Του Αλέξανδρου Αρδαβάνη
Σπαρταρούσε μονόπλευρα χωρίς αισθήσεις ώρα πολλή.Ένα κορμί παραδαρμένο, μελανιασμένο.
Παράμερα κρυμμένος πίσω από τις κουρτίνες παρατηρούσα τους δυο γιατρούς σκυμμένους πάνω της. Δε μιλούσαν. Μουρμούριζαν ακατάληπτα, από εκείνα τα θεατρικά συνθηματικά των γιατρών όταν η σκέψη τους κολλάει στη λάσπη της πιο μαύρης άγνοιας· της άγνοιας που όσο είναι νέοι την ξορκίζουν μ’ εκείνο το γνωστό μπλαζέ ύφος και όταν γερνούν καμώνονται πως παραδέχονται την ύπαρξή της πετώντας ξαφνικά τσιτάτα του «πατέρα της Ιατρικής». Εκείνου του μακρινού πρώτου πραγματικού επαγγελματία γιατρού που αξιώθηκε στα γεράματα να οριοθετήσει κάθε εφαρμοσμένη Επιστήμη, κάθε Τέχνη δηλαδή μ’ εκείνο το ξερό ολιγόλεκτο: Ο ΒΙΟΣ ΜΕΝ ΒΡΑΧΥΣ Η ΤΕΧΝΗ ΔΕ ΜΑΚΡΑ Ο ΔΕ ΚΑΙΡΟΣ ΟΞΥΣ Η ΔΕ ΠΕΙΡΑ ΣΦΑΛΕΡΗ Η ΔΕ ΚΡΙΣΙΣ ΧΑΛΕΠΗ.
Μάλιστα. Με πέντε διαπιστώσεις σε είκοσι λέξεις έραψε το πιο διαχρονικό κοστούμι της Ιατρικής χωρίς να αφήσει το ελάχιστο περιθώριο παρανόησης, προσθήκης, παραμυθίας ή αυταπάτης.
Έβλεπα λίγο μετά τους γιατρούς πάνω από το μισοάψυχο σώμα που έπαψε να σπαρταράει και αναρωτιόμουν πόσο έχουν επίγνωση αυτής της επιτομής της Τέχνης που υπηρετούν ή νομίζουν πως υπηρετούν· κοιτούσαν αμήχανοι πότε το κορμί στο κρεβάτι πότε μεταξύ τους και κάθε λίγα δευτερόλεπτα έριχναν τα μάτια σ’ εκείνο το γελοίο μικρό κομπιουτεράκι -το λένε κορεσόμετρο θαρρώ… Αυτό το οργανάκι που νομίζει πως μπορεί να δει και να περιγράψει τη θύελλα που μαίνεται μέσα σε ένα σώμα τρισεκατομμυρίων κυττάρων κρυφοκοιτάζοντας από το νύχι ενός δακτύλου -όπως νομίζουμε πως μπορούμε να επιτηρήσουμε μια αίθουσα χορού στις Βερσαλλίες κρυφοκοιτάζοντας από μια κλειδαρότρυπα ή αυταπατώμαστε πως θα ξεκλειδώσουμε το ενάμισυ δισεκατομμύριο μονοπάτια ενός κυττάρου αρχίζοντας από ένα υποδοχέα στη μεμβράνη του.
Κοιτούσαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν με το άγνωστο θηρίο που πολιορκούσε το άρρωστο κορμί. Ήταν αμέτοχοι παρατηρητές και όπως έχει πει και ο Καρούζος με την απίστευτη διαύγεια του πλησιοθανάτιου ανθρώπου, «ό,τι γνωρίζει ο παρατηρητής είναι η παρατήρηση όχι το παρατηρούμενο». Μου φάνηκαν αξιολύπητοι έτσι που στέκονταν αμίλητοι με τα χέρια κρεμασμένα· ο ένας μάλιστα έριχνε κλεφτές ματιές στο κινητό του, ακριβώς όπως οι έφηβοι που πλήττουν στην παρέα τους.
Βγήκα έξω. Οι γιατροί είναι τελικά πιο αναλφάβητοι της ψυχής και από τον πιο αμόρφωτο χωρικό. Ξέρεις γιατί; Επειδή οι σπουδές τους θα έπρεπε να ξεκινούν ανάποδα. Να μαθαίνουν για τον θάνατο και να γυρίζουν προς τα πίσω στην αρρώστια που τον προκαλεί και ύστερα στην υγεία. Το αλφαβητάρι του γιατρού έπρεπε να αρχίζει από το ωμέγα. Ιατροδικαστική, μετά νοσολογία και τέλος φυσιολογία. Μόνο από το μαύρο φτάνεις στο λευκό, μέσα στο σκοτάδι εκτιμάς το φως και τα χρώματα.
Τέλος πάντων, σε ζάλισα με τις παραδοξολογίες μου. Είναι που μεγάλωσα και αναγκαστικά επιστρέφω στο αρχέτυπο -«το ερείπιο είναι το αρχέτυπο / οι μορφές επινοήσεις» όπως αποφαίνεται ο Λεοντάρης. Σκέφτομαι πως ο γιατρός μόνο στην ωριμότητα ή και στην απόσυρση μπορεί να φτάσει να αγγίξει αυτό το συμπύκνωμα του Ιπποκράτη· άλλωστε κι εκείνος μάλλον σε προχωρημένη ηλικία το διατύπωσε. Όμως ο βίος των περισσοτέρων είναι όπως ο βίος των εντόμων στο έλος· βραχύς και διανυμένος στον βούρκο.
Τώρα ακούω να περνάει κάτω από το μπαλκόνι μου μια τριμελής αυτοσχέδια ορχήστρα που βγάζει μεροκάματο στις ταβέρνες και τις καφετέριες. Είναι Ρομά. Ακορντεόν, ένα τουμπερλέκι και το κλαρίνο. Στέκομαι στο τελευταίο. Ήχος του αέρα που περνάει από τον κούφιο κορμό του δέντρου, το βουητό του ανέμου στο δάσος· ο ήχος του υγρού αέρα από τους πνεύμονες που περνάει από τον λάρυγγα και δονεί τις χορδές. Είναι υπέροχα τα κρουστά, είναι πλούσιο το ακορντεόν αλλά το κλαρίνο είναι το πρότυπο της αφαίρεσης των περιττών, είναι η ζεστή αντρίκια φωνή. Είναι το γουργούρισμα της φύσης όταν γαληνεύει μετά από την αντάρα της καταιγίδας.
Ευδαιμονώ.
Για δευτερόλεπτα.
Επειδή εμφανίζεται ο μηχανόβιος δαίμονας με την τρύπια εξάτμιση και τα σκοτώνει όλα. Η ευδαιμονία μου στη σιγή καταρρέει με άπειρο παφλασμό όπως κομμάτι του παγετώνα της Παταγονίας μέσα στο μεγάλο ποτάμι.
Κατάρα!
presspublica.gr
Σπαρταρούσε μονόπλευρα χωρίς αισθήσεις ώρα πολλή.Ένα κορμί παραδαρμένο, μελανιασμένο.
Παράμερα κρυμμένος πίσω από τις κουρτίνες παρατηρούσα τους δυο γιατρούς σκυμμένους πάνω της. Δε μιλούσαν. Μουρμούριζαν ακατάληπτα, από εκείνα τα θεατρικά συνθηματικά των γιατρών όταν η σκέψη τους κολλάει στη λάσπη της πιο μαύρης άγνοιας· της άγνοιας που όσο είναι νέοι την ξορκίζουν μ’ εκείνο το γνωστό μπλαζέ ύφος και όταν γερνούν καμώνονται πως παραδέχονται την ύπαρξή της πετώντας ξαφνικά τσιτάτα του «πατέρα της Ιατρικής». Εκείνου του μακρινού πρώτου πραγματικού επαγγελματία γιατρού που αξιώθηκε στα γεράματα να οριοθετήσει κάθε εφαρμοσμένη Επιστήμη, κάθε Τέχνη δηλαδή μ’ εκείνο το ξερό ολιγόλεκτο: Ο ΒΙΟΣ ΜΕΝ ΒΡΑΧΥΣ Η ΤΕΧΝΗ ΔΕ ΜΑΚΡΑ Ο ΔΕ ΚΑΙΡΟΣ ΟΞΥΣ Η ΔΕ ΠΕΙΡΑ ΣΦΑΛΕΡΗ Η ΔΕ ΚΡΙΣΙΣ ΧΑΛΕΠΗ.
Μάλιστα. Με πέντε διαπιστώσεις σε είκοσι λέξεις έραψε το πιο διαχρονικό κοστούμι της Ιατρικής χωρίς να αφήσει το ελάχιστο περιθώριο παρανόησης, προσθήκης, παραμυθίας ή αυταπάτης.
Έβλεπα λίγο μετά τους γιατρούς πάνω από το μισοάψυχο σώμα που έπαψε να σπαρταράει και αναρωτιόμουν πόσο έχουν επίγνωση αυτής της επιτομής της Τέχνης που υπηρετούν ή νομίζουν πως υπηρετούν· κοιτούσαν αμήχανοι πότε το κορμί στο κρεβάτι πότε μεταξύ τους και κάθε λίγα δευτερόλεπτα έριχναν τα μάτια σ’ εκείνο το γελοίο μικρό κομπιουτεράκι -το λένε κορεσόμετρο θαρρώ… Αυτό το οργανάκι που νομίζει πως μπορεί να δει και να περιγράψει τη θύελλα που μαίνεται μέσα σε ένα σώμα τρισεκατομμυρίων κυττάρων κρυφοκοιτάζοντας από το νύχι ενός δακτύλου -όπως νομίζουμε πως μπορούμε να επιτηρήσουμε μια αίθουσα χορού στις Βερσαλλίες κρυφοκοιτάζοντας από μια κλειδαρότρυπα ή αυταπατώμαστε πως θα ξεκλειδώσουμε το ενάμισυ δισεκατομμύριο μονοπάτια ενός κυττάρου αρχίζοντας από ένα υποδοχέα στη μεμβράνη του.
Κοιτούσαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν με το άγνωστο θηρίο που πολιορκούσε το άρρωστο κορμί. Ήταν αμέτοχοι παρατηρητές και όπως έχει πει και ο Καρούζος με την απίστευτη διαύγεια του πλησιοθανάτιου ανθρώπου, «ό,τι γνωρίζει ο παρατηρητής είναι η παρατήρηση όχι το παρατηρούμενο». Μου φάνηκαν αξιολύπητοι έτσι που στέκονταν αμίλητοι με τα χέρια κρεμασμένα· ο ένας μάλιστα έριχνε κλεφτές ματιές στο κινητό του, ακριβώς όπως οι έφηβοι που πλήττουν στην παρέα τους.
Βγήκα έξω. Οι γιατροί είναι τελικά πιο αναλφάβητοι της ψυχής και από τον πιο αμόρφωτο χωρικό. Ξέρεις γιατί; Επειδή οι σπουδές τους θα έπρεπε να ξεκινούν ανάποδα. Να μαθαίνουν για τον θάνατο και να γυρίζουν προς τα πίσω στην αρρώστια που τον προκαλεί και ύστερα στην υγεία. Το αλφαβητάρι του γιατρού έπρεπε να αρχίζει από το ωμέγα. Ιατροδικαστική, μετά νοσολογία και τέλος φυσιολογία. Μόνο από το μαύρο φτάνεις στο λευκό, μέσα στο σκοτάδι εκτιμάς το φως και τα χρώματα.
Τέλος πάντων, σε ζάλισα με τις παραδοξολογίες μου. Είναι που μεγάλωσα και αναγκαστικά επιστρέφω στο αρχέτυπο -«το ερείπιο είναι το αρχέτυπο / οι μορφές επινοήσεις» όπως αποφαίνεται ο Λεοντάρης. Σκέφτομαι πως ο γιατρός μόνο στην ωριμότητα ή και στην απόσυρση μπορεί να φτάσει να αγγίξει αυτό το συμπύκνωμα του Ιπποκράτη· άλλωστε κι εκείνος μάλλον σε προχωρημένη ηλικία το διατύπωσε. Όμως ο βίος των περισσοτέρων είναι όπως ο βίος των εντόμων στο έλος· βραχύς και διανυμένος στον βούρκο.
Τώρα ακούω να περνάει κάτω από το μπαλκόνι μου μια τριμελής αυτοσχέδια ορχήστρα που βγάζει μεροκάματο στις ταβέρνες και τις καφετέριες. Είναι Ρομά. Ακορντεόν, ένα τουμπερλέκι και το κλαρίνο. Στέκομαι στο τελευταίο. Ήχος του αέρα που περνάει από τον κούφιο κορμό του δέντρου, το βουητό του ανέμου στο δάσος· ο ήχος του υγρού αέρα από τους πνεύμονες που περνάει από τον λάρυγγα και δονεί τις χορδές. Είναι υπέροχα τα κρουστά, είναι πλούσιο το ακορντεόν αλλά το κλαρίνο είναι το πρότυπο της αφαίρεσης των περιττών, είναι η ζεστή αντρίκια φωνή. Είναι το γουργούρισμα της φύσης όταν γαληνεύει μετά από την αντάρα της καταιγίδας.
Ευδαιμονώ.
Για δευτερόλεπτα.
Επειδή εμφανίζεται ο μηχανόβιος δαίμονας με την τρύπια εξάτμιση και τα σκοτώνει όλα. Η ευδαιμονία μου στη σιγή καταρρέει με άπειρο παφλασμό όπως κομμάτι του παγετώνα της Παταγονίας μέσα στο μεγάλο ποτάμι.
Κατάρα!
presspublica.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου