Σπύρος Παναγιώτου
Δεν είναι μόνο οι καθημερινές φραστικές προκλήσεις ολόκληρης τα τουρκικής ηγεσίας. Δεν είναι το κλίμα πολέμου χαμηλής έντασης που έχει επιβληθεί στο Αιγαίο και η ασφυκτική περικύκλωση της Κύπρου από θάλασσα και στεριά, βλέπε μεθοδεύσεις για προσάρτηση της Αμμοχώστου.
Η Τουρκία δεν κρύβει τις προθέσεις της. Το αντίθετο. Έχει διατυπώσει με τον πιο επίσημο τρόπο και με την μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια τις θέσεις της, απευθυνόμενη όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην παγκόσμια κοινότητα. Έχει διατυπώσει τις κατακτητικές της βλέψεις σε Αιγαίο, Κύπρο, Αν. Μεσόγειο, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική κατά παράβαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου ή ομόφωνων ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Και, πέρα από κάποιες χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο φραστικές διενέξεις με Γαλλία, Ισραήλ και Αίγυπτο έχει εισπράξει σιωπή από τις μεγάλες δυνάμεις και τον ΟΗΕ, αν όχι σιωπηλή αποδοχή των σχεδιασμών της.
Η Τουρκία διεκδικεί με την απειλή χρήση βίας ή την επιβολή τετελεσμένων την επέκταση της εδαφικής και θαλάσσιας υπόστασης της. Ο ίδιος ο πρόεδρος Ερντογάν δηλώνει: «Δεν μπορεί να βρισκόμαστε στη μέση μιας διαπραγμάτευσης και να απουσιάζουμε από τα πεδία των μαχών». Και τα «πεδία μαχών» της Τουρκίας είναι η Συρία, το Αιγαίο, η Κύπρος και πολύ πιο πρόσφατα η Λιβύη. Σε όλα υπάρχει και παρεμβαίνει κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου με την συγκατάβαση ή την ανοχή της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας».
Η επίσημη Τουρκία έχει διατυπώσει διεθνώς την πρόθεση της να μην υποχωρήσει βήμα από τις πειρατικές βλέψεις του στρατηγικού δόγματος «Γαλάζια Πατρίδα» που επεκτείνει την τουρκική κυριαρχία σε μια θαλάσσια ζώνη 462.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων σβήνοντας από το χάρτη θαλάσσια σύνορα και αναγνωρισμένες διεθνώς εθνικές κυριαρχίες, κατακτώντας εδάφη και ληστεύοντας τις υφαλοκρηπίδες των γειτόνων της.
Η Τουρκία θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα της:
Οι διεκδικήσεις αυτές της Τουρκίας προωθούνται μέσα από την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης και την προβολή-επιβολή του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας». Έτσι η τουρκική ηγεσία αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα μόνο στα ηπειρωτικά κράτη της Μεσογείου –με βάση οριοθέτησης τη μέση γραμμή– «σβήνοντας» από το χάρτη τα δικαιώματα μικρών και μεγάλων νησιών του Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή την τουρκική «ερμηνεία» του Δικαίου των Θαλασσών αναλαμβάνουν να την υπερασπίσουν οι ένοπλες δυνάμεις της. Για να μην υπάρχει μάλιστα αμφιβολία για τις προθέσεις τους, με ανυπέρβλητο θράσος, υπενθυμίζουν το παρελθόν τους: Την επέμβαση και στρατιωτική κατοχή της Κύπρου το 1974 και τις δύο στρατιωτικές εισβολές που έκαναν στα εδάφη της Συρίας τα δύο τελευταία χρόνια.
Οι δύο τελευταίες κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. αλλά και ολόκληρος ο επίσημος πολιτικός κόσμος παρακολουθεί με καταφανή ανικανότητα να αντιδράσει στην τουρκική επιθετικότητα. Παρά το γεγονός ότι αμφισβητείται ευθέως, όχι απλά κάποια μεγάλη ή μικρή οικονομική δραστηριότητα, αλλά η εθνική κυριαρχία και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου ούτε έχουν ούτε προσπαθούν να σχεδιάσουν μια πολιτική αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού. Όλες οι πτέρυγες του ελληνικού αστισμού έχουν επενδύσει στην «προστασία» της χώρας από τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις παρά τις συνεχείς και εκκωφαντικές διαψεύσεις που δέχεται αυτή η πολιτική. Η Ε.Ε. «εξετάζει» ακόμα αν υπήρξε παραβίαση της νομιμότητας από την πρώτη γεώτρηση στην κυπριακή ΑΟΖ την στιγμή που η Τουρκία ήδη ετοιμάζεται για την τρίτη. Οι ΗΠΑ «καταδικάζουν» την τουρκική επιθετικότητα σε βάρος της Κύπρου και πιέζουν ασφυκτικά για εξεύρεση συναινετικής λύσης στις πειρατικές βλέψεις της Τουρκίας καλώντας σε «δίκαιη μοιρασιά» των πόρων. Ήδη έχουν εξασφαλίσει για τις μονοπωλιακές εταιρείες τους τα μερίδα του λέοντος.
Ο ελληνικός πολιτικός κόσμος ζει και ελπίζει με την ψευδαίσθηση ότι η «παρέμβαση» των ΗΠΑ-Ε.Ε. θα αποτρέψει συμφωνίες και τετελεσμένα που θα οδηγούν σε τραγωδίες τέτοιες ικανές να ανατρέψουν την κυριαρχία του στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Φοβισμένα και εθελόδουλα προετοιμάζουν το εσωτερικό κλίμα για επώδυνους συμβιβασμούς. Ο πρώην υπουργός Ν. Κοτζιάς άνοιξε το δρόμο καταγγέλλοντας τους «μοναχοφάηδες» που προσπαθούν να αποκλείσουν την Τουρκία από τους ενεργειακούς πόρους της Αν. Μεσογείου και ο διάδοχός του Γ. Κατρούγκαλος αναγνώρισε επίσημα την τουρκική προπαγάνδα για το βάρος του μεγέθους της ακτογραμμής της στο καθορισμό ΑΟΖ. Ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης με δύο συνεντεύξεις του προετοιμάζει για «επώδυνο συμβιβασμό» και καλεί για συναινετική συμφωνία σε μια νέα συμφωνία ανάλογη των Πρεσπών που να μοιράζει τον πλούτο του Αιγαίου και της Κύπρου. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κινείται στις ίδιες ράγες. Θεωρεί το Κυπριακό ότι είναι πρόβλημα της Κύπρου και της Ευρώπης επιχειρώντας την απεμπλοκή της χώρας. Συνεχίζει να εξυπηρετεί κάθε αξίωση των ΗΠΑ παραχωρώντας την «προστασία» της χώρας ως αντάλλαγμα στη διελκυστίνδα των αντιπαραθέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας.
Και η χώρα, με απροετοίμαστη την κοινωνία, οδηγείται σε νέες καταστροφικές περιπέτειες.
Τι αναγκάζει έναν πρώην πρωθυπουργό να επιμένει τόσο προκλητικά και επίμονα στην εξεύρεση μιας «λύσης» συνεργασίας με τον Ερντογάν και κατευνασμού της τουρκικής επιθετικότητας;
Σε δύο συνεντεύξεις του, σε διάστημα λίγων μηνών, ο Κ. Σημίτης διευρύνει τους δρόμους που άνοιξαν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Κοτζιάς και Γ. Κατρούγκαλος.
Στην πρώτη προειδοποιούσε και προετοίμαζε για την ανάγκη ενός συμβιβασμού που αναπόφευκτα θα περιείχε και «επώδυνες λύσεις». Στη δεύτερη συνέντευξή του αφού διαπίστωνε ότι: «Η νέα ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας σε ένα περιβάλλον που δεν ευνοεί θετικές και σαφείς απαντήσεις των εταίρων της Ε.Ε.», κατέληγε στην ανάγκη μιας συναινετικής συμφωνίας με την Τουρκία ανάλογη των Πρεσπών. «Η συνεννόηση θα διευκόλυνε όχι μόνο την ευρύτερη αποδοχή της λύσης αλλά και την απρόσκοπτη ανάπτυξη της συνεργασίας των δύο κρατών», σημείωνε εμφατικά.
Ο Κ. Σημίτης, γνήσιο τέκνο της παράδοσης του ελληνικού πολιτικού συστήματος, δεν εκπλήσσει με την στάση του. Το πρόβλημα του δεν είναι η υποχωρητικότητα της χώρας έναντι των τουρκικών αξιώσεων σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητάς της. Το «πρόβλημα» του είναι η διευκόλυνση της «ευρύτερης αποδοχής» του επώδυνου συμβιβασμού.
Μα αν το πολιτικό προσωπικό μόνο επώδυνους συμβιβασμούς, χωρίς καν μάχη, μπορούν να διανοηθούν για την χώρα τότε τι τους χρειαζόμαστε; Όχι τυχαία είναι και το μοναδικό προσόν στο οποίο έχουν διακριθεί ανεξάρτητα με το «χρώμα των ιδεών» που πούλαγαν ως σήμα κατατεθέν
Πηγή: e-dromos.gr
Σπύρος Παναγιώτου: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν είναι μόνο οι καθημερινές φραστικές προκλήσεις ολόκληρης τα τουρκικής ηγεσίας. Δεν είναι το κλίμα πολέμου χαμηλής έντασης που έχει επιβληθεί στο Αιγαίο και η ασφυκτική περικύκλωση της Κύπρου από θάλασσα και στεριά, βλέπε μεθοδεύσεις για προσάρτηση της Αμμοχώστου.
Η Τουρκία δεν κρύβει τις προθέσεις της. Το αντίθετο. Έχει διατυπώσει με τον πιο επίσημο τρόπο και με την μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια τις θέσεις της, απευθυνόμενη όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην παγκόσμια κοινότητα. Έχει διατυπώσει τις κατακτητικές της βλέψεις σε Αιγαίο, Κύπρο, Αν. Μεσόγειο, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική κατά παράβαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου ή ομόφωνων ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Και, πέρα από κάποιες χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο φραστικές διενέξεις με Γαλλία, Ισραήλ και Αίγυπτο έχει εισπράξει σιωπή από τις μεγάλες δυνάμεις και τον ΟΗΕ, αν όχι σιωπηλή αποδοχή των σχεδιασμών της.
Η Τουρκία διεκδικεί με την απειλή χρήση βίας ή την επιβολή τετελεσμένων την επέκταση της εδαφικής και θαλάσσιας υπόστασης της. Ο ίδιος ο πρόεδρος Ερντογάν δηλώνει: «Δεν μπορεί να βρισκόμαστε στη μέση μιας διαπραγμάτευσης και να απουσιάζουμε από τα πεδία των μαχών». Και τα «πεδία μαχών» της Τουρκίας είναι η Συρία, το Αιγαίο, η Κύπρος και πολύ πιο πρόσφατα η Λιβύη. Σε όλα υπάρχει και παρεμβαίνει κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου με την συγκατάβαση ή την ανοχή της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας».
Οι τουρκικές διεκδικήσεις
Η επίσημη Τουρκία έχει διατυπώσει διεθνώς την πρόθεση της να μην υποχωρήσει βήμα από τις πειρατικές βλέψεις του στρατηγικού δόγματος «Γαλάζια Πατρίδα» που επεκτείνει την τουρκική κυριαρχία σε μια θαλάσσια ζώνη 462.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων σβήνοντας από το χάρτη θαλάσσια σύνορα και αναγνωρισμένες διεθνώς εθνικές κυριαρχίες, κατακτώντας εδάφη και ληστεύοντας τις υφαλοκρηπίδες των γειτόνων της.
Η Τουρκία θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα της:
- Τον έλεγχο του Αιγαίου και την κυριότητα επί των ελληνικών νησιών μέχρι τον 25ο μεσημβρινό, το μισό σχεδόν Αιγαίο.
- Την αμφισβήτηση της υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον υποβιβασμό της σε κοινότητα
- Τη νομιμοποίηση της κατοχής και εποικισμό της Κύπρου και την αναβάθμιση της τουρκοκυπριακής κοινότητας σε κρατική οντότητα.
- Την παραμονή των κατοχικών δυνάμεων της Τουρκίας στην Κύπρο και τη διατήρηση του καθεστώτος των εγγυητριών δυνάμεων για τον έλεγχο του νησιού.
- Τον περιορισμό, με απειλή πολέμου, των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 6 μίλια και τη συγκυριαρχία σε ολόκληρο το Αιγαίο.
- Την επιβολή της άποψης ότι τα νησιά δεν διαθέτουν ΑΟΖ και άρα την επέκταση των τουρκικών θαλασσίων συνόρων-ζωνών (ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα) προς την Αίγυπτο αλλά και προς τη Λιβύη.
- Τον έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων της Αν. Μεσογείου και της ροή τους προς την Ευρώπη μέσω αγωγών που θα περνούν αποκλειστικά από το έδαφος της.
- Την διατήρηση των στρατιωτικών της δυνάμεων που έχουν εισβάλλει παράνομα στη Συρία, την κατάκτηση συριακών εδαφών και την επιβολή μιας γκρίζας, ως προς την κυριαρχία, ζώνης σε βάθος 40 χιλιομέτρων κατά μήκος των 480 χιλιομέτρων συνόρων της Τουρκίας με τη Συρία.
- Τον συνεχή εκβιασμό της Ελλάδας και της Ε.Ε. με την απειλή της απελευθέρωσης των ροών 3,6 εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών που βρίσκονται στα εδάφη της.
Οι διεκδικήσεις αυτές της Τουρκίας προωθούνται μέσα από την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης και την προβολή-επιβολή του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας». Έτσι η τουρκική ηγεσία αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα μόνο στα ηπειρωτικά κράτη της Μεσογείου –με βάση οριοθέτησης τη μέση γραμμή– «σβήνοντας» από το χάρτη τα δικαιώματα μικρών και μεγάλων νησιών του Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή την τουρκική «ερμηνεία» του Δικαίου των Θαλασσών αναλαμβάνουν να την υπερασπίσουν οι ένοπλες δυνάμεις της. Για να μην υπάρχει μάλιστα αμφιβολία για τις προθέσεις τους, με ανυπέρβλητο θράσος, υπενθυμίζουν το παρελθόν τους: Την επέμβαση και στρατιωτική κατοχή της Κύπρου το 1974 και τις δύο στρατιωτικές εισβολές που έκαναν στα εδάφη της Συρίας τα δύο τελευταία χρόνια.
Υποχωρητική στάση της Ελλάδας
Οι δύο τελευταίες κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. αλλά και ολόκληρος ο επίσημος πολιτικός κόσμος παρακολουθεί με καταφανή ανικανότητα να αντιδράσει στην τουρκική επιθετικότητα. Παρά το γεγονός ότι αμφισβητείται ευθέως, όχι απλά κάποια μεγάλη ή μικρή οικονομική δραστηριότητα, αλλά η εθνική κυριαρχία και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου ούτε έχουν ούτε προσπαθούν να σχεδιάσουν μια πολιτική αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού. Όλες οι πτέρυγες του ελληνικού αστισμού έχουν επενδύσει στην «προστασία» της χώρας από τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις παρά τις συνεχείς και εκκωφαντικές διαψεύσεις που δέχεται αυτή η πολιτική. Η Ε.Ε. «εξετάζει» ακόμα αν υπήρξε παραβίαση της νομιμότητας από την πρώτη γεώτρηση στην κυπριακή ΑΟΖ την στιγμή που η Τουρκία ήδη ετοιμάζεται για την τρίτη. Οι ΗΠΑ «καταδικάζουν» την τουρκική επιθετικότητα σε βάρος της Κύπρου και πιέζουν ασφυκτικά για εξεύρεση συναινετικής λύσης στις πειρατικές βλέψεις της Τουρκίας καλώντας σε «δίκαιη μοιρασιά» των πόρων. Ήδη έχουν εξασφαλίσει για τις μονοπωλιακές εταιρείες τους τα μερίδα του λέοντος.
Ο ελληνικός πολιτικός κόσμος ζει και ελπίζει με την ψευδαίσθηση ότι η «παρέμβαση» των ΗΠΑ-Ε.Ε. θα αποτρέψει συμφωνίες και τετελεσμένα που θα οδηγούν σε τραγωδίες τέτοιες ικανές να ανατρέψουν την κυριαρχία του στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Φοβισμένα και εθελόδουλα προετοιμάζουν το εσωτερικό κλίμα για επώδυνους συμβιβασμούς. Ο πρώην υπουργός Ν. Κοτζιάς άνοιξε το δρόμο καταγγέλλοντας τους «μοναχοφάηδες» που προσπαθούν να αποκλείσουν την Τουρκία από τους ενεργειακούς πόρους της Αν. Μεσογείου και ο διάδοχός του Γ. Κατρούγκαλος αναγνώρισε επίσημα την τουρκική προπαγάνδα για το βάρος του μεγέθους της ακτογραμμής της στο καθορισμό ΑΟΖ. Ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης με δύο συνεντεύξεις του προετοιμάζει για «επώδυνο συμβιβασμό» και καλεί για συναινετική συμφωνία σε μια νέα συμφωνία ανάλογη των Πρεσπών που να μοιράζει τον πλούτο του Αιγαίου και της Κύπρου. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κινείται στις ίδιες ράγες. Θεωρεί το Κυπριακό ότι είναι πρόβλημα της Κύπρου και της Ευρώπης επιχειρώντας την απεμπλοκή της χώρας. Συνεχίζει να εξυπηρετεί κάθε αξίωση των ΗΠΑ παραχωρώντας την «προστασία» της χώρας ως αντάλλαγμα στη διελκυστίνδα των αντιπαραθέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας.
Και η χώρα, με απροετοίμαστη την κοινωνία, οδηγείται σε νέες καταστροφικές περιπέτειες.
Ο Κ. Σημίτης σε ρόλο «λαγού»
Τι αναγκάζει έναν πρώην πρωθυπουργό να επιμένει τόσο προκλητικά και επίμονα στην εξεύρεση μιας «λύσης» συνεργασίας με τον Ερντογάν και κατευνασμού της τουρκικής επιθετικότητας; Σε δύο συνεντεύξεις του, σε διάστημα λίγων μηνών, ο Κ. Σημίτης διευρύνει τους δρόμους που άνοιξαν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Κοτζιάς και Γ. Κατρούγκαλος.
Στην πρώτη προειδοποιούσε και προετοίμαζε για την ανάγκη ενός συμβιβασμού που αναπόφευκτα θα περιείχε και «επώδυνες λύσεις». Στη δεύτερη συνέντευξή του αφού διαπίστωνε ότι: «Η νέα ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας σε ένα περιβάλλον που δεν ευνοεί θετικές και σαφείς απαντήσεις των εταίρων της Ε.Ε.», κατέληγε στην ανάγκη μιας συναινετικής συμφωνίας με την Τουρκία ανάλογη των Πρεσπών. «Η συνεννόηση θα διευκόλυνε όχι μόνο την ευρύτερη αποδοχή της λύσης αλλά και την απρόσκοπτη ανάπτυξη της συνεργασίας των δύο κρατών», σημείωνε εμφατικά.
Ο Κ. Σημίτης, γνήσιο τέκνο της παράδοσης του ελληνικού πολιτικού συστήματος, δεν εκπλήσσει με την στάση του. Το πρόβλημα του δεν είναι η υποχωρητικότητα της χώρας έναντι των τουρκικών αξιώσεων σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητάς της. Το «πρόβλημα» του είναι η διευκόλυνση της «ευρύτερης αποδοχής» του επώδυνου συμβιβασμού.
Μα αν το πολιτικό προσωπικό μόνο επώδυνους συμβιβασμούς, χωρίς καν μάχη, μπορούν να διανοηθούν για την χώρα τότε τι τους χρειαζόμαστε; Όχι τυχαία είναι και το μοναδικό προσόν στο οποίο έχουν διακριθεί ανεξάρτητα με το «χρώμα των ιδεών» που πούλαγαν ως σήμα κατατεθέν
Πηγή: e-dromos.gr
Σπύρος Παναγιώτου: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου