Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Πάλι από την αρχή

Νόρα Ράλλη


Εναν μύθο θα σας πω, που τον μάθαμε παιδιά και τον αναζητήσαμε μεγάλοι: Ο Ηρακλής εμπιστεύτηκε τη γυναίκα του, Δηιάνειρα, στον κένταυρο Νέσσο, για να περάσει με ασφάλεια από τον Αχελώο ποταμό. Τότε τα ποτάμια ήταν ορμητικά, όχι μπαζωμένα.

Ο Νέσσος είδε την όμορφη κόρη και αμέσως ξέχασε και συμφωνίες και όρκους. Δεν ήταν όποια κι όποια Δηιάνειρα. Κόρη του Διόνυσου και της Αλθαίας. Μετά τον θάνατο του αδερφού της Μελέαγρου, ενώ οι αδερφές της μεταμορφώθηκαν σε πουλιά (Μελεαγρίδες) από την Αρτεμη, η Δηιάνειρα ήταν τόσο όμορφη που η θεά τής επέτρεψε να έχει την ανθρώπινη μορφή της. Πάνω στη ράχη του Νέσσου, η Δηιάνειρα ήταν πολύ ελκυστικός πειρασμός. Ακούει από την αντίπερα όχθη ο Ηρακλής τις φωνές της και οργισμένος σημαδεύει με το βέλος του τον αναίσχυντο βιαστή.

Ο πληγωμένος κένταυρος κατέφυγε στις σπηλιές στην περιοχή των πρώην λουτροπόλεων του Καϊάφα, στη δυτική Πελοπόννησο. «Μέχρι και πριν κάποια χρόνια, πριν τις μεγάλες φωτιές του 2007, ο τόπος ήταν ιαματικός. Μαζί και μολυσμένος, όμως. Το πύον, το αίμα, η χαίνουσα πληγή του κενταύρου έχουν μολύνει αυτά τα νερά... Το ιερό και το βλάσφημο δεν χωρίζουν ποτέ» (Φωτεινή Τσαλίκογλου, «Η μετακόμιση», εκδ. Καστανιώτης).

Το ιερό και το βλάσφημο δεν χωρίζουν ποτέ... Το αίμα του κενταύρου είχε ιαματικές μα και θανατηφόρες ιδιότητες. Γιάτρευε πληγές αλλά και σκόρπιζε θανατικό. Δώρο το έδωσε ο Νέσσος στην όμορφη Δηιάνειρα το αίμα του, ν' αλείψει τον χιτώνα του Ηρακλή, αν ποτέ απιστήσει σε βάρος της, ώστε να τον κάνει να ξαναγυρίσει κοντά της.

Τον εμπιστεύτηκε η κόρη και φύλαξε το αίμα του ως γιατρικό αγάπης, που έγινε η αιτία θανάτου του αγαπημένου της, του θρυλικού Ηρακλή. Μήπως τελικά το πέρασμα από τον έναν κόσμο στον άλλο μπορεί να είναι και ένδειξη αγάπης;

Το ιερό και το βλάσφημο δεν χωρίζουν ποτέ... Γιατί η Δηιάνειρα εμπιστεύτηκε τον επίδοξο βιαστή της; Και μάλιστα για κάτι τόσο ιερό, όπως η αγάπη, από κάποιον που στο όνομά της (της αγάπης) προσπάθησε να την ξελογιάσει (τη Δηιάνειρα) με μιαρούς τρόπους; Τι ήταν αυτό που έκανε τόσο όμορφο αυτό που πριν από λίγο ήταν τόσο άσχημο; Πώς γίνεται το ίδιο γιατρικό να γίνεται φαρμάκι και το αντίστροφο;

Στη δυτική μας λόξα, κάποιοι τη λένε και κουλτούρα, το άσπρο είναι άσπρο και το μαύρο μαύρο. Αποχρώσεις δεν λογίζονται και, αν υπάρχουν, αυτές ανήκουν σε κάποιους περίεργους τύπους, που αναλόγως τα κέφια, τους ονομάζουμε αριστερούς, διανοούμενους, εναλλακτικούς, ακτιβιστές, καλλιτέχνες, οραματιστές, γραφικούς, παρακατιανούς (ναι, αμέ!), τρελούς, κάποιες φορές χαριτωμένους (όταν μας πιάνει το γλυκί μας) και ομοφυλόφιλους (όταν μας πιάνει το τραχύ μας).

Βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα, μην και δεν μας κατατάξουν σε αυτούς ή τους άλλους (άσπρο - μαύρο). Τρέχουμε να καταταγούμε υπέρ της μιας ή της άλλη άποψης, μην και μας πουν αριστερούς, διανοούμενους, εναλλακτικούς, ακτιβιστές, καλλιτέχνες, οραματιστές, γραφικούς, παρακατιανούς, τρελούς, χαριτωμένους ή ομοφυλόφιλους ή ακόμα χειρότερα (είναι αυτό που λένε «μη σου τύχει!») αριστερούς διανοούμενους, εναλλακτικούς καλλιτέχνες, γραφικούς ακτιβιστές, τρελούς οραματιστές, χαριτωμένους παρακατιανούς ή απλά ομοφυλόφιλους.

Η Ελλάδα δεν ανήκει στη Δύση (όπως είχε πει ο μέγας σωτήρας του έθνους, που τον θάψαν και όρθιο, τρομάρα μας, σαν τους δεσποτάδες... πόση ματαιοδοξία χωράει ποια στη ματαιότητα;). Δεν ανήκει ούτε στην Ανατολή. Είναι σύνορο. Αυτή οριοθετεί τι είναι Ανατολή και τι Δύση.

Σε όλα: τη φιλοσοφία, την πολιτική, την επιστήμη... Σε όλα. Και όπως όλα τα σύνορα, φέρει μύριες ανεξαρτησίες, μα μία ως βασικότερη: δεν ανήκει πουθενά. Μόνο σε όσους μετέχουν της ελληνικής παιδείας. Για την οποία, το ιερό και το βλάσφημο δεν χωρίζουν ποτέ. Είναι ένα. Οχι με δύο όψεις. Ενα.

Και εκείνος ένας ήταν. Και ιερός και βλάσφημος και κούκλος. Σε όλα του. Και μας άφησε για τη Μαγική Πόλη, εμάς του άνω κόσμου, να ψάχνουμε να βρούμε την ομορφιά που τόσο απλόχερα μας χάρισε, πάλι από την αρχή.

Πηγή: efsyn.gr



Η Σφήκα: Επιλογές




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου