Εντάξει, ας το παραδεχτούμε.
Κάπου βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ότι το σύμπαν έχει ένα μικρό post-it κολλημένο που γράφει το όνομά μας.
Κάπου βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ότι το σύμπαν έχει ένα μικρό post-it κολλημένο που γράφει το όνομά μας.
Ότι ανάμεσα σε δισεκατομμύρια γαλαξίες, μαύρες τρύπες και άστρα που γεννιούνται και πεθαίνουν εδώ και αιώνες, υπάρχει μια κοσμική σύσκεψη που λέει... «Παιδιά, προσοχή…ο Βαγγέλας το θέλει πολύ. Να το κανονίσουμε του παιδιού.»
Αυτό δεν είναι απλώς αφέλεια.
Είναι ο πιο καλοκουρδισμένος εγωκεντρισμός.
Όχι ο φανερός, ο ναρκισσιστικός τύπου «είμαι καλύτερος από όλους» ο άλλος...ο σιωπηλός...η πεποίθηση ότι η ζωή οφείλει να μας φερθεί δίκαια επειδή προσπαθήσαμε, πονέσαμε, αντέξαμε.
Σαν να λειτουργεί το σύμπαν με πόντους επιβίωσης και μπόνους υπομονής.
Στην ψυχοθεραπεία, αυτός ο εγωκεντρισμός εμφανίζεται συχνά ως θυμός, απογοήτευση ή αίσθημα αδικίας.
Όχι γιατί ο άνθρωπος δεν άντεξε τον πόνο αλλά γιατί περίμενε ανταμοιβή γι’ αυτόν.
Και όταν δεν ήρθε, ένιωσε προδομένος.
Όχι από ανθρώπους.
Από την ίδια τη ζωή..
Η ωρίμανση ξεκινά όταν αντέχεις μια δύσκολη αλλά λυτρωτική αλήθεια...το σύμπαν δεν σου χρωστάει...χέστηκε.
Δεν σε στοχεύει.
Δεν σε δοκιμάζει «για κάποιο λόγο».
Δεν ασχολείται απλά μαζί σου.
Και τότε συμβαίνει κάτι απροσδόκητο.
Όταν παύεις να πιστεύεις ότι είσαι το κέντρο των πάντων, σταματάς να είσαι και το μόνιμο θύμα τους. Δεν μικραίνεις.
Μεγαλώνεις.
Ωριμάζεις, παιρνεις ευθύνη.
Γιατί το νόημα δεν σου το δίνει το σύμπαν.
Το φτιάχνεις εσύ μέσα σε έναν κόσμο που δεν περιστρέφεται γύρω σου, αλλά σου δίνει χώρο να σταθείς όρθιος χωρίς αυταπάτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου