Λίλα Μήτσουρα
Μιλούν. Όλοι μιλούν και κρίνουν. Και μου λένε ποιο είναι το δικό μου καλό και των παιδιών μου. Πώς πρέπει να δουλεύω να πληρώνομαι να μεγαλώνω τα παιδιά μου, πως πρέπει να τα σπουδάζω. Γιατί τα ξέρουν όλα αυτοί. Και για αυτό τους έδωσαν υπουργικούς θώκους. Στους γνώστες του δικού μου καλού!! Γιατί εγώ είμαι ηλίθια και έχω ανάγκη τη βοήθεια τους!!!
Και επειδή είμαι ηλίθια τους ανέχομαι εκεί και΄ κάποιοι άλλοι ηλίθιοι τους έδωσαν τις υπουργικές καρέκλες που θρονιάστηκαν και τους βοηθούν ακόμα και τώρα να κάθονται καλύτερα!!!
Για να μου κάνουν εμένα τον ξερόλα.
Άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, δεν έχουν σκύψει το κεφάλι ποτέ στον ανώτερό τους επειδή έχουν ανάγκη τη δουλειά του. Άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ατελείωτες ώρες για μερικές ώρες υπερωρία για μερικά ψωροευρώ με κρατήσεις έξτρα και αυτά. Άνθρωποι που έχουν μάθει να πουλιούνται για να περνούν καλά αυτοί.
Μου μιλούν και μου φτιάχνουν το μέλλον, το δικό μου και των παιδιών μου αυτοί που δεν έχουν παιδιά, που δεν έχουν μάθει να τα φροντίζουν, δεν έχουν ξενυχτίσει ποτέ στο προσκεφάλι τους, δεν έχουν κάτσει ώρες δίπλα τους να τα μάθουν να διαβάζουν να τους εξηγήσουν ότι δεν κατάλαβαν, να σκουπίσουν τα δάκρυα τους όταν πονάει η καρδούλα τους.
Μου δίνουν συμβουλές για τα δικά μου παιδιά αυτοί που έχουν μάθει να τα κρίνουν όλα από θέση ισχύος. Και τους φτιάχνουν ένα μέλλον καθώς τους βολεύει αυτούς για να είναι τα τέλεια ρομποτάκια. Βγάζουν τα απωθημένα τους στα; δικά μου παιδιά!!! Αυτοί που δεν έχουν πάει ποτέ σε ένα δημόσιο νοσοκομείο με το σπλάχνο τους πονεμένο να περιμένουν στην ουρά και να αντιμετωπίζονται σαν να μην έχουν καμία αξία κανείς μας!!!
Με εξουσιάζουν αυτοί που έβαλαν άλλους να τους μεγαλώσουν τα δικά τους!!! Πού στη πλάτη τη δική μου και με τους δικούς μου φόρους αυτοί ζουν πλουσιοπάροχα για να έρθουν τώρα να μου κάνουν εμένα μαθήματα!!! Πώς πρέπει να ζω, να πληρώνομαι, να σπουδάζω.
ΑΥΤΟΙ!!! μου λένε πώς πρέπει να αγαπώ την πατρίδα μου!!!
ΑΥΤΟΊ!!! που την έχουν ήδη πουλήσει!!!! Μου λένε ότι πρέπει να ζω με αέρα στον αέρα τον καθαρό έξω, δίχως σπίτι, δίχως δουλειά, σαν σκλάβος,δίχως πατρίδα. Γιατί την πούλησαν για να σώσουν τα τομάρια τους και πως φταίω εγώ που την πούλησαν.
Ποιοι είναι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους εξουσιαστές μου? Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να με κάνουν θύμα? Να με εξευτελίζουν και να παρακαλάω να με αφήσουν να ζήσω αξιοπρεπώς και να πεθάνω αξιοπρεπώς.... Φορτώνουν ενοχές, μας έβαλαν στη θέση του απολογούμενου, με σκυφτό κεφάλι να κατηγορούμε τους συνανθρώπους μας, γιατί διαιρώντας βασιλεύουν... Και ανίκανοι και άτολμοι με τα χέρια δεμένα να παρακολουθούμε μια πατρίδα να ξεψυχάει ,μόνοι μας...
Και ούτε να την κλάψουμε καθώς της αξίζει δεν μπορούμε...
ΠΟΙΟΙ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΟΙ??? Ποιοι είμαστε εμείς? Και γιατί τα ανεχόμαστε? Τι φοβόμαστε? Γιατί δεν αντιστεκόμαστε όσο πρέπει? Γιατί ρε γαμώτο? Μήπως δεν αγαπάμε αρκετά τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας? Πώς ανεχόμαστε να τα βλέπουμε να ξενιτεύονται? Γιατί να ερημώνει η δική μου η χώρα από νιάτα και άξια μυαλά και να κατοικείται από άτολμους και πουλημένους?
Γιατί επιτρέπουμε στον φόβο να μας κυριεύει? Πώς επιτρέπουμε να μεγαλώνουν και να σπουδάζουν τα παιδιά μας άλλοι κατά πως θέλουν αυτοί? Αυτοί που δεν έχουν δουλέψει ποτέ και που δεν έχουν παιδιά δικά τους, ή που δεν τα έχουν μεγαλώσει αυτοί!!!
Πώς λέμε ότι αγαπάμε την πατρίδα μας και την αφήνουμε να ερημώνει?
Ερειπωμένη χώρα, δίχως νιάτα, ορμή πάθος, δίχως αγάπη.... Και ότι δεν αγαπιέται, ερημώνει και καταστρέφεται...
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Μιλούν. Όλοι μιλούν και κρίνουν. Και μου λένε ποιο είναι το δικό μου καλό και των παιδιών μου. Πώς πρέπει να δουλεύω να πληρώνομαι να μεγαλώνω τα παιδιά μου, πως πρέπει να τα σπουδάζω. Γιατί τα ξέρουν όλα αυτοί. Και για αυτό τους έδωσαν υπουργικούς θώκους. Στους γνώστες του δικού μου καλού!! Γιατί εγώ είμαι ηλίθια και έχω ανάγκη τη βοήθεια τους!!!
Και επειδή είμαι ηλίθια τους ανέχομαι εκεί και΄ κάποιοι άλλοι ηλίθιοι τους έδωσαν τις υπουργικές καρέκλες που θρονιάστηκαν και τους βοηθούν ακόμα και τώρα να κάθονται καλύτερα!!!
Για να μου κάνουν εμένα τον ξερόλα.
Άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, δεν έχουν σκύψει το κεφάλι ποτέ στον ανώτερό τους επειδή έχουν ανάγκη τη δουλειά του. Άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ατελείωτες ώρες για μερικές ώρες υπερωρία για μερικά ψωροευρώ με κρατήσεις έξτρα και αυτά. Άνθρωποι που έχουν μάθει να πουλιούνται για να περνούν καλά αυτοί.
Μου μιλούν και μου φτιάχνουν το μέλλον, το δικό μου και των παιδιών μου αυτοί που δεν έχουν παιδιά, που δεν έχουν μάθει να τα φροντίζουν, δεν έχουν ξενυχτίσει ποτέ στο προσκεφάλι τους, δεν έχουν κάτσει ώρες δίπλα τους να τα μάθουν να διαβάζουν να τους εξηγήσουν ότι δεν κατάλαβαν, να σκουπίσουν τα δάκρυα τους όταν πονάει η καρδούλα τους.
Μου δίνουν συμβουλές για τα δικά μου παιδιά αυτοί που έχουν μάθει να τα κρίνουν όλα από θέση ισχύος. Και τους φτιάχνουν ένα μέλλον καθώς τους βολεύει αυτούς για να είναι τα τέλεια ρομποτάκια. Βγάζουν τα απωθημένα τους στα; δικά μου παιδιά!!! Αυτοί που δεν έχουν πάει ποτέ σε ένα δημόσιο νοσοκομείο με το σπλάχνο τους πονεμένο να περιμένουν στην ουρά και να αντιμετωπίζονται σαν να μην έχουν καμία αξία κανείς μας!!!
Με εξουσιάζουν αυτοί που έβαλαν άλλους να τους μεγαλώσουν τα δικά τους!!! Πού στη πλάτη τη δική μου και με τους δικούς μου φόρους αυτοί ζουν πλουσιοπάροχα για να έρθουν τώρα να μου κάνουν εμένα μαθήματα!!! Πώς πρέπει να ζω, να πληρώνομαι, να σπουδάζω.
ΑΥΤΟΙ!!! μου λένε πώς πρέπει να αγαπώ την πατρίδα μου!!!
ΑΥΤΟΊ!!! που την έχουν ήδη πουλήσει!!!! Μου λένε ότι πρέπει να ζω με αέρα στον αέρα τον καθαρό έξω, δίχως σπίτι, δίχως δουλειά, σαν σκλάβος,δίχως πατρίδα. Γιατί την πούλησαν για να σώσουν τα τομάρια τους και πως φταίω εγώ που την πούλησαν.
Ποιοι είναι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους εξουσιαστές μου? Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να με κάνουν θύμα? Να με εξευτελίζουν και να παρακαλάω να με αφήσουν να ζήσω αξιοπρεπώς και να πεθάνω αξιοπρεπώς.... Φορτώνουν ενοχές, μας έβαλαν στη θέση του απολογούμενου, με σκυφτό κεφάλι να κατηγορούμε τους συνανθρώπους μας, γιατί διαιρώντας βασιλεύουν... Και ανίκανοι και άτολμοι με τα χέρια δεμένα να παρακολουθούμε μια πατρίδα να ξεψυχάει ,μόνοι μας...
Και ούτε να την κλάψουμε καθώς της αξίζει δεν μπορούμε...
ΠΟΙΟΙ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΟΙ??? Ποιοι είμαστε εμείς? Και γιατί τα ανεχόμαστε? Τι φοβόμαστε? Γιατί δεν αντιστεκόμαστε όσο πρέπει? Γιατί ρε γαμώτο? Μήπως δεν αγαπάμε αρκετά τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας? Πώς ανεχόμαστε να τα βλέπουμε να ξενιτεύονται? Γιατί να ερημώνει η δική μου η χώρα από νιάτα και άξια μυαλά και να κατοικείται από άτολμους και πουλημένους?
Γιατί επιτρέπουμε στον φόβο να μας κυριεύει? Πώς επιτρέπουμε να μεγαλώνουν και να σπουδάζουν τα παιδιά μας άλλοι κατά πως θέλουν αυτοί? Αυτοί που δεν έχουν δουλέψει ποτέ και που δεν έχουν παιδιά δικά τους, ή που δεν τα έχουν μεγαλώσει αυτοί!!!
Πώς λέμε ότι αγαπάμε την πατρίδα μας και την αφήνουμε να ερημώνει?
Ερειπωμένη χώρα, δίχως νιάτα, ορμή πάθος, δίχως αγάπη.... Και ότι δεν αγαπιέται, ερημώνει και καταστρέφεται...
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου