Για τα κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που κόβουν βολτες σε αφύλαχτες διαβάσεις
Πενθώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα συντρίμμια.
ψάχνοντας κουφάρια ανάμεσα στις στάχτες
Για το χρόνο που ξόδεψα παριστάνοντας την αλύγιστη Βarbie
Για τα όνειρα που αργόσβησαν σε γραφεία και κρεβάτια
Τους μαστροποὺς που κάνουν το κορμί μας πεδίο βολής φτηνό.
Πενθώ για τις ατέλειωτες νύχτες,
όταν το φως ΄σκοτεινιάζει τα ξημερώματα
για να μη δείξει τα άψυχα κορμιά δολοφονημένων γυναικών
Πενθώ για τους υδρατμούς της χύτρας που έγιναν δάκρυα .
Μα πιο πολύ πενθώ για όλους αυτούς
που γαλήνιοι το δρόμο παίρνουνε π᾿ άκρη δεν ἔχει
Χωρὶς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Αφήνοντας μας μόνες, μα όρθιες μες στη φοβερὴ ερημία του πλήθους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου