Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Το μέλλον του σύμπαντος: Μια φευγαλέα αναλαμπή στο σκοτάδι

Νίκος Πράντζος


Τι θα μπορούσα να κάνω ή να γράψω για να εμποδίσω το πέσιμο της νύχτας;

A.E.Housman, Transcience

Σε απόσταση τριακοσίων χιλιάδων τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από το κέντρο του Γαλαξία μας βρίσκεται ένα μικρό κίτρινο άστρο. Εμφανίστηκε σχετικά αργά μέσα στο μεγαλόπρεπο γαλαξιακό δίσκο, όταν πολλά από τα αστέρια της πρώτης γενιάς είχαν ήδη πεθάνει. Από τη στιγμή που σχηματίστηκε το μικρό αστέρι διαγράφει αδιάκοπα την κυκλική πορεία του γύρω από το κέντρο του Γαλαξία, όπως και δεκάδες δισεκατομμύρια όμοιά του. Παρά την εκπληκτική του ταχύτητα των 800.000 χιλιομέτρων την ώρα περίπου, χρειάζεται 250 εκατομμύρια χρόνια για να διατρέξει την περίμετρο της πελώριας τροχιάς του. Μέχρι σήμερα, κάπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια μετά τη γέννησή του, έχει πραγματοποιήσει λιγότερες από είκοσι περιστροφές. Μια ακολουθία από οκτώ πλανήτες και μυριάδες μικρά ουράνια σώματα το συνοδεύουν πιστά στο μακρύ του ταξίδι, σχηματίζοντας ολόγυρά του ένα αληθινό μικροσύμπαν: το Ηλιακό μας σύστημα.

Από όλα τα μέλη της οικογένειας του Ήλιου μόνο ο τρίτος πλανήτης είδε να αναπτύσσεται στην επιφάνειά του κάποια μορφή ζωής. Σε διάστημα εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων χρόνων διάφορα είδη ζωής, ολοένα πιο πολύπλοκα, κατέκτησαν τους ωκεανούς, τη στεριά και τον αέρα του πλανήτη. Εδώ και μερικά εκατομμύρια χρόνια κάποια από αυτά τα πλάσματα σηκώθηκαν προοδευτικά στα δυο πισινά τους πόδια, χρησιμοποίησαν τα μπροστινά τους μέλη για να χειριστούν όπλα και εργαλεία και ανέπτυξαν ένα φωνητικό σύστημα για να επικοινωνούν μεταξύ τους. Χάρη σε αυτές τις πρωτοφανείς ικανότητες τους μπόρεσαν να επιβληθούν στα άλλα είδη και να διασκορπιστούν σε ολόκληρη σχεδόν την επιφάνεια του πλανήτη.

Σηκώνοντας τα μάτια τους στο νυκτερινό στερέωμα τα δίποδα πλάσματα αντίκρισαν χιλιάδες φωτεινά σημεία να περιστρέφονται γύρω από τη Γη, που θεωρούσαν κέντρο του Σύμπαντος. Για πολύ καιρό προβληματίστηκαν πάνω στη φύση αυτών των σημείων. Επρόκειτο άραγε για θεότητες που πηγαινοέρχονταν στο ουράνιο βασίλειό τους ή ήταν απλά και μόνο πυρακτωμένα βράχια; Ή μήπως ήταν τρύπες σε ένα σκοτεινό πέπλο, μέσα από τις οποίες μπορούσε να δει κανείς το θεϊκό πυρ που περιέβαλλε το Σύμπαν; Και αν κάπου ανάμεσα σ’ αυτά τα φωτεινά σημεία υπήρχε μια γη σαν την δική τους, θα ζούσαν κι εκεί άραγε πλάσματα όμοιά τους, ικανά να στρέφουν το βλέμμα τους στον ουρανό;

Σιγά-σιγά τα δίποδα πλάσματα ξεπέρασαν το στάδιο του μύθου και αντιλήφθηκαν ότι ούτε η Γη, ούτε ο Ήλιος τους βρίσκονται στο κέντρο του Σύμπαντος. Κατάλαβαν επίσης ότι οι νόμοι της φύσης που ισχύουν «εδώ κάτω» στη Γη ισχύουν και «εκεί πάνω» στον ουρανό κι ότι τα φωτεινά σημεία ήταν μακρινοί ήλιοι που βρίσκονταν πολύ πιο πέρα από ότι οι προγονοί τους μπορούσαν να φανταστούν. Το μεγαλύτερο ωστόσο σοκ ήρθε όταν συνειδητοποίησαν ότι το είδος τους, παρά την προφανή διανοητική υπεροχή του ως προς όλα τα άλλα είδη του πλανήτη, είναι στενά συνδεδεμένο με αυτά, μέσα από μακροχρόνιες και πολύπλοκες εξελικτικές διαδικασίες, που ακόμη και σήμερα δεν έχουν γίνει απόλυτα κατανοητές. Εξίσου εντυπωσιακή αποδείχτηκε και η σύνδεσή του γήινου κόσμου τους με τα μακρινά αστέρια, ο θάνατος των οποίων είναι απαραίτητος ώστε από τα βαριά υλικά που εκτινάσσονται στο μεσοαστρικό χώρο να μπορούν να σχηματιστούν πλανήτες και πάνω τους, σε μια τουλάχιστο περίπτωση, η ζωή.

Λίγο αργότερα, τα πλάσματα αυτά κατάλαβαν ότι όχι μόνο τα αντικείμενα γύρω τους (ποτάμια και βουνά, ήπειροι και θάλασσες, πλανήτες κι αστέρια) γεννιούνται, μεταβάλλονται και πεθαίνουν, αλλά κι ολόκληρο το Σύμπαν εξελίσσεται, οι ιδιότητες του αλλάζουν, με τρόπο που ευνοεί την ανάπτυξη της πολυπλοκότητας, και τελικά, της ζωής και της νόησης. Από ένα μικρό σχετικά αριθμό στοιχειωδών σωματιδίων (πρωτόνια, νετρόνια, ηλεκτρόνια, φωτόνια, νετρίνα) που υπήρχαν στο υπέρπυκνο και υπέρθερμο αρχέγονο Σύμπαν πριν 14 δισεκατομμύρια χρόνια, σχηματίστηκαν σταδιακά οι ελαφροί πυρήνες (μέσα στα πρώτα λεπτά), τα πρώτα άτομα (έπειτα από τριακόσιες χιλιάδες χρόνια), τα πρώτα αστέρια (έπειτα από μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια) και οι πρώτοι γαλαξίες (σχηματισμοί από δισεκατομμύρια αστέρια και μεσοαστρικό αέριο). Η δημιουργία των σχηματισμών αυτών (πυρήνες, άτομα, μόρια, κόκκοι σκόνης, πλανήτες, αστέρια, γαλαξίες) έγινε κάτω από την επίδραση των θεμελιωδών δυνάμεων της φύσης (πυρηνική, ηλεκτρομαγνητική, βαρύτητα) και μπόρεσε να πραγματοποιηθεί επειδή η βαρύτητα συνθλίβει τοπικά την ύλη και δημιουργεί αστέρια που εκπέμπουν ενέργεια στο κοντινό περιβάλλον τους: είναι οι διαφορές θερμοκρασίας που επιτρέπουν την εμφάνιση της πολυπλοκότητας.

Το υπέρτατο στάδιο της εξελικτικής αυτής πορείας, από ότι γνωρίζουν σήμερα τα δίποδα όντα, συνέβη πάνω στον πλανήτη τους. Κάπου 7 δισεκατομμύρια χρόνια μετά τον σχηματισμό του γαλαξία τους, σχηματίστηκε ο Ήλιος τους, ζεσταίνοντας με την ενέργεια των θερμοπυρηνικών του αντιδράσεων το πλανητικό του σύστημα. Ωστόσο, μόνο ο τρίτος πλανήτης βρισκόταν σε απόσταση τέτοια που η θερμότητα του Ήλιου να επιτρέπει στην επιφάνειά του την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή, και συνεπώς την εμφάνιση ζωής. Κάπου 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια χρειάστηκαν οι μονοκύτταροι οργανισμοί που σχηματίστηκαν στον αρχέγονο ωκεανό του πλανήτη για να εξελιχθούν σε οργανισμούς σκεπτόμενους, που να αναρωτιούνται για την προέλευσή τους και την ιστορία του κόσμου τους.

Η ανασύσταση της ιστορίας του Σύμπαντος, που πραγματοποιήθηκε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, αποτέλεσε ένα από τους μεγαλύτερους θριάμβους στα χρονικά της Επιστήμης. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η ιστορία αυτή, με το αέναο πέρασμα από το απλό στο διαρκώς πιο περίπλοκο, υποδεικνύει ότι αντίστοιχες διαδικασίες θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν και στο μακρινό μέλλον, παράγοντας ανεπτυγμένες μορφές ζωής και νόησης πέρα από τη φαντασία μας κι ένα Σύμπαν πολύ πιο θαυμαστό από αυτό που αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Είναι όμως έτσι; Οι σημερινές μας γνώσεις μας λένε πως όχι.

Ήδη στα μισά του 19ου αιώνα, η επιστήμη της Θερμοδυναμικής έδειχνε ότι σε οποιοδήποτε κλειστό σύστημα η ενέργεια δεν μπορεί παρά να υποβαθμίζεται συνεχώς και η εντροπία να αυξάνει (σύμφωνα με τον περίφημο 2ο νόμο), κάτι που οδήγησε το Γερμανό φυσικό Clausius να γράψει «…όσο περισσότερο το Σύμπαν πλησιάζει την κατάσταση μέγιστης εντροπίας, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες σημαντικών αλλαγών... καμιά αλλαγή δε θα μπορέσει στη συνέχεια να συμβεί και το Σύμπαν θα περιέλθει σε οριστικό θάνατο…».

Οι φυσικοί του 19ου αιώνα δεν μπορούσαν να καθορίσουν χρονικά το θερμικό θάνατο του Σύμπαντος, γιατί δε γνώριζαν ούτε τις ενεργειακές πηγές των άστρων ούτε τις αρχές της γαλαξιακής εξέλιξης. Σήμερα ξέρουμε ότι μόλις το ένα δέκατο του αερίου που υπήρχε αρχικά στο Σύμπαν έχει μετατραπεί σε αστέρια, ενώ το υπόλοιπο αιωρείται μέσα και γύρω από τους γαλαξίες. Άλλο τόσο περίπου υπολογίζεται ότι θα σχηματίσει άστρα στις επόμενες δεκάδες δισεκατομμύρια χρόνια. Ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος του, που βρίσκεται ανάμεσα στους γαλαξίες, θα εξακολουθήσει να αραιώνει εξαιτίας της συμπαντικής διαστολής χωρίς η βαρύτητα να μπορέσει ποτέ να το συμπυκνώσει.

Η συνέχεια των γεγονότων αποδίδεται γλαφυρότατα από τον περίφημο συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας και εκλαϊκευτή Arthur C. Clarke στο βιβλίο του: Το Προφίλ του μέλλοντος, γραμμένο το 1953: «… Ο Γαλαξίας μας διανύει τώρα τη σύντομη άνοιξη της ζωής του, μια άνοιξη μεγαλόπρεπη χάρη στην παρουσία λαμπερών ασπρογάλαζων αστεριών, όπως ο Βέγας και ο Σείριος αλλά και (σε μια πιο περιορισμένη κλίμακα) ο ίδιος ο Ήλιος μας. Όμως η πραγματική ιστορία του Σύμπαντος θα αρχίσει μετά το τέλος της φλογερής νεότητας αυτών των άστρων. Θα είναι μια ιστορία που θα φωτίζεται μόνο από την αδύναμη ερυθρή και υπέρυθρη λάμψη των μικρών αστεριών, που θα είναι σχεδόν αόρατα στα μάτια μας. Και ωστόσο το σκοτεινό θέαμα αυτού του σύμπαντος θα μπορούσε να φαίνεται πανέμορφο και γεμάτο χρώματα στα παράξενα πλάσματα που θα κατάφερναν να προσαρμοστούν και να το συνηθίσουν. Θα ξέρουν ότι μπροστά τους απλώνονται όχι τα εκατομμύρια χρόνια των γεωλογικών μας εποχών ούτε τα δισεκατομμύρια χρόνια της ζωής των συνηθισμένων άστρων αλλά στην κυριολεξία τρισεκατομμύρια έτη. Όμως θα μας ζηλεύουν εμάς που λουζόμαστε στη φωτεινή λάμψη της Δημιουργίας, γιατί είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε το Σύμπαν όταν ακόμη ήταν νέο…».

Πράγματι, σε μερικά τρισεκατομμύρια (1012) χρόνια από τώρα, ακόμη και τα μικρότερα αστέρια, όπως ο Εγγύς του Κενταύρου, το πλησιέστερο μας μετά τον Ήλιο, θα έχουν σβήσει. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρόκειται να υπάρχουν μελλοντικές αλλαγές, όπως φοβόταν ο Clausius. Ανεπαίσθητες, στη δική μας χρονική κλίμακα, διεργασίες θα εξακολουθήσουν να μεταβάλλουν την όψη του Σύμπαντος. Όμως, σε αντίθεση με τη μέχρι τώρα εξέλιξη, οι αλλαγές αυτές θα αποδομούν συστηματικά την ύλη, σε ολοένα και απλούστερες μορφές.

Σε μια πρώτη φάση, τον κυρίαρχο ρόλο θα εξακολουθήσει να παίζει η βαρύτητα, η μοναδική δύναμη με ουσιαστικά άπειρη ακτίνα δράσης, που θα διαλύσει, αργά αλλά σταθερά, τις δομές που είχε «χτίσει» ως τότε: πλανητικά και αστρικά συστήματα, γαλαξίες και σμήνη γαλαξιών. Μέσα από ένα είδος αστρικού μπιλιάρδου, τα κεντρικά μέρη των συστημάτων αυτών θα χάνουν βαρυτική ενέργεια μέχρι να συγχωνευτούν σε γιγάντιες μαύρες τρύπες, ενώ οι περιφερειακές μονάδες θα κερδίζουν ενέργεια και θα εκτινάσσονται στο αχανές διαστελλόμενο Σύμπαν. Έπειτα από 1027 χρόνια δεν θα υπάρχουν παρά μεμονωμένα αντικείμενα (αστρικές και γαλαξιακές μαύρες τρύπες, αστρικά πτώματα, πλανήτες, αστεροειδείς, κόκκοι σκόνης) που θα ακολουθούν τους μοναχικούς τους δρόμους ξεμακραίνοντας το ένα από το άλλο σύμφωνα με το ρυθμό της διαστολής.

Σε ακόμη μεγαλύτερη χρονική κλίμακα, ένα φαινόμενο γνωστό από την κβαντική μηχανική που περιγραφεί τον μικρόκοσμο των υποατομικών σωματιδίων, το «φαινόμενο σήραγγας» (tunnel effect) θα εξατμίσει σταδιακά όλα τα εναπομείναντα μακροσκοπικά αντικείμενα, αφού τα μετατρέψει αρχικά σε μαύρες τρύπες. Κι αυτές με τη σειρά τους θα εξατμισθούν, μετατρέποντας τη μάζα τους σε ακτινοβολία, σύμφωνα με τη θεωρία που διατύπωσε το 1973 ο Βρετανός φυσικός Steven Hawking. Οι διαδικασίες του φαινόμενου σήραγγας είναι τόσο αργές που ο χρόνος εξάτμισης των μεγαλύτερων γαλαξιακών μαύρων τρυπών υπολογίζεται σε 10100 χρόνια, ενώ ο χρόνος μετατροπής των αστρικών πτωμάτων σε μαύρες τρύπες σε (1010)76 χρόνια. Πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα για το μεγαλύτερο αριθμό που υπολογίστηκε στη φυσική και είναι σίγουρα ασύλληπτος για τον ανθρώπινο νου.

Η σύγχρονη κοσμολογία μας αποκάλυψε λοιπόν ένα μέλλον πολύ πιο περίπλοκο, πολύ πιο πλούσιο σε γεγονότα και με διάρκεια ασύλληπτα μεγαλύτερη από αυτή που θα μπορούσε να φανταστεί η φυσική του 19ου αιώνα. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα της μακράς πορείας του δε διαφέρει πολύ από την εικόνα του θερμικού θανάτου. Σχεδόν όλη η ύλη θα μετατραπεί σε αραιή και ψυχρή ακτινοβολία, ενώ ελάχιστα στοιχειώδη σωματίδια θα αιωρούνται διάσπαρτα στην απέραντη νύχτα του διαστελλόμενου Σύμπαντος σε μια θερμοκρασία πολύ κοντά στο απόλυτο μηδέν. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση δύσκολα μπορεί κανείς να αποφύγει απαισιόδοξες σκέψεις σαν αυτές που τόσο εύστοχα διατύπωσε ο άγγλος φιλόσοφος Bertrand Russell στο περίφημο χωρίο του: «…όλα τα έργα του παρελθόντος, όλη η έμπνευση και η μεγαλοφυΐα του ανθρώπινου είδους, καθώς και κάθε ανθρώπινο επίτευγμα προορίζονται να εξαφανιστούν· ο ναός των κατορθωμάτων του ανθρώπου είναι καταδικασμένος να θαφτεί κάτω από τα ερείπια ενός Σύμπαντος που καταρρέει – όλα αυτά είναι τώρα τόσο βέβαια που κανένα φιλοσοφικό σύστημα δεν μπορεί να τα αγνοήσει…».

Αντίθετα, ο Herbert G. Wells, συγγραφέας της Μηχανής που ταξιδεύει στο χρόνο και πατέρας της σύγχρονης επιστημονικής φαντασίας, σε μια διάλεξη στο Βασιλικό Ινστιτούτο του Λονδίνου με θέμα την «Ανακάλυψη του μέλλοντος» το 1902, εξέφρασε την εμπιστοσύνη του στο μέλλον του ανθρώπινου είδους, αν και ήταν αναγκασμένος να παραδεχτεί ότι οι τότε υπάρχουσες ενδείξεις συνηγορούσαν για το αντίθετο: «Και τελικά είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Ήλιος μας μια μέρα θα σβήσει …ότι η Γη μας θα καταλήξει νεκρή και παγωμένη, όπως και κάθε έμβιο ον… ότι το ανθρώπινο είδος είναι καταδικασμένο να εξαφανιστεί. Από όλους τους εφιάλτες μου αυτός είναι ο πιο πειστικός. Κι όμως δεν τον πιστεύω, γιατί θεωρώ ότι ο κόσμος έχει ένα νόημα κι ο άνθρωπος έναν προορισμό. Όσοι κόσμοι κι αν παγώσουν και όσοι ήλιοι κι αν σβήσουν, στα βάθη της ύπαρξής μας θα αναδεύεται πάντα κάτι που μου φαίνεται αδύνατο να χαθεί…».

Παρόμοια αισιοδοξία δείχνει και ο φυσικός του Princeton Freeman Dyson, στο περίφημο άρθρο του που θεμελίωσε την επιστημονική εσχατολογία το 1979: «…όσο μακριά κι αν πάμε στο μέλλον, θα βρίσκουμε πάντα καινούρια πράγματα να συμβαίνουν, καινούριους κόσμους για εξερεύνηση, νέες πληροφορίες να καταφτάνουν, κι ένα χώρο που συνεχώς θα διευρύνεται για τη ζωή, τη συνείδηση και τη μνήμη… ένα Σύμπαν με πλούτο και πολυπλοκότητα χωρίς όρια, αιώνια ζωντανό…».

Οι σκέψεις αυτές πάνω στο μακρινό μέλλον του Σύμπαντος δεν έχουν καμία πρακτική σημασία και εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από το τωρινό επίπεδο των γνώσεων μας. Καινούριες θεωρητικές ανακαλύψεις ίσως μας οδηγήσουν σε μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Από φιλοσοφική ωστόσο άποψη, θα είναι χρήσιμο να συγκρατήσουμε, έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού μας, την ιδέα ότι η θαυμαστή πολυπλοκότητα του κόσμου που μας περιβάλλει και που μας αποκάλυψε η σύγχρονη επιστήμη, μπορεί να μην αποτελεί παρά μια φευγαλέα, ασήμαντη, στιγμή στην ιστορία του Σύμπαντος. Ακόμη κι αν είναι έτσι όμως, θα πρόκειται για μια « στιγμή » τόσο, μα τόσο, πολύτιμη…

Βόλος, Ιούλιος 2016

*Δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο 2016 στο πανηγυρικό 100ο τεύχος του περιοδικού ΟΥΡΑΝΟΣ της Εταιρείας Αστρονομίας και Διαστήματος

artinews.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

Μια υπουργός Υγείας ασχημονεί*

Αλέξανδρος Αρδαβάνης


Πάνε μέρες που με τριγυρνούσαν περίεργες σκέψεις για τον Εbola. Όπως φίδι που περιφέρεται γύρω από γάλα. Η νέα «απειλή». Μετά τις γρίπες των πτηνών, των χοίρων, τις τρελές αγελάδες και όλα τα συναφή όπλα της τρομοκράτησης και του μαντρώματος των ανθρωπο-προβάτων στη στάνη. Αλλά και της συναρτημένης με τις «επιδημίες» οργιαστικής κερδοσκοπίας.

Ώσπου ξαφνικά έπεσα στην κυρία υπουργό με το όνομα-γλωσσοδέτη. Στο διαδίκτυο, η ευτραφεστάτη κυρία Rimantė Šalaševičiūtė, υπουργός Υγείας της Λιθουανίας, προτείνει πως «η ευθανασία θα μπορούσε να αποτελεί μία χρήσιμη εναλλακτική για όσους δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη και πάσχουν από βαριές ασθένειες». Για να διευκρινίσει αμέσως μετά τις πρώτες σφοδρές αντιδράσεις ότι αναφερόταν σε αυτούς που «δεν θέλουν να ταλαιπωρούν τους συγγενείς τους και να υποφέρουν τόσο αυτοί όσο και οι ίδιοι».

Το όνομά της θα θαφτεί σύντομα στη λήθη αλλά όχι και η απεχθής φυσιογνωμία και τα λεγόμενά της αφού η εποχή που διανύουμε βρίθει ομοειδών συμφραζομένων της κυρίας. Η αποσαφήνιση του τοπίου προχωρεί ταχύρρυθμα και προτάσεις αυτού τού είδους αποτελούν φωτοβολίδες αναγνώρισης του πεδίου πριν αρχίσει ο επιλεκτικός βομβαρδισμός∙ των «περιττωμάτων» της παγκόσμιας κοινωνίας, πενήτων και αποκλήρων.

Έτσι δε γίνεται πάντα; Κάποιοι -αόρατοι- βάζουν κάποιους με περγαμηνές ακαταλόγιστου -λόγων και πράξεων- να προαναγγείλουν τα σχεδιαζόμενά τους. Βολιδοσκοπούν τις αντιδράσεις και ύστερα τους μαζεύουν. Έχουμε πλήθος ταυτοσήμων παραδειγμάτων και στο καθ’ ημάς κρατίδιο της νοτιοανατολικής Ευρώπης, πεδίο βολής και δοκιμών πολλών ιδεολογημάτων της επικρατούσας παγκόσμιας «Μάστιγας του Θεού». Αλήθεια, τι διαφορετικό είπε η εν λόγω κυρία από το ευφυολόγημα πρώην υπουργού μας περί μη συμβατής με την επιβίωση του ασφαλιστικού συστήματος μακροζωίας των Ελλήνων; Βολίδες κρότου-λάμψης των κυριάρχων είναι όλα αυτά. Και προειδοποιήσεις για το καθεύδον πλήθος -αν τις εισπράξει εγκαίρως.

Την επομένη μπήκε στο γραφείο κουτσαίνοντας και υποβασταζόμενη από τους γονείς μια μαυριδερή κοπέλα. Νόσος von Recklinghausen∙ υδροκέφαλος, αμέτρητες ουλές εγχειρίσεων, πολλαπλά κατάγματα και δύο διαμαντένια ρυάκια δακρύων στα αναιμικά μάγουλα. Όμως, ένα μυαλό λαμπερό. Σωριάστηκε αποκαμωμένη στην καρέκλα.

Δεν αντέχω άλλο, είπε. Ιδού μια πρώτης τάξεως υποψηφιότητα ευθανασίας σκέφτηκα. Ας μην είναι πολύ φτωχούλα, ας έχει ασφάλιση -ακόμα… Τι μπορεί να περιμένει από αυτό το πλάσμα η κοινωνία μας; Ίαση; Παραγωγικότητα σε κάποια εργασία; Ασφαλιστικές εισφορές; Αστεία πράγματα! Δαπάνες μόνο. Για φάρμακα, υλικά, νοσηλείες αλλεπάλληλες, φυσικοθεραπείες και πάει λέγοντας. Σκέφτεστε: μα δε μίλησε για τέτοιες περιπτώσεις η κυρία υπουργός από το άλλο κρατίδιο της Ευρώπης∙ για ανασφάλιστους και φτωχούς μίλησε. Αλλά, επιμένω, δε θ’ αργήσει η σειρά ανιάτων και αναπήρων.

Το Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4 (Aktion T-4) ήταν το επίσημο όνομα του προγράμματος Ευγονικής της Ναζιστικής Γερμανίας. Με απόφαση του Χίτλερ, υπό το πρόσχημα της ευθανασίας, πάνω από διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι στη Γερμανία και τις κατεχόμενες περιοχές, χαρακτηρισμένοι ως σωματικά ή διανοητικά ανάπηροι θανατώθηκαν ή στειρώθηκαν∙ προκειμένου να παραχθεί ή να διαφυλαχθεί το ανώτερο γένος ανθρώπων, η Αρία φυλή. «Φόνοι από οίκτο για τους χαραμοφάηδες» ονομάστηκαν.

Βέβαια το κίνημα της Ευγονικής δε γεννήθηκε στη Γερμανία αλλά στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ και επεκτάθηκε στην Ευρώπη, με χρηματοδότηση και του Ιδρύματος Ροκφέλερ. Ο διαβόητος Μένγκελε υπήρξε «υπότροφος» του Ιδρύματος στα γερμανικά προγράμματα ευγονικής πριν πάει στο Άουσβιτς. Μα τότε ήταν αλλιώς, θα πείτε. Μακάρι. Φοβάμαι όμως, πολλοί φοβόμαστε πια, πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται όχι ως φάρσα αλλά ως τραγωδία.

Καταφεύγω στο εγγύς παρελθόν. Ο Βάσκος φιλόσοφος Μιγκέλ ντε Ουναμούνο είχε το σθένος να ταπεινώσει τον θανατολογούντα στρατηγό του Φράνκο Μίλιαν Αστράυ λέγοντας: «Ο στρατηγός είναι ένας ανάπηρος πολέμου. Και ο Θερβάντες ήταν ανάπηρος πολέμου. Ένας ανάπηρος που δεν έχει το πνευματικό μεγαλείο του Θερβάντες συνήθως προσπαθεί να βρει ανακούφιση ακρωτηριάζοντας ό,τι μπορεί γύρω του». Προεκτείνω: άνθρωποι με τον θάνατο ριζωμένο στην ψυχή τους, ανακουφίζονται σκορπίζοντάς τον γύρω τους.

Η μικρή άρρωστη πάντως νοσηλεύτηκε, όπως και άλλοι πολλοί που καταφεύγουν σε ό,τι έχει μείνει από το Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Αν και ό,τι προλάβουμε. Γιατί κοιτώντας γύρω νιώθουμε πως ο τρίτος μεγάλος πόλεμος έχει ήδη αρχίσει και οι «παράπλευρες απώλειες» από» ευθανατουμένους» αποκλήρους θα μοιάζουν ασήμαντο χιλιοστημόριο της καταιγίδας των μαζικών θανατώσεων. Γύρω μας πύκνωσαν τα σημάδια. Από τις πρώτες εκρήξεις των εκκαθαριστικών βομβών έχει μείνει η ηχώ και ο κουρνιαχτός. Να αντισταθούμε στη βαρβαρότητα για όσο έχουμε ακόμα εφεδρείες∙ κυρίως όμως μετά την εξάντλησή τους.

Απέθαντος ο φασισμός; Αθάνατη ας είναι η αντίσταση σε αυτόν.

*Γραμμένο πριν δύο χρόνια. Είναι ακόμα επίκαιρο;

presspublica.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

Ο όρος «καρτέλ ενημέρωσης»… τώρα δικαιώνεται

Κοινωνία


Για χειραγώγηση της ενημέρωσης με όρους καρτέλ κάνει λόγο η ΕΣΗΕΑ σε ανακοίνωσή της χαρακτηρίζοντας παράλληλα τη διαδικασία αδειοδότησης σαν «κακοστημένου ριάλιτι».

Η Ένωση Συντακτών επισημαίνει ότι κυβέρνηση και δήθεν δυσαρεστημένοι ολιγάρχες παίζουν ένα κοινό παιχνίδι το οποίο μεταξύ άλλων θα επιτρέψει σε ορισμένους από τους αποχορύσαντες να διαγράψουν χρέη δεκάδων εκατομμυρίων.

Ολόκληρη η ανακοίνωση:

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ


Με όρους ενός κακοστημένου ριάλιτι, η κυβέρνηση προσποιείται ότι αντιμετωπίζει τη διαπλοκή αλλά με τους εκπροσώπους των οικονομικών συμφερόντων, να προσχωρούν πρόθυμα στη διαδικασία –ανεξάρτητα αν την καταγγέλλουν– για την αδειοδότηση τεσσάρων τηλεοπτικών καναλιών.

Με άλλοθι την τακτοποίηση ενός τηλεοπτικού τοπίου 27ετούς ανομίας, βγάζει τώρα στο σφυρί το δικαίωμα ενημέρωσης της κοινής γνώμης, που το παραδίδει σε όποιον πληρώσει τα περισσότερα.

Με εκκωφαντικό τον παραμερισμό του ΕΣΡ από τη διαδικασία αδειοδότησης και με πρόσωπα της αγοράς, που δηλώνουν απλώς ότι διαθέτουν βαρύ χαρτοφυλάκιο, επιλέγει η κυβέρνηση τους 4 της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Η εξέλιξη αυτή –ή ενδεχομένως η όποια συμφωνία– οδηγεί σε τρίτο κύκλο ανεργίας για δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικούς, που είναι τα άμεσα θύματα της πολιτικής δημοπρασίας, όπως ομολογεί και η ίδια η κυβέρνηση με τον non paper, που διακίνησε και στο οποίο μιλάει για 1.000 ακόμη απολύσεις.

Η χειραγώγηση της ενημέρωσης με όρους καρτέλ είναι μια επίπτωση που μόνο την κοινωνία θα πλήξει. Δίνει, όμως, διέξοδο σε παλιούς καναλάρχες να βγουν από το κάδρο, δήθεν δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση, αλλά με χρέη δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, που έχουν απέναντι στους εργαζόμενους, στα ασφαλιστικά ταμεία και στις τράπεζες που πάνε να χαθούν μαζί με τα παλιά τεφτέρια.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ από την πρώτη στιγμή της συζήτησης στη Βουλή για το νόμο (Οκτώβριος 2015), που οδήγησε σε αυτές τις εξελίξεις, αντέδρασε κηρύσσοντας απεργιακές κινητοποιήσεις επισημαίνοντας από τότε τη διαφωνία του, τονίζοντας ότι πλήττεται ευθέως η πολυφωνία ενώ κινδυνεύουν να χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Η ΕΣΗΕΑ οφείλει, επομένως, να επαναλάβει τις πάγιες θέσεις της:

Απαιτεί την κατοχύρωση της πολυφωνίας.

Επιμένει στη θεσμοθέτηση των κανόνων που απουσιάζουν και που πρέπει να διασφαλίζουν την απόλυτη διαφάνεια στην ιδιοκτησία των ΜΜΕ, ύστερα μάλιστα από 27 χρόνια αυθαιρεσίας και διαπλοκής, που μονίμως καταγγέλλουν οι δημοσιογράφοι.

Είναι αντίθετη σε οποιαδήποτε απόπειρα συγκέντρωσης των ΜΜΕ, είτε αυτή συνδέεται με την επιχειρηματικότητα, είτε επιδιώκεται από πολιτικές.

Απαιτεί την πλήρη διασφάλιση των θέσεων εργασίας και τη νομοθετική κατοχύρωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των δημοσιογράφων, με ΣΣΕ και Κώδικα Δεοντολογίας, κάτι που απουσιάζει προκλητικά από το νόμο.

Καταγγέλλει ότι με τις διαδικασίες που προωθούνται απειλείται, αν δεν καταργείται, η αυτοτέλεια και η αυτονομία του δημοσιογραφικού λειτουργήματος.

Η ενημέρωση είναι ζήτημα Δημοκρατίας και δεν μπαίνει σε δημοπρασία.

ΕΣΗΕΑ

Και το tweet της ημέρας




info-war.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

«Σα να σου μιλάει»

Επιστήμη


Τα σκυλιά και οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις ίδιες περιοχές του εγκεφάλου για την επεξεργασία των λέξεων, υποδεικνύει νέα έρευνα, δημοσιευμένη στο επιστημονικό περιοδικό «Science».

Σύμφωνα με την έρευνα τα σκυλιά μπορούν να αντιληφθούν, μέχρι ένα βαθμό, εκτός από τα λόγια και τον τρόπο με τον οποίο τους μιλάμε.

«Όταν ο ανθρώπινος εγκέφαλος επεξεργάζεται το λόγο, οι διεργασίες κατανέμονται σε διαφορετικές περιοχές. Το αριστερό ημισφαίριο επεξεργάζεται το νόημα των λέξεων, ενώ το δεξί το ύφος. Στη συνέχεια και οι δύο πληροφορίες ενώνωνται και συνιστούν ένα ενιαίο νόημα» αναφέρει ο επικεφαλής της έρευνας Αττίλα Άντικς.

Το ίδιο μοτίβο γνωστικής διαίρεσης παρουσιάζεται και στα σκυλιά, σύμφωνα με εγκεφαλογραφήματα που διεξήγαγαν οι ερευνητές.

Ενώ οι διεργασίες όμως είναι διακριτές, τα σκυλιά αντιλαμβάνονται ότι επαινούνται μόνο όταν οι λέξεις ταιριάζουν με το ανάλογο ύφος προσφώνησης.

Η έρευνα φαίνεται να επιβεβαιώνει την υπόθεση ότι τα σκυλιά απέκτησαν την ικανότητα να επεξεργάζονται το λόγο νωρίτερα από ότι πιστεύαμε ως τώρα. Είναι πιθανό και άλλα ήδη να έχουν παρόμοια δυνατότητα με τα σκυλιά. Επειδή όμως έχουν εξημερωθεί εδώ και πολλούς αιώνες από τον άνθρωπο, ενδιαφέρονται και περισσότερο να επικοινωνήσουν.

Οι ερευνητές σημειώνουν ότι ένα μικρό δείγμα, συνολικά 13 σκυλιά, συμμετείχε στα πειράματα και θα ήθελαν να εξακριβώσουν αν τα αποτελέσματα μπορούν να αναπαραχθούν σε μεγαλύτερο δείγμα.

Εάν τα ευρήματα όντως επαληθευτούν, αυτό θα σημαίνει ότι έχουμε πολλά περισσότερα κοινά με τα ζώα, όσων αφορά την επεξεργασία του λόγου.

Παράλληλα όμως τονίζουν ότι αυτό που κάνει την ανθρώπινη επικοινωνία μοναδική είναι η ικανότητα να επινοήσουμε λέξεις και όχι απλά να τις επεξεργαστούμε.

efsyn.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

Kάθε γιορτή είναι γαρνιρισμένη με πατάτες πένθους -τηγανιτές συνήθως.

Γελωτοποιός


«Et in Arcadia ego»

«Ωστόσο, όσο κι αν το αγνοούμε με τα καθημερινά μας πέρα-δώσε, το γεγονός του επικείμενου θανάτου μας υπάρχει πάντα, πίσω απ’ τις κουρτίνες, ή για να ‘μαστε πιο ακριβείς, σαν το πετραδάκι μες στο παπούτσι μας που ποτέ δεν μπορούμε να το αποτινάξουμε τελείως.»
Το Άρωμα του Ονείρου, Τομ Ρόμπινς

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο νυχτερινός ουρανός μοιάζει να πέφτει στο κεφάλι μου. Ακούγονται μόνο οι γρύλλοι και το τρίξιμο απ’ τ’ αστέρια. Ο Ρόμπινς γράφει στο Άρωμα ότι η ολική έκλειψη ηλίου ακούγεται σαν να τσιγαρίζεις μπέικον. Ε, λοιπόν, φίλε Τομ, τ’ άστρα του Αυγούστου, στην Πελοπόννησο, τρίζουν σαν τ’ αγγούρια που μεγαλώνουν.

Και σίγουρα το τηγανητό μπέικον ταιριάζει πιο πολύ στο Σηατλέζικο πρωινό σου, ενώ το φρέσκο αγγουράκι, με ξύδι κι αλάτι, είναι κάτι που θα φας τη νύχτα, συνοδεύοντας το κρασί -ίσως και καμιά καλαματιανή ελιά βουτηγμένη στην πανσέληνο.

Σ΄αυτά τα βουνά που φαίνονται πιο σκοτεινά κι απ’ τον ουρανό τα βράδια, κάτω απ’ αυτά τ’ άστρα που μάλλον δεν δίνουν δυάρα τσακιστή για το χρόνο των ανθρώπων, χόρευε κάποτε ο τραγοπόδαρος Πάνας. Έπαιζε τον αυλό του και γκαστρώνονταν οι γίδες. Κι οι γυναίκες.

Τώρα πια ο Μεγάλος Θεός Πάνας Πέθανε. (Και σαν γράφω αυτή τη φράση ακούγεται η καμπάνα του χωριού να βαράει πένθιμα, η εκκλησία του Άι Δημήτρη που σκότωσε το δράκο).

~~

Ταξίδι αστραπή στο χωριό, στη Θάλαττα, έναν χώρο κάπου ανάμεσα στην Αρκαδία και την Ολυμπία, και χρόνο κάπου ανάμεσα στο έχω-κι-ΕΝΦΙΑ-να-πληρώσω και στο μυθικό χαλί των προελλήνων.

Ήρθα για να δω τη μικρή μου αδελφή να παντρεύεται, χριστιανικά όχι παγανιστικά, αν και υπάρχει παγανισμός σε κάθε μονοθεϊστική θρησκεία. Όπως κάθε χαρά ενέχει και θλίψη, κάθε γιορτή είναι γαρνιρισμένη με πατάτες πένθους -τηγανιτές συνήθως.

Μέσα στο γλέντι του γάμου θα συναντούσα και την ηχώ του χαμού, το φάντασμα του νεκρού μου πελασγού φίλου, του Νίκου (δες παλιότερο κείμενο).

~~

Οι προετοιμασίες για το ταξίδι συμπεριλάμβαναν και την εύρεση κατάλληλου βιβλίου -για να κερδίσω/γεμίσω (ίσως και γαμήσω) το χαμένο χρόνο του λεωφορείου. Πήγα στη δημοτική βιβλιοθήκη να βρω κάτι από Ρόμπινς, που μπορεί να σε κρατήσει ξύπνιο ακόμα κι όταν σ’ έχει πάρει ο ύπνος. Στο πρώτο μεγάλο ταξίδι της ζωής μου είχα πάρει μαζί το Τάδε Έφη Ζαρατούστρα. Αλλά έπαθα κι έμαθα, έτσι δεν πρόκειται να ξαναπάρω για παρέα φιλόσοφους -ειδικά μανιοκαταθλιπτικούς Γερμανούς φιλόσοφους.

Συνήθως έχει στο ράφι τρία ή τέσσερα του Ρόμπινς. Την Παρασκευή είχε μόνο ένα, το Άρωμα του Ονείρου, με τα παντζάρια του και τον Αλομπάρ. Είπα να το ξαναδιαβάσω, είκοσι χρόνια μετα την πρώτη ανάγνωση, κι έπεσα διάνα.

Πόσο σωστά επιλέγει το Χάος ποιο βιβλίο θα διαβάσεις; Ίσως λίγες μέρες πριν κάποιος να πήγε και να δανείστηκε την Αμάντα (που ακόμα δεν θέλω να διαβάσω, την αφήνω για το τέλος) και τους Ανάπηρους. Και λίγες ώρες πριν μπω στη βιβλιοθήκη, ένα κορίτσι γύρω στα δεκαεννιά, με τη τιράντα του σουτιέν να πέφτει στο μπράτσο της, έπιασε τον Χορό των Εφτά Πέπλων. Ανατρίχιασε λιγάκι σαν διάβασε την «υπόθεση», η αριστερή της ρώγα ορθώθηκε επιδοκιμαστικά, και το πήρε απ’ το ράφι, αφήνοντας μου -ως μόνη επιλογή- το Άρωμα απ’ τις εκδόσεις Aquarius.

Πόσο σωστά επιλέγει το Χάος; Ένα βιβλίο που γράφει για τον Πάνα (και γράφτηκε στο Σηάτλ) να το διαβάζεις στα μέρη όπου χόρεψε ο οργιαστικός θεός, πριν τον σκοτώσουν οι πουριτανοί του Εβραϊκού Δεκάλογου.

~~

Et in Arcadia ego.

Είναι ένας πίνακας του Πουσέν, που φτιάχτηκε γύρω στα 1666, τη σατανική χρονιά που πέθανε ο Ντεκάρτ (λέγε με Καρτέσιο).

Τρεις βοσκοί και μία γυναίκα στέκουν μπρος σ’ ένα τάφο. Ο τάφος είναι στημένος στη μέση της Αρκαδίας, του ειδυλλιακού εκείνου μέρους που κάποιοι ταυτίζουν με τον Παράδεισο.

Προσπαθούν να καταλάβουν τι γράφει στον τάφο. Et in Arcadia ego. «Ήμουν κι εγώ εδώ;» Όπως θα το έλεγε κάποιος που απόλαυσε τη ζωή, αλλά κάποια στιγμή δεν τράβηξε εγκαίρως τα χαλινάρια και το άλογο του καρφώθηκε σε μια ελιά;

Ή μήπως λέει η επιγραφή: «Ακόμα και στην Αρκαδία θα με βρεις», και αυτός που μιλάει σε πρώτο πρόσωπο δεν είναι άλλος απ’ τον Θάνατο αυτοπροσώπως;

Η Αρκαδία των μύθων και των καλλιτεχνών, είναι ο επίγειος παράδεισος, το μέρος όπου η απόλαυση σερβίρεται σε τρεις γεύσεις και πέντε χρώματα -σε μπάλες παγωτού. Όμως ακόμα κι εκεί, στο Εργοστάσιο Σοκολάτας του Γουίλι Ουάνκα, στον παράδεισο, στο γλέντι, στον γάμο, καιροφυλακτεί ο θάνατος, για να σου βάζει πετραδάκια στο παπούτσι (συνήθως στο δεξί).

Καθώς γλεντάς, καθώς χαίρεσαι, καθώς γελάς, γυρνάς και βλέπεις το γελαστό σου πρόσωπο στον καθρέφτη. Και το χαμόγελο παγώνει (αυτό το γράφει ο T.S.Eliot). Γιατί πίσω σου στέκεται ένας παράξενος τύπος, τρομακτικός και λιπόσαρκος, που σε χτυπάει στον ώμο και σου ψιθυρίζει, σε άπταιστα λατινικά (οι νεκρές γλώσσες είναι οι αγαπημένες του Χάρου): Et in Arcadia ego.

Και στην Αρκαδία θα με βρεις. Και στο γλέντι, στη χαρά, στον χορό, θα ‘μαι κι εγώ να σου βαστάω το μαντήλι.

~~

Την αδελφή μου τη μεγάλωσα. Ήμουν εννιά χρονών όταν έφεραν στο σπίτι τον ανταγωνιστή, τον παρείσακτο -που ήταν και λάθος φύλου. Δεν τη δολοφόνησα όσο ήταν ακόμα μωρό και γρήγορα το μωρό μεγάλωσε, έγινε νήπιο. Το μωρό που μόνο έκλαιγε, έχεζε και κοιμόταν, κατάφερε να χρησιμοποιήσει τα δυο του πόδια και τα χέρια του για να μας καταστρέφει τα πλέιμομπιλ.

Παρότι αγόρια -και δύο- υποταχτήκαμε στη σαλιάρικη γοητεία της μικρής. Ίσως να έφταιγαν τα εγωιστικά γονίδια του Ντόκινς, που μας υπενθύμιζαν ότι εκείνο το καταστροφικό πλάσμα μοιραζόταν κάποια κομμάτια DNA μ’ εμάς. Ίσως να είναι πολύ δύσκολο να μισήσεις ένα κοριτσάκι που σε λέει «αδελφούλη». Πάντως την αφήσαμε να ζήσει (σ’ αυτό βοήθησε κι η τύχη, αφού συχνά τη μεταχειριζόμασταν σαν ιπτάμενη κούκλα στα παιχνίδια μας).

Πριν να το καταλάβουμε γίναμε όλοι έφηβοι, βγάλαμε σπυράκια, αποκτήσαμε προβλήματα με την εξουσία (ειδικά τη γονική), και κάποια μέρα φύγαμε απ’ το σπίτι, τραβώντας ο καθένας για τη δική του ανεξερεύνητη ήπειρο.

Όπως ο γονιός βλέπει το παιδί του πάντα ως παιδί, έτσι κι εγώ έβλεπα τη μικρή μου αδελφή ως εκείνο το νήπιο που μου κατέστρεφε τα παιχνίδια. Τα παιδιά σου δεν μεγαλώνουν, ακόμα κι όταν γκριζάρουν, ακόμα κι όταν αποκτήσουν προβλήματα στύσης, ακόμα και μετά το έμφραγμα. Είναι πάντα παιδιά σου. Το ίδιο ισχύει και για τα μικρότερα αδέλφια.

Ο/η Βενιαμίν μένει πάντα βενιαμίν (ωραία φαίνεται η λέξη με μικρό το βήττα, σαν συμπλήρωμα διατροφής που βρίσκεις στο φαρμακείο με 50% έκπτωση).

Ώσπου να που μια μέρα (μια νύχτα για να ακριβολογούμε), τη βλέπω να παντρεύεται, χωρίς κατακρεουργημένα πλέιμομπιλ στα χέρια της -ντυμένη σαν την Άργουεν, αλλά χωρίς Νάζγκουλ να την κυνηγάνε.

~~

Δεν μπορώ τις επίσημες τελετές ούτε νιώθω άνετα στην εκκλησία, ειδικά ανάμεσα σε συγγενείς που έχεις να δεις αιώνες και σου λένε: «Γεια, είμαι ο Νίκος ο Πεντακόσας ο αδελφός της Πόπης που είχα το καφενείο». Κι εσύ το μόνο που θυμάσαι είναι μια μυγοπαγίδα, από εκείνες που υπήρχαν πριν τις ηλεκτρικές, μία με μέλι που κρεμόταν απ’ το ταβάνι γεμάτη ευτυχισμένα πτώματα εντόμων.

Μου αρέσουν οι μικρές εκκλησίες κι οι ναοί κάθε θρησκείας όταν είναι φτιαγμένοι για τα ανθρώπινα μέτρα, για να χωρέσουν ανθρώπους όχι θεούς. (Ο θεός, ως παντοδύναμος,μπορεί να χωρέσει και σ’ ένα κουτί σπίρτων, ενώ πάνω στο κεφάλι μιας καρφίτσας χορεύουν καλαματιανό δεκατρείς αγγέλοι).

Μου αρέσουν ιδιαίτερα τα ξωκλήσια. Άδεια από κόσμο και ιερείς, παραγεμισμένα φως και την ιερότητα που έχει κάθε κενός χώρος μέσα στην ησυχία.

Για μένα ο θεός, η θρησκεία, δεν είναι κοινωνική υπόθεση. Είναι κάτι που μπορώ να απολαύσω όταν είμαι μόνος. Γιατί τότε ο θεός δεν έχει κανόνες, είναι προσωπικός θεός, με τα πόδια του Πανός, την κοιλιά του γελαστού Βούδα, το στήθος της Αφροδίτης, την τελευταία αμφιβολία του Ιησού, τις παραισθήσεις του θεού Ιαγουάρου, τον ιπτάμενο γάιδαρο του Μωάμεθ και τα μακαρόνια με κιμά του Μακαρονόμορφου Υπέρτατου Όντος (συν το εγωιστικό γονίδιο του άθεου Ντόκινς).

Νομίζω ότι επίσημα λέγεται πανθεϊσμός, αλλά προτιμώ να αναφέρομαι στον προσωπικό μου θεό ως Θεό (έτσι απλά) και στην προσωπική μου θρησκεία ως Ευγνωμοσύνη της Ύπαρξης.

Γιατί πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, έστω αόριστα, που ζήσαμε και ζούμε.

~~

Πετάξαμε ρύζι, βγάλαμε φωτογραφίες (η αδελφή μου μ’ έψαχνε και με καταριόταν για να μπω στη φωτογραφία, αλλά έτσι είναι οι μεγάλοι συγγραφείς, πάντα ινκόγκιντο) και μετά πήγαμε να φάμε και να πιούμε.

Κάθε τελετή (ακόμα κι η κηδεία), κάθε θρησκείας, συμπεριλαμβάνει φαΐ και διασκέδαση (χορό, αλκοόλ, ψυχότροπα κλπ). Έτσι γινόταν στις σαμανικές τελετές της Σιβηρίας, έτσι στα Ελευσίνεια Μυστήρια, έτσι και στους χριστιανικούς γάμους.

Ο υπαίθριος Πάνας, παρότι ποτέ δεν δοξάστηκε σε ναούς, είναι πιο αρχαίος απ’ τους θεούς-πνεύματα. Γιατί είναι ένα σύμβολο της ζωώδους φύσης μας και σίγουρα ήμασταν για πολύ περισσότερο καιρό ζώα, πριν γίνουμε sapiens κι αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε για το νόημα της ζωής.

Τα ζώα ζουν το νόημα της ζωής, ζώντας.

~~

Καθώς το γλέντι προχωρούσε κι όλοι χορεύαν καλαματιανό (ήταν και δεκατρείς άγγελοι πάνω στη μύτη του μολυβιού μου), πήγα στο μπαρ να γεμίσω το ποτήρι μου. Κι εκεί ήταν που βρήκα τον θάνατο να φτιάχνει καϊπιρίνια.

Ο μπάρμαν, ο Χρήστος, ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που είδε ζωντανό τον Νίκο. Και μου είπε πράγματα γι’ αυτόν που δεν ήξερα, κι ούτε θα μάθαινα αν δεν παντρευόταν η αδελφή μου.

Ο Νίκος δεν ήταν τόσο βολεμένος κι αποχαυνωμένος στη νέα του δουλειά, στη δημοτική αστυνομία -όπως νόμιζα. Ετοιμαζόταν να τα παρατήσει όλα και να φύγει, με προορισμό το άγνωστο. Σχεδίαζε μακρινά ταξίδια με τον Χρήστο, είχε μαζέψει λίγα λεφτά, ίσως να ‘χε αγοράσει και εισιτήρια.

Το βράδυ που σκοτώθηκε, ο Χρήστος τον ρώτησε αν ήθελε να τον πάει σπίτι. Δεν υπήρχε εμφανής λόγος, δεν ήταν περισσότερο πιωμένος απ’ όσο συνήθιζε (αλλά μάλλον αυτό που συνήθιζε ήταν περισσότερο απ’ όσο επιτρέπεται για να οδηγήσεις).

Ίσως να ήταν προαίσθημα αυτό που είχε ο Χρήστος. Μπορεί να είδε πάνω απ’ το μέτωπο του Νίκου το γεράκι του θανάτου, εκείνο το φασματικό σινιάλο που ενημερώνει τους αλαφροϊσκιωτους για τον επικείμενο θάνατο του στεφανωμένου.

Ίσως να διαισθάνθηκε κάποια απογοήτευση ή μπορεί -για να μην εξοργίζουμε τους ορθολογιστές- απλώς να τον είδε κουρασμένο.

Ο Νίκος γέλασε, αρνήθηκε κι έφυγε με το αμάξι του (δεν ήταν μηχανή τελικά). Ήταν μια διαδρομή δέκα λεπτών, αυτή που έκανε κάθε βράδυ, με τις ίδιες στροφές και το ίδιο ποσοστό αλκοόλ στο αίμα. Δεν έτρεχε, αλλά (αυτό το «αλλά» έχει σκοτώσει περισσότερους απ’ τις σφαίρες) δεν φορούσε ζώνη.

Με εξήντα (μόλις) χιλιόμετρα βγήκε απ’ τον δρόμο κι έπεσε πάνω σε μια ελιά, διαλύοντας το στήθος του στο τιμόνι.

Έτσι απλά, γιατί κάποιες φορές η διαφορά ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο είναι ν’ ακούσεις το κλικ της γαμημένης σου ζώνης, καθώς την ασφαλίζεις. (Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι δεν φοράνε ΠΑΝΤΑ τη ζώνη στο αυτοκίνητο. Αν θέλουν να είναι ριψοκίνδυνοι τουλάχιστον ας το κάνουν θεαματικά, ελεύθερη πτώση απ’ τα 50.000 πόδια.)

Παίρνω το καϊπιρίνια που μου έφτιαξε ο Χρήστος και γυρνάω προς το γλέντι, όπου η Διονυσία χορεύει καλύτερα απ’ όλες τις νύμφες και τους σάτυρους που συνόδευαν τον θεό του κρασιού. Είμαστε στην Πελοπόννησο, κι ο Πάνας με τον Διόνυσο είχαν έρθει πολύ πριν τον ξενέρωτο Χριστό.

«Μου λείπει ο Νίκος», γυρνάω και λέω στο Χρήστο.
«Κι εμένα. Ήταν ξεχωριστός.»
«Ειδικά επειδή σκοτώθηκε τόσο νωρίς».

~~

Την επομένη στο χωριό, στην αυλή του σπιτιού όπου περνούσα τα παιδικά μου καλοκαίρια. Είναι βράδυ και κλείνω όλα τα φώτα. Μπορώ να δω τον γαλαξία, τη σπειροειδή συνάθροιση άστρων και ζώων.

Γράφω και «ζώων», γιατί η λογική μου λέει ότι ανάμεσα στα δισεκατομμύρια άστρα του γαλαξία είναι γελοίο να υπάρχει ζωή (ζώα-φυτά-μύκητες-μικρόβια) μόνο σ’ ένα μικροσκοπικό πλανήτη ενός μικρού ήλιου.

Θα ήταν μεγάλη σπατάλη χώρου και ενέργειας κάτι τέτοιο.

Να δημιουργηθεί ένα ολόκληρο σύμπαν για να δοθεί η ευκαιρία σ’ ένα νεοτενικό πίθηκο να γράφει κείμενα στο τετράδιο του.

Για να μπορέσει ένα χαζό μωρό να μεγαλώσει, ν’ αφήσει τα πλέιμομπιλ και ν’ αγαπηθεί.
Για να μπορέσει ένας πελασγός με μύτη φελάχου να ονειρευτεί μακρινά ταξίδια και να σκοτωθεί στην πιο κοντινή διαδρομή.

Για να παίζουν τρία γατάκια με την ουρά της μάνας τους.

Η μεγαλύτερη αλαζονεία του ανθρώπου ήταν πάντα αυτή: Να πιστεύει ότι το σύμπαν φτιάχτηκε για να υπάρξουν άνθρωποι.

Τ’ άστρα, που βλέπουμε απ’ την αυγή του ανθρώπινου είδους, τα μετράμε, τα ομαδοποιούμε σε αστερισμούς, τα αποθεώνουμε, τα φωτογραφίζουμε, τα φασματογραφούμε, είναι η πιο οικεία απόδειξη της ασημαντότητας μας.

Ταυτόχρονα, κι εκεί έγκειται το μεγαλείο του ανθρώπου, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο ασήμαντοι και πόσο ξεχωριστοί είμασττε. Όλοι μας και κανένας.

Τα κουνούπια, που προσπαθούν τόση ώρα να μου πιουν το αίμα για να μεγαλώσουν τα μωρά τους, δεν αναρωτήθηκαν ποτέ γιατί υπάρχουν και γιατί πεθαίνουν. Οι άνθρωποι, που ίσως να είναι ένα αποτυχημένο πείραμα της φύσης, κοιτούν τ’ αστέρια κι αισθάνονται δέος.

Νιώθουν αγάπη, νοσταλγούν, κάνουν αφηρημένες σκέψεις, δημιουργούν θεούς. Και μέσα στο υπέρτατο γλέντι δεν ξεχνάνε ότι και στην Αρκαδία θα τον βρουν τον Χάρο.

Και συνεχίζουν να γελάνε, να χορεύουν, να μεθάνε, να παντρεύονται, να κάνουν έρωτα, ενώ ξέρουν ότι η μόνη βεβαιότητα είναι ο θάνατος (ο Αλομπάρ του Ρόμπινς έχει διαφορετική άποψη γι’ αυτό).

Να είσαι αθάνατος και ατρόμητος είναι εύκολο. Να είσαι θνητός και να μην έχεις συνείδηση της θνητότητας σου, όπως τα ζώα, είναι ακόμα πιο εύκολο. Να είσαι θνητός, να το γνωρίζεις, και να συνεχίζεις να ζεις, αυτό είναι ανθρώπινο.

~~

Τώρα θ’ αφήσω το στυλό και θα κλείσω τα φώτα. Για να δω τ’ αστέρια, τον γαλαξία, και να θυμηθώ από πού κατάγομαι.

«Et in Arcadia ego», μου ψιθυρίζει ο Χάρος.
«Et in Cosmos ego», του απαντάω.
«Θα πεθάνεις μια μέρα», μου λέει.
«Αλλά μέχρι τότε θα ζω», του λέω και γεμίζω ένα ακόμα ποτήρι με κρασί.

Κι ακούγεται ένα γέλιο απ’ τα βουνά της Αρκαδίας, πανάρχαιο και τραγοπόδαρο.

sanejoker.info
Διαβάστε Περισσότερα »

Μιντιοκρατία Μετριοκρατία

Στάθης


Το πρότερον. Το επίδικον. Ο τρόπος. Το αποτέλεσμα.

1. Είναι παγκοίνως γνωστό και ασφαλώς εγνωσμένο ότι αν η πλειοψηφία των ΜΜΕ δεν υποστήριζε την επιβολή των μνημονίων καθώς και τις μνημονιακές πολιτικές, η επταετής ήδη δήωση και λεηλασία της Ελλάδας θα ήταν αδύνατον να έχει επισυμβεί.

Αυτό αφορά και την πλειοψηφία των ιδιοκτητών ΜΜΕ -τους περιώνυμους αλλά και δυσώνυμους «διαπλεκόμενους»- αλλά και μεγάλο μέρος των δημοσιογράφων, είτε ένιοι εξ αυτών εργάζονταν στα ΜΜΕ της διαπλοκής είτε όχι.

Συνελόντι ειπείν, πλήθος ΜΜΕ και πληθύς δημοσιογράφων έσκαψαν τον λάκκο του λαού. Κι ύστερα, με το πλήρωμα του χρόνου, έπεσαν και οι ίδιοι μέσα. Μόνον που σε αυτόν τον λάκκο, εις βάθος πολλών τάφων, μαζί με τους άδικους έπεσαν και οι δίκαιοι. Σήμερα, από τον δημοσιογραφικό κλάδο εργάζεται το ένα τρίτο με αμοιβές στο ένα τέταρτο. Στην καλή εκδοχή. Στην κακή εκδοχή, με τη βοήθεια της πρώτη φορά τόσον ανάλγητης και γελοίας Αριστεράς, οι δημοσιογράφοι μετατρέπονται ταχύτατα σε ευέλικτους εργαζόμενους και η δημοσιογραφία σε επιτήδευμα εξαρτημένο από την προπαγάνδα - πλην Λακεδαιμονίων· όπως πάντα!

Οσο για τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, πλήρως απαξιωμένα πλέον, πεθαίνουν είτε από το χέρι του αφέντη τους (όπως το Mega), είτε αλλάζουν στρατόπεδο (όπως ο Πήγασος, αφού πρώτα άλλαξε στρατόπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ), είτε επιχειρούν να βρουν μια νέα θέση στο τοπίο της «καλής διαπλοκής» που έρχεται να αντικαταστήσει την «κακή διαπλοκή».

Ολα αυτά συμβαίνουν μπροστά στην παγερή αδιαφορία ενός κοινού, για το οποίο το ισοπεδωτικό «όλοι ίδιοι είναι» έχει πάρει εφιαλτικές (για τη δημοκρατία) διαστάσεις. Συμβαίνουν επίσης υπό το κράτος της βροντώδους σιωπής του έντρομου κλάδου των δημοσιογράφων - τουλάχιστον ως συλλογικού υποκειμένου, μέσω της ΕΣΗΕΑ και των λοιπών συνδικαλιστικών οργανώσεων.

2. Η δημοκρατία σε δημοπρασία. Ενα από τα (κυρίως) προτάγματα που εξέθρεψαν την απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σώμα ήταν η ρητορική του εναντίον της Διαπλοκής. Το ίδιον οξύτατη όσον και η ρητορική του εναντίον των μνημονίων, υπέρ των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων - γενικώς «υπέρ αδυνάτων».

Ωσπου ο ΣΥΡΙΖΑ γονάτισε μπροστά στους Δυνατούς, εν πρώτοις τους Δανειστές-Δυνάστες-Δυνατούς της Δύσης και στη συνέχεια ενώπιον και των εφ’ ημάς εγχώριων εντολοδόχων τους. Αμ’ έπος (καταισχύνης) αμ’ έργον (οδύνης), και η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ για όλα τα παραπάνω μετατράπηκε σε κούφια λόγια. Κι όχι μόνον, αλλά ταχύτατα, σε λόγια οίησης, αλαζονείας, μέθης, κυνισμού, απύθμενου θράσους και πτωχοπροδρομισμού.

 Αίφνης ο κ. Παππάς με αυθεντία Πάπα εξ Ινστιτούτου Φλωρεντίας ο Αλάθητος ή τσαχπινιά παπατζή εξ Ομόνοιας αποφάσισε (χωρίς καν να διαβουλευθεί με την κυρία Αυλωνίτου) ότι η ελεύθερη (κατά Πιτσιόρλα) αγορά σηκώνει μόνον τέσσερα κανάλια (κι όχι δεκατέσσερα), καθ’ ότι η διαφημιστική πίτα (την οποίαν στο μεταξύ είχε δοκιμάσει φτιάχνοντας γεμιστά η κυρία Φωτίου) δεν σηκώνει περιττά παπατζιλίκια.

Κατόπιν αυτής της επιστημονικής ανάλυσης, δεν έμενε παρά το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» να θέσει τους όρους του παιγνιδιού, ακριβώς με τον τρόπο που ο ίδιος ο Τσίπρας προσδιόρισε: όποιος έχει πιο πολλά φράγκα παίρνει κανάλι.

3. Πάπας ή παπατζής; Δεν έχει σημασία. Αρκεί να μην είσαι γάτος  Ιμαλαΐων. Με αυτόν δοκιμάσαμε να τα βρούμε, δεν τα βρήκαμε, όπως δεν τα βρήκαμε και με τον κ. Αλαφούζο, αλλά ευτυχώς υπάρχει ο κ. Μαρινάκης. Υπάρχει και ο κ. Καλογρίτσας - δικός μας αυτός, αριστερός, όπως η κυρία Τζάκρη, ο κ. Σπίρτζης και η COSCO.

Ομως, στο σημείο αυτό η ταπεινότης μου πρέπει να αναγνωρίσει ότι η κυβέρνηση Μέρκελ-Τσίπρα-Λεβέντη με όλα αυτά τα τσαρλατανικά και μπουφόνικα έχει εξασφαλίσει για τον ελληνικό λαό τουλάχιστον τον πλουραλισμό: έχουμε μπροστά μας δύο μοντέλα εγκεκριμένης, αν όχι εγκρίτου, ενημέρωσης: το μοντέλο ΕΡΤ που συνθέτει δελτία ειδήσεων σε ευθεία σύνδεση με την «Αυγή» και την «Εφημερίδα των Συντακτών» και το μοντέλο Radio Gaga άμα έχεις φράγκα.

4. Ζιμπάμπουε φόρα παρτίδα. Ουγκάντα έτσι απλά και ξετσίπωτα. Σε ένα σκηνικό Ριάλιτυ Σώου υπό την υψηλή εποπτεία του Μπιγκ Μπράδερ, με έναν πολύωρο εγκλεισμό, ράντζα, χημικές τουαλέτες και ασθενοφόρα, στήθηκαν τα Καυδιανά Δίκρανα κάτω απ’ τα οποία θα έπρεπε να περάσουν οι ενδιαφερόμενοι για την ενημέρωση του ελληνικού λαού.

Η πλήρης απαξίωση της Ελλάδας. Στην οποίαν όμως είμαστε πλέον εθισμένοι. Με όπλα το διαρκές παράλογο και το διαρκώς ανήθικο, μάθαμε να αναχαράζουμε όσα κάποτε κοροϊδεύαμε. Ούτε στην Ταγκανίκα (σχήμα λόγου), πόσω μάλλον στην Ελλάδα, θα πίστευε κανείς έως μόλις λίγα χρόνια πριν ότι θα συνέβαιναν τέτοιοι χατζατζαρισμοί, τέτοιες ντροπές, τέτοιες καφκικές αλλοφροσύνες. Δεν γνωρίζω πόσοι πολίτες νιώθουν ντροπή ή και οργή για αυτήν την κατάντια της χώρας.

Πρόκειται για μια ιδιότυπη δικτατορία της «Οικονομικής Φρίκης» που ξεκίνησε στα χρόνια του δικομματικού μονοκομματισμού και συνεχίζεται αδιατάρακτη στα χέρια της Αριστεράς Που Γονάτισε. Από σήμερα και στο εξής δεν θα λέει το Mega στον συνταξιούχο ότι του έκοψαν τη σύνταξη, θα του το λένε τα τέσσερα κανάλια του κ. Παππά, φίλια ή εχθρικά.

Και, πολύ περισσότερο, από σήμερα και στο εξής δεν θα λέει το Mega στον συνταξιούχο γιατί έπρεπε να του κοπεί η σύνταξη, αλλά η «Αυγή», η ΕΡΤ ή όποιος άλλος επιτήδειος προαιρείται.

Και σαν είδε ο Δημήτριος ότι έχανε τη βασιλεία, φόρεσε ρούχα φτωχικά κι απήλθε στη σκόνη. Πίσω στα σεπτά δώματα, ο προπομπός εκατόνταρχος δυσκολευόταν να τιθασεύσει τα ντόπερμαν, ανυπόμονα να επευφημήσουν τον νέον τους ερχόμενον Κύριο...

e-nikos
Διαβάστε Περισσότερα »

Σήμα από διάστημα πυροδοτεί σενάρια εξωγήινης ζωής

Επιστήμη


Ομάδα ερευνητών κατέγραψε ένα σήμα προερχόμενο από άστρο παρόμοιο με τον Ήλιο, σε απόσταση 94 έτη φωτός από τη Γη.

Το γεγονός αυτό πυροδότησε σενάρια εξωγήινης ζωής, με τους επιστήμονες πάντως, να είναι από συγκρατημένα αισιόδοξοι μέχρι επιφυλακτικοί σε έναν τέτοιο ενδεχόμενο.


Το σήμα από το άστρο HD 164595 εντοπίστηκε από ρωσικό τηλεσκόπιο και ήταν «αρκετά ισχυρό».

Σε κάθε περίπτωση, οι επιστήμονες καλούνται τώρα να εντοπίσουν τα στοιχεία που θα επιβεβαιώσουν ή θα διαψεύσουν εάν το σήμα αποτελεί μέρος προσπάθειας επικοινωνίας από εξωγήινο πολιτισμό.


efsyn.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Αρνούμαι να πεθάνω... μες στη κλάψα.

Λίλα Μήτσουρα


Αρνούμαι να πέσω στη παγίδα των ημερών τούτων.

Αρνούμαι να υποκύψω στη γκρίνια και στη μιζέρια για το πως θα πληρώσω τους φόρους τον ΕΝΦΙΑ τα χαράτσια. Αρνούμαι απλά. Και αν μου πεις πως είμαι αναίσθητη ή πως δεν με νοιάζει γιατί προφανώς έχω να πληρώσω θα σου απαντήσω πώς όχι, ούτε αναίσθητη είμαι ούτε μπορώ να τους πληρώσω. Δεν μπορώ!!!

Όμως και το να πέφτω σε κατάθλιψη η να γκρινιάζω ή να κλαψουρίζω όλη την ώρα δεν θα μου λύσει τα προβλήματα. Προτιμώ να θυμώνω και να βρίζω αν και αυτό σου θολώνει την πνευματική όραση. Οπότε ούτε αυτό ωφελεί.

Δύο ρήσεις με έχουν στιγματίσει.

"Έζησα χίλια μύρια βάσανα, πολλά από τα οποία δεν συνέβησαν ποτέ." και "Μη στεναχωριέσαι για κάτι που διορθώνεται και για κάτι που δεν διορθώνεται. Γιατί αν διορθώνεται όλα καλά και αν πάλι όχι η στεναχώρια δεν θα το λύσει" Με αυτά πορεύομαι όταν τα βρω δύσκολα.

Αρνούμαι να είμαι μες στη κλάψα και να με βλέπουν τα παιδιά μου έτσι.

Δεν είναι αυτό το μήνυμα που θέλω να τους μεταδώσω.  Αλλά ότι και αν μας συμβεί εμείς στεκόμαστε όρθιοι και το παλεύουμε μέχρι τελευταίας ανάσας. Αυτό που έμαθα και γω από τους δικούς μου γονείς. Να μην έχω πήλινα πόδια. Εγώ δεν τους θυμάμαι ποτέ να είναι μέσα στη μαύρη κατάθλιψη και να κλαψουρίζουν. Ποτέ όμως!! Και όμως είχαν και αυτοί προβλήματα πολλά. Μέχρι τις βέρες τους είχαν δώσει ενέχυρο. Όμως αυτό το έμαθα μεγάλη.

Έβλεπα πάντα δύο ανθρώπους να χαμογελούν και να λένε "Θα τα καταφέρουμε Κατίνα μου, μη στεναχωριέσαι Γιάννη μου θα δεις όλα καλά θα πάνε." Με αυτό το "θα τα καταφέρεις" μεγάλωσα. Και τα κατάφερνα όπως τα κατάφεραν και αυτοί.

Με αγάπη και γέλιο. Τα μόνα συστατικά που σε βοηθούν να αντέχεις κάθε πόλεμο.

Πάντα όταν έκλαιγα σαν παιδί, κάτι μου έλεγαν, κάτι έκαναν και οι δύο τους και στο τέλος γελούσαμε όλοι μαζί. Γιατί το βλέμμα της καρδιάς πρέπει να κοιτά γύρω γύρω. Να μην είσαι μονοδιάστατος.

Γιατί υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι,οι μονοδιάστατοι. Από φόβο για τις άλλες διαστάσεις. Μα πώς να δεις ταινία 3D χωρίς να φοράς τα ειδικά γυαλιά?

Θυμάμαι παλιά, όταν είχαν πρωτοέρθει και εδώ αυτές οι ταινίες, έτρεξα να δω μία ταινία θρίλερ, γνωστή πολύ της εποχής. Κάποια στιγμή, μες στη ροή του έργου, ένας πετάει ένα κοντάρι σε κάποιον άλλον. Φορώντας όμως τα ειδικά γυαλιά τα κοντάρι ερχόταν καταπάνω μας. Περιττό να σου πω ότι ουρλιάξαμε όλοι, εντάξει εγώ ίσως λιγάκι παραπάνω, και κάναμε στην άκρη να το αποφύγουμε.

Αν δεν βλέπεις καλά λοιπόν, φόρα τα ειδικά γυαλιά για να αποφύγεις το κοντάρι που έρχεται καταπάνω σου. Αλλιώς βλέπεις μόνο να καρφώνει τον απέναντι, όχι εσένα.

Η ζωή είναι πολύπλευρη, πολυγωνική. Έχει γωνίες που κόβουν και πλευρές για να στέκεσαι να ανασαίνεις. Αν μείνεις σε ένα σημείο ποτέ δεν ξέρεις ούτε που ακριβώς βρίσκεσαι, ούτε το χώρο σου, ούτε αν υπάρχει και άλλος εκεί.

Πάρε ένα πολύγωνο βάλε τον εαυτό σου στη μία του πλευρά και ζήσε. Είτε αυτή είναι μόνο κλάψα είτε μόνο γέλιο είτε μόνο γκρίνια. Ζήσε μονόπλευρα και μέτρα το σχήμα σου. Μπορείς? Μπορείς να βρεις το εμβαδόν η την περίμετρο της ζωής σου?? Για να σε δω....

Η μία πλευρά στηρίζει την άλλη. Και όλες μαζί φτιάχνουν το πολύγωνο της ζωής σου. Η μία δίνει το γέλιο για να αντέχει το δάκρυ από την κοφτερή γωνία. Η μία έχει το δάκρυ η άλλη το σκοτάδι,το ύψος ή το βάθος. Και να τις γυρίζεις όλες γιατί η μία δίνει το έχει της στην άλλη για να υπάρχει το σχήμα σου όπως πρέπει. Με ίσιες καθαρές γραμμές και μέτρα.

Και αν τις διαβείς όλες και τις μετρήσεις μέχρι και τούμπα μπορείς να το φέρεις αν έτσι σου αρέσει περισσότερο, κατάλαβες?

Όταν μπήκες σε αυτό το πολύπλευρο σχήμα δεν σε ανάγκασε κανείς να μείνεις βιδωμένος στη μία πλευρά. Είναι δικό σου για να βολτάρεις ανάμεσα στο γέλιο και στο δάκρυ όσες φορές θέλεις. Μέχρι να αδειάσουν οι μπαταρίες σου.

Η ζωή είναι όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα. Και το ένα δίνει ώθηση στο άλλο. Και όταν πέφτεις παίρνεις δύναμη από κάτι άλλο για να σηκωθείς να συνεχίσεις τη βόλτα σου.

Φόρα τα ειδικά γυαλιά για να δεις όλες τις διαστάσεις της ζωής. Αλλιώς θα χάσεις τη μαγεία και θα παρακολουθείς απλώς τις ζωές των άλλων από απέναντι και θα σου φαίνονται και τρελοί που γελάνε ή κλαίνε ξαφνικά.

Δεν κριτικάρω κανέναν, ούτε λέω ότι η δική μου στάση είναι η σωστότερη, ή αυτό που εγώ κατανοώ από ότι βλέπω είναι και το σωστό. Μια προτροπή κάνω για να αποφύγουμε το κοντάρι που έρχεται καταπάνω μας.

Για να σωθούμε όλοι μαζί γιατί δεν έχει αξία του ενός μόνο η σωτηρία. Πάντα η ματιά θα γυρνάει πίσω να δει ξανά και ξανά όσους δεν τα κατάφεραν. Και θα φορτωνόμαστε ενοχές και λύπη που δεν κάναμε περισσότερα.

Μόλις τελειώσει η ταινία θρίλερ αν θες καθόμαστε και πίνοντας καφεδάκι βάζουμε κάτω τα συμπεράσματά μας και τα κουβεντιάζουμε. Και κει στη κουβέντα επάνω όπως συνηθίζεται θα γελάσουμε θα κλάψουμε για τις απώλειες, θα ξεκαρδιστούμε ίσως από κάποια χαζομάρα μας, θα τσακωθούμε, αλλά θα έχουμε αποφύγει το κοντάρι που θα μας κάρφωνε.

Ελευθέρωσε το βλέμμα σου και άστο να περιπλανηθεί σε όλες τις πλευρές τις ζωής.

Και γέλα κλάψε θύμωσε χόρεψε αγαπά ερωτεύσου.... Ζήσε τα πάντα και νιώσε τα πάντα...

Λίλα Μήτσουρα (fb)
Διαβάστε Περισσότερα »

Δείτε τι έγινε όταν ένα pet shop αντικατέστησε μυστικά, τα ζώα προς πώληση με αδέσποτα (ΒΙΝΤΕΟ)

Κοινωνία


Η φιλοζωική οργάνωση της Βραζιλίας Quatro Patinhas (Τέσσερις Πατούσες) έβαλε, μυστικά, σε ένα κατάστημα ζώων αδέσποτα κουτάβια και γατάκια που δεν ανήκαν σε κάποια φυλή, για μία μέρα.

Οι πελάτες ήταν ενθουσιασμένοι και ρωτούσαν τι είναι αυτά τα όμορφα σκυλάκια και γατάκια. Όταν έμαθαν ότι δίνονται δωρεάν έμειναν έκπληκτοι.

«Δεν υπάρχει καμία διαφορά αν ένα ζώο είναι καθαρόαιμο ή όχι. Αυτό που μετράει είναι η αγάπη που έχει ανάγκη να λάβει», δήλωσε η πρόεδρος της οργάνωσης Κριστιάν Γκαρόϊ.

Η όλη προσπάθεια έγινε για να αλλάξει η νοοτροπία των πολιτών απέναντι στα ζώα των καταφυγίων και να προωθηθεί η υιοθεσία τους. Μάλιστα υπάρχουν pet shops που έχουν σταματήσει εντελώς την πώληση ζώων.

Δείτε το σχετικό βίντεο, με αγγλικούς υπότιτλους:


enallaktikos.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ "ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ" ΚΑΠΝΙΣΤΩΝ

Συνήθης Ύποπτος


Ξεφεύγοντας για λίγο από τη συνήθη θεματολογία αυτής της σελίδας, δηλαδή τη γκρίνια και τα οργισμένα κείμενα για το καθημερινό μας τσίρκο, θέλω να γράψω μερικά πράγματα για τους φίλους καπινστές που είναι άλλωστε και η πλειοψηφία της παρέας.  Υπάρχει άραγε τρόπος για όποιιον βέβαια το επιθυμεί, να ξεφύγει από αυτή τη χρόνια τοξική σχέση και να παραμείνει σώας τα φρένας??

Το τελευταίο χρόνο ασχολήθηκα πολύ με το θέμα.  Εκανα μια μεγάλη έρευνα μέσα το διαδίκτυο , και εκτός,  μελετώντας εκατοντάδες μαρτυρίες εκείνων που τα κατάφεραν, εκείνων που δεν τα κατάφεραν και ξανακύλισαν, εκείνων που δεν το τόλμησαν καν γιατί το θεωρούν περιττό.  Μέσα σε όλες αυτές τις μαρτυρίες υπάρχουν όπως σε κάθε έρευνα οι αλήθειες, τα ψέματα και η άγνοια.

Τα χρόνια σχέσης μου με το κάπνισμα είναι πάρα πολλά.  35 το λιγότερο αν θυμάμαι καλά. Κι όταν είναι τόσα ο αγαπημένος φίλος αρχίζει και δείχνει τα σημάδια του εμφανέστατα, και με ένα πολύ σαδιστικο τρόπο σε κάνει να αισθάνεσαι σαν τη γκόμενα που τη ξυλοφορτώνει ο  δικός της έτσι για τη πλάκα του , αλλά εκείνη μένει γιατί τον.... αγαπάει... ή γιατί δεν ξέρει πως είναι η ζωή της χωρίς αυτόν... ή γιατί που θα πάει μετά και τι θα κάνει.

Το τσιγάρο είναι ακριβώς μια τέτοια σχέση.  Καταλήγεις στο νοσοκομείο από το κλωτσομπουνίδι που σου ρίχνει αλλά επιστρέφεις ξανά και ξανά γιατί είσαι εθισμένος, εξαρτημένος, γιατί για πολλά πάρα πολλά΄χρόνια δεν έχει λειτουργήσει ένα γ@μημένο όργανο επάνω σου χωρίς να του δώσει την άδεια το τσιγάρο.   Σκέφτεσαι με ένα τσιγάρο, τρως κι ανάβεις τσιγάρο, πίνεις κάτι κι ανάβεις τσιγάρο, γ@μας κι ανάβεις τσιγάρο, θέλεις να γιορτάσεις και το γιορτάζεις μ΄ενα τσιγάρο, θέλεις να πενθήσεις πενθείς καπνίζοντας.  Νοιώθεις μοναξιά είναι ο φίλος σου... νοιώθεις ευτυχισμένος είναι η επισφράγιση της ευτυχάς σου...

Με λίγα λόγια μετά από 10-20 χρόνια καπνίσματος και βάλε... ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΜΟΝΟ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΤΣΙΓΑΡΟΥ.  Χωρίς αυτό ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ!!!

Εννοείται πως αυτή τη τρισάθλια κατάντια, αυτή την εικόνα του πρεζάκια της νόμιμης πρέζας (όπου δεν πρόκειται ποτέ να απογορευτεί γιατί είναι δισεκατομμύρια τα κέρδη.. Αρη) την ζωγραφίζεις με ένα σωρό μπούρδες για να νομίζεις πως είσαι κάτι παραπάνω από πρεζάκι. Φιλοσοφίες, χιούμορ, μαγκιές που στολίζουν με κάποια δόση ελευθερίας, ανυποταξίας και διαφορετικότητας τη μιζέρια του να είσαι σκλαβάκι σε μια μ@λακία.

Το κακό είναι πως ακόμα κι όταν οι μάσκες πέσουν και όλα αυτά τα συνειδητοποιήσεις βαθειά μέσα σου με το καλό ή με το κακό τρόπο, ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ. Η τουλάχιστον έτσι έχεις πείσει τον εαυτό σου.  Η αλήθεια είναι πως μπορείς αλλά είναι μια διαδικασία που μπορεί να σου δώσει τη ζωή σου πίσω ή να σε στείλει στο τρελοκομείο.   Εγώ τις αηδίες τύπου το να κόψεις το κάπνισμα είναι πανεύκολο ούτε τις πίστεψα ποτέ ούτε έδωσα σημασία. Αν το να το κόψεις είναι τόσο εύκολο , τόσο μ@λακας ήσουν κι κάπνιζες 30 χρόνια πριν το κάνεις?  Ναι υπάρχει κι ένα ποσοστό 2-3%? που το βρήκε εύκολο.  Οι περισσότεροι δεν ανήκουμε σε αυτή τη κατηγορία...

Υπάρχουν εκείνοι που ισχύρίζονται πως δεν τους έκανε κανένα κόπο να το κόψουν αλλά ψεύδονται (και αυτοί είναι η πλειοψηφία) γιατί η προσπάθεια τους δείχνει ΔΙΠΛΗ ΜΑΓΚΙΑ με το να λένε πως έλα μωρέ τίποτα δεν ήταν.  Τις νύχτες όμως έχουν δαγκώσει το ..... τους από τη λύσσα, έχουν μισήσει ότι κινείται γύρω τους και στο τέλος το πόσο... λίγο... υπεφεραν το βλέπεις από ένα υστερικό μίσος που δημιουργούν για οποιονδήποτε κρατάει ακόμα και την ιδέα ενός τσιγάρου. Ξεφεύγουν από το τσιγάρο μεν, αλλά δεν μπορούν να κάνουν δευτερόλεπτο σε περιβάλλον που υπάρχει υποψια από αυτό χωρίς να νοιώθουν αρνητικά συναισθήματα είτε ζήλια είτε μίσος.. Τι επιτυχία είναι αυτή. Η επιτυχία είναι να απαλλαγείς από ένα εθισμό και να ΜΗΝ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ούτε στο ελάχιστον ποιος είναι ακόμα εξαρτημένος από αυτόν. Να μην καπνίζεις πια και να συνυπαρχεις άνετα με κάποιον που καπνίζει χωρίς να επιθυμείς να τον στήσεις στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Ναι ξέρω υπάρχει και η αίσθηση του παθητικού καπνιστή. Βλέπω ανθρώπους που μεγάλωσαν τα παιδιά τους μέσα στο ντουμάνι, ντουμάνιασαν και ότι κινόταν γύρω τους και στη συνέχεια γύρω στα 45-50 μετά το πρώτο έμφραγμα, τη πρώτη αναφορά για ΧΑΠ ή την ενασχόληση για τη ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥΣ ΥΓΕΙΑ, το γυρνάνε και βλέπουν όλους τους πρώην "συντρόφους" στο κάπνισμα σαν λεπρούς. Πολλοί από αυτούς έχουν παιδιά που καπνίζουν αλλά το σημαντικότερο που τους απασχολεί είναι να μην ρουφάνε οι ίδιοι καπνό και να κάνουν απανωτές σπειρομετρήσεις για να βεβαιώνονται πως είναι ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΚΑΛΑ.

Είναι πολύ μικρή η απόσταση από το να αποφασίσεις να μην καπνίζεις μέχρι του να γίνεις μισάνθρωπος. Κι αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που στην εποχή μας αρχίζει και γίνεται βίτσιο. Κόβω το κάπνισμα, αρχίζω και τρώω μόνο βιολογικά τρόφιμα, φουσκώνω με συμπληρώματα διατροφής και βιταμίνες, πάω γυμναστήριο,  υπακούω πιστά σε όλες τις υποδείξεις για ετήσιο τσεκ-απ και προληπτικές εξετάσεις (ενίοτε και θεραπείες) μπας και... και όποιος δεν είναι έτσι είναι απλά κοινωνικό απόβλητο...

Υπάρχει λοιπόν τρόπος να το κόψεις, χωρίς να τσακίσεις τα νεύρα σου, χωρίς να αλλάξεις τη καθημερινότητά σου, και ΟΡΙΣΤΙΚΑ,  έχοντας μια εξασφάλιση για κάθε δύσκολη στιγμή για να μην επιστρέψιες?  Κι έχοντας φυσικά στο τέρμα του μυαλού πως το να το κόψεις δεν σου εξασφαλίζει την αθανασία, και τα βασίλεια των ουρανών, απλά σου δίνει περισσότερες πιθανότηττες να μη καταλήξεις το λιγότερο με μια μάσκα στη μούρη και να χτυπιέσαι πάνω σ΄ενα κ@λοκρέβατο για να καταφέρεις να παρεις μια ανάσα.. κι αυτό μέχρι να πεθάνεις, επίσης σου δίνει την ευκαιρία να μην ταλαιπωρείς το περιβάλλον σου, ήπια και όμορφα, και σου επιστρέφει και ένα ενθουσιασμό πως κατάφερες κάτι σημαντικό να δαμάσεις ένα πάθος σου χωρίς να πάθεις κατάθλιψή και χωρίς να βλέπεις όσους δεν τα κατάφεραν σαν απόβλητα...

Ο δικός μου τρόπος λοιπόν έγινε μελετημένα και με πονηριά. Γιατί τις τοξικές σχέσεις που σε εκμεταλλεύονται και σε δουλεύουν ψιλό γαζί ξέροντας πόσο βλήμα είσαι, πρέπει να τις πληρώνεις με το ίδιο νόμισμα.   Παραμύθιασμα και δούλεμα...

Στη αρχή αγόρασα κάτι που κορόϊδευα και που αποδείχτηκε ο δούρειος ίππος για τη κατάκτηση της Τροίας! Ενα ηλεκτρονικό τσιγάρο το οποίο φρόντισα να περιέχει ένα 0,6 νικοτίνη.  ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΕΚΟΨΑ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΤΣΙΓΑΡΟ.  Κι αυτό χωρίς να δώσω κανένα περιθώριο. Ηταν η συμφωνία που είχα κάνει με τον ευαυτό μου.  Να μου λείψει τι ? Η πίσσα? Η φορμαλεϋδη ή τα υπόλοιπα καυσαέρια που περιείχε το αγαπημένο μου τσιγάρο?   ΕΙΧΑ ΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΤΗ ΝΙΚΟΤΙΜΗ ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ.

Ενα μήνα ακριβώς κανένα πρόβλημα. Ούτε που μου έκανε κούκου να ανάψω κανονικό τσιγάρο.  Ισα ίσα που τα αρώματα του ΗΤ ήταν φανταστικά και επί πλέον ήδη πέταγα τασάκια και αναπτήρες και οι άνθρωποι στο σπίτι μου που δεν κάπνιζαν μου είπαν επί τέλους καθάρισε το σπίτι από τη βρωμιά...  Σ΄αυτό το μήν πάνω έφυγε σφύριγμα στο λαιμό και βήχας (που είχα τα τελευταία 10 χρόνια!)

Το δεύτερο μήνα , γρήγορα γρήγορα για να μην το καθυστερώ το 0,6 νικοτίνη για μια βδομάδα έγινε 0,3 και μετά ένα μεγάλο 0. Μετά από μια βδομάδα στο 0  η νικοτίνη και η εξάρτηση ήταν εντελώς στο μυαλό μου πλέον.  Και σ΄αυτήν ακριβώς τη φάση είναι που αρχίζει ο κίνδυνος.  ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ το δεύτερο τρίτο μήνα τα βλέπουν όλα κωλυόμενα!  Αλλά κι εκείνοι που έχουν σταματήσει ένα δύο τρία χρόνια περνάνε διάφορες κρίσεις που τρελλαίνονται και το παίζουν άνετοι και μέσα τους ΛΥΣΣΑΝΕ.

Στο τέλος όπως λένε οι στατιστικές ΜΟΝΟ ΕΝΑ 5-7% τα καταφέρνει. Σπουδαίο ποσοστό.... Επτά στους εκατό... Γιατί? Γιατί η επιθυμία για τσιγάρο, δεν θα περάσει ΠΟΤΕ.  Και όχι δεν είναι ΜΟΝΟ Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΝΙΚΟΤΙΝΗΣ.  Είναι ένας τρόπος ζωής που οι περισσότεροι δεν θέλουν να αλλάξουν.  Είναι η συντροφία με τους άλλους καπνιστές, είναι εκείνες οι στιγμές που δυστυχώς γεννήθηκαν πολλά χρόνια πριν έγιναν ένα με κάθε νευρώνα στο κεφάλι σου, και ΕΜΑΘΑΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ μέσω αυτής της συνήθιειας.  ΜΟΝΟ ΝΑ ΤΗΝ ΞΕΓΕΛΑΣΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΟΧΙ ΝΑ ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ. Αυτο που σε έκανε έρμαιο είναι η νικοτίνη αλλά αυτό που θα έχει δέσμιο για πάντα είναι η ίδια η ζωή που ΕΧΤΙΣΕΣ πάνω στην εξάρτηση και δυστυχώς όταν έχεις φτάσει στο σημείο να σου κάνει κακό και να λέει ο γιατρός κόφτο, είσαι γέρικο σκυλί και δεν μπορείς να μάθεις νεά κόλπα.  (Οι νεώτεροι καπνιστές,  είστε ασυγχώρητοι πετάχτε το άμεσα χωρίς άλλη κουβέντα και προλάβετε πριν να υπάρξουν μη αναστρεψιμες βλάβες ).

Στο γραφεί μου επάνω υπάρχει ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο, απλό όχι κάτι πολύπλοκο (τα πολύπλοκα τα δώρισα στους επόμενους δοκιμαστές) με ένα υγρό που έχει ένα ελαφρύ άρωμα από φρούτα και 0 νικοτίνη.  Καμμιά φορά όταν είμαι σε μια παρέα που θέλω να το ρίξω έξω, ή σε κάποια ηρεμία  μόνη μου που θέλω να απολαύσω ένα καφέ,  ΞΕΓΕΛΑΩ τον ευαυτό μου με λίγο άτμισμα με ένα ωραίο άρωμα χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ... ατμό  και νοιώθω την ΑΣΦΑΛΕΙΑ που χρειάζομαι για να μην ξανανάψω τσιγάρο ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΨΥΧΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ.

Κι επειδή αυτό το ανακαλύπτουν πάρα πολλοί σιγά σιγά, είμαι σίγουροι πως σύντομα θα γεμίσει το διαδίκτυο με μελέτες που θα λένε πόσο πιο βλαβερό είναι το ΗΤ.  Ξέρετε όλα είναι μια τεράστια ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.  Οι καπνιστές υποκρίνονται πως κάνουν κάτι σημαντικό ενώ είναι εξαρτημένοι από μια μπούρδα που τη έχουν ανάγει σε φιλοσοφία ζωής.  Το κράτος όμως είναι ακόμα μεγαλύτερο υποκριτής γιατί τι αισχρότερο από το να γεμίσεις το κόσμος με φωτογραφίες φρίκης πάνω σε πακέτα που αποδεικνύουν πως πουλάς θάνατο... και να τον πουλάς χωρίς κανένα πρόβλημα αποκομίζοντας τεράστια κέρδη...

Σε όλο αυτό το κομφούζιο υπάρχει λοιπόν όπως και σε όλα τα πράγματα σ΄αυτή τη ζωή μια ουδέτερη ζώνη από τη στιγμή που έμπλεξες με το τσιγάρο.  Να μπορείς π.χ. να είσαι εκείνο το είδος καπνιστή που μπορεί να ανάβει ένα τσιγάρο  όποτε θέλει  χωρίς καμιά πίεση ένα ? δύο? το μήνα ανά περίσταση? πράγμα αφάνταστα δύσκολο και σπάνιιο, ή να το ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙΣ με κάτι που θα είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΙΚΟΝΙΚΟ, αλλά που θα σου καλύπτει εκείνες ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΧΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ.

Σ' αυτό το στάδιο δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ξαναβάλεις μέσα σου ούτε καπνούς, ούτε πίσσες, ούτε νικοτίνη ούτε τίποτα. Και μη βάζοντας τίποτα έχεις πολύ περισσότερες δυνατότητες κάποια στιγμή να μην έχεις ανάγκη ούτε αυτό.

Φυσικά το σημαντικότερο είναι ένας νέος άνθρωπος να ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑ που να ορίζει τη ζωή του. Αλλά εδώ γελάμε.. γιατί κοιτώντας γύρω μου είτε βλέπω ανθρώπους με "κακές" συνήθειες,  είτε εκείνους τους καθως πρέπει που ζουν με την ψευδαίσθηση πως "τα κατάφεραν",   δεν υπάρχει κανείς που να μην εξαρτάται από κάτι που είνα έξω από αυτόν.... Τα υλικά μας πάθη είναι ολόκληρη η ζωή μας.  Είμαστε πνιγμένοι μέσα στα πάθη μας.  Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι πως να κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε και να παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας, το ζήτημα είναι να βρούμε τρόπους να τα δαμάσουμε ή να τα μετατρέψουμε σε κάτι ωφέλιμο για εμάς και για το περιβάλλον μας. Να μετατρέψουμε τη σχέση μας με τα πάθη από ΤΟΞΙΚΗ σε ΩΦΕΛΙΜΗ.  Ωφέλιμο μπορεί να είναι για κάποιον να ζει αποστειρωμένος και απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο για να εξασφαλίσει τη ζωούλα του.  Για κάποιον άλλον ωφέλιμο μπορεί να είναι να ζει μέσα στο κόσμο και τη βρωμιά του για να νιοώθει ζωντανός.  Υπάρχει και ο τρίτος δρόμος.  Να ζεις με όλους και να επιλέγεις αντί γι΄αυτό που σου επιβάλλουν αυτό που ΕΠΙΘΥΜΕΙ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ. Κι αυτό το τελευταίο είναι το δυσκολώτερο γιατί μέσα σε τόση πλάνη είναι τόσο δύσκολο να ακούσεις...

Τη καλημέρα μου σε όλη τη παρέα.

synithisypoptos.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

Ανθρωπόκαινος: Μιας νέα τρομακτική εποχή για τον πλανήτη

Επιστήμη


Η επέμβαση του ανθρώπου στον πλανήτη σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας εποχής με κομβικά σημεία την έναρξη των πυρηνικών δοκιμών, την μόλυνση και τα οικόσιτα κοτόπουλα.

Κανένα άλλο είδος δεν έχει αλλάξει το φυσικό τοπίο της Γης με τον τρόπο που το έχουν κάνει οι άνθρωποι και αυτό είναι κάτι που εξελίχθηκε με τρομακτικό ρυθμό τον περασμένο αιώνα. Ο αντίκτυπος της ανθρωπότητας στον πλανήτη είναι τόσο έντονος και εξαντλητικός για τη βιόσφαιρα, που για κάποιες ομάδες επιστημόνων εισήλθαμε και διανύουμε μια νέα γεωλογική εποχή, την Ανθρωπόκαινο.

Η πιο πρόσφατη εισήγηση για την κήρυξη της νέας εποχής, έγινε επισήμως σήμερα από ομάδα εμπειρογνωμόνων στο Διεθνές Γεωλογικό Συνέδριο στο Κέιπ Τάουν.

Η έναρξη της νέας εποχής θα πρέπει να προσδιοριστεί περίπου το 1950 και ορίζεται από τη διασπορά ραδιενεργών στοιχείων σε όλο τον πλανήτη, έπειτα από τις δοκιμές πυρηνικών βομβών. Μια σειρά από άλλους κρίσιμους παράγοντες είναι η ρύπανση με πλαστικά και τα αέρια από σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Επισήμως, πάντως, διανύουμε την εποχή του Ολόκαινου που ξεκίνησε πριν από 11.500 χρόνια μετά τη λήξη της πιο πρόσφατης Εποχής των Παγετώνων. Αλλά η εντυπωσιακή επιτάχυνση των αλλαγών από τα μέσα του 20ου αιώνα, η αύξηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, η παγκόσμια μαζική εξαφάνιση ειδών και η μετατροπή της γης από την αποψίλωση των δασών, σηματοδοτούν το τέλος της εποχής όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί: « Η Γη έχει υποστεί δραματικές αλλαγές από την έναρξη της Ολόκαινου που πρέπει πρέπει να δοθεί η θέση της στη νέα εποχή.»

«Η σημασία της Ανθρωποκαίνου είναι ότι θέτει σε διαφορετική τροχιά το σύστημα της Γης, της οποίας βέβαια είναι μέρος», δήλωσε ο καθηγητής Jan Zalasiewicz, γεωλόγος στο Πανεπιστήμιο του Leicester και πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας για την Ανθρωπόκαινο (WGA), η οποία ξεκίνησε τις εργασίες της το 2009.

Ο καθηγητής Colin Waters, γεωλόγος στη Βρετανική Γεωλογική Υπηρεσία και το WGA, είπε: «Το να είσαι σε θέση να εντοπίσεις ένα χρονικό διάστημα, λέει κάτι για το πώς ξεκίνησε ο απίστευτος αντίκτυπος στο περιβάλλον του πλανήτη μας. Η έννοια της Ανθρωποκαίνου καταφέρνει να προσελκύσει όλες αυτές τις ιδέες της περιβαλλοντικής αλλαγής μαζί.»

Ο καθηγητής Chris Rapley, επιστήμονας του κλίματος στο University College του Λονδίνου και πρώην διευθυντής του Μουσείου Επιστήμης του Λονδίνου, δήλωσε: «Η εποχή της Ανθρωποκαίνου σηματοδοτεί μια νέα περίοδο κατά την οποία οι συλλογικές δραστηριότητές μας, κυριαρχούν στο πώς λειτουργεί ο πλανητικός μηχανισμός».

«Δεδομένου ότι ο πλανήτης είναι το σύστημα υποστήριξης της ζωής - είμαστε ουσιαστικά το πλήρωμα ενός τεράστιου διαστημόπλοιου - και η παρεμβολή μας στη λειτουργία του σε αυτό το επίπεδο και με αυτή την κλίμακα, είναι ιδιαίτερα σημαντική. Αν εσείς ή εγώ αποτελούσαμε το πλήρωμα σε ένα μικρότερο διαστημόπλοιο, θα ήταν αδιανόητο να παρεμβαίνουμε στα συστήματα που μας παρέχουν τον αέρα, το νερό, την τροφή και τον έλεγχο του κλίματος. Αλλά η στροφή στην Ανθρωπόκαινο μας λέει ότι παίζουμε με τη φωτιά, μια δυνητικά απερίσκεπτη συμπεριφορά που είναι πιθανό να μας κάνει να μετανιώσουμε.», καταλήγει ο Rapley .

Για να οριστεί μια νέα γεωλογική εποχή, θα πρέπει να υπάρξει ένα κομβικό σημείο σε παγκόσμιο επίπεδο που θα μείνει ανεξίτηλο στο μελλοντικό γεωλογικό αρχείο. Για παράδειγμα, η εξαφάνιση των δεινοσαύρων 66 εκατ. χρόνια πριν, στο τέλος της Κρητιδικής εποχής, ορίζεται από τη διασπορά ιριδίου σε όλο τον κόσμο μετά τη σύγκρουση μετεωρίτη με τη Γη.

Για τη νέα εποχή, ο καλύτερος υποψήφιος για μια τέτοια στιγμή είναι τα ραδιενεργά στοιχεία από δοκιμές πυρηνικών βομβών. Όμως δεν είναι ο μόνος παράγοντας: Kάποια είδη του ζωικού βασιλείου έχουν με την ανθρώπινη βοήθεια εξαπλωθεί πολύ γρήγορα σε όλο τον κόσμο. Τα κοτόπουλα είναι σοβαρός υποψήφιος για τη θέση του ορυκτού που θα ορίζει τη νέα εποχή για τους γεωλόγους στο μέλλον. Από τα μέσα του 20ου αιώνα, έχουν γίνει τα πιο κοινά πουλιά στον κόσμο. Υπάρχουν απολιθωμένα σε χιλιάδες χώρους υγειονομικής ταφής και στις γωνίες του δρόμου σε όλο τον πλανήτη ενώ είναι πολύ μεγαλύτερα και έχουν διαφορετικό σκελετό από τους προγόνους τους.

Η ανθρώπινη δραστηριότητα που θεωρείται στοιχείο για τη νέα εποχή ώθησε τους ρυθμούς εξαφάνισης των ζώων και των φυτών πολύ πιο πάνω από το μακροπρόθεσμο μέσο όρο.

Η Γη βρίσκεται σε τροχιά που θα επιτρέψει να εξαφανιστούν το 75% των ειδών στους επόμενες αιώνες, αν συνεχιστούν οι σημερινές τάσεις. Επιπλέον αύξησε τα επίπεδα θέρμανσης του κλίματος του πλανήτη και έχει αποθέσει τόσο μεγάλες ποσότητες πλαστικού στους ωκεανούς και τους υδάτινους πόρους που τα σωματίδια είναι πλέον παντού και θα αφήσουν αναγνωρίσιμα απολιθώματα για τις μελλοντικές γενιές. Τέλος, διπλασίασε το άζωτο και το φώσφορο στα εδάφη με τη χρήση λιπασμάτων, κάτι ίσως να είναι η μεγαλύτερη επίδραση στον κύκλο του αζώτου που έχει συμβεί στα τελευταία 2,5 δισ. χρόνια.

Οι 35 επιστήμονες στο WGA - οι οποίοι ψήφισαν επίσημα τον ορισμό της Ανθρωποκαίνου, θα περάσουν τώρα τα επόμενα δύο έως τρία χρόνια προσπαθώντας να προσδιορίσουν τα πιο σημαντικά και ευκρινή σήματα της νέας εποχής και να καταλήξουν στην τοποθεσία που θα οριστεί το σημείο έναρξης της νέας εποχής.

Μόλις συγκεντρωθούν τα στοιχεία, θα υποβληθεί επισήμως η θέση τους προς τις στρωματογραφικές αρχές και τότε, η Ανθρωπόκαινος μπορεί να υιοθετηθεί επίσημα μέσα σε λίγα χρόνια.

Δείτε σε βίντεο και διαδραστικό χάρτη πόσο τρομακτικά γρήγορα γεμίζει ανθρώπους ο πλανήτης.


Mε πληροφορίες από Guardian και Science Magazine

lifo.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

Είδος προς εξαφάνιση η σιωπή στον πλανήτη

Επιστήμη


Δεκαπέντε λεπτά: τόσος είναι ο μέγιστος χρόνος που μπορεί να περάσει σήμερα κανείς στα περισσότερα σημεία του πλανήτη χωρίς να ακούσει κάποιον ήχο που να είναι προϊόν της ανθρώπινης δραστηριότητας. Κι αν λάβει υπόψη του, ότι πριν από είκοσι χρόνια αυτό το χρονικό διάστημα ήταν μερικές ώρες, δεν μπορεί παρά να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα: η σιωπή είναι είδος προς εξαφάνιση.

Τα μέρη όπου μπορεί κανείς να ξεπεράσει αυτό το τέταρτο της σιωπής δεν είναι περισσότερα από δεκαπέντε σε ολόκληρο τον κόσμο. Τουλάχιστον, σε τόσα τα υπολογίζει ο Γκόρντον Χέμπτον, ο άνθρωπος που έχει κάνει τρεις φορές τον γύρο του κόσμου για να καταγράψει τους ήχους και τη σιωπή της φύσης. Ο Χέμπτον έχει καταρτίσει τη λίστα της σιωπής, η οποία όπως λέει σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα La Repubblica, μικραίνει συνεχώς.

Αυτή η μοναδική περιήγηση του ανθρώπου που έχει αφιερωθεί στην υπεράσπιση της σιωπής αποτυπώθηκε στο βραβευμένο με Emmy ντοκιμαντέρ «Vanishing Dawn Chorus» («Η χορωδία της αυγής που σβήνει»). Η κάμερα τον ακολουθεί ενώ εκείνος ηχογραφεί σε διάφορα σημεία του πλανήτη τους ήχους της φύσης καθώς ανατέλλει ο ήλιος. Σήμερα ο Γκόρντον Χέμπτον ζει παράγοντας ηχητικά εφέ για βιντεοπαιχνίδια από τους ήχους που έχει συγκεντρώσει από τη φύση. Ο στόχος του, ωστόσο, παραμένει ένας: Η προστασία της σιωπής. Ή - από την άλλη πλευρά - η καταπολέμηση της ηχορύπανσης.

Μάχη κατά των θορύβων


Είναι ένα στοίχημα που ξεκίνησε το 2005 όταν ο Χέμπτον ανέκτησε την ακοή του έπειτα από 18 μήνες ενόχλησης στο εσωτερικό του αυτιού του. Ήταν ένα συνεχές βουητό. Εκείνον τον ενάμιση χρόνο ο Χέμπτον ένιωσε ότι έζησε τον μικρόκοσμό του, αυτό που θα ζήσει η ανθρωπότητα στο μέλλον εάν η ηχορύπανση συνεχιστεί σε αυτούς τους ρυθμούς. Έναν εφιάλτη, με άλλα λόγια. «Ο ακουστικός ορίζοντας - λέει στη Ρεπούμπλικα - σε μέρη όπου υπάρχει σιωπή φτάνει τα 30 χιλιόμετρα. Επομένως, εάν προστατεύσω τη σιωπή σε ένα και μόνο σημείο, προστατεύω μία περιοχή από τον θόρυβο σε ακτίνα τριάντα χιλιομέτρων. Αυτό μεταφράζεται σε μία έκταση 2.800 τετραγωνικών χιλιομέτρων». Είναι μία έκταση, περίπου, όσο ο νομός Ηλείας. Στην περίπτωση του Γκόρντον Χέμπτον είναι το Ολυμπιακό Εθνικό Πάρκο, κοντά στο Σιάτλ. Σε ένα σημείο εκεί έχει τοποθετήσει ο αμερικανός ερευνητής μία κόκκινη πέτρα, ως κέντρο ενός κύκλου ακτίνας τριάντα χιλιομέτρων τον οποίο πρέπει να υπερασπιστεί από τον θόρυβο.

Με ποιον τρόπο; Ο Χέμπτον επιστρέφει περιοδικά στο σημείο που έχει τοποθετήσει την κόκκινη πέτρα και καταγράφει τους ήχους τους περιβάλλοντος. Εάν διαπιστώσει ότι υπάρχουν οχλήσεις εξαιτίας της ανθρώπινης δραστηριότητας, ψάχνει την πηγή τους. Το επόμενο βήμα είναι να γράψει στους υπεύθυνους επισυνάπτοντας πάντα ένα ηχητικό αρχείο με τους φυσικούς ήχους του πάρκου, οι οποίοι διακόπτονται από τον θόρυβο.

Το τζουκμπόξ του πλανήτη


Ακούγεται πολύ δονκιχωτικό, αλλά δεν είναι και τόσο: Τρεις αεροπορικές εταιρείες άλλαξαν τις πορείες των πτήσεών τους, ενώ η δραστηριότητά τους έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον του Κογκρέσου. Μα δεν αρκούν τα διπλά τζάμια και οι ωτοασπίδες για να προστατευτούμε από τον θόρυβο; «Η σιωπή που πρέπει να προστατεύσουμε - απαντά - δεν είναι απλώς η απουσία των ήχων και των θορύβων. Είναι η φωνή της φύσης. Τα ποτάμια, τα δάση, η θάλασσα εκπέμπουν με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορικές συχνότητες τα ηχητικά τους κύματα. Έτσι, ένα σύνολο στατικών ήχων μετατρέπεται σε μια ροή».

Η Γη - συνεχίζει ο Γκόρντον Χέμπτον - είναι ένα τζουκμπόξ που λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια, με το μέγιστο των ήχων στον Ισημερινό και με το ελάχιστο στους δύο πόλους. Η ηχορύπανση διαταράσσει αυτή τη συνεχή ανταλλαγή μουσικής, στίχων, βουητών και ψιθύρων που είναι απαραίτητη στα ζώα για την επιβίωσή τους και σε εμάς τους ανθρώπους για να διατηρούμε τα επίπεδα τους στρες μας σε χαμηλά επίπεδα. Γιατί το σώμα μας δεν σταματά να ακούει ποτέ.

news.in.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

Έρχεται η αστυνομία των τρολ

Άρης Χατζηστεφάνου


Δυτικές κυβερνήσεις ετοιμάζονται να επιβάλουν τον νόμο και την τάξη στο διαδίκτυο. Πρώτα όμως πρέπει να μας πείσουν ότι ο σύγχρονος διαδικτυακός πολιτισμός απειλείται από τα τρολ.

Ηταν ο Σωκράτης το πρώτο τρολ της Ιστορίας; Σύμφωνα με τη σατιρική ηλεκτρονική Encyclopedia Dramatica, «ήταν ένα διάσημο IRL (υπαρκτό) τρολ που έζησε στην προ-ιντερνετική Ελλάδα και θεωρείται ο δημιουργός των πρώτων τεχνικών τρολαρίσματος».

Οπως διαβάζουμε στο σχετικό λήμμα «έθετε ερωτήματα για τα οποία κανένας δεν ενδιαφερόταν, έδειχνε μεγάλη προσήλωση στη συζήτηση προσποιούμενος ότι συμφωνεί, παρουσιαζόταν σαν αντικειμενικός συνομιλητής χωρίς προσωπική γνώση του θέματος και στο τέλος προωθούσε εξωφρενικές απόψεις για να κερδίσει μερικά lulz» (σε ελεύθερη απόδοση τα γέλια εις βάρος του θύματος ενός επιτυχημένου τρολαρίσματος).

Θυμάμαι την εποχή που τα τρολ ήταν μυθικά τέρατα και όχι ο κάθε γελοίος που ζητά την προσοχή μας στο ίντερνετ

Ρόμπερτ Ο’ Σάλιβαν

Η άποψη ότι ο Σωκράτης ήταν το πρώτο τρολ της Ιστορίας κέρδισε τέτοια δημοτικότητα ώστε η Ρέιτσελ Μπάρνεϊ, καθηγήτρια Κλασικών Σπουδών και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, αναγκάστηκε να γράψει ένα επιστημονικό άρθρο για να αντικρούσει τα σχετικά επιχειρήματα.

Για την ακρίβεια υποστήριξε ότι βρήκε και μετέφρασε ένα αδημοσίευτο κείμενο του Αριστοτέλη με τίτλο «Περί Τρολαρίσματος», που αποδείκνυε με λογικά επιχειρήματα ότι ο Σωκράτης δεν ήταν τρολ.


Η άποψη πάντως ότι ο Σωκράτης καταδικάστηκε να πιει το κώνειο επειδή τρόλαρε ασύστολα την αθηναϊκή κοινωνία βρίσκει ακόμη και σήμερα υποστηρικτές -ιδιαίτερα ανάμεσα σε εκείνους που πιστεύουν στους ρομαντικούς ορισμούς του trolling που διατυπώθηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του ’90:

η προώθηση σε διαδικτυακά fora εμπρηστικών και συχνά εκτός θέματος επιχειρημάτων με στόχο την πρόκληση συναισθηματικά φορτισμένων αντιδράσεων ή της ολοκληρωτικής διακοπής της συζήτησης.

Αν διαβάσει όμως κανείς το τελευταίο αφιέρωμα του περιοδικού TIME για τα τρολ, συνειδητοποιεί ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης το συγκεκριμένο φαινόμενο έχει αλλάξει δραματικά.


Ούτε λίγο ούτε πολύ ο συντάκτης του κειμένου, Τζόελ Στάιν, υποστηρίζει ότι «το διαδίκτυο περνά σταδιακά υπό τον έλεγχο μιας κουλτούρας του μίσους» πίσω από την οποία ο ίδιος εντοπίζει ως επί το πλείστον ακροδεξιά ή ακόμη και νεοναζιστικά τρολ.

Σκιαγραφώντας το νέο προφίλ των τρολ, το περιοδικό παρουσιάζει δεκάδες περιστατικά επιθέσεων στο διαδίκτυο που φτάνουν ακόμη και σε απειλές δολοφονίας.

Σύμφωνα με τον Στάιν, το μεγαλύτερο τρολ της Ιστορίας είναι ο Andrew Auernheimer, ο οποίος αφού εξέτισε ένα χρόνο στη φυλακή για πλαστοπροσωπία και απάτη, περιφέρεται μεταξύ Ανατολικής Ευρώπης και Μέσης Ανατολής επιδεικνύοντας έναν τεράστιο αγκυλωτό σταυρό στο στήθος του και προωθώντας ακραίες απόψεις ενάντια σε ομοφυλόφιλους, μαύρους και μουσουλμάνους.

Το ΤΙΜΕ φαίνεται να εντοπίζει τη ρίζα του κακού σε διαδικτυακά κινήματα όπως το Alt-right, μια «ομπρέλα» που συγκεντρώνει νεοαντιδραστικά τρολ, ρατσιστές και αντισημίτες, ακροδεξιούς και φασίστες, ορκισμένους εχθρούς της πολυπολιτισμικότητας και… χιλιάδες θαυμαστές του Ντόναλντ Τραμπ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιούλιο του 2016 το Twitter απαγόρευσε διά βίου την πρόσβαση στον Milo Yiannopoulos, το πιο προβεβλημένο μέλος του Alt-right, που δήλωνε ορκισμένος εχθρός του Ισλάμ, του φεμινισμού, της πολιτικής ορθότητας και… της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η απάντηση που προτείνει το περιοδικό TIME συνοψίζεται στο ότι το ίντερνετ χρειάζεται περισσότερη αστυνόμευση από το κράτος και άλλους ελεγκτικούς μηχανισμούς που θα προκύψουν μέσα από (ή θα δρουν παράλληλα με) την αστυνομία.

Στη Βρετανία, μάλιστα, που βρίσκεται πάντα ένα βήμα πιο κοντά στην εκπλήρωση του εφιάλτη του Οργουελ, η αστυνομία δημιούργησε στα μέσα Αυγούστου το Κέντρο Αντιμετώπισης Διαδικτυακού Μίσους. Πέντε ανώτατοι αξιωματικοί, με διαθέσιμα κονδύλια 1,7 εκατομμυρίων λιρών, θα συντονίζουν ομάδες που θα αναζητούν και θα συλλαμβάνουν τα πιο επιθετικά τρολ.

Στη μάχη εισήλθε από το 2016 και η Βορειοατλαντική Συμμαχία, η οποία σε ειδική έκθεσή της με τίτλο «Το τρολάρισμα ως μορφή υβριδικού πολέμου» περιέγραφε τον ρόλο που έπαιξαν τα τρολ κατά τη διάρκεια της αντιπαράθεσης της Ρωσίας με την Ουκρανία και άλλες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες.

Το ΝΑΤΟ αναφέρεται συγκεκριμένα στα λεγόμενα Wikipedia Trolls, δηλαδή χρήστες που παρεμβαίνουν σε διαδικτυακές συζητήσεις και αναρτούν αποσπάσματα της Wikipedia (συνήθως για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του αμερικανικού στρατού) διαταράσσοντας τη συζήτηση. Πρόκειται, όπως αναφέρουν οι συντάκτες της έκθεσης, για τα πιο επικίνδυνα τρολ αφού δεν είναι συναισθηματικά φορτισμένα και παρέχουν αληθινές πληροφορίες αλλά σε λάθος πλαίσιο.

Εάν όμως οι διωκτικές αρχές και οι ισχυρότεροι στρατοί του κόσμου ενοχλούνται ακόμη και από χρήστες που απλώς αναρτούν αποσπάσματα από εγκυκλοπαίδειες, ποιος μας εξασφαλίζει ότι η αστυνομία των τρολ, που κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή της στις κοινωνίες της Δύσης, δεν θα μετατραπεί σύντομα σε μια πραγματική αστυνομία της σκέψης;

Και εν τέλει ποιος θα αποφασίσει πότε ένα επιχείρημα, που σπάει τους κανόνες μιας συζήτησης, αποτελεί τρολάρισμα και όχι μια ριζοσπαστική απάντηση στην κυρίαρχη σκέψη που επιβάλλουν τα μέσα ενημέρωσης ή ακόμη και το εκπαιδευτικό σύστημα;

Ποιος θα κρίνει, παραδείγματος χάριν, ότι η σελίδα για τον «γέροντα Παστίτσιο», που τρόλαρε τη λατρεία του Παΐσιου, ήταν μια κακόβουλη ενέργεια και όχι η υγιής αντίδραση απέναντι σε μια κοινωνία που φλερτάρει με την άβυσσο του χριστιανικού φονταμενταλισμού;

Πριν εξαπολύσουμε νέες ορδές κυβερνο-αστυνομικών εναντίον των τρολ ίσως θα πρέπει απλώς να δοκιμάσουμε την πρωταρχική συμβουλή: «Μην ταΐζετε τα τρολ».

efsyn.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

Υπνοβατούμε;

Στάθης


Τελειώνοντας ο 20ός αιώνας οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ. Ο Πρόεδρος Πίθηκας Μπους και η Υαινα Πρωθυπουργός Μπλαιρ κατηγόρησαν τον έως τότε «δικό τους άνθρωπο», Τύραννο Χασάπη Σαντάμ Χουσεΐν για κατοχή (και χρήση) χημικών όπλων. Πολλοί, πολιτικοί και πολίτες, γνώριζαν από τότε αυτό που όλοι γνωρίζουμε σήμερα: επρόκειτο για ένα χρήσιμο ψεύδος.

Ο Σαντάμ άφησε την τελευταία του πνοή στην αγχόνη, το Ιράκ διαμελίσθηκε και πληρώνει έως σήμερα τέτοιον βαρύ φόρο αίματος, που μόνον κατεχόμενες περιοχές της ΕΣΣΔ απ’ τους Ναζί πλήρωσαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στη συνέχεια οι ΗΠΑ άρχισαν τις αγριάδες με τα Γκουαντάναμο, επανέφεραν τα βασανιστήρια, ψήφησαν τον δυσώνυμο και δασύτριχο «πατριωτικό νόμο» και μπήκαν σε μια πορεία πολεμικών επιχειρήσεων ανά τον πλανήτη που, έως σήμερα, έχουν κρατήσει πέντε φορές παραπάνω από όσον κράτησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ολα αυτά τα χρόνια η κοινή γνώμη στη Δύση παρακολουθεί, κατά τη συντριπτική της πλειοψηφία, σαν υπνωτισμένη το χειρότερο να διαδέχεται το κακό. Αμερικανοί και αλλοδαποί πολίτες στέλνονταν από τις ΗΠΑ στη Λιβύη για να βασανισθούν από τους «ειδικούς» του καθεστώτος Καντάφι, τον οποίον στη συνέχεια οι ΗΠΑ λίντσαραν προς δόξαν της δημοκρατίας, η οποία με τη σειρά της δημιούργησε εκεί που ήταν η Λιβύη μια μαύρη τρύπα, όπου αλληλοσκοτώνονται φύλαρχοι παντός τύπου όπως τα κουνάβια με τους αρουραίους.

Εδώ και πολλά χρόνια, ήδη απ’ τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, μια Ηγεσία Ηλιθίων έχει σχηματίσει μια Συμμαχία Προθύμων που έχει κάνει τον πλανήτη μαλλιά κουβάρια, από την Ουκρανία και την Αίγυπτο, έως τη Συρία και τη Σινική Θάλασσα.

Αυτή η Ηγεσία των Ηλιθίων (που δεν είναι τίποτε περισσότερο από ποταπές μαριονέτες των Πολυεθνικών, Εταιρειών και Τραπεζών) επί δεκαετίες τώρα κατασκευάζει χρήσιμους εχθρούς για να εξοντώσει άχρηστους πλέον φίλους, με αποτέλεσμα να τους τρώει στο τέλος όλους μαζί στη μάπα. Μουτζαχεντίν, Ταλιμπάν, Αδερφοί Μουσουλμάνοι, UCK, Ουκρανοί φασίστες, Αυστριακοί εθνικιστές, ISIS, Αλ Κάιντα, μοναχικοί λύκοι, μονοιασμένοι παράφρονες, φονταμενταλιστές, ακροδεξιοί χριστιανοί από την Αϊοβα, όλοι έχουν παρελάσει από το κολασμένο προσκήνιο ενός κόσμου που μοιράζει στους πολλούς τη φτώχεια με το καντάρι και στους λίγους τον αιματοβαμμένο πλούτο με τη σέσουλα.

Και η κοινή γνώμη στη Δύση, κατά την τεράστια πλειοψηφία της τουλάχιστον, παρακολουθεί την εν λόγω αλληλουχία των κακών προς τα χειρότερα σαν υπνωτισμένη. Οσο δε για εκείνους, πολιτικούς και πολίτες, που αντιλαμβάνονται τι γίνεται και εξ αυτού σφόδρα ανησυχούν, τίποτα για να αλλάξουν τη φορά των πραγμάτων δεν έχουν έως τώρα καταφέρει.

Η Δύση χρόνια τώρα ασκεί τρομοκρατία στο εξωτερικό της και αντιτρομοκρατία στο εσωτερικό της. Γίνεται έτσι όλο και πιο αυταρχική, απολείπει την αστική δημοκρατία και φλερτάρει με τον (εκ)φασισμό. Το «οχυρό Δύση» περιβάλλεται πλέον από εκατομμύρια νεκρών που οι εισβολές της σε άλλες χώρες έχουν σωρεύσει γύρω της, πολιορκείται από εκατομμύρια προσφύγων που αυτές οι επεμβάσεις έχουν δημιουργήσει, και σκοτώνει στο εσωτερικό της όλα τα επιτεύγματα των λαών, όπως τις πολιτικές ελευθερίες, τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και τις ελπίδες των ανθρώπων για έναν δικαιότερο επιτέλους κόσμο. Η λεγόμενη ελεύθερη αγορά έχει γίνει μια διευθυνόμενη λεηλασία. Υπό την Ηγεσία των Ηλιθίων οι διακρατικές σχέσεις έχουν επιστρέψει στην εποχή του Χαλιφάτου, όταν οι συμμαχίες άλλαζαν από μέρα σε μέρα και από ώρα σε ώρα. Αίφνης

Ερντογάν και Πούτιν γίνονται σήμερα κολλητάρια, οι Αμερικάνοι ποντάρουν πάλι στους Τούρκους κι όχι στους Κούρδους, ενώ οι τιμές του αίματος παρουσιάζουν μια ανησυχητική ρευστότητα από τα υψίπεδα του Κιρκούκ έως την έρημο Ζόμπι, ανατολικώς της Εδέμ.

Με δυο λόγια, η über alles Ηλιθιότης που κυβερνά τη Δύση έχει κατορθώσει τον πρωτοφανή στην ιστορία της συσχετισμό: ένας «τρομοκράτης» (πραγματικός εχθρός ή χρήσιμος φίλος) να αντιστοιχεί σε μια μεραρχία πεζικού, μια μεγαφούσκα χρέους και δέκα χιλιάδες αντεργατικούς νόμους.

Τούτων ούτως εχόντων, η γεωστρατηγική αντίληψη του κ. Καρανίκα θα έπρεπε να ενισχυθεί από τη γεωπολιτική ευφυΐα του κ. Τάσου Πολιτίδη, ώστε το Γραφείο Στρατηγικού Σχεδιασμού του Τσίπρα να γκαζώσει και η χάραξη της Υψηλής Στρατηγικής της χώρας να γίνει παιχνιδάκι.

Το γεγονός ότι ο κ. Τάσος Πολιτίδης είναι μάγειρας δεν πρέπει να σας παρασύρει σε ρατσιστικούς συνειρμούς, διότι και ο Μεγαλέξαντρος, αν δεν διέθετε καλοπληρωμένη (σε χιλιάδες και χιλιάδες ευρώ για υπερωρίες) επιμελητεία, θα την έκανε από κούπες στα Γαυγάμηλα.

Αντιθέτως από τους Διόσκουρους Καρανίκα και Πολιτίδη, ο αριστεύσας υποψήφιος φοιτητής κ. Κυριάκος Μπίρμας δήλωσε ότι όταν τελειώσει τις σπουδές του θα εγκαταλείψει τη χώρα! Και αντί ο Τσίπρας να τρέξει να τον βρει και να του πει να το ξανασκεφθεί, αντί να πάει να μιλήσει στον νέο πολίτη για τις ανάγκες της πατρίδας, αγρόν ηγόρασε!

Ομως, εκτός από τον Τσίπρα, υπάρχει και ο κ. Τσάπρας. Ελληνας επιστήμονας που διαπρέπει στο εξωτερικό, μετέχοντας στην ομάδα που ανακάλυψε έναν εξωπλανήτη, πιθανόν αδερφάκι της Γης, εκεί στα πέριξ του μακρινού πιο κοντινού αστέρα, του Εγγύτατου Κενταύρου Β’. Οχι, λέει ο κ. Τσάπρας! να μη φεύγουν οι Ελληνες απ’ την Ελλάδα - μεγαλύτερη καταστροφή απ αυτήν δεν υπάρχει!

Υπνοβατούμε! Δεν εξηγείται αλλιώς. Γύρω μας δεν μετεωρίζονται οιωνοί και σημάδια, αλλά Τσίπρες και Ναπολέοντες-μάγειροι. Τυχάρπαστοι τυχοδιώκτες που μιλούν με ευκολία για τις γερμανικές αποζημιώσεις (ενόψει πιθανών εκλογών), ενώ με την ίδια ευκολία εισπράττουν καρπαζιές απ’ τους Δυνάστες-Δανειστές κάθε φορά που προσπαθούν να μας παραμυθιάσουν με παρλαπίπες για τη διευθέτηση του χρέους...

Αυτή η κυβέρνηση της αντι-Αριστεράς προκαλεί πλέον άφθονο κλάμα με αυτά που κάνει, κι άφθονο γέλιο με αυτά που λέει...

Καλώς σας βρήκα! Μου λείψατε...

e-nikos
Διαβάστε Περισσότερα »