Ελευθερία Μεταξά
Σήμερα ξύπνησα πιο χαρούμενη.
Με μία προσμονή κάποιας αισιοδοξίας!
Έφτιαξα τον καφέ μου και άρχισα να σιγοτραγουδώ. Άνοιξα τα παράθυρα και άφησα τον αέρα και το φως να γεμίζουν το χώρο.
Κάπως έτσι σιγοτραγουδώντας, σιγομαζεύοντας, άρχισα να τακτοποιώ λίγο το σπίτι. Να διώχνω τη σκόνη και κάθε τι παλιό. Με την άκρη του ματιού είδα την κουρτίνα να την παρασύρει ο αέρας. Και εκείνη να χορεύει στο πέρασμα του. Σαν φόρεμα έμοιαζε γυναίκας του χόρευε! Το σιγοτραγούδισμα βρήκε το ρυθμό του. Σε ένα παλιό τραγούδι μιας άλλης εποχής."μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες. Μαραμένα και τα γιασεμιά. Μαραμένες και ελπίδες μου όλες. Τραλαλάλαλα, τραλαλάλαλα...."
Δεν θυμόμουν όλους τους στίχους, και έτσι πιο πολύ μουρμούριζα θαρρώ. Πιο αισιόδοξη ακόμα! Ο ήλιος έλαμπε ο αέρας φυσούσε και τα λουλούδια μαραίνονται στο βάζο. Αφαίρεσα το βάζο από το τραπέζι και πέταξα τα λουλούδια. Κάποια μαραμένα φύλλα έπεσαν επάνω στα ανοιχτά βιβλία. Μα δεν μου έκανε καρδιά να τα πετάξω. Συνέχισα το τραγούδι, γέμισα τις παλάμες μου με τα μαραμένα φύλλα.
Κι άρχισα να χορεύω μαζί τους. Στο ίδιο τραγούδι στον ίδιο σκοπό. "Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες..."
Χόρεψα με τα μαραμένα φύλλα στα χέρια, με τον αέρα που περνούσε ανάμεσα από την κουρτίνα. Με το παλιό τραγούδι μιας άλλης εποχής. Για μία στιγμή γίναμε ένα. Βγήκα στο μπαλκόνι και άφησα τα φύλλα να πετάξουν μέσα στον άνεμο. Καθώς χάνονταν συνέχιζαν να χορεύουν. Και ίσως, στο τέλος του τραγουδιού,να βρουν να σταθούν σε κάποιο χώμα.
Και ίσως ανθίσουν πάλι. Ίσως..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου