Tου Αλέξανδρου Αρδαβάνη
Ξύπνησα από ύπνο με εφιάλτες σφυροκόπους. Λάβρα και σιγή. Νόμιζα πως τις ακουμπούσα με τα χέρια· δεξιά κι αριστερά στο κρεβάτι ένα Τείχος. Το έσπρωχνα μήπως πέσει και ανασάνω αλλά αυτό ανένδοτο.
Τα παράτησα. Ποιος να τα βάλει με τείχη; Οι χασιντίμ χτυπούν με το κεφάλι να γκρεμιστεί το Τείχος του Σολομώντα που τους χωρίζει από τα αδέλφια τους. Αιώνες μοχθούν, αναρίθμητοι πιστοί, αλλά το Τείχος αμετακίνητο· κι εγώ σε μια νύχτα με δυο χέρια ασθενικά θα γκρέμιζα την αιώνια λάβρα του Αυγούστου;
Πέρασε ώρα που βαριανάσαινα.
Μια λάμψη στο iPhone: η μικρή Κατερίνα με τον καλπασμό των Βαλκυριών στο όμορφο κρανίο έσβησε το χάραμα· είχα κάνει κι εδώ τις ακροβασίες που συνηθίζω όταν βρίσκομαι μπροστά στο Τείχος του Υπέρτερου…
Τι κέρδισα;
-Δυο μήνες και κάτι;
-Έ και; Σε ποια κατάσταση;
…οι μικρόψυχοι πάντα παραμονεύουν να σου τρίψουν στη μούρη ποιοτικοποιημένες ποσοτικές μεταβλητές -QUALYS (Quality of Life-Years Saved). Αριθμοί, αριθμοί, αριθμοί…
Πίσω από τις κουρτίνες κρυμμένος ο πιο μικρόψυχος των θεών: το Κόστος· πονηρά ουδέτερο, όχι άρρεν ή θήλυ, έτσι όπως επιθυμούν οι Αγορές να γίνουμε όλοι· ένας χυλός, χωρίς ταυτότητα, προσανατολισμό, κίνηση.
Η Κοινωνία της Αγοράς· πώς φτάνει ένα θήλυ να γίνεται μαζικός παιδοκτόνος;
Με τούτες τις μαύρες σκέψεις ξύπνησα για τα καλά. Το Τείχος πλάι στο κρεβάτι μου είχε γίνει σκόνη όπως τα Τείχη της Ιεριχώ. Σηκώθηκα και περπάτησα μηχανικά μέσα στο σπίτι. Ποια δύναμη σώριασε το Τείχος που μ’ έπνιγε; Ξέρω πως ήταν η σάλπιγγα της μικρής Κατερίνας που τώρα ίσως ταξιδεύει προς κάποιο Έξω Φως…
Οι σάλπιγγες των λαβωμένων ανθρώπων που συνηχούν ελπίζοντας κάποτε να γκρεμίσουν τα Τείχη που τους χωρίζουν από τις γειτονιές των ανυποψίαστων για τη κοινή Μοίρα υγιών. Τα Τείχη ανάμεσα στους διαρκείς φτωχούς και τους επισφαλείς πλούσιους.
Συνηχούν· μάταια ίσως αλλά με κατεύθυνση το Φως ενός καλύτερου Αύριο.
Βγαίνω ανασαίνοντας ελεύθερα.
Ένα μοναχικό μπάνιο στη βοτσαλοακρογιαλιά. Ύστερα ο καφές στο εμπορικό κέντρο της πόλης και ένα απροσδόκητο ευχαριστήριο στην «Εφημερίδα των Συντακτών»…
Ζω.
Και συνεχίζω την ανάπαυλα.
Και επιμένω.
Ανυπότακτος σε δόλιες παραινέσεις ή εντολές.
Υπότακτος στις Μυλόπετρες της Πραγματικότητας.
Ρ-Ρ
Ξύπνησα από ύπνο με εφιάλτες σφυροκόπους. Λάβρα και σιγή. Νόμιζα πως τις ακουμπούσα με τα χέρια· δεξιά κι αριστερά στο κρεβάτι ένα Τείχος. Το έσπρωχνα μήπως πέσει και ανασάνω αλλά αυτό ανένδοτο.
Τα παράτησα. Ποιος να τα βάλει με τείχη; Οι χασιντίμ χτυπούν με το κεφάλι να γκρεμιστεί το Τείχος του Σολομώντα που τους χωρίζει από τα αδέλφια τους. Αιώνες μοχθούν, αναρίθμητοι πιστοί, αλλά το Τείχος αμετακίνητο· κι εγώ σε μια νύχτα με δυο χέρια ασθενικά θα γκρέμιζα την αιώνια λάβρα του Αυγούστου;
Πέρασε ώρα που βαριανάσαινα.
Μια λάμψη στο iPhone: η μικρή Κατερίνα με τον καλπασμό των Βαλκυριών στο όμορφο κρανίο έσβησε το χάραμα· είχα κάνει κι εδώ τις ακροβασίες που συνηθίζω όταν βρίσκομαι μπροστά στο Τείχος του Υπέρτερου…
Τι κέρδισα;
-Δυο μήνες και κάτι;
-Έ και; Σε ποια κατάσταση;
…οι μικρόψυχοι πάντα παραμονεύουν να σου τρίψουν στη μούρη ποιοτικοποιημένες ποσοτικές μεταβλητές -QUALYS (Quality of Life-Years Saved). Αριθμοί, αριθμοί, αριθμοί…
Πίσω από τις κουρτίνες κρυμμένος ο πιο μικρόψυχος των θεών: το Κόστος· πονηρά ουδέτερο, όχι άρρεν ή θήλυ, έτσι όπως επιθυμούν οι Αγορές να γίνουμε όλοι· ένας χυλός, χωρίς ταυτότητα, προσανατολισμό, κίνηση.
Η Κοινωνία της Αγοράς· πώς φτάνει ένα θήλυ να γίνεται μαζικός παιδοκτόνος;
Με τούτες τις μαύρες σκέψεις ξύπνησα για τα καλά. Το Τείχος πλάι στο κρεβάτι μου είχε γίνει σκόνη όπως τα Τείχη της Ιεριχώ. Σηκώθηκα και περπάτησα μηχανικά μέσα στο σπίτι. Ποια δύναμη σώριασε το Τείχος που μ’ έπνιγε; Ξέρω πως ήταν η σάλπιγγα της μικρής Κατερίνας που τώρα ίσως ταξιδεύει προς κάποιο Έξω Φως…
Οι σάλπιγγες των λαβωμένων ανθρώπων που συνηχούν ελπίζοντας κάποτε να γκρεμίσουν τα Τείχη που τους χωρίζουν από τις γειτονιές των ανυποψίαστων για τη κοινή Μοίρα υγιών. Τα Τείχη ανάμεσα στους διαρκείς φτωχούς και τους επισφαλείς πλούσιους.
Συνηχούν· μάταια ίσως αλλά με κατεύθυνση το Φως ενός καλύτερου Αύριο.
Βγαίνω ανασαίνοντας ελεύθερα.
Ένα μοναχικό μπάνιο στη βοτσαλοακρογιαλιά. Ύστερα ο καφές στο εμπορικό κέντρο της πόλης και ένα απροσδόκητο ευχαριστήριο στην «Εφημερίδα των Συντακτών»…
Ζω.
Και συνεχίζω την ανάπαυλα.
Και επιμένω.
Ανυπότακτος σε δόλιες παραινέσεις ή εντολές.
Υπότακτος στις Μυλόπετρες της Πραγματικότητας.
Ρ-Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου