Ισίδωρος Νερούτσος
Την ανταλλακτική αξία του νομίσματος σωστά αναφέρει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, την καθορίζει κυριαρχικά η κυβέρνηση της κάθε χώρας και η κεντρική τράπεζά της.
Το γελοίο της ιστορίας των συσχετισμών των νομισμάτων, δείχνει το παρακάτω παράδειγμα. Με 1 δραχμή αγοράζω ένα Ευρώ. Με 10 δραχμές αγοράζω 1 Ευρώ. Με 100 δραχμές αγοράζω ένα Ευρώ. Με χίλιες δραχμές αγοράζω 1 Ευρώ. Έτσι εάν ο μισθός μου είναι 800 Ευρώ, σε δρχ, θα παίρνω ανάλογα με τα μηδενικά που έχει το νέο νόμισμα, 800 δρχ ή 8000 δρχ ή 80000 δρχ. ή 800000 δρχ. Τα αγαθά που μπορώ να πάρω είναι τα ίδια, με οποιαδήποτε ισοτιμία, ανεξάρτητα από τα μηδενικά.
Το πόσα μηδενικά υπάρχουν πίσω από την κάθε νομισματική μονάδα δεν καθορίζουν και την πραγματική ανταλλακτική της αξία.
Η ανταλλακτική αξία του κάθε “ψεύτικου” λογιστικού θα έλεγα νομίσματος, εξαρτάται από το πόσο γεμίζει το καλάθι της νοικοκυράς.
Άλλο παράδειγμα. Ένας καλός μισθός την δεκαετία του 1960, ήταν 2500 δρχ. Δηλαδή 7,5 σημερινά Ευρώ. Με 7,5 Ευρώ σήμερα παίρνεις ένα πακέτο καπνό. Με 7,5 ευρώ δηλαδή 2500 δρχ ή αν κόψουμε τα μηδενικά, στο χέρι μας είναι, με 25 δρχ, την δεκαετία του 60, ζούσε μια οικογένεια όλο τον μήνα.
Όσο για την χρηματιστηριακή τιμή της ανταλλακτικής μονάδας, η αυξομείωσή της, εξαρτάται από την ζήτηση που έχει στις αγορές, αλλά αυτή η χρηματιστηριακή διαδικασία, μπορεί να παρακαμφθεί, τουλάχιστον κατά τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του νέου νομίσματος και οι συναλλαγές με τις αγορές του εξωτερικού, μπορούν και πρέπει να γίνονται μόνο μέσω τραπεζικού συστήματος υπό κρατικό ή κοινωνικό έλεγχο.
Δεν θα ήταν άστοχο εάν στο τραπέζι των συζητήσεων, έμπαινε και η υποχρεωτική καθιέρωση μόνο του σήμερα δαιμονοποιημένου λογιστικού ή κατ άλλους πλαστικού χρήματος και η κατάργηση του ισχύοντος χάρτινου νομισματικού συστήματος.
Στην περίπτωση αυτή, η νομισματική περιουσία βρίσκεται λογιστικά στην τράπεζα και οι συναλλαγές γίνονται αποκλειστικά και μόνο με κάρτα, από τους πάντες και έναντι πάντων. Στην περίπτωση αυτή τα πλεονεκτήματα για το κοινωνικό σύνολο, θα ήταν τεράστια. Γιατί αντικειμενικά θα ήταν αδύνατη η ύπαρξη φορολογικής και εισφορολογικής αποφυγής, που σήμερα κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα της οικονομίας και βλάπτει σοβαρά τα δικαιώματα των ασθενέστερων κυρίως τάξεων.
Δεν θα υπήρχαν ληστείες και κλοπές και η φορολογία των πολιτών θα κυμαινόταν, μέσα στα ανεκτά επίπεδα. Ενώ η κοινωνική μέριμνα για τους ασθενέστερους συμπολίτες, θα μπορούσε να είναι πλέον αποτελεσματική.
Με τον τρόπο αυτόν πλήττεται καίρια η εγκληματικότητα, η διακίνηση ναρκωτικών, λαθραίων, πολύτιμων αντικειμένων και η απόκτηση μαύρου χρήματος και το σπουδαιότερο προστατεύει τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις ανθρώπων.
Ευνόητο είναι ότι σε ένα τέτοιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η προμήθεια των τραπεζών, επιβάλλεται να είναι χαμηλή.
Ισίδωρος Νερούτσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Την ανταλλακτική αξία του νομίσματος σωστά αναφέρει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, την καθορίζει κυριαρχικά η κυβέρνηση της κάθε χώρας και η κεντρική τράπεζά της.
Το γελοίο της ιστορίας των συσχετισμών των νομισμάτων, δείχνει το παρακάτω παράδειγμα. Με 1 δραχμή αγοράζω ένα Ευρώ. Με 10 δραχμές αγοράζω 1 Ευρώ. Με 100 δραχμές αγοράζω ένα Ευρώ. Με χίλιες δραχμές αγοράζω 1 Ευρώ. Έτσι εάν ο μισθός μου είναι 800 Ευρώ, σε δρχ, θα παίρνω ανάλογα με τα μηδενικά που έχει το νέο νόμισμα, 800 δρχ ή 8000 δρχ ή 80000 δρχ. ή 800000 δρχ. Τα αγαθά που μπορώ να πάρω είναι τα ίδια, με οποιαδήποτε ισοτιμία, ανεξάρτητα από τα μηδενικά.
Το πόσα μηδενικά υπάρχουν πίσω από την κάθε νομισματική μονάδα δεν καθορίζουν και την πραγματική ανταλλακτική της αξία.
Η ανταλλακτική αξία του κάθε “ψεύτικου” λογιστικού θα έλεγα νομίσματος, εξαρτάται από το πόσο γεμίζει το καλάθι της νοικοκυράς.
Άλλο παράδειγμα. Ένας καλός μισθός την δεκαετία του 1960, ήταν 2500 δρχ. Δηλαδή 7,5 σημερινά Ευρώ. Με 7,5 Ευρώ σήμερα παίρνεις ένα πακέτο καπνό. Με 7,5 ευρώ δηλαδή 2500 δρχ ή αν κόψουμε τα μηδενικά, στο χέρι μας είναι, με 25 δρχ, την δεκαετία του 60, ζούσε μια οικογένεια όλο τον μήνα.
Όσο για την χρηματιστηριακή τιμή της ανταλλακτικής μονάδας, η αυξομείωσή της, εξαρτάται από την ζήτηση που έχει στις αγορές, αλλά αυτή η χρηματιστηριακή διαδικασία, μπορεί να παρακαμφθεί, τουλάχιστον κατά τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του νέου νομίσματος και οι συναλλαγές με τις αγορές του εξωτερικού, μπορούν και πρέπει να γίνονται μόνο μέσω τραπεζικού συστήματος υπό κρατικό ή κοινωνικό έλεγχο.
Δεν θα ήταν άστοχο εάν στο τραπέζι των συζητήσεων, έμπαινε και η υποχρεωτική καθιέρωση μόνο του σήμερα δαιμονοποιημένου λογιστικού ή κατ άλλους πλαστικού χρήματος και η κατάργηση του ισχύοντος χάρτινου νομισματικού συστήματος.
Στην περίπτωση αυτή, η νομισματική περιουσία βρίσκεται λογιστικά στην τράπεζα και οι συναλλαγές γίνονται αποκλειστικά και μόνο με κάρτα, από τους πάντες και έναντι πάντων. Στην περίπτωση αυτή τα πλεονεκτήματα για το κοινωνικό σύνολο, θα ήταν τεράστια. Γιατί αντικειμενικά θα ήταν αδύνατη η ύπαρξη φορολογικής και εισφορολογικής αποφυγής, που σήμερα κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα της οικονομίας και βλάπτει σοβαρά τα δικαιώματα των ασθενέστερων κυρίως τάξεων.
Δεν θα υπήρχαν ληστείες και κλοπές και η φορολογία των πολιτών θα κυμαινόταν, μέσα στα ανεκτά επίπεδα. Ενώ η κοινωνική μέριμνα για τους ασθενέστερους συμπολίτες, θα μπορούσε να είναι πλέον αποτελεσματική.
Με τον τρόπο αυτόν πλήττεται καίρια η εγκληματικότητα, η διακίνηση ναρκωτικών, λαθραίων, πολύτιμων αντικειμένων και η απόκτηση μαύρου χρήματος και το σπουδαιότερο προστατεύει τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις ανθρώπων.
Ευνόητο είναι ότι σε ένα τέτοιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η προμήθεια των τραπεζών, επιβάλλεται να είναι χαμηλή.
Περί εθνικού νομίσματος και λοιπών «φαντασμάτων» των ευρωλάγνων…
Ισίδωρος Νερούτσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου