Χρόνης Μίσσιος
Ήξερα ότι πάω για θάνατο, μου το 'χαν πει σ'όλους τους τόνους στην ασφάλεια.Ήταν Σάββατο απόγευμα,καλοκαίρι. Θα 'χε μπει για τα καλό ο Ιούλιος. Περνάγαμε από το Βαρδάρι, είχαν σκολάσει τα μαγαζιά, ο κόσμος μυρμήγκιαζε στους δρόμους, φορτωμένος ψώνια. Ακούμπησα τα χέρια μου με τις χεριοπέδες στο παραπέτο του τζίπ, μια ματιά, μια ματιά...Ο ένας από τους χαφιέδες με κατάλαβε.Βλέπεις, ρε μαλάκα; ποιός νοιάζεται για σένα; λες ότι πας να πεθάνεις γι'αυτούς, ποιός σε ξέρει; τους βλέπεις;κάνουν τα ψώνια τους, θα πάνε σπίτι τους, αύριο στα βαποράκια, Περαία, Μπαξέ, Αρετσού, θάλασσα, παιχνίδι, κορίτσια, ποιός νοιάζεται για σένα, μαλάκα;
Πας για εκτέλεση κι είσαι μονάχα δεκάξι χρονών...
Ένιωσα τέτοια απελπισία, τόση δυστυχία, ώστε μόλις αντάμωσα τους άλλους στη φυλακή, έβαλα τα κλάματα. Ε, έπρεπε να περάσω πολλά και να διαβάσω πολύ,για να καταλάβω πόσο μοναδικός και πόσο μοναχικός είναι ο δρόμος του επαναστάτη.
Διάβασα κάπου πως σ'ολόκληρο τον κόσμο,μέσα στα τόσα εκατομμύρια, δεν υπάρχουν δυο αγόρια ή δυο κορίτσια όμοια σαν δυο σταγόνες νερό.Το ίδιο συμβαίνει και με του επαναστάτες. Ο καθένας κουβαλάει στη συμμετοχή τα δικά του όνειρα, τις δικές του αγάπες,τον δικό του εαυτό, το δικό του "μπορώ" Αλίμονο αν ήταν αλλιώς.Θα ήμασταν μηχανάκια, ή αμοιβάδες.Και την ιστορία την πουτάνα έτσι την γράφουνε, και οι αστοί και οι κομμουνιστές:οριζόντια, ισόπεδη.Μιλάνε για λαούς μιλάνε για μάζες, κανένας απ'αυτούς δεν μπόρεσε ποτέ να νοιώσει την ένταση,το πάθος,την κορύφωση και την πτώση κόσμων ολόκληρων,σ'ένα μονάχα εικοστετράωρο από τη ζωή του επαναστάτη.Ξέρουν γράμματα,διαβάζουν, γράφουν, και δεν κατάλαβαν ποτέ πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος,είναι μια ολόκληρη ιστορία...Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακαταχτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει την ιστορία κάθετα,όχι για λαούςκαι για μάζες, αλλά για τον Παύλο,για την Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μάστρο-Στέφανο...τότε μονάχα οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η συμμετοχή,τι θα πει η φράση "εκατό χιλιάδες νεκροί' ή "βασανίζεται ένας άνρθωπος σε κάποια ασφάλεια".Τότε οι άνθρωποι θα ξέρου τι θα πει φυλακή, τι σημαίνουν τα πολιτικά λάθη...
Καλά,αυτά είναι άλλη ιστορία. Μωρέ,ήσουνα τυχερός, σου λέω...Κοίτα να δεις,ύστερα από κάθε ήττα ή στραπάτσο που παθαίνουμε,κάνουμε πολιτικές αναλύσεις για τις αιτίες,ένα κόλπο που το λένε διαλλεκτική. Αυτό είναι να πούμε, σαν της πουτάνας το μαγκάλι.όλοι ανάβουν,όλοι ζεσταίνονται με βάση αυτό το κόλπο,τα λένε όλα και τίποτα. Διότι η πραγματικότητα είναι πολυσήμαντη και πολυεδρική, δρουν πλήθος παράγοντες, ανέβηκαν οι αστάθμητοι παράγοντες,κατέβηκαν οι σταθμισμένοι...Σου γανώνουν το μυαλό, και στο τέλος φάβα η ιστορία.Το ίδιο και η κριτική και η αυτοκριτική.Γίνεται σε βάθος και σε πλάτος, που λένε, μαστουριάζουμε στα λακιρντί και στο ντοκουμέντο, και στο τέλος βγαίνει ότι λίγο πολύ όλοι φταίμε,ούτε κανένας τρώει ξύλο,ούτε κανένας σκοτώνεται,ούτε κανένας παραιτείται,ούτε κανένας αυτοκτονεί, γι'αυτό φαίνεται βγάλαν και τη θεωρία πως η αυτοκτονία είναι δειλία.Τι μαλακίες τρώγαμε στη μάπα ρε φίλε...
Έτσι λοιπόν, όλα μέλι γάλα και πάμε γι'άλλα στραπάτσο.Κι ο μαστρο-Στέφανος, ολομόναχος στο στρατοδικείο. Πήγε η γυναίκα του και του 'πε να της δώσει διαζύγιο,ότι βρήκε έναν άνθρωπο νοικοκύρη να φτιάξει τη ζωή της και τα τέτοια.ότι τα δυο παιδιά τους, με "μέσον" τα έβαλαν στο ορφανοτροφείο. Την ώρα που μ'αποχαιρετούσε, είχε μια γυαλάδα το μάτι του. Όλα καλά συντροφάκο, γεια χαρά, και μην ξεχνάς την ιστορία...Όταν τον ρίξαν μέσα στο κελί, σκοτάδι πίσσα της κόλασης, του κάναμε τόπο να κάτσει, ψιλοβόγκαγε. Τον είχαν σακατέψει στην ανάκριση,κι ύστερα, τρεις μέρες που έμεινε μαζί μας, έβρισκε το κουράγιο να κάνει και την πλάκα του.Εντάξει συντροφάκο, υποφέρουμε,αλλά σίγουρα θα μας γράψει η ιστορία,έστω και στα αρχίδια της, θα μας γράψει...
Καλά ρε μαστρο-Στέφανε,η ιστορία είναι θηλυκό,δεν έχει αρχίδια.Θα βρει για μας, συντροφάκο, μη νοιάζεσαι.
Όταν τον ρίξανε, δεν μπόραγαν να του βγάλουν τις χειροπέδες, και του κόψαν τα χέρια από τους καρπούς μη ζημιώσουν το κράτος, οι κουφάλες.όταν το μάθαμε, του παραγγείλαμε αυτουνού του καργιόλη να μη τολμήσει και πατήσει στην απομόνωση των μελλοθανάτων, γιατί δεν θα βγει ζωντανός...
Επιμέλεια:Σφήκα
Αποσπάσμα απο το βιβλίο:
"...καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς"
ΧΡΟΝΗΣ ΜΊΣΣΙΟΣ
Εκδόσεις: γράμματα
Σελίδα: 85, 86 87
Σελίδα: 85, 86 87
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου