Από την στιγμή που γεννιέται ένας άνθρωπος, μέχρι και τη στιγμή που πεθαίνει, βρίσκεται , χωρίς να το επιλέγει, ενταγμένος σε ένα κοινωνικό πλαίσιο. Υποχρεωμένος να μάθει να ζει και να συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτά που επιτάσσει και ορίζει η κοινωνία στην οποία έτυχε να ανήκει. Έτσι, ανα τον κόσμο συναντάμε ανθρώπους όλων των ειδών, με διαφορετικές απόψεις και διαφορετικό χαρακτήρα.
Κάθε άνθρωπος, λοιπόν, είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας, μέσα στην οποία εκκολάφθηκε και ζεις. Έτσι, αρκετές φορές όταν άνθρωποι από διαφορετικές κοινωνίες έρχονται σε επαφή, παρατηρούμε ποικίλα φαινόμενα. Συχνά υπάρχει ανταλλαγή ιδεών και συμπεριφορών, εξέλιξη και κατανόηση ως προς τα καινούργια δεδομένα. Συχνά όμως υπάρχει και η σύγκρουση. Απέχθεια, φόβος ή και μίσος. Μίσος προς το διαφορετικό. Φόβος αλλοίωσης της ομοιόστασής μας. Απέχθεια παράλογη, προς το άγνωστο. Οποιοσδήποτε, λοιπόν, αποκλίνει από τοπ πλαίσιο που έχουμε μάθει, πρεπει να απομονώνεται για να νιώθουμε ασφαλείς…
Ζούμε σε έναν κόσμο, ο οποίος πάσχει. Πάσχει από τον πόνο και την δυστυχία των ανθρώπων. Ζούμε σε μία κοινωνία, που αντί να πασχίζει, να μας ευαισθητοποιήσει ολοένα και περισσότερο, μας σκληραγωγεί καθημερινά, καθιστώντας μας απαθείς σε εικόνες και καταστάσεις, που δεν θα έπρεπε.
Περπατάμε σε δρόμους γεμάτους από κορμιά σωριασμένα σε βρώμικες γωνίες, ψυχές στιβαγμένες κοντά σε κάδους σκουπιδιών και σε χάρτινες κούτες από μαγαζιά. Και τι κάνουμε γι’ αυτό; Συνεχίζουμε να περπατάμε. Βιαζόμαστε. Γιατί είμαστε πολυάσχολοι. Γιατί οι ρυθμοί της καθημερηνότητάς μας, δεν μας επιτρέπουν, να κάνουμε λίγο χώρο στη ζωή μας γι’ αυτά τα άθλια κουφάρια… Μάλιστα αποστρέφουμε το βλέμμα μας ταχύτατα. Απαιτούμε από την κοινωνία να κάνει το ίδιο. Να τους κρύψει. Να μην τους βλέπουμε. Γιατί αν δεν τους βλέπουμε, τότε παύουν να υπάρχουν και το πρόβλημα λύνεται… Ζούμε , λοιπόν, σε έναν κόσμο που νοσεί. Που νοσεί βαριά και η ασθένειά του ονομάζεται “αδιαφορία”. Και όπως έχει ειπωθεί “η αδιαφορία είναι η σοβαρότερα ασθένεια του 21ου αιώνα.”
Στόχος μας ήταν να βρούμε την θεραπεία. Να βρούμε το φάρμακο, που θα γιατρέψει την κοινωνία των ανθρώπων από αυτή την επιδημία. Και το βρήκαμε. Και το φάρμακο αυτό ονομάζεται “αλληλεγγύη” και είναι το πολυτιμότερο φάρμακο, καθώς για να το αποκτήσεις πρέπει να χαρίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό και το ενδιαφέρον σου, σε κάθε πλάσμα αυτού του πλανήτη, που πονάει, φοβάται και χρειάζεται τη βοήθειά σου. Το πρώτο βήμα της θεραπείας, λοιπόν, είναι να γιατρέψουμε τον εαυτό μας. Και ρωτάω. Εσύ; Είσαι έτοιμος να γιατρευτείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου