Κωστής Ανετάκης
Η ορθολογιστική επιστημονική αντίληψη που διαβρέχει τον Κοινωνισμό στις ρίζες του, είναι φυσικό εκ πρώτης όψεως να απορρίπτει το μεταφυσικό ως ερμηνευτικό μοντέλο των πολιτικών πραγμάτων και της θεσμοθέτησης μιας Πολιτείας. Κατά τη δική μας θεώρηση, μια δημοκρατική κοινωνία οφείλει να είναι αυτόνομη, υπό την έννοια ότι αναγνωρίζει πως οι νόμοι κι οι θεσμοί της προέρχονται από την ίδια κι όχι από κάποια ανώτερη υπερβατική συμπαντική αρχή. Εάν η κοινωνία θεσμίζεται βάσει κάποιας υπερούσιας προσταγής, τότε δεν μας επιτρέπεται να ζήσουμε σαν αυτόνομα άτομα, μέσα σε μια αυτόνομη κοινωνία.
Σε γενικές γραμμές το πανανθρώπινο φαινόμενο της Πίστης επιχειρείται να υποβιβαστεί ως κάτι ανορθολογικό. Από την άλλη πλευρά, ένας πιστός θεωρεί την ιδέα ενός κόσμου δίχως το Θείον, ως τον μέγιστο παραλογισμό.
Όπως κι αν το δει κανείς, η επιστήμη έχει τεκμηριώσει στα τελευταία χρόνια ότι ο ανθρώπινος νους λειτουργεί με βάση ανορθολογικά πρότυπα, τα οποία μετέπειτα προσαρμόζει στη λογική. Ο Φέστινγκερ, ο Κάνεμαν, ο Αριέλι, ο Μίλγκραμ και πολλοί άλλοι, θα μπορούσαν να μας διαφωτίσουν περισσότερο επί του θέματος. Το ορθολογικό και το παράλογο είναι έννοιες μάλλον σχετικές.
Έτσι, η στάση μας απέναντι στο φαινόμενο της θρησκείας, οφείλει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική, αφού οι Κοινωνιστές δεν συμμεριζόμαστε την ευκολία με την οποία οι παραδοσιακοί σοσιαλιστές την απέρριπταν.
Η θρησκεία κατηγορήθηκε, πιθανώς δίκαια, ως όπιο των λαών, όμως το όπιο χρησιμοποιήθηκε για αιώνες ως γιατρικό σε όλη την ανθρωπότητα, χωρίς μάλιστα να προκαλεί κάποιο πρόβλημα η χρήση του. Η θρησκεία υπήρξε το καταφύγιο των κατατρεγμένων, η πίστη το στήριγμα των απελπισμένων, η απαντοχή των αδύναμων. Το θρησκευτικό συναίσθημα που αναδίνει ο Καζαντζάκης (Ο Φτωχούλης του Θεού, Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, Ασκητική) δεν είναι ταυτόσημο με κείνο των αφοριστών του.
Δεν παραγνωρίζουμε ότι η θρησκευτική εξουσία υπήρξε ένας απολυταρχικός δεσποτικός μηχανισμός επιβολής και μάλιστα πανίσχυρος. Δεν ξεχνάμε πως οι θρησκευτικές και κοσμικές ελίτ χρησιμοποίησαν την πίστη κι ακόμα τη χρησιμοποιούν, ως παράγοντα διχασμού και πρόξενο μίσους μεταξύ των λαών, ώστε να τους σύρουν σε ανήλεους πολέμους, να διαιρούν και να βασιλεύουν. Απεχθανόμαστε κάθε μορφή δεσποτικής εξουσίας και πνευματικής επιβολής.
Δεν θεωρούμε ωστόσο τους εαυτούς μας τόσο «πεφωτισμένους», ώστε ν’ απαιτούμε τη βίαιη διάρρηξη τούτης της βαθύτατης, πανάρχαιας υπαρξιακής σχέσης του ανθρώπου με το Θείον, στο όνομα της δικής μας ευαρέσκειας. Δεν θα διαφέραμε καθόλου απ’ αυτό που εχθρευόμαστε, αν επιδιώκαμε κάτι τέτοιο. Όποιος το προσπάθησε εξάλλου, γνώρισε βαριά ήττα.
Γιατί δεν θα ήμασταν Κοινωνιστές, αν δεν μπορούσαμε ν’ αντιληφθούμε την κοινωνική λειτουργία του θρησκευτικού φαινομένου, όπως και την καίρια πολιτισμική του σημασία. Αποτελεί τμήμα του κοινωνικού-ιστορικού φαντασιακού και θέτει κι αυτό τα ηθικά και θεσμικά προτάγματα μέσα σε μια κοινωνία, ακόμα κι αν κάθε μορφή εκκλησιαστικής εξουσίας θεωρητικά έπαυε να υπάρχει.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο Ι. Δραγούμης – μολονότι ο ίδιος δεν πίστευε στην ύπαρξη αθάνατης ψυχής ανεξάρτητης από το σώμα και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μάλλον άθεος ή αγνωστικιστής-, «όπου βρεθούνε δέκα Ρωμιοί φτιάνουν κοινότητα. Συνάζουν πρώτα χρήματα για την εκκλησιά. Άμα τη χτίσουνε φέρνουν παπά. Έπειτα και τις γυναίκες τους. Ύστερα, με τους δίσκους της εκκλησιάς, συνάζουν χρήματα και φτιάνουνε σκολειό. Τέλος φέρνουνε δάσκαλο για τα παιδιά τους - και να την η κοινότητα.»
Κάθε θρησκεία αποτελεί μια –υπερσυντηρητική είναι η αλήθεια- πολιτιστική και πνευματική κιβωτό, μέσω της οποίας ένας λαός μεταφέρει αναλλοίωτες τις θεμελιώδεις του παραδοχές περί του εαυτού και του κόσμου. Στην πραγματικότητα οι διαφορές μεταξύ των θρησκειών, μπορούν στο βάθος ν’ αναχθούν σε διαφορές πολιτισμικές. Ίσως να είναι αυτός ακριβώς ο ρόλος της θρησκείας: να είναι τόσο συντηρητική.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν τούτος ο συντηρητικός μηχανισμός αποκτά την επιβολή να καθορίζει την εξέλιξη μια Πολιτείας ή ενός λαού αποκλειστικά και διαχρονικά.
Από την άλλη πλευρά, ισοδύναμα προβλήματα δημιουργούνται κάθε φορά που οποιοσδήποτε παράγοντας καταφέρει να επιβάλει μονομερώς το δικό του πρότυπο πάνω σε μια κοινωνία: ιδεολογία, κόμμα, οικονομική ελίτ. Άρα το πρόβλημα τελικά δεν έγκειται στη θρησκεία καθαυτή. Η διανομή της ισχύος εντός μιας κοινωνίας, είναι αυτή που δημιουργεί τα προβλήματα, όταν γίνεται με τρόπο ανισόρροπο και απολυταρχικό.
Στην Ελληνική Πολιτεία των Κοινωνιστών, κανείς δεν θα έχει στα χέρια του περισσότερη ισχύ απ’ όση του αναλογεί, ούτε θα υπάρχουν προνόμια διαθέσιμα σε κανέναν. Υπ’ αυτήν την έννοια δεν έχουμε τίποτα περαιτέρω να χωρίσουμε με την Ορθοδοξία.
Απεναντίας, θεωρούμε ότι ως πολιτισμική και πνευματική οντότητα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της εθνικής μας ταυτότητας. Όπως κι από κάθε άλλο στοιχείο της ελληνικής ιδιοπροσωπίας, επιδιώκουμε να πάρουμε μαζί μας στον νέο αιώνα τα καλύτερα από τα χαρακτηριστικά της: τον οικουμενισμό, τη συμπόνια, την ανεκτικότητα, τη συνύπαρξη, την αλληλεγγύη, την ταπεινότητα.
Επιθυμούμε να φέρουμε και πάλι την Ορθοδοξία στο επίκεντρο της παγκόσμιας θρησκευτικής πρωτοπορίας, ως φορέα σύμπλευσης κι αλληλοκατανόησης μεταξύ των εθνών, στον αγώνα για παγκόσμια ειρήνη.
Ο Κοινωνισμός δεν αναγνωρίζει τον διαχωρισμό της πολιτικής σκέψης σε Αριστερά και Δεξιά. Πρόκειται για μια λεκτική σχεδία που εξυπηρέτησε την αστική δημοκρατία κατά τον περασμένο αιώνα και στην εποχή μας δεν διαθέτει πια καμμία χρησιμότητα, ούτε εμπεριέχει ψήγμα αλήθειας.
Η ιστορική πραγματικότητα έχει πλέον αποδείξει –μετά και την προσχώρηση της πανευρωπαϊκής Αριστεράς στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο της ΤΙΝΑ- ότι ο μόνος ο οποίος ωφελείται από έναν τέτοια διαχωρισμό, είναι οι παγκόσμιες ελίτ, αφού αυτός σπέρνει τη διχόνοια μέσα στη Λειτουργική Τάξη και δεν επιτρέπει στον λαό ν’ αντιληφθεί τους πραγματικούς ταξικούς κι εθνικούς εχθρούς του.
Στην ελληνική περίπτωση ιδιαίτερα, απορρίπτουμε απερίφραστα το αρρωστημένο σύστημα εξουσίας των Κοτζαμπάσηδων, το καταγγέλλουμε ως προδοτικό και παράνομο, οπότε δεν μπορούμε σε καμμία περίπτωση να τοποθετηθούμε εντός του πολιτικού του φάσματος, στα δεξιά, στ’ αριστερά ή οπουδήποτε αλλού. Αν κανείς χρειάζεται μια τοπική αλληγορία, τότε θα έπρεπε να πούμε ότι τοποθετούμαστε πάνω και μπροστά απ’ αυτό. Στόχος μας ν’ αποτελέσουμε την τελική του Νέμεση.
Το κίνημα του Κοινωνισμού έρχεται για να καταρρίψει τους ψευδεπίγραφους διχαστικούς αφορισμούς και να εργαστεί άοκνα για τη σφυρηλάτηση εθνικής, ταξικής και διεθνιστικής ενότητας του ελληνικού και των γειτονικών λαών.
Μια ενωτική ιδεολογική πρωτοπορία, που στόχο της θα έχει την απελευθέρωση της χώρας και ολόκληρης της Ευρώπης από το κτήνος της γερμανικής Ευρωκρατορίας και ειδικότερα το ξήλωμα ολάκερου του σάπιου ελλαδικού συστήματος εξουσίας των Κοτζαμπάσηδων. Η κατάργηση του κατοχικού κράτους και η εγκαθίδρυση της Ελληνικής Πολιτείας, δεν μπορεί να συμβεί δίχως τη σύμπραξη και τη συμπαράσταση της πλειοψηφίας του λαού. Το όραμά μας θα γίνει όραμα όλων των Ελλήνων, ειδάλλως ο μοναδικός δρόμος που απομένει, είναι η υποταγή στον αποικιοκρατικό μονόδρομο.
Η δημοσίευση γίνεται ταυτόχρονα στην Σφήκα στον Άνεμο Αντίστασης και στο Great Chaos
Σημείωση: Το παραπάνω σύγγραμμα δεν θεωρείται ως θέσφατο αλλά αποτελεί την δική μας συνεισφορά στο ενιαίο δημοκρατικό κίνημα και είναι ανοικτό σε ευρεία διαβούλευση...
Συνεχίζεται
Κατεβάστε ολόκληρο το Μανιφέστο του Κοινωνισμού, από ΕΔΩ
Μέρος Πρώτο: Ιδεολογικές Αρχές
Ορθοδοξία
Η ορθολογιστική επιστημονική αντίληψη που διαβρέχει τον Κοινωνισμό στις ρίζες του, είναι φυσικό εκ πρώτης όψεως να απορρίπτει το μεταφυσικό ως ερμηνευτικό μοντέλο των πολιτικών πραγμάτων και της θεσμοθέτησης μιας Πολιτείας. Κατά τη δική μας θεώρηση, μια δημοκρατική κοινωνία οφείλει να είναι αυτόνομη, υπό την έννοια ότι αναγνωρίζει πως οι νόμοι κι οι θεσμοί της προέρχονται από την ίδια κι όχι από κάποια ανώτερη υπερβατική συμπαντική αρχή. Εάν η κοινωνία θεσμίζεται βάσει κάποιας υπερούσιας προσταγής, τότε δεν μας επιτρέπεται να ζήσουμε σαν αυτόνομα άτομα, μέσα σε μια αυτόνομη κοινωνία.
Σε γενικές γραμμές το πανανθρώπινο φαινόμενο της Πίστης επιχειρείται να υποβιβαστεί ως κάτι ανορθολογικό. Από την άλλη πλευρά, ένας πιστός θεωρεί την ιδέα ενός κόσμου δίχως το Θείον, ως τον μέγιστο παραλογισμό.
Όπως κι αν το δει κανείς, η επιστήμη έχει τεκμηριώσει στα τελευταία χρόνια ότι ο ανθρώπινος νους λειτουργεί με βάση ανορθολογικά πρότυπα, τα οποία μετέπειτα προσαρμόζει στη λογική. Ο Φέστινγκερ, ο Κάνεμαν, ο Αριέλι, ο Μίλγκραμ και πολλοί άλλοι, θα μπορούσαν να μας διαφωτίσουν περισσότερο επί του θέματος. Το ορθολογικό και το παράλογο είναι έννοιες μάλλον σχετικές.
Έτσι, η στάση μας απέναντι στο φαινόμενο της θρησκείας, οφείλει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική, αφού οι Κοινωνιστές δεν συμμεριζόμαστε την ευκολία με την οποία οι παραδοσιακοί σοσιαλιστές την απέρριπταν.
Η θρησκεία κατηγορήθηκε, πιθανώς δίκαια, ως όπιο των λαών, όμως το όπιο χρησιμοποιήθηκε για αιώνες ως γιατρικό σε όλη την ανθρωπότητα, χωρίς μάλιστα να προκαλεί κάποιο πρόβλημα η χρήση του. Η θρησκεία υπήρξε το καταφύγιο των κατατρεγμένων, η πίστη το στήριγμα των απελπισμένων, η απαντοχή των αδύναμων. Το θρησκευτικό συναίσθημα που αναδίνει ο Καζαντζάκης (Ο Φτωχούλης του Θεού, Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, Ασκητική) δεν είναι ταυτόσημο με κείνο των αφοριστών του.
Δεν παραγνωρίζουμε ότι η θρησκευτική εξουσία υπήρξε ένας απολυταρχικός δεσποτικός μηχανισμός επιβολής και μάλιστα πανίσχυρος. Δεν ξεχνάμε πως οι θρησκευτικές και κοσμικές ελίτ χρησιμοποίησαν την πίστη κι ακόμα τη χρησιμοποιούν, ως παράγοντα διχασμού και πρόξενο μίσους μεταξύ των λαών, ώστε να τους σύρουν σε ανήλεους πολέμους, να διαιρούν και να βασιλεύουν. Απεχθανόμαστε κάθε μορφή δεσποτικής εξουσίας και πνευματικής επιβολής.
Δεν θεωρούμε ωστόσο τους εαυτούς μας τόσο «πεφωτισμένους», ώστε ν’ απαιτούμε τη βίαιη διάρρηξη τούτης της βαθύτατης, πανάρχαιας υπαρξιακής σχέσης του ανθρώπου με το Θείον, στο όνομα της δικής μας ευαρέσκειας. Δεν θα διαφέραμε καθόλου απ’ αυτό που εχθρευόμαστε, αν επιδιώκαμε κάτι τέτοιο. Όποιος το προσπάθησε εξάλλου, γνώρισε βαριά ήττα.
Γιατί δεν θα ήμασταν Κοινωνιστές, αν δεν μπορούσαμε ν’ αντιληφθούμε την κοινωνική λειτουργία του θρησκευτικού φαινομένου, όπως και την καίρια πολιτισμική του σημασία. Αποτελεί τμήμα του κοινωνικού-ιστορικού φαντασιακού και θέτει κι αυτό τα ηθικά και θεσμικά προτάγματα μέσα σε μια κοινωνία, ακόμα κι αν κάθε μορφή εκκλησιαστικής εξουσίας θεωρητικά έπαυε να υπάρχει.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο Ι. Δραγούμης – μολονότι ο ίδιος δεν πίστευε στην ύπαρξη αθάνατης ψυχής ανεξάρτητης από το σώμα και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μάλλον άθεος ή αγνωστικιστής-, «όπου βρεθούνε δέκα Ρωμιοί φτιάνουν κοινότητα. Συνάζουν πρώτα χρήματα για την εκκλησιά. Άμα τη χτίσουνε φέρνουν παπά. Έπειτα και τις γυναίκες τους. Ύστερα, με τους δίσκους της εκκλησιάς, συνάζουν χρήματα και φτιάνουνε σκολειό. Τέλος φέρνουνε δάσκαλο για τα παιδιά τους - και να την η κοινότητα.»
Κάθε θρησκεία αποτελεί μια –υπερσυντηρητική είναι η αλήθεια- πολιτιστική και πνευματική κιβωτό, μέσω της οποίας ένας λαός μεταφέρει αναλλοίωτες τις θεμελιώδεις του παραδοχές περί του εαυτού και του κόσμου. Στην πραγματικότητα οι διαφορές μεταξύ των θρησκειών, μπορούν στο βάθος ν’ αναχθούν σε διαφορές πολιτισμικές. Ίσως να είναι αυτός ακριβώς ο ρόλος της θρησκείας: να είναι τόσο συντηρητική.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν τούτος ο συντηρητικός μηχανισμός αποκτά την επιβολή να καθορίζει την εξέλιξη μια Πολιτείας ή ενός λαού αποκλειστικά και διαχρονικά.
Από την άλλη πλευρά, ισοδύναμα προβλήματα δημιουργούνται κάθε φορά που οποιοσδήποτε παράγοντας καταφέρει να επιβάλει μονομερώς το δικό του πρότυπο πάνω σε μια κοινωνία: ιδεολογία, κόμμα, οικονομική ελίτ. Άρα το πρόβλημα τελικά δεν έγκειται στη θρησκεία καθαυτή. Η διανομή της ισχύος εντός μιας κοινωνίας, είναι αυτή που δημιουργεί τα προβλήματα, όταν γίνεται με τρόπο ανισόρροπο και απολυταρχικό.
Στην Ελληνική Πολιτεία των Κοινωνιστών, κανείς δεν θα έχει στα χέρια του περισσότερη ισχύ απ’ όση του αναλογεί, ούτε θα υπάρχουν προνόμια διαθέσιμα σε κανέναν. Υπ’ αυτήν την έννοια δεν έχουμε τίποτα περαιτέρω να χωρίσουμε με την Ορθοδοξία.
Απεναντίας, θεωρούμε ότι ως πολιτισμική και πνευματική οντότητα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της εθνικής μας ταυτότητας. Όπως κι από κάθε άλλο στοιχείο της ελληνικής ιδιοπροσωπίας, επιδιώκουμε να πάρουμε μαζί μας στον νέο αιώνα τα καλύτερα από τα χαρακτηριστικά της: τον οικουμενισμό, τη συμπόνια, την ανεκτικότητα, τη συνύπαρξη, την αλληλεγγύη, την ταπεινότητα.
Επιθυμούμε να φέρουμε και πάλι την Ορθοδοξία στο επίκεντρο της παγκόσμιας θρησκευτικής πρωτοπορίας, ως φορέα σύμπλευσης κι αλληλοκατανόησης μεταξύ των εθνών, στον αγώνα για παγκόσμια ειρήνη.
Πολιτική Τοποθέτηση
Ο Κοινωνισμός δεν αναγνωρίζει τον διαχωρισμό της πολιτικής σκέψης σε Αριστερά και Δεξιά. Πρόκειται για μια λεκτική σχεδία που εξυπηρέτησε την αστική δημοκρατία κατά τον περασμένο αιώνα και στην εποχή μας δεν διαθέτει πια καμμία χρησιμότητα, ούτε εμπεριέχει ψήγμα αλήθειας.
Η ιστορική πραγματικότητα έχει πλέον αποδείξει –μετά και την προσχώρηση της πανευρωπαϊκής Αριστεράς στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο της ΤΙΝΑ- ότι ο μόνος ο οποίος ωφελείται από έναν τέτοια διαχωρισμό, είναι οι παγκόσμιες ελίτ, αφού αυτός σπέρνει τη διχόνοια μέσα στη Λειτουργική Τάξη και δεν επιτρέπει στον λαό ν’ αντιληφθεί τους πραγματικούς ταξικούς κι εθνικούς εχθρούς του.
Στην ελληνική περίπτωση ιδιαίτερα, απορρίπτουμε απερίφραστα το αρρωστημένο σύστημα εξουσίας των Κοτζαμπάσηδων, το καταγγέλλουμε ως προδοτικό και παράνομο, οπότε δεν μπορούμε σε καμμία περίπτωση να τοποθετηθούμε εντός του πολιτικού του φάσματος, στα δεξιά, στ’ αριστερά ή οπουδήποτε αλλού. Αν κανείς χρειάζεται μια τοπική αλληγορία, τότε θα έπρεπε να πούμε ότι τοποθετούμαστε πάνω και μπροστά απ’ αυτό. Στόχος μας ν’ αποτελέσουμε την τελική του Νέμεση.
Το κίνημα του Κοινωνισμού έρχεται για να καταρρίψει τους ψευδεπίγραφους διχαστικούς αφορισμούς και να εργαστεί άοκνα για τη σφυρηλάτηση εθνικής, ταξικής και διεθνιστικής ενότητας του ελληνικού και των γειτονικών λαών.
Μια ενωτική ιδεολογική πρωτοπορία, που στόχο της θα έχει την απελευθέρωση της χώρας και ολόκληρης της Ευρώπης από το κτήνος της γερμανικής Ευρωκρατορίας και ειδικότερα το ξήλωμα ολάκερου του σάπιου ελλαδικού συστήματος εξουσίας των Κοτζαμπάσηδων. Η κατάργηση του κατοχικού κράτους και η εγκαθίδρυση της Ελληνικής Πολιτείας, δεν μπορεί να συμβεί δίχως τη σύμπραξη και τη συμπαράσταση της πλειοψηφίας του λαού. Το όραμά μας θα γίνει όραμα όλων των Ελλήνων, ειδάλλως ο μοναδικός δρόμος που απομένει, είναι η υποταγή στον αποικιοκρατικό μονόδρομο.
Η δημοσίευση γίνεται ταυτόχρονα στην Σφήκα στον Άνεμο Αντίστασης και στο Great Chaos
Σημείωση: Το παραπάνω σύγγραμμα δεν θεωρείται ως θέσφατο αλλά αποτελεί την δική μας συνεισφορά στο ενιαίο δημοκρατικό κίνημα και είναι ανοικτό σε ευρεία διαβούλευση...
Συνεχίζεται
Κατεβάστε ολόκληρο το Μανιφέστο του Κοινωνισμού, από ΕΔΩ
Διαβάστε όλα τα δημοσιευμένα κείμενα ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου