγαθήρια όπως το Hollywood και οι μεγάλες πολυεθνικές βιομηχανίες μουσικής, εξέρχεται πλέον ως οπαδός μιας κοινωνίας ισότητας, υποστηρικτής του σοσιαλισμού και του Μαρξ. Η σύντομη ιστορία της προσωπικότητάς του Peter Sunde, ενός από τους ιδρυτές του “The Pirate Bay”, τα πιστεύω του και η συλλογιστική του, ακολουθούν, στην τελευταία του συνέντευξη.

Ακολουθεί η συνέντευξη, μεταφρασμένη στα ελληνικά, όπως δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό “Motherboard”, στις 11 Δεκεμβρίου 2015.

“Το ίντερνετ είναι σκατά σήμερα. Είναι κατεστραμμένο. Πιθανόν να ήταν από πάντα, αλλά σήμερα είναι χειρότερα από ποτέ”.

Η συνομιλία μου με τον Peter Sunde, έναν από τους ιδρυτές και εκπροσώπους του “The Pirate Bay”, δεν ξεκίνησε και πολύ αισιόδοξα. Υπάρχει ένας καλός λόγος γι’ αυτό: Τους τελευταίους μήνες, η κουλτούρα του σύγχρονου downloading έχει δείξει βαριά σημάδια ήττας στη μάχη του ίντερνετ.

Τον τελευταίο μήνα είδαμε το Demonii να εξαφανίζεται. Ήταν ο μεγαλύτερος torrent tracker σ.1 παγκοσμίως, υπεύθυνος για περισσότερους από 50 εκατομμύρια άλλους trackers κάθε χρόνο. Ακόμα, η MPAA έκλεισε το Popcorn Time και “φίμωσε” το YIFI σ.2. Στη συνέχεια μάθαμε από τις ειδήσεις ότι η ολλανδική “Dutch Release Team” (σ.σ. κάτι σαν κολλεκτίβα που διέθετε ταινίες ελεύθερες για κατέβασμα στο διαδίκτυο), υπέγραψε μια “νομική διευθέτηση” με την ομάδα αντι-πειρατείας BREIN.

Μπορεί να φαίνεται ακόμα ότι οι “torrenters” δίνουν τη μάχη, ωστόσο ο Sunde ισχυρίζεται ότι στην πραγματικότητα όλα έχουν κριθεί: “Έχουμε ήδη χάσει”.

Πίσω στο 2003, ο Peter Sunde, μαζί με τους Fredrik Neij και Gottfrid Svartholm, ξεκίνησαν το “The Pirate Bay”, έναν ιστότοπο που έμελλε να γίνει ο μεγαλύτερος και διασημότερος ιστότοπος διαμοιρασμού αρχείων στον κόσμο. Το 2009, οι τρεις ιδρυτές κατηγορήθηκαν για “παρακίνηση [τρίτων] σε παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων”, σε μία άκρως επίμαχη και αμφιλεγόμενη δίκη.

“Σταματήστε να αντιμετωπίζετε το ίντερνετ σαν να είναι κάτι διαφορετικό και ξεκινήστε να επικεντρώνεστε στο πώς θα θέλατε να είναι η ίδια η κοινωνία”

Ο Sunde φυλακίστηκε το 2014 και αφέθηκε ελεύθερος ένα χρόνο μετά. Μετά το χρόνο που πέρασε στη φυλακή ξεκίνησε τη συγγραφή άρθρων στο blog του όσον αφορά το “συγκεντρωτισμό” της εξουσίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήταν υποψήφιος με το φινλανδικό “Κόμμα Πειρατών” για το ευρωκοινοβούλιο και ίδρυσε το Flattr, ένα σύστημα για δωρεές σε προγραμματιστές.

Ήθελα να μιλήσω στον Sunde για την τωρινή κατάσταση του ελεύθερου και ανοιχτού διαδικτύου, αλλά αυτή η συνομιλία γρήγορα άλλαξε κατεύθυνση σε μία ανταλλαγή ιδεών όσον αφορά την κοινωνία και τον καπιταλισμό – ο οποίος είναι, σύμφωνα με τον Sunde, το πραγματικό πρόβλημα.

Είχα σκοπό να σε ρωτήσω αν τα πράγματα πάνε καλά, αλλά μόλις μου έκανες ξεκάθαρο ότι συμβαίνει το αντίθετο.

Όχι, δεν βλέπω να συμβαίνει κάτι καλό. Οι άνθρωποι εύκολα χαίρονται με μισά πράγματα.

Πάρε για παράδειγμα τον ευρωπαϊκό νόμο για “ουδετερότητα του διαδικτύου”. Είναι τραγικός, αλλά ο κόσμος είναι χαρούμενος λέγοντας “θα μπορούσε να είναι και χειρότερα”. Αυτή δεν είναι η κατάλληλη αντιμετώπιση σε καμία περίπτωση. Το facebook φέρνει το διαδίκτυο στην Αφρική και στις φτωχές χώρες, αλλά τους δίνουν περιορισμένη πρόσβαση μόνο στις δικές τους υπηρεσίες, και έτσι βγάζουν λεφτά από τους φτωχούς. Και παίρνουν κρατικές επιχορηγήσεις για να το κάνουν αυτό, επειδή κάνουν καλές δημόσιες σχέσεις.

Η Φινλανδία μετέτρεψε την πρόσβαση στο διαδίκτυο σε ανθρώπινο αγαθό πριν λίγο καιρό. Αυτή ήταν μια έξυπνη κίνηση εκ μέρους της Φινλανδίας. Αλλά αυτό είναι και το μόνο θετικό πράγμα που έχω δει σε όλο τον κόσμο όσον αφορά το διαδίκτυο.

Άρα, πόσο άσχημη είναι η κατάσταση με το ανοιχτό διαδίκτυο;

Το ίντερνετ δεν είναι ανοιχτό. Εδώ και καιρό. Άρα, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ανοιχτό ίντερνετ γιατί αυτό δεν υπάρχει πια. Το πρόβλημα είναι, ότι συνεχίζουν όλοι με το ίδιο βιολί. Χάνουμε προνόμια και δικαιώματα συνεχώς. Δεν κερδίζουμε τίποτα πια. Η τάση πηγαίνει συνεχώς προς την ίδια κατεύθυνση: ένα ακόμα πιο κλειστό και πιο ελεγχόμενο ίντερνετ. Αυτό έχει μεγάλες συνέπειες στην κοινωνία μας. Γιατί είναι το ίδιο πράγμα σήμερα. Αν έχεις ένα πιο καταπιεσμένο ίντερνετ, έχεις και πιο καταπιεσμένη κοινωνία. Αυτό είναι κάτι στο οποίο πρέπει να επικεντρωθούμε.

Αλλά ακόμα πιστεύουμε ότι το ίντερνετ είναι κάτι σαν μια νέα “Άγρια Δύση”, και ότι τα πράγματα δεν είναι ακόμα όλα “αλυσοδεμένα”, και άρα δεν ενδιαφερόμαστε γιατί όλα θα πάνε καλά με κάποιο τρόπο. Αλλά στην πραγματικότητα δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε δει ποτέ τέτοιον συγκεντρωτισμό, ακραία ανισότητα, ακραίο καπιταλισμό στο παρελθόν. Αλλά σύμφωνα με το marketing ανθρώπων όπως ο Mark Zuckerberg και εταιριών όπως η Google, όλα γίνονται για να βοηθήσουμε την ελευθερία του διαδικτύου και να εξαπλωθεί η δημοκρατία, και ούτω κάθε εξής. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι αποτελούν και καπιταλιστικά μονοπώλια. Είναι σαν να εμπιστεύεσαι τον εχθρό σου ότι θα κάνει καλές πράξεις. Είναι πραγματικά αλλόκοτο.

Πιστεύεις ότι μήπως επειδή ο κόσμος δεν θεωρεί το διαδίκτυο τον πραγματικό του κόσμο, νοιάζεται λιγότερο για την “ευημερία” του;

Πρώτον, μεγαλώσαμε κατανοώντας τη σπουδαιότητα πραγμάτων όπως η τηλεφωνική γραμμή ή η τηλεόραση. Αν λοιπόν αρχίσουμε τα μεταχειριζόμαστε τις τηλεφωνικές μας γραμμές ή τα κανάλια της τηλεόρασης όπως ακριβώς μεταχειριζόμαστε το διαδίκτυο, ο κόσμος θα αναστατωθεί. Αν κάποιος σου έλεγε, ότι δε μπορείς να τηλεφωνήσεις σε έναν φίλο σου, θα καταλάβαινες ότι συμβαίνει κάτι κακό. Κατανοείς τα δικαιώματά σου σε αυτή την περίπτωση. Αλλά ο κόσμος δεν το έχει αυτό με το διαδίκτυο. Αν κάποιος σου έλεγε, ότι δε μπορείς να χρησιμοποιήσεις το Skype για τον τάδε ή το δείνα λόγο, δεν αισθάνεσαι ότι σε αφορά προσωπικά. Επειδή απλώς είναι κάτι εικονικό, ξαφνικά δεν απευθύνεται σε σένα. Δεν βλέπεις κάποιον να σε κατασκοπεύει, δεν βλέπεις κάτι να λογοκρίνεται, δεν το βλέπεις όταν κάποιος διαγράφει πιθανά αποτελέσματα μιας αναζήτησής σου στο Google. Πιστεύω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να κερδίσεις την προσοχή του κόσμου. Τα προβλήματα δεν είναι άμεσα ορατά, κι έτσι οι άνθρωποι δεν αισθάνονται συνδεδεμένοι με αυτό.

Θα μπορούσα κι εγώ να μην ενδιαφερθώ γι’ αυτό. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι γι’ αυτό, χωρίς να γίνεις ο “παρανοϊκός με τις θεωρίες συνομωσίας”. Και δεν θέλεις να γίνεις έτσι. Οπότε καλύτερα παράτα τα. Νομίζω αυτό είναι που σκέφτεται περισσότερο ο κόσμος.

Τι ακριβώς είναι αυτό που έχεις παρατήσει;

Έχω εγκαταλείψει την ιδέα ότι μπορούμε να κερδίσουμε τη μάχη του ίντερνετ.

Η κατάσταση δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει, γιατί προφανώς είναι κάτι που οι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να βελτιώσουν. Ή δεν μπορούμε να κάνουμε τους ανθρώπους να ενδιαφερθούν αρκετά. Μπορεί να είναι μια μίξη των δύο προηγούμενων, αλλά αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα, και είναι ανώφελο να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.

Έχουμε γίνει κάπως σαν τον Μαύρο Ιππότη από το “Holy Grail” των Monty Python. Μας έχει μείνει το μισό μας κεφάλι και πιστεύουμε ότι μαχόμαστε ακόμα, και ότι έχουμε ακόμα ελπίδα να κερδίσουμε αυτή τη μάχη.

Άρα τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι για να το αλλάξουν αυτό;

Τίποτα.

Τίποτα;

Όχι, νομίζω ότι βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο. Πιστεύω είναι αρκετά σημαντικό οι άνθρωποι να το καταλάβουν αυτό. Χάσαμε αυτή τη μάχη. Απλά παραδέξου την ήττα και βεβαιώσου ότι την επόμενη φορά θα καταλάβεις γιατί έχασες αυτή τη μάχη και σιγουρέψου ότι δε θα ξανασυμβεί, όταν θα προσπαθήσουμε να κερδίσουμε ολόκληρο τον πόλεμο.

Οπότε ποιος ακριβώς είναι αυτός ο πόλεμος και τι πρέπει να κάνουμε για να τον κερδίσουμε;

Λοιπόν, νομίζω, ότι για να κερδίσουμε τον πόλεμο, πρέπει να καταλάβουμε για ποιο ακριβώς πράγμα αγωνιζόμαστε, για μένα είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι ιδεολογικό: τον ακραίο καπιταλισμό που κυριαρχεί, το ακραίο “lobbying” και τον συγκεντρωτισμό της εξουσίας. Το διαδίκτυο είναι απλώς μέρος ενός μεγαλύτερου παζλ.

Και όσον αφορά τον ακτιβισμό, πρέπει να έχεις “momentum” και να κερδίζεις την προσοχή. Ήμασταν πολύ κακοί σε αυτό. Σταματήσαμε την ACTA, και στη συνέχεια επέστρεψε απλά με διαφορετικό όνομα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχαμε στρέψει όλους τους πόρους μας και την προσοχή του κοινού σε αυτό.

Ο λόγος για τον οποίο ο πραγματικός κόσμος είναι ο μεγάλος στόχος για μένα, είναι γιατί το ίντερνετ “προσομοιώνει” τον πραγματικό κόσμο. Προσπαθούμε να ξαναδημιουργήσουμε την καπιταλιστική κοινωνία που έχουμε πάνω στο διαδίκτυο. Έτσι, το διαδίκτυο έχει γίνει ως επί το πλείστον λάδι στην καπιταλιστική φωτιά, το ίδιο προσποιείται ότι είναι κάτι που θα συνδέει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα έχει μία καπιταλιστική ατζέντα.

Κοίτα τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο, όλες είναι βασισμένες στο ίντερνετ. Δες τι πουλάνε: τίποτα. Το Facebook δεν έχει προϊόν. Η AirBnb, η μεγαλύτερη αλυσίδα ξενοδοχείων στον κόσμο, δεν έχει ξενοδοχεία. Η Uber, η μεγαλύτερη εταιρεία ταξί στον κόσμο δεν κατέχει ταξί, και ούτω κάθε εξής.

Το σύνολο των εργαζόμενων σε αυτές τις εταιρείες είναι το μικρότερο από ποτέ άλλοτε και τα κέρδη είναι, με τη σειρά τους, μεγαλύτερα. Η Apple και η Google ξεπερνούν τις πετρελαϊκές εταιρείες με μεγάλη διαφορά. Το Minecraft πουλήθηκε για 2,6 δισεκατομμύρια δολάρια και το WhatsApp για 19 δισεκατομμύρια. Αυτά είναι τρελά χρηματικά ποσά για το τίποτα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ίντερνετ και καπιταλισμός είναι τόσο ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο.

Μου είπες ότι το ίντερνετ είναι κατεστραμμένο, και ότι ήταν από πάντα. Τι ακριβώς εννοείς με αυτό; Μπορούμε να κατηγορήσουμε τον καπιταλισμό για αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι το ίντερνετ είναι πραγματικά χαζό. Λειτουργεί πραγματικά με πολύ απλό τρόπο και δεν αναπροσαρμόζεται στη λογοκρισία. Όπως ας πούμε, όταν ένα καλώδιο χαλάει, απλώς δρομολογείς την κλήση να περάσει από κάπου αλλού. Όμως, χάρη στο συγκεντρωτισμό του διαδικτύου, πιθανή λογοκρισία ή τεχνολογική επιτήρηση είναι πάρα πολύ δύσκολο να την αποφύγεις. Επίσης, επειδή το διαδίκτυο είναι αμερικάνικη εφεύρεση, εξακολουθούν να έχουν τον έλεγχό του και η ICANN (εταιρεία υπεύθυνη για τα παγκόσμια domains) μπορεί πραγματικά να αναγκάσει το ανώτατο domain μιας χώρας (σ.σ. top level domain, πχ .gr ή .uk) να λογοκριθεί ή να αποσυνδεθεί εξ’ ολοκλήρου. Για μένα αυτό είναι πραγματικά ένας προβληματικός σχεδιασμός.

Από πάντα ήταν κατεστραμμένο, απλώς εμείς ποτέ δε νοιαζόμασταν γι’ αυτό, γιατί από πάντα υπήρχαν οι λίγοι καλοί άνθρωποι να μας επιβεβαιώσουν ότι τίποτα δεν πήγαινε στραβά στο παρελθόν. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το λάθος νομίζω. Καλύτερα να αφήσεις το κακό να συμβεί το συντομότερο δυνατόν έτσι ώστε να μπορέσεις να το διορθώσεις και να μην ξανασυμβεί στο μέλλον. Παρατείνουμε συνεχώς αυτή την αναπόφευκτη ολοκληρωτική αποτυχία, και δε μας βοηθάει καθόλου.

Άρα πρέπει να το αφήσουμε να καταρρεύσει ολοκληρωτικά, έτσι ώστε να μαζέψουμε μετά τα κομμάτια του και να ξεκινήσουμε από την αρχή;

Ναι, και να εστιάσουμε στον μεγάλο πόλεμο σε αυτόν τον ακραίο καπιταλισμό. Δεν μπορούσα να ψηφίσω, αλλά ήλπιζα η Sarah Palin να κέρδιζε τις προηγούμενες αμερικάνικες εκλογές. Ελπίζω ο Donald Trump να κερδίσει τις φετινές. Για το λόγο για τον οποίο θα γαμήσει αυτή τη χώρα πολύ πιο γρήγορα από το να έβγαινε ένας λιγότερο κακός πρόεδρος. Ολόκληρος ο κόσμος μας είναι τόσο επικεντρωμένος στα λεφτά, λεφτά, λεφτά. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Αυτό είναι που τα γαμάει όλα. Κι αυτός είναι ο στόχος που πρέπει να φτιάξουμε. Πρέπει να βεβαιωθούμε ότι θα εστιάσουμε τις ζωές μας αλλού.

Ας ελπίσουμε ότι η τεχνολογία θα μας δώσει ρομπότ που θα μας πάρουν όλες τις δουλειές, και αυτό θα δημιουργήσει ένα μαζικό παγκόσμιο κύμα ανεργίας, 60% ας πούμε. Οι άνθρωποι θα είναι τόσο δυσαρεστημένοι. Αυτό θα ήταν πολύ ωραίο, επειδή τότε θα βλέπαμε την συντριβή του καπιταλισμού. Θα υπήρχε πολύς φόβος, θα χάναμε αίμα, θα χάναμε ζωές για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, αλλά είναι το μόνο θετικό πράγμα που διαβλέπω, ότι θα έχουμε μία συνολική κατάρρευση του συστήματος στο μέλλον. Ας ελπίσουμε να συμβεί το ταχύτερο δυνατόν. Θα προτιμούσα να είμαι 50 όταν συμβεί αυτό, παρά 85.

Όλο αυτό ακούγεται σαν μία μαρξιστική επανάσταση: μία συνολική κατάρρευση του συστήματος.

Ε λοιπόν ναι, συμφωνώ απόλυτα σε αυτό. Είμαι σοσιαλιστής. Ξέρω ότι ο Μαρξ και ο κομμουνισμός δεν λειτούργησαν παλιότερα, αλλά πιστεύω ότι στο μέλλον θα έχουμε τη δυνατότητα για κομμουνισμό και την ίση πρόσβαση σε όλα για όλους. Οι περισσότεροι άνθρωποι που συναντώ, δεν έχει σημασία αν είναι καπιταλιστές ή κομμουνιστές, συμφωνούν μαζί μου στο θέμα αυτό, επειδή καταλαβαίνουν τις δυνατότητες.

Υπάρχει δηλαδή κάτι συγκεκριμένο στο οποίο πρέπει να επικεντρωθούμε; Ή απλά πρέπει να υιοθετήσουμε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης; Μια νέα ιδεολογία;

Λοιπόν, πιστεύω ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στο ότι το ίντερνετ είναι ακριβώς ίδιο με την κοινωνία. Οι άνθρωποι μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι καλή ιδέα να έχουμε όλα τα δεδομένα και τα αρχεία μας στο Google, το Facebook και τους servers αυτών των εταιρειών. Όλα αυτά τα πράγματα πρέπει να κοινοποιούνται προς όλες τις κατευθύνσεις και προς τις πολιτικές ηγεσίες, φυσικά. Απλώς σταματήστε να αντιμετωπίζετε το ίντερνετ σαν να είναι κάτι διαφορετικό και ξεκινήστε να επικεντρώνεστε στο πώς θα θέλατε να είναι η ίδια η κοινωνία. Πρέπει να διορθώσουμε την κοινωνία, προτού μπορέσουμε να διορθώσουμε το ίντερνετ. Αυτό είναι το μόνο.

InfoWar

Διαβάστε Περισσότερα »