Παναγιώτα Μπλέτα
Το 1985, ο Λάμπρος Τσάγκας συνδημιουργεί με τον αείμνηστο αδερφό του Χρήστο Τσάγκα το περίφημο θέατρο ΚΝΩΣΟΣ – Οδός Κνωσού 11 και Πατησίων 195, Πλατεία Αμερικής - σε ένα υπέροχο νεοκλασικό κτίριο στην καρδιά της Αθήνας.
Έχει ανεβάσει 40 εξαιρετικές παραγωγές ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, παίρνοντας μέρος σαν ηθοποιός και σκηνοθέτης, παρέα με σπουδαίους συνεργάτες.
Ανήσυχος και προβληματισμένος, από τις προκλήσεις της εποχής ξεκινά σήμερα ένα διαφορετικό project, που στόχο έχει να εκπαιδεύσει τον μικρό και μεσαίο φτωχοποιημένο έλληνα πολίτη στην θεατρική κουλτούρα, που ακουμπά στην ανατροπή των ιδεολογικών standards που αφορούν τον άνθρωπο.
Με ελεύθερη συμμετοχή, προκαλεί την δική του ΑΝΑΤΡΟΠΗ, προκειμένου να συνδράμει στην πνευματική αναγέννηση του τόπου μέσα από το θέατρο, που δεν κοιμίζει τα πάθη και την οργή, που δεν προάγει το φόβο στην επικοινωνία με τους ανθρώπους.
Το εγχείρημα μοιάζει δύσκολο, καθώς προσπαθεί την μύηση μέσα από την αφυπνιστική διείσδυση έργων με βαθυστόχαστα νοήματα και αναφορές στην καταγωγή του ανθρώπου και την μετεξέλιξη του ως κυρίαρχο και κανιβαλιστή του σύμπαντος.
Δεν υπάρχει όμως καταλληλότερη εποχή , από την εποχή ετούτη της κρίσης για να τοποθετήσει κανείς τον εαυτό του απέναντι στον εαυτό του. Να γνωρίσει από κοντά και όχι μέσα από τον καθρέπτη τον Θύτη και το Θύμα…
Ξεκινάει λοιπόν με τη μετάφραση και θεατρική διασκευή στο διήγημα του Φραντς Κάφκα, ενός από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες του 20ού αιώνα, «ΠΙΘΗΚΟΣ- ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΚΑΔΗΜΙΑ», από τον εξαιρετικό σκηνοθέτη Γιώργο Ρεμούνδο.
Ο ίδιος, υποδύεται τον πίθηκο, που καλείται να μας μιλήσει για την ζωή του ως πίθηκος που έγινε άνθρωπος, ή ως άνθρωπος που έγινε πίθηκος . Και ακροβατεί ανάμεσα στις δύο διαδρομές, του ανθρώπου που βασανίζει τον πίθηκο και του πιθήκου που χλευάζει τον άνθρωπο.
Πως είναι όμως δυνατόν από ένα συνηθισμένο πίθηκο που ήμασταν πριν από περίπου 6 εκατομμύρια χρόνια, να εξελιχθεί ένα όν που δεν μουγκρίζει αλλά μιλά, που δεν περιφέρεται μέσα στη ζούγκλα αλλά ζει στις μεγαλουπόλεις , που διδάσκει για πολιτισμό και ειρήνη, αλλά παρά ταύτα κάνει συνεχώς πολέμους;
Ποια είναι η διαφορά ζωής ανάμεσα στον άνθρωπο και στα κτήνη της γης;
Απλά, ότι ο άνθρωπος χρειάζεται να δικαιολογεί την ύπαρξη του, μέσα από την καταστροφή.
Εκεί είναι που βάζει ο Θεός το χέρι του…
Η θεωρία του Δαρβίνου δεν αποτελεί παρά μια υπενθύμιση, ότι όσο ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο, έχει σοβαρές πιθανότητες να ξεφύγει από τα δεσμά της εξάρτησής του από μια ανώτερη δύναμη, που τον ωθεί να γίνεται κατώτερος της ελευθερίας του.
Αυτό έχει απήχηση και στην σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα , σε μεγαλύτερη κλίμακα, όπου ολόκληρα έθνη-κράτη γίνονται κατώτερα της ελευθερίας τους.
Μια παράσταση ολκής, που αποδίδει σουρεαλιστικά την πολιτική διάσταση του άνθρωπου στο περιβάλλον και στις κοινωνίες όπου ζει.
Ένας εκατόλογος Τσόγκα, που κάνει τη σκηνή να μοιάζει χολυγουντιανό cast-crew.
Αριστουργηματική σκηνοθεσία και απόδοση, που ενοχλεί και τον τελευταίο θεατή να σκεφτεί ακόμη και μέσα από το γέλιο του.
Όλα αυτά στο «Θέατρο των Φτωχών», ως ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ στον άνθρωπο αλλά και στον ηθοποιό, που βρέθηκε μετά από τόσους κόπους να ψάχνει την αξιοπρέπεια που κάποιοι του έκλεψαν.
Παναγιώτα Μπλέτα: Σχετικά με τον συντάκτη
«Ο πίθηκος» -διασκευή από το διήγημα του Φραντς Κάφκα «αναφορά σε μια ακαδημία»
Το 1985, ο Λάμπρος Τσάγκας συνδημιουργεί με τον αείμνηστο αδερφό του Χρήστο Τσάγκα το περίφημο θέατρο ΚΝΩΣΟΣ – Οδός Κνωσού 11 και Πατησίων 195, Πλατεία Αμερικής - σε ένα υπέροχο νεοκλασικό κτίριο στην καρδιά της Αθήνας.
Έχει ανεβάσει 40 εξαιρετικές παραγωγές ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, παίρνοντας μέρος σαν ηθοποιός και σκηνοθέτης, παρέα με σπουδαίους συνεργάτες.
Ανήσυχος και προβληματισμένος, από τις προκλήσεις της εποχής ξεκινά σήμερα ένα διαφορετικό project, που στόχο έχει να εκπαιδεύσει τον μικρό και μεσαίο φτωχοποιημένο έλληνα πολίτη στην θεατρική κουλτούρα, που ακουμπά στην ανατροπή των ιδεολογικών standards που αφορούν τον άνθρωπο.
Με ελεύθερη συμμετοχή, προκαλεί την δική του ΑΝΑΤΡΟΠΗ, προκειμένου να συνδράμει στην πνευματική αναγέννηση του τόπου μέσα από το θέατρο, που δεν κοιμίζει τα πάθη και την οργή, που δεν προάγει το φόβο στην επικοινωνία με τους ανθρώπους.
Το εγχείρημα μοιάζει δύσκολο, καθώς προσπαθεί την μύηση μέσα από την αφυπνιστική διείσδυση έργων με βαθυστόχαστα νοήματα και αναφορές στην καταγωγή του ανθρώπου και την μετεξέλιξη του ως κυρίαρχο και κανιβαλιστή του σύμπαντος.
Δεν υπάρχει όμως καταλληλότερη εποχή , από την εποχή ετούτη της κρίσης για να τοποθετήσει κανείς τον εαυτό του απέναντι στον εαυτό του. Να γνωρίσει από κοντά και όχι μέσα από τον καθρέπτη τον Θύτη και το Θύμα…
Ξεκινάει λοιπόν με τη μετάφραση και θεατρική διασκευή στο διήγημα του Φραντς Κάφκα, ενός από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες του 20ού αιώνα, «ΠΙΘΗΚΟΣ- ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΚΑΔΗΜΙΑ», από τον εξαιρετικό σκηνοθέτη Γιώργο Ρεμούνδο.
Ο ίδιος, υποδύεται τον πίθηκο, που καλείται να μας μιλήσει για την ζωή του ως πίθηκος που έγινε άνθρωπος, ή ως άνθρωπος που έγινε πίθηκος . Και ακροβατεί ανάμεσα στις δύο διαδρομές, του ανθρώπου που βασανίζει τον πίθηκο και του πιθήκου που χλευάζει τον άνθρωπο.
Πως είναι όμως δυνατόν από ένα συνηθισμένο πίθηκο που ήμασταν πριν από περίπου 6 εκατομμύρια χρόνια, να εξελιχθεί ένα όν που δεν μουγκρίζει αλλά μιλά, που δεν περιφέρεται μέσα στη ζούγκλα αλλά ζει στις μεγαλουπόλεις , που διδάσκει για πολιτισμό και ειρήνη, αλλά παρά ταύτα κάνει συνεχώς πολέμους;
Ποια είναι η διαφορά ζωής ανάμεσα στον άνθρωπο και στα κτήνη της γης;
Απλά, ότι ο άνθρωπος χρειάζεται να δικαιολογεί την ύπαρξη του, μέσα από την καταστροφή.
Εκεί είναι που βάζει ο Θεός το χέρι του…
Η θεωρία του Δαρβίνου δεν αποτελεί παρά μια υπενθύμιση, ότι όσο ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο, έχει σοβαρές πιθανότητες να ξεφύγει από τα δεσμά της εξάρτησής του από μια ανώτερη δύναμη, που τον ωθεί να γίνεται κατώτερος της ελευθερίας του.
Αυτό έχει απήχηση και στην σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα , σε μεγαλύτερη κλίμακα, όπου ολόκληρα έθνη-κράτη γίνονται κατώτερα της ελευθερίας τους.
Μια παράσταση ολκής, που αποδίδει σουρεαλιστικά την πολιτική διάσταση του άνθρωπου στο περιβάλλον και στις κοινωνίες όπου ζει.
Ένας εκατόλογος Τσόγκα, που κάνει τη σκηνή να μοιάζει χολυγουντιανό cast-crew.
Αριστουργηματική σκηνοθεσία και απόδοση, που ενοχλεί και τον τελευταίο θεατή να σκεφτεί ακόμη και μέσα από το γέλιο του.
Όλα αυτά στο «Θέατρο των Φτωχών», ως ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ στον άνθρωπο αλλά και στον ηθοποιό, που βρέθηκε μετά από τόσους κόπους να ψάχνει την αξιοπρέπεια που κάποιοι του έκλεψαν.
Παναγιώτα Μπλέτα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου