Της Σάνιας Μωραΐτου niki.vikou
Σκέφτομαι τον Γιάννη, τη Μαρία, τον Βασίλη, την Ελένη, τον Δημήτρη.Ποιοί είναι όλοι αυτοί; Οι άστεγοι της γειτονιάς μου.
Σκέφτομαι τον Γιώργο και την Βάσω, μακροχρόνιοι άνεργοι και οι δύο με τρία παιδιά. Έξη νοματαίοι ζουν με τη σύνταξη του ΟΓΑ της μάνας του.
Σκέφτομαι την Όλγα μακροχρόνια άνεργη επίσης στα 55 της και τον γιο της τον Τάκη, φιλόλογο με μεταπτυχιακό και ντοκτορά. Μοναδικά τους έσοδα τα 380 από το φροντιστήριο που εκείνος διδάσκει. Στα 67 της, αν επιβιώσει θα συνταξιοδοτηθεί.
Σκέφτομαι τον Μάκη, άνεργο στα 35 του, που ψάχνει αγωνιωδώς να ξεφορτωθεί το σπίτι που του άφησε ο πατέρας του, για να γλυτώσει από τα χαράτσια και τους φόρους.
Σκέφτομαι τον Γιώργο και την Βάσω, μακροχρόνιοι άνεργοι και οι δύο με τρία παιδιά. Έξη νοματαίοι ζουν με τη σύνταξη του ΟΓΑ της μάνας του.
Σκέφτομαι την Όλγα μακροχρόνια άνεργη επίσης στα 55 της και τον γιο της τον Τάκη, φιλόλογο με μεταπτυχιακό και ντοκτορά. Μοναδικά τους έσοδα τα 380 από το φροντιστήριο που εκείνος διδάσκει. Στα 67 της, αν επιβιώσει θα συνταξιοδοτηθεί.
Σκέφτομαι τον Μάκη, άνεργο στα 35 του, που ψάχνει αγωνιωδώς να ξεφορτωθεί το σπίτι που του άφησε ο πατέρας του, για να γλυτώσει από τα χαράτσια και τους φόρους.
Σκέφτομαι τον Σταύρο, 56, πρώην επιχειρηματία, που ήρθε η ζωή του τα πάνω κάτω, ως και η γυναίκα του τον παράτησε και τώρα τον ταΐζει η 83χρονη μάνα του, ενώ τον κυνηγούν ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, εφορεία και το κακό συναπάντημα. Το λάθος του; Προσπάθησε να πληρώνει μέχρι τέλους το προσωπικό, εις βάρος των άλλων υποχρεώσεων.
Σκέφτομαι τη Βασιλική, μεταμοσχευμένη, με μισθό πείνας, που πρέπει να πληρώνει συμμετοχή για τα πανάκριβα φάρμακα και τις εξετάσεις της και τρέμει η καρδιά της, κάθε φορά που ακούει για έλλειψη φαρμάκων.
Σκέφτομαι την Κατερίνα, επιτυχημένη αρχιτέκτονα παρακαλώ, που της έμειναν τα ακίνητα αμανάτι και πούλησε μέχρι και τα χρυσαφικά της γιαγιάς της, για να πληρώσει τα χαράτσια.
Σκέφτομαι τη Βασιλική, μεταμοσχευμένη, με μισθό πείνας, που πρέπει να πληρώνει συμμετοχή για τα πανάκριβα φάρμακα και τις εξετάσεις της και τρέμει η καρδιά της, κάθε φορά που ακούει για έλλειψη φαρμάκων.
Σκέφτομαι την Κατερίνα, επιτυχημένη αρχιτέκτονα παρακαλώ, που της έμειναν τα ακίνητα αμανάτι και πούλησε μέχρι και τα χρυσαφικά της γιαγιάς της, για να πληρώσει τα χαράτσια.
Σκέφτομαι τον Στέλιο, νέο παθολόγο, με μισθό 1000 ευρώ, απλήρωτο πέντε μήνες, από το ίδρυμα περίθαλψης ηλικιωμένων που δουλεύει.
Θα μπορούσα να παραθέτω μέχρι αύριο, ιστορίες ρημαγμένων ζωών, μιας χρεοκοπημένης χώρας με ανίκανους πολιτικούς και παραδομένους πολίτες.
Δεν έχει νόημα. Νοιώθω να πνίγομαι από τον βουρκωμένο χειμωνιάτικο ουρανό που αγκαλιάζει απειλητικά, τις ταράτσες των πολυκατοικιών. Κοιτάζω τους απλήρωτους λογαριασμούς, που για να πληρωθούν πρέπει να κόψουμε ακόμη και το ψωμί.
Ακούω τους κυβερνητικούς βουλευτές, εκτός τόπου και χρόνου, να υπόσχονται μελλοντική πολύ μελλοντική ανάκαμψη, όταν αυτοί δεν θα είναι στην κυβέρνηση κι εμείς εν ζωή. Το ξέρουν πως μας προσφέρουν βορά στα σαγόνια των αχόρταγων αγορών. Εν γνώσει τους μας οδηγούν στον όλεθρο.
Θα μπορούσα να παραθέτω μέχρι αύριο, ιστορίες ρημαγμένων ζωών, μιας χρεοκοπημένης χώρας με ανίκανους πολιτικούς και παραδομένους πολίτες.
Δεν έχει νόημα. Νοιώθω να πνίγομαι από τον βουρκωμένο χειμωνιάτικο ουρανό που αγκαλιάζει απειλητικά, τις ταράτσες των πολυκατοικιών. Κοιτάζω τους απλήρωτους λογαριασμούς, που για να πληρωθούν πρέπει να κόψουμε ακόμη και το ψωμί.
Ακούω τους κυβερνητικούς βουλευτές, εκτός τόπου και χρόνου, να υπόσχονται μελλοντική πολύ μελλοντική ανάκαμψη, όταν αυτοί δεν θα είναι στην κυβέρνηση κι εμείς εν ζωή. Το ξέρουν πως μας προσφέρουν βορά στα σαγόνια των αχόρταγων αγορών. Εν γνώσει τους μας οδηγούν στον όλεθρο.
Δεν τους ενδιαφέρει. Ποτέ δεν τους ενδιέφερε. Και να σας πω κάτι; Έχουν δίκιο, γιατί εμείς τους επιτρέψαμε, να μας κοροϊδεύουν, να μας εξαπατούν, να μας χρησιμοποιούν, να μας εξαθλιώνουν, να μας θυσιάζουν, να μας φτωχοποιούν, να μας δολοφονούν πλέον.
Όσο βουλιάζουμε στην μιζέρια, τον φόβο, την παραίτηση και την κατάθλιψη, τόσο τους εκχωρούμαι το δικαίωμα να αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς, για την καταστροφή μας .
Καταλαβαίνω το σοκ, την απόγνωση, τον πόνο. Κοντεύουν όμως τρία χρόνια τώρα που πάμε από το κακό στο χειρότερο. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν, τι περιμένουμε για να ξεσηκωθούμε.
Δεν υπάρχουν από μηχανής Θεοί, πιστέψτε με. Δεν υπάρχουν καλές νεράιδες, φιλέλληνες, θαύματα. Μόνον λαοί με αξιοπρέπεια, που κάνουν το δίκιο τους σημαία, χαλυβδώνονται από τις συμφορές και αγωνίζονται για να κερδίσουν ότι τους ανήκει.
Όσο βουλιάζουμε στην μιζέρια, τον φόβο, την παραίτηση και την κατάθλιψη, τόσο τους εκχωρούμαι το δικαίωμα να αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς, για την καταστροφή μας .
Καταλαβαίνω το σοκ, την απόγνωση, τον πόνο. Κοντεύουν όμως τρία χρόνια τώρα που πάμε από το κακό στο χειρότερο. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν, τι περιμένουμε για να ξεσηκωθούμε.
Δεν υπάρχουν από μηχανής Θεοί, πιστέψτε με. Δεν υπάρχουν καλές νεράιδες, φιλέλληνες, θαύματα. Μόνον λαοί με αξιοπρέπεια, που κάνουν το δίκιο τους σημαία, χαλυβδώνονται από τις συμφορές και αγωνίζονται για να κερδίσουν ότι τους ανήκει.
