Κώστας Γκιώνης
Άλλη μια τουριστική περίοδος βαίνει προς την ολοκλήρωση της, οι τηλεοράσεις θα αρχίσουν να μιλάνε για άλλη μια επιτυχημένη τουριστική χρονιά, η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας πού σέρνει το άρμα τις ανάπτυξης, γι' αυτό και τα νομοσχέδια του ξεπουλήματος στο 100% του αιγιαλού πού έτρεξε να ικανοποιήσει η κυβέρνηση προς χάρη αυτής της μπαμπέσας της ανάπτυξης, αλλά τελικά τι είναι αυτό πού αναπτύσσεται;
Αυτό πού αναπτύσσεται είναι ένα τέρας αχόρταγο, πού καταπίνει περιβάλλον και εργαζόμενους, φοροδιαφεύγει και μεγαλώνει την αρρωστημένη του τσέπη, εις βάρος όλων, αλλά πού όλοι χαίρονται ότι υπάρχει!
Οι εργαζόμενοι βέβαια στο κλάδο ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει ανάπτυξη, περισσότερες ώρες δουλειάς, σε ρυθμούς εξοντωτικούς, σε άθλιες εργασιακές συνθήκες, με τα ίδια πενιχρά εισοδήματα, δηλωμένοι λιγότερες ώρες για να πληρώνει ο καταστηματάρχης λιγότερη ασφάλεια η το νέο κολπάκι πού κάνεις τον εργαζόμενο συνέταιρο δίνοντας του το 1% της επιχείρησης σου και με αυτό το τρόπο πληρώνεις τη κατώτατη εισφορά του ελεύθερου επαγγελματία πού είναι τα 117,22 € το μήνα, σαφώς πάρα πολύ λιγότερα από τις εισφορές ενός εργαζομένου.
Χωρίς φυσικά δώρα, κι αν αυτά τα καταθέτουν στο λογαριασμό του εργαζομένου γιατί έτσι επιβάλει ο νόμος, τον υποχρεώνουν να τα επιστρέψει με την απειλή της άμεσης απόλυσης, τα καταλύματα πού τους παρέχουν αν δεν τους τα χρεώνουν είναι το λιγότερο αχούρια, ακόμα τον καφέ και το νερό τους τα χρεώνουν δεν μιλάμε για το φαγητό, αυτό είναι αυτονόητο, πολλές μέρες με το ζόρι το μεροκάματο καλύπτει την κατανάλωση πού έχει κάνει ο εργαζόμενος.
Σε νεαρή εργαζόμενη αυτό πού της πρότειναν ήταν για ωράριο από 4 το απόγευμα μέχρι όσο πάει, δηλαδή κατά μέσω όρο 12 ώρες 25€ την ημέρα και αυτό γιατί έχει αρκετά πουρμπουάρ, από τα οποία όμως της ζητούσαν τα μισά να τα δίνει στην επιχείρηση για τυχόν φθορές η ζημιές, βέβαια τα δώρα πού θα της έδιναν θα τα επέστρεφε γιατί το μαγαζί είχε ανάγκες. Αλλο ζευγάρι νεαρών που έκλεισε σε ένα μικρό νησάκι αλλά αρκετά μοδάτο, με περίπου 40€ την ημέρα και κατάλυμα του ιδιοκτήτη, κατέληξε να παίρνουν από 25€ ο καθένας λόγω του ότι δεν είχε (λέει) την τεράστια είσπραξη πού θα ήθελε ο ιδιοκτήτης, αλλά και καθώς τα λίγα δωμάτια πού είχε είχαν νοικιαστεί τους υποχρέωσε να κοιμούνται σε sleeping bag στην παραλία, μέχρι να λασκάρει η κίνηση!
Dj σε κυκλαδίτικο νησί δούλευε το χειμώνα μόνο 3 μεροκάματα την εβδομάδα προς 30€ την ημέρα τις δύο μέρες και 50€ την μία με όλα τα μηχανήματα δικά του τα οποία κουβαλούσε καθημερινά, στήνοντας και ξεστήνοντας, με την προϋπόθεση ότι θα ανταμειφθεί το καλοκαίρι όπως θα έπρεπε, πράγμα πού φυσικά δεν έγινε ποτέ, βάζοντας χρέη από φθορές των μηχανημάτων του πάνω από 2000€ και βέβαια εισπράττοντας χυδαία αντιμετώπιση εκ μέρους της εργοδοσίας.
Βέβαια αυτά είναι ελάχιστα παραδείγματα, αν φτιάχναμε μια σελίδα, πού θα μπορούσε ο κόσμος ελεύθερα και χωρίς φόβο να έμπαινε να έγραφε τέτοιου είδους καταγγελίες, πιστεύω ότι θα είχε τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα και θα μαθαίναμε και άλλες ακόμα πιο ακραίες περιπτώσεις.
Η ανάπτυξη δεν είναι δυνατόν να έρθει ποτέ, όταν οι εργαζόμενοι δεν αμείβονται ικανοποιητικά ώστε να έχουν την δυνατότητα να καταναλώσουν, το χρήμα θα συσσωρεύεται πάντα στους ίδιους, ο λαός θα τρέχει να καλύψει βασικές του ανάγκες και όταν δεν θα μπορεί να κάνει ούτε αυτό και αυτό συμβαίνει όλο σε περισσότερους τότε ίσως να αρχίσει να αχνοφαίνεται στο βάθος μια αμυδρή ελπίδα, η οποία γεννιέται πάντα με προσάναμμα τους απελπισμένους!
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Άλλη μια τουριστική περίοδος βαίνει προς την ολοκλήρωση της, οι τηλεοράσεις θα αρχίσουν να μιλάνε για άλλη μια επιτυχημένη τουριστική χρονιά, η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας πού σέρνει το άρμα τις ανάπτυξης, γι' αυτό και τα νομοσχέδια του ξεπουλήματος στο 100% του αιγιαλού πού έτρεξε να ικανοποιήσει η κυβέρνηση προς χάρη αυτής της μπαμπέσας της ανάπτυξης, αλλά τελικά τι είναι αυτό πού αναπτύσσεται;
Αυτό πού αναπτύσσεται είναι ένα τέρας αχόρταγο, πού καταπίνει περιβάλλον και εργαζόμενους, φοροδιαφεύγει και μεγαλώνει την αρρωστημένη του τσέπη, εις βάρος όλων, αλλά πού όλοι χαίρονται ότι υπάρχει!
Οι εργαζόμενοι βέβαια στο κλάδο ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει ανάπτυξη, περισσότερες ώρες δουλειάς, σε ρυθμούς εξοντωτικούς, σε άθλιες εργασιακές συνθήκες, με τα ίδια πενιχρά εισοδήματα, δηλωμένοι λιγότερες ώρες για να πληρώνει ο καταστηματάρχης λιγότερη ασφάλεια η το νέο κολπάκι πού κάνεις τον εργαζόμενο συνέταιρο δίνοντας του το 1% της επιχείρησης σου και με αυτό το τρόπο πληρώνεις τη κατώτατη εισφορά του ελεύθερου επαγγελματία πού είναι τα 117,22 € το μήνα, σαφώς πάρα πολύ λιγότερα από τις εισφορές ενός εργαζομένου.
Χωρίς φυσικά δώρα, κι αν αυτά τα καταθέτουν στο λογαριασμό του εργαζομένου γιατί έτσι επιβάλει ο νόμος, τον υποχρεώνουν να τα επιστρέψει με την απειλή της άμεσης απόλυσης, τα καταλύματα πού τους παρέχουν αν δεν τους τα χρεώνουν είναι το λιγότερο αχούρια, ακόμα τον καφέ και το νερό τους τα χρεώνουν δεν μιλάμε για το φαγητό, αυτό είναι αυτονόητο, πολλές μέρες με το ζόρι το μεροκάματο καλύπτει την κατανάλωση πού έχει κάνει ο εργαζόμενος.
Σε νεαρή εργαζόμενη αυτό πού της πρότειναν ήταν για ωράριο από 4 το απόγευμα μέχρι όσο πάει, δηλαδή κατά μέσω όρο 12 ώρες 25€ την ημέρα και αυτό γιατί έχει αρκετά πουρμπουάρ, από τα οποία όμως της ζητούσαν τα μισά να τα δίνει στην επιχείρηση για τυχόν φθορές η ζημιές, βέβαια τα δώρα πού θα της έδιναν θα τα επέστρεφε γιατί το μαγαζί είχε ανάγκες. Αλλο ζευγάρι νεαρών που έκλεισε σε ένα μικρό νησάκι αλλά αρκετά μοδάτο, με περίπου 40€ την ημέρα και κατάλυμα του ιδιοκτήτη, κατέληξε να παίρνουν από 25€ ο καθένας λόγω του ότι δεν είχε (λέει) την τεράστια είσπραξη πού θα ήθελε ο ιδιοκτήτης, αλλά και καθώς τα λίγα δωμάτια πού είχε είχαν νοικιαστεί τους υποχρέωσε να κοιμούνται σε sleeping bag στην παραλία, μέχρι να λασκάρει η κίνηση!
Dj σε κυκλαδίτικο νησί δούλευε το χειμώνα μόνο 3 μεροκάματα την εβδομάδα προς 30€ την ημέρα τις δύο μέρες και 50€ την μία με όλα τα μηχανήματα δικά του τα οποία κουβαλούσε καθημερινά, στήνοντας και ξεστήνοντας, με την προϋπόθεση ότι θα ανταμειφθεί το καλοκαίρι όπως θα έπρεπε, πράγμα πού φυσικά δεν έγινε ποτέ, βάζοντας χρέη από φθορές των μηχανημάτων του πάνω από 2000€ και βέβαια εισπράττοντας χυδαία αντιμετώπιση εκ μέρους της εργοδοσίας.
Βέβαια αυτά είναι ελάχιστα παραδείγματα, αν φτιάχναμε μια σελίδα, πού θα μπορούσε ο κόσμος ελεύθερα και χωρίς φόβο να έμπαινε να έγραφε τέτοιου είδους καταγγελίες, πιστεύω ότι θα είχε τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα και θα μαθαίναμε και άλλες ακόμα πιο ακραίες περιπτώσεις.
Η ανάπτυξη δεν είναι δυνατόν να έρθει ποτέ, όταν οι εργαζόμενοι δεν αμείβονται ικανοποιητικά ώστε να έχουν την δυνατότητα να καταναλώσουν, το χρήμα θα συσσωρεύεται πάντα στους ίδιους, ο λαός θα τρέχει να καλύψει βασικές του ανάγκες και όταν δεν θα μπορεί να κάνει ούτε αυτό και αυτό συμβαίνει όλο σε περισσότερους τότε ίσως να αρχίσει να αχνοφαίνεται στο βάθος μια αμυδρή ελπίδα, η οποία γεννιέται πάντα με προσάναμμα τους απελπισμένους!
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου