Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Εκλογές στις ΗΠΑ. Εκλογές που η έκβασή τους δεν επηρεάζει μόνο τους αμερικανούς αλλά όλους τους ανθρώπους του πλανήτη. Μόνο που κανείς δεν γνωρίζει ποιες είναι οι πολιτικές και κατ’ επέκταση ποιες οι διαφορές μεταξύ των δύο υποψηφίων. Τι αλήθεια πρεσβεύει η Χίλαρι Κλίντον και τι ο Ντόναλντ Τραμπ; Κανείς δεν γνωρίζει. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι η αντιπαράθεση γίνεται για την υγεία της Κλίντον και κάποια emails, και, από την άλλη πλευρά, για την αντιμετώπιση των γυναικών από τον Τραμπ! Εύλογα, λοιπόν, η Σούζαν Σάραντον δηλώνει πως «…δεν πρόκειται να ψηφίσω με το... αιδοίο μου. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο και δεν θέλω να ξοδέψω τον χρόνο μου μιλώντας για τον έναν ή τον άλλον…». Η ηθοποιός και ακτιβίστρια εκτιμά πως οι ΗΠΑ έχουν βρεθεί σε δύσκολη κατάσταση πολιτικά ακριβώς επειδή οι πολίτες για πολλά χρόνια ψηφίζουν το λιγότερο «κακό από τα δυο».
Στο βιβλίο Homo Americanus (Καστανιώτης, 2008) είχαμε διατυπώσει την άποψη ότι «…οι ΗΠΑ ως χώρα έχει δεχτεί τα μεγαλύτερα μεταναστευτικά κύματα στην ιστορία. Και γι’ αυτό ανέπτυξε μία ποικιλότροπη πολιτική συμπεριλήψεων (ενσωμάτωσης) και αποκλεισμών. Κυρίως ανέπτυξε τις τεχνικές μετάθεσης της κεντρικής σύγκρουσης στην περιφέρεια μέσω της διόγκωσης των πολιτισμικών διαφορών των «κάτω», των γηγενών και των ξένων (νέων μεταναστών).» Με άλλα λόγια, η αντιπαράθεση των δύο μεγάλων κομμάτων στις ΗΠΑ γίνεται σε δευτερογενή ζητήματα, όπως οι αμβλώσεις, τα σεξουαλικά σκάνδαλα, η απαγόρευση των όπλων και άλλα παρόμοια. Κι αυτό γιατί η πολιτική τους είναι επί της ουσίας ίδια. Όμως, μαζί με τα δευτερογενή ζητήματα αναδεικνύουν και ένα βασικό, τη μετανάστευση. Γιατί αυτό; Μα, για να φέρουν σε αντιπαράθεση τους ενσωματωμένους μετανάστες (οι ΗΠΑ ως γνωστόν είναι ένα έθνος μεταναστών) με τους νέους –παράτυπους- μετανάστες. Αυτή η πολιτική ασκείται και από τα δύο κόμματα με τους ρεπουμπλικανούς να διαφοροποιούνται ως προς την σκληρότητα. Αλλά το ίδιο σκοτώνουν τους αφροαμερικανούς οι αστυνομικοί είτε είναι οι δημοκρατικοί είτε οι ρεπουμπλικάνοι στην εξουσία.
Τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι μεγαλύτερες βιομηχανικές δημοκρατίες αντιμετωπίζουν σήμερα μια τέτοια σύγκρουση, που αν εδραιωθεί και σκληρυνθεί μέσα στο πολιτικό αδιέξοδο, τότε το έδαφος θα είναι και πάλι έτοιμο για την πολιτική παρόρμηση που είναι γνωστή ως φασισμός. «Οι αναπτυγμένες χώρες έχουν μπει σε μια προ-φασιστική κοινωνική κατάσταση που θα ωριμάσει με άσχημο τρόπο εάν επικρατήσουν οι επιταγές της αγοράς, εάν το εμπόριο και η χρηματοπιστωτική οικονομία αρνηθούν να υιοθετήσουν διαλλακτικότερες επιδιώξεις» γράφει, εδώ και πολλά χρόνια, ο Ουίλιαμ Γκρέιντερ, αρχισυντάκτης του περιοδικού Rolling Stone. Η περίπτωση της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας φαίνεται να επιβεβαιώνουν τις θέσεις αυτές που επαληθεύονται ακόμα περισσότερο στις ΗΠΑ όπου οι ομοϊδεάτες της Λεπέν βρίσκονται ήδη στην εξουσία καθώς είναι ενσωματωμένοι στα δύο μεγάλα κόμματα, πρωτίστως στο ρεπουμπλικανικό. Σε κάθε περίπτωση, παντού υπάρχει σήμερα ένα πρόβλημα πολιτικής αντιπροσώπευσης των «κάτω», καθώς εκπροσωπούνται μόνο οι «πάνω», και δη οι πλανητικοί.
Όπως αναφέρουμε στο Homo Americanus: «Ενίοτε οι ιστορικές αναλογίες βοηθούν να «δούμε» το μέλλον. Αλλά πάντα οι αναγωγές είναι επικίνδυνες όταν πρόκειται για ριζικές αλλαγές. Πάντως, όλα είναι ανοιχτά. Και αυτή ή η άλλη έκβαση θα εξαρτηθεί από το συσχετισμό δυνάμεων, που αυτή τη στιγμή είναι καταφανώς υπέρ των «πλανητικών πάνω». Οι τελευταίοι δρουν χωρίς αντίπαλο αφού ένα κίνημα των «πλανητικών κάτω» δεν υφίσταται ούτε είναι ορατό ακόμη. Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός εξακολουθούν να δημιουργούν της αποσσυσωματώσεις και τις πολυδιασπάσεις των «κάτω» σε εθνικό επίπεδο. Στο πλανητικό πεδίο δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο εκτός από το «φόρουμ» στο οποίο επενδύει ο Νόαμ Τσόμσκι και που μέχρι στιγμής είναι η «σκιά» του G8, εξαντλούμενο σ’ ένα αντίπαλο θέαμα, που αποκτάει νόημα και διαφεύγει από τον έλεγχο μόνο όταν έχει νεκρούς.
Καμία νέα «πίστη», κανένα νέο ιδεολογικό όχημα των «κάτω» δεν υπάρχει που να αντιπαρατίθεται ισχυρά στο αξιακό σύστημα των «πάνω», που είναι το Εγώ και το Χρήμα. Η ισορροπία μεταξύ οικονομίας και κοινωνίας με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» είναι μία πλάνη, όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, καθώς η προσπάθεια διαμόρφωσης κάτι τέτοιου σε εθνικό επίπεδο είναι σαν να προσπαθεί κανείς να ξεφύγει μόνος του από την παγκόσμια μαφία. Συνεπώς, ή θα υπάρξει ένα παγκόσμιο κίνημα που δεν θα αμύνεται απλώς αλλά και θα προτείνει, αντιπαραθέτοντας ένα νέο είδος ανθρώπου στο σημερινό εγωτικό κανίβαλο, ένα είδος που θα βρίσκει τον εαυτό του και την πλήρωσή του στο Εμείς, στη συλλογικότητα, που θα επανεφεύρει την Αγάπη (σ.σ. για τον Άνθρωπο όπου Γης και όχι μόνο για τους Έλληνες όπως θέλει η Χρυσή Αυγή και εσχάτως, δυστυχώς, και ο Ιερώνυμος) ως αρμό των διυποκειμενικών σχέσεων σε βάρος της δύναμης και της απληστίας, που θα προτείνει μία προοπτική της εργασίας που δεν θα είναι άχθος αλλά δημιουργία, ή η σημερινή κίνηση με ιλιγγιώδη ταχύτητα του κανιβαλικού καπιταλισμού, που ήδη έχει στρατιωτικοποιήσει τις οικονομικές σχέσεις και σαρώνει το κράτος πρόνοιας, προς την άβυσσο θα συνεχιστεί αδιατάρακτα.
Με άλλα λόγια, χρειάζεται ένα παγκόσμιο κίνημα της διευρυμένης πολιτικής και κοινωνικής «οικολογίας», που θα περιλαμβάνει τη σχέση μας με τη φύση (που σημαίνει επίσης ένα οικονομικό όριο στη συσσώρευση αλλά και να ξαναγίνουμε «φυσικοί») αλλά και τις σχέσεις μεταξύ των κατοίκων του «οίκου» που λέγεται Γη, των ανθρώπων ως μερών της φύσης.
Αυτό σημαίνει επανένταξη του ανθρώπου και του πνεύματός του στη φύση και τη φύση του. Σημαίνει μια νέα φιλοσοφία και στάση ζωής, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δεν είναι εκτός αλλά εντός της φύσης. Σημαίνει εξάλειψη του ρατσισμού και σε πολιτικό επίπεδο απάλειψη της δυνατότητας των «πάνω» να μεταθέτουν τις συγκρούσεις στην περιφέρεια, δημιουργώντας τους εμφυλίους των «κάτω». Όλοι οι «κάτω» είμαστε μετανάστες στο σπίτι μας, ακόμη και στον εαυτό μας. Γι’ αυτό όλοι «οι άλλοι (δεν είμαστε αλλά αντικειμενικά) είναι εμείς».
Ο πλούτος του μείγματος που θα δημιουργηθεί από αυτή τη συνάντηση ανθρώπων και πολιτισμών θα είναι εκρηκτικό και θα παράσχει ένα νέο πλούσιο νόημα ζωής όχι μόνο για τους «κάτω» αλλά και για τους «πάνω». Με άλλα λόγια, οι «κάτω», όπως έχει συμβεί μέχρι τώρα, θα εκφράσουν και τα υπαρξιακά και οντολογικά αιτήματα των «πάνω».
Βέβαια, «το μέλλον διαρκεί πολύ», όπως κάθε μεταβατική περίοδος, όπως κάθε εποχή μεταξύ των εποχών, όπως κάθε μεσαίωνας, όπου το παλιό έχει ξεθυμάνει τελείως αλλά το καινούργιο δεν έχει ακόμη εμφανιστεί…».
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Εκλογές στις ΗΠΑ. Εκλογές που η έκβασή τους δεν επηρεάζει μόνο τους αμερικανούς αλλά όλους τους ανθρώπους του πλανήτη. Μόνο που κανείς δεν γνωρίζει ποιες είναι οι πολιτικές και κατ’ επέκταση ποιες οι διαφορές μεταξύ των δύο υποψηφίων. Τι αλήθεια πρεσβεύει η Χίλαρι Κλίντον και τι ο Ντόναλντ Τραμπ; Κανείς δεν γνωρίζει. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι η αντιπαράθεση γίνεται για την υγεία της Κλίντον και κάποια emails, και, από την άλλη πλευρά, για την αντιμετώπιση των γυναικών από τον Τραμπ! Εύλογα, λοιπόν, η Σούζαν Σάραντον δηλώνει πως «…δεν πρόκειται να ψηφίσω με το... αιδοίο μου. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο και δεν θέλω να ξοδέψω τον χρόνο μου μιλώντας για τον έναν ή τον άλλον…». Η ηθοποιός και ακτιβίστρια εκτιμά πως οι ΗΠΑ έχουν βρεθεί σε δύσκολη κατάσταση πολιτικά ακριβώς επειδή οι πολίτες για πολλά χρόνια ψηφίζουν το λιγότερο «κακό από τα δυο».
Στο βιβλίο Homo Americanus (Καστανιώτης, 2008) είχαμε διατυπώσει την άποψη ότι «…οι ΗΠΑ ως χώρα έχει δεχτεί τα μεγαλύτερα μεταναστευτικά κύματα στην ιστορία. Και γι’ αυτό ανέπτυξε μία ποικιλότροπη πολιτική συμπεριλήψεων (ενσωμάτωσης) και αποκλεισμών. Κυρίως ανέπτυξε τις τεχνικές μετάθεσης της κεντρικής σύγκρουσης στην περιφέρεια μέσω της διόγκωσης των πολιτισμικών διαφορών των «κάτω», των γηγενών και των ξένων (νέων μεταναστών).» Με άλλα λόγια, η αντιπαράθεση των δύο μεγάλων κομμάτων στις ΗΠΑ γίνεται σε δευτερογενή ζητήματα, όπως οι αμβλώσεις, τα σεξουαλικά σκάνδαλα, η απαγόρευση των όπλων και άλλα παρόμοια. Κι αυτό γιατί η πολιτική τους είναι επί της ουσίας ίδια. Όμως, μαζί με τα δευτερογενή ζητήματα αναδεικνύουν και ένα βασικό, τη μετανάστευση. Γιατί αυτό; Μα, για να φέρουν σε αντιπαράθεση τους ενσωματωμένους μετανάστες (οι ΗΠΑ ως γνωστόν είναι ένα έθνος μεταναστών) με τους νέους –παράτυπους- μετανάστες. Αυτή η πολιτική ασκείται και από τα δύο κόμματα με τους ρεπουμπλικανούς να διαφοροποιούνται ως προς την σκληρότητα. Αλλά το ίδιο σκοτώνουν τους αφροαμερικανούς οι αστυνομικοί είτε είναι οι δημοκρατικοί είτε οι ρεπουμπλικάνοι στην εξουσία. Τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι μεγαλύτερες βιομηχανικές δημοκρατίες αντιμετωπίζουν σήμερα μια τέτοια σύγκρουση, που αν εδραιωθεί και σκληρυνθεί μέσα στο πολιτικό αδιέξοδο, τότε το έδαφος θα είναι και πάλι έτοιμο για την πολιτική παρόρμηση που είναι γνωστή ως φασισμός. «Οι αναπτυγμένες χώρες έχουν μπει σε μια προ-φασιστική κοινωνική κατάσταση που θα ωριμάσει με άσχημο τρόπο εάν επικρατήσουν οι επιταγές της αγοράς, εάν το εμπόριο και η χρηματοπιστωτική οικονομία αρνηθούν να υιοθετήσουν διαλλακτικότερες επιδιώξεις» γράφει, εδώ και πολλά χρόνια, ο Ουίλιαμ Γκρέιντερ, αρχισυντάκτης του περιοδικού Rolling Stone. Η περίπτωση της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας φαίνεται να επιβεβαιώνουν τις θέσεις αυτές που επαληθεύονται ακόμα περισσότερο στις ΗΠΑ όπου οι ομοϊδεάτες της Λεπέν βρίσκονται ήδη στην εξουσία καθώς είναι ενσωματωμένοι στα δύο μεγάλα κόμματα, πρωτίστως στο ρεπουμπλικανικό. Σε κάθε περίπτωση, παντού υπάρχει σήμερα ένα πρόβλημα πολιτικής αντιπροσώπευσης των «κάτω», καθώς εκπροσωπούνται μόνο οι «πάνω», και δη οι πλανητικοί.
Όπως αναφέρουμε στο Homo Americanus: «Ενίοτε οι ιστορικές αναλογίες βοηθούν να «δούμε» το μέλλον. Αλλά πάντα οι αναγωγές είναι επικίνδυνες όταν πρόκειται για ριζικές αλλαγές. Πάντως, όλα είναι ανοιχτά. Και αυτή ή η άλλη έκβαση θα εξαρτηθεί από το συσχετισμό δυνάμεων, που αυτή τη στιγμή είναι καταφανώς υπέρ των «πλανητικών πάνω». Οι τελευταίοι δρουν χωρίς αντίπαλο αφού ένα κίνημα των «πλανητικών κάτω» δεν υφίσταται ούτε είναι ορατό ακόμη. Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός εξακολουθούν να δημιουργούν της αποσσυσωματώσεις και τις πολυδιασπάσεις των «κάτω» σε εθνικό επίπεδο. Στο πλανητικό πεδίο δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο εκτός από το «φόρουμ» στο οποίο επενδύει ο Νόαμ Τσόμσκι και που μέχρι στιγμής είναι η «σκιά» του G8, εξαντλούμενο σ’ ένα αντίπαλο θέαμα, που αποκτάει νόημα και διαφεύγει από τον έλεγχο μόνο όταν έχει νεκρούς.
Καμία νέα «πίστη», κανένα νέο ιδεολογικό όχημα των «κάτω» δεν υπάρχει που να αντιπαρατίθεται ισχυρά στο αξιακό σύστημα των «πάνω», που είναι το Εγώ και το Χρήμα. Η ισορροπία μεταξύ οικονομίας και κοινωνίας με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» είναι μία πλάνη, όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, καθώς η προσπάθεια διαμόρφωσης κάτι τέτοιου σε εθνικό επίπεδο είναι σαν να προσπαθεί κανείς να ξεφύγει μόνος του από την παγκόσμια μαφία. Συνεπώς, ή θα υπάρξει ένα παγκόσμιο κίνημα που δεν θα αμύνεται απλώς αλλά και θα προτείνει, αντιπαραθέτοντας ένα νέο είδος ανθρώπου στο σημερινό εγωτικό κανίβαλο, ένα είδος που θα βρίσκει τον εαυτό του και την πλήρωσή του στο Εμείς, στη συλλογικότητα, που θα επανεφεύρει την Αγάπη (σ.σ. για τον Άνθρωπο όπου Γης και όχι μόνο για τους Έλληνες όπως θέλει η Χρυσή Αυγή και εσχάτως, δυστυχώς, και ο Ιερώνυμος) ως αρμό των διυποκειμενικών σχέσεων σε βάρος της δύναμης και της απληστίας, που θα προτείνει μία προοπτική της εργασίας που δεν θα είναι άχθος αλλά δημιουργία, ή η σημερινή κίνηση με ιλιγγιώδη ταχύτητα του κανιβαλικού καπιταλισμού, που ήδη έχει στρατιωτικοποιήσει τις οικονομικές σχέσεις και σαρώνει το κράτος πρόνοιας, προς την άβυσσο θα συνεχιστεί αδιατάρακτα.
Με άλλα λόγια, χρειάζεται ένα παγκόσμιο κίνημα της διευρυμένης πολιτικής και κοινωνικής «οικολογίας», που θα περιλαμβάνει τη σχέση μας με τη φύση (που σημαίνει επίσης ένα οικονομικό όριο στη συσσώρευση αλλά και να ξαναγίνουμε «φυσικοί») αλλά και τις σχέσεις μεταξύ των κατοίκων του «οίκου» που λέγεται Γη, των ανθρώπων ως μερών της φύσης.
Αυτό σημαίνει επανένταξη του ανθρώπου και του πνεύματός του στη φύση και τη φύση του. Σημαίνει μια νέα φιλοσοφία και στάση ζωής, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δεν είναι εκτός αλλά εντός της φύσης. Σημαίνει εξάλειψη του ρατσισμού και σε πολιτικό επίπεδο απάλειψη της δυνατότητας των «πάνω» να μεταθέτουν τις συγκρούσεις στην περιφέρεια, δημιουργώντας τους εμφυλίους των «κάτω». Όλοι οι «κάτω» είμαστε μετανάστες στο σπίτι μας, ακόμη και στον εαυτό μας. Γι’ αυτό όλοι «οι άλλοι (δεν είμαστε αλλά αντικειμενικά) είναι εμείς».
Ο πλούτος του μείγματος που θα δημιουργηθεί από αυτή τη συνάντηση ανθρώπων και πολιτισμών θα είναι εκρηκτικό και θα παράσχει ένα νέο πλούσιο νόημα ζωής όχι μόνο για τους «κάτω» αλλά και για τους «πάνω». Με άλλα λόγια, οι «κάτω», όπως έχει συμβεί μέχρι τώρα, θα εκφράσουν και τα υπαρξιακά και οντολογικά αιτήματα των «πάνω».
Βέβαια, «το μέλλον διαρκεί πολύ», όπως κάθε μεταβατική περίοδος, όπως κάθε εποχή μεταξύ των εποχών, όπως κάθε μεσαίωνας, όπου το παλιό έχει ξεθυμάνει τελείως αλλά το καινούργιο δεν έχει ακόμη εμφανιστεί…».
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου