Λίλα Μήτσουρα
Αντώνη Σαμαράκη, ζητούσες ελπίδα, την είδα την αγγελία σου, στάθηκα σε αυτήν, με στιγμάτισε, όπως κάθε σου λόγος, μα θα ήθελα να σου πω πως δεν υπάρχει περίπτωση πια να βρεις απάντηση σε αυτήν σου την επιθυμία.
Χρόνια κρατώ στην μνήμη αυτήν σου την αγγελία και πρέπει να σου πω ότι πάντα κάπου έβρισκα λίγη ελπίδα,τόση δα μικρή σαν μικρή σπίθα.
Μα σήμερα…
Σήμερα που διάβασα τις ειδήσεις είδα ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα.
Χάθηκαν όλες σου λέω.
Γιατί χάθηκε η ανθρωπιά…
Άρα επέτρεψε μου να παραφράσω τα σπουδαία σου λόγια, «ζητείται ανθρωπιά».
Και όπως εσύ έψαχνες σε μια εφημερίδα εκείνου του καιρού, έτσι και γω είπα να ψάξω στις εφημερίδες του δικού μου καιρού, τις ηλεκτρονικές. Και κει ανάμεσα στις πολλές ειδήσεις είδα και μία που με τρόμαξε.
«Τραγωδία στο Κερατσίνι» έγραφαν.
Έγραφαν επίσης και για αδιαφορία και ότι έσπρωχναν ένα κοριτσάκι με το πόδι για να δουν αν ζει.
Άνθρωποι τα έκαναν όλα αυτά, ναι άνθρωποι.
Η Όλγα, ένα κοριτσάκι 8 ετών, σφηνώθηκε σε μία μεταλλική πόρτα βάρους μισού τόνου, μια πόρτα εργοστασίου. Νόμιζε το παιδί ότι έχει φωτοκύτταρο και έβαλε το χεράκι του για να δει αν λειτουργεί και σφήνωσε!
Υπάλληλοι περνούσαν δίπλα της ,την κοιτούσαν και αδιαφορούσαν! Σαν να μην υπήρχε ,σαν να της άξιζε να πεθάνει. Σαν να έμοιαζαν με ανθρώπους αλλά δεν ήταν…
Ένα αυτοκίνητο περνάει από δίπλα της, την κοιτάει και αδιαφορεί. Κάποιος στρέφει τον φακό επάνω της, την κοιτάει και αδιαφορεί.
Η πόρτα ξαναανοίγει , μπαίνει ένα φορτηγό, την είδε; δεν την είδε; Ποιός ξέρει; Όμως η πόρτα αυτή ξανακλείνει και την ξανασφηνώνει!
Κανείς δεν έτρεξε να την σώσει!
Κανείς σου λέω !!!
Ένα οχτάχρονο πλασματάκι δεν θα γεράσει ποτέ.
Ένα οχτάχρονο κοριτσάκι δεν θα ξαναπαίξει ποτέ.
Ένα παιδί έσβησε έτσι απλά σαν να μην ήταν τίποτα σημαντικό, σαν να μην είχε καμία αξία η ζωή του, σαν να ήταν αόρατο…
Μιλούν για σκληρότητα, γράφουν και άλλα ωραία ουσιαστικά ,σκληρές λέξεις, όμως εγώ δεν βρίσκω ούτε μία που να καταφέρει να με εκφράσει.
Και θυμήθηκα την αγγελία σου.
Δεν υπάρχει ελπίδα πλέον σου λέω, πίστεψέ με.
Αντώνη Σαμαράκη, σπουδαίε μου άνθρωπε που με συντρόφεψες στα νιάτα μου, που με προβλημάτισες, που με έσπρωξες να αναδυθώ από τα σκοτάδια μου, δεν υπάρχει καμία ελπίδα πια.
Συγνώμη που εγώ η πολύ μικρή μπροστά σου, αλλάζω την αγγελία σου.
Αλλά γυρεύω εναγωνίως λίγη ανθρωπιά.
Ζητείται ανθρωπιά!!
Υπάρχει κάποιος να ακούσει;
Λίγη ανθρωπιά ρε γαμώτο…
Αντώνη Σαμαράκη, ζητούσες ελπίδα, την είδα την αγγελία σου, στάθηκα σε αυτήν, με στιγμάτισε, όπως κάθε σου λόγος, μα θα ήθελα να σου πω πως δεν υπάρχει περίπτωση πια να βρεις απάντηση σε αυτήν σου την επιθυμία.
Χρόνια κρατώ στην μνήμη αυτήν σου την αγγελία και πρέπει να σου πω ότι πάντα κάπου έβρισκα λίγη ελπίδα,τόση δα μικρή σαν μικρή σπίθα.
Μα σήμερα…
Σήμερα που διάβασα τις ειδήσεις είδα ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα.
Χάθηκαν όλες σου λέω.
Γιατί χάθηκε η ανθρωπιά…
Άρα επέτρεψε μου να παραφράσω τα σπουδαία σου λόγια, «ζητείται ανθρωπιά».
Και όπως εσύ έψαχνες σε μια εφημερίδα εκείνου του καιρού, έτσι και γω είπα να ψάξω στις εφημερίδες του δικού μου καιρού, τις ηλεκτρονικές. Και κει ανάμεσα στις πολλές ειδήσεις είδα και μία που με τρόμαξε.
«Τραγωδία στο Κερατσίνι» έγραφαν.
Έγραφαν επίσης και για αδιαφορία και ότι έσπρωχναν ένα κοριτσάκι με το πόδι για να δουν αν ζει.
Άνθρωποι τα έκαναν όλα αυτά, ναι άνθρωποι.
Η Όλγα, ένα κοριτσάκι 8 ετών, σφηνώθηκε σε μία μεταλλική πόρτα βάρους μισού τόνου, μια πόρτα εργοστασίου. Νόμιζε το παιδί ότι έχει φωτοκύτταρο και έβαλε το χεράκι του για να δει αν λειτουργεί και σφήνωσε!
Υπάλληλοι περνούσαν δίπλα της ,την κοιτούσαν και αδιαφορούσαν! Σαν να μην υπήρχε ,σαν να της άξιζε να πεθάνει. Σαν να έμοιαζαν με ανθρώπους αλλά δεν ήταν…
Ένα αυτοκίνητο περνάει από δίπλα της, την κοιτάει και αδιαφορεί. Κάποιος στρέφει τον φακό επάνω της, την κοιτάει και αδιαφορεί.
Η πόρτα ξαναανοίγει , μπαίνει ένα φορτηγό, την είδε; δεν την είδε; Ποιός ξέρει; Όμως η πόρτα αυτή ξανακλείνει και την ξανασφηνώνει!
Κανείς δεν έτρεξε να την σώσει!
Κανείς σου λέω !!!
Ένα οχτάχρονο πλασματάκι δεν θα γεράσει ποτέ.
Ένα οχτάχρονο κοριτσάκι δεν θα ξαναπαίξει ποτέ.
Ένα παιδί έσβησε έτσι απλά σαν να μην ήταν τίποτα σημαντικό, σαν να μην είχε καμία αξία η ζωή του, σαν να ήταν αόρατο…
Μιλούν για σκληρότητα, γράφουν και άλλα ωραία ουσιαστικά ,σκληρές λέξεις, όμως εγώ δεν βρίσκω ούτε μία που να καταφέρει να με εκφράσει.
Και θυμήθηκα την αγγελία σου.
Δεν υπάρχει ελπίδα πλέον σου λέω, πίστεψέ με.
Αντώνη Σαμαράκη, σπουδαίε μου άνθρωπε που με συντρόφεψες στα νιάτα μου, που με προβλημάτισες, που με έσπρωξες να αναδυθώ από τα σκοτάδια μου, δεν υπάρχει καμία ελπίδα πια.
Συγνώμη που εγώ η πολύ μικρή μπροστά σου, αλλάζω την αγγελία σου.
Αλλά γυρεύω εναγωνίως λίγη ανθρωπιά.
Ζητείται ανθρωπιά!!
Υπάρχει κάποιος να ακούσει;
Λίγη ανθρωπιά ρε γαμώτο…
Μικρή μου Όλγα, ντρέπομαι να σου πω συγνώμη, ντρέπομαι που λέγομαι άνθρωπος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου