Ξένια Πολίτη
Η Ξένια Πολίτη γεννήθηκε, σπούδασε και εργάζεται στην Αθήνα. Mεταξύ άλλων, αποφοίτησε από το Εργαστήριο Υποκριτικής Τέχνης «Άροδο» του Άκη Δαβή και παρακολούθησε πολλά σεμινάρια υποκριτικής, φωνητικής, σκηνοθεσίας με τη Ρούλα Πατεράκη, την Άντζελα Μπρούσκου, τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, τον Νίκο Καραθάνο, τον Νίκο Κορνήλιο και πολλούς άλλους.
Ερμήνευσε τέσσερις ρόλους στο «Αχ μωρό μου αγαπημένο» σε κείμενο-σκηνοθεσία του Λεωνίδα Τσίπη, ενώ αργότερα ανέλαβε την ερμηνεία και τη σκηνοθεσία θεατρικών του μονολόγων. Ακολούθησε το «Λεόντιος και Λένα» του Γκέοργκ Μπύχνερ σε σκηνοθεσία της Αγγελικής Κουνενιδάκη. Το 2008 συμμετείχε στην ταινία «Η μουσική των προσώπων» του Νίκου Κορνήλιου. Παρακολούθησε, επίσης, μαθήματα θεατρικής γραφής με τη Χρύσα Σπηλιώτη και τον Ανδρέα Φλουράκη.
Το 2010 με το «CLOTHING PROJECT» στο Θέατρο επί Κολωνώ, παρουσιάζεται ως συγγραφέας με τη σκηνή «Στενός κορσές» από το πρώτο της θεατρικό έργο «ΤΕΡΜΑ» σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και Πέπης Μοσχοβάκου ενώ, το 2014, επιλέγεται η σκηνή «Μπαλαρίνα στο ταψί» από το δεύτερο έργο της «ΕΦΙΑΛΤΗΣ Η ΕΛΠΙΔΑ», σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου.
Η συγγραφέας έλκεται από τη Γραφή και τον Λόγο σε όλες τους τις εκφάνσεις. Άρθρα και δοκίμιά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, πολιτικά μπλογκς κ.τ.λ. Συγγράφει κυρίως όμως θεατρικά έργα γιατί πιστεύει πως η Δραματουργία (δράμα + ουργία) είναι ένας λόγος, που με λίγη Ποίηση, γίνεται Λόγος Πανουργικός.
Mόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν η κοινή έκδοση των δύο θεατρικών της έργων «Εφιάλτης η ελπίδα/Τέρμα».
Σε κοινή έκδοση από το «Βακχικόν», παρουσιάζω τα δύο πρώτα θεατρικά μου έργα. Το πρώτο, λέγεται «Τέρμα». Η γυναίκα του «Τέρματος», είναι η Ασημίνα, δηλαδή εγώ, κι όλοι οι υπόλοιποι ρόλοι, είναι αντρικοί, χωρίς να έχουν όμως κάτι λιγότερο από μένα ή από τους κατά καιρούς συνοδοιπόρους, σε διάφορες εκδηλώσεις της ζωής μου… Η αξία της Ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης στην Επιθυμία, όσο και το άνοιγμα ενός υποκειμένου, (της γυναίκας στην προκειμένη περίπτωση), στην ετερότητα, δρα καταλυτικά νομίζω σε όλα μου τα έργα. Οι γυναίκες, γενικά, είμαστε πιο ανοιχτές στο ανοίκειο, γενικά «χωράμε» και υποδεχόμαστε πιο εύκολα.
Μέσα από αυτό το έργο, περιγράφω τη δυναμική της γυναικείας αυτοδιάθεσης και της γυναικείας επιθυμίας, κυρίως στον έρωτα: πώς αντιμετωπίζεται η Ασημίνα από τους Άλλους που τη θέλουν, πώς τη βλέπουν και πώς τη χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Έτσι ξεκινά η εσωτερική και η εξωτερική της αναζήτηση για την Αγάπη· το αέναο ταξίδι της, περνώντας από σαράντα κύματα, από διάφορους χρόνους, τόπους ακόμα και Ιστορικές εποχές, γίνεται ο προορισμός της. Τη θαυμάζω ως ρόλο, κυρίως, γιατί είναι έτοιμη να συμπλεύσει με την Αλλότητα, γιατί γνωρίζω πως η αγάπη για να είναι δίκαιη , πρέπει να κάνει κάθε έτερο, πλησίον.
Έρχομαι στο δεύτερο έργο, το «Εφιάλτης η Ελπίδα». Αφού ολοκληρώνω το πρώτο έργο, το «Τέρμα», η χώρα μπαίνει σε πρωτόγνωρη τροχιά: όλοι είμαστε μουδιασμένοι, η σκέψη μας και η κρίση μας θολή, κι ο κόσμος καλοκαίρι του ’11, ξεχύνεται στις πλατείες και τις γειτονιές. Tο μυαλό μου τριβέλιζε ένας χαιρετισμός του «τρελού» Hölderlin ως Scardanelli από τις επιστολές του, το «μεθ’ υποτελείας». Ένιωθα μόνη με ένα βάρος αφόρητο, στον αυχένα μου πάνω, ο Σίσυφος κι ο Καζαντζάκης…
Κάθε μέρα προσπαθούσα να είμαι μαζί τους στο Σύνταγμα· να μιλήσω, να γιορτάσω, να διαμαρτυρηθώ, να ενωθώ μαζί τους. Μελέτησα πολύ Ιστορία, Οικονομικά, Νοοπολιτική και Γεωπολιτική, Κοινωνική Ψυχολογία κ.α., προκειμένου να κατανοήσω πρώτα εγώ, (μια βαθιά καλλιτεχνική και ελαφρώς διανοούμενη φύση), την επίθεση που υπέστη η χώρα και που γενικώς και παγκοσμίως, την αποκαλούμε Κρίση. Κρίση, σα να μην υπάρχουν υπεύθυνοι γι’ αυτό, σα ν’ αποτελεί, μια «κανονική» ανθρωπιστική κρίση: Σα να ’πεσε ξαφνικά δηλαδή επάνω μας, λοιμός, σεισμός, και καταποντισμός, εξ ουρανού.
Πρώτη φορά με απασχολεί η πολιτική, και δε μιλώ για τα πολιτικά μαντριά, λέω για την υποχρέωση και την αγωνία του πολιτικού όντος να δικαιώσει την ύπαρξή του «στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα» που λέει κι ο Εγγονόπουλος για τον καιρό του Λόρκα και τον δικό του. Μια αδήριτη ανάγκη με ωθεί, να περάσω από το ατομικό, στο συλλογικό πεδίο. Κυοφορώ για πρώτη φορά και τίκτω, επιτέλους, ένα κατάδικό μου βρέφος: Το βρέφος-Πολίτη. Δύσκολη η γέννα, τυραννική η διαπαιδαγώγηση.
Άρχισα λοιπόν, να γράφω τον «Εφιάλτη», την κάθε μου σκηνή την ξεπερνούσε η κατακλυσμιαία ριπή των γεγονότων 2010-2016, έψαχνα γλώσσα θεατρική για να μπορεί να παρασταθεί ένα τέτοιο έργο, να αποτυπωθούν αυτά ακριβώς που περνάει η χώρα, η Ευρώπη, ο ιδιώτης-άνθρωπος, η ανθρωπότητα ολόκληρη απ’ το ’10 και μετά. Συχνά απογοητευόμουν, εγκατέλειψα το έργο τέσσερις φορές και το ξανάπιασα μια πέμπτη, Ευτυχώς, το ολοκλήρωσα, ευτυχέστερα εκδόθηκε, και ευτυχέστατα, μακάρι να το δω ν’ ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή, γιατί το θέατρο πιστεύω πως ανήκει στους ηθοποιούς και στο κοινό τους· όχι απλώς, στα βιβλία του συγγραφέα.
Η σχέση μου με τη λογοτεχνία και το θέατρο, όπως και με κάθε Τέχνη, είναι αμιγώς οργανική, αυτόματη, δεν αποτελεί ασχολία ή πάρεργο δηλαδή. Φέρω μέσα μου τον Λόγο, ζω μες τους δαιδάλους του ή πάνω στα μαρμαρένια αλώνια, και η Τέχνη αποτελεί τη βελούδινή μου γούνα: όχι για να την περιφέρω και να καμώνομαι, αλλά να καταφεύγω και να κοιμάμαι, μετά την εσωτερική μου πάλη, μετά την αϋπνία και την αγρυπνία, επιτέλους, ζεστά. Είναι μοναδική πολυτέλεια για έναν άνθρωπο, είναι μια μεγάλη τύχη. Είτε μεταλλάσσεται σε ποίημα, σε θεατρικό έργο είτε σε δοκίμιο, η τύχη της γραφής για να ευτυχήσει, πρέπει να επιστρέφει στους ανθρώπους.
Νομίζω πως απευθύνεστε σε μια …ολιγογράφο. Τα μηνιαία μου άρθρα στο μπλογκ, καθώς και στα λογοτεχνικά και πολιτικά sites θα εξακολουθήσουν, έως τη νέα θεατρική ιδέα. Τον θεατρικό λόγο πάντως, «αυτήν τη βάσανο», τον επιθυμώ πολύ.
Πηγή: tvxs.gr
Ξένια Πολίτη: Σχετικά με τον Συντάκτη
Η Ξένια Πολίτη γεννήθηκε, σπούδασε και εργάζεται στην Αθήνα. Mεταξύ άλλων, αποφοίτησε από το Εργαστήριο Υποκριτικής Τέχνης «Άροδο» του Άκη Δαβή και παρακολούθησε πολλά σεμινάρια υποκριτικής, φωνητικής, σκηνοθεσίας με τη Ρούλα Πατεράκη, την Άντζελα Μπρούσκου, τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, τον Νίκο Καραθάνο, τον Νίκο Κορνήλιο και πολλούς άλλους.
Ερμήνευσε τέσσερις ρόλους στο «Αχ μωρό μου αγαπημένο» σε κείμενο-σκηνοθεσία του Λεωνίδα Τσίπη, ενώ αργότερα ανέλαβε την ερμηνεία και τη σκηνοθεσία θεατρικών του μονολόγων. Ακολούθησε το «Λεόντιος και Λένα» του Γκέοργκ Μπύχνερ σε σκηνοθεσία της Αγγελικής Κουνενιδάκη. Το 2008 συμμετείχε στην ταινία «Η μουσική των προσώπων» του Νίκου Κορνήλιου. Παρακολούθησε, επίσης, μαθήματα θεατρικής γραφής με τη Χρύσα Σπηλιώτη και τον Ανδρέα Φλουράκη.
Το 2010 με το «CLOTHING PROJECT» στο Θέατρο επί Κολωνώ, παρουσιάζεται ως συγγραφέας με τη σκηνή «Στενός κορσές» από το πρώτο της θεατρικό έργο «ΤΕΡΜΑ» σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και Πέπης Μοσχοβάκου ενώ, το 2014, επιλέγεται η σκηνή «Μπαλαρίνα στο ταψί» από το δεύτερο έργο της «ΕΦΙΑΛΤΗΣ Η ΕΛΠΙΔΑ», σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου.
Η συγγραφέας έλκεται από τη Γραφή και τον Λόγο σε όλες τους τις εκφάνσεις. Άρθρα και δοκίμιά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, πολιτικά μπλογκς κ.τ.λ. Συγγράφει κυρίως όμως θεατρικά έργα γιατί πιστεύει πως η Δραματουργία (δράμα + ουργία) είναι ένας λόγος, που με λίγη Ποίηση, γίνεται Λόγος Πανουργικός.
Mόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν η κοινή έκδοση των δύο θεατρικών της έργων «Εφιάλτης η ελπίδα/Τέρμα».
Σε α’ πρώτο πρόσωπο για το «Τέρμα» και το «Εφιάλτης η Ελπίδα»
Σε κοινή έκδοση από το «Βακχικόν», παρουσιάζω τα δύο πρώτα θεατρικά μου έργα. Το πρώτο, λέγεται «Τέρμα». Η γυναίκα του «Τέρματος», είναι η Ασημίνα, δηλαδή εγώ, κι όλοι οι υπόλοιποι ρόλοι, είναι αντρικοί, χωρίς να έχουν όμως κάτι λιγότερο από μένα ή από τους κατά καιρούς συνοδοιπόρους, σε διάφορες εκδηλώσεις της ζωής μου… Η αξία της Ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης στην Επιθυμία, όσο και το άνοιγμα ενός υποκειμένου, (της γυναίκας στην προκειμένη περίπτωση), στην ετερότητα, δρα καταλυτικά νομίζω σε όλα μου τα έργα. Οι γυναίκες, γενικά, είμαστε πιο ανοιχτές στο ανοίκειο, γενικά «χωράμε» και υποδεχόμαστε πιο εύκολα.
Μέσα από αυτό το έργο, περιγράφω τη δυναμική της γυναικείας αυτοδιάθεσης και της γυναικείας επιθυμίας, κυρίως στον έρωτα: πώς αντιμετωπίζεται η Ασημίνα από τους Άλλους που τη θέλουν, πώς τη βλέπουν και πώς τη χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Έτσι ξεκινά η εσωτερική και η εξωτερική της αναζήτηση για την Αγάπη· το αέναο ταξίδι της, περνώντας από σαράντα κύματα, από διάφορους χρόνους, τόπους ακόμα και Ιστορικές εποχές, γίνεται ο προορισμός της. Τη θαυμάζω ως ρόλο, κυρίως, γιατί είναι έτοιμη να συμπλεύσει με την Αλλότητα, γιατί γνωρίζω πως η αγάπη για να είναι δίκαιη , πρέπει να κάνει κάθε έτερο, πλησίον.
Έρχομαι στο δεύτερο έργο, το «Εφιάλτης η Ελπίδα». Αφού ολοκληρώνω το πρώτο έργο, το «Τέρμα», η χώρα μπαίνει σε πρωτόγνωρη τροχιά: όλοι είμαστε μουδιασμένοι, η σκέψη μας και η κρίση μας θολή, κι ο κόσμος καλοκαίρι του ’11, ξεχύνεται στις πλατείες και τις γειτονιές. Tο μυαλό μου τριβέλιζε ένας χαιρετισμός του «τρελού» Hölderlin ως Scardanelli από τις επιστολές του, το «μεθ’ υποτελείας». Ένιωθα μόνη με ένα βάρος αφόρητο, στον αυχένα μου πάνω, ο Σίσυφος κι ο Καζαντζάκης…
Κάθε μέρα προσπαθούσα να είμαι μαζί τους στο Σύνταγμα· να μιλήσω, να γιορτάσω, να διαμαρτυρηθώ, να ενωθώ μαζί τους. Μελέτησα πολύ Ιστορία, Οικονομικά, Νοοπολιτική και Γεωπολιτική, Κοινωνική Ψυχολογία κ.α., προκειμένου να κατανοήσω πρώτα εγώ, (μια βαθιά καλλιτεχνική και ελαφρώς διανοούμενη φύση), την επίθεση που υπέστη η χώρα και που γενικώς και παγκοσμίως, την αποκαλούμε Κρίση. Κρίση, σα να μην υπάρχουν υπεύθυνοι γι’ αυτό, σα ν’ αποτελεί, μια «κανονική» ανθρωπιστική κρίση: Σα να ’πεσε ξαφνικά δηλαδή επάνω μας, λοιμός, σεισμός, και καταποντισμός, εξ ουρανού.
Πρώτη φορά με απασχολεί η πολιτική, και δε μιλώ για τα πολιτικά μαντριά, λέω για την υποχρέωση και την αγωνία του πολιτικού όντος να δικαιώσει την ύπαρξή του «στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα» που λέει κι ο Εγγονόπουλος για τον καιρό του Λόρκα και τον δικό του. Μια αδήριτη ανάγκη με ωθεί, να περάσω από το ατομικό, στο συλλογικό πεδίο. Κυοφορώ για πρώτη φορά και τίκτω, επιτέλους, ένα κατάδικό μου βρέφος: Το βρέφος-Πολίτη. Δύσκολη η γέννα, τυραννική η διαπαιδαγώγηση.
Άρχισα λοιπόν, να γράφω τον «Εφιάλτη», την κάθε μου σκηνή την ξεπερνούσε η κατακλυσμιαία ριπή των γεγονότων 2010-2016, έψαχνα γλώσσα θεατρική για να μπορεί να παρασταθεί ένα τέτοιο έργο, να αποτυπωθούν αυτά ακριβώς που περνάει η χώρα, η Ευρώπη, ο ιδιώτης-άνθρωπος, η ανθρωπότητα ολόκληρη απ’ το ’10 και μετά. Συχνά απογοητευόμουν, εγκατέλειψα το έργο τέσσερις φορές και το ξανάπιασα μια πέμπτη, Ευτυχώς, το ολοκλήρωσα, ευτυχέστερα εκδόθηκε, και ευτυχέστατα, μακάρι να το δω ν’ ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή, γιατί το θέατρο πιστεύω πως ανήκει στους ηθοποιούς και στο κοινό τους· όχι απλώς, στα βιβλία του συγγραφέα.
Η σχέση με τη λογοτεχνία και το θέατρο
Η σχέση μου με τη λογοτεχνία και το θέατρο, όπως και με κάθε Τέχνη, είναι αμιγώς οργανική, αυτόματη, δεν αποτελεί ασχολία ή πάρεργο δηλαδή. Φέρω μέσα μου τον Λόγο, ζω μες τους δαιδάλους του ή πάνω στα μαρμαρένια αλώνια, και η Τέχνη αποτελεί τη βελούδινή μου γούνα: όχι για να την περιφέρω και να καμώνομαι, αλλά να καταφεύγω και να κοιμάμαι, μετά την εσωτερική μου πάλη, μετά την αϋπνία και την αγρυπνία, επιτέλους, ζεστά. Είναι μοναδική πολυτέλεια για έναν άνθρωπο, είναι μια μεγάλη τύχη. Είτε μεταλλάσσεται σε ποίημα, σε θεατρικό έργο είτε σε δοκίμιο, η τύχη της γραφής για να ευτυχήσει, πρέπει να επιστρέφει στους ανθρώπους.
Επόμενα συγγραφικά σχέδια
Νομίζω πως απευθύνεστε σε μια …ολιγογράφο. Τα μηνιαία μου άρθρα στο μπλογκ, καθώς και στα λογοτεχνικά και πολιτικά sites θα εξακολουθήσουν, έως τη νέα θεατρική ιδέα. Τον θεατρικό λόγο πάντως, «αυτήν τη βάσανο», τον επιθυμώ πολύ.
Πηγή: tvxs.gr
Ξένια Πολίτη: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου