Της Λίλα Μήτσουρα
Και ήρθε ή ώρα να την κάνω. Να με πάρω από το χέρι και να φύγουμε. Απλά την έξοδο κινδύνου ψάχνω. Έναν τρόπο να ξεφύγω από μένα, από όλους. Άλλα αυτό το "εμένα" πολύ με τυρρανάει. Πάντα μαζί μου έρχεται δεν μπορώ να του ξεφύγω.
Ναι έφτασε ή ώρα να πάρω από το χέρι αυτό το μικρό παιδί, που κουβαλώ μέσα μου και να το βοηθήσω να μεγαλώσει, να βγει στο φως. Να αντρειωθεί.
Φόρτωσα.
Φόρτωσα σου λέω. Είμαι έτοιμη να φύγω τρέχοντας. Μόνο που πρέπει να βρω τρόπο να λύσω τις αλυσίδες που με κρατούν. Αλλά είναι τόση η λαχτάρα μου να ξεφύγω που θα τις σύρω και αυτές μαζί μου, φτάνει να τρέξω μακριά από όλους και να ανασάνω μόνη μου. Για λίγο ή για πολύ δεν ξέρω.
Να φύγω....
Δεν περιμένω να με ρωτήσεις τι κάνω. Στο λέω μόνη μου. Δεν είμαι καλά. Και όσο εσύ κρυβόσουν και όσο εσύ με είχες σπρώξει στο πιο πίσω σημείο του μυαλού σου, εγώ ήμουν πάντα εδώ σταθερό σημείο αναφοράς, για σένα για όλους.
Όχι για μένα όμως.
Έβγαλα ρίζες και περίμενα και προσπαθούσα η ανόητη, προσπαθούσα να αλλάξω ότι δεν μου άρεσε. Και όταν δεν τα κατάφερα, πάντα εδώ σταθερή, προσπάθησα να αποδεχτώ.
Ρε συ τι δύσκολο πράγμα να μάθεις να αποδέχεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους!
Άσε που φοβήθηκα μήπως η αποδοχή κρύβει μέσα της μασκαρεμένη την παραίτηση.
Φόρτωσα, συναισθήματα, πόνους, αναμνήσεις, σπασμένα κομμάτια, τσακισμένες ελπίδες, όνειρα και την κάνω προς την πρώτη έξοδο που θα βρω.
Πνίγομαι....
Και αν σιχαίνομαι κάτι είναι τα δάκρυα. Δεν με νοιάζει αν καθαρίζουν, αν ανακουφίζουν. Ξέρω μόνο ότι δεν μου αρέσει η γεύση τους, πολύ αλμυρά βρε παιδί μου. Και δεν γουστάρω να με δεις κιόλας.
Πνίγομαι μέσα τους. Δεν τα αφήνω να κυλήσουν. Θα μου χρειαστούν ξέρεις. Μαζί με τις χωμάτινες ιδέες μου και τα σπασμένα όνειρα μου σε χιλιάδες κομμάτια, σκέφτομαι να φτιάξω τείχη. Τείχη ψηλά θα χτίσω γύρω μου.
Και εκεί θα κρυφτώ. Μια προσωπική σπηλιά. Και θα γλύψω τις πληγές μου. Δεν μου αρέσει να περιφέρω την λύπη μου και να την βλέπουν όλοι.
Εκεί θα κρυφτώ που λες, μόνη μου.
Μόνη....
Θα πάρω μαζί μου και τις αλυσίδες μου, θαρρώ πως δεν μπορώ να τις βγάλω. Θαρρώ....
Μου αρέσει η μοναξιά μου. Και κρυμμένη από όλους θα ελευθερωθώ. Ελευθερία.
Δύσκολη λέξη. Κανείς δεν μου είπε πόσο πονάει η απόκτηση της. Το καταλαβαίνω τώρα.
"Οξειδώθηκα μες στην νοτιά των ανθρώπων" λέει ο ποιητής. Πόσο έχω λατρέψει αυτόν το στίχο. Και γω έτσι αισθάνομαι. Και τώρα αυτό φοβάμαι, μήπως αυτή η υγρασία των ματιών καταστρέψει τα τείχη μου. Αλλά πρέπει να το προσπαθήσω.
Μα ξέρεις τι άτιμη που είναι αυτή η υγρασία? Ειδικά όταν δεν είναι ορατή. Πωπω σκέτη καταστροφή.
Συγνώμη, με έπιασε η πολυλογία μου. Σαν να θέλω να τα ακούσεις και να μου πεις "μείνε, μείνε εδώ μαζί μου "Σαν να ψάχνω αιτία για να βγάλω τον θυμό μου. Γιατί αν μου το πεις, αν κάνεις το λάθος και μου το πεις τότε θα ξεχυθεί από μέσα μου ορμητικό ποτάμι. Και δεν τα έχω μαζί σου, με μένα τα ΄χω. Τι έφταιγες και συ αν εγώ άφησα έρμαιο την ψυχή μου στα όρνια να την κατασπαράξουν?
Δικές μου οι επιλογές που με έφεραν ως εδώ. Δική μου και η απόφαση να βρω έξοδο διαφυγής. Και όταν μεγαλώσει το μικρό παιδί που σου είπα στην αρχή και αντρειωθεί, τότε θα βγω πάλι στο φως και ελπίζω αρματωμένη στα όρνια που παραφυλούν. Θα βγω στη ζωή. Όταν είμαι έτοιμη και δυνατή.
Κρύβομαι σαν πληγωμένο θηρίο να γιατρέψω τις πληγές μου. Δεν παραιτούμαι εντάξει? Άλλωστε έχω υποχρέωση στον εαυτό μου να τον προστατέψω. Ένα πράγμα με ανησυχεί μόνο.
Αυτό το μικρό παιδί, έχει ελπίδες να μεγαλώσει κάποτε ή θα το κουβαλώ πάντα μαζί?
Και ήρθε ή ώρα να την κάνω. Να με πάρω από το χέρι και να φύγουμε. Απλά την έξοδο κινδύνου ψάχνω. Έναν τρόπο να ξεφύγω από μένα, από όλους. Άλλα αυτό το "εμένα" πολύ με τυρρανάει. Πάντα μαζί μου έρχεται δεν μπορώ να του ξεφύγω.
Ναι έφτασε ή ώρα να πάρω από το χέρι αυτό το μικρό παιδί, που κουβαλώ μέσα μου και να το βοηθήσω να μεγαλώσει, να βγει στο φως. Να αντρειωθεί.
Φόρτωσα.
Φόρτωσα σου λέω. Είμαι έτοιμη να φύγω τρέχοντας. Μόνο που πρέπει να βρω τρόπο να λύσω τις αλυσίδες που με κρατούν. Αλλά είναι τόση η λαχτάρα μου να ξεφύγω που θα τις σύρω και αυτές μαζί μου, φτάνει να τρέξω μακριά από όλους και να ανασάνω μόνη μου. Για λίγο ή για πολύ δεν ξέρω.
Να φύγω....
Δεν περιμένω να με ρωτήσεις τι κάνω. Στο λέω μόνη μου. Δεν είμαι καλά. Και όσο εσύ κρυβόσουν και όσο εσύ με είχες σπρώξει στο πιο πίσω σημείο του μυαλού σου, εγώ ήμουν πάντα εδώ σταθερό σημείο αναφοράς, για σένα για όλους.
Όχι για μένα όμως.
Έβγαλα ρίζες και περίμενα και προσπαθούσα η ανόητη, προσπαθούσα να αλλάξω ότι δεν μου άρεσε. Και όταν δεν τα κατάφερα, πάντα εδώ σταθερή, προσπάθησα να αποδεχτώ.
Ρε συ τι δύσκολο πράγμα να μάθεις να αποδέχεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους!
Άσε που φοβήθηκα μήπως η αποδοχή κρύβει μέσα της μασκαρεμένη την παραίτηση.
Φόρτωσα, συναισθήματα, πόνους, αναμνήσεις, σπασμένα κομμάτια, τσακισμένες ελπίδες, όνειρα και την κάνω προς την πρώτη έξοδο που θα βρω.
Πνίγομαι....
Και αν σιχαίνομαι κάτι είναι τα δάκρυα. Δεν με νοιάζει αν καθαρίζουν, αν ανακουφίζουν. Ξέρω μόνο ότι δεν μου αρέσει η γεύση τους, πολύ αλμυρά βρε παιδί μου. Και δεν γουστάρω να με δεις κιόλας.
Πνίγομαι μέσα τους. Δεν τα αφήνω να κυλήσουν. Θα μου χρειαστούν ξέρεις. Μαζί με τις χωμάτινες ιδέες μου και τα σπασμένα όνειρα μου σε χιλιάδες κομμάτια, σκέφτομαι να φτιάξω τείχη. Τείχη ψηλά θα χτίσω γύρω μου.
Και εκεί θα κρυφτώ. Μια προσωπική σπηλιά. Και θα γλύψω τις πληγές μου. Δεν μου αρέσει να περιφέρω την λύπη μου και να την βλέπουν όλοι.
Εκεί θα κρυφτώ που λες, μόνη μου.
Μόνη....
Θα πάρω μαζί μου και τις αλυσίδες μου, θαρρώ πως δεν μπορώ να τις βγάλω. Θαρρώ....
Μου αρέσει η μοναξιά μου. Και κρυμμένη από όλους θα ελευθερωθώ. Ελευθερία.
Δύσκολη λέξη. Κανείς δεν μου είπε πόσο πονάει η απόκτηση της. Το καταλαβαίνω τώρα.
"Οξειδώθηκα μες στην νοτιά των ανθρώπων" λέει ο ποιητής. Πόσο έχω λατρέψει αυτόν το στίχο. Και γω έτσι αισθάνομαι. Και τώρα αυτό φοβάμαι, μήπως αυτή η υγρασία των ματιών καταστρέψει τα τείχη μου. Αλλά πρέπει να το προσπαθήσω.
Μα ξέρεις τι άτιμη που είναι αυτή η υγρασία? Ειδικά όταν δεν είναι ορατή. Πωπω σκέτη καταστροφή.
Συγνώμη, με έπιασε η πολυλογία μου. Σαν να θέλω να τα ακούσεις και να μου πεις "μείνε, μείνε εδώ μαζί μου "Σαν να ψάχνω αιτία για να βγάλω τον θυμό μου. Γιατί αν μου το πεις, αν κάνεις το λάθος και μου το πεις τότε θα ξεχυθεί από μέσα μου ορμητικό ποτάμι. Και δεν τα έχω μαζί σου, με μένα τα ΄χω. Τι έφταιγες και συ αν εγώ άφησα έρμαιο την ψυχή μου στα όρνια να την κατασπαράξουν?
Δικές μου οι επιλογές που με έφεραν ως εδώ. Δική μου και η απόφαση να βρω έξοδο διαφυγής. Και όταν μεγαλώσει το μικρό παιδί που σου είπα στην αρχή και αντρειωθεί, τότε θα βγω πάλι στο φως και ελπίζω αρματωμένη στα όρνια που παραφυλούν. Θα βγω στη ζωή. Όταν είμαι έτοιμη και δυνατή.
Κρύβομαι σαν πληγωμένο θηρίο να γιατρέψω τις πληγές μου. Δεν παραιτούμαι εντάξει? Άλλωστε έχω υποχρέωση στον εαυτό μου να τον προστατέψω. Ένα πράγμα με ανησυχεί μόνο.
Αυτό το μικρό παιδί, έχει ελπίδες να μεγαλώσει κάποτε ή θα το κουβαλώ πάντα μαζί?
