Οι 53 του ΣΥΡΙΖΑ σε νέες περιπέτειες

Του Γιώργου Παπαϊωάννου

Πολύ εντός και λίγο «εκτός και επί τα αυτά»…

Στην τάση των 53+ του ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε αναφερθεί ξανά. Φαίνονταν αποσαθρωμένη, μετά το περασμένο καλοκαίρι, αφού αρκετά στελέχη της αποχώρησαν από το κόμμα, αλλά και ο ίδιος ο πολιτικός οργανισμός ΣΥΡΙΖΑ είχε πλέον αλλάξει, καθιστώντας μετέωρους τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε η τάση. Δεν έπαψαν, όμως, να απασχολούν τα ΜΜΕ που κοιτούσαν προς τους 53 για πιθανές «εκ των έσω» αμφισβητήσεις της κυβερνητικής γραμμής, μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.

Η πρόσφατη παραίτηση από τη βουλευτική θέση της Βασιλικής Κατριβάνου, που διαφοροποιήθηκε σε δύο επιμέρους σημεία αλλά ψήφισε «επί της αρχής» το πολυνομοσχέδιο και παρέμεινε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται να προστεθεί σε εκείνη του Γ. Σακελλαρίδη, τον περασμένο Νοέμβριο, που είχε επίσης ψηφίσει το 3^ο Μνημόνιο τον Αύγουστο. Είναι, όμως, οι 53 η νέα εσωκομματική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως αρέσκονται από τον Σεπτέμβριο μέχρι σήμερα να την παρουσιάζουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ;

Η πραγματικότητα είναι, προφανώς, διαφορετική. Ας μην ξεχνάμε, καταρχάς, ότι κομβικά πρόσωπα της κυβέρνησης, όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, θεωρείται ότι ανήκουν στην εν λόγω τάση. Το ίδιο και μια σειρά βουλευτές που ψηφίζουν «ναι σε όλα» και φυσικά πολλά στελέχη τοποθετημένα σε ψηλές θέσεις του κομματικού και κυβερνητικού μηχανισμού. Χαρακτηριστική, για παράδειγμα, η περίπτωση του Χριστόφορου Παπαδόπουλου, «αθόρυβου» βουλευτή σήμερα, εκλεγμένου με τη λίστα Τσίπρα. Πρόκειται για έναν από τους διαμορφωτές της τάσης των 53 αλλά και (μαζί με ελάχιστους ακόμα, όπως οι Φλαμπουράρης, Βούτσης) από τους λεγόμενους «βασικούς μετόχους» του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν όλα τα τελευταία χρόνια βαρύνοντα ρόλο στα κέντρα αποφάσεων και τις κομματικές ισορροπίες.

Τι τους ενοποιεί;

Όποιος, λοιπόν, γνωρίζει έστω και λίγο τα «εσωτερικά» του ΣΥΡΙΖΑ, ξέρει καλά ότι η εν λόγω τάση δεν είναι τυχαία αλλά «πιο ΣΥΡΙΖΑ κι από τον ΣΥΡΙΖΑ» ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, αυτό που θα λέγαμε «βαθύς Συνασπισμός». Στο παρελθόν, βρέθηκαν συχνά σε αντιπαράθεση με μηχανισμούς γύρω από τον Αλ. Τσίπρα, διεκδικώντας ρόλο στα πράγματα. Ρόλο που συνήθως έβρισκαν στο τέλος, με αντάλλαγμα τη στήριξη του προέδρου σε όλες τις κρίσιμες στιγμές. Χαρακτηριστική η στάση τους το περασμένο καλοκαίρι όταν συντάχτηκαν με την πλειοψηφία στην Κεντρική Επιτροπή, «αναβάλλοντας» την αντιπαράθεση με τις επιλογές της ηγεσίας που έφερνε το 3ο Μνημόνιο για αργότερα, όταν θα συγκαλούνταν κάποιο συνέδριο του κόμματος (που ακόμα αναβάλλεται!) αφού στο μεταξύ η Βουλή θα ψήφιζε τη συμφωνία… Αυτά πριν ακόμα διχαστούν μετά την αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ ενός σημαντικού τμήματος της τάσης, μεταξύ των οποίων και ο τότε γραμματέας του κόμματος Τ. Κορωνάκης.

Τα στοιχεία που συντηρούν την συνοχή των εναπομεινάντων από τους «53» δεν είναι βεβαίως μόνο πολιτικοϊδεολογικά. Η αλληλοϋποστήριξη στο πλασάρισμα σε κρατικές και κομματικές θέσεις, θα πρέπει να θεωρηθεί βασικό ενοποιητικό στοιχείο, εκτός κι αν κάποιος πιστεύει ότι αυτά δεν παίζουν ρόλο στα σημερινά κόμματα. Παράλληλα, ένα τμήμα όσων αποχώρησαν το καλοκαίρι από τον ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να διατηρεί τη σχέσεις του με τους… 53 εσωτερικού, εκείνους δηλαδή που παραμένουν στο κόμμα. Αν, μάλιστα ,αύριο-μεθαύριο ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στην αντιπολίτευση και επιστρέψει στην ριζοσπαστική και αριστερή ρητορική, το δυναμικό αυτό πιθανόν να σπεύσει να επανενωθεί, ελπίζοντας να συνεχίσει να «κάνει πολιτική» με τις ανέσεις που προσφέρει ένα «μεγάλο κόμμα» (επαγγελματικές θέσεις, ινστιτούτα, οργανισμοί).

Τότε θα χρειάζεται κάποια πειστική αφήγηση για όσα έγιναν και ίσως η μικρή αυτή ιστορία να γραφτεί με τρόπο που να δείχνει ότι κάποιοι αντιστάθηκαν ακόμα και από μέσα, πάλεψαν για να αποτρέψουν τα χειρότερα, διαφώνησαν με την συμφωνία Ευρώπης-Τουρκίας για το Προσφυγικό, προσπάθησαν για «παράλληλο πρόγραμμα» ή συνέβαλλαν να έρθει το Σύμφωνο Συμβίωσης. Αυτά βέβαια δεν θα λένε και πολλά μπροστά στα συντρίμμια που φέρνουν οι σημερινές επιλογές, η ιστορία του άλλου «μεγάλου κόμματος», του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, θα έπρεπε να είναι περισσότερο διδακτική.

Βαθύτεροι λόγοι και αναγκαία ρητορική

Θα ήταν, όμως ,λειψό να μείνει κανείς μόνο στην πλευρά που αναφέρθηκε πριν, αυτή του πλασαρίσματος σε θέσεις και μηχανισμούς. Η Αριστερά που εκπροσωπούν οι 53 έχει συγκεκριμένα πολιτικά και, θα λέγαμε, ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Αποτελεί απόληξη μιας συγκεκριμένης οπτικής της «ανανεωτικής Αριστεράς», οπτικής που από άλλο, παράλληλο, μονοπάτι οδήγησε πριν λίγα χρόνια και στην συγκρότηση της ΔΗΜΑΡ. Στο DNA της, ο φιλοευρωπαϊσμός, αφού κάθε κριτική στην Ε.Ε. θεωρείται ότι οδηγεί σε «εθνικές αναδιπλώσεις», αλλά και ένας άχρωμος μεταμοντέρνος «δικαιωματισμός» χωρίς πολλές πολιτικές σταθερές.

Τελευταία, σε αυτά προστέθηκε και ένας επιφανειακός «ταξικισμός» που φραστικά ενδιαφέρεται για τους πιο «αδύναμους», αδιαφορώντας για το γενικό ξεπούλημα της (κατακλυσμένης άλλωστε από… μικροαστούς) χώρας. Κατά βάση, βέβαια, η αντίληψη που κυρίως ενοποιεί αυτό το δυναμικό δεν είναι παρά μια ιδεολογικά βαθιά υποτίμηση για τον λαό (ακόμα και η έννοια «λαός» ξενίζει σε αυτούς τους χώρους) και τον «καθυστερημένο» τρόπο που αυτός εκφράζεται πολιτικά.

Για να επιστρέψουμε στην… πεζή πολιτική αλλά και στα αρχικά ερωτήματα του άρθρου, η τάση των 53 έχει, στην πραγματικότητα, όχι «αντιπολιτευτικό» αλλά κομβικό ρόλο στον τρόπο που φιλοτεχνείται το κυβερνητικό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ. Απεμπολώντας η Κουμουνδούρου το αντιμνημονιακό της παρελθόν, δεν έχει άλλο δρόμο από τη συντήρηση μιας έστω και φτηνής αντιπαράθεσης με τη Δεξιά και μαζί με αυτή, μιας ρητορικής δήθεν υπέρ των «πιο αδύνατων» και υποτελών τάξεων. Από δω η κοινωνικά και ταξικά ευαίσθητη Αριστερά (άντε και Κεντροαριστερά), από εκεί η ταξικά ανάλγητη, ρεβανσιστική, άγρια Δεξιά. Σε πιο… ελαφρολαϊκή έκδοση: «Τι θέλετε; Να φύγουμε εμείς και να ’ρθει ο Κούλης;». Πρόκειται, βέβαια, για κωμικοτραγική φάρσα αλλά οι 53 είναι απαραίτητοι για να παιχτεί έστω και αυτή η φάρσα που συγκρατεί τουλάχιστον το κομματικό και στελεχικό δυναμικό το οποίο ψάχνει εναγωνίως για κάποιο άλλοθι. Και όπως έλεγε παλιότερα κάποιος φίλος, «μαγαζί που έχει δουλειά δεν κλείνει»…

Δρόμος της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Θανάσης Οικονόμου: Ο Έλληνας επιστήμονας της NASA που προετοιμάζει το ταξίδι στην Αφροδίτη. Συνέντευξη

Του Σπύρου Κουταβά

Για το μέλλον μιας ιδέας που «γεννήθηκε» πριν δέκα χρόνια, την κατασκευή ενός αστεροσκοπείου στο Όρλιακα Γρεβενών, μίλησε στην Κοζάνη, όπου βρέθηκε, ο επιφανής Έλληνας αστροφυσικός -senior scientist του Εργαστηρίου Αστροφυσικής και Διαστημικής Έρευνας του Πανεπιστημίου του Σικάγο- Θανάσης Οικονόμου, ένας από τους πέντε επιστήμονες που θα συνεργαστούν με Ρώσους για την προετοιμασία μιας μεγάλης αποστολής, το 2025, στον πλανήτη Αφροδίτη.

Ο κ. Οικονόμου μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για το πρώτο ταξίδι τού ανθρώπου στο Άρη, για τις «διαστημικές σχέσεις» ΗΠΑ και Ρωσίας και τη συνεργασία τους στην προετοιμασία της αποστολής στην Αφροδίτη, για την επιτυχία του δορυφόρου «Ροζέτα» και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος να προσγειώσει σκάφος πάνω στον κομήτη Τσουριούμοφ-Γκερασιμένκο. Αναφέρθηκε ακόμη στην «επιστημονική μετανάστευση» των Ελλήνων και μοιράστηκε την εμπειρία του, όταν προσπάθησε να βοηθήσει στη μεταρρύθμιση των ελληνικών πανεπιστημίων. Τέλος, μίλησε με παράπονο για την ελληνική γραφειοκρατία, στην οποία σκοντάφτει η προσπάθεια δημιουργίας του Εκπαιδευτικού Αστρονομικού Πάρκου στον Όρλιακα Γρεβενών.

Η «Ροζέτα» εκτοξεύθηκε το 2004 και έφτασε στον κομήτη 67Ρ/Τσουριούμοφ-Γκερασιμένκο τον Αύγουστο του 2014. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους απελευθέρωσε το διαστημικό όχημα προσεδάφισης Philae στην επιφάνεια του κομήτη. Το όχημα έφερε ένα όργανο μέτρησης που είχε τοποθετήσει ο Θανάσης Οικονόμου. Η αποστολή είχε προγραμματιστεί αρχικά να διαρκέσει έως το τέλος του Δεκεμβρίου 2015, αλλά η επιστημονική επιτροπή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος έδωσε έγκριση να συνεχιστεί έως τα τέλη Αυγούστου 2016.

Σε ποιο ακριβώς σημείο βρίσκεται η αποστολή της Rοζέτας στον κομήτη;

Η προσεδάφιση του Philae δεν πήγε πολύ καλά. Η κάψουλα προσπάθησε να προσεδαφιστεί στην επιφάνεια του κομήτη «67Ρ/Τσουριούμοφ-Γκερασιμένκο». Από τον θάλαμο ελέγχου στη Γερμανία παρακολουθούσαμε την προσεδάφιση και όλα έδειχναν ότι πήγαιναν καλά. Τελικά δεν πήγαν όλα πολύ καλά, γιατί τα δύο συστήματα που ήταν πάνω στο σκάφος και έπρεπε να γαντζωθούν πάνω στον κομήτη δεν εργάστηκαν πολύ καλά και έτσι η κάψουλα έκανε αναπηδήσεις στο κενό. Η πρώτη αναπήδηση διήρκησε δύο ώρες, η δεύτερη λιγότερο έως ότου σταθεροποιηθεί στον κομήτη. Προσεδαφίστηκε σε μια χαράδρα, αλλά παρόλα αυτά βρισκόταν σ΄επαφή με τον δορυφόρο, τη «Ροζέτα», που ήταν σε τροχιά γύρω από τον κομήτη και άρχισε να μας δίνει πληροφορίες. Πολλά όργανα που ήταν πάνω στο σκάφος εργάστηκαν κανονικά, έβγαλαν φωτογραφίες από την επιφάνεια του κομήτη, έστελναν δεδομένα και συνέχισαν να εργάζονται για πολλές ώρες έως ότου τέλειωσαν οι μπαταρίες. Οι μπαταρίες ήταν προγραμματισμένες να γεμίζουν από το φωτοβολταϊκά που ήταν πάνω στο σκάφος, αλλά επειδή είχε πέσει σε χαράδρα είχε πολύ λίγη ώρα επαφή με τον Ήλιο. Έτσι, οι μπαταρίες δε κατάφεραν να φορτίσουν. Αργότερα πιστέψαμε ότι όταν ο κομήτης θα πλησίαζε περισσότερο προς τον Ήλιο, θα ήταν καλύτερα τα αποτελέσματα, αλλά η βελτίωση του τρόπου της φόρτισης των μπαταριών δεν ήταν η επιθυμητή. Η αποστολή συνεχίζεται κανονικά, αλλά ο κομήτης απομακρύνεται από τον Ήλιο. Ωστόσο, εξακολουθεί να μας δίδει πληροφορίες. Επειδή όμως οι αποστάσεις έχουν αρχίσει και γίνονται πολύ μεγάλες και η απομάκρυνση από τον Ήλιο δεν επιτρέπει την φόρτιση του σκάφους με ενέργεια θα μειωθούν πολύ γρήγορα και οι πληροφορίες, που λαμβάνουμε. Έτσι η αποστολή τις πρώτες ημέρες του επόμενου μήνα θα τερματιστεί. Ο δορυφόρος που στρέφεται γύρω από τον κομήτη και μας μετέφερε ως τώρα τις πληροφορίες από το Philae θα προσεδαφιστεί πάνω στον κομήτη και έτσι θα τελειώσει και η αποστολή της Ροζέτας.

Γιατί δεν επιστρέφει ο δορυφόρος;

Υπάρχουν σχέδια και ιδέες για αποστολές, να φτάσουμε σε κάποιον κομήτη, να μελετήσουμε την ύλη του και το σκάφος να επιστρέψει με το υλικό στην γη, προκειμένου να μελετηθούν τα ευρήματα στα εργαστήριά μας. Η προσεδάφιση του δορυφόρου στον κομήτη είναι μέρος του πειράματος για να μας χρησιμεύσει ως εμπειρία στις επόμενες αποστολές.

Υπάρχουν σχέδια για συμμετοχή σας σε προγράμματα και αποστολές στον Άρη;

(Γελάει) Σήμερα είμαι ογδόντα ετών. Η ηλικία μου δεν θα μου επέτρεπε συμμετοχή σε μελλοντικές αποστολές. Όμως ανεξάρτητα από μένα, οι αποστολές θα συνεχιστουν τόσο στον Άρη όσο και σε άλλα ουράνια σώματα του ηλιακού μας συστήματος. Εάν είμαι σε καλή υγεία θα προσπαθήσω να προσφέρω όσο μπορώ. Να σας πω ότι το 2001 είχα έτοιμο ένα όργανο για μια αποστολή της Ιαπωνίας σ΄έναν αστεροειδή. Αυτή ήταν η αποστολή της Ιαπωνίας, στην οποία είχε συμφωνήσει να συμμετάσχει και η NASA. Όμως, για διάφορους λόγους, η NASA αποφάσισε να καταργήσει τη δική της συμμετοχή και σ΄ εμένα έμεινε το όργανο. Πρόσφατα με ρώτησαν από τη NASA εάν το όργανο υπάρχει και εάν είναι σε κατάσταση ετοιμότητας, ώστε να χρησιμοποιηθεί σε για κάποια αποστολή. Ακόμη δεν ξέρω για πού, αλλά γίνονται κάποιες προσπάθειες.

Ετοιμάζεστε για το εγχείρημα αποστολής στην Αφροδίτη;

Υπάρχει συνεργασία της Ρωσίας με τη NASA για μια αποστολή στην Αφροδίτη. Η NASA επέλεξε πέντε επιστήμονες για να συνεργαστούν από κοινού με τους Ρώσους συναδέλφους τους, στην προετοιμασία της αποστολής. Ανάμεσα στους πέντε ειδικούς της NASA θα είμαι και εγώ. Έτσι έχω αρχίσει να πηγαίνω στη Μόσχα για την προετοιμασία αυτής της αποστολής.

Τι προβλέπει αυτή η αποστολή;

Αναμένεται να πραγματοποιηθεί το 2025 και προβλέπει την εξερεύνηση της Αφροδίτης. Στο παρελθόν οι Ρώσοι είχαν μεγάλες επιτυχίες με τις αποστολές στην Αφροδίτη, ενώ με τις αποστολές στον Άρη δεν τα πήγαν καλά. Θέλουμε να συνεχίσουμε την εξερεύνηση της Αφροδίτης, γιατί δεν έχουμε τις πληροφορίες που χρειάζονται για να κατανοήσουμε την εξέλιξη των πλανητών στο ηλιακό μας σύστημα. Τις πληροφορίες αυτές μπορούμε να λάβουμε μόνο με αποστολές.

Πώς οργανώνεται αυτή την αποστολή και τι δυσκολίες αντιμετωπίζετε;

Η ιδέα είναι να υπάρχει ένα σκάφος που να μπορεί να εργαστεί κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν στην Αφροδίτη. Οι συνθήκες είναι τρομακτικές. Η θερμοκρασία στην επιφάνεια του πλανήτη είναι στους 500 βαθμούς Κελσίου και η ατμόσφαιρα είναι 100 φορές πιο πυκνή από αυτή της Γης. Καταλαβαίνει κανείς ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να αντέξει ο εξοπλισμός για μεγάλο χρονικό διάστημα. Υπολογίζουμε, λοιπόν, σε λίγες ώρες να καταφέρουμε να πάρουμε τις πληροφορίες και τα στοιχεία από την Αφροδίτη για να έχουμε μια διαφορετική εικόνα από τη σημερινή γι αυτόν τον πλανήτη.

Βρισκόμαστε κοντά στην αποστολή ανθρώπου στον Άρη;

Ο Άρης είναι ο πιο ενδιαφέρων πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος. Έχουμε πραγματοποιήσει 43 αποστολές εκ των οποίων τα 2/3 έχουν αποτύχει. Τελευταία αποστολή ήταν μόλις τον Μάρτιο του 2016. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος έχει στείλει ένα διαστημόπλοιο, που θα περιστρέφεται γύρω από τον Άρη και θα προσπαθήσει να προσεδαφιστεί στην επιφάνειά του. Δεν είναι εύκολες αυτές οι αποστολές. Το ενδιαφέρον όλων των επιστημόνων τού διαστήματος είναι πολύ μεγάλο, γιατί ο Άρης θα είναι ο πρώτος πλανήτης που θα επισκεφθεί ο άνθρωπος. Προτού γίνει όμως αυτό, θα γίνουν πολλές άλλες αποστολές, ώστε να επιτευχθεί στο τέλος η επανδρωμένη αποστολή στον πλανήτη. Το 2020 σχεδιάζουμε να σταλούν διαστημόπλοια που θα πάρουν δείγματα από την επιφάνεια του πλανήτη και στα πλαίσια της εξάσκησης θα επιστρέψουν στη Γη για να δούμε πώς είναι το όλο εγχείρημα της επιστροφής.

Η αποστολή στον Άρη διαρκεί τρία χρόνια. Χρειάζονται επτά με εννέα μήνες για να φτάσει εκεί ο άνθρωπος και άλλους τόσους για να επιστρέψει. Όμως, χρειάζεται και διάστημα ενός έτους για να συντονιστούν οι τροχιές του Άρη και της Γης, ώστε να μπορέσουν οι αστροναύτες να επιστρέψουν. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Πρέπει να εξασφαλίσουμε τροφή, οξυγόνο και καύσιμα για την επιστροφή. Η γνώμη μου είναι ότι η ευκολότερη λύση είναι η μη επανδρωμένη πτήση που θα μπορεί να μεταφέρει τα υλικά, τα οποία χρειάζεται ο άνθρωπος -καύσιμα και οξυγόνο- ή ακόμη και κάποια να τα παράγει εκεί. Αυτό θα πάρει πολύ χρόνο.

Οι πρώτες αποστολές που μπορεί να γίνουν θα είναι από το 2030-40. Υπάρχουν όμως και άλλες δυσκολίες, που δεν είναι εύκολο να βρεις πάντα λύσεις. Όπως το πρόβλημα της ακτινοβολίας. Εδώ προστατευόμαστε από τις διάφορες ακτινοβολίες από την ατμόσφαιρα και το μαγνητικό πεδίο της Γης. Εκτός Γης δεν έχεις καμία τέτοια προστασία. Έτσι, οι αστροναύτες, εάν γίνει κάτι στον Ήλιο, θα είναι απροστάτευτοι. Θα είναι πολύ επικίνδυνο για τη ζωή τους.

Για τη διαστημική έρευνα στην Ελλάδα τι λέτε;

Η Ελλάδα είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος από το 2005. Δεν γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες για τη συμμετοχή της, αλλά αρκετοί Έλληνες επιστήμονες εργάζονται στον Οργανισμό στην Ολλανδία.

Έχουμε πολλούς επιστήμονες μετανάστες στο εξωτερικό;

Δυστυχώς και λυπούμαι πολύ γι αυτό που συμβαίνει. Παρακολουθώ την κατάσταση, όπου φωτισμένα μυαλά αναζητούν εργασία στην Ευρώπη, τον Καναδά, τις ΗΠΑ και αλλού. Πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα για να διορθωθεί η κατάσταση, που να επιτρέπει να γίνει ανάπτυξη. Προς το παρόν είναι μεγάλη ζημιά για τη χώρα.

Τι εντυπώσεις έχετε από τη συμμετοχή σας στην επιτροπή «σοφών» για τα πανεπιστήμια;

Κάποτε προσπάθησα να βοηθήσω με τη συμμετοχή μου σε μια επιτροπή που αποτελείτο από γνωστούς καθηγητές, οι οποίοι εργάζονταν σε πανεπιστήμια και ερευνητικά ινστιτούτα στο εξωτερικό. Υπουργός Παιδείας εκείνη την εποχή ήταν η Μαριέττα Γιαννάκου. Κάναμε προτάσεις για το τι πρέπει να αλλάξει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δεν τις πήραν και τόσο πολύ υπ όψιν τους. Κάποιοι μας κακομίλησαν, μας φέρθηκαν άσχημα, μας έλεγαν «τι θέλετε εσείς από το εξωτερικό κι ανακατεύεστε στα δικά μας ζητήματα; Εσείς δεν τα ξέρετε, γιατί ζείτε αλλού». Είναι αλήθεια ότι ζούμε στο εξωτερικό, αλλά ξέρουμε τι πρέπει να γίνει για ν΄αλλάξει, να προοδεύσει, το ελληνικό πανεπιστήμιο. Αυτό συνεχίζεται και σήμερα. Μεταρρυθμίσεις δεν βλέπουμε κι αυτό έχει συνέπειες για τα πανεπιστήμια.

Το αστεροσκοπείο, που είχατε οραματιστεί για τους μαθητές και τους ερασιτέχνες αστρονόμους στον Όρλιακα στα Γρεβενά, θα γίνει;

Βρίσκομαι στην Ελλάδα προερχόμενος από την Κύπρο, όπου οι Κύπριοι θέλουν να στήσουν ένα αστεροσκοπείο στο Τρόοδος. Οι Κύπριοι το έχουν πάρει πολύ ζεστά το θέμα. Συναντήθηκα με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας που μου υποσχέθηκε ότι θα προχωρήσει με ταχείς ρυθμούς η κατασκευή του. Αυτά στην Κύπρο, εν αντιθέσει με όσα γίνονται στην Ελλάδα, με το αστεροσκοπείο που θέλουμε να κατασκευάσουμε στον Όρλιακα και που έχουν περάσει δέκα χρόνια προσπαθειών και γραφειοκρατικών διαδικασιών στα υπουργεία. Συναντηθήκαμε με τον περιφερειάρχη για να λύσουμε τα όποια προβλήματα.

Δηλαδή χρειάζεται περισσότερος χρόνος για την κατασκευή του από μια... αποστολή στην Αφροδίτη;

(Γέλια) Ήμουν λίγο αφελής στην αρχή, γιατί δεν ήξερα την ελληνική γραφειοκρατία που είναι τρομερή, ακαταμάχητη. Και απορώ πώς μπορεί να γίνει ένα έργο στην Ελλάδα με όλες αυτές τις δυσκολίες. Όλο το σύστημα φαίνεται να είναι σε πολύ κεντρικό επίπεδο και να λύνονται προβλήματα μόνο στα υπουργεία. Θα μπορούσαν να γίνονται πολλά πράγματα στους δήμους και να μην χρειάζονται τα υπουργεία. Πάντως, διατηρώ την αισιοδοξία μου, ότι το έργο θα προχωρήσει και στο τέλος θα νικήσουμε τη γραφειοκρατία.

Εντοπίσατε... σημάδια του Θεού μέσα από τις αποστολές σας;

Εμείς αυτό που κάνουμε είναι να ψάχνουμε τη γειτονιά μας στο διάστημα. Να μάθουμε όσο περισσότερα μπορούμε. Ο καθένας έχει διαφορετικούς λόγους να πιστεύει σε κάτι. Φίλοι μου, αστροναύτες που πήγαν στο διάστημα όταν τους ρώτησαν εάν εκεί που πήγαν είδαν η συνάντησαν τον θεό, είπαν «όχι». Οπότε εγώ που δεν πήγα καν στο διάστημα, δεν μπορώ να σας πω περισσότερα γι αυτό.

Ο Θανάσης Οικονόμου γεννήθηκε το 1937 στον Ζιάκα Γρεβενών. Όπως λέει ο ίδιος, του άρεσε τις καλοκαιρινές νύχτες να παρατηρεί τον ουρανό από τις κορφές του Όρλιακα. Στα μέσα του εμφυλίου μαζί με άλλα παιδιά του χωριού έφυγαν από την Ελλάδα με τα πόδια, πέρασαν τα Αλβανικά σύνορα, έφτασαν στη Γιουγκοσλαβία κι έπειτα με τρένο στην Τσεχοσλοβακία. Η αγάπη του για τη Φυσική και τα Μαθηματικά ήταν ευδιάκριτη στους δασκάλους του. Τελείωσε το γυμνάσιο και σπούδασε Πυρηνική Φυσική στο Πανεπιστήμιο της Πράγας.

Αν και του δόθηκε η ευκαιρία να εργαστεί στη Μόσχα πήγε στις ΗΠΑ και από το 1981 εργάζεται στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Διεξήγαγε βασική έρευνα στην Πυρηνική Φυσική, ειδικά σε φασματόμετρα σωματιδίων άλφα και ακτίνων-Χ. Πειραματικές συσκευές του λειτουργούν επί τόπου, ή έχουν κάνει μετρήσεις, σε διάφορα σώματα του ηλιακού συστήματος (Σελήνη, Άρης, Κρόνος, αστεροειδείς και κομήτες) σε ρωσικές, αμερικανικές, ευρωπαϊκές καθώς και ιαπωνικές διαστημικές αποστολές, όπως οι Surveyor, Apollo, Viking στη Σελήνη, Pathfinder, Spirit και Opportunity στον Άρη, Cassini/Huygens στον Κρόνο και Stardust.

Έχει λάβει πολλές διεθνείς διακρίσεις σε αναγνώριση της συμβολής του στη μελέτη του ηλιακού συστήματος και για τη συμμετοχή του σε διαστημικές αποστολές.

Τα καλοκαίρια επισκέπτεται τη γενέτειρά του.

Tvxs

Διαβάστε Περισσότερα »

UNFUCK GREECE: Συναυλία αλληλεγγύης στο Χαλάνδρι με την Π. Μπλέτα

Εκδηλώσεις

Την πέμπτη 9 Ιουνίου 2016 και ώρα  20:00μμ, υπό την Αιγίδα του Δήμου Χαλανδρίου, διοργανώνεται στο Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιά στον πεζόδρομος του Προφήτη Ηλία στο Χαλάνδρι, η συναυλία αλληλεγγύης, UNFUCK GREECE

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

(Προαιρετικά: για όσους μπορούν,ένα πακέτο τρόφιμα μακράς διαρκείας, φάρμακα, ή ρουχισμό για τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη)

Πλήθος μουσικών & καλλιτεχνών ενώνουν αφιλοκερδώς τις φωνές τους μαζί μας.

Το μήνυμα είναι: ΑΝΘΡΩΠΙΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Την εκδήλωση οργανώνει η δημιουργός του UNFUCK GREECE και συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου, Παναγιώτα Μπλέτα.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Χαιρετισμοί Δημάρχου & Αντιδημάρχου Πολιτισμού

Χαιρετισμός Προέδρου Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Κώστα Καρούσου

Προλόγισμα Προέδρου Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών Τάσου Λέρτα

ΜΟΥΣΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Εισαγωγή με τους Theo & the Boogie Sinners.

Ακολουθούν:

Αντώνης Βάμβουκας & Γιάννης Απόδιακος & Δέσποινα Τσολάκη & Παναγιώτης Χατζηλεωνίδας, Ανδρέας Παππάς & Παναγιώτης Γαβριλόπουλος & Θοδωρής Λαμπρόπουλος, Μανώλης Ρακιντζής & Γιάννης Νικολετόπουλος & Αλκμήνη Χατζηνάσιου & Ιωάννα Παλλα, Πάνος Μπούσαλης, Θέλμα Καραγιάννη & Δημήτρης Σαμαρτζής & Ευδοκία Αδαμίδου & Αρετή Κοκκίνου & Μερόπη Βλαχογιάννη.

Φινάλε:

με την γνωστή λαική μας τραγουδίστρια Νάντια Καραγιάννη και τους Νικήτα Βοστάνη, Νίκο Καραγιάννη, Νίκο Πατσιαούρα, Αλέξανδρο Διαμάντη, Σπύρο Νίκα.

ΠΡΟΖΑ

Μαίρη Γραμματικάκη, Ηλίας Παπακωνσταντίνου & Ευαγγελία Θαλασσινή, Μαίρη Γκαζιάνη, Ειρήνη Καζάκου, Μαρία Δεληκωνσταντίνου, Ειρήνη Κατσαρού & Δομνίκη Κατσαρού, Κατερίνα Γκατζόγια.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Σταυρούλα Πασχαλίδου

ΧΟΡΗΓΟΙ

Δήμος Χαλανδρίου

Φιλαρμονική Δήμου Χαλανδρίου

ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Κεντρικός Χορηγός: ΕNATH ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Τηλεόραση:

BLUESKY TV

Ραδιόφωνο:

Εκπομπή : «Στης Μουσικής τα Αρώματα» - ERTopen

OCTAVA RADIO

Ogdoos.gr

Sites: new-Deal.gr, atticacoast.gr, Now24.gr, dimoi-news.gr, lifespeed.gr, mcnews.gr, cityinews.gr, omorfizoi.gr, Rethemnos.gr, Hellenicpaedia.gr

Blogs: Άνεμος Αντίστασης, Η Σφήκα, Αμεινίας ο Παλληνεύς, Πολιτικές & Πολιτισμικές Συζητήσεις.

Δημοτικό Θέατρο Ρεματιάς Ευριπιδειον

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι Μενουμευρώπηδες είναι κρυφοσυριζαίοι

Πιτσιρίκος

Την παραίτηση της κυβέρνησης ζητούν τα φιλελέ φασισταριά -οι γνωστοί Μενουμευρώπηδες- και καλούν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα στις 15 Ιουνίου.

Η συγκέντρωση δεν έχει κόμμα, χρώμα και συνδικάτα αλλά διοργανώνεται από την Νέα Δημοκρατία του Κούλη του κουλού.

Στη συγκέντρωση θα σερβίρεται και μενού Μακρονήσου.

Το σύνθημα «Παραιτηθείτε» δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιος διοργανώνει τη συγκέντρωση.

Ειλικρινά, δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο της διαμαρτυρίας των Μενουμευρώπηδων.

Οι Μενουμευρώπηδες κάνουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας για να παραιτηθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που κρατάει την Ελλάδα στην Ευρώπη.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εκφράζει απόλυτα τους Μένουμε Ευρώπη. Ψηφίζει τα μέτρα που ήθελαν για να μείνουν Ευρώπη.

Ολόκληρο δημοψήφισμα ανέτρεψε ο Τσίπρας -και μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ-, για να ικανοποιήσει τους Μενουμευρώπηδες, που ηττήθηκαν κάπως στο δημοψήφισμα, αν θυμάμαι καλά.

Δυο Μνημόνια πέρασε ο Τσίπρας σε ενάμισι χρόνο, τι άλλο να κάνει για να ικανοποιήσει τους Μενουμευρώπηδες;

Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εφαρμόζει σαν πιστό σκυλάκι τις εντολές της Ευρώπης που τόσο αγαπάνε οι Μενουμευρώπηδες.

Ενθουσιασμένη η Μέρκελ με τον Τσίπρα. Έρωτας.

Λατρεία ο Σόιμπλε.

Οπότε, πού είναι το πρόβλημα των Μενουμευρώπηδων;

Οι Μενουμευρώπηδες θέλουν τα Μνημόνια να τα ψηφίζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Και αντί να διορίζει ο Τσίπρας τύπους σαν το καμμένο κολλητό του που τον πήρε για να του κάνει στρατηγικό σχεδιασμό, να διορίζει ο Μητσοτάκης τύπους σαν αυτό τον παιδεραστή που είχε για δεξί του χέρι.

Αξιοκρατία δηλαδή.

Η αντικυβερνητική συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 15 Ιουνίου είναι ουσιαστικά φιλοκυβερνητική.

Οι Μενουμευρώπηδες προσπαθούν να κρατήσουν στην κυβέρνηση τον Τσίπρα με νύχια και με δόντια.

Βλέπουν πως ο Μητσοτάκης δεν τραβάει -και θα οδηγήσει την Νέα Δημοκρατία στο χαμηλότερο ποσοστό της ιστορίας της-, οπότε όλες οι ελπίδες τους είναι στον Τσίπρα.

Οι Μενουμευρώπηδες είναι κρυφοσυριζαίοι.

Έχουν λυσσάξει τα φιλελέ φασισταριά.

Και αυτό είναι ένα μήνυμα χαράς για τη σημερινή Ελλάδα.

Έχουν και τα προτεκτοράτα τα ωραία τους.

(Καμιά φορά προσπαθείς να θυμηθείς πώς κατάφερε και έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ευτυχώς υπάρχουν οι φασιστοφιλελέδες μενουμευρώπηδες και σου θυμίζουν πώς και γιατί έγινε αυτό.)

pitsirikos

Διαβάστε Περισσότερα »

RNA: το πρώτο αυτοαντιγραφικό μόριο

Σπύρος Μανουσέλης 

Ανακάλυψαν ότι σε ένα περιβάλλον χωρίς καθόλου ζωή μια ορισμένη χημική διεργασία επιτρέπει υπό ορισμένες προϋποθέσεις τον σχηματισμό των δύο βασικών μορίων που συνθέτουν το RNA.

Αυτό το πρόσφατο αποτέλεσμα ενισχύει σημαντικά την υπόθεση ότι το RNA και όχι το πολύ πιο πολύπλοκο DNA ήταν πιθανότατα το πρώτο μόριο που απέκτησε την ικανότητα να αυτοαντιγράφεται.

Από ό,τι φαίνεται λοιπόν οι πιο στοιχειώδεις προκυτταρικές μορφές ζωής που εμφανίστηκαν στη Γη πριν από περίπου 4,7 δισεκατομμύρια χρόνια διέθεταν RNA ως «γενετικό υλικό».

Πρόκειται για την ήδη γνωστή εικασία της προβιοτικής χημικής πληροφορίας που ήταν ικανή να αυτοαντιγράφεται ούσα «κωδικευμένη» υπό τη μορφή αλληλουχίας αδενινών και γουανινών, των μορίων δηλαδή που συνθέτουν τη μονοκλωνική αλυσίδα του RNA.

Αυτή η ανακάλυψη έγινε στο Ludwig-Maximilians-Universität του Μονάχου από τον επιφανή Γερμανό βιοχημικό Thomas Carell και τους συνεργάτες του και δημοσιεύτηκε στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό «Science».

Η έρευνα των Γερμανών βιοχημικών έρχεται να συμπληρώσει τις πρωτοποριακές μελέτες του Αγγλου βιοχημικού John D. Sutherland, που δημοσιεύτηκαν το 2009, ο οποίος έδειξε εργαστηριακά πώς θα μπορούσαν, σε προβιοτικές συνθήκες και με μια σειρά από αυστηρά προκαθορισμένα βήματα να παραχθούν «αυθόρμητα» η κυτοσίνη και η ουρακίλη, γνωστές και ως πυριμιδίνες.

Ομως, αυτή η ανακάλυψη δεν επέτρεπε, μέχρι σήμερα, να παραχθούν εργαστηριακά οι άλλοι δύο δομικοί λίθοι του RNA, η αδενίνη και η γουανίνη (δηλαδή οι πουρίνες).

Οι εντυπωσιακές εργαστηριακές έρευνες του Thomas Carell και των συνεργατών του ξεκίνησαν πριν από μερικά χρόνια, όταν μελετούσαν πώς αντιδρά η δομή του DNA στην παρουσία ενός μορίου που ονομάζεται «φόρμα πυριμιδίνη» ή FaPy.

Ετσι διαπίστωσαν ότι το μόριο FaPy είναι σε θέση, εφόσον υπάρχουν ορισμένες οργανικές ουσίες, να παραγάγει «αυθόρμητα» αδενίνη και γουανίνη και μάλιστα σε συνθήκες παρόμοιες με αυτές που επικρατούσαν στο περιβάλλον του πλανήτη μας πολύ πριν εμφανισθούν οι πρώτες μορφές μονοκύτταρης ζωής.

ΕΦ-ΣΥΝ

Διαβάστε Περισσότερα »

Γυμνή κι αλησμόνητη

Γελωτοποιός

Λεπτομέρεια απ’ τον πίνακα του D.G. Rossetti, «L’ amata»

Βιαζόταν το λιοντάρι μας, μα μπήκε για να φάει,
σαν προσβολή θα ήτανε άμα δεν το ‘χε κάνει.
Μα λίγο αφού ξεκίνησε το στόμα να γεμίζει
με τα πικρά τα χόρτα της και το παστό γουρούνι
τοτ’ αφυπνίσθη το κορμί και φαγητό ζητούσε.

Τον τάισ’ η κυρά καλά, του ‘βαλε και μια κούπα,
απ’ το κρασί που φύλαγε για όταν θα ‘χε γάμο.
Ο Ζάχος ήπιε έφαγε, εκόρωσε το σώμα
και στο κρεβάτι ξάπλωσε να κοιμηθεί μιαν ώρα.
Όμως η μέρα έφυγε και ξύπνησε μονάχα
όταν η πόρτα άνοιξε και μπήκανε τρεις κόρες.

Η πρώτη ήταν ώριμη και είχε μαύρα μάτια
μπούστο σφιχτά τα στήθη της προβάλλαν γινωμένα.
Η δεύτερη περπάταγε ίδια σαν να ‘ταν γάτα
οι γάμπες της γυαλίζανε και τρίζαν σα μετάξι.
Και μπήκε η μικρότερη, μία γαλανομάτα,
καιρός πολύς δεν πέρασε που έγινε γυναίκα.
Ήτανε άσπρη πιο πολύ κι από το φως του ήλιου
δε βάσταγες να την κοιτάς, σε πόναγαν τα μάτια.

Ξαφνιάστηκαν που βρήκανε άγγελο στο κρεβάτι,
τη μάνα τους κοιτάξανε μ’ αγριεμένο μάτι.
Εκείνη λίγο γέλασε, τους έδειξε τα ρούχα,
τα φόραγε στον ύπνο του, στιγμή δεν τα ‘χε βγάλει,
ο Ζάχος που τις κοίταζε και μάλαζε τα μάτια.

Κάτσαν στο προσκεφάλι του κι αρχίσαν να ρωτούνε,
αυτός τόσο ζαλίστηκε από τ’ αρώματα τους
που νόμιζε κοιμότανε και όνειρο πως ήταν.
Μόνες γυναίκες που ‘χε δει ως τότε στη ζωή του
οι αυστηρές καλόγριες που όρκο είχαν δώσει.
Ποτέ τους δεν ξυρίζονταν, δεν έπιαναν σαπούνι,
μηδέποτε στο πρόσωπο ψιμύθια δε βάζαν
και όσο από άρωμα… καλύτερα μην ξέρεις.

Και τώρα ήταν ανάμεσα σε τρεις πανώριες νύμφες,
τα μάτια του δε χόρταιναν, τ’ αυτιά του τεντωμένα.

Η πρώτη μίλαγε βαριά κι είχε φωτιά στα στήθη,
η δεύτερη γουργούριζε κι επάνω του τριβόταν.
Κι η τρίτη, η μικρότερη, αυτή φεγγοβολούσε.

Να κοιμηθεί δεν μπόρεσε κείνο το πρώτο βράδυ,
«σαν ξημερώσει θα χαθώ» είχε αποφασίσει.

Μα το πρωί σαν χάραξε οι δύο κόρες φύγαν,
έμειν’ η μεγαλύτερη, μετά ‘φυγε κι η μάνα.
Εκείνη του ‘φερε αυγά, σπαράγγια και καρύδια,
τον τάισε, τον φρόντισε σαν να ‘ταν σύζυγός της.
Και πριν να δύσει και να ‘ρθουν πίσω ξανά οι άλλες
τον ρώτησε στενάζοντας πόσο καιρό θα μείνει.
«Θα φύγω αύριο το πρωί» της είπε ο Ζαγρέας.

Μα το πρωί ξημέρωσε και φύγαν οι δυο κόρες
έμεινε μόνο η δεύτερη, μετά ‘φυγε κι η μάνα.
Του έφερ’ αγριόμελο και ψάρια –πού τα βρήκε;
Τον τάισε, τον φρόντισε σαν να ‘ταν σύζυγος της.
Και πριν να δύσει και να ‘ρθουν πίσω οι άλλες κόρες
ρώτησε νιαουρίζοντας πόσο καιρό θα μείνει.
«Θα φύγω αύριο το πρωί» της είπε ο Ζαγρέας.

Μα το πρωί ξημέρωσε και φύγαν οι δυο κόρες,
απέμεινε η μικρότερη, μετά ‘φυγε κι η μάνα.
Εκείνη μόνο του ‘δωσε να φάει ένα μήλο
και όλο κάτω κοίταζε, ντρεπόταν να μιλήσει.
Μα πριν να δύσει και να ‘ρθουν πίσω οι άλλες κόρες
το βλέμμα λίγο σήκωσε, τον κοίταξε στα μάτια.

Ο Ζάχος εζαλίστηκε σαν να ‘ταν μεθυσμένος,
μπροστά της πήγε κι έκατσε, της έπιασε το γόνα.
«Εσένα θε να παντρευτώ, για πάντα εδώ θα μείνω»
είπε χωρίς να σκέφτεται και δίχως να λογιέται.

«Είμαι μικρή, είσαι μικρός, πολύ νωρίς για γάμους,
άμα δεν κάνεις όσα θες μετά θα καταριέσαι.
Γι’ αυτό, άμα μ’ αγάπησες, να φύγεις απ’ το σπίτι
να πας να κάνεις πράματα ωσπού να γίνεις άντρας.
Κι όταν χορτάσεις, όταν δεις, μόλις μεστώσει ο νους σου,
φέρε ανθούς της λεμονιάς, εγώ θα περιμένω».

Ο Ζάχος όρθιος στάθηκε, κίνησε για την πόρτα.
«Μονάχα πες μου πού θα βρω άλογο να με πάρει.
Πες μου αν ξες περήφανο για να με φέρει άτι».

«Εδώ πιο κάτω» είπ’ αυτή «στο μαρμαρένιο αλώνι,
τρία αλόγατα θα βρεις, ήταν των αδερφών μου.
Το πρώτο τρώει σίδερα, το δεύτερο λιθάρια,
το τρίτο το κατάμαυρο τα δέντρα ξεριζώνει.
Γυρίσαν πίσω άγρια κανέναν δεν αφήνουν
να ανεβεί στη ράχη τους, να τα καβαλικέψει.
Μη φοβηθείς, πλησίασε, πες τα ονόματα τους,
αυτά που τους τα δώσανε σαν ήσαντε πουλάρια.
Το πρώτο λεν Αλύγιστο, το δεύτερο Ζαγάρι,
το τρίτο, το πιο άγριο, αυτό το λεν Ορλάντο.
Από ‘σπανό τ’ αγόρασε, από Σεφεραδίτη,
ο αδερφός μου κι έδωκε πολλά χρυσά για κείνο».

Ο Ζάχος για έξω κίνησε, μα γύρισε και πάλι.
Από την τσέπη έβγαλε τα χρήματα που είχε
στα χέρια της τ’ απόθεσε, χωρίς να την αγγίξει.

«Αγόρασε το νυφικό, άλλα λεφτά δεν έχω,
κι αν για το πέπλο δεν αρκούν πρόσμενε να γυρίσω.
Μα δως μου κάτι να κρατώ, δως μου κάτι δικό σου,
πάνω μου πάντα να βαστώ ποτέ μη λησμονήσω».

«Πράμα δεν έχω όμορφο ουδέ κι ένα μαντίλι,
μα πάρε κάτι να βαστάς, ποτέ να μην ξεχάσεις».

Το λόγο της σαν τέλειωσε έβγαλε το φουστάνι
γυμνή όπως γεννήθηκε στάθηκε μπρος στον Ζάχο.
Εκείνος μόνο κοίταζε, το στόμα του δυο πήχες.
Άλλους δυο χτύπους η καρδιά επρόλαβε να κάνει,
πριν να ντυθεί το ρούχο της η όμορφη κοπέλα.

Χωρίς πια να μιλήσουνε, χωρίς να φιληθούνε
ο Ζάχος έξω έφυγε και σφάλισε την πόρτα.
Περπάταγε κι έλεγε «γρήγορα θα γυρίσω»
κι εκείνη χαμογέλαγε, το ‘ξερε θα γυρίσει.

Δρόμο πολύ δεν έκανε και βρέθηκε στ’ αλώνι,
εκεί που χρεμετίζανε τ’ αγριεμένα τ’ άτια.
Το πρώτο τρώει σίδερα, το δεύτερο λιθάρια,
το τρίτο το κατάμαυρο ξερίζωνε τα δέντρα.

Ο Ζάχος τα πλησίασε κι είπε τα ονόματά τους
κι αμέσως ημερέψανε σα να ‘τανε φοράδες.
Το τρίτο καβαλίκεψε, το ‘στρεψε προς τον Νότο,
κι αυτό να τρέχει άρχισε λες κι ήταν το πουλάρι
κάποιας φοράδας που ‘στρεψε τ’ ανέμου τα καπούλια.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μικρό απόσπασμα απ’ το «Υλικό των Ονείρων», έμμετρο μυθιστόρημα του Γελωτοποιού, που κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες απ’ τις εκδόσεις Ρενιέρη.

Επιμέλεια: Κωστής Ανετάκης

Γελωτοποιός

Διαβάστε Περισσότερα »

Αριστερά και πισώπλατη η μαχαιριά...

Ισίδωρος Νερούτσος

Το άρθρο αυτό γράφτηκε το 2012. Τότε που γεννιόταν η ελπίδα. Ορισμένα από τα γραφόμενα, κατέρρευσαν, κάτω από την αποκάλυψη των πραγματικών προθέσεων του ηγέτη, αλλά και πολλών μελών του κόμματος της άλλοτε «ριζοσπαστικής αριστεράς». Βαριά η μαχαιριά στα λαϊκά και μικρομεσαία στρώματα του Ελληνικού πληθυσμού, Τώρα στην εξωχώρια offshore κυβέρνηση, βρίσκονται νέοι και παλιοί εξωχώριοι υπάλληλοι, που ακολουθούν πιστά τα βήματα των παλαιότερων υπαλλήλων, των μεγάλων αφεντάδων, της μεγάλης στάνης των προβάτων. Ευνόητο είναι ότι τα πρόβατα είμαστε εμείς όλοι οι απλοί και ανυποψίαστοι άνθρωποι.

Σας ψηφίζω, όμως μη μας προδώσετε

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο σπουδαίος ηγέτης, που χρειαζότανε η αριστερά. Νέος, με ευρύ ορίζοντα σκέψης. Δεινός ρήτορας, ωραία παρουσία και το σπουδαιότερο ακούει και προσέχει τις σκέψεις και παρατηρήσεις των άλλων, όσο «ασήμαντοι» και αν είναι και διδάσκεται από τα λάθη του.

Το εκλογικό αποτέλεσμα, είναι μόνο η αρχή.

Εμείς στην αριστερά δεν καταλαμβανόμαστε από προσωπολατρία.

• Ξέρουμε ότι η ηγεσία παίζει σημαντικό ρόλο στην πορεία, για μετασχηματισμό των λόγων και υποσχέσεων, σε έργα.
• Ξέρουμε ότι δεν παλεύουμε χρόνια πολλά, για ανάδειξη κάποιων προσώπων, αλλά για το καλό όλου του λαού μας.
• Ξέρουμε ότι ο σωτήρας είναι ένας κι’αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον λαό, ανεξάρτητα από κομματική προτίμηση καθενός.

Ο λαός μας κατασυκοφαντήθηκε και χτυπήθηκε από εκείνους που ευεργετήθηκαν. Απαράδεκτο και εξοργιστικό. Ο λαός μας έγινε πειραματόζωο, από τα αρπακτικά της παγκόσμιας οικονομικής και στρατιωτικής δικτατορίας. Με αρμονική συνεργασία με τους ντόπιους υποτελείς. Όρθωσε όμως ανάστημα και ανέτρεψε τις προσδοκίες τους. Έδειξε ότι λάθος λαό διάλεξαν για το πείραμά τους. Έδειξε το δρόμο της λευτεριάς, για άλλη μια φορά στους καταπιεσμένους αδελφούς λαούς της Ευρώπης.

Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει.

Επαναλαμβάνει απέναντι στους ισχυρούς, τον άθλο των 300, του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας. Της Εθνικής αντίστασης. Υπερβολές; δεν νομίζω. Μπορεί να αναδείχθηκε και κάποια δύναμη, που καμία σχέση έχει με το Ελληνικό πνεύμα της ελευθερίας και της Δημοκρατίας και ας ανεμίζει ελληνικά λάβαρα, Είναι κάλπικα. Τους Έλληνες, κανένας τύραννος κανένας Χίτλερ δεν μπορεί να τους τραβήξει από την μύτη. Ο αγώνας του λαού μας συνεχίζεται και βαδίζει στο σωστό δρόμο.

Τις εκλογές τις κέρδισε ο λαός.

«Σας ψηφίζω, όμως μη μας προδώσετε, δεν το αντέχουμε άλλο» ήταν οι λέξεις που μας έλεγαν γυναίκες και άντρες που έφταναν στα εκλογικά τμήματα. Αυτές οι λέξεις καρφώθηκαν βαθιά μες την καρδιά μας. Πόσο δίκιο έχει ο κόσμος! Ας γίνει από σήμερα νέο ξεκίνημα, όχι επανάπαυση. Γιατί ο δρόμος της δικαίωσης, είναι δύσκολος και απαιτεί κόπο, προσωπικές θυσίες, αναγκαίες συγκρούσεις.

Εμείς στην Δημοκρατική Κοινωνιστική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τους συμμάχους και τον λαό, θα συνεχίσουμε τον δρόμο, που μας έδειξαν οι πρόγονοί μας, η μεγαλειώδης εθνική αντίσταση, ο αντιδικτατορικός αγώνας, οι κοινωνικοί αγώνες, τα κινήματα στις πλατείες, για μια Ελλάδα και ένα κόσμο πραγματικής Δημοκρατίας, κοινωνικής Δικαιοσύνης, πολιτισμού, αξιοπρέπειας στην εργασία, απαλλαγής από φόβο και ένδεια, για ανθρωπισμό, αλληλεγγύη και απόλυτο σεβασμό στην μητέρα γη.

Διαβάστε Περισσότερα »

Μια νύχτα στην Ακρόπολη…

Νίκος Μπογιόπουλος

Τη νύχτα της 30^ης προς 31^η Μάη του 1941, μέσα στη βαθιά Κατοχή, πριν από ακριβώς 75 χρόνια, ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας κατεβάζουν τη μισητή σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό από την Ακρόπολη.

Ανάμεσα στις άλλες μαρτυρίες για τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς, συγκλονιστική είναι η περιγραφή του ίδιου του Λάκη Σάντα, αυτού του σεμνού αγωνιστή, στο βιβλίο του «Μια νύχτα στην Ακρόπολη…» (εκδόσεις «Βιβλιόραμα»). 

Ποιός Έλληνας δεν είναι περήφανος για εκείνη την πράξη;

Ναι, αλλά τότε υπήρχαν και εκείνοι που έλεγαν αυτά:

«Δεν είναι δυνατόν να ήσαν άνθρωποι με σώας τας φρένας αυτοί που υπηξαίρεσαν εν ώρα νυκτός, την Γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν, επί της Ακροπόλεως, παραπλεύρως της Εθνικής μας Σημαίας. (…) Διότι μόνον παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας ημπορούσαν να διαπράξουν μιαν τόσο επαίσχυντο (…) πράξιν (…).  Το Ελληνικό Έθνος αποδέχθη την σημαίαν του Νέου Ράιχ, που δημιούργησεν η μεγαλοφυής διάνοια του Αδόλφου Χίλτερ, ως σημαίαν ενός υπό πάσαν άποψιν μεγάλου και ανέκαθεν φίλου προς την Ελλάδα λαού, ως εν σύμβολον αποκαταστάσεως μιας ειρηνικής περιόδου, ως εν σύμβολον δικαιοσύνης (…) και πολιτισμού. Και είναι βέβαιον ότι αν ο δράσται του εγκλήματος της, περιήχοντο εις χείρας του ελληνικού λαού, θα λυντσάροντο από αυτόν τον ίδιον ως εχθροί της πατρίδος μας».

Η εφημερίδα «Βραδυνή» της 1^ης Ιουνίου 1941 καταγγέλλει σαν «παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας» αυτούς που κατέβασαν την χιτλερική σημαία η οποία αξίζει «την προσήκουσαν τιμήν και τον ειλικρινή σεβασμόν»…

Μέσα στη ναζιστική σκλαβιά ορθώθηκε το ανάστημα του αδούλωτου λαού για την αποτίναξη του φασιστικού ζυγού, για την εθνική απελευθέρωση και την αναδημιουργία της Ελλάδας.

Ο λαός ακολούθησε το δικό του μεγαλειώδη δρόμο, τον αγώνα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, όπως τον είχε περιγράψει ήδη από την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου – μέσα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας – ο Νίκος Ζαχαριάδης στο ιστορικό του πρώτο γράμμα της 31 Οκτώβρη 1940:

«Προς το λαό της Ελλάδας

Ο φασισμός του Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.<

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα (…)»

Και το γράμμα του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κατέληγε:

«Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας».

Ο λαός μας, αρνούμενος την καταχνιά της κατοχής που πλάκωσε τη χώρα τον Απρίλη του ’41, πιάνοντας το νήμα του ‘21, απειθαρχώντας στα κελεύσματα της συνθηκολόγησης, χωρίς να διαπραγματευτεί τίποτα από την τιμή και την Ιστορία του, τράβηξε το δρόμο του μεγαλείου και της θυσίας, όπως ακριβώς περιγραφόταν σε εκείνο το πανό του ΕΑΜ:

«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»

Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι υπήρχαν και εκείνοι οι προσκυνημένοι, τα ελληνόφωνα όργανα του κατακτητή, τα φασιστικά Τάγματα Ασφαλείας και της θηριωδίας, προς τα οποία επιδαψίλευαν δάφνες ο Χίτλερ και ο Χίμλερ:

Το κατέβασμα του αγκυλωτού από την Ακρόπολη ήταν και είναι πράξη υψιστου συμβολισμού. Ημέρα μνήμης και τιμής για τους πραγματικούς πατριώτες, τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά. Και ο όρκος τους ήταν αυτός:

«Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του» (Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).

Αλλά και τότε δεν έλειψαν εκείνοι που βρέθηκαν απέναντι στον ελληνικό λαό. Εκείνοι που βγήκαν από τις τάξεις του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και τα χωριά. Υπήρχαν οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες.

Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ». (Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…

Η τιμή, λοιπόν, για εκείνους που ‘έδωσαν τη ζωή τους για την τιμή και την λευτεριά αυτού του τόπου, πάει χέρι – χέρι με την αιώνια καταισχύνη που θα κουβαλάνε όσοι πρόδωσαν κι όσοι προσπαθούν να κρύψουν την απουσία των προγόνων τους και τη δική τους πίσω από την «αθώα» φρασούλα: «Τότε όλοι οι Έλληνες ήταν “ένα”»….

Ε, όχι βέβαια!

• Ο ελληνικός λαός που πολεμούσε τους Γερμανούς στις πόλεις και στα βουνά, σε σχέση με τους άλλους, εκέινους που είχαν πάρει τον «πατριωτισμό» τους - μαζί με το χρυσό της χώρας – και τον είχαν φυγαδεύσει στα ασφαλέστατα «χαρακώματα» του Καΐρου και του Λονδίνου, δεν είναι «ένα», είναι «δυο – και μάλιστα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους – πράγματα». 
• Ήταν άλλο πράγμα το ΕΑΜ κι άλλο εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ, οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοντυμένοι. Στους οποίους, αν και προδότες, οι του Καΐρου και του Λονδίνου, όταν επέστρεψαν, στο πλαίσιο της «εθνικής τους ενότητας», επιδαψίλευσαν τιμές και αξιώματα..
• Άλλο πράγμα οι εκτελεσμένοι στον τοίχο της Καισαριανής κι άλλο πράγμα οι «Τσολάκογλου» και οι «Ραλληδες». Άλλο πράγμα ο Έκτωρ Τσιρονίκος, ο δοσίλογος και συνεργάτης των Γερμανών επί Κατοχής. Ο αντιπρόεδρος στη γερμανοδιορισμένη «κυβέρνηση» του Ιωάννη Ράλλη, της κυβέρνησης δηλαδή των γερμανοτσολιάδωνπου ίδρυσε τα «Τάγματα Ασφαλείας». Κάτι τέτοιοι σαν τον Τσιρονίκο, με τέτοια «πατριωτική» προϋπηρεσία, είναι που απαρτίζουν τους «ήρωες» της Χρυσής Αυγής. Έτσι, στο περιοδικό της Χρυσής Αυγής, στη δεύτερη σελίδα, μέσα σε ειδικό πλαίσιο ώστε να τονίζεται ευδιάκριτα ο ναζισμός τους, δημοσιεύτηκε κείμενο (τεύχος Δεκέμβρη 1983) υπό τον τίτλο «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ», το οποίο καταλήγει ως εξής: «Γιατί ΕΜΕΙΣ, μόνο ΕΜΕΙΣ είμαστε ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, μελλοντικοί ανατροπείς της διαφθοράς, μελλοντικοί Δημιουργοί της Πολιτείας του Ήλιου, της Πολιτείας του Ελληνικού Μεγαλείου, της ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ». Η υπογραφή του εν λόγω δημοσιεύματος (και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα) είναι: «ΕΚΤΩΡ ΤΣΙΡΟΝΙΚΟΣ».

• Άλλο πράγμα αυτοί που έδωσαν την ψυχή, την καρδιά και το αίμα τους για τη λευτεριά της Ελλάδας και για τη σωτηρία του λαού, κι άλλο οι μαυραγορίτες, τα κόμματά τους και οι εφημερίδες που έφταναν να δίνουν ακόμα και το παράγγελμα των εκτελεστικών αποσπασμάτων (!), αυτοί που κράδαιναν ενάντια στο μεγαλειώδες κίνημα της Αντίστασης τη «νομιμότητα» του κατακτητή και των ντόπιων οργάνων του και έγραφαν:

«Καλώς συνετάγη ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών» («Καθημερινή», 1/6/1941).

• Άλλο πράγμα ήταν αυτοί που πολεμούσαν και τραγουδούσαν «το ΕΑΜ μας έσωσε απ' τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά» κι άλλο πράγμα οι «παπατζήδες» που (στις 2-5-1944) σε ομιλία τους στην Αλεξάνδρεια, παρουσία των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, έκαναν λόγο για τη «βρωμιά του ΕΑΜ»!
• Άλλο πράγμα ήταν αυτοί που πολέμησαν τον Χίτλερ και με τα ίδια όπλα πολέμησαν τον Τσόρτσιλ και τον Βαν Φλιτ, κι άλλο εκείνοι που για να καταπνιγεί κάθε εγχείρημα λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο ζητούσαν «εντυπωσιακή» ιμπεριαλιστική επέμβαση ξένων δυνάμεων στην Ελλάδα και τηλεγραφούσαν (Γεώργιος Παπανδρέου, 22/9/1944), στον Τσόρτσιλ τα εξής: 

«Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν» (Γ. Παπανδρέου: «Κείμενα», τόμος Β’ «Η απελευθέρωσις της Ελλάδος», εκδόσεις «Μπίρης», σελ. 147, Γ.Πετρόπουλος, Ριζοσπάστης, 1/12/2002).

• Άλλο πράγμα ήταν να κατεβάζεις την ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη κι άλλο πράγμα να εξεγείρεσαι εναντίον «της αντεθνικής ταύτης ενεργείας» («Αθηναϊκά Νέα», 2/6/1941)

Να λοιπόν πουη Ιστορία και η αλήθεια είναι πεισματάρικα πράγματα. Και επιμένουν: Όπως και σήμερα, έτσι και τότε, «μαζί» και «ενωμένος» ήταν, πράγματι, ο ελληνικός λαός. Οι δοσίλογοι και οι πατριδοκάπηλοι ήταν - και θα είναι πάντα - στην άλλη μπάντα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Διαταγές, χάπια και καυτές μπαρούφες

Στάθης 

Κάθε μέρα κάποιο στέλεχος της κυβέρνησης ή της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας αμολάει μια ουρανομήκη ανοησία - γεγονός πρωτοφανές και άξιο προσοχής για όλους εκείνους που ασχολούνται με τα πάσης φύσεως ρεκόρ (καθώς και για άλλους που εντρυφούν στα μεταφυσικά παράδοξα) - όπως η βάσκανος μοίρα ενός έθνους ή η καταγωγή της μαλακίας. Μόλις χθες ο κ. Κατρούγκαλος απεφάνθη ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς τσιγάρο ή καφέ, αλλά όχι χωρίς ρεύμα και νερό.

Εν πρώτοις, σωστός! διότι όπως έλεγε και ο Λένιν: ο εξηλεκτρισμός είναι σοσιαλισμός (αρκεί να ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΗ), ενώ χωρίς νερό, πώς θα μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει γαργάρα τις μπαρούφες που αμολάνε τα στελέχη του κάθε μέρα - μα, κάθε μέρα! Το τσιγαράκι και ο καφές (της παρηγοριάς) μας μάραναν;

Νερό! νεράκι του Θεού και, ει δυνατόν, σε ποσότητες Αλφειού, Λάδωνος και Ερυμάνθου ομού, ώστε να ξεπλένεται η κόπρος του Αυγείου από τους Κόφτες, τα Υπερταμεία, τους κομισάριους, τα παραληρήματα τύπου Αυλωνίτου - Καρακώστα, τις αριστερές... offshore κι όλα τα υπόλοιπα, για τα οποία ο κ. Τσίπρας κατέθεσε ένα γαρύφαλλο στον Τόπο του Μαρτυρίου στην Καισαριανή.

Σπονδές και πάνω απ’ όλα σπονδές στην τρέλα. Διότι, ως φαίνεται, η τρέλα είναι αγχολυτική. Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα, έβγαλε ανακοίνωση συμπαράστασης στους Γάλλους εργαζομένους για όσα ο ίδιος κάνει εναντίον των Ελλήνων εργαζομένων! Ω γιέα! Και τσίου! (και το λάλημα αγχολυτικό είναι).

Ετσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, εγείρεται πλέον το ερώτημα της ανθεκτικότητας των αριστερών που υποστηρίζουν ακόμα τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση Σόιμπλε - Τσίπρα. Υπάρχουν δύο κατηγορίες: α) εκείνοι που δυσανασχετούν, δυσφορούν και πάσχουν. Και β) εκείνοι που θριαμβολογούν, πανηγυρίζουν, ασκούνται στη σοφιστεία και πασχίζουν να επωφεληθούν.

Αυτοί που επιμένουν, έστω δύσθυμοι, αγωνιούν. Δεν βλέπουν άλλη λύση, καθώς λένε, και δεν πιστεύουν ή δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι η ηγεσία Τσίπρα τους έχει απαρνηθεί και έχει βάλει πλώρη για άλλες πολιτείες. Ομως, προσοχή, ανάμεσα σε εκείνους που υποφέρουν με τα καμώματα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι κι εκείνοι οι υποκριτές που με κλάψες και ψευτιές πονούν τάχα για τη σφαγή στην οποία μετέχουν ή πρωτοστατούν.

Αυτοί οι τύποι που κλαίνε, όπως οι κροκόδειλοι, είναι το alter ego εκείνων που υποστηρίζουν την ήττα στην οποίαν οδήγησαν την πατρίδα με θράσος. Που κορδακίζονται κιόλας απειλώντας τον κοσμάκη, όπως έκανε ο κ. Κυρίτσης. Ο οποίος, σε μια πρωτοφανή επίδειξη μαρξιστικής αγραμματοσύνης, παρουσίασε ως ταξική φιλολαϊκή πολιτική την τιμωρία των φτωχών της άλλης πλευράς - άλλης, με βάση τις πολιτικές της επιλογές. Κάτι που δεν είναι τίποτα άλλο από πολιτική δίωξη με βάση τα φρονήματα. Ούτε ο σταλινικός εκφυλισμός του μαρξισμού υπήρξε ποτέ τόσον ηλίθιος.

Οι υποστηρικτές της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν πλέον έλεος (αν είχαν ποτέ) για τους ανθρώπους, παρά μόνον αλαζονεία. Εκδικητικότητα και κακότητα. Πορεύονται πλέον τη μισάνθρωπη πορεία προς τη γενική καταστροφή με λάβαρα τους Κόφτες και τα ψέματα, τα αίματα των θυμάτων τους και τις απίστευτες παρλαπιπολογίες που λένε για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Ορισμένοι δίνουν την εικόνα εκείνων που παίρνουν διαταγές (και χάπια για να τις εκτελέσουν), ζώντας πλέον σε έναν δικό τους κόσμο (όπως τον περίκλειστο εκείνον φυλασσόμενον και πολυτελή που σχεδιάζουν να διαμορφώσουν οι ...αριστεροί στο ...Ελληνικό) - για το οποίο χρόνια τώρα δώσαμε αγώνες και αγώνες.

Πλην όμως, εκτός απ’ τους αριστερούς που αντέχουν ακόμα (υποφέροντας) τους άλλους «αριστερούς» (που δεν υποφέρονται), γεννιέται ένα επιπλέον τελευταίο ερώτημα. Για πόσο ακόμα οι ανυπόφοροι θα αντέχουν τον εαυτόν τους - αυτά που λένε κι αυτά που κάνουν; (Λόγου χάριν το Τρύφων! Αφού επιβάλλονται -ήδη- νέοι φόροι στα καύσιμα, το Τρύφων ευαγγελίζεται τη διύλιση των τελών κυκλοφορίας σε... ακόμα πιο νέους φόρους στα καύσιμα! με τελικό ρεζουμέ την αύξηση στην τιμή των καυσίμων κατά 25 λεπτά, μέσον όρο, ανά λίτρο.)

Αλλά, όπως είπε ο κ. Κατρούγκαλος, ο άνθρωπος για να ζήσει χρειάζεται νερό και ηλεκτρικό ρεύμα - το τσιγάρο, ο καφές και η βενζίνα είναι πολυτέλειες. Ενίοτε και τα γεμιστά. Οπως πολυτέλεια είναι τα σπίτια για τους τρωγλοδύτες, τα λιμάνια για τη χώρα, το Σύνταγμα για τους ραγιάδες και η ηθική για τους «αριστερούς» του Σόιμπλε.

Με τέτοιους αρχιερείς τε και ταγούς, έχει ύστερα άδικο ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών του Δ’ Ράιχ όταν λέει ότι «η Ελλάδα ανακάμπτει με απρόσμενα γρήγορους ρυθμούς»;;..!!

Βεβαίως! ως τον Σεπτέμβρη δεν θα ’χει μείνει κολυμπηθρόξυλο (από τα ερείπια στα οποία ήδη έχει μεταβάλει τη χώρα ο κ. Σαμαράς-Τσίπρας) - το ίδιο πρόσωπο, της ίδιας πολιτικής, το πρόσωπο της Μέδουσας. Οποιον κοιτάζει τον πετρώνει...

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυρίες και κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ! Προσοχή στο… γορίλα

Δάνης Παπαβασιλείου

Τις τελευταίες μέρες, μετά την ψήφιση του τελευταίου εκτρωματικού νομοσχεδίου από τη Βουλή, παρακολουθούμε ένα απίστευτο ρεσιτάλ ανοησίας από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, που λένε ότι τους κατέβει, χωρίς να λογαριάζουν σε ποιους απευθύνονται.

Κάναμε μια μικρή σταχυολόγηση:

Εδώ ο βουλευτής Δημαράς «θρηνεί», γιατί θα ψηφίσει υπέρ της καταστροφής της πατρίδας του, επειδή δεν έχει… εναλλακτική και επειδή δεν θέλει να την καταστρέψουν οι… «άλλοι»!

Εδώ η βουλευτής Βαγενά αποδεικνύει πόσο μικρό, και επομένως πόσο εύκολο, είναι το διάστημα των ενενήντα εννέα χρόνων (της νέας σκλαβιάς στους δανειστές), μπροστά στα τετρακόσια χρόνια της τουρκοκρατίας!

Ακολουθεί η βουλευτής Θεοπεφτάτου, η οποία αποκαλύπτει ότι οι μόνοι που επιβαρύνονται από τη φορολογία της κυβέρνησης, είναι όσοι παραμένουν δέσμιοι του τριπλού πάθους για: ποτό, τσιγάρο και… καφέ!

Τον κύκλο κλείνει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρόεδρος των ΑΝΕΛ, Πάνος Καμμένος, ο οποίος καταγγέλλει ως εγκληματική και αντισυνταγματική την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά, την οποία ο ίδιος και οι βουλευτές του κόμματος του ψήφισαν το προηγούμενο βράδυ στη Βουλή…

Φυσικά, είναι δικαίωμα του καθενός να υποτιμά όσο ο ίδιος θέλει τη νοημοσύνη του κόσμου. Μόνο που στην περίπτωση μας δεν έχουμε μια παρέα στο καφενείο της γειτονιάς όπου ο καθένας μπορεί να λέει τη μαλακία του, αφού δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν και δεν ανέλαβε να σώσει κανέναν. Μιλάμε για βουλευτές και μάλιστα βουλευτές των κομμάτων που συγκυβερνούν, οι οποίοι ζήτησαν και πήραν εντολή από τον ελληνικό λαό υποσχόμενοι ότι θα τον σώσουν. Μιλάμε για βουλευτές που αν δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος από τη συμμετοχή στους στο έγκλημα, μπορούν κάλλιστα να παραιτηθούν και όχι να παπαρολογούν.

Και κάτι ακόμα. Ο μεγάλος Γάλλος τραγουδοποιός, Ζορζ Μπρασένς, έγραψε ένα εξαιρετικό τραγούδι, με τίτλο «Le gorille», όπου ένας γορίλας, μετά από χρόνια εκμετάλλευσης και εξευτελισμού, σπάει τα δεσμά του και πιάνει στο κυνήγι αυτούς που τον εκμεταλλεύθηκαν και τον ατίμωσαν, πιάνει έναν απ’ αυτούς, το δικαστή και…

Ακούστε εδώ την ιστορία του γορίλα στην πιστή διασκευή του τραγουδιού από τους «Συνήθεις Υπόπτους»

Το τραγούδι επέχει θέση προειδοποίησης για αυτούς που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν το λαό σαν το γορίλα του τσίρκου…

Ημεροδρόμος

Διαβάστε Περισσότερα »

Αν δεν κυνηγήσεις τα όνειρα σου, κάποια μέρα θα σε κυνηγήσουν αυτά

Γελωτοποιός

Η Γενοβέφα ζούσε στο δώμα που βρισκόταν στην ταράτσα της πολυκατοικίας. Η μητέρα του Αδάμ έλεγε πως ήταν Ρωσίδα ζωγράφος, αλλά ο πατέρας του προτιμούσε να τη λέει “τρελοκαλλιτέχνιδα”.

Ζούσε μόνη της και ήταν πολύ πιο μεγάλη από τη μητέρα του, αλλά όταν την πετύχαινε στο ασανσέρ είχε τα χείλη της κόκκινα και τα μάγουλα ροζ. Έβαζε τόσο πολύ άρωμα που ο Αδάμ έκλεινε τη μύτη του μέχρι να φτάσουν στον όροφο τους.

Φορούσε πάντα ένα κίτρινο φουλάρι στο λαιμό – “για να μη φαίνονται οι ζάρες”, έλεγε ο πατέρας του- και έβαφε κόκκινα τα αραιά μαλλιά της.

Όταν βοηθούσε τη μητέρα του να απλώσει τα ρούχα στην ταράτσα προσπαθούσε να κοιτάξει μέσα στο σπίτι της από το παράθυρο. Αυτό εξόργιζε τη μητέρα του Αδάμ, που του φώναζε να κάτσει φρόνιμα και να της δίνει μανταλάκια.

–

Ο Αδάμ ήθελε πολύ να δει το εσωτερικό του σπιτιού της Γενοβέφας γιατί πίστευε ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν το μέρος όπου ζουν “σαν τα μούτρα τους”.

Της γιαγιάς ήταν γεμάτο παλιά αντικείμενα, σκόνη και ξεθωριασμένες φωτογραφίες.

Το δωμάτιο της αδελφής του ήταν ροζ και υπήρχαν παντού λούτρινα και κούκλες.

Αυτός με τον αδελφό του είχαν βάλει στους τοίχους αφίσες του Μπρους Λη και πλέι-μομπίλ στα ράφια. Η ντουλάπα τους ήταν πάντα άνω-κάτω, ενώ στο δωμάτιο των γονιών του επικρατούσε απόλυτη τάξη.

“Οπότε το σπίτι της κυρίας-Γενοβέφας”, σκεφτόταν ο Αδάμ, “πρέπει να είναι πολύχρωμο και παράξενο. Και τρελό…Να είναι γερασμένο, αλλά να μυρίζει βαριά σαν το άρωμα της. Θα έχει εξωτικά πράγματα και βαλσαμωμένα ζώα που θα έχει φέρει από τη Ρωσία και βιβλία στα ρώσικα που δεν θα μπορώ να διαβάσω και φωτογραφίες από τη Σιβηρία και…”

–

Η ευκαιρία να διαπιστώσει αν όλα όσα φανταζόταν ήταν αληθινά του δόθηκε μια Κυριακή. Η μητέρα του είχε φτιάξει μουσακά και από την ώρα που έβγαλε το ταψί δεν σταμάτησε να δίνει συγχαρητήρια στον εαυτό της.

Ο Αδάμ τριγυρνούσε γύρω από το μουσακά σαν μύγα και παρηγορούσε την πείνα του με θραύσματα κιμά, αφού ήξερε ότι δεν θα έτρωγαν μέχρι να γυρίσει ο πατέρας στο σπίτι.

Η μητέρα του, αφού κουράστηκε να περιαυτολογεί, έβαλε δυο κομμάτια σε ένα πιάτο και τα έστειλε με τον Αδάμ στο νεαρό ζευγάρι που έμενε από κάτω τους, γιατί “σίγουρα η κοπελίτσα δεν ξέρει να φτιάχνει τέτοιο μουσακά”.

Μετά του έδωσε να πάει και στην κυρία-Γενοβέφα. Ο Αδάμ άδραξε την αναπάντεχη ευκαιρία -ευκαιρία με πατάτες, μελιτζάνες, κιμά και μπεσαμέλ- και έφυγε τρέχοντας.

–

Στάθηκε για λίγο έξω από την πόρτα της ακούγοντας τα ρώσικα τραγούδια που ξετρύπωναν από την κλειδαρότρυπα. Χτύπησε μια φορά χωρίς να πάρει απόκριση. Ξαναχτύπησε όταν η Έντιθ Πιάφ έκανε διάλειμμα. Η κυρία-Γενοβέφα, με το κίτρινο φουλάρι στο λαιμό, άνοιξε και γέλασε με το μικρό της επισκέπτη.

“Μ’ έστειλε η μαμά μου”, είπε και έδειξε το μουσακά.

“Ω, καλό μου παιδί, μπες να σε κεράσω κι εγώ ένα γλυκάκι”, είπε εκείνη και παραμέρισε.

“Δεν κάνει να φάω γλυκό. Δε θα μπορώ να φάω φαγητό”, είπε ο Αδάμ, αλλά χωρίς να χάσει χρόνο τρύπωσε στο δώμα.

Ο χώρος δεν ήταν όπως τον είχε φανταστεί, αλλά το θέαμα τον ξάφνιασε περισσότερο απ’ όσο περίμενε. Παντού υπήρχαν πίνακες. Ούτε βαλσαμωμένα ζώα ούτε αλλόκοτα αντικείμενα από τη Σιβηρία, μόνο πίνακες.

Κρεμασμένοι στους τοίχους, ακουμπισμένοι στο πάτωμα, στις καρέκλες και στον καναπέ. Άλλοι ήταν γυρισμένοι ανάποδα και έδειχναν πρόστυχα το υπόλευκο καμβά, σαν τα εσώρουχα της μαμάς του στο σύρμα. Άλλοι έδειχναν ημιτελείς.

Μάλλον όλοι έμοιαζαν μισοτελειωμένοι. Ήταν φτιαγμένοι σαν σπασμένοι καθρέφτες που αντικατοπτρίζουν κάτι το αβέβαιο. Πολλά επίπεδα το ένα πάνω στο άλλο και χαρτιά κολλημένα σε αλλεπάληλες στρώσεις. Αλλά μία άκρη τους -στην κορυφή ή στη γωνία- ήταν αφημένη λευκή και άδεια.

Ο Αδάμ γυρνούσε με το μουσακά στα χέρια και προσπαθούσε να καταλάβει γιατί η Γενοβέφα δεν τους τελείωνε και γιατί ζωγράφιζε σαν τη μικρή του αδελφή.

“Δως μου το πιάτο να σου φέρω μια πορτοκαλάδα”, είπε αυτή και πήγε στην κουζίνα.

Συνέχισε να κοιτάει γέρνοντας το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά, αν και δεν υπήρχε ουσιαστική διαφορά όπως και να κοίταζε τους πίνακες. Δεν υπήρχε τίποτα σε αυτούς. Ούτε ένα δέντρο ούτε ένα πρόσωπο, τίποτα. Μόνο χρώματα, σχήματα, κίτρινα τετράγωνα και μπλε κύκλοι. Γραμμές που περιστρέφονταν και κατέληγαν στα λευκά κομμάτια στην άκρη. Κύματα από αβέβαια γκρίζα που πνίγονταν σε θάλασσες μαύρου. Απροσδιόριστα χρώματα που δραπέτευαν από ακανόνιστα πολύγωνα.

“Δεν έχω πορτοκαλάδα, μικρέ μου”, είπε η Γενοβέφα. “Κρασί πίνεις;” Και γέλασε.

“Όχι, δεν κάνει να πίνουν τα παιδιά κρασί”, είπε σοβαρά ο Αδάμ.

Στάθηκε μπροστά σε έναν πίνακα, ενώ η Γενοβέφα τον πλησίαζε. Ήταν ο πρώτος πίνακας που μπορούσε να καταλάβει: Πέντε γυμνοί άνθρωποι χόρευαν πιασμένοι από το χέρι και κρατούσαν μια γυναίκα που είχε σκοντάψει και ήταν έτοιμη να πέσει.

“Σ’ αρέσει η ζωγραφική μου;” ρώτησε η Γενοβέφα.

“Αυτός μ’ αρέσει”, είπε ο Αδάμ, προσπαθώντας να δείχνει ενθουσιασμένος για να μην την απογοητεύσει.

“Αυτός δεν είναι δικός μου, είναι του Ματίς.”

“Φίλος σας;”

“Αγαπημένος”, είπε και έκατσε στην κουνιστή της καρέκλα.

Ο Αδάμ έκανε άλλον ένα γύρο και τη ρώτησε γιατί δεν τους τελείωνε.

“Τελειωμένοι είναι”, απάντησε αυτή.

“Τελειωμένοι; Και γιατί δεν είναι…; Γιατί δεν έχουν…; Δεν μπορώ να καταλάβω.”

“Τι θες να καταλάβεις, μικρέ μου;”

“Να. Οι πίνακες που έχουμε στο σχολείο, και στο σπίτι, δείχνουν ένα δάσος, μια γυναίκα, ένα άλογο, δείχνουν κάτι. Οι δικοί σας δεν δείχνουν τίποτα.”

Η Γενοβέφα σήκωσε έναν κόκκινο πίνακα με μαύρα τετράγωνα από το πάτωμα και του τον έδειξε.

“Τι νιώθεις όταν κοιτάς αυτόν;” τον ρώτησε.

Ο Αδάμ δεν κατάλαβε τι ζητούσε να της πει.

“Τι βλέπεις;” επέμεινε η Γενοβέφα.

“Βλέπω… Μια πασχαλίτσα!”

Η Γενοβέφα γέλασε και κοίταξε τον πίνακα της με απορία.

“Πασχαλίτσα είναι λοιπόν”, είπε μετά.

“Μα, κυρία Γενοβέφα, οι πασχαλίτσες έχουν πόδια και πετάνε. Αυτή εδώ. Δε θέλω να σας στεναχωρήσω, αλλά εγώ ζωγραφίζω καλύτερα. Ακόμα και η αδελφή μου ζωγραφίζει καλύτερα.”

“Δεν αμφιβάλλω καθόλου γι’ αυτό, μικρέ μου”, είπε και κούνησε το κεφάλι της πάνω-κάτω, “αληθινά δεν αμφιβάλλω.”

–

Το ίδιο απόγευμα ο Αδάμ άνοιξε την εγκυκλοπαίδεια και αντέγραψε μια πασχαλίτσα που έτρωγε ένα φωσφορίζον πράσινο ζωύφιο. Πρόσεξε την κάθε λεπτομέρεια και έβαψε επιμελώς το φόντο μπλε, όπως ήταν και στη φωτογραφία.

Την επόμενη μέρα ρώτησε τη μητέρα του αν θα πήγαιναν φαγητό στην κυρία-Γενοβέφα και όταν εκείνη του απάντησε αρνητικά αποφάσισε να πάρει μια πορτοκαλάδα από το ψυγείο και να της την πάει.

Η Γενοβέφα καθόταν έξω και έπινε κρασί καπνίζοντας. Της έδειξε τη ζωγραφιά του.

“Αυτή είναι μια ζωντανή πασχαλίτσα!” είπε η Γενοβέφα. “Θα τη βάλω να πετάει πάνω από το Χορό.”

Του έφερε μια καρέκλα και ήπιαν τα ποτά τους κοιτώντας τα πλανόδια βουνά πίσω από τα κρεμασμένα ρούχα.

–

Μετά από μερικές μέρες είχαν γίνει φίλοι και η Γενοβέφα τον άφηνε να κάθεται στο δωμάτιο της όσο ζωγράφιζε. Ο Αδάμ απλωνόταν στον καναπέ και παρατηρούσε τα χέρια και τις εκφράσεις της.

Η Ρωσίδα-τρελοκαλλιτέχνιδα έστηνε τον καμβά στο καβαλέτο, έπινε κρασί και άκουγε κασέτες με ρώσικη μουσική, όπου συνήθως κάποιος τραγουδούσε γαλλικά. Έπειτα έμενε για λίγο χωρίς να αναπνέει και κοιτούσε πέρα από τους τοίχους, τα απλωμένα ρούχα και τα βουνά.

Αστραπιαία μετά εφορμούσε στον πίνακα και ζωγράφιζε ένα απλό τετράγωνο ή μια ευθεία γραμμή. Αυτό ήταν το έναυσμα. Συνέχιζε να φτιάχνει κύκλους και χρωματιστές γωνίες, αφήνοντας πάντα ένα κενό σημείο, που το απέφευγε λες και ήταν μολυσμένο.

Ο Αδάμ την παρακολουθούσε μέχρι που βράδιαζε και μετά -χωρίς να της μιλήσει- κατέβαινε στο σπίτι του.

–

Ένα απόγευμα, που η Γενοβέφα δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί και να κάνει εκείνη την τόσο σημαντική πρώτη γραμμή, τη ρώτησε γιατί έφυγε από τη Ρωσία.

“Γιατί έφυγα από πού;” έκανε εκείνη απορημένη.

“Απ’ τη Ρωσία. Η μαμά μου λέει ότι είστε από τη Ρωσία”. Φυσικά δεν ανέφερε τα λόγια του πατέρα του.

“Όχι, όχι! Από την Τσεχία είμαι. Η μόνη σχέση που έχω με τους Ρώσους είναι ότι μου πήραν την πατρίδα μου.”

“Γιατί;”

“Για να μας ελευθερώσουν.”

Ο Αδάμ δεν το κατάλαβε αυτό, αλλά ήξερε ότι υπήρχαν πολλά πράγματα που έλεγαν ή έκαναν οι μεγάλοι, τα οποία δεν μπορούσε να καταλάβει -ή δεν ήθελαν να τον αφήσουν να τα καταλάβει, μέχρι να μεγαλώσει τουλάχιστον.

“Και γιατί μένετε μόνη σας; Ο άντρας σας έχει πεθάνει;”

“Δεν παντρεύτηκα”, είπε αυτή χωρίς να γυρίσει.

“Και δεν είχατε ποτέ άντρα;”

“Είχα πολλούς άντρες στη ζωή μου, μικρέ μου”, είπε και του έριξε ένα γρήγορο βλέμμα. Έπειτα γέλασε.

“Κατάλαβα”, είπε ο Αδάμ κοκκινίζοντας. “Ο μπαμπάς μου λέει ότι μερικοί άντρες δεν παντρεύονται και έχουν πολλές… Γκόμενες, αλλά δεν τις αγαπάνε όπως αυτός τη μαμά και δεν κάνουν παιδιά.”

“Έτσι ακριβώς είναι. Και δεν κάνουν παιδιά.”

“Εσείς δε θέλατε να παντρευτείτε; Δεν αγαπήσατε κανέναν για να τον παντρευτείτε;”

Η Γενοβέφα άφησε το πινέλο και ήπιε μια γουλιά κοιτώντας τον πάτο του ποτηριού.

“Πειράζει που ρωτάω;”

“Όχι, μικρέ μου, δε με πειράζει αυτό.”

Πήγε κοντά του, σήκωσε έναν πίνακα από τον καναπέ και έκατσε.

“Αγάπησα πολλούς. Και στην Πράγα και στην Τουλούζη και στην Ελλάδα. Μα πιο πολύ αγάπησα ένα αγόρι που σου ‘μοιαζε λιγάκι. Θα του μοιάσεις όταν μεγαλώσεις. Ήταν όταν είχα πρωτοέρθει στην Ελλάδα, πριν… Πριν πολύ καιρό.”

“Και δεν ήθελε να σας παντρευτεί;”

“Αυτός ήθελε. Να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά, να έχουμε ένα ωραίο σπίτι.”

Έμειναν για λίγο χωρίς να μιλάνε. Μόνο κοιτούσαν τριγύρω, το μικρό δωμάτιο. Η Γενοβέφα πρόλαβε την ερώτηση του Αδάμ.

“Τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε. Κοίτα όλους αυτούς τους πίνακες. Τότε πίστευα ότι θα άλλαζα τον τρόπο που βλέπουν οι άνθρωποι. Πίστευα ότι θα με κρεμούσαν δίπλα στον Καντίνσκι και στα όνειρα μου δεν υπήρχε χώρος για την οικογένεια και για τη γάτα που ξαπλώνει μπροστά στη φωτιά.”

Ο Αδάμ χαμογέλασε, καθώς θυμήθηκε τη γάτα της γιαγιάς του που γουργούριζε μπροστά στο τζάκι.

“Έτσι κατέληξα εξήντα χρονών, να φτιάχνω πορτρέτα στα νησιά για να ζήσω. Τα πράγματα δεν έρχονται–”

“Το μετανιώσατε”, την έκοψε ο Αδάμ.

“Όχι, όχι, μικρέ μου, δε μετάνιωσα για τίποτα.”

Σηκώθηκε και άρχισε να κοιτάει τους πίνακες της, ενώ τραγουδούσε ένα από εκείνα τα ρώσικα: “Non, rien de rien, non, je ne regrette rien…”

Έπιασε ένα πινέλο και έδειξε με αυτό τον Αδάμ.

“Να θυμάσαι κάτι”, του είπε απότομα. “Αν δεν κυνηγήσεις τα όνειρα σου, κάποια μέρα θα σε κυνηγήσουν αυτά. Σαν άγρια σκυλιά. Να το θυμάσαι.”

Άναψε ένα τσιγάρο, το κράτησε ανάμεσα στα χείλη και κοίταξε τον λευκό καμβά.

“Τους ακούω να με φωνάζουν. Τους βλέπω στον ύπνο μου. Αν δεν ζωγράφιζα, όλη μου η ζωή θα είχε πάει χαμένη.”

Έψαξε για το ποτήρι με το κρασί.

“Κι ας μην ξέρω να φτιάχνω τόσο ωραίες πασχαλίτσες σαν τη δική σου”, είπε χαμογελώντας.

“Δεν είναι δύσκολο. Πρέπει να βλέπετε τη φωτογραφία μόνο”, έκανε ο Αδάμ.

“Le photographe”, είπε η Γενοβέφα και ξεκίνησε να ψάχνει τις κασέτες της. Βρήκε αυτή που ήθελε και την έβαλε στο κασετόφωνο, να παίζει δυνατά.

Ο Αδάμ κατάλαβε ότι ήταν καιρός να φύγει.

“Έλα μια μέρα να φτιάξουμε το πορτρέτο σου, μικρέ μου αγαπημένε”, του είπε η Γενοβέφα και του έκλεισε το μάτι.

Μετά έβαλε στη διαπασών το κασετόφωνο:

“j’ suis l’ pornographe du phonographe, le polisson de la chanson”.

Ο Αδάμ έκλεισε την πόρτα πάνω στη φωνή του Ρώσου.

–

Αυτό που παραξένεψε περισσότερο τον Αδάμ, όταν είδε την προσωπογραφία του, ήταν ότι του έμοιαζε. Περίμενε να δει έναν από εκείνους τους παράξενους, ημιτελείς πίνακες.

Όxι. Ήταν ακριβής σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία, αφού η Γενοβέφα τον είχε κάνει με κάρβουνο, αλλά είχε και κάτι παραπάνω. Κάτι που δεν έβλεπε ούτε στον καθρέφτη.

Το κοιτούσε με τις ώρες και προσπαθούσε να καταλάβει πως η Γενοβέφα κατάφερε να φτιάξει ένα τόσο… ολοκληρωμένο πορτρέτο. Αλλά, από την άλλη, δεν ήταν ακριβώς ο εαυτός του αυτό που έβλεπε.

Ήξερε πως κοιτούσε το πρόσωπο του, όμως υπήρχε εκείνη η αδιευκρίνιστη λεπτομέρεια που έκανε την προσωπογραφία του πιο “ζωντανή” από κάθε φωτογραφία. Υπήρχε κάτι σαν ρευστότητα, σε αντίθεση με τις φωτογραφίες, όπου το χαμόγελο έμενε παγωμένο, απαθανατισμένο.

Μάλιστα όσο περνούσε ο καιρός τόσο έτεινε το πρόσωπο του Αδάμ να μοιάζει στα ίχνη από κάρβουνο που είχε αφήσει η Γενοβέφα στο χαρτόνι.

Μόνο μετά από χρόνια, όταν πια είχαν μετακομίσει σε μια άλλη πόλη, σε ένα άλλο σπίτι, χωρίς δώμα και χωρίς ρωσίδες-τρελοκαλλιτέχνιδες, κατάλαβε γιατί ο “Αδάμ” της προσωπογραφίας του έμοιαζε τόσο πολύ:

Ήταν το πρόσωπο του όπως θα γινόταν στο μέλλον.

Γελωτοποιός

Διαβάστε Περισσότερα »

Περί αειφόρου ανάπτυξης

Αποστολης Γακοπουλος

Αειφορία πρακτικά σημαίνει αυτό που επιστρέφουμε στη γη έτσι ώστε να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στις εισροές και στις εκροές ενός συστήματος κλειστού όπως είναι ο πλανήτης μας. Ή αλλιώς αειφορία και το αεικίνητο να ταυτιστούν.

Αειφορία και κεφάλαιο.

Ως γνωστό το κεφάλαιο δεν είχε πάντα τη σημερινή μορφή. Ξεκίνησε από την απλή ανταλλαγή είδος με είδος,πέρασε από στάδιο της ανταλλαγής με χρυσό,στη συνέχεια ο χρυσός έγινε νόμισμα και εδώ ανακαλύφθηκε ο τόκος.

Ο τόκος είναι το κέρδος του κεφαλαίου, το κεφάλαιο για να είναι "σωστό'' πρέπει να αντιστοιχεί σε συγκεκριμένη ποσότητα αγαθών, όμως η ποσότητα αγαθών μετά την πρόσθεση κεφάλαιο + τόκος έχει αλλάξει θεωρητικά.

Ο τόκος του κεφαλαίου συνέχισε να υπάρχει για χιλιάδες χρόνια χωρίς ουσιαστικό πρόβλημα γιατί υπήρχαν κάποιες κλείδες ασφαλείας όπως ο χρυσός, οι μικρές κλειστές κοινωνίες, ο μικρός πληθυσμός που με την αύξησή του αύξανε και την παραγωγή αγαθών, η τεχνολογία που είχε τεράστια περιθώρια βελτίωσης.

Σήμερα όλα αυτά έχουν ανατραπεί, καθώς χρησιμοποιούμε "πλαστικό" χρήμα,σε παγκοσμιοποιημένη οικονομία με τεράστιο πληθυσμό.

Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στην ποσότητα του χρήματος και στην παραγωγή αγαθών. Το κεφάλαιο έγινε ανεξάρτητο πλέον από την παραγωγή και χωρίς να προσφέρει κάτι χρήσιμο, μεταβλήθηκε σε βασικό συντελεστή της παραγωγής και μπορεί από μόνο του να παράγει νέο χρήμα.

Δηλαδή έχουμε ένα κλειστό σύστημα παραγωγής χαρτιού που χρειάζεται όμως κάποια κορόιδα να παράγουν αγαθά με κοστολόγια που καθορίζει το κεφάλαιο με τον (απαραίτητο) τόκο του.

Αυτή την ισορροπία ανάμεσα στο κεφάλαιο, στην παραγωγή αγαθών και στον ανθρώπινο πληθυσμό την ονομάζω αειφορία και για να υπάρχει θα πρέπει ο τόκος του κεφαλαίου να είναι μικρότερος ή ίσος με την ετήσια αύξηση του πληθυσμού και της παραγωγής αγαθών.

Αποστολης Γακοπουλος

Διαβάστε Περισσότερα »

Δημοκρατία των Γελοίων

by To Skouliki Tom

Τη στιγμή που κάπου στο κέντρο της Ευρώπης, οι Γάλλοι βρίσκονται ένα βήμα πριν το δεύτερο ντου στη Βαστίλη, τα πάντα μοιάζουν να κυλούν ήρεμα για τους ιθαγενείς μιας απομακρυσμένης χερσονήσου της ηπείρου, που έχει χάσει τα πάντα, εκτός από το όνομά της.

Υπομονή, θέμα χρόνου είναι να το χάσει κι αυτό.

Από την επικαιρότητα στην Ελλάδα -όπου δεν υπάρχει ποτέ καμία επικαιρότητα, αφού δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα το αξιοσημείωτο-, θα σταθούμε σήμερα στη δήλωση του Πάνου Καμμένου, ο οποίος είπε ότι τα μέτρα που ψήφισε τις προάλλες στη Βουλή είναι εγκληματικά και αντισυνταγματικά.

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας που είχε πάρει σβάρνα όλα τα νησιά υποσχόμενος ότι το ΦΠΑ δε θα αυξηθεί για να ψαρέψει ψηφαλάκια, δήλωσε προχτές ότι, παρά τη μεγάλη μάχη που έδωσε, αναγκάστηκε να ψηφίσει αυτήν την αύξηση, την οποία χαρακτήρισε εγκληματική και αντισυνταγματική.

Η κατάσταση, αν δεν ήταν γελοία, θα ήταν απελπιστική.

Επειδή όμως είναι εξουθενωτικά γελοία, τι να κάνουμε, γελάμε κι εμείς.

Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που ψηφίζονται αντισυνταγματικά μέτρα από την Ελληνική Βουλή. Η πλειοψηφία των μέτρων που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια είναι παράνομα και αντισυνταγματικά.

Αντισυνταγματικά ακόμα και για ένα γελοίο Σύνταγμα όπως το δικό μας.

Το Σύνταγμα της Ελλάδας είναι το περισσότερο αναθεωρημένο και πιο γελοίο Σύνταγμα του δυτικού κόσμου - αν δεχτούμε ότι ανήκουμε σε αυτόν.

Γελοίο ήταν το Σύνταγμα του 1844, γελοίος ήταν και ο τρόπος με τον οποίο παραχωρήθηκε, αν κι εμείς γιορτάζουμε την υποτιθέμενη εξέγερση της Γ' Σεπτεμβρίου και έχουμε τον γελοίο Μακρυγιάννη για εθνικό ήρωα, τέτοιοι γελοίοι που είμαστε κι εμείς.

Η γελοιότητα του ελληνικού Συντάγματος ξεκινάει από το πρώτο άρθρο του, αφού στην παράγραφο 3, διαχωρίζει τον Λαό από το Έθνος: "Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα." Αυτή η άκρως γελοία διατύπωση, που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, δεν είναι καθόλου τυχαίο γεγονός και λέει πολλά και για το Λαό και για το Έθνος μας.

Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αντισυνταγματικοί ήταν και πολλοί νόμοι που περνούσαν τα χρόνια πριν την κρίση, απλά τότε δεν ασχολιόταν κανείς γιατί υπήρχαν λεφτά.

Λεφτά δώσε στον Έλληνα και πάρτου και το Σύνταγμα.

Τα χρόνια των μνημονίων το Σύνταγμα έγινε χαρτοπόλεμος, τα αντισυνταγματικά μέτρα πέρασαν κι έτσι φτάσαμε σήμερα στο σημείο να μην έχουμε ούτε λεφτά, ούτε Σύνταγμα και να βγαίνει ο καθένας να δηλώνει ό,τι του καπνίσει, χωρίς να ιδρώνει το αυτάκι κανενός.

Γιατί δηλαδή να μη βγει ο γελοίος Πάνος Καμμένος και να πει ότι τα μέτρα που ψήφισε ήταν αντισυνταγματικά; Ζμπούτσα του. Αφού Συνταγματικό Δικαστήριο να τον δικάσει δεν υπάρχει.

Και να υπήρχε, δεν υπάρχει Δικαιοσύνη. Και χωρίς Δικαιοσύνη, δεν υπάρχει Δημοκρατία.

Και δεν υπάρχει Δημοκρατία, γιατί δεν υπάρχουν δημοκρατικοί πολίτες να την απαιτήσουν.

Δεν υπήρξαν ποτέ.

Ούτε πραγματική Δημοκρατία υπήρξε ποτέ σε αυτόν τον τόπο.

Το μόνο που υπήρξε ήταν Δημοκρατία των Γελοίων.

(Ανήθικο δίδαγμα: Θυμάμαι κάποτε που κάναμε Πλάτωνα στο σχολείο και διαβάζαμε για τη Δημοκρατία των Αρίστων και η καθηγήτρια μας έλεγε "να ορίστε, τα λέει κι ο Πλάτων, διαβάστε να γίνετε κι εσείς άριστοι". Δημοκρατικός πολίτης δε γεννιέσαι, γίνεσαι. Το πρόβλημα ξεκινάει από τα μικράτα μας.)

Δημοκρατία των Μουτζών στη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges

Διαβάστε Περισσότερα »