Σε ένα πάρκο στο κέντρο της Σόφιας συνηθίζεται να παίζουν σκάκι κάθε Κυριακή.
Άνθρωποι που κάθονται απέναντι ο ένας από τον άλλον χωρίς πολλά λόγια, με μια σιωπή που δεν είναι αμηχανία αλλά εμπειρία.
Έτσι, πριν χρόνια, βρέθηκα κι εγώ εκει προσπαθώντας να χωνέψω μετά απο ενα νόστιμο και συνάμα βαρύ γεύμα που είχα .
Κάθισα απέναντι από έναν ηλικιωμένο. Δεν θυμάμαι το όνομά του. Θυμάμαι την ηρεμία του.Έπαιζε σαν άνθρωπος που δεν βιάζεται, γιατί έχει ήδη μάθει ότι τα βιαστικά χέρια κάνουν λάθη.
Η παρτίδα προχωρούσε.
Σκεφτόμουν, υπολόγιζα, δίσταζα.
Σε μια στιγμή άπλωσα το χέρι μου αφηρημένα και άγγιξα ένα κομμάτι χωρίς να είμαι έτοιμος.
Σήκωσε το βλέμμα.
Χωρίς αυστηρότητα.
Και είπε ήρεμα στα γαλλικά...«Pièce touchée, pièce jouée».
Κυριολεκτικά σημαίνει... «Κομμάτι που άγγιξες, κομμάτι που παίζεται»..πρακτικά αν αγγίξεις πιόνι είσαι υποχρεωμένος να κάνεις κίνηση, δεν μπορεις να το αφήσεις και να παίξεις αλλο.
Βασικός κανόνας του σκακιού.
Εγώ το άκουσα σαν μάθημα ζωής.
Τη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις πια το δικαίωμα να κάνεις πίσω.
Αυτό είναι ένα από τα πιο δύσκολα σημεία της αλλαγής.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν φοβούνται την αλήθεια.
Την πλησιάζουν.
Τη σκέφτονται.
Τη συζητούν.
Την «αγγίζουν» με λέξεις.
Αυτό που φοβούνται είναι τη στιγμή που η αλήθεια απαιτεί κίνηση.
Όσο κάτι μένει στο επίπεδο της σκέψης, υπάρχει ελευθερία χωρίς κόστος.
Μπορείς να λες..«Το ξέρω, αλλά…» «Το καταλαβαίνω, όμως…» «Κάποια στιγμή…»
Στην ψυχοθεραπεία, αυτό λέγεται αναβολή μέσω επίγνωσης.
Ξέρεις αρκετά για να νιώθεις έξυπνος, αλλά όχι αρκετά για να αλλάξεις.
Η στιγμή όμως που αγγίζεις πραγματικά το κομμάτι..τη σχέση που δεν αντέχεται πια,
το όριο που δεν έβαλες, τον ρόλο που σε πνίγει, την ευθύνη που αποφεύγεις,εκεί ενεργοποιείται ο ίδιος κανόνας..
το όριο που δεν έβαλες, τον ρόλο που σε πνίγει, την ευθύνη που αποφεύγεις,εκεί ενεργοποιείται ο ίδιος κανόνας..
Δεν υπάρχει επιστροφή στην άγνοια.
Όχι γιατί «πρέπει» να αλλάξεις.
Αλλά γιατί δεν μπορείς πια να προσποιείσαι ότι δεν ξέρεις.
Γι’ αυτό και η θεραπεία τρομάζει.
Όχι επειδή ξεγυμνώνει.
Αλλά επειδή δεσμεύει.
Σε εκείνη την παρτίδα έπαιξα το κομμάτι.
Δεν θυμάμαι αν κέρδισα ή αν έχασα.
Θυμάμαι όμως ότι κατάλαβα κάτι...Δεν χάνουμε όταν παίζουμε λάθος.
Θυμάμαι όμως ότι κατάλαβα κάτι...Δεν χάνουμε όταν παίζουμε λάθος.
Χάνουμε όταν περνάμε τη ζωή μας αγγίζοντας τα κομμάτια χωρίς να τολμάμε να παίξουμε.
Και αυτός, είναι ο πιο σιωπηλός κανόνας της ψυχοθεραπείας...
Και αυτός, είναι ο πιο σιωπηλός κανόνας της ψυχοθεραπείας...
Μπορείς να κοιτάς όσο θέλεις.
Μπορείς να σκέφτεσαι όσο θέλεις.
Αλλά τη στιγμή που αγγίζεις την αλήθεια σου, τότε είναι η σειρά σου επειδή...
«Pièce touchée, pièce jouée».
Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου