Αλέξανδρος Νικολαΐδης*
Πόσο μακριά είμαστε από την αντίδραση ενός διάσημου Ελληνα αθλητή που είναι παιδί μεταναστών, που θα αποφασίσει να αντιδράσει σε τυχόν βίαιες πολιτικές απέναντι στους μετανάστες; Πόσο απέχουμε από τη διαμαρτυρία ενός αθλητή για τη ρατσιστική αφαίρεση δικαιώματος απόκτησης ΑΜΚΑ, ιδίως απέναντι στα μικρά παιδιά;
To 2016 o Κόλιν Κέιπερνικ (φωτ.), πρώην παίκτης και σούπερ σταρ των Σαν Φρανσίσκο 49ers (ομάδα του NFL, του αμερικανικού φούτμπολ), ταρακούνησε τα συντηρητικά νερά της αμερικανικής κοινωνίας αρνούμενος να σταθεί προσοχή την ώρα ανάκρουσης του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ κατά την έναρξη ενός αγώνα.
Ετσι απλά, προκάλεσε, προβλημάτισε –και προβληματίζει– και υπενθύμισε στον συντηρητικό κόσμο των σπορ στις ΗΠΑ ότι οι μαύρες ζωές εξακολουθούν να μετράνε, ότι η φυλετική ανισότητα δεν ξεχνιέται γιατί είναι διαρκώς παρούσα και ότι ο εθνικός ύμνος της χώρας του δεν είναι αυτό που φαίνεται.
«Δεν θα σταθώ όρθιος για να δείξω υπερηφάνεια σε μια σημαία για μια χώρα που καταπιέζει τους μαύρους και όσους έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος», είπε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας ότι «για μένα αυτό είναι πιο σημαντικό από το φούτμπολ και θα ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου να κοιτάξω αλλού. Υπάρχουν πτώματα στον δρόμο και άνθρωποι που παίρνουν άδεια μετ’ αποδοχών και τη γλιτώνουν ενώ έχουν κάνει φόνο».
Φυσικά και ο Κέιπερνικ πλήρωσε πολύ ακριβά αυτήν τη στάση του: δεν ξαναβρήκε συμβόλαιο σε καμία ομάδα του αμερικανικού πρωταθλήματος, με αποτέλεσμα να μην έχει την ευκαιρία να κάνει την τεράστια καριέρα που φαινόταν ότι θα έκανε.
Δεν άλλαξε όμως ποτέ τη στάση του, και πρόσφατα η εταιρεία Nike τον πήρε στην ομάδα της με το σλόγκαν «Believe in something, even if it means sacrificing everything» (Πίστεψε σε κάτι, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα θυσιάσεις τα πάντα).
Την επόμενη μέρα από τη δημοσιοποίηση της συνεργασίας τους, Συντηρητικοί στις ΗΠΑ ανέβαζαν βίντεο στο διαδίκτυο καίγοντας στοίβες από αθλητικό υλικό της Nike, σαν αντίποινα για την «αντιαμερικανική» στάση της.
Πόσο μακριά είμαστε για να συμβούν γεγονότα τύπου Κόλιν Κέιπερνικ στην Ελλάδα, μετά τις εξαγγελίες και την εφαρμογή των μέτρων ασφάλειας, αστυνόμευσης και αφαίρεσης δικαιωμάτων των μεταναστών από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας;
Οι ακροδεξιές αντιλήψεις που δυστυχώς υπάρχουν ανάμεσά μας και οι ξενοφοβικές τάσεις, σε συνδυασμό με τη ρητορική μίσους για τους μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς που έχουν έρθει στην Ελλάδα, καθιστούν περίεργο, αν όχι πολύ ανησυχητικό, το τοπίο του άμεσου μέλλοντος που απλώνεται μπροστά μας.
Εχουμε επιπλέον τη στοχοποίηση των μεταναστών ως δήθεν υπευθύνων και ως ρίζας του εγκλήματος στην Ελλάδα, αλλά, ακόμα χειρότερα, ως δήθεν ανταγωνιστών της ευημερίας του «γνήσιου Ελληνα, με δεσμούς αίματος». Το μείγμα είναι εκρηκτικό και δυστυχώς θα το βρούμε μπροστά μας τώρα που η Νέα Δημοκρατία κάνει πράξη τις εξαγγελίες της για την «αντιμετώπιση της έλλειψης ασφάλειας», με τις εθνικιστικές προεκτάσεις που μπορεί να πάρει η κατάσταση, με βάση τις δηλώσεις στελεχών της περί «καθαρότητας αίματος».
Ξαφνικά, είναι κοινωνικά και πολιτικά ορθό να ξεσπιτώνεις οικογένειες με μωρά παιδιά, να το κάνεις θέαμα (και όχι θέμα) σε όλα τα ΜΜΕ, δίνοντας τα πλάνα αναχώρησης, χωρίς ποτέ να βλέπουμε πού καταλήγουν αυτοί οι άνθρωποι και σε ποιες συνθήκες.
Πόσο μακριά είμαστε λοιπόν από την αντίδραση ενός διάσημου Ελληνα αθλητή που είναι παιδί μεταναστών, ο οποίος θα αποφασίσει να αντιδράσει σε τυχόν βίαιες πολιτικές απέναντι στους μετανάστες; Πόσο απέχουμε από τη διαμαρτυρία ενός αθλητή για τη ρατσιστική αφαίρεση δικαιώματος απόκτησης ΑΜΚΑ, ιδίως απέναντι στα μικρά παιδιά;
Πόσος καιρός θα περάσει ώστε να ακουστεί η πρώτη φωνή για τις ομάδες με τα όπλα που αδειάζουν κτίρια-καταφύγια από οικογένειες με μικρά παιδιά; Πόσο έτοιμη είναι η κοινωνία μας για να μη ριζοσπαστικοποιηθεί περισσότερο απέναντι στους μετανάστες μετά από μια τυχόν τέτοια διαμαρτυρία και ποια φίλτρα έχει ο μέσος Ελληνας για να δικαιολογήσει ή να επεξεργαστεί σε μια ουδέτερη βάση τη στάση αυτών των αθλητών και τα δεδομένα μιας τέτοιας διαμορφωθείσας κατάστασης;
Πόσο έτοιμη είναι η κοινωνία μας να... μαυρίσει την υπόληψη του κάθε Αντετοκούνμπο, του κάθε Ντουρμισάι, και από εθνικό ήρωα να τον μετατρέψει σε προδότη εάν διαλέξει να «σηκώσει» ανάστημα απέναντι σε όσα συμβαίνουν σε ανθρώπους και οικογένειες των οποίων η ζωή θυμίζει τη δική τους Οδύσσεια;
Δεν ξέρω, και ελπίζω να μη χρειαστεί να το μάθω. Γιατί, όπως έχω ξαναπεί και δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω, η κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη είναι –και πρέπει να είναι– πάνω από την πολιτική εκμετάλλευσή της. Τουλάχιστον για εμένα, αλλά και κάποιους ακόμη που γνωρίζω, αυτές οι αξίες παραμένουν αδιαπραγμάτευτες.
*Ολυμπιονίκης
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Πόσο μακριά είμαστε από την αντίδραση ενός διάσημου Ελληνα αθλητή που είναι παιδί μεταναστών, που θα αποφασίσει να αντιδράσει σε τυχόν βίαιες πολιτικές απέναντι στους μετανάστες; Πόσο απέχουμε από τη διαμαρτυρία ενός αθλητή για τη ρατσιστική αφαίρεση δικαιώματος απόκτησης ΑΜΚΑ, ιδίως απέναντι στα μικρά παιδιά;
To 2016 o Κόλιν Κέιπερνικ (φωτ.), πρώην παίκτης και σούπερ σταρ των Σαν Φρανσίσκο 49ers (ομάδα του NFL, του αμερικανικού φούτμπολ), ταρακούνησε τα συντηρητικά νερά της αμερικανικής κοινωνίας αρνούμενος να σταθεί προσοχή την ώρα ανάκρουσης του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ κατά την έναρξη ενός αγώνα.
Ετσι απλά, προκάλεσε, προβλημάτισε –και προβληματίζει– και υπενθύμισε στον συντηρητικό κόσμο των σπορ στις ΗΠΑ ότι οι μαύρες ζωές εξακολουθούν να μετράνε, ότι η φυλετική ανισότητα δεν ξεχνιέται γιατί είναι διαρκώς παρούσα και ότι ο εθνικός ύμνος της χώρας του δεν είναι αυτό που φαίνεται.
«Δεν θα σταθώ όρθιος για να δείξω υπερηφάνεια σε μια σημαία για μια χώρα που καταπιέζει τους μαύρους και όσους έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος», είπε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας ότι «για μένα αυτό είναι πιο σημαντικό από το φούτμπολ και θα ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου να κοιτάξω αλλού. Υπάρχουν πτώματα στον δρόμο και άνθρωποι που παίρνουν άδεια μετ’ αποδοχών και τη γλιτώνουν ενώ έχουν κάνει φόνο».
Φυσικά και ο Κέιπερνικ πλήρωσε πολύ ακριβά αυτήν τη στάση του: δεν ξαναβρήκε συμβόλαιο σε καμία ομάδα του αμερικανικού πρωταθλήματος, με αποτέλεσμα να μην έχει την ευκαιρία να κάνει την τεράστια καριέρα που φαινόταν ότι θα έκανε.
Δεν άλλαξε όμως ποτέ τη στάση του, και πρόσφατα η εταιρεία Nike τον πήρε στην ομάδα της με το σλόγκαν «Believe in something, even if it means sacrificing everything» (Πίστεψε σε κάτι, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα θυσιάσεις τα πάντα).
Την επόμενη μέρα από τη δημοσιοποίηση της συνεργασίας τους, Συντηρητικοί στις ΗΠΑ ανέβαζαν βίντεο στο διαδίκτυο καίγοντας στοίβες από αθλητικό υλικό της Nike, σαν αντίποινα για την «αντιαμερικανική» στάση της.
Πόσο μακριά είμαστε για να συμβούν γεγονότα τύπου Κόλιν Κέιπερνικ στην Ελλάδα, μετά τις εξαγγελίες και την εφαρμογή των μέτρων ασφάλειας, αστυνόμευσης και αφαίρεσης δικαιωμάτων των μεταναστών από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας;
Οι ακροδεξιές αντιλήψεις που δυστυχώς υπάρχουν ανάμεσά μας και οι ξενοφοβικές τάσεις, σε συνδυασμό με τη ρητορική μίσους για τους μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς που έχουν έρθει στην Ελλάδα, καθιστούν περίεργο, αν όχι πολύ ανησυχητικό, το τοπίο του άμεσου μέλλοντος που απλώνεται μπροστά μας.
Εχουμε επιπλέον τη στοχοποίηση των μεταναστών ως δήθεν υπευθύνων και ως ρίζας του εγκλήματος στην Ελλάδα, αλλά, ακόμα χειρότερα, ως δήθεν ανταγωνιστών της ευημερίας του «γνήσιου Ελληνα, με δεσμούς αίματος». Το μείγμα είναι εκρηκτικό και δυστυχώς θα το βρούμε μπροστά μας τώρα που η Νέα Δημοκρατία κάνει πράξη τις εξαγγελίες της για την «αντιμετώπιση της έλλειψης ασφάλειας», με τις εθνικιστικές προεκτάσεις που μπορεί να πάρει η κατάσταση, με βάση τις δηλώσεις στελεχών της περί «καθαρότητας αίματος».
Ξαφνικά, είναι κοινωνικά και πολιτικά ορθό να ξεσπιτώνεις οικογένειες με μωρά παιδιά, να το κάνεις θέαμα (και όχι θέμα) σε όλα τα ΜΜΕ, δίνοντας τα πλάνα αναχώρησης, χωρίς ποτέ να βλέπουμε πού καταλήγουν αυτοί οι άνθρωποι και σε ποιες συνθήκες.
Πόσο μακριά είμαστε λοιπόν από την αντίδραση ενός διάσημου Ελληνα αθλητή που είναι παιδί μεταναστών, ο οποίος θα αποφασίσει να αντιδράσει σε τυχόν βίαιες πολιτικές απέναντι στους μετανάστες; Πόσο απέχουμε από τη διαμαρτυρία ενός αθλητή για τη ρατσιστική αφαίρεση δικαιώματος απόκτησης ΑΜΚΑ, ιδίως απέναντι στα μικρά παιδιά;
Πόσος καιρός θα περάσει ώστε να ακουστεί η πρώτη φωνή για τις ομάδες με τα όπλα που αδειάζουν κτίρια-καταφύγια από οικογένειες με μικρά παιδιά; Πόσο έτοιμη είναι η κοινωνία μας για να μη ριζοσπαστικοποιηθεί περισσότερο απέναντι στους μετανάστες μετά από μια τυχόν τέτοια διαμαρτυρία και ποια φίλτρα έχει ο μέσος Ελληνας για να δικαιολογήσει ή να επεξεργαστεί σε μια ουδέτερη βάση τη στάση αυτών των αθλητών και τα δεδομένα μιας τέτοιας διαμορφωθείσας κατάστασης;
Πόσο έτοιμη είναι η κοινωνία μας να... μαυρίσει την υπόληψη του κάθε Αντετοκούνμπο, του κάθε Ντουρμισάι, και από εθνικό ήρωα να τον μετατρέψει σε προδότη εάν διαλέξει να «σηκώσει» ανάστημα απέναντι σε όσα συμβαίνουν σε ανθρώπους και οικογένειες των οποίων η ζωή θυμίζει τη δική τους Οδύσσεια;
Δεν ξέρω, και ελπίζω να μη χρειαστεί να το μάθω. Γιατί, όπως έχω ξαναπεί και δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω, η κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη είναι –και πρέπει να είναι– πάνω από την πολιτική εκμετάλλευσή της. Τουλάχιστον για εμένα, αλλά και κάποιους ακόμη που γνωρίζω, αυτές οι αξίες παραμένουν αδιαπραγμάτευτες.
*Ολυμπιονίκης
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου