Φίλιππος Γαλιάσος
"Στόχευε πάντα ψηλά" φώναξε πίσω μου, γύρισα να δω και δεν βρήκα τίποτα εκεί. Μετά κοίταξα ψηλά. Είπα:
"Γιατί άραγε μας έχεις φτιάξει με τέτοιο τρόπο που να μοιάζει πως η μόνη λύση για να επιβιώσουμε είναι να ξεπερνάμε τους εαυτούς μας;"
Εκείνος φυσικά δεν είπε τίποτα.
Ακολούθησε μια απόλυτη σιωπή, στο μεσοδιάστημα που περίμενα να απαντήσει στο ερώτημα μου. Τα έκανε πάντα κάτι τέτοια. Πέταγε μια φιλοσοφία και μετά εξαφανιζόταν μη τύχει και του ζητήσει κανείς να την αναλύσει. Τέλος πάντων, έτσι ήταν ο χαρακτήρας Tου, εγώ από την πλευρά μου έπρεπε να κάνω τα κουμάντα μου.
Τέντωσα το τόξο μου, εκεί ψηλά και στόχευσα. Όχι κάτι συγκεκριμένο. Στόχευσα απλά ψηλά.
Μετά περίμενα.
Και περίμενα.
Ένιωθα ωραία. Ένιωθα πως έριξα μια τέλεια βολή. Την πιο δυνατή ρίψη βέλους που καταγράφηκε ποτέ στην ιστορία. Ίσως και να είχα καταφέρει να τρυπήσω το σώβρακο του. Ή έστω το μήλο που κρατούσε η Εύα. Η αίσθηση ήταν ωραία. Αισθανόμουν επιτέλους πως κάτι σημαντικό είχα κάνει.
Απολαμβάνοντας τη νίκη μου, άκουσα κάτι σα συριγμό, σαν φίδι σε άμυνα. Προσπάθησα να ανιχνεύσω την πηγή του ήχου αλλά ήταν αδύνατο. Ακουγόταν σα να ερχόταν κατά πάνω μου από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.
Κοίταξα ψηλά και πάλι.
Διέκρινα το βέλος να πέφτει από το ίδιο ακριβώς σημείο που πριν ανέβαινε.
Την είχα βάψει, στεκόμουν ακόμα εκεί που πριν είχα ρίξει την τέλεια ρίψη.
Η μόνη σκέψη που πρόλαβε να μου περάσει από το μυαλό ήταν η ευκολία που κάποιοι κηρύττουν θεωρίες που ποτέ δε θα δεχόντουσαν στην πράξη.
Φίλιππος Γαλιάσος: Σχετικά με τον συντάκτη
"Στόχευε πάντα ψηλά" φώναξε πίσω μου, γύρισα να δω και δεν βρήκα τίποτα εκεί. Μετά κοίταξα ψηλά. Είπα:
"Γιατί άραγε μας έχεις φτιάξει με τέτοιο τρόπο που να μοιάζει πως η μόνη λύση για να επιβιώσουμε είναι να ξεπερνάμε τους εαυτούς μας;"
Εκείνος φυσικά δεν είπε τίποτα.
Ακολούθησε μια απόλυτη σιωπή, στο μεσοδιάστημα που περίμενα να απαντήσει στο ερώτημα μου. Τα έκανε πάντα κάτι τέτοια. Πέταγε μια φιλοσοφία και μετά εξαφανιζόταν μη τύχει και του ζητήσει κανείς να την αναλύσει. Τέλος πάντων, έτσι ήταν ο χαρακτήρας Tου, εγώ από την πλευρά μου έπρεπε να κάνω τα κουμάντα μου.
Τέντωσα το τόξο μου, εκεί ψηλά και στόχευσα. Όχι κάτι συγκεκριμένο. Στόχευσα απλά ψηλά.
Μετά περίμενα.
Και περίμενα.
Ένιωθα ωραία. Ένιωθα πως έριξα μια τέλεια βολή. Την πιο δυνατή ρίψη βέλους που καταγράφηκε ποτέ στην ιστορία. Ίσως και να είχα καταφέρει να τρυπήσω το σώβρακο του. Ή έστω το μήλο που κρατούσε η Εύα. Η αίσθηση ήταν ωραία. Αισθανόμουν επιτέλους πως κάτι σημαντικό είχα κάνει.
Απολαμβάνοντας τη νίκη μου, άκουσα κάτι σα συριγμό, σαν φίδι σε άμυνα. Προσπάθησα να ανιχνεύσω την πηγή του ήχου αλλά ήταν αδύνατο. Ακουγόταν σα να ερχόταν κατά πάνω μου από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.
Κοίταξα ψηλά και πάλι.
Διέκρινα το βέλος να πέφτει από το ίδιο ακριβώς σημείο που πριν ανέβαινε.
Την είχα βάψει, στεκόμουν ακόμα εκεί που πριν είχα ρίξει την τέλεια ρίψη.
Η μόνη σκέψη που πρόλαβε να μου περάσει από το μυαλό ήταν η ευκολία που κάποιοι κηρύττουν θεωρίες που ποτέ δε θα δεχόντουσαν στην πράξη.
Φίλιππος Γαλιάσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου