Τού Αντώνη Διαμαντόπουλου
Ναι, έτσι θα χαρακτηρίσω τους σημερινούς κυβερνώντες. Όχι μόνο τους δικούς μας αλλά και των άλλων χωρών. Γιατί ως γνωστόν οι υπόλοιποι άνθρωποι έχουμε πέντε αισθήσεις. Αυτοί μόνο δύο. Την αφή και τη γεύση. Οι άλλες χαθήκαν, δεν υπάρχουν πια!
Ναι, έτσι θα χαρακτηρίσω τους σημερινούς κυβερνώντες. Όχι μόνο τους δικούς μας αλλά και των άλλων χωρών. Γιατί ως γνωστόν οι υπόλοιποι άνθρωποι έχουμε πέντε αισθήσεις. Αυτοί μόνο δύο. Την αφή και τη γεύση. Οι άλλες χαθήκαν, δεν υπάρχουν πια!
Πρώτη από όλες έχασαν την ακοή τους. Διαφορετικά θα άκουγαν τον κόσμο που φωνάζει γιατί δεν έχει ένα κομμάτι ψωμί να ταΐσει τα παιδιά του. Θα άκουγαν τους πυροβολισμούς των απελπισμένων ανθρώπων που βάζουν τέλος στη ζωή τους. Θα άκουγαν τις φωνές χιλιάδων ανέργων που φωνάζουν για να βρουν δουλειά. Που διεκδικούν δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, δημοκρατία και ελεύθερο ουρανό.
Αγαθά, που σήμερα έχουν εξαφανισθεί. Θα άκουγαν τους ανθρώπους αυτούς, που συγκεντρώνονται έξω από το κοινοβούλιο, για να δηλώσουν την αντίθεσή τους σε όλα τα τερατουργήματα που ψηφίζονται.
Δυστυχώς δεν φτάνει που δεν ακούνε. Ούτε να δούνε μπορούν γιατί απώλεσαν και την όραση. Ή η οπτική τους ικανότητα και αντίληψη είναι δραματικά περιορισμένη. Οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών τούς φαίνονται ψωροχιλιάδες, οι χιλιάδες αυτόχειρες τούς φαίνονται λίγοι, όπως και τα δυο εκατομμύρια ανέργων. Και αυτοί λίγοι είναι. Ζούμε την εποχή της ελαχιστοποίησης των μαζών. Άλλωστε και τα χημικά, που δίνουν εντολή να πετάνε με το τσουβάλι, και αυτά λίγα τούς φαίνονται. Άσε δε που και η όσφρησή τους ελαττώθηκε και αυτή. Δεν τους μυρίζει τίποτα. Ούτε τα χημικά ούτε ο πανικός ούτε ο φόβος. Ούτε καν η βαριά αποφορά της γενικευμένης σήψης μέσα στην οποία ζούνε. Γι’ αυτό και όλοι τους χαμογελούνε με το μειδίαμα του ηλιθίου που απευθύνεται σε αντίστοιχους ηλιθίους.
Μα είμαστε όμως κι εμείς ηλίθιοι; Ή μήπως έχουμε χάσει κι εμείς τις τρεις ίδιες αισθήσεις; Αφού εξακολουθούμε να τους ανεχόμαστε. Αυτούς τους ηθικά ανάπηρους που μας κυβερνάνε.
Αγαθά, που σήμερα έχουν εξαφανισθεί. Θα άκουγαν τους ανθρώπους αυτούς, που συγκεντρώνονται έξω από το κοινοβούλιο, για να δηλώσουν την αντίθεσή τους σε όλα τα τερατουργήματα που ψηφίζονται.
Δυστυχώς δεν φτάνει που δεν ακούνε. Ούτε να δούνε μπορούν γιατί απώλεσαν και την όραση. Ή η οπτική τους ικανότητα και αντίληψη είναι δραματικά περιορισμένη. Οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών τούς φαίνονται ψωροχιλιάδες, οι χιλιάδες αυτόχειρες τούς φαίνονται λίγοι, όπως και τα δυο εκατομμύρια ανέργων. Και αυτοί λίγοι είναι. Ζούμε την εποχή της ελαχιστοποίησης των μαζών. Άλλωστε και τα χημικά, που δίνουν εντολή να πετάνε με το τσουβάλι, και αυτά λίγα τούς φαίνονται. Άσε δε που και η όσφρησή τους ελαττώθηκε και αυτή. Δεν τους μυρίζει τίποτα. Ούτε τα χημικά ούτε ο πανικός ούτε ο φόβος. Ούτε καν η βαριά αποφορά της γενικευμένης σήψης μέσα στην οποία ζούνε. Γι’ αυτό και όλοι τους χαμογελούνε με το μειδίαμα του ηλιθίου που απευθύνεται σε αντίστοιχους ηλιθίους.
Μα είμαστε όμως κι εμείς ηλίθιοι; Ή μήπως έχουμε χάσει κι εμείς τις τρεις ίδιες αισθήσεις; Αφού εξακολουθούμε να τους ανεχόμαστε. Αυτούς τους ηθικά ανάπηρους που μας κυβερνάνε.
Και αν – κάποια στιγμή - γίνουν εκλογές πάλι κάποιοι από αυτούς τους ίδιους ανάπηρους θα εκλεγούν ξανά. Γιατί φίλοι μου είμαστε συμπονετικός λαός. Λαός που συμπάσχει. Που φροντίζει. Που νοιάζεται. Γιατί έναν ανάπηρο δεν τον αφήνουμε ποτέ μόνο του!!!
Μα τώρα επείγει η στιγμή που πρέπει να βοηθήσουμε αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη. Και φυσικά αυτοί δεν είναι οι πολιτικά παραπληγικοί που μας κυβερνούνε. Αυτούς επιβάλλεται να τους στείλουμε εκεί όπου στέλνανε οι αρχαίοι Σπαρτιάτες τους ανθρώπους με παρόμοια ''ελαττώματα ''. Στον Καιάδα. Αν πάλι δεν μπορέσουμε να τους στείλουμε εκεί – τι να αντέξει κι αυτός ο γκρεμός - ας τους στείλουμε στο διάολο. Εάν και εφόσον τους δεχθεί κι αυτός φυσικά!
Ας αρθρώσουμε επιτέλους φωνή λαού. Κι ας μην αρκεστούμε απλά και μόνο στα περιβόητα μπάνια.
Μαζί με το καλοκαιρινό τεύχος κυκλοφόρησε και το Extra Ένθετο τεύχος Βιβλιοβουτιές
Μα τώρα επείγει η στιγμή που πρέπει να βοηθήσουμε αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη. Και φυσικά αυτοί δεν είναι οι πολιτικά παραπληγικοί που μας κυβερνούνε. Αυτούς επιβάλλεται να τους στείλουμε εκεί όπου στέλνανε οι αρχαίοι Σπαρτιάτες τους ανθρώπους με παρόμοια ''ελαττώματα ''. Στον Καιάδα. Αν πάλι δεν μπορέσουμε να τους στείλουμε εκεί – τι να αντέξει κι αυτός ο γκρεμός - ας τους στείλουμε στο διάολο. Εάν και εφόσον τους δεχθεί κι αυτός φυσικά!
Ας αρθρώσουμε επιτέλους φωνή λαού. Κι ας μην αρκεστούμε απλά και μόνο στα περιβόητα μπάνια.
Από το 25ο τεύχος του ηλεκτρονικού περιοδικου Λόγων Παίγνια στην σελίδα Πλατεία
Μαζί με το καλοκαιρινό τεύχος κυκλοφόρησε και το Extra Ένθετο τεύχος Βιβλιοβουτιές
