Λίλα Μήτσουρα
Είναι αναλώσιμοι.
Όπως τα χαρτικά, τα μολύβια, οι γόμες....
Χαλάει ένα; σιγά θα πάρω άλλο, άλλωστε είναι φτηνά.
Τι αξία έχει;
Καμία.
Όπως ακριβώς και η ζωή του κάθε εργάτη.
Δεν αξίζει τίποτα η ζωή του, υπάρχουν άλλοι που καίγονται να βρουν δουλειά και είναι και φτηνοί.
Και όταν κάποιος χάσει άδικα τη ζωή του και τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν οι συνάδελφοί του, τότε φταίνε.
Φταίνε αυτοί που διαμαρτύρονται για να σώσουν τις ζωές τους.
Φταίνε αυτοί που πασχίζουν να γίνουν η φωνή του νεκρού εργάτη.
Φταίνε αυτοί που παλεύουν να σώσουν τους μελλοντικούς μελλοθάνατους εργάτες.
Φταίνε αυτοί για την ταλαιπωρία των πολιτών.
Πάντα οι απεργίες φταίνε, σωστά;
Και βγαίνουν τα φερέφωνά τους να διαδώσουν αυτό ακριβώς με ύπουλο τρόπο όμως.
“Τι φταίνε τόσα εκατομμύρια πολιτών να ταλαιπωρούνται επειδή κάποιοι συνδικαλιστές αποφάσισαν ξαφνική απεργία;” διάβασα κάπου
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε όλοι, αυτό που είχε πει ο Αριστοτέλης
“Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, είναι εύκολο. Αλλά το να θυμώσεις με τον σωστό άνθρωπο, στον σωστό βαθμό, για τον σωστό λόγο, τη σωστή στιγμή και με τον σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.”
Οι απεργοί δεν είναι οι ένοχοι.
Η απεργία δεν είναι καταστροφική και ταλαιπωρία.
Όσοι διαμαρτύρονται για τον άδικο θάνατο ενός εργάτη δεν είναι ένοχοι.
Χτες ήταν ένας, αλλά το 2025 χάθηκαν συνολικά 184 εργάτες.
Σήμερα αυτοί αύριο εμείς;
Δεμένοι “χειροπόδαρα” όλοι οι εργαζόμενοι, δεν έχουν άλλο τρόπο διαμαρτυρίας και κάποιοι δεν έχουν δικαίωμα ούτε στην απεργία γιατί θα χάσουν την δουλειά τους.
Και όσοι μπορούν, φταίνε κιόλας που προσπαθούν να μας πουν πως η ζωή του εργάτη αξίζει;
Κάποια στιγμή, θα πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε τον πραγματικό ένοχο.
Μήπως για τον θάνατο των εργατών, την ταλαιπωρία μας στους δρόμους, την δύσκολη επιβίωσή μας, την μαύρη μας ζωή, έχουμε κοινό ένοχο;
Και όχι αυτόν που βιαστικά μας υποδεικνύει η ταλαιπωρία μας και η κούραση μας;
Γιατί και ο κάθε εργάτης που σκοτώνετε στην εργασία του, μέσα στη κούραση του και την ταλαιπωρία του σε συνθήκες εργασίας απαράδεκτες, την ξεκούραση του σκεφτόταν, όπως και μεις.
Αλλά όχι μία και καλή.
Και δεν πρόκαμε...
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Είναι αναλώσιμοι.
Όπως τα χαρτικά, τα μολύβια, οι γόμες....
Χαλάει ένα; σιγά θα πάρω άλλο, άλλωστε είναι φτηνά.
Τι αξία έχει;
Καμία.
Όπως ακριβώς και η ζωή του κάθε εργάτη.
Δεν αξίζει τίποτα η ζωή του, υπάρχουν άλλοι που καίγονται να βρουν δουλειά και είναι και φτηνοί.
Και όταν κάποιος χάσει άδικα τη ζωή του και τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν οι συνάδελφοί του, τότε φταίνε.
Φταίνε αυτοί που διαμαρτύρονται για να σώσουν τις ζωές τους.
Φταίνε αυτοί που πασχίζουν να γίνουν η φωνή του νεκρού εργάτη.
Φταίνε αυτοί που παλεύουν να σώσουν τους μελλοντικούς μελλοθάνατους εργάτες.
Φταίνε αυτοί για την ταλαιπωρία των πολιτών.
Πάντα οι απεργίες φταίνε, σωστά;
Και βγαίνουν τα φερέφωνά τους να διαδώσουν αυτό ακριβώς με ύπουλο τρόπο όμως.
“Τι φταίνε τόσα εκατομμύρια πολιτών να ταλαιπωρούνται επειδή κάποιοι συνδικαλιστές αποφάσισαν ξαφνική απεργία;” διάβασα κάπου
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε όλοι, αυτό που είχε πει ο Αριστοτέλης
“Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, είναι εύκολο. Αλλά το να θυμώσεις με τον σωστό άνθρωπο, στον σωστό βαθμό, για τον σωστό λόγο, τη σωστή στιγμή και με τον σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.”
Οι απεργοί δεν είναι οι ένοχοι.
Η απεργία δεν είναι καταστροφική και ταλαιπωρία.
Όσοι διαμαρτύρονται για τον άδικο θάνατο ενός εργάτη δεν είναι ένοχοι.
Χτες ήταν ένας, αλλά το 2025 χάθηκαν συνολικά 184 εργάτες.
Σήμερα αυτοί αύριο εμείς;
Δεμένοι “χειροπόδαρα” όλοι οι εργαζόμενοι, δεν έχουν άλλο τρόπο διαμαρτυρίας και κάποιοι δεν έχουν δικαίωμα ούτε στην απεργία γιατί θα χάσουν την δουλειά τους.
Και όσοι μπορούν, φταίνε κιόλας που προσπαθούν να μας πουν πως η ζωή του εργάτη αξίζει;
Κάποια στιγμή, θα πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε τον πραγματικό ένοχο.
Μήπως για τον θάνατο των εργατών, την ταλαιπωρία μας στους δρόμους, την δύσκολη επιβίωσή μας, την μαύρη μας ζωή, έχουμε κοινό ένοχο;
Και όχι αυτόν που βιαστικά μας υποδεικνύει η ταλαιπωρία μας και η κούραση μας;
Γιατί και ο κάθε εργάτης που σκοτώνετε στην εργασία του, μέσα στη κούραση του και την ταλαιπωρία του σε συνθήκες εργασίας απαράδεκτες, την ξεκούραση του σκεφτόταν, όπως και μεις.
Αλλά όχι μία και καλή.
Και δεν πρόκαμε...
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου