Αλέξανδρος Αρδαβάνης
Πώς πεθαίνει ένας φοίνικας;
Ήξερα πως τα δέντρα πεθαίνουν όρθια. Με τούτο εδώ τι συνέβη; Μέχρι πέρυσι τον καμάρωνα περνώντας, πανύψηλο και στητό με τα κλαδιά του πάνω-πάνω σα γιαταγάνια. Ποια διεστραμμένη αρρώστια ή άνθρωπος βιαστής -το ίδιο δεν είναι;- τον λύγισε και τον άφησε ταπεινωμένο στα βλέμματα οίκτου κάθε διαβάτη; Μοιάζει με μια γριά κυρτωμένη από ακραία κύφωση με το κεφάλι να γέρνει μέχρι τη γη όπως για να ζητήσει ελεημοσύνη ή συγγνώμη στον αφέντη -ο τυπικός αραβικός χαιρετισμός: το κούτελό μου ακουμπάει στη γη για να σε προσκυνήσω…
Πιο κάτω τα υπολείμματα απο ένα μικρό τρεχαντήρι. Γεμάτα τρύπες από τα σαράκια που τα ανακυκλώνουν· καθαρίζοντας το σημείο που άφησε τα σκουπίδια του κάποιος «λεβέντης», τα σαράκια επιζούν και κρατούν ισορροπίες.
Άκου τι θυμήθηκα τώρα: ένα σαράκι στο ξύλινο πάτωμα του σπιτιού που νοίκιαζα, φοιτητής Ιατρικής στη Θεσσαλονίκη. Μήνες με παίδευε το ασταμάτητο κριτς-κρίτς, κυρίως τη νύχτα. Το είχα μισήσει αλλά δε μπορούσα να το εντοπίσω. Κάποιο βράδυ γυρνώντας είδα μια μικρή τρυπούλα στο πάτωμα. Φρένιασα από άγρια χαρά. Έχωσα ένα κατσαβίδι και το ξετρύπωσα. Ένα σκουληκάκι δύο εκατοστά με δυσανάλογα μεγάλο κεφάλι. Αφού το επεξεργάστηκα για λίγο με τη νεανική περιέργεια του εκκολαπτόμενου γιατρού, το έλιωσα με εκδικητική λύσσα για την αϋπνία που μου είχε στοιχίσει. Τότε κατάλαβα τη σοφία της φυσικής προσαρμογής· το κεφάλι σκληρό σαν κόκαλο, το στόμα με δόντια πέτρινα σχεδόν -πώς αλλιώς θα μπορούσε κάτι τόσο μαλακό όπως ένα σκουλήκι να μασάει κάτι τόσο σκληρότερό του όπως το ξύλο;
Πέρασαν πολλά χρόνια για να κατανοήσω αυτό που έγραψα πιο πάνω για τον φυσικό ρόλο κάθε πλάσματος στον ανελέητο κόσμο μας. Πολύ αργότερα σκεφτόμουν αυτό το σκουληκάκι ως γονιό βιοπαλαιστή που τρώει όσο χρειάζεται για να έχει αποθέματα να φάνε τα παιδιά του. Όμως αυτό δε με εμπόδισε να βάλω φάκα για να πιάσω τον άλλο βιοπαλαιστή που ροκάνιζε τα τρόφιμα που έκρυβα στο μπαλκόνι μου. Ας έμεινα άναυδος και αδύναμος να μετακινήσω το σύμπλεγμα φάκα-ποντικός με τον «φουκαρά» να με κοιτάζει με το ένα μάτι γουρλωμένο -το ραβδί της φάκας τον είχε πετύχει στη μέση του κρανίου…
Φτάνει! Προφανώς η Λάσση δουλεύει ανακυκλωτικά στην ενοχική μνήμη μου… Αλλά ο ήλιος και τα τζιτζίκια, η βλάστηση γύρω βοούν. Η πανίσχυρη ζωή θα επιμένει ερήμην των δολιχοδρομικών άστοχων στοχασμών του παιδιού της πόλης.
Σήμερα θα φάω κρέας. Έτσι μου ‘ρθε. Βρομερή τροφική αλυσίδα κι ο άνθρωπος στην κορυφή της. Προσχωρώ για λίγο στους ανθρώπους…
PressPublica
Πώς πεθαίνει ένας φοίνικας;
Ήξερα πως τα δέντρα πεθαίνουν όρθια. Με τούτο εδώ τι συνέβη; Μέχρι πέρυσι τον καμάρωνα περνώντας, πανύψηλο και στητό με τα κλαδιά του πάνω-πάνω σα γιαταγάνια. Ποια διεστραμμένη αρρώστια ή άνθρωπος βιαστής -το ίδιο δεν είναι;- τον λύγισε και τον άφησε ταπεινωμένο στα βλέμματα οίκτου κάθε διαβάτη; Μοιάζει με μια γριά κυρτωμένη από ακραία κύφωση με το κεφάλι να γέρνει μέχρι τη γη όπως για να ζητήσει ελεημοσύνη ή συγγνώμη στον αφέντη -ο τυπικός αραβικός χαιρετισμός: το κούτελό μου ακουμπάει στη γη για να σε προσκυνήσω…
Πιο κάτω τα υπολείμματα απο ένα μικρό τρεχαντήρι. Γεμάτα τρύπες από τα σαράκια που τα ανακυκλώνουν· καθαρίζοντας το σημείο που άφησε τα σκουπίδια του κάποιος «λεβέντης», τα σαράκια επιζούν και κρατούν ισορροπίες.
Άκου τι θυμήθηκα τώρα: ένα σαράκι στο ξύλινο πάτωμα του σπιτιού που νοίκιαζα, φοιτητής Ιατρικής στη Θεσσαλονίκη. Μήνες με παίδευε το ασταμάτητο κριτς-κρίτς, κυρίως τη νύχτα. Το είχα μισήσει αλλά δε μπορούσα να το εντοπίσω. Κάποιο βράδυ γυρνώντας είδα μια μικρή τρυπούλα στο πάτωμα. Φρένιασα από άγρια χαρά. Έχωσα ένα κατσαβίδι και το ξετρύπωσα. Ένα σκουληκάκι δύο εκατοστά με δυσανάλογα μεγάλο κεφάλι. Αφού το επεξεργάστηκα για λίγο με τη νεανική περιέργεια του εκκολαπτόμενου γιατρού, το έλιωσα με εκδικητική λύσσα για την αϋπνία που μου είχε στοιχίσει. Τότε κατάλαβα τη σοφία της φυσικής προσαρμογής· το κεφάλι σκληρό σαν κόκαλο, το στόμα με δόντια πέτρινα σχεδόν -πώς αλλιώς θα μπορούσε κάτι τόσο μαλακό όπως ένα σκουλήκι να μασάει κάτι τόσο σκληρότερό του όπως το ξύλο;
Πέρασαν πολλά χρόνια για να κατανοήσω αυτό που έγραψα πιο πάνω για τον φυσικό ρόλο κάθε πλάσματος στον ανελέητο κόσμο μας. Πολύ αργότερα σκεφτόμουν αυτό το σκουληκάκι ως γονιό βιοπαλαιστή που τρώει όσο χρειάζεται για να έχει αποθέματα να φάνε τα παιδιά του. Όμως αυτό δε με εμπόδισε να βάλω φάκα για να πιάσω τον άλλο βιοπαλαιστή που ροκάνιζε τα τρόφιμα που έκρυβα στο μπαλκόνι μου. Ας έμεινα άναυδος και αδύναμος να μετακινήσω το σύμπλεγμα φάκα-ποντικός με τον «φουκαρά» να με κοιτάζει με το ένα μάτι γουρλωμένο -το ραβδί της φάκας τον είχε πετύχει στη μέση του κρανίου…
Φτάνει! Προφανώς η Λάσση δουλεύει ανακυκλωτικά στην ενοχική μνήμη μου… Αλλά ο ήλιος και τα τζιτζίκια, η βλάστηση γύρω βοούν. Η πανίσχυρη ζωή θα επιμένει ερήμην των δολιχοδρομικών άστοχων στοχασμών του παιδιού της πόλης.
Σήμερα θα φάω κρέας. Έτσι μου ‘ρθε. Βρομερή τροφική αλυσίδα κι ο άνθρωπος στην κορυφή της. Προσχωρώ για λίγο στους ανθρώπους…
PressPublica
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου