Παύλος Γιαννόπουλος
Aυτή η συζήτηση δεν γίνεται συχνά. Aυτή την σκέψη δεν τολμούν να την εκφράσουν πολλοί. Αφορμή στάθηκε μία διαδικτυακή συζήτηση στον “μεσσεντζέρη” με έναν πολύ καλό φίλο και συνάδελφο στον ΦΚ. Πόσο αλλαγμένοι βγήκαμε οι ίδιοι μέσα από αυτή την πανδημία που συνεχίζει να επηρεάζει τις ζωές μας μετά από 1,5 χρόνο; Γιατί φοβόμαστε να το παραδεχτούμε ότι είχε τεράστια επίδραση πάνω μας, έτσι ώστε αυτή η παραδοχή να αποτελέσει την αφετηρία για να επιστρέψουμε στον καλό μας εαυτό;
Εμείς οι νέοι, οι φοιτητές κι εκείνοι που είναι λίγο μεγαλύτεροι από εμάς, δεχθήκαμε το μεγαλύτερο “χτύπημα” από την επέλαση του Covid-19 και τον αναγκαστικό εγκλεισμό που επέβαλλαν οι συνθήκες για τον περιορισμό της διάδοσής του. Γιατί αυτές οι ηλικίες είναι κανονιστικά οι πιο αισιόδοξες, οι πιο αφελείς, οι πιο ωραίες και αξέχαστες του κύκλου της ζωής. Και, ειδικά κατά τη διάρκεια της 1ης και της 2ης καραντίνας, ζήσαμε σε ένα εντελώς παράλληλο σύμπαν, όπου δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε ούτε τις πιο απλές μας συνήθειες, όπως το μάθημα στην Σχολή ή τον καφέ σε ένα στέκι με έναν φίλο.
Και έτσι, σταματήσαμε να προσπαθούμε. Σταματήσαμε να είμαστε αισιόδοξοι, σταματήσαμε να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, καθώς όλα δίπλα μας κατέρρεαν, όλα έμοιαζαν δυσοίωνα και χωρίς καμία ένδειξη για κάτι καλύτερο στον ορίζοντα. Για κάποιους από εμάς, μάλιστα, που είμαστε φύσει λιγότερο αισιόδοξοι, αυτή η εφιαλτική κατάσταση μας οδήγησε σε έναν “κακό” εαυτό που μπορεί καν να μην είχαμε φανταστεί ότι διαθέτουμε μέσα μας.
Φυσικά, ούτε μία παγκόσμια επιδημία είχαμε φανταστεί ότι θα ζούσαμε σε μία τόσο ευάλωτη για την ψυχοσύνθεσή μας ηλικία. Άγχος για το αύριο, κοινωνικός αποκλεισμός, μιντιακή και καθιστική εξάρτηση, συντέλεσαν σε ένα τόσο δυνατό κροσέ που μας έριξε -πνευματικά και ψυχολογικά- νοκ άουτ και ακόμα δεν μας αφήνει να ορθοποδήσουμε για τα καλά. Θαρρείς ότι η πανδημία είναι ένα μικρόβιο που έχει μείνει στιγματισμένο στον καθένα, και ο καθένας από μας πρέπει να αφιερώσει προσωπική προσπάθεια για να το αποβάλλει από πάνω του.
Τις ώρες που πληκτρολογούνται αυτές οι λέξεις, η πορεία του κορωνοϊού στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως, φαίνεται να ανακάμπτει και να ξαναφέρνει φόβους του σύντομου παρελθόντος. Αυτό που λέω πλέον ανεξαρτήτως των συνθηκών, όμως, είναι ότι ο καθένας από μας μπορεί να “ξεκουνηθεί” ολοκληρωτικά και να επανακάμψει μόνο αν ο ίδιος αφήνει τον εαυτό του και δεν βάζει εμπόδια στον ίδιο.
Ίσως φαίνεται σε κάποιον μοιραίο να προσπαθήσει να ορθοποδήσει ξανά μόνο και μόνο για να βρεθούμε σε άλλη μία -πιθανώς- καραντίνα, με όλες τις επιπτώσεις που αυτή δημιουργεί βραχυπρόθεσμα (αδυναμία κοινωνικοποίησης, αδράνεια, επανάληψη) και μακροπρόθεσμα (οικονομικά, εργασιακά). Και σε μένα έτσι φαινόταν για πολύ καιρό. Ωστόσο, σκέφτηκα ότι ποτέ δεν υπάρχουν έτσι και αλλιώς οι τέλειες συνθήκες σε έναν ανθρώπινο κόσμο και πρέπει να ζούμε τα μέγιστα κόντρα σε κάθε πιθανότητα και δυσκολία. Οπότε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου