Κώστας Κάππας
Αγγλία, το βιομηχανικό Crawley, πίσω από το αεροδρόμιο Gatwick, 50 χιλιόμετρα από το Λονδίνο. Έμεινα 11 ημέρες για μια εκπαίδευση και είδα την πίσω πλευρά του glamour στην καθημερινότητα. Δεν θα στοχεύσω στα κλασσικά: αγγλική κουζίνα στην δουλειά (πραγματική αγγλική κουζίνα που θα σε κάνει να λατρέψεις την απόλυτη δίαιτα), καιρός υγρός, ψυχρός και μουντός (εμένα επειδή είμαι ψυχικά περίεργος, μου αρέσει), ερημιά στους δρόμους μετά τις 6 το βράδυ, ακρίβεια και απαθείς φάτσες. Δεν θα αντικρούσω τα κλασσικά: δρομολόγια στην ώρα τους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, υψηλή τεχνολογία, ισχυρό νόμισμα και σπουδαία Τέχνη.
Αυτό που με προβληματίζει, μετά από πολύχρονη συνεχή επαφή με την Βόρεια Ευρώπη (αλλά και Ν. Κορέα, Ιαπωνία και Β. Αμερική – δεν είναι τυχαία η επιλογή των Κρατών αυτών), είναι το προφανές που το παπαγάλιζα αλλά δεν το έβλεπα μπροστά μου και το συνειδητοποίησα απλά, έτσι, μία ημέρα: ο καπιταλισμός δεν σαπίζει μόνο ότι ακουμπάει (τέχνη, οικονομία, αθλητισμό, κ.λπ.) αλλά μαγκώνει στην μέγγενη αριστοτεχνικά και την νέα γενιά.
Το Σύστημα για να ελέγξει τον πληθυσμό (και κυρίως την νεολαία), σπάει με κάθε τρόπο την κοινωνικότητα και προωθεί τον ατομικισμό. Θυμηθείτε την αισχρή ρήση της Margaret Thatcher: “Δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο το άτομο”. Αυτό υλοποιείται μέσω του στόχου “Φοράω στον καθένα ένα κουκούλι σαν ολόσωμο αδιάβροχο με το οποίο θα επιζεί, θα κοιμάται, θα περιφέρεται και θα σκέφτεται και έτσι θα τον απομονώνω, έστω και εάν ευρίσκεται μαζί με χιλιάδες άλλους”.
Το κουκούλι αυτό κατά περίπτωση είναι:
Όλες τις εργάσιμες ημέρες στο Crawley ένοιωθα ότι στο DNA των ντόπιων είχε εισαχθεί το λογισμικό “Commute – work - sleep” (ως παραφθορά της διάσημης διαμαρτυρίας του παρισινού Μάη του 68 “boulot – dodo - metro!” δηλαδή δουλειά – ύπνος - μετακίνηση). Φτάνοντας Παρασκευή βράδυ η διάθεση δεν είναι για κουβέντα, εξ’ άλλου δεν έχουν τι να πουν. Οι νέοι βγαίνουν έξω για να γίνουν λιώμα, συνειδητά. Γνωρίζω και γνωρίζετε ότι, ο κοινωνικός αυτοματισμός στο Crawley της Αγγλίας λειτουργεί παρόμοια στο Bergen της Νορβηγίας, στο Lulea της Σουηδίας και σε χιλιάδες άλλες πόλεις και μητροπόλεις του “ανεπτυγμένου ελεύθερου κόσμου”.
Είμαστε καλύτερα στην Ελλάδα; Crawley ή μολυσμένη Ελευσίνα; Δεν γνωρίζω. Αυτό που εισέπραξα όμως από τους φίλους και συναδέλφους με τους οποίους συνταξίδευσα ήταν απλό: γελάγαμε με το παραμικρό, νοιαζόμασταν μην μείνει κάποιος μόνος το βράδυ, μιλάγαμε ατελείωτες ώρες για Λονδίνο, ανεργία, επιστήμη, μουσική, Αριστοτέλη, Σκύθες, καρκίνο, sex, έρωτα και αγάπη, ψώνια, θέατρο και φτώχεια.
Είναι καλύτερα στην Al-Ja’afrah της Αιγύπτου από την Ελευσίνα; Που να ξέρω εγώ! Αυτό που μαντεύω όμως είναι ότι στα παιδιά εκεί, λείπουν εκατοντάδες πράγματα (πιθανώς από εμβόλια, έως πρωτεΐνες και μέλλον), αλλά σίγουρα (σε αντίθεση με τον γιο μου) απολαμβάνουν πολλά αδέλφια, παραμύθια της γιαγιάς, όλα μαζί στρωματσάδα, όλα μαζί παιγνίδι, όλα μαζί....
Οι τρεις αυτές αντιπροσωπευτικές κωμοπόλεις μπορεί να συνυπάρχουν το 2017, αλλά σίγουρα ζουν σε διαφορετικές κοινωνικές περιόδους. Η κατάσταση μου θυμίζει τα κοτόπουλα. Πριν από 100 χρόνια ζούσαν ελεύθερα, σε μεγάλη απόσταση το ένα από το άλλο, έτρωγαν ότι εύρισκαν, κινδύνευαν από τις αλεπούδες, τα έσφαζαν με στομωμένα μαχαίρια, αλλά ήταν “χωριάτικα” με σκληρό, νόστιμο κρέας, χωρίς σαλμονέλα. Όσο περνούσαν οι δεκαετίες, η μέση απόσταση διαβίωσης των κοτόπουλων μειωνόταν, έως την πλήρη επαφή και ακινησία σήμερα, η ημέρα και η ώρα σφαγής τους είναι καθορισμένες από το αυγό ακόμη, μπουκώνονται στα αντιβιοτικά και για να αντέξουν το στρεσάρισμα του πλήρους εγκλωβισμού, τους χορηγούνται αντικαταθλιπτικά (ναι, αντικαταθλιπτικά!). Ταυτόχρονα απολαμβάνουν ανώδυνο ηλεκτρικό θάνατο και αποστειρωμένες συνθήκες ‘ζωής’.
Τι προβλέπουμε, τι αποφεύγουμε και προς τα πού αγωνιζόμαστε να στραφούν τα πράγματα, για να μην γίνουμε πλαδαρά ανώνυμα κοτόπουλα του σύγχρονου κοινωνικού super-market; Δεν είναι προφανές;
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Αγγλία, το βιομηχανικό Crawley, πίσω από το αεροδρόμιο Gatwick, 50 χιλιόμετρα από το Λονδίνο. Έμεινα 11 ημέρες για μια εκπαίδευση και είδα την πίσω πλευρά του glamour στην καθημερινότητα. Δεν θα στοχεύσω στα κλασσικά: αγγλική κουζίνα στην δουλειά (πραγματική αγγλική κουζίνα που θα σε κάνει να λατρέψεις την απόλυτη δίαιτα), καιρός υγρός, ψυχρός και μουντός (εμένα επειδή είμαι ψυχικά περίεργος, μου αρέσει), ερημιά στους δρόμους μετά τις 6 το βράδυ, ακρίβεια και απαθείς φάτσες. Δεν θα αντικρούσω τα κλασσικά: δρομολόγια στην ώρα τους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, υψηλή τεχνολογία, ισχυρό νόμισμα και σπουδαία Τέχνη.
Αυτό που με προβληματίζει, μετά από πολύχρονη συνεχή επαφή με την Βόρεια Ευρώπη (αλλά και Ν. Κορέα, Ιαπωνία και Β. Αμερική – δεν είναι τυχαία η επιλογή των Κρατών αυτών), είναι το προφανές που το παπαγάλιζα αλλά δεν το έβλεπα μπροστά μου και το συνειδητοποίησα απλά, έτσι, μία ημέρα: ο καπιταλισμός δεν σαπίζει μόνο ότι ακουμπάει (τέχνη, οικονομία, αθλητισμό, κ.λπ.) αλλά μαγκώνει στην μέγγενη αριστοτεχνικά και την νέα γενιά.
Το Σύστημα για να ελέγξει τον πληθυσμό (και κυρίως την νεολαία), σπάει με κάθε τρόπο την κοινωνικότητα και προωθεί τον ατομικισμό. Θυμηθείτε την αισχρή ρήση της Margaret Thatcher: “Δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο το άτομο”. Αυτό υλοποιείται μέσω του στόχου “Φοράω στον καθένα ένα κουκούλι σαν ολόσωμο αδιάβροχο με το οποίο θα επιζεί, θα κοιμάται, θα περιφέρεται και θα σκέφτεται και έτσι θα τον απομονώνω, έστω και εάν ευρίσκεται μαζί με χιλιάδες άλλους”.
Το κουκούλι αυτό κατά περίπτωση είναι:
- α) Ψηφιακό. Του προμηθεύω ένα κινητό, σκύβει και παύει να κοιτάει γύρω του, στην στάση, στο βαγόνι, στο πεζοδρόμιο, στο σπίτι. Τον συνδέω με 100 κανάλια της TV, αλλά σε όλα βάζω τις ίδιες εικόνες, τον Πλανητάρχη, τους κακούς μουσουλμάνους, την φτώχεια των άλλων και εν είδει σήριαλ, τις βόμβες μου στα κεφάλια των άλλων.
- β) Ναρκισσιστικό. Βάζω καθρέφτες εσωτερικά στο κουκούλι του, να αντανακλούν το Εγώ του. Τα μέσα είναι άφθονα: Facebook, Hondos Center, extreme μόδα, υαλουρονικό οξύ, πλαστική χειρουργική.
- γ) Σωβινιστικό. Τον πείθω ότι ήδη ανήκει σε προνομιούχο κοινωνικό γκρουπ: Η φυλή που είναι κυρίαρχη, η ομάδα του κάθε χρόνο κτυπάει στα ίσια το Champion League, το χρώμα του δέρματός του είναι το ίδιο με αυτό του Θεού, το μέλλον του είναι στις επιχειρήσεις μου και η Ιστορία του Παρελθόντος γράφεται από εμένα και φυσικά με (και τον) δικαιώνει.
- δ) Στρατοκρατικό. Αφήνω κατά τακτά χρονικά διαστήματα να μπαίνει η πραγματικότητα του Τρίτου Κόσμου στην αυλή του (βόμβες, τρομοκρατικές επιθέσεις, εξαθλιωμένοι πρόσφυγες), για να εμπεδώνει το διακύβευμα. Είναι σαν την ζέστη στο σπίτι που δεν εκτιμάς και σου ανοίγει ο συγκάτοικος την εξώπορτα απότομα για μερικά δευτερόλεπτα, μπαίνει ο παγωμένος αέρας μέσα κα όταν ξανακλείσει, πάντα χαμογελάς ευτυχισμένος, πάντα! Τότε δεν έχεις πρόβλημα να βγάλεις ακόμη και το εσώρουχο στο control του αεροδρομίου (αφού είναι για καλό σου), να ανεχθείς το βρωμόξυλο στον μελαψό μετανάστη χωρίς χαρτιά και τους πανταχού παρόντες στρατιώτες με τα τεράστια πολυβόλα στους δρόμους της πόλης σου...
Όλες τις εργάσιμες ημέρες στο Crawley ένοιωθα ότι στο DNA των ντόπιων είχε εισαχθεί το λογισμικό “Commute – work - sleep” (ως παραφθορά της διάσημης διαμαρτυρίας του παρισινού Μάη του 68 “boulot – dodo - metro!” δηλαδή δουλειά – ύπνος - μετακίνηση). Φτάνοντας Παρασκευή βράδυ η διάθεση δεν είναι για κουβέντα, εξ’ άλλου δεν έχουν τι να πουν. Οι νέοι βγαίνουν έξω για να γίνουν λιώμα, συνειδητά. Γνωρίζω και γνωρίζετε ότι, ο κοινωνικός αυτοματισμός στο Crawley της Αγγλίας λειτουργεί παρόμοια στο Bergen της Νορβηγίας, στο Lulea της Σουηδίας και σε χιλιάδες άλλες πόλεις και μητροπόλεις του “ανεπτυγμένου ελεύθερου κόσμου”.
Είμαστε καλύτερα στην Ελλάδα; Crawley ή μολυσμένη Ελευσίνα; Δεν γνωρίζω. Αυτό που εισέπραξα όμως από τους φίλους και συναδέλφους με τους οποίους συνταξίδευσα ήταν απλό: γελάγαμε με το παραμικρό, νοιαζόμασταν μην μείνει κάποιος μόνος το βράδυ, μιλάγαμε ατελείωτες ώρες για Λονδίνο, ανεργία, επιστήμη, μουσική, Αριστοτέλη, Σκύθες, καρκίνο, sex, έρωτα και αγάπη, ψώνια, θέατρο και φτώχεια.
Είναι καλύτερα στην Al-Ja’afrah της Αιγύπτου από την Ελευσίνα; Που να ξέρω εγώ! Αυτό που μαντεύω όμως είναι ότι στα παιδιά εκεί, λείπουν εκατοντάδες πράγματα (πιθανώς από εμβόλια, έως πρωτεΐνες και μέλλον), αλλά σίγουρα (σε αντίθεση με τον γιο μου) απολαμβάνουν πολλά αδέλφια, παραμύθια της γιαγιάς, όλα μαζί στρωματσάδα, όλα μαζί παιγνίδι, όλα μαζί....
Οι τρεις αυτές αντιπροσωπευτικές κωμοπόλεις μπορεί να συνυπάρχουν το 2017, αλλά σίγουρα ζουν σε διαφορετικές κοινωνικές περιόδους. Η κατάσταση μου θυμίζει τα κοτόπουλα. Πριν από 100 χρόνια ζούσαν ελεύθερα, σε μεγάλη απόσταση το ένα από το άλλο, έτρωγαν ότι εύρισκαν, κινδύνευαν από τις αλεπούδες, τα έσφαζαν με στομωμένα μαχαίρια, αλλά ήταν “χωριάτικα” με σκληρό, νόστιμο κρέας, χωρίς σαλμονέλα. Όσο περνούσαν οι δεκαετίες, η μέση απόσταση διαβίωσης των κοτόπουλων μειωνόταν, έως την πλήρη επαφή και ακινησία σήμερα, η ημέρα και η ώρα σφαγής τους είναι καθορισμένες από το αυγό ακόμη, μπουκώνονται στα αντιβιοτικά και για να αντέξουν το στρεσάρισμα του πλήρους εγκλωβισμού, τους χορηγούνται αντικαταθλιπτικά (ναι, αντικαταθλιπτικά!). Ταυτόχρονα απολαμβάνουν ανώδυνο ηλεκτρικό θάνατο και αποστειρωμένες συνθήκες ‘ζωής’.
Τι προβλέπουμε, τι αποφεύγουμε και προς τα πού αγωνιζόμαστε να στραφούν τα πράγματα, για να μην γίνουμε πλαδαρά ανώνυμα κοτόπουλα του σύγχρονου κοινωνικού super-market; Δεν είναι προφανές;
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου