Βασίλης Μακρίδης
Η Ρωσική Ομοσπονδία κατέθεσε επισήμως την περασμένη Πέμπτη (23/7) στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (στο εξής: ΕΔΑΔ) μήνυση κατά της Ουκρανίας, βάσει του άρθρου 33 της Σύμβασης για την Υπεράσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Βασικών Ανθρωπίνων Ελευθεριών του ΟΗΕ. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ρωσικού κράτους που συνέβη κάτι τέτοιο. Η απεύθυνση της Ρωσίας στο ΕΔΑΔ είχε σκοπό να προσελκύσει την προσοχή του Δικαστηρίου, αλλά και της παγκόσμιας κοινότητας στις ωμές και συστηματικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις αρχές της Ουκρανίας, να καταγράψει με όρους Διεθνούς Δικαίου τις πολυάριθμες εγκληματικές ενέργειες σε βάρος Ουκρανών (και όχι μόνο) πολιτών που σκέπτονται διαφορετικά από το χουντικό καθεστώς του Κιέβου και να υποχρεώσουν, ει δυνατόν, τις ουκρανικές αρχές να σταματήσουν την πραγματοποίηση όλων των παραπάνω. Η μήνυση αφορά σε 10 βασικές ομάδες παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τοις ουκρανικές αρχές, αρχής γενομένης από το 2014.
Η Ρωσική Ομοσπονδία με το αίτημά της προς το ΕΔΑΔ ζήτησε, μεταξύ άλλων και τη λήψη μέτρων σύμφωνων με το άρθρο 39 του Κανονισμού Λειτουργίας του εν λόγω Δικαστηρίου, το οποίο αφορά στην επιβολή υποχρεωτικών ως προς την τήρησή τους μέτρων προς την Ουκρανία. Μεταξύ αυτών των μέτρων που προτείνονται είναι η διακοπή του μπλοκαρίσματος της ροής πόσιμου νερού από τη διώρυγα της Κριμαίας προς τη χερσόνησο της Κριμαίας, την ακύρωση του περιορισμού των δικαιωμάτων των εθνικών και γλωσσικών μειονοτήτων, τη διακοπή της διεξαγωγής στρατιωτικών επιχειρήσεων στο Ντονμπάς κ.ά.
Ωστόσο το ΕΔΑΔ, αν και καταχώρησε επίσημα την υπόθεση στα αρχεία του Δικαστηρίου (με αριθμό πρωτοκόλλου 36958/21), αρνήθηκε την εξέτασή της και την παράθεση, από πλευράς Ρωσικής Ομοσπονδίας, των αποδεικτικών στοιχείων που θα πιστοποιούσαν την ενοχή της Ουκρανίας, χωρίς να δίνει, στην πραγματικότητα, καμία νομολογικά πειστική εξήγηση!!! Κατά το ΕΔΑΔ, τα όσα παρουσίασε η Ρωσική Ομοσπονδία ως στοιχεία παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ουκρανία «δεν ενέχουν τον κίνδυνο πρόκλησης ανεπανόρθωτης ζημίας» για τα θύματα της υπόθεσης, δηλαδή τους κατοίκους της Κριμαίας και του Ντονμπάς, αλλά τους Ουκρανούς πολίτες που στενάζουν κάτω από τη μπότα του χουντικού καθεστώτος του Κιέβου!...
Το ίδιο Δικαστήριο, ωστόσο, ήταν αυτό που, με αίτημα της Ουκρανίας είχε... απαιτήσει (sic!) την άμεση αποφυλάκιση του διαβόητου (και καταδικασμένου για ΠΟΙΝΙΚΕΣ υποθέσεις) μπλόγκερ Αλεξέι Ναβάλνι, παραβιάζοντας ωμά τις δικές του δικαιοδοσίες, αλλά και επεμβαίνοντας ανερυθρίαστα στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κυρίαρχου κράτους, της Ρωσίας.
Είναι το ίδιο Δικαστήριο που καταδίκασε, μετά από αίτημα της... ευρωπαϊκής χώρας με το όνομα... ΗΠΑ τους Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και Ράντοβαν Κάρατζιτς ως εγκληματίες πολέμου, την ίδια στιγμή που οι (τουλάχιστον εξίσου υπεύθυνοι για τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας) Φράνιο Τούτζμαν (Κροατία) και Άλια Ιζετμπέγκοβιτς (Βοσνία-Ερζεγοβίνη) την έβγαλαν «καθαρή» για τις σφαγές και τις εθνοκαθάρσεις εναντίον των Σέρβων. Είναι, επίσης, το ίδιο Δικαστήριο, του οποίου οι ΗΠΑ ΔΕΝ αναγνωρίζουν τη δικαιοδοσία πάνω σε δικούς τους πολίτες και έχουν απειλήσει έως και με ΦΥΣΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ τα μέλη του Δικαστηρίου, εάν ΕΣΤΩ ΕΝΑΣ πολίτης των ΗΠΑ παραπεμφθεί σε αυτό ως κατηγορούμενος!!!
Μετά από αυτή την - κάτι παραπάνω από - φανερή εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών στις αποφάσεις του Δικαστηρίου, η Ρωσική Ομοσπονδία βρίσκει την καλύτερη αφορμή για μια θεαματική, όσο και ουσιαστική αποχώρησή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης (στο οποίο υπάγεται το ΕΔΑΔ), αλλά και από την Κοινοβουλευτική Σύνοδο του Συμβουλίου της Ευρώπης, τα οποία εδώ και μερικά χρόνια χρησιμοποιούνται από συγκεκριμένους πολιτικούς κύκλους της Δύσης για την άσκηση ρωσοφοβικής και αντιρωσικής πολιτικής, αλλά και για την κλιμάκωση της έντασης ανάμεσα στα κράτη της Ευρώπης και τη Ρωσία. Μαζί με την αποχώρηση της Ρωσίας από τους προαναφερόμενους Οργανισμούς, θα... «αποχωρήσουν», βεβαίως, και τα μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ το χρόνο που ξοδεύει το ρωσικό κράτος για τη διατήρηση της ιδιότητας του μέλους και τη διευκόλυνση των λειτουργικών δαπανών των Οργανισμών αυτών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική άνεση των λογής «χαρτογιακάδων» που «εργάζονται» σε αυτούς.
Επιπλέον, με δεδομένο ότι στόχος της Ρωσικής Ομοσπονδίας δεν ήταν τόσο το να κερδηθεί η υπόθεση της μήνυσης στο ΕΔΑΔ, όσο ακριβώς το να καταγραφεί δημόσια η αναξιοπιστία του ως Οργανισμού, ανοίγει ο δρόμος για την καθολική ΜΗ αναγνώριση του εν λόγω Δικαστηρίου και των αποφάσεών του εντός της ρωσικής επικράτειας. Ήδη μέσω της Αναθεώρησης του Συντάγματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας που επικυρώθηκε με το Δημοψήφισμα του 2020, το Ρωσικό εγχώριο Δίκαιο υπερισχύει του Διεθνούς εκεί όπου οι «αναγνώσεις» κάποιων ζητημάτων είναι διαφορετικές.
Η Ρωσική Ομοσπονδία από εδώ κι εμπρός θα προβεί σε μια συστηματική ΑΠΟΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ όλων εκείνων των Οργανισμών που, κατά την εκτίμησή της, στόχο δεν έχουν την απονομή δικαιοσύνης ή την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά χρησιμοποιούνται ως μοχλοί πίεσης εναντίον της ίδιας και των εθνικών της συμφερόντων. Η κίνηση αυτή αποσκοπεί στην υπογράμμιση της θέσης της Ρωσίας στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι όχι μόνο ως μιας χώρας κυρίαρχης και ανεξάρτητης, αλλά και μιας υπερδύναμης που κανένας μοχλός πίεσης μέσω των «λακέδων» και των υποχειρίων του δυτικού καπιταλιστικού συστήματος δεν μπορεί να τη λυγίσει.
Η επιλογή της κλιμάκωσης της έντασης δεν ήταν επιλογή της Ρωσίας. Η τελευταία, όμως, επιθυμεί να δείξει (και το δείχνει) ότι είναι ικανή να παίξει τη συγκεκριμένη «παρτίδα» με τα δικά της «ατού», χρησιμοποιώντας επιτυχώς την τακτική της «υπερκέρασης» του αντιπάλου - κάνοντας δηλαδή κινήσεις που ξεπερνούν τα όρια αντίδρασης του αντιπάλου στις δεδομένες συνθήκες.
Το πώς θα μεταφρασθεί περαιτέρω σε γεγονότα η κλιμάκωση της έντασης ανάμεσα στη «συλλογική Δύση» και τη Ρωσία θα το δούμε, κατά πάσα πιθανότητα, πολύ σύντομα. Αυτό που πρέπει εμείς να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας είναι το εάν το σημερινό σύστημα συμμαχιών της χώρας μας ανταποκρίνεται ή όχι στα δικά της εθνικά συμφέροντα. Η απάντηση για την πλειονότητα όσων διαβάζουν αυτό το κείμενο είναι, μάλλον, προφανής. Ας γίνει, λοιπόν, εξίσου προφανής και η αντίδρασή μας ως πολιτών, μήπως ξεφύγουμε από το ρόλο του «βατράχου», την ώρα που οι «ελέφαντες» της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής μαλώνουν στον «βάλτο»...
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Η Ρωσική Ομοσπονδία κατέθεσε επισήμως την περασμένη Πέμπτη (23/7) στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (στο εξής: ΕΔΑΔ) μήνυση κατά της Ουκρανίας, βάσει του άρθρου 33 της Σύμβασης για την Υπεράσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Βασικών Ανθρωπίνων Ελευθεριών του ΟΗΕ. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ρωσικού κράτους που συνέβη κάτι τέτοιο. Η απεύθυνση της Ρωσίας στο ΕΔΑΔ είχε σκοπό να προσελκύσει την προσοχή του Δικαστηρίου, αλλά και της παγκόσμιας κοινότητας στις ωμές και συστηματικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις αρχές της Ουκρανίας, να καταγράψει με όρους Διεθνούς Δικαίου τις πολυάριθμες εγκληματικές ενέργειες σε βάρος Ουκρανών (και όχι μόνο) πολιτών που σκέπτονται διαφορετικά από το χουντικό καθεστώς του Κιέβου και να υποχρεώσουν, ει δυνατόν, τις ουκρανικές αρχές να σταματήσουν την πραγματοποίηση όλων των παραπάνω. Η μήνυση αφορά σε 10 βασικές ομάδες παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τοις ουκρανικές αρχές, αρχής γενομένης από το 2014.
Η Ρωσική Ομοσπονδία με το αίτημά της προς το ΕΔΑΔ ζήτησε, μεταξύ άλλων και τη λήψη μέτρων σύμφωνων με το άρθρο 39 του Κανονισμού Λειτουργίας του εν λόγω Δικαστηρίου, το οποίο αφορά στην επιβολή υποχρεωτικών ως προς την τήρησή τους μέτρων προς την Ουκρανία. Μεταξύ αυτών των μέτρων που προτείνονται είναι η διακοπή του μπλοκαρίσματος της ροής πόσιμου νερού από τη διώρυγα της Κριμαίας προς τη χερσόνησο της Κριμαίας, την ακύρωση του περιορισμού των δικαιωμάτων των εθνικών και γλωσσικών μειονοτήτων, τη διακοπή της διεξαγωγής στρατιωτικών επιχειρήσεων στο Ντονμπάς κ.ά.
Ωστόσο το ΕΔΑΔ, αν και καταχώρησε επίσημα την υπόθεση στα αρχεία του Δικαστηρίου (με αριθμό πρωτοκόλλου 36958/21), αρνήθηκε την εξέτασή της και την παράθεση, από πλευράς Ρωσικής Ομοσπονδίας, των αποδεικτικών στοιχείων που θα πιστοποιούσαν την ενοχή της Ουκρανίας, χωρίς να δίνει, στην πραγματικότητα, καμία νομολογικά πειστική εξήγηση!!! Κατά το ΕΔΑΔ, τα όσα παρουσίασε η Ρωσική Ομοσπονδία ως στοιχεία παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ουκρανία «δεν ενέχουν τον κίνδυνο πρόκλησης ανεπανόρθωτης ζημίας» για τα θύματα της υπόθεσης, δηλαδή τους κατοίκους της Κριμαίας και του Ντονμπάς, αλλά τους Ουκρανούς πολίτες που στενάζουν κάτω από τη μπότα του χουντικού καθεστώτος του Κιέβου!...
Το ίδιο Δικαστήριο, ωστόσο, ήταν αυτό που, με αίτημα της Ουκρανίας είχε... απαιτήσει (sic!) την άμεση αποφυλάκιση του διαβόητου (και καταδικασμένου για ΠΟΙΝΙΚΕΣ υποθέσεις) μπλόγκερ Αλεξέι Ναβάλνι, παραβιάζοντας ωμά τις δικές του δικαιοδοσίες, αλλά και επεμβαίνοντας ανερυθρίαστα στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κυρίαρχου κράτους, της Ρωσίας.
Είναι το ίδιο Δικαστήριο που καταδίκασε, μετά από αίτημα της... ευρωπαϊκής χώρας με το όνομα... ΗΠΑ τους Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και Ράντοβαν Κάρατζιτς ως εγκληματίες πολέμου, την ίδια στιγμή που οι (τουλάχιστον εξίσου υπεύθυνοι για τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας) Φράνιο Τούτζμαν (Κροατία) και Άλια Ιζετμπέγκοβιτς (Βοσνία-Ερζεγοβίνη) την έβγαλαν «καθαρή» για τις σφαγές και τις εθνοκαθάρσεις εναντίον των Σέρβων. Είναι, επίσης, το ίδιο Δικαστήριο, του οποίου οι ΗΠΑ ΔΕΝ αναγνωρίζουν τη δικαιοδοσία πάνω σε δικούς τους πολίτες και έχουν απειλήσει έως και με ΦΥΣΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ τα μέλη του Δικαστηρίου, εάν ΕΣΤΩ ΕΝΑΣ πολίτης των ΗΠΑ παραπεμφθεί σε αυτό ως κατηγορούμενος!!!
Μετά από αυτή την - κάτι παραπάνω από - φανερή εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών στις αποφάσεις του Δικαστηρίου, η Ρωσική Ομοσπονδία βρίσκει την καλύτερη αφορμή για μια θεαματική, όσο και ουσιαστική αποχώρησή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης (στο οποίο υπάγεται το ΕΔΑΔ), αλλά και από την Κοινοβουλευτική Σύνοδο του Συμβουλίου της Ευρώπης, τα οποία εδώ και μερικά χρόνια χρησιμοποιούνται από συγκεκριμένους πολιτικούς κύκλους της Δύσης για την άσκηση ρωσοφοβικής και αντιρωσικής πολιτικής, αλλά και για την κλιμάκωση της έντασης ανάμεσα στα κράτη της Ευρώπης και τη Ρωσία. Μαζί με την αποχώρηση της Ρωσίας από τους προαναφερόμενους Οργανισμούς, θα... «αποχωρήσουν», βεβαίως, και τα μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ το χρόνο που ξοδεύει το ρωσικό κράτος για τη διατήρηση της ιδιότητας του μέλους και τη διευκόλυνση των λειτουργικών δαπανών των Οργανισμών αυτών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική άνεση των λογής «χαρτογιακάδων» που «εργάζονται» σε αυτούς.
Επιπλέον, με δεδομένο ότι στόχος της Ρωσικής Ομοσπονδίας δεν ήταν τόσο το να κερδηθεί η υπόθεση της μήνυσης στο ΕΔΑΔ, όσο ακριβώς το να καταγραφεί δημόσια η αναξιοπιστία του ως Οργανισμού, ανοίγει ο δρόμος για την καθολική ΜΗ αναγνώριση του εν λόγω Δικαστηρίου και των αποφάσεών του εντός της ρωσικής επικράτειας. Ήδη μέσω της Αναθεώρησης του Συντάγματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας που επικυρώθηκε με το Δημοψήφισμα του 2020, το Ρωσικό εγχώριο Δίκαιο υπερισχύει του Διεθνούς εκεί όπου οι «αναγνώσεις» κάποιων ζητημάτων είναι διαφορετικές.
Η Ρωσική Ομοσπονδία από εδώ κι εμπρός θα προβεί σε μια συστηματική ΑΠΟΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ όλων εκείνων των Οργανισμών που, κατά την εκτίμησή της, στόχο δεν έχουν την απονομή δικαιοσύνης ή την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά χρησιμοποιούνται ως μοχλοί πίεσης εναντίον της ίδιας και των εθνικών της συμφερόντων. Η κίνηση αυτή αποσκοπεί στην υπογράμμιση της θέσης της Ρωσίας στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι όχι μόνο ως μιας χώρας κυρίαρχης και ανεξάρτητης, αλλά και μιας υπερδύναμης που κανένας μοχλός πίεσης μέσω των «λακέδων» και των υποχειρίων του δυτικού καπιταλιστικού συστήματος δεν μπορεί να τη λυγίσει.
Η επιλογή της κλιμάκωσης της έντασης δεν ήταν επιλογή της Ρωσίας. Η τελευταία, όμως, επιθυμεί να δείξει (και το δείχνει) ότι είναι ικανή να παίξει τη συγκεκριμένη «παρτίδα» με τα δικά της «ατού», χρησιμοποιώντας επιτυχώς την τακτική της «υπερκέρασης» του αντιπάλου - κάνοντας δηλαδή κινήσεις που ξεπερνούν τα όρια αντίδρασης του αντιπάλου στις δεδομένες συνθήκες.
Το πώς θα μεταφρασθεί περαιτέρω σε γεγονότα η κλιμάκωση της έντασης ανάμεσα στη «συλλογική Δύση» και τη Ρωσία θα το δούμε, κατά πάσα πιθανότητα, πολύ σύντομα. Αυτό που πρέπει εμείς να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας είναι το εάν το σημερινό σύστημα συμμαχιών της χώρας μας ανταποκρίνεται ή όχι στα δικά της εθνικά συμφέροντα. Η απάντηση για την πλειονότητα όσων διαβάζουν αυτό το κείμενο είναι, μάλλον, προφανής. Ας γίνει, λοιπόν, εξίσου προφανής και η αντίδρασή μας ως πολιτών, μήπως ξεφύγουμε από το ρόλο του «βατράχου», την ώρα που οι «ελέφαντες» της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής μαλώνουν στον «βάλτο»...
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου