ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΟΡΕΙΑ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ

Μια ντετερμινιστική ματιά στη παγκόσμια αταξία

Μέσα στους αιώνες της καταγεγραμμένης ιστορίας συναντάμε αμέτρητες ίντριγκες, συνομωσίες, μηχανορραφίες, εκβιασμούς, φόνους και γενοκτονίες στα διαρκή παιχνίδια εξουσίας των εκάστοτε κυρίαρχων με στόχο την καθυπόταξη των μαζών και την εκμετάλλευση τους προς όφελος ελαχίστων. Πριν δυο χιλιάδες χρόνια, το να ανακηρυχτεί κάποιος βασιλιάς ή αυτοκράτορας αποτελούσε και το ουσιώδες βήμα για την θεοποίηση του με γνώμονα πάντα την πλήρη αποστασιοποίηση του από το σύνολο των υπηκόων του.

Οι στρατιωτικές δυνάμεις καταστολής–περιφρούρησης-επέκτασης αποτελούσαν το κύριο μοχλό για την εδραίωση της κυριαρχίας των αρχόντων. Ήταν τέτοια η έκταση των πολέμων και των συγκρούσεων που για το μέγεθος του συνολικού πληθυσμού της ανθρωπότητας αποτελούσε μια αντίστοιχη δυναμική του παντοιοτρόπως εμφανούς πλέον οικολογικού παίγνιου θύτη-θύματος. Μια τακτική η οποία αφάνιζε εχθρούς και κατατρόπωνε αντιπάλους.

Η αργοπορία της εξέλιξης της τεχνολογίας ή και ακόμα η εξαφάνιση αυτής, ήταν μια τακτική που ακολουθήθηκε από τους έχοντες ώστε να υπάρχει η δυνατότητα υποδούλωσης του κόσμου με τις υπάρχουσες δυνατότητες και φυσικά με την εξοντωτική εργασία δούλων και υποζυγίων με αντίστοιχη έλλειψη τροφής, εκπαίδευσης και υγιεινής ώστε να στραγγαλιστεί η όποια διάθεση για περαιτέρω σκέψη. Το ότι τα ζώα προς εκμετάλλευση ήταν περισσότερα από τους κατοίκους σήμαινε και την μεγαλύτερη αξία αυτών από εκείνους. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν χώρες που έχουν μεγαλύτερο αριθμό κτηνών από ότι κατοίκους χωρίς όμως την παλαιά αναντιστοιχία συγκριτικής αξίας.

Στην ασταμάτητη κούρσα των εξοπλισμών για την επικράτηση στο πεδίο της μάχης όσο και στην επιβολή στο πλουτοπαραγωγικό ανθρώπινο δυναμικό, ο βασικός στόχος ήταν ο πόλεμος. Μόνο μέσα σε συνθήκες εύθραυστης ειρήνης και μακριά από γεωγραφικά επικίνδυνες περιοχές ήταν δυνατό να αναπτυχθούν οι βάσεις για την άνθιση του πολιτισμού με έλεγχο όμως επί των φυσικών φιλοσόφων και μετέπειτα επιστημόνων ώστε το έργο τους να είναι συμβατό με τα συμφέροντα των εξουσιαστών.

Και ενώ υπήρξε η δυνατότητα και η εφαρμογή νέων ιδεών τόσο στο κομμάτι της επιβίωσης των υφιστάμενων αλλά και της μακροημέρευσης των δυναστειών, η απληστία των ολίγων έφερνε πάντα ολέθρια αποτελέσματα στην μορφοποιούμενη κοινωνία. Έχοντας ταυτόχρονα επικρατήσει δοξασίες, θρησκείες, φυλετικές διαφορές και διακρίσεις, δημιουργήθηκε ένα μόνιμο εκρηκτικό μείγμα που στοίχειωνε την μοίρα των ανθρώπων μετατρέποντας τις ζωές των περισσοτέρων σε μαρτύριο.

Στο πέρασμα των αιώνων και μετά από σημαντικές ενδορήξεις των οικονομικών συστημάτων, αργά αλλά σταθερά μικρές και μεγάλες τεχνολογικές εφευρέσεις δημιουργήσαν τις κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης σε μεγάλα κοινωνικά κύτταρα όπως οι μητροπόλεις όπου ήταν ταυτόχρονα και τα κέντρα εξουσίας. Όπως ήταν σημαντικό να συμβεί, μαζί με τις βελτιώσεις στην καθημερινότητα εμφανίστηκαν και οι δυνατότητες αύξησης της παραγωγής και η εντατικοποίηση του εμπορίου. Καθώς όμως οι πρώτες ύλες δεν ήταν πάντα στα όρια των χωρών, έπρεπε να υπάρξει κατάκτηση νέων εδαφών για να σιγουρευτεί η συνεχής διόγκωση των εμπορικών ανταλλαγών με στόχο την μεγιστοποίηση του κέρδους πάντα για την μειοψηφία.

Έτσι δεν είναι καθόλου παράξενη η συμπεριφορά του ανθρώπου ως κυρίαρχου επι της Γης με προοπτικές για μελλοντικές πλανητικές κατακτήσεις. Όμως εκ των πράγματων αυτή η μετοίκηση και αγκίστρωση σε κάποιον άλλο ή άλλους πλανήτες, δεν είναι ιδιαίτερα εφικτή για τα μοντέρνα δεδομένα. Λαμβάνοντας υπόψη και την μέγιστη ζημιά που προκαλούμε εμείς ως αδηφάγα πλάσματα, γίνεται αμέσως κατανοητό ότι ενώ η μεγέθυνση είναι η μοναδική οικονομική στρατηγική παγκοσμίως, η εξέλιξη της τεχνολογίας δημιουργεί ρήγματα στις εργασιακές σχέσεις, σε συνδυασμό βεβαίως με την παγιωμένη εκμετάλλευση του κάθε πολίτη ώστε αυτός να πιστεύει ότι υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον για εκείνον ή ότι υπάρχουν δυνατότητες βελτίωσης της οικονομικής του κατάστασης μέσω της εργασίας, όντας εν δυνάμει άνεργος.

Και επειδή τα όρια του παγκόσμιου σπιτιού μας είναι δεδομένα, αντί να οδηγηθούμε προς την αλλαγή του στόχου παραγωγής με την αντίστοιχη μείωση του κέρδους και την κάλυψη των αναγκών του συνολικού πληθυσμού οπουδήποτε, αντιθέτως εμμένουμε στην στρεβλή και σκάρτη νοοτροπία υπερκατανάλωσης όπου πλέον και εμείς οι ίδιοι αποτελούμε προϊόντα προς ανάλωση αδιαφορώντας ακόμα και για το μέλλον της αμέσως επομένης γενεάς.

Οπότε επανερχόμαστε πάλι στο σκεπτικό της μείωσης του πληθυσμού που αν στα παλιότερα χρονιά ήταν μη συνειδητοποιημένο και συνυφασμένο με την εξόντωση του οποιουδήποτε άλλου, τώρα ο νόμος είναι καθολικός και πρέπει οπωσδήποτε να αφαιρεθούν εκατοντάδες εκατομμύρια ζωές και να διαλυθούν όλες οι υποδομές για συνεχιστεί το γαϊτανάκι των επικυρίαρχων.

Αν και πιθανόν να μην είμαι ζωντανός μέχρι το τέλος αυτής της παγκόσμιας σύρραξης που άρχισε να γίνεται αφόρητα αισθητή και επεκτείνεται, έχω μια διαρκή απορία που δεν έχει απαντηθεί ως προς το που θα πάνε να επιβιώσουν όλοι αυτοί που φροντίζουν με κάθε τρόπο να ρίχνουν λαδί στη φωτιά και να πιστεύουν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο.

Κοντός ψαλμός αλληλούια που λένε και οι ρασοφόροι. Νησίδες τάξης μέσα στο απόλυτο χάος που θα κυριεύσει τα πάντα θα υπάρξουν μεν, αλλά θα είναι λίγες και απομακρυσμένες μεταξύ τους και πιθανόν να σβήσουν οι περισσότερες αν δεν εξοντωθούν μεταξύ τους και αυτές στη πορεία δε, και ίσως μετά κάτι σαν τον Αδάμ και την Εύα στην καλύτερη περίπτωση σε ένα κρανίου τόπο ψάχνοντας τις στάχτες.

Υ.Γ. Θα ρίχνουν τρελό γέλιο οι εξωγήινοι με τη μαλακία που μας μαστιγώνει αλύπητα. Βοηθήστε μας λοιπόν μικρά ανθρωπάκια γιατί με τα γηγενή τέρατα που έχουμε μπλέξει δεν βγαίνει άκρη, μόνο η ψυχή μας θα βγει και αυτή πρόωρα. Μια αρειανή υπηκοότητα μπορώ να έχω παρακαλώ? Υπόσχομαι ότι ούτε τη ματιά μου σαν τη γυναίκα του Λώτ δεν θα γυρίσω. Μάλλον εσείς θα έχετε κάποια απάντηση γιατί για να βολτάρετε εδώ γύρω, κάποιοι δικοί σας παλιότερα, μάλλον έκαναν τα ίδια λάθη. Περιμένω λοιπόν συνάντηση και γρήγορα. Ακούτε ρε εκεί έξω ή χαζεύτε? Ναι για σας το λέω γιατί μόνο εξωγήινοι ή όσοι νοιώθουν εξωγήινοι μπορεί να διαβάζουν αυτά που γράφω και να συμφωνούν. Και είμαστε πολύ λίγοι και το παιχνίδι λήγει. Τέλος Εποχής ή Αρχή του τέλους μας?

Ταπεινώς και Αγενώς Οινοχοϊκός Στατήρ

Διαβάστε Περισσότερα »

Πώς θα σώσουμε τον ελληνικό τουρισμό από τους πρόσφυγες

Πιτσιρίκος

Οι εικόνες με τους χιλιάδες πρόσφυγες που βρίσκονται στα ελληνικά σύνορα κάνουν τον γύρο του κόσμο και δεν αποτελούν καθόλου καλή διαφήμιση για τον ελληνικό τουρισμό. Ήδη, η μείωση των κρατήσεων είναι εντυπωσιακή.

Οπωσδήποτε, δεν είναι καθόλου κολακευτικό για τον ελληνικό τουρισμό να βλέπουν οι επίδοξοι τουρίστες χιλιάδες ανθρώπους να προσπαθούν να αποδράσουν από την χώρα στην οποία σκέφτονται να κάνουν διακοπές.

Σου λέει ο άλλος «γιατί φεύγουν αυτοί τρέχοντας, τόσο χάλια είναι η Ελλάδα;».

Εσύ, αν δεις χιλιάδες ανθρώπους να φεύγουν από ένα μέρος τρέχοντας, θα πας εκεί να δεις πώς είναι ή θα το βάλεις κι εσύ στα πόδια;

Γιατί να πάει ο τουρίστας για διακοπές σε μια χώρα που οι πρόσφυγες δεν θέλουν να μείνουν ούτε ένα λεπτό;

Βλέπουν κιόλας τους Έλληνες να προσπαθούν να σταματήσουν τους πρόσφυγες και να τους κλείσουν στα στρατόπεδα, και σκέφτονται «έχει γούστο να πάμε στην Ελλάδα και να μην μας αφήνουν οι Έλληνες να φύγουμε».

Πάει, τους χάσαμε τους τουρίστες, αν συνεχιστούν αυτές οι εικόνες με τους πρόσφυγες να προσπαθούν να πηδήσουν τα συρματοπλέγματα για να αποδράσουν από την Ελλάδα.

Πρέπει να δράσουμε αμέσως.

Θα πρέπει ο ΕΟΤ να γυρίσει μερικά βίντεο με τους πρόσφυγες να είναι αραχτοί στις ξαπλώστρες στις ελληνικές παραλίες και να απολαμβάνουν τα κοκτέιλ τους, ενώ, από πίσω τους, άλλοι πρόσφυγες θα χορεύουν πάνω στο μπαρ όλες τις τελευταίες μεγάλες επιτυχίες και το κέφι θα χτυπάει κόκκινο.

Καλό καιρό έχει, οπότε δεν πειράζει να γδύσουμε μερικούς πρόσφυγες και να τους βάλουμε μαγιό· να πνιγούνε πήγανε, δεν θα πάθουν και τίποτα να ρίξουν και μια βουτιά για τις ανάγκες των διαφημιστικών σποτ.

Καλό θα ήταν να βάλουμε και κάποιους πρόσφυγες να λένε πόσο γαμάτα είναι στην Ελλάδα και πως ευτυχώς που έγινε πόλεμος στην Συρία και ήρθαν στην Ελλάδα και την περνάνε τζάμι.

Θα βλέπουν οι Ευρωπαίοι από τις κρύες κωλοχώρες τους τους πρόσφυγες να λιάζονται στις παραλίες με την χρυσή άμμο και θα τρελαίνονται· τρέχοντας θα πάνε στο ταξιδιωτικό πρακτορείο να κλείσουν από τώρα ξενοδοχεία για το καλοκαίρι.

Βέβαια, στα σποτ με τους πρόσφυγες να τους δείχνει να πληρώνουν, γιατί μπορεί οι τουρίστες να νομίσουν πως είναι τζάμπα και να πλακώσουν το καλοκαίρι όλοι οι μπατίρηδες.

Καλό θα ήταν γυρίσουμε μερικά σποτ με τους πρόσφυγες στις νεροτσουλήθρες ή να κάνουν θαλάσσιο σκι και kite surf.

Στον Σχοινιά πρέπει να γίνει το στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες, για να κάνουν όλη μέρα θαλάσσια σπορ και να λυσσάνε από τη ζήλια τους οι Βρετανοί και οι Γερμανοί.

Μια άλλη ιδέα για να μην βλέπουν οι ξένοι τους πρόσφυγες να προσπαθούν να αποδράσουν με κάθε τρόπο από την Ελλάδα -και δεν πατήσουν ποτέ ξανά το πόδι τους στην Ελλάδα- είναι να φορτώσουμε όλους τους πρόσφυγες σε αεροπλάνα και να τους ρίξουμε με αλεξίπτωτα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Αν τα αεροπλάνα μας πετάνε χαμηλά, δεν θα τα εντοπίσουν τα ραντάρ του εχθρού, και δεν θα μας πάρουνε χαμπάρι πως τους πετάμε τους πρόσφυγες από τα αεροπλάνα.

Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, οι Ευρωπαίοι μάλλον δεν θα κάνουν διακοπές το φετινό καλοκαίρι.

Θα είναι τόσοι πολλοί οι πρόσφυγες στις ευρωπαϊκές χώρες, που οι Ευρωπαίοι θα φοβούνται πως, αν φύγουν για διακοπές, θα γυρίσουν και θα τους βρουν μέσα στα σπίτια τους.

Οπότε, θα κάτσουν όλο το καλοκαίρι καραούλι στην εξώπορτα των σπιτιών τους, μην μπουκάρουν οι πρόσφυγες.

(Οι πρόσφυγες μας δείχνουν κάθε μέρα και κάθε λεπτό πως τον άνθρωπο που θέλει να ζήσει δεν τον σταματάει τίποτα. Και σίγουρα δεν τον σταματάνε οι ανόητοι φράχτες και οι πάσσαλοι που κάποια καθάρματα έμπηξαν στη γη και ξέσκισαν τον πλανήτη. Ένα κομματάκι από την θέληση των προσφύγων να είχαμε, η Ελλάδα θα ήταν παράδεισος. Τόσα χιλιόμετρα προχώρησαν οι πρόσφυγες, εμείς ούτε ένα μέτρο. Κολλημένοι στο τίποτα. Οι πρόσφυγες μας δείχνουν την δύναμη που έχουμε όλοι οι άνθρωποι. Ας την καταλάβουμε επιτέλους.)

pitsirikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Συνήθης Ύποπτος

Πόλεμος από αφυπνισθέντες πατριωτες για το τι θα γίνει με το προσφυγικό. Βλέπουν τη μεγάλη συνομοσία που σκοπεύει να μας αφανίσει από το χάρτη ως έθνος. Βλέπουν την απώλεια την εθνικής μας ταυτότητας. Και αν κάποιος έβρισκε από θαύμα κάποια χρονομηχανή και ταξίδευε μόλις μερικά χρόνια πριν θα βρισκόταν σε ένα τοπίο που δεν συνεβαίνε απολύτως τίποτα!

Η ανθρωπότητα, εκτός των τειχών μας, συγκλονιζόταν ήδη από πολέμους, πείνα, δυστυχία, τα αμερικανικά και ευρωπαικά αρπακτικά ήδη είχαν ξεκινήσει τη μεγάλη σφαγή στην ανατολή, ο βορράς τζόγαρε στις χρηματηστηριακές κονσόλες το μέλλον των λαών της Ευρώπης, η Λατινική Αμερική στέναζε κάτω από νέου τύπου φεουδαρχίες, στην Αφρική εμφύλιοι σπαραγμοί, πείνα, αρρώστιες, χιλιάδες πρόσφυγες προς αναζήτηση ενός ίχνους ελευθερίας.

Το πρώην ανατολικό μπλοκ, διαλυμένο σε χίλια κομμάτια γεννούσε άλλες ορδές δυστυχισμένων που ζητούσαν ένα μεροκάματο, ένα κομμάτι ψωμί στα ανεπτυγμένα και δήθεν ελεύθερα δυτικά κράτη. Το ισλαμικό κράτος ξεκίναγε το ιερό πόλεμο ανάμεσα στα ερείπια των βομβαρδισμένων πόλεων στρατολογώντας τους εξαθλιωμένους και πληγωμένους κατοίκους, τους γεμάτους όργή και μίσος τη ψυχή τους για τους "άπστους" και την πολύχρονη σκλαβιά τους.

Στην Ελλάδα του ήλιου και της πορτοκαλέας, κυριαρχούσε το καταπληκτικό μοντέλο του απόλυτα στ@ρχιδιστικού ραγιαδο - καπιταλισμού. Ινδάλματα γελοίες τηλεπερσόνες και σκυλούδες της εθνικής. Ουρές στις τράπεζες για δάνεια για μεζονέτες, αυτοκίνητα, διακοπές, κινητά και όλα τα καλούδια που οι πελάτες της μεταπολιτευτικής αηδίας είχαν εθιστεί ανεπανόρθωτα. Τα ταμεία ήδη ρημαγμένα και κατακλεμένα, ο εθνικός πλούτος ξεπουλημένος και αποθηκευμένος σε λουσάτους λογαριασμούς. Τότε που ήταν όλοι αυτοί οι πατριώτες που σήμερα σκίζουν τα ιμάτια από αγάνακτιση ?

Είδατε ποτέ σε όλη την ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας πολίτες, στη πλειοψηφία πάντοτε μιλώντας, να αγωνίζονται με συνθήματα που να αφορούν το κοινό καλό? Την ανάπτυξη της πατρίδας, την αναβάθμιση της παιδείας, τη προώθηση του πολιτισμού, τη διαφύλαξη της εθνικής ταυτότητας, τη τιμωρία των καταχραστών του εθνικού πλούτου? Είδατε ανθρώπους να γεμίζουν τις πλατείς απαιτώντας δικαιοσύνη, διαφάνεια, ανάτπυξη, πρόοοδο?

Είδατε να γεμίζουν πάνελ στη τηλεόραση με αναλυτές που μιλάγανε για το τι ακριβώς θα είναι η εξωτερική μας πολιτική, η διπλωματία μας, που θα αναλύουν με ποιους τρόπους θα αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις στις μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν σε διεθνές επίπεδο, είδατε πολίτες να απαιτούν απαντήσεις από τη πολιτεία γιατί η επαρχία ερημώνει, γιατί η γη δεν καλλιεργείται πια, γιατί η παιδεία έχει γίνει μπουρδέλο, γιατί επιστημονκή έρευνα πατώνει, γιατί η μόρφωση, ο πολιτισμός, οι τέχνες έχουν περάσει σε τελευταία κλίμακα ενδιαφέροντος, σ΄αυτό το καραγκιοζιλίστικο κράτος που στηρίζεται σε λαδώματα, μίζες και φιλοτομαριστές πελάτες?

Είδατε τότε κάποιον να ανησυχεί και να ζητάει απεγνωσμένα να ξαναβρεί την εθνική του ταυτότητα?

Γιατί αν εσείς τα βλέπατε όλα αυτά εγώ μάλλον κατοικούσα σε άλλο πλανήτη. Εγώ έβλεπα δημοσιογράφους να ρωτάνε στις παρελάσεις τι έγινε την 25η μαρτίου και να χασκογελάμε με τα ούφο που απαντάγανε ότι νάναι, όπως χασκογελάγαμε με τις κλανιές στα τσαντίρια του Λάκη.

Εβλεπα πως η νεολαία και οι παλαιότεροι, Πλούταρχο ήξεραν το τραγουδιστή, Αριστοτέλη τον Ωνάση και από τον τρωικό πόλεμο τον Μπραντ Πιτ! Εβλεπα ανθρώπους χαρούμενους που ξεφορτώθηκαν επί τέλους το ξενέρωτο μάθημα των αρχαίων ελληνικών από τα σχολεία, που ιστορία μάθαιναν από κάτι χολυγουντιανές παπαριές και που η μαγκιά και ηρωισμός αναλωνόταν στο πόσο βουνά λουλούδια θα μαζευόντουσαν στις πίστες την ώρα που ο ήρωας με τις παραφουσκωμένες τσέπες από τα ευρά θα έριχνε τη ζεμπεκιά του για τα μάτια της Σούλας...

Εγώ έλβεπα ουρές σε Υπουργεία, ΔΕΚΟ και προθαλάμους διαφόρων βλαχοδημάρχων, να παρακαλάνε για το διορισμό της θυγατέρας, το που θα υπηρετήσει ο κανακάρης, για το πως θα περάσει στο αυθαίρετο ρεύμα, για το πως θα ρίξουν κι αλλο ένα όροφο χωρίς να πάρει κανείς πρέφα και για το πως θα λαδώνουν εφορία και πολεοδομία για πάρτη τους.

Και ξαφνικά λίγα χρόνια μετά, αυτός ο λαός που χωρίς να ανοίξει ρουθούνι αποδέχτηκε να αγοράζει λεμόνια από την Αργεντινή, ντομάτες από το Βέλγιο, φυστίκια από τη Τουρκία και λάδι (!!!!) από τη Γερμανία... αυτός ο λαός που σκοτωνόταν να αγκαλιάσει το αμερικανικό όνειρο στο χρημα, την ιταλική μόδα στο ντύσιμο, το τούρκικο αμανέ στη διασκέδαση και τη γιαπωνέζικη άνοιξη της τεχνολογίας στα κινητά και τα πιτσι του, κινδυνεύει, λένε, να χάσει την εθνικη του ταυτότητα από τους πρόσφυγες που έρχονται από τη Συρία!!

Μάλλον για πλάκα πρόκειται έτσι?

Μετά από τα απανωτά μνημονιακά χαστούκια, την εξαθλιωση μας και το ξύπνημα στη πραγματικότητα, όπως κάνουμε ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, θυμηθήκαμε την εθνική μας ταυτότητα. Αυτή τη ταυτότητα που έχουμε παραδώσει χωρίς να μας καίγεται καρφί εδώ και πάρα πολύ καιρό σε όποιον μας έκανε καλύτερα τα χατήρια. Αυτή τη ταυτότητα που έχει γίνει όχι σύμβολο αλλά της πουτ@νας το βρακί...

Οι κραυγές.. από ανθρώπους που νομίζουν πως το να είσαι έλληνας σημαίνει πως έχεις γεννηθεί απλά εδώ κι έχεις κάτι σαν "κληρονομικό δικαίωμα" στη δόξα των προγόνων. Μπορείς να κατακρεουργείς την ελληνική γλώσσα, να αδιαφορείς για την ελληνική παιδεία, να θεωρείς καργκιοζιλίκι τα ιερά και τα όσια των αρχαίων προγόνων, να είσαι ανιστόρητος, να έχεις μηδενική επιθυμία να μελετήσεις και να μάθεις, να κουράζεσαι να ανεβεις ακόμα και μια απλή βόλτα μέχρι την Ακρόπολη, αλλά αυθαιρέτως όποτε γουστάρεις σηκώνεις από τους τάφους τους 300, ή το Σωκράτη, ή τον Ομηρο (μέχρι εκεί έχεις κάτι ακούσει από την αρχαιότητα) και θεωρείς ότι είσαι συνεχιστής της κληρονομιάς τους!!

• Που ήσουν όταν η πατρίδα σου καταληστευόταν?
• Που ήσουν όταν η ελληνική παιδεία αφανιζόταν?
• Που ήσουν όταν τα ήθη, τα έθιμα, η παράδοση πεταγόντουσαν στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας?
• Που ήσουν όταν ερήμωνε η γη κι ετοιμαζόταν η μεγάλη πείνα?
• Που ήσουν όταν άδειαζαν τα κρατικα ταμεία κι ετοιμαζόταν η μεγάλη φτώχεια?

Πρέπει κάποια στιγμή επί τέλους, να αποφασίσουμε τι είναι Ελλάδα. Η Ελλάδα που όλοι βιώνουμε, ο τρόπος ζωής που η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων ακολουθεί, συνοψίζεται στα παρακάτω λόγια του Λιαντίνη, ίσως με το καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε ποτέ να ειπωθεί...

Ζαλισμένοι και φουκαράδες ξετρέχουνε να συναντηθούν μεταξύ τους. Αν τα καταφέρουν να μη σκυλοφαγωθούν, ζητούν να συνεννοηθούν με τους άλλους. Σε μια γλώσσα που δε μιλιέται, και σε μια γραφή που δε διαβάζεται. Λίγο μουστάκι, λίγο πρικοιούλι, χρώμα τέτζερη αγάνωτου, ζουνάρι, βέλεσι, φούντα, κι αμάν αμάν. Σερβιτόροι και αγωγιάτες όλοι μας. Και κακοί σαράφηδες του μάρμαρου, του ήλιου, και της θάλασσας.

Σαν ποιότητα ύστερα. Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πώς και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της. Οι ξένοι όμως, σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί για τη νέα δεν έχουν ακούσει, και βάλουν απέναντι της εμάς τους νεοέλληνες, φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ και στη Γκίζα. Τι σχέση ημπορεί νά 'χουν, συλλογιούνται, ετούτοι οι φελλάχοι του Μισιριού σήμερα με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους;

Την ίδια σχέση βρίσκουν οι ξένοι στους σημερινούς έλληνες με τους αρχαίους. Οι θεωρίες των διάφορων Φαλμε-ράυερ έχουν περάσει στους φράγκους. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τους αποσβολώσαμε με τους ιστορικούς, τους γλωσσολόγους, και τους λαογράφους μας. Λάθος. Κρύβουμε το κεφάλι με το λιανό μας δάχτυλο. Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέγας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που έλεγε, -ορθά- κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά;

Σχέση με τους αρχαίους έλληνες έχουμε εμείς, λένε οι γάλλοι, οι εγγλέζοι και οι γερμανοί. Εμείς, που τους ανακαλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε. Για τους ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι, τουρκο-λογιά και αράπηδες. Είμαστε οι "ορτοντόξ"...

Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοίχους των εκκλησιών. Οι ευρωπαίοι βλέπουνε τους πολιτικούς μας να ψηφίζουν στη Βουλή να μπει το «ορθόδοξος» στην ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, κατά τη διαταγή των παπάδων, και κοιτάνε ανακατωμένοι και ναυτιάζοντας κατά το θεοκρατικό Ιράν και τους Αγιατολάχους. Τέτοιοι οι βουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς. «Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί εκατάστρεψαν το έθνος». Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης.

Θέλεις νά 'χεις πιστή την εικόνα του νεοέλληνα; Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα. Λάβε τις ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων, το καλυμμαύκι Μακαρίου Β' της Κύπρου. Και τα γένεια τα καλογερικά, που κρύβουν το πρόσωπο, καθώς άκοσμοι αγκαθεροί φράχτες τους αγρούς. Και τις κουκουλωμένες καλόγριες, την άλλη έκδοση του φερετζέ της τούρκισσας, και έχεις το νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο. Απέναντι σε τούτη τη μελανή και γανιασμένη φοβέρα, φέρε την εικόνα του αρχαίου έλληνα, για να μετρήσεις τη διαφορά. Φέρε τις μορφές των νέων σωμάτων, τις ευσταλείς και τις διακριτές. Να ανεβαίνουν από την Ολυμπία και τους Δελφούς, καθώς λευκοί αργυρόηχοι κρότοι κυμβάλων. Τους ωραίους χιτώνες τους χειριδωτούς, και τα λευκά ιμάτια τα πτυχωτά και τα ποδήρη. Τα πέδιλα από δέρματα μαροκινά, αρμοσμένα στις δυνατές φτέρνες...

(Λιαντίνης, ο ελληνοέλληνας - Γκέμμα)

Δεν κινδυνεύει τώρα η εθνική μας ταυτότητα. Εχει παραδοθεί προ πολλού.

Κάποτε ήμουν μικρή τότε, σε κάποια χώρα στο εξωτερικό γινόταν μια εκδήλωση αφιέρωμα στο Σόλωνα και το έργο του. Κι άκουσα δίπλα μου δυο τότε παντοδύναμους πρασινοφρουρούς κάποιου Υουργείου να σχολιάζουν.

-Τι είναι εδώ που μας φέρανε?
-Μια εκδήλωση για το Σόλωνα λέει
-Α κατάλαβα τίποτα φασίστες θα την οργανώσανε....

Ηταν και μια φίλη που της είχε πει η μάνα της να διαβάζει κάθε μέρα την "αγία επιστολή" για να ξορκίζει το σατανά, κι όταν με είδε μια μέρα να διαβάζω ένα βιβλίο για την ελληνική μυθολογία μου είπε .. "πως τα διαβάζεις αυτά, εγώ αυτά τα παραμύθια τα βαριέμαι" Ηταν παραμύθια η ελληνική θρησκεία σε αντιπαράθεση με ένα φίδι που έπεισε μια γυναίκα να φάει ένα μήλο ...

Ηταν κι ο πατέρας μου που είχε πάρει τα άπαντα του Πλάτωνα (απόφοιτος ο ίδος του δημοτικού) και προσπαθούσε να μελετήσει κι ο θειος μου έλεγε στη μάνα μου, μήπως του έχει στρίψει? δε το κοιτάς λίγο το θέμα?

Είδα ανθρώπους εξαιρετικής μόρφωσης και καλλιέργειας να γελοιοποιούνται από γελοίους, και φανατικούς ελληνοταλιμπαν να απειλούν την ελευθερία και την αξιοπρέπεια εκείνων που πάλευαν μόνοι τους μέσα στο χάος του ραγιαδισμού...

Είναι πολύ βαθειά η πληγή για να πασαλείβεται έτσι με λίγες κορώνες και μερικά βρισίδια.

Οι λαοί δεν μεγαλουργούν με κατάρες και τσαμπουκάδες αλλά με πολίτες που αποδεικνύουν πως με τις πράξεις τους, τις επιλογές τους, το θάρρος τους, το αδάμαστο πνεύμα τους, και την επίθυμία τους να εργαστούν για το κοινό καλό, κάνουν περήφανους τους προγόνους και ζωγραφίζουν ένα αξιότερο μέλλον για τα παιδιά τους.

Συνήθης Ύποπτος

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι κατ΄επάγγελμα «ανθρωπιστές»

Νίκος Καραβέλος

«Όλες οι τέχνες παρήγαγαν τ’ αριστουργήματά τους. Μόνο η διακυβέρνηση, η τέχνη, δηλαδή, της καταστολής παρήγαγε τέρατα».

Έτσι αποτύπωσε ο Σεντ Ζυστ (Saint Just), μιλώντας στη Συμβατική Συνέλευση για το Σύνταγμα της Γαλλίας στις 24.4.1793, την ταύτιση διακυβέρνησης και καταστολής. Και ακόμα την τερατογένεση ως συνέπεια της «διακυβέρνησης».

Διακυβέρνηση είναι η άσκηση εξουσίας. Η de jure και de facto επιβολή του ισχυροτέρου. Με λίγα λόγια ο εξαναγκασμός των αδυνάτων να υποταγούν στις θελήσεις των ισχυρών. Κοντολογίς, η άσκηση αποφασιστικής επιρροής από μέρους των ολίγων πάνω στους πολλούς.

Διακυβέρνηση είναι η επιβολή της «έννομης τάξης». Σε απλούστερα ελληνικά, η διά της βίας εδραίωση της επιθυμίας των πλουσίων και η εξασφάλιση ότι οι φτωχοί δε θα σηκώσουν κεφάλι.

Η διακυβέρνηση χρειάζεται τον νόμο. Και νόμος δεν είναι το σύνολο των διατάξεων που ρυθμίζουν γενικώς τις σχέσεις των ανθρώπων συμβάλλοντας στην εξομάλυνση των αντιθέσεων και την κοινωνική ειρήνη, όπως υποστηρίζουν οι επαγγελματίες του κοινωνικού παραλογισμού, αλλά, αντίθετα, είναι το όπλο ή, αν θέλετε, το εργαλείο, με το οποίο οι άρχοντες επιβάλλονται στους αρχομένους με τρόπο που να εμποδίζει τους δεύτερους, κάποια στιγμή, να μετατραπούν σε μαχόμενους πολίτες.

Αυτά πρεσβεύει ο καπιταλισμός. Είναι, όμως, και η ζωή. Και τι άλλο είναι η ζωή από τον ασίγαστο, τον διαρκή, τον ατελεύτητο πόλεμο ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχια; Αυτό αποδεικνύει η ανθρώπινη περιπέτεια. Αυτό συνομολογούν και οι πιο στυγνοί εκφραστές της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτοί, τουλάχιστον, έχουν πλήρη ταξική συνείδηση.

Σε αυτόν τον αμείλικτο πόλεμο, δεν είναι σπάνιο οι πλούσιοι να χρησιμοποιούν τους φτωχούς ως όπλο καταστολής σε βάρος της φτώχιας!

Αν παρατηρήσουμε τα ατέλειωτα κύματα των μεταναστών, των δυστυχισμένων υπάρξεων, που παράνομα «εισβάλλουν» στη χώρα μας, κύματα που σε λίγο θα εξελιχθούν σε τσουνάμι, θα διαπιστώσουμε ότι κάποιο στυγνό, ψυχρό εκμεταλλευτικό κέντρο κατευθύνει, προς όφελός του τις ροές μέσα από προκατασκευασμένους αγωγούς.

Αυτό το τραγικό φαινόμενο που λαμβάνει χώρα στον καιρό μας δεν έχει καμία σχέση με τις γνωστές καταγεγραμμένες στην ιστορία μεταναστεύσεις. Δεν έχει τίποτα το κοινό, αν εξαιρέσει κανείς τη φτώχια, τη δυστυχία, την εκμετάλλευση, τη θνησιμότητα.

Δεν έχει, επίσης, καμία σχέση με τη μεγάλη προσφυγική τραγωδία μετά τη μικρασιατική καταστροφή.

Πολέμους είχαμε και πριν. Ας είναι καλά οι σχεδιασμοί των Η.Π.Α. και της Ευρωπαϊκής Ένωσης: πόλεμος στο Ιράκ, μαζικοί βομβαρδισμοί στη Σερβία, δεύτερος πόλεμος στο Ιράκ, πόλεμος Ινδίας – Πακιστάν, δύο μεγάλοι πόλεμοι στο Αφγανιστάν, πολύ παλαιότερα πόλεμος Αράβων – Ισραήλ, πόλεμος Ιράν – Ιράκ κλπ. Ως αποτέλεσμα των μεγάλων αυτών πολέμων είχαμε μετακινήσεις. Ουδέποτε τέτοιο φαινόμενο μαζικής εξόδου ανθρώπων από τις χώρες τους, συγκέντρωσή τους σε συγκεκριμένο κέντρο, την Τουρκία και από κει μέσω πλοιαρίων «εισβολή» τους στη χώρα μας.

Ουδέποτε είχαμε κατευθυνόμενες ροές μεταναστών, διοχετευόμενες μέσω συγκεκριμένων αρτηριών και κατευθυνόμενες σε συγκεκριμένες τερματικές βάσεις.

Το σχέδιο είναι απλό. Γι’ αυτό εξαιρετικά επικίνδυνο.

Αποβλέπει :

Στη διάλυση της χώρας μας (και των χωρών που θα ακολουθήσουν) και στη μετατροπή της σ’ έναν απροσδιόριστο «χώρο», στον οποίο θα ζουν στρατιές δούλων και ασύδοτο θα δραστηριοποιείται το διεθνές κεφάλαιο.

Στην κατάργηση των ιδιαιτεροτήτων μέσω ενός αμαλγάματος, με άλλα λόγια, ενός ανακατώματος ανόμοιων προσώπων, που υποτάσσεται στα κελεύσματα των καπιταλιστών.

Στην ισοπέδωση των πολιτισμικών και πολιτικών παραδόσεων, με συνέπεια την κάμψη ακόμα και εξαφάνιση των αντιστασιακών αντανακλαστικών.

Στη διά της βίας αλλοίωση των πληθυσμιακών δεδομένων της χώρας – θύματος και στη μετατροπή της σε αποθήκη δυστυχισμένων ψυχών, από την οποία οι καπιταλιστές θα αντλούν τζάμπα ανθρώπινο δυναμικό.

Στην de jure και de facto κατάργηση όλων των δικαιωμάτων, ατομικών και κοινωνικών, για τα οποία χύθηκε αίμα και μελάνι στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας.

Στην ισοπέδωση της ελπίδας και της σύμφυτης με τον άνθρωπο προσδοκίας κατάκτησης ενός καλύτερου μέλλοντος.

Στην πλήρη αποδυνάμωση της αντίστασης απέναντι στην επιβαλλόμενη «παγκόσμια δικτατορία».

Αυτό είναι το ύπουλο σχέδιο που συντελείται σε βάρος του εθνικού μας χώρου και του λαού μας.

Γίνεται πράγματι με τρόπο άμεσο και απλό. Με τη χρησιμοποίηση, ως εμπροσθοφυλακή, χιλιάδων δυστυχισμένων, όπως οι παλαιοί πολιορκητές χρησιμοποιούσαν γυναικόπαιδα για προκάλυψη, ώστε κάμπτοντας το φρόνημα των τοξοβόλων αμυνομένων, να προσεγγίσουν τα τείχη.

Γίνεται με την προπαγάνδα, τη διαμόρφωση, δηλαδή, της κοινής γνώμης στη βάση όχι της λογικής, αλλά του θυμικού.

Αυτό έχουν αναλάβει εργολαβικώς τα Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης και η νέας μορφής «παιδεία», που σχεδιάζεται και εκπονείται από μεγάλους ξένους και εγχώριους επαγγελματίες «ανθρωπιστές» και υλοποιείται, εξωθεσμικώς, από τις πανταχού παρούσες μη κυβερνητικές οργανώσεις.

Υ.Γ. Μια που μιλήσαμε για τέρατα, πληροφορηθήκαμε ότι μία ακόμα μεταμόσχευση καρδιάς στέφθηκε από πλήρη επιτυχία κι έτσι ο αξιότιμος «ανθρωπιστής» κ. Ροκφέλερ μπορεί να συνεχίσει να ζει έχοντας μια καινούργια καρδιά στο άδειο του στήθος. Φανταστείτε πώς θα ήταν ο έρημος ο κόσμος, εάν εξέλιπε ένας τέτοιος ανθρωπιστής.

Στο μόνο που ελπίζουμε πλέον είναι μία αιφνίδια έκρηξη της δύστυχης αυτής καρδιάς, που καταδικάστηκε να χτυπάει μέσα στο στήθος ενός τέτοιου τέρατος.

Ημεροδρόμος

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι πρόσφυγες του συναισθήματος

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Κοιτώντας τη φωτογραφία εκείνου του πιτσιρικά με το σακίδιο που σέρνεται στην άσφαλτο, στο πηγαιμό για την Ειδομένη, νομίζω πως θα μπορούσα να έγραφα σελίδες ολόκληρες γλυκερής συναισθηματικούρας, συγκινητικές εκθέσεις ιδεών, που θα έκαναν -είμαι πολύ βέβαιος για τον εαυτό μου- ακόμη και τον αρμόδιο επίτροπο μεταναστευτικής πολιτικής, να με προσλάβει στο βρυξελιώτικο γραφείο του, να του γράφω καμιά μαλακία παραπάνω

Όμως, ένα μικρό παιδί που σέρνει το βήμα του ανάμεσα στα εκκλησάκια των ατυχημάτων στο εθνικό οδικό μας δίκτυο, είναι κάτι περισσότερο από μια «στημένη» -καθώς δείχνουν όλα- φωτογραφία, που προορίζεται να καταναλωθεί και αυτή, μαζί με χιλιάδες άλλες, μπας και χορτάσει κάπως το έλλειμμα των ακόρεστων λιπαρών στη ψυχοδομή των νεοελλήνων. Είναι στην πραγματικότητα ένα «στημένο», ένα σικέ, ένα «εικονικό» πρόβλημα και γι’ αυτό διεκπεραιώνεται ως τέτοιο από την κυρίαρχη βιομηχανία του θεάματος. Γιατί το μεταναστευτικό πρόβλημα, το ζήτημα των προσφυγικών «ροών» ή όποιο άλλον τίτλο αν δώσει κανείς, είναι ένα ολόγραμμα που προβάλλεται στον τοίχο της «συνείδησης» του δυτικού κόσμου, για να αποκρύψει την απανθρωπιά του.

Και εξηγούμαι:

Την ίδια χρονιά που στην Ελλάδα η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη οδηγούσε στο Σύνταγμα του 1844, περιορίζοντας την ελέω Θεού βασιλεία του Όθωνα-Φρειδερίκου-Λουδοβίκου σε συνταγματική μοναρχία, ένα 26χρονος, ο Κάρολος από το Τρίερ της Πρωσίας, γράφει τα «Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα» και εισάγει ως βασική έννοια την αλλοτρίωση. Η αλλοτρίωση, ορίζει, έχει να κάνει με την «απώλεια της ανθρώπινης ουσίας, δηλαδή της ενσυνείδητης ζωτικής δραστηριότητας που διαφοροποιεί το ανθρώπινο είδος από όλα τα άλλα. Όταν υπάρχει αλλοτρίωση, το ανθρώπινο ον καταλήγει να υποταχτεί στα προϊόντα του: στο χρήμα, στην αγορά και στο κράτος.».

Θα χρειαστεί όμως να περάσει περίπου ένας αιώνας και να μεσολαβήσουν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, για να γράψει ο Αλμπέρ Καμύ, στα 1942, τον «Ξένο» και να βιώσουμε στο «είναι» μας την εσωτερική μας ξενιτειά. Την αποξένωση μας από το ίδιο το πρόσωπο μας και τη χαζοχαρούμενη υιοθέτηση ενός εύπλαστου προσωπείου, απόλυτα εξαρτημένου από την υλική πραγματικότητα. Μάλλον είχε δίκιο ο νεαρός Κάρολος, αλλά έχουμε πια, μάλλον οι πιο πολλοί, βάσιμες αμφιβολίες για το αν η θεραπεία που πρότεινε, όταν ενηλικιώθηκε, ήταν κάτι περισσότερο από μια αυξημένη δόση από το μικρόβιο της ίδιας της ασθένειας που κατήγγειλε ως πιτσιρικάς. Το αντίσωμα δεν «έπιασε», Κάρολε. Δεν «δουλεύει» μάνα μου η συνταγή.

Αυτό που συμβαίνει στην «πραγματική» πραγματικότητα είναι ότι «είμαστε πια όλοι μετανάστες». Είμαστε ξένοι, αλλότριοι, πρόσφυγες, της όποιας αίσθησης κοινότητας με τον απέναντι Άλλο και ως εκ τούτου απόκληροι και ξεριζωμένοι από την όποια αίσθηση σχέσης με τον αληθινό μας εαυτό.

Δεν έχεις παρά να δεις, δίχως ωραιοποιήσεις, ακόμη και τις στενές διαπροσωπικές μας σχέσεις, που όλο και πιο πολύ, όλο και πιο συχνά, μοιάζει να μην προσφέρουν πια καμία σιγουριά, καμία εξασφάλιση, καμία μονιμότητα. Ακόμη και το να ερωτευτεί κανείς φαίνεται όλο και πιο επικίνδυνο. Είναι ρόλος κασκαντέρ σε μια ταινία που ο πρωταγωνιστής θέλει απλά να τη «βγάλει καθαρή» πάση θυσία. Οι προσωπικές μας σχέσεις μοιάζουν όλο και πιο high risk. Ίσως και γι’ αυτό, επειδή νιώθουμε ότι έχουμε πάρει όλα τα ρίσκα του κόσμου, όλοι μας καταθέτουμε στη σχέση μας τις πιο εξωφρενικές μας απαιτήσεις και είμαστε ικανοί να βιώνουμε τα πιο ακραία συναισθήματα οργής και μίσους, όταν ο Άλλος δεν καλύπτει τις απαιτήσεις μας αυτές.

Κάπως έτσι, δεν είναι να απορεί κανείς που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι λαχταρούν τη συναισθηματική απόσταση, την απόσυρση, ποθούν διακαώς να βγουν επιτέλους από τη συναισθηματική πρίζα, κάποιος να μας κόψει το καλώδιο να ησυχάσουμε. Κάποιος να πείσει τον Κιμ να πατήσει το κουμπί.

Κάπως έτσι, δεν ξέρω αν είναι κατάντια να απολαμβάνει κανείς το σεξ μόνο με κάποιον που δεν τον νοιάζει καθόλου, μόνο με κάποιον που μπορεί να υπάρχει έλεγχος της συναισθηματικής έντασης, επειδή τότε μόνον μπορεί να αφεθεί. Ακόμη και στο σεξ, καταναλώνουμε χαλκευμένες εικόνες πορνό, που παριστάνουν την υγεία, την καύλα και την επανάσταση. Συσκευασία τρία σε ένα!

Ανεπίγνωστα μάλλον, αναπτύσσουμε όλοι μας στρατηγικές για τον έλεγχο και την από-φυγή του συναισθήματος. Μερικοί, προτιμούν τη φυγή των «ουσιών», διαλύοντας την οργή και τα «θέλω» τους μέσα σε μια ψευδαίσθηση έντονης εμπειρίας, αλλά χωρίς συναίσθημα. Άλλοι πάλι, κρύβονται στα καταφύγια των ιδεολογιών, κουκουλωμένοι ως το κεφάλι απ’ τις κουβέρτες της σωτηρίας του Κόσμου. Και άλλοι, διεκπεραιώνουν, σαν καλοί μανατζαρέοι, την εσωτερική τους ξενιτειά, «σώζοντας» τον ορατό ξένο που βρέθηκε στον εθνικό δρόμο τους. Απαράλλαχτα σχεδόν όπως άλλοι τον καταγγέλλουν, για να εξορκίσουν τον δικό τους αβάσταχτο ξενιτεμό. Να αποδείξουν ότι αυτοί δεν είναι. Όπως οι χειρότεροι τον ορίζουν ως «λαθραίο», μπας και πεισθούν οι ίδιοι ότι εκείνοι είναι αληθινοί. Να μας δείξουν ότι δεν είναι ξένοι.

Κι’ όμως, όλοι το ξέρουν ότι είναι. Όλοι το ξέρουμε ότι είμαστε. Ξένοι στον τόπο μας, ξένοι στη γειτονιά, ξένοι στην πολυκατοικία, ξένοι στην οικογένεια, ξένοι με την γκόμενα ή τον γκόμενο. Ξένοι μέσα μας. Γι’ αυτό και η όποια ερώτηση περί του μεταναστευτικού μοιάζει αστεία. Ποιος ξένος ρε, ποιος μετανάστης, ποιος πρόσφυγας; Ξένος είσαι και φαίνεσαι!

Κι αν δεν το λύσεις, που δεν θα το λύσεις, θα έρχεται ο «ξένος», που εσύ με τον «ορθολογισμό» σου προκάλεσες, να σου τρίβει στο καλλωπισμένο δυτικό μουτράκι σου, ότι ο πραγματικός αυτοεξόριστος είσαι εσύ και τα παιδιά σου. Αυτοεξόριστος από τον παράδεισο του συναισθήματος, καταδικασμένος στην κόλαση της εργαλειακής λογικής σου που ηττάται πλέον πανηγυρικά.

Κι’ όπως γράφει ήδη από το 1985 ο Guy Debord, «στα πλαίσια του θεάματος, μια ταξική κοινωνία επιχείρησε συστηματικά να εξαφανίσει την ιστορία. Σήμερα, υποκρίνεται πως λυπάται για το αποτέλεσμα της παρουσίας τόσων μεταναστών, επειδή η Γαλλία "χάνεται"! Είναι για γέλια. Η Γαλλία χάνεται για πολύ διαφορετικούς λόγους, και μάλιστα ταχύτατα, σχεδόν σε κάθε τομέα».

Ε, λοιπόν ξέρεις τι; Χάθηκε! Η Ευρώπη χάθηκε! Και η Ελλάδα έγινε πολύ εφάμιλλη των καλυτέρων ευρωπαϊκών για να μπορέσει να αντισταθεί στο χαμό…

ΤΡΡ

Διαβάστε Περισσότερα »

Η προβολή εικόνων στον χώρο χωρίς οθόνη είναι γεγονός

Χρήστος Προυκάκης

Όταν οι μελλοντολόγοι κάποτε μιλούσαν για τηλεοπτικές εικόνες που θα προβάλλονταν ελεύθερα στο χώρο, σε μια «αιωρούμενη οθόνη» ωσάν να υπήρχε κάποιο είδος πραγματικής οθόνης στη θέση της, για μια ακόμη φορά δεν έπεσαν έξω. Ήδη η «αέρινη» οθόνη είναι πραγματικότητα και έχει διαγώνιο διάσταση 142 εκατοστά, όσο δηλαδή μια πολύ μεγάλη οθόνη τηλεόρασης.

H Mitsubishi Electric, ο ιαπωνικός γίγαντας της τεχνολογίας, το πέτυχε και ήδη δίδει στην δημοσιότητα τις αρκούντως ενδιαφέρουσες τεχνικές λεπτομέρειες προκειμένου να προχωρήσει στην εμπορική αξιοποίηση της της εφαρμογής της.

Άλλωστε με εικόνες που έχουν διαστάσεις 886 χιλιοστά πλάτος και 1.120 χιλιοστά ύψος και προβάλλονται ένα μέτρο μπροστά από την ειδική οπτική διάταξη δικαιολογείται η ανακοίνωση προκαλεί πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Το χρονοδιάγραμμα για την πλήρη αξιοποίηση της είναι το 2020, χρονιά μάλλον σημαδιακή καθώς τότε προβλέπεται η λειτουργία των πέμπτης γενιάς δικτύων (5G) σε συνδυασμό με το ίντερεντ των πραγμάτων (όπως γράψαμε σε πρόσφατα άρθρα μας στο «efsyn.gr»).

Η τεχνολογία της προβολής στον χώρο

Χρησιμοποιώντας τους νόμους της οπτικής η ιαπωνική εταιρία πέτυχε σχετικά απλά αυτό που σε λίγα χρόνια αναμένεται να φέρει επανάσταση στον τρόπο προβολής στατικών εικόνων, διαφημιστικών μηνυμάτων, τηλεοπτικού προγράμματος κλπ., στον ελεύθερο χώρο.

Προσπαθώντας, κατά το δυνατόν, να απλουστεύσουμε την περιγραφή φαντασθείτε ένα ορθογώνιο τρίγωνο από τρεις «γυάλινες» επιφάνειες. Η εικόνα προβάλλεται σε μια επιφάνεια η οποία είναι τοποθετημένη παράλληλα με τον άξονα του βλέμματος του θεατή, δηλαδή είναι κάθετη ως προς το πρόσωπο του, επομένως και αόρατη σε αυτόν.

Σε μια θέση διαγώνια ως προς αυτή την οθόνη είναι τοποθετημένη μια άλλη γυάλινη οθόνη (beam splitter) η οποία διαχωρίζει την οπτική πληροφορία σε δυο μεμονωμένες εικόνες.

Η οθόνη αυτή έχει την ιδιότητα να διαχωρίζει την οπτική πληροφορία σε δυο εικόνες. Επίσης λόγω της κατασκευής της επιτρέπει στο φως να περνάει μέσα από αυτή για να προβληθεί από την άλλη πλευρά της, στο χώρο, με την μορφή εικόνας.

Οι δυο εικόνες από την επιφάνεια αυτή (beam splitter) ανακλώνται προς τα πίσω υπό γωνία μεταξύ τους και πέφτουν στην επιφάνεια μιας οπισθοανακλαστικής επιφάνειας (retro-reflective).

Στη συνέχεια η οπισθοανακλαστική επιφάνεια ανακλά και πάλι υπό γωνία προς τα εμπρός τις δυο εικόνες οι οποίες περνούν μέσα από την ίδια διαγωνίως τοποθετημένη οθόνη (beam splitter) και συγκλίνοντας μεταξύ τους προβάλλονται σε ένα σημείο στο χώρο σε απόσταση περίπου ενός μέτρου.

Σε αυτό το σημείο αναπαράγεται η εικόνα μόνον που δεν υπάρχει οθόνη αλλά... αέρας γι' αυτό και δίδει την εντύπωση ότι αιωρείται στον χώρο.

Όπως αναφέρεται προς το παρόν οι θεατές δεν μπορούν να εστιάσουν με ακρίβεια το βλέμμα του στις εικόνες αυτές διότι δεν είναι σε θέση να προσδιορίσουν που ακριβώς βρίσκονται. Αυτός είναι και ο λόγος που η Mistubishi ανέπτυξε ειδική διάταξη προβολέα για να προβάλει τις συγκεκριμένες εικόνες σε υλικές επιφάνειες, όπως οι τοίχοι.

Η Ιαπωνική εταιρία για να καταλήξει σε αυτή την σημαντική επιτυχία ανέπτυξε πρόγραμμα προσομοίωσης προκειμένου να υπολογίσει με ακρίβεια την βέλτιστη τοποθέτηση και τις αποστάσεις ανάμεσα στις τρεις «γυάλινες» επιφάνειες.

Οι μελλοντικές εφαρμογές

Αν και οι πρώτες πληροφορίες θέλουν την νέα επαναστατική τεχνολογία προβολής εικόνων στο χώρο να χρησιμοποιείται μόνον για διαφημιστικά μηνύματα σε δημόσιους χώρους, όπου χρειάζονται πολύ μεγάλου μεγέθους εικόνες, αναμφίβολα θα βρει το δρόμο της και σε άλλες εφαρμογές.

Αρκεί να φαντασθούμε πως θα χρησιμοποιηθεί στην ιατρική με την προβολή στο χώρο ανθρώπινων οργάνων, εγχειρήσεων, επίσης στην προβολή εικόνων επάνω από μεγάλα στάδια, ακόμη και στον τρόπο που θα επικοινωνούν μεταξύ τους δυο άτομα μέσω μιας «ψευδό-ζώσης» εμπειρίας «βλέποντας» ο ένας τον αλλο στο χωρο, και θα αντιληφθούμε πόσο σημαντική είναι η ανακοίνωση της Ιαπωνικής εταιρίας.

ΕΦ-ΣΥΝ

Διαβάστε Περισσότερα »

Lexit ή Brexit;

Άρης Χατζηστεφάνου

Μια μοναδική ευκαιρία για να αντιληφθούμε καλύτερα την έννοια του παράλληλου σύμπαντος αλλά και των «αντεστραμμένων κόσμων», που μέχρι σήμερα βλέπαμε μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, θα αποτελέσει η περίοδος που οδηγεί στο βρετανικό δημοψήφισμα για την παραμονή ή την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τέμνοντας κάθετα τις πολιτικές ταυτότητες των Συντηρητικών και των Εργατικών (αλλά και κομμάτων της άκρας δεξιάς και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς), η αντιπαράθεση διχάζει πρώην συντρόφους και δημιουργεί την ψευδαίσθηση συμμαχιών που κανένας δεν θα ήθελε να ζήσει.

Ύστερα από την προσπάθεια του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον να διαπραγματευτεί καλύτερες συνθήκες για το περίφημο Σίτι του Λονδίνου – το προπύργιο του αγγλοσαξωνικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στην Ευρώπη – απέναντι στις δυνάμεις της Φρανκφούρτης και του Παρισιού, η ημερομηνία του δημοψηφίσματος ορίστηκε τελικά για τις 23 Ιουνίου. Η παράταξη του Κάμερον, στο εσωτερικό των Συντηρητικών, υποστηρίζει την παραμονή στην ΕΕ θεωρώντας ικανοποιητικές τις δεσμεύσεις των Ευρωπαίων σε τρία σημεία: Τον περιορισμό της εισόδου μεταναστών, το ψαλίδισμα των επιδομάτων που δικαιούνταν μέχρι σήμερα αλλά και το δικαίωμα του Σίτι να «βάζει φρένο» σε αποφάσεις των Βρυξελλών που επηρεάζουν τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο Κάμερον έχει στο πλευρό του τόσο τις ΗΠΑ όσο και μεγάλο τμήμα του στρατιωτικού κατεστημένου, που θεωρεί ότι ενδεχόμενη έξοδος από ην ΕΕ θα επηρεάσει τις ισορροπίες και στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ.

Οι ισορροπίες στη δεξιά παράταξη βέβαια κλονίστηκαν αυτή την εβδομάδα με την τοποθέτηση του δημάρχου του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνον, υπέρ της εξόδου. Ο δήμαρχος μαζί με τουλάχιστον πέντε κορυφαία στελέχη των Συντηρητικών εκφράζουν την πιο ακραία εκδοχή της απελευθέρωσης των αγορών και θεωρούν ότι ασφυκτιούν στα «περιοριστικά πλαίσια της ΕΕ». Αν και είναι νωρίς για να προβλέψει κανείς τις τελικές ισορροπίες στο εσωτερικό των Συντηρητικών, οι πρώτες εκτιμήσεις λένε ότι οι βουλευτές που θα ψηφίσουν υπέρ του Brexit θα ξεκινούν από 70 και μπορεί να φτάνουν τους 145 – σε σύνολο 330 που ελέγχει το κόμμα.

Δυστυχώς πολύ πιο θλιβερή είναι η κατάσταση στην παράταξη των Εργατικών, η ηγεσία της οποίας αποφάσισε να αντιμετωπίσει το κορυφαίο αυτό ζήτημα με όρους μικροπολιτικής τακτικής. Προσκολλημένοι ακόμη στις συνθήκες της δεκαετίας του ’80, όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ έδινε μάχη χαρακωμάτων με την ΕΟΚ, μεγάλο τμήμα των Εργατικών δεν κατανοεί (ή κάνει πως δεν κατανοεί) ότι η ΕΕ έχει μετατραπεί στο απόλυτο εργαλείο επιβολής του σύγχρονου θατσερισμού. Αποφεύγοντας έντεχνα τις αναφορές στις καταστροφικές επιπτώσεις που είχε για την Ελλάδα και άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας η ένταξη στην ΕΕ και την ευρωζώνη, ο Τζέρεμι Κόρμπιν εξακολουθεί να παρουσιάζει την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν ένα μηχανισμό ο οποίος μπορεί να μεταρρυθμιστεί προς όφελος της κοινωνίας και να προσφέρει ευημερία και «εργασιακή ασφάλεια». Είναι χαρακτηριστικό ότι στενοί συνεργάτες του ηγέτη των Εργατικών, όπως ο Όουεν Τζόουνς, ο οποίος εισήγαγε τον όρο Lexit, για μια αριστερή έξοδο από την ΕΕ, αναγκάστηκαν να πραγματοποιήσουν στροφή 180 μοιρών για να στηρίξουν τη νέα γραμμή του κόμματος.

Ο Κόρμπιν έχει εξασφαλίσει τη στήριξη της Ομοσπονδίας των Συνδικάτων (TUC) και αρκετών μεγάλων ενώσεων αφήνοντας στην παράταξη του Brexit το συνδικάτο Σιδηροδρόμων, Ναυτιλίας και Μεταφορών (RMT) και το συνδικάτο των οδηγών τρένων.

Η βρετανική αριστερά, που υποστηρίζει την έξοδο από την ΕΕ, φροντίζει να τηρεί σαφείς αποστάσεις από το εθνικιστικό λόγο των δεξιών οπαδών του Brexit. Παρόλα αυτά μια σειρά από λάθος επιλογές δίνει τροφή σε όσους προωθούν την βρετανική εκδοχή της θεωρίας των δυο άκρων (στη Βρετανία περιγράφεται με τον όρο πέταλο). Ενδεικτική ήταν η πρόσφατη παρουσία του Τζόρτζ Γκάλογουει σε εκδήλωση του ακροδεξιού Φάρατζ από το UKIP, όπου κατάφερε να μπερδέψει την έννοια της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας με την αυτοκρατορική υπεροψία μιας χώρας όπου ο ήλιος δεν δύει ποτέ. Ο Γκάλογουει προερχόμενος από την αριστερά πτέρυγα των Εργατικών έγινε παγκοσμίως γνωστός για την αντίθεσή του στον πόλεμο του Ιράκ το 2003 αλλά μετατράπηκε σύντομα σε γελωτοποιό με αριστερό μανδύα (φτάνοντας πριν από χρόνια να εμφανιστεί στο αγγλικό Big Brother κάνοντας το γουρούνι).

Στον αντίποδα αυτής της επαμφοτερίζουσας στάσης βρέθηκαν την περασμένη εβδομάδα περίπου 30 προσωπικότητες από το χώρο των γραμμάτων (συμπεριλαμβανομένου του Ταρίκ Αλί) αλλά και παλαίμαχοι συνδικαλιστές που συνυπέγραψαν επιστολή εξόδου από την ΕΕ αλλά και σύγκρουσης με τη βρετανική οικονομική ελίτ. «Η ΕΕ συνδέεται αναπόδραστα με τις ιδιωτικοποιήσεις, τη διάλυση του κράτους πρόνοιας, τη μείωση των μισθών και τη διάβρωση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και για αυτό το λόγο είναι αρεστή στις κυρίαρχες δυνάμεις του βρετανικού καπιταλισμού και την πλειονότητα της πολιτικής ελίτ» σημειώνεται στο κείμενο το οποίο ξεκινά με μια αναφορά στην περίπτωση της Ελλάδας, που απέδειξε τον δομικά «αντιδημοκρατικό» χαρακτήρα της Ένωσης.

Αποκομμένη από τον ηπειρωτικό ιστό της Ευρώπης και χωρίς να συμμετέχει στην ευρωζώνη, η Μεγάλη Βρετανία θα συνεχίσει να στέλνει στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη αντικρουόμενα μηνύματα σε σχέση με την ανάγκη παραμονής η όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση– ιδιαίτερα σε όσους δεν μπουν στον κόπο να εξετάσουν τις ιδεολογικές και ταξικές διαφορές που διατέμνουν και το στρατόπεδο του Ναι και το στρατόπεδο του Όχι.

Εφημερίδα Πριν 28/2/2016

Διαβάστε Περισσότερα »

Αγκαλιά με το Νόμπελ Ειρήνης η Ελλάδα μετά τις πυρκαγιές στα στρατόπεδα προσφύγων

Πιτσιρίκος

Όλο και πιο κοντά έρχεται η Ελλάδα στο Νόμπελ Ειρήνης, μετά τις δυο πυρκαγιές που εκδηλώθηκαν σε δυο στρατόπεδα που επρόκειτο να φιλοξενήσουν πρόσφυγες στην περιοχή των Γιαννιτσών.

Οι εμπρηστές παραμένουν άγνωστοι αλλά τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, αφού φέρνουν την Ελλάδα πιο κοντά στο Νόμπελ Ειρήνης.

Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της νορβηγικής επιτροπής για το Νόμπελ Ειρήνης, Χένρικ Σίψεν, αναζητείται εναγωνίως κάποιος από τους εμπρηστές για να πάρει το Νόμπελ μαζί με την γιαγιά, τον ψαρά και την Σούζαν Σάραντον.

Ο Χένρικ Σίψεν τόνισε πως το να καις στρατόπεδα αποδεικνύει περίτρανα πως είσαι κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης, οπότε δικαιούσαι το Νόμπελ Ειρήνης.

Επίσης, ο Χένρικ Σίψεν είπε πως είναι πολύ συγκινητικό το ότι οι Έλληνες καίνε τα στρατόπεδα, για να μην κλειστούν εκεί οι πρόσφυγες και χάσουν την ελευθερία τους.

«Οι Έλληνες ξέρουν πως οι πρόσφυγες είναι ελεύθεροι άνθρωποι και όχι εγκληματίες, οπότε έκαψαν τα στρατόπεδα για να μην χάσουν οι πρόσφυγες την ελευθερία τους» είπε συγκινημένος ο Χένρικ Σίψεν.

Το να καις στρατόπεδα για πρόσφυγες χωρίς τους πρόσφυγες μέσα, είναι ένδειξη ανθρωπισμού.

Ο εμπρησμός των δυο στρατοπέδων για τους πρόσφυγες στα Γιαννιτσά, αποδεικνύει πως οι Έλληνες θέλουν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες να πάνε στις χώρες της βόρειας Ευρώπης -όπως επιθυμούν οι ίδιοι οι πρόσφυγες- και να μην φυλακιστούν στα Γιαννιτσά.

Οι κάτοικοι στα Γιαννιτσά ξέρουν πως είναι κάπως κατάρα να ζεις στα Γιαννιτσά, οπότε δεν θέλουν να πάθουν οι πρόσφυγες αυτό που ζουν οι ίδιοι.

Αξίζουν συγχαρητήρια σε εκείνους τους κατοίκους των Γιαννιτσών που έκαψαν τα στρατόπεδα για να μην φυλακιστούν οι πρόσφυγες.

Οι κάτοικοι των Γιαννιτσών θέλουν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες να περάσουν τα σύνορα και να μην παγιδευτούν στην Ελλάδα.

Σκέψου να είσαι πρόσφυγας και να σε εγκλωβίσουν στην Ελλάδα. Καλύτερα να έμενες στη Συρία με τους ισλαμοχίπστερ.

Τα Γιαννιτσά χαρίζουν στους πρόσφυγες την ελευθερία τους και στην Ελλάδα το Νόμπελ Ειρήνης.

Και δεν το ξέρουν.

Η αξεπέραστη ανιδιοτέλεια του απλού Έλληνα.

pitsirikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Νιάου…

Νίκος Μπογιόπουλος

Όταν η επικαιρότητα κατακλύζεται από αναφορές για κύκλωμα εκβιαστών, που εφόσον ισχύουν οι καταγγελίες απαρτίζεται από κουμάσια που φέρουν τις ιδιότητες του εκδότη και των «δημοσιογράφων», που η μεν ΝΔ σφυρίζει αδιάφορα σε δημοσιεύματα ότι ένας εξ αυτών είχε σχέσεις οικονομικής κολεγιάς μαζί της, του δε άλλου το άρθρο που ερμηνεύτηκε σαν «φιλοκυβερνητικό» αναπαράχθηκε με πάθος από σάιτ του ΣΥΡΙΖΑ ανήμερα ακριβώς της σύλληψής του,

όταν δημοσιογραφικό συγκρότημα και Μέγαρο Μαξίμου ανταλλάσουν δημόσιες βολές για το περιεχόμενο μυστικών συναντήσεων μεταξύ του εκδότη με τον πρωθυπουργό, όταν η πρώτη πλευρά δημοσιεύει άρθρα υπό τον τίτλο «Ο ηγέτης, ο εκδότης και η… γάτα των Ιμαλαΐων» για να ισχυριστεί ότι ο πρωθυπουργός ήταν εκείνος που έσπευσε να «προσφέρει» εκδουλεύσεις στον εκδότη, η άλλη πλευρά επικαλείται το ίδιο ακριβώς άρθρο για να καταγγείλει τον εκδότη ότι αυτός ήταν που «αιτήθηκε» εκδουλεύσεις στις οποίες ο πρωθυπουργός δεν ενέδωσε,

τότε, και για όσο θα συνεχίζονται οι έρευνες τι κάνει «νιάου – νιάου» τόσο στα χαμαιτυπεία όσο και σε κάποιες από τις απόκρημνες κορυφές των πολιτικο-οικονομικών και μιντιακών… Ιμαλαΐων,

ας θυμόμαστε, παράλληλα, εκείνο τον στίχο του Διονυσίου Σολωμού, που γράφτηκε αμέσως μετά τον «Ύμνο εις την Ελευθερία»:

«Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος»…

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Ακέφαλη και ασώματη χώρα, απορημένη κοινωνία

Του Ρούντι Ρινάλντι

Σκέψεις για το ζήτημα πολύπλευρης συγκρότησης του υποκειμένου στην Ελλάδα του 2016

Το επίθετο «ακέφαλο» που χρησιμοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης για να προσδιορίσει το κοινωνικό μέτωπο που αυθόρμητα αναπτύσσεται, μπορεί να ωθήσει τη σκέψη ώστε να εντοπιστούν κι άλλες κρίσιμες διαστάσεις έλλειψης «κεφαλής» στην παρούσα πολιτική πραγματικότητα. Η έλλειψη αυτή δεν πρέπει να ταυτιστεί σε έναν πρώτο χρόνο με αυτό της «ηγεσίας», όσο με εκείνο του νοήματος, των αξιών και των στόχων που συγκροτούν μια κοινωνία, ένα λαό, μια χώρα. Το ζήτημα της διαμεσολάβησης ή ακόμα της υπηρέτησης αυτών των πλευρών από μια «ηγεσία», ένα κόμμα (όχι σαν οργανωτική υπόσταση, αλλά κάτι που να πλησιάζει την έννοια του «συλλογικού διανοουμένου») έπεται ή δεν έχει (ακόμη) τόση σημασία αφού απουσιάζει το περιεχόμενο, δηλαδή το νόημα.

Το ουσιαστικό, κατά συνέπεια, αυτή τη στιγμή, έγκειται στο ότι η χώρα είναι ασώματη, ασυγκρότητη, χωρίς συνοχή και ρευστοποιημένη. Ασώματη χώρα σημαίνει πρωταρχικά πως ο λαός, το έθνος και η κοινωνία δεν μπορούν να συναισθανθούν τους όρους ύπαρξής τους, την ιδιαιτερότητα και ιστορικότητα που έχουν -όχι μόνο σαν παρελθόν- αλλά σαν επίκεντρο πειραματισμών και δοκιμών που γίνονται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης. Η ανάγκη διεξόδου δεν μπορεί να οριστεί με νοσταλγική διάθεση ενός παρελθόντος, αλλά με όρους σύγχρονους που θα αντιμετωπίζουν τα καίρια ζητήματα που έχουν τεθεί απέναντί μας. Ας προσέξουμε τα λόγια του ποιητή: «Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Δεν θα ’χει αλλάξει εκείνο αλλά το μυαλό μας. Ένα ψήλωμα νοητό, που θα χρειαστεί να το ξανανεβούμε για να εκτιμήσουμε σωστά τις διαστάσεις των πραγμάτων γύρω μας». (Ο. Ελύτης, Εν λευκώ, Eκδόσεις Ικαρος, 1992).

Ασώματη… χώρα

Η Ελλάδα βρίσκεται, εδώ και χρόνια, στη δίνη ενός οικονομικού στραγγαλισμού και μόλις τώρα εισέρχεται στη ζώνη των πολέμων, ως προγεφύρωμα, ως υποδοχέας των προσφυγικών ροών, ως χώρος στρατιωτικών βάσεων και επιχειρησιακών κόμβων. Αυτή η «τανάλια» οικονομικού στραγγαλισμού και εισόδου στη ζώνη του πολέμου, δημιουργεί τρομακτικό σοκ στο λαό και την κοινωνία. Τα σχήματα ηγεμονίας του συστημισμού θρυμματίζονται, οι όροι που συνάπτονται κοινωνικά συμβόλαια ανάμεσα σε τμήματα της αστικής ελίτ και των μεσοστρωμάτων τινάζονται, η κρίση αντιπροσώπευσης αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά. Το κυριότερο όμως στοιχείο είναι η απόλυτη αδυναμία του πολιτικού κόσμου, να χαράξει μια «γραμμή» διεξόδου από τη δίνη αυτή, να κατανοήσει στοιχειωδώς σε τι κατάσταση βρίσκεται (αυτό επιτείνεται στην περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ). Όλα τα ισχυρά χαρτιά που διέθετε το σύστημα καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα.

Η απεγνωσμένη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσει την Ελλάδα ως τον θετικό εκφραστή των ευρωπαϊκών ιδεωδών, καταρρίπτεται από τον κυνισμό, την αποικιοκρατική αντίληψη, την ιμπεριαλιστική, εθνικιστική και ρατσιστική πρακτική όλων των χωρών της Ευρώπης. Μέρα με την μέρα αφού είπαν «ναι σε όλα» βλέπουν ότι ο σχεδιασμός των Ευρωπαίων για την Ελλάδα είναι να την μετατρέψουν σε γκρίζα μη ευρωπαϊκή ζώνη. Χώρα-παραπέτασμα απόκρουσης και επιβράδυνσης των προσφυγικών ροών, με περιορισμένη κυριαρχία και με παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων. Tο σύστημα δεν έχει πρόταση πέρα από την διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης και των τετελεσμένων που πέφτουν κατά ριπάς. Αδυνατεί να διατυπώσει κάποιο νόημα, κάποια ιδέα, κάποιον στόχο. Μόνο γελοία σχήματα λόγου, τύπου Τσακαλώτου «είμαστε κοντά, στην αρχή του τέλους του κακού» ή τύπου Τσίπρα «το 2016 η Ελλάδα θα αποτελέσει την έκπληξη».

Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της δεν μπορεί να δώσει κι αυτή πειστικές απαντήσεις. Η διάσταση της έννοιας «χώρα» δεν την απασχολεί, δεν μπορεί να δει την Ελλάδα ως θύμα μιας ιμπεριαλιστικής στην ουσία πολιτικής. Αντίθετα, θεωρεί την Ελλάδα ιμπεριαλιστική, άρα δεν βλέπει την κρισιμότητα που έχει η ποιότητα «αποικία-χρέους» και η χώρα παραπέτασμα-αποθήκη εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων-μεταναστών.

Δεν αισθάνεται ότι η χώρα απειλείται, ότι συρρικνώνεται η κυριαρχία της, δεν υπάρχει για την Αριστερά θέμα τουρκικού επεκτατισμού και αμφισβήτησης των συνόρων. Όλα αυτά είναι ανύπαρκτες φαντασιώσεις. Απομένει μόνο ο αμυντικός αγώνας για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό (σαν απόηχος του αντιμνημονιακού αγώνα) ενώ λείπουν τελείως οι πολιτικοί στόχοι. Όμως, έτσι δεν οικοδομείται μια εναλλακτική στην καθολική κρίση. Η Αριστερά ασχολείται βασικά με τα ποσοστά της και τη συμμετοχή της στο συστημικό παιχνίδι, χωρίς να συμβάλει σοβαρά, χωρίς να νοιάζεται όπως θα έπρεπε για μια πολιτική διεξόδου.

Απορημένη κοινωνία

Η κοινωνία βρίσκεται σε μια περίεργη κατάσταση. Αφού πέρασε τα σοκ του καλοκαιριού, αφού έδειξε έμπρακτα την αλληλεγγύη της στα κύματα προσφύγων, αφού άρχισε να ξαναπαίρνει μπρος με τους αγώνες αγροτών, επιστημόνων και τις γενικές απεργίες, παραμένει σε μια κατάσταση σοβαρής απορίας και διερώτησης για το πού πάμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως λαός.

Διαισθητικά, αντιλαμβάνεται ότι τα ζητήματα έχουν χοντρύνει, ότι δεν πρόκειται απλά για κάποια οικονομική διευθέτηση ή δυσμενή οικονομικά μέτρα, αλλά για ζητήματα ιστορικών διαστάσεων και σημασίας που υπερβαίνουν τη συνήθη πολιτική αντιπαράθεση όπως και τους αγώνες που έγιναν μέχρι σήμερα. Τώρα, πλέον, μπαίνουν ερωτήματα σχετικά με τον πόλεμο, την υπόσταση, την ύπαρξη της χώρας, τη διάλυση της κοινωνίας, την ανημποριά ατομικής λύσης και επιβίωσης.

Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι συμβαίνει κάτι μεγάλο, ότι πλησιάζουμε σε εθνική και κοινωνική καταστροφή, άσχετα αν δεν μπορεί να το εκφράσει με αυτούς τους όρους. Εκατοντάδες χιλιάδες (αν όχι και εκατομμύρια) άνθρωποι σε ολόκληρη την χώρα αναρωτιούνται για το πού πάμε, αν θα έχει τέλος ή όχι το κακό, για το πού τελικά θα φθάσουμε. Έτσι, όμως, από την απορία (πού πάμε;) και την διαπίστωση (εθνική και κοινωνική καταστροφή) προχωράμε στην περιοχή του υποκειμένου όπου τίθεται πάλι με μια σειρά ερωτημάτων: τι μπορεί να βάλει τέλος στην καταστροφή ή να την αντιμετωπίσει; Πώς μπορεί να υπάρχει η χώρα και η κοινωνία στις συνθήκες που δημιουργούνται; Υπάρχει διέξοδος και πώς οικοδομείται;

Το κύριο ερώτημα σήμερα, το κεντρικό ζήτημα είναι το πώς η κοινωνία και ο λαός μπορούν να συγκροτηθούν σε ενεργό υποκείμενο. Μέσα από μια πολύπλευρη διαδικασία κι όχι με τα στερεοτυπικά σχήματα του παρελθόντος. Αυτό το ζήτημα πρέπει να ανοίξει διάπλατα, να γίνει το κυρίαρχο, να διατρέξει όλες τις διεργασίες, να εισβάλει σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, να απαιτηθεί από τη διανόηση να πάρει θέση απέναντί του, να μιλήσει ο απλός κόσμος για τις ανησυχίες και τον πόνο του, να έρθουν σε επαφή οι ζωντανές δυνάμεις του τόπου.

Ο Δρόμος ανοίγει τις στήλες του σε αυτήν την διερεύνηση-συζήτηση.

Δρόμος

Διαβάστε Περισσότερα »

Πρόσφυγες είναι και οι νυν ρατσιστές των Γιαννιτσών

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Οι σημερινοί ρατσιστές στα Γιαννιτσά, αυτοί που καίνε χώρους υποδοχής προσφύγων, αγνοούν προφανώς ότι οι πρόγονοί τους πρόσφυγες είχαν υποστεί τα ίδια από τους... γηγενείς. Δεν γνωρίζουν την ιστορία.

Γιατί ο ρατσισμός και ο φασισμός δεν είναι τωρινά φαινόμενα στην Ελλάδα. Αν σήμερα κάποιοι στρέφονται εναντίον των προσφύγων που έρχονται από την Ανατολή, χθες στρέφονταν εναντίον των προσφύγων -των Ελλήνων προσφύγων-, που είχαν την ίδια προέλευση. Είναι γνωστό το πογκρόμ του 1916 εναντίον των προσφύγων, των προγόνων μεταξύ άλλων και των κατοίκων των Γιαννιτσών, που κατέφευγαν στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από τη γενοκτονία των Τούρκων.

Η εγχώρια Κου Κλουξ Κλαν της εποχής εκείνης ήταν οι περίφημοι «Επίστρατοι»(φασιστική ομάδα). Οι παρακρατικοί αυτοί εκτέλεσαν μεταξύ 19 και 23 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου 20 πρόσφυγες (μικρασιάτες κυρίως) κοντά στο φθισιατρείο «Σωτηρία» με την δήθεν κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ των αγγλογάλλων. Η τότε κυβέρνηση είχε δημιουργήσει στρατόπεδο προσφύγων στη Σούδα κατά το ανάλογο των σημερινών «κέντρων φιλοξενίας μεταναστών». Εκείνη την εποχή, όμως, οι εγκλεισμένοι, που μεταφέρονταν από την Αθήνα, πέθαιναν κατά δεκάδες από διάφορες ασθένειες και πείνα.

Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι το κεντρικό σύνθημα του συλλαλητηρίου του 1923 στους στύλους του Ολυμπίου Διός ήταν «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες» και αφορούσε τους τραγικούς μικρασιάτες. Ο Γεώργιος Βλάχος, μάλιστα, τους χαρακτήρισε «προσφυγική αγέλη», κατά τι δηλαδή χειρότερα από τον χαρακτηρισμό «υπάνθρωποι» της Χρυσής Αυγής. Αλλά το ίδιο απεχθής ήταν και η πρόταση του Ν. Κρανιωτάκη, εκδότη του «Πρωινού Τύπου», που ζητούσε εν έτει 1933 να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορούν κίτρινο περιβραχιόνιο ώστε να τους αποφεύγουν οι γηγενείς!

Το ίδιο προτείνουν κάποιοι και στην... πολιτισμένη βόρεια Ευρώπη σήμερα!Ακόμη και τα εργατικά σωματεία ήταν εναντίον των μεταναστών. Έτσι, το 1914 το Εργατικό Κέντρο Αθηνών με ψήφισμά του απευθυνόταν σε όλα τα εργατικά σωματεία της Ελλάδας, και ζητούσε «να μην επιτρέπηται εις τους πρόσφυγας να εργάζονται εις τας εργασίας εντοπίων εργατών…»! Θυμίζουμε τον ξεσηκωμό των βρετανικών συνδικάτων εναντίον των μεταναστών. Συνεπώς, ο ρατσισμός είναι ενοφθαλμισμένος παντού, κυρίως εκεί όπου υπάρχει ανεργία και φόβος. Γιατί η χειρότερη απειλή και το έδαφος όπου φύεται ο ρατσισμός και ο φασισμός είναι ο φόβος του Άλλου.

Ο χειρότερος εχθρός των μεταναστών είναι το εγχώριο «εσωτερικό προλεταριάτο», είναι οι πρώην πρόσφυγες, οι κατιόντες των παλιών προσφύγων καθώς βλέπουν στο πρόσωπο των σημερινών προσφύγων τον εαυτό τους(αγχογόνο αντικείμενο). Αλλά η σύγκρουση με τους μετανάστες(εμφύλιος των «κάτω») είναι μία μέθοδος για να μετατίθεται η σύγκρουση από την πρωταρχική αιτία της στη δευτερεύουσα. Η νομιμοποιητική βάση του «πολέμου» είναι πως για όλα φταίνε οι μετανάστες, αυτοί που μας παίρνουν τις… δουλειές. Συγχρόνως, το σύστημα χρησιμοποιεί τους μετανάστες σαν εξιλαστήριο θύμα, σαν ένα αποδιοπομπαίο τράγο όπου κρύβει τη χρεοκοπία του.

Αλλά το ξένο εμάς τους ίδιους κατοικεί, καθώς τα παιδιά μας παίρνουν ξανά το δρόμο της ξενιτιάς. Η ξενότητα γίνεται εκ νέου η κρυμμένη πλευρά της ταυτότητάς μας, καθώς ερημώνεται το σπίτι μας. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της πλανητικής οικονομικής και πολιτικής αναδιάταξης διαμορφώνονται νέες μορφές ετερότητας και το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορούμε να ζήσουμε μαζί με τους άλλους, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς την εξάλειψη των διαφορών μας.

Η απάντησή μας είναι καταφατική. Μπορούμε. Αρκεί να απορριφθεί διαρρήδην η θέση των νεοναζιστών που αντικατέστησαν την υψηλή έννοια της ανθρωπότητας και της αξιοπρέπειας με την αγριότητα εναντίον όλων εκείνων που δεν μοιράζονται την ίδια τοπική, εθνική και ιδεολογική ένταξη(ανωτερότητα έθνους και φυλής). Αποδεχόμενοι, συνεπώς, τον ξένο που μας κατοικεί θα μπορέσουμε να ζήσουμε όλοι μαζί. Ο ξένος, σύμπτωμα που κατά κύριο λόγο καθιστά ανέφικτο το «εμείς», αρχίζει να υπάρχει όταν αναδύεται η συνείδηση της διαφοράς, και χάνεται όταν αναγνωρίζουμε ότι όλοι μας είμαστε ξένοι

ArtiNews

Διαβάστε Περισσότερα »

Και ανοίγω τα μάτια

Της Ελένης Πριόβολου

Και ανοίγω τα μάτια! Ο ίδιος εφιάλτης. Ουρές προσφύγων –αδιέξοδες πορείες-, ουρές πεινασμένων στα συσσίτια, ουρές αστέγων κατά μήκος της οδού Ερμού- στη διαδρομή προς το Θησείο- ουρές ανέργων στα γραφεία ευρέσεως εργασίας, ουρές ανήμπορων να πληρώσουν, στα γκισέ. Ουρές ή συστάδες ανθρωπίνων ερειπίων της εξελιγμένης καπιταλιστικής κοινωνίας.

Ένας νεαρός, χαμένος μέσα στα πολλαπλά δέρματα της απλυσιάς, ταΐζει την ανάπηρη- σύντροφό του;- Ίσως. Ίσως πάλι να πρόκειται για δυο αλληλέγγυους αστέγους που μπορεί να ερωτεύτηκαν στην πορεία. Εκείνη τρώει με λίμα αυτό που της προσφέρει ο άντρας μέσα από ένα κουπάκι. Αδιευκρίνιστο αν πρόκειται για ρύζι ή πουρέ. Οι περαστικοί απομακρύνονται με μια αίσθηση λυπημένης σιχασιάς.

Όμως εγώ αποφάσισα να μην αφεθώ στη θλίψη. Σήμερα είμαι αποφασισμένη να τονίσω τα καλά επειδή νιώθω την παράξενη δύναμη της ζωής να μου μιλάει για τα ωραία.

Ένα σχολείο της Δραπετσώνας αντί άλλης εκδρομής κατέβηκε στο λιμάνι του Πειραιά. Μαθητές και εκπαιδευτικοί ευαισθητοποιημένοι, συγχρωτίστηκαν με τους πρόσφυγες. Ζωγράφισαν, τραγούδησαν και έπαιξαν με τα προσφυγόπουλα. Έγιναν όλοι μια αγκαλιά, εκεί έξω από την πύλη Ε1.

Το Α γυμνάσιο του Ασπρόπυργου ήρθε στο κέντρο των Αθηνών για να επισκεφτούν οι μαθητές τα βιβλιοπωλεία και να μάθουν να διαλέγουν βιβλία με την βοήθεια των καθηγητών τους. Τους συνάντησα στο βιβλιοπωλείο «Επί Λέξει» και διαπίστωσα για μια ακόμη φορά, πως καθήκον όλων είναι να εμπνέουμε διαρκώς τους νέους. Εμείς ευθυνόμαστε όταν καταφεύγουν στη μοναξιά της οθόνης και των κουμπιών.

Λέσχες ανάγνωσης-στην πλειοψηφία γυναικών-σε κάθε γωνιά της χώρας πασχίζουν να αναδείξουν τα βιβλία πρωτίστως ως αγαθό.

Το θέατρο και το σινεμά, ανθούν και οι αίθουσες γεμίζουν.

Μέσα από τις προσωπικές μου αναγνώσεις ταξίδεψα στο επίσης ζοφερό παρελθόν. Στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής. Και εκεί η ζωή έβρισκε τον τρόπο να ανθεί μέσα στο ζόφο και το θάνατο. Η τέχνη εναγωνίως πάσχιζε να εγείρει, να παρηγορήσει, να αφυπνίσει να αναστήσει.

Αναλαμβάνω την προσωπική μου ευθύνη και σιγοτραγουδάω καθώς οδοιπορώ στους δρόμους της Αθήνας.

« Ε, το λοιπόν, ότι και να είναι τ’ άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Ρ-Ρ

Διαβάστε Περισσότερα »

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

Γελωτοποιός

Δεν έχω σπίτι, πίσω για να ΄ρθω
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ,
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.

Ακούω τον Βασίλη Λέκκα να τραγουδάει τους πρώτους στίχους απ’ το «Μάνα μου Ελλάς», σε στίχους Γκάτσου και μουσική Ξαρχάκου. Είναι ένας αμανές, σαν αυτούς που πρωτακούστηκαν στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του εικοστού αιώνα.

Οι τσέτες κι οι Νεότουρκοι του Κεμάλ έσφαζαν τους χριστιανούς, Αρμένηδες και Έλληνες. Οι Μεγάλες Δυνάμεις παρακολουθούσαν αμέτοχες. Εκείνες το προκάλεσαν, η αστάθεια κι ο πόλεμος τις κάνει πιο δυνατές. Μιλιούνια οι πρόσφυγες εγκατέλειπαν τις εστίες τους, το χώμα των προγόνων τους και πνίγονταν στο Αιγαίο, για να φτάσουν στη «Μάνα μου Ελλάς».

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τ’ αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου, μάνα μου Ελλάς,
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.

Στην Ελλάδα ήταν «τουρκόσποροι». Τις Σμυρνιές τις αποκαλούσαν επιτιμητικά «γλωσσούδες». Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είχαν αναγκαστεί ν’ αφήσουν πίσω περιουσίες και ζωές που οι παλαιοελλαδίτες δεν μπορούσαν να φανταστούν. Και βρέθηκαν κλεισμένοι στα λοιμοκαθαρτήρια. Ήταν οι ξένοι, οι άλλοι, οι κακομοίρηδες.

Κυνηγημένοι απ’ τους παλιούς τους γείτονες, περιφρονημένοι απ’ τους καινούριους. Η «Μάνα μου Ελλάς» δεν μπορούσε να συντηρήσει ούτε τους μόνιμους, τι θα ‘κανε με τους καινούριους;

Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τ’ αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού.

Μου ‘λεγε ένας Πόντιος, πώς βρέθηκαν οι γονείς του σ’ ένα σπιτάκι στην Καλαμαριά. Κι εκείνος να πουλάει πάγο, να κάνει ό,τι δουλειά μπορύσε να κάνει, απ’ τα δέκα, για να φάνε. Οι πρόσφυγες δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, έτσι όπως λέγεται. Όμως έδωσαν νέο αίμα στη μάνα του καημού.

Έκαναν μαγαζιά, επιχειρήσεις, δούλεψαν. Έκαναν αθλητισμό. ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Απόλλων Καλαμαριάς, γεννήματα προσφύγων. Έφτιαξαν μια νέα μουσική. Τις κλίμακες τις βυζαντινές και τον καημό τον ανατολίτικο, τις ανακάτεψαν με τον πόνο της προσφυγιάς, κι άρχισε το ρεμπέτικο ασκέρι.

Όλοι εκείνοι με το -ίδης και το -όγλου στο επίθετο, όλοι εκείνοι οι ανεπιθύμητοι, οι κακομοίρηδες, οι τουρκόσποροι, δεν πήραν απ’ τη Μάνα μου Ελλάς, της έδωσαν, ζωή.

Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.

Ακούω τους στίχους του Γκάτσου και σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους που φεύγουν να σωθούν απ’ το μαχαίρι. Οι Μεγάλες Δυνάμεις παρακολουθούν αμέτοχες. Εκείνες το προκάλεσαν, η αστάθεια κι ο πόλεμος τις κάνει πιο δυνατές. Μιλιούνια οι πρόσφυγες εγκαταλείπουν τις εστίες τους, το χώμα των προγόνων τους και πνίγονται στο Αιγαίο, για να φτάσουν στην Ευρώπη.

Δεν είναι Έλληνες, δεν είναι Χριστιανοί, δεν είναι Ευρωπαίοι. Είναι άνθρωποι, που θέλουν να ζήσουν, που θέλουν να δουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, να προοδεύουν, να είναι ευτυχισμένα.

Και η Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό το θνησιγενές λείψανο, κάνει ό,τι μπορεί για να τους κρατήσει μακριά απ’ την ουτοπία της. Εκείνο το μυθικό μέρος της υποτιθέμενης αέναης ευφορίας, όπου κανείς φτωχός δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Μήτε Έλληνας μήτε Ευρωπαίος μήτε πρόσφυγας.

Μια Ευρωπαϊκή Ένωση που στηρίχτηκε εξ αρχής στην οικονομική ανισότητα. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση της ελεύθερης αγοράς και της ανελευθερίας των λαών.

Οι Έλληνες ήταν τα πρώτα θύματα αυτής της φαύλης κατασκευής, της Ευρωπαϊκής «Ένωσης». Έγιναν μετανάστες, αυτόχειρες, καταθλιπτικοί, άποροι, ανασφάλιστοι, άστεγοι, νεόπτωχοι.

Οι πρόσφυγες είναι τα επόμενα θύματα. Κι αυτοί θα πληρώσουν πιο ακριβά την άνοδο του δείκτη των χρηματιστηρίων, τη σταθερότητα των τραπεζών.

Η Ευρώπη στήνει συρματοπλέγματα ξανά, φτιάχνει στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από ‘κει ένα τσιγάρο δρόμος είναι οι θάλαμοι αερίων και τα κρεματόρια.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

~

Το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός

Διαβάστε Περισσότερα »

Το τελευταίο πραξικόπημα

Τάσος Κωστόπουλος
 

«Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ο μόνος άνθρωπος που θα σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια. Δεν είναι Ελληνας, ούτε καν ανθρώπινο πλάσμα»

Ευάγγελος Αβέρωφ (υπ. Αμυνας), προς τον Αμερικανό πρέσβη Τζακ Κιούμπιτς, 11.1974

Ηταν η τελευταία φορά που μια απόπειρα πραξικοπήματος απασχόλησε χιλιάδες ανθρώπους, έγινε πρωτοσέλιδο στον ελληνικό Τύπο και προκάλεσε σφοδρές αντιπαραθέσεις στη Βουλή.

Το μεσημέρι της Κυριακής 27ης Φεβρουαρίου 1983, οι κομματικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσωτερικού ειδοποιήθηκαν από την κυβέρνηση να πάρουν μέτρα για το ενδεχόμενο στρατιωτικού κινήματος μέσα στις επόμενες ώρες.

Με τις συνακόλουθες φήμες να γιγαντώνονται από στόμα σε στόμα, τα δελτία ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης έσπευσαν στις 6 μ.μ. να καθησυχάσουν το κοινό, εξηγώντας πως η όλη κινητοποίηση δεν υπήρξε παρά μια απλή «άσκηση ετοιμότητας».

Ακολούθησαν δραστικές μεταβολές στην ηγεσία του στρατεύματος, με άμεση αντικατάσταση τριών από τους τέσσερις σωματάρχες, 29 στρατηγών, 52 ταξιάρχων και 100 συνταγματαρχών.

Το σήμα της CIA 

Τι είχε ακριβώς συμβεί; Ο φιλοκυβερνητικός Τύπος των επόμενων ημερών αναπαρήγαγε ημιεπίσημες διαρροές για πληροφορίες περί σχεδιαζόμενου φιλοβασιλικού πραξικοπήματος, για ύποπτες επαφές «σταγονιδίων» με «τοπικά ακροδεξιά στοιχεία» σε μονάδες της Β. Ελλάδας, ακόμη και για «“προνουντσιαμέντο” υψηλόβαθμων αξιωματικών σε μονάδες του Εβρου» (με ειδική αναφορά στο 31ο Σ.Π. της Ορεστιάδας).

Ως πηγή των πληροφοριών κατονομάζονταν η ΚΥΠ, η Ασφάλεια, το Α2 του ΓΕΣ, τα Α2 του Β' και Δ' Σ.Σ., ακόμη και η ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο.

Αρκετά διαφορετική εικόνα προκύπτει από σημείωμα του Πέτρου Μολυβιάτη, γραμματέα του τότε προέδρου Κωνσταντίνου Καραμανλή (1/3/1983).

Η λιμουζίνα του Αμερικανού πρέσβη στο Καστρί, τη νύχτα της 27/2/1983. Φωτογραφία από το «Εθνος» της επομένης |

Το απόγευμα της 26ης Φεβρουαρίου διαβάζουμε, ο υφυπουργός Αμυνας Αντώνης Δροσογιάννης ενημέρωσε τον Καραμανλή πως «υπήρχαν πληροφορίες ότι το βράδυ της επομένης θα γινόταν απόπειρα συλλήψεως του προέδρου και του πρωθυπουργού, καταλήψεως του Πενταγώνου κ.λπ.».

Πηγή των πληροφοριών δεν ήταν όμως ούτε η ΚΥΠ ούτε η πρεσβεία του Λονδίνου, αλλά ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα, που παρέδωσε στην κυβέρνηση και σχετικό ανυπόγραφο έγγραφο (Αρχείο Καραμανλή, τ. 12, σ. 272).

Το πρωτότυπο non paper του σταθμάρχη της CIA προς τον Αντρέα Παπανδρέου | ΙΔΡΥΜΑ Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Το non paper του σταθμάρχη εντοπίστηκε στο ίδιο αρχείο (Φ. 64Β, φ. 366), είναι συνταγμένο στα αγγλικά και δημοσιεύεται για πρώτη φορά εδώ: 

«ΑΠΟΡΡΗΤΟ

26 Φεβρουαρίου 1983

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ: Πιθανή απόπειρα πραξικοπήματος

1. Λάβαμε την παρακάτω αναφορά από το εξωτερικό, αλλά δεν έχουμε τρόπο να προσδιορίσουμε τη φερεγγυότητά της.

2. Απόπειρα πραξικοπήματος θα λάβει χώρα τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας 28 Φεβρουαρίου. Αξιωματικοί των ενόπλων δυνάμεων θα συγκεντρωθούν σε διάφορα σημεία τη νύχτα της Κυριακής 27 Φεβρουαρίου και θα προσπαθήσουν να ελέγξουν το αρχηγείο των ενόπλων δυνάμεων στο Πεντάγωνο κατά τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας 28 Φεβρουαρίου. Τανκς από την Αυλώνα θα υποστηρίξουν αυτή την προσπάθεια. Η αστυνομία και στρατιωτικές μονάδες θα προσπαθήσουν να συλλάβουν τον Πρόεδρο, τον Πρωθυπουργό και άλλους. Ο τέως βασιλιάς είναι κατά κάποιον τρόπο αναμειγμένος.

3. Λυπούμαστε που δεν έχουμε περαιτέρω πληροφορίες».

Λίγες μέρες μετά (5/3), η Διεύθυνση Πληροφοριών της CIA συνέταξε πολυσέλιδη έκθεση για τις σχέσεις του Παπανδρέου με τον στρατό, η οποία έχει αποχαρακτηριστεί μόνο εν μέρει (Ιγνατίου-Ευρυβιάδης 2010, σ. 355-79· για την ημερομηνία: www.foia.cia.gov).

Μεταξύ άλλων, απόρρητες παραμένουν οι τρεις μεγάλες παράγραφοι που προηγούνται της τελικής εκτίμησης της υπηρεσίας για τις περιορισμένες πιθανότητες «επιτυχημένης στρατιωτικής επέμβασης» (σ. 378-9).

Ερωτήματα προκαλεί και η εμφανής λογοκρισία του τίτλου της έκθεσης, με απάλειψη ενός μάλλον κρίσιμου ουσιαστικού («Papandreou and the Military [...]»).

Δεν ήταν, φυσικά, η πρώτη φορά που οι αμερικανικές υπηρεσίες ασχολούνταν μ’ αυτό το ζήτημα, κατά την εύθραυστη μετάβαση από το «κράτος της Δεξιάς» στην «κυβέρνηση της Αλλαγής».

Οπως διαπιστώνουμε από τις εκθέσεις της τριετίας 1979-1981 που παραθέτουν στο βιβλίο τους οι Ευρυβιάδης και Ιγνατίου, επανειλημμένα είχε εξεταστεί η πιθανότητα επέμβασης του στρατού για να αποτραπούν τα ενδεχόμενα ανόδου του Παπανδρέου στην εξουσία (σ. 197-8), ριζοσπαστικοποίησης της κυβέρνησής του (σ. 241) ή ρήξης του με τον πρόεδρο Καραμανλή, κατεξοχήν εγγυητή των δυτικών συμφερόντων στη χώρα (σ. 305).

Παρά τις προσεκτικές διατυπώσεις, τα διαθέσιμα κείμενα είναι προφανές ότι αντανακλούν έναν ενδοϋπηρεσιακό προβληματισμό (σ. 304-9).

Εξίσου καθοριστικός υπήρξε και ο παιδευτικός χαρακτήρας τους, μέσω επιλεκτικών «διαρροών» προς τον ίδιο τον Αντρέα στις παραμονές των εκλογών του 1981 (σ. 311-5).

Η συγκυρία κατά την οποία επιδόθηκε η παραπάνω «προειδοποίηση» δεν φαίνεται, τέλος, καθόλου τυχαία. Μόλις είχε ολοκληρωθεί η επίσκεψη του Σοβιετικού πρωθυπουργού Νικολάι Τιχόνοφ στην Αθήνα (21-24/2), η πρώτη του είδους στην ελληνική Ιστορία.

Οι ελληνοαμερικανικές διαπραγματεύσεις για τις βάσεις βρίσκονταν επίσης σε κρίσιμη καμπή, με την κυβέρνηση Παπανδρέου ν’ απαιτεί σαν... ενοίκιο τη διασφάλιση ετήσιας στρατιωτικής βοήθειας 1 δισ. δολαρίων, αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους και προνομιακή μεταχείριση των ελληνικών εξαγωγών στις ΗΠΑ - όρους που η Ουάσινγκτον αρνούνταν επίμονα να ικανοποιήσει.

Η λαϊκή κινητοποίηση 

Η λαϊκή κινητοποίηση κατά του πραξικοπήματος τρόμαξε τη Ν.Δ. |

Αν κάτι διαφοροποιεί την «απόπειρα» του 1983 από εκείνες των προηγούμενων χρόνων, αυτό ήταν η κινητοποίηση των οργανωμένων δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς.

Σύμφωνα με το σημείωμα Μολυβιάτη, μετά την ενημέρωσή του ο Καραμανλής σύστησε τηλεφωνικά στον Παπανδρέου «να μην αποδοθεί υπερβολική σημασία στις πληροφορίες (παρόμοιες των οποίων είχε πολύ συχνά και ο ίδιος ως πρωθυπουργός) και να μη ληφθούν εξαιρετικά ή εμφανή μέτρα. Το μόνο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν μια διακριτική ενίσχυση της φρουρήσεως του προέδρου και του πρωθυπουργού, αφού αυτοί εφέροντο ως στόχοι».

Οι συμβουλές του όμως δεν εισακούστηκαν. Πιθανότατα επειδή, όπως εξηγούμε παραδίπλα, ο «εθνάρχης» είχε ήδη καταφύγει επανειλημμένα στο φόβητρο του στρατού για ν’ αποτρέψει ανεπιθύμητες μεταρρυθμίσεις.

Η κυβερνητική αντίδραση κλιμακώθηκε σε τρεις φάσεις.

Το Σάββατο (26/2) κηρύχθηκε επιφυλακή στα Σώματα Ασφαλείας και το επόμενο βράδυ επεκτάθηκε στις ένοπλες δυνάμεις.

Κάποια στρατόπεδα κυκλώθηκαν διακριτικά από τη χωροφυλακή, ο δε υφυπουργός Αμυνας Παυσανίας Ζακολίκος στάλθηκε νυχτιάτικα στη Θεσσαλονίκη για «επιθεώρηση» των στρατιωτικών μονάδων της Β. Ελλάδας.

Στο μεσοδιάστημα οι ηγεσίες των δυο ΚΚΕ ειδοποιήθηκαν να πάρουν τα μέτρα τους, ενώ ο μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ κινητοποιήθηκε για να ελέγξει κρίσιμες κρατικές υπηρεσίες, να προστατέψει τα κομματικά γραφεία και να εποπτεύει τις κατά τόπους στρατιωτικές μονάδες.

Στο Αριστοτέλειο, ο πρόεδρος της ΦΕΑΠΘ (και στέλεχος της ΠΑΣΠ) Αλεξανδρίδης ενημέρωσε τους συγκεντρωμένους πως «υπάρχει κίνηση κατώτερων αξιωματικών του στρατού» αλλά «η κατάσταση ελέγχεται».

Τα μεσάνυχτα της Κυριακής και το μεσημέρι της Δευτέρας, περίπου χίλια μέλη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς διαδήλωσαν μαχητικά στους δρόμους της συμπρωτεύουσας.

Στον νομό Ηρακλείου, διαβάζουμε τέλος στην «Ελευθεροτυπία» (1/3), πολλοί από τους συγκεντρωμένους στις πλατείες κράδαιναν τα κυνηγετικά τους όπλα.

Δεν έλειψαν και κάποια ευτράπελα, όπως αυτό που κατέγραψε το «Εθνος» (1/3):

«Στέλεχος τοπικής κομματικής οργάνωσης (στην Καλλιθέα) ειδοποιήθηκε “αρμοδίως” να σπεύσει στα γραφεία της οργάνωσης και ή να καταστρέψει το κομματικό αρχείο ή να το φυγαδεύσει σε μέρος ασφαλές. Επειδή όμως, πάνω στην ταραχή του, το στέλεχος έχασε τα κλειδιά του γραφείου, αποφάσισε να σπάσει την πόρτα και να μπει. Ο θόρυβος από τα χτυπήματα ήταν μεγάλος, οι περίοικοι ξεσηκώθηκαν, τον πέρασαν για διαρρήκτη, έβαλαν ομαδικά τις φωνές και ειδοποίησαν την αστυνομία». Ο «κακοποιός» συνελήφθη και «χρειάστηκαν τρίωρες διαβουλεύσεις για να ξεμπλέξει και να πάει σπίτι του». 

Κατόπιν εορτής, η κυβέρνηση έσπευσε να διαψεύσει τις φήμες.

«Δεν υφίσταται κανένας λόγος ανησυχίας», δήλωσε αργά τη νύχτα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Μαρούδας· «δεν πρέπει να δίνονται οποιεσδήποτε προεκτάσεις και ερμηνείες» σ’ ένα «σύνηθες γεγονός», όπως η τρέχουσα «άσκηση περιορισμένης ετοιμότητας».

Ταυτόχρονα έγινε γνωστό ότι πρωθυπουργός δειπνούσε με τον Αμερικανό πρέσβη Μόντιγκλ Στερνς, που έμεινε στο Καστρί ώς αργά τη νύχτα.

Την επομένη, ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα δηλώσει επίσημα πως «οι ΗΠΑ είναι αντίθετες σε κάθε προσπάθεια ανατροπής της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ελλάδας», μολονότι «δεν είναι ακόμη σαφές τι ακριβώς συνέβη το Σαββατοκύριακο».

Η αντίδραση της Δεξιάς

Αυτοσαρκαστικός σχολιασμός της λαϊκής επαγρύπνησης από τον Γιάννη Καλαϊτζή («Αντί», 4/3/1983) |

Εμφανώς ενοχλημένος, ο Καραμανλής πήγε το πρωί της Κυριακής για γκολφ, χαρακτηρίζοντας «βλακείες» τον όλο θόρυβο.

Ο εκνευρισμός του αποτυπώνεται και στο σημείωμα με τη δική του εκδοχή για την επόμενη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό (1/3):

«Αφού συζητήσαμε ολίγον το φημολογηθέν πραξικόπημα και διαπιστώσαμε ότι οι σχετικές διαδόσεις ήταν αβάσιμες, του είπα ότι υπήρξε μεγάλο σφάλμα από μέρους του να αγνοήσει τις συστάσεις μου και να μεγαλοποιήσει το θέμα με αδικαιολόγητες κινητοποιήσεις. Το παρεδέχθη και μου έδωσε εξηγήσεις για την υπερβολική νευρικότητα της Κυβερνήσεως» (όπ.π., σ. 273). 

Ακόμη επιθετικότερη ήταν η Ν.Δ. Ο κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και 20 βουλευτές κατέθεσαν επερώτηση, υποστηρίζοντας πως «η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατέλυσε το έννομο κράτος, που στηρίζεται στο Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, και το υποκατέστησε από το κράτος του κόμματος»:

«Η περιορισμένη επιφυλακή που διατάχτηκε στα Σώματα Ασφαλείας και στις Ενοπλες Δυνάμεις ήταν κατά τη φρασεολογία κυβερνητικών εφημερίδων “επιφυλακή πυρήνων”. Αυτό σημαίνει επιφυλακή που έγινε με προσωπικά κριτήρια των πράγματι ή υποτιθέμενων ημετέρων. Και ταυτόχρονα τα κόμματα της Ακρας Αριστεράς και προπαντός το ΠΑΣΟΚ, με εντολή ή τουλάχιστον ανοχή του προέδρου της κυβερνήσεως, κατέλαβαν με οργανωμένους πυρήνες τα νευραλγικά κέντρα του κράτους και σε μερικές περιπτώσεις ήλεγξαν ακόμη και τις εξόδους στρατιωτικών μονάδων»· ενέργεια που «αποτελεί άρνηση της Δημοκρατίας και απροκάλυπτη και ωμή εφαρμογή ολοκληρωτικών μεθόδων», γεννά δε την «εύλογη υπόνοια» «ότι μπορεί να ήταν» και «δοκιμή επιβολής Δικτατορίας από το Κυβερνών Κόμμα» (Πρακτικά Βουλής, 4/3/1983, σ.4625).

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η αγόρευση του Μητσοτάκη (4/3):

«Εδόθη η εντύπωση ότι η προστασία της Δημοκρατίας, σε περίπτωση που τυχόν θα κινδύνευε, επαφίεται σε οργανωμένες κομματικές ομάδες, πράγμα που σημαίνει ότι το κράτος δεν είναι σε θέση να την προστατέψει. [...] Την Κυριακή το βράδυ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι βέβαιο ότι το Κράτος δεν υπήρξε», γεγονός που προκαλεί την «ανησυχία των πολιτών εκείνων, οι οποίοι συνέβη να μην ανήκουν στα κόμματα εκείνα που εκινητοποιήθησαν και τα οποία, επιτέλους, ήσαν δυναμικά παρόντα εκείνη την ώρα. Οι πολίτες αυτοί είχαν το αίσθημα ότι το Κράτος δεν υπήρχε για να τους προστατέψει τυχόν, εάν παρίστατο ανάγκη. [...] Στη δική μας εκτίμηση τα γεγονότα του περασμένου Σαββατοκύριακου ήταν τα σημαντικότερα τα οποία συνέβησαν μετά τις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981» (σ. 4625-6).

Οταν ο υπουργός Προεδρίας Μένιος Κουτσόγιωργας τόλμησε να θυμίσει ότι, σύμφωνα με το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, η προστασία της Δημοκρατίας «επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, δικαιωμένων και υποχρεουμένων εις την διά παντός μέσου υπεράσπισή» της απέναντι σε κάθε επίδοξο πραξικοπηματία, ακολούθησε πανδαιμόνιο: ο Ιωάννης Κεφαλογιάννης χαρακτήρισε την επίκληση αυτή «απειλή κατά της Δημοκρατίας», ο δε Μητσοτάκης αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα αν «εναντίον της θελήσεώς του θα ασκήσει το δικαίωμα ο Λαός;» (σ. 4628).

Αγρια βασανισμένος ο ίδιος από τη χούντα, ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ θα τους αποστομώσει ωστόσο με την υπενθύμιση ότι «το 1967 από το κράτος προήλθε το πραξικόπημα, η δικτατορία, που βρήκε την τότε ΕΡΕ και σήμερα Ν.Δ. στον ύπνο. Και δεν είναι δυνατό να δεχθούμε τις συνταγές της Ν.Δ. για το θέμα της αντιμετώπισης των οποιωνδήποτε κινδύνων» (σ. 4630).

Η πιο εύστοχη ερμηνεία των αντιδράσεων της Ν.Δ. διατυπώθηκε ίσως από τον Πέτρο Ευθυμίου, συνεργάτη τότε του Κώστα Λαλιώτη στο υφυπουργείο Νέας Γενιάς:

«Η Δεξιά», έγραφε στο «Αντί» (4/3/1983), «νοιώθει να χάνει την πρωταρχική σύμβαση, η οποία της επέτρεψε μέχρι σήμερα να είναι σχετικά “ψύχραιμη” προς το ΠΑΣΟΚ, την πεποίθησή της δηλαδή ότι σε “τελευταία ανάλυση” έχει πάντα ως εφεδρεία τις δυναμικές “λύσεις”. Δεν αγωνιά για την τύχη της Δημοκρατίας από το ολοκληρωτικό ΠΑΣΟΚ, αλλά από τη δικιά της αδυναμία να ελπίζει στο δικό της ολοκληρωτισμό». 

Τέλος εποχής 

Οπως διαπιστώνουμε από το Αρχείο Καραμανλή, μετά την «άσκηση» του 1983 έπαψαν οριστικά οι επικλήσεις της «ανησυχίας» του στρατού από τον εθνάρχη.

Εξίσου ξαφνικά σταμάτησαν, όμως, και οι δημόσιες αναφορές του Παπανδρέου στην απαίτηση «ενοικίου» 1 δισ. για τις αμερικανικές βάσεις.

Η λαϊκή κινητοποίηση για την προστασία της δημοκρατίας παραχώρησε, επίσης, τη θέση της σε πιο επαγγελματικούς μηχανισμούς: η τρίτη και τελευταία «άσκηση» της δεκαετίας υπήχθη θεσμικά στο υφιστάμενο «σχέδιο Ξενοκράτης» (1984).

Οσο για το βαθύ κράτος, δεν άργησε καθόλου να βρει μια θέση στην καινούρια συναίνεση.

Πριν ολοκληρωθεί καλά-καλά η αντιδικτατορική «άσκηση» του 1983, μια αλυσίδα δημοσιευμάτων στον κυβερνητικό Τύπο (με πρωτοπόρα «Τα Νέα» της 29/2 και 3/3) ανέλαβε να εξηγήσει στο αναστατωμένο κοινό ποιος ήταν ο πραγματικός εχθρός που απειλούσε τη δημοκρατική νομιμότητα: όχι κάποιοι επίδοξοι πραξικοπηματίες αλλά οι «κουκουλοφόροι» αγωνιστές φαντάροι που υπονόμευαν την πειθαρχία του στρατεύματος, διεκδικώντας αξιοπρεπείς συνθήκες θητείας και τον σεβασμό των συνταγματικών δικαιωμάτων τους.

Ο εθνάρχης και το φόβητρο του λοχία 

Απαρχές μιας δύσκολης συγκατοίκησης, λίγο μετά την ορκωμοσία της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ |

Η 26η Φεβρουαρίου 1983 δεν ήταν η πρώτη φορά που η νεαρή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βρέθηκε αντιμέτωπη με την απειλή στρατιωτικού πραξικοπήματος. Το φόβητρο των ενόπλων δυνάμεων επιστρατεύθηκε επανειλημμένα το 1981-82 από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως μέσο πίεσης προς τον Ανδρέας Παπανδρέου. Ορισμένες απ’ αυτές τις «προειδοποιήσεις» παρατίθενται στο δημοσιευμένο «Αρχείο Καραμανλή», ακόμη πιο εύγλωττα είναι ωστόσο τα αποσπάσματα των διαβουλεύσεων των δύο πολιτικών που οι επιμελητές της έκδοσης προτίμησαν ν’ αποσιωπήσουν. 

Η άγνωστη 21η Απριλίου 

Η ιστορία μας ξεκινά την 21η Απριλίου 1981. Εξι μήνες πριν από την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρός του παρέδωσε στον γενικό γραμματέα του Καραμανλή, Πέτρο Μολυβιάτη, σημείωμα που είχε «από έγκυρη αμερικανική πηγή», σύμφωνα με το οποίο στις 23 Φεβρουαρίου είχε επιχειρηθεί πραξικόπημα από εν ενεργεία και απόστρατους αξιωματικούς, δίχως η κυβέρνηση Ράλλη ν’ ανακοινώσει το παραμικρό (Φ.63Β, φ.196).

Η σιβυλλική απάντηση του Μολυβιάτη, όπως αποτυπώνεται σε σχετικό «σημείωμά» του (Φ.63Β, φ.199-200), σίγουρα δεν μείωσε την ανασφάλεια του μελλοντικού πρωθυπουργού:

«Απήντησα ότι δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω τη συγκεκριμένη αυτή πληροφορία, αλλά θα ήθελα με την ευκαιρία να του πω ότι ο κ. Πρόεδρος είναι ανήσυχος γιατί πιστεύει ότι η αυξανόμενη διεθνής ένταση (του ανέλυσα το Πολωνικό) θα δημιουργήσει τάσεις ενθαρρύνσεως δικτατορικών καθεστώτων σε χώρες όπου η δημοκρατία θεωρείται επισφαλής (Τουρκία, Ισπανία, Πορτογαλία). Γι’ αυτό και ο κ. Πρόεδρος φροντίζει ήδη να διαμορφώσει έτσι την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας ώστε να υπάρχει εγγύηση νομιμοφροσύνης».

Επί της ουσίας, αυτό που αποσπάστηκε ήταν η νομιμοφροσύνη του ίδιου του Αντρέα, που έσπευσε να δηλώσει «ότι τον ανακουφίζει και τον ικανοποιεί η πληροφορία ότι ο κ. Πρόεδρος ασχολείται με το θέμα της στρατιωτικής ηγεσίας. “Δεν υπάρχει σήμερα, είπε, κανένας Ελληνας συμπεριλαμβανομένου και εμού που να μπορεί να αντικαταστήσει τον κ. Καραμανλή στον ρόλο αυτό του εγγυητού της Δημοκρατίας και της ομαλότητος. Είμαι αποφασισμένος όχι μόνο να μην τον θίξω σε τίποτε, ακόμα και όταν αναφέρομαι στην τελευταία πρωθυπουργία του, αλλά και να κάνω ό,τι μπορώ για να ενισχύσω ακόμα περισσότερο το κύρος του”».

Ενάμιση μήνα μετά, ο υπουργός Αμυνας Ευάγγελος Αβέρωφ ανακοίνωσε πως «ολίγοι άφρονες απόστρατοι» είχαν σχεδιάσει πραξικόπημα για τη νύχτα της 1ης Ιουνίου, αλλά αναδιπλώθηκαν όταν κηρύχθηκε από το ΥΠΕΘΑ «άσκηση ετοιμότητας».

Ο Αντρέας υποστήριξε ότι «δεν συνέβη τίποτα» κι έκανε λόγο για κυβερνητικό «σίριαλ κινδυνολογίας».

Από τα αποχαρακτηρισμένα αμερικανικά αρχεία προκύπτει πάντως ότι, όχι μόνο είχε ενημερωθεί από τον πρωθυπουργό, αλλά και ενημερώσει ο ίδιος την πρεσβεία (Ευρυβιάδης-Ιγνατίου 2010, σ.98).

Τελική κατάληξη του «σίριαλ» υπήρξε, όπως έχουμε γράψει και παλιότερα στον «Ιό» (22/7/2007), η συνομολόγηση του ελληνικού «ιστορικού συμβιβασμού» μεταξύ Παπανδρέου και Καραμανλή για τα όρια της πολιτικής αλλαγής του 1981.

Εκτός από τα δημοσιευμένα ντοκουμέντα του Αρχείου Καραμανλή, αποκαλυπτικό για την όλη διαδικασία είναι ένα σημείωμα του Μολυβιάτη, για τη συνομιλία του με τον νέο πρωθυπουργό στις 13/11/1981 (Φ.63Β, φ.225-226).

«Ο κ. Παπανδρέου», διαβάζουμε, «αναφέρθηκε στις Ενοπλες Δυνάμεις, λέγοντας ότι είναι ικανοποιημένος από την κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτές και από τη συνεργασία του με την ηγεσία τους. Παρατήρησα ότι γενικά είναι καλή η κατάσταση των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά πρόσφατα υπήρξε κάποια δυσφορία στον Στρατό όταν ετέθη το θέμα της αναγνωρίσεως της Εθνικής Αντιστάσεως και του επαναπατρισμού των προσφύγων. Ο κ. Παπανδρέου απήντησε ότι είχε διαισθανθεί και ο ίδιος τη δυσφορία αυτή και με εβεβαίωσε ότι πάντως δεν πρόκειται να επαναπατρισθούν οι πρόσφυγες των Σκοπίων γιατί η Κυβέρνησή του δεν θέλει με κανένα τρόπο να δημιουργήσει μια νέα μειονότητα».

Η πρώτη «άσκηση» 

Η πίεση κλιμακώθηκε μετά τις πρώτες νομοθετικές πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ. Στις 31 Μαΐου 1982 ο Μολυβιάτης μετέφερε στον πρωθυπουργό «την παρατήρηση του Κυρίου Προέδρου ότι στη Δημοκρατία δεν μπορούν να γίνουν ακινδύνως για το Πολίτευμα επαναστατικές μεταρρυθμίσεις», μνημονεύοντας ειδικά τα νομοσχέδια που είχαν κατατεθεί στη Βουλή για τα συνδικάτα (Ν.1264/82) και τα ΑΕΙ (Ν.1268/82).

Από το δημοσιευμένο κείμενο του «σημειώματός» του για τη συνάντηση (τ.12, σ.195-6) έχει απαλειφθεί μια παράγραφος, όπου επικαλείται τον στρατό ως αντίβαρο στον υπερβολικό εκδημοκρατισμό: 

«Ανέφερα στον Κύριο Παπανδρέου ότι ο Κύριος Πρόεδρος έχει πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες παληοί και νέοι απόστρατοι άρχισαν και πάλι να κινούνται συνωμοτικά, με στόχο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό. Ο Κύριος Πρόεδρος έχει επίσης πληροφορίες ότι υπάρχει κάποια γκρίνια στις Ενοπλες Δυνάμεις, σε μικρή πάντως έκταση, για τη δραστηριότητα του Κομμουνιστικού Κόμματος, για τα προγράμματα της τηλεοράσεως και λοιπά. Και θα ήθελε ο Κύριος Πρόεδρος να επισημάνει στον Κύριο Πρωθυπουργό το γεγονός ότι οι Ενοπλες Δυνάμεις, λόγω αγωγής αλλά και παραδόσεως, έχουν ηυξημένη ευαισθησία στα θέματα του κομμουνισμού και των εξωτερικών μας σχέσεων.

Ο Κύριος Πρωθυπουργός απήντησε ότι, από το περασμένο Σάββατο, έχει κι εκείνος την πληροφορία περί συνωμοτικών κινήσεων αποστράτων αξιωματικών, οι οποίοι μάλιστα έχουν διασυνδέσεις και με εν ενεργεία αξιωματικούς και ότι πράγματι στόχος τους είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο ίδιος. Προσέθεσε ότι γνωρίζει τα ονόματά τους και ότι προτίθεται τους μεν εν ενεργεία να εξουδετερώσει με μεταθέσεις, τους δε αποστράτους να θέσει υπό παρακολούθηση»

(Φ.64Β, φ.292-293).

Η απάντηση της κυβέρνησης ήρθε αυθημερόν, με μια ολονύχτια «άσκηση ετοιμότητας» που ο Αντρέας συντόνισε από το Πεντάγωνο. Εμπιστοι αξιωματικοί εγκαταστάθηκαν ως «σύνδεσμοι» στην ΕΡΤ και τον ΟΤΕ, ενώ μια προγραμματισμένη επίσκεψή του στο στρατόπεδο των ειδικών δυνάμεων στο Μεγάλο Πεύκο ματαιώθηκε «λόγω καιρού».
Τη συνέχεια της υπόθεσης παρακολουθούμε από ένα λογοκριμένο σημείωμα του Καραμανλή για τη συνάντησή του με τον Παπανδρέου στις 3 Ιουνίου (Φ.64Β, φ.297-298): 

«Του είπα ότι η αποθράσυνση των κομμουνιστών, που συγχέονται στη βάση με την αριστερά του ΠΑΣΟΚ, προκαλεί εύλογες ανησυχίες στον λαό και ιδιαίτερα στις Ενοπλες Δυνάμεις.

Η αναμόχλευση του παρελθόντος με πορείες και μνημόσυνα, η προσπάθεια παραχαράξεως της ιστορίας της χώρας, σε συνδυασμό με τον διασυρμό παντός ό,τι έχει σχέση με την εθνική μας παράδοση, που γίνεται μάλιστα μέσω Τηλεοράσεως, αποδεικνύουν ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι αδιόρθωτο και πρέπει να απομονωθεί.

Του υπενθύμισα μάλιστα ότι όσες φορές είχαμε εκτραπεί από το πολίτευμα τις είχαμε εξ αιτίας της υπονομευτικής συμπεριφοράς του ΚΚΕ.

Ο Πρωθυπουργός παραδέχθηκε τα παραπάνω και μου είπε ότι ήδη ευρίσκεται σε οξεία αντίθεση με το ΚΚΕ και ότι ευτυχώς αυτό άρχισε να το κατανοεί και το κόμμα του. Και προσέθεσε ότι είναι ατύχημα που τόσο το ΚΚΕ όσο και το ΑΚΕΛ είναι τυφλά όργανα της Μόσχας, η οποία και καθορίζει την πολιτική τους στα εθνικά μας θέματα».

Εξίσου αποκαλυπτικός είναι και ο Μολυβιάτης, σε σημείωμά του για τη συνομιλία του με τον Αντρέα στις 7 Ιουνίου (Φ.64Β, φ.307-308):

«Είπα στον Κύριο Παπανδρέου ότι ο Κύριος Πρόεδρος μου έχει αναθέσει να τον πληροφορήσω ότι, από έρευνα που έκανε ο ίδιος, διαπίστωσε ότι το περιστατικό της περασμένης Δευτέρας είχε ευρύτερες διαστάσεις. Οτι παρατηρείται μια έξαρση της συνωμοτικής δραστηριότητος με το επιχείρημα του κομμουνιστικού κινδύνου. Οτι θα πρέπει, χωρίς να πανικοβαλλόμεθα, να φυλαγόμαστε. Και χωρίς να λαμβάνουμε έκτακτα μέτρα, που θα χειροτέρευαν την κατάσταση, να εντείνουμε την παρακολούθηση των υπόπτων.

Για το θέμα αυτό ο Κύριος Πρόεδρος είναι σε επαφή με τον Κύριο Σκουλαρίκη. Ο Κύριος Πρωθυπουργός κράτησε σημείωση των πληροφοριών αυτών και συμφώνησε με τον τρόπο αντιμετωπίσεως της καταστάσεως που υποδεικνύει ο Κύριος Πρόεδρος. Είπα, στη συνέχεια, στον Κύριο Παπανδρέου ότι ο Κύριος Πρόεδρος παρακαλεί να ενημερωθεί εγκαίρως για τον ανασχηματισμό της Κυβερνήσεως και να συνεννοηθεί με τον πρωθυπουργό για τα Υπουργεία Εξωτερικών, Αμύνης και Δημοσίας Τάξεως. Γιατί έχει και ο ίδιος ευθύνες, αλλά [είναι] και θέμα προσωπικής του ασφαλείας.

Ο Κύριος Παπανδρέου απήντησε ότι περί τις 20 του τρέχοντος μηνός θα ζητήσει να συναντήσει τον Κύριο Πρόεδρο για να συνεννοηθεί οπωσδήποτε μαζί του για το θέμα αυτό».

Στόχος ο Καραμανλής;

Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΕΚ-ΝΔ) στην πρώτη μεταχουντική Βουλή και βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ μετά το 1981, ο Γεώργιος Μαύρος ήταν ένας από τις ελάχιστους πολιτικούς που ενημερώθηκαν προσωπικά από την κυβέρνηση, το απόγευμα της 27/2/1983, για την «άσκηση ετοιμότητας». Δυο μέρες μετά, ενημέρωσε με τη σειρά του τον Βούλγαρο πρέσβη Νικολάι Τοντόροφ.

Η μαρτυρία του, όπως καταγράφηκε στο ημερολόγιο του τελευταίου (Николай Тодоров, Дневник, 1966-1998, Σόφια 2007, τ.Α', σ. 1183-4):

«1. Αναφέρεται με ειρωνεία στον ίδιο τον όρο “άσκηση”. Γι’ αυτόν ήταν επίδειξη δύναμης του Α. Παπανδρέου -ν’ αποδείξει ότι ελέγχει την κατάσταση στη χώρα, του στρατού συμπεριλαμβανομένου. Εκτός αυτού, πως είναι έτοιμος να αντιπαρατεθεί σε ενέργειες αυτού του είδους· ότι δεν μπορούν, μ’ άλλα λόγια, να κάνουν ατιμώρητα απόπειρες πραξικοπήματος. Αυτό είναι το νόημα της κινητοποίησης της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ. 

2. Αυτή η επίδειξη πρέπει να τοποθετηθεί στο πλαίσιο των σχέσεων Καραμανλή - Παπανδρέου. Ο Καραμανλής αντιτίθεται αλλά και καθυστερεί, τρενάρει την υπογραφή των διαταγμάτων. Ο Γ. Μαύρος μού έφερε ως παράδειγμα ότι ο στρατηγός Βορηάς, που ο Παπανδρέου αποστράτευσε, διατηρήθηκε από τον Καραμανλή στην προεδρική αυλή. Στόχος του είναι να διατηρήσει τις σχέσεις του με το σώμα των ανώτατων αξιωματικών και να συντηρήσει την πεποίθηση ότι ο στρατός απολαμβάνει της ευμένειάς του. 

3. Τούτη τη φορά, ωστόσο, ο Κ. Καραμανλής έδωσε αμέσως τη συγκατάθεσή του για τις αποστρατείες. Ο Α. Παπανδρέου επέμεινε ν’ απαλλαγούν των καθηκόντων τους οι φιλοβασιλικοί ανώτατοι αξιωματικοί και ν’ αντικατασταθούν από άλλους πιο ελευθερόφρονες, για να εξισορροπηθεί η επιρροή στον στρατό των φιλοβασιλικών που κατέχουν δεσπόζουσα θέση από την εποχή του Μεταξά. 

Αρνηση του Καραμανλή θα προκαλούσε οξύτατη κρίση, η οποία δεν θα μπορούσε να λήξει παρά με κατατρόπωσή του, λόγω της απόλυτης πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή.

Αυτό είναι, σύμφωνα με το Γ. Μαύρο, και το μεγάλο λάθος του Παπανδρέου. Επρεπε αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας να περάσει στη Βουλή νόμο για την αφαίρεση των έκτακτων εξουσιών του προέδρου, για να μην καταλήγει κάθε φορά σε τέτοια μέτρα, που αναστατώνουν την ελληνική κοινωνία». 

Διαβάστε

▩ Μάριος Ευρυβιάδης - Μιχάλης Ιγνατίου, CIA - Ο απόρρητος φάκελος του Ανδρέα (Αθήνα 2010, εκδ. Α.Α. Λιβάνη). Συλλογή εγγράφων της αμερικανικής πρεσβείας και της CIA για την ελληνική πολιτική σκηνή της Μεταπολίτευσης, με συχνές αναφορές στον ρόλο (και το ενδεχόμενο επέμβασης) του στρατού. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η προεκλογική «εκτίμηση» της 14/9/1981 και η (εν μέρει μόνο αποχαρακτηρισμένη) έκθεση για τις σχέσεις Παπανδρέου-στρατού μετά την «άσκηση ετοιμότητας» του 1983.

▩ Κωνσταντίνος Σβολόπουλος (επιμ.), «Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αρχείο. Γεγονότα και κείμενα» (12 τ., Αθήνα 1997, εκδ. Ιδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής). Επιλεκτική δημοσίευση ενός μέρους του αρχείου του «εθνάρχη», με έκδηλα αγιογραφικές προθέσεις. Παρατίθεται αυτούσιο το σημείωμα Μολυβιάτη της 1/3/1983, αγρίως λογοκριμένα όμως τα ντοκουμέντα που αφορούν προηγούμενες εκβιαστικές επικλήσεις της «ανησυχίας» των στρατιωτικών από τον Καραμανλή.

▩ Николай Тодоров, Дневник, 1966-1998 (2 τ., Σόφια 2007, εκδ. Изток - Запад). Το ογκώδες προσωπικό ημερολόγιο του γνωστού Βούλγαρου ιστορικού, πρέσβη τότε της χώρας του στην Αθήνα. Ενδιαφέρουσα η εμπιστευτική αποτίμηση των γεγονότων της 27ης Φεβρουαρίου 1983 από τον βουλευτή επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, Γεώργιο Μαύρο.

▩ Βασίλης Βαμβακάς - Παναγής Παναγιωτόπουλος (επιμ.), Η Ελλάδα στη δεκαετία του ’80. Κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό λεξικό (Αθήνα 2010, εκδ. Το Πέρασμα). Συλλογικό έργο για τη δεύτερη φάση της Μεταπολίτευσης. Το λήμμα «πραξικόπημα» (σ.481-3) υπογράφεται από κάποιον Χρύσανθο Δημ. Τάσση κι αποτελεί, σχεδόν στο σύνολό του, αντιγραφή παλιότερου άρθρου του «Ιού» («Τα τανκς της Μεταπολίτευσης. Επίδοξοι πραξικοπηματίες 1974-1983», «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 22/7/2017, σ. 41-43).

ΕΦ-ΣΥΝ

Διαβάστε Περισσότερα »