Της Λίλας Μήτσουρα
Γυρεύω το όχι μήπως το είδε ή το άκουσε κάποιος? Μήπως παράπεσε κάπου εδώ γύρω? Ελάτε να το ψάξουμε όλοι μαζί ρε παιδιά! 'Ένας μόνος δεν γίνεται σου λέω. Θέλω το όχι εκείνο που βροντοφώναξε ένας ολόκληρος λαός και το πήρε επάνω του ένας. Την άρνηση γυρεύω στην αθλιότητα που ζούμε. Την άρνηση στην εξαθλίωση, στην ξεφτίλα ενός λαού. Μάλλον δεν μας πήραν αρκετά φαίνεται για να καθόμαστε και να υπομένουμε την υποτέλεια των δήθεν κυβερνώντων μας στους μεγάλους της Ευρώπης.
Ίσως όταν θα ψάχνουμε όλοι μέσα στους σκουπιδοτενεκέδες να βρούμε κάτι να φάμε, ίσως εκεί ψάχνοντας βρούμε και το όχι μας, τι λες? Ίσως όταν κοιμόμαστε όλοι μαζί στους δρόμους πάνω σε χαρτόνια, δίπλα σε αυτούς που τώρα τόσο υποκριτικά συμπονούμε
να βρούμε αυτό το όχι κάτω πεταμένο, τι λες?
Φαντάσου την εικόνα την εαυτού σου έτσι. Μπες στην θέση του άστεγου του πεινασμένου για λίγο, φόρα τα παπούτσια του και περπάτα τη διαδρομή του, νιώσε τον! Ζήσε στο σκοτάδι μαζί του, ζήσε στο κρύο μαζί του, δες τους κλητήρες να σε πετάνε έξω από το σπίτι σου σαν να είσαι σκουπίδι. Ζήστο νιώσε το!
Δες για λίγο τον εαυτό σου να παρακαλά για ένα πιάτο φαί, να πηγαίνεις βρώμικος και άρρωστος και να παρακαλάς στα νοσοκομεία για κάτι το αυτονόητο, να σε βοηθήσουν.
Και τώρα βάλε στην εικόνα και τα παιδιά σου, γιατί μόνος αν είσαι είναι αλλιώς. Έλα λοιπόν, δες τις εικόνες αυτές. Και πες μου τώρα που θα ήθελες να είναι αυτό το όχι γαμώτο? ΠΟΥ? Μέσα στα μάτια των παιδιών σου? Το αντέχεις αυτό? Ή μέσα στα δάκρυα σου και στην ντροπή σου? Ξάπλωσε στους δρόμους και κοιμήσου μαζί τους, και περίμενε έναν συμπονετικό άνθρωπο σαν και σένα ίσως, όταν έκανες το καθήκον σου σαν άνθρωπος, να σου φέρει μια κουβερτούλα να μην κρυώνεις.
Προχώρα την εικόνα λίγο. Ψάξε να βρεις ένα χώρο για τις ανάγκες σου, τις πρώτες. Τον είδες τον εαυτό σου να μην έχει χώρο ούτε για να πλύνει τα χέρια του?
Μήπως εκεί κάπου παράπεσε το όχι?
Αυτό γυρεύεις? Την πλήρη εξαθλίωση για να πεις ένα βροντερό όχι? Ξέρεις, αυτός που ψάχνει μέσα στους κάδους απορριμμάτων για να βρει την τροφή του, για να καταφέρει να επιβιώσει, αυτός ο άνθρωπος που όταν το βλέπεις ίσως και να δακρύζεις, γιατί είναι βλέπεις πόνος άλλου, το έχει βρει το όχι. Μη τον λυπάσαι. Τον εαυτό σου να λυπάσαι που κάθεται αφημένος στο καναπέ του και περιμένει μοιρολατρικά το τέλος.
Μιλάς για πόλεμο, έχουμε πόλεμο λες. Όχι δεν είναι πόλεμος αυτός. Είναι πούλημα σε παζάρι λαών. Είναι το κόψιμο των ριζών ενός δέντρου αιώνων, αυτό που σου δίνει το οξυγόνο για να ζεις και να αναπνέεις. Αν ήταν πόλεμος θα είχες βγει στους δρόμους. Αλλά τώρα που γίνεται τόσο ύπουλα δεν το καταλαβαίνεις. Σου δίνουν κάτι να χαζεύεις και να ξεχνιέσαι να διασκεδάζεις την προσοχή σου στα ασήμαντα για να μη δεις τα σημαντικά.
Και κει, ανάμεσα στα ασήμαντα και στα σημαντικά παράπεσε το όχι. Το όχι ενός λαού που παρακολουθεί στην τηλεόραση τα ζωές των άλλων, των καημένων, δίχως να ξέρει ότι βλέπει την δική του ζωή στο μέλλον. Γιατί αυτή η ζέστη που σου απόμεινε στο για λίγο καιρό σπίτι σου ακόμα, σε αποχαυνώνει.
Και ξέρεις καθισμένος στον καναπέ σου, όχι δεν βρίσκεις.
Το όχι βγαίνει από ρυτιδιασμένες τσαλακωμένες ψυχές, από ψυχές που δεν ξεφτιλίζονται ψάχνοντας σε σκουπίδια την επιβίωση τους. Το όχι βγαίνει από στόματα που μυρίζουν τα χνώτα τους από την ασιτία. Το όχι βγαίνει από μάτια που κλαίνε για την τωρινή ζήση τους, για αυτά που ονειρεύτηκαν, για αυτά που δημιούργησαν και έχασαν σε μια στιγμή.
Το όχι βγαίνει από σακατεμένα κορμιά από το κρύο, που σέρνονται στους δρόμους για να ζήσουν και δεν τα παρατούν. Το όχι βγαίνει από αυτούς τους ανθρώπους, που σου δείχνουν με όλους τους τρόπους πως πρέπει να προλάβεις εσύ. ΜΗ ΤΟΥΣ ΛΥΠΑΣΑΙ! Να σε βοηθήσουν θέλουν να καταλάβεις όσο είναι καιρός.
Φόρεσε για λίγο την ζωή τους στο καλομαθημένο κορμί σου και βρες το όχι σου.
Γυρεύω το όχι ενός λαού με αξιοπρέπεια. Γυρεύω το όχι ενός λαού με ιστορία. Γυρεύω το ΟΧΙ ρε γαμώτο, ΟΧΙ ΘΑ ΖΗΣΩ ΟΠΩΣ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΟΔΟΜΑΚΤΡΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΚΡΙΒΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΣΑΣ!
ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ? ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΛΕΩ!
Ίσως όταν θα ψάχνουμε όλοι μέσα στους σκουπιδοτενεκέδες να βρούμε κάτι να φάμε, ίσως εκεί ψάχνοντας βρούμε και το όχι μας, τι λες? Ίσως όταν κοιμόμαστε όλοι μαζί στους δρόμους πάνω σε χαρτόνια, δίπλα σε αυτούς που τώρα τόσο υποκριτικά συμπονούμε
να βρούμε αυτό το όχι κάτω πεταμένο, τι λες?
Φαντάσου την εικόνα την εαυτού σου έτσι. Μπες στην θέση του άστεγου του πεινασμένου για λίγο, φόρα τα παπούτσια του και περπάτα τη διαδρομή του, νιώσε τον! Ζήσε στο σκοτάδι μαζί του, ζήσε στο κρύο μαζί του, δες τους κλητήρες να σε πετάνε έξω από το σπίτι σου σαν να είσαι σκουπίδι. Ζήστο νιώσε το!
Δες για λίγο τον εαυτό σου να παρακαλά για ένα πιάτο φαί, να πηγαίνεις βρώμικος και άρρωστος και να παρακαλάς στα νοσοκομεία για κάτι το αυτονόητο, να σε βοηθήσουν.
Και τώρα βάλε στην εικόνα και τα παιδιά σου, γιατί μόνος αν είσαι είναι αλλιώς. Έλα λοιπόν, δες τις εικόνες αυτές. Και πες μου τώρα που θα ήθελες να είναι αυτό το όχι γαμώτο? ΠΟΥ? Μέσα στα μάτια των παιδιών σου? Το αντέχεις αυτό? Ή μέσα στα δάκρυα σου και στην ντροπή σου? Ξάπλωσε στους δρόμους και κοιμήσου μαζί τους, και περίμενε έναν συμπονετικό άνθρωπο σαν και σένα ίσως, όταν έκανες το καθήκον σου σαν άνθρωπος, να σου φέρει μια κουβερτούλα να μην κρυώνεις.
Προχώρα την εικόνα λίγο. Ψάξε να βρεις ένα χώρο για τις ανάγκες σου, τις πρώτες. Τον είδες τον εαυτό σου να μην έχει χώρο ούτε για να πλύνει τα χέρια του?
Μήπως εκεί κάπου παράπεσε το όχι?
Αυτό γυρεύεις? Την πλήρη εξαθλίωση για να πεις ένα βροντερό όχι? Ξέρεις, αυτός που ψάχνει μέσα στους κάδους απορριμμάτων για να βρει την τροφή του, για να καταφέρει να επιβιώσει, αυτός ο άνθρωπος που όταν το βλέπεις ίσως και να δακρύζεις, γιατί είναι βλέπεις πόνος άλλου, το έχει βρει το όχι. Μη τον λυπάσαι. Τον εαυτό σου να λυπάσαι που κάθεται αφημένος στο καναπέ του και περιμένει μοιρολατρικά το τέλος.
Μιλάς για πόλεμο, έχουμε πόλεμο λες. Όχι δεν είναι πόλεμος αυτός. Είναι πούλημα σε παζάρι λαών. Είναι το κόψιμο των ριζών ενός δέντρου αιώνων, αυτό που σου δίνει το οξυγόνο για να ζεις και να αναπνέεις. Αν ήταν πόλεμος θα είχες βγει στους δρόμους. Αλλά τώρα που γίνεται τόσο ύπουλα δεν το καταλαβαίνεις. Σου δίνουν κάτι να χαζεύεις και να ξεχνιέσαι να διασκεδάζεις την προσοχή σου στα ασήμαντα για να μη δεις τα σημαντικά.
Και κει, ανάμεσα στα ασήμαντα και στα σημαντικά παράπεσε το όχι. Το όχι ενός λαού που παρακολουθεί στην τηλεόραση τα ζωές των άλλων, των καημένων, δίχως να ξέρει ότι βλέπει την δική του ζωή στο μέλλον. Γιατί αυτή η ζέστη που σου απόμεινε στο για λίγο καιρό σπίτι σου ακόμα, σε αποχαυνώνει.
Και ξέρεις καθισμένος στον καναπέ σου, όχι δεν βρίσκεις.
Το όχι βγαίνει από ρυτιδιασμένες τσαλακωμένες ψυχές, από ψυχές που δεν ξεφτιλίζονται ψάχνοντας σε σκουπίδια την επιβίωση τους. Το όχι βγαίνει από στόματα που μυρίζουν τα χνώτα τους από την ασιτία. Το όχι βγαίνει από μάτια που κλαίνε για την τωρινή ζήση τους, για αυτά που ονειρεύτηκαν, για αυτά που δημιούργησαν και έχασαν σε μια στιγμή.
Το όχι βγαίνει από σακατεμένα κορμιά από το κρύο, που σέρνονται στους δρόμους για να ζήσουν και δεν τα παρατούν. Το όχι βγαίνει από αυτούς τους ανθρώπους, που σου δείχνουν με όλους τους τρόπους πως πρέπει να προλάβεις εσύ. ΜΗ ΤΟΥΣ ΛΥΠΑΣΑΙ! Να σε βοηθήσουν θέλουν να καταλάβεις όσο είναι καιρός.
Φόρεσε για λίγο την ζωή τους στο καλομαθημένο κορμί σου και βρες το όχι σου.
Γυρεύω το όχι ενός λαού με αξιοπρέπεια. Γυρεύω το όχι ενός λαού με ιστορία. Γυρεύω το ΟΧΙ ρε γαμώτο, ΟΧΙ ΘΑ ΖΗΣΩ ΟΠΩΣ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΟΔΟΜΑΚΤΡΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΚΡΙΒΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΣΑΣ!
ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ? ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΛΕΩ!
