Λίλα Μήτσουρα
Η χώρα μου πενθεί
Θρηνεί τους νεκρούς της.
Νεκροί, απανθρακωμένοι, πνιγμένοι, στη προσπάθεια τους να σωθούν και να σώσουν ότι σώζεται.
Φωτιά ανεξέλεγκτη έκαψε τα πάντα σε χρόνο ρεκόρ και πήρε μαζί της ανέμελες στιγμές καλοκαιρινής χαράς και ξεκούρασης.
Νεκροί…
Και μου ζητούν να σιωπήσω. Γιατί να σιωπήσω; Από σεβασμό;
Δεν σέβεσαι έτσι τους νεκρούς!!! Τον νεκρό τον αδικοχαμένο τον σέβεσαι μόνο αν γίνεις η φωνή του.
Αν ζητήσεις το δίκιο του που αυτός δεν πρόλαβε να κερδίσει.
Αν ουρλιάξεις για τον χαμό του.
Γιατί να σιωπήσω; Για ποιόν σεβασμό;
Δεν τον σέβομαι τον θάνατο, τον φοβάμαι, με τρομάζει με καταρρακώνει, με θλίβει.
Και η θλίψη φοράει τα ρούχα της οργής.
Και όπου γυρίζει το βλέμμα μου βλέπει θάνατο και φωτιά.
Μαύρο παντού.
Και άνθρωποι που έχουν την δύναμη να πουν «ευτυχώς είμαστε ζωντανοί»
Ζωντανοί, αλλά δίχως βρακί να βάλουν, δίχως σπίτι να μπουν, δίχως τίποτα.
Και με την γνώση οι περισσότεροι ότι δεν μπορούν να τα αντικαταστήσουν.
Δεν μπορούν να ξαναδημιουργήσουν ότι έχασαν.
Και δεν είναι μόνο τα υλικά αγαθά που κάηκαν. Είναι οι αναμνήσεις μιας ζωής, είναι και η σκληρή πραγματικότητα που θα τους χτυπήσει σε λίγο, μετά το πρώτο σοκ.
Σιωπή λένε…
Γιατί να σιωπήσω;;;
Δεν θέλω να σιωπήσω!!! Κουράστηκα να σιωπώ! Πάντα σιωπώ και φτάσαμε ως εδώ.
Και όχι δεν μου φταίει η φύση. Η φύση δεν βάζει μόνη της φωτιές τέτοιου είδους.
Αυτό το κάνει ο άνθρωπος για τους δικούς τους λόγους.
Ο θεός δεν ρίχνει ανάθεμα όπως έκανε ο Αμβρόσιος, σκέτο, δίχως τίτλο.
Αυτό το κάνει ο άνθρωπος.
Το κακό το φέρει ο άνθρωπος μέσα του. Όπως και το καλό. Επιλογή του τι θα επιδείξει. Κατάλαβες Αμβρόσιε; Κράτα τα αναθέματα για σένα και τη θέση που έχεις.
Ανάθεμα ρίχνει ο άνθρωπος για να τρομάξει και με το φόβο να ελέγξει τον κόσμο.
Πάρε το ανάθεμα και ρίξτο επάνω σου, Αμβρόσιε, γιατί αυτό που κάνεις είναι να σκορπάς θάνατο, φόβο, φωτιά σε ότι έχει μείνει ζωντανό μέσα μας, την αγάπη.
Δεν θέλω να σιωπήσω!!!
Δεν σιωπώ στον θάνατο, ουρλιάζω!
Από φόβο, από οργή, από πανικό, από νοιάξιμο για όλους αυτούς τους ανθρώπους προσπαθώντας να νιώσω κάτι από ότι ένιωσαν τις τελευταίες τους στιγμές.
Ο θάνατος είναι σιωπή.
Αλλά εγώ είμαι ζωντανή και φωνάζω, ουρλιάζω, κραυγάζω, ρίχνω ευθύνες στον άνθρωπο, άνθρωπος και γω, δεν κλαψουρίζω, δεν μοιρολατρώ, θυμώνω και φωνάζω.
Και αυτό το λένε ζωή ξέρεις.
Φωνάζω για όλους αυτούς που ούρλιαζαν από φόβο αλλά δεν τους ακούσαμε.
ΌΧΙ ΡΕ ΔΕΝ ΣΙΩΠΏ
Σιωπούν οι νεκροί. Η ζωή έχει φωνή και συναίσθημα. Είναι η κραυγή, ο τρόμος, ο πανικός, η ελπίδα τους η τελευταία που απανθρακώθηκε δίχως ποτέ να ακουστεί.
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Η χώρα μου πενθεί
Θρηνεί τους νεκρούς της.
Νεκροί, απανθρακωμένοι, πνιγμένοι, στη προσπάθεια τους να σωθούν και να σώσουν ότι σώζεται.
Φωτιά ανεξέλεγκτη έκαψε τα πάντα σε χρόνο ρεκόρ και πήρε μαζί της ανέμελες στιγμές καλοκαιρινής χαράς και ξεκούρασης.
Νεκροί…
Και μου ζητούν να σιωπήσω. Γιατί να σιωπήσω; Από σεβασμό;
Δεν σέβεσαι έτσι τους νεκρούς!!! Τον νεκρό τον αδικοχαμένο τον σέβεσαι μόνο αν γίνεις η φωνή του.
Αν ζητήσεις το δίκιο του που αυτός δεν πρόλαβε να κερδίσει.
Αν ουρλιάξεις για τον χαμό του.
- Γίνεσαι το ουρλιαχτό του τρόμου των παιδιών που χάθηκαν και δεν ακούστηκε.
- Γίνεσαι η κραυγή της μάνας που έντρομη ουρλιάζει για να σώσει τα παιδιά της και δεν ακούστηκε.
- Γίνεσαι το ουρλιαχτό του ηλικιωμένου που δεν πρόλαβε να σωθεί.
- Γίνεσαι το ουρλιαχτό του έρμου ζώου που παράτησαν εκεί στις φλόγες.
- Γίνεσαι όλα αυτά που ένιωσαν όσοι δεν πρόλαβαν να ζήσουν.
Γιατί να σιωπήσω; Για ποιόν σεβασμό;
Δεν τον σέβομαι τον θάνατο, τον φοβάμαι, με τρομάζει με καταρρακώνει, με θλίβει.
Και η θλίψη φοράει τα ρούχα της οργής.
Και όπου γυρίζει το βλέμμα μου βλέπει θάνατο και φωτιά.
Μαύρο παντού.
Και άνθρωποι που έχουν την δύναμη να πουν «ευτυχώς είμαστε ζωντανοί»
Ζωντανοί, αλλά δίχως βρακί να βάλουν, δίχως σπίτι να μπουν, δίχως τίποτα.
Και με την γνώση οι περισσότεροι ότι δεν μπορούν να τα αντικαταστήσουν.
Δεν μπορούν να ξαναδημιουργήσουν ότι έχασαν.
Και δεν είναι μόνο τα υλικά αγαθά που κάηκαν. Είναι οι αναμνήσεις μιας ζωής, είναι και η σκληρή πραγματικότητα που θα τους χτυπήσει σε λίγο, μετά το πρώτο σοκ.
Σιωπή λένε…
Γιατί να σιωπήσω;;;
Δεν θέλω να σιωπήσω!!! Κουράστηκα να σιωπώ! Πάντα σιωπώ και φτάσαμε ως εδώ.
Και όχι δεν μου φταίει η φύση. Η φύση δεν βάζει μόνη της φωτιές τέτοιου είδους.
Αυτό το κάνει ο άνθρωπος για τους δικούς τους λόγους.
Ο θεός δεν ρίχνει ανάθεμα όπως έκανε ο Αμβρόσιος, σκέτο, δίχως τίτλο.
Αυτό το κάνει ο άνθρωπος.
Το κακό το φέρει ο άνθρωπος μέσα του. Όπως και το καλό. Επιλογή του τι θα επιδείξει. Κατάλαβες Αμβρόσιε; Κράτα τα αναθέματα για σένα και τη θέση που έχεις.
Ανάθεμα ρίχνει ο άνθρωπος για να τρομάξει και με το φόβο να ελέγξει τον κόσμο.
Πάρε το ανάθεμα και ρίξτο επάνω σου, Αμβρόσιε, γιατί αυτό που κάνεις είναι να σκορπάς θάνατο, φόβο, φωτιά σε ότι έχει μείνει ζωντανό μέσα μας, την αγάπη.
Δεν θέλω να σιωπήσω!!!
Δεν σιωπώ στον θάνατο, ουρλιάζω!
Από φόβο, από οργή, από πανικό, από νοιάξιμο για όλους αυτούς τους ανθρώπους προσπαθώντας να νιώσω κάτι από ότι ένιωσαν τις τελευταίες τους στιγμές.
Ο θάνατος είναι σιωπή.
Αλλά εγώ είμαι ζωντανή και φωνάζω, ουρλιάζω, κραυγάζω, ρίχνω ευθύνες στον άνθρωπο, άνθρωπος και γω, δεν κλαψουρίζω, δεν μοιρολατρώ, θυμώνω και φωνάζω.
Και αυτό το λένε ζωή ξέρεις.
Φωνάζω για όλους αυτούς που ούρλιαζαν από φόβο αλλά δεν τους ακούσαμε.
ΌΧΙ ΡΕ ΔΕΝ ΣΙΩΠΏ
Σιωπούν οι νεκροί. Η ζωή έχει φωνή και συναίσθημα. Είναι η κραυγή, ο τρόμος, ο πανικός, η ελπίδα τους η τελευταία που απανθρακώθηκε δίχως ποτέ να ακουστεί.
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου