Σωκράτης Μαντζουράνης
Για κάποιο λόγο, έχω την αίσθηση πως διανύουμε μια άκρως ενδιαφέρουσα και συνάμα επικίνδυνη από κάθε άποψη, περίοδο.
Μια περίοδο η οποία πιστεύω πως θα επηρεάσει καθοριστικά τις μελλοντικές πολιτικές- κοινωνικές εξελίξεις.
Ας την ονομάσουμε εποχή του αμπαλάζ.
Μια εποχή προσπάθειας μόνιμων και ριζικών «προσαρμογών» στη συλλογική συνείδηση.
Μια διαδικασία που αν πετύχει, θα φέρει «τα πάνω-κάτω» στα μέχρι σήμερα πολιτικά «πρότυπα».
Μια «επιχείρηση», στο όνομα του «νέου», του ρεαλισμού, της αντιστοίχισης με την «Ευρώπη».
Θα επιχειρήσω να κάνω λιανά τη σκέψη μου.
Είναι γεγονός πως ήδη ζούμε την πραγματικότητα μιας ιδιόμορφης «δικομματικής» ιδιοκτησίας των πολιτικών και κοινωνικών δρώμενων στη χώρα.
Δυο οι βασικοί πολιτικοί «μονομάχοι», δυο οι κύριες ιδεολογικές αφηγήσεις, δυο τα πρωταγωνιστικά πολιτικά ρεύματα:
Το παλιό, το «κληρονομικό δικαίω», το «σκότος», τα «τζάκια», η νεοφιλελεύθερη Δεξιά από τη μια και το νέο, η του «ταξικού πρόσημου» πρώτη φορά «Αριστερά»., από την άλλη.
Αυτό επιχειρείται, με επιτυχία έως τώρα ομολογώ, να εδραιωθεί ως ΤΙΝΑ, ως η πολιτική πραγματικότητα, για τα επόμενα χρόνια.
Και γύρω-γύρω, οι πρόθυμοι των «συμπληρώσεων» στις «δύσκολες στιγμές», οι χρήσιμοι «επαναστάτες» που απλά θα επιβεβαιώνουν την ανυπαρξία άλλης επιλογής και τα… αντικειμενικά ΜΜΕ, που θα «επικοινωνούν» την αναγκαιότητα και το ρεαλισμό του σεναρίου.
Αυτό το σενάριο, δεν πρέπει απλά να κατανοηθεί από την «κοινωνία», αλλά και να υιοθετηθεί.
Να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς και κόμματα «γειωμένα», σ’ αυτήν την «πραγματικότητα».
Οργανωμένους ψηφοφόρους-οπαδούς.
Πρέπει να γίνει αποδεκτό για τη συλλογική συνείδηση, ότι η βασική πολιτική «γραμμή», η μόνη δυνατή «ρεαλιστική» πολιτική, είναι αυτή των δυο εν δυνάμει διεκδικητών της εξουσίας, με περιθώρια βέβαια, «δεξιάς» και «αριστερής», διαχείρισης.
Διότι η «δημοκρατία» μας, το επιτρέπει.
Μια τέτοια επιχείρηση «προσαρμογής» της κοινής γνώμης στα νέα δεδομένα, καθορίζει και το πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης των δυο μνηστήρων της κυβερνητικής εξουσίας.
Από τη στιγμή που δε μπορεί να επιτραπεί «άλλη πολιτική», ενάντια στο «σύστημα», ταξική πολιτική, αριστερή πολιτική, τότε η «πάλη», μεταφέρεται στην ικανότητα διαχείρισης του…πολιτικού ρεαλισμού και στην αξιοποίηση των αδυναμιών του αντίπαλου.
Η επικαρπία του στραβοπατήματος του άλλου…
Δεν υπάρχει ανάγκη, ούτε πολιτικών, ούτε προγραμμάτων, ούτε δράσης.
Αρκεί η «κοινή γνώμη» να πειστεί πως ο «άλλος» είναι χειρότερος από σένα.
Και η «κανονικότητα», κανονικότητα βέβαια!
-Το προσφυγικό-μεταναστευτικό, πότε θα είναι αποτέλεσμα γεωπολιτικών παιγνίων, πότε αποτέλεσμα «ανοιχτών συνόρων», αλλά εμείς θα συνεχίζουμε να καταστρέφουμε να ερημώνουμε και να καταληστεύουμε τις χώρες τους και να τους αναγκάζουμε στην προσφυγιά και την εξαθλίωση.
- Η Αμυγδαλέζα ήταν “four seasons” μπροστά στη Μόρια. Τη Μόρια, (που χωρά 2800 άτομα), σας την παραδώσαμε με 6000 άτομα και την πήγατε στα 13000!
Δεν είναι πρόσφυγες αυτοί, είναι μετανάστες...
Και αμφότεροι θα συμφωνούν να φτιαχτούν και άλλα κολαστήρια και να ζητάνε να μεγαλώσει η αντιμισθία της «αλληλεγγύης».
Και θα μαλώνουν αν οι κολασμένοι, θα λέγονται πρόσφυγες ή μετανάστες...
-Η συμφωνία των Πρεσπών είναι εθνική προδοσία αλλά θα την τιμήσουμε, λένε οι μεν.. Χαιρετίζουμε την προσγείωση σας στον ρεαλισμό, λένε οι δε…
Και το νέο προτεκτοράτο των ΗΠΑ δίπλα μας, έτοιμο να ενεργοποιηθεί, όταν χρειασθεί.
-Εσείς πρώτοι κόψατε τις συντάξεις...
Κι’ εσείς τις κόψατε...
Όχι όσο εσείς...
Και οι συντάξεις μένουν κουτσουρεμένες και οι συνταξιούχοι, απόμαχοι της ζωής.
-Είσθε ενάντια στις «επενδύσεις», χρόνια λιβανίζετε το Ελληνικό... Εμείς θα φτιάξουμε και ουρανοξύστες.
Θέλαμε το Ελληνικό Εθνικό πάρκο, αλλά τελικά, εμείς το δώσαμε πρώτοι στους «επενδυτές». Γιατί τώρα αργείτε;
Και πάει το Ελληνικό, μαζεύτηκαν και τα πανό, πάει και όλη η παραλία.
-Για μας, η απεργία είναι ιερό δικαίωμα και το ενισχύσαμε με πρόταση να αποφασίζεται με πλειοψηφία 50+1 των εργαζομένων.
Εμείς την ενισχύσαμε παραπέρα, με την ηλεκτρονική ψηφοφορία.
Εμείς τη στηρίζουμε στη πράξη, με τον Ευκλείδη, την Αννέτα, την Τασία και τη Θεανώ…
Και την άλλη μέρα, όλοι μαζί, κόβουν το μισθό και απελευθερώνουν τις απολύσεις.
Ευελιξία!
Τα «μαγαζιά» λιγόστεψαν, μείναν μόνο δυο mall και τα προϊόντα είναι τα ίδια, δυστυχώς.
Τώρα, το θέμα είναι, ποιος θα τσιμπήσει λόγω αμπαλάζ.
Κι΄ έτσι φτάνουμε στους... πελάτες.
Και μη μου πείτε τι να κάνουμε, από πού να ψωνίσουμε...
Ξέρουμε…
Απλά, δεν τολμάμε.
Ίσως και να βολευόμαστε, έτσι…
Πηγή: stonisi.gr
Σωκράτης Μαντζουράνης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Για κάποιο λόγο, έχω την αίσθηση πως διανύουμε μια άκρως ενδιαφέρουσα και συνάμα επικίνδυνη από κάθε άποψη, περίοδο.
Μια περίοδο η οποία πιστεύω πως θα επηρεάσει καθοριστικά τις μελλοντικές πολιτικές- κοινωνικές εξελίξεις.
Ας την ονομάσουμε εποχή του αμπαλάζ.
Μια εποχή προσπάθειας μόνιμων και ριζικών «προσαρμογών» στη συλλογική συνείδηση.
Μια διαδικασία που αν πετύχει, θα φέρει «τα πάνω-κάτω» στα μέχρι σήμερα πολιτικά «πρότυπα».
Μια «επιχείρηση», στο όνομα του «νέου», του ρεαλισμού, της αντιστοίχισης με την «Ευρώπη».
Θα επιχειρήσω να κάνω λιανά τη σκέψη μου.
Είναι γεγονός πως ήδη ζούμε την πραγματικότητα μιας ιδιόμορφης «δικομματικής» ιδιοκτησίας των πολιτικών και κοινωνικών δρώμενων στη χώρα.
Δυο οι βασικοί πολιτικοί «μονομάχοι», δυο οι κύριες ιδεολογικές αφηγήσεις, δυο τα πρωταγωνιστικά πολιτικά ρεύματα:
Το παλιό, το «κληρονομικό δικαίω», το «σκότος», τα «τζάκια», η νεοφιλελεύθερη Δεξιά από τη μια και το νέο, η του «ταξικού πρόσημου» πρώτη φορά «Αριστερά»., από την άλλη.
Αυτό επιχειρείται, με επιτυχία έως τώρα ομολογώ, να εδραιωθεί ως ΤΙΝΑ, ως η πολιτική πραγματικότητα, για τα επόμενα χρόνια.
Και γύρω-γύρω, οι πρόθυμοι των «συμπληρώσεων» στις «δύσκολες στιγμές», οι χρήσιμοι «επαναστάτες» που απλά θα επιβεβαιώνουν την ανυπαρξία άλλης επιλογής και τα… αντικειμενικά ΜΜΕ, που θα «επικοινωνούν» την αναγκαιότητα και το ρεαλισμό του σεναρίου.
Αυτό το σενάριο, δεν πρέπει απλά να κατανοηθεί από την «κοινωνία», αλλά και να υιοθετηθεί.
Να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς και κόμματα «γειωμένα», σ’ αυτήν την «πραγματικότητα».
Οργανωμένους ψηφοφόρους-οπαδούς.
Πρέπει να γίνει αποδεκτό για τη συλλογική συνείδηση, ότι η βασική πολιτική «γραμμή», η μόνη δυνατή «ρεαλιστική» πολιτική, είναι αυτή των δυο εν δυνάμει διεκδικητών της εξουσίας, με περιθώρια βέβαια, «δεξιάς» και «αριστερής», διαχείρισης.
Διότι η «δημοκρατία» μας, το επιτρέπει.
Μια τέτοια επιχείρηση «προσαρμογής» της κοινής γνώμης στα νέα δεδομένα, καθορίζει και το πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης των δυο μνηστήρων της κυβερνητικής εξουσίας.
Από τη στιγμή που δε μπορεί να επιτραπεί «άλλη πολιτική», ενάντια στο «σύστημα», ταξική πολιτική, αριστερή πολιτική, τότε η «πάλη», μεταφέρεται στην ικανότητα διαχείρισης του…πολιτικού ρεαλισμού και στην αξιοποίηση των αδυναμιών του αντίπαλου.
Η επικαρπία του στραβοπατήματος του άλλου…
Δεν υπάρχει ανάγκη, ούτε πολιτικών, ούτε προγραμμάτων, ούτε δράσης.
Αρκεί η «κοινή γνώμη» να πειστεί πως ο «άλλος» είναι χειρότερος από σένα.
Και η «κανονικότητα», κανονικότητα βέβαια!
-Το προσφυγικό-μεταναστευτικό, πότε θα είναι αποτέλεσμα γεωπολιτικών παιγνίων, πότε αποτέλεσμα «ανοιχτών συνόρων», αλλά εμείς θα συνεχίζουμε να καταστρέφουμε να ερημώνουμε και να καταληστεύουμε τις χώρες τους και να τους αναγκάζουμε στην προσφυγιά και την εξαθλίωση.
- Η Αμυγδαλέζα ήταν “four seasons” μπροστά στη Μόρια. Τη Μόρια, (που χωρά 2800 άτομα), σας την παραδώσαμε με 6000 άτομα και την πήγατε στα 13000!
Δεν είναι πρόσφυγες αυτοί, είναι μετανάστες...
Και αμφότεροι θα συμφωνούν να φτιαχτούν και άλλα κολαστήρια και να ζητάνε να μεγαλώσει η αντιμισθία της «αλληλεγγύης».
Και θα μαλώνουν αν οι κολασμένοι, θα λέγονται πρόσφυγες ή μετανάστες...
-Η συμφωνία των Πρεσπών είναι εθνική προδοσία αλλά θα την τιμήσουμε, λένε οι μεν.. Χαιρετίζουμε την προσγείωση σας στον ρεαλισμό, λένε οι δε…
Και το νέο προτεκτοράτο των ΗΠΑ δίπλα μας, έτοιμο να ενεργοποιηθεί, όταν χρειασθεί.
-Εσείς πρώτοι κόψατε τις συντάξεις...
Κι’ εσείς τις κόψατε...
Όχι όσο εσείς...
Και οι συντάξεις μένουν κουτσουρεμένες και οι συνταξιούχοι, απόμαχοι της ζωής.
-Είσθε ενάντια στις «επενδύσεις», χρόνια λιβανίζετε το Ελληνικό... Εμείς θα φτιάξουμε και ουρανοξύστες.
Θέλαμε το Ελληνικό Εθνικό πάρκο, αλλά τελικά, εμείς το δώσαμε πρώτοι στους «επενδυτές». Γιατί τώρα αργείτε;
Και πάει το Ελληνικό, μαζεύτηκαν και τα πανό, πάει και όλη η παραλία.
-Για μας, η απεργία είναι ιερό δικαίωμα και το ενισχύσαμε με πρόταση να αποφασίζεται με πλειοψηφία 50+1 των εργαζομένων.
Εμείς την ενισχύσαμε παραπέρα, με την ηλεκτρονική ψηφοφορία.
Εμείς τη στηρίζουμε στη πράξη, με τον Ευκλείδη, την Αννέτα, την Τασία και τη Θεανώ…
Και την άλλη μέρα, όλοι μαζί, κόβουν το μισθό και απελευθερώνουν τις απολύσεις.
Ευελιξία!
Τα «μαγαζιά» λιγόστεψαν, μείναν μόνο δυο mall και τα προϊόντα είναι τα ίδια, δυστυχώς.
Τώρα, το θέμα είναι, ποιος θα τσιμπήσει λόγω αμπαλάζ.
Κι΄ έτσι φτάνουμε στους... πελάτες.
Και μη μου πείτε τι να κάνουμε, από πού να ψωνίσουμε...
Ξέρουμε…
Απλά, δεν τολμάμε.
Ίσως και να βολευόμαστε, έτσι…
Πηγή: stonisi.gr
Σωκράτης Μαντζουράνης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου