Λίλα Μήτσουρα
14 Φλεβάρη πριν τέσσερα χρόνια έδωσα το το τελευταίο φιλί στη πρώτη μου μεγάλη αγάπη. Σε αυτόν που με έμαθε τι θα πει αγάπη, που με έμαθε να αγαπώ.
Σε αυτόν που ήθελε μόνο να δίνει.Μετρούσα τις ανάσες του παρακαλώντας να μην υπάρξει η τελευταία. Και ήρθε η τελευταία....
Τον φώναζα με το επίθετο του, ειδικά όταν ήθελα να τον "καταφέρω" να μου κάνει κάτι. Με φώναζε γύφτο.
Δούλευε από το πρωί ως το βράδυ για να μη μας λείψει τίποτα. Έφευγε αργά το πρωί για να μας φιλήσει πριν πάμε στο σχολείο. Σαν γυρνούσε το βράδυ ακουγόταν το σφύριγμα του πριν φανεί ο ίδιος από τη γωνία και μεις ορμούσαμε με την αδερφή μου "Ήρθε ο μπαμπάς!!!!" Από το Σάββατο το μεσημέρι που μας έπαιρνε από το σχολείο κρατώντας τις τσάντες μας μέχρι και την Κυριακή το βράδυ ήταν κατάδικος μας.
Ορμούσαμε το πρωί να τον ξυπνήσουμε να ξαπλώσουμε μαζί τους για να μας κάνει αεροπλάνακι και μεις να του κάνουμε τα μαλλιά κοτσιδάκια με όλα μας τα κοκκαλάκια τα χρωματιστά.
Καθόταν υπομονετικά το μόνο που ζητούσε ήταν να του δείχνουμε την αγάπη μας. Προσπαθήσαμε με όποιο τρόπο είχαμε, ίσως και λάθος τρόπο κάποτε....
Και μετά τα παιχνίδια μας ορμούσαμε στους δρόμους της Αθήνας για βόλτες.Λυκαβηττό, Ακρόπολη, Πειραιά, ροντέο. Όλος ο κόσμος δικός μας
Όλος του ο κόσμος εμείς οι δυο.
Με μάλωνε όταν πήγαινα συχνά βόλτες. Και όταν δεν πήγαινα ανησυχούσε ή όταν με ένιωθε στεναχωρημένη "θες να σε πάω μια βόλτα? Θες να σε πάω στου Παπασπύρου να σου πάρω παγωτό?"
Μέχρι και πριν΄τέσσερα χρόνια που πήγαινα να μείνω μαζί του λίγο και κείνος από την αναπηρική του πολυθρόνα με κοιτούσε και έλεγε: "Γιατί δεν πας μια βόλτα κορίτσι μου? Θες να σε΄ πάω εγώ μια βόλτα ?" Α ρε πατέρα πάντα ήμουν η μικρή για σένα....
Με έμαθε να γελάω δυνατά σαν έκλαιγα σπαραχτικά, μέχρι που μεγάλωσα το ίδιο έκανε πάντα. Γελούσαμε και κλαίγαμε ταυτόχρονα.
Που όταν είχαμε δύσκολο φαγητό για μας, μας έπαιρνε τηλέφωνο να τον περιμένουμε να μας πάρει σουβλάκια ή πίτσα ότι θέλαμε. Και η μαμά μου ναφωνάζει :" Αμάν βρε Γιάννη τι τις ξεσηκώνεις? αφού έχουμε φαγητό!!!! Ναι φασολάδα απαντούσε, δεν πειράζει θα το φάμε αύριο"
Πριν τέσσερα χρόνια έδωσα το τελευταίο φιλί μου στον καλύτερο χαζομπαμπά του κόσμου.
Ευσυγκίνητος, αγαπησιάρης, αστείος, πειραχτήρι, δοτικός ...
Αυτός ήταν ο μπαμπάς μου που αφελώς νόμιζα ότι ήταν αθάνατος, είμαι σίγουρη ότι και σεις το ίδιο πιστεύατε για τους δικούς σας γονείς.
Ο μπαμπάς μου που είχε βγάλει μερικές τάξεις του δημοτικού μόνο και μας πήγαινε να δούμε χορό στο πάγο στο Βεάκειο, την Βουγιουκλάκη στο πειρασμό, περιμένοντας υπομονετικά να πάρουμε αυτόγραφο, το μεγάλο μας τσίρκο στο θέατρο. Που τους ανεβάσαμε με την μαμά μου, εγώ και η αδερφή μου στην μπαλαρίνα στο ροντέο και ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια όταν ζαλίστηκαν. Μα δεν ζαλίζονται ποτέ οι γονείς σωστά? Δεν παθαίνουν ποτέ τίποτα όλα αστεία τα κάνουν.
Και αυτό το αστείο ότι πέθανε το έκανε συχνά και μετά πάντα γελούσε και σηκωνόταν να μας πειράξει που τρομάξαμε." Αμάν βρε Γιάννη φώναζε η μαμά μου, μη τους το κάνεις αυτό!!!"
Και το ξανάκανε όμως μαμά και δεν σηκώθηκε να μας πει ότι ήταν αστείο και συ δεν ήσουν εκεί να τον μαλώσεις, δεν άνοιξε τα υπέροχα γκριζοπράσινα ματάκια του με το πειραχτικό βλέμμα να μου πει "είμαι καλά δεν παθαίνω κάτι..."
Μετρούσα τις ανάσες του μία μία μέχρι την τελευταία, τρώγοντας τις σάρκες μου με κλειστό στόμα για να μην ουρλιάξω, κοιτώντας τον ανήμπορη, ανίσχυρη, μουδιασμένη εντελώς, να ξεκινά το μεγάλο του ταξίδι.
Στις 14 Φλεβάρη, σε αυτήν την ανόητη μέρα των ερωτευμένων, έφυγε ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας. Αυτός που με δίδαξε να αγαπώ ακόμα και τα ελαττώματα και τα λάθη.
Έφυγε αυτός που με έμαθε να δίνω αφειδώς, ότι καλό έχω, αυτός που μας φώναζε όταν του κάναμε δώρα, μας μάλωνε γιατί σκορπούσαμε αλόγιστα το χαρτζιλίκι μας, γιατί αυτός δεν είχε ανάγκη τίποτα, έλεγε...
Νιώθω τόσο λυπημένη, αλλά και τόσο τυχερή που έχω τόσες μα τόσες όμορφες αναμνήσεις. Ευλογημένη που πήρα τόση αγάπη, αγάπη όμως ε? Αγάπη πραγματική...
Και όταν η αγάπη μπει στη καρδιά όσα αντίο και να πεις πάντα θα υπάρχει ριζωμένη μέσα σου. Γιατί η αγάπη μόνο έρχεται δεν φεύγει ποτέ, απλά καμιά φορά παριστάνει τον θυμό.
Πατρίδα μου τα παιδικά μου χρόνια. Τα ευτυχισμένα παιδικά μου χρόνια γεμάτα αγάπη και παιχνίδια. Εκεί ανατρέχω πάντα στα δύσκολα γυρεύοντας μάταια τα υπέροχα γκριζόγαλανα ματάκια με το πειραχτικό βλέμμα γεμάτο αγάπη και νοιάξιμο για όλο τον κόσμο.
Στέκομαι αντίκρυ στη φωτογραφία σου και σε κοιτώ ξανά και ξανά και ξανά και σου μιλώ, με ακούς άραγε?
ΕΕΕι Μήτσουρα, Μητσουράκι μου, έλα να με πας βόλτα να με κεράσεις παγωτό, έλα σου λέω.......
Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη για όλον αυτόν τον καταιγισμό αλλά πνιγόμουν,είχα ανάγκη να μιλήσω για τον μπαμπά μου.
Συγνώμη.....
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
14 Φλεβάρη πριν τέσσερα χρόνια έδωσα το το τελευταίο φιλί στη πρώτη μου μεγάλη αγάπη. Σε αυτόν που με έμαθε τι θα πει αγάπη, που με έμαθε να αγαπώ.
Σε αυτόν που ήθελε μόνο να δίνει.Μετρούσα τις ανάσες του παρακαλώντας να μην υπάρξει η τελευταία. Και ήρθε η τελευταία....
Τον φώναζα με το επίθετο του, ειδικά όταν ήθελα να τον "καταφέρω" να μου κάνει κάτι. Με φώναζε γύφτο.
Δούλευε από το πρωί ως το βράδυ για να μη μας λείψει τίποτα. Έφευγε αργά το πρωί για να μας φιλήσει πριν πάμε στο σχολείο. Σαν γυρνούσε το βράδυ ακουγόταν το σφύριγμα του πριν φανεί ο ίδιος από τη γωνία και μεις ορμούσαμε με την αδερφή μου "Ήρθε ο μπαμπάς!!!!" Από το Σάββατο το μεσημέρι που μας έπαιρνε από το σχολείο κρατώντας τις τσάντες μας μέχρι και την Κυριακή το βράδυ ήταν κατάδικος μας.
Ορμούσαμε το πρωί να τον ξυπνήσουμε να ξαπλώσουμε μαζί τους για να μας κάνει αεροπλάνακι και μεις να του κάνουμε τα μαλλιά κοτσιδάκια με όλα μας τα κοκκαλάκια τα χρωματιστά.
Καθόταν υπομονετικά το μόνο που ζητούσε ήταν να του δείχνουμε την αγάπη μας. Προσπαθήσαμε με όποιο τρόπο είχαμε, ίσως και λάθος τρόπο κάποτε....
Και μετά τα παιχνίδια μας ορμούσαμε στους δρόμους της Αθήνας για βόλτες.Λυκαβηττό, Ακρόπολη, Πειραιά, ροντέο. Όλος ο κόσμος δικός μας
Όλος του ο κόσμος εμείς οι δυο.
Με μάλωνε όταν πήγαινα συχνά βόλτες. Και όταν δεν πήγαινα ανησυχούσε ή όταν με ένιωθε στεναχωρημένη "θες να σε πάω μια βόλτα? Θες να σε πάω στου Παπασπύρου να σου πάρω παγωτό?"
Μέχρι και πριν΄τέσσερα χρόνια που πήγαινα να μείνω μαζί του λίγο και κείνος από την αναπηρική του πολυθρόνα με κοιτούσε και έλεγε: "Γιατί δεν πας μια βόλτα κορίτσι μου? Θες να σε΄ πάω εγώ μια βόλτα ?" Α ρε πατέρα πάντα ήμουν η μικρή για σένα....
Με έμαθε να γελάω δυνατά σαν έκλαιγα σπαραχτικά, μέχρι που μεγάλωσα το ίδιο έκανε πάντα. Γελούσαμε και κλαίγαμε ταυτόχρονα.
Που όταν είχαμε δύσκολο φαγητό για μας, μας έπαιρνε τηλέφωνο να τον περιμένουμε να μας πάρει σουβλάκια ή πίτσα ότι θέλαμε. Και η μαμά μου ναφωνάζει :" Αμάν βρε Γιάννη τι τις ξεσηκώνεις? αφού έχουμε φαγητό!!!! Ναι φασολάδα απαντούσε, δεν πειράζει θα το φάμε αύριο"
Πριν τέσσερα χρόνια έδωσα το τελευταίο φιλί μου στον καλύτερο χαζομπαμπά του κόσμου.
Ευσυγκίνητος, αγαπησιάρης, αστείος, πειραχτήρι, δοτικός ...
Αυτός ήταν ο μπαμπάς μου που αφελώς νόμιζα ότι ήταν αθάνατος, είμαι σίγουρη ότι και σεις το ίδιο πιστεύατε για τους δικούς σας γονείς.
Ο μπαμπάς μου που είχε βγάλει μερικές τάξεις του δημοτικού μόνο και μας πήγαινε να δούμε χορό στο πάγο στο Βεάκειο, την Βουγιουκλάκη στο πειρασμό, περιμένοντας υπομονετικά να πάρουμε αυτόγραφο, το μεγάλο μας τσίρκο στο θέατρο. Που τους ανεβάσαμε με την μαμά μου, εγώ και η αδερφή μου στην μπαλαρίνα στο ροντέο και ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια όταν ζαλίστηκαν. Μα δεν ζαλίζονται ποτέ οι γονείς σωστά? Δεν παθαίνουν ποτέ τίποτα όλα αστεία τα κάνουν.
Και αυτό το αστείο ότι πέθανε το έκανε συχνά και μετά πάντα γελούσε και σηκωνόταν να μας πειράξει που τρομάξαμε." Αμάν βρε Γιάννη φώναζε η μαμά μου, μη τους το κάνεις αυτό!!!"
Και το ξανάκανε όμως μαμά και δεν σηκώθηκε να μας πει ότι ήταν αστείο και συ δεν ήσουν εκεί να τον μαλώσεις, δεν άνοιξε τα υπέροχα γκριζοπράσινα ματάκια του με το πειραχτικό βλέμμα να μου πει "είμαι καλά δεν παθαίνω κάτι..."
Μετρούσα τις ανάσες του μία μία μέχρι την τελευταία, τρώγοντας τις σάρκες μου με κλειστό στόμα για να μην ουρλιάξω, κοιτώντας τον ανήμπορη, ανίσχυρη, μουδιασμένη εντελώς, να ξεκινά το μεγάλο του ταξίδι.
Στις 14 Φλεβάρη, σε αυτήν την ανόητη μέρα των ερωτευμένων, έφυγε ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας. Αυτός που με δίδαξε να αγαπώ ακόμα και τα ελαττώματα και τα λάθη.
Έφυγε αυτός που με έμαθε να δίνω αφειδώς, ότι καλό έχω, αυτός που μας φώναζε όταν του κάναμε δώρα, μας μάλωνε γιατί σκορπούσαμε αλόγιστα το χαρτζιλίκι μας, γιατί αυτός δεν είχε ανάγκη τίποτα, έλεγε...
Νιώθω τόσο λυπημένη, αλλά και τόσο τυχερή που έχω τόσες μα τόσες όμορφες αναμνήσεις. Ευλογημένη που πήρα τόση αγάπη, αγάπη όμως ε? Αγάπη πραγματική...
Και όταν η αγάπη μπει στη καρδιά όσα αντίο και να πεις πάντα θα υπάρχει ριζωμένη μέσα σου. Γιατί η αγάπη μόνο έρχεται δεν φεύγει ποτέ, απλά καμιά φορά παριστάνει τον θυμό.
Πατρίδα μου τα παιδικά μου χρόνια. Τα ευτυχισμένα παιδικά μου χρόνια γεμάτα αγάπη και παιχνίδια. Εκεί ανατρέχω πάντα στα δύσκολα γυρεύοντας μάταια τα υπέροχα γκριζόγαλανα ματάκια με το πειραχτικό βλέμμα γεμάτο αγάπη και νοιάξιμο για όλο τον κόσμο.
Στέκομαι αντίκρυ στη φωτογραφία σου και σε κοιτώ ξανά και ξανά και ξανά και σου μιλώ, με ακούς άραγε?
ΕΕΕι Μήτσουρα, Μητσουράκι μου, έλα να με πας βόλτα να με κεράσεις παγωτό, έλα σου λέω.......
Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη για όλον αυτόν τον καταιγισμό αλλά πνιγόμουν,είχα ανάγκη να μιλήσω για τον μπαμπά μου.
Συγνώμη.....
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου