Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

Ένας προδομένος λαός ζητά δικαίωση

Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου*


ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ

«…έρχεται μια μέρα που πρέπει να πούμε το μεγάλο το Όχι.

Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε...»

Ας λάβουμε σοβαρά υπόψη μας τους παραπάνω στίχους από το ποίημα «Che fece... il gran rifiuto» του ασυμβίβαστου Καβάφη, που όρισε τη ζωή του να φυλάσσει θερμοπύλες, για να υπερασπιστούμε το ΟΧΙ. Το ΟΧΙ που βροντοφώναξε ένα χρόνο πριν το 60% του Ελληνικού λαού, που τελικά το μόνο που επέτυχε ήταν να στέψει απόλυτο κυρίαρχο τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος την επομένη κιόλας του δημοψηφίσματος μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ.

Γιατί δεν είχε τη δύναμη να πει κατάμουτρα στους τοκογλύφους «Φθάνει. Ως εδώ !» Πάντα όλοι οι πολιτικοί μας ακολουθούσαν τις υποδείξεις των ξένων. Γι αυτό και δεν μας υπολόγιζαν. Ο Οδυσσέας Ελύτης το διάστημα που βρέθηκε στην Ευρώπη διαπίστωσε:

«…Κι όταν καμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν Έλληνας καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου. Η παραμονή μου στην Ευρώπη με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας.»

Και σε αυτή του τη μεταστροφή ο Πρωθυπουργός είχε συμμάχους περισσότερους πολιτικούς αρχηγούς, που έβαλαν την υπογραφή τους στο πιο επώδυνο μνημόνιο, το τρίτο, το οποίο είναι βαρύτερο και κοινωνικά επαχθέστερο. Ο Ελληνικός λαός κατέδειξε θέληση αντίστασης και δεν τίθεται κανένα δίλημμα περί τούτου, αλλά προδόθηκε.

Όμως, τίποτα δεν πάει χαμένο και αυτή η τόσο σημαντική απόφαση θα καθορίσει σίγουρα στο μέλλον τη ζωή μας. Είναι η στιγμή που θα πρέπει να υπερασπιστούμε πάση θυσία το μεγάλο ΟΧΙ δηλώνοντας την άρνησή μας σε επιβεβλημένους συμβιβασμούς.

«Αντισταθείτε. Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία»

μας προτρέπει ο ανατρεπτικός Μιχάλης Κατσαρός.

Κι ο Σεφέρης γράφει στο «Πολιτικό Ημερολόγιο» στα 1945:

«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις…»

και είναι σαν να καθρεφτίζει το σήμερα.

Σήμερα που οι μνημονιακές δυνάμεις, πειθήνια όργανα των τοκογλύφων απαρνήθηκαν τις αξίες που υπεραμύνονταν κι έκαναν αυτό το οποίο τους υπαγόρευσαν τα αφεντικά τους. Οι Εφιάλτες φάνηκαν και τους πρέπει τιμωρία.

Έξι χρόνια τώρα οι εταίροι(;) που μας εξαθλίωσαν μας απειλούν με καταστροφές, και κάθε μέρα έχουν όλο και νέες απαιτήσεις, ζητώντας νέες περικοπές, απαιτώντας τη συνέχιση πολιτικών που γονάτισαν και τώρα θέλουν να μας τελειώσουν.

Ας υπερασπιστούμε, λοιπόν, δυναμικά το ΟΧΙ, γιατί αυτό συμβαδίζει με την τιμή και την πεποίθησή μας ΔΙΕΚΙΚΗΣΕ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΤΗΝ ΠΙΣΩ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ενεργοποιώντας την Aκροτελεύτια διάταξη 'Αρθρο 120 του Συντάγματος.

« H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Κι εμείς, που ποτέ δεν δειλιάσαμε θα συνεχίσουμε να λέμε ΟΧΙ και τη λύση σίγουρα θα δώσει ο κυρίαρχος λαός , που θα έρθει σύντομα η στιγμή που θα πει:

« Ως εδώ και μη παρέκει.»

*Η Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου είναι δημοσιογράφος

Διαβάστε Περισσότερα »

Νταξ', μωρέ...!!!!

Του Κώστα Γιαννιώτη 


Το ναζιστικό κτήνος, μετά το βρετανικό δημοψήφισμα κουλουριάζεται πληγωμένο!

Δεν ψυχορραγεί!

Το πληγωμένο κτήνος όμως τότε γίνεται πιο επικίνδυνο, για τους απρόσεχτους και τους αφελείς!

Με βάση τις εμπειρίες που αποκόμισε, οπλίζεται ανάλογα και αιφνιδιάζει!

Μετά το ράπισμα που δέχτηκε το κονκλάβιο των Βρυξελλών από τους Βρετανούς, όχι μόνο δεν έλαβε το μήνυμα, αλλά αντίθετα παλεύει να συσπειρώσει τους υπόλοιπους υποτελείς «κράτη» τής Ε.Ε, σε πιο αντιδραστικές ατραπούς και να επισπεύσει τα σχέδιά του, για υποδούλωση των λαών της Ευρώπης!!

Η ριζοσπαστικοποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών και η αντί Ε.Ε συνείδηση άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά! Το βλέπουν και το τρέμουν!

Θα αντιδράσουν και θα επιταχύνουν τις διαδικασίες υποδούλωσης!

Η κάθε μέρα που θα ξημερώνει από δω και πέρα θα είναι κι ένα καρφί στο κάσωμα της ανεξαρτησίας των λαών της Ευρώπης!!

Δεν ήταν, άλλωστε, τυχαία η δήλωση του Τζον Κέρι ότι δεν είναι δεδομένη η έξοδος της Βρετανίας από την Ε.Ε, λέγοντας ότι... «μπορεί να μην ολοκληρωθεί ποτέ το διαζύγιο Βρετανίας-Ε.Ε και όλο το δημοψήφισμα να ‘’παρακαμφθεί’’ de facto»!!!

Το έχω ξαναπεί και θα συνεχίσω να το λέω. Είναι αδίστακτοι και επικίνδυνοι!!

Οι δηλώσεις Σουλτς ότι οι λαοί «τα (πλήθη), για την ακρίβεια», δεν έχουν λόγο στη διαμόρφωση της πολιτικής της Ε.Ε, δείχνουν με σαφήνεια ότι σιγά σιγά πετάνε τον μανδύα της δημοκρατίας και αποκαλύπτουν -απροσχημάτιστα πλέον- τον αντιδραστικό, έως φασιστικό, προσανατολισμό αυτού του μορφώματος!

Ενός μορφώματος που, ενώ κάνει πως ανησυχεί για την άνοδο των φασιστικών κομμάτων της ηπείρου, στην ουσία δρα και εργάζεται για τη γιγάντωσή τους! Δεν είναι παρά δυο αλληλοτροφοδοτούμενα δοχεία, που σύντομα -αν δεν παρεμβληθεί ο αγώνας των λαών- θα φτάσουν στην πλήρη αφομοίωση, του ενός από το άλλο, έτσι για να ολοκληρωθεί το όνειρο των ναζιστών, ιδρυτών τού «ευρωπαϊκού οικοδομήματος’»!!!

Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες!

Θα επιταχύνουν κάθε διαδικασία που θα φράζει το δρόμο στους λαούς που επιθυμούν την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση των χωρών τους!!

Κάθε μέρα, ο ουρανός της Ευρώπης θα σκοτεινιάζει όλο και πιο πολύ, κάτω από τις φτερούγες του ναζιστικού αϊτού!

Η επιβίωση ή όχι των ευρωπαϊκών λαών, ως ανεξάρτητων ανθρώπων, θα εξαρτηθεί από την όσο το δυνατόν πιο γρήγορη συσπείρωσή τους γύρω από ένα κοινό αίτημα: Την άμεση διάλυση του εξαμβλώματος, που λέγεται «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση»!

Από σήμερα πρέπει να ξεκινήσει αγώνας δρόμου! Όποιος φτάσει πρώτος στο τέρμα θα επιβιώσει!

Είναι αγώνας ζωής ή θανάτου! Ή αυτοί ή εμείς!

Ειδικά για τη χώρα μας, που βρίσκεται στη δίνη αυτής της καταιγίδας!

Κοινό αίτημα και στόχος πάλης κάθε πολίτη, κάθε συλλογικότητας, κάθε κινήματος, πρέπει να είναι:

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ!

Πριν προλάβουν να διαγράψουν τις συνταγματικές διατάξεις, που δίνουν στους λαούς το δικαίωμα των δημοψηφισμάτων! Εκεί το πάνε !

Ο Κούλης το δήλωσε απερίφραστα, στην εκπομπή «στον Ενικό», του Χατζηνικολάου, ότι θεωρεί αδιανόητο μια απλή πλειοψηφία να αποφασίζει για την πορεία τής χώρας!!!

Ας αφήσει ο καθένας τη μπάλα και το EURO, ας ξεκολλήσει από το ράθυμο -και στην ουσία ραγιάδικο-  «Νταξ`, μωρέ» !!

Ας αφήσει το κυνηγητό των Likes, μέσω του fb, κι ας αναρτήσει ό,τι είναι δυνατό να αφυπνίσει τη συνείδηση του κόσμου!

Κανένα Like δεν προστέθηκε στο βιογραφικό κανενός!

Κανένας μέσα από τα Likes, δεν απέκτησε την αξιοπρέπειά του!

Μόνο μέσα από την κοινή συνειδητοποίηση του προβλήματος, βρέθηκαν λύσεις!

Αφυπνίστε κάθε διπλανό σας, με κοινοποιήσεις και προσωπική συζήτηση!!

Απαιτήστε, δυναμικά και οργανωμένα.....

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!

Πριν να είναι αργά!!

Γιατί αν βρεθούμε -αντάμα- να στριμωχνόμαστε στα σύνορα με το διαβατήριο δαγκωτό και τα παιδιά στην αγκαλιά μας, ψάχνοντας ‘’σωτηρία’’, το μόνο που θα μου απομένει να απαντήσω, σε κάθε βλέμμα απορίας, θα είναι ένα απελπισμένο ......

«Νταξ`, μωρέ»!!!
Διαβάστε Περισσότερα »

Ευρωπαϊσμός ίσον Σκοταδισμός.

Του Σταύρου Κατσούλη


Ας σκεφτούμε λίγο αυτήν την άκακη λεξούλα, γνωστή σε όλους μας πλέον, "Λαϊκισμός". Το λεξικό, μας δίνει την ερμηνεία της:

Λαϊκισμός ο [laikizmós]: ιδεολογία ή στάση που εκφράζεται κυρίως στην πολιτική και στην τέχνη και που χαρακτηρίζεται από υπερβολική και μη αυθεντική λαϊκότητα: H πολιτική της κυβέρνησης/της αντιπολίτευσης κυριαρχείται από φτηνό λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός στην τέχνη πήρε τη μορφή της στείρας και συντηρητικής προσκόλλησης στη μεσαιωνική παράδοση. [λόγ. λαϊκ(ός)-ισμός μτφρ. αγγλ. populism] (© 2006 - 2008 Centre for the Greek Language)

Μη-αυθεντική και υπερβολική λαϊκότητα λοιπόν, αποτελεί ο λαϊκισμός. Έχουμε όμως προσέξει καθόλου πότε και ακριβώς χρησιμοποιείται κατά κόρον σήμερα;

Για παράδειγμα, προσέξατε πόσο "λαϊκιστής" είναι κάποιος, όταν χαροπαλεύει στην κυριολεξία στην αγορά εργασίας μην έχοντας στον ήλιοι μοίρα, όταν κάποιοι άλλοι την ίδια στιγμή χαίρουν άκρας οικονομικής άνεσης και κάνει ένα δικαιολογημένο σχόλιο για την κατάσταση; Ή, ακούσατε τους πολιτικούς μας να χαρακτηρίζουν κάποιον ως "λαϊκιστή", όταν κάποιος εκφράσει την αντιπάθειά του στο αντικειμενικά πλέον τελείως αντιδημοκρατικό καθεστώς που υπάρχει σήμερα στην Ε.Ε.;

Άραγε, είναι υπερβολικό, κάποιος να εκφράζει αγανάκτηση για την κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία βρίσκεται; Είναι υπερβολικό και ειδικότερα, μη αυθεντικά και υπερβολικά "λαϊκό", να αναφέρεται κανείς στο τεράστιο δημογραφικό πλέον πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο λαός μας, στους χιλιάδες αυτόχειρες που έχουν προκαλέσει οι πολιτικές των μνημονίων, στα εκατό χιλιάδες και πλέον λουκέτα που έχουν επιφέρει, στα απανωτά ψέματα περί "ανάπτυξης που έρχεται τον επόμενο μήνα", στις μειώσεις πληρωμένων ως επί το πλείστον συντάξεων ή την ανεργία που έχει ξεπεράσει σχεδόν κάθε προηγούμενο ακόμη και στις υπό ανάπτυξη χώρας του πλανήτη;

Προφανώς και όχι, όταν είσαι ένας από αυτούς που άγγιξε η πρωτοφανής εξέλιξη μέσα στην Ε.Ε. του ολοκληρωτισμού.

Κι όμως, όπως όλοι διαπιστώνουμε, υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι το να μιλά κανείς για κάτι που θέλει και βλέπει ως την μόνη διέξοδο ή έστω αντίδραση στην καθημερινή κόλαση που ζεί, είναι απλά κι εύκολα λαϊκισμός. Αλλά αυτό δεν είναι το παράξενο. Προφανώς, όταν έχεις σχέδια να τα πάρεις με κάποιον τρόπο από το σύστημα, τότε είναι φυσικό να θεωρείς αυτούς που έχουν πλέον τρομακτική αντιπάθεια σε αυτό, ως κάποιους οι οποίοι δεν το θέλουν πια αυτό το σύστημα.

Άλλο είναι το παράξενο την υπόθεσης, η αν θέλετε, το συμπέρασμα:

Το συμπέρασμα για όλους αυτούς που κατηγορούν ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού ως "λαϊκιστές" προφανώς, είναι στην καλύτερη περίπτωση, ότι θα πρέπει να σταματήσουν να είναι "λαϊκιστές". Γιατί αν δεν το ήθελαν αυτό, τότε για ποιόν λόγο να εξαπέλυαν αυτές τις κατηγορίες;

Φτάσαμε πλέον στο σημείο που, όταν κάποιος μετρήσει τις θυσίες που έκανε σε σχέση με το απαράδεκτο αποτέλεσμα όλων αυτών που ζήσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια, που είναι κυρίως το γεγονός ότι δεν καταφέραμε απολύτως τίποτε, εκτός την χειροτέρευση απολύτως κάθε τομέα της ζωής μας, αυτομάτως χαρακτηρίζεται με τέτοιον τρόπο ώστε να γίνεται αμέσως κατανοητό, ότι το σύστημα θέλει να σταματήσει να κάνει αυτές τις διαπιστώσεις, τουλάχιστον δημόσια. Αλλά τι σημαίνει πρακτικά, όταν όλοι αυτοί θα ήθελαν να σταματήσει ο "λαϊκισμός";

Σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουν να "λαϊκίζουν", δηλαδή με άλλα λόγια, να σταματήσουν να μιλούν.

Αυτό μας λένε οι "αντιλαϊκιστές".

  • Μόκο και φερμουάρε, ή αλλιώς σκάσε και κολύμπα.
  • Σκάσε, και φάε τα νέα μέτρα.
  • Σκάσε και άφησε το καθεστώς να μετατρέψει ένα ΟΧΙ σε ΝΑΙ.
  • Σκάσε, και φάε άλλον έναν άχρηστο, άεργο και ανίκανο πρωθυπουργό.
  • Σκάσε, και δέξου όλα αυτά που σου επιβάλουν, χωρίς να λες τίποτα.
  • Σκάσε, και δέξου τα capital controls.
  • Σκάσε, και γονάτισε.
  • Σκάσε και προσκύνησε τους αρχιψευταράδες και αρχικλεφταράδες που μας έφεραν ως εδώ.

Μπορείς πάντα να μιλήσεις ελέυθερα βέβαια, αλλά καλό θα ήταν να συμφωνήσεις μαζί μας, αλλιώς,... θα είσαι "λαϊκιστής".

Ρητορικό είναι το ερώτημα το ξέρω, αλλά πρέπει να το ξαναρωτήσουμε:

Είναι συμβατή μια τέτοια νοοτροπία με τις επιταγές των βασικών αξιών που ανέδειξε τουλάχιστον οι τελευταίοι αιώνες παγκόσμια αλλά και η αρχαιότητα στην Πατρίδα μας; Όχι. Κι όμως, κάποιοι έχουν βαλθεί να τα διαγράψουν όλα αυτά από την μνήμη μας και να μας πετάξουν συλλογικά σε έναν νέο αιώνα δικό τους, όπου οτιδήποτε άλλο από την τυφλή υποταγή σε κάποιους που θεωρούν ότι πρέπει να αποφασίζουν για την πλειοψηφία χωρίς να υπάρχει καμιά απολύτως δυνατότητα λαϊκής εξουσίας, θα θεωρείται ως στην καλύτερη περίπτωση "λαϊκισμός".

Κι όλα αυτά, συμβαίνουν όταν είναι αυτοί οι ίδιοι που κατηγορούν τον καθένα που έχει διαφορετικό λόγο από αυτούς ως λαϊκιστή, που καταφεύγουν στον κατ εξοχήν λαϊκισμό. Γιατί πως αλλιώς, μπορεί να χαρακτηρίσει τον πολιτικό και μη λόγο των σημερινών λεγόμενων ευρωπαϊστών, όταν αναφέρονται συνεχώς στα πιο ρηχά θέματα -θέματα που πιστεύουν ότι θα ενώσουν τις μάζες κάτω από τον ζυγό της Ε.Ε.- ξεχνώντας στην πράξη κάθε τι ιερό και όσιο που πάλεψαν και κέρδισαν οι προηγούμενες γενιές;

Οι αναφορές του τυπικού ευρωπαϊστή, κινούνται πλέον γύρω από την λεγόμενη "ελεύθερη διακίνηση" μέσα στην Ε.Ε., τις "ευκαιρίες του ΕΣΠΑ" κλπ, γελοίες αναφορές σε ελεύθερο εμπόριο, -λες και είχαμε ποτέ έλλειψη- εκτός από όταν γινόταν εσκεμμένα και άλλα παρόμοια.

  • Ποιος κοίταξε τελευταία να δει με τι ακριβώς ασχολούνται οι αιρετοί ευρωβουλευτές και με τι ακριβώς οι αψήφιστη επιτροπή;
  • Ποιος πρόσεξε άραγε, ότι τα μεν αποτελούν πάντα ανούσια θέματα και μέρος της επικαιρότητας ενώ τα δε, γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες και δεν βγαίνουν σχεδόν ποτέ στην επιφάνεια;

Οι μεν ασχολούνται με το αν τι προδιαγραφές θα έχει το τενεκεδάκι χυμού που ήπιες πριν λίγο, και οι δε, ασχολούνται με το πως θα κανονίσουν την διατλαντική συμφωνία. Οι μεν ασχολούνται με το πως θα διανεμηθούν μερικά εκατομμυριάκια σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι δε, το αν θα γίνει ή όχι ποσοτική χαλάρωση αρκετών τρισεκατομμυρίων.

Αν δεν είναι αυτή η κατάσταση, ένας θεσμικότατος και πλήρως οργανωμένος λαϊκισμός, τότε τι είναι;

Και πως θα χαρακτήριζε κανείς κάποιον, ο οποίος για να στηρίξει την δική του εξάρτηση από την θρησκεία του ευρωπαϊσμού, καταφεύγει στο γελοίο "Η ευρωπαϊκή ένωση είναι η οικογένειά μας", εκτός από άκρατο λαϊκιστή; Κανείς που πλέον δεν ασχολείται με την επιβίωσή του μέσα σε αυτήν την κόλαση, και όλοι αυτοί που κάπου και κάπως ακόμη τρώνε στο φαγοπότι της ευρωκόλασης.

Κι έτσι, φτάνουμε στην ουσία του θέματος. Ότι δηλαδή, μέσα σε αυτήν την κατάσταση έχουμε με έμμεση -και πιστεύω από εδώ και πέρα όλο και περισσότερο αυξανόμενη και άμεση- φίμωση του πραγματικού λαϊκού αισθήματος, δια μέσου διαφόρων μεθόδων. Και αυτό, είναι πολύ κακό. Κι όχι απλά κακό, αλλά είναι ο σπόρος που γεννά τον απόλυτο σκοταδισμό. Γιατί η αγνή λαϊκή διαίσθηση, δεν έκανε ποτέ λάθος, όταν έκρινε συλλογικά ότι κάτι πάει πολύ στραβά με το καθεστώς μέσα στο οποίο ζει.

Σήμερα, αυτή η ανόθευτη λαϊκή διαίσθηση, μας λέει - ακόμη κι αν δεν έχει τολμήσει ακόμη να κάνει μαζικά την κίνησή της - ότι το οικοδόμημα του ολοκληρωτισμού της Ε.Ε. βρωμάει απ' άκρη σ' άκρη κι απ την κορφή ως τα νύχια. Στο κάτω κάτω, δεν υπάρχει άλλος φορέας εκτός από τον ίδιο τον απλό εργαζόμενο κόσμο, που να μην έχει τόσο πολύ το συμφέρον της πλειοψηφίας -τον εαυτό του δηλαδή- στο μυαλό του, όταν δρά και εκφράζεται.

Αυτό ακριβώς, αυτήν ακριβώς την συλλογική διαίσθηση, είναι που απεχθάνονται οι κυβερνώντες στο υπάρχον καθεστώς της ευρωχουντάρας.

Δεν είναι λοιπόν και θαύμα, που η λαϊκή έκφραση, έχει δαιμονοποιηθεί τόσο πολύ στις μέρες μας, με τους χαρακτηρισμούς ως "λαϊκισμό" να είναι μόνο η πιο ήπια μορφή της δαιμονοποίησης. Δεν είναι δηλαδή έκπληξη το γεγονός ότι κάθε δημοψήφισμα που εκφράζεται ενάντια στο καθεστώς αντικαθίσταται συνεχώς, μέχρι να έρθει "η σωστή" ετυμηγορία. Και ομοίως, για τους υβριστές και καταπατητές της δημοκρατίας, δεν υπάρχει κάποιο δημοψήφισμα τόσο τελικό και αμετάκλητο, από αυτό που έδωσε τελικά "την σωστή" ετυμηγορία.

Κυρίες και κύριοι, βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή σκοταδισμού που έχει όλα τα σημάδια, μηχανισμούς, αυτοματισμούς και χαρακτηριστικά που δείχνουν ήδη, ότι είναι πολύ χειρότερος αυτού των προηγούμενων αιώνων.

  • Το ορθό και ωφέλιμο, χαρακτηρίζεται ως το χείριστο.
  • Το αντιδημοκρατικό ως δημοκρατικό.
  • Το εξαρτημένο, ως απεξάρτηση.
  • Η δουλεία ως ελευθερία.
  • Η πρόοδος, ως οπισθοδρόμηση και η οπισθοδρόμηση ως πρόοδος.
  • Η εργασία ως ωφέλιμη παροχή του συστήματος κι ο εργαζόμενος ως ωφελημένος.
  • Η εθνική ανεξαρτησία ως φασισμός και τα φασιστικά καθεστώτα ως εκλεκτά μέλη της ένωσης.
  • Οι τράπεζες ως φιλανθρωπικά ιδρύματα και οι τοκογλυφικές αγορές ως η οικονομία.
  • Ο μεταπράτης ως παραγωγός κι ο παραγωγός ως εγκληματίας.
  • Η επιβολή μέτρων, κριτηρίων και ρητρών παραγωγής ως ελεύθερη αγορά.
  • Η εθνική κοινωνική πολιτική ως κρατισμός και ο άκρατος τεράστιος κρατισμός της Ε.Ε. ως σωστό και λογική διακυβέρνηση.
  • Οι χαραμοφάηδες των συναντήσεων για τα ευρωπαϊκά προγράμματα ως επιχειρηματίες και οι πραγματικοί επιχειρηματίες ως αγελάδες προς αφαίμαξη. κ.ο.κ.

Πάνε οι εποχές φίλοι μου, που όποιος τολμούσε να πει ότι η γη κινείται κι ο ήλιος είναι στο κέντρο του ηλιακού συστήματος θα είχε να αντιμετωπίσει τις ορδές των σκοταδιστών της εποχής εκείνης. Σήμερα, έχουμε κάποιες άλλες ορδές, οι οποίες έχουν βαλθεί να φιμώσουν κάθε λόγο που εκφράζει το αυτονόητο, αυτό δηλαδή που διαπιστώνει ο οποιοσδήποτε παρατηρήσει έστω και για λίγο τα δρώμενα μέσα στον ολοκληρωτισμό της Ε.Ε.:

Ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, η Ε.Ε. μισεί θανάσιμα την Δημοκρατία και την αυτοδιάθεση των λαών, απεχθάνεται την πραγματική πρόοδο της ανθρωπότητας και ονειρεύεται μια κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει πλέον η μία και μοναδική επιβεβλημένη "αλήθεια" που θα μας την σπρώχνουν και με την βία αν χρειαστεί μέρα-νύχτα κάποιοι αψήφιστοι γραφειοκράτες και τραπεζίτες στα κέντρα εκτός κι εντός της Ευρώπης.

Ότι αυτό που θέλει η Ε.Ε. είναι μια μάζα ανθρώπων η οποία χαρούμενα, δεκτικά και υπνωτισμένα χωρίς πολλά πολλά προβλήματα και άτακτες κινήσεις, θα δέχεται όλα όσα της ετοιμάζουν κάποιοι που θα βρίσκονται πάντα νομικά και θεσμικά στο απυρόβλητο.

Όχι φίλοι μου, εμάς, δεν μας κυνηγούν οι σκοταδιστές του παρελθόντος που πίστευαν ότι η Γη είναι επίπεδη. Μας κυνηγούν οι πνευματικοί τους απόγονοι: Οι ευρωπαϊστές.

Κι αυτοί δεν πιστεύουν απλά ότι η Γη -ο πλανήτης- είναι επίπεδος, όοοοχι. Αυτοί θέλουν να το κάνουν πραγματικότητα, πατώντας μας όλους με το ζόρι στο ένα "επίπεδο", το δικό τους επίπεδο, του απόλυτου ισοπεδωτικού φασισμού του τέρατος της τόσο, μα τόσο ψευδεπίγραφης, "Ευρωπαϊκής Ένωσης".

Σταύρος Κατσούλης
Διαβάστε Περισσότερα »

Βραζιλία: Καλώς ήρθατε στην κόλαση

Γιώργος X. Παπασωτηρίου


«Καλώς ήλθατε στην Κόλαση», έγραφε το πανό που ανάρτησαν αστυνομικοί και πυροσβέστες στο αεροδρόμιο του Ρίο ντε Τζανέιρο, καθώς είναι απλήρωτοι εδώ και καιρό. Και επειδή αυτό συμβαίνει λίγες μόνο εβδομάδες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες κάποιοι ανησυχούν για την ασφάλεια στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του κόσμου. Άλλοι, όμως, μεταξύ αυτών και εμείς ανησυχούμε για την εξαθλίωση των εργαζόμενων στη Βραζιλία. Ο καθείς και η οπτική του από την οποία «βλέπει» τους ανθρώπους, τον κόσμο και εξ αντανακλάσεως τον ίδιο του τον εαυτό.

Αλλά, τελικά, ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα; Η απάντηση είναι άμεση: Κερδίζουν οι πολυεθνικές και χάνουν οι εργαζόμενοι των χωρών-φιλοξενίας.

Από τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα όπως αυτά του ποδοσφαίρου και των Ολυμπιακών αγώνων, κερδίζουν οι πολυεθνικές εταιρείες που χρησιμοποιούν ως «μέσο», θεσμούς όπως η FIFA ή η ΔΟΕ. Γνωστές οι δωροδοκίες στελεχών τους, όπως ο Μ. Πλατινί, που κατηγόρησε τους βραζιλιάνους ότι περίμεναν το μουντιάλ για να διαδηλώσουν! Το ίδιο και χειρότερα ο Edson Arantes do Nascimento, ο περίφημος Πελέ, πρέσβης του Μουντιάλ και της Coca-cola, θεώρησε ότι είναι «νορμάλ» ο θάνατος ενός εργάτη στο υπό ανέγερση στάδιο του Σάο Πάολο (24/3/2014)!

Σε όλες τις χώρες όπου έλαβαν χώρα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, είχαμε κέρδη για τις πολυεθνικές και τη FIFA και τεράστια αύξηση του χρέους για τις χώρες φιλοξενίας.

Στη Νότια Αφρική όπου έγινε το 2010 το παγκόσμιο κύπελο ποδοσφαίρου, το δημόσιο χρέος από 50,3 δις εκτινάχθηκε στα 97 δις ευρώ. Η Βραζιλία ξεκίνησε με πρόβλεψη λειτουργικών εξόδων 800 εκ. και έφθασε τα 2,6 δις. Παράλληλα το δημόσιο (δηλαδή οι βραζιλιάνοι φορολογούμενοι) επιβαρύνθηκε με 13 δις για την κατασκευή των σταδίων.

Το Μαρακανά, το στάδιο των γιγαντιαίων τελετών πέρασε στις 13/5/2013 από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Η κοινοπραξία που το ανέλαβε αποτελείται από τη βραζιλιάνικη εταιρεία Odebrecht (την ίδρυσε Γερμανός μετανάστης, το 1944), που ειδικεύεται στα πετροχημικά, την άμυνα, την τεχνολογία και τα logistics, τον δισεκατομμυριούχο Eike Batista (Ομοίως γερμανικής καταγωγής) και την AEG administracao de Estadios do Brasil, θυγατρική της πολυεθνικής Anschutz company που διαχειρίζεται 120 πάρα πολύ μεγάλα στάδια σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αρκεί να αναφερθεί πως η κατασκευή της «Κορίνθιανς αρένα», 70.000 θέσεων, από 153 εκ. έφθασε στα 450 εκ.! Το ίδιο συνέβη με τις μεταφορές (μετρό, τραμ, λεωφορειακές γραμμές, οδικό δίκτυο), που κόστισαν 3,7 δις ευρώ και προκάλεσαν την αύξηση των εισιτηρίων και κατ’ επέκταση την αφορμή για τις ταραχές. Προηγήθηκαν οι απαλλοτριώσεις και οι μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και μετακινήσεις πληθυσμών κατά το ανάλογο του Πεκίνου.

Το Σεπτέμβριο, μάλιστα, του 2011 κατά τη διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στις φαβέλες σκοτώθηκαν 800 άνθρωποι. Οι φαβέλες, οι συνοικίες των απόκληρων σήμερα είναι πλήρως στρατιωτικοποιημένες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στο Κατάρ όπου θα γίνει το Μουντιάλ του 2022, μετρούμε ήδη 1300 νεκρούς ξένους εργάτες στα εργοτάξια.

Η FIFA συνεργάστηκε ακόμη και με μαφιόζικα δίκτυα προκειμένου να οργανώσει την πορνεία στις βραζιλιάνικες πόλεις που έγιναν αγώνες. Από την άλλη πλευρά το χρέος των υποδομών –δηλαδή η ζημία- επιρρίπτεται στο Δημόσιο, δηλαδή στους βραζιλιάνους φορολογούμενους. Οι τελευταίοι είχαν πεισθεί στην πλειοψηφία τους το 2007 ότι το Μουντιάλ αλλά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2016 θα είναι επωφελείς για τη Βραζιλία. Ήταν η περίοδος της οικονομικής ανάπτυξης για τη χώρα, ενώ σήμερα έχουμε τον τέταρτο χρόνο οριακής ανάπτυξης παρά τα έργα.

Πριν, τα επιχειρήματα για την αποδοχή τέλεσης των αγώνων ήταν η επιτάχυνση των επενδύσεων, η ανάπτυξη και οι βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών. Αυτό απεδείχθη ψεύδος.

Γι’ αυτό άρχισαν οι επιθέσεις των μίντια των βορείων χωρών και των πολυεθνικών, που κατηγορούσαν τους Βραζιλιάνους για καθυστερήσεις, πλήττοντας το «εθνικό κύρος» τους (όπως έκαναν και στην Ελλάδα) μέσω της ενεργοποίησης των αποικιοκρατικών στερεοτύπων για τους «τεμπέληδες» γηγενείς. Οι Βραζιλιάνοι προκειμένου να αμυνθούν αντέταξαν την… εθνική κουλτούρα της «τελευταίας στιγμής» (Luis Fernandes, υφυπουργός των σπορ)!

Υπ’ αυτή την οπτική, δικαίως κάποιοι θεωρούν ότι ο αθλητισμός είναι πλέον μία υπερεθνική μπίζνα η οποία προκειμένου να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της λειτουργεί με τη μορφή του οργανωμένου εγκλήματος, παραπέμποντας στη «νόμιμη παρανομία» των Αμερικανών ληστοβαρώνων των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα.

Πάντως, πέραν του πολυεθνικού κεφαλαίου που υπερίπταται πάνω από τον πλανήτη και εφορμά σαν γύπας όπου κρίνει σκόπιμο κάθε φορά, οι ΕΝΤΟΣ μιλούν για τη σύγκρουση βορρά-νότου, ενώ οι ΕΚΤΟΣ για τη σύγκρουση των αποκλεισμένων, των απόκληρων και των μεταναστών, αυτών που μετακινούνται από χώρα σε χώρα, με το υπερεθνικό κεφάλαιο, το οποίο επίσης κινείται από χώρα σε χώρα και από περιοχή σε περιοχή, αφήνοντας πίσω του ερείπια.

Η πολυδιάσπαση των εθνικών κοινωνιών γίνεται με πολλούς τρόπους.

Βίαια στην Ουκρανίας (κατά το ανάλογο της Γιουγκοσλαβίας). Λιγότερο βίαια στον υπόλοιπο κόσμο όπου η εθνικές κοινωνίες αντικαθίστανται από «μικρόκοσμους». Όπως είναι ο μικρόκοσμος όσων κατοικούν στα φτωχά προάστια, ή στα προάστια-φρούρια των υπερπλούσιων. Ο κόσμος, έτσι, γίνεται ένα «δικτυακό άπειρο», ένας κόσμος-δίκτυο, ένας κόσμος θυλάκων, που αποτελείται από διαφορετικές «γραμμές επιρροής», δηλαδή από μικρούς κόσμους, που είναι η βάση της δράσης των ατόμων.

Μία κοινωνία συνεπώς απαρτίζεται από ένα πλήθος κόσμων-δικτύων, που αλληλοδιαπλέκονται και αλληλοεξαρτώνται, αλλά επειδή ο καθένας ζει τη δική του ζωή ισχύει η αντίθεση: «Εμείς και οι άλλοι». Ο καθένας είναι «εξωτερικός» ως προς τον άλλο, εξ ου και το γεγονός ότι οι συγκρούσεις δεν είναι ατομικού χαρακτήρα αλλά «εμφύλιοι» συλλογικής υφής –ήτοι μεταξύ ομάδων, σχεδόν συμμοριών. Σ΄ αυτό τον κόσμο των μικρόκοσμων ο ανταγωνισμός γίνεται αμείλικτος και το μίσος και το συμφέρον καθίστανται τα μόνα ενοποιητικά στοιχεία της κοινωνίας.

Μόνο που οι συγκρούσεις αυτές σε έκρυθμες καταστάσεις, όπως η σημερινή κρίση, αντί να δημιουργούν μία νέα ισορροπία, δημιουργούν χάος.

ArtiNews
Διαβάστε Περισσότερα »

Στη ΝΑ Μεσόγειο το δηλητηριώδες λιονταρόψαρο

Επιστήμη


Η αύξηση των θερμοκρασιών λόγω της κλιματικής αλλαγής, καθώς επίσης η πρόσφατη εκβάθυνση και διαπλάτυνση του Καναλιού του Σουέζ, έχει ανοίξει διάπλατα την πόρτα της νοτιοανατολικής Μεσογείου στο λιονταρόψαρο, ίσως τον πιο επικίνδυνο από τους ουκ ολίγους απειλητικούς θαλάσσιους εισβολείς.

Αυτό προειδοποιεί νέα κυπρο-βρετανική επιστημονική έρευνα, που έρχεται στη δημοσιότητα μόλις λίγες μέρες ύστερα από αντίστοιχη προειδοποίηση από τη Διεθνή Ένωση για την Προστασία της Φύσης (IUCN).

Ο ερευνητής Δημήτρης Κλείτου, του Εργαστηρίου Περιβαλλοντικών Ερευνών στη Λεμεσό, και ο καθηγητής Τζέισον Χολ Σπένσερ, της Σχολής Θαλασσίων Επιστημών του Πανεπιστημίου του Πλίμουθ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό θαλάσσιας βιολογίας «Marine Biodiversity Records», αναφέρουν ότι, με βάση αναφορές από ψαράδες και δύτες, μέσα σε διάστημα ενός μόνο έτους το λιονταρόψαρο-εισβολέας έχει «κατακτήσει» σχεδόν όλη τη νότια ακτή της Κύπρου από τη Λεμεσό έως τον Πρωταρά.

Μέχρι τώρα έχουν εντοπιστεί στην Κύπρο περίπου 20 λιονταρόψαρα, μερικές φορές σε ζεύγη, ενώ έχουν θεαθεί και στα νερά της νότιας Τουρκίας.

Η επέκτασή τους όλο και βορειότερα, προς το Αιγαίο, θεωρείται θέμα χρόνου, στον βαθμό που τα νερά έχουν αυξημένη θερμοκρασία. Ανακοίνωση είχε εκδώσει προ μηνών το Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών ότι το εν λόγω ψάρι ήδη εθεάθη από δύτες στα νερά της Ρόδου.

Το δηλητηριώδες λιονταρόψαρο (Pterois miles) τρέφεται με μια ποικιλία άλλων ψαριών και θαλάσσιων οργανισμών. Γεννά κάθε τέσσερις μέρες, καθ' όλο το έτος, παράγοντας περίπου δύο εκατομμύρια αβγά ετησίως, τα οποία παρασύρονται από τα θαλάσσια ρεύματα σε μεγάλες αποστάσεις, πράγμα που βοηθά την εξάπλωση του είδους του.

Τα αγκάθια του είναι άκρως δηλητηριώδη και εν δυνάμει θανατηφόρα για όποιον τρυπηθεί από αυτά - άλλο ψάρι ή άνθρωπο. Αν κανείς τσιμπηθεί, πρέπει αμέσως να πάει σε γιατρό γιατί μπορεί να εκδηλώσει σοβαρή αλλεργική αντίδραση.

Η ταχεία αναπαραγωγή και ανάπτυξή του και τα τοξικά αγκάθια του αποτελούν τα «όπλα» με τα οποία το επίβοφο λιονταρόψαρο κατακτά συνεχώς νέες περιοχές, μειώνοντας τη βιοποικιλότητα των οικοσυστημάτων, μια εξέλιξη με σοβαρές βιολογικές και κοινωνικο-οικονομικές επιπτώσεις.

Οι ερευνητές επισήμαναν την ανάγκη να δοθούν κίνητρα, ώστε να κυνηγηθεί το λιονταρόψαρο από ψαράδες και ψαροντουφεκάδες (κάτι που έγινε με επιτυχία στα ρηχά νερά της Καραϊβικής), καθώς επίσης, σε αντιστάθμισμα, να αυξηθούν οι πληθυσμοί άλλων ψαριών, όπως ο ροφός, που κυνηγούν τα λιονταρόψαρα.

Το λιονταρόψαρο προέρχεται από τον Ινδικό Ωκεανό και στη Μεσόγειο έγινε αντιληπτό για πρώτη φορά το 1991, στον Κόλπο της Χάιφας του Ισραήλ. Παρά τους κινδύνους πάντως, το ψάρι αυτό, μετά από προσεκτικό καθάρισμα, τρώγεται και είναι μάλιστα νόστιμο.

ΕΦ-ΣΥΝ
Διαβάστε Περισσότερα »

Το φως και οι σκιές μας

Γελωτοποιός


Γενηθήτω Φως!
Γένεσις Α’ 3

Ίσως το φως νάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.
Κ. Καβάφης

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Κάθομαι στο γραφείο μου, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μπαλκόνι στο Ντεπώ, στον δεύτερο όροφο κάποιας πολυκατοικίας. Απέναντι βλέπω αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία. Τόσα χρόνια βλέπω ακριβώς το ίδιο, όμως μόλις σήμερα παρατήρησα κάτι.

Στο πεζοδρόμιο υπάρχει ένας φανοστάτης. Στην άκρη του πεζοδρομίου τα πασαλάκια που εμποδίζουν το παρκάρισμα. (Για να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, αυτό είναι το πρώτο καλοκαίρι που υπάρχει φανοστάτης και πασαλάκια. Πριν υπήρχαν μόνο αυτοκίνητα).

Πάντως είναι πολύς ο καιρός που κοιτάω αυτή την εικόνα και μόλις απόψε παρατήρησα κάτι. Τη σκιά απ’ τα πασαλάκια. (Είναι άλλο να κοιτάς και άλλο να παρατηρείς).

Όσο πιο κοντά στον φανοστάτη βρίσκεται κάποιο σώμα, τόσο πιο μικρή σκιά ρίχνει. Τα πιο μακρινά έχουν μεγαλύτερη σκιά. Τα ακόμα μακρινότερα έχουν μεγαλύτερη σκιά (σε μήκος) κι απ’ το «σώμα» τους.

Υπάρχει και μια πινακίδα, που απαγορεύει, που είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ τα πασαλάκια κι έχει πολύ μεγαλύτερη σκιά.

Είναι μια εικόνα που φαίνεται να μην έχει κανένα νόημα. Κι αλήθεια μέχρι πριν από λίγα λεπτά δεν είχε κανένα νόημα. Μέχρι που κάτι συνέβη στον εγκέφαλο μου, κάτι απ’ αυτά που κάνουν τον κόσμο ν’ αλλάζει, κι αυτή η οικεία εικόνα απέκτησε νόημα. (Είναι άλλο να παρατηρείς και άλλο να βλέπεις).

~~

Η σκιά δεν είναι το αντίθετο του φωτός. Η σκιά είναι η έλλειψη του φωτός.

Το σώμα (για να μη γράψω «το ον» και γίνω γραφικός) εμποδίζει το φως να περάσει, έτσι δημιουργείται η σκιά του, που έχει ίδιο σχήμα με το σώμα.

Όμως, κοιτώντας απέναντι, αντιλαμβάνομαι ότι σώματα με το ίδιο ύψος έχουν διαφορετική σκιά. Από τι εξαρτάται το μήκος της σκιάς; Από την απόσταση τους απ’ το φως.

Τα πασαλάκια είναι όλα ίδια, όμως εκείνα που βρίσκονται πιο κοντά στο φως έχουν μικρότερη σκιά.

Τα πολύ πιο μακρινά (που δεν φαίνονται στη φωτογραφία), όχι μόνο έχουν μεγαλύτερη σκιά από σώμα, αλλά εξαιτίας της απόστασης απ’ το φως το σώμα με τη σκιά μπερδεύονται.

Από την άλλη, τα κοντινά έχουν πιο πηχτή σκιά, πιο στέρεη.

Κι όλα μοιάζουν σαν γυμνοσάλιαγκες που έρπουν προς το φως.

Ακόμα κι η πινακίδα της απαγόρευσης, με το τεράστιο σώμα και την ακόμα μεγαλύτερη σκιά, μοιάζει να κατευθύνεται προς το φως.

Όλοι θέλουν να πλησιάσουν το φως, όλα μοιάζουν να έχουν γητευτεί απ’ αυτό, όλα ορίζονται απ’ το φως.

~~{}~~

Το επόμενο επίπεδο της σκέψης πρέπει να ξεκινήσει απ’ το τι είναι το φως, πνευματικά.

Είναι η Αλήθεια, ο Θεός, η Γνώση, η Πραγματικότητα, η Αγάπη, η Σοφία, ο Θάνατος;

Όλα αυτά με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα, για να φανεί ότι είναι κάτι σαν τις πλατωνικές ιδέες, κάτι μεγαλύτερο απ’ τα πασαλάκια. Όχι σε μέγεθος, αλλά σε αξία και σημασία.

Και τι είναι η Σκιά;

Είναι η σκοτεινή πλευρά κάθε ανθρώπου; Η Άγνοια;

Οι άνθρωποι, τότε, που πλησιάζουν το φως, παρότι ίδιοι σε ύψος, έχουν μικρότερη σκιά, μικρότερη σκοτεινή πλευρά, λιγότερη άγνοια.

Όσο πιο κοντά στο Φως, τόσο μικρότερη Σκιά ρίχνεις προς τα πίσω.

Ίσως η σκιά να είναι οι πεποιθήσεις μας, οι φόβοι μας, η μισαλλοδοξία, η ιδέα για τον εαυτό μας. Όσο πιο μακριά είσαι από το Φως τόσο πιο πολύ φοβάσαι, πιστεύεις, μισείς, τόσο μεγαλύτερος νομίζεις ότι είσαι.

Αλλά όσο πιο κοντά πλησιάζεις στο Φως τόσο πιο μεγάλο γίνεται το βάρος της σκιάς σου. Σου απομένουν λίγες πεποιθήσεις και βεβαιότητες, αλλά αυτές είναι πιο πηχτές, πιο στέρεες.

Η τελευταία βεβαιότητα θα έχει το βάρος όλων όσων ξεπέρασες.

~~{}~~

Υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι, σαν την απαγορευτική πινακίδα, που έχουν μεγαλύτερα σώματα και τεράστιες σκιές.

Αυτοί φαίνονται να προκαλούν το φως, να του αντιτίθονται, ως ίσο προς ίσο. Όμως αν το φως σβήσει δεν θα φαίνονται ούτε αυτοί ούτε η σκιά τους.

Έχουν ανάγκη το φως (ή -αν θες- τα φώτα) για να υπάρχουν.

~~{}~~

Κι αν υπήρχαν δύο φανοστάτες, δύο φώτα, τα σώματα θα είχαν δύο σκιές, και δεν θα ήξεραν πού να πάνε. Αλλά αυτό συμβαίνει μόνο τη νύχτα.

Τη μέρα, όταν βγαίνει ο ήλιος, υπάρχει μόνο ένα φως. Οι επιμέρους σκέψεις και ιδέες (τα μικρά φώτα) χάνονται μέσα του.

Όμως όσο πιο δυνατό είναι το Φως, τόσο πιο πηχτές γίνονται κι οι σκιές των σωμάτων.

~~{}~~

Μια γάτα, μια μαύρη γάτα (!) περνάει κάτω απ’ τον φανοστάτη. Η σκιά της ίδια μαύρη και γατίσια.

Αλλά εγώ ζηλεύω τα κουνούπια, τις νυχτοπεταλούδες και τ’ άλλα έντομα. Που δεν έχουν σκιά, που πετάνε ως το Φως. Και πεθαίνουν μέσα Του.

Γελωτοποιός
Διαβάστε Περισσότερα »

Ημιμόρφωση, ένας δυνάστης της καθημερινότητάς μας.

Έλσα Ράσιου


Περιηγούμενη σε δημοσιεύσεις και σχόλια των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, σκεφτόμουν πως πουθενά αλλού δεν αποτυπώνεται πιο ανάγλυφα η πρακτική της ημιμόρφωσης.

Μπήκα, λοιπόν, στον πειρασμό να προσεγγίσω την έννοια, να δώσω μια ιστορική αναδρομή της εξέλιξής της και τέλος να προσεγγίσω τη λειτουργία και την επίδρασή της στη σύγχρονη πραγματικότητα, κυρίως την Ελληνική.

Τι σημαίνει ημιμόρφωση: Όπως ορίζει την έννοια ο Theodor Adorno, δεν έχει να κάνει με την έλλειψη μόρφωσης. Δε σημαίνει δηλ. ούτε λιγότερη μόρφωση, ούτε αποτελεί ένα προηγούμενο στάδιο ελλιπούς μόρφωσης που μπορεί να συμπληρωθεί, ούτε σχετίζεται με τη βαθμίδα εκπαίδευσης των μελών μιας κοινωνίας. Η ημιμόρφωση είναι ένας μηχανισμός της άρχουσας τάξης που σκοπό έχει να ελέγχει και να χειραγωγεί τις συνειδήσεις. Κι ενώ η ουσιαστική μόρφωση πηγάζει από την εμπειρία της συλλογικής/κοινωνικής συνείδησης και στηρίζεται σε αυτήν, η ημιμόρφωση είναι ξένη προς την κοινωνική συνείδηση. Είναι μόνο ένα είδωλο, που όμως διαθέτει την απίστευτη δύναμη να αλλοιώνει και να παραποιεί την κοινωνική συνείδηση.

Έτσι ασκεί επιρροή εξ ίσου και σε άτομα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.

Ιστορικά η έννοια της μόρφωσης εμπεριέχει την ισότιμη συνύπαρξη θεωρητικής γνώσης με τη δυνατότητα εφαρμογής/χρήσης της θεωρίας για την επίλυση πρακτικών τεχνικών προβλημάτων. Αυτή είναι ακριβώς η σημειολογία του "πολύτροπου" Οδυσσέα αλλά και, κατά τη γέννηση της, η πρώτη σημειολογία των εννοιών "φιλοσοφία" και "φιλόσοφος". Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η πρώιμη φιλοσοφική σκέψη άσκησε μεγάλη επίδραση στο μαρξισμό. Ο διαχωρισμός, με έμφαση στην υπεροχή της θεωρητικής γνώσης και η ταύτιση της τελευταίας με τη μόρφωση, είναι εισαγόμενος από την Ανατολή κι επεκράτησε, όταν η φιλοσοφία εκπορεύτηκε από τους αριστοκρατικούς κύκλους της Κ. Ιταλίας και συνδέθηκε με αυτούς.

Μέσα από την πλατωνική σκέψη κυρίως, μεταφυτεύθηκε στη Δ. Ευρώπη στην πρώιμη φάση συγκρότησης της αστικής τάξης, την περίοδο που είναι γνωστή ως "Αναγέννηση".

Η πρώιμη εκείνη αστική τάξη χρειαζόταν για την επιβίωσή της και κάποιες βασικές θεωρητικές γνώσεις π.χ. μαθηματικών, αστρονομίας αρχικά, αλλά και άλλων επιστημών όταν στις πηγές πλουτισμού προστέθηκε η εκμετάλλευση των αποικιών. Έτσι ερμηνεύεται και το μεγάλο ενδιαφέρον και η στροφή προς την παιδεία.

Στην πορεία, στο βαθμό που η αστική τάξη ισχυροποιούνταν και αποκτούσε συνείδηση της δύναμής της, ανάπτυσσε μηχανισμούς κοινωνικοποίησης και κοινωνικού ελέγχου που της επέτρεπαν να διατηρεί και να αναπαράγει την οικονομική και κοινωνική υπεροχή της έναντι της νεοεμφανιζόμενης τότε εργατικής τάξης. Στις επόμενες δε φάσεις, (βιομηχανική επανάσταση, καπιταλιστική πορεία, καπιταλιστική ολοκλήρωση ) επεξεργάστηκε και τελειοποίησε ακόμα περισσότερο τους μηχανισμούς αυτούς.

Από την άλλη η εργατική τάξη, τόσο στο ξεκίνημα, όσο και στη φάση της συνειδητοποίησης της κοινωνικής της ιδιαιτερότητας (ευρεία διακίνηση σοσιαλιστικών ιδεών, σοσιαλιστικές διεθνείς κοινωνικά κινήματα κι επαναστάσεις συνδεμένα με εθνικό-απελευθερωτικούς αγώνες), όχι μόνο στάθηκε ανήμπορη να απαλλαγεί από το πλέγμα υπεροχής της αστικής τάξης, αλλά και αποδέχθηκε και προσεταιρίστηκε κάποια από τα ιδεολογικά αξιώματά της.

Ούτε βέβαια και σήμερα είναι σε θέση να ξεφύγει από την επιρροή τη ημιμόρφωσης.

Στις κλειστές επίσης αγροτικές κοινωνίες η ημιμόρφωση βρίσκει πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης: καθώς η βιομηχανία πολιτισμικών προϊόντων με τη βοήθεια της τεχνολογίας ωθεί αυτές τις κοινωνίες να μιμηθούν ή να υιοθετήσουν τον αστικό τρόπο μόρφωσης, θραύει κυριολεκτικά τις παραδοσιακές αξίες (θρησκεία και παράδοση) πάνω στις οποίες στηρίζονταν η μόρφωση. Η μεταβολή είναι τόσο γρήγορη ώστε οι κοινωνίες δεν έχουν επαρκή χρόνο να επεξεργαστούν κριτικά τις αλλαγές και να διαμορφώσουν αυτόνομα, δικά τους πρότυπα στα πλαίσια των νέων δεδομένων. Έτσι αυτόματα η παραδοσιακή αυθεντία της Βίβλου αντικαθίσταται από τις αυθεντίες των αθλητικών χώρων και των ειδώλων της τηλεόρασης.

Τα επίκτητα αγαθά της αστικής κουλτούρας δεν εξασφαλίζουν τη μόρφωση, αλλά χειραγωγούν τα μέλη αυτών των κοινωνιών στη διαμόρφωση μιας κατώτερης μορφωτικά μεσαίας τάξης.

Πώς επιτυγχάνεται αυτό: Τα εκπαιδευτικά συστήματα των καπιταλιστικών χωρών παρέχουν στα κατώτερα οικονομικά στρώματα τόσες μόνο γνώσεις όσες είναι απολύτως απαραίτητες για την άσκηση του επαγγέλματός τους και βέβαια σε καμία περίπτωση η κατάκτησή τους δε σημαίνει πρόσβαση στην Παιδεία. Παράλληλα οι συγκεκριμένες ομάδες βομβαρδίζονται στην κυριολεξία από την επίφαση ενός πλήθους μορφωτικών αγαθών που, αν είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο, θα συνέβαλλαν στην αλλαγή του τρόπου σκέψης και δράσης τους. Όμως τα μορφωτικά αυτά προϊόντα φτάνουν στους αποδέκτες αφ' ενός χωρίς να αφήνουν περιθώρια επεξεργασίας τους κι αφ' ετέρου φτάνουν αποσαρκωμένα από το ουσιαστικό τους περιεχόμενο. Επιτυγχάνεται με αυτό τον τρόπο το επιθυμητό αποτέλεσμα των πομπών: ο εγκλωβισμός δηλ. των πληθυσμών αυτών μέσα στα όρια που ορίζονται από την κοινωνική εξουσία.

Ενώ λοιπόν επιφανειακά δημιουργείται αλληλοπροσέγγιση των συνειδήσεων, στην πραγματικότητα ο καταιγισμός πληροφοριών φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα: την αποδόμηση δηλ. των συνειδήσεων.

Πού στοχεύει η ημιμόρφωση: Είναι φανερό πως μέσα από την προσπάθεια αποκοπής από τις ρίζες της πολιτισμικής παράδοσης με την ευρύτερή της έννοια, επιχειρείται η διαμόρφωση πολιτικών στάσεων ευνοϊκών προς το σύστημα με απώτερο σκοπό την αλλαγή στάσεων και καταληκτικό στόχο τη χειραγώγηση της συμπεριφοράς προς το συμφέρον του καπιταλιστικού συστήματος...

Έλσα Ράσιου
Διαβάστε Περισσότερα »

Άδολη και αριστερή ή δόλια και “αριστερή”;

Νίκος Μπογιόπουλος
 

Και σε αντιπερισπασμό επιδίδονται και τα – συνήθη – ψεματάκια τους λένε. Ο λόγος για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα όσα μεθοδεύει σχετικά με τον εκλογικό νόμο.

Ο πρωθυπουργός και οι επιτελείς του δεν παύουν να ομιλούν περί «απλής αναλογικής». Αλλά όλα δείχνουν ότι η αναλογική τους θα είναι τόσο «απλή», «ανόθευτη» και «άδολη» όσο ακριβώς «αριστερή» είναι και η εν γένει πολιτική τους.

Ακούσαμε, για παράδειγμα, προχτές τον διευθυντή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να ισχυρίζεται τα εξής για να δικαιολογήσει την διαφαινόμενη πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να μην καταργήσει το όριο του 3% στον εκλογικό νόμο που ετοιμάζει. Δήλωσε: 

«Εμείς αυτό (σ.σ. την κατάργηση του 3%) το είχαμε προτείνει στο παρελθόν σε μια λογική πολυφωνικότητας του Κοινοβουλίου, διότι θα θυμάστε ότι ιδίως στη δεκαετία του '80 και του '90 ήταν τα τρία μεγάλα κόμματα και όσες φορές έμπαινε στη Βουλή το ΚΚΕ Εσωτερικού, αργότερα ο Συνασπισμός, μετά ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα πλέον έχουμε ένα πολυφωνικό Κοινοβούλιο, μετέχουν οκτώ κόμματα, δεν νομίζω ότι υπάρχει ζήτημα αντιπροσώπευσης (…)».

Εμείς, πάλι, απλώς θυμίζουμε:

Την πρόταση νόμου ο ΣΥΡΙΖΑ για απλή αναλογική με κατάργηση του 3% δεν την έκανε τη δεκαετία του ’80 ούτε την δεκαετία του ’90. Τον Μάρτη του 2012 την έκανε (στις 14/3 για την ακρίβεια) και την επανέφερε τoν Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου.

Και μπορεί τώρα να κάνουν τις κωλοτούμπες τους, αλλά τότε, όσον αφορά το θέμα του πλαφόν ήταν κάθετοι υπέρ της κατάργησής του, αφού όπως έλεγαν «δεν συμβιβάζεται με το σύστημα της απλής αναλογικής». Τώρα… συμβιβάζεται;

Κατά τα λοιπά, ας θυμηθούμε και τα παρακάτω: 

«(…) βασική θέση των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου είναι η καθιέρωση ενός πάγιου εκλογικού συστήματος, με το οποίο θα επιτυγχάνεται η αντιστοιχία ψήφων του εκλογικού σώματος και βουλευτικών εδρών των κομμάτων και θα δίνει τη δυνατότητα εκπροσώπησης στη Βουλή όλων των υπαρκτών πολιτικών τάσεων και δυνάμεων που παίρνουν μέρος στις εκλογές.

Τέτοιο εκλογικό σύστημα είναι η απλή αναλογική. Η απλή αναλογική μπορεί να αναδεικνύει Βουλή, που δεν θα βρίσκεται σε διάσταση με τη συγκεκριμένη έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, ως θεμελιακής πολιτικής, νομικής και ηθικής αρχής.

Ποτέ σχεδόν στα 170 χρόνια της ύπαρξης του νεώτερου Ελληνικού Κράτους ο εκλογικός νόμος δεν απέβλεψε στην πιστή αποτύπωση της λαϊκής βούλησης. Και αυτό πάντοτε στο όνομα της εξασφάλισης αυτοδύναμης σταθερής και ισχυρής κυβέρνησης.

Για να είναι όμως πραγματικά, ουσιαστικά και αποτελεσματικά και όχι μόνο τυπικά αυτοδύναμη μία κυβέρνηση πρέπει να έχει κερδίσει την πλειοψηφία της ψήφου του λαού. Κυβερνήσεις που στηρίζουν την αυτοδυναμία τους στην εκλογική τεχνική, ούτε αυτοδύναμες είναι ούτε ισχυρές. Υφίσταται, εξ αντικειμένου, η διάσταση ανάμεσα στην επιρροή τους στο λαό και στη δύναμή τους στη Βουλή. Η διάσταση ανάμεσα στην πολιτική τους και την εκφρασμένη θέληση του λαού.

Η σταθερότητα μιας Κυβέρνησης δεν μπορεί να στηρίζεται στην εκλογική τεχνική, όση πλειοψηφία εδρών και αν της δώσει. Και η πολιτική ιστορία της χώρας έχει να παρουσιάσει χαρακτηριστικά παραδείγματα κυβερνήσεων, που αν και είχαν εξασφαλισμένη μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία χάρη στο εκλογικό σύστημα, δεν μπόρεσαν ούτε σταθερότητα, ούτε δύναμη να αποκτήσουν.

Γιατί η σταθερότητα μιας κυβέρνησης εξαρτάται από την πολιτική της και το κατά πόσο ανταποκρίνεται στους πόθους του λαού. Και μόνο τα κόμματα που ακολουθούν πολιτική που δεν υπηρετεί το λαό, έχουν ανάγκη από τέτοιου είδους “σταθερότητα”». 

Τα προηγούμενα δεν είναι τίποτα λιγότερο από τα όσα ανέφερε στην πρόταση νόμου που κατέθεσε τον Μάρτη του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ για την καθιέρωση της απλής αναλογικής.

Ήταν μια πρόταση που υπογραφόταν από 9 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον ίδιο τον κ.Τσίπρα και από δυο ανεξάρτητους τότε βουλευτές. Η μια ήταν η κυρία Σακοράφα. Ο άλλος ήταν ο κ.Κουρουμπλής. Ο νυν υπουργός Εσωτερικών. Που όμως, τώρα, τάσσεται κατά της απλής, άδολης και ανόθευτης αναλογικής…

Λοιπόν; Αν εννοούν τα περί αναλογικής (και αύριο που λένε ότι θα καταθέσουν το σχέδιό τους στη Βουλή θα διαπιστώσουμε ακριβώς τι εννοούν), προς τι οι συσκέψεις και οι διαβουλεύσεις.

Έχουν έτοιμη πρόταση νόμου από τότε που ήταν στην αντιπολίτευση. Γιατί δεν την εφαρμόζουν; Η’ μήπως πρώτα θα περιμένουν να σκίσουν τα Μνημόνια σε ένα νόμο με ένα άρθρο;…

e-nikos
Διαβάστε Περισσότερα »

Ανθρακωρύχοι του Αδη

Στάθης


Πόσες χιλιάδες Ελληνες εργάτες θάφτηκαν όλα αυτά τα χρόνια στα ορυχεία των τόκων; Ανθρωποι που δούλευαν κάτω απ’ το φως του ήλιου, άλλος υπάλληλος, άλλος στο συνεργείο, αίφνης εκλήθησαν να πληρώσουν τα δάνεια, τα χρέη, τις κλεψιές και τις τσαπατσουλιές των Δυνατών, και βρέθηκαν με τον κόσμο τ’ ανάποδα. Αλλοι κατέβηκαν πράγματι στον Αδη, άλλοι κλείστηκαν στα ανήλιαγα δωμάτια της ανεργίας κι άλλων άδειασαν τα μάτια με το στόμα τους να δαγκώνει το χώμα, καθώς λέει ο Ομηρος, όχι στη μάχη, αλλά στης κάθε νύχτας τον εφιάλτη.

Ανθρωποι φτιαγμένοι από όνειρα κι ελπίδες έγιναν συντρίμμια. Κατηφείς πολλοί περιφέρονται σαν σκιές σε έναν κόσμο του ζόφου κι άλλοι αγριεμένοι, οδηγούν τα αυτοκίνητά τους σαν φονιάδες, βρίζουν τους πλησίον τους και τους φταίει ο διπλανός τους. Η χώρα απομακρύνεται απ’ τον πολιτισμό της. Σκοτώνουμε τους απόμαχους όταν γεράσουν - θρήνος ήταν χθες τα ΑΤΜ και τα γκισέ των τραπεζών. Συντάξεις φτιαγμένες από κομμάτια και θρύψαλα, από πιράνχας που κάθε φορά κόβουν κι ένα κομμάτι του συνταξιούχου. Ασέβεια, αμαρτία, κατάρα. Οι υπομείονες που μειώνουν τις συντάξεις - αυτό μας έμεινε απ’ τον πολιτισμό μας;

Εντάξει! έπεσε χοντρό δούλεμα! Μας βγήκε ο Τσίπρας, Σαμαράς. Ομως καιρός για σκέψη. Ψηλά το κεφάλι - διότι μόνον με όρθιο το κορμί συλλογάται καλά όποιος συλλογάται. Εν πρώτοις: τίποτα δεν αλλάζει - η Βρετανία ρηγμάτωσε το σκηνικό και ως απάντηση το σχέδιο Σόιμπλε (όπως το έβγαλε η «Handelsblatt») προβλέπει ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα, έλεγχο των προϋπολογισμών των κρατών-μελών, έναν Σούπερ Κόφτη υπό μορφήν Ανεξάρτητης (τσα!) Αρχής κι άλλα ομοιότροπα και ομότροπα επαχθή. Δεύτερον, η προσπάθεια να μετατραπεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σε νιανιά, καθώς και σε πρώτη ύλη τρόμου, εκβιασμών και αποβλάκωσης, έχει αρχίσει.

Το μόνον που φαίνεται ότι κάνει πως κατάλαβε ο μηχανισμός των Επικυριάρχων στην Ενωση (και οι ορντινάτσες του στα ΜΜΕ) είναι ότι οι Αγγλοι ακροδεξιοί έγιναν ξαφνικά περισσότεροι από τις ρέγγες στη Βόρεια θάλασσα. Ομως, οι Επικυρίαρχοι δεν είναι ηλίθιοι, γνωρίζουν τι γίνεται, ηλίθιους θέλουν εμάς, να μην ξέρουμε τι μας γίνεται. Μιλάμε για χοντρό δούλεμα, για στερεότυπα με τη σέσουλα - συνεπώς θέλει σκέψη. Δασύτριχη εποχή κι εμείς πρέπει να ακονίζουμε στις λόχμες τις λόγχες που μας έχουν χαρίσει τα αγάλματα.

Παλεύουμε μέσα στην κρίση, αλλά παλεύουμε επί ματαίω, διότι ακόμα κι αν κάποιοι από μας μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα, ανασαίνοντας μέρα με την ημέρα με καλάμι, άλλη νέα κρίση θα επέλθει και νέους τόνους κινούμενης άμμου θα προσθέσει στον βάλτο που σκυλοπνιγόμαστε. Δεν έχει νόημα. Ομως, στα σπίτια που δεν έχει ψωμί, έχει φυλαχτά από τις ιστορίες που μας ανάθρεψαν. Σου κλέβει ο κλέφτης της ζωή, θα ’ρθει η μέρα που η Αθηνά θα κινήσει το χέρι σου κι εσύ θα του κόψεις το δικό του.

«Πόλεμο ελληνικό» έλεγαν οι Φράγκοι τις χωσιές που τους έστηναν οι διγενείς αντάρτες, πόλεμο γεμάτον στρατηγήματα έχουμε σήμερα κι εμείς να κάνουμε, αλλιώς δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Δες τη φουρνάρισσα το πρωί, χαμογελαστή σαν μάνα πουλάει το ψωμί. Από την ομορφιά γύρω σου πάρε σαν μετάληψη τα όπλα σου, χτύπα και φύγε.

Σε κάθε σχολείο, όπου τώρα «περιπολούν δεινόσαυροι και γύπες» για να κατασκευάσουν μονοσήμαντους ανθρώπους, υπάρχει ένας Ρίτσος κι ένας Καβάφης. Στις λέξεις μας υπάρχει πάντα η ανάσα των ανέμων που χαϊδεύουν τα δένδρα. Ψηλά το κεφάλι, οι αητοί θα συνεχίσουν να πετάνε για πολλά χρόνια μετά απ’ όταν οι τράπεζες θα έχουν γίνει αίθουσες εκθέσεων και συναυλιών. Και ο τηλέγραφος! Ο τηλέγραφος που ενώνει ανθρώπους και ανθρώπους, σαν πονούν, σαν γελούν, σαν ελπίζουν, μεταδίδει.

Φαίνεται σαν οι φωνές των ανθρώπων να χάνονται μέσα στις στριγγλιές των τεράτων, όμως ο τηλέγραφος μεταδίδει...

ΥΓ.: Γεμάτες αναμνήσεις από χρυσές χρονιές της νιότης, οι καρδιές μας αποχαιρετούν τον εκλεκτό σκιτσογράφο Ακη Παράσογλου (AKIS), που έφυγε ξαφνικά για τους παραδείσους με τα χάρτινα ανθρωπάκια. Γελαστός κι εκεί, Ακη, ευτυχής από τα πλούσια δώρα που χάρισες.

e-nikos
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Η αντίφαση του Κακού και το μεγάλο στοίχημα της ανθρωπότητας

Γελωτοποιός


«Ο κόσμος ξεκίνησε χωρίς τον άνθρωπο και θα τελειώσει χωρίς αυτόν» Claude Levi-Strauss

~~{}~~

Ένα από τα θέματα που διαπραγματεύεται ο Πρίμο Λέβι στα βιβλία του είναι εκείνο της προέλευσης του Κακού. Δεν καταλήγει σε κάποιο συμπέρασμα, αφού είναι λογοτέχνης και η λογοτεχνία θέτει ερωτήματα και προβάλλει αντιφάσεις, δεν δίνει απαντήσεις.

Ο Λέβι αντιμετωπίζει το Κακό ως κάτι παράλογο και ταυτόχρονα συνυφασμένο με τη φύση του ανθρώπου, σαν να λέει:

Είναι παράλογο πόσο παράλογα κακός μπορεί να είναι ο άνθρωπος.

~~{}~~

Ο Πρίμο Λέβι βίωσε το Κακό στη πιο διάσημη έκφανση του, το Άουσβιτς.

Ένα ερώτημα, το οποίο ίσως να κάνει πολλούς να δυσανασχετήσουν, είναι το εξής:

Γιατί ο ναζισμός θεωρείται το υπέρτατο Κακό;

Μήπως επειδή την ιστορία τη γράφουν οι νικητές;

~~{}~~

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και το Ολοκαύτωμα δεν επαρκούν για να δικαιολογήσουν την ταύτιση του Χίτλερ με τον Σάουρον.

Γιατί αυτές ακριβώς οι πρακτικές (πόλεμος και γενοκτονία) είναι εξαιρετικά συνηθισμένες στο ανθρώπινο είδος. Και δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στις σκοτεινές εποχές των βαρβάρων.

Οι ΗΠΑ είναι χτισμένες πάνω στα κόκαλα των Αμερινδιάνων (και των σκλάβων) και σίγουρα έχουν ξεκινήσει περισσότερους πολέμους από τους Ναζί.

Οι Βρετανοί εξοντώσανε μέχρι τελευταίου τους Τασμανούς και μεγάλο μέρος από τους Αβορίγινες της Αυστραλίας.

Γάλλοι, Γερμανοί, Πορτογάλοι, Ολλανδοί, Ιάπωνες, όλοι επεκτάθηκαν δολοφονώντας μαζικά.

Στη γειτονιά μας είχαμε τη γενοκτονία των Ποντίων, των Αρμενίων, των Κούρδων και -πιο πρόσφατα- τη διπλή καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας.

Ο Μάο και ο Πολ Ποτ, οι Χούτου, οι Κινέζοι στο Θιβέτ, οι Βραζιλιάνοι στον Αμαζόνιο, η πρόσφατη ιστορία βρίθει από γενοκτονίες (διαβάστε το παλιότερο κείμενο Γενοκτονία).

~~{}~~

Μια κοινή παράμετρο σε όλες τις γενοκτονίες είναι το Κράτος.

Προσέξτε! Το ισχυρό κράτος, που επιβάλλεται στα πιο αδύναμα κράτη ή εθνότητες ή μειονότητες.

Όπως συμβαίνει τα τελευταία πενήντα χρόνια στην Παλαιστίνη.

Δεν είναι οι Εβραίοι εν γένει που σκοτώνουν, όπως δεν είναι και οι Αμερικάνοι που βομβαρδίζουν αφειδώς τον πλανήτη (ή ενισχύουν τις εμφύλιες συρράξεις), αλλά τα κράτη τους.

~~{}~~

Εδώ έγκειται άλλη μια αντίφαση: Η προέλευση του Κακού είναι το Κράτος;

Και το Κράτος τι είναι; Κάτι το μεταφυσικό, μια δομή αυτόνομη, πέρα από τον άνθρωπο;

Υπάρχει Κράτος χωρίς ανθρώπους; Υπάρχει Αμερική (ΗΠΑ) χωρίς Αμερικάνους;

Θα ήταν αφέλεια εκ μέρους κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να ισχυριστεί ότι το Κακό θα αφανιστεί αν εξαλειφθούν τα Κράτη (ή ο νεοφιλελευθερισμός). Γιατί το Κακό υπάρχει πολύ πριν από αυτά.

~~{}~~

Κάποιοι πιστεύουν ότι το Κακό είναι στη φύση του ανθρώπου.

Κάποιοι άλλοι ότι είναι έξη, ότι μαθαίνει να ζει με αυτό, λόγω του περιβάλλοντος.

Ερώτηση: Έχουμε το Κακό στο DNA μας ή είναι κάτι επίκτητο, δημιούργημα της φαύλης κοινωνίας;

Να επιχειρήσω μια εξοργιστική υπόθεση:

Ίσως τίποτα από τα δύο, ούτε εγγενές ούτε επίκτητο. Γιατί δεν υπάρχει Κακό.

~~{}~~

Τις προάλλες παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ για τους χιμπαντζήδες (τους Τρωγλοδύτες, τους βίαιους, γιατί υπάρχουν και οι χίπηδες Μπονόμπο).

Μια ομάδα χιμπατζήδων ξεκίνησε μια επιχείρηση κατάληψης νέων εδαφών. Μπήκαν προσεκτικά και αθόρυβα στην περιοχή μιας άλλης ομάδας και την κατάλληλη στιγμή τους επιτέθηκαν. Δεν υπήρχε προειδοποίηση ούτε οίκτος.

Οι αμυνόμενοι (λιγότεροι και πιο αδύναμοι) αιφνιδιάστηκαν και νικήθηκαν. Οι περισσότεροι πρόλαβαν να αποχωρήσουν (έγιναν πρόσφυγες!), αφού οι χιμπαντζήδες δεν κατέχουν την τέχνη του πολέμου ούτε είναι δεμένοι με την «πατρίδα» τους. Χιμπαντζήδων Τρωγλοδυτών πάσα γη τάφος.

Οι επιτιθέμενοι κατάφεραν να σκοτώσουν ένα μικρό. Αυτό το κομμάτιασαν και όλοι έφαγαν από τη σάρκα του.

Ο Αττένμπορο, ο αφηγητής του ντοκιμαντέρ, αναφέρει ότι οι χιμπαντζήδες δεν είναι σαρκοφάγοι, οπότε είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τη σκοπιμότητα του κανιβαλισμού.

Η επίθεση γίνεται για την κατάκτηση εδαφών, για την τροφή, αυτό είναι φυσικό. Και ενώ ο κανιβαλισμός φαντάζει παράλογος, είναι κι αυτός φυσικός, αφού όλα όσα συμβαίνουν, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε, είναι μέρος της φύσης -και τίποτα δεν υπάρχει πέρα από αυτήν.

~~{}~~

Είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι το χειρότερο ζώο. Αυτή η πεποίθηση είναι λανθασμένη, απόρροια του αρνητικού ανθρωποκεντρισμού.

Ο άνθρωπος δεν είναι το περιούσιο ζώο ούτε όμως και το χείριστο ζώο.

Είναι μόνο ένας ζωντανός οργανισμός, μέρος του χαοτικού υπερσυστήματος της Γαίας, η οποία με τη σειρά της ίσως να είναι μια απειροελάχιστη απιθανότητα του μέγιστου συστήματος του σύμπαντος.

Το Σύμπαν, όπως και η Γαία, η Γη, η Φύση, δεν έχει προτιμήσεις. Στη Φύση δεν υπάρχει Καλό ή Κακό ούτε και κάτι το παραφύσιν.

Υπάρχει μόνο εύθραυστη ισορροπία, η οποία συντηρεί τη ζωή.

Η ζωή η ίδια δεν είναι θέμα προσαρμοστικότητας μόνο, αλλά αποτέλεσμα μιας χαοτικής πραγματικότητας, που είναι δύσκολο έως αδύνατο να κατανοήσουμε με τη λειψή μας νόηση.

~~{}~~

Όμως (και εδώ υπεισέρχεται μισή ελπίδα για την ανθρωπότητα) ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που μπορεί να αντιλαμβάνεται την αντίφαση της φύσης του.

Και αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα:

Είναι στη φύση του ανθρώπου να ξεπεράσει τη φύση του;

Θα καταφέρει να κατανοήσει, να τιθασέψει, να χρησιμοποιήσει το παράλογο, την αντίφαση, το Χάος που χορεύει μέσα του για να προχωρήσει;

Ή θα καταποντιστεί μέσα σ’ αυτό;

~~{}~~

Βρισκόμαστε σε οριακό σημείο και η τελική απάντηση θα δοθεί στον αιώνα μας, στον 21ο αιώνα. Αν συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο δεν θα επιβιώσουμε πέρα από το 2100. Η Γη δεν μας χωράει και καθώς καταστρέφουμε αυτή την ισορροπία θα αυτοεξοντωθούμε.

Μόνο ένα άλμα (επιστήμης, τεχνολογίας, ηθικής, πολιτικής, οικολογίας) μπορεί να μας σώσει από το «Κακό» που μας σπρώχνει στον αφανισμό.

Τι θα είναι αυτό το άλμα;

Ο υποφαινόμενος ποντάρει στην επιστήμη.

Ακούω τα δικά σας στοιχήματα. Τώρα που γυρνάει. Τι μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα από τον εαυτό της;

Στην φωτογραφία υποδοχής ο Francis Ford Coppola

Γελωτοποιός
Διαβάστε Περισσότερα »

Διδάγματα από μια κρίση (που δεν θα πάρουμε)

Φίλε Πιτσιρίκο


Νομίζω ότι σήμερα κάποια επιπλέον πράγματα ξεκαθάρισαν. Το πρώτο είναι πως η Βρετανία –έχοντας νωπό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος– δεν βιάζεται, αν και ενδιαφέρεται σφόδρα, να έρθει σε συμφωνία με την Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία.

Τόσο ο Κάμερον όσο –πολύ περισσότερο– κι ο Όσμπορν ξεκαθάρισαν ότι η Βρετανία θα είναι αυτή που θα αποφασίσει την ώρα και την στιγμή όπου θα ενεργοποιήσει το άρθρο 50 του καταστατικού της ΕΕ.

Σε αντίθεση με τους γιαλαντζί αριστερούς του Προτεκτοράτου, το Λονδίνο γνωρίζει καλά ότι ο χρόνος κυλάει υπέρ του.

Φυσικά και δεν είναι ηλίθιοι οι Βρετανοί να πιστεύουν πως οι ίδιοι θα μείνουν αλώβητοι σε αυτό το παιγνίδι, ξέρουν όμως ότι οι απώλειες του αντιπάλου θα είναι πολύ μεγαλύτερες και γνωρίζουν επίσης πως οι ίδιοι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να αναρρώσουν ευκολότερα από αυτούς.

Κι έχουν πολλούς λόγους να το πιστεύουν αυτό ιδίως σήμερα που δύο «άσχετα» μεταξύ τους γεγονότα ήρθαν να γείρουν την πλάστιγγα προς το μέρος τους και να αυξήσουν σημαντικά τις πιθανότητες ενός συμβιβασμού με την ΕΕ που θα είναι προς όφελος των Εγγλέζων.

Το πρώτο από τα δύο αυτά γεγονότα είναι η κερδοσκοπική επίθεση του Τζώρτζ Σόρος όχι στην στερλίνα και στην βρετανική χρηματοπιστωτική βιομηχανία αλλά στην πολυαγαπήμενη μας Deutsche Baaam!

Ο Σόρος λέγεται ότι έβγαλε γύρω στα 10 εκατομμύρια δολάρια ποντάροντας 100 στην πιθανότητα να πέσει η μετοχή της Deutche Bank.

Καθόλου άσχημα, τουλάχιστον για αρχή, αφού κανείς δεν ξέρει τι άλλα κρυφά πονταρίσματα έχει κάνει ακόμα ο κύριος αυτός.

Ο Σόρος, ως γνωστόν, ανήκει στην αγέλη των Λύκων και οι λύκοι επιτίθενται πάντα στο πιο αδύναμο – στο πιο άρρωστο για την ακρίβεια – από τα υποψήφια θηράματά τους.

Το χθεσινό ήταν ένα πολύ άσχημο κι ανησυχητικό σημάδι για την Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία.

Αν μάλιστα συνδυαστεί με την ανάγκη για την ανακεφαλαιοποίηση των νεκροζώντανων Ιταλικών τραπεζών -για την οποία λέγεται ότι θα χρειαστούν 44 δισ. ευρώ-, ο καθένας αντιλαμβάνεται πως κάτω από τον χρυσό θρόνο της Καγκελαρίας έχει τοποθετηθεί μια πυρηνική βόμβα που απειλεί να τινάξει όλο το οικοδόμημα στον αέρα.

Το δεύτερο χαμπέρι που έφτασε στα αυτιά των Γερμανών σήμερα έχει να κάνει με το μέγεθος της αποζημίωσης που συμφώνησαν να καταβάλουν στο Αμερικανικό δημόσιο οι βρομιάρηδες της Volkswagen. Μόνο 11.5 διS. δολάρια!

Μην μου πείτε ότι αν σε αυτό το …ασήμαντο ποσό προστεθεί και η κατάρρευση των πωλήσεων της Γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας στην Μεγάλη Βρετανία (20% των γερμανικών εξαγωγών), θα στηριχθεί η απασχόληση και η ανάπτυξη στην Γερμανία και στην Ευρωζώνη;

Το μόνο λοιπόν που χρειάζεται να κάνει η Βρετανία είναι υπομονή. Να περιμένει 6-8 βδομάδες πριν προχωρήσει στην ενεργοποίηση του άρθρου 50.

Ακόμα καλύτερα θα είναι να ακολουθήσει εκείνο που είπε σήμερα στην συνάντηση με τους Βρετανούς επιχειρηματίες ο υπουργός Οικονομικών Όρσμπορν και προκάλεσε ρίγη ενθουσιασμού σε Βερολίνο και Βρυξέλλες.

Τους υποσχέθηκε πως πρώτα θα υπογραφεί η συμφωνία με την ΕΕ για ελεύθερη πρόσβαση της Βρετανίας στην ενιαία αγορά και μετά θα ενεργοποιήσει το άρθρο 50 για να αρχίσουν οι διαδικασίες της αποχώρησης.

Την ίδια ώρα, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Ομπάμιας δήλωσε πως μια σχέση της Βρετανίας με την ΕΕ είναι εφικτή και έφερε ως παράδειγμα την Νορβηγία.

Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες της απέλπιδας προσπάθειας των «Ευρωπαίων» να πιέσουν το Λονδίνο μέσω …Σκωτίας και Βορείου Ιρλανδίας.

Οι Βρετανοί σιωπούν.

Άλλωστε, όπως πολύ σωστά επισήμανε κι ένας άλλος φίλος, το παλάτι μάλλον δεν ήταν ούτε ουδέτερο, ούτε υπέρ του Bremain.

Σε λίγες βδομάδες οι Γερμανοί θα νιώσουν τι πραγματικά πάει να πει πίεση, όταν θα ακούν τα ουρλιαχτά των Ιρλανδών, των Ολλανδών, των Πολωνών, των Κυπρίων και των Μαλτέζων που θα απαιτούν την υπογραφή νέας συμφωνίας με το ΗΒ το συντομότερο δυνατό.

Δανοί και Σουηδοί δεν πρόκειται να τους ρωτήσουν καν.

H EE αποτελεί πια το έμπρακτο παράδειγμα της κατάλυσης των ιδανικών και των επιτευγμάτων της αστικής δημοκρατίας, αφού καταστρατηγεί τα θεμελιώδη δικαιώματα που αυτή προβλέπει, δηλαδή το δικαίωμα των λαών να επιλέγουν και να ελέγχουν την εκτελεστική εξουσία στην χώρα τους.

Η ΕΕ καταργεί κι αυτή την αντιπροσωπευτική δημοκρατία που γέννησε η Αμερικανική και η Γαλλική επανάσταση 2,5 αιώνες πριν, επιτρέποντας στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών να κυβερνούν με τον τυπικό τρόπο της μαφίας.

Εκβιάζοντας, απειλώντας και λεηλατώντας ανεξέλεγκτα.

Με τους Βρετανούς θα τα βρουν αργά ή γρήγορα.

Είναι προς το συμφέρον και των δυο.

Εκείνους όμως που σκύβουν το κεφάλι θα τους πατήσουν χωρίς να δείξουν έλεος.

Οι τυραννίες δεν μεταρρυθμίζονται. Ανατρέπονται.

Το ισχυρό και ταυτόχρονα αδύναμο σημείο των δολοφόνων αυτών είναι το νόμισμα στο οποίο πληρώνουν και πληρώνονται.

Πολύ γρήγορα στο Βερολίνο, στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες θα συνειδητοποιήσουν ότι το «κοινό νόμισμα» δεν είναι μια παγίδα που στήθηκε μονάχα για τους άλλους.

Είναι και ένας λάκκος μέσα στον οποίο έχουν πέσει και οι ίδιοι.

Κάποιοι θα γελάσουμε πολύ. Η ώρα ζυγώνει. Η εκδίκηση της Γυφτιάς έρχεται!

Φιλιά πολλά από την Εσπερία Ηλίας

Υ.Γ. Στο παρασκήνιο των παραπάνω, έχουμε και την κίνηση για την εκπαραθύρωση του Τζέρεμι Κόρμπιν από την ηγεσία του Εργατικού κόμματος. Μάθημα σπουδαίο για την εναπομένουσα αριστερά σε ολόκληρο τον κόσμο. Αντί ο Κόρμπιν να υπηρετήσει το συμφέρον της εργατικής τάξης και να σεβαστεί την προσωπική του ιστορία, επέλεξε να ακολουθήσει την γραμμή των Μπλαιρικών και τις συμβουλές των θλιβερών απολογητών της ΕΕ που προπαγανδίζουν την ανοησία του «μετασχηματισμού της ΕΕ σε προοδευτική κατεύθυνση».

Ένας εξ αυτών κι ο δικός πρώην και «επιτυχημένος» υπουργός Οικονομικών της ΠΦΑ κ. Γιάνης Βαρουφάκης. Με την φόρα που είχε πάρει πάντως ο Κόρμπιν, είναι απορίας άξιο το πως του γλίτωσαν κι άλλες λαμπρές μορφές της ελληνικής κεντροαριστεράς, όπως, λόγου χάρη, ο Φώτης Κουβέλης και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Εμείς, βέβαια, συνεχίζουμε να κουβεντιάζουμε για το αν είναι ή δεν είναι ακροδεξιοί τύποι σαν τον Τζόνσον και τον Φάρατζ -φυσικά και είναι- και δεν καταδεχόμαστε να κουβεντιάσουμε για το πώς η κεντροαριστερά και η αριστερά στην Ευρώπη έχουν καταντήσει να είναι ο απολογητής του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Η αριστερά που μαζί με τους πλουτοκράτες στρώνουν τον δρόμο στον φασισμό και στον ολοκληρωτισμό. Συνεχίστε λοιπόν, όταν ακούτε για το Brexit, να απαντάτε πως ο Φάρατζ είναι φασίστας. Φασίστας ο Φάρατζ και δημοκράτες οι Γιούνκερ, Σουλτς και Ντάισελμπλουμ.

(Αγαπητέ Ηλία, παρακολουθούμε τους παίκτες του παγκόσμιου καζίνο να παίζουν με τις ζωές μας και καλούμαστε να επιλέξουμε τον αγαπημένο μας παίκτη. Γιατί; Βέβαια, είναι απολαυστικό να βλέπεις τους καπιταλιστές να τρώγονται μεταξύ τους. Ας φαγωθούν. Να μην μείνει ούτε ένας. Και δεν θα τους κλάψει κανείς. Να είσαι καλά, Ηλία.)

pitsirikos
Διαβάστε Περισσότερα »

Δημοψήφισμα τώρα: Έξω απ' την Ε.Ε. - φυλακή λαών

Δημήτρης Πατέλης*


Επιτακτική η ανάγκη να συγκροτηθεί Αντιιμπεριαλιστικό Δημοκρατικό Κοινωνικό και Πολιτικό Μέτωπο Αγώνα που θα εκφράσει και θα προωθήσει τις αντι-Ε.Ε. διαθέσεις.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο (Η.Β.) δεν είναι μια πολιτική είδηση ρουτίνας. Σηματοδοτεί μια ριζική αλλαγή στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων. Διενεργήθηκε με δεδομένο ότι θα λειτουργούσε σαν μια τελετουργική κίνηση ρουτίνας υπό πλήρη έλεγχο, ως μηχανισμός εκτόνωσης και ενσωμάτωσης ποικίλων τάσεων και διαθέσεων και ως διαπραγματευτικό χαρτί για την ενίσχυση του ούτως ή άλλως ειδικού καθεστώτος του Η.Β. εντός Ε.Ε.

Ωστόσο, παρά τη μαζική χειραγώγηση, παρά τη σχεδόν σύσσωμη τοποθέτηση των ηγεσιών των βασικών πολιτικών δυνάμεων υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε., παρ' όλη την ιδεολογική (και όχι μόνο) τρομοκρατία, το 52% των ψηφοφόρων τάχθηκε υπέρ της εξόδου του Η.Β. απ' την Ε.Ε. Η ψήφος αυτή ήταν -όπως δείχνουν τα στοιχεία- κυρίως ταξική, ως αποστροφή του για τις επί δεκαετίες ασκούμενες πολιτικές λιτότητας και αυταρχισμού με τη σφραγίδα της Ε.Ε. στο πνεύμα του θατσερικού δόγματος της “απουσίας εναλλακτικής προοπτικής” (TINA). Κάθε νέο αντεργατικό-αντιλαϊκό μέτρο σε επίπεδο Ε.Ε. παρουσιαζόταν ως διακρατικά επιβεβλημένο χάριν της “ενιαίας Ευρώπης”, σαν να ήταν αναπόδραστο, μη αναστρέψιμο, οριστικό και αμετάκλητο, στο πνεύμα της “μοναδικής επιτρεπτής αλήθειας”, όπως αυτή εκφράζεται από τους νεοφιλελεύθερους προφήτες “των αγορών”... Όποιος τολμούσε να δει κριτικά ή/και να αμφισβητήσει αυτά τα μέτρα και τους θεσμούς, αντιμετώπιζε αποκλεισμό, περιθωριοποίηση και τη χλεύη των “ειδικών και ιθυνόντων”.

Αντιμετωπιζόταν με όρους ιδεολογικής τρομοκρατίας και αδυσώπητης προπαγάνδας από τα μίσθαρνα όργανα του κεφαλαίου και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, ως “ανεδαφικός”, “μη σοβαρός”, “εκτός πραγματικότητας” ή/και “γραφικός”...

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στο Η.Β. (ανεξαρτήτως προθέσεων και ιδεολογίας των ψηφοφόρων) εκ των πραγμάτων συντρίβει τον πυρήνα του όλου οικοδομήματος της Ε.Ε. και των συνακόλουθων δογμάτων-ιδεολογημάτων. Συντρίβει τα όρια μεταξύ επιτρεπτού, εφικτού και αδιανόητου που είχαν επιβληθεί επί δεκαετίες, αναστρέφει το “μη αναστρέψιμο”, καταδεικνύει ως ιστορικά παροδικό και παρωχημένο, τρωτό και ευάλωτο, αυτό που προβαλλόταν και εκλαμβανόταν ως το “μοναδικό σύγχρονο”, ανυπέρβλητο και αιώνιο. Η πάγια “αρραγής ενότητα της Ε.Ε.” είναι πλέον παρελθόν φέρνοντας στην επιφάνεια φυγόκεντρες τάσεις και διαδικασίες διάλυσης-αποσύνθεσης. Κλονίζεται και η πίστη των ανθρώπων στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, στα ΜΜΕ και στην προβεβλημένη καθεστωτική “διανόηση”.

Αυτό δεν είναι από μόνο του μια επαναστατική πράξη. Είναι όμως μια ιστορικής σημασίας καμπή, που δρομολογεί απρόβλεπτες διαδικασίες τόσο σε προοδευτική όσο και σε αντιδραστική κατεύθυνση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά από αυτό το δημοψήφισμα, δεν θα μπορούν να αγνοούνται και να χλευάζονται πλέον εναλλακτικές προτάσεις, προγράμματα και προοπτικές. Ανοίγουν δρόμοι για ευρεία αναζήτηση και ζύμωση.

Η προσπάθεια των κυρίαρχων πολιτικών και ιδεολογικών μηχανισμών να παρουσιάσουν απαξιωτικά τη πλειοψηφία του δημοψηφίσματος ως “λάθος” κάποιων ψηφοφόρων που λοιδορούνται συλλήβδην ως γηραιοί, αμόρφωτοι, παρωχημένοι, αντιδραστικοί, ακροδεξιοί, ξενοφοβικοί κ.ο.κ., είναι ενδεικτική τόσο του πανικού που προκάλεσε το αποτέλεσμα, όσο και της ελιτίστικης αλαζονείας των ιθυνόντων. Σε αυτό το πνεύμα προετοιμάζουν το έδαφος για υποβάθμιση ή και ακύρωση της λαϊκής ετυμηγορίας και για ποικίλες χειραγωγήσεις. Όλοι θυμούνται το πως διαχειρίστηκαν στην Ελλάδα το 61,3% του ΟΧΙ με το ιουλιανό πραξικόπημα του 2015. Βέβαια, το ερώτημα στο δημοψήφισμα του Η.Β. (σε αντιδιαστολή με την ασάφεια του περυσινού ελληνικού) έχει τεθεί με οριακή σαφήνεια.

Ωστόσο, εδώ τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Το Η.Β. δεν είναι μια μικρή χώρα της περιφέρειας της Ευρωζώνης υπό καθεστώς επιτροπείας. Είναι η 5η οικονομική δύναμη στον κόσμο, παγκόσμιας εμβέλειας βιομηχανικό και χρηματοπιστωτικό κέντρο, ισχυρή στρατιωτική και πυρηνική δύναμη, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με παγκόσμια πολιτισμική επιρροή.

Σημαντικό μέρος των εργαζομένων στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες δεν είδε απλώς ως ευχάριστη έκπληξη το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά και ως έναυσμα για τη δρομολόγηση αντίστοιχων διαδικασιών και σε άλλες χώρες.

Μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό, αρχίζουν να διαφαίνονται οι τάσεις και προθέσεις των ιθυνόντων της Ε.Ε. Ψέλλισαν κάποια λόγια περί “ανανέωσης της Ε.Ε.”, θέτουν στο τραπέζι σενάρια ακύρωσης των επιπτώσεων, μακροχρόνιας διαπραγμάτευσης και διευθέτησης της εξόδου του Η.Β., απειλές διάλυσης του ίδιου του Η.Β., κίνησαν ήδη εκστρατεία δυσφήμισης έως και απαγόρευσης των δημοψηφισμάτων κ.ο.κ. Το κύριο που τους απασχολεί είναι η αποτροπή ενός ντόμινο εξόδου χωρών από την Ε.Ε. Το πιο πιθανό είναι να επιδιώξουν αυταρχική περιφρούρηση-περιχαράκωση της εναπομείνασας Ε.Ε.

Άσχετα με το πως θα το διαχειριστούν στο εσωτερικό της χώρας και στην Ε.Ε. τα θεσμικά και εξωθεσμικά όργανα, το ρεύμα του Brexit ήδη έχει εκ των πραγμάτων δρομολογήσει διαδικασίες κλονισμού της ληστρικής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε. και της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Δύο ημέρες μετά το δημοψήφισμα, στην συνάντηση κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης στην Τασκένδη, δρομολογήθηκε η ένταξη στον Οργανισμό της Ινδίας και του Πακιστάν, με το Ιράν, την Αίγυπτο, την Συρία κ.ά. χώρες σε αναμονή. Δρομολογείται δηλαδή η συγκρότηση ενός πόλου που θα περιλαμβάνει το 48% του παγκόσμιου πληθυσμού και 4 πυρηνικές δυνάμεις.

Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη ακριβώς σε αυτή τη συγκυρία που κλονίζεται το οικοδόμημα της Ε.Ε. να τεθεί το αίτημα για τη διενέργεια άμεσα δημοψηφίσματος στην Ελλάδα και στις χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. για την έξοδο από την Ε.Ε.-Ιμπεριαλιστική-ληστρική φυλακή λαών.

Στις χώρες του πυρήνα της Ε.Ε. το πρόβλημα της ολοκλήρωσης τίθεται υπό την ηγεμονία μερίδων της άρχουσας τάξης (εξ ου και η κατ' εξοχήν συντηρητική έως ακροδεξιά επίσημη ιδεολογική έκφραση των αντι-Ε.Ε. τάσεων). Στην περιφέρεια και ιδιαίτερα στη χώρα μας, οι αντι-Ε.Ε. διαθέσεις εκφράζουν εκ των πραγμάτων τους από κάτω, έχουν αντιιμπεριαλιστικό και δημοκρατικό χαρακτήρα, κινούνται κατ' εξοχήν σε αριστερή-προοδευτική κατεύθυνση.

Εν αντιθέσει προς το καθεστώς και τους εκάστοτε "πρόθυμους" πολιτικούς υπαλλήλους του, το 71% των Ελλήνων τάσσεται κατά της ληστρικής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης, κατά της Φυλακής Λαών που λέγεται Ε.Ε. Και όμως, δεν υπάρχει πολιτικός φορέας που να θέτει στόχο άμεσα -χωρίς περιστροφές και προαπαιτούμενα- την έξοδο από Ε.Ε., Ευρώ, Δανειακές συμβάσεις κ.ο.κ. Κάποιοι μάλιστα κάνουν τα πάντα ώστε να μη συγκροτηθεί μέτωπο με τέτοιους στόχους... Τυχαίο;

Είναι λοιπόν σήμερα μοναδική ευκαιρία να διεκδικήσουμε δημοψήφισμα με σαφές ερώτημα: “Παραμονή στην Ε.Ε. ή έξοδος από αυτήν;”. Μόνο έτσι θα δοθεί συνέχεια με σαφήνεια και αγωνιστική κλιμάκωση στο μεγαλειώδες 62% του ΟΧΙ (5.7.2015) που φαλκιδεύτηκε με το ιουλιανό πραξικόπημα. Το ερώτημα αυτό θέτει στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης τον πυρήνα των στρατηγικών επιλογών της άρχουσας τάξης που έχουν οδηγήσει το λαό σε συνθήκες γενοκτονίας. Οι ιδεολογικοπολιτικές ζυμώσεις γύρω από αυτό θα θέσουν επιτακτικά καθήκοντα επιστημονικής επεξεργασίας του μεταβατικού προγράμματος. Θα προσφέρουν τη δυνατότητα για τη συγκρότηση ενός Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου που θα πλαισιώσει αυτό το αίτημα και (χωρίς διχαστικά προαπαιτούμενα) θα στρέφεται κατά του Ευρωατλαντικού άξονα και θα προωθεί τα αιτήματα ενός μεταβατικού εναλλακτικού προγράμματος κομβικών στόχων αποτροπής της καταστροφής, που θα συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού σε ριζοσπαστική-προοδευτική κατεύθυνση με σοσιαλιστική προοπτική.

Έτσι, ώστε να αποτινάξει το ζυγό του Ευρώ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Δ.Ν.Τ., να κατακτήσει διαγραφή του χρέους, των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, λαϊκή κυριαρχία, εθνικό έλεγχο με σχεδιασμό βάσει των λαϊκών αναγκών στη νομισματική και οικονομική πολιτική, εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων στρατηγικής σημασίας, αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων και ριζικό εκδημοκρατισμό όλης της κοινωνίας.

Αυτή η εναλλακτική προοπτική σωτηρίας του λαού δεν συνιστά στροφή σε έναν πρωτόγονο εθνικό απομονωτισμό, αλλά τουναντίον ανάπτυξη διεθνούς συντονισμού του αγώνα και διεθνούς οικονομικής συνεργασίας σε ισότιμη βάση, -ιδιαίτερα με χώρες που βρίσκονται σε αντίστοιχο επίπεδο- και με την αξιοποίηση των παγκόσμιων αντιθέσεων. Είναι σήμερα καθήκον φιλολαϊκό, πατριωτικό, επαναστατικό και διεθνιστικό ταυτόχρονα.

Η διεκδίκηση έκφρασης λαϊκής ετυμηγορίας πρέπει γίνει κομβικό αίτημα του κινήματος, συστατικό στοιχείο άμεσης παρέμβασης για τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού σε επαναστατική κατεύθυνση. Είναι ζωτικής σημασίας η σύμπηξη Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου Αγώνα τώρα! Χωρίς διχαστικά, παρελκυστικά, “αντικαπιταλιστικά” κλπ προαπαιτούμενα, χωρίς (αυτ-)απάτες περί δήθεν αναγκαιότητας αποδέσμευσης από Ε.Ε. μετά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, πέρα από αλλεπάλληλες αναλώσιμες “πρωτοβουλίες” ως άλλοθι για την πρακτικά αντιμετωπική στάση και λοιπά υπονομευτικά προσχήματα...

Αν δεν κινηθούν άμεσα σε αυτή την κατεύθυνση οι κομμουνιστικές, πραγματικά αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις, θα δώσουν την ευκαιρία να σηκώσει τη σημαία των αντι-Ε.Ε. διαθέσεων η ακροδεξιά, καπηλευόμενη τα αισθήματα εθνικής ταπείνωσης. Σε αυτή την περίπτωση, θα φέρουν ιστορική ευθύνη και για τον επικείμενο γενικευμένο εκφασισμό.

*Αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης, μέλος της Συλλογικότητας Αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ της Ανθρωπότητας.

ΕΦ-ΣΥΝ
Διαβάστε Περισσότερα »

Άνοστα μαγειρέματα…

Του Γιώργου Παπαϊωάννου


Ολοκληρώθηκε ο κύκλος συναντήσεων για τον εκλογικό νόμο


Δοκιμή συναινέσεων για το Μαξίμου με αφορμή τις συζητήσεις για τον εκλογικό νόμο. Οι ξεχωριστές συναντήσεις με τους αρχηγούς των κομμάτων ολοκληρώθηκαν χθες και ο Αλ. Τσίπρας έκλινε σε όλους τους τόνους την ανάγκη ευρύτερων συγκλίσεων στο πολιτικό σκηνικό. Οι «αγριάδες» και η αντιδεξιά ρητορεία είναι καλές για να συσπειρώνεται ένα κομματικό ακροατήριο που ψάχνει από κάπου να «πιαστεί», αλλά πιο σημαντικές είναι οι πρόβες συναίνεσης σε οικουμενική ή «κεντροαριστερή» εκδοχή, μιας και είναι σαφές ότι το περιβάλλον σκουραίνει επικίνδυνα για την κυβέρνηση.

Βεβαίως, ο Αλ. Τσίπρας έχει δείξει ότι είναι αποφασισμένος να εξαντλεί κάθε φορά τα όρια που υπάρχουν ώστε να είναι εκείνος ο αποκλειστικός «κυρίαρχος» του παιχνιδιού (του εσωτερικού πάντα παιχνιδιού γιατί για τα σημαντικά αποφασίζουν άλλοι εκτός Ελλάδας). Τώρα όμως, με τη δημοτικότητα τη δική του και της κυβέρνησης σε βαρομετρικά χαμηλά, με ψηφισμένους τους νόμους και νέο τσουνάμι να έρχεται αυτή τη φορά στα εργασιακά, η αναζήτηση εφεδρειών και διάδοχων λύσεων μοιάζει επιβεβλημένη.

Η συναίνεση, βέβαια, θέλει τουλάχιστον δύο. Κανείς, όμως, δεν δείχνει διατεθειμένος να «κάτσει» εύκολα στον Τσίπρα και μάλιστα σε μια στιγμή που η δυναμική του φθίνει διαρκώς. Έτσι, λοιπόν, και με αφορμή των εκλογικό νόμο, οι πολιτικοί αρχηγοί έθεσαν μια σειρά προσκόμματα στις «άτσαλες», είναι αλήθεια, επιθέσεις φιλίας. Ο Κ. Μητσοτάκης αποδίδει ιδιοτέλεια και τακτικιστική διάθεση στην κυβέρνηση και λέει «όχι» σε αναλογικότερο σύστημα, η Φ. Γεννηματά δηλώνει «δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να φύγει η συζήτηση από τα καθημερινά προβλήματα», ενώ ανάλογες ενστάσεις διατυπώθηκαν και από τους υπόλοιπους με περισσότερο «συνεργάσιμο» τον Π. Καμμένο και λιγότερο τον Δ. Κουτσούμπα που δήλωσε ότι δεν βλέπει «βάση για συναίνεση».

Όλοι, λοιπόν, κρατούν τις επιφυλάξεις τους αλλά και δεν κλείνουν τις πόρτες για την αυριανή μέρα, αφού κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει. Το μόνο ίσως ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι η γενικευμένη αστάθεια του πολιτικού συστήματος συνεχίζεται, αφού τα κόμματα που κυβερνούν τσουρουφλίζονται, οι αρχηγοί είναι αναλώσιμοι και τίποτα από όσα ισχύουν σήμερα δεν φαίνεται δεδομένα για αύριο. Η πηγή της αστάθειας, φυσικά, δεν αναζητείται στη σφαίρα του μεταφυσικού, αφού δεν είναι άλλη από τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, όπως πρόσφατα παρατήρησε ακόμα και ο «φίλος» του Έλληνα πρωθυπουργού, Πάμπλο Ιγκλέσιας.

Κρίση εκπροσώπησης


Επιστρέφοντας στα του εκλογικού νόμου, διαπιστώνει κανείς ότι ο κυνισμός επικρατεί, αφού για τη μεταμοντέρνα «κυβερνώσα Αριστερά», όλα αντιμετωπίζονται σαν μια ακόμα παρτίδα με μπόλικες μπλόφες. Ο μαγικός αριθμός της νέας παρτίδας δεν είναι το «121» (που πριν από ενάμιση περίπου χρόνο θα έφερνε την «ελπίδα» μέσω της αδυναμίας εκλογής ΠτΔ), αλλά το «200». Τα 2/3 των βουλευτών, δηλαδή, που είναι απαραίτητα για να περάσουν από τώρα οι όποιες αλλαγές ή έστω για να φανεί μια δυναμική πολιτικών πρωτοβουλιών και συνεργασιών γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ με σχετικά απομονωμένο τον Κ. Μητσοτάκη, εάν εκείνος συνεχίσει να αρνείται τη σύγκλιση, επιδιώκοντας να γίνει ο νέος αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του «παιχνιδιού».

Η κομματοκρατία λοιπόν καλά κρατεί, αφού πρωθυπουργός και λοιποί πολιτικοί αρχηγοί κάνουν σαν να μην καταλαβαίνουν ότι η κοινωνία είναι πλέον «αλλού» και συνεχίζουν να παίζουν ένα έργο με ελάχιστους θεατές. Συναντήσεις πίσω από κλειστές πόρτες, πρωτόκολλο και «πολιτικός πολιτισμός», μαγειρέματα για τα επουσιώδη, δίνουν τον τόνο. Ακόμα και το αίτημα της απλής αναλογικής, πάγια θέση της Αριστεράς, γίνεται αντικείμενο παζαριών και διαστρέφεται, μετατρέπεται σε όχημα πολιτικής επιβίωσης και αυριανών συγκλίσεων πάνω στα ερείπια των σημερινών πολιτικών.

Μα να μη γίνουν κάποιες έστω αλλαγές; Όχι μόνο αλλαγές, μια ολόκληρη δημοκρατική επανάσταση είναι επίκαιρη όσο ποτέ και στο επίκεντρο θα είχε μεγάλες τομές στον τρόπο που οι πολίτες ψηφίζουν, συμμετέχουν, αποφασίζουν. Η μικρή… λεπτομέρεια είναι ότι στο στόχαστρο μιας τέτοιας αλλαγής θα ήταν το ίδιο το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό που σήμερα μαγειρεύει τον εκλογικό νόμο, ενώ έχει ήδη βυθίσει τη χώρα. Η δεύτερη «λεπτομέρεια» είναι ότι μια τέτοια μεγάλη αλλαγή δεν θα έμενε στις λεπτομέρειες για μπόνους και πλαφόν, ούτε καν στην απλή αναλογική, αλλά θα άλλαζε σαρωτικά τον τρόπο που νοείται και ασκείται η πολιτική, που λειτουργούν τα πολιτικά υποκείμενα, που υπάρχει ή δεν υπάρχει η δημοκρατία. Αριστερίστικες υπερβολές; Μάλλον όχι γιατί αυτά είναι σήμερα απαίτηση πλειοψηφικών τμημάτων της κοινωνίας και όχι κάποιων «ρομαντικών» που τα θέλουν όλα. Υποκείμενο αυτής της αλλαγής δεν είναι φυσικά ούτε οι «121», ούτε οι «153», ούτε οι «200», αλλά μερικά εκατομμύρια. Αυτό είναι το δύσκολο της υπόθεσης αλλά και το μοναδικό που θα την έκανε ενδιαφέρουσα.

Δρόμος της Αριστεράς
Διαβάστε Περισσότερα »

Ενοχλητική η Μάγδα Φύσσα!

Αντα Ψαρρά


Δυσανασχετούν διάφοροι επώνυμοι, ακόμα και δημοσιογράφοι, για τις... ακραίες αντιδράσεις της μητέρας και μελών της οικογένειας του Παύλου Φύσσα στο περιθώριο των συνεδριάσεων του δικαστηρίου της Χρυσής Αυγής.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τις ακραίες αυτές αντιδράσεις μιας μητέρας που τελευταία φορά είδε τον γιο της μαχαιρωμένο και νεκρό στα τριάντα του χρόνια. Μια συμμορία δολοφόνων, που οργανωμένα επιτέθηκε στον Παύλο, και ένας μαχαιροβγάλτης, που με την ενισχυτική παρουσία και δράση των μελών της οργάνωσης τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου, έφτασαν να κυκλοφορούν πλέον ελεύθεροι, να έχουν τις δουλειές και τις παρέες τους, να χασκογελούν με τους συνηγόρους τους, να προκαλούν ακόμα και τους μάρτυρες.

Σε ποια άλλη άραγε άγρια δολοφονία φτάνει μετά από τρία χρόνια ο δράστης και οι συνεργοί του, φυσικοί και ηθικοί, να παραμένουν ατιμώρητοι;

Φυσικά και είναι δεδομένο ότι ο νόμος καλά κάνει και δεν προβλέπει μεγαλύτερη προφυλάκιση από αυτήν που εξέτισαν οι κατηγορούμενοι, αν και ο νόμος αυτός έχει πολύ συχνά παρακαμφθεί για πολύ μικρότερα αδικήματα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η Μάγδα Φύσσα και οι δικοί της, όμως, είτε οι λόγοι της καθυστέρησης στην εκδίκαση είναι αντικειμενικοί είτε όχι, συναντούν κάθε δικάσιμο τους δολοφόνους μπροστά τους.

Ποια μητέρα, άραγε, θα αντιδρούσε διαφορετικά;

Ποια μητέρα θα συναντιόταν συνεχώς με τον δολοφόνο του παιδιού της για παραπάνω από τρία χρόνια τώρα και θα παρέμενε ψύχραιμη;

Ποιοι συγγενείς δολοφονημένου θα άκουγαν, χωρίς αντίδραση, τα επιχειρήματα των δραστών μιας τέτοιας επίθεσης περί του ωραρίου εργασίας τους που δεν τους επιτρέπει να παρουσιάζονται στη δίκη;

Οσοι δυσανασχετούν με μια βρισιά ή μια κατάρα που εκστομίζει αυτή η οικογένεια και ειδικά η μητέρα του Παύλου, ας κάνουν τον κόπο, έστω για ένα λεπτό, να μπούνε στη θέση της.

Ας κάνουν τον κόπο να θυμηθούν ακόμα και απαράδεκτες εικόνες προσπάθειας λιντσαρίσματος δολοφόνων από συγγενείς θυμάτων έξω από δικαστήρια και μετά να κρίνουν την αξιοπρέπεια και τη στάση της Μάγδας Φύσσα.

ΕΦ-ΣΥΝ
Διαβάστε Περισσότερα »

Δεν είμαι με κανέναν

Πιτσιρίκος


«Ο Μπόρις Τζόνσον και ο Νάιτζελ Φάρατζ είναι λαϊκιστές».

Θα έχετε ακούσει σίγουρα -ή θα έχετε διαβάσει- αυτή τη φράση. Επίσης, είναι εθνικιστές, ρατσιστές και ακροδεξιοί. Όχι μόνο αυτοί. Τα ίδια -με παραλλαγές- λέγονται για τον Τραμπ, την Λεπέν, τον Γκρίλο και άλλους.

Το «μεγάλο» επιχείρημα είναι ότι δεν μπορείς να συμφωνείς με αυτούς τους ανθρώπους που είναι λαϊκιστές και άλλα πολλά. .

Άρα, αφού δεν συμφωνείς με αυτούς, πρέπει να είσαι με την Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τον Γιούνκερ.

Όχι.

Μπορείς να μην είσαι με κανέναν από αυτούς.

Μπορείς να μην είσαι με ούτε με τους λαϊκιστές και τους εθνικιστές, ούτε με τους νεοφιλελεύθερους φασίστες.

Αλλά μπορείς να χαίρεσαι που σκοτώνονται μεταξύ τους. Αν και στην ίδια μεριά θα είναι στο τέλος όλοι αυτοί.

Τα πράγματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κάπως πιο πολύπλοκα από το να είσαι -αναγκαστικά- με τον έναν ή με τον άλλον.

Δεν έχω καμία διάθεση να υποστηρίξω ανθρώπους σαν τον Φάρατζ αλλά θα πρέπει να δούμε τι τους γεννάει αυτούς τους ανθρώπους.

Θα πρέπει να δούμε τι τους δίνει απήχηση στους πολίτες.

Εκτός αν δεχτούμε πως πάρα πολλοί πολίτες της Ευρώπης τρελάθηκαν και έγιναν ξαφνικά -από μόνοι τους και από τη μια μέρα στην άλλη- φασίστες και ρατσιστές.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αν τα σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα της Ευρώπης δεν είχαν εγκαταλείψει τους πολίτες στη μοίρα τους -αποδεχόμενα ουσιαστικά τον νεοφιλελευθερισμό και τον ολοκληρωτισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης-, άνθρωποι σαν τον Τζόνσον, τον Φάρατζ και την Λεπέν, δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης.

Διαμαρτύρονται για την ύπαρξή τους, αυτοί που τους δημιούργησαν, αυτοί που τους έκαναν κεντρικούς παίκτες της πολιτικής σκηνής.

Έχω γράψει στο παρελθόν πως μπορεί να διαφωνώ σε όλα με την Λεπέν αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω πως κάτι λέει.

Όταν μιλάει η Λεπέν, κάτι λέει στους πολίτες.

Η Λεπέν λέει πως οι Γάλλοι -και οι άλλοι λαοί- πρέπει να πάρουν ξανά την κατάσταση της χώρας τους στα χέρια τους.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά τι λέει;

Τίποτα.

«Θα αλλάξουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση από μέσα».

Προφανώς, θα αλλάξουν την Ευρωπαϊκή Ένωση από μέσα, υπογράφοντας Μνημόνια όπως ο Τσίπρας.

Όλοι είδαμε πόσο άλλαξε η Ευρωπαϊκή Ένωση από την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση.

Τρίζουν τα θεμέλια.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν έχει αντιληφθεί την νέα κατάσταση -είναι κολλημένη σε προηγούμενες δεκαετίες και σε προηγούμενα σχήματα-, με αποτέλεσμα να στρέφεται κατά του εθνικισμού και του ρατσισμού αλλά να μην στρέφεται κατά της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που γεννάει τον εθνικισμό και τον ρατσισμό.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά βλέπει και καταδικάζει τον ρατσισμό του Ευρωπαίου κατά του πρόσφυγα αλλά δεν βλέπει και δεν καταδικάζει τον ρατσισμό που επιβάλλουν οι αγορές.

Μετά, οι αριστεροί ηγέτες απορούν γιατί πολλοί πολίτες συγκινούνται από ανθρώπους όπως ο Φάρατζ, ο Τζόνσον και η Λεπέν, και όχι από αυτούς.

Είμαι πολύ χαρούμενος για την διαμάχη μεταξύ εθνικιστών-ρατσιστών και νεοφιλελεύθερων φασιστών.

Ελπίζω να αλληλοεξοντωθούν, για να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα.

pitsirikos
Διαβάστε Περισσότερα »