Του Γ.Α.Λυγκουνάκη
Διατρέχοντας το εξωκοινοβούλιο από άκρου εις άκρον στα πλαίσια των διεργασιών και των πολιτικών ζυμώσεων για τη ΔιΕΕξοδο, ένα από τα πράματα που παρατήρησα με τη πρώτη ήταν τα απομεινάρια του πολιτικού μεγαλοϊδεατισμού εκάστου χώρου, προερχόμενα από άλλες εποχές ευημερίας τη πολιτικής στη χώρα.
Το κύριο πρόβλημα κατά τη δική μου εκτίμηση δεν είναι η άρνηση των πολιτικά «στρατευμένων» να συνεργαστούν μεταξύ τους αλλά η μόνιμη υποδόρια προσπάθεια για ένα καλύτερο πολιτικό «πλασάρισμα» σε σχέση με τους υπολοίπους συναγωνιστές, η θέαση του τωρινού συναγωνιστή ως μελλοντικού ανταγωνιστή. Αυτό δεν το αντιμετωπίζω ως «ελληνική» ή «ανθρώπινη» αρρώστια ή αδυναμία αλλά ως εγγενές στοιχείο μιας πολιτικής διαπραγμάτευσης βασισμένο στην πρακτική της ζύμωσης, τόσο μεταξύ των ίδιων των εμπλεκομένων όσο και στη βάση της κοινωνίας.
Σε απλά ελληνικά ο καθένας θεωρεί πως έχει τον ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό να πείσει στο μέλλον την ελληνική κοινωνία παραμερίζοντας τους υπολοίπους συμβαλλομένους στο Μέτωπο. Ο μόνος λόγος ίσως που χρειάζεται το μέτωπο άρα είναι η κρίσιμη μάζα, κινηματικά, οικονομικά και επικοινωνιακά, η πλατφόρμα που θα του δώσει το σημείο εκκίνησης για να παίξει το έργο του.
Η ιστορική πραγματικότητα όμως έδειξε άλλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ξεκίνησε ως η πρώτη μεγάλη πολιτική προσπάθεια στη χώρα για τέτοιου είδους ζύμωση, τόσο μεταξύ των πολιτικά ενεργών όσο και στη βάση της κοινωνίας. Με την εκλογική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ δε, έκανε το μεγάλο άλμα της γεφύρωσης των δύο ανειρήνευτων στρατοπέδων στη χώρα. Ήταν κατά ένα τρόπο η επίσημη συνθήκη ειρήνης μετά τον Εμφύλιο. Το αντεπιχείρημα πως όλα αυτά ήταν στημένα και προαποφασισμένα είναι ξεκάθαρα προϊόν πολιτικής αμορφωσιάς. Μπορεί η ηγεσία να ήταν στημένη, αλλά η ζύμωση στη βάση ήταν αλήθεια. Το ερώτημα είναι εάν αυτού του είδους η ζύμωση έφτασε στα όρια και στο ιστορικό της τέλος. Η δική μου πεποίθηση πως ναι, δεν σημαίνει πως οι πολιτικώς στρατευμένοι είμαστε πλέον ανήμποροι και άχρηστοι. Σημαίνει απλώς πως ο Έλληνας όσο και αν τον στίψεις ιδεολογικά δεν έχει κάτι άλλο να βγάλει.
Άρα πρέπει να το πιάσεις αλλιώς, στα επίπεδα που πραγματικά τον ενδιαφέρουν και εκεί έχει να δώσει. Όπως έχω επιχειρηματολογήσει και αλλού, ο «απολίτικος» δεν είναι κατ’ανάγκην πραγματικά αποσυρμένος από την πραγματικότητα καθόλου. Είναι απλώς ένας άνθρωπος που κανείς ποτέ δεν τον ρώτησε τι πραγματικά θέλει. Εκεί είναι που πρέπει να στραφούμε, να απευθυνθούμε και να δουλέψουμε. Στους πόθους, στα όνειρα και στις επιδιώξεις της σιωπηλής πλειοψηφίας.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Διατρέχοντας το εξωκοινοβούλιο από άκρου εις άκρον στα πλαίσια των διεργασιών και των πολιτικών ζυμώσεων για τη ΔιΕΕξοδο, ένα από τα πράματα που παρατήρησα με τη πρώτη ήταν τα απομεινάρια του πολιτικού μεγαλοϊδεατισμού εκάστου χώρου, προερχόμενα από άλλες εποχές ευημερίας τη πολιτικής στη χώρα.
Το κύριο πρόβλημα κατά τη δική μου εκτίμηση δεν είναι η άρνηση των πολιτικά «στρατευμένων» να συνεργαστούν μεταξύ τους αλλά η μόνιμη υποδόρια προσπάθεια για ένα καλύτερο πολιτικό «πλασάρισμα» σε σχέση με τους υπολοίπους συναγωνιστές, η θέαση του τωρινού συναγωνιστή ως μελλοντικού ανταγωνιστή. Αυτό δεν το αντιμετωπίζω ως «ελληνική» ή «ανθρώπινη» αρρώστια ή αδυναμία αλλά ως εγγενές στοιχείο μιας πολιτικής διαπραγμάτευσης βασισμένο στην πρακτική της ζύμωσης, τόσο μεταξύ των ίδιων των εμπλεκομένων όσο και στη βάση της κοινωνίας.
Σε απλά ελληνικά ο καθένας θεωρεί πως έχει τον ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό να πείσει στο μέλλον την ελληνική κοινωνία παραμερίζοντας τους υπολοίπους συμβαλλομένους στο Μέτωπο. Ο μόνος λόγος ίσως που χρειάζεται το μέτωπο άρα είναι η κρίσιμη μάζα, κινηματικά, οικονομικά και επικοινωνιακά, η πλατφόρμα που θα του δώσει το σημείο εκκίνησης για να παίξει το έργο του.
Η ιστορική πραγματικότητα όμως έδειξε άλλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ξεκίνησε ως η πρώτη μεγάλη πολιτική προσπάθεια στη χώρα για τέτοιου είδους ζύμωση, τόσο μεταξύ των πολιτικά ενεργών όσο και στη βάση της κοινωνίας. Με την εκλογική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ δε, έκανε το μεγάλο άλμα της γεφύρωσης των δύο ανειρήνευτων στρατοπέδων στη χώρα. Ήταν κατά ένα τρόπο η επίσημη συνθήκη ειρήνης μετά τον Εμφύλιο. Το αντεπιχείρημα πως όλα αυτά ήταν στημένα και προαποφασισμένα είναι ξεκάθαρα προϊόν πολιτικής αμορφωσιάς. Μπορεί η ηγεσία να ήταν στημένη, αλλά η ζύμωση στη βάση ήταν αλήθεια. Το ερώτημα είναι εάν αυτού του είδους η ζύμωση έφτασε στα όρια και στο ιστορικό της τέλος. Η δική μου πεποίθηση πως ναι, δεν σημαίνει πως οι πολιτικώς στρατευμένοι είμαστε πλέον ανήμποροι και άχρηστοι. Σημαίνει απλώς πως ο Έλληνας όσο και αν τον στίψεις ιδεολογικά δεν έχει κάτι άλλο να βγάλει.
Άρα πρέπει να το πιάσεις αλλιώς, στα επίπεδα που πραγματικά τον ενδιαφέρουν και εκεί έχει να δώσει. Όπως έχω επιχειρηματολογήσει και αλλού, ο «απολίτικος» δεν είναι κατ’ανάγκην πραγματικά αποσυρμένος από την πραγματικότητα καθόλου. Είναι απλώς ένας άνθρωπος που κανείς ποτέ δεν τον ρώτησε τι πραγματικά θέλει. Εκεί είναι που πρέπει να στραφούμε, να απευθυνθούμε και να δουλέψουμε. Στους πόθους, στα όνειρα και στις επιδιώξεις της σιωπηλής πλειοψηφίας.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου