Το αφήγημα με την επένδυση - «σωτήρα» που θα φέρει ανάπτυξη και θα λύσει όλα μας τα προβλήματα δεν είναι ούτε κάτι καινούριο ούτε κάτι που συναντάμε για πρώτη φορά στην περιοχή μας. Αυτήν τη φορά, με τον ερχομό των Αμερικανών στρατιωτικών στην Αλεξανδρούπολη παίρνει τη μορφή των απευθείας δολαρίων που θα μπούνε στην τσέπη μας και των δουλειών που θα ανοίξουν με το τσουβάλι.
Υπάρχουν εργαζόμενοι που καλοπροαίρετα μας ρωτάνε: «Μήπως κακώς λέτε όχι;». «Μήπως είναι όντως μια ευκαιρία για νέες θέσεις εργασίας;». Και ακόμα ακόμα, εργαζόμενοι στο λιμάνι μάς λένε πως δεν είναι και ό,τι καλύτερο, έστω και ηθικά, να δουλεύεις για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, αλλά «δεδομένων των συνθηκών, δεν είναι μία λύση;».
Τους καλούμε να σκεφτούν:
Πού πήγε το αφήγημα της Βιομηχανικής Περιοχής στον Αβαντα, της μεγάλης αυτής επένδυσης που έχει αφήσει κουφάρια μεγάλων εγκαταστάσεων, δεκάδες αδέσποτα σκυλιά και μια χούφτα αδέσποτα αφεντικά να κόβουν και να ράβουν στις εναπομείνασες ενεργές βιομηχανίες; Πού πήγαν τα πάλαι ποτέ πανηγύρια του Εμπορικού μας Επιμελητηρίου;
Τι έγινε με τον περιβόητο TAP, το τεράστιο αυτό έργο που θα έδινε πνοή στην περιοχή; Από τις μερικές εκατοντάδες που δούλεψαν από μερικούς μήνες μέχρι ενάμιση χρόνο, εργαζόμενοι από την Ξάνθη μέχρι και την Ορεστιάδα, ούτε αυτοί που πέρασαν πρώτα από τα βουλευτικά γραφεία δεν έμειναν να δουλεύουν. Ούτε ψυχή. Και τι «σύγχρονο» και «διεθνές» μάθαμε εκεί; 10ωρη με 12ωρη εργασία, 6ήμερο, νύχτα πιάνανε βάρδια σκοτάδι σχολούσαν. Κάτι πορτοκαλί μπουφάν της εταιρείας έχουν μείνει που θυμίζουν πως κάποιοι κάποτε δούλεψαν εκεί.
Μήπως αντίστοιχη δεν είναι η κατάσταση και στον φράχτη, στο αέριο και αλλού; Συμβάσεις με ημερομηνία λήξης, τσακισμένα δικαιώματα στον βωμό των χρονοδιαγραμμάτων και της κερδοφορίας.
Υπάρχουν επίσης εργαζόμενοι που σκέφτονται πως ίσως η παρουσία των στρατιωτικών σε πιο μόνιμη βάση θα φέρει κίνηση στην αγορά, σε μαγαζιά εμπορικά και εστίασης. Υπάρχει όμως έστω και ένα παράδειγμα, όπου να αυξήθηκε η κινητικότητα και αυτό να συνοδεύτηκε με αυξήσεις στους μισθούς, ή γενικά με κάποια βελτίωση στους όρους δουλειάς;
Ας πάρουμε το παράδειγμα του τουρισμού. Η τουριστική κίνηση, που έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια εντυπωσιακά, πόσο έχει ανεβάσει τα μεροκάματα στον κλάδο; Πόσοι ξενοδοχοϋπάλληλοι είδαν μέρος από την κερδοφορία της υπερπληρότητας των ξενοδοχείων να καταλήγει στον μισθό τους;
Πόσοι εμποροϋπάλληλοι «έκαναν ταμείο» την αυξημένη κίνηση στα μαγαζιά; Κάθε άλλο! Είδαμε παραπάνω Κυριακές, προσαρμογές ωραρίου τους καλοκαιρινούς μήνες για να ψωνίσουν οι τουρίστες κ.ά. Καμία κουβέντα όμως για προσλήψεις, αυξήσεις, άδειες, δικαιώματα γενικά.
Πόσοι εργαζόμενοι στην εστίαση είδαν το ωρομίσθιό τους να ανεβαίνει, από τη στιγμή που καλούνται να σερβίρουν τα μεγάλα πορτοφόλια που επισκέπτονται την πόλη μας;
Και τελικά, αν η περιοχή όντως αναβαθμίζεται, πώς προκύπτει η ανάγκη να χαρακτηριστεί «Ειδική Οικονομική Ζώνη»; Τους φαίνονται πολλά ακόμα και τα 500 ευρώ που δίνουν για μισθούς και θέλουν να τα κατεβάσουν κι άλλο;
Ούτε η ανεργία λύθηκε λοιπόν με τα έργα με ημερομηνία λήξης ούτε τα εργασιακά δικαιώματα βελτιώθηκαν εκεί που αυξήθηκε η δουλειά ούτε λύνεται το πρόβλημα της ενεργειακής φτώχειας στην περιοχή μας, παρά το γεγονός ότι θα αποτελεί ενεργειακό σταυροδρόμι παγκόσμιας σημασίας.
Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, καμία ασφάλεια και καμιά σταθερότητα δεν πρόκειται να προσφέρει η βαθύτερη εμπλοκή της περιοχής στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό. Μόνο κινδύνους και περιπέτειες, που πρέπει όλους να μας βάλουν σε επιφυλακή και αγωνιστική εγρήγορση.
Γιάννης ΧΙΩΝΗΣ
Γραμματέας του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αλεξανδρούπολης και μέλος του ΔΣ του ΕΚ Εβρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου