13 ώρες εργασίας με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο, γιατί τι να τον κάνεις τον προσωπικό χρόνο όταν μπορείς να δουλεύεις;
Να ξεκουραστείς, να διασκεδάσεις, να είσαι με την οικογένεια σου, με τα παιδιά σου;
Καλύτερα να δουλεύεις.
Σε μία, σε δύο και σε τρεις δουλειές αν προλαβαίνεις.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι να σε βάλουν να δουλεύεις περισσότερες ώρες μέσα στη μέρα.
Το πρόβλημα είναι ότι η μέρα έχει μόνο 24 ώρες και δεν μπορούν να σε βάλουν να δουλεύεις περισσότερες.
Αυτή θα είναι μία πραγματική καινοτομία για την κυβέρνηση και τον καπιταλισμό.
Να καταφέρνουν να αυξήσουν τις ώρες της ημέρα σε περισσότερες από 24 για να μπορούμε όλοι να δουλεύουμε ακόμα περισσότερες ώρες σε μία Ελλάδα 2.0.
Και μετά αναρωτιούνται γιατί οι νέοι δεν πηγαίνουν να δουλέψουν όπου τους λένε.
Αναρωτιούνται γιατί δεν κάνουν οικογένειες και παιδιά.
Αναρωτιούνται για την υπογεννητικότητα.
Και η κα. Κεραμέως καλεί και περιμένει όσους το έσκασαν στο εξωτερικό για μία φυσιολογική ζωή, να επιστρέψουν στην Ελλάδα.
Για να κάνουν τι; Να δουλεύουν 13ωρα και περισσότερο για ψίχουλα; Για να πληρώνουν τους λογαριασμούς και τα δάνεια στις τράπεζες;
Ούτε οικογένεια, ούτε παιδιά, ούτε επιστροφή στην Ελλάδα.
Προτρέπω τα νέα παιδιά και όσους μπορούν, να φύγουν για μία καλύτερη ζωή στο εξωτερικό όσο προλαβάινουν, όσο είναι καιρός.
Εδώ δεν υπάρχει ούτε παρόν, ούτε μέλλον.
Υπάρχει μόνο εργασιακή σκλαβιά, χρέη και ψεύτικες υποσχέσεις.
Για να πείσεις τους νέους για ένα καλύτερο μέλλον, θα έπρεπε να τους κρύψεις τα χάλια των σημερινών 40ριδων.
Όταν τα νέα παιδιά βλέπουν ότι η γενιά μου δουλεύει όλη μέρα και δεν έχει να πληρώσει τους λογαριασμούς στο τέλος του μήνα, δεν έχει να αγοράσει ένα σπίτι, ζει με τα κουπόνια και τα καλάθια, δεν μπορεί να αγοράσει ή να αλλάξει το αυτοκίνητο του, δεν έχει να πάει διακοπές, τότε γιατί να δουλέψουν;
Τι έχουμε εμείς να παρουσιάσουμε στη νέα γενιά ως επιτυχία ζωής από τα χρόνια που σπαταλήσαμε σε ατελείωτα ωράρια εργασίας;
Δεν καταφέραμε ούτε τα μισά από όσα κατάφεραν οι γονείς μας με τον κόπο τους.
Ο δικός μας κόπος, ο κόπος της εργασίας μας, ο χαμένος χρόνος της ζωής μας έγιναν λογαριασμοί, χρέη στις τράπεζες, κέρδη για τους εργοδότες και ανεκπλήρωτα όνειρα.
Μία ζωή κλεμμένη. Μία ζωή χαμένη ανάμεσα σε ατελείωτες ώρες εργασίας χωρίς αντίκρισμα.
Όταν οι νέοι άνθρωποι βλέπουν τα χάλια των σημερινών σαραντάρηδων, γιατί να κάνουν την υπέρβαση στην εργασία. Πως θα τους πείσεις να έρθουν να γίνουν οι σκλάβοι σου;
Δικαιολογούν το νέο εργασιακό νομοσχέδιο για 13 ώρες εργασίας γιατί σου λέει και τώρα δυο δουλειές κάνει ένας εργαζόμενος, και τώρα μαύρες υπερωρίες κάνει.
Το κάνει βρε καραγκιόζηδες γιατί δεν του φτάνουν τα λεφτά από τους γελοίους μισθούς που δίνετε, όχι γιατί γουστάρει να χάνει τη ζωή του δουλεύοντας σαν σκλάβος μέχρι να πέσει κάτω από την κούραση.
Και αντί να κάνετε αυξήσεις στους μισθούς, αντί να κάνετε την ζωή στην Ελλάδα πιο ανθρώπινη για τον μέσο πολίτη, την κάνετε πιο αβίωτη.
Αλλά δεν πειράζει.
Η μεγαλύτερη τιμωρία και εκδίκηση είναι αυτή που κάνει χωρίς να το καταλαβαίνει αυτός ο μέσος πολίτης.
Εγκαταλείπει τη χώρα, δεν κάνει οικογένειες, δεν κάνει παιδιά και στο τέλος, σε λίγες δεκαετίες θα έχουν απομείνει σε αυτό τον τόπο μόνο όσοι θέλουν να την κυβερνήσουν, μόνο που θα έχει μείνει ένας άδειος κενός τόπος. Και όσο αυτό θα συμβαίνει θα ξεκινά ο πραγματικός κίνδυνος για την ύπαρξη της χώρα μας.
Οι κοινωνίες έχουν μία φυσική αντίδραση στην πίεση.
Η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η καταβαράθρωση της ποιότητας ζωής, η φτώχεια, η ανέχεια που ζει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, φέρνει μία φυσική αντίδραση που δεν μεθοδεύεται ούτε και μπορείς να αλλάξεις την πορεία της με χάντρες και καθρεφτάκια.
Ο κόσμος υποσυνείδητα έχει πάρει τις αποφάσεις του, έχει τραβήξει τις κόκκινες γραμμές του και έχει χαράξει την πορεία του σε αυτή τη χώρα.
Εχει καταλάβει ότι το μέλλον δεν υπάρχει σε αυτό τον τόπο και όσο μένει εδώ δεν κάνει ούτε οικογένειες, ούτε παιδιά, ούτε επενδύει τη ζωή του σε αυτήν.
Κάθε μέτρο κατά του πολίτη, κάθε νομοσχέδιο όπως το 13ωρο που φέρνουν οι κυβερνήσεις είναι ακόμα μία φτυαριά στον λάκκο από το μέλλον που σκάβουν για τη χώρα. Μέχρι να έρθει το μάρμαρο και να λήξει το ζήτημα για πάντα.
Να ξεκουραστείς, να διασκεδάσεις, να είσαι με την οικογένεια σου, με τα παιδιά σου;
Καλύτερα να δουλεύεις.
Σε μία, σε δύο και σε τρεις δουλειές αν προλαβαίνεις.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι να σε βάλουν να δουλεύεις περισσότερες ώρες μέσα στη μέρα.
Το πρόβλημα είναι ότι η μέρα έχει μόνο 24 ώρες και δεν μπορούν να σε βάλουν να δουλεύεις περισσότερες.
Αυτή θα είναι μία πραγματική καινοτομία για την κυβέρνηση και τον καπιταλισμό.
Να καταφέρνουν να αυξήσουν τις ώρες της ημέρα σε περισσότερες από 24 για να μπορούμε όλοι να δουλεύουμε ακόμα περισσότερες ώρες σε μία Ελλάδα 2.0.
Και μετά αναρωτιούνται γιατί οι νέοι δεν πηγαίνουν να δουλέψουν όπου τους λένε.
Αναρωτιούνται γιατί δεν κάνουν οικογένειες και παιδιά.
Αναρωτιούνται για την υπογεννητικότητα.
Και η κα. Κεραμέως καλεί και περιμένει όσους το έσκασαν στο εξωτερικό για μία φυσιολογική ζωή, να επιστρέψουν στην Ελλάδα.
Για να κάνουν τι; Να δουλεύουν 13ωρα και περισσότερο για ψίχουλα; Για να πληρώνουν τους λογαριασμούς και τα δάνεια στις τράπεζες;
Ούτε οικογένεια, ούτε παιδιά, ούτε επιστροφή στην Ελλάδα.
Προτρέπω τα νέα παιδιά και όσους μπορούν, να φύγουν για μία καλύτερη ζωή στο εξωτερικό όσο προλαβάινουν, όσο είναι καιρός.
Εδώ δεν υπάρχει ούτε παρόν, ούτε μέλλον.
Υπάρχει μόνο εργασιακή σκλαβιά, χρέη και ψεύτικες υποσχέσεις.
Για να πείσεις τους νέους για ένα καλύτερο μέλλον, θα έπρεπε να τους κρύψεις τα χάλια των σημερινών 40ριδων.
Όταν τα νέα παιδιά βλέπουν ότι η γενιά μου δουλεύει όλη μέρα και δεν έχει να πληρώσει τους λογαριασμούς στο τέλος του μήνα, δεν έχει να αγοράσει ένα σπίτι, ζει με τα κουπόνια και τα καλάθια, δεν μπορεί να αγοράσει ή να αλλάξει το αυτοκίνητο του, δεν έχει να πάει διακοπές, τότε γιατί να δουλέψουν;
Τι έχουμε εμείς να παρουσιάσουμε στη νέα γενιά ως επιτυχία ζωής από τα χρόνια που σπαταλήσαμε σε ατελείωτα ωράρια εργασίας;
Δεν καταφέραμε ούτε τα μισά από όσα κατάφεραν οι γονείς μας με τον κόπο τους.
Ο δικός μας κόπος, ο κόπος της εργασίας μας, ο χαμένος χρόνος της ζωής μας έγιναν λογαριασμοί, χρέη στις τράπεζες, κέρδη για τους εργοδότες και ανεκπλήρωτα όνειρα.
Μία ζωή κλεμμένη. Μία ζωή χαμένη ανάμεσα σε ατελείωτες ώρες εργασίας χωρίς αντίκρισμα.
Όταν οι νέοι άνθρωποι βλέπουν τα χάλια των σημερινών σαραντάρηδων, γιατί να κάνουν την υπέρβαση στην εργασία. Πως θα τους πείσεις να έρθουν να γίνουν οι σκλάβοι σου;
Δικαιολογούν το νέο εργασιακό νομοσχέδιο για 13 ώρες εργασίας γιατί σου λέει και τώρα δυο δουλειές κάνει ένας εργαζόμενος, και τώρα μαύρες υπερωρίες κάνει.
Το κάνει βρε καραγκιόζηδες γιατί δεν του φτάνουν τα λεφτά από τους γελοίους μισθούς που δίνετε, όχι γιατί γουστάρει να χάνει τη ζωή του δουλεύοντας σαν σκλάβος μέχρι να πέσει κάτω από την κούραση.
Και αντί να κάνετε αυξήσεις στους μισθούς, αντί να κάνετε την ζωή στην Ελλάδα πιο ανθρώπινη για τον μέσο πολίτη, την κάνετε πιο αβίωτη.
Αλλά δεν πειράζει.
Η μεγαλύτερη τιμωρία και εκδίκηση είναι αυτή που κάνει χωρίς να το καταλαβαίνει αυτός ο μέσος πολίτης.
Εγκαταλείπει τη χώρα, δεν κάνει οικογένειες, δεν κάνει παιδιά και στο τέλος, σε λίγες δεκαετίες θα έχουν απομείνει σε αυτό τον τόπο μόνο όσοι θέλουν να την κυβερνήσουν, μόνο που θα έχει μείνει ένας άδειος κενός τόπος. Και όσο αυτό θα συμβαίνει θα ξεκινά ο πραγματικός κίνδυνος για την ύπαρξη της χώρα μας.
Οι κοινωνίες έχουν μία φυσική αντίδραση στην πίεση.
Η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η καταβαράθρωση της ποιότητας ζωής, η φτώχεια, η ανέχεια που ζει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, φέρνει μία φυσική αντίδραση που δεν μεθοδεύεται ούτε και μπορείς να αλλάξεις την πορεία της με χάντρες και καθρεφτάκια.
Ο κόσμος υποσυνείδητα έχει πάρει τις αποφάσεις του, έχει τραβήξει τις κόκκινες γραμμές του και έχει χαράξει την πορεία του σε αυτή τη χώρα.
Εχει καταλάβει ότι το μέλλον δεν υπάρχει σε αυτό τον τόπο και όσο μένει εδώ δεν κάνει ούτε οικογένειες, ούτε παιδιά, ούτε επενδύει τη ζωή του σε αυτήν.
Κάθε μέτρο κατά του πολίτη, κάθε νομοσχέδιο όπως το 13ωρο που φέρνουν οι κυβερνήσεις είναι ακόμα μία φτυαριά στον λάκκο από το μέλλον που σκάβουν για τη χώρα. Μέχρι να έρθει το μάρμαρο και να λήξει το ζήτημα για πάντα.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου