Άνθρωποι που έχασαν τα παιδιά τoυς και βιώνουν τον μεγαλύτερο ανθρώπινο πόνο. Άνθρωποι που έχασαν τους γονείς τους, τα αδέρφια τους, τους φίλους και υποφέρουν. Αναζητούν τις αιτίες, την αλήθεια, τις ευθύνες. Τις εγκληματικές ευθύνες.
Άνθρωποι που επέζησαν. Ήταν εκεί. Γλίτωσαν. Έχουν τραυματιστεί. Έζησαν τη φρίκη, την αγωνία για τη ζωή και τον θάνατο. Δίπλα ήταν. Και η ζωή και ο θάνατος.
Άνθρωποι που προσπαθούν να νιώσουν τον άφατο πόνο των συγγενών και των φίλων των θυμάτων. Θα μπορούσαν να είναι εκεί. Θα μπορούσαν στο τρένο να είναι τα παιδιά μας, οι γονείς μας, τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας.
Άνθρωποι που γέμισαν τις πλατείες και τους δρόμους ολόκληρης της χώρας. Φωνή λαού για το έγκλημα στα Τέμπη. Πάλι. Ξανά.
Ανθρωπάκια που κυβερνούν και κυβερνούσαν όταν έγινε το έγκλημα στα Τέμπη. Κάνουν λες και δεν χάθηκαν ανθρώπινες ζωές. Φωνάζουν, κατηγορούν, θίγονται για τις πολιτικές και εγκληματικές ευθύνες που αυτοί έχουν. Αντιμετωπίζουν και τις συγκλονιστικές διαδηλώσεις για το έγκλημα στα Τέμπη με τις δυνάμεις καταστολής, χρησιμοποιώντας τους «γνωστούς» μηχανισμούς.
Ανθρωπάκια που δεν διστάζουν να κάνουν λόγο για «μπαγιάτικα νέα», αναρωτιούνται… «ποιος ασχολείται με τα Τέμπη», εκτιμούν πως τα Τέμπη δεν είναι και το μεγαλύτερο ζήτημα μπροστά «στα θέματα του πλανήτη», λένε πως αυτοί που μιλάνε για μπάζωμα είναι «για τα μπάζα». Φτάνουν στο απίθανο σημείο ξεφτίλας, του…«σακραλιζέισον οφ δε ρουμ».
Ανθρωπάκια που λίγες μέρες πριν το έγκλημα διαβεβαίωναν για την ασφάλεια στα τρένα. Έκλαψαν. Παραιτήθηκαν και μετά τους έβαλαν στα ψηφοδέλτια για τις εκλογές. Και όλα καλά.
Ανθρωπάκια που έβγαλαν «πορίσματα» από την πρώτη στιγμή αλλά καλούν να μην κάνουμε κρίσεις, πριν μιλήσει η Δικαιοσύνη. Ανθρωπάκια της Δικαιοσύνης, βέβαια, είχαν προτρέψει συγγενείς των θυμάτων να βρουν «παρηγοριά στην εκκλησία».
Ανθρωπάκια που ούρλιαζαν για «θεωρίες συνωμοσίας« στην αρχή, μετά ψιθύριζαν πως «όλα πιθανά» και στη συνέχεια απολάμβαναν την αμετροέπεια τους, με προκλήσεις και παλαμάκια από τους «θεσμικούς» χειροκροτητές.
Και καθίκια «ανώνυμα» και επώνυμα, εντός κι εκτός «μηχανισμών» να βρίζουν κανονικά τους συγγενείς των θυμάτων, να διακινούν σενάρια ακόμα και για τη ζωή τους και τη σχέση τους με τα νεκρά παιδιά τους. Καθίκια που ξερνάνε την απανθρωπιά τους σε λέξεις και γράφουν ακόμα και για «χαροκαμένες ντίβες».
Τα καθίκια έχουν χάσει σχέση με το ανθρώπινο και δεν μπορούν καν να επικοινωνήσουν με αυτό που είπε η μητέρα της Κυριακής Γρίβα, στη μεγαλειώδη διαδήλωση για το έγκλημα στα Τέμπη, στην Αθήνα, στις 28 Φεβρουαρίου. «Εγώ έθαψα το παιδί μου και δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να ψάχνεις και να θάβεις ένα ρολόι, ένα δάχτυλο, ένα κάρβουνο. Πώς είναι να σου δίνουν το παιδί σου σε σακούλα». Η Κυριακή Γρίβα ήταν θύμα γυναικοκτονίας έξω από το αστυνομικό τμήμα των Αγ. Αναργύρων.
Και τώρα ένα απλό συμπέρασμα για τους ανθρώπους, τα ανθρωπάκια και τα καθίκια. Οι άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με τα ανθρωπάκια. Ούτε με τα καθίκια. Τα καθίκια σίγουρα είναι και ανθρωπάκια. Τα ανθρωπάκια, όμως, είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση. Μπορεί να είναι και καθίκια. Μπορεί και όχι. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Πηγή: imerodromos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου